Intro Als je deze KWeBbels in handen krijgt, dan wil het zeggen dat de grote vakantie voor onze studenten, maar ook het groot verlof voor onze werkende leden voor de deur staat… Voor ons, KWB, wil dit eerder zeggen dat het grootste gedeelte van ons werkjaar er alweer op zit… Maar!! Dat wil ook zeggen dat we al kunnen vooruitblikken op onze zomeractiviteiten, en dan weet iedereen ondertussen wel dat ik dan spontaan aan onze petanque denk… Voorlopig is deze petanque nog niet echt in vorm gegoten qua locatie, maar wij zijn er rotsvast van overtuigd dat er ook dit jaar zal gespeeld worden! Want als wij, KWB-ers, voor iets gaan, dan doen we dat traditiegetrouw ook goed… (Al mag er gezegd worden dat alle suggesties voor nieuwe, tijdelijke locaties nog steeds welkom zijn…) In de vorige KWeBbels had ik reeds verwezen naar ons 25-jarig bestaan en had ik met veel lof verteld dat er in die editie ook meer zou te lezen vallen over onze viering, maar blijkbaar was dat niet echt het geval, waarvoor nogmaals mijn excuses, maar ja, jullie weten het hé, niemand is perfect, en zeker een man niet… (Nu zijn ons madammen ook eens content… Ah ja, want volgens hen is zelfkennis het begin van alle wijsheid, en als wij hen nu eens gewoon gelijk geven, dan zijn zij tevreden en mogen wij misschien een uurtje langer blijven plakken…) Wat ik dus wel wou vertellen over ons 25-jarig bestaan is dat dit uitbundig zou gevierd kunnen worden… En zal worden!! Namelijk op zondag 2 oktober (LEG DEZE DAG DUS ZEKER VAST IN JULLIE AGENDA’S, EN WEL NU DIRECT…) Wat voor onheil we voor deze dag allemaal voorzien, blijft voorlopig nog even geheim, maar ik kan wel al vertellen dat het een niet te missen dag is!! Mijn blad is hier bijna vol … Ai ai ai, en nu heb ik jullie nog geen goeie vakantie kunnen toewensen… Goh ja, eigenlijk weten jullie het ondertussen al van buiten zeker? Geniet ervan met volle teugen, maak er een leuke, aangename, ontspannende, gezonde, rustige,… vakantie van, en wat onze batterijtjes betreft, zorg dat ze volledig opgeladen zijn, opdat ons nieuw werkjaar de vorige alleen maar kan overtreffen…
Jef
Even achteromkijken…
Het KWB-werkjaar zit er weer op ! Als je deze KWeBbels in handen krijgt, is de junimaand reeds begonnen. En dat betekent dat het KWB-werkjaar op zijn einde loopt. Naar jaarlijkse gewoonte kijken we even achterom naar wat de KWB in de voorbije maanden allemaal uitgestoken heeft. En dat het weer kon tellen, blijkt uit onderstaand overzicht. Het wordt stilaan een traditie, want nu reeds voor de derde maal begonnen we het nieuwe KWB-werkjaar op een bijzonder originele manier. Met de actie "NE PISTOLEE VAN DE KAAWEEBEE" werden op zondag 19 september vanaf 7 uur 's morgens de bezoekers aan bakkerij Monsaert andermaal bedacht met twee krakende broodjes, vergezeld van een kaartje waarop het KWB-jaarprogramma werd bekendgemaakt. Heel wat mensen die we anders nooit bereiken, konden zo kennis maken met de Appelse KWB. Hoeft het gezegd dat de 600 uitgedeelde broodjes bij de vroege bezoekers bijzonder in de smaak vielen. Deze ludieke actie blijft zeker op het programma staan. Op zondag 19 september ging de PAROCHIALE STARTVIERING door. Ook hier verleenden wij onze medewerking en achteraf op de receptie in het Parochiaal Centrum waren wij natuurlijk ook van de partij. Op maandag 18 oktober werden onze toneelspelers verwacht in het Gildenhuis, waar ze begonnen aan de repetities voor het KWB-TONEEL. Onder leiding van regisseur Jan Matthijs vertrokken de negen acteurs, om veertig repetities later een schitterende "OSCAR" op de planken te zetten. Omwille van het inrichten van een prestigieuze reeks met als thema EEN WERELD VAN RELIGIES, waren de eerste weken van het nieuwe werkjaar aan de kalme kant. Op vrijdag 29 oktober werd een info- en proefavond rond de WERELDWINKEL georganiseerd, dit in samenwerking met de KAV. We mochten niet gewagen van een overrompelend succes, doch zij die er waren hebben een bijzonder gesmaakte avond meegemaakt. De eerste avond van de reeks EEN WERELD VAN RELIGIES had plaats op donderdag 4 november. Als eerste in de rij kregen we een uiteenzetting geven over de ISLAM. Nog vier avonden zouden volgen. Op maandag 6 december hadden we het over het JODENDOM. Dan volgde op maandag 7 februari een avond over BOEDDHISME. Vervolgens kwam vicaris Gert Poelman ons onderhouden over het CHRISTENDOM. Deze boeiende reeks werd besloten met een avond over het HINDOEISME. Het werden vijf avonden die de talrijke aanwezigen bijzonder konden boeien. Hiermee werd bewezen dat ook de wat moeilijkere onderwerpen nog mensen kunnen aanspreken. Bijzonder positief was de samenwerking met de parochieploeg, waardoor ook heel wat mensen van buiten Appels naar het parochiaal centrum afzakten. Deze samenwerking heeft er zonder twijfel toe bijgedragen dat deze avonden een brede belangstelling kenden. De traditionele SINT-MAARTEN RONDGANG stond ook dit jaar op ons programma. Op maandag 8, dinsdag 9 en woensdag 10 november gingen de KWB-Sinten de baan op. Ook nu weer werden een 40-tal kinderen gelukkig gemaakt. Dat er hier en daar ook een pronte oma
in het gezelschap aanwezig was waarmee de Sint nog op school gezeten had, kon de pret alleen maar verhogen. Op vrijdag 19 november werd voor de dertiende keer de KWB-HERFSTQUIZ georganiseerd. De 18 deelnemende ploegen maakten er een spannende avond van. Op donderdag 16 december hadden de biljartliefhebbers afspraak in taverne 't Zand voor de jaarlijkse SNOOKERAVOND. Het traditionele NIEUWJAARSFEESTJE voor alle medewerkers aan het KWB-toneel ging door op vrijdag 7 januari. Het werd opnieuw de aanzet tot een bijzonder succesrijke toneelproductie, die opnieuw een massa volk naar het Parochiaal Centrum zou brengen. Vanaf februari spitst alles zich toe op het KWB-TONEEL. De directe voorbereiding is dan in volle gang. Rondgaan voor sponsoring, decor bouwen, attributen bij elkaar zoeken, drukwerk klaarmaken… het zijn allemaal dingen waar enorm veel tijd in kruipt, maar die met veel enthousiasme gedaan worden. Dan kwam maart eraan en dat betekent natuurlijk dat het KWB-TONEEL op de agenda staat. Op vrijdag 4, zaterdag 5, zondag 6, vrijdag 11 en zaterdag 12 maart bracht onze toneelgroep de schitterende komedie "OSCAR" op de planken. Het werd andermaal een daverend succes en om en bij de 1000 toeschouwers waren in de hoogste hemel met de gebrachte prestatie. Het KWB-toneel blijft een topper in het cultureel gebeuren van de Dendermondse regio. Volgend jaar, 2006, zullen we bij leven en welzijn voor de 25ste keer een toneelproductie op