issa Koulibaly 6 k k: c Door een wonder en onder leiding en bescherming van Allah kon k van huis / weg vluchten. Het zou een lang verhaal vtorden als ik terug zou komen op de It C t o lijdensweg waaraan ik heb weten te ontsnappen. Het lot heeft me naar Nederland V eook d alrhad t ik0veel 1 bewondering ) : gebracht, k heb daar niet voor gekozen, voor dit land in mijn kindertijd. 3 De Nederlandse autoriteiten hebben mij met open armen en een dapper hart ontvangen. Deze gastvrijheid raakte me zeer diep. Ik voelde me hier thuis en zelfs nog beter dan thuis, want de leatomstandigheden waarin ik me nu bevond had ik eerder nooit gekend, gezien de sociaaleconomische situatie. Ik ben hier echter niet om economische maar om humanitaire redenen gekomen. Nadat ik dus asiel heb aangevraagd bij de Nederlandse autoriteiten durfde ik hoop te hebben. Ik voelde me veilig en beschermd. En natuurlijk begon ik, zoals ieder ander mens dat ook zou hebben gedaan, me een toekomst voor te steilen, te dromen van een beter leven. Ik hield van dit land zoals ik vroeger van mijn land van herkomst hield. lk houd nog steeds van mijn land, God heeft aan de ene groep wat macht gegeven over de anderen en aan degenen die daar misbruk van maken heb ik een hekel. Wat een afschuwelijke situatie! Ik droomde er dus van om de bladzijde om te slaan, ik droomde ervan te integreren en een Nederlandse burger te worden, vrij en vreedzaam. Ik wilde mijn aandeel leveren, op vee& niveau dan ook, aan de bloei van dit prachtige land, want elke positieve handeling van elke burger, ook al weegt die maar een atoom, heeft een aanzienlijke impact... Dat was een wens en een verlangen. Maar toen werd mijn droom ineens bruut verstoord. Mijn asielaanvraag werd afgewezen omdat er twijfels zouden bestaan over mijn nationaliteit en mijn identiteit, want k had geen document om deze mee aan te tonen. Ik werd toen uit het AZC gejaagd waar ik al twee jaar had gewoond. Ik moest kiezen tussen het AZC verlaten en naar de gevangenis gaan, ik heb gekozen voor de eerste optie Ok 2 Ik kwam terecht in Amsterdam. de mooie stad. En God zij dank heb ik daar geen moeite gehad om steun te vinden. Ik ontmoette er goede mensen die mij onderdak boden en te eten gaven. Zo voorkwamen zij dat ik zou sterven van de kou buiten. Ik had al enkele dagen rondgezworven en had helemaal geen hoop meer. Ik was nu alles kwijt; mijn familie, mijn vrienden, mijn geboortegrond, en mijn land van opvang had me zo op straat gezet Ik overleefde dankzij Allah. Eke beproeving vormt een stap in het leven van een mens, maar ik wilde dit illegale leven niet leiden, ik werd er helaas toe gedwongen, omdat ik niet de keus had om mijn toevlucht te zoeken in een ander land, aangoten Nederland mijn eerste land van opvang was. Die dag, 28 juli 2012, was een nachtmerrie voor mij. Toen veranderde alles. Het was de tiende dag van de heilige maand Ramadan voor de trouwe moslims. Ik kwam terug van de moskee na het avondgebed. Het was na 23.00 uur. Door de aanhoudende regen kon ik onmogelijk verder fietsen en met mijn rozenkrans in de hand, ging ik dus tegen een muur staan tot het niet meer zou regenen. Plotseling zag ik een auto in mijn richting rijden met twee mensen aan boord, een man en een vrouw, die me vreemd aankeken. ik bleef staan en dacht dat zij hier woonden en dat ze een plek zochten om hun auto te parkeren. Maar het volgende moment zag ik de man met een dubieuze houding naar mij toekomen, De vrouw wachtte waarschijnlijk achter het stuur om me in te halen indien ik zou proberen te vluchten. Zij kwam ook en ze begonnen eerst alle aanwezige deuren en ramen te controleren, op zoek naar
