Hoe overleef ik Curaçao

 

Hoe overleef ik Curaçao  Editie  nr 154, april 2012 

   

PSSSSS.....    Indien u denkt:  deze PS ziet er anders uit dan anders: dat kan!  Dit is namelijk de eerste PS die niet door Suzanne van der Biezen is  samengesteld.  Suzanne  heeft  dit  de  afgelopen  jaren  met  heel  veel  liefde  en  plezier  gedaan  en  nu  heb  ik  de  moeilijke  taak  op  me  genomen om hier zo goed mogelijk navolging aan te geven.    Gelukkig  is  Suzanne  nog  wel  beschikbaar  geweest  voor  al  mijn  vragen en heeft ze uitgebreid de tijd genomen om mij te laten zien  hoe het allemaal werkt.     Een  goed  concept  moet  je  niet  veranderen,  dus  ik  heb  mijn  best  gedaan het in dezelfde geest voort te zetten. Ik hoop dat dit gelukt  is.    Behalve Suzanne, is er nog een aantal redactieleden die deze zomer  gaat repatten en dus noodgedwongen de redactie moeten verlaten.  Hierover  meer  in  de  volgende  editie  die  als  thema  Hello,Goodbye  heeft.    We hebben op onze oproep per mail een paar reacties gehad, maar  we hebben nog steeds mensen nodig. Dus als je het leuk vindt om  ongeveer eens in de maand een stukje te schrijven voor de PS meld  je dan nu alsnog aan via [email protected]    In  deze  PS  stelt  alvast  één  van  de  nieuwe  redactieleden  zich  aan u voor.      Namens de gehele redactie  Veel leesplezier,    Bianca van Vuuren 

  Tijdens de laatste redactievergadering heeft Suzanne (links)                    letterlijk het stokje overgedragen aan mij 

  1

 

   

In dit nummer    PSSSSS..... 

1

In dit nummer 

2

Hoe overleef ik …..zonder Curaçao 

4

Even voorstellen… 

7

Maakt alles goed recept! 

8

Hoe overleef ik Curaçao met reuma? 

10

Ansicht uit Aruba 

13

Voor u gelezen 

15

Mi Casa…..Su Casa 

16

Ayo dushi Korsow, 

18

Weer op de fiets naar de markt 

21

Midzomernachtfeest 

24

ROLSTOEL VOOR FRANK 

27

Open Huis op Landhuis Ascencion 

29

Hoe overleef ik heimwee. 

30

Golden Voice 

32

Avondwandeling met een Krioyo maaltijd 

34

Hoe overleef ik het openbaar vervoer. 

35

Curaçao overleven met de CLAS‐CIE 

38

Hoe overleef ik Curacao? 

41

  2  

   

Hoe overleef ik mijn bezoek 

43

Hoe overleef ik een onbewoond eiland? 

45

Rondleidingen Landhuis Ascencion 

45

Nooit te oud om te leren. 

45

BELANGRIJKE TELEFOONNUMMERS 

47

BIJLAGEN:  Activiteitenkalender  Kleurplaat   

  DE NIEUWSTE PS IS WEER UIT!  NOOIT MEER EEN UITGAVE  MISSEN? STUUR DAN JE   E‐MAIL ADRES NAAR  [email protected]  EN WIJ STUREN DE PS ELKE   MAAND NAAR JE TOE!   

  3  

   

Hoe overleef ik …..zonder Curaçao                                                           Ik kan toch niet overleven zonder dat ik 365 dagen per jaar in een  zeer  aangename  temperatuur  buiten  leef?  Ik  kan  toch  niet  overleven zonder de grote tuin, waar altijd wel iets in bloei staat? Ik  kan toch niet overleven zonder de luxe van halve dagen werken? Ik  kan  toch  niet  overleven  zonder  met  man  en  kind  regelmatig  in  kristalhelder,  warm  water  te  duiken  en  de  prachtigste  vissen  en  koraal te zien? Ik kan toch niet overleven zonder die goddelijke zon  en die heerlijke wind, die van iedere middag zeilen een vakantiedag  maakt? Ik kan toch niet overleven zonder ieder weekend minstens  één keer op het strand te relaxen? Ik kan toch niet overleven zonder  uitgaan in de openlucht met op de achtergrond de Caribische zee?   Ik kan toch niet overleven zonder het sporten in de buitenlucht, dat  nagenoeg het hele jaar door mogelijk is in  luchtige kleding? Ik kan  toch niet overleven zonder de relaxte sfeer die hier heerst.? Ik kan  toch niet…..   

      4  

    Om me heen zie en hoor ik hoe diverse vrienden en bekenden bezig  zijn  met  hun  aanstaande  repat  naar  Nederland.  Velen  kijken  er  reikhalzend  naar  uit,  terwijl  ze  een  jaar  geleden  nog  alles  in  het  werk  stelden om  hun  termijn  met  minimaal  een  jaar  te verlengen.  Nu is men al maandenlang bezig om via internet nieuwe spullen aan  te schaffen, kijkt stiekem al naar het ultieme paar laarzen om deze  herfst  te  kopen,  verheugt  zich  al  op  het  eerste  natuurijs  om  op  te  schaatsen  én  is  ervan  overtuigd  dat  met  de  verhuizing  naar  Nederland, lang verwachte dromen uit zullen komen. Ik kan me er  op  dit  moment  nog  helemaal  niks  bij  voorstellen.  Ik  wil  helemaal  geen afscheid nemen van Curaçao . Nu niet, maar ook niet in 2013  als onze repat gepland staat.   Ik weet het…het zal ooit eens moeten. Het was bekend voordat we  hier  aan  begonnen.  Een  cadeau  van  het  Ministerie  van  Defensie,  maar  één  waarvan  ik  slechts  drie  jaar  zou  mogen  genieten.  En  genieten  doe  ik  zeker,  maar  ik  wil  meer!  Natuurlijk  kunnen  we  er  voor kiezen om ons hier definitief te vestigen. Maar er zal toch ook  voldoende brood op de plank moeten komen en zonder een goeie,  vaste  baan  én  zonder  de  secundaire  arbeidsvoorwaarden  die  Defensie biedt, zal het leven hier toch een stuk minder aangenaam  zijn.  Ik  weet  het,  waar  een  wil  is,  is  een  weg,  maar  mijn  weg  zal  medio  volgend  jaar  met  aan  grote  zekerheid  grenzende  waarschijnlijkheid, toch weer naar Nederland leiden.     Overleven zonder Curaçao zal ongetwijfeld lukken, ik heb wel voor  hetere  vuren  gestaan.  Bovendien  is  het  ook  een  luxe  probleem.  Hoeveel mensen dromen er niet van om, al is het slechts heel even,  naar de tropen te gaan? En wij kregen “zomaar” de kans om hier 3  jaar  te  wonen.  Even  los  van  de  sleur  in  Nederland.  Ik  heb  dus  helemaal  niks  te  klagen.  En  zeker  niet  in  vergelijking  met  vele  anderen, die binnen hun gezin of familie plotseling geconfronteerd  worden  met  een  ernstige  ingrijpende  gebeurtenis.  Ziekte,  sterfgevallen of criminaliteit, als we het er vooraf over hebben, hoor  je vaak: “dat overleef ik niet”. En toch lukt het de meesten van ons.    5  

    Soms met hulp van anderen, soms alleen. We zijn namelijk sterker  dan we denken.  Ik vertrouw dus maar weer op mijn eigen kracht, ook als het op een  leven zonder Curaçao aankomt. Ik zal me weer aanpassen en ik zal  relativeren, maar bovenal zal ik overleven!    

  Tineke Idema 

  6  

   

Even voorstellen…  Mijn naam is Annie Blom, ik woon op dit mooie eiland sinds juli  2011. Ik ben getrouwd met Ronald Blom en heb 2 kinderen, Lee Ann  en Collin Ray.  Er is mij gevraagd een voorstel stukje te schrijven over mezelf en ik  mag zelf weten wat ik er in zet. Het meeste over mezelf en mijn  gezin staat al in de vorige PS bij het stuk ”binnenkijken bij” dus dat  hoef ik niet opnieuw te vertellen.  Vanaf het eerste moment dat ik de PS las had ik al het idee dat het  me leuk leek om ook voor de PS te gaan schrijven. Nu is het dan  zover, het lijkt me vooral leuk om dingen te schrijven over wat er  allemaal leeft en speelt op het eiland bij de Curaçaoënaars zelf.  Ik ben dan ook benieuwd of me dit gaat lukken en of ze er ook open  voor staan, zoals ik ze tot nog toe heb meegemaakt denk ik dat dit  geen probleem moet zijn.  Om me heen hoor ik regelmatig negatieve dingen over de  Curaçaoënaars, ik heb ze nog niet meegemaakt.  Wij zijn nu 9 maanden op het eiland en vinden het alle vier  fantastisch om hier te mogen wonen, werken en leven.    Annie Blom    

  7  

   

Maakt alles goed recept!    Vandaag  is  mijn  echtgenoot  jarig  en  dit  recept  heb  ik  vanaf  de  eerste  dag  van  ons  huwelijk,  nu  al  5  up  and  down  jaren  geleden,  altijd voor hem klaargemaakt.   Helaas  gaat  het  de  laatste  tijd  niet  zo  goed  tussen  ons  en  dat  kan  best  ook  wel  aan  mij  liggen,  want  ik  ben  een  vrouw  met  een  uitgesproken  mening.  De  meeste  mannen,  en  vooral  Latijns‐ Amerikaanse  mannen,  kunnen  daar  niet  tegen.  Enfin,  het  heeft  geen  zin  om  boos  te  blijven  op  elkaar,  dus  geef  ik  u  het  recept  waarmee  ik  vandaag  mijn  welles/nietes  echtgenoot  een  beetje  ga  verwennen.  En  ja,  misschien,  heel  misschien,  dat  wij  na  een  leuk  etentje  alles  zien  vanuit  een  ander  perspectief.  Waar  een  wil  is,  is  een weg!  Ingrediënten:  1 kilo garnalen, liefst jumbo garnalen   (tip in de nieuwe “wing” van Goisco vindt u zakken  van 1 kilo kant en klare schoongemaakte jumbo’s)  Cilantro  

(vraag de groenteboer cilantro is herkenbaar aan  de  scherpe geur) bij u bekend als koriander. 