stapel zetten. Dat er bij deze gelegenheid iets speciaals te beleven zal vallen, moeten we niet aan twijfelen. Op donderdag 28 april togen we naar de Meirdam voor een partijtje BOWLING. Voor zover wij konden achterhalen gingen de ballen steeds de goede richting uit en waren er deze keer geen klachten van vallende ballen op plaatsen waar ze niet moesten vallen. Het is ooit wel eens anders geweest. Op zondag 5 juni organiseert onze KWB een heuse FAMILIEDAG in BOKRIJK. Voor de spotprijs van 25 euro per gezin en door een aantrekkelijk programma aan te bieden hopen wij vooral onze jongere leden en niet-leden te kunnen verleiden om zich Bokrijkwaarts te begeven. Aangezien deze KweBbels toen al van de pers gerold was, kunnen we u hiervan geen verslag uitbrengen. Maar dat houden we tegoed voor een volgende uitgave. Wat in dit overzicht zeker niet kan ontbreken, is de wekelijkse MINI-VOETBAL op maandagavond in de sporthal. Een aantal jonge en minder jonge KWB-ers komen er elke week samen om tegen de bal te sjotten. En na afloop wordt er natuurlijk nog wat nagepraat in de bar van de sporthal. Zoals ge kunt vaststellen hebben we weer een welgevuld programma afgewerkt. Ondertussen is het KWB-bestuur al in gang geschoten om een nieuw jaarprogramma op poten te zetten. Een eerste activiteit zou de ZOMERPETANQUE moeten worden. Doch door de afbraakwerken aan de oude gemeenteschool in de Heidestraat zijn ook onze petanqueterreinen verdwenen. Het bestuur en inzonderheid onze voorzitter zoeken intens naar een passende oplossing en het lijdt geen twijfel dat die er ook zal komen. De KWB-ZOMERPETANQUE blijft op het programma. Wij hopen opnieuw op een grote deelname van onze leden en hun vrienden en kennissen. (judela)
EEN WERELD VAN RELIGIES VIJF AVONDEN OVER WERELDGODSDIENSTEN
Ons jaarprogramma had deze keer wel een zeer godsdienstige toets: niet één, maar zowaar vijf avonden over de belangrijkste wereldgodsdiensten. Wat zeggen ons de wereldgodsdiensten? Wat betekenen ze? Wat is hun invloed op mens en maatschappij? Met deze vragen als leidraad kwamen vijf deskundige sprekers objectieve informatie brengen over de vijf grote wereldreligies. Dat we voor deze activiteit een ruimer publiek dan het Appelse moesten aanspreken, lag voor de hand. De parochieploeg wilde mee organiseren en de dekenale stuurgroep was bereid om publicitair een handje toe te steken. En zo bleek de eerste avond over de islam, begin november, voor wat de publieke belangstelling betreft, een voltreffer te zijn. Meer dan 100 belangstellenden luisterden naar Fadime Köse, een sociologe die werkzaam is aan het Provinciaal Integratiecentrum. Deze jonge vrouw van Turkse origine getuigde oprecht over haar gelovig moslim-zijn, maar toch bleven velen van de aanwezigen op hun honger zitten. De spreekster ging geen enkele vraag uit de weg, maar kritische bemerkingen of verwijzingen naar actuele gebeurtenissen werden iets te gemakkelijk gerelativeerd. Frans Van Den Brande, de gastspreker over het jodendom was dan weer een echt sinterklaasgeschenk op die 6e december. De ruim 70 aanwezigen hingen van begin tot einde aan zijn lippen. Door zijn achtergrond als staflid van de Antwerpse contactgroep voor joods-christelijke betrekkingen en zijn kennis als hoogleraar aan de Tilburgse universiteit, maar vooral door zijn aanstekelijk-enthousiaste verteltrant leerde hij ons op (te) korte tijd heel veel over ‘onze oudere broers en zussen in het geloof’. We moesten niet veel Duvels tappen in de pauze want zelfs dan werd onze spreker overstelpt met vragen, vooral over de vele en mooie voorwerpen die tentoon stonden, maar ook over de actuele politieke situatie van Palestijnen en Israëli’s. Een onderwerp dat we zeker in overweging nemen voor een volgend jaarprogramma. Met Frans Goetghebeur, de nationale voorzitter van de Boeddhistische Unie van België, mochten we in februari alweer een uitstekende spreker verwachten. Daags voor onze avond kwam hij immers nog uitvoerig en met reden in het tv-nieuws. Het geduld van de ruim 80 aanwezigen werd wel wat op de proef gesteld door de laattijdigheid van de spreker. Reden? Het totaal onverwachte afgelasten van het Dalaï Lama-bezoek aan ons land in juni e.k. Dat zorgde voor een stormvloed van verontwaardigde en ontgoochelde (vooral telefonische) reacties en media-aandacht. Maar ondanks de vertraging en de iets te frisse zaal bleef eenieder aan stoel en tafel gekluisterd voor een bijzonder boeiende inleiding over het boeddhisme. Als de vele vragen de grote interesse van het publiek weergaven dan mag gezegd dat dit voor deze avond zeker het geval was. Voor de ‘thuismatch’, half maart, over het christendom met vicaris Gert Poelman hadden we toch wat meer volk verwacht dan de goed 40 aanwezigen. Allicht is een reden voor de mindere opkomst te zoeken in het feit dat velen denken dat ze onze godsdienst toch al heel goed kennen. En ook bleek de publicitaire motor vooraf wat te sputteren: de voorziene aankondiging voor deze avond in het dekenale nieuws van Kerk en Leven geraakte digitaal wel over het Scheldewater, maar niet verder… Jammer, want als verantwoordelijke voor de jeugdpastoraal en de oecumene in ons bisdom en als lesgever aan het seminarie en medepastoor in Gentbrugge, wist Gert Poelman, met een heel duidelijk overzichtsblad, bevattelijke informatie te geven over ‘ons’ christendom. Voor de meesten geen grote nieuwigheden, maar het gaf voor velen het gevoel dat er ‘het stof eens werd afgeblazen’. Zeer interessant op deze avond was dat de vicaris vanuit onze godsdienst geregeld de band legde met de andere godsdiensten. ‘Het unieke karakter van het hindoeïsme kan het best worden getypeerd door het te plaatsen tegenover de joodse, christelijke en islamitische religieuze tradities’, schreef Prof. Dr. Frank Van Den Bossche in de Raak een tijdje geleden. Vooral de abonnees van de vorige vier avonden waren dus gewapend met kennis van zaken om hem te beluisteren en te bevragen. En deze prof deed dat schitterend! Aanvankelijk aftastend en wat schoorvoetend schools, maar eenmaal op dreef (door de ontplofte projectorlens?) wist hij van geen ophouden. Deze toch wel zeer complexe religie (en nog zoveel meer daarrond) werd ons