het geringste verdachte spoor dat ze in staat zou stellen om mij te beschuldigen. Aangezien ze niets compromitterends hadden gevonden, begonnen ze mij te ondervragen. Ik vertelde wie ik was, maar ze wilden beslist mijn identiteitskaart zien. Aangezien ik wist dat mijn W-document niet meer geldig was, vond ik het niet nodig blz. 3 om hen dat te laten zien. Ze vroegen wat Ic daar deed op dat tijdstip. Ik legde uit dat ik wachtte tot het zou stoppen met regenen om daarna weer verder te gaan. Maar ze geloofden me niet Ze zeiden tegen me dat ik al zo'n twintig minuten in de buurt rondhing. Verbaasd keek ik om me heen om te zien of er ergens een bewaldngscamera hing, maar dat was niet zo. Ik begreep toen dat ik door iemand was verraden, waarschijnlijk door degene wiens deur zich naast de plek bevond waar Ik stond. Ze zelden tegen me dat ik Illegaal op Nederlands grondgebied aanwezig was en dat ik dat maar moest uitleggen. Toen hij belde en iets met degene aan de telefoon besprak, begreep ik dat het net zich om mij heen sloot en dat ik weinig kans meer had om te ontsnappen. De vrouw was autoritairder dan de man, zij was bedreigender. Er kwam een politieauto aan en er stapten twee mannen uit. Zonder al te veel vragen te stellen, deden ze mij handboeien om en namen me mee. Ik bracht twee nachten door op het politiebureau van Amsterdam, alleen. Dat waren hele lange en modijke nachten voor mij. Je krijgt niet voldoende te eten. In de middag van de derde dag werd ik overgebracht naar Zeist Ik vond dat het in Zeist beier was, want ik had daar meer bewegingsvrijheid. Verder veranderde dat niets, want een gevangenis is een gevangenis, hoe comfortabel ook. Vrijheid is het beste wat er op de wereld bestaat Niets is meer waard dan vrijheid. Zelfs al heb je geen cent om van te leven, mijn vrijheid op zich is een middel om te overleven. Maar die vrijheid was mij nu ontnomen. Elke dag hetzelfde monotone bestaan, aan dezelfde gang in dezelfde cel. Wat een akelig leveni Ik voelde me verzwakken, weerloos. Ik voelde me kwetsbaarder en ik snapte dat mijn leven aan een draadje hing en dat ik op elk willekeurig moment ten onder zou kunnen gaan. Ik heb me verlaten op God Blz. 4 Enkele dagen later beide mijn DT&V contactpersoon. Kim. me en vertelde dat k niet In Nederland kan blijven en dat ik terug moet naar mijn land van herkomst, goedschiks of kwaadschiks. Ik heb haar uitgelegd dat mijn leven in gevaar is en dat ik daar niet terug kan. Maar zij hield hardnekkig vol en zei dat dat mijn probleem was en dat ik hier in ieder geval niet zou blijven. Ik ging terug naar mijn cel, k voelde me verslagen door de woorden van Kim. Ik begon me van alles in mijn hoofd te halen. Ik kreeg ideeén die voorheen nooit in me zouden zijn opgekomen. Het klopt dat de situatie een mens verandert, en ook de leetomstandigheden. Voor mij had het leven geen enkele zin meer. Als ik terug zou moeten, zou de dood nog beter zijn. Sterven zou beter zijn dan leven voor niks. Leven zonder niets te vernachten van het leven is zkiloos. Ongeveer drie maanden na mijn gevangenzetting ben ik gepresenteerd op de ambassade van Guinée in Brussel, met als doel een laissez-passer voor mij te krijgen om me terug te laten keten, dat was op 25 oktober 2012. En aangezien ik geen enkel document had als bewijs van mijn identiteit en mijn nationaliteit, heeft de ambassadeur dus voorgesteld om onderzoek te doen. Ik ging dus terug naar mijn nieuwe leefruimte in Zeist Ik begon me al, ook al vergat k mijn dagelijkse verdriet niet, aan te passen aan de nieuwe leeft/tuide die mij was opgelegd.
