inhoud informatie inhoudsopgave appèl GAF oefenvijand tijdens oefening Hawkeye Challenge de invoering van de Land Rover bij de KL

inhoud informatie inhoudsopgave appèl GAF oefenvijand tijdens oefening Hawkeye Challenge de invoering van de Land Rover bij de KL de diensttijd van... restauratieproject: DAF V1600 Operatie Paashaas 2010 overgenomen artikel: ‘een bijzondere ontmoeting’ WZZ-pagina’s afzien met een aggregaat de diensttijd van...(2) ruilbeurs Dorstige Types info Military Event “Past and Present” te Assen sfeerbeeld: Fuseliers op oefening, toen en nu kort Defensienieuws aanmeldingsformulier nieuw lid agenda 2010

appèl voorwoord van de voorzitter Voor u ligt het 1e clubblad van dit jaar, tijd om de afgelopen maanden de revue te laten passeren. Dit jaar hebben we de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie niet gehouden, daarvoor in de plaats hadden we een koffieklets bedacht in ons clubgebouw maar door de aanhoudende kou en het slechte weer hebben we ook daar vanaf moeten zien. Volgend jaar dus weer de gebruikelijke nieuwjaarsreceptie. Als eerste evenement vond de traditionele Paasrit plaats, dit jaar georganiseerd door Jan Bakker. De rit ging over Walcheren en werd door 26 voertuigen verreden, in totaal zo’n 60 deelnemers. Zelf kon ik vanwege ziekte de rit niet meerijden maar ik begreep van de deelnemers dat het een mooie en goed georganiseerde rit was waarvoor dank vanuit het bestuur aan de fam. Bakker. Het vrije Hemelvaartweekend werd ook goed bezocht. Bij elkaar over de 4 dagen verspreid hebben zo’n 50 tal mensen met ongeveer 25 voertuigen genoten van een heerlijk relaxed weekend waarbij het weer zich van de beste kant liet zien. Zondag kregen we bezoek van een bevriende club uit België die vanuit hun standplaats Kallo een mooie rit richting GAF hadden uitgezet met daarop volgend een heerlijke BBQ. Zelf heb ik de rit met mijn DAF V1600 gereden en onderweg heb ik leuke ideeën opgedaan voor de paasrit van 2011. Wellicht dat we in de nabije toekomst samen iets gaan organiseren. Tijdens dit weekend heb ik met een aantal mensen over ons volgend evenement gesproken n.l. DoH. Zoals het er nu naar uitziet wordt DoH weer uitgebreider dan in 2009. We hebben o.a. de toezegging van het Artilleriemuseum om met een aantal kanonnen te komen. Voor één daarvan hebben we een vergunning aangevraagd om deze op zaterdag een aantal malen te mogen afvuren (losse flodders uiteraard). Maar om DoH te laten slagen hebben we uiteraard weer Uw hulp nodig. Dus mensen: graag inschrijven voor dit leuke evenement! Ter afsluiting van onze agenda wordt in oktober wederom de (bij velen bekende) Nachtrit verreden. Houdt dus de website in de gaten. Mochten er onder U mensen zijn die ook eens iets onder de vlag van GAF willen organiseren: gewoon een telefoontje naar de voorzitter zodat wij U eventueel met raad en euro’s kunnen bijstaan. Zelf loop ik al geruime tijd met het idee rond om op het GAF-terrein iets uit WO2 te organiseren en langs deze weg wil ik graag in contact komen met mensen die samen met mij de schouders hieronder willen zetten. Rest mij nog U allen een fijne en onbezorgde vakantie toe te wensen en graag tot DoH.

De voorzitter

oefening hawkeye Challenge

N

adat U in vorig clubblad heeft kunnen lezen over de belevenissen van enkele GAF-ers tijdens oefening Phoenix Challenge werd op 8 december van het afgelopen jaar een dergelijke oefening nog eens dunnetjes overgedaan. Alhoewel, dunnetjes… zowel van Defensiezijde als vanuit de GAF-leden werd er flink wat extra jus over de oefening gegoten met als doel het voor de oefenende eenheden (en onszelf) wat spannender en realistischer te maken. Dus: meer helikopters, meer- en zwaardere knallen en o.a. de inzet van een ploeg van de Explosieven Opruimings Dienst van de Luchtmacht. Waar Jo c.s. bij de vorige oefening de aanval op het zweefvliegterrein inzette met als wapens slechts een advocaat en een kroonsteentje trokken nu enkele GAF-leden met omgekeerde plunjebaal, imitatie-UZI, Lichte Antitank Wapens (LAW’s) en de nodige ‘munitie’ ten strijde teneinde de waakzaamheid van militairen van de Luchtmobiele Brigade op de proef te stellen.

V

oor het daadwerkelijke begin van de oefening verzamelden de GAF-ers die een mobilisatieoproep hadden ontvangen zich op het clubterrein. In dit geval waren dat: Jan Bakker met YA 328 en munitieaanhanger, Ludo de Lavoir met Landrover, Rinus Mieras met Landrover, Igor van Rooijen met YA 126, Ronald en Bram Voorham met Nekaf en Moto Guzzi, Robert de Letter met een Minerva en Rico met zijn Dodge. Per groep voertuigen werd een militair van de oefenleiding toegevoegd. Aansluitend volgde een korte briefing door een adjudant van het Defensie Helikopter Commando.

D

e opzet was eigenlijk identiek aan de vorige oefening: per groep voertuigen een verschillende route rijden. Rondcirkelende Apache- en Bölkowheli’s moesten de voertuigen vervolgens onderkennen en zich vergewissen van de bedoelingen van die voertuigen en hun bemanning. Ondertussen zouden Chinook en Cougar-helikopters luchtmobiele infanterie-eenheden afzetten op het zweefvliegterrein van Axel waar zich zogenaamd een fabriekje bevond wat explosieven produceerde en waar de leider van een Taliban-bende aanwezig was. Die zou zich vervolgens per motor uit de voeten maken naar het GAF-terrein waardoor de luchtmobielers ook daar een aanval op uit moesten voeren. Ging het er de vorige keer redelijk passief aan toe: nu werden de GAF-ers uitgedaagd wat offensiever op te treden. Er mocht met op vuurwapen gelijkende voorwerpen op de heli’s gericht worden. Bovendien kregen zij het uitnodigende verzoek ‘te kijken hoe ver je op het zweefvliegveld kon komen’.

O

m 14.00 uur zette zich het spul in beweging. Maar net als de vorige keer werden verbazingwekkend weinig voertuigen door de helikopters gespot. Driekwart van de voertuigen kon zich ongezien verplaatsen. Zelfs gele colonnevlaggen en de signaaloranje kap van Bram Voorhams Kmar-motor hielpen niet. Ludo, Igor en Rinus werden net voor Axel wèl gespot door twee laag overvliegende Cougars. Tegen de tijd dat het Lichte Antitank Wapen voor vuren gereed gemaakt was en positie was gekozen waren de vogels echter alweer gevlogen. Jammer, dan maar een proef-schot en vervolgens werd de lading over een lege akker verschoten.

T

egen 15.30 uur kwam bij bovengenoemd groepje echter het bericht binnen dat zij zich naar het zweefvliegveld mochten begeven om daar een infiltratiepoging te ondernemen. Nu werd het spannend! De voertuigen werden aan de rand van het terrein geparkeerd, de uitrusting verzameld en met zijn vieren stapten zij over de afrastering: de toegevoegde militair en Rinus ieder met een LAW en Igor met de munitie. Ludo moest het gevecht noodgedwongen met zijn blote vuisten aangaan. Er was alleen geen zicht op een zweefvliegveld maar op een golfbaan. Na een stukje lopen klonken vanuit de verte echter schoten. Teken dat de ploeg toch goed zat. Na nog een stuk door een bosrand en over een sloot verplaatst te hebben bevonden zij zich pal aan de rand van het golfterrein. Op een honderd meter afstand van hen signaleerden zij vervolgens verdedigers van het vliegveld. De indringers aarzelden daarop niet en vanuit het munitiekistje werden enkele nitraatstrijkers ontstoken. De daarop volgende zware knallen luidden de aanval in. Daarop volgde nog een rookbom waarop de verdedigers besloten terug te vuren. Igor ontstak –terwijl de rest van het groepje in de bosrand achterbleef- vanuit een voorwaartse dekking een 10.000 klapper. Daarna werd het –gezien de vijandelijke druk- hoog tijd voor een terugtrekkende beweging.

D

e aanval zou wat meer kracht hebben gehad als de LAW ook had kunnen vuren maar de LAW-ploeg lag zo’n 15 meter uit elkaar. Resultaat: toen Rinus de LAW had, had Igor de bijbehorende munitie. Later in het gevecht bleek Rinus eindelijk wel munitie te hebben maar toen had Igor de LAW en ja...zo win je natuurlijk nooit de oorlog.

N

a een korte tactische bespreking van drie zinnen besloten de GAF-commando’s een omtrekkende beweging te maken om zodoende de verdedigers in de flank aan te vallen. Opnieuw nitraatklappers en wat lichter spul en….. de LAW-ploeg had elkaar eindelijk ook gevonden! Schutter en lader slaagden er onder vijandelijk vuur in enkele schoten in de richting van de luchtmobielers af te geven. De verdedigende militairen kwamen echter zienderogen dichterbij en om een krijgsgevangenenbehandeling te ondergaan leek de GAF-ers niet zo’n prettig vooruitzicht. Dus dat was terugtrekken geblazen, op de hielen gezeten door een op linie oprukkende infanteriegroep. Ludo en zijn militaire mede-strijdster werden daarbij alsnog krijgsgevangen gemaakt, Rinus en Igor bereikten de voertuigen. Daar gaf Rinus op advies van een oefenleider de strijd op, denkbeeldig geraakt door enkele 5.56 mm kogels. Igor slaagde er in om met de 1-tonner vijftig meter verderop te geraken. Toen hij uitstapte om zich van de situatie te vergewissen en daarbij dekking zocht achter het achterwiel was dat funest. Zowel hijzelf als de YA 126 werden flink onder vuur genomen: volgens de oefenleiding waren daarop zowel voertuig als de chauffeur uitgeschakeld.