1 rode peper (de Curaçaosche rode promènté is hierbij de beste  keuze)   2 limoenen  3 teentjes knoflook  1 stevige tomaat   zwarte peper (naar smaak)  zout (naar smaak)  Droge witte wijn  Boter (geen margarine) 

 

  8  

    Maak de garnalen schoon en pel ze. Als u de bovengenoemde versie  gebruikt  hoeft  dit  niet  en  bent  u  sneller  klaar.  Leg  ze  1  uur  van  tevoren in een diepe afgedekte schaal in het sap van 1 limoen en 1  teentje gekneusde knoflook.. (kan ook de avond tevoren)  Snijd  tomaat  in  stukjes,  cilantro  in  kleine  stukjes  en  kneus  de  rest  van de teentjes knoflook. Snijd de peper in kleine stukjes, verwijder  de zaadjes  Laat de boter heet worden maar niet bruin en bak hierin de tomaat,  met knoflook, rode peper en cilantro. Bak de garnalen mee en voeg  zout en peper toe en de rest van de limoensap. Als de garnalen een  mooie  roze  kleur  beginnen  te  krijgen  blust  u  het  gerecht  met  2  glazen witte wijn. Nu even laten sudderen en telkens als het vocht  minder  wordt  wat  meer  wijn  toevoegen.  Suddertijd  is  max.  10  minuten  en  de  garnalen  zijn  klaar  als  de  saus  zelf  een  beetje  is  ingedikt. Meteen heet opdienen  Serveer met uw lekkerste Pasta of gewoon op witte rijst.  Maak een salade van tomaat en groene sla. Snijd de groene sla en  de tomaat in kleine stukjes. Meng tomaat en sla in een “bowl”, voeg  een klein beetje azijn, en een mespuntje zout toe. Meng het geheel  met wat mayonaise, niet teveel halve lepel is genoeg.   Hak  groene  olijven  in  grove  stukken  en  strooi  deze  over  de  salade  (niet meer mengen).Heerlijk met de rest van de wijn (die moet toch  op!) En als toetje: halve maantjes van watermeloen.  

Buen Provecho !    Sharon  Rosario Placido ‐ Winklaar 

  9  

   

Hoe overleef ik Curaçao met reuma?    Al  eerder  heb ik  in  stukjes  mijn  Artritis  Psoriatica  aangehaald.  Ook  nu ga ik dat weer doen. Niet in een klaagzang, maar gewoon puur  zoals het is.  Voor  wij  naar  Curaçao  verhuisden  hebben  wij  wel  even  goed  moeten  nadenken  of  het  wel  handig  was  om  met  deze  vorm  van  reuma de warmte op te zoeken (gewrichtsontstekingen en warmte  gaan  niet  echt  goed  samen)  en  om  op  een  eiland  te  gaan  wonen  waar in geen velden of wegen een reumatoloog te bekennen is. Doe  ik er verstandig aan om deze gok te nemen? In Nederland was mijn  ziekte  ook  redelijk  onrustig  en  moest  ik  ook  geregeld  naar  het  ziekenhuis  en  een  tijdje  plat  liggen  om  de  medicatie  hun  werk  te  laten  doen.  Ik  ben  in  overleg  gegaan  met  de  reumatoloog  en  de  ziekenboeg  in  Den  Helder.  Mijn  oude  medicijnen  werkten  niet  goed  dus  ben  ik  over  gegaan  op  nieuwe  medicijnen.  Na  deze  ruim  een  half  jaar  met  goede  resultaten  te  hebben  gebruikt  hebben  we  het  besluit   genomen.  De  reumatoloog  voorzag  geen  extra  problemen,  mijn  nieuwe medicijnen werkten erg goed en de ziekenboeg was meteen  bereid  allerlei  zaken  betreffende  mijn  medicijnen  uit  te  zoeken.  Binnen  no  time  konden  zij  mij  vertellen  dat  zij  mijn  prikpennen  Humira  gewoon  konden  leveren  vanuit  Utrecht.  Deze  konden  dan  opgehaald worden bij de ziekenboeg op Parera. Mijn laatste hobbel  was  genomen  en  zo  vertrokken  we  naar  Curaçao.  Hier  gekomen  lagen  de  medicijnen  al  klaar.  Wat  mij  meteen  opviel  was  de  persoonlijke benadering  waarbij  er  altijd  tijd  was  in  de  ziekenboeg  om even te vragen hoe het er mee ging. Persoonlijke belangstelling  doet veel met een mens.    10  

    De eerste 2 jaar  verliep  dit  allemaal  helemaal top. Ik  had  de  ziekenboeg  nauwelijks  nodig  en  ik  werd  zelfs  gebeld  als  er  nieuwe  pennen  met  medicijnen  binnen  waren.  Ook  werd  me  gevraagd of ik misschien een griepprik wilde. Gewoon even door de  dokter zelf opgebeld (Ja, ik dacht er ineens aan, was zijn reactie.)   Helaas is er sinds begin vorig jaar behoorlijk wat veranderd in mijn  lichaam en luistert ie helemaal niet meer naar wat ik wil. Ik heb veel  last van ontstekingen in mijn knie en kan daardoor slecht lopen. Ik  loop de deur plat bij de ziekenboeg en nog nooit heb ik 1 keer een  scheef gezicht gekregen. Altijd alle hulp maar ook medeleven! Zat ik  er even helemaal doorheen dan wist één van de verpleegkundigen  me  wel  weer  op  te  beuren.  Ook  de  dokters  waren  altijd  belangstellend  en  lieten  me  in  mijn  waarde,  want  dat  ik  stronteigenwijs ben dat weet ik wel. Ik geef niet op, ik wil verder. Ik  ben er nog lang niet aan toe om thuis achter de geraniums te gaan  zitten  wachten  tot  het  allemaal  minder  wordt.  Daarbij  heb  ik  3  kinderen en een man en die willen ook een normaal leven, net als  ik.  Na  een  lange  periode  van  veel  pijn  en  veel  bezoekjes  aan  de  ziekenboeg  maar  ook  aan  een  aantal  specialisten  toch  maar  besloten een bezoek te brengen aan de reumatoloog in Nederland.  Het ging niet langer. Ook nu stond de ziekenboeg weer klaar op alle  fronten om mij te helpen en te ondersteunen. Ook toen er op het  laatste moment ineens nog weer allemaal papieren moesten komen  is  Veronica  gelijk  in  actie  gekomen  en  werd  het  allemaal  geregeld  zodat ik met een gerust hard naar Nederland kon vertrekken. 

  11  

    De  reumatoloog  in  Nederland  kon  helaas  niet  veel  voor  mij  betekenen  behalve de boel alvast klaar  zetten  voor  het  moment  dat  ik  terug  kom  want  dan  zal  ik  over  moeten  op  andere  medicijnen  die  beter  zullen  werken  maar  wat hier nog niet te krijgen  is.  Komende  zomer  gaan  wij  terug  en  dat  gaat  gepaard  met  hele  gemengde  gevoelens.  Ik  hou  van  Curaçao,  van  haar  zon,  haar  mensen,  haar  helderblauwe  zee  maar  ik  zou  zo  graag  van  elke  dag  willen  genieten  en  me  niet  willen laten leiden door mijn gezondheid en dat is helaas nu wel het  geval. Als je me ziet lopen (een beetje zoals een pinguin) dan heb ik  een goede dag. Zie je me niet dan heb ik een slechte dag. Nog even  volhouden  dus  tot  aan  de  zomer  en  ik  hoop  dat  jullie  mij  in  de  tussentijd  veel  zien.  Tot  de  zomer  ben  ik  in  elk  geval  in  goede  handen bij ziekenboeg.  Hierbij wil ik alle dokters, verpleegkundigen, apotheekmedewerkers  burgerpersoneel  en  de  interieurverzorgsters  maar  ook  de  mensen  van de tandheelkundige dienst heel erg bedanken. Door jullie zorg  en medeleven overleef ik Curaçao op een hele mooie manier. En dat  mag ook wel eens  gezegd worden.      Suzanne van der Biezen       

  12  

   

Ansicht uit Aruba Ansicht uit Aruba 

      Met  het  lange  paasweekend  in  zicht  veranderde  er  iets  op  Aruba.  Langzaamaan  verrezen  op  de  witte  zandstranden  tentenkampen  zoals je die ook op een gemiddelde jongerencamping aan de Franse  of Spaanse kust ziet. Grote partytenten, lichtgewicht koepeltentjes,  een  verdwaalde  De  Waard  tent,  hier  en  daar  een  caravan  en  zelfs  een  expandable  camper.  Heb  je  geen  tent  dan  hang  je  een  hangmat  tussen  2  vrije  bomen.  En  een  metalen  frame  waar  een  doek  over  is  gespannen  doet  ook  prima  dienst  als slaapplek.  Tijdens Pasen zijn de Arubaanse huizen leeg en de stranden vol.   Maar  met  een  slaapplek  alleen  ben  je  natuurlijk  niet  klaar.  De  kampeerders  slepen  van  alles  mee:  van  mobiele  toiletten  tot  containers  vol  water.  De  televisie  en  stereo  mogen  natuurlijk  ook  niet  ontbreken.  Complete  keukens  zijn  de  dagen  voor  Pasen  al  geïnstalleerd.    En  eten  en  drinken  wordt  in  een  continue  stroom  aangeleverd.  Terwijl  we  ’s  middags  op  het  strand  van  Arashi  onze  handdoeken  uitspreiden schalt de stem van de dj over het water: het is tijd voor  een  spelletje  stoelendans.  De  geur  van  geroosterd  vlees  hangt  doorlopend  boven  het  kampeerterrein.  Beachvolleybal  en  voetbaltoernooitjes worden in rap tempo afgewerkt. De Polar lonkt.      13  

    Normaal is kamperen op Aruba verboden, het eiland heeft niet eens  een officiële camping. Maar met Pasen zijn de 40 dagen van vasten  voorbij en is het tijd om helemaal los te gaan op de zelf ingerichte  campings.    Wij doen niet mee met de kampeergekte. Onze tent ligt al een paar  jaar  in  de  opslag.  Wisten  wij  veel  dat  we  de  tent  nodig  zouden  hebben hier.   Maar  we  genieten  wel  mee  met  de  campingsfeer.  Met  een  volle  koelbox  en  onze  strandstoeltjes  zitten  we  op  het  strand  en  amuseren we ons met de rest van de bevolking. 