Ik heb het geluk gehad dat ik de •TaskforceN niet ben tegengekomen. Deze groep individuen met slechte bedoelingen was daar op het moment van mijn arrestatie. Gelukkig zijn ze ontmaskerd en kort daarna verraden. Zij waren er al in geslaagd om door gesjoemel honderden jonge mensen te laten uitzetten. Het principe was dat mensen eenvoudigweg aan hen gepresenteerd werden, zodat zij een laissez passer konden afgeven, zonder enig bewijs en ongeacht de herkomst van de gedetineerde. Zo hebben zij mensen van allerlei nationaliteiten naar Guinée laten vertrekken vanwege hun persoonlijke belangen, zonder zich bezig te houden met wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren met die mensen. Zij hadden zich teruggetrokken in het Detentiecentrum van Rotterdam en probeerden niet op te Blz..5 valen uit angst voor represailles. De Taskforce bestond uit twee groepen: de ene zei uit Guinée te komen en de andere uit Nigeria. Mensen zijn met geweld naar hen toegestuurd, daar ben k in meerdere gevallen getuige van geweest. Men liet een alarm opzettelijk afgaan, zodat alle gedetineerden naar hun cel terug moesten, terwijl zij dan een van de gedetineerden meenamen. Zo is James Crown, die naast mij in de cel zat, teruggestuurd naar Nigeria, na een ontmoeting met de Taskforce van Nigeria. Een andere gedetineerde die zich had uitgekleed om te protesteren tegen zijn presentatie aan de Taskforte, werd naakt naar hen toegebracht. Maar nadat ze een rondje met hem door de stad hadden gemaakt, brachten ze hem terug omdat ze het niet logisch vonden om zo te handelen. Die mensen hebben veel schandalen veroorzaakt door wiNekeurige personen naar Guinée te sturen en ongeacht hoe. Veel uitgezette personen werden door de Guinese autoriteiten weer hier naartoe teruggestuurd, omdat zij niet echt uit Guinée kwamen. De Guinee» regering zei niet van deze zaak op de hoogte te zijn, de ambassade in Brussel ook niet. Wat betekent dat deze laissez passer gekocht en vervalst waren. Zo is het Nederlandse parlement hierbij betrokken geraakt, het stelde deze zaak aan de kaak en verzocht om te stoppen met deze corruptie. Er werd geprotesteerd, hier en in Guinee, daar zijn doden bij gevallen. Wat een betreurenswaardige houding! Waarom honderdduizenden eurcils betalen aan mensen die geen vertrouwen waardig zijn, die zelfs niet worden erkend door het land waaruit zij beweren afkomstig te zijn. Wat een erbarmelijke situatie. Zou de ambassade van een land gevestigd zijn in oen gevangenis? Nee! De ambassade van een land vertegenwoordigt dat land en de ambassadeur vertegenwoordigt de president, en er is geen sprake van dat een president zijn paleis in een gevangenis heeft. Dus werden deze corrupte figuren verjaagd en mijn advocaat, meester Eleveid, zei tegen me dat ze niet wist of ze terug zouden komen of niet. Zes maanden verstreken zo. Meester Eleveld had mij de hoop gegeven op vrijlating na het beroep van de zesde maand. Zij vond dat dit beroep veel meer
B. 6
Gewicht had, gezien de duur van mijn detentie. Maar al deze moeite was voor niets en ik was totaal wanhopig. kim, mijn contactpersoon bij DUN liet me komen en zei dat ik nog twaalf maanden langer in de gevangenis moest blijven, wat het totaal op achttien maanden zou brengen. ik dacht eerst dat ik het niet goed had gehoord, maar ik kon me niet hebben vergist, het ging echt om twaalf maanden extra. Ik had gezien op het papier dat ze me net had overhandigd geschreven zien staan, ook al begrijp in niet veel in het Nederlands, m12 maanden. ik begreep dat het geen grapje was maar de werkelijkheid. Ze lachte me onverschillig toe, alsof ze met me
spotte. Ik vroeg me af hoe een mens blij kan zijn met het ongeluk van zijn naaste. Ik verweet haar niets, want zij heeft haar eigen geweten dat haar zal beoordelen. En als gelovig mens zeg ik tegen mezelf dat alles wat een mens overkomt, voorbestemd is. Ik weigerde het papier te tekenen dat de verlenging van mijn detentie met een jaar bevestigde. Hoe kon ik mijn ticket naar de hel tekenen? Ze zei dat dat niet zo belangrijk was en dat de beslissing al was genomen. Ze was in gezelschap van een vriendin of collega die hier getuige van was en niets zei. Ik stelde haar slechts 6
