In dit nummer: • • • • • • • • • • • • • • • •
Editoriaal Interview Bart De Wever Opinie Interview Lore en Ruben Column: Mijmeringen van een anachoreet De Rectorsverkiezingen Recensie: Knowing Verslag: The Rifles Recensie: Leven is Werk Koken met Polstok Look-alikes: Tim Smits & Johan Vande Lanotte Polstok onderzoekt: Minder bekende cafés Cartoon Vreemde vakken Horoscoop Spelletjes
3 4 9 10 11 12 14 15 16 17 19 20 22 23 24 26
Polstok is: Hoofdredactie
Polstok is een werkgroep van Politika VZW. Parkstraat 45, 3000 Leuven. Tel: 016/32 30 89 Info:
[email protected] VU: Frank Damen & Marlies Vanthuyne
Frank Damen Marlies Vanthuyne
Redactie Jasmien Decaluwe Ruben Degraeve Hendrik Moeremans Kirsten Van Camp
Freelance /
Layout
Jamal Talibi Silke Laenen
Cartoon NEGU
Filip Van Der Elst Carmen Van Oers Astrid Roelandt
—3—
E
Editoriaal ditoriaal
Het voorbije jaar heeft de tijd alvast niet stil gestaan, het is zelfs zo snel gegaan dat u nu de laatste Polstok van dit academiejaar vasthoudt. Dat dit de laatste Polstok is betekent ook dat er andere tijden voor de boeg staan. Maar laten we dit even negeren, laten we even nostalgisch wezen. Weet u nog, zo’n acht maand geleden, toen we dit academiejaar vol hoop, moed, goesting,… begonnen. Met Polstok was dit niet anders. Het enige verschil is dat de hoop, moed en goesting niet verteerd werden door papers, presentaties en examens. Gelukkig maar, anders hadden we geen volk meer om volgend jaar terug dit kringblad vol te krabbelen. Er zijn er zelfs terug zo zot om de functie van hoofdredactie op hen te nemen. U kent hen beiden ongetwijfeld al van in de aula, het Kaffee of gewoon van hun artikels te lezen. Het komende jaar zullen Frank Damen en Filip Van Der Elst de Polstok leiden. Hoe zullen ze aan deze zware taak beginnen? Vol hoop, moed en goesting natuurlijk. Ik wens ze alvast veel succes en plezier en er twijfelt geen haar aan mijn hoofd dat ze hun taak ten volle zullen volbrengen. Ze hebben de hulp van een redactie om u tegen te zeggen. Dit zeg ik niet omdat het zo zou horen, daar doe ik niet aan mee, maar omdat het zo is. Ik hoop dat deze groep de Polstok, natuurlijk samen met wat nieuw bloed, verder verfraaien. Uiteindelijk hebben we het voorbije jaar het beste van onszelf gegeven en deze editie is dit niet anders. Voor dit nummer hebben we onder andere Bart De Wever geïnterviewd, de meest buitengewone cafés van Leuven getest en gemijmerd over de rectorsverkiezingen. Daarnaast kunt u opnieuw het dubbelinterview van Lore (feestjesverantwoordelijke) en Ruben (onderwijsverantwoordelijke) terugvinden. In het vorige nummer miste het namelijk, door een klein lay-out foutje, een stukje. Waarvoor onze excuses. Wel, beste lezer, er is alweer een academiejaar voorbij (het leuke gedeelte ervan toch) en het is terug tijd om in de boeken te kruipen. Niet getreurd, want er komen betere tijden en voordat je het goed beseft heb je de eerste Polstok van het nieuwe academiejaar in de hand! Marlies Vanthuyne
IngeZOOMd
—4—
Studentikoze Nonsens Politika Cultuur
INTERVIEW MET BART DE WEVER
“Vlaanderen is klein, maar België is niet groot”
De laatste politicus die dit academiejaar de revue passeert is de voorzitter van de N-VA, Bart De Wever. We wachten hem op in zijn kantoor en al gauw blijkt dat zeggen dat deze meneer het druk heeft een understatement van jewelste is. Toch krijgen wij een uur de tijd om hem aan onze vragen te onderwerpen. Mijnheer De Wever, de N-VA komt dezer dagen voornamelijk aan bod in het kader van de staatshervorming. Waarvoor staat uw partij, naast een staatshervorming, nóg? Wel, het is zo dat de standpunten van een partij met een bescheiden omvang gemakkelijk gaan samenvallen met één thema, het thema waar we gemakkelijk mee door de mediamuur komen en waar de mensen de partij “van kennen”. Voor de groenen is dat bijvoorbeeld de ecologie, voor de N-VA is dat het institutionele: de vraag naar meer Vlaamse autonomie. Het is moeilijk voor een kleine partij om te zeggen dat deze vraag ook maar een vraag is die tot iets
anders moet leiden. We hebben een specifieke visie op hoe de Vlaamse samenleving eruit moet zien. Enerzijds is dat het gericht zijn op gemeenschapsvormen –niet gericht op individualisme, zoals de liberalen met hun “vrijheid, blijheid” – wat wil zeggen dat voor ons de verbanden die mensen spontaan met elkaar maken belangrijk zijn en dat die verbanden het kostbare weefsel vormen waarop de samenleving geschraagd is. Anderzijds kiezen wij vrij duidelijk voor een goed ondernemingsklimaat, volgens het principe dat wie koeken wil uitdelen eerst koeken zal moeten laten bakken. We zijn zeker geen asociale partij, integendeel, maar welzijn begint uiteraard bij het creëren van welvaart en je moet daar dus bepaalde keuzes voor durven maken. We zijn ervan overtuigd dat op die twee echt inhoudelijke assen Vlaamse autonomie ons zou kunnen versterken. Vlaamse autonomie is een instrument tót. De meest recente peilingen toonden aan dat u en uw partij er sterk op vooruit lijken te zijn
—5— gegaan. Wat doet dat met een persoon en een groep gelijkgezinde personen? Als je een aantal jaren in dit vak zit dan slaat je hart nog niet direct over omwille van een peiling. Het is altijd afwachten tot de verkiezingsavond. Wat belangrijk is, is dat meer en meer peilingen niet langer opiniemetend zijn maar opinievormend. Ze geven een bepaalde ambiance rond de partij. Gaat ze vooruit, dan krijg je een bandwagoneffect; gaat ze niet vooruit dan krijg je een losersimago. Peilingen zijn nuttig als het goede peilingen zijn; jammer genoeg zijn er echter meer slechte dan goede peilingen. Peilingen die met dezelfde methodologie zijn afgenomen kan je serieel met elkaar vergelijken en er dan tendensen uit afleiden. Ik ben blij dat een moyenne van die paar redelijke peilingen die er zijn wel aangeeft dat we momenteel in de lift zitten. We moeten dus in staat zijn om die verkiezingen te winnen, maar bon, er kan nog veel gebeuren. Elk interview stellen we een vraag, gekozen uit enkele vragen van studenten, en dit keer is dat de volgende vraag: “Bij de aankondiging destijds dat Dedecker ingelijfd zou worden in de partij, werd er gesteld dat zijn gedachtegoed voor 80%, overeenkwam met dat van de N-VA. Nu Dedecker op eigen houtje een partij uit de grond heeft gestampt, lijkt het zeer waarschijnlijk dat jullie kiezers gaan opvissen uit dezelfde vijver. Waarom zouden zij moeten toehappen bij de N-VA en niet bij de LDD?” Dat is een moeilijke vraag, want dat moet elke kiezer eigenlijk voor zichzelf uitmaken. Destijds, toen Dedecker bij ons kwam zei hij dat hij zichzelf voor 80% in ons programma herkende. In hoeverre hij daarin de waarheid heeft gesproken dan wel heeft overdreven om de hele operatie gestalte te geven weet ik niet. Ik zie wel dat sinds hij zijn eigen partij heeft dat hij heel sterk neoliberale kenmerken aan het leggen is, kenmerken die de onze helemaal niet
