Godfried Kardinaal Danneels

Godfried Kardinaal Danneels BRON: Apache News Lab, België

http://www.apache.be/2012/01/17/operatie-kelk-de-pitbull-en-de-poedel/ (ʺOperatie KELK, de pittbull en de poedelʺ)

Philippe Moureaux

NEDERLANDSE VERTALING TEKST VAN ALBERT MAHIEU (bron: ) eindredactie: hm Albert M. Mahieu Volksvertegenwoordiger Brussel, 4 mei 2004 Aan de heer Stéphane Goux Voorzitter van het Assisen-Hof Paleis van Justitie B-6 700 Arlon Geachte Voorzitter, Onderwerp: Dutroux en trawanten De wet verplicht u naar eer en geweten al het mogelijke te doen om de waarheid aan het licht te brengen. Voor dat doel is u de ruimte van beslissingsvrijheid toegekend, die u toestaat alles te ondernemen wat u nuttig acht om de waarheid te achterhalen. Hierbij ingesloten vindt u de brief en de documenten die ik op 7 april 2004 aan de heer Paul De Gryse, Officier van Justitie te Brussel, heb toegestuurd. Zoals u zelf zult kunnen vaststellen, handelt het om extreem belangrijke stukken, want ze lijken erop te wijzen dat juffrouw Julie Lejeune en juffrouw Mélissa Russo niet door de honger zijn omgekomen, maar ten gevolge van verkrachting, folteringen en marteling. Zelfs als ze zichzelf niet schuldig hebben gemaakt aan bovengenoemde misdrijven, hebben de aangeklaagden, of heeft één van hen, deze kleine meisjes direct of indirect aan hun beulen en ‘consumenten’ overgeleverd, en zijn zij daarom de handlangers van laatstgenoemden, zodanig dat zonder hen dit misdrijf niet had kunnen worden gepleegd. Hoogachtend, Albert M. Mahieu Raadslid van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 2

Albert M. Mahieu Volksvertegenwoordiger Brussel, 7 april 2004 Aan de heer Paul De Gryse Officier van Justitie Dependance van het Paleis van Justitie Rue des Quatre-bras 13 B- 1000 Brussel

Geachte Officier van Justitie, Onderwerp: Te uwer inlichting en t.b.v. elk mogelijk rechtmatig gebruik van deze informatie. Na ampele overweging en nadat ik verschillende gezagsinstanties heb geconsulteerd, kom ik tot het besluit dat het mijn plicht is om u in kennis te stellen van feiten waar ik alleszins onvrijwillig getuige van ben geweest. Ik zet die feiten in de bijlagen uiteen. Het initiatief dat ik hier neem, is gegrond op en wordt gerechtvaardigd door overwegingen van zowel morele alsook juridische aard. Het is namelijk • •

niet toelaatbaar om te proberen het hoogste gezag van de katholieke kerk in België in diskrediet te brengen, en ondenkbaar dat iemand die kennis heeft van ernstige misdrijven daar de bevoegde gerechtelijke autoriteiten niet van op de hoogte stelt.

Ik beschik over genoeg inzicht om het puur juridisch gezien gebrekkige bewijs voor enkele van de feiten die ik ga noemen, te beseffen. Desalniettemin ben ik persoonlijk direct getuige geweest van gebeurtenissen waarvan ik meen dat het nodig is u er langs officiële weg van op de hoogte te stellen. U bent uiteraard vrij om te beslissen welke gevolgen u daaraan meent te moeten verbinden. Staat u mij toe a.u.b. te benadrukken dat hoewel de bewijskracht van de verklaringen die door X gedaan zijn, zwak is, dat niet geldt voor de reacties 3

van Kardinaal DANNEELS, want deze laatste denkt blijkbaar de ene na de andere actie te moeten ondernemen die hij beter achterwege zou moeten laten, terwijl hij tevens verzuimt zelfs het geringste van de initiatieven te nemen die logischerwijs voor de hand liggen. Zijn reactie is namelijk in elk opzicht onlogisch en onbegrijpelijk, en het is uiteraard dat laatste punt dat problematisch is, voornamelijk gezien het feit dat het hier een persoonlijkheid betreft met een dergelijk status. Ik houd mij natuurlijk volledig tot uw beschikking. Hoogachtend, Albert M. Mahieu Volksvertegenwoordiger

BIJLAGEN Albert M. Mahieu Volksvertegenwoordiger

To whom it may concern Objectieve weergave van mijn bezoek aan Kardinaal Godfried DANNEELS

WOENSDAG 31 DECEMBER 2003: X deponeert bij het Vaticaan een envelop met daarin documenten die suggereren dat de huidige aartsbisschop van België pedofielen in bescherming neemt. Maar hij is niet de enige in België, verre van dat. Voor X is het grootste probleem dat Kardinaal Danneels voorgeeft juist pedofilie te willen bestrijden. X en zijn vrienden van de Loge wensten niet dat de kardinaal enige kans zou maken de toekomstige paus te worden. Teneinde hun doel te bereiken, ondernemen ze een actie die gezien moet worden in het kader van een poging de positie van de kardinaal te ondermijnen en hem in diskrediet te brengen. Het handelt in feite om pure chantage. 4

Twee andere bronnen zullen later bevestigen dat dat inderdaad de bedoeling van de Loge was. Deze onderneming is in de ogen van Albert Mahieu volledig ontoelaatbaar maar daar hij geen feitelijke bewijzen heeft, kan hij op dat moment geen stappen nemen.

ZONDAG 11 JANUARI 2004: Eerst werkbezoek aan X. Er zullen er nog verscheidene volgen. Albert Mahieu kent X al vele jaren en heeft bij twee gelegenheden samen met hem diens advocaat Y bezocht. Hij begint nu beetje bij beetje achter een reeks details te komen die zijn aanvankelijke vrees bevestigen. DONDERDAG 15 JANUARI 2004: Werkbezoek om 19:00 uur van X en zijn advocaat Y aan het bureau van Albert Mahieu, gevestigd aan de boulevard Lambermont. De advocaat van X arriveert 20 minuten eerder dan X zelf. X is zeer gespannen en onrustig. Op heel nerveuze toon verklaart hij dat hij eindelijk het vertrouwen gewonnen heeft van de ‘Gentse Koepel’: hij zou een videocassette hebben bekeken en onmiddellijk, zegt hij, een kopie ervan op een veilige plek hebben opgeborgen. Hij probeert duidelijk te maken, maar zijn uitspraken zijn niet erg duidelijk, dat zijn bron zich (dicht?)bij de Staatsveiligheidsdienst bevindt. De beelden van de video-cassette, die in kleur zijn en met geluid, laten het helse lijden van Julie en Mélissa zien, voordat ze omgebracht werden, in gruwelijke omstandigheden, door een gemaskerde beul die een soort van mis opvoert in tegenwoordigheid van een groep van tien tot twaalf personen. De film laat heel duidelijk zien, nog steeds volgens de verklaringen van X, hoe de kleine meisjes voordat ze werden omgebracht, seksueel worden misbruikt door de heer Z, een politicus van de Parti Socialiste die op dit moment in het parlement zit. Hij is absoluut duidelijk herkenbaar op die beelden, geen twijfel mogelijk, zo verzekert X ons.

5

Volgens X is op de beelden te zien dat de beul op een absoluut abjecte manier te werk gaat. De kleine meisjes worden door hem met ijzeren staven en met stukken hout over heel hun lichaam geslagen, terwijl de beul ook nog met naalden en veiligheidsspelden in hun lichaam steekt. De meisjes worden heel hard geslagen. X zegt verder nog dat de meisjes gespiest worden en dat ze heel erg bloedden. Later, tijdens het diner, vertrouwt X Albert Mahieu nog toe dat het geschreeuw van de meisjes in de film zo onverdraaglijk was, dat hij het niet meer kon aanhoren, en daarom gesmeekt had om het geluid uit te zetten X spreekt zich niet uit over de vraag of de meisjes het geweld dat ze hadden ondergaan overleefd hadden. Hij zegt dat wat hij gezien had blijkbaar maar een deel was van de film over wat er met de meisjes gedaan werd, en dat daarin niet te zien was of ze het al dan niet overleefden. Hij zegt echter dat het hem onvoorstelbaar lijkt dat ze het overleefd zouden kunnen hebben. Advocaat Y deelt Albert Mahieu later mee dat X niet zal aarzelen over de cassette te spreken met bepaalde journalisten. Het lijkt dat dat inderdaad gebeurd is, want hij zou erover gesproken hebben met de heer Marc Metdepenningen, een journalist van de krant ‘Le Soir’, tijdens een lunch ergens begin 2004. Verder is het zo dat toen X op een later moment per toeval geconfronteerd werd met enkele autopsiefoto’s van de meisjes en daarbij zag dat de sporen van de mishandeling die hij op de cassette had gezien duidelijk herkenbaar waren, hij zo ontdaan was dat hij verscheidene keren het toilet moest bezoeken om zich op te frissen. En men moet inderdaad toegeven dat een nauwkeurige analyse van de foto’s door professoren van buitenlandse universiteiten, helaas de hierboven beschreven hypothese van de marteling van de meisjes bevestigt.