gelaten. Zij vroeg me hoe ik de toekomst voor me zag. Ik antwoordde dat k niet over de toekomst kan besNssen maar dat de toekomst over mij beslist. Zij zei dat de deterdie in ieder geval niet permanent zou kunnen zijn en dat zij ook moe was van de situatie. Ze had me dus hoop gegeven. Ze had me weer tot leven gebracht, kan ik wel zeggen, want ik was geestelijk dood en Nchamelijk kapot. Zij gaf me weer van levensvreugde, de vreugde die ik al lang geleden was kwijtgeraakt Zo werd er een nieuwe ziel in mijn gekwelde lichaam gestopt ik stelde me mijn nieuwe leven ai voor, want zoals men zegt, zolang men leeft mag men hoop hebben. In de achtste maand, liet ze me weer komen en herhaalde ze dezelfde woorden als in de zevende maand. ik begreep dat zij niet de wil of de intentie had om mij vrij te laten, maar dat ze eerder met mijn geest speelde. Want wat had het anders voor zin om mij een maand lang hetzelfde te herhalen. Ik uitte mijn bedreigingen en plannen opnieuw. Maar zij nam deze niet serieus. Ze zei alleen dat de situatie spoedig zou zijn afgelopen. Ik ging dus terug met mijn beslissing. ik hield toch hoop en ik wachtte de negende maand af. ik dacht echt dat dit de maand van mijn vrijlating zou zijn. ik wachtte. BIL 9 Kim Net me nog een keer komen, de negende keer, dat was op 25 april 2013. Ik ging met een gerust hart, met vertrouwen en vol hoop naar de afspraak. Maar tot mijn grote verrassing en mijn grote verbazing kondigde zij mij aan dat de situatie was veranderd. Ik sprong eerst op toen ze dat zei en ik vroeg hoe de situatie dan was veranderd. Ze zei dat er een speciale delegatie uit Guinee kwam van 13 tot 17 mei, die Taskforce wordt genoemd, en aan wie ik zou worden gepresenteerd, zodat er een laait« passer kon werden verkregen waarmee k terug zou kunnen. Ik vroeg haar. - Waarom moet ik die mensen ontmoeten? - Om u te helpen zei ze. - Hoe kunnen zij mij dan helpen? - Ze kunnen u een document geven waarmee u terug kunt - ik heb geen hulp nodig van iemand om terug te kunnen, want ik kan niet terug. - U hebt geen keus, want u kunt hier niet Uiver]. - Zelfs al is mijn leven in gevaar? - Dat is uw zaak, u hebt in ieder gevat geen keus. - En u noemt dat hulp? Dat zijn eerder problemen, dat is mij in een probleem storten waar it nooit meer uit kan komen. - Dat zegt u nu ai negen maanden: lik kan niet tenni Ik wil niet terug!' en ik heb u altijd gezegd dat u hier niet kunt blijven. Nu ziet u de werkelijkheid. - En als ik ze niet wil ontmoeten? - U bent verplicht om mee te werken. Het zal van de 14 telde 17 zijn, u hebt nog tijd. - Nou, ik ga niet naar ze toe! Die mensen waar u het over heeft, dat zijn corrupte Blz. 10 lieden, die waren er vorig jaar ook. Je hoeft alleen gepresenteerd te warden en ze geven een laissez passer af. ongeacht of je wel of niet uit Guinee komt mi hebben honderden mensen naar Guinee laten vertrekken waarvan een groot deel ver van hun geboortegrond terecht is gekomen. Sommigen zijn door hen ook gestorven. Zij zijn door het Nederlandse parlement aan de kaak gesteld. Door hun gesjoemel zijn anderen door de Guinese autoriteiten weer hier naartoe teruggestuurd. Ze doen niets legaals en reizen met vervalste documenten, raggen dat ze diplomaten zijn. in werkelijkheid hebben ze niets te zeggen en wordt3n ze in hun land van herkomst niet
erkend. Het zijn gekwalificeerde schurken. Ik, B( ga niet naar ze toe. Ik heb de echte Guinea. autoriteiten in Brussel al ontmoet op 25 oktober 2012. Ik ga niet en als men probeert om mij te dwingen, dan zal ik niet meewerken. Is Jalloh niet gedwongen om hen te Oetreeetee, alleen vanwege zijn naam •Jallotia, al is hij een Gambiaan? Schrijven de Guinese mensen die deze naam dragen die niet anders, 'Diane? Ik ga nergens heen, laat dat duidelijk zijn. Ze had naar me geluisterd zonder iets te »Ogen, en lachte even een bittere glimlach. Toen zei ze uiteindelijk: - Nou, dat is duidelijk! Uw standpunt is duidelijk. Maar zeg eens, hoe ziet u uw toekomst dan? Ik zie helemaal niets, ik zal misschien sterven in de gevangenis of ik blijf er tot de dag waarop u mij vrijlaat ▪ Nee u zult niet sterven in de gevangenis, er komt een einde aan. Ik zei niets moer, ik was echt kwaad en geschold. Ze vroeg me of ik geen vragen aan haar had, zoals altijd. Ik zei nee. Het gesprek was afgelopen. Ik ging terug naar mijn gevangenis en ik stelde mijn advocaat meteen op de hoogte van wat DT&V aan het bekokstoven was. Zij zei dat ik het recht had om er Ette..11 niet naartoe te gaan en dat men mij niet kon dwingen. Om een geschreven bewijs te hebben van wat ik van plan was te doen als men mij zou dwingen, schreef ik een brief aan mijn advocaat Ik legde haar uit dat ik liever wilde sterven dan dat ik naar de mensen toe zou gaan. Ik legde haar uit dat de situatie maar bleef voortduren en nu ondraaglijk voor mij was geworden. Ik wilde daar dus zelf een einde aan maken. Ik had echter geen enkel middel, zij