GROTE TEKENING WEDSTRIJD
D e s s s i n d e K i c h ka ( I s r a ë l)
‘ I k g a e r n i e t m e e a k k o o r d ! ʻ’
D e We d s t r i j d
O verzicht
Universele verklaring van de rechten van de mens De Universele verklaring van de rechten van de mens is een verklaring die is aangenomen door de Algemene vergadering van de Verenigde Naties (A/RES/217, 10 december 1948), om de basisrechten van de mens, ook wel grondrechten, te omschrijven. De Universele verklaring is nog altijd van grote betekenis als algemene morele en juridische standaard, als vaak gebruikte bron voor een nieuwe internationaal verdrag of een nationale grondwet, en als basis van het werk van mensenrechtenactivisten en –organisaties.
Structuur en inhoud De Universele Verklaring is een heel ‘dichte’ tekst. Enkele artikelen van de Universele verklaring formuleren de hoofdlijnen van een democratie: recht op inspraak in bestuur, op gelijke benoeming in openbare functies en stemrecht in vrije verkiezing.
Preambule De Preambule (inleiding) van de Universele Verklaring zet uiteen wat de overwegingen zijn geweest om tot de verklaring te komen. De preambule zegt onder meer: ‘Overwegende, dat erkenning van de inherente waardigheid en van de gelijke en onvervreemdbare rechten van alle leden van de mensengemeenschap grondslag is voor de vrijheid, gerechtigheid en vrede in de wereld; Overwegende, dat terzijdestelling van en minachting voor de rechten van de mens geleid hebben tot barbaarse handelingen, die het geweten van de mensheid geweld hebben aangedaan ...’
Integriteitsrechten De integriteitsrechten zijn misschien wel de meest aanvaarde bepalingen uit het gehele internationale recht (Baehr, 2000). Bijna alles wat erover in de Universele verklaring staat, vinden we ook weer terug in twee VN-mensenrechtenverdragen uit 1966 en in de regionale mensenrechtenverdragen van Europa, Amerika en Afrika. Onder deze rechten vallen de 'niet-opschortbare' rechten, rechten die volgens
internationale verdragen ook ten tijde van een noodtoestand niet mogen worden opgeheven. Dat zijn de rechten op leven, vrijheid van geweten en religie, erkenning als persoon voor de wet (habeas corpus), vrijwaring van marteling en wrede behandeling, vrijwaring van gevangenneming wegens schulden, en vrijwaring van tweemaal bestraffing voor hetzelfde misdrijf (ne bis in idem). Verder worden ook rechten als die op gelijkheid voor de wet, bescherming van privacy en vrijwaring van discriminatie vaak tot de integriteitsrechten gerekend.
Vrijheid van meningsuiting en informatie Het recht op vrijheid van meningsuiting omvat de vrijheid ‘inlichtingen en denkbeelden van welke aard ook te vergaren, te ontvangen en door te geven, ongeacht grenzen en ongeacht de vorm’. Met andere woorden, dit artikel (art. 19) schrijft zowel de vrijheid van meningsuiting als die van informatie voor. Wel kunnen, zoals VN-verdragen aangeven, beperkingen worden aangebracht door de wet, om de rechten van anderen of de openbare orde te beschermen. Zo is bijvoorbeeld het oproepen tot racisme en andere haatspraak verboden volgens het VN-Verdrag tegen rassendiscriminatie uit 1965. Een ander VN-verdrag verbiedt propaganda voor het beginnen van een oorlog.
Vrijheid van vereniging, participatierechten De vrijheid van vereniging en vergadering houdt in: men mag zich vrijelijk verenigen en zich bij een vakbond aansluiten, behoudens beperkingen zoals die van de openbare orde en andere 'die in een democratische samenleving nodig zijn'. Dergelijke beperkingen worden, ook in westerse democratieën, nogal eens opgelegd aan het recht op staking (bijvoorbeeld dat van ambtenaren of militairen) en aan het oprichten van bepaalde politieke partijen (als ze extreme ideeën verkondigen of zich schuldig maken aan haatspraak). De participatierechten in de Universele verklaring zijn de rechten op deelname aan het bestuur van een land, het recht te kiezen en gekozen te worden in algemene geheime verkiezingen, en gelijke rechten op openbare functies. Andere bepalingen in deze categorie zijn het gelijke kiesrecht voor man en vrouw en het recht op een nationaliteit.