door een zeer gedreven spreker geestdriftig uit de doeken gedaan. Met veel goed karma trokken de 50 tevreden belangstellenden veel later dan normaal huiswaarts. Deze avonden hadden niet de bedoeling om er de beste godsdienst uit kiezen. Wel hebben we kunnen ervaren dat wij (als christen), die in deze tijd sterk geconfronteerd worden met een veelheid van soms aanlokkelijke en diepzinnig vreemde godsdiensten, toch heel veel reden hebben om op onze plaats te blijven staan (waar God ons geroepen heeft). Om dit wat te verduidelijken laten we als toemaatje jezuïet Herwig Arts aan het woord in zijn boek ‘Wereldgodsdiensten, allemaal gelijkwaardig?”: “Nu is het bij voorbeeld opvallend hoe positief en ruimdenkend Paus Johannes Paulus II spreekt in zijn encycliek Redemptoris missio over de noodzaak van een actieve dialoog met andere wereldgodsdiensten. (…) Wanneer in deze encycliek gezegd wordt dat ‘de Geest in iedere tijd en op iedere plaats aanwezig en werkzaam is” (dus b.v. ook in de islam, het boeddhisme, het hindoeïsme of de godsdiensten van voorchristelijke tijden) dan wordt niet alleen duidelijk dat iedere concurrentie of wederzijdse bestrijding tussen de wereldgodsdiensten zinloos en destructief zou zijn, maar ook dat een ‘fusie’ af te keuren is. Een versmeltingsproces omwille van de lieve vrede zou immers vele bestaande waarden en boeiende invalshoeken doen verloren gaan. (…) De onafgebroken dialoog tussen de wereldgodsdiensten wordt aangeprezen. Deze is immers voor beide gesprekspartners van het hoogste belang en kan ‘beide partijen verrijken’. (…) De bedoeling van deze dialoog is niet de partner te overtuigen, af te breken of voor zich te winnen. ‘Door deze dialoog wil de Kerk de zaden van het Woord die werken in het hart van iedere mens op aarde en de stralen van de Waarheid, welke alle mensen licht schenkt, ontdekken die zich bevinden in de persoon en de godsdienstige tradities van de hele mensheid. Toch is de uiteindelijke bedoeling van deze dialoog meer dan een loutere uitwisseling van ideeën, wijsheden en praktijken. Meer dus dan een wederzijdse verrijking aan de hand van het waardevolle dat beide partijen bezitten. Men heeft de missionaris een bedelaar genoemd, ‘die aan andere bedelaars komt zeggen waar er brood te vinden is.’ Men zou echter de christen die tegenover de andersgelovenden getuigt ook kunnen vergelijken met een psychotherapeut, die zijn gesprekspartner geenszins probeert te overtuigen van bepaalde waarheden, maar die hem duidelijker inzicht wil geven in de diepere verlangens die in hem schuilen. De missionaris is dan een soort ‘verloskundige’ die uit de andersdenkende het edelste probeert boven te halen dat deze in zich draagt en voedt (maar nog nooit gezien heeft).” De woorden van Bert Claerhout in een Tertio-artikel dat als inleiding op een van de avonden gebruikt werd, sluiten goed aan bij het voorgaande en laten we nu als afsluitende nadenker en misschien als ‘opdracht voor ons’ dienst doen: “Te midden van die groeiende onzekerheid doen we er beter aan – in plaats van te jammeren over het grote aantal vreemdelingen in ons land – samen met de gematigde krachten onder hen, te zoeken naar ethische dwarsverbindingen. Godsdiensten en religieuze levensbeschouwingen blijven daarbij onontbeerlijk. Ze leveren de verhalen en de beelden waaruit velen de kracht en de inspiratie putten om in onze mondiale beschaving hun weg te vinden.” En ten slotte zeggen we heel graag en van harte dank aan iedereen die tijd vrijmaakte om één, meerdere of alle avonden mee te maken (en zeker aan hen die een hand(je) meehielpen), dank, dekenale stuurgroep, voor de onmisbare publicitaire steun, en dank, parochie(ploeg) Appels, voor de zeer gewaardeerde logistieke én financiële steun. Zo samenwerken doet deugd!
OSCAR Naarmate het krokusverlof dichterbij komt stijgt de temperatuur in Appelse toneelmiddens naar ongekende hoogten. Dit is ondertussen een jaarlijks weerkerend fenomeen dat zich dit jaar reeds voor de 24ste maal voordeed. Er is dan vooraf al heel wat gepalaverd op de KWBbestuursvergaderingen en gespecialiseerde werkgroepjes hebben dan ook hun voornaamste werk geleverd; we denken hier dan vooral aan de mannen van den décor. Al deze inspanningen monden dan uit op de première waar je voor het eerst echt kan nagaan of het stuk goed zit. Wanneer het toneel niet meer weg te branden is van de agenda van het bestuur, als er allerlei al dan niet vermeende problemen en last minute panieksituaties opduiken, dan naderen onze jaarlijkse toneelvoorstellingen met rasse schreden. Het was dit jaar niet anders en we zijn er ondertussen al danig aan gewend geraakt. Uiteindelijk komt alles toch steeds weer op zijn pootjes terecht. Ook dit jaar was ik er weer tamelijk gerust in hoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat ik mij de laatste weken toch wat zorgen maakte over de op handen zijnde griepepidemie. Ik zou er tijdens het toneel zelf het slachtoffer van worden maar gelukkig bleven onze spelers ervan gespaard. Op de bestuursvergaderingen hoorden wij dat het een tof stuk was waar danig wat beweging in voorkwam, het tempo er inhouden zou dus belangrijk worden voor een goede opvoering. Daar moesten we het dan voorlopig mee doen, want op de “génerale” maken wij maar voor het eerst kennis met het stuk en als het dan tegenvalt, ja dan is het maar zo. Ik heb het ook bij vorige gelegenheden al aangehaald, zo’n generale repetitie is eigenlijk iets onwezenlijks. De spelers presteren op het podium maar er is weinig of geen interactie van het schaars aanwezige publiek. Als buitenstaander is het dan ook meestal een droge bedoening, zeker als je dan ook nog een reeks foto’s dient te maken. Dit jaar was het echter anders. Ik had het gevoel dat het niet de zoveelste generale was, er zat werkelijk reeds een ziel in het stuk, ook al was er geen publiek om dit gevoel te ondersteunen. Een goede vriend KWB’er merkte gevat (?) op dat zo’n echte Engelse komedie, goed gespeeld, toch steeds het bekijken waard was. Onze goede vriend en medebestuurslid Richard die speciaal op deze avond aanwezig was, kon er best van genieten ook al had hij liefst een meer actieve rol vervuld. De voorstellingen, althans deze van de eerste week die ik nog in goede gezondheid kon meemaken, verliepen van een leien dakje. De Rudy, op zijn best als hij een echte karakterrol kan vertolken, had het niet onder de markt. Vooral in het eerste bedrijf had hij meer tekst dan hij ooit in zijn schooltijd had moeten van buiten leren, en daarenboven ook nog eens in het algemeen Nederlands. Sommige medespelers beweerden dat hij tijdens de repetities behoorlijk wat zweet had gelaten, wat hij mij trouwens persoonlijk bevestigde. Volledigheidshalve moeten wij toegeven dat hij niet voor niets zoveel gezweet had, hij bracht het er voortreffelijk van af. Ook het publiek genoot met volle teugen en van alle kanten klonk dan ook tevredenheid door in de commentaren.
