4
30 6
-2- |
Kunst- Abstract Artist
4
Passie- Adaptief Ambteloos
6
Daten - Virtueel Flirt Vertier
9
Café- Allez, op naar Olievjee!
10
Tête-à-tête - Bomengek
12
Dolle Dries - Mi Vida Loca
16
Dakloos - Straatleven uit 1e hand
20
Smullen - Recept van de Maand
23
Real Life- Hinderlijke Hersenen
24
Beroep - Geen water te diep
28
10
20
16
Inhoud
28
Editorial Beste Bikkel, Genoeg levenslust, maar geen idee hoe je jouw vrije tijd moet indelen? Na het lezen van deze editie is dat wel anders. We nemen je mee in het leven van Eric, een befaamd kunstenaar (pagina 4) en behandelen we een wel hele bijzondere levenswijze (pagina 12). Je kunt natuurlijk ook de goede voornemens voor 2014 weer uit de kast halen en, net als Cees (pagina 6), iets goeds doen voor de medemens. We hebben het namelijk niet allemaal even makkelijk. Zo neemt Roeland (pagina 18) ons mee in de koude wereld vol haat, drugs en psychoses, vertelt Fred (pagina 24) de gevaren van het onderwaterlassen en hebben we tips voor
de eeuwige singles onder ons (pagina 9). Kortom, ook deze editie staat weer boordevol avontuur, ervaringen en inspiraties voor onze Bikkels. Over mooie ervaringen gesproken: ik spaar ze en het is de enige verzameling die voor altijd bij me zal blijven. Je wordt er vrolijk van, van die fijne herinneringen. Speciaal voor onze lezers maken wij het erg gemakkelijk mooie ervaringen op te doen. Met onze vernieuwde iPad-app kun je namelijk jouw eigen bucketlist samenstellen. Een platform vol avonturen, overwinningen, verhalen en ervaringen. Laat je inspireren en verleg je grenzen. Een voorbeeld van zo’n bucketlist vind
To do - Koud Kunstje
30
Hoofdredactie Nirvana van Leeuwen
Diy - Bucketlist
31
Vormgeving Tim van Dam Dominique Marks
Beeldredactie Manon van de Kraats Annemiek Haandrikman Digitale vormgeving Michel Gerritsen
je op pagina 27. Drink je daarna een biertje op jouw persoonlijke overwinning in het beste café van Nederland (pagina 10). Proost!
- Nirvana van Leeuwen
Hoofdredacteur Bikkel
PS. Mocht je een onderwerp, verhaal of tip hebben die écht in het blad moet, laat het ons dan weten via
[email protected]
COLOFON Tekstredactie Babette Mouallem Aiden Buis Laura Bunt
| -3-
Eric de Nie (70) is befaamd schilder. Hij heeft zijn muzische parels onder andere mogen exposeren in Miami, Toronto, Berlijn, Osnabrück, Saint-Tropez en Wenen. Zijn maaksels zijn ook in talrijke prestigieuze, Nederlandse galerijen en musea te bewonderen. Verschillende prijzen heeft hij al binnen gesleept, waaronder de Europaprijs in België. “Als jong kereltje had ik altijd meer interesse in het artistieke dan in bijvoorbeeld voetballen. Mijn moeder had nog een doos olieverf liggen van voor de oorlog waar ik mee aan het kliederen ging. Ik ben ook een tijdje gericht geweest op muziek; in groep 8 heb ik letterlijk een bandje in elkaar geknutseld. Van een theekist maakte ik een bas, van ijzertjes een xylofoon en een schuiftrombone van plastic elektriciteitsbuizen. Toen heb ik wat jongens uit de klas opgeroepen en hebben we met die creaties een uitvoering gedaan voor de speeltuinvereniging, ik op de piano. Vanaf mijn 14e neigde ik meer terug naar kunst, ik had een beroemde tekenleraar op het HBS die me daarin onmiddellijk stimuleerde. Voor mij is dat een heel belangrijk figuur geweest.” -4- |
“Ik manipuleer de techniek van een vloeivrije val”
De weg “Ik studeerde af aan de academie in 1971. Je hebt dan alle kneepjes uit het wereldje geleerd en is het tijd om ze een poepje te laten ruiken. In die periode schilderde ik voornamelijk hele realistische werken. Ik zocht naar een soort perfectie. Met deze werkrichting heb ik heel veel succes gehad en veel verkocht. Het is een beetje een zijspoor geweest, omdat ik deze kant niet heb doorgezet. Daarna heb ik met mijn nieuwe, abstracte werk vijf jaar lang amper verkocht. Ik genereer mijn eigen obstakel: als ik iets ontdek dat goed aanslaat ben ik nooit echt tevreden. Ik wil dan meteen op zoek naar iets anders.”
De techniek “De huidige schildertechniek die ik gebruik is het laten druipen van de verf. Ik manipuleer de techniek van een vloeivrije val. Langzamerhand ontstaat het beeld, buiten mij om. Na jaren heb ik een manier gevonden waarbij ik alleen iets aangeef aan het doek. Ik laat het doek het maken. Het resultaat hiervan kun je niet van tevoren
verzinnen. Maar je moet gedurende het proces wel keuzes kunnen maken: “Zal ik het doek draaien? Laat ik de verf helemaal uitvloeien? Wat als ik het eerst laat drogen?” Ik doe wel eens live schilderperformances. Bij eentje kon ik al schilderend met lichtknoppen op de grond aangeven wanneer ik groen licht aan mezelf gaf. Rood als ik vast liep en blauw als ik mijn weg terug begon te vinden. Ondertussen was er ook een hersenspecialist die mijn gedachtes analyseerde voor het publiek. Het project heette De Schepping. Het leuke was dat het publiek aan het einde ook met het schilderij naar huis ging, in 56 stukjes. Een andere performance die me bij zal blijven was die bij een concert van Simeon ten Holt, hij was een bekende componist in Nederland die werkte vanuit de minimal muziek. Tijdens één van zijn laatste concerten, voor hij stierf, heb ik een schilderij gemaakt. Ik werk tegenwoordig ook veel met minimal muziek. Het helpt me concentreren en door te werken.”
Tekst: Babette Mouallem Beeld: Manon van de Kraats
Betrek de beschouwer “Met mijn schilderijen probeer ik vooral ruimte te laten voor eigen interpretatie van de beschouwer. Wat ziet híj er eigenlijk in? Zo schilderde ik in mijn realistische fase bijvoorbeeld mezelf van bovenaanzicht, waarbij ik een lege ruimte in kijk. Op het schilderij ‘De Drie Toeschouwers’ staan mijn eigen vrienden, die van achteraanzicht een wit doek observeren. Zo word je als toeschouwer in het schilderij betrokken. Ik maak mijn schilderijen natuurlijk voor mezelf, maar wil ze ook kunnen laten zien. Ik hoop dan dat er mensen zijn die er graag naar kijken en dat ze er op hun manier een betekenis in vinden.”
Eric aan het werk in zijn atelier.
