INSPIRERENDE VERHALEN

INSPIRERENDE VERHALEN

Inhoud

:

Blind meisje

03

De Duizendpoot

05

De drie Zeven De Ezel

De gebarsten Kruik De Hemel en de Hel De Keizer

De kunst van het Loslaten De man die Boeddha

De Olifant en het touw De Tempel met spiegels De Vaas met Stenen De Vlinder

De vragen van de Hertog De Zin van Stilte Een glas melk Een teken van rijkdom Koffie kopjes

Leiderschap & Liefde Niet alles is wat het lijkt Omgaan met verschillen Onze diepste angst Oordelen

Van wie is het? Vijf wijze mannen

Voetstappen in het zand Wortelen, eieren & Koffie

04 06 07

08 09 11

12 13

14 15 17

18 19

20 21

22 24 25 26

28 29

30 31

33

34

Sense of Happiness.nl = inspirerende verhalen =

2

Blind meisje Er was een blind meisje. Ze had een liefhebbende vriend die er altijd voor haar was. Ze haatte zichzelf en iedereen om haar heen, alleen omdat ze blind was. Haar vriend vroeg haar: "Wil je met me trouwen?". Maar ze antwoordde: "Alleen als ik de wereld kan zien zal ik met je trouwen..". Op een dag, doneerde iemand 2 ogen en na een lange operatie kon ze alles zien, inclusief haar liefhebbende vriend. Toen hij op zijn knieën voor haar ging zitten en vroeg: "Nu je de wereld kunt zien, wil je nu met me trouwen?", keek ze hem minachtend aan omdat ze nu voor het eerst zag dat hij ook blind was. Ze weigerde om met hem te gaan trouwen.... Hij liep verdrietig weg en enige tijd later schreef hij een kort briefje naar zijn geliefde vriendin:

"Zorg alleen goed voor mijn ogen, lieverd"


3

De 3 Zeven Socrates, de Griekse wijsgeer, liep eens door de straten van Athene. Plotseling komt een man opgewonden naar hem toe. "Socrates! Ik moet je iets vertellen over je vriend die..." "Ho eens even", onderbreekt Socrates hem. "Voordat je verder gaat. Heb je het verhaal dat je mij wilt vertellen gezeefd door de drie zeven?" "De drie zeven? Welke drie zeven", vraagt de man verbaasd. "Laten we het proberen", stelt Socrates voor. "De eerste zeef is de zeef van de waarheid. Heb je onderzocht of het waar is wat je mij vertellen wilt?" "Nee, ik hoorde het vertellen en..." "Ah juist! Dan is het toch zeker wel door de tweede zeef gegaan? De zeef van het goede? Is het iets goeds wat je over mijn vriend wilt vertellen?" Aarzelend antwoordt de man: "Eeeh nee, dat niet. Integendeel..." "Hm", zegt de wijsgeer. "Laten we dan de derde zeef gebruiken. Is het noodzakelijk om mij te vertellen wat jou zo opwindt?" "Nee, niet direct noodzakelijk", antwoordde de man. "Welnu", zegt Socrates glimlachend. "Als het verhaal dat je vertellen wilt, niet waar is, niet goed is en niet noodzakelijk is, vergeet het dan en belast mij er niet mee."


4

De Duizendpoot Een duizendpoot loopt met duizend poten. Op een dag komt hij een kikker tegen. De kikker, die filosoof was, observeerde hem een tijdje en maakte zich zorgen. Het was al moeilijk om op vier poten te lopen, maar deze duizendpoot liep zelfs met duizend poten. Dat was een wonder! Hoe besliste de duizendpoot welke poot hij eerst moest verzetten en welke dan en welke daarna? Dus de kikker hield de duizendpoot staande en stelde de vraag: “Je stelt me voor een raadsel. Er doet zich een probleem voor dat ik niet kan oplossen. Hoe loop je? Hoe speel je dat klaar? Het lijkt een onmogelijkheid”. De duizendpoot antwoordde wat verbaasd: “Euh, ik loop mijn hele leven al, maar ik heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Nu je het zo vraagt, zal ik er eens over nadenken en het je dan vertellen.” Voor het eerst kwamen er gedachten op in het bewustzijn van de duizendpoot. En ja, de kikker had gelijk – welke poot moest hij het eerst verzetten? De duizendpoot stond daar een paar minuten, hij kon geen poot verzetten. Hij wankelde en viel om. En hij zei tegen de kikker: “Stel die vraag alsjeblieft nooit meer. Ik loop mijn hele leven al en had er nooit problemen mee, maar nu heb je mijn doodvonnis getekend! Ik kan geen poot meer verzetten en hoe moet dat dan met wel duizend poten?”


5

De Ezel Op een dag gingen vader en zoon met hun ezel op pad. De vader wilde lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel. Zo gingen ze op weg tot zij iemand tegenkwamen die zei: ‘Dit is de wereld op zijn kop. Die gezonde jongen zit rustig op de ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt.’ Even later hoorden ze: ‘Moet je dat zien. Wat een ontaarde vader, hij zit zelf lekker op de ezel en laat zijn arme kind lopen.’ Na dit verwijt zei de zoon: ‘Kom, laten we samen op de ezel rijden.’ Zo vervolgden ze hun weg tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: ‘Kijk, dat arme beest. Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen.’ Vader richtte zicht tot zijn zoon en zei: ‘Tja, mijn zoon, hoe je je ook gedraagt, open aanmerkingen zullen er altijd en in overvloed zijn. Volg daarom altijd wat je eigen hart je ingeeft.’