DE WEEK VAN 19 JANUARI 2004: Nu beweert X dat hij, via een derde, aan dezelfde contactpersoon bij het Vaticaan een kopie van de videocassette zou hebben bezorgd waarop ook de details van de moord op Julie en Mélissa zijn te zien. X beweert verder dat hem via de telefoon is bevestigd dat de cassette inderdaad is aangekomen en dat men ze bekeken heeft.

6

In de op deze week volgende week bespreekt Albert Mahieu met enkele van zijn beste vrienden wat hij het beste kan doen. De conclusie is dat het ontoelaatbaar is dat de Loge of welke andere organisatie of persoon dan ook, het hoofd van de kerk in België tot doelwit van een chantageactie maakt en hem eventueel de mogelijkheid om tot paus te worden verkozen ontneemt. En dat zelfs als het zo is dat de kansen dat een Belg tot paus verkozen wordt miniem zijn. Albert Mahieu besluit daarom om kardinaal Danneels persoonlijk op de hoogte te stellen van de chantage waarvan hij het doelwit is bij het Vaticaan, en hij neemt vervolgens contact op met de kardinaal om een afspraak te maken. DONDERDAG 29 JANUARI 2004: Eerste bezoek aan het aartsbisdom in Mechelen-Brussel, om 18:00 uur. Er moet sprake zijn geweest van een misverstand bij het afspreken van dit bezoek, want de juiste datum voor het bezoek blijkt één week later te zijn. DONDERDAG 05 FEBRUARI 2004: Tweede bezoek, tussen 18:00 uur en 18:40 uur. Onderhoud met kardinaal Godfried Danneels. Het gesprek wordt bijna volledig in het Vlaams gevoerd. De ontvangst is kil en afstandelijk: “Dag. Gaat u zitten. Ik luister.” Albert Mahieu stelt zich voor en zet kort zijn curriculum vitae uiteen. Al doende vertelt hij over zijn familie en over zijn katholieke opvoeding, en over zijn universitaire studie aan de Katholieke Universiteit van Leuven, zijn carrière in het bedrijfsleven en in de wereld van de high-finance, over de voornaamste zaken waarmee hij zich heeft beziggehouden en ten slotte vertelt hij hem over zijn teleurstellende ervaringen met de politiek, als onafhankelijk raadslid in de Regionale Raad van de Belgische hoofdstad. Vervolgens vraagt hij of kardinaal Danneels een zekere X kent. Dat ontkent hij maar hij zegt dat hij een priester met dezelfde naam heeft gekend. Albert Mahieu schets dan kort wat voor iemand X is, en vertelt voorts dat deze beweert correspondentie te onderhouden met kardinaal Danneels, en hij 7

beschrijft de gebeurtenissen waarvan hij getuige is geweest op donderdag 15 januari 2004 in zijn bureau aan de bouvelard Lambermont te Brussel, in aanwezigheid van mr. Y, de huidige advocaat van X. Vervolgens probeert Albert Mahieu met enorm veel moeite de juiste bewoordingen te vinden om de gruwelijkheden te beschrijven die de twee kleine meisjes zouden hebben ondergaan, volgens de verklaringen van X. Hij legt dus heel duidelijk uit dat hij NIET de gelegenheid heeft gehad die videocassette te bekijken en dat hij er geen enkele kopie van in zijn bezit heeft. Vervolgens verklaart hij dat op de film duidelijk te zien is dat de meisjes voordat ze vermoord werden, seksueel misbruikt werden door de heer Z, de politicus die tegenwoordig voor de Parti Socialiste in het parlement zetelt. Hij zou heel duidelijk te herkennen zijn op die film – alle details die te zien zijn zouden daarover geen enkele twijfel laten – terwijl hij deelnam aan het gebeuren, te midden van een tien tot twaalftal andere personen. Albert Mahieu voelt zich ongemakkelijk, want zijn gesprekspartner hoort zijn verhaal totaal onbewogen aan en reageert op geen enkele manier op de door Mahieu beschreven gruwelijkheden, als zou het slecht iets zeer banaals betreffen. Bovendien, als Albert Mahieu de naam van de politicus onthult, reageert de kardinaal nog steeds op geen enkele manier; hij geeft zelfs geen blijk van enige verwondering. Ontdaan en geëmotioneerd wegens de feiten die hij net heeft gerapporteerd en wegens de vreemde reactie van de kardinaal, houdt Albert Mahieu even stil om wat te bekomen. Op dat moment stelt de kardinaal de volgende vraag, die zijn absoluut eerste en eigenlijk ook enige reactie tijdens heel het gesprek is: “Sta ik d’r ook op?” Albert Mahieu is volledig van zijn stuk en geschokt door deze vraag, en reageert daarom in eerste instantie ontkennend: “U? Maar natuurlijk niet Monseigneur, dat is toch onmogelijk!” Daarop realiseert hij zich dat uit het antwoord van de kardinaal alleen maar afgeleid kan worden dat het een impliciete bekentenis is en daarom probeert hij zich een houding te geven in deze ontstellende situatie door uit te leggen dat hij eigenlijk niet met absolute zekerheid een antwoord op die vraag kan geven. 8

Hij herhaalt nog eens dat hij niet over de videocassette in kwestie beschikt en dat hij hem daarom niet zelf heeft kunnen bekijken. Hij verwijst vervolgens naar X met de aanmerking dat deze niet erg duidelijk was geweest op dit punt. Maar in feite was het zo dat wat Albert Mahieu net aan Danneels verteld had, op geen enkele manier aanleiding had gegeven tot de veronderstelling of hypothese dat de kardinaal bij de gruwelijkheden aanwezig was geweest. Daarom wordt Albert Mahieu steeds ongeruster. De manier waarop zijn gesprekspartner de nadruk legt op het onderwerp, maakt dat hij meer en meer overtuigd raakt van het feit dat kardinaal Danneels zelf helemaal niet uitsluit dat hij bij die gruwelijke gebeurtenis aanwezig was geweest. Hij vraagt zich of de kardinaal veronderstelt dat hij gekomen is om hem te chanteren en voor zijn stilzwijgen betaald wenst te worden. Want dat is in feite de indruk die Danneels bij hem wekt. Albert Mahieu ziet zich gedwongen om meerdere malen formeel te herhalen dat hij de exacte inhoud van de videocassette niet kent en dat hij de kardinaal is komen opzoeken met de intentie om hem te helpen. Hij vraagt hem dan wat hij denkt dat er gedaan moet en kan worden. De kardinaal vraag hem dan of iemand op de hoogte is van zijn bezoek. Nadat Mahieu had gezegd dat dat niet zo was, herneemt de kardinaal het woord en zegt dat hij absolute discretie wenst. Hij dringt er op aan om geen enkel initiatief te nemen, en vraagt Mahieu om de zaak simpelweg voor iedereen verborgen te houden. Nadat Albert Mahieu hem nadrukkelijk had gevraagd hoe hij over eventuele verdere ontwikkelingen in deze zaak op de hoogte gehouden wilde worden, gaf de kardinaal hem precieze instructies over de te volgen methode: hij wilde alleen per brief worden geïnformeerd, en op de envelop diende de letter W te worden vermeld. Als Albert Mahieu rond 19:00 uur buiten staat, is het minste dat je kunt zeggen wel dat hem het leven nu allerminste rooskleurig toeschijnt. In de dagen en weken die volgen, doet Albert Mahieu wat hij denkt dat zijn plicht is. Hij is bijzonder aangedaan door de dingen die hij heeft meegemaakt en door de onopzettelijke (?) onthullingen die hem waren gedaan, en daarom neemt hij contact op met diverse morele, universitaire, politieke en gerechtelijke autoriteiten in België en elders om met hen in alle vereiste ernst de beste handelswijze in deze affaire te bespreken. 9