Uiteraard zitten er telkens een aantal komische momenten in zo’n toneelvoorstelling en alles wat er rondhangt. Ik haal er een paar aan die mij speciaal zijn bijgebleven. In laatste instantie was er nog een decorstuk gewisseld en dat bleek een gelukkige ingreep te zijn. Er was enkel enige ongerustheid merkbaar toen nadat de Juul, in liggende positie, zwaar onder handen genomen was door kinesist Erik er een beetje zaagmeel onder de zetel lag. Er bleek dus een of andere boktor te logeren in de zetel van Y. en er werd dan ook wijselijk besloten de massagebeurten voortaan in zittende houding te verstrekken. Onze Oscar was voor deze voorstelling speciaal op stage geweest in het verre Limburg, kwestie van het Limburgs goed onder de knie te krijgen. Bijna was zijn inspanning voor niets geweest maar hij slaagde er toch in de regisseur van zijn zangkwaliteiten te overtuigen. Zijn inval werd bijna éénstemmig als zeer positief beoordeeld. Een grappig voorval deed zich ook nog voor op onze matinee. Twee ietwat oudere dames die duidelijk tot de doelgroep van deze namiddag behoorden gingen tijdens de pauze naar het toilet en zagen in het terugkomen de affiche van het Wichels toneel hangen die de regisseur daar had opgehangen. Kijk eens zei de één tot de ander ze spelen in Wichelen ook een nieuw stuk, ’t is lever die ons leidt, zouden we daar ook niet eens gaan naar kijken. Ik dacht nog te vragen of het runds- of varkenslever was maar uit respect voor de jaren heb ik het maar zo gelaten. Samenvattend mogen wij zeggen dat voor deze 24ste voorstelling zowel het stuk als de acteerprestatie in de smaak vielen bij het weer talrijk opgekomen publiek. Dat belooft alvast voor volgend jaar wanneer wij de kaap van de 25 halen!
André
De negenproef Donderdag 28 april, 19u45: Plaats van afspraak is een gekend etablissement aan de waterkant waar wij meestal eens per jaar samenkomen om eens goed te rollebollen op een door het bisdom aanvaarde manier terwijl talloze anderen veel geld betalen om het zweet te verliezen dat ze op hun werk niet kwijt kunnen. Je begrijpt misschien al dat ik het over de Meirdam heb en over de jaarlijkse KWB-bowling. Eerste voorwaarde om een partijtje bowling te kunnen spelen is de verplichting aangepast schoeisel aan te trekken, tenminste als je voeten niet zo groot zijn dat er gewoon geen aangepast schoeisel is. Een van onze deelnemers (wij zullen hem B52 noemen) was in dat geval maar hij had genoeg ervaring in deze aangelegenheden om deze avond zijn spikes niet te dragen. Voor de anderen is het wat zoeken en tasten, soms ook wat ruiken want iedereen trekt die schoenen aan en ingebouwde geurvreters zijn er niet bij. Opvallend was wel dat de kwaliteit van de schoenen afnam naarmate de schoenmaat groter werd. Aangezien ik ook nogal op grote voet leef viel het niet mee om zo direct een paar te vinden dat nog niet rijp was voor het containerpark. Oorspronkelijk waren dertien deelnemers ingeschreven maar door een overval van vier russen moest een deelnemer noodgedwongen afhaken. Niet dat we leedvermaak hadden, maar 12 kwam eigenlijk toch beter uit om over drie banen te verdelen. Als grote gelegenheidsspeler (1 x per jaar met de KWB) had ik het geluk niet in een groep te zitten met al de besten want dat is behoorlijk frustrerend. 1 speler in onze ploeg die vroeger nog relaties had met een bepaald soort koekje uit de stal van De Beukelaer, en daarvoor speciaal zijn naam liet veranderen, stak er met kop en schouders bovenuit. De andere 2 ploegmakkers, waaronder die met de te grote voeten en de president himself, leken mij een haalbare kaart. Het eerste spelletje bracht ik er niets van terecht maar ik troostte mijzelf met de wetenschap dat eerste gewin kattengespin is. Weldra bleek dat oude spreuken en gezegden toch nog enige grond van waarheid bevatten want in het tweede spel marcheerde het al wat beter. Merkwaardig voor de hele avond echter, en nu kom ik terug op de titel boven dit stukje, is het feit dat het op onze baan praktisch niet mogelijk bleek om alle kegels om te gooien. Telkens bleef er nog 1 staan en als je iets van de spelregels afweet, dan weet je dat dit in de eindafrekening heel wat verschil maakt. Eerst dachten we nog dat het iets met onze opvoeding te maken had (laat altijd nog iets over voor een ander), maar gaandeweg raakten we er meer en meer van overtuigd dat het misschien wel aan de baan moest liggen. Zeker toen B52 een bal met volle kracht in de goot gooide maar er niettemin in slaagde met dit manoeuvre letterlijk 5 kegels omver te blazen was het voor mij duidelijk dat hier misschien wel geesten aan het werk waren. Ik overwoog nog even het advies te vragen van een andere speler die wel iets afweet van geesten aangezien hij regelmatig met white spirit werkt, maar om redenen waar ik hier niet verder wil op ingaan zag ik daar toch maar van af. Aan de reacties te horen gebeurden er ook op de andere banen wel af en toe onverklaarbare dingen. Uiteraard kan ik daar geen uitgebreid verslag over doen omdat ik zelf te geconcentreerd bezig was met het redden van wat nog restte van mijn imago als sportverantwoordelijke. Dit
lukte mij op het laatste nog enigszins met de wijze raad (wel wat laat op de avond, maar toch) van de winnaar in onze groep die ook in het eindklassement maar nipt de duimen moest leggen voor een stropken die ook in de petanque zijn mannetje staat op voorwaarde dat hij niet “te zochte” speelt. Nadat wij vier spelletjes hadden gespeeld, en in theorie iedereen van de ploeg een spel had kunnen winnen wat niet gebeurde, werd het stilaan tijd om de balans van de avond op te maken. Een mens hoopt dan wel eens dat er een nieuwe generatie zal aantreden maar het waren natuurlijk weer de oudjes of beter gezegd de oudgedienden die er weer in slaagden hun hegemonie te bevestigen.