  Tot  het  invallen  van  de  schemering  en  de  muggen  en  de  strandvlooien komen. Dan pakken wij onze spullen bij elkaar, gaan  we  thuis  onder  onze  eigen  warme  douche  en  slapen  we  in  een  heerlijk  zacht bed  onder  frisse  schone  lakens  met  enkel  het  geluid  van de ventilator en de krekels op de achtergrond.    Het beste van 2 werelden. Als dat geen leven is?  Chantal van den Oever

  14  

   

Voor u gelezen  Je staat in een boekenwinkel en hebt werkelijk geen idee welk boek je moet nemen. Zoek je een boek voor op het strand of zoek je een minder luchtig boek. Wij helpen je graag op weg door elke maand een ander boek onder de aandacht te brengen. Deze maand:  “Hoe  overleef ik mezelf” van Francine Oomen.    Rosa  wordt  op  school  gepest.  Ze  noemen  haar  Miss  Piggy.  Ze  wil  graag  veranderen,  maar  weet  niet  hoe.  Ze  ontwerpt  een  nieuwe  Rosa. Ze heet Rooz en  is 1.75 meter,  ze heeft een navelpiercing en  een piercing door haar wenkbrauw. Ze heeft niet zo’n blubberbuik  maar een zandloperfiguur. En ze wil van dat oerwoud af, al dat haar  op  haar  benen.  Rosa’s  vader  is  met  een  nieuwe  vrouw  getrouwd.               Haar  stiefvader  (  Alexander  )  is  niet  bepaald  aardig  voor  Rosa’s  moeder  en  Rosa.  Maar  wel  tegen  zijn  zoontje  Abel.  Rosa  heeft  gelukkig ook nog vrienden. Jonas, Ester, Noa, Carmen en Joya. Jonas  maakt sinds kort ook gedichten waar Rosa tekeningen bij maakt. Als  ze  bij  tekenles  weer  een  tekening  maakt  voor  een  gedicht,  ziet  de  meester dat. Rosa gaat met hem mee naar zijn huis. Hij vertelt haar  dat hij vroeger graffiti heeft gespoten. Ze krijgt een idee, zij gaat ook  graffiti spuiten! Rosa staat bij een elektriciteitskastje. Hij is helemaal  bespoten.  Maar  ze  spuit  er  toch  overheen  en  ontdekt  een  jongen,  Neus.  Rosa  beleeft  nog  veel  meer  avonturen.  Zo  gaat  ze  bijvoorbeeld  haar  haar  verven.  Er  valt  ook  een  beetje  verf  op  het  hoofd  van  haar  broertje,  oeps!      Je  kunt  dit  boek  o.a  vinden  bij  Bol.com voor €10,‐                                 Ik hou erg van de “hoe overleef ik” boeken want ze zijn spannend  en goed geschreven waardoor ik het beeld erbij kan fantaseren.  Laura van der Biezen (11 jaar) 

  15  

   

Mi Casa…..Su Casa,  Allereerst zal ik mij even voorstellen, ik ben Marja Neufeglise‐Meier  en  samen  met  mijn    echtgenoot  Paul  verblijven  we  alweer  sinds  2009  op  Curaçao  en  wonen  in  de wijk Salina.    Het is onze vierde term dus we  zijn  inmiddels wel  bekend  met  en op het eiland.    Daar  wij  regelmatig  gasten  in  huis  hebben,  is  mij  gevraagd  mijn/onze  bevindingen  hierover op papier te zetten.    Allereerst denk ik dat je huis er zich voor moet lenen, je moet er dus  de  ruimte  voor  hebben.    Daar  wij  een  ruim  huis  hebben  en  ons  gezin op dit moment nog maar uit 2 personen bestaat is het wat dat  betreft  geen  probleem.  Naast  onze  eigen  sanitaire  voorziening  bij  de  slaapkamer  hebben  we  voor  de  overige  2  slaapkamers  ook  een  gezamenlijke  badkamer.  Verder  loop  je  elkaar  in  huis  niet  in  de  weg  en  hebben  we  genoeg  ruimte  om  ons  even  af  te  zonderen  als  daar  behoefte  aan  is.     De gasten die we hebben gehad zijn naast onze kinderen (voor wie  het  thuiskomen  is  daar  zijzelf  3  jaar  in  dit  huis  hebben  gewoond  )  voornamelijk familie en vrienden.  En  inderdaad,  niet  elk  bezoek  is  hetzelfde,  de  één  gaat  zijn  eigen  gang en de ander vindt het heerlijk om “bezig” gehouden/vermaakt  te  worden.  Maar  de  eerlijkheid  gebiedt  mij  te  zeggen  het  laatste  genoemde heb ik niet hoeven te doen.      16  

    Misschien zijn wij erg makkelijk want bij aankomst zeg ik altijd waar  alles  staat  en  ga  ervan  uit  dat  eenieder  zichzelf  voorziet  van  alle  gemakken.  Wij vinden het erg leuk als onze “gasten” enthousiast zijn en als er  vraag/behoefte  aan  iets  is  vinden  wel  het  wel  leuk  om  dit  aan  te  dragen.  Want  het  is  erg  leuk  om  mensen  met  een  glimlach  en  voldaan ‘s avonds op de porche te zien zitten.     Wat ik zelf wel positief ervaar van  bezoek  is  dat  we  dingen  ondernemen  die  we  niet  zo  snel  met  ons  tweetjes  zouden  doen,  we  schuiven  het  dan  vaak  voor  ons uit.  Mij  verplicht  voelen  om  elke  dag  mee  te  gaan  om  iets  te  ondernemen,    nee  hoor  ik  probeer  zoveel  mogelijk  ook  mijn  eigen  “dingen”te  doen!  En  de  huishoudelijke  taken  zijn  ook  altijd  gewoon  gezamenlijk  opgepakt  van de vaatwasser in/uit ruimen tot het schoonmaken van de tuin  en tot zelfs de dagelijkse hondenpoep rondjes aan toe.    De  meeste  gasten  hebben  wel  door  dat  hun  bezoek  je  op  extra  kosten  jaagt  door  de  kosten  van  de  boodschappen  te  delen  of  je  eens extra mee uit eten te vragen en als het niet zo gaat vinden we  het ook nog best. Natuurlijk vinden wij het na een aantal weken ook  weer  heerlijk  om  het  huis  voor  ons  alleen  te  hebben,  maar  tot  nu  toe  kijken  we  elke  keer  weer  toe  en  terug  naar  de  geslaagde  bezoekjes uit Nederland!    Morgen  staat  het  volgende  bezoek  alweer  op  Hato  en  ook  die  is  weer van harte welkom en dit gaat dit jaar en komend jaar nog wel  even door. Mocht u zelf bezoek verwachten dan hoop ik dat u hier  net zo van geniet als wij, mensen gelukkig maken en met een goed  gevoel  weer  zien  vertrekken  geeft  ons  in  ieder  geval  een  voldaan  gevoel.    Groetjes Marja.   17  

   

Ayo dushi Korsow,  Een hele hoop mensen staan op het punt de komende maanden om  weer  terug  te  gaan  naar  Nederland.  Weer  een  grote  verandering,  grote  beslissingen,  veel  werk,  emotioneel  afscheid  en  emotioneel  weerzien! Zoveel veranderingen en dan weer overnieuw beginnen!  Ook voor de Nederlandse achterblijvers is het weer even slikken en  een  verandering.  De  Antilliaanse  gemeenschap  zal  er  weinig  van  merken, maar dat kan anders!!!     De  afgelopen  maanden  hebben  wij  een  prachtig  mens  ontmoet  genaamd  Marcelien.  Zij  is  hier  geboren  en  getogen  op  het  mooie  eiland. Ze vertelde een onvoorstelbaar verhaal over haar zus. Haar  zus  woont  in  Barber.  Ze  heeft  een  doorsnee  woning  en  weinig  ruimte…Toch  weet  zij  deze  kleine  ruimte  nuttig  te  gebruiken.  Ze  heeft namelijk een kinderopvang aan huis…    

        Met heel veel kinderen! Vanuit de overheid hier krijgt ze weinig tot  geen  giften  om  dit  allemaal  te  kunnen  bekostigen  of  nieuwe    18  

 

    spulletjes  te  kopen!  Ze  past  5  dagen  per  week  op  gemiddeld  20  kinderen.         

               Ze krijgen bij haar fruit, ontbijt, lunch en avondeten en dit allemaal  voor een kleine onkostenvergoeding! Ze verdiend het om eens flink  geholpen  te  worden.  Wij  (Geertruida  Groenveld  &  Amy  Veenstra)  hebben  al  spullen  gedoneerd  en  er  naartoe  gebracht.  Van  mooi  bruikbaar  speelgoed  tot  bedjes!  Door  dit  verhaal  te  doen  en  er  foto’s  bij  te  doen  voor  de  beeldvorming  hoop  ik  ook  jullie  aan  te  sporen om je spullen niet te verkopen, maar om er echt iets nuttigs  mee  te  doen.  Door  ons  bezoek  aan  deze  opvang  zijn  wij  ontroerd  geraakt!  Ze  waren  zo  dankbaar  en  voor  ons…tja  laten  we  eerlijk  wezen  voor  ons  is  het  een  peulenschil!  We  kwamen  daar  en  er  werden gelijk stoelen neergezet. 

    19  

    Ze  hadden  gelijk  drinken  (volop)  en  een  echte  Hollandse  kroket!!!  Ben zwaar onder de indruk en ik zal ook zeker wel weer terug gaan  om even mijn handen uit de mouwen te steken! Een wijze vrouw zei  ons: “ als je uit armoede iets geeft, dan geef je het ook echt” en dat  deed zij! Zij gaf echt!      Dit was een hele bijzondere ervaring , een mooie dag! Als jullie nog  spullen  hebben  die  voor  kinderopvang  Disney  van  belang  kunnen  zijn  dan  graag!  U  kunt  contact  opnemen  met  mij  via  de  mail!  [email protected]     Alvast  enorm  bedankt!  Namens  alle  kinderen  bij  Disney  Kinderopvang!!! 