Het resultaat van een vloeivrije val.
| -5-
Tekst: Babette Mouallem Beeld: Manon van de Kraats
Adaptief Ambteloos Cees Samson (70) is een vroegtijdig gepensioneerd econoom die zijn gemeente op tal van manieren van dienst is met vrijwilligerswerk. Hij onderhoudt onder andere de schaakclub, organiseert poëzieavonden en assisteert bij de Wereldwinkel. “De laatste keer dat we bij elkaar waren met de klas vroeg de klassendocent wat we zouden gaan doen na de middelbare school. Het antwoord was mijn klasgenoten glashelder; iedereen ging studeren. Toen stopte hij bij mijn tafeltje, waarna ik verkondigde: “Ík ga werken.” Homerisch gelach steeg op. “Sterker nog, ik ga vanmiddag nog solliciteren.” Zo deed ik.
Ik ga werken. Homerisch gelach steeg op -6- |
Er wordt bijna minachtend gepraat over werken na het vervolgonderwijs. Ga je werken? Neen. Ik ga studeren. Zelfs als je zegt: “Ik ben student.” Dat klinkt heel aantrekkelijk, maar in feite heb je nog niets gepresteerd. Uiteindelijk ben ik toch gaan studeren, maar mooi wel na mezelf een tijd de kans te hebben gegeven om na te denken over wat ik nu écht wilde. Dat bleek Accountancy te zijn. Toen ik daar achter was, ben ik helemaal gestopt met werken. Ik wierp me op intens studeren, een intens studentenleven en bedacht me dat ik wilde gaan lesgeven. Na m’n kandidaats mocht ik dat. Mijn diploma haalde ik met gemak, terwijl ik gewoon vrijdag, zaterdag en zondag uitging en mijn studieboeken nooit niet las. Het is me nog steeds een wonder.” Voor de klas “Ik heb lesgegeven op de middelbare school, na negen jaar in de accountancy bijna registeraccountant te zijn geweest. Ook heb ik jarenlang economie gegeven op de Hogeschool van Amsterdam. Ik was 58 jaar en 8 maanden toen ik stopte. Ik ben op tijd opgehouden, je moet niet doorgaan als je ergens niet meer in gelooft. Als je denkt dat de kwaliteit wordt geschaad.” Privé is pré “Ik heb altijd al in mijn hoofd gehad: ik werk niet door tot m’n 65ste. Altijd heb ik al gevonden dat mijn privéleven de basis moest zijn. Moet je je voorstellen dat je partner die zin zegt: “Ik zie je zo weinig.”
Of de vraag: “Is het hier soms een hotel geworden?” Daar komt dat gezegde Met je werk getrouwd zijn vandaan. Dat kan nooit de bedoeling zijn, zelfs niet met een topfunctie. Toen ik gestopt ben met werken heb ik eerst een jaar feest gevierd. Daarna ben ik via een vriend als vrijwilliger terecht gekomen bij de Wereldwinkel in Breukelen. Hier heb ik leerlingen begeleid voor hun maatschappelijke stage. Die moesten van mij alles uit hun ervaring halen wat ze konden. Kassa bedienen, inpakken, klantgericht zijn. Als je iets doet, doe je het goed. Zo niet, dan hoepel je maar op naar Ibiza.” Organisatie “Er zijn heel veel ideële organisaties zoals de Wereldwinkel die op zich prima doelen hebben, maar niet goed georganiseerd zijn. Dat gaat dan ten koste van mensen die daar hun tijd voor inzetten. Met: “Maar we doen allemaal zo ons best” kom je niet ver. Daar kreeg je een stempel voor op de lagere school, en een leuk cijfer voor ‘vlijt’. Óf je organiseert het goed, óf je vraagt het aan een ander die het wel kan.” Hoe nu verder “Ik zit eraan te denken om te stoppen met de Wereldwinkel. Net als bij het docentschap is het tijd om weer een periode af te sluiten. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Toen ik nog parttime werkte in het onderwijs vroegen collega’s wel eens: “Wat ga je uitvreten de rest van de week?”, waarop ik antwoordde: “Ik zou het niet weten, maar dat bevalt me prima.”. Misschien ga ik wel langs de Vecht fietsen en doe ik daar ideeën op. Misschien ook niet. En ook al ben ik dan al heel vaak langs die Vecht gefietst zonder resultaat: Het is en blijft een móói ritje.”
| -7-
De inhoud van deze advertentie is bestemd voor educatieve doeleinden
THE FITNESS COACH ON YOUR WRIST
Tekst: Babette Mouallem Beeld: Annemiek Haandrikman
Arie Woudenberg (54) kan zichzelf dolgelukkig prijzen met zijn vrouw Anneke. Maar Arie heeft niet altijd een geliefde aan zijn zijde gehad. Met zijn reis naar partnerschap bewijst hij ons dat internetdaten wel degelijk een lichtpuntje kan zijn. In 2005 is Arie begonnen met internetdaten via www. christianmatch.nl, CM afgekort. Hij viel op deze site, doordat hij specifiek aan het speuren was naar een datingsite voor christenen. Op CM komen christenen mede samen door middel van een gezamenlijke chat. Hier huizen niet alleen gebruikers die partner zoekende zijn, maar ook mensen die zich alleen voelen en puur hun ei kwijt willen. Door deze chat zijn veel vriendschappen ontstaan. Onderling werden er feesten georganiseerd toentertijd, ook mede door Arie. Tijdens Arie’s tijd op CM heeft hij gedate met een aantal vrouwen, maar dat liep stuk voor stuk op niets uit. Totdat hij zag dat Anneke zijn profiel had gelezen. Hij vond haar een prettige verschijning, dus stuurde haar een bericht. Al snel werd duidelijk dat ze de afstand tussen hun een probleem zou vinden. Ze woonden namelijk 160 kilometer bij elkaar vandaan. Hier kwam ook bij dat zowel Arie als Anneke beiden druk waren met hun werk en gezinsleven. Zelf heeft hij vier kinderen, zij heeft er ook nog twee. De Casanova zette vrijwel meteen alles op alles om haar te overtuigen. Als de klik er was zou afstand niets uit moeten maken, vond hij. Na voet bij stuk te hebben gehouden zagen ze elkaar voor het eerst in april 2009, op een dinsdag. Beiden waren ze om, de zaterdag erna zagen ze elkaar meteen weer. Vanaf dat moment ging het vrij snel. In de 3,5 jaar dat ze beiden nog hun eigen stek hadden, hebben ze een onbekrompen 60.000 kilometer gereden. Puur om elkaar te kunnen zien. Gelukkig kwam Anneke in juni 2012 bij Arie wonen, zo besparen ze nu een royaal bedrag aan benzinekosten. In september 2012 zijn ze getrouwd. Arie vindt daten via internet op zijn leeftijd dé ideale manier om een nieuwe vlam te vinden. Met alle commotie die werk en kinderen met zich meebrengen kan het een opgave zijn om in het dagelijks leven óók nog op zoek te gaan naar een partner. Dan is online daten de perfecte oplossing. Al is Arie wel blij dat zijn zoektocht voorbij is.
ke zijn Arie en Anne
ze erg blij dat
nden
elkaar gevo
hebben.