Gevangenen Van de rechten van de arrestant, beklaagde en gevangene is het belangrijkste het recht op een eerlijke rechtszaak. De Universele verklaring verbiedt willekeurige arrestatie. Ze verplicht tot onafhankelijke en onpartijdige rechtspraak, en het recht voor onschuldig te worden gehouden tot schuld is bewezen. Pas in latere verdragen en verklaringen zijn meer details uitgewerkt. Zo zijn toegevoegd de rechten op berechting op redelijke termijn, op rechtsbijstand, op gelegenheid en tijd tot het voorbereiden van een verdediging, en op de mogelijkheid tot beroep en gratie. In de diverse VN-verklaringen worden uitgebreide opsommingen gegeven van richtlijnen voor bijvoorbeeld kleding, voeding en medische verzorging van gevangenen.
Vluchtelingen en migranten Speciale categorieën Sociaal-economische en culturele rechten De sociaal-economische rechten, ook wel sociale grondrechten genoemd, zijn rechten op de minimumvoorwaarden voor welvaart en welzijn. Ze omvatten rechten zoals die op werk, beloning, sociale zekerheid, onderwijs, huisvesting, rechtshulp en medische verzorging, in totaal zo’n twintig verschillende rechten.
Kritiek en aanvullingen Kritiek en aanvullingen op de Universele verklaring kwamen sinds 1948 vanuit heel verschillende invalshoeken (Bronkhorst 2001): Cultuurrelativisme: Bepaalde gebruiken worden in de ene cultuur wel en in de andere culturen niet als schendingen van mensenrechten gevoeld. Dit zou bijvoorbeeld gelden voor vrouwenbesnijdenis (clitoridectomie), het verbranden van weduwen, maar ook voor doodstraf of lijfstraffen. Om die reden meende de Amerikaanse Antropologische Vereniging in 1947 dat een Universele verklaring niet mogelijk was. Liberalisme: De vrijheidsrechten zijn het belangrijkst, daaronder het recht op bezit. Het individu is de maat van de dingen, een regering heeft alleen macht in zoverre die door individuen is afgestaan. Rechten die verder gaan dan individuele vrijheidsrechten, zoals de sociaal-economische rechten, zouden niet tot de mensenrechten moeten worden gerekend. Conservatisme: Mensenrechten houden een traditie van saamhorigheid en rechtsgevoel in ere. De Nederlandse columnist Bart Jan Spruyt betoogt dat bepaalde niet-westerse godsdiensten en filosofie, zoals de islam, een bedreiging zijn voor de mensenrechten omdat ze geen democratische traditie zouden hebben. Feminisme: De mensenrechten zoals ze nu zijn geformuleerd komen vooral ten goede aan mannen. Als iedereen op gelijke voet behandeld wordt, wordt uit het oog verloren dat vrouwen bijvoorbeeld veel vaker de zorg voor kinderen moeten dragen en daarom recht zouden moeten hebben op speciale voorzieningen. Communisme: Zo noemde Karl Marx de mensenrechten 'onzin over onzin, dus onzin op stelten'. Volgens het principe van de klassenstrijd worden rechten slechts verworven door de ene klasse ten koste van de andere. Mensenrechten houden de onderdrukking van de belangen van de werkende klasse in stand. Confucianisme: Onder meer de Chinese overheid heeft betoogd dat 'harmonie' de voorkeur heeft boven het vastleggen van individuele rechten. Ontwikkelingslanden Mensenrechten zouden te weinig rekening houden met de omstandigheden van de armste landen. Die hebben vaak een koloniaal verleden en worden nu nog door de internationale betrekkingen uitgebuit. Islam: Het Arabisch Handvest voor de Mensenrechten uit 1994 stelt in de inleiding God en de sharia (islamitische wetgeving) boven de universele mensenrechten. Het handvest geeft een beperkt recht op vrijheid van meningsuiting en het verklaart de doodstraf alleen onwettig als die wordt opgelegd voor politieke misdrijven.[ Op gelijkaardige wijze stelt de Universele islamitische verklaring van mensenrechten de sharia boven de Universele verklaring van de rechten van de mens. In zekere zin is dit gelijkaardig aan de Universele verklaring van de rechten van de mens, waar gewone wetten boven de Universele verklaring worden gesteld, bijvoorbeeld door de toevoeging "op willekeurige wijze". Hans Küng en anderen stelden in 1998 bij 50ste verjaardag van de Universele verklaring een 'Universele verklaring van plichten' voor. Er waren uiteindelijk geen staten die dat initiatief steunden.