6

De gebarsten kruik Een waterdrager moet elke dag voor zijn meester naar de rivier om water te halen. Aan weerszijden van zijn lichaam hing een kruik aan een houten juk. De ene kruik was zo goed als nieuw, puntgaaf en zonder lek, de andere kruik was oud en gebarsten en hij verloor permanent water. Bij thuiskomst blijkt de helft van deze kruik soms al leeg te zijn en dat deed de oude kruik veel verdriet. Op een dag kan hij het niet meer voor zich houden en zegt tegen de waterdrager, meester ik schaam me zo. Maar waarom dan toch, vraagt de waterdrager. Omdat ik niet in de schaduw van uw andere kruik kan staan. Hij levert dagelijks de volle inhoud water af, terwijl ik onderweg steeds water verlies. Zijn die mooie bloemen langs de weg je dan niet opgevallen? Ze groeien alleen maar aan jouw kant. Enige tijd geleden heb ik daar zaad uitgestrooid, jij hebt ze elke dag begoten en nu kan ik steeds een prachtig boeket plukken voor mijn heer. Een tijdje komt er geen antwoord van de gebarsten kruik, zo heeft hij het nog nooit bekeken. Hij heeft die bloemen wel zien groeien, maar dat zijn meester hem bewust in dienst heeft gehouden en dat hij hem ondanks alle gebreken toch kan gebruiken, dat was nog nooit bij hem opgekomen.


7

De hemel en de hel De jonge rabbi vroeg zijn leermeester: "Wijze meester, kunt u mij vertellen wat het verschil is tussen de hemel en de hel?" "Nee," antwoordde deze na enige seconden. "Ik kan je dat niet vertellen, maar ik kan je er wel iets van laten zien." Hij nam de leerling mee naar een lange gang met aan weerzijde twee gelijke deuren. De oude rabbi opende de rechterdeur en zei: “Dit is de hel…” De jonge rabbi zag een groot gezelschap mensen, dat bij elkaar zat rondom een grote ovalen tafel. Het water liep hem direct in de mond, want in het midden op die tafel stond een grote pot, die tot de rand was gevuld met heerlijk geurende hutspot. De mensen rond de tafel zagen er echter erbarmelijk uit. Hun ogen stonden droef, hun wangen ingevallen, hun huid grauw en doorschijnend. Zij waren broodmager en uitgehongerd en het leek of zij de dood al in de ogen keken. Iedere persoon aan de tafel had een lepel met een meterslange steel. Daarmee konden zij wel in de pan reiken, maar het was onmogelijk de lepel in de mond te steken. De oude rabbi sloot de deur, stak de gang over en opende de andere deur. “En dit is nu de hemel.” Wat hij zag was precies hetzelfde schouwspel als aan de overzijde. De grote tafel, de mensen eromheen, de lepels met de lange stelen en de pot met geurige hutspot, die echter al bijna leeg was. Deze mensen zagen er vrolijk en weldoorvoed uit. Een enkeling had al een buikje. Ze waren vrolijk. De jonge leerling vroeg: "Hoe is dit mogelijk? Er is nauwelijks verschil!" "Inderdaad," sprak de oude wijze. "Er is nauwelijks verschil, maar toch! In de hemel hebben de mensen geleerd elkaar te voeren…!"


8

De Keizer “Er is veel onrust van binnen. Ik ben zeer ambitieus. Hoewel ik een van de grootste keizerrijken ter wereld bezit, voelt het ego zich nog steeds ontevreden.” Bodhidharma lachte en zei: “U bent bij de juiste persoon gekomen. Eén ding hoeft u slechts te doen: kom in de vroege ochtend bij me, om vier uur. En vergeet niet uw ego mee te brengen. Als u het niet meebrengt, kan ik niets doen.” De keizer voelde zich wat verward en hij vroeg: “Wat bedoelt u?” Bodhidharma zei: “Precies wat ik zeg, dat bedoel ik. Breng uw ego mee en ik zal er voorgoed een eind aan maken.” De keizer kon die avond niet slapen. Hij probeerde alles uit zijn hoofd te zetten en niet te gaan, maar hij was ook wel nieuwsgierig naar deze bijzondere man. Hij had vele wijze mannen en grote heiligen ontmoet, maar niemand had ooit gezegd: “Breng het en ik zal er voorgoed een eind aan maken.” Hij besloot uiteindelijk toch maar te gaan. En Bodhidharma zat al klaar op de grond. De keizer naderde hem bevend. Bodhidharma zei: “Alleen? Waar is uw ego?” De keizer antwoordde: “Het is niet iets wat ik kan meebrengen. Het zit altijd in me.” Bodhidharma zei: “Dan is het goed. Ga zitten, doe uw ogen dicht en probeer te ontdekken waar het zich schuil houdt. Op het moment dat u het te pakken hebt, vertel het me dan.” Trillend zat de keizer alleen in het tempeltje buiten de stad en voor het eerst in zijn leven sloot hij zijn ogen om te mediteren. Hij keek rond in zichzelf: waar is het ego? Een uur ging voorbij en nog een uur. De zon kwam op en de keizer zat in een staat van gelukzaligheid. Bodhidharma schudde hem door elkaar en sprak: “Nu is het genoeg – twee uur! Waar is het?”