T N

egelijkertijd werd op het GAF-terrein een IED (Improvised Explosive Device) tot ontploffing gebracht. De zware dreun was tot in de verre omtrek te horen.

a afloop verzamelden de deelnemers zich voor het clubhuis op het terrein. De belevenissen werden uitgewisseld en als dank voor onze inzet trok de oefenleiding gul de creditcard om de voertuigen af te tanken, een zeer correcte geste waarvoor de deelnemers Defensie uiteraard dankbaar waren. Het was voor de GAF-ers weer een bijzonder leuke ervaring bij een dergelijke oefening betrokken te worden. Laten we echter niet vergeten dat het voor de nu oefenende militairen over een paar maanden menens is. Voor ons was het een spel, voor hen een serieuze voorbereiding op een uitzending naar Afghanistan. Dat zij allen veilig en behouden terug mogen keren. IvR



GAF-terrein

  

       

golfbaan

verdedigingsvak luchtmobiele compagnie

 

opmarsrichting luchtmobiel infanteriepeloton



lokaties GAF-voertuigen



lokaties vuurcontact (in volgorde)

 

gesneuvelde GAF-er

opmarsrichting GAF

krijgsgevangen genomen GAF-ers

zweefvliegveld

de invoering van de Land Rover bij de KL Inleiding Halverwege de jaren ’70 moest door de Koninklijke Landmacht uitgekeken worden naar een vervanger voor de Nekaf M 38 A1 jeep. Op maandag 7 juli 1975 tekende Staatssecretaris van Defensie A. Stemerdink het contract met British Leyland voor de levering van 3162 Land Rovers. 2000 voertuigen hiervan waren de 0,5 tons uitvoering (Land Rover 88), 625 stuks in 0,75 tons uitvoering (Land Rover 109) en 537 ziekenauto’s. Het ging om een totaalbedrag van 90 miljoen euro. Dit bedrag werd echter niet betaald maar gecompenseerd door Nederlandse niet-militaire tegenorders in Groot-Brittannië. De voertuigen zijn afgeleverd van 1977 t/m 1982. Het 1e Legerkorps mocht er 77 per maand in ontvangst nemen. Bij aanschaf was men ervan uitgegaan dat de voertuigen 15 jaar mee zouden gaan. De aanschafprocedure Voordat een order met zo’n omvang wordt geplaatst gaat er een heel traject aan vooraf. Ten tijde van de generatiewisseling Nekaf ►Land Rover ging dat als volgt: De Materieelverzorgingsafdeling van de KL stelde een lijst vast met militair technische eisen waaraan de opvolger van de Nekaf moest voldoen. Hierbij diende niet enkel rekening gehouden te worden met de eisen van de KL maar ook met eisen die de NAVO stelde. Vervolgens verleende de Bevelhebber der Landstrijdkrachten al dan niet zijn goedkeuring. In geval van goedkeuring werd overgegaan tot marktverkenning. Het Ministerie van Defensie stuurde het technische eisenpakket naar verschillende autofabrikanten die vervolgens af moesten wegen of zij daaraan konden en wilden voldoen. Geїntresseerde fabrikanten maakten vervolgens enkele prototypes die aan de gestelde eisen voldeden. In het geval van Land Rover was dat een Land Rover 88 met kenteken KX-13-15. Aan de hand van de bouw van de prototypes kon dan een kostprijs becijferd worden. De fabrikanten stuurden de gegevens naar het Ministerie van Defensie die op papier zodoende een voorselectie kon maken. Op dat moment vallen dus al gegadigden af. In het geval van de vervanging van de Nekaf zijn er van de 10 gegadigden slechts drie overgebleven. Dat waren: AMC (Jeep), Toyota (Landcruiser) en Land Rover. Onder meer Renault en DAF vielen af. De overgebleven fabrikanten stelden de gefabriceerde prototypes beschikbaar aan de Materieel Beproevings Afdeling 2 (MBA 2) te Huijbergen waarna de voertuigen 15 maanden lang aan een zware beproevings- en testfase onderworpen werden. de NAVO-eisen Zoals gezegd moesten de nieuwe lichte tactische wielvoertuigen aan verschillende door de NAVO opgestelde eisen voldoen. In 1975 behelsde deze lijst 38 punten. Een aantal hiervan staan hieronder opgesomd: 1) het voertuig moest voorzien zijn van een dieselmotor 2) het voertuig moest plaats kunnen bieden aan een bestuurder met volledige uitrusting + drie militairen met volledige uitrusting. Aan boord moest tevens plek zijn voor twee FM-radio-installaties. 3) de actieradius moest met kruissnelheid in volbeladen toestand op de verharde weg minimaal 600 kilometer bedragen

4) het voertuig moest kunnen starten bij een omgevingstemperatuur tussen -30 graden Celcius en + 45 graden Celcius 5) het voertuig moest kunnen starten tot -18 graden Celcius zonder gebruik te maken van starthulp van een ander voertuig, waarbij de radio 6 uur is gebruikt in de verhouding 1:3 van zenden en ontvangen 6) bij de keuze van de grondstoffen en materialen voor de fabricage van het voertuig dient rekening te worden gehouden met langdurige opslag van de voertuigen in onverwarmde loodsen 7) het voertuig moest zoveel mogelijk zijn opgebouwd uit normaal in de handel verkrijgbare onderdelen om zodoende een goede onderdelenvoorziening te waarborgen 8) het vervangen van hoofdonderdelen zoals motor, versnellingsbak, voor- en achteras moet binnen twee uur mogelijk zijn 9) het aantal smeerpunten moest tot een minimum beperkt worden door het toepassen van sealed-forlife draaipunten 10) de hoogte van het voertuig –met neergeklapte voorruit, kap en kaptogen- mocht maximaal 1,5 meter zijn 11) een minimale waaddiepte van 0,5 meter 12) kabeleinden in het elektrisch circuit moesten van een markering/codering voorzien zijn 13) de lak moest qua kleur, infra-roodreflectie en glansgraad voldoen aan de daaraan gestelde richtlijnen 14) de bodemvrijheid gemeten vanaf de olieaftappluggen op voor- en achteras diende minimaal 23 cm te zijn 15) de voertuigen moesten een volledig anti-roestbehandeling hebben ondergaan, m.u.v. vijf voertuigen die voor kwaliteitsbeproevingen zouden worden gebruikt of waarbij nieuwe uitrustingsstukken op het chassis moesten worden gemonteerd (bijv. de affuit voor de MAG-mitrailleur). Op deze voertuigen mocht geen enkel roestwerend middel voorkomen. Voor technische wijzigingen aan het voertuig tijdens het productieproces moest toestemming gevraagd worden aan Defensie. De vervolgprocedure Prototypes van de geselecteerde voertuigen werden vervolgens tijdens de langdurige en intensieve beproeving bij de MBA 2 op vier verschillende hoofdpunten beoordeeld: 1) deugdelijkheid (functionele geschiktheid) 2) degelijkheid (levensduur en storingsgevoeligheid) 3) onderhoudsgevoeligheid (wat kost het aan tijd en geld om een voertuig inzetbaar te houden) 4) kwetsbaarheid (wat zijn de gevolgen van evt. onopzettelijke verkeerde bediening) Aan het eind van de totale beproeving volgde een technisch rapport waarin de gegevens van alle geteste verschillende voertuigen met elkaar werden vergeleken. De testfase bij de Materieel Beproevings Afdeling 2 Punten waarop de te testen voertuigen beoordeeld werden waren zeer uiteenlopend van aard. Zo werd onder meer gekeken naar hoe de voertuigen zich gedroegen op hellingen van verschillende ondergronden, remgedrag, brandstofgebruik onder verschillende omstandigheden, geluidsproduktie, warmte-uitstraling (i.v.m. vijandelijke infrarood herkenning onder tactische omstandigheden tijdens operationeel gebruik), vermogen, bediening en onderhoud. Ook werd getest wat er het eerst vervormde bij overbelasting op de krachtdoorgevende delen. Eveneens werd de toegankelijkheid van de verschillende onderdelen beoordeeld en of dienstplichtige monteurs de wagens konden repareren. Diverse specifieke onderdelen werden nog eens apart beproefd op speciaal voor betreffend onderdeel ontworpen testbanken. Denk hierbij o.a. aan startmotoren.

Een ander belangrijk element wat deel uitmaakte van de beproevingsfase was de duurproef. Hiervoor werden veel onervaren dienstplichtigen ingezet omdat zij immers in de toekomst hoofdzakelijk de gebruikers zouden worden van de voertuigen. Voor de Land Rover bestond de duurproef uit het ‘ononderbroken’ afleggen van een afstand van 100.000 kilometer door een waar legertje van elkaar aflossende verschillende dienstplichtige chauffeurs. De afstand van 100.000 kilometer was de gemiddelde afstand die tegen de tijd van uitfasering van de Land Rover bereikt zou zijn. De duurproef verkortte de tijd dat het voertuig in gebruik zou zijn (15-20 jaar) tot enkele maanden. Meerdere voertuigen van hetzelfde merk deden aan de proef mee. De 100.000 kilometer was onderverdeeld in: - 5000 kilometer terreinrijden - 23.000 kilometer rijden op secundaire wegen - 72.000 kilometer rijden op hoofdwegen Het terreinrijden werd uitgevoerd op de Woensdrechtse Heide. Daar was een circuit van 10 kilometer uitgezet. De gemiddelde snelheid bedroeg 15 km/u. Het rijden op secundaire wegen werd gedaan op een 40 kilometer lang circuit in Brasschaat (België). Het circuit bestond uit: - 11% betonverharding - 28 % asfaltverharding - 19% kasseien - 42 % landweg