Behalve Christian Match is er een tal andere datingsites die je als potentieel geïnteresseerde zou kunnen uitproberen. Een stel hooggewaardeerde sites zijn Parship, 50plusmatch, eDarling, eMatching, Lexa en Nieuwe Relatie. Hiervan zijn 50plusmatch en Nieuwe Relatie gericht op oudere gebruikers, Parship en eMatching op hoogopgeleiden. Wij van Bikkel zijn vooral enthousiast over Parship en eDarling, omdat deze gebruik maken van ellenlange persoonlijkheidstests. Hiermee doen de sites voorstellen door gebruikers met hetzelfde patroon aan elkaar te matchen. Kwalitatief internetdaten is even werk, maar op lange termijn kun je er een nieuw leven uit halen. Dus ga online en klik een eind weg, op naar ongeveinsd offline partnerschap! | -9-
Allez, op naar OliEvjee!
Tekst: Aiden Buis Beeld: Annemiek Haandrikman Illustratie: Robin Theijn
Café Olivier is niet zomaar een café. Gelegen in Utrecht heeft het vele prijzen gewonnen. Zo mag Olivier zich heel 2014 het beste café van Nederland noemen. Maar wat is het geheim achter dit succes? Het gebouw waar Olivier zich heeft gevestigd is op zich al een lust voor het oog. Het café bevindt zich in een oude schuilkerk. Op de voorgevel staat ‘Maria-Minor’ geschreven in gotische letters. Dit is ook de naam van de schuilkerk. Na de reformatie waren rooms-katholieke geloofsbijeenkomsten verboden. In 1640 is het gebouw opengesteld voor geloofsgenoten en zo werd het een schuilkerk.
Een kleine greep uit de collectie Belgisch bier. De tien vaste taps voorzien elke gast van een heerlijk biertje.
Kracht Na de opening groeide de populariteit snel. De kracht van Olivier zit hem in het diverse publiek. Iedereen is welkom en dit merk je aan het ontvangst. Het personeel heeft een oprechte glimlach en spreken met passie over hun producten. Daarnaast is het gebouw prachtig en de locatie erg praktisch.
Als je het café binnenstapt is het hoge plafond het eerste dat opvalt. De akoestiek is hierdoor geweldig. De In 2004 is het pand gekocht door de huidige eigenaar. Het pand verkeerde in geluiden galmen warm door de zaal. Aan de muur hangen overal huiselijke een erg slechte staat; er zaten gaten in attributen, die overigens typisch het dak, er was geen elektriciteit, geen Belgisch zijn. Zo hangen er verschillende riolering en ga zo maar verder. Eerst moest het hele dak gerenoveerd worden, keramieken platen van klassieke Belgische bieren aan de muur en zelfs een daarna is de rest van het pand van de grond af aan gerenoveerd. In totaal heeft complete fiets. Na binnenkomst voel je je meteen thuis. het een volle drie jaar gekost om het pand naar perfecte staat te brengen. Meer dan Belgische klassiekers De bieren worden met veel zorg gekozen. Zeven verschillende soorten bier op de vaste tap en drie op de wisseltap. Daarnaast zijn er uiteraard de Belgische klassiekers te vinden, maar het gaat verder. De collectie bieren is reusachtig. In totaal zijn er ruim zestig varianten. Er zijn bieren die totaal niet de smaak hebben van het bier dat je gewend bent. Ook als je niet zo’n bierliefhebber bent, vertrek je bij Olivier hoogstwaarschijnlijk toch met een biertje achter de kiezen. Er is er altijd wel één die je lekker vindt. Naast het grote aanbod aan bieren zijn er natuurlijk ook andere dranken te krijgen. Daarnaast kun je voor een maaltijd op elk moment van de dag aanschuiven. Al met al is café Olivier een grote aanrader. Ben je in Utrecht, dan moet je Olivier zeker een bezoek brengen. Proost!
Bekroond als beste café van Nederland is Olivier het bezoeken zeker waard.
-10- |
| -11-
ben het gaan proberen. De pendel houd je tussen de kruiden in en je vraagt vervolgens aan de ketting of deze kruiden bij elkaar passen. Door de manier van bewegen van de pendel kan het kettinkje een ‘ja’ of een ‘nee’ doorgeven. Zo is bij mij het pendelen met kruiden ontstaan.”
Tête-à-tête
Met de grootste
bomengek DU
moment Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel veranderd.
Willem (76) heeft een latrelatie met zijn partner Greet (75). Beiden hechten veel waarde aan vrijheid en daarom hebben ze er samen voor gekozen niet onder één dak te willen wonen. Op aanraden van Willem zijn we op bezoek gegaan bij Greet, want zij houdt er wel een heel bijzondere levenswijze op na... “Ik probeer altijd erg jong van geest te blijven. De laatste tijd wordt dit een klein beetje tegengewerkt, ik ben namelijk sinds korte tijd invalide. In mijn rug zit een zenuw die niet goed werkt, waardoor ik nog maar kleine stukjes kan lopen. Verschrikkelijk vind ik dat, want zo voel ik me oud. Ik wil naar buiten, wandelen en dingen ondernemen. Ik ben nu eenmaal het liefst buiten in de natuur.”
-12- |
Passievol pendelen “In de jaren ‘70, toen ik nog lesgaf, is mijn passie voor pendelen ontstaan. Met pendelen beantwoord je levensvragen. Ik was lerares in gezondheidskunde, uiterlijke verzorging en algemene technieken. In een boek had ik gelezen dat je kruiden kunt pendelen. Mijn pendel is een ketting met een steentje. Ik begon kruiden te verzamelen waarmee ik verschillende soorten thee wilde maken. Eén voor bij het opstaan en één voor het slapen gaan. Ik heb mijn ketting gepakt en
Het verlangen van de bomen “In diezelfde tijd kreeg ik ook het gevoel dat bomen me iets duidelijk wilden maken. Ik werd er heel erg onrustig van, ik kon de boodschap namelijk niet ontcijferen. Tot ik, op een dag, de boodschap begreep. Opeens werd mij helder wat de bomen van mij verlangden. De bomen vertelden mij: “Je moet ons vereeuwigen, wij zijn een uitstervend ras. Vereeuwig ons, zodat wij niet vergeten worden.” Ik had de boodschap doorgekregen, ik voelde het. Ik wist het. Ieder voorwerp heeft een eigen bewustzijn. Je kunt met deze voorwerpen praten en je kunt antwoorden krijgen. Het enige wat deze voorwerpen missen is het vermogen om zich verstaanbaar te maken. Als ik bijvoorbeeld met een boom ga praten doe ik dat via mijn pendel. Je moet altijd heel respectvol zijn tegen bomen, je moet eerst vragen of je met de boom mag praten. Als dit mag, stel ik een vraag. Het antwoord pendel ik via het alfabet. Letter voor letter wordt het woord gespeld.