 

  Geertruida Groenveld & Amy Veenstra    20  

   

Weer op de fiets naar de markt    Het lijken de drie dolle dwaze dagen wel, verzucht Suzanne met een  blik  op  haar  porch.  Het  vertrek  naar  Nederland  komt  steeds  dichterbij,  dus  zijn  Suzanne,  Marcel,  Tom,  Debbie  en  Laura  begonnen  met  de  grote  opruiming.  Het  huis  aan  de  Heuvelweg  in  Julianadorp  wordt  binnenstebuiten  gekeerd.  Alles  wat  niet  mee  terug  naar  Den  Helder  gaat  wordt  aan  een  goed  doel  geschonken  of  te  koop  gezet  op  het  Curaçaose  broertje  van  Marktplaats.  'Zet  nooit  je  telefoonnummer  bij  zo’n  advertentie!’,  waarschuwt  Suzanne.  ‘Ze  bellen  je  op  de  raarste  tijden  om  te  vragen  wat  de  afmetingen  van  je  kastje  nou  precies  zijn.’    Hier  woont  een  muzikaal  gezin.  Dat  is  af  te  leiden  aan  de  gitaren  aan  de  muur,  het  keyboard  op  de  slaapkamer,  de  mand  met  trommels  en  de  doos  met  muziekstandaards.  Velen  zullen  Suzanne  (Suus)  dan  ook  kennen  als  zangeres. Ze is de leading lady van de  marineband Vibe, waar ook haar man  Marcel  in  speelt.  Hij  is  toetsenist.  De  appel  valt  blijkbaar  niet  ver  van  de  boom,  want  ook  jongste  dochter  Laura  blijkt    muzikaal  en  heeft  pianoles.     ‘Ik  wilde  altijd  zingen,  maar  mijn    21  

    moeder  zag  dat  anders.  Pas  toen  ik  op  kamers  woonde  kon  ik  zangles  nemen  op  de  Popschool  in  Amersfoort.  Mijn  moeder  was  ontroerd toen ze mijn eerste optreden zag. Ze vond het erg jammer  dat  ze  me  niet  eerder  op  les  had  gedaan.  Dat  is  toch  mooi?  Gitaarrock  is  mijn  lievelingsmuziek,  maar  mijn  stem  is  het  meest  geschikt  voor  pop en jazz.’    Het  is  goed  geweest  op  Curaçao,  vindt  Suzanne.  'Maar  ik  ga  het  enorm  missen.  Ik  hou  van  de  mensen van Curaçao en heb het gevoel dat ik hier wortel geschoten  heb. Er zit nu een lijntje tussen mij en dit prachtige eiland. En ik ga  mijn  vriendinnen  hier  missen!  We  hebben  het  zo  gezellig  gehad.’  Enkele vriendinnen ontmoette Suus tijdens de cursus  ‘Nee durven  zeggen’,  die  aalmoezenier  Frans  Kerklaan  gaf  op  landhuis  Ascencion.  Ze  kijkt  er  met  veel  plezier  op  terug.  ‘Het  was  heel  waardevol  en  ik  raad  het  dan  ook  aan  iedereen  aan.  Je  leert  veel  over  jezelf  en  over  anderen.  Mijn  groep  bestond  uit  twaalf  vrouwen  waarmee  ik  een  warme  band  heb  opgebouwd.  Het  was  echt  de  moeite waard.’       22  

    De  familie  heeft  genoten  van  de  jaren  in  de  West  en  heeft  veel  gezien.  Ze  hebben  veel  gereisd  in  de  regio.  Vooral  Saba  maakte  indruk op Suus, die erg van de  natuur houdt. ' We dromen wel eens  over  later.  Dan  zouden  we  wel  in  Zuid  Afrika  willen  wonen.  De  natuur moet er overweldigend zijn.'    Maar nu is het inpakken.  De  dozen  op  de  porch  stapelen  zich  op.  Voorzichtig  moeten  de  schroefjes  en  moertjes  van  Marcel,  ‘hij  is  de  techneut  hier in  huis’,  in  dozen  worden  gestopt.  Belangstellend  kijken  twee kleine vogeltjes toe  op  het  inpakwerk.  ‘Dat  zijn Pino en Dikkie Dik. Die horen bij het huis. Ze zijn bijna tam.’  Met  zachte  hand  worden  de  twee  hondjes  Kayka  en  Bo  naar  hun  hokken gedirigeerd.    Straks als ze terug is in Den Helder gaat  Suus  op  zoek  naar  een  nieuwe  muzikale  uitdaging.  'En  weer  op  de  fiets  naar  de  markt.  Daar  verheug  ik  me echt op!’   Elly Biesters   foto’s : Sasja Grefen 

 

  23  

   

Midzomernachtfeest  

 

  De  geruchten  gaan  al  een  tijdje  dat  er  een  groot  midzomernachtfeest gaat komen. Hoe zit het nou precies?   Aan  het  woord  Kees  Stam,  LTZ1  op  MBParera  en  lid  van  het  evenemententeam ‘Midzomernachtfeest’.   Kees: Klopt helemaal. Op 16 mei gaat er een feest plaatsvinden wat  we  niet  snel  zullen  vergeten.  Om  5  uur  ’s  middags  begint  het  evenement  op  de  marinebasis  Parera.   Het  exercitieterrein  en  de  ruimtes  daarnaast  gaan  we  niet  meer  herkennen.  Ze  worden  omgebouwd tot festivalterrein. Er komt een groot podium voor de  artiesten,  stands  voor  eten  en  drinken  en  een  familycorner.  Dat  is  niet alles, er komt mooie verlichting, palmen,  een groot strand en  wat  leuke  dingen  voor  kinderen.  Een  groot  podium  want  dat  hebben  we  nodig  voor  de  ‘line‐up’.  De  namen  zijn  inmiddels  bekend. Let op:    Wesu:  latin,  bekend  van  optredens op o.a. Pirate Bay  met  onze  eigen  Ron  Twuijver        

 

 

 

 

 

  ERA:  een  grote  naam  in  dit  gebied.  Prominent  aanwezig  bij de tumba’s  

      24  

     

 

   

   

The  Sleeves:  bekende  lokale  coverband,  staat  vaak  op  Kokomo beach en Zanzibar  

   

    Ephrem  J:  grote  artiest  met  de  band  Loading,  heeft  meerdere  malen  in  de  dolfijn top 40 gestaan  

    Josje  en  Angela:   finalisten  in  de  grote  tv‐show  van  Endemol:  ‘The  winner is’       Murth  Mossel:  een  bekende  Curaçaose cabaretier die grote naam  heeft  gemaakt  in  Nederland  en  onderdeel  uitmaakt  van  Cariben  Combo.  Murth  maakt  speciaal  voor  ons  een  geweldig  stuk  cabaret  en  is  de  MC  voor  het  festival,  met  andere  woorden:  hij  praat  de  bands  aan  elkaar.     25  

    DJ  Bradley,  start  het  feest  op  en  zorgt  voor  muziek  als  tussen  de  acts het podium omgebouwd moet worden.   

 

 

  Grote namen dus op een prachtige locatie. Dan komt de vraag over  entree. Wat kost ons dat? Niets! De entree is gratis maar dat is niet  alles. Het eten is ook gratis! Er komt een cateraar op het terrein die  een  mix  biedt  van  lokale  snacks,  Hollandse  snacks  en  kinderlekkernijen. Ook is er ijs en popcorn. Allemaal gratis. Drinken  is er ook. Per gast zijn er 5 consumptiebonnen beschikbaar.    Het feest is voor defensiemedewerkers. Dus voor de mensen die op  Curacao  werken  bij  de  marine,  de  kustwacht,   de  landmacht,  de  marechaussee,  de  luchtmacht,   het  CDC,  de  Curaçaose  militie  en  hun  partners/relaties  die  normaal  met  een  defensiepas/gezinspas.  En  natuurlijk  hun  kinderen  begeleid  door  de  ouders.  Relaties  die  niet  in  het  bezit  zijn  van  een  gezinspas  kunnen  zich  via  de  defensiemedewerker  aanmelden  bij  OS&O  op  de  marinebasis  Parera.   Mensen  vragen  natuurlijk,  wat  kost  dat  en  waar  komt  het  geld  vandaan?  Wij  doen  dit  festival  niet  elk  jaar.  De  reden  dat  we  dit  feest  doen  is  waardering  uitstralen  naar  het  personeel  in  deze  bijzonder  dynamische  tijd.  Wat  we  ook  willen  is  op  een  andere  manier invulling geven aan saamhorigheid. Het geld wat we jaarlijks  hebben  voor  bijvoorbeeld  saamhorigheidsactiviteiten  wordt  hiervoor gebruikt.    Dus:  noteer  in  de  agenda:  groots  midzomernachtfeest  op  16  mei  van 17.00 uur tot middernacht! Binnenkort wordt er meer bekend  gemaakt  via   ‘all  user’  berichten,  via  een  poster  en  met  een  bekendmaking.  Daarin  zullen  nadere  details  over  parkeren,  het  toegangsbeleid en wat praktische zaken. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Harry Bols 

  26  

   

ROLSTOEL VOOR FRANK    Lieve mensen,  Zoals  velen  van  jullie  weten  heeft  onze  dochter  Jill  een  ernstig  ongeval  gehad.  Wij  hebben  van  heel  veel  mensen  geweldige  reacties,  cadeautjes,  knuffels,  kaarten,  warmte  en  steun  gekregen.  Dit heeft ons heel veel goed gedaan en ons door deze moeilijke tijd  heen geholpen. Wij willen onze dank naar iedereen op deze manier  nogmaals overbrengen.  Toch wil ik graag nog iets onder de aandacht brengen. Toen Jill op  de  isolatie  afdeling  lag,  lag  er  een  jongen  tegenover  haar  in  een  andere isolatiekamer die Jill elke dag op zijn manier gedag zei. Het  betreft  Frank.  Dit  maakte  op  Jill  heel  veel  indruk.      Dit  is  ook  de  reden waarom wij , namens Jill, deze oproep doen.         