zijn... Economisch zit Dedecker eerder bij de strekking die mijns inziens de crisis heeft veroorzaakt dan bij degene die er een antwoord op biedt, maar ironisch genoeg wordt hij daar niet op afgerekend. Ook op algemeen maatschappelijk vlak zijn wij ook geen partij die opkomt voor overal mogen roken, hard met de wagen mogen rijden, en ga zo maar door… Als onze ideeën dus maar voor 20% verschillen, lijkt hij sinds hij zijn eigen project kan vormgeven, toch sterk de focus te leggen op die 20%. Bovendien heeft een partij naast een papieren programma ook een persoonlijkheid, een karakter. Dat is minstens even belangrijk, zeker voor de onbevangen kiezer die eerder op de persoonlijkheid van een partij let dan op een programma dat hij toch niet leest. Ook wat het karakter betreft zit er ook een verschil. Dedecker is heel poujadistisch, en dat gaat helemaal in tegen wat ik graag heb in de politiek. Zowel inhoudelijk als qua stijl zijn er dus verschillen en het is nu aan elke kiezer om te kiezen wat hij nu het liefste heeft. Wil hij een poujadistische neoliberale partij dan moet hij vooral op LDD stemmen, wil hij eerder een centrumrechtse partij dan stemt hij best N-VA. Lijst Dedecker lijkt zo toch een grote concurrent te worden in de komende verkiezingen. Werd dat verwacht bij de oprichting van die partij? Ik heb destijds toen hij uit de VLD werd gezet wel het idee gehad dat Jean-Marie electoraal iets waard was. Velen waren het daar niet mee eens, wat een verdedigbare stelling was als je keek naar zijn voorkeursstemmen. Plan A was bij de N-VA komen, Plan B was naar het VB gaan, Plan C was LDD opstarten. Hij heeft dit laatste dan gedaan omdat hij uiteindelijk geen andere keuze meer had. Mijn grote angst was dat hij naar het Vlaams Belang zou gegaan zijn, wat hij ook geprobeerd heeft. Ik dacht dat hij het VB, dat in die tijd al op een kwart van de stemmen stond, nog sterker ging maken. Ik wou
—6— hem inkapselen in het grote kartel om in plaats van 2% aan het VB cadeau te geven misschien zelfs nog 2% van hen af te nemen. Die 2% was een belangrijke motivatie, ik steek dat niet weg. Nu is hij volgens mij een beetje de Pim Fortuyn van Vlaanderen, maar ach, we zullen zien wat er verder van komt. Caroline Gennez zei in ons vorig nummer dat er nooit een goed en realistisch plan naar voren werd geschoven om de staatshervorming door te voeren. Heeft de N-VA haar paradepaardje verwaarloosd? Dat is echte flauwe kul. De realiteit is dat er geen goed en realistisch plan meer naar voor te schuiven ís. Je zit met een gemeenschap die na 30 jaar van opbouw en autonomie duidelijk
den weigert als die met financiering kunnen worden gekregen! Gennez mag plannen maken zoveel ze wil. Als we nog gaan onderhandelen als Vlamingen zullen vooral de omstandigheden van die onderhandelingen radicaal moeten veranderen. We zullen een stok achter de deur moeten meebrengen want zonder die stok zal het niet meer lukken. Hebben de Vlamingen een probleem met het naar buiten toe uitleggen en ‘verkopen’ van hun visies? Als we zien dat zowel vanuit Wallonië als Europa veel kritiek komt op Vlaanderen en Vlaams beleid… Worden we verkeerd begrepen of zelfs helemaal niet begrepen? Dat is inderdaad zo. Kritiek vanuit Europa gaat meestal over maatregelen die een culturele
“De staatshervorming, zoals die de eerste vijf keer verlopen is, dat verhaal is op z’n einde. In Wallonië wil men niet meer vooruit”
vooruit wil en met een gemeenschap die alleen maar is achteruit gegaan en die niet verder wil. Dat dan in een land waar de spelregels bepalen dat ongeveer iedereen “ja” moet zeggen vooraleer je wat dan ook kunt hervormen. Vanaf dat een partij catenaccio speelt kan er niet meer gescoord worden, zelfs niet met de beste plannen van de beste specialisten. De staatshervorming zoals die de eerste vijf keer verlopen is, dat verhaal is op z’n einde. In Wallonië wil men niet meer vooruit en de publieke opinie daar is zelfs doordrongen van een irrationele angst waarbij iedere Vlaamse vraag naar autonomie wordt gezien als een complot om Wallonië in de armoede te storten. Wallonië is de enige regio die ik ken in een federaal land die bevoegdhe-
correctie beogen. Je zit hier in België met een botsing tussen het territorialiteitsprincipe en het personaliteitsprincipe, een botsing die zich trouwens overal ter wereld voordoet waar grote en kleine culturen grenzen. Grote culturen huldigen altijd het principe dat cultuur gebonden is aan een persoon die zijn cultuur meeneemt, terwijl de kleine culturen zich verdedigen omdat ze bij “vrije concurrentie” gedoemd zijn te verdwijnen. Dat maakt natuurlijk dat de kleine zelden sympathiek overkomt… Ook is het zo dat in de internationale beeldvorming de Franstaligen performanter zijn dan wij, wij hollen altijd wat achter de feiten aan. Dus ja, er bestaat inderdaad een probleem om onze Vlaamse positie duidelijk te maken. Nochtans is dat niet
—7— echt moeilijk. Ik merk dat ik als ik ergens in Wallonië ga spreken, en ik heb voldoende tijd en een eerlijke kans, dat men aan het eind van de avond ofwel de logica inziet ofwel dat men ze niet meer kan weerleggen. Stoort het u dan dat u die kans niet echt krijgt om uw verhaal te doen? Zoals in het RTBF-programma “Répondez @ la question”? Wel dat is het hem net, om je standpunten te verduidelijken moet je een eerlijke kans krijgen. De Franstalige media stellen altijd “have you stopped beating your wife”-questions. Je kunt daar nooit goed uitkomen. Of je nu ja of nee antwoordt of je denkt na, je hebt altijd verloren. “Répondez @ la question” is wat dat betreft het hoogtepunt. Probeer nu daar eens in een sereen klimaat te zeggen waar het eigenlijk voor ons over gaat als hun bedoeling enkel is om voortdurend aan te tonen dat ik een fascist ben. (Gaat door) We ontvangen wel de Union des Francophones in het Vlaams Parlement, maar de enige Vlaming die ooit verkozen is in Wallonië werd gewoon door de militaire politie buitengezwierd. Aan het einde van de rit zijn wíj de agressievelingen, zijn wíj de “non-violent fascists” en moeten wíj het in de Raad van Europa gaan uitleggen... Even inpikken nu het woord fascisme valt. Onlangs was er weer een betoging van het NSV in Leuven. Ook nu weer was er een grote politiemacht op de been om de orde te handhaven. Schaden zulke betogingen de idee van het nationalisme niet? Dat soort betogingen behoren blijkbaar tot de studentenfolklore, daar sta ik niet al te zeer bij stil. De studententijd is wat dat betreft een unieke periode: je kan er volop onnozelheden vertellen, je betaalt er maatschappelijk geen prijs voor. Profiteer ervan zou ik zeggen… Nu, die betogingen, dat is natuurlijk geen goede marketing, maar de slechte naam van het natio-