Wat betekent het recht op « vrije meningsuiting » ? Mensenrecht Hier in België mag je zeggen en schrijven wat je wil. Je mag bovendien proberen om anderen van jouw ideeën te overtuigen. Dat je vrij bent om te zeggen wat je wil, staat in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, in de Belgische grondwet en in het internationaal recht.
We vinden het recht op vrije meningsuiting bijvoorbeeld terug in het VN-Verdrag inzake Burgerlijke en Politieke Rechten (artikel 19): 1. Iedereen heeft het recht zonder inmenging een mening te koesteren. 2. Iedereen heeft het recht op vrijheid van meningsuiting; dit recht omvat mede de vrijheid inlichtingen en denkbeelden van welke aard ook te garen, te ontvangen en door te geven, ongeacht grenzen, hetzij mondeling, hetzij in geschreven of gedrukte vorm, in de vorm van kunst, of met behulp van andere media naar zijn keuze. 3. Aan de uitoefening van de in het tweede lid van dit artikel bedoelde rechten zijn bijzondere plichten en verantwoordelijkheden verbonden. Deze kan derhalve aan bepaalde beperkingen worden gebonden, doch alleen beperkingen die bij de wet worden voorzien en nodig zijn: a. in het belang van de rechten of de goede naam van anderen; b. in het belang van de nationale veiligheid of ter bescherming van de openbare orde, de volksgezondheid of de goede zeden.
Beperkingen Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft er al vaak op gewezen dat de vrijheid van meningsuiting niet alleen geldt voor uitspraken waarin iedereen zich kan terugvinden. Deze vrijheid geldt ook voor uitspraken die een land of een deel van de bevolking kwetsen, choqueren of verontrusten. Zulke uitspraken zijn dus op zich niet strafbaar. Maar aan het recht op vrijheid van meningsuiting zijn wel degelijk grenzen verbonden en is aldus niet absoluut. Zo mag in bepaalde gevallen het recht op vrijheid van meningsuiting beperkt worden om de nationale veiligheid, de bescherming van de goede zeden en de bescherming van de goede naam en rechten van anderen te waarborgen. Aan zulke inperkingen worden wel strikte eisen gesteld. Uitspraken die aanzetten tot haat (hate speech) of discriminerende uitspraken kunnen ook niet door de beugel. De lijn tussen wat wel en wat niet kan is soms dun en niet iedereen is het altijd eens over die grens.
Censuur : betekenis Censuur is het gebruiken van de macht van de staat, of ander controlerende macht, een bepaalde groepering, of van bepaalde individuen, om informatie achter te houden of de expressie aan banden te leggen. Over het algemeen heerst de opvatting, dat censuur voor "criminalisering" zorgt, van bepaalde acties, of van de (al dan niet suggestieve) communicatie van zulke acties. In moderne zin bestaat censuur uit elke poging om informatie, gezichtspunten of methoden van uitdrukking zoals kunst of schuttingtaal te verbannen. Het doel van censuur is om de status quo te handhaven, om de ontwikkeling van een maatschappij, of een afwijkende mening van een individu of een groep mensen, te onderdrukken. Censuur wordt onder meer aangetroffen in georganiseerde religies, clubs, sociale groepen en regeringen. Als voorstanders van vrijheid van meningsuiting zijn er ook dergelijke groepen die tegen censuur zijn. Censuur kan worden onderscheiden in preventieve censuur, waarbij niet zonder toestemming vooraf gepubliceerd mag worden, en repressieve censuur, waarbij na publicatie een verbod of andere maatregelen tegen de publicatie worden getroffen. Censuur kan enerzijds gebruikt worden om te voorkomen dat de macht van een bepaalde instantie wordt ondermijnd, maar anderzijds ook met het idee de burger te beschermen. Dit laatste argument is in de geschiedenis vaak door overheden misbruikt als rookgordijn voor het eerste. Een bekende uitspraak van Thomas Jefferson, de derde president van de VS, is: "It is error alone which needs the support of government. Truth can stand by itself."