Bij de beproevingen ging wel eens wat mis...►

De gemiddelde snelheid op dit circuit bedroeg 41 km/u De 72.000 kilometer over de hoofdwegen werd gereden op het traject Huijbergen-Maastricht, een afstand van 424 kilometer. De gemiddelde snelheid bedroeg hier 70 km/u. Deze uitgebreide beproevingen hadden één doel voor ogen: hoe zou het voertuig zich de komende vijftien jaar houden? Tijdens de beproevingsfase zouden gebreken of tekortkomingen ongetwijfeld aan het licht komen. De eindconclusie Na het afsluiten van de beproevingsfase kwam er 1 voertuigmerk als beste uit de bus: de Toyota Landcruiser. Land Rover kwam op de tweede plaats met de kwalificatie “voldoet aan de eisen”. Dat door de Nederlandse regering kennelijk economische motieven belangrijker geacht werden dan militaire afwegingen bleek wel uit het feit dat het best geteste voertuig (Toyota) uiteindelijk niet werd aangeschaft. Japan plaatste namelijk te weinig tegenorders in Nederland. Een sterker argument was daarentegen een mogelijk voorzien probleem met de onderdelenvoorziening vanuit Japan in geval van oorlog. Anderzijds –maar dat is een persoonlijke voorkeur- moet je er toch ook niet aan denken dat het Nederlandse leger in Japanse terreinwagens rond zou rijden? Vanwege de eerstgenoemde twee afwegingen werd zodoende gekozen voor aanschaf van de Land Rover als vervanger van de Nekaf. Vanaf 1992 werden de Land Rovers op hun beurt weer vervangen door de Mercedes-Benz 290 GD. De laatste Landrover die ondergetekende nog in actieve dienst rond heeft zien rijden was in 1998. Op de Generaal Spoorkazerne in Ermelo deed toen nog een Laro 88 dienst als boodschappenwagen voor de

(onder)officiersmess. Tijdens de gebruiksperiode van de Landrover bij de KL waren er veel (technische) problemen met deze voertuigen. Over het hoe en waarom kunt in het volgende clubblad een artikel tegemoet zien. Ook zal de opvolging van de Landrover dan nader belicht worden. IvR

Bron: De Land Rover in Nederlandse militaire dienst 1974-1990, over oorzaak en gevolg gesproken. Auteur: R. de Roos

▲Als beste getest maar toch niet gekozen: de Toyota Landcruiser ▲De Land Rover 88 ‘light weight’. ‘88’ verwijst naar de 88 inch wielbasis. Het voertuig was voor het Engelse leger speciaal ontworpen om door de lucht per helikopter vervoerd te worden. Het maximale laadvermogen van 0,5 ton bleek in de praktijk niet haalbaar. Tijdens beproevingen in 1979 stelde de KL vast dat dit gewicht slijtage aan het draaiende gedeelte van het voertuig veroorzaakte. Dit type Land Rover is inderdaad -zoals wel eens beweerd word- door de KL ‘kapot gemodificeerd’.

▲De grotere broer van de ‘88’. De Land Rover 109 werd zonder veel ingrijpende aanpassingen bij de KL in gebruik genomen. Dit voertuig had een laadvermogen van 0,75 ton.

▲GAF-lid Piet Spaans test hier de Land Rover 109 ziekenauto. Hoofdzakelijk waren ze voorzien van een dieselmotor maar er waren ook enkele benzine-exemplaren in gebruik. Het voertuig bood plaats aan 4 liggende gewonden. Hoewel terreinvaardig was de ziekenauto niet geschikt voor zwaar terrein. ◄Land Rovers tijdens operationeel gebruik. In dit geval bij een geïmproviseerde wateroversteek tijdens oefening ‘First Crusade’ in 1994. Voor de Land Rovers was dit trouwens een thuiswedstrijd; de oefening vond plaats in Zuid-Engeland.

de diensttijd van... Naam: Bakker, A.M. (roepnaam: Arjan)

71.08.16.104

Registratienummer: 71.08.16.104 Lichting: 90-1 Rang: sld Functie: LB (Luchtmacht Bewaking) ingedeeld bij: vliegbasis Volkel Legeringsplaats: Volkel Mooiste dienstherinnering: Die heb ik niet. Ik had een saaie baan, alleen maar wachtlopen. Oefeningen waren er voor ons niet. Als de hele vliebasis de oorlogsvoorbereiding oefende stond ik aan de slagboom bij de hoofdpoort. Ik heb alleen een oefening van 4 dagen gehad bij opkomst. Slechtste dienstherinnering: Mijn sollicitatie als KVV-er/beroeps. Toen ik er bij mijn majoor naar informeerde om beroeps te kunnen worden kreeg ik te horen dat de voorkeur lag bij etnische minderheden en vrouwen. Ik kwam niet eens in aanmerking voor een keuring! Alleen zij konden beroeps worden. Daar zakt je broek toch van af? Zelfs nu zit me dat nog dwars. Ik zei tegen die majoor: “Dus als ik het goed begrijp mag ik als Hollander niet eens mijn eigen land verdedigen?”. Je kent dat wel, dan krijg je zo’n antwoord dat je ‘dat zo niet moet zien”, maar eigenlijk vond hij dat ik gelijk had. Daarna hoefde het voor mij niet meer. Leukste dienstherinnering: Qua werk heb ik die niet. Ik ging wel eens avondjes stappen met de kamergenoten of naar de lokale frietboer. Verder zaten we vaak in “De Rode Bef” (de soldatenmess op de vliegbasis red.). Feesten hebben we daar niet gehad maar we zakten natuurlijk wel eens goed door. zou je je diensttijd over willen doen? Nee, maar als er wat zou gebeuren en ze hebben me nodig dan zou ik gaan. muzikale dienstherinnering: Ik heb met muziek nooit iets gehad. Ik wordt wel aan mijn diensttijd herinnerd als ik een Unimog zie. Daar reden we bij de LB mee en ik heb er over zitten denken om er één te kopen. Mijn vader maakte me attent op een YA 126 en die had toch wat meer uitstraling. In 2003 heb ik toen een 126 gekocht. Dus eigenlijk is mijn hobby door Unimog ontstaan.



daf v 1600 Zoals U zich misschien nog wel kunt herinneren was ik 2 jaar geleden begonnen met het volledig restaureren van een DAF YA 328. Maart 2009, hij is klaar dus de weg op met de Dikke, na enkele kilometers vond ik de Dikke nogal zwaar in het stuur hangen, hoe kan dat nou, alles gesmeerd, bandenspanning oké en toch… Maar dan realiseer je je dat het niet aan de Dikke ligt maar aan mezelf. Kortom, de auto reed met mij en ik niet met de auto. Na rijp beraad met mezelf besloten dat mijn Dikke DAF periode voorbij was. Met pijn in mijn hart moest ik afscheid gaan nemen van mijn HUBBUKKULUBBUS. Tijdens het vrije Hemelvaartweekend, dit in de groep gegooid, verbaasde gezichten alom. Ze zijn vwb mijn korte wendingen in het leven in deze groep wel wat gewend maar dit kwam toch als een verrassing. Ik vertelde erbij dat ik wederom voor mijn oude liefde wilde gaan nl. een GMC CCKW 352 en dat viel niet bij iedereen goed. Ik had al een GMC gehad en deze was na 4 maanden alweer weg. Reden: een Closed Cab zit niet lekker dus nu moest het een tropencabine worden. Daags na deze mededeling een mailtje ontvangen van ene DB, strekking: dat je de Dikke wegdoet à la maar weer een GMC: NEE , beter was een DAF V1600 trekker, zie bijgevoegde foto’s, aldus het mailtje. Mijn eerste reactie: een DAF V1600???? Lijkt in de verste verte niet op een GMC maar na de bijgevoegde foto’s eens beter bekeken te hebben kreeg ik last van een NA, Nostalgische Aanval dus, en deze aanval bracht mij terug naar 1968. 1968, mijn eerste kennismaking met een Kikker-Daf zoals deze voertuigen ook wel worden genoemd. Ik reed toen als bijrijder van mijn neef met voornoemd voertuig helemaal naar Den –Helder, voor ons het einde van de wereld, uit en thuis 13 uur onderweg. Waarom? De laatste afvaart Vlissingen was toen om 23.00 uur, onze aankomst 23.30 uur dus terug over Antwerpen, vandaar. Na deze NA was ik verkocht dus met DB afgesproken dat ik de Kikker wel wilde maar eerst moest de Dikke verkocht worden. Deze was ook binnen 2 dagen verkocht dus Project V1600 kon een aanvang nemen. Als eerste: helemaal kaal zetten, schuren, zandstralen en opnieuw in de grondverf. Daarna de RAL6014. Vooral de cabine heeft heel wat uren schuur-, las- en plamuurwerk gekost maar het resultaat mag er dan ook zijn. Zoals vorige projecten werd ook dit project gedaan bij Daan waarvoor mijn hartelijke dank. Toen ik de auto aanschafte stond deze op de verkeerde wielen en na enig zoekwerk van Daan werden de goede gevonden. Wederom stralen, spuiten en van goede banden voorzien. Alles bij elkaar heb ik nog geen ogenblik spijt gehad van de V1600 en inmiddels heb ik er al zo’n 1000 km mee gereden. Inmiddels ook nog een oplegger aangeschaft, een DAF YAA 602 die momenteel onder behandeling is. Deze oplegger ga ik inrichten als “Rijdend Museum WO2 landing Normandië”. Ik verzamel alles wat met de landingen op Omaha en Utah-beach te maken heeft dus hebt u nog iets liggen: graag een berichtje. Jo v Kemseke

van frambozenrode burgerjas......................................................in legergroen gevechtspak gestoken.