zijn de sterken en ik ben zwak. Het enige middel dat ik echter heb, is om een einde te maken aan mijn leven. Zo zal ik uit de handen van de mensen blijven aan wie God de kracht heeft gegeven. Dagen verstreken, is was gekalmeerd in mijn cel, ik had geen zin meer om naar de recreatiezaal te gaan en ik ben met alle sportactiviteken gestopt Ik was voortdurend In mijn cel. De medegeNangen vroegen me wat er aan de hand was, maar ik gaf daar geen antwoord op. Van 13 tot 17 mei hoorde ik niets van D M . Ik begon te denken dat het afgelopen was. Maar op 17 mei om 7.45 uur, op het moment dat de deuren nog niet open waren, de deuren gaan om 8.10 uur open, kwam er een bewaker aan mijn deur die mij vroeg om dichterbij te komen. Ik schrok wakker en mijn hart begon Snel le kloppen. Ik begreep meteen dat er iets aan de hand was. Hij sprak tegen me door het gat in de deur! Het spijt me dat ik het u moet zeggen, maar u wordt over vijftien minuten naar Schiphol overgebracht. - Naar Schiphol? - Jal Over 15 minuten. - Waarom? - Dat weet ik niet, er is net naar het kantoor gebeld en ik moet u nu op de hoogte stellen. - Wie heeft er gebeld? - De cher? Blz.12 - Waarom ga ik op dit tijdstip naar Schiphol? - U gaat naar het detentiecentrum van Schiphol.
- Nee, dat geloof k niet. Doorgaans worden mensen niet op deze manier overgeplaatst Alles gebeurt overdag, waar iedereen bij is. Maar als de deuren nog gesloten zijn en de mensen nog slapen. Dan klopt er iets niet. - Daarginds is het beter. - ik ga niet. OK? - U hebt geen keus, u moet er heen. • Want anders? - Anders brengt men u er onder dwang naartoe. - Wie brengt me er onder dwang naartoe? - Daar zijn mensen voor, om je met geweld mee te nemen. - OKI Dat zullen we nog wel eens zien, wat er dan gebeurt Hij gaf me een blauwe plastic zak en zei dat k daar intussen mijn spullen maar in moest stoppen. ik duwde de zak terug. Hij ging weg om een van zijn collega's te roepen. Die was vriendelijker tegen mij. Met hem praatte ik en maakte ik wel eens grapjes. Hij probeerde me ervan te overtuigen dat het detentiecentrum van Schiphol groter was en comfortabeler. Ik herhaalde dat ik nergens naartoe zou gaan. Ik had al begrepen dat er een complot tegen mij was gesmeed. Het was 17 mei. de laatste dag van het verblijf van Tasitforce. Ik begreep dat zij die mensen al hadden gesproken over mij en een laissez passer hadden gekregen zonder mijn instemming. Het was dus om mij naar het vliegveld te sturen of naar een geheime plek in afwachting van de vlucht. Zo was James Crown naar Nigeria gedeporteerd. Ik ken het scenario. Ik weigerde. Hij zei dat hij niet wilde zien dat k met geweld werd behandeld. Ik zei dat dat niet zijn probleem was. Ik was nu vastbesloten om alle bedreigingen die ik naar mijn advocaat en Kim toe had geuit, uk te voeren. Ik had nog maar één idee in mijn hoofd: het onherstelbare doen. Blz. 13 Hij deed het gat in de deur meer dicht en vertrok. Ik zag door mijn raam voertuigen arriveren en mensen die zich klaarmaakten om mij met geweid mee te nemen. Ik kon dat zien aan hun houding. Ze hadden handboeien en ik herkende in hen de mensen die sommige gedetineerden voor mijn ogen zijn komen ophalen. Toen heb ik een bord gebroken en er een stuk van gepakt Ik klom in mijn bed en ging zitten; k sliep in het bovenste bed. Mijn ceigenoot sliep niet maar was helemaal bedekt en volgde wat er gebeurde. Ik droeg een boxershort Ik haalde mijn hele lijf open met de glasscherf: mijn armen, mijn romp en mijn benen. Ik bloedde overal en mijn hele laken zat onder de bloedvlekken. Ik begon te trillen, ik weet niet of dat kwam van de kou of omdat k bloed verloor. Ik had het zwaar en ik geef toe dat het erg pijnlijk was. Hoe kan een mens zichzelf zoveel pijn doen als het niet uit wanhoop is? Zelfs een klein schrammetje doet ons pijn dus wat k heb doorstaan deste meer. Ik had eenvoudigweg niet de keus en k was vastbesloten om te sterven. Waarom zou ik de dood hebben verkozen als k daadwerkelijk terug zou kunnen. Dat zou hen normaal gesproken aan het denken hebben moeten zetten. Maar ze waren koppig en wilden mij koste wat het kost laten vertrekken. Waren zij niet degenen die twijfelden aan mijn identiteit en mijn nationaliteit? Wat het niet een van de redenen om mijn asielaanvraag af te wijzen? Waarom dan nu aandringen op mijn vertrek, zonder enig bewijs? En als ze overtuigd zijn van mijn identiteit en mijn nationaliteit, dan zie ik geen reden meer om mijn aanvraag af te wijzen. ik was echter niet suïcidaal, maar de situatie dwong mij ertoe om voor deze weg te kiezen.