Pas nadat hij systematisch en nauwgezet alle implicaties van een en ander had afgewogen, besloot hij in gemoede welke strategie hij het beste kon volgen. ZONDAG 8 FEBRUARI 2004: Het laatste werkbezoek waarbij X aanwezig was, wordt laat in de avond afgesloten. MAANDAG 9 FEBRUARI 2004: Afrondingsbijeenkomst met mr Y, de advocaat van X. Men ziet zich gedwongen te constateren dat er geen enkele vorm van samenwerking tussen X en Albert Mahieu mogelijk is, gezien het feit dat beide partijen radicaal verschillende ideeën hebben over de te volgen strategie en over het doel dat hun voor ogen staat in deze zaak. Albert Mahieu wil dat alles openbaar gemaakt wordt en op een volledig transparante manier aangepakt wordt, wat daarvan ook de consequenties mogen zijn. Maar X wil iets heel anders. ZATERDAG 21 FEBRUARI 2004: Op nadrukkelijk verzoek van mr. Y, neemt Albert Mahieu voor de laatste keer telefonisch contact op met X met het doel om een overeenkomst met hem te bewerkstelligen tijdens een bijeenkomst die was voorzien voor zondag 22 februari 2004 om 10:00 uur. Albert Mahieu breekt het gesprek na 34 seconden af… Voortaan is elke samenwerking tussen hen uitgesloten en wordt elk contact strikt door Mahieu geweigerd. MAANDAG 23 FEBRUARI 2004: In de loop van de volgende twee weken neemt Albert Mahieu met diverse personen contact op met het doel zijn bezoek aan het Vaticaan voor te bereiden. ZONDAG 7 MAART 2004: Albert Mahieu begeeft zich naar Rome voor een verblijf aldaar van 4 dagen. Hij ontmoet daar de autoriteiten van het Vaticaan die belast zijn met het oplossen van dit soort problemen. Hij stelt hen alle nodige documenten ter hand om de situatie juist te kunnen begrijpen, een situatie die, gezien haar ernst, heel nauwgezet wordt bekeken. 10

Uit informatie uit officiële bronnen blijkt dat de reguliere procedure die door het Vaticaan voor dit soort gevallen wordt voorzien, officieel in gang is gezet en nauwgezet verder zal worden uitgevoerd.

Albert Mahieu Volksvertegenwoordiger To whom it may concern OPMERKINGEN N.A.V. HET ONDERHOUD MET KARDINAAL GODFRIED DANNEELS Wat zijn de problematische punten in dezen? 1. De fouten die zijn begaan of de verkeerde stappen die zijn genomen 1. De vraag ‘Sta ik ook op de video’, welke vraag op zich een impliciete bekentenis is. 2. De afwezigheid van enige reactie ten aanzien van zulke gruwelijkheden. 3. De afwezigheid van enige reactie op de bekendmaking van de naam van de politicus, alsof het hier een algemeen bekend feit betrof. 4. De aandrang waarmee om een antwoord werd gevraagd op de vraag of de kardinaal te herkennen viel op de videocassette. 5. Het feit dat de discussie over dat onderwerp zo lang bleek te moeten duren. 6. De schaamteloosheid waar de kardinaal blijkt van geeft door zich zo brutaal te gedragen als uit de voorgaande punten blijkt. 7. Het feit dat de ontkenningen van Albert Mahieu zo weinig geloof leken te vinden ook nadat hij zich meermaals genoodzaakt voelde te benadrukken dat hij de video niet gezien had, dat hij er geen kopie van had en dat X tegenover hem op geen enkele wijze had gezinspeeld op de aanwezigheid van de kardinaal tijdens de seance waarin de meisjes werden vermoord. 8. Het gebrek aan belangstelling voor het initiatief van Albert Mahieu om in Rome te proberen de waarheid boven tafel te krijgen: de kardinaal nam geen enkel initiatief om er met een schriftelijke en ondertekende verklaring op te reageren. 9. De vraag om informatie over de namen van de personen die op de hoogte waren van Mahieuʹs initiatief om de kardinaal te benaderen. Het 11

motief van die vraag was in feite om te weten te komen of Albert Mahieu over dat initiatief al met iemand gesproken had, en zo ja, om de namen van die personen te krijgen. 10. De wens of eigenlijk de eis van de kardinaal om een zo groot mogelijke discretie in acht te nemen. 11. Zijn totale gebrek aan belangstelling voor enige actie om de zaak verder te helpen oplossen. 12. Het ondanks het vorige aangeven van een heimelijke methode om toch verder contact met Mahieu te onderhouden. 13. De weigering om ook maar de geringste actie te ondernemen, zelfs niet door een aanklacht wegens chantage door X bij de autoriteiten van het Vaticaan in te dienen.

2. De dingen die Danneels achterwege heeft gelaten en die hij juist wel had moeten doen 1. De vraag die hij stelde voorzichtig stellen, met de nodige kiesheid: – Door de voorwaardelijke wijs te gebruiken. – Door op te merken dat het eenvoudig is om een video te vervalsen… bijvoorbeeld met de woorden: ”Denkt u dat het mogelijk zou zijn dat men de video vervalst heeft die men bij het Vaticaan heeft bezorgd, om mij in diskrediet te brengen?”, of ”Gezien wat u me net verteld heeft: zou het mogelijk zijn dat men op vage wijze zou kunnen suggereren dat ik op die video op een of andere onduidelijke manier te herkennen zou zijn?” Het spreekt voor zichzelf dat Albert Mahieu op al die vragen automatisch ontkennend zou hebben geantwoord. Zodat de kardinaal daardoor van hem geen enkele informatie zou hebben verkregen over wat er werkelijk speelde. Hetgeen kan verklaren waarom Danneels de vraag zo direct stelt. Wat dan weer heel goed een impliciete bekentenis kan betekenen. 2. Vermijden om op een vervelende manier aan te dringen en de discussie te laten voortduren. Fijngevoelig te werk gaan, subtiel en voorzichtig. Duidelijk reageren op het groot aantal ontkenningen van de kant van Albert Mahieu. 3. Een schriftelijke bevestiging van het onderhoud aan Albert Mahieu vragen. 4. Om de precieze persoonsgegevens van X vragen, net als om alle andere nuttige informatie in dezen.

12

5. Een discussie beginnen over de vraag of het raadzaam was een of andere actie te ondernemen, m.n. door een aanklacht wegens poging tot chantage in te dienen bij het Vaticaan of in België. 6. Onmiddellijk contact opnemen met het Vaticaan om de situatie recht te trekken; bij weten van Albert Mahieu is dat namelijk niet gebeurd. Blijk geven van enige belangstelling voor welke mogelijke actie dan ook om de situatie op te lossen en in Rome de reputatie van de kardinaal te redden. 7. Vragen stellen om meer te weten te komen over de motieven van de leden van de Gentse Loge. 8. Aandringen op onmiddellijke en daadkrachtige, zij het misschien discrete, actie bij wijze van adequaat antwoord op de beschuldigingen. 9. Als een normaal mens reageren bij het aanhoren van zoveel gruwelijkheden. 10. Tenminste enige verwondering veinzen bij het vernemen van de naam van de Brusselse politicus van de Parti Socialiste. 11. Niet openlijk vragen naar de eventuele publiciteit rondom het initiatief van Albert Mahieu. 12. Duidelijk laten blijken dat hij de zaak op een of ander manier direct persoonlijk verder met Mahieu wilde bespreken in de toekomst. 13. Een groep mensen organiseren die tot taak zouden hebben om in de tegenaanval te gaan en de naam van de leider van die groep aan Albert Mahieu meedelen. 14. Er koste wat koste voor zorgen dat hij nauw contact met Mahieu bleef onderhouden, om er zeker van te zijn dat elke aanvullende inlichting hem onmiddellijk zou kunnen worden meegedeeld. 3. Waarom neemt Albert Mahieu al deze risico’s terwijl het enige bewijs dat hij heeft het getuigenis is dat tegenover hem is afgelegd, een getuigenis dat dus grote kans loopt door de verklaringen van de kardinaal te worden tegengesproken? Wie beweert dat het getuigenis dat Albert Mahieu kent, het enige bewijs in deze zaak is? In feite is er sprake van een heel pakket aan onderling overeenstemmende bewijzen. En hoewel het niet precies duidelijk is wat ze bewijzen, wijzen ze allemaal op een zeer kwalijke situatie voor kardinaal Danneels. Want als de initiatieven die de kardinaal wél heeft ondernomen al een aanwijzing vormen voor zijn schuld, zijn de dingen die hij niet heeft ondernomen nog onthullender wat betreft de realiteit die hij wenst te verbergen. 13