Alsof hij zo uit de DAF-fabriek komt rollen.

operatie paashaas 2010 Weer eens een echte legercolonne op de Nederlandse wegen? Is er een militaire oefening gaande? Vragen die mede-weggebruikers zich wellicht stelden toen zij op tweede paasdag op de A 58 een groot aantal achter elkaar aan rijdende legervoertuigen waarnamen. Maar nee….het leek er wel veel op maar het was GAF on the road tijdens het eerste clubevenement van het nieuwe seizoen, de traditionele paasrit, van oudsher ‘Operatie Paashaas’ gedoopt. Dit jaar waren Jan Bakker & Zn. bereid gevonden de route uit te zetten en het moet gezegd worden: zij hebben dat met verve gedaan. Startpunt was tankstation Selnisse aan de A 58. Een ongebruikelijke maar goede plek om de rondrit door Walcheren te starten. Genoeg ruimte om de voertuigen in afwachting van vertrek kwijt te kunnen, koffie en toiletten op loopafstand en bovenal centraal gelegen en makkelijk bereikbaar voor de deelnemers die vanuit alle windrichtingen aan zouden komen. Hier was duidelijk over nagedacht. Toen ondergetekende met zijn VW transporter de landing op Selnisse inzette kreeg hij zijn eerste dejavù gevoel. Tijdens menige colonneverplaatsing in de actieve diensttijd bij de Koninklijke Luchtmacht werden namelijk aan de marsroute gelegen tankstations aangedaan voor een rustpauze. En het tafereel bij Selnisse leek daar verbazingwekkend veel op. Alsof je ineens 17 jaar terug in de tijd aankwam. Overvallen door nostalgie nog voordat de rit begonnen was, dat was toch wel heel bijzonder. Colonnecommandant Bakker hield voor vertrek een korte briefing waarna de duidelijke en keurig verzorgde routebeschrijving aan de deelnemers werd uitgereikt. De rit bleek uit drie stukken te bestaan. Deel 1 ging via Vlissingen naar Westkapelle. Daar was een koffiepauze ingelast aan de zeedijk. Deel 2 leidde naar een rustpunt op de Veerse Dam (Vrouwenpolder) waar men aan kon sterken middels kroketten, frites en andere snacks. Het traject van deel 2 kon individueel afgelegd worden. Deel 3 voerde de deelnemers naar eindpunt ‘het Gele Gedrocht’ in Middelburg. In dit fraaie stukje architectuur had Jan tijdens de voorafgaande verkenning van de route kennelijk een La Place restaurant ontdekt. Het bleek later in ieder geval een geschikt eindpunt met koffie, parkeerplaatsen en genoeg te eten te zijn voor degenen die weer trek hadden gekregen. Na de briefing werden de motoren gestart en de colonne van maar liefst 24 voertuigen en (later) 1 motor zette zich in beweging. Via de oprit de A 58 op. En daar diende zich deja-vù nummer twee aan. In gedachten zag ondergetekende ineens de Koninklijke Marechaussee weer op de vluchtstrook staan om het overige verkeer met brede armgebaren naar de linkerbaan te dirigeren zodat de colonne ongehinderd op de snelweg in kan voegen…. En dan dat zicht naar voren naar het ‘oneindige’ begin van de colonne, dat is gewoon genieten! Het stukje snelwegverplaatsing was trouwens uniek want hoe vaak rijden wij met onze wagens nou in colonneverband daar overheen? Het gangetje van 60 km/u kwam ook aardig overeen met het ‘echte’ colonnerijden. In ieder geval zodanig dat ondergetekende als laatst rijdend voertuig -conform de Defensierichtlijnen aangaande colonneverplaatsingen- zijn alarmlichten aanzette om achteropkomend verkeer te waarschuwen.De eerstvolgende afslag bracht ondergetekende ook een vroegere dienstervaring op het netvlies, naar ik meen een colonneverplaatsing in Duitsland of Denemarken. De kop van de colonne reed al over het viaduct en kruiste zodoende de laatste voertuigen die zich nog op de snelweg bevonden. Het leverde in ieder geval een prachtig plaatje op. Via Ritthem en het daar gelegen munitiecomplex van de Koninklijke Marine ging het richting Vlissingen. De bedoeling was een ronde over de boulevard te maken maar een wegafzetting van een of ander evenement strooide roet in het eten.

Bram Voorham leverde goed werk door bij gevaarlijke of onoverzichtelijke punten met zijn motor het overige verkeer tegen te houden waardoor het colonneverband behouden kon blijven. De andere medeweggebruikers waren overigens zeer meewerkend. Nergens waren boze of geïrriteerde gezichten te zien. Veel automobilisten keken bewonderend of geintresseerd naar de hen passerende stoet en maakten vaak al uit eigen beweging ruimte. Aan de Westkapelse zeedijk werd bij een strandpaviljoen een ruim halfuur ingeruimd voor een door GAF gesponsorde koffie/plaspauze. Voorzitter Jo moest overigens bij deze rit wegens ziekte verstek laten gaan en zat dus thuis aan de koffie. Zijn nieuwe DAF zal bij een later evenement ongetwijfeld zijn maiden trip maken. Na de pauze konden de deelnemers via een routebeschrijving zelfstandig een traject rijden. In de praktijk haakten diverse voertuigen bij elkaar aan waardoor meerdere kleine colonnepakketten zich door het Walcherse land verplaatsten. Bij Vrouwenpolder smolt het geheel weer samen en was er ruim de tijd om bij de frituur de verbrande calorieën van al dat sturen en remmen weer aan te vullen. Dit werd voornamelijk gedaan met snacks die het bij veelvuldige consumptie er niet makkelijker op maken om soepel achter het stuur van pakweg een YA 126 plaats te nemen. Op het strand kon een frisse neus gehaald worden om zodoende eventueel de uitlaatdampen van het voor je rijdende voertuig uit te wasemen. Nadat de colonne na deze pauze weer geformeerd was ging het richting Veere. Daar waren veel mensen op de been die zich vergaapten aan het voorbijkomende GAF-machtsvertoon. Al die (zware) voertuigen door die plaatsen deed ondergetekende denken aan oude filmbeelden van colonneverplaatsingen door Franse dorpjes ten tijde van de oefeningen in La Courtine in de jaren ‘60. Begrijpelijk dat zoiets voor de lokale bevolking toen ook een hele bezienswaardigheid was. Tegen het einde van de middag arriveerde de GAF-colonne in Middelburg. Ook een bijzonder moment want een dergelijke hoeveelheid legervoertuigen in het stadsverkeer is ook uniek te noemen. Op een gegeven moment stonden ze bij een verkeerslicht twee rijen dik. En toen het licht op groen sprong bulderden deze voertuigen zij aan zij de kruising over. Mooi, mooi, mooi! Kort daarna arriveerden de deelnemers bij het -geel, geler, geelst- eindpunt. Het schijnt EPZ te heten en als je niet beter zou weten zou je denken dat het vanwege die naam een energiecentrale zou zijn. Zoals reeds vermeld bevond zich daar op het terrein ook een La Place-restaurant waar de rit vervolgens afgesloten werd. Sommige deelnemers babbelden nog even na, anderen togen meteen huiswaarts. Geen van de voertuigen is uitgevallen en iedereen had zichtbaar van de dag genoten. Nogmaals complimenten voor de organistoren, zij hadden het prima voor elkaar. IvR

Het onderstaande artikel stond gepubliceerd in de april-uitgave van “het Allegaertje”, het dorpskrantje van Ouwerkerk. Het is geschreven door ene (onbekend gebleven) Gerrit maar aangezien het onderwerp raakvlak heeft met onze hobby wil de redactie U het verhaal toch niet onthouden.

Opnieuw een ontmoeting in Ouwerkerk Nu ik door mijn werk regelmatig in Ouwerkerk kom en ontdekt heb dat ze een goed maandblad uitgeven is mijn nieuwsgierigheid gewekt en leef ik een beetje mee met het doen en laten van deze sympathieke eilandgenoten. Vandaag zit ik opnieuw bij de neef van mijn vrouw te wachten om geknipt te worden Gelukkig zie ik jullie maandblad liggen en bij het doorlezen van een artikeltje kwam mij de volgende geschiedenis voor de geest. Langs het mooie hertenkamp rijdend kwam mij een legerauto tegemoet. Niets bijzonders want die rijdt regelmatig door Ouwerkerk en staat gestald achter het hertenkamp. Maar wat verder rijdend, de Zwanenburgseweg op, kwam mij een paard en wagen tegemoet. Nou ja, paard...laat ik zeggen een grote pony met daarachter een plat karretje op luchtbanden. Op de bok, die na later bleek uit twee fruitkisten bestond, zaten twee mensen. Dichtbij gekomen zag ik dat het een man en een vrouw waren. Ik kon hun leeftijd niet schatten want ze waren heel vreemd gekleed en voor hun ogen hadden zij een grote bril die ¼ van hun gezicht bedekte. Over hun knieën een deken zoals ik die vroeger als dienstplichtig soldaat ook had. Bruinachtig en veel jeuk veroorzakend. Ze hadden ieder een jasje aan wat zwart moest zijn geweest maar waar nu een groene glans over hing. Hij droeg aan zijn linkerhand een handschoen en zij had er één aan haar rechterhand. Blijkbaar hadden ze maar één paar. Op hun beider hoofden stond een hoed zoals de in Amerika wonende Amish dragen. In een buis naast de bok stond een wilgentak waar bovenaan een touwtje vastgebonden zat. Blijkbaar moest dit als zweep dienen. Maar het meest opvallend was dat achterop het karretje een lange stok stond waaraan een op een kussensloop gelijkende witte lap hing. Ik reed naar de kant en zette de auto stil zodat zij –zonder dat het paard zou schrikken- konden passeren. Ter hoogte van mijn zijdeur stopte de koetsier, deed zijn bril af, en keek mij met een wat angstige blik in zijn ogen aan. Van het dametje naast hem zag ik alleen haar iets te rode lippen. Haar te blonde lokken, die onder het hoedje uitkwamen, waren in een staart gebonden die er net zo verzorgd uitzag als de staart van het paard. Terwijl ik het raam opendraaide dacht ik: “die zijn op weg naar carnaval” maar die gedachte was snel weg toen de man zei: “Mijn goede man, er rijden krijgslieden rond, ik denk dat we oorlog met de Belgen hebben. Dat komt natuurlijk door dat gedoe met die Hedwigepolder”. Ik stelde hem gerust en zei hem dat daar geen sprake van was en dat die legerauto van een inwoner van het dorp was. Hij was direct opgelucht, toverde een hete aardappel in zijn keel en zei op bevelende toon: “Eugenie, haal ogenblikkelijk die witte vlag weg, je weet wij Taezelaers geven ons niet over”. Tegen mij zei hij: “We gaan gelijk door naar Bas en Cora veur de lunch, rechtsgerichte patat”. Op dat moment zag ik wie ze waren: de familie Tazelaar tot..... iets in de richting van Haamstede geloof ik. “Oh” zei ik “U gaat naar cafè “de Barbier” van de heer en mevrouw Neele. U bent al aardig ingeburgerd als U ze mag tutoyeren.” Het paardje keek om, gaf mij een knipoog en ging zonder opdracht van de koetsier richting Ouwerkerk. Uit mijn ooghoeken zag ik achterop nog een man half onder een oude deken liggen. Hij hield een bibberhondje en de witte vlag in zijn armen.

