GETROUWD MET DE HAN. magazine voor studenten en medewerkers van de han. jrg 19 #15 8 april 2015

A www.sensor-magazine.nl

jrg 19 #15 8 april 2015

magazine voor studenten en medewerkers van de han

GETROUWD MET DE HAN HOOFDDOEKJES BIJ COLOURFUL LIFE WEEK • BLOGGER DES VADERLANDS • FILMFESTIVAL GO SHORT SLACHTOFFERS CRYPTOWARE • TEST KRENTEBOLLEN • LANGSTUDEERDERS • HAKEN ALS PASSIE

w

OP WWW.SENSOR-MAGAZINE.NL

ONDERTUSSEN

FOTO’S

MAGAZINE

AGENDA

MET VMBO-NIVEAU NAAR DE HAN? De beste vakken op vwo-niveau, de slechtere op havo- of vmbo-niveau. Paul Rosenmöller pleit voor een maatwerkdiploma in het voortgezet onderwijs. Dat laat de voorzitter van de VO-raad, de koepelorganisatie voor middelbare scholen, optekenen in De Volkskrant. Rosenmöller vindt het niet meer van deze tijd dat een scholier zijn slechtste vak moet volgen op hetzelfde niveau als zijn beste vak. Op zo’n maatwerkdiploma staat bijvoorbeeld dat een leerling vijf vakken op havo-niveau heeft gedaan en drie vakken op vwo-niveau. Nu is dat wettelijk niet mogelijk, omdat is vastgelegd dat een leerling op slechts één niveau een diploma kan halen. Mocht de politiek gehoor geven aan het voorstel, dan zou het in de praktijk mogelijk zijn dat iemand met een aantal vakken op vmbo-niveau toegelaten wordt op de HAN.

HAN-DOCENT STRIJDT TEGEN DE ‘IPAD-POLS’ Met de komst van smartphones en tablets heeft een nieuw soort rsi de kop opgestoken: de iPad-pols. HAN-onderzoeker Nathan Hutting ontwikkelt een behandelmethode. Dat doet de fysiotherapeut samen met het Radboudumc. ‘Door de komst van smartphones en tablets zijn de klachten erger geworden, maar de term rsi dekt de lading niet volledig. Er zijn klachten bij gekomen’, vertelt Hutting in De Gelderlander. Daarom wordt nu de term ‘KANS’ gebruikt, klachten van de arm, nek en schouder. Per jaar zijn er zo’n 184.000 gevallen van verzuim te wijten aan de bewuste problematiek, dus een goede behandelmethode komt als geroepen. De conclusies van het onderzoek worden na de zomer gepresenteerd.

MOSLIMA’S WILLEN NIET UIT DE KLEREN VOOR MEDESTUDENTEN Twee islamitische studentes die Geneeskunde aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam studeren, weigeren mee te werken aan een vak waarbij ze door mannelijke medestudenten lichamelijk worden onderzocht. Het vak wordt gegeven om studenten vertrouwd te laten raken met (ontblote) lichamen. Twee moslima’s weigeren vanwege geloofsovertuiging pertinent om daar aan mee te doen als dit door een man gebeurt. Ze vroegen de universiteitsleiding om dispensatie, maar die werd niet gehonoreerd. Het tweetal heeft daarom beroep aangetekend bij het College van Beroep voor het Hoger Onderwijs in Den Haag. Uitspraak volgt.

6%

Het percentage treinen in Nederland dat de eerste twee maanden van 2015 vertraging had. Studenten hadden vooral last van storingen rondom Utrecht.

VOLG ONS WWW.SENSOR-MAGAZINE.NL @SENSORMAGAZINE FACEBOOK.COM/ SENSORMAGAZINE Het citaat:

‘Ik spreek überhaupt maar één woord Duits!’ Nederlanders spreken slecht Duits. Daar weet Herman Finkers wel een leuke grap bij te bedenken. Ondanks dat de HAN hofleverancier is van leraren Duits, dreigt er een groot tekort aan docenten.