4. Waarom zou men enig geloof hechten aan het getuigenis van X? Zijn onthullingen zijn voornamelijk wegens de reacties van de kardinaal zélf geloofwaardig. Het is wat deze laatste ten gevolge van die onthullingen zegt en doet en vooral wat hij niet doet dat van beslissend belang is voor de eventuele conclusies die men gaat trekken. In feite waren de verklaringen van X niet echt van invloed op wat er daarna zou gebeuren. Tegelijkertijd waren zijn reacties niettemin nogal veelzeggend: • Nadat hij met een autopsiefoto wordt geconfronteerd van de vermoorde meisjes voelt hij verscheidene keren achtereen de acute behoefte om zich te gaan opfrissen. • Met kan niet ontkennen dat er een ontstellende overeenkomst is tussen de sporen van geweld die bij de autopsie op de lichamen van de meisjes gevonden zijn en de marteling die X beschreven had nog voordat hij de foto’s van de autopsie van de meisjes had gezien. • Hij verwijst naar de pijnkreten van de meisjes, zeggende dat ze onverdraaglijk waren. Dat is een veelzeggend detail dat je niet zo maar uit je duim zuigt, vooral niet in omstandigheden zoals die onder welke deze dingen door X verteld werden. • Hij neemt het risico de naam van de politicus van de Parti Socialiste te noemen, zonder dat dat feit enige toevoegende waarde heeft in zijn verhaal, behalve als het op waarheid berust. 5. En als Albert Mahieu nu een fantast is? Dat is onmogelijk, want de twee afspraken met de kardinaal hebben wel degelijk plaats gevonden. Als Albert Mahieu een fantast was, dan zou hij dus zonder reden een vijftig minuten durend onderhoud met de kardinaal hebben gehad. Bovendien had Albert Mahieu van te voren de secretaris van de kardinaal duidelijk ingelicht over het motief van zijn bezoek: de kardinaal waarschuwen voor ontoelaatbare praktijken waarmee de Loge bezig was met het doel hem elke kans op het pausdom te ontnemen. Het motief voor dat bezoek werd niet afgewezen, zodat het duidelijk is dat de boodschap aan de kardinaal was doorgegeven. Zelfs als er niets anders besproken zou zijn tijdens dat bezoek, wat niet het geval is, dan nog zou het vreemd zijn dat de kardinaal ook op deze verontrustende, zij het betrekkelijk beknopt en neutraal geformuleerde boodschap, geen enkele normale menselijke reactie vertoonde. Het zij tevens gezegd dat Albert Mahieu een hele reeks voorzorgsmaatregelen had genomen om te voorkomen dat zijn optreden op enig moment geïnterpreteerd zou kunnen worden op een manier die hem schade zou 14

hebben kunnen berokkenen. Het lijkt hem echter niet opportuun om over dit aspect van de zaak verder uit te wijden. 6. Bij wijze van samenvatting Albert Mahieu verneemt, geheel per toeval, dat X en zijn vrienden van de Gentse Loge met een absoluut ontoelaatbare chantageoperatie bezig waren tegen het Belgische hoofd van de katholieke kerk, met het doel om hem bij het Vaticaan in diskrediet te brengen en elke mogelijkheid dat hij tot paus benoemd zou worden te torpederen. Omdat hij vindt dat deze chantage absoluut gestopt moet worden, komt hij tot de afweging dat het beste wat hij kan doen is het slachtoffer van die chantage direct te waarschuwen, om hem vervolgens in de gelegenheid te laten voor zichzelf te beslissen wat voor soort actie hem het meest aangewezen lijkt in deze situatie. Wat schildert zijn verbazing als hij zich vervolgens geconfronteerd ziet met een op zijn zachtst gezegd nogal onverwachte reactie van de kant van de kardinaal? De indirecte bekentenis van de kardinaal, die op zichzelf de hele reeks van gebeurtenissen heeft aangezwengeld die er op gevolgd zijn, is weliswaar van kapitaal belang, maar tegelijk een minder formeel bewijs dan het geheel aan verkeerde reacties van de kardinaal en het geheel aan acties die hij in dit geval had moeten ondernemen, maar achterwege liet. Eén ding is duidelijk: alles wat de kardinaal heeft ondernomen heeft een averechts effect gehad en pleit ten slotte tegen hem. Overigens, zoals uit de bijlage nr. 1 mag blijken (”De dramatische situatie van de katholieke kerk in België”) is de bijna onstuitbare terugtocht van de katholieke kerk in België de laatste tien jaar, een groot probleem. Je kunt je namelijk naar aanleiding daarvan een paar terechte vragen stellen. Die situatie, hoe hopeloos ze ook mag zijn, vraagt om een antwoord. Dit pakket aan bewijzen zou wellicht helaas de hypothese kunnen bevestigen dat er sprake is van rituele séances waarbij gemarteld en gemoord wordt. We worden hier geconfronteerd met een absoluut nachtmerrieachtige realiteit: tien of twaalf deelnemers, een beul, een of twee filmers, een of meer bewakers die met de security zijn belast. Kortom, een maffiose organisatie die een netwerk bestuurt waarmee chantage en bescherming van lui op hoge posities gemoeid zijn. Dit zou een verklaring kunnen zijn voor het feit dat er tientallen hinderlijke getuigen in dezen verdwenen zijn en voor de loodzware atmosfeer die momenteel in politieke en juridische kringen in België heerst.

15

APPENDIX (Externe referenties) 1. Uit: Annemie Bulté Douglas e.a.: DE X DOSSIERS (pag. 522 ... 523) (over de geloofwaardigheid van Albert Mahieu) Een normaal mens zal zich afvragen: wie houdt mij hier voor de gek? Pignolet niet. Hij stort zich vol overgave op het onderzoek, in de hoop tóch te kunnen aantonen dat het X1-dossier, zoals Franstaligen dat zo plastisch uitdrukken, `gemonteerdʹ is. Pignolet is eind 1997 langs alle kanten bestookt met berichten van collega-magistraten en speurders dat de veel besproken X-dossiers het resultaat zijn van één grote manipulatie. Algauw merkt hij dat hij daarin niet alleen staat. Procureur Benoît Dejemeppe bezorgt hem een brief van luitenantkolonel Jean-Marie Brabant, de nummer 1 van de Brusselse BOB. Brabant maakt melding van een contact met Albert Mahieu. Hij heeft op 3 september naar de Brusselse BOB gebeld met een `tipʹ: de genaamde De Baets woont samen met... een prostituee. Het is maar dat men het weet. Albert Mahieu is een van de gedupeerden in de fraudezaak rond de verzekeringsgroep Assubel. Dat onderzoek is in handen van Jean-Claude Van Espen. Aangezien Mahieu optreedt als de vertegenwoordiger van een groep van kleine aandeelhouders, heeft hij er alle belang bij deze magistraat te vriend te houden. Mahieu maakte tegenover de auteurs geen geheim van zijn beweegredenen om De Baets te gaan bezwadderen. `Het zou een ramp zijn indien de positie van Van Espen in het gedrang zou komenʹ, zegt hij eind 1997.` Het is niet de eerste keer dat Mahieu het Assubel-onderzoek tracht te vrijwaren door naar minder orthodoxe middelen te grijpen. Hij heeft een eigen website en hielp langs die weg een vervalst rapport van het Comité P over de zaak-Di Rupo verspreiden. Het is ook hij die in 1997 op een druk bijgewoonde persconferentie uitpakt met een `groot dossierʹ waaruit moet blijken dat procureur Dejemeppe een pooier is. Mahieu had toen redenen om te geloven dat Dejemeppe een obstakel was voor de goede afloop van de zaak-Assubel. Aan het eind van de rit bleek helemaal niets, behalve dan dat Mahieu op grond van twijfelachtige gegevens zeer twijfelachtige beschuldigingen heeft geuit. Dejemeppe moet in oktober 1997 ongeveer wel weten welk vlees hij met Mahieu in de kuip heeft, maar besluit niettemin de brief van Brabant over te maken aan Pignolet.

2. DUTROUX REVISITED, uit: KLEINTJE MUURKRANT Dutroux revisited dinsdag 6 juli 2010 Op 24 juni viel een pelotonnetje Belgische speursmurfen het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen binnen. God en alleman sprak daar schande van. Maar wat vond dat pelotonnetje? Leest u even dit artikeltje uit Het Laatste Nieuws. En als u dat achter de kiezen heeft en u heeft nog puf genoeg blader dan vooral onze serie ʺDutroux en de Spruitʺ even door. Daar krijgt kardinaal Daneels in zijn nadagen ineens toch nog een zware kluif op zijn bord. Daar kan je een Palmpje op innemen.