De afdelingsdirecteur kwam bij me. Hij probeerde mij ervan te overtuigen dat het daar waar k naartoe ging beter was dan in Zeist. ik zei hem dat k nergens naartoe zou gaan en dat ik begreep wat ze aan het doen waren. Hij deed net alsof hij Blz. 14 van niets wist, terwijl ze allemaal hetzetfde spelletje speelden. Hij zei dat hij niet wilde dat men me hardhandig zou aanpakken als ik niet mee zou werken. Ik zei tegen hem dat ik bereid was om te sterven, maar dat ik niet ging meewerken. Hij zei dat het niet nodig was om mezelf zo'n pijn te doen. ik zei tegen hem dat hij zich om mij geen zorgen hoefde te maken, dat mijn besluit vast stond. Hij vertrok en deed de deur weer dicht Hij liet me bewaken door een bewaker die af en toe met me praatte om te proberen me te sensibiliseren. Maar ik luisterde niet en ging verder met het openhalen van mijn lichaam. En toen ik door het raam zag dat ze zich voorbereiden om me met geweld te komen halen, toen heb ik de moeilijke beslissing genomen. Ik wilde mezelf in brand steken. Ik stak mijn dekens in brand en rolde mij in een ervan. Maar ze hadden snel door wat ik van plan was en waren er al met een brandslang. Ze spoten water naar binnen en doofden het vuur. Ze Neten mijn buurman vertrekken en sloten de deur. Ik lag al op de grond, in ijskoud water. Ze bleven de cel ongeveer twintig minuten lang natspuiten. Omdat k rilde van de kou, kroop ik op de tafel en duwde mezelf in de hoek tegen de muren. Toen ze stopten met spuiten, kwam er een speciale eenheid binnen en legde me plat op de vloer. Ze droegen helmen. Ze gedroegen zich gewelddadig. Sommige trapten op mij met hun schoenen en anderen sloegen me met knuppels. Ik schreeuwde van de pijn terwijl ze probeerden om mijn
armen op mijn rug te duwen. Ze deden me boeien ommijn armen en mijn voeten. De boeien beschadigden mijn huid en dat deed nog riltbef pijn dan mijn verwondingen.