2

B

Sensor is het redactioneel onafhankelijk magazine van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Het magazine is gratis voor studenten en medewerkers. Het volgende nummer verschijnt op 22 april 2015 REDACTIE-ADRES Nijmegen, Kapittelweg 33, Kamer A -1.01 (024) 353 03 90 Arnhem, Ruitenberglaan 29, Kamer 3.19 (026) 369 12 40 www.sensor-magazine.nl, [email protected] POSTADRES Postbus 6960, 6503 GL Nijmegen REDACTIE Han Geurts, hoofdredacteur, (024) 353 03 88 Herman van Deutekom, plv. hoofdredacteur (026) 369 12 40 Renée Jenniskens, (024) 353 03 92 Olga Helmigh, (026) 369 12 16 Sander Arink (024) 353 03 89 Raïssa Soeter (024) 353 03 91 Laurence de la Porte (024) 353 03 89 Els Sanders, redactie-assistente (024) 353 03 90 MEDEWERKERS Ruud Kroes Claudia Fitsch Mart Geurts Judith Mellendijk Tristan Klumpenaar REDACTIERAAD B. Looten (voorzitter), P. Freriks, E. Cuppen, J. Veltman, M. van Koolwijk, N. Kuiper FOTOGRAFIE Ralph Schmitz, Coos Dam Maaike van Helmond, William Moore Cover: Ralph Schmitz VORMGEVING EN PRODUCTIE Ben Schot Marco Westerkamp ADVERTENTIES Bureau Nassau BV Koelmalaan 350 (unit 0.09) 1812 PS Alkmaar [email protected], tel. 020-6230905 KOPIJ Kopij en reacties moeten voorzien zijn van naam en telefoonnummer. De redactie houdt zich het recht voor ingezonden stukken te weigeren of in te korten.

26 Langstudeerders

HET LEGER KRIMPT NIET

28

22 Blogger des Vaderlands

DE DRANG OM TE SCHRIJVEN

Studenten aan het woord

‘WEG MET DIE VERSCHOOLSING’

RUBRIEKEN Ontwikkeld

4

Olga Oordeelt

13

Test: Krentenbollen

38

GETROUWD MET DE HAN

VERDER IN DIT NUMMER Colourful life Week

14

Cryptoware op HAN pc’s

24

Post uit Paramaribo

39

16

ONTWIKKELD De medewerker en de foto

WIE: GUIDO CROLLA (52) FUNCTIE: DENKBEELDHOUWER BIJ ICA WAT: PROCESSIE VOOR DE HEILIGE COMMUNIE WAAR: VALKENBURG WANNEER: 1973