Dutroux revisited (2) woensdag 7 juli 2010 Het nieuws over het verhoor van de Belgische kardinaal Danneels naar aanleiding van de vondst van allerlei interessant materiaal in zijn aartsbisschoppelijke archief is nog warm of 16

daar komt De Morgen al met een denigrerend stukkie. De documenten en het fotomateriaal over de gruwelijkheden die zich voor de dood van Julie en Melissa zouden hebben afgespeeld zijn volgens De Morgen aan Danneels toegespeeld door journalisten van het te vroeg overleden ʺsatirischeʺ blad The Sprout (1). Met andere woorden: kan niet veel wezen. Waarom Danneels het kennelijk belangrijk genoeg vond om te bewaren mag de lieve Heer weten. Bovendien ging het niet alleen om de gegevens over de dood van Julie en Melissa, maar ook over gerechtelijke stukken met betrekking tot pedofilie. En de bij het onderzoek betrokken smurfen zouden graag van Danneels vernemen hoe hij aan die stukken is gekomen en wat hij ermee heeft gedaan. Dat De Morgen zich tegenwoordig leent voor dit soort moves verbaast ons eigenlijk niks. Het baasje van de krant is Christian van Thillo. Gewaardeerd lid van de naar stevig rechts gerichte Cercle Lorraine. Net als de bekende kindervrienden uit de prominente familie Lippens. Maar dat is toeval natuurlijk. En hé, er is altijd nog een redactiestatuut nietwaar? Btw.: dit is niet satirisch bedoeld. (1) Zie onze serie ʺDutroux

en de Spruitʺ over deze kwestie op onze Followup-site. (2) Zie voor Christian de adembenemende serie ʺAdel verplichtʺ op dezelfde site. Dutroux revisited (3) donderdag 8 juli 2010 In de Belgische mainstream wordt er na het oplaaien van de kwestie rond de ouwe mijter Danneels druk gezeverd over de vraag hoe allerlei pedo-ellende in diens administratie terecht is gekomen. Niet over de inhoud of wat de aanleiding was voor de betrokken speursmurfen om bij Danneels een inval te plegen. Wat dat laatste betreft vonden we alleen in het Waalse avondvod Le Soir een interessante hint. Het gaat om een uitspraak van Danneelʹs dure bef, Fernand Keuleneer. Komt ie: ʺ(...) Wat mij interesseert is waarom de kardinaal wordt verhoord over een oud gerucht dat vijf jaar geleden voor een vroegere Brussels parlementslid aanleiding was om een klacht in te dienen. Dat is niet te gelovenʺ. Nou hebben wij in het verleden al de nodige aandacht aan die klacht besteed in de serie ʺDutroux en de Spruitʺ, maar de klacht zelf nooit naar buiten gebracht. Gaan we nu doen. Op zijn Frans. Voer voor de Belgische mainstream. Eat your heart out.

Dutroux revisited (4) zondag 11 juli 2010 Dankzij Fernand de Keuleneer, de bef van Godfried Danneels, weten we het zeker: de belangrijkste reden voor de smurfeninval bij de ouwe Belgische mijter en het daarop volgende verhoor was het alternatieve verhaal rond de dood van Julie Lejeune en Melissa Russo. Niet uitgehongerd in een kelder van Dutroux, maar uiterst gewelddadig gekeeld tijdens een seance van de Gentse loge onder het oog van een camera. De afzichtelijke opnames werden keurig op een cassette gezet. Een copie daarvan werd naar het Vaticaan verzonden om ze daar een paar dagen hoofdpijn te bezorgen. Of vreugde op de afdeling exorcisme van monseigneur Corrado Balducci. Je weet het niet. De namen van twee betrokkenen gingen ondanks allerlei veiligheidsmaatregelen toch het fluistercircuit in. Die van kardinaal Danneels en de socialistische toppoliticus Philippe Moureaux. Die fluisteringen bereikten op een kwaaie dag ook de oren van de Brusselse parlementariër Albert Mahieu. En zoals het hoort ging die op 17

pad. Om de waarheid te achterhalen. Na zijn zoektocht diende hij een officiële klacht in en kwam het hele verhaal in de pers (1). Wat deden Danneels en Moureaux om de bezwaddering van hun reputatie een halt toe te roepen? Eigenlijk niks. Terwijl ze toch zwaar op hun fluit waren getrapt. En wat deed Justitie? Ook niks. Maar daar zal niemand zijn bril voor schoonvegen. Plotseling bleek echter dat er onder de jurken van Godʹs vertegenwoordigers op aarde meer leven zat dan officieel was toegestaan en dat vooral kinderen daar de dupe van waren geworden. Mogelijk was dat de aanleiding voor de Belgische justitie om na zes jaar de klacht van Mahieu serieus te nemen. Danneels werd gegrild. Uiteraard ook over de cassette en het ontstaan daarvan. Nou zijn wij indertijd nogal heet gebakerd, maar we hebben nog niks vernomen over een grilbeurt van Moureaux. En dat is op zijn minst vreemd, want als er iemand is die wat heeft met cassettes, dan is dat onze Philippe. Beginjaren tachtig deed de toenmalige minister cq. vice-premier Moureuax namelijk tweemaal een poging om een cassette te stelen uit de stulp van wapenhandelaar George Cywie. De eerste poging in gezelschap van een stel hoge militairen, de tweede samen met Eliane van Vreckom, die kortstondig wat met Cywie gerommeld had. Wat er op die cassette stond? Compromitterende beelden van Philippeʹs voormalige christelijke collega Paul vanden Boeynants (2). En over Pollekeʹs strapatsen op pedo-sensueel gebied hebben we het nodige naar buiten gekieperd in de serie ʺAdel verplichtʺ (3). Maar tussen twee vleeshaakjes: ook over Eliane is wat dat betreft nog wel iets meer te debiteren. Stay tuned. (1) Zie aflevering 3 van deze serie dd. 8 juli 2010. (2) Zie het prachtige artikel ʺPhilippe Moureaux pleegt een inbraakʺ van Georges Timmerman dd. 25 mei jl. op www.apache.be. (3) Zie onze Followupsite.

Dutroux revisited (5) maandag 12 juli 2010 De cassette met compromitterende beelden van Paul vanden Boeynants waarnaar Philippe Moureaux en Eliane van Vreckom op zoek waren heeft mogelijk onderdeel uitgemaakt van een aanzienlijke verzameling hopsmateriaal die door een groep avontuurlijke lieden werd gebruikt om een heel bosje fines fleurs te chanteren. Onder wie naast Vanden Boeynants, diens gabber uit de vastgoedsector Charly de Pauw, rijkswachtgeneraal Beaurir en de huidige koning Albert. Geen mirakel dat sommigen het gerotzooi met deze hete collectie als een soort opmaat tot het optreden van de Bende van Nijvel beschouwden. Volgens een dossier van de gerechtelijke smurfendienst onder referentienummer PJP-PJ08 zouden de opnames geschoten zijn in een speciaal daarvoor ingerichte villa in Sint-Genesius-Rode. En daar komt Eliane om de hoek koekeloeren. Tijd voor een kwoot: ʺHet is geweten dat van Vreckhom Eliane haar loopbaan als publieke vrouw begon in Nederland, meer bepaald in de bar ʺElgusʺ in Maastricht. Deze bar werd meer dan regelmatig bezocht door de heren Spitaels en Vanden Boeynants die onderling een weddenschap aangingen teneinde vast te stellen hoe lang het zou duren vooraleer hun collega Mathot op deze bijzonder mooie vrouw verliefd zou worden. Over hun bijgedachten hoeft niet verder te worden uitgewijd. Na slechts een bezoek aan haar bar deed Mathot haar de nodige voorstellen waarop zij inging. De heer Mathot kocht haar vervolgens af van haar pooier [Gustav Krüder, red.] en installeerde haar in de eerste plaats in een appartement in Ukkel dat enige tijd later door de gerechtelijk politie werd doorzocht in het kader van een handel in diamanten. De villa in Sint-Genesius-Rode werd gebouwd met gelden afkomstig van Charly de Pauw. De fondsen werden versast naar een firma op de Cayman-eilanden. Deze villa heeft dikwijls gediend om aangename 18

partijen in door te brengen. Ook namen minderjarigen hieraan deel, meestal afkomstig uit tehuizen uit de omgevingʺ. Die minderjarigen werden geleverd door jeugdrechter Agneessens uit Nijvel, maar daarover hebben we al eens eerder een artikeltje opengedaan (1). Mochten er inderdaad video-opnames zijn gemaakt van deze pedo-sensuele uitspattingen dan hadden de eigenaren ervan een stevig chantagemiddel in handen. Was George Cywie een van die eigenaren? Volgens hemzelf zeker niet, maar de vraag is valide waarom een milieudeskundige als Eliane van Vreckom dacht van wel en minister Moureaux overhaalde om bij Cywie in te breken. Overigens, Van Vreckom raakte samen met haar lover Guy Mathot later ook nog in andere krasse avonturen verzeild en werd zelfs tot vier jaar kruipruimte veroordeeld. Maar daarover nog meer uitwijden zou ons te ver van het oorspronkelijke verhaal afbrengen. Het verhaal over mijter Danneels en politicus Moureaux en de dood van Julie en Melissa. De mijter is al een keer gegrild. Nu de politicus nog. (1) Zie het artikeltje ʺKlets, kletsʺ dd. 17 maart 2009.