Ze pakten me als een stuk bagage vast en elke stap die zij zetten deed mij erger lijden. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn kg maar ze bleven onverschillig. Ik bad God dat we bijna op de bestemming waren, of dat nu een voertuig of een vertrek zou zijn, om wat rust te vinden. Ze gooiden me in een isoleerruimte. Twee ambulancemedewerkers waren al ter plaatse, een man en een vrouw, ze Blz. 15 onderzochten me en concludeerden dat mijn verwondingen niet zo ernstig waren en dat ik daar kon blijven en kon voorden behandeld. Ze trokken mijn boxershort uit en keten me naakt in het vertrek achter voordat ze zich werktuiglijk terugtrokken, net zoals ze waren gekomen. Ik bleef enkele minuten op de vloer liggen in mijn bloed. Ik stond op en liep door de ruimte. Deze was leeg, er lag alleen een matras op de vloer en er was in de hoek een wc-pot. Ik vond een wit hemd; dat lag daar voor mij. ik trok het aan en het kwam tot aan mijn knieën. Binnen enkele minuten werd het rood. Ik ging op de matras liggen en rilde van de kou, vanwege het ijskoude water dat op mij was gespoten. Een vrouwe*e arts van het centrum kwam bij rne om mijn wonden te verbinden. Elke keer als een arts me kwam onderzoeken, was ik naakt meestal waren het vrouwelijke artsen. Maar het was geen probleem omdat zij hun werk gewoon deden. De directeur van het centrum kwam bij me en zij dat ik veertien dagen in dit vertrek moest blijven en dat ik dag en nacht onder videobewaking stond. Ik gaf geen antwoord, ik zat geknield op mijn matras. Ik boog verdrietig mijn hoofd en raakte met mijn kin mijn borst, zoals Christus toen hij werd gekruisigd. Ik bleef een poosje zo zitten voor ik weer ging liggen. Kim, mijn contactpersoon bij DISIV kwam me vervolgens opzoeken. Ze kwam niet binnen, ze bleef achter de deur staan en zei tegen mij:
Hey1 Mister Koultelyt Ik heb gehoord dat je jezelf hebt verwond en dat je hebt geprobeerd om brand te stichten in je kamer. Dat is echter niet nodig. Het is al te laat We leveren al tien maanden lang een strijd. We hebben eindelijk een laissez passer voor je gekregen. lk heb je geziegd dat je hier niet kunt blijven en dat is de werkelijkheid. - En hoe hebt u die laissez passer gekregen? - Van de ambassade! - Hoe is dat mogelijk? Ik ben naar de ambassade geweest sinds zes maanden, en Blz. 16 pas op het moment dat Taskforce er is, geeft de ambassade de laissez passer af? Dat klopt niet. - Toch komt hij van de ambassade, ik heb al een kopie naar je advocaat gefaxt - Wanneer? - Gisteren. - Waarom hebt u een laissez passer bij Taskforoe opgehaald zonder dat zij me hebben gezien? Met wek bewijs? Kennen zij mij? Hebben ze mij gezien? Waarom dan? Welk recht heeft u daartoe? Ze lachte naar mij. Ze trok zich niets van me aan. Zij zei bij zichzelf dat zij de strijd had gewonnen. Ze keek me van top tot teen aan alsof ze mijn persoonlijkheid wilde beoordelen of zoiets. - Jij gaat de komende dagen niet reizen, maar bereid je er maar op voor binnen enkele dagen weer te landen in Conakry. - Ik ga niet Kim, ik heb u gezegd dat k niet kan gaan. - Nou! Nu je de documenten hebt, moet je vertrekken. - Dan ga k liever dood. - Als je wit sterven, dan kun je sterven. Dat gaat alleen jou iets aan. - Tot ziens' Zei ze voordat ze wegging. Ik zag haar vertrekken. Ik begreep niet dan een mens zo hard kan zijn. Hoe kon zij mijn dood verkiezen boven mij redden? Hoe komt het dat zij niet begreep dat men alleen zelfmoord pleegt uit wanhoop of onder dwang? Wie wil er nu niet liever leven? Ik ging in hongerstaking. Het begin was moeilijk, maar ik hield vol. Ik werd in de middag van de vierde dag van mijn hongerstaking naar een gevangenisziekenhuis overgebracht. Een ambulance, gedecodeerd door een justitievoertuig, bracht me naar het JMC in Scheveningen. Ik werd in een vertrek gebracht nummer 14, het is een medische gevangenis. ik zette mijn hongerstaking voort De artsen kwamen me onderzoeken en schreven hun rapport Ik begreep uiteindelijk dat ze allemaal voor de IND en D M werkten, Blz. 17 want een van mijn medegedetineerden had ze horen praten over mij en had me verteld wat ze zelden. Ze zeiden dat ze me moesten overhalen om weer te eten omdat k spoedig zou moeten vertrekken. Ik weigerde toen elk bezoek van hen en zette mijn hongerstaking voort. Mijn advocaat ging op 22 mei naar de rechtbank, vanwege mijn gezondheidstoestand kon ik hier niet naartoe. Na de zitting heeft de rechtbank een nieuwe zitting gepland voor dinsdag 28 mei. Enkele dagen later ontving mijn advocaat een fax van de IND, het was de kopie van mijn laissez passer. De IND liet mijn advocaat bij deze gelegenheid ook weten dat mijn reis gepland stond voor 4 juni om 6.55 uur.