nalisme komt uit heel andere bronnen voort. Waarvoor kan de N-VA nuttig zijn in Europa, zoals de baseline stelt? We hebben die baseline omdat we zeer snel zullen worden beschuldigd dat Vlaams-nationalisten mensen zijn die in zichzelf gekeerd zijn, die dromen van een verleden dat nooit heeft bestaan, die geloven dat de problemen in de wereld ophouden als je de wereld aan de deur kunt houden en dat men moet terugplooien op zichzelf. Daarom kunnen we niet genoeg beklemtonen dat wat ons betreft onze institutionele staatkundige analyse niet alleen in de richting van Vlaanderen wijst, maar evenzeer in de richting van Europa. Onze overtuiging is dat je het meeste welvaart kunt realiseren als je een goede directe overheid hebt, één die samenvalt met de grenzen van de democratie – de grenzen van onze democratie zijn eenvoudigweg de grenzen van Vlaanderen – en die zich aan de andere kant zeer openstelt voor supranationale samenwerking. Vlaanderen is klein, maar België is niet groot. België biedt niet het schaalvoordeel dat Europa wel heeft. Ik heb er overigens geen moeite mee dat bepaalde dingen niet meer in Vlaanderen beslist worden, integendeel, ik zou bijvoorbeeld zo snel mogelijk een Europees leger willen. Enfin, vandaar dus die baseline: we zijn een Vlaams-Europese partij, die gelooft dat de bevoegdheden die vandaag in België zitten ofwel moeten doorgeschoven worden naar de aparte democratieën die zich ontwikkeld hebben, ofwel naar Europa, zodat we binnen pakweg 15 jaar kunnen vaststellen dat er niets meer tussen die twee niveaus zit. Wat vindt u van deze stelling? “Een groot politicus is een flinke pestkop”. Dat hoeft niet zo te zijn. Die stelling is een causaliteit die je misschien kunt leggen in sommige gevallen… Dat men boven de ander kan uitstijgen door de ander kopje onder te duwen, is een
—8— gegeven dat in de politiek bestaat maar iets dat wat mij betreft zeker niet noodzakelijk is. Over uw jonge jaren: wat studeerde u, en waar deed u dat? Heeft die opleiding u geholpen bij uw politieke carrière? Ik ben historicus van opleiding. Ik heb eerst aan de Ufsia, intussen UA, gestudeerd. Ik moest uitwijken voor mijn licenties, en omdat Gent eigenlijk geen optie was omdat mijn broer daar op dat moment prof geschiedenis was, ben ik dan naar Leuven gegaan. Daarna ben ik naar de KMS gegaan en ben ik er assistent geworden. Van daaruit ben ik in de politiek gegaan. Ik vind wel dat ik veel heb aan die opleiding: geschiedenis is een wetenschap die zeer sterk op de wortels van fenomenen ingaat en dat helpt wel om snel verbanden te kunnen leggen en om op de fond van de zaak in te gaan. Anders dan de sociologie bijvoorbeeld, die toch vrij descriptief is, kan je vanuit de historische wetenschap vrij diep gaan. Een geschiedenisboek dat goed geschreven is blijft decennialang overeind; als je sociologische werken van een tijdje geleden leest, kan je vaak je lach niet meer inhouden. Waar hield u zich zoal mee bezig tijdens uw studententijd? Was er al sprake van enig politiek engagement? Dat is er bij mij altijd geweest. Bij ons was politiek engagement iets dat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Ik heb in mijn studententijd enkel gezocht naar die kanalen waarin ik dat kon beleven. Ik ben grootgebracht met de misvatting dat engagement normaal is. Toen ik 12 of 13 jaar oud was heb ik ontdekt dat niet het politieke gebeuren, maar wel voetbal het belangrijkste was voor de jongens in mijn klas. Een schok. Waar heeft u spijt van? Ik ben niet zo iemand die gebukt gaat onder spijt, de achteruitkijkspiegel is mooi maar je
moet je er ook niet gefixeerd op raken. Er zijn dingen die je professioneel gedaan hebt die je beter had kunnen doen, maar als je daar je verantwoordelijkheid voor hebt opgenomen op het einde van de rit dan moet je daar geen spijt van hebben. De ervaring is ook maar de optelsom van al je fouten. De emotie “spijt“ zou ik daar niet aan verbinden, dat is meer iets dat je reserveert voor je persoonlijke leven. En tot slot, wat is nog uw grootste ambitie? Ik heb eigenlijk nog altijd dezelfde ambitie, namelijk aan het einde van mijn carrière kunnen zien dat de realiteit meer in overeenstemming is met zoals ik dacht dat die had moeten zijn dan ervoor. Ik denk dat dat ook de zuiverste ambitie is. Ik heb persoonlijk nooit veel last gehad van grote ministeriële ambities. Ik heb wel het gevoel dat bij veel personen die in de Wetstraat het mooie weer maken die spanningsverhouding tussen overtuiging en verantwoordelijkheid absoluut niet gezond is. Bedankt voor uw tijd!
Frank Damen
—9—
OPINIE I speak van alles un peu
”
Defensieminister Pieter De Crem wil het militair ziekenhuis volledig tweetalig maken. Dit na een incident waarbij een zwaar verbrande Nederlandstalige patiënt enkel op Franstalige hulp kon rekenen. Ik geef toe dat ik nooit stil heb gestaan bij de taalwetgeving, maar een mens zou er toch vanuit gaan dat een organisatie zoals een militair ziekenhuis tweetaligheid vereist. Blijkbaar niet. Nu is een taalwetgeving op zich nog geen garantie voor tweetaligheid. Iedereen die iets administratiefs geregeld wil krijgen in Brussel, of zelfs nog maar een straatnaam zoekt zal na wat geklungel in het Nederlands en grote handgebaren noodgedwongen overschakelen op het Frans. Of Engels. Niks schokkends als je weet dat Nederlands nu eenmaal ergens beneden aan de ladder van de gesproken talen bungelt in Brussel. Dat hoeft zelfs geen al te groot probleem te zijn, want de doorsnee Vlaming beschikt wel over een handvol praktische woorden Frans. Misschien dat het van de toehoorder enige creativiteit vereist om het te verstaan, mais bon, het moet van twee kanten komen, niet? En zo slecht klinkt dat Frans al bij al nog niet. Dit rechtvaardigt echter allerminst dat het een probleem vormt een Nederlandstalige ambulancier aan de lijn te krijgen of dat de ambtenaar op zoek moet gaan naar Maria-van-het-kopiekot om jouw attest te kunnen ondertekenen. Het is een probleem dat al jarenlang de bewoners van de grensgebieden op de tippen van de tenen doet lopen. Positief is dat men in gemeenten als Overijse geweldig veel waarde is gaan hechten aan de Nederlandse taal. Want de Vlaming is trots. Niet altijd uiteraard, maar als het moet komt de koppigheid boven. Laat ons duidelijk zijn dat dit niks is om trots op te zijn, want die trots komt enkel voort uit iets wat veel weg heeft van tegendraadsheid.