Dutroux revisited (6) maandag 19 juli 2010 Het blijft sukkelen in de Belgische mainstream rond de affaire Danneels. Het gaat nog steeds niet over de vraag of Julie en Melissa misschien inderdaad zijn doodgemarteld in aanwezigheid van een stel hoge mieters, onder wie de ouwe mijter en een ouwe socialist. Nee, het gaat over de vraag welke complot-idioot dit verhaal in elkaar heeft gedraaid en het bij Danneels in zijn mik heeft geschoven. De afgelopen week wist een dagvod te melden dat er maar één verantwoordelijk kon zijn voor dit geintje: Albert Mahieu. Een bizarre conclusie, vooral ook gezien Mahieuʹs activiteiten in 2004 om de slagboom dicht te gooien voor de chanteurs van Danneels. Tot zelfs in Rome toe (1). In maart van dat jaar ontmoette hij in het Vaticaan ene kardinaal Joseph Ratzinger en overhandigde hem een in plastic verpakt dossier met daarin drie DVDʹs betreffende de zaak Dutroux en een aantal documenten die betrekking hadden op de chantage van Danneels met de video-opname van Julie en Melissaʹs marteldood. De DVDʹs waren afkomstig van mr. Daniel Kahn, de bef van Dutroux. De volgende dag zette hij in aanwezigheid van twee lagere boordjes zijn hele verhaal nog eens op papier. Daarna werd hem verzekerd, dat hij binnen niet al te lange tijd opnieuw zou worden uitgenodigd voor een gesprek, samen met monseigneur Danneels. Ongeveer een maand later kreeg hij een telefoontje uit het Vaticaan en werd hem medegedeeld dat monseigneur Sodano, de toenmalige ʺminister van Buitenlandse Zakenʺ van het roomse rijk, het dossier naar zich toe had getrokken en een absoluut stilzwijgen over de affaire had verordonneerd. Mogelijke aanleiding daartoe was een missive van drie Belgische politici met als onderwerp de cassette die de chanteurs van Danneels naar Rome hadden gestuurd. De invitatie van Mahieu voor een tweede onderhoud was daarmee van de baan. Hoe het onlangs door een smurfenteam in beslaggenomen dossier met twee DVDʹs (!) in het archief van Danneels verzeild is geraakt, is Mahieu een raadsel. Maar het kan haast niet anders of Sodano of een van zijn onderjurken heeft het ter kennisgeving naar hun Belgische filiaalhouder gestuurd en daarna heftig gebeden dat de affaire verder onder wijwater zou blijven. Niet gelukt. Stay tuned. (1) Zie aflevering 3 dd. 8 juli 2010

19

Dutroux revisited (7) zaterdag 14 augustus 2010 Verbaast ons geen ene kont. Het Belgisch smurfenteam dat op snuf was naar kinderhopsen binnen de kutholieke kerk en daarbij ook de burelen van ex-mijter Danneels omkeerde, piste buiten het doopvont. Althans, dat is gisteren vastgesteld door hogere justitiële machten. Betekent ondermeer, dat alles wat het team gevonden heeft verder niet nagevlooid mag worden en ook niet gebruikt voor verder onderzoek. Zoiets als bij onze IRT is gebeurd, waar ook allerlei hopswerkzaamheden in de top van het toogapparaat en stedelijke driehoeken tot staatsgeheim werden verheven. Of de tape waarop Julie en Melissa werden doodgemarteld door luitjes uit de Gentse loge volledig halal was zullen we dus waarschijnlijk nooit weten. Netzomin of inderdaad mijter Danneels en politicus Moureaux tot het voornoemd keurslagerteam behoorden. Vlekje weggewerkt. Einde verhaal. Het had uiteraard anders gelopen als het om een uitje van een stel badmeesters was gegaan. Maar het ging om een stel hoge mieters en dan weet je het wel. Fuck!

Dutroux revisited (8) zondag 29 augustus 2010 Shiiiit. Blijkt die Godfried Danneels, de voormalige hoofdvertegenwoordiger van de Romeinse droomfabriek Hallelujah in België, een ordinaire leugenaar te zijn. De ouwe mijter had namelijk ontkend dat hij ooit had geprobeerd om een geintje van een van zijn topverkopers onder de toonbank te frummelen. Maar oeps, dat had ie wel degelijk geprobeerd. Inmiddels weet god en alleman wat dat geintje inhield. Topverkoper Roger Vangheluwe had in vroeger jaren in de naam van de Vader, de Zoon en de Geilige Geest zijn vleesgeworden herdersstaf regelmatig in zijn neefje gestoken. En die wilde daarover in deze eeuw eindelijk eens kond doen. Tenzij zijn oom aftrad. Dan liet hij het zo. Oom en neef raakten met elkaar in gesprek over deze materie en Godfried werd erbij geroepen. Als een soort scheidsrechter zonder fluit. Neefjelief liet stiekem een teepje meedraaien en daar stond naar nu pas bleek ook een boeiende interventie van Godfried op. Of neef geen vergiffenis wilde schenken aan oompje en of het nou wel zo nuttig was om de affaire op de kinderhoofdjes te smakken. Oompje had nog een jaartje als topverkoper voor de boeg, dus het zou wel sneu zij als ie toch nog met een bevlekte carrière afscheid moest nemen. Nou, dat kon neef geen reet schelen en hij smakte. En België smulde. Vraag is nu of het om een incidenteel gevalletje gaat of dat Godfried wel vaker heeft geprobeerd om buitenbijbelse narigheid onder de toonbank te frommelen. Zoals de snuffmovie waarop te zien zou zijn hoe een twaalftal heren (onder wie leden van de Gentse loge, Danneels en Moureaux) op rituele wijze Julie Lejeune en Melissa Russo doodmartelen. Bestaat die movie? Stond Danneels daarop of niet? En Moureaux? Wie waren de anderen? Want je kan de Britse brenger van deze boodschap lullificeren of met een Regina Loufbehandeling verrassen, maar dat is wel erg makkelijk. Vooral nu is gebleken dat Godfried in de eerste leugen niet gebarsten is. Stay tuned.

3. Artikel in The Sprout: http://www.scribd.com/doc/33999970/danneels-the-sprout-14-04-2004 4. Uit: Piers Compton, The Broken Cross, http://www.watchmenfaithministries.com/recomendedreading/freebooks.html 20

Part 5: Leon Joseph, Cardinal Suenens. Primate of Belgium. Member of the Pontifical Commission for the Revision of Canon Law. Was active in the Sacred Congregation of Propaganda Fide, the Sacred Congregation of Rites and Ceremonies, and the Sacred Congregation of Seminaries and University Studies. He was a delegate and Moderator of the Second Vatican Council, and he has been associated with Protestant Pentecostalism, that reduces people to revivalist hysteria. Initiated June 15th, 1967. Code name Lesu.