VAN HET GELOOF GEVALLEN ‘Ik loop hier als misdienaar tijdens de heilige communie. Zeker in die tijd een belangrijk moment voor katholieke kinderen. Ik ben van mijn elfde tot mijn twaalfde misdienaar geweest. Misschien wel om mijn vader te pleasen. Hij vond het geloof heel belangrijk. Ik ben enkele jaren later flink van mijn geloof gevallen. Op mijn zeventiende overleed mijn vader aan kanker. Alles wat ik nu doe, is doordrongen van alles waar hij ook voor stond. Twee jaar geleden was ik een keynote speaker op een evenement voor pabodocenten en -managers in Utrecht. Daar kwam de cirkel rond: mijn vader was ook docent, aan de Pabo. Ik vertelde mijn publiek hoe ik jaren bezig was met een filosofie over leren. Ik wilde weten hoe je het beste uit je studenten kunt halen. Mijn conclusie: je moet je persoonlijke leerreis vorm kunnen geven, vanuit jezelf op expeditie. Je weet niet waar je terechtkomt, maar dat maakt niet uit. Het gaat niet om het resultaat maar om de weg ernaar toe. Hoe mijn vader dat vroeger deed? Door met zijn studenten op reis te gaan. Het liefst ging hij naar Italië. Mijn vader was een Italofiel. Hij wist heel veel over dit land, vooral over kunst en architectuur. Terug naar het evenement. Na afloop komt een vrouw op me afgelopen. Ze vertelt dat ze van mijn vader les heeft gehad, dat ze met hem naar Italië is geweest en dat ze door hem na de pabo Nederlands is gaan studeren. Ze geeft aan dat hij een grote impact op haar leven heeft gehad en dat ze het bijzonder vindt om nu zijn zoon te ontmoeten. Ik besef dat ik op dat moment net zo oud was als mijn vader toen hij stierf. Mijn jeugd was fantastisch. Onze achtertuin lag tegen een groot moeras aan. Dat was een gigantische speeltuin. We moesten wel uitkijken waar we wel en niet konden staan, en paden maken om niet te verdwalen. Ik was altijd buiten. In de zomervakanties zaten we elk jaar zes weken lang in Italië. De eerste twee weken cultuur, de andere vier: hasta la vista! We stonden altijd op dezelfde camping. Toen ik zelf kinderen kreeg, ben ik met mijn gezin naar dezelfde camping terug gegaan. Ik kom er al meer dan veertig jaar, net als veel anderen daar. Vroeger zagen we elkaar alleen in de zomervakantie, nu zien we elkaar tussendoor in de facebookgroep.’ HvD

4

FRONTVERKORTING

Meubilair Schrikken als je team met een toch enigszins triomfantelijke blik naar je bureau komt stormen. In het kader van het katern over medewerkers die al heel lang aan de HAN en diens rechtsvoorgangers verbonden zijn, hebben ze de top-tien lijst opgevraagd bij de service unit HR. Een lijst van medewerkers die soms al meer dan dertig jaar aan dit instituut verbonden zijn. En bovenaan die lijst prijkt – u begrijpt het al – dit stuk meubilair. Meer dan veertig jaar. Boring, zal de een zeggen, trouw de ander. Ik laat het oordeel graag aan de lezer. Han Geurts hoofdredacteur

Ook dat mailtje gekregen? Om mee te doen aan het jaarlijkse medewerkersonderzoek? Hoe tevreden ben ik en vooral hoe tevreden bent u (van mij weten ze het daarboven inmiddels wel)? Doet de HAN al jaren; onderzoeken hoe wij ons voelen en wat er beter kan. Prima initiatief. Maar vorig jaar was de opzet plots anders: heette het een onderzoek naar duurzame inzetbaarheid en werden de resultaten onderwerp van enorme discussies, terugkoppelingen, publicatieverboden en andere angsthazerij. Want op een aantal plekken was men blijkbaar helemaal niet zo tevreden, met name op het gebied van werkdruk. De uitslag mocht niet gepubliceerd worden voordat het CvB een gecorrigeerde versie had ‘gescreend’. Mooie term; de Duitsers noemden in de Tweede Wereldoorlog een verloren veldslag ook een elastische frontverkorting. Terug dus maar naar het gewone tevredenheidsonderzoek. Of u en ik maar even mee willen doen. Stief kwartiertje, no problem. En de anonimiteit is gewaarborgd. Gewaarborgd? Zijn jullie echt zo naïef? Als u invult dat u leidinggevend bent en werkt bij Sport en Bewegingseducatie, hoe anoniem bent u dan? Of u bent de enige conciërge op het Hamerhuis. Of als ik zelf invul dat ik als vrouw van een bepaalde leeftijd bij het SB-algemeen werk met een tweewekelijkse bijdrage in het magazine? Maar waarom moet die enquête eigenlijk anoniem zijn? Omdat ze de (negatieve) schrijver anders kunnen traceren? En er een passende elastische frontverkortingen op kunnen loslaten? Het lijkt me weer een goed voorbeeld van de angstcultuur op de HAN. Een hogeschool zou blij moeten zijn met eerlijke feedback en trots genoeg moeten zijn om zich daar niet voor te schamen. Dames en heren onderzoekers: ik heb de enquête onmiddellijk ingevuld. Mijn antwoorden zijn zo te traceren, dus ga je gang daarboven. Of klamp me anders gewoon persoonlijk aan. Wel na de les graag.