Censuur vanwege politieke motieven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in alle door de nazi's bezette landen boeken van joodse auteurs via boekenverbrandingen vernietigd. Ook films, muziek en andere artistieke uitingen waarin mensen van andere rassen dan het blanke positief werden afgeschilderd werden gecensureerd. Alle moderne kunst werd als Entartete Kunst beschouwd en doorverkocht aan andere landen. Sinds het einde van deze oorlog zijn in Duitsland nog steeds grotendeels alle boeken en andere uitingen van nazisme verboden, waaronder boeken van bekende nazi's zoals Mein Kampf. Ook andere dictaturen censureren vaak journalisten, oppositieleden en kunstenaars die kritiek leveren op het regime of verzet zouden kunnen inspireren. De staat controleert hierbij de pers en media. Sinds de jaren 1980 en 1990 bestaat er ook het fenomeen van politiek correctheid waarbij racistische, seksistische of andere discriminerende elementen worden gecensureerd uit films, televisieseries en andere media. Vaak worden hierbij ook kunstwerken gecensureerd die gemaakt werden in een tijd waarin deze zaken niet als aanstootgevend werden gezien. Een bekend voorbeeld zijn de vele Amerikaanse films uit het interbellum waarin gelachen wordt met stereotype voorstellingen van Afro-Amerikanen en andere niet-blanke rassen. In het begin van de 21e eeuw is de politieke correctheid gaandeweg verdrongen door de nieuwe politieke correctheid. Deze nieuwe politieke correctheid brengt ook zijn eigen vorm van censuur met zich mee, waarbij kritiek op (extreem)rechtse politiek wordt geweerd. Zo werd de Willem Arondeuslezing van de historicus Thomas von der Dunk in het Provinciehuis van Noord-Holland in Haarlem afgelast wegens een te kritische politieke toonzetting.
Censuur vanwege religieuze motieven Doorheen de geschiedenis zijn veel boeken, toneelstukken en wetenschappelijke werken verboden geweest vanwege religieuze motieven. Het Vaticaan had zelfs tot diep in de 20ste eeuw een index waarop alle boeken belandden waarvan de ideeën in strijd waren met de leer van de katholieke kerk. Deze Index librorum prohibitorum werd in 1968 door paus Paulus VI opgeheven. In 1989 werd Salman Rushdies boek De Duivelsverzen door de Iraanse ayatollah Khomeini verboden via een fatwa op verdenking van blasfemie, waardoor de auteur gedwongen werd onder te duiken. Sinds de controverse over de Jyllands-Posten-cartoons waarin de profeet Mohammed werd afgebeeld vermijden ook andere media angstvallig afbeeldingen van de profeet. Een aflevering van de animatieserie South Park, 201 werd in 2010 verboden omdat ze Mohammed als personage opvoerden. Censuur vanwege seks en geweld Sommige zaken worden gecensureerd omdat ze seksuele thema's hadden, zoals Lady Chatterley's Lover dat decennialang niet verkrijgbaar was in Groot-Brittannië. Ook beelden van naaktheid (borsten, billen, geslachtsdelen) worden in veel landen onzichtbaar gemaakt via zwarte balkjes of vaaggemaakte beelden. Dit gebeurde bijvoorbeeld tijdens de heruitzending van het "Nipplegate"-incident rond popzangeres Janet Jackson in 2004. Op televisie en radio, vooral in Engelstalige landen, worden scheldwoorden, krachttermen of seksueel getinte woorden en begrippen vaak met een pieptoon onverstaanbaar gemaakt. Dit gebeurt onder meer bij talkshows waar mensen elkaar beginnen uit te schelden, zoals The Jerry Springer Show, of in videoclips. Eind jaren 80 ontstonden de PMRC-stickers met "Parental Advisory: Explicit Lyrics", waarop kopers gewaarschuwd worden als een muziekalbum controversiële thema's of woorden gebruikt. Soms worden videobeelden, foto's of geluidsfragmenten zelf niet gecensureerd, maar knipt men hele scènes weg of wordt bepaald materiaal gewoon niet uitgezonden of gepubliceerd. Scènes met hevig geweld of mensen die voor de camera sterven, worden geëxecuteerd of worden vermoord worden zelden getoond. In 1989 werd bijvoorbeeld de executie van de Roemeense dictator Nicolae Ceauşescu en zijn vrouw Elena weliswaar gefilmd, maar de meeste zenders toonden enkel de beelden vóór en na de executie. Media die zich richten op kinderen worden hevig gecontroleerd. Zo wordt in veel kinderprogramma's ongepast gedrag dat kinderen zouden kunnen imiteren gecensureerd, zoals roken of geweld. Videospelletjes zijn ook vaak het onderwerp van censuur, vanwege het hevige geweld.