“
Minpunt is dan ook dat er nog net niet gespuwd wordt wanneer de ober maar niet begrijpt wat je bedoelt met een ‘appelsiensapje’. En ja, een taalwetgeving is er om gerespecteerd te worden en in Vlaamse etablissementen moet je in het Nederlands bediend worden. Dat is niet meer dan normaal, maar dat is geen reden om het Franse accent van het personeel te verafschuwen. Het is nog maar de vraag of dit een probleem is waar een oplossing voor gevonden kan worden. De kans lijkt mij klein. België worstelt met alles wat te maken heeft met landstalen en grondgebieden. Dat is altijd zo geweest en het ziet er niet naar uit dat daar in de nabije toekomst verandering in zal komen. Al is een tweetalig ziekenhuis een mooi begin.
Carmen Van Oers
Politika
— 10 —
Cultuur IngeZOOMd Studentikoze Nonsens
POLSTOK INTERVIEWT KRINGER(S): Feestjesverantwoordelijke Lore Oudermans en Onderwijsverantwoordelijke Ruben Degraeve. In dit nummer laten we twee werkgroepverantwoordelijken aan het woord. Feestjes en onderwijs zijn twee tegengestelden, dus laten we eens zien of het principe van “opposites attract” wel klopt. Lore en Ruben, waarom zijn jullie in de kring gestapt? Lore: Twee jaar geleden zat ik ook in de kring en vorig jaar was ik op Erasmus; ik vond het een mooi evenwicht om het dit jaar terug te doen. Ruben: Ik weet niet meer goed waarom, ik ben er een beetje ingegroeid. Mijn eerste jaren was ik lid van Politika Toneel en onderwijsvertegenwoordiger en sinds vorig jaar schrijf ik voor Polstok. Ik ga ook wel graag naar het Kaffee. Vorig jaar vroeg Maarten Gerard me dan of ik onderwijsverantwoordelijke wou worden en zo zit ik hier. Waarom heb je voor die functie gekozen? Lore: Ik vind het wel een leuke functie en er kruipt niet zóveel tijd in, maar wel meer dan ik verwachtte. Ik zit nu in mijn laatste jaar en dan wou ik niet iets wat heel veel werk is doen, iets zoals onderwijs zou ik absoluut niet willen doen. Ook zijn de leden van mijn werkgroep echt leuk, en dat maakt het allemaal nog fijner. Ruben: Ik ben er eerder ingegroeid door mijn achtergrond als onderwijsvertegenwoordiger. Met Wouter en Anton heb ik echt een fantastisch team, die mannen (Ruben wordt een beetje emotioneel) zijn gewoon geweldig. Wat is het nadeel aan jullie functie? Ruben: Het vergt veel tijd, zo ben ik de hele maandag bezet door vergaderingen maar voor de rest ondervind ik geen nadelen. Lore: Bij mij zijn er wel nadelen, hoor. Zoals dj’s
die de avond voor de fuif afbellen dat zorgt wel voor veel stress. Op de fuif zelf ben ik niet meer echt aan het feesten maar eerder aan het denken of ik ergens nodig ben, of alles in orde is, je voelt je op een fuif niet meer echt vrij. Wat zou je aan Politika willen veranderen? Lore: Och, veel! Nee eigenlijk ben ik best wel tevreden zoals het nu is. De kring is wel veel te groot, dat heeft veel nadelen. Maar ik wil er geen mensen uit. Twee jaar terug durfde ik mijn mond nauwelijks opendoen en toen waren we met 25, wat moeten de nieuwelingen nu voelen als we daar met 50 mensen vergaderen. Als werkgroepverantwoordelijke moet je natuurlijk wel je mond opendoen maar ik denk dat veel andere kringers dit nauwelijks durven. Ruben: Inderdaad, die grootte is echt een groot nadeel. Ik vind het schrijnend dat ik de derde week nog veel mensen niet kende maar dat ligt waarschijnlijk ook wel een beetje aan mij. Namen onthouden is niet een van mijn specialiteiten. Lore: Als hij of zij niet opvalt in de kring, ken je die persoon meestal ook niet. Ruben: Dat is ook problematisch als het komt op shiften opvullen. Als je nauwelijks opvalt, zal men ook niet snel merken of je nu veel of weinig shiften doet. Wat ik zou willen veranderen is een kleine kern maar met heel veel losse medewerkers. Zo zou ik een losse medewerkerscoördinator willen. Daarnaast wil ik het hokjesdenken binnen de kring wegwerken. De kring zou meer moeten verweven zijn. Vb. aan een quiz kunnen verschillende werkgroepen meewerken, ook voor het toneel is dat zo. Weinig kringers weten wat er daar gebeurt, terwijl ons toneel wel een van de beste van Leuven is. Lore: Ik denk net dat het goed is dat iedereen de precieze inhoud van zijn functie kent, dan weet je bij wie de verantwoordelijkheid ligt. Wat biedt Politika in de kern aan studenten? Lore: Studentenvertegenwoordiging en een plaats waar je dezelfde mensen altijd tegenkomt.
— 11 — Ruben: Ik ging net hetzelfde zeggen uitgezonderd studentenvertegenwoordiging. Als je naar het Kaffee komt, ken je direct 20 man en dat is echt iets positief, zeker voor mensen die tamelijk alleen naar Leuven komen. Je kan direct een nieuwe vriendenkring ontwikkelen. Tijd voor dilemma's: Stella of Primus? Lore: Primus, ondertussen ben ik dat al gewoon. Hé niet te marginale vragen stellen é, we moeten wel serieus overkomen, want we menen het wel in de kring é! (ironisch) Ruben: Primus, dat blijkt toch zo uit een pilsentest. Ik heb al een aantal keer blind bieren gequoteerd en mijn favoriete drank eindigt dan vaak als laatste. Primus zou ik dus best wel lekker moeten vinden. Zon of sneeuw? Lore: Dat zijn totaal andere vakanties, daar kan ik niet tussen kiezen! Als ik echt moet kiezen dan ga ik voor zon in België en sneeuw in het buitenland. Ruben: Ondanks dat ik nog maar net op skivakantie ben geweest kies ik toch voor zon. En tot slot eens een interessante vraag: wat vind je de fijnste Politika-activiteit? Lore: De gore sletten en travestietenavond, dat is echt gezellig. We beginnen dan op kot, verkleden ons en drinken al wat en eenmaal in het Kaffee gaat het er nog schraler aan toe. Net omdat je zo schraal verkleed bent, heb je geen grenzen meer, echt een zalig feestje! Ruben: Bij mij is het iets minder schraal. Ik ga voor de toneelvoorstelling, dat wil ik echt niet missen. Die mensen hebben daar een jaar lang naar toe gewerkt en dat is zeker de moeite om te zien. Hartelijk bedankt dat jullie even tijd hebben genomen voor dit interview! Marlies Vanthuyne
COLUMN door Hendrik Moeremans MIJMERINGEN VAN EEN ANACHOREET (3) Toegegeven, ik leef met u mee. Of dat doe ik toch zeker ten dele. Immers, ik voel waarlijk compassie voor de kadukelijke inhoud van uw hersenpan, die na maandenlange drooglegging als gevolg van uw overmatige drankgebruik, heel aanstonds een stapel duffe cursussen te vreten krijgt. Na de onbegrensde flierefluiterij is de tijd opnieuw aangebroken voor draconische maatregelen. De isoleercellen lonken al, de lokale supermarkt heeft massaal cafeïnerijke dranken ingeslagen en de Giro d’Italia- en Tour De Suisseritten bieden zich dagelijks gewillig aan als amuse-gueule. Een onlesbare, dwangmatige dorst zal uw deel zijn en u zult intens verlangen naar betere tijden. Ondanks het feit dat dit tekstbrok eerder beroerd opgebouwd is, zult u zich toch met plezier te goed doen aan de 1128 lettertekens. Zo wanhopig gaat u nog zijn. Schoorvoetend zult u me bijtreden, wanneer uw nog natrillende handen de bladzijden van dit studentenblad lijzig omslaan. U zult me prijzen en uw Messias noemen en ik zal u laten begaan want zo hoort het als je de verlosser bent. U was een dankbaar publiek. Adieu.