9

En de keizer begon te lachen. Hij boog zijn hoofd, raakte Bodhidharma’s voeten aan en zei: “Ik kan het niet vinden.” Bodhidharma lachte en zei: “Zie je wel! Ik heb er een eind aan gemaakt. Wanneer u ooit weer dat rare idee hebt over uw ego, vraag dan niet aan anderen hoe u het moet opgeven, maar sluit uw ogen en tracht te vinden waar het zit.”

Sense of Happiness.nl = inspirerende verhalen = 10

De kunst van het loslaten Er liepen eens een oude en een jonge Zen-monnik langs een weg. Op een gegeven moment kwamen ze bij een rivier, die ze moesten oversteken. Op de plek waar de weg en de rivier elkaar kruisten, stond een mooie jonge vrouw in een zijden kimono. De vrouw vroeg of de monniken haar konden helpen bij het oversteken. De zoude Zen-monnik aarzelde geen moment, nam haar in zijn armen, droeg haar naar de overkant en zette haar daar neer. Zwijgend vervolgden de monniken hun weg. 's Avonds laat toen ze onderdak hadden gevonden in een tempel kon de jonge monnik zich niet langer bedwingen en vroeg: "Wij Zen-monniken mogen ons tijdens onze training niet met vrouwen bemoeien, laat staan aanraken. Waarom heb jij dat dan toch gedaan?" De oudere monnik antwoordde: "Ik heb de vrouw opgepakt, naar de overkant gedragen, haar daar neergezet en losgelaten. Jij draagt haar kennelijk nog steeds met je mee en hebt haar nog niet losgelaten."


De man die op de Boeddha spuugde Boeddha zat onder een boom te praten tot zijn leerlingen. Er kwam een man op hem af en spuugde de Boeddha zonder reden in zijn gezicht. Boeddha veegde rustig zijn gezicht af en vroeg de man: “Wil je nog wat anders communiceren?”. De man wist niet hoe hij hier op moest reageren, deze reactie had hij nooit verwacht. De leerlingen van Boeddha waren zeer kwaad. Ze vertelden de man dat dit ontoelaatbaar was en zeker het spugen op de meester vervulde de leerlingen met kwaadheid. De Boeddha zei echter: “Stil. Deze man heeft mij niet vernederd, maar ik nodig je wel uit goed naar je eigen gedrag te kijken. Deze man weet niet wie ik ben. Hij heeft een beeld over mij gevormd op basis van horen zeggen. Hij heeft niet op mij gespuugd, maar op het concept dat hij van mij heeft. Hij spuugt niet op mij, maar op zijn eigen gedachten. Ik ben daar geen deel van. Ik kan alleen maar vaststellen dat die man nog wel meer wil zeggen dan dit”. De man begreep er nu helemaal niets meer van en rende naar huis. Het hele gebeuren bleef door zijn geest spoken en zijn brein had geen enkel patroon waarin deze ervaring paste. De volgende ochtend kwam hij terug en wierp zich aan Boeddha’s voeten. De Boeddha vroeg hem: “Wat wil je nog meer communiceren?” De man zei: ”Heer, kunt u mij vergeven voor wat ik gisteren gedaan heb?” en de Boeddha zei: ”Ik kan je niet vergeven, want ik ben niet de man op wie je gisteren gespuugd hebt. De rivier stroomt en is nooit hetzelfde. Zo bestaat de man op wie je gespuugd hebt ook niet meer. Ik lijk alleen maar op die man van gisteren. Ik kan je niets vergeven want ik heb er niets mee te maken”. En hij voegde er aan toe: “Ik kan ook zien dat jij niet dezelfde man bent als die van gisteren. Beide personen bestaan niet meer, dus laten we maar over iets anders praten”.


De Olifant en het Touw Dit is een verhaal over hoe belangrijk het is om nooit op te geven, ongeacht hoeveel fouten je hebt (mee)gemaakt in het verleden. Een man was op vakantie in Afrika. Op een dag zag hij hoe de olifanten voorbij liepen. Tot zijn grote verbazing zag hij dat deze reusachtige sterke dieren vast werden gehouden door slechts een klein touw, gebonden aan hun voorste been. Uiteraard konden Toen zag hij een begeleider en vroeg hem, hoe kan het dat geen enkele olifant een poging doet om los te breken. De begeleider legde uit: "Als de olifanten nog erg jong zijn, gebruiken we hetzelfde touw om hen vast te binden, en op dat moment is het genoeg om ze te houden. Geleidelijk groeien ze op, worden sterker, maar toch proberen ze nooit om weg te komen, omdat ze geloven dat het touw hen nog zal houden." De man was verbijsterd. Deze sterke dieren konden zich elk moment bevrijden, maar dat deden ze niet, omdat ze geloofden dat dit onmogelijk was. Soms zijn mensen net zoals olifanten, zoals ze handelen na hun eerste tegenslag. En ons denken, voelen en doen is op deze aannames gebaseerd. Terwijl we nu als volwassene – net als de volwassen olifant – veel meer mogelijkheden tot onze beschikking hebben als toen we kind waren en nu wel iets anders kunnen kiezen. Alleen we doen het niet omdat we er niet bij stil staan of domweg geloven dat het TOCH niet kan.