"Ik ben in één van mijn vorige levens een boom geweest" Ik word er wel steeds beter in, ik hoor de antwoorden soms zelfs in mijn hoofd. Als ik met een boom ga praten leg ik altijd mijn hand op de stam. Dit doe ik om beter in contact te kunnen komen met de boom, hij weet dan dat ik er ben.” Wedergeboorte “Ik geloof heilig in reïncarnatie. Ik ben ook van mening dat er uit heel veel levens die je voorheen geleefd hebt, dingen achtergebleven zijn die je in je huidige leven toch weer tegenkomt. Ergens in het dode deel van je hersenen zitten deze herinneringen opgeslagen. Ik ben een bomengek. Dit komt doordat ik in een vorig leven een boom ben geweest. Een mens is ontstaan uit een bacterie. Die bacterie is gaan groeien en doodgegaan. Toen is deze bacterie teruggekomen als een iets groter wezen.
Greet zit genietend van de buitenlucht onder haar prieeltje in de tuin.
De eerste ervaring van Greet “Ik was met mijn partner in het Edense bos. Daar stond een gigantische eikenboom. Ik stond zo even met de eik te praten en vroeg hem of hij wel eens iets ernstigs had meegemaakt. Dat had hij zeker. In de oorlog was er een aantal soldaten gesneuveld, onder hem. Dat vond hij ontzettend erg en hij was volledig overstuur. De eik kon maar niet begrijpen dat mensen in staat zijn elkaar te vermoorden. Deze eik was de eerste boom waarmee ik écht contact had.”
| -13-
Hierna werd het een alg, een mosje, een plantje, een struikje, een boompje en tenslotte een grote boom. Eerst moet je een plantje zijn, dan kun je pas een dier worden. Je wordt eerst een waterdier en daarna een landdier. Als je één van deze twee dieren bent mag je kiezen of je mens wilt worden. Ik heb ervoor gekozen om mens te worden, zodat ik op zoek kon gaan naar het doel van het leven. Ik ben erachter gekomen dat het de bedoeling is dat je geestelijk moet groeien.
"De geest wilde mijn lichaam overnemen"
Greet communiceert via haar pendel met de boom in haar tuin.
Ook moet je rijp worden in de liefde. Dát is wat je voor elkaar moet krijgen, dat is het doel van het leven.” Overname van mijn lichaam “Pendelen heeft niets met geesten te maken, alhoewel ik wel met ze kan communiceren. Als je spiritueel bent is je aura paars, dat trekt geesten aan. De overledenen denken dan namelijk dat jij ook gestorven bent. Als ik bijvoorbeeld op een kerkhof ben geweest komen ze met me mee. Ik kan de geesten niet zien, maar ik voel ze wel. Ik weet het dan gewoon, doordat ik aan mijn lichaam vraag of er iemand bij mij is. Met overledenen praten is echt niet eng. Het zijn hele normale mensen, alleen zijn ze overleden. Ik ben één keer wel heel bang geweest. -14- |
De geest van een overleden vrouw zei dat ze mijn lichaam over wilde nemen. Ik was zo bang dat dit echt zou gaan gebeuren, dat ik een brief schreef naar mijn partner om te vertellen wat er aan de hand was. Gelukkig is mijn geest te sterk en is mij niets overkomen. Na dit voorval heb ik nooit meer last gehad van deze vrouw. Ik spreek niet veel met geesten en ik wil het er liever ook niet te uitgebreid over hebben.” Nare reacties “Wat ik graag zou willen doen is in het ziekenhuis werken, bij de comapatiënten. Ik wil dan praten met hun lichamen om er zo achter te komen wat er mankeert. Dit wordt helaas niet erkend door de ziekenhuizen, dus ik vrees dat dit nooit uit zal gaan komen.
De aanleg die ik heb wordt door bijna niemand erkend. Daarom heb ik het er ook bijna nooit over met mensen uit mijn omgeving. Gelukkig pendelt mijn man ook, dus met hem kan ik hierover praten. Als ik met anderen over het pendelen zou praten, zou ik hele rare reacties krijgen en dat wil ik liever niet. Ik ben een heel normaal mens, alleen ontzettend gevoelig.” Greet communiceert via haar pendel met de boom in haar tuin.
Tekst: Laura Bunt Beeld: Annemiek Haandrikman
| -15-
Hoog.
Dries is zeeman in hart en nieren. Teruggekeerd in de haven stond een bezoek aan de tattooshop altijd op de planning. Hierdoor heeft hij een rijke verzameling aan tatoeages.
“ 300
“
“
Dries is een man met streken. Alles wat een ander niet zou doen, doet hij wel. Een tatoeage op zijn kont is daar het bewijs van.
"als we in de haven aankwamen gingen we eerst drank halen en daarna meteen door naar de tattooshop"
Mi vida Loca
Tons of Tattoos Dries van de Velde (65), beter bekend als Dolle Dries, is een gepensioneerde zeeman, maar de zee stroomt nog volop door zijn bloed. Vanaf zijn 9e wilde hij al de zee op. In zijn zestiende levensjaar temde hij voor het eerst de golven. Na die ervaring wist hij het zeker. De zee is zijn thuis. Dolle Dries, hoe kom je aan je bijnaam? “Mijn opa heet Dries Hoogendam. Hij heeft zijn hele leven gevaren en toen ik vijftien was ben ik ook de zee op gegaan. Eenmaal aan boord hoorde de bemanning dat ik een zoon van Dries Hoogendam was. Ik kreeg dezelfde bijnaam en ben ook zijn streken gaan overnemen. Die streken doe ik vandaag de dag nog steeds. Alles wat een ander niet zou doen, dat deed ik.” Hoe lang ben je zeeman geweest? “42 jaar lang en ik zou het zo overdoen! Ik vond het heerlijk. De vrijheid van het varen en alle lol die je had samen met de bemanning. Als we eenmaal aan wal lagen, bleven we soms wel tien -18- |
dagen liggen. Dat gaf me de kans om vreemde landen te ontdekken. Helaas heb ik in het jaar 2005 een ongeluk gehad. Ik ben geschept door een auto, waarbij mijn schouder gebroken is. Negen operaties verder werd het me duidelijk dat ik nooit meer kon varen. Nu doe ik nog wel vrijwilligerswerk op een oude zeesleper, maar mijn tijd op zee is echt voorbij.” Heb je ooit last gehad van vreemde ziektes in het buitenland? “Ik ben een keer gestoken, door wat ik dacht dat een mug was. Dus ik werd wakker en ik dacht: “Potverdorrie.” Normaal word je niet wakker van een muggenbeet, maar ik werd wakker en zag een grote bult, precies op mijn
wreef. Omdat ik dacht dat het een muggenbeet was, ging ik weer verder slapen. De dag erna werd ik wakker en zat er een grote witte bult op mijn wreef. Ik wachtte het een dag af om te kijken of het weg zou gaan. De volgende dag was mijn been groen, geel en paars. Toen ben ik maar naar de verpleger gegaan, maar dat bleek gewoon een neger uit het oerwoud te zijn die ze bestempeld hadden als verpleger. Ik liet de bult zien en vroeg of hij iets desinfecterends had om erop te smeren. Kwam die met gedestilleerd water aan! Toen ben ik zelf maar opzoek gegaan. Ik vond Betadine zalf en dat heb ik maar op de bult gesmeerd. Het werd er niet beter op. Na een week leek mijn hele
been wel een spiegel. Je kon je haar er gewoon in kammen. Toen ben ik gaan rondvragen aan de bemanning, ik kwam uit bij de kok. Die had een paar weken terug hetzelfde gehad, maar hij was gestoken in zijn wang. Hij vertelde me dat ik niet gestoken was door een mug, maar door een spin. Bij hem was het een super groot abces geworden. De spin had namelijk eitjes gelegd onder zijn huid. Toen ik dat hoorde ben ik helemaal gek
platform. Opeens zei een matroos: “Moet je eens kijken hoe groot die vlam van het affakkelen wordt”. Die vlam is de ene keer groter dan de andere, maar er hing nu wel een heel grote witte wolk onder. Ik hoorde iemand zeggen “Als dat maar geen gas is”. Hij sprak het woord gas uit toen de eerste explosie volgde. Wij, op 900 meter afstand, wisten niet wat we meemaakten. De ene explosie na de andere. De vlammen waren 300 meter hoog. Mensen vielen als brandende fakkels naar beneden.