-x- HannaH SENSOR 15, JAARGANG 19 5

NIEUWS

Fietstransferium Doornroosje Studenten die vanuit Nijmegen de trein naar Arnhem pakken, kunnen sinds kort hun fiets kwijt in het fietstransferium onder Doornroosje, de Nijmeegse poptempel. Deze nieuwe fietsvoorziening is niet alleen gratis, je fiets staat er ook nog eens droog én beheerd. En als je het transferium uitloopt, sta je al bijna op het stationsplein en ben je zo bij je trein. Dus je hoeft niet meer te zoeken naar dat ene vrije plekje en de kans dat je verkeerd gestalde fiets wordt verwijderd, is ook niet meer aanwezig. HAN-MCV

Tijdens de Valorisatiedag spelen Rob Urgert en Joep van Deudekom, van het satirische tv-programma De Kwis.

Tekort aan leraren Duits De HAN is in Nederland hofleverancier van leraren Duits. Toch is er een chronisch tekort aan geschikte docenten die leerlingen in het middelbaar onderwijs de taal van onze oosterburen kunnen aanleren. Schattingen gaan richting een tekort van zo’n 200 leraren in ons land. Het vak Duits kampt met een imagoprobleem. Jongeren spreken het niet graag en oudere mensen hebben soms nog anti-Duitse sentimenten. Jaarlijks stromen slechts enkele tientallen leraren Duits vanuit universiteiten en hogescholen door naar de arbeidsmarkt. Dat is niet genoeg om het gat, dat pensionarissen achterlaten, op te vullen. HG

6

Arnhem en Nijmegen worden Health Valley Valorisatie is het proces dat kennis omzet naar commercieel haalbare producten, processen of diensten, voor wie het nog niet weet. De 120 aanwezigen die tijdens de tweede Valorisatiedag in het auditorium van de FEM aanwezig zijn, weten dat natuurlijk allemaal al. Deze dag is helemaal volgebouwd, beginnend met een kennismakingsmarkt in de kantine en eindigend met een aantal workshops. Daartussen worden de aanwezigen getrakteerd op een quiz van Rob Urgert en Joep van Deudekom, bekend van tvprogramma De Kwis, en legt Frans Boekema, hoogleraar van de Radboud Universiteit en specialist regionale & stedelijke economie, uit hoe die kennis in Nederland in het algemeen en bij de HAN in het bijzonder, het best benut kan worden. Hij heeft een mooi verhaal over ons platte land waar zich wonderbaarlijk genoeg allerlei valleien in bevinden. Indachtig het Amerikaanse Sillicon Valley, een mooi voorbeeld van het omzetten van kennis in commercie, toont Boekema een kaart van Nederland met onder meer een energy valley in het noorden, een food valley in Wageningen en een health valley in Arnhem en Nijmegen. Zo’n health valley komt als geroepen aangezien in ons kleine landje over 15 jaar twee keer zo veel pensioengerechtigden zullen rondlopen. HvD

Koken voor oncologiepatiënten

In het praktijkhuis van Kapittelweg 33 bakken studenten Verpleegkunde en Voeding & Diëtetiek bananenpannenkoekjes. Ze volgen de multidisciplinaire minor ‘De oncologische cliënt’. Vandaag is het voedingsaspect aan de beurt. Docent Marianne Kamphuis vertelt: ‘Vroeger kregen Verpleegkundestudenten nog kooklessen in de opleiding’. Het belang daarvan verwoordt student Carlijn: ‘Als we straks stagelopen, kunnen we patiënten adviseren.’ Ondertussen geeft sterrenkok Marcel tips. ‘Altijd goed lezen wat er op de bus staat’, zegt hij als iemand eiwitsupplementen wil toevoegen aan een recept.