  Sinds  afgelopen  september  ligt    Frank  op  de  afdeling.  Frank  is  een  zeer sportieve intelligente jongen van 16 jaar, die na zijn ochtend‐ sport‐ritueel een frisse duik nam bij Marichi waarbij Frank verkeerd  terecht  is  gekomen.  Hij  heeft  zijn  nekwervel  gebroken  en  is  compleet verlamd voor de rest van zijn leven. Alleen zijn hoofd en  een  beetje  zijn  schouders  kan  hij  bewegen.  Frank  heeft  weinig  toekomst meer als hij niet geholpen gaat worden.     27  

    De  medische  specialisten  en  zijn  fysiotherapeut  kunnen  Frank  niet  verder  laten  revalideren  op  de  manier  die  nodig  is  zonder  een  elektrische  rolstoel  die  Frank  met  zijn  hoofd  kan  besturen.  Deze  rolstoel moet op maat gemaakt worden en wordt niet vergoed door  zijn verzekering. Deze stoel kost 53.000 gulden !!  Door wat met Jill is gebeurd willen Esther en ik graag wat terugdoen  voor  de  kinderafdeling  en  met  name  voor  Frank,  die  ondanks  alles  steeds  belangstelling  toonde voor onze Jill. Wij willen  graag  proberen  bij  te  dragen  in  de  aanschaf  van  de  rolstoel.  Dit  kunnen  wij  niet  alleen.  Wij  hopen  dat  u  ons  hierin  wilt  helpen  door  een  donatie  te  doen.  Dit  kan  aan  ons  persoonlijk  of  naar  mijn  rekening  (MCB  22063203  o.v.v.  Frank).   Groetjes van Esther en Geert 

   Frank is ook te steunen door mee te doen aan de  sponsorloop op 10 juni 2012.   

“Walk for Frank”.  Inschrijven kan voor Nafl10,‐  je ontvangt dan  een T‐shirt.    Voor meer informatie over sponsorschap of inschrijven verwijzen wij u graag  naar de volgende webpagina:  https://www.facebook.com/events/337068153024258/ 

    28  

   

Open Huis en rondleidingen op Landhuis  Ascencion   Zondag 6 mei 2012  Het  Open  Huis  vangt  om  10.00  uur  aan  met  een  oecumenische  kerkdienst, de voorganger is Vlootpredikant Henk Hortensius.  Voor  de  kleintjes  is  er  kindernevendienst.  Om  11.10  uur  is  er  een  rondleiding om en door het fraai gerestaureerde en gemeubileerde  landhuis.  In  en  om  het  Landhuis  worden  lokaal  vervaardigde  souvenirs  tentoongesteld  en  verkocht.  Er  zijn  koele  dranken  verkrijgbaar, lekkere pasteitjes, cake en verse pruimentaartjes, onze  dagspecial  is,  “  Krioyo  schotel  ”    “Kwarteto  Klasiko  I  Romantico  ”  zorgt voor gezellige muziek   De toegang is gratis.  Donderdag 10, 17, 24 en 31 mei 2012 Op deze dagen worden er rondleidingen verzorgd. Vanaf 08.30 uur staat de koffie klaar. De beheerder brengt U op de hoogte van de bijzonderheden en wetenswaardigheden van het Landgoed Ascencion en de flora en fauna in het omliggende natuurgebied. De rondleiding duurt ruim een uur. Deelname 10,00 Nafl. per/persoon koffie, caké en limonade bij aankomst inbegrepen.

Deelname is uitsluitend mogelijk bij  opgave  tel: 864 1950, 5187265 of per mail: [email protected] 

  29  

   

Hoe overleef ik heimwee.    Dat ik last heb van heimwee is geen verrassing.  Ik ben gewoon graag in de buurt van mijn ouders, de familie en mijn  vrienden. Tijdens vakanties miste ik ze altijd al en dan ging het om  hooguit 3 weken.    Toch  besloten  we  voor  3  jaar  naar  Curaçao  te  gaan.  Een  weloverwogen  en  goeddoordachte  beslissing.  Ik  was  immers  al  30  geworden  dus  het  werd  hoogtijd  om  echt op  eigen  benen  te  gaan  staan.    Toch valt het me zwaarder dan ik dacht.  Heimwee vreet energie. Ik moet er ook tegen blijven vechten, want  als ik er aan toe ga geven ga ik er echt aan onderdoor. Ik ga me dan  eenzamer  voelen  dan  ik  echt  ben  en  ik  ging  zelfs  allerlei  vage  lichamelijke klachten ontwikkelen die ik in feite helemaal niet heb.    De 1e stap is BEWUSTWORDING.  Ik moest mezelf echt doordringen van de feiten.   Ja ik mis het thuisfront. Maar nee ik ben NIET alleen.   Ik heb mijn man nu dagelijks om me heen. Iets waar ik al die jaren,  dat hij aan het varen was alleen maar van kon dromen. Ook  hebben  we  inmiddels  een  geweldige  zoon  gekregen  en  ik  heb  de  eer  om  hem  iedere  dag  te  zien  groeien en bloeien. Daarnaast hebben we hier  inmiddels  ook  al  wat  mensen  leren  kennen  waar we een leuk contact mee hebben.    De 2e stap is ACCEPTATIE.  Aan het gemis is niet zo heel veel te doen. Wij zijn hier en de familie  en  vrienden  zitten  in  NL.  Dat  moeten  we  nu  ook  niet  meer  willen  veranderen.    We  kunnen  met  ze  Skypen,  mailen  en  Facebooken  en  dat  brengt  ze  wel  iets  dichterbij.  

  30  

    Acceptatie  geeft  rust.  Voordat  ik  accepteerde  wenste  ik  constant  het onmogelijke en daar werd ik heel onrustig en heel ontevreden  van.    Stap 3 is JE ZINNEN VERZETTEN  Sinds  ik  het  geaccepteerd  heb,  probeer  ik  er  zo  min  mogelijk  mee  bezig te zijn.  Ik  geniet  zo  veel  mogelijk  van  mijn  gezin  en  neem  deel  aan  leuke  activiteiten  en  probeer  zo  ook  weer  nieuwe  leuke  mensen  te  ontmoeten.    Deze  3  stappen  helpen  mij  zeker.  De  heimwee  is  niet  verdwenen  maar  raakt  wel  meer  en  meer  op  de  achtergrond.   Soms  komt  het  weer  in  alle  hevigheid  naar voren en dan begin ik gewoon weer  bij stap 1.     Met  hulp  van  mijn  man  en  de  dagelijkse  blije gezichten van mijn kind en ook door  een  aantal  lieve  mensen  om  ons  heen  wordt  de heimwee  dragelijker.  Maar  o,  o  wat zal ik blij zijn als het juni 2014 is en ik  weer terug naar huis kan.    Bianca van Vuuren     

 

Het  thema  van  de  volgende  Parera  Society  is  HELLO,  GOODBYE!!.  Met  verhalen  over  expatters  en  repatters  en  alles  wat  daar  bij  komt  kijken.   Zelf  een  goed  verhaal  of  een  goede  tip  passend  bij  dit  thema? Mail dat dan naar [email protected].      31 NB: De redactie behoudt zich het recht ingezonden stukken aan te passen en    of in te korten 

   

Golden Voice    Naar  aanleiding  van  Maria  haar  deelname  aan  ‘The  golden  voice’  heeft  Liesbeth  Tuinman  een  paar  vragen  aan  haar  gesteld.  Maria  schreef daar zelf het volgende verslag over:    Mijn  naam  is  Maria  Das  ‐  Tijssens,  maar  veel mensen kennen mij als Jeanine. Wij,  mijn  man  en  ik,  wonen  inmiddels  alweer  bijna  drie  jaar  op  Curaçao.  De  tijd  is  omgevlogen  en  er  is  veel  gebeurd.     We zijn getrouwd op het prachtige strand  Cas  Abao  en  we  hebben  onze  dochter  Anna gekregen op dit eiland. We hebben  het  hier  nog  steeds  elke  dag  erg  naar  onze zin!  Ik zal veel missen wanneer we weggaan van Curaçao. Kleine dingen,  zoals  het  delen  van  mijn  koffiekoekje  met  vogel  Koko  bij  Kokomo  Beach, de witte poes bij Playa Lagun die de zalm van mijn broodje  steelt,  of  het  simpelweg  alles  doen  op  je  slippers!  Ook  zal  ik  met  veel  plezier  terugdenken  aan  de  fotografeeropdrachten  bij  afgelopen Woodstock Tribute festival en voor het kinderdagverblijf  van mijn dochter.  Ik heb niet echt een favoriet plekje op Curaçao, of beter gezegd er  zijn  er  zoveel!  Zo  ga  ik  bijvoorbeeld  graag  naar  Cabana  met  vriendinnen  en  onze  kids,  maar  voel  ik  me  ook  helemaal  thuis  op  een vlot op het Spaanse water na het wakeboarden!  Of ik een tip heb waar je goed kan eten? Ja, veel.. maar het leukst  vind ik om lekker primitief te BBQ‐en op het strand!  Mijn  passie  is  met  name  muziek!  Ik  schrijf  al  jaren  Engelstalige  nummers en begeleid mezelf daarbij op de gitaar. Ik heb "vroeger"  regelmatig  opgetreden  in  Nederlands  Limburg,  ervaring  opgedaan  in  het  opnemen  van  eigen  nummers,  bijbehorende  videoclips  en  lokale radio‐interviews.  Muziek  was  heel  even  op  de  achtergrond  verdwenen,  maar  een  oproep van DolfijnFM heeft het weer helemaal aangewakkerd.    32  