tattoo nam ik toen ik veertien jaar oud was. Dat was bij Tattoo Bob op de kaap in Rotterdam. Als ik kijk naar mijn oude tattoos zijn deze veel groffer dan mijn laatste. Tegenwoordig heb je allemaal dunne lijntjes en veel details. Vroeger waren er alleen dikke naalden, en dus konden er alleen dikke lijnen worden gezet. Toch had dat ook z’n charme. Niet al mijn tattoos hebben een verhaal. Als we in de haven aankwamen gingen we eerst drank halen en dan meteen door naar de tattooshop.
"De spin had eitjes gelegd onder zijn huid" geworden. Ik ging elke dag in mijn opgezwollen been knijpen om te zorgen dat de troep eruit kwam. Een week later kwamen we terug in de Rotterdamse haven. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gebracht. Dit ziekenhuis in Rotterdam is gespecialiseerd in tropische ziektes. Het bindweefsel van mijn been was helemaal ontstoken. Ik werd opgenomen en meteen behandeld. Na een week was ik gelukkig weer de oude!” Wat is het ergste dat je hebt meegemaakt op zee? “Het ergste wat ik heb meegemaakt is de Piper-Alpha ramp. Dat was in 1988. We moesten een bak boorpijpen naar de Piper-Alpha brengen. Een groot olieproductieplatform dat in de Noordzee lag. Door het slechte weer konden we onze lading niet lossen en moesten we een dag wachten. We lagen op 900 meter afstand van het
In totaal zijn er 167 mensen omgekomen. Die beelden zal ik nooit meer vergeten.” Was je nooit eenzaam op zee? “Nee, je was met de bemanning waar je altijd lol mee kon trappen. Wel mis je soms de vrouwen. Maar als we eenmaal aan wal waren, had ik meteen al zwarte klauwen. Ik val namelijk op hele dikke negerinnen. Met grote postzakken en tepels als sigarenpeuken. Toen ik op Curaçao aan wal was, kreeg ik daar een vriendin voor de tijd dat ik daar zat. Ze was ongeveer 200 kilo. Op een dag wilde ze aan boord van het schip komen, maar ze durfde niet over de loopplank. We hebben haar op een pallet gezet en met de kraan op het dek gezet. Je had het moeten zien.” Je hebt een flinke verzameling tattoos, vertel? “Ja, ik heb een aardig grote verzameling. Als ik de kleintjes erbij tel zijn het er rond de 55 stuks. Mijn eerste
Het hoorde erbij. Tegenwoordig heb je ook zeelui zonder tatoeages.” Bestaat het echte zeemansleven nog? “Tegenwoordig als je een zeeman ziet lijken het wel kantoorfreaks. Van die magere mannetjes. Vroeger had je, als je in de haven kwam, overal kaairatten. Dat zijn prostituees. Als er dan een boot aan wal ging, kwamen die meiden gelijk aan boord, maar dat zie je nergens meer. Ook waren de zeemannen vroeger een tikkie nonchalant. Schijt aan alles. Doen wat je wilt en lak aan de regels. Dit is allemaal uitgestorven. Het echte zeemansleven is over.”
Tekst: Aiden Buis Beeld: Annemiek Haandrikman
| -19-
Roeland is na jaren verkassen van tehuis naar tehuis op straat beland. Om toch een eerlijk inkomen te verwerven verkoopt hij al jaren de daklozenkrant Straatnieuws.
HET STRAATLEVEN UIT
EERSTE HAND Roeland (50) belandde op zijn 23ste op straat. Het leven als dakloze valt hem zwaar, te zwaar. Drugs lijkt voor even een uitweg, maar dan krijgt Roeland last van een zware psychose. “Ik ben geboren op Bermuda, een klein eilandje in de Noord-Atlantische Oceaan. Als kind woonde ik hier bij mijn ouders. Op dit eiland ging de legende rond dat alle blonde kinderen afgemaakt moesten worden. En ik was blond. Toen de mensen hier achterkwamen, stonden ze binnen een mum van tijd op de deuren van ons huis te bonken. Mijn familie vreesde het ergste en bond me achterop een panter om te ontsnappen. Ik raakte in shock en werd wakker in Nederland. Ik was toen twee jaar oud.” Drugs als medicijn “In Nederland ging ik van tehuis naar tehuis. Het was een nare periode in mijn leven. Het begrip liefde heb ik nooit gekend. Ik werd behandeld als een stuk vuil en vernederd door de mensen om mij heen. Op mijn 15de werd ik het zat en ging ik op mijzelf wonen. Tot mijn 23ste ging het goed. Totdat alles instortte. Het begon met honderd gulden schuld. De schuld hoopte zich op tot 6000 gulden schuld en ik belande op straat. Het leven op straat is hard en eenzaam. Mensen kijken op je neer. Het enige wat zij zien is een zwerver met vieze kleding. Verder dan dat kijken ze niet. Niemand wil iets met je te maken hebben. Mentaal is dat zwaar. Lichamelijk is het ook moeilijk volhouden. Nachten waren lang en koud. Elke nacht opnieuw zoeken naar karton om onder te slapen en plastic om droog te blijven. Op een punt trok ik het niet meer. Drugs leken mijn enige uitweg. Zeker in de winter was dit nodig om de kou te kunnen doorstaan. Door het drugsgebruik en de last van het leven op straat raakte ik in een psychose. Ik werd knettergek.” Tekst: Aiden Buis Beeld: Annemiek Haandrikman
-20- |
Niet langer bedelen “Ik werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Hier werd ik geholpen en kreeg ik medicijnen, waardoor mijn psychose verdween. Eenmaal uit het ziekenhuis belandde ik meteen weer op straat. Wel is het me gelukt de drugs niet meer aan te raken. Maar hierdoor werd het voor mij wel moeilijker om het leven op straat vol te houden. Gelukkig kwam er een verandering in mijn leven. Normaal verdiende ik mijn geld door te bedelen. Dit was vernederend en ik haalde er weinig mee op. In 1994 werd het Straatnieuws opgericht. Deze daklozenkrant ben ik meteen gaan verkopen. Vandaag de dag verkoop ik nog steeds het Straatnieuws. Het geeft me voldoening om iets te doen voor mijn geld. Ik heb aanspraak met mensen. Ook vind ik het minder vernederend dan bedelen. Ik hoop dat het Straatnieuws groter en sterker wordt. Het heeft al aardige klappen gevangen. Om een voorbeeld te noemen, Bert van der Roest. De klootzak die vorige jaar 40.000 euro heeft gestolen van het Straatnieuws. Ik kan er werkelijk waar niet bij met mijn hoofd hoe mensen zoiets in hun hoofd kunnen halen.” Thuis “Ik zie de toekomst als een bloem die nog moet uitkomen. Elke dag wordt mijn leven een beetje positiever. Deze positiviteit wil ik gaan verspreiden en doorgeven. Ik heb geen geld problemen meer dankzij het Straatnieuws. Dit bespaart een hoop zorgen. Ik ben dan wel dakloos, maar ik kan elke nacht slapen in een daklozenopvang. Op een dag hoop ik een eigen huis te kunnen bemachtigen. Maar als ik daar over nadenk, raak ik opnieuw in de war. Ik ben zo gewend aan het leven op straat, dat de straat eigenlijk mijn huis geworden is.”