De Tempel met de 1000 spiegels Een hond had van de tempel met de duizend spiegels gehoord. Hij wist niet wat spiegels zijn, maar zijn verlangen om de tempel te bezoeken was groot. Na een tocht van enkele weken kwam hij bij de tempel. Hij liep de trappen op, en toen hij door de poort was gegaan, keken uit duizend spiegels duizend honden naar hem. Dat verheugde hem en hij kwispelde met zijn staart. Toen verheugden zich ook in de spiegels duizend honden en kwispelden met hun staart. Hij verliet de tempel met het bewustzijn: de wereld is vol met vriendelijke honden. Van nu af aan ging hij dagelijks naar de tempel met de duizend spiegels. Op een middag kwam een andere hond in de tempel met de duizend spiegels. Toen hij door de poort was gegaan, keken uit duizend spiegels duizend honden naar hem. Hij werd bang, liet zijn tanden zien en gromde. Toen gromden uit de spiegels duizend honden met ontblote tanden terug. De hond trok zijn staart in en liep weg met het bewustzijn: De wereld is vol met boze honden. Nooit meer kwam hij terug naar de tempel met de duizend spiegels.


De vaas met stenen Een meester in levenslessen stond voor een groep "leerlingen". Voor hem op tafel stond een grote glazen vaas. Naast de vaas stond een emmer grote stenen. De meester begon de stenen een voor een in de grote vaas te stapelen, tot er geen steen meer bij kon. ‘Wel’, vroeg de meester, ‘is deze vaas nu vol?’. Alle leerlingen waren het er over eens, de vaas was vol, er kon geen steen meer bij. De meester knikte instemmend, en nam van onder de tafel een zak grote kiezels. Langzaam goot hij de zak in de vaas. De kleinere kiezels vonden al snel hun weg tussen de stenen en weldra was de zak leeg en de vaas vol. ‘Nu dan?’, vroeg de meester, ‘wie denkt dat de vaas nu vol is?’ De leerlingen aarzelden. Daarnet hadden ze ook gedacht dat de vaas vol was, en hadden ze ongelijk gehad. Niemand durfde zijn vinger op te steken. De meester glimlachte en haalde een zak zand van onder tafel tevoorschijn. Hij goot de zand over de stenen en de kiezels, en zie, toen de zak zand leeg was, was de vaas tot aan de rand gevuld met zand en kiezels. De leerlingen zuchtten en waren blij dat ze daarnet niet gezegd hadden dat de vaas vol was. ‘Wat denken jullie nu? 'Vol?’ vroeg de meester. Nu was iedereen overtuigd en vol bewondering voor de meester die hun zo magistraal in het ootje genomen had. De vaas was vol. Alle leerlingen waren het er over eens. Maar de meester reageerde niet op hun opmerkingen of lofbetuigingen. Glimlachend nam hij de karaf water die naast hem stond voor als hij dorst zou krijgen. Traag goot hij het water in de vaas, tot er geen druppel meer over was. De leerlingen waren stil. ‘Wat’, zo vroeg de meester hen, ‘denken jullie dat de les is?’ Een leerling, iets moediger dan de anderen, stak zijn vinger op. ‘De les’, zo sprak hij aarzelend, ‘is dat hoeveel je ook denkt dat je


te doen hebt, er is steeds nog ruimte vrij voor meer’. Zuchtend en trots op zichzelf ging hij terug zitten. 'Nee', sprak de meester. 'Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt.


De Vlinder Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken. Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken. Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen. Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon. Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn. We zouden nooit kunnen vliegen.


De vragen van de Hertog De hertog bezat alles wat een mens zich maar wensen kon, maar hij wist niet waarvoor hij leefde. Drie vragen kwelden hem: Wat moet ik doen? Met welke mensen moet ik doen wat God van mij verlangt? Wanneer moet ik dat doen? Na alle wijzen, alle geleerden te hebben geraadpleegd, hoorde hij over een boer, ergens ver weg, die hem misschien een bevredigend antwoord zou kunnen geven. De hertog ging meteen op reis en na vele weken kwam hij op het land van de boer aan. Deze keek nauwelijks op toen de hertog zich tot hem richtte met zijn vragen. De boer gaf geen antwoord maar ging door met ploegen. De hertog werd kwaad en zei: "Weet je wel tegen wie je spreekt? Ik ben de hertog aller onderdanen." Maar ook dit maakte geen indruk op de boer, die doorging met zijn werk. Plotseling kwam een zwaargewonde man het veld op gewankeld. Voor de ploeg viel hij neer. De boer zei tegen de hertog: "Help mij deze gewonde naar mijn hut te dragen. "Ik zal je helpen," antwoordde de hertog. "Maar geef je me dan antwoord op mijn vragen?" "Straks," zei de boer, en samen brachten zij de man naar de hut en verbonden zijn wonden. "Zeg je het me nu?" vroeg de hertog. "Je kunt naar huis," zei de boer. "Je hebt de antwoorden gehad op je vragen: Wat moet ik doen? Wat op mijn weg komt. Met wie moet ik het doen? Met degenen die aanwezig zijn. Wanneer moet ik het doen? Op het moment dat het zich voor doet."