— 12 — De rectorsverkIezIngen: de kandIdaten Ruben Degraeve
Op het moment dat de ResPACT-brigadiers hun toortsen lichtten voor het obligatoir geheibel op maandag en dinsdag 27 en 28 april, gaf de laatste rectorskandidaat, Mark Waer, voor een klein publiek zijn motivatie waarom hij, en niemand anders, rector van de K.U.Leuven moest worden. De historische verkiezingen die de meimaand tekenen, worden voorafgegaan door intensief gedebatteer. De rectorskandidaten bekampen elkaar niet woordelijk, maar het wordt een battle wie zijn programma het meest geraffineerd kan uitwerken. De stempopulatie, die het doek zal doen vallen over een historische verkiezing, kiest dit jaar niet voor de meest pertinente campagne, maar ongetwijfeld voor de meest realistisch ingestelde man. Waar er in de politiek gezwaaid wordt met groteske beloftes, stelt elke kandidaat die meedingt voor het rectorschap zichzelf niet voor als dé revelatie, maar de man die het best het vacuüm, dat zich nu aan de top van universiteit bevindt, kan opvullen. Waer, de huidige vice-rector Biomedische Wetenschappen, is een prototype rectorskandidaat. In één figuur, namelijk die van zichzelf, typeert hij ze allemaal. Terwijl hij geen enkel blad voor zijn mond neemt, houdt hij tegelijkertijd een enorme reserve. Met het oog op wat hem achteraf, in zijn mogelijk mandaat als rector, ten laste zou kunnen gelegd worden. In tegenstelling tot ambitieuze Vlaamse politici is alles wat deze man vreest afgerekend te worden op wat hij in het vuur van de campagne beloofd zou hebben. Heikele thema’s als medebestuur van de studenten, de verhouding Associatie K.U.Leuven/zeggenschap over de universiteit gaat hij niet uit de weg. Over de K van de K.U.Leuven wordt, zoals het blijkbaar hoort de laatste jaren, natuurlijk geen “standpunt” ingenomen, maar wordt fijntjes weggelachen in een antwoord vol grote termen zoals “identiteit”, “waarden” of “betekenis”. Geens is nog diegene die het grofste geschut bovenhaalt wanneer hij belooft te snoeien in “het overtollig aantal commissies en raden waar de K.U.Leuven mee te kampen heeft”. Met zijn duidelijke, hardere taal en stevigere standpunten dreigt hij zelfs het proportioneel merendeel van de stemmen naar zich toe te halen. Hoewel, niets is gezegd. Nog nooit is er een duidelijkere beleidsvisie gekomen dan van de hand van Bernard Himpens, de huidige decaan van de faculteit Geneeskunde, en voor elk stevig standpunt dat Geens uit zijn mouw schudt, heeft Waer er één extra in reserve. Enkel Stefaan Poedts, ook bijgenaamd “de man die de anderen gelijk moet geven”, dreigt een vogel voor de kat te worden in de eerste stemmingsronde. Terwijl in Leuven de rust terugkeert na de komst van de Europese ministers van Onderwijs, gaan de rectorskandidaten de laatste campagnedagen in, waar ze nog alles uit de kast trachten te halen. De Bolognaverklaring bepaalt dan wel de toekomst van het Europese hoger onderwijs, de nieuwe rector van de KUL zou wel eens de toekomst van het Vlaamse hoger onderwijs kunnen bepalen. Met de komst van het Leuvens Universitair Systeem is de grote vraag of de held van het stuk de voorzitter van de Associatie zal worden dan wel dat de oude verhoudingen hersteld zullen worden. Door een Leuvense rector met zowel een degelijk intern als een krachtdadig extern beleid, en liefst ook één die de afzetting van rector Vervenne snel kan laten vergeten.
— 13 —
polstok zoekt voor academiejaar 09-10: schrijvers & vormgevers
Cultuur
— 14 —
IngeZOOMd Studentikoze Nonsens Politika
Knowing
Kirsten Van Camp
De film Knowing is een absolute aanrader voor Nicolas Cage-fans. En het doelpubliek beperkt zich echt wel tot die horde cinemabezoekers, want veel meer is de film niet waard. De prent begint nochtans ijzersterk, maar gaandeweg kom je terecht in een draaikolk van foute plots en oninteressante wendingen. Alles begint zo’n halve eeuw geleden wanneer een basisschool beslist om een tijdscapsule te ontwerpen waarin ze tekeningen stopt. Die tekeningen werden gemaakt door elk kind uit de school en weerspiegelen hun toekomstvisies. Eén van de leerlingen, Lucinda Embry, die ook het idee van de tijdcapsule bedacht, tekent haar papier vol met cijfers, die op het eerste zicht een onsamenhangende getallenmassa lijken te vormen. Vijftig jaar later wordt de tijdscapsule weer geopend en toevallig komt de brief van Lucinda bij Caleb terecht, zoon van John Koestler (rol van Nicolas Cage), een professor astronomie. Hij ontdekt dat de getallen elke grote ramp van de voorbije 50 jaar voorspellen, met nog drie datums in de toekomst. Een race tegen de klok begint, waarin Cage probeert de rampen één voor één tegen te houden om zo honderden mensenlevens te redden, maar uiteindelijk toch het onderspit moet delven. In zijn strijd krijgt hij te kampen met ongeloof bij mede-wetenschappers, problemen met zijn zoon Caleb en de moeilijkheid van het ontcijferen van de laatste tekens op de lijst. In zijn queeste krijgt hij ook de hulp van Lucinda’s dochter Diana. Samen proberen ze het raadsel te achterhalen en komen ze te weten wat de wereld nog te wachten staat. Een film die je in het eerste uur aan je stoel kluistert, en het volgende uur je met verveling rond de oren slaat. Het acteertalent is nochtans van een voldoende hoog niveau, maar het ultieme plot laat te wensen over. Aanrader voor mensen die zich steendood vervelen en niets anders te doen hebben. Een film waar regisseur Alex Proyas de bal absoluut misslaat en zo een misser van formaat op het scherm brengt. Zonde van de tijd!