IK Werd achterop een panter gebonden | -21-
Dutch Ink De inhoud van deze advertentie is bestemd voor educatieve doeleinden
The Tattoo Company
Tattoo PIERCING
Permanente make-up Laserverwijdering Dutch Ink Tattooshop George Stephensonweg 21N 3133 KJ te Vlaardingen Tel: 010-8700528
RECEPT VAN DE MAAND
Bami met groenten en pesto 6 personen – 30 minuten • 3 grote uien
• 2 bakjes verse champignons
• 4 kleine teentjes knoflook
• Soepgroenten (zakje 300 gram) • Macaroni & spaghetti groenten (zakje 450 gram)
• Champignonroerbakgroenten (zakje 350 gram)
- 1 theelepel knoflookpeper - 1 theelepel sambal mild - 1 eetlepel groene pesto - 750 gram Mie
- 1 kilo gehakt
- Scheutje Maggi
De heerlijke bami à la Marcel.
Optioneel:
- Pindasaus
- Ketjap Manis
“Mijn naam is Marcel Koers. Ik ben 55 jaar oud en een echte huisman. Mijn vrouw Mieke werkt elke dag tot half zes, daarom kook ik eigenlijk altijd. Het koken heb ik meegekregen van mijn moeder. Ik vond koken nooit geweldig, maar toen ik op mezelf ging wonen móest ik wel. De liefde voor het koken is met de jaren gekomen. Ik bepaal altijd zelf wat ik kook, maar houd daarbij wel rekening met de wensen van mijn gezin. Met dit gerecht krijg ik iedereen aan tafel. Ze vinden het heerlijk. Het is mijn specialiteit: bami à la Marcel. Prachtig vind ik het om iedereen te zien genieten van mijn gerecht. Met deze stappen kan nu iedereen een lekkere bami op tafel zetten.
3. “Terwijl de groenten aan het pruttelen zijn kijk ik of de mie al gaar is. Zodra de mie gaar is, gooi ik het in een vergiet. Een tip van mij: was altijd je pasta/ mie nadat je het afgegoten hebt. Dit zorgt er voor dat de mie niet aan elkaar gaat plakken! Nadat de mie is gewassen mogen de pesto, het scheutje Maggi en de sambal bij de groenten. Vervolgens moet het geheel doorgeroerd worden en mogen de groenten rijkelijk besprenkeld worden met de knoflookpeper. Deze
zorgt voor een extra lekkere smaak.“ 4. “Het laatste wat ik moet doen is alles mengen. Wanneer alles goed gemengd is, is de bami klaar. Voor mij is de smaak zo al perfect, maar voor degenen die van pittig houden zet ik pindasaus en een flesje Ketjap Manis op tafel. Laat het diner beginnen!”
Tekst: Laura Bunt Beeld: Annemiek Haandrikman
Geniet ervan!” 1. “Om te beginnen neem ik de grootste pan die ik heb. Deze vul ik met genoeg water om alle mie in de pan te laten passen. Het water zet ik vast op, zodat straks alles tegelijk klaar zal zijn. Ondertussen pak ik een braadpan en zet deze ook op het vuur.” 2. “Als de pannen op het vuur staan, doe ik het gehakt in de braadpan. Vervolgens snijd ik de drie uien fijn,
zodat deze straks lekker mee kunnen bakken. Als het water in de grote pan kookt, is het tijd om de mie in de pan te gooien. De champignons snijd ik als ook het gehakt ondertussen gaar is. De champignons mogen samen met de andere groenten de pan in. Tezamen laat ik dit een tijdje pruttelen. Ondertussen pers ik de vier teentjes knoflook door de groenten.” De ingrediënten voor de bami.
| -23-
Hinderlijke Hersenen Eric Weijergang(60) is wat in geneeskundige begrippen wordt beschouwd als een lopend, medisch wonder. Hij is zowel fysiek als mentaal volledig hersteld van een doorgaans fatale hersenbloeding.
N I
k was thuis toen ik mijn hersenbloeding kreeg. Als je bloed in je hersenen krijgt drukt dat tegen je zenuwen, dan krijg je immense koppijn. Ik belde een ambulance en die kwam, maar intussen was de pijn weer over. Niemand bedacht dat ik een hersenbloeding had, ze reden doodleuk weer weg. Het weekend erna was ik bij vrienden en moest ik iets uit de auto pakken. Ik dacht een zakdoek nodig te hebben om de deur open te doen. Het sloeg werkelijk nérgens op. Mijn vrienden hebben me toen naar een internist gebracht die me vertelde dat ik een hersenbloeding had. Ik schrok me het apelazarus. Mijn moeder had die ook gehad in ’89. Nou die was bam, dood.” Hersenzuurstof “De Grote Smurf (dokter) vertelde dat mijn adertje zomaar nog een keer zou kunnen gaan bloeden, dan zou ik invalide kunnen worden. Ze zouden me dus opereren. Na de operatie kwam ik bij, de Grote Smurf vroeg iets. Ik antwoordde de man in het Engels. Hoe is dat mogelijk? Dat heldere moment van hersenzuurstof was van korte duur, daarna kon ik niets meer. Niet eens de naam van mijn vriendin schrijven. Toen moest ik, vergeefs, een analoge klok tekenen. Dat ging van “Daar komt de dertien ja, dáár de nul.” Ik voelde me net een klein kind. Dan bedenk je je: “Heb ik het eigenlijk ooit geweten?””
-24- |
| -25-
Toen wIlde Ik Eric heeft, ondanks zijn hersenbloeding, het talent voor gitaarspelen nooit verloren.