De Zin van Stilte Er was een eenzame monnik die op een dag bezoek kreeg van enkele mensen. Nieuwsgierig vroegen ze hem wat voor nut het leven in stilte en meditatie had. De monnik, die net met een emmer water haalde uit een diepe bron, stopte zijn werkzaamheden en zei: ‘Kijk eens in de bron. Wat zien jullie?’ De mensen tuurden naar het water en zeiden: ‘We zien helemaal niets.’ Enige tijd later herhaalde de monnik zijn vraag. ‘Kijk weer in de bron. Wat zien jullie nu?’ De mensen keken weer en zeiden opgetogen: ‘We kunnen in de weerspiegeling onszelf zien!’ ‘Dat is de kracht van de stilte,’ legde de monnik uit. ‘Ik was water aan het putten en daarom was het water onrustig. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even hier wachten. ‘ Enige tijd later zei de monnik weer: ‘Kijk nu nog een keertje in de bron. Wat zien jullie nu?’ De bezoekers tuurden naar de bron en riepen uit: ‘Nu zien we de stenen op de bodem van de bron!’ ‘Juist,’ beaamde de monnik, ‘als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, kun je de grond van alles aanschouwen.’


Een glas melk Er was eens een jongetje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen. Zijn ouders waren arm. Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen. Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water. De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. Toen hij het op had vroeg hij aan de vrouw: "Hoeveel geld ben ik u schuldig?" De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid". De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart. Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker, niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid. Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren. Jaren later... Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doktoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde. Dokter Faisel Ahmad werd opgeroepen. Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer. Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen.


Hij herkende haar meteen... Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling. Na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden. Dokter Ahmad vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen. Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer. Toen de vrouw de rekening kreeg en opende was ze er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Haar oog viel op iets wat op de rekening was geschreven. Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk"


Een teken van rijkdom Een vader van een welgestelde familie nam zijn zoon op een dag mee voor een reis over het platteland om zijn zoon te laten zien hoe rijk ze waren en hoe arm andere mensen kunnen zijn. De man en zijn zoon verbleven een paar dagen op een boerderij van een familie die met moeite rond kon komen. Toen vader en zoon na een paar dagen weer terugreden naar hun landgoed, vroeg de vader aan zijn zoon wat hij van de afgelopen dagen vond. "Ik vond het geweldig, vader", zei de zoon. "Heb je nu ontdekt hoe arm mensen kunnen zijn?" vroeg de vader. "Ja, ik heb veel geleerd", antwoordde de zoon. "Ik zag dat zij vier honden hebben, terwijl wij er maar een hebben. Ik zag dat zij een beekje hebben dat doorloopt tot het eind van de wereld terwijl wij een vijver hebben die maar tot halverwege de oprit komt. Wij gebruiken lantaarns, terwijl zij iedere nacht naar de sterren kunnen kijken en ons landgoed loopt maar tot aan de weg, terwijl zij de wereld tot aan de horizon hebben. Wij hebben bedienden die voor ons zorgen, terwijl zij voor anderen zorgen. Wij hebben muren om ons landgoed staan om ons te beschermen, terwijl zij vrienden hebben om hen te beschermen." De vader zweeg verbijsterd en toen sprak zijn zoon: "Dank u vader dat u mij hebt laten zien hoe arm we eigenlijk zijn."


Koffie kopjes Een groep van alumni, zeer geslaagd in hun carrière, kwamen bij elkaar om hun oude professor aan de universiteit te bezoeken. Het gesprek veranderde al snel in klachten over stress in het werk en leven. Na zijn gasten koffie te hebben aangeboden, ging de professor naar de keuken en kwam terug met een grote pot koffie en een assortiment van kopjes - porselein, plastic, glas, kristal, sommige gewoon eenvoudig, een aantal dure, sommige exclusief en zegt zijn gasten dat ze zichzelf maar even van koffie moeten voorzien. Als alle leerlingen een kopje koffie in de hand hebben, zegt de professor: "is het je opgevallen dat alle leuke en dure kopjes gebruikt zijn, en de eenvoudige en simpele kopjes staan er nog. Hoewel het normaal is voor jullie om het beste voor jezelf alleen te willen, is dat juist de bron van jullie problemen en stress. Wees ervan verzekerd dat het kopje zelf geen kwaliteit toevoegt aan de koffie. Vaak is het gewoon duurder en in sommige gevallen verhult het zelfs wat we drinken. Wat jullie allemaal echt wilden was koffie, niet het kopje, maar je ging bewust voor de beste kopjes ... En daarna gingen jullie elkaars kopjes bewonderen. Nu overweeg dit: Het leven is de koffie; de banen, geld en status in de samenleving zijn de kopjes. Ze zijn gewoon hulpmiddelen om het Leven vast te houden en te omvatten, en het soort kopje hebben we niet voor het kiezen en verandert ook niet de kwaliteit van het leven waarin we leven. Soms, door onszelf vooral te concentreren op het kopje, vergeten we om van de koffie te genieten. " God zet de koffie, niet de kopjes .......... Geniet van jullie koffie! "De gelukkigste mensen hebben niet het beste van alles. Zij maken het beste van alles." Leef eenvoudig. Blijf grootmoedig. Wees zorgzaam en spreek vriendelijke woorden. Laat de rest aan God..