        DolfijnFM  organiseer t  "The  Golden  Voice",  waarbij ze op zoek gaan naar hèt zangtalent van Curaçao. Door het  winnen  van  verschillende  rondes,  kan  je  uiteindelijk  de  live  finale  bereiken op Brakkeput Mei Mei. Daar wordt bekend wie de nieuwe  ‘Golden Voice’ van Curaçao is!  De winnaar wint een eigen single die geproduceerd zal worden door  de  producers  van  Top  Stop  Music  in  Miami.  Daarnaast  win  je  een  trip  naar  Miami,  om  je  single  in  de  studio  op  te  halen,  en  van  hoofdsponsor Insel Air krijg je 12 Insel Air tickets voor het komende  jaar!  Om  mee  te  doen  heb  ik  gemaild  naar  DolfijnFM  en  dezelfde  week  stond ik al in de opnamestudio!  Tijdens  de  auditie  moest  ik  30  seconden  een  stuk  zingen  van  een  door  mezelf  gekozen  lied.  Je  mocht  maximaal  3  keer  een  poging  wagen  om  je  liedje  op  te  nemen.  Die  drie  keer  had  ik  wel  nodig,  want de zenuwen gierden geheel onverwacht door mijn hele lijf en  dus ook stem!!! Bij de derde poging had ik gelukkig mijn stem een  beetje onder controle. Uit volle borst zong ik "Mercedes Benz" van  Janis Joplin.  Bij het terughoren van mijn liedje was ik tevreden over de opname.  Verder  moest  ik  mezelf  introduceren.  Bij  het  terughoren  van  mijn  gesproken  tekst  moest  ik  erg  lachen  om  mijn  Limburgse  accent...  dat hoor je doorgaans niet van jezelf! Dat er ook een video‐opname  gemaakt wordt als je zingt, is geheel aan mij voorbij gegaan...ik ben  erg benieuwd hoe DAT er uitziet!!  Ik  heb geen  ambities  (meer)  in de  zangwereld  en  ik doe  mee  voor  de ervaring, maar stiekem hoop ik toch wel dat ik de finale haal van  de  Golden  Voice.  Ik  ben  erg  benieuwd  naar  het  oordeel  van  toehoorders over mijn zangcapaciteiten!    Maria Das ‐ Tijssens  

  33  

   

Avondwandeling  met een Krioyo maaltijd    Vrijdag 1 juni 2012  op Landhuis Ascencion    

Bij voldoende belangstelling organiseert de Stichting  Vormingscentrum Landhuis Ascencion op vrijdag 1 juni a.s. een  avondwandeling. Vanaf 16.30 uur bent U welkom op het Landhuis  en staat de koffie klaar, voor de kinderen is er limonade.  Om 17.00  uur vertrekken we voor de wandeling. De route loopt o.a. langs  Boca Ascencion waar de schildpadden zich regelmatig laten zien.  Bij terugkeer op het Landhuis staat er een Krioyo maaltijd gereed en  voor de kinderen een frietje met…    De toegangsprijs inclusief koffie en limonade bij aankomst, patia en  de maaltijd bedraagt:  27.50 Nafl  Kinderen tot 12 jaar 12.50  Deelname is uitsluitend mogelijk bij opgave tot 30 mei 2012 

tel: 864 1950, 5187265  of per mail: info@landhuisascencion‐curacao.com

  34  

   

Hoe overleef ik het openbaar vervoer.    Het is al vaak genoeg gezegd, ik heb pech met twee dingen in mijn  leven, auto’s en mannen.  Voor  de  duizendste  keer  wil  ik  het  voor  u  herhalen;  pech  met  mannen  is  niet  zo  erg,  er  zijn  er  toch  een  hele  hoop.  Pech  met  auto’s op dit eiland kan (en dit is heel zacht gezegd) funest zijn voor  je werk en sociale leven. Op een eiland met een openbaar transport  dat helemaal niet geregeld is, is het een nachtmerrie om met de bus  mee te moeten rijden.   Vooral  als  men  buiten  de  stad  woont,  zoals  ondergetekende.  Bovendien is elke dag met de bus een behoorlijke hap in je budget,  want om één bestemming te bereiken moet je per dag soms gebruik  maken van 4 bussen! Dat tikt behoorlijk aan.  Ondertussen kent u mijn instelling al: “Niet treuren en niet zeuren,  ergens schijnt wel de zon ” en ik  ga  dus  lekker  door  met  mijn  “busje komt zo”.    Voor Bonam, waar ik woon, kan  dat  busje  zelfs  2  uur  duren, dus  welgemoed ga ik de stad in, doe  hier  en  daar  wat  boodschappen  en  stap  ik  eindelijk  in  een  bus  naar Bonam.  Ik laat me gemoedelijk in de stoel zakken en bereid me voor op de  lange rit huiswaarts.  De bus gaat namelijk via Brievengat, letterlijk alle straten van deze  wijk in en pas de allerlaatste bestemming is dan gelukkig de mijne.  De  bus  wordt  binnen  de  seconden  overvol  (soms  zijn  er  hele  gevechten) en er stappen multiculturele eilandbewoners de bus in.  We hebben een hele opgewekte chauffeur, die netjes aan iedereen  vraagt  waar  ze  naar  toe  moeten,  zodat  hij  zijn  rijroute  kan  uitstippelen. De meesten antwoorden gewoon niet natuurlijk, maar  een  Haitiaanse  man,  vergezeld  door  een  vrouwtje,  zegt  wel  een  woord  “Economic  Center”. De  chauffeur  vraagt het  nogmaals  voor  de  goede  orde  en  de  Haitiaan  herhaalt;  “Economic  Center”.    35  

    Economic Center, lieve lezers,  is de naam van twee bedrijven op dit  eiland,  de  ene  een  meubelzaak  en  de  andere  verkoopt  tweedehands auto’s.  

              Eentje  ligt  in  Brievengat  (rijroute  van  de  bus)  en  eentje  ligt  op  de  Gosieweg.     Misschien  raadt  u  het  al  maar  ik  ga  verder  met  mijn  verhaal.  De  chauffeur stopt op een gegeven moment in Brievengat bij een hele  grote  Supermarkt  en  vraagt,  moet  niemand  hier  uitstappen?  Het  antwoord van de meeste passagiers in de bus is nee, een Curaçaos  vrouwtje  gaat  gewoon  heftig  door  met  het  pingen  op  haar  BlackBerry en trekt zich nergens wat van aan.   De  chauffeur  vervolgt  zijn  route  en  beland  in  Brievengat  bij  Economic Center.   Hij  draait  zich  om  en  zegt  tegen  de  Haitiaanse  man:  “We  zijn  bij  Economic  Center,  u  kunt  hier  uitstappen:”De  man  kijkt  verwilderd  rond  en  daarna  naar  zijn  vrouw  die  ook  heftig  het  hoofd  aan  het  schudden is en beiden weigeren uit de bus te stappen. Er volgt een  discussie  in  half  Papiaments,  gebroken  Engels  en  ja  zelfs  Creools.  Nee,  dit  was  niet  Economic  Center  die  lag  verderop.  De  chauffeur  wijst ten einde raad naar het bord dat duidelijk de naam weergeeft  en  vraagt  of  het  koppel  wilde  uitstappen.  Het  koppel  weigert  nog  steeds en proberen nu met handgebaren de weg te wijzen aan de  chauffeur, het leek op doorrijden. Zo goed en zo kwaad als het kon  in mijn gebroken Frans probeer ik de chauffeur te helpen. Eindelijk  begrijpt iedereen waar de Haitianen naar toe moeten: U raadt het al  hé? Naar de Economic Center aan de Gosieweg! De chauffeur legt  nu uit dat hij niet naar de Gosieweg mag rijden, hij verliest dan zijn  vergunning  en  ik  met  mijn  gebrekkig  Frans  probeer  hem  weer  te  helpen  met  woorden  zoals  “permission  en  concession”  Eindelijk  stapt de Haitiaanse koppel met een boos gezicht de bus uit om het  zelf verder uit te zoeken en kan de bus eindelijk verder.    36  

    U  zult  het  wel  begrijpen  consternatie  genoeg  in  de  bus  en  opeens  springt  het  Curaçaos  vrouwtje  tot  leven  en  roept  luid:  U  rijdt  mijn  bushalte voorbij. Dezelfde bushalte voor de grote supermarkt waar  de chauffeur én gestopt was én gevraagd had of er iemand moest  uistappen.  Het  hek  was  dus  van  de  dam,  en  het  kleine  beetje  beleefdheid en geduld die de chauffeur nog had, smolt als sneeuw  voor de zon.  Hij  drukte  hard  op  de  remmen  zodat  BlackBerry  een  sprong  in  de  lucht maakte en bleef midden op de weg staan. “Had u mij daarnet  dan niet gehoord?” vroeg de chauffeur nu boos.  “Nee,  zei  de  dame,  ik  zat  te  pingen,  dat  zag  u  toch?”  De  hele  bus  hield  collectief  de  adem  in,  in  afwachting  van  de  reactie  van  de  chauffeur. De dame in kwestie wachtte (gelukkig maar!) niet op die  reactie  en  stapte  midden  op  de  weg  uit  de  bus,  die  wegreed  met  een vaart ver boven het aantal km dat op de verkeersborden aan de  kant van de weg stonden.  Iedereen was verbijsterd, toen ineens uit de achterste hoek van de  bus  luid  gelach  klonk,  kunt  u  raden  van  wie?  Ja,  ik  kreeg  op  dat  moment  een  van  mijn  beroemde  slappe  lach  aanvallen,  ik  kwam  gewoon  niet  meer  bij.  Resultaat:  de  hele  bus,  inclusief  chauffeur,  allemaal  aan  de  slappe  lach.  Een  hele  vrolijke  bus  met  schaterlachende  passagiers.  Langzaamaan  kwamen  de  reacties;  “U  had gelijk chauffeur, en u heeft zich heel goed gehouden”   Ik had in elk geval nooit gedacht dat ik van een noodzakelijk kwaad  zoiets leuks kon maken.  In een opgewekte stemming kwam ik thuis, terwijl ik voor het leven  een  nieuwe  vriend  had  gemaakt:  de  chauffeur van de bus.   Ik  kom  de  woonkamer  binnen  en  mijn  jongste zit op de bank met een vriendin  op de andere bank. Kunt u raden wat zij  deden?  Juist  ja,  ze  waren  elkaar  en  anderen  aan  het  pingen  op  hun  Blackberry. Lang leve de technologie!  Sharon  Rosario Placido ‐ Winklaar 

    37  

   

Curaçao overleven met de CLAS‐CIE    ‘Hoe  overleef  ik  Curaçao?’,  daarover  gaat  dit  nummer  van  de  PS.  Voor één specifieke groep militairen geldt dat het antwoord op die  vraag een heel andere insteek kent dan voor vrijwel alle overige hier  geplaatsten.  Dan  heb  ik  het  over  de  ongeveer  100  mannen  en  vrouwen van de CLAS‐Compagnie. Onlangs kwam weer een nieuwe  lichting landmachters op HATO aan, inmiddels  al weer rotatie 9.  