Leven in de kliniek “Ik werd meteen naar een kliniek voor Logopedie gebonjourd. Ik ben een enorme autofreak, maar mijn rijbewijs werd afgepakt en ik kon niet meer communiceren. Of ik nog gitaar kon spelen wist ik ook niet. Ik ben volledig geflipt, voor mij heeft het dan echt geen zin meer. Ik wilde ik echt van een toren springen.Het eerste jaar in de kliniek heb ik wonderbaarlijk genoeg alles weer bijgeleerd. Mijn motivatie rees eigenlijk door het knokige vrouwtje dat naast me sliep. Ze had haar tv altijd asociaal hard aan, tot laat. Maar behalve met “Mimimi, míímimi!” kon ik er niet tegen protesteren. Goddank bleek ik nog gitaar te kunnen spelen, de zusters verklaarde me een wonder. Geen idee hoe ik het deed, mijn lichaam had het onthouden.” Terug naar de samenleving “Ik zal altijd een licht spraakgebrek blijven houden. In het begin denk je: “Het valt niet zo op. Je zult zien, straks ga ik weer lekker alles doen.” Maar naarmate de tijd vordert blijf je toch nog een beetje een halve zool. Eigenlijk kun je mij vergelijken met Miss Montreal. Als ze praat, stottert ze. Maar als ze zingt, niks aan de hand. En inderdaad, als ik Engelse teksten voor me krijg zing ik dat zo. Hersenen zijn zo vreemd, als ze geblokkeerd worden zoeken ze een andere weg. Na de kliniek was ik door het verlies van mijn rijbewijs aangewezen op het openbaar vervoer. Dan kom je dus sinds jaren weer op het station. Ik dacht dat ik op planeet Pluto was beland. Al die computers, ik -26- |
snapte er niets van. Kort daarna mocht ik weer auto proberen te rijden, terwijl er een instructeurtje op m’n tengels zat te kijken. Dat testje heb ik wel gehaald, schakelen had ik onder water nog gekund. Extatisch was ik. Vroeger was ik fan van Schumacher, die Formule 1 racer. Die heeft in 2013 een skiongeluk gehad en lag in coma, met bloedingen in zijn hersens. Toen dacht ik er nog aan: “Stel dat zijn rijbewijs ook zou zijn ingenomen.” Dat hij dan met zo’n mannetje over het circuit zou moeten racen. Dat zou toch hilarisch zijn.”
Begrenzing is orde “Soms ben ik wel blij dat mijn leven wat begrensder is. Vroeger tankte ik de wijntjes weg, nu weet ik dat ik er al na drie of vier met een busje afgevoerd zal moet worden. Mijn concentratieboog is ook korter geworden. Eerst kon ik moeiteloos zes uur lang gitaar spelen, nu moet ik na een uurtje een rondje op het fietsje doen om bij te komen. Doordat ik dat weet is mijn leven een stuk ordelijker geworden, op een bepaalde, paradoxale manier. Ik deel mijn activiteiten veel praktischer in.”
“Soms ben ik wel blij dat mijn leven wat begrensder is”
Zorgboerderij “Nu werk ik op een zorgboerderij, daar ben ik terechtgekomen via muzikantenvrienden. Nou ben ík al een malle vogel, maar daar kunnen ze er helemaal wat van. Er zit ook een mannetje die het verstand heeft van een 5-jarige, Frankie. Soms zingt hij wel eens, met zijn koptelefoontje op, vréselijk vals. Dan banjert hij door dat weiland. Ik zag laatst dat hij net tactisch voor de varkentjes stil stond en voluit brulde: “HEUHEUUI PAERD IN D’GANG HEUII”. Die varkentjes waren allang blij dat er iets gebeurde.”
echt
VA N EEN TOREN
AFSPRINGEN
Bemiddeling “Als je een hersenbloeding hebt, word je door de overheid twee jaar met rust gelaten. Daarna krijg je een testmannetje aan de deur. Als hij vindt dat er niks aan de hand is zegt die: “Jongen, jij kan lekker augurken gaan tellen.” Gelukkig heeft mijn vriendin ervoor gezorgd dat ik mijn vrijwillige functie op de boerderij in kon ruilen voor een erkende functie als begeleider, daar voel ik me helemaal in thuis. Maar het verdient wel minder dan augurken tellen.”
Tekst: Babette Mouallem Beeld: Manon van de Kraats
| -27-
ZE DACHTEN DAT IK
Peter Bosman (51) is werkzaam in de onderwaterwereld bij Duikbedrijf COW. Hier vervult hij een wel heel bijzonder beroep: onderwaterlassen. Hoewel Peter gespecialiseerd is in dit vak, duikt hij al jaren niet meer. De liefde voor het vak is echter groot en wij duiken met hem mee onder water, de wereld van het onderwaterlassen in.
DOOD
“Waarschijnlijk vraag je je af wat onderwaterlassen precies inhoudt. Het is heel simpel. We maken en repareren dingen, maar dan onder water. Hierbij kun je denken aan een booreiland dat gezonken is en kapot moet, of een meerpaal die gerepareerd moet worden. De balken van een kade gaan vaak roesten onder water. Wat wij dan doen is er een anode op vastlassen. Een anode is een stuk metaal dat het corrosie proces van de andere palen tegengaat.”
GING
Stikstof
“Een duikteam bestaat altijd uit drie man. Één van de mannen staat boven, bij de radio. Hij kan zo communiceren met degenen in het water. De tweede man regelt boven water alles wat er te regelen valt, zoals de luchttoevoer. De derde is de duiker. Er is een aantal dingen waar je rekening mee moet houden als je onder water bent. Het kan namelijk zijn dat je helemaal niets ziet. Onder water werken is een combinatie van je ogen, hersenen en handen. Als je niets kunt zien, valt één van je zintuigen weg en dat maakt het gewoon enorm moeilijk. Een ander punt waar heel goed op gelet moet worden is de tijd dat je onder water mag blijven. Wanneer je op negen meter diepte zit mag je zo lang als je wilt onder blijven, maar wanneer je dieper gaat wordt het gevaarlijk. Als je bijvoorbeeld op twaalf meter diepte zit, mag je maar 110 minuten onder water blijven. Dit heeft allemaal te maken met de stikstof. Als dit te lang in je bloed blijft worden het belletjes. Op die manier is het mogelijk dat je een bloedprop krijgt en als deze je hoofd in schiet ben je er geweest. Gelukkig hebben wij een aantal tabellen waarop precies staat hoelang je op welke diepte onder water mag blijven. Werken als taxichauffeur in Amsterdam is gevaarlijker dan wat wij doen.”
Deze duiker oefent met volle passie zijn beroep onderwaterlassen uit.
-28- |
Donkere diepte
“Mijn naam is Fred. Ook ik ben 51 jaar oud. Hoewel onderwaterlassen redelijk veilig is, is het bij mij een keer goed mis gegaan. Het gebeurde allemaal toen ik bezig was met een booreiland. Dat booreiland was gezonken en lag op z’n kant. Omdat het in de vaarroute lag en ver omhoog stak, moest de gehele bovenkant eraf gehaald worden. Tijdens het lassen komt er heel veel zuurstof vrij. Als je dit combineert met zout water en stroom vormt zich electrolyse. Dit is enorm explosief. Hier mag geen vonk bijkomen, anders volgt er een ontploffing. Om de ontploffing te voorkomen, is het van belang dat je alle dode ruimtes verwijdert. Een dode ruimte is een ruimte waar gas blijft hangen. En je wilt echt niet in een gasbel terecht komen.