Leiderschap & Liefde Tegen een jonge manager werd op zekere dag gezegd dat hij, als hij carrière wilde maken, meer leiderschap zou moeten tonen. Hij ging naar een aantal cursussen en raadpleegde een aantal organisatie-adviseurs van succesvolle bedrijven. Hij slaagde er echter niet in te ontdekken wat leiderschap was. Ten einde raad ging hij naar India en bezocht een befaamde goeroe. Hij vroeg de goeroe of deze hem kon vertellen wat leiderschap in essentie was, zodat hij meer leiderschap kon tonen en carrière maken. De goeroe knikte maar zei dat het nodig was om terug te komen met een volgeling, omdat hij het anders niet kon uitleggen. De manager vroeg of dat een van zijn medewerkers kon zijn, maar de goeroe schudde het hoofd. ‘Het moet iemand zijn die je écht navolgt.’ De jonge manager vertrok met een gevoel van verwarring. Enige jaren later kwam hij terug. Deze keer bracht hij zijn dochtertje van drie jaar mee en hij legde zijn besluit aan de goeroe uit: ‘U vroeg mij een volgeling mee te nemen, en zij volgt mij waar ik maar ga.’ De goeroe glimlachte, nam het kleine meisje op schoot en vroeg: ‘En waarom volgt ze je?’ De jonge manager dacht een ogenblik na en zei toen: ‘Ik denk omdat ze van me houdt.’ De goeroe knikte en vroeg: ‘En waarom houdt ze van je?’ De jonge manager dacht nog wat langer na en zei toen: ‘Ik denk omdat ik van haar houd.’ De oude goeroe knikte, gaf het kleine kind aan haar vader terug, schudde hem de hand en zei: ‘Ga, je weet nu alles wat ik jou over leiderschap kan leren.’


Niet alles is wat het lijkt Twee engelen die samen reisden stopten om te overnachten in het huis van een rijke familie. De familie was onbeleefd en weigerde de engelen te laten verblijven op de kamer in het gastenhuis. In plaats daarvan werden de engelen naar de koude kelder gestuurd. Terwijl ze hun bed maakten op de harde vloer, zag de oudste engel een gat in de muur en repareerde het. Toen de jongste engel vroeg waarom, antwoordde de oudste engel: "De dingen zijn niet altijd wat ze lijken." De volgende nacht kwamen de twee engelen aan bij het huis van een zeer arme, maar gastvrije boer en zijn vrouw. Na het delen van het kleine beetje voedsel dat ze hadden, liet het paar de engelen slapen in hun bed, waar ze van een goede nachtrust konden genieten. Toen de volgende ochtend de zon opkwam, troffen de engelen de boer en zijn vrouw in tranen. Hun enige melkkoe, die hun enige bron van inkomsten was, lag dood in de wei. De jongste engel was heel boos en zei tegen de oudste engel: "Hoe kon je dit laten gebeuren? De eerste man had alles en toch hielp je hem!" zei hij beschuldigend. "En de tweede familie had bijna niets, maar was bereid alles te delen, en laat je hun koe doodgaan." "Dingen zijn niet altijd wat ze lijken," antwoordde de oudste engel. "Toen we in de kelder van het eerste huis waren, zag ik dat er goud was opgeslagen in de muur. Omdat de eigenaar zo geobsedeerd was door hebzucht en niet bereid was om zijn geluk te delen, heb ik de muur afgesloten zodat hij het goud niet meer zou vinden. De vorige nacht toen we sliepen in het boerenbed, kwam de engel des doods zijn vrouw halen. In plaats daarvan gaf ik hem de koe. Dingen zijn niet wat ze lijken. "


Soms is dat precies wat er gebeurt als dingen niet gaan zoals ze zouden moeten gaan. Als je deze overtuiging hebt, hoef je er alleen maar op te vertrouwen dat elke uitkomst altijd in jouw voordeel is. Ook al zie je dat niet meteen.


Omgaan met verschillen Een soefie-meester ging eens met negen leerlingen een ochtendwandeling maken, terwijl de dauw nog over het land lag. Na enige tijd brak de zon door. De dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was. Bij een grote dauwdruppel, liet de meester halt houden. Hij schaarde zijn leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen toen welke kleur de druppel had. ‘Zilverwit’ zei de eerste, ‘Oranje’ de tweede. ‘Geel’ de derde, ‘Paars’ de vierde, ‘Blauw’ de vijfde, ‘Bruin” de zesde, ‘Groen’ de zevende, ‘Rood’ de achtste. En de negende zei: ‘Goud’ Ze stonden verbaasd over deze verschillen en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie. Toen liet de meester hen enige keren van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat zij – ondanks de verschillen in hun waarneming – toch allen de waarheid hadden gesproken. En de meester sprak: ‘hoe u de waarheid ziet, hangt af van de plaats die u in het leven inneemt – zoals u zo-even een deel van het licht hebt gevonden en dat voor de volle waarheid aanzag. Laat uw medeleerlingen in volle vrijheid hun eigen weg bewandelen, hun eigen plaats innemen, en hun eigen deel van het licht waarnemen. U heeft alle waarheden nodig, want allen tezamen vormen zij het werkelijke licht, de volle waarheid. Tot gij zelf één van de groten bent geworden en de negen kleuren in één kunt waarnemen, zult gij bij iedere wedergeboorte een ander standpunt innemen en de waarheid op een andere manier zien. Weest daarom niet alleen tolerant – want dat is slechts het dulden van een andermans mening -, maar weest blij dat er andere meningen zijn. Zolang gij zelf nog niet het volle licht kunt zien, hebt gij uw medeleerlingen nodig om de volle waarheid te leren kennen......