— 15 — The Rifles
Filip Van Der Elst
Daar waar hun generatie- en landgenoten vaak overspoeld werden met lof, zijn The Rifles altijd wat meer in de schaduw gebleven. Hun debuutalbum No Love Lost kreeg al bij al niet gigantisch veel media-aandacht, maar wij waren al snel overtuigd van het potentieel van deze groep: The Rifles staan voor catchy doch kwaliteitsvolle indierock, en dat vermoeden werd bevestigd bij de recent verschenen opvolgplaat Great Escape, waar we een beduidend andere sound te horen kregen. Geen sprake van een gebrek aan vernieuwing, waardoor we geneigd zijn te concluderen dat deze band meer in haar mars heeft dan vele critici veronderstellen. De Belgische meerwaardezoeker kent The Rifles reeds van passages in de Botanique en op Pukkelpop, en op 7 april stonden ze opnieuw in diezelfde Botanique. We kregen een groep te zien die gegroeid is, maar die toch nog steeds even leuk is als voorheen. The Rifles openden in stijl met het ietwat bombastische Science In Violence, tevens de opener van de tweede CD. De set vormde een nagenoeg perfecte afwisseling van hun beide CD’s en werd zeer duidelijk gesmaakt door het publiek in een volgepakte rotonde. Bij She’s Got Standards, een van de singles van de debuutplaat, zat de sfeer er reeds goed in. Wanneer we schrijven dat The Rifles ietwat anders klinken op de tweede langspeelplaat, wil dat niet zeggen dat ze hun “geluksrecept” opzij geschoven hebben: net zoals No Love Lost bevat het nieuwe werk voldoende aanstekelijke nummers die makkelijk in je hoofd blijven zitten. Zo vielen onder andere Sometimes, Out In The Past en vooral het geweldige Romeo & Julie zeer goed in de smaak. Het laatstgenoemde werd tijdens de bisronde zelfsnog een tweede keer gebracht: verkort en akoestisch, maar luidkeels meegezongen door het publiek. Dat was ook het geval bij de oude hits: Peace & Quiet, Hometown Blues, Robin Hood en Local Boy: allemaal passeerden ze met succes de revue. Maar op andere momenten laten The Rifles duidelijk merken dat ze ook iets dieper kunnen gaan: zo konden songs als het erg zachte Toe Rag en vooral The General (zeker live een geweldig nummer met lang uitgesponnen gitaarsolo’s) ons meteen overtuigen. Het bewijs dat The Rifles meer zijn dan het zoveelste Britpopbandje. Na het optreden wist bassist Rob Pyne ons nog te vertellen dat er in het najaar mogelijk een nieuwe Europese tournee, inclusief Benelux-concerten, op het menu staat. Wij zullen er dan wederom bijzijn, en zijn alvast benieuwd of The Rifles deze positieve lijn kunnen doortrekken. Hopelijk krijgen ze dan ook echt de waardering die ze verdienen.
— 16 — Leven is Werk
Carmen Van Oers
Met Leven is Werk bundelt Christophe Vekeman zijn essays over literair talent, enkele interviews en een handvol reportages. Dat het hier gaat om een bundeling van vroeger geschreven stukken kan hem best vergeven worden, want na Lege Jurken komt Vekeman hier aandraven met een joekel van een boek. Leven is Werk telt misschien maar een dikke 300 bladzijden, maar vraagt heel wat doorzettingsvermogen van de lezer. In het eerste deel prijst Vekeman het literaire talent uit lang en minder lang vervlogen tijden aan. Stuk voor stuk auteurs die het verdienen gelezen en aanbeden te worden. Van Piet Paaltjes tot Baudelaire, ze passeren allemaal de revue en zijn, volgens hem, allemaal even onmisbaar in je boekenkast. Als de boeken je absoluut niks zeggen en je het halverwege al beu bent en opgeeft, dan lijk je tenminste intelligent als het in de kast stof staat te vergaren. De eerste honderd bladzijden lezen vlot. Vekeman neemt je mee voor een korte samenvatting van literair werk waarvoor je het lef nog niet hebt gehad eraan te beginnen. Hij geeft je een korte schets van de fijne karakters, de dandy’s en de absoluut omhoog gevallen arroganten. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: ze kunnen (konden) geweldig schrijven, en daar worden we meermaals mee geconfronteerd. De ontelbare citaten worden aan elkaar gelinkt door lofzangen. Wat in het begin nog lijkt een mooie boekenlijst te gaan opleveren, wordt na de honderdste “geweldig, fantastisch, getalenteerde”-opsomming ronduit irritant. De essays zelf verschenen één voor één, onder andere in De Morgen, en ik kan mij voorstellen dat er dan niets op aan te merken valt. Vekeman is één van de grote namen in de literaire wereld en dat is meer dan terecht. De man kan schrijven, laat ons daar duidelijk over zijn. Deze essay’s als een boek achter elkaar lezen is echter te veel van het goede. De reportages over het Casino, de Eroticabeurs en de enkele interviews komen ruim honderd bladzijden te laat om daar nog verandering in te brengen. Wat het boek dan wel oplevert? Weer maar eens het bewijs dat Vekeman met woorden kan spelen, en een hoop boeken die je bij op je ‘nog te lezen’- lijst kan zetten. Een tip: scan het eerste deel op boeken naar jouw smaak en ga daarna door naar de reportages. Dat is Vekeman op zijn best.
— 17 — Koken met Polstok: Pizza Onder het motto “Het moet niet altijd even gemakkelijk zijn”, deze maand in Koken met Polstok: “Maak zelf je eigen pizza”. Ingrediënten (voor 6 personen): Naar believen! Bereiding: De echte die hards beginnen met het zelf maken van het deeg, maar voor gewone studenten zoals jij en ik gaat dat toch een stapje te ver. Wij kopen het deeg gewoon in de winkel, samen met de ingrediënten. En dat is het mooie eraan, ieder kan voor zich bepalen wat men al dan niet op zijn pizza wil. Je nodigt wat vrienden uit, trekt samen naar de winkel en terwijl je een flesje wijn open trekt, sla je heerlijk samen aan het kokkerellen. Je smeert wat tomatensaus over je pizzadeeg en versiert het daarna naar believen: kaas, paprika’s in alle kleuren van de regenboog, ananas, hete pepers, champignons, ansjovis,… Alles is mogelijk in de wereld van het pizzamaken! Je kan zelfs een pizza delen met je beste vriend, zodat ieder een helft klaarmaakt en niemand daarna hoeft te wachten of alleen hoeft te eten. Voorwaarde is natuurlijk wel dat je een oven nodig hebt (met een microgolf met ovenfunctie lukt het ook). Schuif samen aan tafel en smul van wat je met eigen handen hebt gemaakt. En wees trots!
Smakelijk!