Censuur vanwege smaad Boeken kunnen soms ook gecensureerd worden op beschuldiging van smaad of laster. Zo werd in 1999 Herman Brusselmans' boek "Uitgeverij Guggenheimer" in België verboden omdat modeontwerpster Ann Demeulemeester vond dat Brusselmans haar te zwaar beledigd had. In 2008 werd een nummer van het blad Humo uit de handel gehaald vanwege een humoristisch bedoelde fotomontage rond politiefunctionaris Fernand Koekelberg. Militaire censuur Militaire censuur is een verhaal apart. De militaire censor controleert brieven van soldaten naar het thuisfront, om te voorkomen dat geheime informatie openbaar wordt en/of bij de vijand terecht komt. Zo mag een militair vaak niet vertellen waar hij precies gelegerd is. Ook wordt angstvallig negatief nieuws onderschept om te vermijden dat het moreel van de bevolking of de soldaten zelf wordt ondermijnd. Zo werd tijdens de Golfoorlog (1991) in Irak weinig gefocust op de mensenslachtoffers die sneuvelden, maar wel op de hoogtechnologische wapens die werden ingezet.
Zelfcensuur Een bijzondere vorm van censuur is zelfcensuur. Een artiest censureert zelf bepaalde of volledige delen uit zijn eigen werk. Het bekendste voorbeeld is Stanley Kubrick die van 1973 tot zijn dood in 1999 de film A Clockwork Orange in Engeland volledig verbood, evenals alle merchandising en distributie. De film inspireerde namelijk een groot aantal copycat-moorden en verkrachtingen en Kubrick was bang dat hij hiervan ook ooit het slachtoffer kon worden.
Ook cartoonisten protesteren tegen stripcensuur in Vlaams parlement 22/05/2013 om 15:20 - Bijgewerkt op 20/08/2013 om 07:33
Het protest tegen het leeghalen van een Frans tekstballonnetje van een striptentoonstelling in het Vlaams parlement breidt uit.
Press Cartoon Belgium protesteert, in een mededeling die werd ondertekend door onder meer Jeroom, Zaza en Marec, tegen de censuur die werd uitgevoerd op de affiche van de striptentoonstelling in het Vlaams parlement. 'Ontoelaatbare censuur' De vzw Press Cartoon Belgium protesteert "met klem tegen het ingrijpen in, en verminken van een stripplaat van François Schuiten". In kunst, getekend, geschilderd of gebeiteld, kan nooit van buiten af, laat staan van hogerhand, worden ingegrepen, laat de vzw weten. "Wie zich daaraan schuldig heeft gemaakt, hetzij voorzitter Jan Peumans, hetzij de curatoren Jan Hoet of Dany Vandenbossche, is medeplichtig aan ontoelaatbare censuur." De mededeling is ondertekend door Jeroom, Kamagurka, Marec, Nix, Quirit, Zaza, Vincent Baudoux, Cécile Bertrand, Emiel de Bolle, Canary Pete, Clou, Cost., Vincent Dubois, Frédéric duBus, Josse Goffin, Paul de Groeve, JacPé, Kanar, Karl, Kroll, Jean-Louis Lejeune, Philippe Moins, Johan de Moor, Olivier Saive, Samuel, Jacques Sondron, Nicolas Vadot, Vejo en Xavier Zeegers. Kamagurka laat tekeningen verwijderen Bij het parlement is te horen dat er nog maar één officiële vraag is om werk te verwijderen, van Kamagurka. De tekeningen van Kamagurka worden woensdagnamiddag verwijderd uit de tentoonstelling. Ook Nix en Herr Seele lieten vorige week verstaan de tentoonstelling te willen boycotten, maar zij richtten nog geen officiële vraag tot de diensten van het parlement. (Belga/TE)
De Cartoon Een cartoon of spotprent is een humoristische tekening. Dit kan bijvoorbeeld een karikatuur van een bekend persoon, een persiflage van een actuele situatie of simpelweg een afbeelding van een komische situatie zijn. Veel kranten en tijdschriften publiceren cartoons. In kranten gaat het vooral om politieke spotprenten.