Onze diepste angst Onze diepste angst is niet dat we onmachtig zouden zijn. Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht. Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen. We vragen onszelf af: Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd, geweldig te achten. Maar waarom zou je dat niet zijn. Je bent een kind van God. Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden. Er wordt geen licht verspreid, als de mensen om je heen, hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid. We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen. We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is te openbaren. Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig. En als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen. Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.


Oordelen Een boer had een prachtig paard, dat hij nooit had willen verkopen. Op een dag was het paard verdwenen uit de stal. 'Wat een ongeluk!' riepen de dorpelingen in koor. 'Wat vreselijk voor je dat je je paard kwijt bent! Had je het nou maar verkocht!' Ach, zei de boer, of het slecht is, weet ik niet. Ik weet alleen dat het paard uit de stal verdwenen is. Een week later kwam het paard terug, en het bracht vijftien wilde paarden met zich mee. Wat een geluk! riepen de dorpelingen. Wat fijn voor je dat je zoveel paarden hebt! Ik weet niet of het goed is, antwoordde de boer. Ik weet alleen dat ik nu zestien paarden heb. De zoon van de boer probeerde de wilde paarden te temmen. Hij werd uit het zadel geworpen en brak beide benen. Wat ellendig voor je! reageerde het dorp. Nu is je zoon geblesseerd, misschien blijft hij wel altijd kreupel! Oordeel toch niet zo snel, zei de boer. Laten we vaststellen dat mijn zoon zijn benen heeft gebroken. Of dat een ongeluk is of een zegen, weet niemand. Een paar weken later moesten alle jongemannen in dienst. De keizer beraamde een veldslag. Iedereen wist dat hij zou verliezen en dat de meeste soldaten zouden omkomen. De zoon van de boer kon niet meevechten, vanwege zijn gebroken benen. De dorpelingen feliciteerden de boer: Wat een geluk dat jij je zoon nog hebt! Maar hij zei weer: Niemand weet of het goed is of slecht dat mijn zoon niet mee hoeft te vechten. Niemand kent het hele verhaal. We zien alleen fragmenten. Oordeel toch niet.


Van wie is het? Er leefde ooit een groot en beroemd krijgsman. Regelmatig kwamen er jongeren bij hem om opgeleid te worden. Op een dag kwam een jonge krijger bij het huis van de man aan. Hij was vast besloten de eerste te zijn die de oude krijger zou verslaan. Behalve sterk, was de jonge krijger ook sluw en wist hij iedere zwakheid van zijn tegenstander uit te buiten. Hij had de gewoonte om te wachten tot die als eerste in de aanval zou gaan om te zien waar diens zwakheden lagen en sloeg dan met genadeloze kracht en snelheid toe. Niemand had het in een gevecht lang tegen hem uitgehouden. Tegen het advies van zijn bezorgde studenten in accepteerde de oude krijger de uitdaging van zijn jongere opponent. Toen de twee tegenover elkaar stonden, klaar voor het gevecht, begon de jonge uitdager de oude krijger uit te schelden en grove beledigingen naar zijn hoofd te slingeren. Hij begon ook letterlijk met modder te gooien en spuugde hem verschillende keren in het gezicht. Urenlang bleef hij zo doorrazen. Maar de oude krijger reageerde niet. Kalm en bewegingsloos liet hij de storm over zich heen gaan. Toen de jonge krijger zichzelf tenslotte had uitgeput, gaf hij het op. Beschaamd draaide hij zich om en stapte van de gevechtsplaats af. Ontdaan en teleurgesteld over het feit dat hij zich in het openbaar zo vreselijk had laten beledigen en vernederen, kwamen de studenten om hun meester heen staan en vroegen hem: 'Hoe kon u dat nu over u heen laten gaan? Zoiets vernederends! Waarom hebt u dat allemaal over uzelf laten zeggen?' De man zweeg eerst een tijdje, ondertussen elk van zijn studenten diep in de ogen kijkend. Toen antwoordde hij: 'Als iemand je iets wil geven, maar je neemt het niet aan, van wie is het dan?'


Vijf wijze mannen Vijf wijze mannen waren verdwaald in het bos. De eerste zei: - Ik ga links - mijn intuïtie zegt me dat. De tweede zei: - Ik zal rechts gaan - er is een reden waarom rechts uit het woord rechtstreeks komt. De derde zei: - Ik zal terug gaan - waar we vandaan kwamen, het betekent dat ik zal vertrouwen op het bos. De vierde zei: - Ik zal vooruit gaan - waar het bos eindigt zal zich iets nieuws openbaren. De vijfde zei: - Jullie gaan allemaal verkeerd. Er is een snellere oplossing. Wacht op mij. Hij vond de hoogste boom en klom erin. Terwijl hij klom ging iedereen verspreid naar hun eigen kant. Van boven zag hij waar ze naar toe moesten gaan om het bos het snelst te verlaten. Nu kon hij ook te zien in welke volgorde de andere wijze mannen het einde van het bos zouden bereiken. Hij klom hoger en zag de kortste weg. Hij begreep het probleem en vond de beste oplossing! Hij wist dat wat hij deed goed was. En de anderen hadden het mis. Ze waren koppig en wilden niet naar hem luisteren. Hij was de echte Wijze Man! Maar hij had het mis. Iedereen had gelijk. Degene die links ging, bevond zich in het struikgewas. Hij moest vechten met wilde dieren om niet te verhongeren. Maar hij leerde hoe te overleven in het bos; hij werd een deel van het bos en kon anderen gaan onderwijzen. Degene die rechts ging, ontmoette dieven. Ze namen alles van hem af en dwongen hem te stelen met hen. Maar na verloop van tijd, had hij iets in de dieven wakker gemaakt dat ze waren vergeten - menselijkheid en medeleven. De wroeging was zo sterk in een aantal van hen, dat ze na zijn dood ook wijzen werden.