Kirsten Van Camp
— 19 —
Studentikoze Nonsens Politika Cultuur IngeZOOMd
Look-a-likes van de maand
Als laatste look-a-like van dit academiejaar presenteren wij u vol trots de sprekende gelijkenis tussen Tim Smits, splinternieuwe professor Persuasieve communicatie en gewezen sp.a kopman, Johan Vande Lanotte, tevens docent aan de Gentse rechtsfaculteit en trotse inwoner van Oostende. Het lijkt vooral de begroeiing te zijn die deze twee aan elkaar koppelt. Gelukkig voor Tim Smits is het dan weer de leeftijd die hen scheidt. Verder lijken we ook te maken te hebben met een bijzondere gelijkvormigheid van de verschillende reukorganen. Onze professor, die zijn computer gelukkig niet door een assistente laat opzetten, is ongetwijfeld dé prof die het meest openlijk over zijn privéleven praat. Zo weten we onder meer dat hij rijdt met een Dacia Logan break, vader is en onlangs onthulde hij zelfs zijn leeftijd aan een nieuwsgierige studente. Toen deze zich op het eind van de les een beetje ongemakkelijk begon te voelen, glimlachte hij haar schaamrood weg met de boodschap dat dit zijn lessen alleen maar aangenamer maakte. Hoewel zijn lessen nogal eens zwaar kunnen liggen op een lege en slaperige maag, doet hij toch zijn uiterste best om alles voor iedereen duidelijk te maken en dat siert hem. Verder viel het me ook op dat het vooral vrouwen zijn die voor hem en zijn Antwerpse ‘s morgens accent opstaan. Hij is dan ook een schat. Astrid Roelandt
Prof. Tim Smits vs. Johan Vande Lanotte
— 20 —
Polstok onderzoekt: è
Minder bekende cafés
Dinsdagavond, het is half tien en Leuven briest. Nog napuberende, postmoderne jongelingen haasten zich de stad door. Aan de voorgevel van een obscure fakbar staat een al even obscuur brouwsel van de schepping. Het is zowaar het enige echte Polstokteam. De zonderlinge schrijver van dit stuk vervoegt de groep en luttele seconden later vertrekt de ganse meute uitgelaten. Hun illustere missie blijft zorgvuldig verborgen voor de nieuwsgierige omstaanders. Zulk een enthousiasme in tijden van crisis?
Het bonte gezelschap haalt zich al gauw een dozijn verdachtmakingen op de hals. Her en der wordt zonder verpinken gespeculeerd dat jullie helden hallucinogene bospaddestoelen hadden zitten smullen, maar daarover krijgen jullie aanstonds nog iets te lezen. Hoe dan ook, inmiddels naderen en betreden de schrijfgrage jongelieden ‘café ’t Vliegend Varken’. Een gezellige, rustige én bruine kroeg, zo dacht het team althans. Deze avond voeren twee middelmatige clubs er helaas een bittere voetbalstrijd. Ondanks de drukte besluit het team zich toe te leggen op een nauwgezette analyse van de uitgebreide bierkaart. Het lukt hen nog aardig zich te concentreren doorheen het kabaal tot ... een ondraaglijk gevoel van acute pijn de hele schare treft. Het gaat om een soort van pijn die zo godsgruwelijk transcendent is dat de beperkte reikwijdte van onze taal er geen uitdrukking aan kan geven zonder haar reële kracht te miskennen. De zonet beschreven pijn kan vergeleken worden met de pijn die een boreling ondergaat bij het verlaten van de warme moederschoot. Het is een ijzingwekkende compositie van onwillekeurig uitgebraakte oergeluiden die de Polstokvrienden doet opschrikken uit hun ascetische toewijding aan de drankkaartstudie. Een collectieve rilling over hun ruggengraten wanneer ze de bron van het kwaad aanschouwen. Verbijsterd
wenden ze hun blikken af van het verfoeilijke gedrocht dat heftig gesticulerend de wedstrijd becommentarieert vanop een reeds ingezakte barkruk. Het wanschepsel lijkt wel ontsnapt uit een goedkope horrorprent uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Het monstrum beschikt over één arm, voor zover de reporters kunnen en willen zien, waarmee het voortdurend pseudoongecontroleerde bewegingen verricht. Wanneer de geluidsgolf die de boodschap “eeeeeeeeiiii gàst! De bàlle joeenge!!” zich een weg baant tot diep in de oorschelpen van uw verslaggever, weet hij het zeker. Zo gruwelijk ondamesachtig heeft hij ze zelden gezien. De aversieve auditieve en visuele prikkels missen hun effect niet en jullie Polstokvrienden besluiten zich wijselijk uit de voeten te maken. Om pret te beleven aan deze gradatie van marginaliteit hebben ze immers nog niet genoeg glazen boterhammen achter de kiezen. De volgende halte is het minuscule ‘Int joor één’. Een ietwat bouwvallige en schuchtere blondine heet ons welkom.Germaine heet ze. Ze voelt zich wat ongemakkelijk worden door de directe aanpak van jullie verslaggever. Wat een zucht van verluchting slaakt ze wanneer vlotte stamgast Willy de zaak binnentreedt. Willy is een flierefluiter van formaat: hij heeft een Poolse kuisvrouw en is op brugpensioen sinds z’n 50ste,
— 21 — kortom een echte Vlaming. De vlotte stijl waarmee hij het vrouwelijk gedeelte van het gezelschap bejegent, verraadt dat hij in essentie een overjaarse Playboy is. In zijn ogen zitten er vier gewillige deernes en twee eenvoudig te verschalken jongens in zijn val. “Krijgen jullie die vier meisjes wel alleen naar huis?” biedt hij knipogend aan. Jullie verslaggever besluit Willy te bestoken met enkele vraagjes. De sympathieke Willy, die in een vorig leven nog praeses van Industria geweest is, geniet zichtbaar van de aandacht. Toch vindt hij na 5 minuten dat de Polstokbende wel genoeg over hem aan de weet gekomen is. Hij polst even waar de pennenvrienden vandaan komen. De enige Limburger van het gezelschap krijgt er stevig van langs. Een spottende imitatie van het zangerige dialectje en een gemene bulderlach worden zijn richting uitgestuurd. Of het iets met regionale verwantschap, dan wel met pedofiele intenties te maken heeft, blijft onzeker. In ieder geval schenkt de overjaarse playboy de schrijver van deze tekst een hardgekookt ei. Jullie kunnen het vast moeilijk geloven maar ook het verlaten van dit pand kan als een eerder radeloze vluchtpoging beschouwd worden. Temidden het gesprekje met oud-praeses Willy krijgt barvrouw Germaine bezoek van Françoiske de clochard, een stille toogsurfer en een Nobody die zichtbaar après-boire is. Voor de Polstokkers het goed en wel beseffen, staat laatstgenoemde een redevoering te houden over pillen, alcohol en bospaddenstoelen. De verkankerde zuurstofmoleculen die de muil van de drinkebroer verlaten zijn dermate verontreinigd dat jullie vedetten hoestend naar buiten moeten spurten. De volgende kroeg die de vrienden aan-
è
doen is ‘den Amedée’. Om een lang gesprek met uitbater Lucas te beginnen is het te druk. Bovendien roept Lucas’ weinig vitale haar teveel associaties op met de vergeelde planten die boven de toog bengelen. Tl-lichten op een bedje van klassieke muziek, het is een gerecht van visuele en auditieve stimuli dat de Polstokkers hoegenaamd niet kan smaken. Ze besluiten dan maar rustig wat met de kaarten te spelen. Al was dat dan weer buiten de snode intenties van gladde redacteur Frank gerekend. Frank blijkt zowaar een ganse show voorbereid te hebben. Vlugge vingers delen de kaarten, een knipoogje links en een kaartentruc rechts: Frank is in vorm. Toch is het niet Franks subtiliteit maar wel een homofiele Antwerpse kwettertrut op het tafeltje vlak achter de Polstokvrienden, die een abrupt einde maakt aan het korte bezoekje aan Lucas’café. Terwijl de avondlucht vermoeidheid in hun richting blaast, gidst de maan het dappere gezelschap al naar de laatste kroeg. Café ‘De Commerce’ vormt vanavond de bune voor een toneeldaad van formaat. Gewapend met een berenmasker trekt jullie verslaggever naar de toog. Hij bestelt een zakje versnaperingen en bukt zich vliegensvlug onder de toog. Hij wacht tot de barman zich omgedraaid heeft en springt dan plots gemaskerd tevoorschijn. In paniek loopt de barman de zaak uit. Het cliënteel barst uit in tranen. Ze smeken de enge beer hen niet op te eten en gooien spontaan zakken vol goud naar zijn voeten. Op het moment van dit schrijven bevindt jullie verslaggever zich in een exotisch belastingsparadijs. Nee zo ging het niet. Maar toch bijna.