Een groepje studenten maakt paddenstoelen met een steel van gevulde eieren en een hoed van tomaat. Het is voor een kindje met leukemie. ‘Die moet extra eiwit’, weet verpleegkundestudent Daisy, ‘maar niet zoveel extra als een volwassene.’ Ze heeft dit geleerd in een hoorcollege Voeding en Diëtetiek. Straks gaat zij acht weken op stage, om de ketenzorg rond patiënten te bestuderen. Ze richt zich dan op één patiënt. Deze minor is een leuke aanvulling op haar opleiding, vindt Daisy. Ze krijgt er een aantekening van op haar diploma. En vandaag een aantrekkelijke maaltijd natuurlijk. RJ

De uitdaging van leiderschap Jezelf en de wereld om je heen tot bloei brengen – dat is leiderschap volgens dr. Ben Tiggelaar. De schrijver en gedragswetenschapper was gastspreker tijdens de Knowledge Tour van de Faculteit Economie & Management in Nijmegen. Dinsdagavond stond in het teken van leiderschap, een onderwerp waar Tiggelaar al ruim 25 jaar onderzoek naar doet. Zijn boeken over veranderpsychologie zijn bestsellers in binnen- en buitenland. In een goed gevuld auditorium prikkelt hij met vragen (‘Wie wil jij zijn?’) en vertelt hij bevlogen over gedrag en resultaat, veranderen en sterke-puntenmanagement. ‘We leven in een tijd van ongekende vrijheid – we staan zelf aan het roer, dat idee. Maar ondertussen zitten we op zondag allemaal in de auto richting Ikea. We zijn een speelbal van wat mensen bedenken[..]. Om gedrag te veranderen is een plannetje niet genoeg. Er moet iets zijn wat je dieper motiveert, dat moet je achterhalen.’ Tot slot richt Tiggelaar zich tot de studenten: ‘Als je denkt dat je na het afstuderen klaar bent met leren, heb je het mis. Na je opleiding begint het pas. Alle verandering draait om leren.’ Meer weten? Check www.tiggelaar.nl en twitter.com/bentiggelaar_bt. RS

7

Theo Zwam

FEM-directeur Theo Joosten interviewt burgemeester Hubert Bruls.

MeeR De komende nummers stellen leden van de Medezeggenschapsraad zich voor. Waarom zit hij/zij in de raad? Wat zijn de belangrijkste punten?

Naam: Marloes van Dommelen Kiesgroep: Educatie Email: [email protected] Ook aan mij is gevraagd om te schrijven over de medezeggenschapsraad. Deze 250 woorden zijn veel te weinig om alle belangrijke dingen te vatten, maar als ik er één uit moet lichten, dan ga ik voor de bron: Onderwijs. Wat kan de HAN betekenen voor studenten? Inspirerend onderwijs met veel praktijkelementen, want daar doen we onze opleiding voor! Docenten die met passie lesgeven zijn daarvoor een must. Niemand zit te wachten op de zoveelste PowerPointpresentatie die voor het derde jaar op rij gebruikt wordt en letterlijk voorgelezen wordt. Wanneer een docent echter ervaringen vanuit het werkveld gebruikt of casussen behandelt waarbij je je nieuwe kennis meteen kunt omzetten in vaardigheden, denk ik dat er al wat meer studenten opkijken van hun smartphone of laptop. Maar laten we eerlijk zijn. Ons onderwijs is niet alleen maar afhankelijk van de HAN en haar docenten. Wij studenten hebben daar wel degelijk een rol in. Wat nou als wij standaard onze telefoon in onze tas zouden houden tijdens de les? Als wij actief zouden meedoen met lessen? Als wij niet alleen naar de HAN gaan om lessen te volgen, maar daar ook blijven om te studeren, te werken aan projecten en samen dingen uit te zoeken? Wat nou als wij studenten onze docenten meteen feedback zouden geven, de constructieve soort, zodat ze meteen aanpassingen kunnen maken in de lessenreeks en ons zo nóg beter onderwijs kunnen geven? Ik denk dat we daar allemaal op vooruit zouden gaan.