De uitslag Naast de portie amusement wordt er natuurlijk ook een uitslag opgemaakt. Alle resultaten worden per deelnemer mooi afgedrukt via de computer. Een medespeler, hiervoor al vernoemd, stelde voor alles mooi op te tellen en mij de uitslag pasklaar te bezorgen. Aangezien ik er nog altijd op wacht moet ik hier puur afgaan op mijn geheugen en omdat er daar ook al wat sleet opkomt kan ik jullie enkel met zekerheid zeggen dat Marc, die blijkbaar goed is in alles wat met ballen te maken heeft, de wedstrijd won. Lejo, die duidelijk ook geoefend had, was tweede op een zucht van de overwinning. Wie derde was kan ik mij niet meer herinneren, ik weet enkel met zekerheid te zeggen dat ik het niet was. Nadat we nog eens gedronken hadden op winst en verlies maar vooral op een aangename avond, trokken wij de Meirdamdeur achter ons dicht tot volgend jaar. Het stemde mij tot slot zeer tevreden dat dit jaar niemand probeerde met zijn bowlingschoenen naar huis te gaan.
André
in het zilver Onze Appelse KWB bestaat 25 jaar. En dat laten we zeker niet onopgemerkt voorbij-gaan. Als er iets is waar Vlamingen sterk in zijn, dan is het feestvieren. Elke aanleiding is goed om de feestvlag uit te steken. En aangezien wij goede Vlamingen zijn, willen wij hier zeker geen uitzondering op maken. Nu reeds een kwarteeuw geleden staken enkele toen nog jonge kerels de koppen bij elkaar. Een paar onder hen waren reeds lid van een naburige KWB-afdeling, enkele andere waren oud Chiro-leiders en nog andere hadden gewoon uit interesse de uitnodiging om eens samen te komen beantwoord. Na een tweetal avondlijke gesprekken en menig glas genuttigd te hebben, besloten ze een nieuwe KWB-afdeling op te richten. Eigenlijk was het een heropstarting, want ook in vroeger jaren bestond er in Appels een zeer goed werkende KWB. Om verschillende redenen werd deze werking echter stopgezet en de KWB-afdeling opgedoekt. Nadat beslist was om opnieuw met een KWB-afdeling te starten werd de baan opgegaan om mensen warm te maken om aan te sluiten. De ledenwerving werd een groot succes, want de kersverse Appelse KWB had al direct 60 leden. Op 21 december 1979 heeft er een eerste samenkomst van het voorlopig bestuur plaats. Ze zijn niet met 12, maar met 14 en zij zullen met veel enthousiasme een werking opstarten. Marcel Geerts heeft zijn huiswerk goed gemaakt, haalt een briefje uit zijn binnenzak en verdeelt de functies binnen het bestuur. Niemand durft hem tegenspreken en volgens Marcel wordt het dagelijks bestuur als volgt samengesteld: Voorzitter wordt Juul De Landtsheer, Hendrik Verwaeren zal fungeren als onder-voorzitter, Johan Geldof wordt secretaris en Freddy Rydant is als postbeambte de geknipte persoon om de functie van schatbewaarder op zich te nemen. Dat er op dat moment nog geen frank te bewaren valt, kan de pret en de geestdrift niet bederven. Op 11 januari 1980 heeft de startvergadering plaats. En op zaterdag 22 maart van datzelfde jaar wordt een eerste grote feestavond georganiseerd met als feestredenaar toenmalig nationaal KWB-voorzitter Jef Foubert. Ook verbondsvoorzitter en mede-oprichter Louis Cooreman en verbondsproost wijlen Staf Rombout vieren met ons mee. Het enthousiasme van de aanwezigen kent geen grenzen en doet het oude zaaltje van het Gildenhuis op zijn grondvesten daveren. Geen enkele uitdaging werd uit de weg gegaan en vele, tussen pot en pint ontstane ideeën, werden uitgewerkt en groeiden uit tot succesvolle activiteiten. Groot probleem in deze beginperiode waren de financiën. Om een goede werking te kunnen uitbouwen moest er geld in de kas komen. Menig uurtje werd hierover gepalaverd en na elke bestuursvergadering werd er aan de toog van het Gildenhuis verder gezocht naar mogelijke geldbronnen. Toen Marcel Geerts weer eens begon te vertellen over de memorabele toneelopvoeringen van vroeger, werd al lachend het voorstel op tafel gegooid om misschien ook eens toneel te spelen. Enkele maanden en veel inspanningen later, was het zo ver. Het KWBtoneel was geboren.
Op 11 december 1981 beleefden we in het bouwvallige en nu heropgebouwde "Patronaat" de première van "Wie krijgt een baby?". Het werd het begin van een ongeëvenaard succesverhaal. Begin maart 2006 zullen we voor de 25ste keer op de planken staan en hopen we opnieuw meer dan duizend toeschouwers te begroeten. Vele dingen werden gedurende de afgelopen 25 jaar opgestart. Een van de meest markante feiten was de uitgave van een eigen blad, met name "KWeBbels". Aanvankelijk zes nummers per jaar. Doch dit was niet vol te houden. Doorheen de jaren evolueerden we naar twee uitgebreide brochures per jaar en dit hopen we nog lang zo te kunnen behouden. Toen we naar aanleiding van ons zilveren jubileum in de archieven doken, stonden we er versteld van hoeveel activiteiten in de loop van die 25 jaar werden georgansieerd. In de beginjaren was er praktisch elke maand wat te doen. Iedereen vond wel iets van zijn gading in het programma. Het waren de jaren dat men nog in grote getale naar het Gildenhuis afzakte om deel te nemen aan de KWB-activiteiten. Al is de laatste tien jaar de aanwezigheid fel afgezwakt, toch blijkt onze KWB nog op tijd en stond de mensen aan te spreken. Zo mochten we dit werkjaar op de vijf avonden over religie telkens een 80-tal aanwezigen verwelkomen. Ook de wekelijkse sport op maandag en de zomerpetanque blijven hun aantrekkingskracht behouden. Geen enkele vereniging kan bestaan zonder een sterke bestuursploeg. Ondanks het afhaken in de loop der jaren van een aantal bestuursleden, kunnen we nog steeds beschikken over een weliswaar kleine, maar zeer actieve bestuursploeg. En al is het enthousiasme van weleer wel een beetje afgezwakt, toch zet elke wijkmeester in de mate van het mogelijke en elk met zijn eigen capaciteiten zich in om een gevarieerd en aantrekkelijk programma te helpen realiseren. Voor ons zilveren jubileum worden ongetwijfeld grootse plannen gesmeed. Een aantal ideeën en voorstellen liggen ter tafel. In de komende weken zullen deze zeker nader besproken worden. We kunnen jullie wel al vertellen dat de grote feestviering zal doorgaan op zondag 2 oktober. Houd deze dag alvast nu al vrij. Wij zouden het bijzonder op prijs stellen dat we dan met velen zijn om te vieren. Het is een goede gewoonte dat naar aanleiding van een jubileum de verdienstelijke leden eens in de schijnwerper worden gezet. Al onze huidige, maar ook vroegere bestuursleden verdienen het in deze hulde te worden betrokken. Zij waren en zijn de motor van de Appelse KWB. Zij zijn de stille werkers achter de schermen, dikwijls ongezien. Zij mogen vandaag dan ook terecht eens op het voorplan staan. Langs deze weg willen we hen dan ook van harte dank zeggen voor het gepresteerde werk. Bedankt aan elk van hen om hun inzet, bedankt aan elk van hen om hun enthousiasme, bedankt aan elk van hen om de vriendschap… 25 KWB-jaren lang! (judela)
in het zilver Juul De Landtsheer: "25 onvergetelijke jaren!" Bij gelegenheid van een markante gebeurtenis wordt er nogal eens achterom gekeken om als het ware een bilan op te maken van hetgeen geweest is. Een vereniging die een kwarteeuw bestaat is nu niet direct wereldschokkend nieuws, maar 25 is nu eenmaal een van die getallen die ietwat uit de band springen. Het blijft hoe dan ook een kleine mijlpaal in de geschiedenis van een vereniging wanneer men het zilveren jubileum mag vieren. De redactie van KWeBbels wil hier dan ook even blijven bij stilstaan en toog op bezoek bij – om het een beetje bombastisch te zeggen (maar voor deze gelegenheid mag het) – stichter-voorzitter Juul De Landtsheer.