Part 9: For the sake of providing a still more startling climax, let us look back to the year 1970, when a Progressive Theological Congress was held in a Franciscan church in Brussels. The principle subject discussed, in flat contradiction of the Congress’s programme as indicated by its title, was sex, and it was expounded to an almost exclusively youthful gathering. / It was rightly anticipated, because of the theme, that Cardinal Suenens would be present; apart from which, as Primate of Belgium, he was on his home ground. The Congress opened with the entry of girls, dressed in white and, as they twisted this way and that, waving cords and bits of broken chain to show that they were free. In an interval after the dancing, pieces of bread and glasses of wine were passed round, followed by grapes and cigarettes. Then, just as the young conference members thought all was over, their eyes were drawn towards the altar from which something was beginning to rise and to take on an unbelievable shape. / It was at first greeted with gasps, then giggles, and finally pandemonium broke loose as the transparent plastic forming the shape was seen to represent a gigantic penis. The delegates screamed themselves hoarse, feeling that it was a challenge to – a recognition of – their virility. It was the sort of climax that had never been imagined and might only figure in the most extravagant of bawdy dreams. The presence of the Cardinal gave a permissive glamour to a setting that they would never again regard with awe. / It is well in place here, as part of our thesis, to look somewhat more closely at the scene that occurred in the Brussels church, and at the word Hallelujah, which has never been in everyday use, as a spoken expression of praise, within the Seven Hills. As an offering of praise to Jehovah, it has always been commonly used by religious revivalists rather than by Latins. But now we find Pope Paul using it. What made him? And why did Cardinal Suenens, before an altar, preside over an amazing exhibition of carnal tomfoolery that many, especially the church-bound, will find difficult or impossible to believe? There is one explanation. Neither of those named, while wearing the robes, vestments, and all the outward signs of Catholic prelacy, were Christian men. They had passed, by preparatory stages, into the highest echelon of occult understanding. They had been tutored, signed for, and guaranteed by the Masters of Wisdom in one of the foremost temples where atavistic rites, all with sexual undertones, take the place of religion. When the adolescent girls shrieked with delighted embarrassment as the large plastic penis rose up before them, Cardinal Suenens knew perfectly well that they were, as he intended, commemorating the heathen god Baal whose name, divided into its Sumerian root words, has several meanings. Among them are lord, master, possessor, or husband, while others refer to a controlling male’s penis with its forceful boring and thrusting. So what the Cardinal arranged for the young, mostly girls, of Brussels, was a show of phallic worship, which symbolises the generative power contained in the semen, or life juice, which streamed down upon all life and nature from the mighty penis of Baal. An exaggerated phallus was also a symbol of Yesed, the sphere of the moon, and also of the horned god Dionysius, or Bacchus.

21

5. Uit: Beyond the Dutroux Affair, Joël van der Reijden (internet). By far the most prominent occasion was in May 2004 by The Sprout, an English-language magazine located in Brussels that reports on EU affairs. They wrote an article claiming that Julie and Melissa had been killed in a snuff movie and that a number of prominent people had been present at this murder. However, even though plenty of questions remain about the kidnapping and murder of Julie and Melissa, the evidence the Sprout came up with, in the opinion of this author, was not very strong and their idea of posting pictures of the bodies of Julie and Melissa on the magazineʹs cover was highly questionable, even if these bodies were to show that the girls had not simply died from starvation. Again in the opinion of this author, the pictures do not show a whole lot, and neither do other pictures that can be found in the (final) Dutroux dossier.

6. Fait Divers: William H. Kennedy: Luciferʹs Lodge, Satanic Ritual Abuse in Catholic Church (2004). Hyperlink naar internetversie van dit boek (onder: In preceding chapters) en inleiding:

http://www.bibliotecapleyades.net/vatican/esp_vatican52.htm Malachi Martin: Windswept House (boek niet op internet beschikbaar) Vertaallijst Namen in Windswept House (Traditio Traditional Roman Catholic Network):

http://www.traditio.com/tradlib/wind.txt 25. Piet Cardinal Svensen - Leo Cardinal Suenens, Belgium 57. Card. Schuyteneer (Belgium) - Godfried Danneels, Belgium Recensie Windswept House:

http://inpursuitofhappiness.wordpress.com/2008/12/18/satanic-plots-in-vatican/ Satanisch Pedofielennetwerk: Malachi Martin, ex-Jezuïet, priester en insider van het Vaticaan, schrijft in zijn boek “Windswept House: a Vatican Novel” dat er in 1963 een satanisch ritueel is geweest in de Sint Pieter te Rome. In dit ritueel onder de naam “De op-de-troon-plaatsing van de gevallen aartsengel Lucifer” werd satan formeel op de troon geplaatst in het Vaticaan. Gelijktijdig werden er in Amerika rituelen gehouden om deze “troonsbestijging” te bekrachtigen. Paus Paulus de Zesde, die van 1963 tot 1978 paus was, zou ooit hebben gezegd: “De rook van satan is de kerk binnengekomen en is rond het altaar”, waarmee hij doelde op het satanische ritueel. En hij kon het weten als paus die een week vóór het ritueel gekozen was tot paus… Verder schrijft Martin: “De Rooms Katholieke organisatie had een permanente aanwezigheid van geestelijken die Satan aanbaden en daarvan hielden; bisschoppen en priesters die sodomie pleegden met jongens en met elkaar; nonnen die de “Zwarte Riten” van Wicca uitvoerden en die in lesbische relaties leefden… Elke dag, inclusief zondagen en Heilige Dagen, werden

22

daden van ketterij en godslastering en aanranding en onverschilligheid gepleegd en toegestaan bij heilige altaren door mannen die geroepen waren om priester te zijn”. Ook schrijft Martin (in “The Keys of this Blood”): “het incident van satanische pedofilie – rituelen en praktijken – werd reeds gedocumenteerd door bepaalde bisschoppen en priesters zo wijd verspreid als Turijn in Italië en South Carolina in de Verenigde Staten. De sektarische praktijken van satanische pedofilie worden door professionals beschouwd als het hoogtepunt van de rituelen van de Gevallen Aartsengel”.

Bronnen:

http://www.vaticanassassins.org http://www.argusoog.org/2010/07/schandalige-stukje-belgische-blad-knack-overbelfortgroup/ http://inpursuitofhappiness.wordpress.com/2008/12/18/satanic-plots-in-vatican/ Argusoog over geheime genootschappen: http://www.argusoog.org/milton-william-cooper-geheime-genootschappen-de-nieuwewereld-orde-deel-iii/

Wikipedia: Op 6 maart 2008 vond in België een historisch debat plaats tussen Henri Bartholomeeusen, de grootmeester van het Belgische Grootoosten, en de Belgische primaat Godfried Danneels in het Thurn en Taxis-congrescentrum te Brussel. Daarin herhaalde Danneels de recent en herhaaldelijk veroordeelde stelling - dat er een onderscheid moet gemaakt worden tussen reguliere en irreguliere vormen van vrijmetselarij - en verkondigde hij dit als officieel standpunt van de katholieke kerk. Hij besloot zijn deelname aan het debat met de bekentenis geen lid van een vrijmetselaarsloge te zijn. Henri Bartholomeeusen antwoordde daarop dat hij tijdens het debat niets had gehoord uit de mond van de kardinaal wat een initiatie in een loge in de weg stond. NEWSFLASH: Complotdenker bezorgde dossier-Dutroux aan Léonard Omdat de Belfort-group van oud-CD&V-burgemeester Peter Vereecke het voornemen heeft geformuleerd om de samenzweringstheorieën omtrent de zaak Dutroux en een vermeend Belgisch netwerk van hooggeplaatste satanistische kindermisbruikers nieuw leven in te blazen (Godelieve Vaesen suggereerde enige tijd geleden dat Stefaan De Clerck mee in het “complot” zit) geven we onze warrige vrienden even deze newsflash mee. Geen dank!

http://poppenkast.wordpress.com/2010/07/12/newsflash-complotdenker-bezorgdedossier-dutroux-aan-leonard/ Uit De Standaard: Aartsbisschop André Léonard ontving het dossier-Dutroux enkele jaren geleden via ‘een welbekende derde’, zegt het aartsbisdom, dat de hele heisa afdoet als een storend ‘non-event’. [...] Het lijkt niet om stapels papier te gaan, maar om een map met een aantal documenten en twee cd-roms [...] Zoals vandaag in de pers wordt bevestigd, werden deze cd-roms tijdens de zaak-Dutroux ook aan journalisten, politici en andere personen in het land bezorgd, en gaat het hier dus blijkbaar geenszins om een “unieke vondst” [...] Het ging om ‘een Belg’; iemand die door de jaren ‘verschillende keren gevoelige informatie’ had doorgespeeld aan journalisten, politici en andere hooggeplaatsten; iemand die de Brusselse burgemeester Freddy 23

Thielemans ooit had beticht van pedofilie; iemand die in 2004 meermaals de pers haalde ook. [...] Volgens onze informatie gaat het om ex-politicus Albert Mahieu, al wilde hijzelf dat gisteren niet bevestigen. Het was ook Mahieu die in 2004, samen met de beroepsquerulant Georges Frisque, aan de basis lag van ophefmakende berichtgeving in The Sprout. Het obscure Engelstalige blad publiceerde bijzonder confronterende autopsiefoto’s uit het dossier-Dutroux en beweerde dat Julie Lejeune en Mélissa Russo waren omgebracht tijdens een satanisch ritueel, nadat ze door hooggeplaatsten op seksfuiven waren misbruikt. The Sprout noemde daarbij ook onder meer kardinaal Danneels en oud-minister Melchior Wathelet. X zou George Frisque zijn, Y is Daniel Kahn; Albert Mahieu van VIVANT [???] (parlementaire onschendbaarheid).