WZZ

(afdeling Welzijnszorg)

1..2...3...4...5....6....7....8........9 ontdek de 10 verschillen Op de foto hiernaast staat een DKW Munga afgebeeld. Waarvan is ‘Munga’ de afkorting?

Mehrzweck Universal Geländefahrzeug mit Allradantrieb. In goed Nederlands: voor meerdere doeleinden geschikt universeel terreinvoertuig met vierwielaandrijving

Een soldaat hangt na een avondje flink stappen aangeschoten om een lantaarnpaal. Een passerende luitenant vraagt: “wat voer jij op dit tijdstip hier uit?” De soldaat antwoordt: “Nnnou llluitenant, de hele stad draaittt om me heen en nou wacht ik tot de kazerne voorbijkomt en dan ssstap ik naar binnen!”.

de nen e ek et

Mitrailleuse au Gaz

op de Munga is een mitrailleur MAG gemonteerd. Waar staat de afkorting ‘MAG’ voor? 

hand bo voor ek de vrouw elijke solda at

b

ze militaire af

kor ti n

ge

n

?

wa t

bijschrift: Gerard Pieters test onder leiding van Jo van Kemseke of de deuren van het GAF-clubhuis voldoende inbraakwerend zijn

1. at? 2. laro? 3. PMT? 4. sma? 5. tk? 6. hiba? 7. vlb? 8. munwpl? antwoorden staan op de volgende pagina!

WZZ

(afdeling Welzijnszorg) In de vorige eeuw vochten het Nederlandse en Belgische leger met elkaar een grensoorlog uit. De loopgraven waren gegraven maar de oorlog schoot niet echt op. Dus de Nederlanders bedachten een andere strategie om de oorlog voor hen er gunstiger te laten verlopen. De Nederlandse generaals bedachten dat de meeste Belgen Sjefke heten en dat deze naam aan het front maar eens gewoon geroepen moest worden. Zo gezegd zo gedaan, een koerier gaat met dit geheime bericht naar het front en de order word uitgevoerd. Jan Soldaat in de loopgraaf probeert het eens: “Sjefke” en van de overkant klinkt: “Ja, present”, PANG, dood. Dit herhaalt zich dagenlang achter elkaar en de Belgen verliezen verschrikkelijk veel soldaten. Dit kon voor de Belgen zo niet doorgaan dus er moest iets gebeuren. Op hoog niveau bij de Belgische generale staf wordt bedacht dat de meeste Nederlanders Jan heten en waarom zouden zij niet dezelfde tactiek proberen? Ook een geheim bericht per koerier naar het front en Sjefke Soldaat ging het maar eens proberen. Dus Sjefke roept: “Jan!”. Niets te zien of te horen.... Sjefke Soldaat roept nogmaals: “JAN!!!!!!”. Weer niets. Sjefke Soldaat roept weer:“JAN!!!!!” Dan klinkt het van Nederlandse zijde: “Was jij dat Sjefke?” “Ja!” PANG!!!!!!

België

Hitnummer van de Nederlandse groep “Het Goede Doel”. Het nummer kwam uit in 1982. In december van dat jaar verscheen het in de Top 40, Het heeft er 31 weken in gestaan. Hoogste notering: nummer 1 (1 week).

Kijk,

ik weet het antwoord: Munga betekent Mun Groene Auto. Pierre zegt ook dat het zo is.

volgens mij houdt ‘ie het boekje ondersteboven....

zerkens = jerrycans

site: januarie = januari GAFe d moterkap = motorkap p rs’ o e d camoflage = camouflage n u ie’bl

t rten adve reen maakt wel eens een foutje ....iede

verlichtig = verlichting inculusive = inclusief

antwoorden militaire afkortingen

uhmm, ik denk dat je gelijk hebt Jo.... Voor U gezien: Vernikkelde messing luciferdoos, met waterdichte schroefsluiting en sleutelring. Voor de natte bivakdagen! info: www.noodzaken.nl prijs 5,95

oplossing 9 verschillen

1. anti-tank 2. Land Rover 3, Protestants Militair Tehuis 4. sergeant-majoor administrateur 5. tank 6. hindernisbaan 7. vliegbasis 8. munitiewerkplaats

1. kentekenplaat 2. touwtje vlag 3. helm achterste militair 4. stuur 5. vlaggenstokhouder beschermbeugel koplamp rechts 6. letter ‘1’ op witte bord 7. witte paaltje bosrand midden 8. handvat munitiekist voor 9. belettering munitiekist voor 10. bout vlonder voor voertuig

afzien met een aggregaat

E

en jaar of dertien geleden kon ik van good old Wil van Hest () een aggregaat overnemen. Wil hield een soort van werkplaatsopruiming en hij wilde van het gevaarte af. Toen ik het ding zag staan kon ik mij niet zo snel bedenken wat ik er mee moest maar het was legergroen en zou mooi in de Polynormaanhanger staan. Voor de prijs hoefde ik het niet laten, Wil vroeg er slechts 250 gulden voor en de onderhoudsdocumentatie zat er bij dus ik besloot het ding te kopen.

N

a thuis de meegeleverde Technische Handleidingen doorgelezen te hebben werd me duidelijk dat het om een Briggs & Stratton aggregaat ging, althans voor wat betreft het motorische gedeelte. De TH’s hadden echter betrekking op verschillende uitvoeringen daarvan die uiterlijk ook nog eens als twee druppels water op elkaar leken. Zo had je model 9, 14 en 21. Navraag bij Wil leerde dat het bij mijn exemplaar om een model 14 ging.

V

eel werd het aggregaat in de periode na aanschaf niet gebruikt. Af en toe eens proefdraaien, daar bleef het wel bij. Op een gegeven moment leverde het aggregaat geen stroom meer en laat dat nou precies hetgeen zijn waar hij voor gemaakt is. Na het openen van een kast met heel veel aansluitingen en draden snel de boel maar weer dichtgedaan. In 1999 had de motor er om onduidelijke redenen ook geen zin meer in. Daardoor raakte het aggregaat in onbruik en werd het langdurig aan de kant gezet. Als hij echter in de aanhanger gestald stond had ik die kort daarna natuurlijk net nodig; had ik het 270 kilo zware gevaarte met pijn en moeite weer in de schuur neergezet dan moest ik daar weer ruimte hebben… Eigenlijk stond het ding alleen maar in de weg en te verstoffen.

I

n 2001 gloorde er hoop. Via de onderhoudsgroep op de Korporaal van Oudheusdenkazerne kon er geregeld worden dat het aggregaat bij de Mechanisch Centrale Werkplaats (MCW) ter reparatie aangeboden werd, onder het mom van “museumstuk van de Geneeskundige Historische Verzameling”. Maanden heeft de Briggs bij MCW gestaan totdat ik een seintje kreeg dat ik hem op kon komen halen. Maar verder dan het aanbrengen van een reparatielabel was men in de tussentijd niet gekomen zo bleek. Volgens een medewerker was men niet in staat om dit oude type aggregaat nog aan de praat te krijgen. Dus onverrichter zake ging het ding weer mee terug naar Zeeland.

N

a thuis weer een periode heen en weer schuiven tussen aanhanger en schuur vond ik een meer geschikte lokatie om het aggregaat te stallen, namelijk in het AS-hok van mijn eenheid in Oirschot. Warm en droog heeft hij daar zo’n 3 jaar gestaan. Af en toe werd nog eens geprobeerd hem te starten maar dat was bij voorbaat eigenlijk al vergeefse moeite.

M E

ijn overplaatsing uit Oirschot hield in dat het aggregaat zijn onderdak kwijtraakte. Weer stond het apparaat thuis altijd op de verkeerde plek lomp, groot en zwaar te wezen.

ind 2009 kon ik een stallingsadres vinden met een ruime mogelijkheid om aan het aggregaat te sleutelen. Gaandeweg raakte ik daardoor steeds meer gemotiveerd om de Briggs & Stratton weer werkend te krijgen.

I

n november van dat jaar was het dan zover: met gereedschapskoffer in de ene hand en de Technische Handleidingen in de andere ging ik vol goede moed op onderzoek uit waarom het aggregaat er jaren geleden mee opgehouden was. Dat het een langdurige en frustrerende klus zou worden kon ik toen nog niet vermoeden.

I

k begon maar met wat basisdingen. Als eerste de benzine (met conserveringsadditief zowaar) die ik 10 jaar geleden in de tank had gedaan aftappen en vervangen door verse brandstof. Het eerste bleek niet nodig want de benzine was inmiddels geheel vervlogen; de tank was leeg. De nieuwe benzine kon er dus zo in. zeefje in de vermissing...

D

aarna de carburateur gedemonteerd, gereinigd en afgesteld conform de Technische Handleiding. Ook het benzinekraantje met bezinkselkolf gecontroleerd en schoongemaakt. Vervolgens nog de oude brandstofleiding afdichtingsring versleten... doorgeblazen.

D

e eerste pogingen om het aggregaat te starten leidde enkel tot de aanschaf van een nieuw trekkoord, het oude brak. Verder gebeurde er weinig. Ik stelde wel vast dat de carburateur benzine kreeg. Zoveel dat bij ingeschakelde choke zelfs overtollige benzine via een soort overloopgaatje uit het luchtaanzuigkanaal druppelde.