KWeBbels: Welke gevoelens heb jij bij dit 25-jarig bestaan?
JDL: Enerzijds een gevoel van ongeloof. Ik kan het mij bijna niet voorstellen dat het al zolang geleden is dat we gestart zijn. Ik zie ze hier nog zitten, de mannen die er mee begonnen zijn. Toen konden we gemakkelijk met zijn twaalven rond de tafel, iets wat nu al heel wat meer problemen zou geven, gezien de omvang die sommigen van ons ondertussen gekregen hebben. Het bewijst alleen maar hoe vlug de tijd voorbijvliegt en hoe rap een mens ouder wordt. Anderzijds heb ik ook een heel goed gevoel over de voorbije jaren. Als ge bedenkt wat er tijdens die periode allemaal georganiseerd is, dan betekent dat toch heel wat. Een mens beseft niet goed hoeveel inzet er door zoveel mensen geleverd is om onze KWB gedurende die 25 jaar draaiende te houden.
KWeBbels: Als ik jou zo hoor, hebt gij het u niet beklaagd dat ge toen met de KWB begonnen zijt?
JDL: Zeker niet. Het zijn 25 onvergetelijke jaren. Toen we van start gingen, bracht dat een enorm enthousiasme op gang. Er waren veel jonge leden en een dynamisch bestuur. Het was als voorzitter een waar genoegen deze bestuursploeg te mogen leiden. De activiteiten die in de eerste jaren op touw gezet werden, zijn niet te tellen. Praktisch elke maand werd er meerdere keren iets georganiseerd. En telkens met een grote aanwezigheid van onze leden. Er stonden ook heel wat, tussen haakjes, "grote" dingen op het programma. Gespreksavonden, uitstappen, wandeltochten, gezins-weekend, feestavonden, spelavonden, volleybaltornooien… en dan hebben we het nog niet over onze jaarlijkse toneelvoorstellingen. Allemaal activiteiten die in die tijd zonder verpinken op het menu stonden.
KWeBbels: Dat is nu toch wel even anders.
JDL: Inderdaad. De tijd van een bloeiend verenigingsleven lijkt voorbij. Wij kunnen dit betreuren, maar het is zo. Dat is nu eenmaal de evolutie en de tijdsgeest. En hoe spijtig we dit ook mogen vinden, we moeten er mee leven. Het is trouwens niet alleen de KWB die hiermee geconfronteerd wordt. Alle verenigingen kalven af en het wordt jaar na jaar moeilijker om nog mensen te vinden die de kar willen trekken. Gelukkig hebben wij nog een goede bestuursploeg. Maar de dynamiek van vroeger, die is er met het ouder worden, langzaamaan uit verdwenen.
KWeBbels: 25 jaar KWB, het blijft hoe dan ook een hele prestatie. Wat zijn voor jou de meest markante momenten?
JDL: Er zijn er heel wat en aan de meeste activiteiten heb ik de beste herinneringen. Wat natuurlijk niet uitsluit dat er ook mindere momenten waren. Wat ik persoonlijk bijvoorbeeld heel spijtig vind is dat er van de huidige bestuursploeg nog weinig mensen van het eerste uur deel uitmaken. Buiten mijzelf is het enkel nog Johan Geldof die er al die jaren bij gebleven is. Eerst vele jaren als nauwgezette secretaris en daarna vier jaar als uitstekende voorzitter. Voor dit gesprek ben ik even de archieven ingeduikeld en tot mijn grote verbazing blijkt dat niet minder dan 23 bestuursleden tijdens deze 25 jaar ontslag genomen hebben. Iedereen zal wel zijn redenen gehad hebben, maar het is toch een teken aan de wand dat, in tegenstelling met vroeger, de meeste mensen zich maar beperkt engageren. Met deze vaststelling wil ik zeker geen afbreuk doen aan onze huidige bestuursploeg. Onder de bezielende leiding van onze voorzitter Jozef Peelman blijven deze mensen zich met hart en ziel inzetten voor de Appelse KWB. Het meeste deugd beleef ik natuurlijk – en ge zult het me niet kwalijk nemen – aan ons jaarlijks toneel. Het verwondert mij telkens weer dat er elk jaar opnieuw zoveel mensen kunnen gemobiliseerd worden die op een zeer enthousiaste manier samenwerken om van het KWBtoneel een hoogtepunt te maken. En vergeet niet dat we niet eens een echte toneelkring zijn.
KWeBbels: Nu we bij het toneel aanbeland zijn, niet alleen de KWB viert zijn zilveren jubileum, maar volgend jaar staat ook de 25ste toneelproductie op stapel.
JDL: Niet te geloven, hé! Waar is de tijd dat we in het bouwvallige patronaat onze eerste bangelijke stappen op het podium zetten? Het lijkt nog maar enkele weken geleden. En half oktober zullen we bij leven en welzijn beginnen aan onze 25ste productie. Wat het wordt, is nog niet beslist. We zijn volop aan het lezen, bewerken, wikken en wegen van een aantal stukken. Maar we voorzien alleszins iets speciaals, vooral naar ons trouw publiek toe. Zoals steeds blijven we in het komische genre en we kunnen u nu reeds verzekeren dat het ongetwijfeld weer lachen geblazen zal zijn.
KWeBbels: Haalt KWB Appels de 50?