Degene die terug ging, maakte een pad door het bos, wat al snel een weg werd voor mensen die wilden wandelen in het bos zonder bang te zijn om te verdwalen. Degene die vooruit ging, werd een pionier. Hij bezocht plaatsen waar nog niemand anders was geweest en opende prachtige nieuwe mogelijkheden voor mensen en ontdekte verbazingwekkende genezende planten en prachtige dieren. Degene die in de boom klom, werd een specialist in het vinden van snelle oplossingen. Mensen wendde zich tot hem, als ze op zoeken waren om de snelst manier te vinden om hun problemen op te lossen, zelfs als het niet tot een blijvende oplossing leidt. Dit is hoe de vijf wijze mannen hun bestemming bereikten.


Voetstappen in het zand Ik droomde eens en zie ik liep aan 't strand bij lage tij. Ik was daar niet alleen, want ook de Heer liep aan mijn zij. We liepen samen 't leven door en lieten in het zand, een spoor van stappen, twee aan twee; de Heer liep aan mijn hand. Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd, van diepe smart en hoop. Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan. Ik zei toen: "Heer, waarom dan toch?" Juist toen 'k U nodig had, juist toen ik zelf geen uitkomst zag op 't zwaarste deel van 't pad... "Mijn lieve kind, toen 't moeilijk was, toen heb Ik jou gedragen".


Wortelen, eieren en koffie Een jonge vrouw ging naar haar grootmoeder en vertelde haar over haar leven en dat het leven zo moeilijk was voor haar. Ze wist niet of ze het zou redden en wilde het bijltje erbij neer gooien. Ze was moe van het vechten en worstelen. Het leek wel wanneer een probleem was opgelost er alweer een nieuw probleem was ontstaan. Haar oma nam haar mee naar de keuken. Ze vulde drie pannen met water. In de eerste pan deed zij wortelen, in de tweede pan eieren en in de laatste pan deed ze gemalen koffiebonen. Ze bracht ze aan de kook, zonder een woord te zeggen. Na ongeveer twintig minuten draaide ze de branders uit. Ze viste de wortels eruit en deed ze in een kom. Ze haalde de eieren uit en plaatste ze in een kom. Daarna schepte ze de koffie eruit en deed het in een kom. Zich omdraaiend naar haar kleindochter, vroeg ze: ‘Vertel me, wat zie je?’ “Wortelen, eieren, en koffie,” antwoordde ze. Ze bracht haar dichterbij en vroeg haar om de wortels te voelen. Ze deed het en merkte dat ze zacht waren geworden. Vervolgens vroeg ze haar om een ei te pakken en te breken. Nadat ze de schil had afgepeld, bekeek ze het hardgekookte ei. Tot slot vroeg ze haar om de koffie te proeven. De kleindochter glimlachte, terwijl ze het rijke aroma proefde. De kleindochter vroeg vervolgens. “Wat is het punt, oma?” Haar grootmoeder legde uit dat elk van deze voorwerpen met dezelfde ‘tegenspoed’ te kampen had gehad – kokend water – maar er ieder anders op reageerde. De wortel ging er sterk, hard en onverbiddelijk in. Maar na te zijn onderworpen aan het kokende water, verzachtte de wortel en werd zwak. Het ei was fragiel. Zijn dunne buitenschil had zijn vloeibare binnenkant beschermd. Maar, na het contact met het kokende water, raakte de binnenkant gehard. De gemalen koffiebonen waren echter uniek. Nadat ze in het


kokende water waren hadden ze het water veranderd. ‘Wat ben jij?’ vroeg ze haar kleindochter. “Wanneer tegenspoed op je deur klopt, hoe reageer je dan? Ben je een wortel, een ei of een koffieboon?” Denk hieraan: “Wat ben ik?” Ben ik de wortel die sterk lijkt, maar bij pijn en tegenslag, zal ik dan verwelken en zacht worden en mijn kracht verliezen? Ben ik het ei dat begint met een meegaand hart, maar dat verandert met de hitte? Heb ik een flexibele geest, maar na een sterfgeval, een breuk, financiële problemen of een andere beproeving, word ik dan hard en rigide? Lijkt mijn schelp er hetzelfde uit te zien, maar ben ik van binnen bitter en taai met een stugge geest en een verhard hart? Of ben ik als de koffieboon? De boon verandert het warme water, door de omstandigheid die de pijn brengt. Wanneer het water warm wordt, laat het zijn geur en smaak vrij. Als je net als de boon bent, en de omstandigheden zijn op hun slechtst, word jij dan beter en verander je de de situatie om je heen? In de donkerste uren en wanneer de beproevingen het grootst zijn, verhef jij je tot een ander niveau?


INSPIRERENDE VERHALEN

Recommend Documents