V

ervolgens een gering bedrag geïnvesteerd in een nieuwe bougie en bougiekabel. Maar ik kon starten wat ik wilde, het aggregaat weigerde aan te slaan. Ik zag dat zich in het brandstoffilter/bezinkselkolfje gaandeweg steeds meer vuil ophoopte. Dus e.e.a. maar weer gedemonteerd en schoongemaakt en de brandstoftank gespoeld. Alles uiteindelijk zonder enig resultaat. Het aggregaat deed het niet en bleef het niet doen. De koppigheid van dit stuk onwillig ijzer begon me nu langzaam te irriteren. Maar er stond me nog meer te wachten wat mijn geduld ernstig op de proef zou stellen….

O

ndertussen was ik ook nog een langdurige zoektocht gestart naar de bij het aggregaat horende flexibele uitlaatslang. Die had er ooit bijgezeten maar was nu zoek. Op alle plekken waar het aggregaat gestald heeft gestaan heb ik gezocht maar nergens een uitlaatslang terug te vinden. Vermoedelijk is deze òf op de MCW òf op de kazerne in Oirschot blijven liggen en verloren gegaan. Een zoektocht op internet en informatie-aanvraag bij fabrikanten voor een nieuw exemplaar leverde niets op. Ton de Vlieger had echter nog een exemplaar liggen en die kon ik zolang lenen.

D

oordat er bij het starten uit het overloopgaatje tussen luchtaanzuigkanaal en de carburateur rijkelijk benzine druppelde raakte ik ervan overtuigd dat de motor verzoop. Vele malen de carburateur eraf gehaald en de vlotter afgesteld…helaas zonder enige inwendig schroefdraad kapot... verbetering. Bovendien kwam ik daarmee van de regen in de drup want het gesoldeerde lipje van de vlotter die de vlotternaald bediend brak af en de pakkingen van de carburateur raakten door al dat ge-demonteer ook nog sproeiernaaldzitting afgebroken... eens beschadigd. Alsof dat niet genoeg was brak door te hard aandraaien de schroefzitting van de sproeiernaald ook nog eens. *&%@)!! Hoe moest ik nu weer aan de juiste reserve-onderdelen komen? Via internet kon ik gelukkig een originele Amerikaanse manual van dit type aggregaat downloaden en daar stonden keurig netjes de technische tekeningen inclusief de bijbehorende onderdeelnummers in. Met de juiste nummers voor een carburateurrevisiesetje toog ik naar de lokale tractorboer en verdomd: ze konden het bestellen. Nadat het setje binnen was gekomen heb ik de carburateur gereviseerd. Nu nog monteren en dan zou ‘ie het wel doen….dacht ik. Niets was minder waar. Het aggregaat wilde nu wel aanslaan en liep zowaar hooguit een minuut maar dan sloeg hij weer af waarna hij er weer geen zin in had. Het was in ieder geval wel een 100% verbetering ten opzichte van eerder pogingen dus dat gaf de burger moed.

N

a het nog maar eens afstellen van de vlotter ging het weer mis. Nu brak er voor de verandering niets af maar bij het monteren van de carburateur beschadigde een bevestigingsmoer het tere aluminium

inwendige schroefdraad van het carburateurhuis…. Resultaat: niet meer goed vast te zetten en daardoor kans op aanzuigen van valse lucht. *^$)#!!! Met een geleend tap- en snijset nieuw schroefdraad gesneden, boutgaten uitgeboord en wat grotere bouten erin. Meteen maar een nieuwe pakking gemaakt en met het zweet op het voorhoofd voorzichtig de carburateur weer gemonteerd, en gelukkig: het spul hield het.

O

mdat nu met de carburateur eigenlijk niks meer mis kon zijn begon ik de oorzaak van het niet willen starten te zoeken in de ontsteking. Ik besloot op safe te spelen en zowel contactpunten als condensator maar te vervangen. Helaas beweerde de lokale tractorboer dat dergelijke onderdelen niet meer te bestellen waren. Ook de importeur beweerde dat het niet meer leverbaar was. Een eenvoudige zoektocht op internet liet echter zien dat met name in de USA dergelijke onderdelen gewoon volop verkrijgbaar zijn. Contact met enkele Amerikaanse bedrijven leerde echter dat een bestelling daar een aanzienlijk bedrag aan portokosten met zich mee zou brengen. Na wat langer zoeken op Google vond ik een bedrijf in België. Onthoud die naam: Firma van Droogenbroeck in Asse. Ik werd zeer vriendelijk te woord gestaan en nadat de medewerkster ’s avonds “op d’n microfiche” zou kijken of de juiste onderdelen leverbaar waren belde ze de volgende dag terug. Ze hadden het gewoon op de plank liggen! Alles werd keurig per post opgestuurd. Topservice! Dit bedrijf doet tenminste nog moeite voor haar klanten. Ook bij latere bestellingen heb ik met dit bedrijf goede ervaringen opgedaan. Waar hier in Nederland al snel beweerd werd dat onderdelen niet meer leverbaar waren had Van den Droogenbroeck alles nog gewoon in voorraad. En waar je als klant hier min of meer proefde dat men eigenlijk geen moeite wilde doen deed men bij Van den Droogenbroeck hun uiterste best met de uitzoekerij van onderdeelnummers en advies.

H

et hele handeltje na ontvangst vervolgens gemonteerd en afgesteld. Ook voor de zekerheid maar het ontstekingstijdstip opnieuw afgesteld. En zowaar: het aggregaat wilde nu wel vlot starten, had zin om te lopen, liep op in toerental maar na enige minuten viel hij iedere keer weer stil. Met enige zorg stelde ik vast dat zich in de bezinkselkolf opnieuw vuildeeltjes opgehoopt hadden. Omdat ik wel bezig kon blijven met het schoonmaken daarvan besloot ik de tank te ontroesten en van een coating te voorzien. Via Rustbusters een ontroestingspakket besteld en na een intensief ontroestingsklusje zou ik in de toekomst van vuildeeltjes verlost moeten zijn en mijn aggregaat zou dan wellicht storingsvrij werken.

M

aar helaas, geen enkele verbetering. Omdat Ik technisch beredenerend gezien aan het einde van mijn latijn was heb ik een collega cq. voormalig automonteur benaderd. Misschien dat hij met een frisse blik de oorzaak van het weigerachtige gedrag van de ouwe taaie Briggs kon achterhalen. Hij kwam -net als ik- tot de conclusie dat het aggregaat leek te verzuipen gezien de druppelende benzine uit de overloop. Voor de zoveelste keer werd de carburateur uit elkaar gehaald, gecontroleerd en afgesteld. Maar het probleem bleef: wel aan willen slaan, oplopen in toeren en vervolgens stilvallen waarna het kreng iedere medewerking weigerde. De jerrycan en aansteker lagen nu wel heel verlokkelijk dichtbij. Gedachten als: ‘wat zou de oud-ijzerprijs zijn?’, ‘tegenwoordig heb je al nieuwe aggregaatjes van 150 euro’ en ‘wat moet je nou eigenlijk met zo’n oud zwaar ding’ maakten zich van mij meester. Maar toch… na iedere afkoelingsperiode die ik mijzelf gunde besloot ik steeds weer om me niet laten verslaan door een 53 jaar oud, koppig en onwillig apparaat. Hij moest en zou het doen potverdomme!!

D

oor het vele reinigen van de bezinkselkolf had inmiddels de rubberen pakkingring daarvan het ook begeven en begon hij daar benzine te lekken. Geen passende universele ring in de winkel te krijgen natuurlijk maar om besteltijd te besparen dacht ik met vloeibare pakking het probleem wel te verhelpen. Dat leek te werken, tot een week later… Het spul was onder invloed van de benzine grotendeels in een soort gelei veranderd die –hoe kan het anders- ook brandstofleiding en carburateur had bereikt. Dus WEER de hele handel schoongemaakt en in één moeite door maar een nieuwe brandstofleiding laten maken en een originele pakkingring besteld. Het spul weer gemonteerd, benzinekraantje opengedraaid voor een proefstart en…… geen benzinetoevoer vanuit de tank naar de benzinekraan/bezinkselkolf! Wat nu weer??????

M

et frisse tegenzin de benzinekraan uit de tank geschroefd en verrek, het aanvoerkanaaltje zat dicht met rotzooi. Nu waren het velletjes van de aangebrachte coating met wat achtergebleven partikels die de boel verstopten. E.e.a. eruit gepeuterd en geblazen, benzinekraan weer gemonteerd en gecontroleerd of de benzine nu wel doorliep. Waar iedere logica zegt dat na het verhelpen van een verstopping dat het geval zou moeten zijn was dat hier dus niet zo. Met het stoom bijkans uit mijn oren wilde ik de benzinekraan met bezinkselkolf wéér uit de tank schroeven. Na één slag losdraaien zag ik echter dat er ineens wél benzine in liep. Wat had dit nou weer te betekenen? Ik had het spulletje bij het monteren immers tot aan de aanslag aangedraaid wat volgens mij ook zo hoort. Kennelijk werd door een of andere oorzaak daardoor echter de benzinetoevoer afgeknepen, ik ben er nòg niet achter hoe dat nou kan. Conclusie: het niet willen starten was geen probleem van te veel benzine maar van te weinig. En nou niet zeggen dat jullie dat allang door hadden hè. Kennelijk kreeg het aggregaat wel voldoende benzine om te starten maar was de toevoer om te blijven draaien ontoereikend. Dus met de benzinekraan/bezinkselkolf een slag losser gemonteerd nog maar eens gestart en…. niet te geloven, als een luidruchtige naaimachine liepen zowel Briggs als Stratton tevreden en probleemloos! Ik kon ter plaatse wel een feestje bouwen. Vergeet niet dat ik in november 2009 begonnen was met sleutelen en het zojuist beschrevene in maart 2010 plaatsvond. Zo lang bezig geweest met zo’n simpel motortje.....