http://crimesofthecenturies.web-log.nl/mijn_weblog/algemeen/ Voor Marc Dutroux Twee advocaten voor Dutroux pleiten pro deo, de derde en zeer befaamde meester Xavier Magnée, ex-stafhouder, wil voor zijn werk geen eurocent ʹom de burgers recht in de ogen te kunnen kijken en het verwijt te ontlopen dat hij met belastinggeld betaald wordtʹ. De drie hebben zich op voorhand al neergelegd bij de zwaarst mogelijke strafmaat maar blijven niettemin ʹietsʹ hopen: dat er naar hun verhalen geluisterd wordt en dat de hele waarheid aan het licht mag komen. Dutroux is een lastige cliënt voor advocaten. Om te beginnen voelde geen enkele pleiter ervoor om dat ʹmonsterʹ te verdedigen. Daarom duidden de stafhouders van de balies van Neufchâteau en Luik er maar eentje aan: de bekende Luikenaar Julien Pierre. Op zijn naam kwam het wapenfeit dat onderzoeksrechter Connerotte van de zaak gehaald werd door het ʹspaghetti-arrestʹ. Julien Pierre kreeg er eind 2002 een collega bij: de Brusselaar Daniel Kahn. Dutroux had die advocaat leren kennen via Georges Frisque, de irritante fantast die zich vooral te onpas opdringt in elke grote assisenzaak. Verdachte Dutroux gaat de eigenzinnige toer op, begint zichzelf te verdedigen, ontkent de ontvoering van Julie en Mélissa en probeert die in de schoenen te schuiven van Michel F. Het komt tot een breuk tussen Dutroux en zijn eerste advocaat die gewoon wordt ʹafgedanktʹ. Geholpen door Kahn beticht Dutroux dan Nihoul van activiteit in een netwerk dat kinderen ontvoert en misbruikt. Hij schuift ook zijn ex-vrouw een groot stuk van de schuld voor de feiten in de schoenen. In maart 2003 komt verdediger Ronny Baudewyn erbij en in juli 2003 ook Martine Van Praet. Daniel Kahn voelt zich niet meer gelukkig - vooral omdat het gerecht de stelling van Dutroux over de kidnapping van Julie en Mélissa weigert ernstig te nemen - en stapt op. Uit: Archief De Morgen 10 08 2000 De diskettes van Neufchâteau: niets is wat het lijkt door Douglas De Coninck http://dutrouxdossier.aceboard.com/334218-1865-364-0-Morgen.htm Nog een leuk weetje. Les pédophiles sont parmis nous had nog een coauteur: Georges Frisque, de man die justitie ging tippen over het ʺschandelijkeʺ lek. Frisque trekt de laatste maanden opvallend veel op met Pierre en diens andere grote cliënt, baron Benoît de Bonvoisin. (HM: zie Beyond Dutroux!) Meer over Georges Frisque: 24

http://www.bendevannijvel.com/andere/dutroux_onderzoek.html Dat Frisque aanwezig was, is geen toeval. De man is overal aanwezig waar hij denkt iets te kunnen vernemen over de zaak-Dutroux, of zoals hij zelf stelt: ʺDe zaak-Nihoulʺ. Frisque correspondeert ook persoonlijk met Dutroux. Sommigen dichten hem de rol toe van infiltrant, pion van de zwarte baron Benoît de Bonvoisin of agent van de staatsveiligheid. Als dat laatste het geval is, laten zijn benepen flat en zijn aftandse schrijfmachine in de Wérystraat te Elsene toe te stellen dat dat niet echt een lucratieve bezigheid is. ʺIk communiceer met iedereen, maar werk alleen voor mijzelfʺ, zegt Frisque. ʺIk ben uit op revanche.ʺ Begin jaren tachtig was Frisque een veelgevraagd ingenieur voor medische infrastructuur. Zo raakte hij betrokken bij het vooral door de Luikse PS bevroede ziekenhuisproject Centre Médicale de lʹEst (CME) in Luik. Het zou hem een paar maanden cel opleveren. Zijn advocate was Annie Bouty, toen de partner van Nihoul, die zelf de rol van ʹprmanʹ voor CME op zich had genomen. Bouty werd echter verliefd op hoofdarts Jean-Marie Guffens. In een opwelling van amoureuze wraak muisde Nihoul er van onder met 5 miljoen frank, bestemd als smeergeld voor politici. Het CME-ziekenhuis zou uiteindelijk nooit worden gebouwd. Frisque en enkele anderen bleven achter met een geruïneerde loopbaan en een berg schulden. En, zegt Frisque: ʺEen deel van het door Nihoul verdonkeremaande geld kwam terecht bij de Luikse advocaat Georges Dehousse.ʺ De werkgever van Michel F.? Frisque: ʺPrecies. Al sinds 1996 tracht ik duidelijk te maken dat het toch wel een gigantisch toeval moet zijn hoe de zaak-CME en de ontvoering van Julie en Mélissa elkaar raken via Nihoul. Toen ik deze week vernam dat Langlois vijf dagen voor die uitzending van Au Nom de la Loi heeft zitten vergaderen met de makers, kreeg ik zowat een hartaanval. Kijk (scharrelt in wat documenten), hier is de brief die ik op 27 september 1997, tien dagen later, naar de RTBF stuurde. In de reportage werd met grote stelligheid geponeerd dat uit het onderzoek ʹonomstotelijk was geblekenʹ dat Nihoul geen geheime Zwitserse rekening bezit. Dat is belangrijk, aangezien die rekening gebruikt werd voor het wegmoffelen van het CMEsmeergeld. Ik voegde aan de brief het bewijs toe van de opening van de rekening D5-942.276.0 bij de Société de Banque Suisse. Hier, kijk: ʹGenève, 18 oktober 1982.ʹ Getekend: Michel Nihoul, Troonstraat 16 te Brussel. Ik heb dit document, meer dan één keer al, naar Langlois opgestuurd. Als nu blijkt dat hij mee ten grondslag lag aan die reportage, dan is minstens bewezen dat hij bewust de boel heeft zitten te manipuleren.ʺ De Standaard 15-04-2004: Engels blad publiceert autopsiefotoʹs

http://www.scribd.com/doc/34042401/sprout-de-standaard-15-04-2004 Zie ook:

http://www.archivesolidaire.org/scripts/article.phtml?section=A2AAAABFBA&obid= 4799 24-06-1995 ontvoering Julie en Melissa. 17-08-1996: opgraving Julie en Melissa. 15-08-1996: bevrijding Laetitia Delhez en Sabine Dardenne. 25

6-12-1995 - 20-3-1996: eerste arrestatie/detentie Dutroux. 6-01-1996: Michèle Martin krijgt, in gevangenis Dutroux, sleutels huis in Marcinelle. Verklaring Dutroux en Martin: ʺOm Julie en Melissa eten te brengen.ʺ (pag. 72 [36]). Dit betreft echter maar één van de vele verklaringen van D. over wie de meisjes van eten zou voorzien. Volgens D. leefden de meisjes nog op 20-03-1996. Diverse getuigen reppen van de meisjes in Knokke, Blankenberg, in prostitutiebars in Charleroi tot zelfs in Zwitserland, gedurende de tweede helft van 1995. Steeds begeleid door een Franssprekend koppel. Eind-december of begin januari: diefstal van o.m. videobanden en pc uit huis in Marcinelle. Eén inbreker gevlucht omdat hij ʺbeneden een deur hoorde opengaanʺ [!] Tussen 5 december 1995 en 20 maart 1996 moet een onbekende in de kinderkooi in Marcinelle zijn geweest (zie pag. 87 [43]). 22-08-1995: ontvoering An en Eefje in Oostende. In september en november verricht D. twee stortingen (380.000 en 142.000 frank, totaal bijna 12.000 euro) ten gunste van zijn eigen rekening. 28-05-1996: ontvoering Sabine Dardenne in Kain. Stortingen op 31 mei en 23 juli: totaal 130.000 frank (bijna 3000 euro). 4-01-1994: verdwijning Kim en Ken Heyman. Op 11 februari storting van 50.000 frank op rekening Michèle Martin. Februari 1984: Moord op Christine van Hees. Twee dagen later opent D. een rekening waarop in vier schijven storting van 200.000 frank (ca. 4500 euro) volgt.

26