JDL: Waarschijnlijk niet, maar een mens weet natuurlijk nooit. Ik heb mij voorgenomen om niet te ver vooruit te zien, maar de dingen te nemen zoals ze komen. Er zijn in het verre verleden nog periodes geweest dat het minder goed ging, maar telkens opnieuw werd dit gevolgd door een opwaartse trend. Of het nu weer die richting uitgaat, daar heb ik de grootste twijfels over. Want in tegenstelling met de jaren '60, toen de verenigingen hun grootste bloei kenden, is er nu toch heel wat veranderd. Toendertijd was praktisch iedereen lid van een of meerdere vereniging of organisatie. Het was ook de enige mogelijkheid om er eens uit te zijn. Dat is vandaag de dag natuurlijk heel wat anders. Ik wil het nog niet eens hebben over de tv, computer en internet. Maar de schier onuitputtelijke mogelijkheden die voor iedereen bereikbaar zijn, maken het een beweging als de KWB en soortgelijke bijzonder moeilijk. Ik denk dan ook dat het verenigingsleven in de nabije toekomst er heel wat anders zal uitzien, als het al niet zal verdwenen zijn. Maar daar hoeven we vandaag zeker niet wakker van te liggen.
KWeBbels: Tot slot, hoe gaan jullie vieren?
JDL: Dat staat nog niet vast. Het enige wat ik u kan verklappen is dat het feest zal doorgaan op zondag 2 oktober. De dag wordt ingezet met een eucharistieviering. Over het verdere programma wordt intensief nagedacht en de bestuursploeg heeft zich voorgenomen om er iets exclusiefs van te maken. Hou in de komende maanden de berichtgeving hieromtrent maar in de gaten.
KWeBbels: Wij kijken er met veel verwachting naar uit.
ZOMERPETANQUE Voor de 11de maal vliegen wij er in, gooien we de ballen, worden de kaarten geschud, lachen en zeveren we dat de stukken er af vliegen. En natuurlijk dient op tijd en stond het stof doorgespoeld te worden.
Dat wil jij toch zeker niet missen? Niks plezanter dan op een prachtige zomeravond in de nog gezonde buitenlucht te komen jongleren met de ijzeren ballen.
We beginnen er aan op woensdag 6 juli 2005 om 19 uur Het kost NIKS Je moet er geen bal voor kennen Je moet zelfs GEEN ballen hebben Dus welke reden heb je nog om niet te komen ???
WOENSDAG 6 JULI 2005 om 19 uur op de oude gemeenteschool, Heidestraat en verder elke woensdag in juli & augustus
Schoolfeest… U raadt nooit wat ik afgelopen zondag heb gedaan. In de gloeiende middaghitte, op het heetst van de dag. Toen elk redelijk wezen thuis in de tuin onder een parasol zat met de voeten in een teil ijskoud water. Waar stond ik op dat tijdstip? Ik stond op een blekkerend witheet plein, met de twee voeten in het smeltend asfalt, geen schaduw in de buurt te bekennen. Wat stond ik daar te doen? Ik stond een verkeersbord te meten. Een groot rood rond verkeersbord met witte dwarsstreep. Dat stond ik te meten, met de lintmeter in de hand. Het zijn 69 centimeter, zei een vrouw die puffend hetzelfde stond te doen. Neen, zei ik, het zijn er 70. Mijn vrouw stond naast mij met doffe ogen, een groot stuk karton in de hand en een stylo klaar om op te schrijven. Wat moet ik nu schrijven? vroeg zij. 69 of 70? Geen van de twee, zei de vrouw, want we moeten eerst nog de oppervlakte berekenen. Eerst de totale oppervlakte en dan die van de witte streep en die moeten we dan van elkaar aftrekken, zo houden we de rode oppervlakte over, want die willen ze hebben. Ik keek beangstigend om mij heen om mij te vergewissen of niemand in de omtrek dit kon zien of horen, wij zouden op slag krankzinnig worden verklaard. Op een flatterrasje lag een man in een groen-witte relaxzetel en hij keek lusteloos naar ons, plat van de hitte. Niemand die dit waanzinnige tafereel zag, kon weten dat wij hadden ingeschreven op de voetzoektocht die naar aanleiding van het jaarlijks schoolfeest was georganiseerd. Vroeger was een feest een feest. Tegenwoordig werd je gemarteld door leraren die zelf in een koel schoollokaal achter houten tafeltjes bleven zitten wachten, met hele voorraden flesjes bier naast zich in de koelkast. Hoe bereken je ook al weer de oppervlakte van een cirkel? vroeg de vrouw. Haar eigen kind zat nog maar in het eerste klasje en van straal maal straal maal pie had het nog nooit gehoord. Welke pie? vroeg de vrouw ook nog. Het was een braaf moedig mens dat net zolang als ik de hitte trotseerde om haar kind een plezier te doen en de school te steunen. Ik legde haar het systeem geduldig uit. Elke deelnemer had een boekje meegekregen waarin alle opdrachten vermeld stonden. Ontsnappen was niet mogelijk. U loopt het fietsengangetje door en slaat dan rechts af in de richting van het door flatgebouwen omzoomde plein. Recht voor u uit, aan de overkant van het plein begint de Lessiuslaan. Links daarvan ziet u... Ik had nog nooit van die Lessiuslaan gehoord. Het stadsbestuur is er in geslaagd in die wijk straten bij elkaar te leggen waar je zonder drie universitaire titels onmogelijk je weg kunt vinden. De Vesaliuslaan, de Rembert Dodoenslaan. de Mercatorlaan, de Justus Lipsiuslaan, de Nicolaas Cleynaertslaan. Het is de geleerdste wijk van de stad maar niemand kan er zijn eigen straatnaam onthouden en het is nu al de vierde postbode die via deze wijk in een psychiatrische inrichting is terecht gekomen.
Tweede vraag: Was Nicolaas Cleynaerts een geneesheer, een militair, een wiskundige, een schilder, een bisschop, een componist, een ontdekkingsreiziger, een taalkundige? Tegen het paaltje met het straatnaambord zat een moedeloze man in het gras, zwart bezweet, in een lijvig boek te bladeren. Ik heb de encyclopedie meegebracht, zei hij’ ik weet wat voor zotte dingen we verleden jaar hebben moeten zoeken. Maar dit jaar is het nog erger. Die Cleynaerts staat er niet eens in! Cleynaerts zou wel beroemd zijn, maar niemand kende hem. Het schepencollege dat de laan destijds naar hem genoemd heeft, zal vooraf ook wel grondige uitleg hebben moeten krijgen. “Tiens, tiens, allee, is dat Cleynaerts? Awel ja hé, dan gaan we die straat zo heten, hé! Goedgekeurd? Goedgekeurd! Nicolaas Cleynaertslaan.” En wie er woont zit voor de rest van zijn leven met de ellende. De achtste vraag speelde zich af bij een groot monument van Leopold de Tweede. Ik trof er een grootmoeder die uitgeput in het gras gevallen was en niet meer overeind kon. “Laat mij maar liggen, meneer,” zei ze, “ik kan niet meer. Ik blijf hier liggen tot het koel wordt, Franciske moet mij vanavond maar komen halen.” Hoe de vraag precies luidde ben ik door de hitte vergeten. Het was iets in de aard van: Tel het aantal gesneuvelde kolonialen, vermenigvuldig dat met de geboortedatum van de oudste onder hen en deel dat door het aantal op de gedenksteen vermelde gemeenten. Het cijfer dat u nu bekomt kunt u vertalen in letters van het alfabet te beginnen van links naar rechts en rekening houdend met het feit dat de nullen voor twee letters tellen. Begrijpt u dat? vroeg een vader. Hij schreide bijna. Ik sterf eer ik terug in het schooltje ben, kermde hij. Bij het klooster van de zusters Clarissen trof ik hem opnieuw. Hij stond wild vloekend een chronogram te ontcijferen en zijn kind stond stil jankend achter het traliehek. Dat noemen ze een feest, zei hij, het is om dood te vallen. En als ik dan dat getal heb, dan zal ik het zeker ook nog eens moeten delen door het aantal gesneuvelde Clarissen! Hei pa toch, ik sterf, kreunde het kind. Niks te sterven, zei de man, nog negen opdrachten. Voor mij ligt een herinneringsmedaille. Een helblauw lint met een gouden penning eraan vast. Er staan drie energieke voetzoektochters op afgebeeld. Met zwaaiende armen, opgewekt fluitend of zingend, dat kan ik niet zo goed onderscheiden. In elk geval een drietal dat er verleden zondag niet bij was. Het lijkt een beetje op de medailles die mijn grootvader in 14-18 heeft verworven maar zoveel kan hij niet hebben afgezien.