Hendrik Moeremans
— 22 —
door NEGU
Cartoon
— 23 —
Jasmie n De Cal uwe
Vre em d e Vakken
Met de Bologna-conferentie zou het weer makkelijker moeten worden om in het buitenland te gaan studeren. Om dit nog wat aantrekkelijker te maken zet Polstok hier de meest bizarre buitenlandse vakken op een rij. Maple Syrup, Alfred University in NY: Het vak voor de toekomstige huisvrouwen onder ons. Hier leren ze je meer dan 100 verschillende recepten voor Maple Syrup. Waarom iemand in godsnaam 100 recepten voor Maple Syrup zou nodig hebben zeggen ze er niet bij. Philosophy and Star Trek, Georgetown University: Hét vak voor nerds en trekkies! Hier worden filosofische onderwerpen vergeleken met de verhaallijnen uit de verschillende Star Trek series. Art of Walking, Centre College: In een hopeloze poging om mensen een vak van Kant (de filosoof, ja) te laten kiezen, heeft deze universiteit “the art of walking” aan het lessenrooster toegevoegd. Tijdens een drie uur (!) durende wandeling wordt er over het werk van Kant gefilosofeerd. Learning From YouTube, Pitzer College: In dit vak bekijken de leerlingen duizenden youtube filmpjes tijdens de les, om te zien wat voor invloed deze hebben op de media. Joy of Garbage, Santa Clara University: Dit is, al zou je het niet denken, een zeer wetenschappelijk vak. De studenten bestuderen hier hoe een stapel vuilnis zich door het jaar heen ontbindt. The Science of Harry Potter, Frostburg State University: Nee, dit is geen grap, iemand geeft echt een cursus over de wetenschap in de Harry Potter boeken. Ze onderzoeken ondermeer de vraag of het mogelijk is om een genetisch gemanipuleerde hond met drie koppen te maken. Zombies in Popular Media, Columbia College: Dit is waarschijnlijk één van de leukste lessen van deze lijst. De studenten kijken naar zombies in strips, films en computerspelletjes en bespreken hun rol in de hedendaagse samenleving. Arguing with Judge Judy: Popular ‘Logic’ on TV Judge Shows, University of California: In deze les bespreken ze de retoriek van, jawel, Judge Judy. Ze bestuderen hoe de mensen in het programma de schuldvraag proberen te ontwijken en zich steeds dieper in nesten praten. Master of Sacred Music (MSM) Boston University School of Theology: Ja inderdaad, een master in kerk-muziek. Waarom iemand dit zichzelf zou aandoen is mij een raadsel. De leerlingen krijgen eerst achtergrondinformatie over de muziek en mogen dan zelf de orgel leren bespelen, joepie!
— 24 — Horoscoop ram: Je bent toe aan rust om je innerlijke balans te herstellen en kracht bij te tanken. Probeer overvolle aula’s te vermijden, of zet je vlak naast de deur zodat je bij extreme drukte en saaiheid de kudde kan verlaten. Tip: Mediteren wil al eens helpen. stier: Je onverstoorbare uithoudingsvermogen in je relatie heeft geholpen. Zoals steeds wint de aanhouder. Jullie hebben meer begrip voor elkaar en zijn terug naar elkaar toe gegroeid. Probeer dat zo te houden. Tip: Paardenkastanje-bad. Of iets anders van aromatherapie. Enfin, romantiek, je kent dat wel. tweeling: Je geest is actiever dan gewoonlijk. In gesprekken maak je lange verhalen kort en je zet je eigen interesses op indrukwekkende manier door. Je windt met andere woorden iedereen om je vinger. Tip: Vrienden ontmoeten en netwerken. In het echte leven wel te verstaan, niet op Facebook. kreeft: Laat een persoon die je probeert uit te dagen gerust eens je tanden zien. Daar kom je een stuk verder mee dan als je van tevoren al door je knieën gaat. Assertiviteit is meer dan nee durven zeggen. Laat niet zomaar over je heen lopen. Tip: Jezelf niet laten gaan. leeuw: Je bent onverstoorbaar, ook al is het nu behoorlijk onrustig om je heen. Je hebt een sterk innerlijk evenwicht en legt bij al je activiteiten een verbazingwekkend doorzettingsvermogen aan de dag. Tip: To-do-lijstje maken. So many things to do, so little time. maagd: Verzet je als iemand zijn verhalen over intriges bij je kwijt wil. Je hoort toch al niet bij de babbelzieke mensen en het irriteert je daarom alleen maar. Het heeft geen zin de psycholoog uit te hangen in je vrije tijd. Tip: Een rondje wandelen.
— 25 — weegschaal: Probeer grenzen te stellen als iemand op vanzelfsprekende wijze te veel steun van je verwacht. Je hebt weliswaar altijd een open oor voor de zorgen van anderen maar daarbij moet je wel grenzen zetten. Zorg dat je zelf ook nog iemand hebt om op te leunen. Tip: Losmaakoefeningen doen. Niemand die zo aan zijn evenwicht moet werken als de weegschaal. schorpioen: Maak gebruik van de gelegenheid om oude dingen weer goed te maken. De persoon in kwestie hoopt er al lang op. Probeer niet langer te aarzelen en er iets moois van te maken. Tip: Een drankje, al dan niet voorzien van alcohol, nemen voor het slapengaan. boogschutter: Iemand probeert je de hele tijd kort te houden en je kunt daar beter een eind aan maken. Door vastbesloten en vriendelijk, maar terughoudend op te treden kun je jezelf het best beschermen. Tip: Naar je lievelings-cd luisteren. steenbok: Je kunt beter niet te veel vooraf plannen, want je flexibiliteit wordt aardig op de proef gesteld. Je hebt weliswaar liever dat alles zijn gewone gang gaat, maar een beetje afwisseling kan heus geen kwaad. Tip: Een beautykuur doen. waterman: Je alledaagse verplichtingen kom je op een soepele manier en in buitengewoon snel tempo na. Daarmee win je veel tijd om van je hobby’s en je vrienden te genieten. Tip: Tijd besteden aan dat wat je graag doet. Of dat ook nuttig is doet even niet ter zake. vissen: Je hebt heel veel inspiratie die je bij voorkeur gebruikt voor het maken van rooskleurige plannen voor de toekomst. Geestelijke hoogtepunten zijn nu de orde van de dag. Koester je dromen! Tip: Schrijven. Eender wat.
— 26 — Spelletje
Polstok wenst iedereen goede examens en een fijne vakantie!