Tekst: Laura Bunt Beeld: Manon van de Kraats
Mijn collega was de eerste die het water in ging. Onderweg maakte hij per ongeluk zijn pak kapot, waardoor ik zijn plek moest innemen. Ik was net op het punt te gaan lassen toen het verschrikkelijk mis ging. Het vlammetje van mijn brander zorgde ervoor dat de gasbel ontplofte. Ik kon helemaal niets meer, zelfs niet meer ademen. Mijn collega was binnen anderhalve minuut bij me en zorgde ervoor dat ik genoeg zuurstof binnenkreeg. Hij heeft me naar boven gebracht. Ik was er behoorlijk slecht aan toe. Allebei mijn longen waren gescheurd, de aanhechting op mijn borstbeen was kapot en mijn trommelvliezen hingen als boterhamzakjes buiten mijn oren. Op mijn gezicht heb ik nog een klein litteken van het mond- en neusgedeelte van de helm die met een klap tegen mijn gezicht gedrukt werd. Mijn collega’s hebben me op het dek gelegd om te kijken in wat voor staat ik verkeerde. Ik lag in een grote plas bloed en ze dachten dat ik dood ging. Omdat mijn longen gescheurd waren moest de arts een plastic buis in mijn borstkas duwen, zonder verdoving. Ik heb zes weken in het ziekenhuis gelegen waarvan tien dagen op de Intensive Care. Maar waar ging het nu eigenlijk fout? We hadden de verkeerde tekening gekregen.” | -29-
Bucketlist Bucketlist
Tekst: Aiden Buis Beeld: Annemiek Haandriman
Iedere man heeft het wel. Bepaalde dingen in zijn leven die hij heel graag nog wil doen. Via onze digitale app heeft Gerrit de Jong (59) zijn persoonlijke bucketlist ingevuld. Drie van de tien buckets zijn al afgestreept. Parasailen, motorrijden en een tattoo laten zetten. Hij beschrijft zijn ervaringen, maar wat wil hij nog meer doen?
Tekst: Aiden Buis Beeld: Manon van de Kraats
Misschien heb je het wel eens meegemaakt: het warme water is op of iemand doet de warme kraan aan, waardoor je onder een koude douche komt te staan. Voor velen is dit geen ideale situatie. Toch is het verstandig om die rode douchekraan vaker dicht te draaien. Er zitten namelijk vele voordelen aan koud douchen.
Vetverbranding Je lichaam heeft een kerntemperatuur en een temperatuur van de huid. De kerntemperatuur zal niet veel veranderen door het koude water. Wel zal de temperatuur van de huid fors afnemen. Doordat je lichaam aan deze kou wordt blootgesteld, gaat je lichaam extra calorieën verbranden. Je stofwisseling zal versnellen, waardoor je lichaam vet gaat verbranden.
2. op een olifant rijden
7. Een tattoo laten zetten
3. Motorrijden
8. Een safari
4. bungeejumpen
9. duiken
5. Raften
10. zeilen
“Zeilen heb ik altijd al heel bijzonder gevonden. Mijn familie ging vroeger vaak zeilen en ik vond het altijd geweldig om mee te gaan. Ik keek dan bij mijn vader hoe alles werkte. Ooit zou ik mijn eigen zeilboot hebben. Omdat ik niet wist hoe ik alles moest doen heb ik eerst zeilles genomen. Toen ik alles een beetje onder de knie had, heb ik mijn spaargeld tevoorschijn gehaald en ben ik een mooie, grote zeilboot gaan kopen. Het eerste tochtje op mijn eigen boot was geweldig. Dit ga ik nog heel vaak doen.”
Tattoo
“Toen ik 18 jaar was wilde ik heel graag een tattoo laten zetten. Helaas mocht dit niet van mijn ouders. Ik heb er nog een tijdje over getwijfeld of ik het gewoon stiekem zou gaan doen, maar ik durfde het toch niet aan. Het was niet heel erg, want ik wist toch nog niet zo goed wat ik wilde. Ik wist al wel dat ik de tattoo op mijn arm wilde. Nu ik volwassen ben heb ik een lange tijd na kunnen denken over wat ik op mijn arm wilde zetten. Ik heb ervoor gekozen om in het Hebreeuws ‘liefde’ te laten tatoeëren. Hij stond erop en ik was er meteen heel blij mee.”
Een betere huid Door heet water droogt de huid uit. Het verwijdert de natuurlijke oliën van de huid. In tegenstelling tot heet water behoud je met koud water juist de oliën van je gezicht. De poriën op je huid openen zich als ze in contact koment met heet water, terwijl koud water ervoor zorgt dat de poriën zich sluiten en de oliën niet kunnen wegspoelen. Koud water houdt de huid dus gezond en strak. Een betere kop haar Wat er met heet water bij je huid gebeurt, gebeurt ook bij je haar. De natuurlijke oliën spoel je weg. Door het koude water blijft je haar sterker en krijgt het zijn natuurlijke gloed terug.
Motorrijden
“Toen ik een kleine jongen was, was ik altijd al geobsedeerd door motors. Ik vond het heerlijk om samen met mijn vader deze racemonsters uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten. De voldoening die je er uit haalt is enorm. Zelf heb ik eigenlijk nooit motor gereden, terwijl ik het toch heel graag eens wilde doen. Ik had er gewoon het geld niet voor. Alleen het rijbewijs al kost bakken met geld. Ik werd dit jaar 59 en toen heb ik besloten dat ik toch echt een keer motor wilde gaan rijden. Ik had een leuk zakcentje gespaard en dit heb ik uitgegeven aan het halen van mijn motorrijbewijs. Direct hierna ben ik een motor gaan huren en ben ik hele dagen weggeweest met de motor.”
Depressie Koud douchen is een natuurlijke antidepressiva. Door de kou maak je verschillende stoffen aan die je gelukkig maken en symptomen van depressie tegengaan. Na een ijskoude douche van vijf minuten voel je je als herboren.
-30-| | -30-
6. Abseilen
Zeilen
Afweersysteem en bloedsomloop Op het moment dat je onder het ijskoude water springt reageert je lichaam meteen. De oppervlakte van je lichaam wordt koud en jouw lichaam stuurt een groot gedeelte van het bloed naar de vitale organen om deze werkend te houden. Hierdoor worden je organen sterker. Ook is er door het koude water een toename in de bloedsomloop. Je bloedsomloop zorgt ervoor dat gifstoffen het lichaam uitgewerkt worden.
Testosteron Testosteron is de stof die je mannelijkheid voor een groot gedeelte bepaalt. Voordat je onder een koude douche gaat zie je er waarschijnlijk tegenop. Op het moment wanneer je de douche zo koud mogelijk draait, eronder springt en als een gek begint te springen is al je energie gefocust op dat moment. Er is geen ruimte voor andere gedachten tot het moment dat je de kraan uitdraait. Je realiseert je extra dat je een man bent. Dat heb je zojuist door het koude water bevestigd gekregen.
1. Parasailen
Heb jij buckets gemeen met Gerrit? Via de app kun je zelf jouw persoonlijke bucketlist invullen of in contact komen met Gerrit, om bijvoorbeeld samen te gaan skydiven. Download de Bucketlist-app gratis via de App Store.
Tekst: Laura Bunt Beeld: Gerrit de Jong
| -31-