Stiljfiguren Allegorie Een allegorie in de literatuur is een metafoor die door het gehele gedicht, verhaal of boek wordt volgehouden In een allegorie worden abstracte begrippen voorgesteld als personen (Jaloezie, Dood, Deugd enz.). In de middeleeuwen was de allegorie vooral didactisch van aard: men kon zich de begrippen als personen voorstellen en ze aldus beter doorgronden. Ook in de beeldende kunst komt de allegorie voor.
Hier is de krokodil de tirannie en de pen betekent de pers die vecht tegen de onderdrukking.
Personificatie Een personificatie is een vorm van beeldspraak waarbij levenloze zaken, nietmenselijke levensvormen of abstracte begrippen menselijke eigenschappen krijgen toegeschreven of waarbij ze als een (levend) persoon worden opgevoerd. De volgende zinnen bevatten elk een personificatie: Het gevaar loerde op elke straathoek. De bomen fluisteren zachtjes haar naam. Het papier is geduldig.
..Ik voel me niet lekker … ik heb nog leven aan de oppervlakte van mijn korst en dat krabt.
Karikatuur Een karikatuur is een humoristische voorstelling van een persoon of zaak, waarbij de meest kenmerkende trekken sterk overdreven worden. Ze kunnen zowel ter amusement of ter belediging bedoeld zijn. Karikaturen worden vooral geassocieerd met cartoonisten ('karikatuur' wordt ook wel als synoniem voor cartoon gebruikt), maar ook in het poppenspel, theater en typetjes kan men karikaturale personen, situaties of gedragingen terugvinden.
Vergelijking Een vergelijking is een vorm van beeldspraak die expliciet de overeenkomst noemt tussen het onderwerp en iets anders met de woorden als, zoals of gelijk, de tweede naamval of een koppelwerkwoord. Een vergelijking met als is een als-vergelijking, ontbreekt de verbinding noemt men het een asyndetische vergelijking
20 November : internationale dag van de Rechten van het Kind, op 8 AM 1st cader : In Europa. Ma, ik wil niet op school gaan 2de cader : In Azïe. Ma, ik wil niet aan de fabriek gaan. 3de cader : In Afrika. Ma, ik wil niet aan de oorlog gaan. Oops, ja… Ik heb vergeten dat ik w
Rode Duivels maken selfie voor paleis
De Rode Duivels hebben opnieuw uitgepakt met een opmerkelijke selfie. Dit keer stuurde aanvoerder Vincent Kompany een 'groepsselfie' via Twitter de wereld in. Daarop poseerde hij samen met Defour, Mirallas, Van Buyten, Lukaku, Witsel, Vertonghen, Januzaj en bondscoach Wilmots voor de poorten van het koninklijk paleis. Daar spraken de Rode Duivels kort een uitzinninge menigte toe.
Tous ensemble dankzij de Rode Duivels? In de berichtgeving over de Rode Duivels ligt de nadruk op de eenheid van België als natie. Vlaanderen en Wallonië blijken ondergeschikt aan België wanneer onze media praten over het nationale voetbalteam. De politieke en communautaire conflicten die normaal in sterke mate de media beheersen, komen niet ter sprake.