  Deze  groep  militairen  verblijft  4  maanden  op  het  eiland,  op  basis  van een TTW (tijdelijke tewerkstelling). Zij wonen op de Marinebasis  Parera, zijn hier zonder partner en blijven hier in de ogen van voor  langere tijd geplaatsten maar kort. Een paar maanden, waar praten  we eigenlijk over?  Maar  voor  de  mannen  en  vrouwen  die  het  betreft  is  het  beeld  natuurlijk  heel  anders.  Daarom  in  dit  nummer  van  de  PS  ook  eens  aandacht voor hoe zij ‘Curaçao overleven’.  Uit de gesprekken met  de  vertrekkers  en  de  nieuwkomers  van  2  april  j.l.  haal  ik  een  paar  aandachtspunten. Goed om te weten, denk ik, en misschien ook om  nog iets van over te nemen, wie weet.    38  

    Het  allerbelangrijkste  om  deze  tijd  goed  door  te  komen  is  voor  de  meesten  de  mogelijkheid  om  goed  contact  met  thuis  te  hebben.  Want thuis, daar zit je vriendin, daar zijn je ouders, of je kinderen.  Anders  dus  dan  voor  de  meesten  van  ons  :  groot  voordeel  van  de  West voor de hier geplaatsten is nu juist dat je als militair vaak zo  lekker dicht bij je gezin bent; veel tijd met elkaar kunt doorbrengen.  Ook  al  is  de  functie  misschien  hectisch,  en  moet  je  vaak  overwerken, daarna rijd je in korte tijd naar huis. En de bijzondere  dagen  en  momenten  maak  je  heerlijk  samen  mee.  Voor  de  CLAS‐ Cie.  is  dat  allemaal  anders.  De  mensen  die  nu  vertrokken  zijn  hebben hier Kerstfeest en Oud en Nieuw doorgebracht, juist ver van  hun  geliefden.  Dat  voelt  natuurlijk  veel  meer  als  een  uitzending  of  een  varende  plaatsing,  zowel  voor  de  militairen  als  voor  hun  thuisfront.  Wat  staat  dan  dus  voorop?  Een  goede,  betrouwbare  internetverbinding, dat je contact kunt hebben wanneer je dat wilt;  en  het  vertrouwen  dat  als  er  echt  iets  aan  de  hand  is  bij  het  thuisfront dat je dan naar Nederland kunt reizen. Wanneer mensen  merken dat die zaken goed geregeld zijn kan er een knop om, dat zit  dan in elk geval goed…  Vervolgens  is  het  voor  de  meeste  CLAS‐militairen,  zo  merk  ik,  belangrijk dat het werk dat ze hier doen in hun ogen zinvol is. Ze zijn  maar  korte  tijd  in  het  Caribische  gebied.  Zij  zien  nog  met  de  ogen  van  buitenstaanders  wat  er  allemaal  te  verbeteren  is  aan  de  leefomstandigheden  van  mensen  hier  op  het  eiland.  Die  ongedurigheid en dadendrang die verreweg de meeste van ons vast  bij  zichzelf  herkennen  van  de  eerste  kennismaking  met  het  leven  hier,  die  hebben  zij  in  versterkte  mate.  Want  straks  zijn  ze  weer  weg,  en  dan  moeten  ze  wel  wat  nuttigs  gedaan  hebben….Dus  oefeningen  en  ceremonies,  prima  natuurlijk,  moet  allemaal  gebeuren.   Maar om echt met voldoening terug te kijken willen de meesten zo  graag  een  school  opgeknapt  hebben,  een revalidatieproject  verder  helpen,  verslaafdenzorg  boven  het  absolute  minimum  uittillen,  kinderen  een  mooie  tijd  hebben  bezorgd,  en  dat  samen  met  de  Curaçaoënaars  zelf.  Mij  stimuleert  dat,  merk  ik.  Wanneer  je  hier  voor  3  jaar  zit  wordt nu  juist  van je gevraagd  om  je  aan  te passen  aan het leefritme van het eiland, om niet overal met voorstellen tot    39  

    verbetering te komen, maar de zaken van het leven meer te nemen  zoals ze komen en de tijd te nemen voor het persoonlijke boven het  zakelijke.  Wij  zijn  ook  maar  te  gast  hier.  Helemaal  goed,  denk  ik.  Wanneer je daar niet een beetje in slaagt heb je een heel zware tijd  hier. Maar dan is het wel verfrissend om weer de prikkel te voelen  van  de  buitenstaander  die  zegt:  en  waar  kunnen  we  aan  de  slag,  welke projecten zijn er, wat kunnen we nog meer doen? Wanneer  je  dit  eiland  weer  verlaat  met  de  herinnering  aan  een  geslaagd  project waar jij aan bijgedragen hebt werpt dat meteen een positief  licht op de tijd hier. 

  En  als  derde:  bij  de  mensen  van  de  CLAS‐Cie  merk  ik  een  sterk  gevoel  van  ‘haast’  om  leuke  dingen  te  doen.  Niet  uitstellen  tot  volgende week of ‘later’: nu aan die duikcursus beginnen, nu langs  gaan  bij  die  oude  bekende,  nu  meedoen  aan  een  georganiseerde  wandeling, nu  het Open  Huis  bezoeken  op  Landhuis Ascencion,  en  noem maar op. Want sommige zaken komen maar één keer langs in  de tijd dat ze hier zijn.   Ook  deze  drive  kan  helemaal  geen  kwaad,  denk  ik,  als  tegenwicht  tegen het alles eerst eens rustig aan bekijken, zoals de meeste van  ons  doen.  Dat  laatste  is  ook  goed,  en  past  bij  dit  eiland.  Maar  ik  besef  wel  dat  4  maanden  dan  misschien  wel  heel  snel  om  gaan,  maar  dat  ook  3  jaar  voorbij  kan  vliegen.  Wijzelf  zitten  hier  nu  al  weer  bijna  2  jaar;  wat  gaat  het  allemaal  ongelooflijk  snel.  Dus:  misschien toch maar iets meer haast maken met al onze plannen….   Henk Hortensius    40  

   

 

Hoe overleef ik Curacao?    Of ik daar een stukje over wil schrijven. Ja, dat wil ik wel, maar waar  begin je dan?  Dus begin ik het verhaal maar vanuit onze ervaring.  In  2005  heeft  mijn  man  al  een  keer  de  gelegenheid  gehad  om  te  solliciteren naar een functie op Curaçao. Toen zaten wij zelf echter  in heel andere omstandigheden. Twee grote puberjongens, die niet  echt enthousiast waren om te vertrekken uit Nederland en zelf was  ik ook nog volop aan het werk. Maar in 2009 kwam mijn man thuis  met de mededeling, dat er medio 2010 toch weer een plekje vrij zou  komen  op  zijn  functie  en  hij  wilde  zo’n  uitzending  toch  wel  erg  graag een keer meemaken.   In de tussenliggende jaren waren we al 6x op vakantie geweest naar  Curaçao, met en zonder gezin. De leefstijl en de cultuur spraken ons  erg  aan  en  het  was  nu  of  niet  meer.  Dus  de  stoute  schoenen  aangetrokken.  De  jongens  wilden  in  Nederland  blijven  wonen  en  vonden  het  geen  probleem  dat  wij  voor  3  jaar  hiernaartoe  wilden  verhuizen.  Door  de  verschillende  vakanties  wisten  we  allebei  waar  we  ongeveer  op  het  eiland  zouden  willen  wonen  en  wij  hoefden  geen  rekening  te  houden  met  scholen  voor  de  kinderen.  Al  met  al  een prima uitgangspunt.   Van tevoren hoorde ik via kennissen, dat je toch echt wel een jaar  nodig  hebt  om  je  draai  te  vinden.  Zelf  had  ik  daar  niet  zo’n  zwaar  hoofd  in  ,  maar  in  de  praktijk  blijkt  dit  wel  degelijk  waar  te  zijn.  Thuis  ben  je  gewend  aan  je  eigen  sociaal  leven,  familie,  sporten,werk  en  collega’s  etc.  Hier  moet  je  alles  opnieuw  opbouwen en dat vergt wat ondernemingslust en organisatietalent.   Om te beginnen hebben we een open huis georganiseerd voor alle  collega’s,  hun  vrouwen/  mannen  en  wat  bekenden  op  het  eiland.  Zodat je ook gelijk kennismaakt met een wat grotere groep mensen.    41  

    Na een maand ben ik ook 2 halve dagen gaan werken in mijn eigen  beroep.  Even  wennen.  De  werkstijl  loopt  hier  duidelijk  achter  ten  opzichte van Nederland. Maar ja, daar heb ik 28 jaar werkervaring,  dus even wat terug in de tijd en de draad daar oppakken. Je krijgt  op die manier wat contact met nieuwe collega’s en lokale mensen.   Op de basis kun je gebruik maken van de sportschool en allerhande  andere  activiteiten,  waaronder  bijv.  aquajoggen  of  conditiezwemmen.  Verder  hebben  we  regelmatig  mensen  uitgenodigd om te komen eten of maakte ik een afspraak met een  van  de  dames  om  lekker  te  gaan  lunchen.  Rondom  het  weekend  gaan we een avond uit of bezoeken een happy hour op een van de  stranden.   Vanuit  de  GVindewest  worden  ook  bijeenkomsten  georganiseerd  waar  je  anderen  kan  leren  kennen  en  eventueel  met  vragen  kan  komen. Zo verzamel je langzamerhand steeds meer mensen om je  heen waar je een vriendschappelijke relatie mee op kunt bouwen.   Ook zijn er allerlei workshops die je kunt volgen waardoor je lekker  actief bezig bent. Om het eiland beter te leren kennen, hebben we  geregeld andere stranden of andere plaatsen om te eten bezocht. In  de  factor  tijd  hebben  we  al  heel  wat  plaatsen  gezien  en  natuurlijk  ook onze favoriete stranden en restaurants gevonden. Ook hebben  we  van  de  gelegenheid  gebruik  gemaakt  om  hier  in  de  regio  verschillende  eilanden  en  Amerika  te  bezoeken.  De  vliegtijden  zijn  vanuit hier een stuk korter en de tickets een stuk voordeliger.  Ons  motto  was;  trek  er  op  uit  en  sta  open  voor  contacten,  ga  iets  ondernemen.  Als  je  thuis  blijft  zitten,  komen  de  mensen  niet  uit  zichzelf naar je toe. En voor ons heeft dit gewerkt. Al met al zijn we  hier nu alweer ruim anderhalf jaar. We hebben het prima naar ons  zin,  leuke  vrienden  ontmoet,  zowel  onder  collega’s  als  onder  Nederlanders die voorgoed hier wonen en onder de lokale mensen.  We hebben er dan ook alle vertrouwen in, dat we deze uitzending  met een positief gevoel zullen afsluiten.  Debbie Kuyp‐Roele     42  