(Schuinsmarcheerder)
Seniorensite… Op een grasperk waar de Sint-Apolloniastraat en de Kapellestraat in elkaar vloeien, werd begin mei een ietwat vreemde constructie opgetrokken. Menig inwoner van Appels heeft zich met nieuwsgierige achterdocht afgevraagd wat voor een gedrocht daar neergepoot werd. Aangezien het nieuwe bouwwerk zich situeerde pal voor de gevel van Pierre Scholliers, opperde een van de buren dat het een kiosk betrof, alwaar de fanfare Sint-Cecilia bij tijd en wijle een concert kon ten gehore brengen. Doch dat idee werd al gauw in de lappenmand gedeponeerd, want voor dit doel was het object in kwestie toch wat klein uitgevallen. Hoogstens kon het dienen om de dirigent bij regenweer een plaatsje in het droge te garanderen. Een andere bewoner dacht dat het een openluchttheater betrof. Aan de vorm te zien kon het hier zeker voor doorgaan. Maar opnieuw werd deze gedachte afgevoerd om dezelfde reden als hierboven, zijnde te klein van oppervlakte. Het zou met veel goede wil dienst kunnen doen om een monoloog op te voeren. En dan nog zou de acteur in kwestie zich geen beweging mogen veroorloven. Een derde betweter zei dat het een openluchtcafé zou worden. Maar dan leek het raar dat er geen enkele reclame van bier of frisdrank te bekennen viel. En opnieuw werd deze idee verworpen omwille van de grootte van het compleks. Een andere buur beweerde bij hoog en bij laag dat het een rustaltaar was voor als de processie uitging. Deze veronderstelling was zeer plausibel, gezien de vorm van het bouwsel. Doch stante pede werd deze bewering de grond ingeboord door een andere bewoner, lid van de kerkfabriek, die met stellige zekerheid verkondigde dat hier niets van aan was, gezien de processie of gebedstocht daar niet passeerde. Uiteindelijk werd de ware toedracht toch achterhaald toen op zondag 8 mei laatstleden een hele schare jeugd zich ter plekke begaf om de plechtige inhuldiging bij te wonen van de nieuwe realisatie van het stadsbestuur, namelijk de Appelse tienersite. Nu misgunnen wij de Appelse tieners zeker hun pleziertje niet. Maar het kan toch niet ontkend worden dat er hier sprake is van twee maten en twee gewichten. Wij – en hiermee bedoelen we de ouderen – voelen ons ten zeerste gediscrimineerd en er wordt sterk aan gedacht een klacht in te dienen bij het voormalige centrum Leman. Waar blijft de ontmoetingsplaats voor senioren? Als de jeugd een tienersite krijgt, dan eisen wij zonder scrupules een seniorensite. Deze seniorensite zou er dan wel enigszins anders moeten uitzien, maar dat kan geen bezwaar zijn. Wij zijn bereid om gratis advies te verstrekken om van deze seniorensite een unieke realisatie te maken. Om te beginnen zou de site ruimer opgevat moeten worden. Er moet zeker een toog voorzien worden, samen met een aantal tafeltjes en zeteltjes, waar dan de gratis dranken naar keuze op een ontspannen wijze kunnen genuttigd worden. En terwijl men toch bezig is, kan men maar direct enkele petanqueterreinen aanleggen, zodat het probleem van de KWB-zomerpetanque dan meteen opgelost is. Wat eventueel ook voorzien kan worden zijn enkele kamers voor kortverblijf. Deze kunnen van pas komen voor sommige van onze wijkmeesters die te laat thuiskomen van de bestuurs-vergadering en door hun halve trouwboek aan de deur gezet worden. Je ziet dat er heel wat noden zijn die via deze seniorensite kunnen gelenigd worden. Wij volgen met argusogen de evolutie van deze aangelegenheid. (Pitaghoras)
Recht voor de raap ! Artiesten van mijn voeten… Het is volop komkommertijd in televisieland en de vermoeide kijker die, balend van de vele soaps, zijn televisietoestel laat waar het staat en met inlandse vakantie gaat, weze hierbij gewaarschuwd: het zeepgespuis dat dagelijks het scherm teistert, heeft de achtervolging op hem en haar onverbiddelijk ingezet. Een aantal opgeblazen lijfeigenen van de verschillende zenders die wij heden ten dage "rijk" zijn, heeft namelijk al sinds enkele jaren het onzalige idee opgevat om het Vlaamse land af te schuimen om hun vocale en andere kunsten publiekelijk uit te schreeuwen. Zo kan men het meemaken dat op pleinen en dijken melige figuren zoals de vroegere nonkel pastoor Walter van Familie, dokter Frank van Wittekerke, Frank en Simonneken van Thuis, Jeannine van 't Half Kieken en een horde andere onbekende Bekende Vlamingen op een met reclame omhangen podium kruipen en daar, geruggesteund door een stel ingehuurde gitaarkrabbers, trommelbonkers en achtergrondkwelers, hun decibels gedurende een paar uur uitstorten in de gepijnige oren van nietsvermoedende vakantiegangers. Ik had het ongenoegen om vorig jaar, toen ik enkele dagen aan zee vertoefde, zo'n exhibitie van die bende soapzangers mee te maken en ik moet zeggen dat hun podiumperformances evenwaardig zijn aan hun acteerprestaties op het scherm: hemeltergend amateuristisch dus. De verschillende tv-zenders kleuren niet alleen je dag, maar ze zagen nu ook al de oren van je lijf tijdens de vakantie. Op de huistelevisie kan men die ergerlijke zeepfiguren, ondergravers van de echte artiesten, dan nog wegzappen. Maar in open lucht moet men al straten ver vluchten vooraleer men van hun spastisch en oorverdovend gejengel verlost is. Ik denk dat ik maar eens voor een weekje naar Zuid-Frankrijk uitwijk. Nog liever Hollandse toeristen dan dat zootje Vlaamse non-artiesten ! (Rapenboer)