M

ijn enthousiasme werd echter getemperd door de gedachte dat nu motorisch wel alles in orde mocht zijn maar dat ik nu voor de uitdaging stond om te achterhalen waarom de generator geen stroom opwekte. Door gebrek aan elektrotechnische kennis bij voorbaat al moedeloos sloot ik bij wijze van test eerst maar eens boormachine aan op de contactdoos van de stroomkast van het aggregaat. Tot mijn stomme verbazing en veel grotere opluchting leverde hij zonder enig probleem stroom. Niet te geloven!

H

et probleem van de vermiste flexibele uitlaatslang liet zich op alternatieve wijze oplossen. Familie van mij zat kort geleden in Amerika. Na enige naspeuring vonden zij daar een adresje die een nieuwe ‘originele’ B&S uitlaatdemper (civiele uitvoering) kon leveren voor slechts 12 dollar. De bijbehorende verloopstukken werden voor een prikkie bij de lokale ijzerhandel aldaar aangeschaft. Nadat zij de onderdelen mee naar Nederland had genomen heb ik ze gemonteerd. Het aggregaat maakt daarmee echter het geluid van zo’n klapwiekende Vietnam-helikopter zodat ik toch maar weer de oude Defensiedemper heb geplaatst. Maar als reserve-onderdeel is de Amerikaanse demper natuurlijk nooit weg.

N

a een doorsmeerbeurtje en de olie van carter en luchtfilter ververst te hebben kon ik dit project alsnog met een tevreden gevoel afsluiten. Het aggregaat is weer 100% inzetbaar.

Igor van Rooijen

Motor, benzine één cil vert, luchtgekoeld, 4-tact fabr ‘Briggs & Stratton’ model 14 NSN 2805-17-022-3836 3.55 PK bij 2200 t/pm 4.50 PK bij 2700 t/pm 5.10 PK bij 3200 t/pm stroomleverend vermogen: 1.8 Kw

de diensttijd van... Naam: Bakker, D.E. (roepnaam: Daan)

72.02.23.299

Registratienummer: 72.02.23.299 Lichting: 92-10 Rang: sld Functie: chauffeur algemeen Ingedeeld bij: SSVOST-cie OCO (Staf Stafverzorging en Ondersteuningscompagnie Opleidingcentrum voor Officieren) Legeringsplaats: Breda Mooiste dienstherinnering: Heb ik niet. Wat ik wel heb meegemaakt was de 4-daagse van Nijmegen. Ik kon ‘s avonds de route verkennen en dat waren heel wat kilometers. Gemuteerde leerlingen bracht ik naar Grave met de T3 en ik kwam op Heumensoord (het militaire kamp tijdens de 4-daagse red.). Ook ben ik in Diekirch (Luxemburg) en Marche-le-Dame (België) geweest. Maar altijd als chauffeur ik hoefde nooit zelf aan die dingen mee te doen. Slechtste dienstherinnering: Geen. Mijn functie was wel een heel verhaal. Ik ben opgekomen bij de TD op de Kromhout-kazerne in Utrecht. Ik zou daarna als wapenhersteller in Soesterberg geplaatst worden. In de 4e week -op de voorlaatste dag- van de opleiding kreeg ik te horen dat ik ‘reserve’ was. Geen idee wat dat inhield. Ik ben toen overgeplaatst naar de Seelig-kazerne in Breda waar ik ineens chauffeur werd op een Volkswagen Transporter T3. Alleen was ik chauffeur zonder papieren want ik had geen rijopleiding gehad. Toen ik een keer een kazerne afreed controleerde de wacht mijn ritopdracht en papieren. Ik mocht geen meter meer rijden omdat ik geen militair rijbewijs had. Later ben ik door mijn majoor naar de Constant Rebeque-kazerne in Eindhoven gestuurd voor een rij-opleiding op een Landrover 88. Leukste dienstherinnering: Behalve dat ik een zelfstandige functie had heb ik geen echt leuke herinneringen. Ik vond wel dat ik als dienstplichtige met mijn functie het leger van een andere kant heb gezien. Ik kon doen en laten wat ik wilde en had dus veel vrijheid. zou je je diensttijd over willen doen? Ja, maar niet in deze functie. Wel bij de TD bij het groot materieel of bij de berging of onderhoud aan vrachtwagens. muzikale dienstherinnering: Daar heb ik geen last van



groeten uit

Breda! Daan

ruilbeurs dorstige types Bovengenoemde club organiseerde op 13 april j.l. een ruilbeurs. Nu is een ruilbeurs volgens de Dikke van Dale een “plaats voor het ruilen van goederen” maar het ging hier duidelijk om de verkoop van goederen. Overigens mocht dat de pret niet drukken want ik zie mezelf nog niet met een tussenbak van een YA 126 op pad gaan om die te ruilen tegen een reservewiel met een band met 80% profiel. De reden voor mijn bezoek aan de Dorstige Types (DT’s) was mijn zoektocht naar militaire kabelhaspels voor bij het Briggs & Stratton aggregaat. Via de rubriek ‘te koop’ van onze eigen GAF-site zag ik dat een handelaar die te koop aanbood. Na telefonisch contact bleek deze enkele dagen later met zijn kraam naar betreffende ruilbeurs te gaan. En aangezien die afstand korter was dan dan de afstand naar de opslagloods van de handelaar besloot ik daarom naar het hoofdkwartier van de DT’s af te reizen. Daarnaast leek het me wel leuk eens buiten de eigen ‘GAF-keuken’ te kijken. Dus op genoemde datum met pa en een neefje in de auto gestapt om in Gorinchem mijn slag te slaan. De club bleek gehuisvest op een industrieterrein en had een enorme loods ter beschikking. We werden op de toegangsweg netjes opgevangen door een clublid die ons naar de parkeerplaats dirigeerde. Nu zijn we op het GAF-terrein wel wat gewend met betrekking tot nattigheid maar bij deze parkeerplaats aangekomen konden we onze zwembroek wel aantrekken. Plassen tot enkelhoogte noopten ons een omtrekkende beweging te maken om de loods met droge voeten te kunnen bereiken. DT’s hadden overigens wel keurig netjes een pendeldienst naar de clubloods per VW Combi geregeld dus we hadden ook voor die optie kunnen kiezen. Op het clubterrein aangekomen stonden enerzijds marktkraampjes opgesteld en anderzijds wat losse voertuigen waaronder een Hummer. Terwijl de interesse van mijn neefje uitging naar de Hummer trokken de losse hebbedingetjes van de kraampjes vooral mijn aandacht. Bijna viel ik ten prooi aan allerlei impuls-aankopen maar ik hield ternauwernood voor ogen waar ik eigenlijk voor kwam: die kabelhaspels. De andere aankopen kon ik zodoende nog heroverwegen en bij een tweede ronde eventueel alsnog aanschaffen. Denk bij andere aankopen aan: stickers, tekstborden, uitrustingsstukken en allerlei andere attributen. Gaandeweg schoot mij te binnen dat ik ook nog een vlaggenstokhouder voor op de eentonner nodig had. Navraag leerde dat niemand die te koop had. Zelfs een zoektocht in een kuubskist met oud ijzer leverde niets op. Een helder moment deed mij er ook aan herinneren dat ik nog een opbergkist nodig had voor mijn veldaudioset. Vele kisten gemeten en bekeken maar wat ik nodig had zat er helaas niet bij. Al lopend over het terrein kwamen we bij een Unifil-staticshow. Ik denk dat er een stuk of 10 voertuigen in Unifil-uitvoering opgesteld stonden. 314’s, 126’s, Nekafs, 328’s en een 616 takeldoos. Mooi om te zien. De overige voertuigen vielen een beetje tegen. Vaak –uiterlijk- niet in al te beste conditie. Dat gold met name voor de voertuigen die binnen stonden al weet ik niet wat de bedoeling daarmee is. Sloop voor reserve-onderdelen? Komende opknapprojecten? Een ding is zeker: DT’s hebben veel, heel veel materieel. En al waren de meeste voertuigen niet in al te beste staat: ze zijn (vooralsnog) behouden gebleven en dat is ook heel wat waard. Zo rondkijkend arriveerde ik bij de handelaar van wie ik de kabelhaspels zou kopen. Hij had ze keurig apart gelegd. Tot 13.00 uur had ik de tijd om ze af te halen want anders zou hij ze in de algemene verkoop gooien had ‘ie me telefonisch medegedeeld. Klinkt op het eerste gezicht wellicht onsympathiek maar is wel begrijpelijk omdat veel potentiële kopers wel afspreken maar uiteindelijk niet op komen dagen en de handelaar zodoende met het spul zou blijven zitten.

Na het bekijken van met name de stekkers moest er even ruggenspraak gehouden worden. De stekkers pasten nl. niet op het aggregaat. Driepolige stekkers in een tweepolig contact gaat niet lukken, zelfs niet met veel wringen en gebruikmaking van de nodige krachttermen. Al beredenerend kwamen mijn vader en ik tot een oplossing en voor een paar tientjes mocht ik mij de gelukkige eigenaar van twee haspels en een verlengsnoer met T-stuk noemen. Het doemscenario van een legergroen aggregaat met noodgedwongen een Praxis-kabelhaspel was daarmee van de baan. Thuis heb ik de stekkers omgewisseld. Was nog even een klusje want de burgeruitvoering die erop moest komen was…..blauw. Wat kunststofprimer en een spuitbus RAL 6014 doen echter wonderen. Op weg terug naar de parkeerplaats bij een kraampje nog wat fel oranje ‘LES’-stickers op de kop getikt. Twee eurootjes per stuk slechts! Ik kreeg er van de sympathieke handelaar nog een derde exemplaar gratis bij. Hij vroeg zelfs of ik twee euro niet te duur vond. Dit is nou zo’n handelaar die gevoel heeft bij onze hobby en niet het onderste uit de kan willen hebben. Zo eentje die in het rijtje van ons gewaardeerd clublid Jan Nijssen thuishoort. Het is dat ik de naam van de handelaar niet weet anders had ik hem een pagina gratis advertentieruimte in ons clubblad aangeboden. Mocht U dus eerdaags op het GAF-terrein een YA 126 in ‘lesuitvoering’ tegenkomen: houdt afstand, haal niet in, blijf rechts rijden en probeer de bestuurder met lichtsignalen te waarschuwen. Igor van Rooijen.

het doel van het bezoek aan de ruilbeurs: kabelhaspels

...teneinde de tent bij langdurig verblijf zonodig te voorzien van stroomverbruikers die het leven te velde kunnen veraangenamen

L.S., Op 25 en 26 september a.s. wordt er in de TT-Hal in Assen een groot event georganiseerd op het gebied van militair materieel en militaire activiteiten van zowel heden als verleden. Dit event is binnen Nederland het enige in deze omvang. We streven er naar om dit event elk jaar in het laatste weekend van september te organiseren. De activiteiten zullen o.a. bestaan uit: -

Een grote stand-in van tweede wereld oorlogsmaterieel, met bv een complete keuken, hospitaal, etc. Een stand-in van diverse re-enactment groepen die zo natuur -getrouw wordt nagebouwd. Een stand-in van na-oorlogs materieel. Het geven van demonstraties in een vijver van diverse amfibische voertuigen van heden en verleden Modeshows van uniformen van uit het heden en verleden.