   

Hoe overleef ik mijn bezoek     We waren gewaarschuwd. Neem geen mensen in huis. Een collega  die hier geplaatst is geweest vertelde: 'ik ben er mijn beste vrienden  door verloren'. Een andere collega: 'En als je dan de fout maakt om  mensen in huis te nemen, vertel hun heel duidelijk wat de regels  zijn en leen nooit je auto uit, nooit, want jij bent degene die straks  met de schade zit die op het eiland niet gerepareerd kan worden'.  Dat is niet misselijk. Goed, ik leg wel eens vaker goed bedoelde raad  naast me neer. Iemand wil ons bezoeken: top! Bon Bini, ook bij ons  in huis. We hadden een tijd een extra auto waar het bezoek vrolijk  in rondknorde. Het resultaat is een Wall of Fame op de porche met  kunstwerkjes van mensen die ons de afgelopen vier jaar met een  bezoek hebben vereerd. Geen vrienden verloren maar vooral veel  gelukkige momenten.   Ik heb vrienden hier veel beter leren kennen. In Nederland blijven  contacten met mensen bijna altijd beperkt tot een dag of een  avond. He, mensen zouden raar opkijken als ik zou vragen: 'Ik zou  deze herfstvakantie graag een weekje bij je komen, en kan ik de  auto ook lenen'. In Nederland is de kans er niet om wat langer  dichterbij elkaar te zijn. Ik vind het een kans want het is de  mogelijkheid tot verdieping van de relatie. Dat klinkt verdacht  positief. Maar ik ben altijd blij geweest met het bezoek vanuit de  andere kant van de zee. Zij gingen altijd graag hun eigen gang.  Gingen zelf op pad en als we de mogelijkheid hadden dan sloten we  aan. Ik heb het jammer gevonden dat er enkele mensen niet zijn  geweest. Met wie we niet hebben kunnen delen van ons leven hier.   Hoe overleef ik mijn bezoek: neem ze lekker in huis. Maak wat  kleine afspraakjes en als het nodig is stimuleer hen tot er‐op‐ uitgaan. Als iemand op bezoek dreigt te komen waarbij je weet dat  je het niet erg gezellig gaat hebben: het is dan misschien verstandig  om eerlijk te zijn en een goedkoop appartement aan te raden. En  dan gaat het ondanks alle goede bedoelingen een keer niet zo  lekker. Dan is er eens bezoek waarbij het niet goed loopt, waarbij er  ergernissen ontstaan. Dat kan energie kosten. Maar ik vind het  vooral rot voor hun. Zij betalen veel geld om hier vakantie te komen    43  

    vieren. Als de omstandigheden goed zijn maar het lukt mensen niet  om te genieten of los te komen van problemen of met zichzelf  blijven worstelen, dan vind ik dat in de eerste plaats erg naar voor  hun. Voor mij lost het probleem zich snel op want zij vertrekken na  een paar dagen weer waarna ik het spreekwoord mompel: bezoek  brengt altijd vreugde, is het niet bij het komen dan is het wel bij het  gaan. Om de volgende keer weer op Hato te staan en met volle  overgave 'Bon Bini' tegen vrienden te roepen.   Bezoek voor een of twee weken in huis betekent: een unieke kans  tot verdieping van je relatie  met hen. Gewoon doen!  Harrie Bols,   humanistisch raadsman.  

   

wall of fame

  44  

     Nooit te oud om te leren. Een paar weken geleden ving ik tijdens een vergadering iets op over  een  training  ”leren  zeggen  wat  je  denkt”  en  ”hoe  krijg  ik  het  voor  elkaar een ander te laten doen wat ik wil”. Mijn beschrijving is vast  niet  helemaal  goed  maar  naar  mijn  idee  komt  het  hier  op  neer:  communicatie.   Ik  was  gelijk  enthousiast  want  als  pleaser  komt  het  regelmatig voor dat ik het hele  lief  en  leed  van  de  wereld  op  mijn  schouders  neem  ook  al  kom  ik  daardoor  zelf  in  de  knel.  Ik  wil  niemand  kwetsen  en  wil  graag  dat  iedereen  mij  aardig  vind.  Niet  te  doen  natuurlijk  maar  een  mooi  streven, vind ik zelf. Mijn man  was  nog  enthousiaster  dan  ik  en  zo  gebeurde  het  dat  ik  me  opgaf voor deze training.  Frans  Kerklaan,  aalmoezenier  van  de  Geestelijke  verzorging  geeft  deze  training.  Mijn  houding  was  wat  afwachtend  maar  eenmaal  in  de  longroom  op  Suffisant,  waar  de  training  gegeven  wordt,  was  mijn  afwachtende  houding snel voorbij. Met een aardige groep partners zaten we daar  en  het  voelde  meteen  vertrouwd  onderling.  We  waren  gelijkgestemden en zaten in het zelfde schuitje. Allemaal met onze  eigen reden. De één vond het lastig om “nee” te zeggen, de ander  vond  het  juist  moeilijk  feedback  te  geven  zonder  daar  te  bot  in  te  zijn. En hoe communiceer je zonder er een discussie van te 

  45  

    maken.  Hoe  houd  je  het  gesprek  open  en  blijf  je  bij  jezelf?  Hoe  vertel je iemand dat je iets niet prettig vind zonder dat de ander het  gevoel heeft dat hij of zij aangevallen wordt? Hoe zorg je dat je niet  al alles voor een ander aan het invullen bent in je eigen hoofd  Door het volgen van  deze training krijg je  handvatten  aangereikt  om  zelf  beter  te  leren  communiceren,  en  het  werkt  kan  ik  je  vertellen.  Ik  ben  erg  enthousiast en merk  dat  ik  het  in  de  praktijk  prima  kan  toepassen  en  het  resultaat  is  geweldig.  Geen  onnodige  discussies  met  mijn  puberkinderen,  een  helder  verhaal  naar  mijn  eega  en  ook  via  de  mail  communiceer  ik  makkelijker.  De  cursus  duurt  5  weken  en  is  1  ochtend  in  de  week.  Het  eindigt  met een weekend op landhuis Ascension waar je met elkaar afsluit.  Je  leert  door  deze  training  niet  alleen  jezelf  beter  kennen  maar  je  doet  er  ook  nieuwe  leuke  contacten  op.  De  training  is  vooral  praktijkgericht  dus  geen  moeilijke  leesopdrachten  of  veel  theorie.  Het gaat vooral om het doen!  Ik heb van Frans begrepen dat hij overweegt volgend jaar weer zo’n  training te geven en ik kan alleen maar zeggen dat het je heel veel  goeds brengt. Ik kan het je dus van harte aanbevelen.  Suzanne van der Biezen 

  46  

   

BELANGRIJKE TELEFOONNUMMERS  

  Kinderoppas:                                                                                                    Yvette Coster, Kaya Grote Berg 12 (05‐10‐1952)   864‐8717                                             Edna Carlo, George Maduroweg 7      868‐3900                                          Yacintha Veentjer, Grenenweg 20 (09‐08‐1994)         869‐5451         oppascentrale Curaçao        6621216  (contactpersoon: Rosemarie)    Algemeen telefoon:                                                                                                      St. Elisabeth Ziekenhuis         910                                                       Politie en Brandweer         911                                                       Ambulance           912                                                       Kustwacht           913                                                       868‐1719                                             Hato inlichtingen         Aqualectra           0800‐0135     Marinebasis Parera telefoon:                                                                       Commandant der Zeemacht Caribisch gebied   463‐7400                            Chef Staf           463‐7403                                             Bureau Operaties (24/7)         463‐7432                                             Telefooncentrale         463‐7100                                             Commandant MB Parera         463‐7125                                             Hoofd Facilitair           463‐7126                                             Officier van de wacht (07.00 – 15.00 uur)     463‐7130                        Wachtcommandant MBK        463‐7149                                             Koninklijke Marechaussee (kantooruren)     463‐7839                                             Koninklijke Marechaussee (noodgevallen)     560‐1020                                KMAR Tom van Kempen         463‐7040                                             Medische Dienst (alarmnummer 24/7)     463‐7222                                  Receptie Ziekenboeg               463‐7223 / 463‐7225                                        Verbandkamer           463‐7218                                             Apotheek           463‐7229                                               47  

    Tandarts           463‐7230                                             Bureau Geestelijke Verzorging       463‐7140                                             VLOP             463‐7141                                            VLAM             463‐7142                                             VLORA             463‐7136                                             DC BMW           463‐7451                                             Bureau OS&O           463‐7162                                             Reisbureau Parera Passage        463‐7090 / 7091 / 7092                                   Videotheek / Bibliotheek        463‐7161                                             Bureau Sport           463‐7165                                             Zwembad Bubi Blou         463‐7163                                             MWC Brakkeput          767‐2221                                             Landhuis Ascension         864‐1950     De redactietelefoon:                                                                                                 Sharon Rosario Placido ‐ Winklaar      463‐7140                                             Harrie Bols           513‐0343                                             Frans Kerklaan           513‐0342                                             Henk Hortensius          513‐0393                                                                                                                                     Diana Meijers           697‐5522                                             Liesbeth Tuynman         747‐7410                                             Suzanne van der Biezen         697‐4118                                             Tineke Idema            511‐1414       Elly Biesters          660‐9340      Marc van de Brug         511‐5126         Bianca van Vuuren                                                             519‐4508     Sasja Grefen                                                                        510‐6618                                           

  48  

   

                                        

www.parerasociety.webklik.nl  www.pscur.hyves.nl  www.facebook.com/parerasociety