Dat is de conclusie van een onderzoek uitgevoerd door Tess Elst, masterstudente journalistiek aan het departement Toegepast Taalkunde van de Erasmushogeschool Brussel. Ze onderzocht voor haar masterproef de artikels in Het Nieuwsblad en Le Soir tijdens de voorbije EK-kwalificatiecampagne van de Rode Duivels. De Rode Duivels zijn helemaal hip. Bijna twee miljoen Belgen zagen hoe de Duivels begin deze maand de Schotten met 0-2 van de mat speelden. Hun thuiswedstrijden zijn steevast in enkele minuten uitverkocht en de spelers zijn immens populair in binnen- en buitenland. Supporters wapperen massaal met Belgische vlaggen en uit volle borst weerklinkt het strijdlied, ‘tous ensemble’. De Rode Duivels lijken samen met hun achterban op weg naar het WK 2014 in Brazilië. De fanatieke steun voor de Rode Duivels staat in schril contrast met de politieke realiteit in ons land waar de N-VA in de peilingen ongeziene hoogtes haalt. De ‘moeder aller verkiezingen’, waarin Bart De Wever en de zijne deze voorspellingen zullen proberen te verzilveren, vindt ook plaats in 2014. Dit contrast vormde dan ook de aanleiding voor dit onderzoek. Een eerste opmerkelijke vaststelling was dat er in de krantenartikels nauwelijks of niet gesproken wordt over de Vlaamse en/of Waalse identiteit. De Belgische nationale identiteit werd daarentegen in haast elk artikel uitdrukkelijk vermeld. Spelers zijn ‘Belgen’, geen ‘Vlamingen’ of ‘Walen’. België wordt in de kranten voorgesteld als de enige relevante identiteit als we spreken over de Rode Duivels. Bovendien wordt er in de artikels over België gesproken als een eendrachtig land. Liefde voor de nationale ploeg en voor België worden gezien als zeer belangrijke kenmerken. Kapitein Vincent Kompany, die uitdrukkelijk zijn toewijding voor het land en de ploeg in de verf zet wordt uitgebreid geprezen. Daarnaast komen de Belgen als volk in de verslaggeving naar voren als mensen die veel belang hechten aan werkkracht en efficiëntie. Nog opvallend, er zijn haast geen verschillen te bespeuren tussen de Vlaamse en Waalse verslaggeving. In beide landstalen wordt er dezelfde toon gehanteerd om over België te spreken. In de berichtgeving over de Duivels worden de politieke realiteit en communautaire perikelen dus even aan de kant geschoven, ten voordele van de Belgische eenheid. Voetbal is een Belgisch feest. Een opvallende vaststelling voor u en ik, maar ook voor onze politici. Tess Elst, Communicatiewetenschap
- Dat was goed, hé.... - Ja, heel goed … - Nou dan, tot volgende keer …
!
donderdag 09 december 2004 Auteur:
Medisch geheim
Aparte wetten om strijders te straffen ziet Milquet niet zitten, maar vorige maand is de terrorismewet uitgebreid en daarmee kunnen jongeren die gaan vechten bij terroristische groeperingen, wel vervolgd worden.
Lust om meer te weten op het leven van karikaturisten door de wereld?
A Just like the best politica l ca rtoons, a n in-‐ sightfu l a nd frightfu lly fu nny docu m enta ry’ Boyd va n Hoe il, The Hollywood reporter
ACe docu m enta ire pou r u ne liberté d’expres-‐ sion partout menacée est à la fois utile et pas-‐ sionnant’ Soph ie Grassin, Le Nouvel Observateu
ACeux qu i m enacent, ridicu lisent et af-‐ frontent les vra is pu issa nts a u péril de leu r v ie’ J-‐C Bu isson, Le Figa ro Magazine
P o r t r e t t e n v a n d e t w a a l f c a r t o o n i s t s v a n d e d o c u m e n t a i r e
C ô t e d ʻ’ I v o i r e : Zo h o r é
F r a n c e : P l a n t u
P a l e s t i n e : B o u k h a r i
V é n é z u e l a : R a y m a S u p r a n i
U S A : D a n z i g e r
Tu n i s i e : N a d i a K h i a r i
B u r k i n a -‐ F a s o : G l e z
C h i n e : P i S a n
M e x i q u e : B o l i g a n
I s r a ë l : K i c h k a A l g é r i e : S l i m
R u s s i e : Z l a t k o v s k y