In de hal zal voor standhouders ruimte te huren zijn voor verkoop van modelbouw, miniaturen, kleding, uitrusting etc, Buiten zal een static-show mogelijk zijn voor groot materieel, verkoop van voertuigen etc. Tevens zal er gelegenheid zijn om op het oefenterrein van de Koninklijke Landmacht met voertuigen te rijden en in de vijver te varen. Voor de deelnemers aan het hele event bestaat de mogelijkheid gratis te overnachten met uw tent, caravan of camper. Voor stroom wordt gezorgd tegen een kleine vergoeding. Deelname en toegang is eveneens gratis. Zaterdagavond zal er een gratis koud -warm buffet geserveerd worden aan de deelnemers.(drankjes niet inbegrepen). In de TT-Hal zijn horeca-, parkeer- en sanitaire faciliteiten in ruime mate aanwezig. Er zal t.b.v. dit event landelijke reclame worden gemaakt. De opbouw vindt plaats op 23 en 24 september en de afbouw op 26 september na 17.00 uur. Eerder is niet toegestaan. Wij verheugen ons erop als u beide dagen aanwezig wilt zijn. Dit is de kans om uw voertuig, materieel of uitrusting trots te tonen aan een grootschalig publiek. Wij verwachten dan ook tussen de 25.000 en 50.000 bezoekers. Als u net zo enthousiast bent geworden als wij, retourneer dan zo snel mogelijk bijgaand inschrijfformulier. Aan dit event kunnen maximaal 150 voertuigen deelnemen. Mocht u nog vragen en/of opmerkingen hebben neem dan gerust contact met ons op via de mail of telefoon. HilHa Organisatie, t.a.v. Hans T.J. Osse M.L.Kingweg 26 9403 PA Assen Tel:0592-343231 of 06.53.83.22.65 E.mail: [email protected]

(Bijlage : inschrijfformulier zie ommezijde)

Aanmeldingsformulier static-show 25 en 26 september 2010: Naam : ………………………………………………….M/V. Adres: ……………………………………………………. Postcode – Woonplaats:…………………………………. Telefoon – e.mail adres:…………………………………………………… Voertuig – type: …………………………………Land van herkomst:…………… (voeg een foto bij van het voertuig) Kenteken:…………………………………………….. Aantal personen bij het voertuig:………………………… Lid van: KTR – WEELS – DPA – AVC – Anders: ………………….. U wenst gebruik te maken van: O ……………aantal campingplaatsen O stroom, per campingplaats eenmalig 25 euro excl. BTW (O aankruisen wat van toepassing is) Wij verzoeken u het aanmeldingsformulier z.s.m. te retourneren naar HilHa organisatie.Dit kan per post maar ook per email. HilHa Organisatie Hans T.J.Osse M.L.Kingweg 26 9403 PA Assen Tel:0592-343231 of 06.53.83.22.65 E-mail: [email protected] Alleen originele en ondertekende aanmeldingsformulieren worden in behandeling genomen. Ter plaatse kunt u zich niet meer aanmelden. Alle voertuigen zijn toegestaan. Voor het dragen en houden van wapens is een persoonlijke vergunning vereist. De organisatie zal zorg dragen voor een vergunning in de hal en op de terreinen er buiten. De organisatie is niet aansprakelijk voor welke schade dan ook, ontstaan door of met deelnemers en/of met hun voertuig. Ondertekende verklaart dan ook gedurende het event voor het deelnemende voertuig een WA-verzekering te hebben afgesloten. De organisatie is niet aansprakelijk voor het niet doorgang vinden van het event of de daarbij behorende shows etc.

Datum: Plaats: Handtekening:

Fuseliers op oefening

- Vogelsang, 1974 -

- Polen, 2002 -

kort Defensienieuws

kort Defensienieuws

Steunverlening Defensie aan Koninginnedag

Defensie schaft commandantenfonds af

Defensie heeft een bijdrage geleverd aan de veiligheidsmaatregelen rondom het bezoek van Hare Majesteit Koningin Beatrix aan Wemeldinge en Middelburg. Zowel de Koninklijke Marechaussee, de Explosieven Opruimingsdienst KL als de Nationale Reserve zijn ingezet.

De voortdurende bezuinigingen heeft Defensie doen besluiten het zogenaamde Commandantenfonds af te schaffen. Dit fonds is een ‘potje’ wat commandanten naar eigen inzicht kunnen besteden aan het welzijn van de militairen op de kazerne. Denk hierbij aan het organiseren van kazernefeesten of het voorzien van legeringskamers van bijvoorbeeld een internetverbinding. Het besluit heeft bij commandanten en personeel tot irritatie geleid. Daar komt bij dat het bedrag wat met de bezuinigingsmaatregel in 2010 bespaard zal worden slechts 1,7 miljoen euro bedraagt.

De militairen van de Natres versterkten de politie. Zij maakten deel uit van 30 Natresbataljon van het Regionaal Militair Commando Zuid en werden ingezet om delen van routes en wegen te bewaken. De Koninklijke Marechaussee heeft 150 man ter beschikking gesteld om tijdens de feestelijkheden e.e.a. in goede banen te leiden.

voormalige landmachttrucks ter beschikking gesteld aan Libanese leger Maar liefst 109 legervrachtwagens van het type YA 4440 zijn overgedragen aan het Libanese leger. De wagens zijn inmiddels verdeeld over een aantal brigades. Nederlandse instructeurs begeleidden de Libanezen bij de ingebruikname.

vervanging legertrucks vertraagd Het in 2008 ingediende plan om 8400 legervoertuigen te vervangen gaat voorlopig in de ijskast. Het gaat hierbij om lichte, middelzware en zware vrachtauto’s zoals de Mercedes-Benz, 4-tonners,10tonners en shelters. Aanvankelijk was het de bedoeling dat de voertuigen tussen 2011 en 2018 vervangen zouden worden. De huidige plannen zijn echter te duur en Defensie onderzoekt nu wat de behoefte is voor de toekomst (lees: men bekijkt hoe er minder voor terug hoeft te komen). Volgens Defensie zijn de huidige voertuigen ‘verouderd’ en hebben zij ‘technische’ en ‘operationele’ tekortkomingen en zijn zij ‘te milieubelastend’. Vervanging wordt nu -op zijn vroegst- voorzien tussen 2012 en 2019. Ook de DAF YA 4442 heeft haar langste tijd gehad... Het is onzeker of DAF opnieuw hofleverancier wordt van de Nederlandse Krijgsmacht.

‘overtollig’ mobilisatiematerieel naar Indonesië Recentelijk heeft de Defensie Materieel Organisatie -naar aanleiding van een verzoek van de Indonesische ambassadeur daartoe- besloten ‘overtollig’ materieel van de Militair Geneeskundige Dienst over te dragen. Twee containers met veldsterilisatoren, mobiele röntgenapparatuur, veldoperatietafels, mobiele tandartsapparatuur en een grote hoeveelheid stretchers en chirurgisch materiaal zijn richting Indonesië verscheept. Het materieel was beschikbaar vanwege de opheffing van de mobilisatiecomplexen. E.e.a. zal in Indonesië ingezet worden bij de rampenbestrijding en ten behoeve van klinieken op afgelegen plaatsen.

Zeer ingrijpende bezuinigingen dreigen voor Defensie Een ambtelijke werkgroep heeft in april een rapport uitgebracht met verschillende scenario’s om te bezuinigen op Defensie. De plannen zijn rampzalig voor de Nederlandse Krijgsmacht. Er wordt o.a. voorgesteld de tankbataljons op te heffen, de artillerie te halveren (van 36 naar 18 stukken...), het aantal helikopters en jachtvliegtuigen te verlagen, en de luchtverdedigingscapaciteit te halveren evenals de gemechaniseerde capaciteit (van 2 naar 1 brigade). In het meest verregaande voorstel wordt zelfs de complete Landmacht opgeheven! Ook wordt gerept over het herinvoeren van de militaire dienstplicht.

lidmaatschapsformulier Ondergetekende meldt zich hierbij aan als lid van “General Armygreen Foundation” (lidmaatschap € 7,50 per jaar) GAF p/a Margrietstraat 3 4566 AN Heikant bankrekeningnr 33.04.56.938 Rabobank St. Jansteen

Naam:………………………………………………………………………………………… Straat en huisnummer:……………………………………………………………….. Woonplaats:……………………………………………………………………………….. Geboorte datum:………………………………………………………………………… Telefoon vastnet:…………………………..

GSM:………………………

E-Mail adres:………………………………………………………………… (Indien geen e-mail adres; dit vermelden a.u.b.) Merk voertuig(en):………………………………………………………… Getekend te……………………… Handtekening: ………………………………………..

datum:………………………….