Maar waarom had het meer dan een week geduurd eer mijn advocaat deze fax ontving? Kim deed toch voorkomen alsof zij deze op 18 mei had gefaxt. Daar klopte iets niet Ze hadden gezorgd voor voldoende tijd om te kunnen sjoemelen. Mijn advocaat stuurde mij een kopie van de laissez passer. Deze was helemaal niet confonn een echt exemplaar. Er stond alleen een stempel van de consul op en een handtekening, geen naam van de ondertekenaar. En een geldigheid van 90 dagen. Wekt dat nu vertrouwen? Zijn die opichters niet in staat om het stempel van de consul na te maken en een handtekening na te bootsen. Hebben ze niet het stempel en de handtekening van de minister van fmancien nagemaakt en miijarden franken van de Nationale bank verduisterd? Zeker, zij zijn tot alles in staat Daarom geloof ik niet dat deze laissez passer echt is. Het is een vervalsing. Omdat de consul immers heeft gezegd nog nooit laissez passers te hebben afgegeven. Bovendien is er geen bewijs dat hij daar vandaan komt, omdat er geen enkele naam op staat. Maar God zal ervoor zorgen dat de waarheid zegeviert' De zitting van 28 mei heeft dus plaatsgevonden. Er zijn over en weer argumenten gegeven en justitie is van plan om uitspraak te doen in de avond van 3 Blz. 18 juni. hetzij de dag voor mijn geplande vertrek. Zou het misschien te laat zijn om een ander rechtsmiddel in te zetten indien de beslissing van het hof in mijn nadeel zou uitvallen? Alleen God weet heti Ik sta mezelf in ieder geval toe om er nog in te geloven en ik zal me schikken naar de beslissing van God. Op het moment waarop ik deze tekst schrijf, ben k bezig met de derde week van mijn hongerstaking. God voedt mij en Hij laat mij ook drinken. Ik ben vastbesloten om tot het einde door te gaan, zelfs als dat mij mijn ziel mocht kosten. Als k van de honger mocht sterven, dan zal dat de wil van God zijn. Maar soms is de dood beter dan het leven. Ik zal eindelijk bevrijd zijn. Ik zal verireldcen met enkele herinneringen. herinnering aan een kort moment van geluk in Nederland en de herinnering aan een lange periode van ellende. Ik verwijt echter niemand iets; God zal het zo hebben gewild. En aangezien ik een lijk zal zijn zonder eigenaar, omdat ik geen papieren heb, zonder familie en vrienden, vraag ik dus aan degenen die mijn lichaam toekomt om mij te begraven volgens de moslimrituelen. Laat alstublieft mijn organen niet verwijderen voor ctrgaandonatie. Ik wens te rusten in vrede. Ik weet dat velen mijn handelen niet zullen begrijpen en me dit niet zuNen vergeven. Ik vraag hen om vergiffenis. Het leven heeft me de keus niet gelaten. Ik hoop dat ze mij vergeven. Ik had graag lang naast hen willen leven. Het spijt me dat ik degenen die van me hebben gehouden zo vroeg en overhaast heb moeten verlaten. Zo is het leven. Ik bedank iedereen die zich voor mijn zaak heeft ingezet. Noemi. Susan, Ahmed, knoei, Mor enz. i k bedank in het bijzonder mijn advocaat, meester Eleveld. Zij heeft alles voor mij gedaan zoals zij dat zou hebben gedaan voor haar eigen kind. God zal haar daarvoor belonen. Dat god u allen zegent' Ik houd voor eeuwig van jullie. lk bedank ook Carolien, de secretaresse van meester Eleveld, zij was gastvrij en altijd beschikbaar voor mij. Ik heb overigens donderdag, 30 mei een aanval gehad in de badkamer. Ik BIL 19 werd duizelig en ben gevallen terwijl ik onder de douche stond. Ik heb tientallen minuten op de vloer gelegen voordat ik werd gevonden. Ik ben in een rolstoel teruggebracht naar mijn cel. Ik vroeg om mijn pyjama, deze tekst zat in de zak ervan. Ik wilde deze niet kwijtraken. Maar k heb begrepen dat ze me hem niet wilden geven. Ze waren van plan om hem te verduisteren of te fotokopiëren. Er vond dus
een incident plaats tussen degenen die me vasthielden en mijzelf om de tekst Zij lieten versterking komen, mannen en vrouwen met hekrten. Ze behandelden me bruut en deden boeien om mijn voeten en handen. Ze deden een zak over mijn hoofd en gooiden me in de isoleercel. Ik had onder de zak moeite met ademhalen. Ik vroeg hen om dis af te doen zodat ik zou kunnen ademen, ze weigerden. De boeien deden ook vreseljk veel pijn. En ze drukten ze bovendien strak aan. Men het me naakt in Piet vertrek achter. Het voelde alsof ik dood zou gaan. Koulibaly