8

N.E.C. moet zich gedragen De vonken vlogen er eind vorige maand niet vanaf tijdens het tweede voetbaldebat op de HAN. Opvallend genoeg was de burgemeester van Nijmegen, Hubert Bruls, het meest uitgesproken: ‘Het is fijn dat N.E.C. volgend jaar weer op het hoogste niveau voetbalt, maar het kan niet zo zijn dat de politie-inzet verdubbeld moet worden!’

Grote namen Voor het tweede jaar op rij vond er een debat over voetbal plaats op de HAN. Grote motor achter dat debat is docent Commerciële Economie Tamara Schellekens. Zij heeft in het verleden veel gewerkt in de voetballerij en zodoende wist zij een aantal grote namen te regelen voor het debat. Niet zo groot als ze gewild had overigens, want Feyenoord-coach Fred Rutten en Twente-coryfee Joop Munsterman haakten af. Maar toch, ook bij namen als Art Langeler (Hoofd Jeugdopleiding PSV), Arno Arts (oud-voetballer van N.E.C.) en David Endt (oud-teammanager bij Ajax) wrijft menig voetballiefhebber zich in de handen.

Mickey Mouse? Elf hooggeplaatste mensen die, direct of indirect, met de voetballerij te maken hebben, gaven op het podium in het FEM-gebouw in Nijmegen hun mening over het thema van het debat: de impact van voetbal op de maatschappij. Het debat kwam door een terughoudend publiek en een overbevolkt podium nooit echt uit de verf, maar toch waren er enkele opmerkelijke uitspraken op te tekenen. Op de vraag of de Nederlandse Eredivisie een Mickey Mouse-competitie is, werd fel gereageerd door Art Langeler: ‘Belachelijk, zolang we in de zomers onze handen nog kapot klappen voor de jongens die tweede of derde op een WK worden, is er wat mij betreft niets mis met de Nederlandse competitie!’ Arno Arts zag dat toch anders: ‘Ja, als je de top bij lange na niet meer aan kunt tikken, mag je wel spreken van een mindere competitie!’ Enigszins zalvend: ‘Maar we hebben wel een aantrekkelijke competitie.’

Promotie N.E.C. Natuurlijk werd er ook gediscussieerd over de aanstaande promotie van N.E.C. naar de Eredivisie. Vooral burgemeester Hubert Bruls was erg uitgesproken. Hij heeft namelijk een slechte verstandhouding met de harde kern van N.E.C., vooral sinds hij een populair supporterscafé sloot. De burgervader sprak de hoop uit dat de supporters zich volgend jaar een beetje zullen gedragen: ‘Het moet over een andere boeg, want het kan niet zo zijn dat Nijmegen volgend jaar de politie-inzet weer moet verdubbelen!’ Arno Arts herkende zich daar wel in: ‘Vorig jaar moesten spelers bij de bus bukken voor een blikje bier, dit seizoen krijg je ‘m aangeboden!’ Bruls benadrukte tenslotte de verantwoordelijkheid die sponsors in het voetbal dragen: ‘Als zogenaamde supporters van een club een fontein in Rome vernielen, moeten zij zeggen: ‘We steken geen cent meer in deze club!’ SA

Mobiliteit in Beweging opnieuw bij de HAN Sturen op de toekomst, dat is het thema van het tweejaarlijkse evenement Mobiliteit in Beweging, dat voor de tweede keer bij de HAN wordt gehouden. Dit StudyEvent wordt georganiseerd door samenwerkende partijen uit de mobiliteitsbranche om mbo- en vmbo-docenten een dag aan te bieden waar alles op hun vakgebied samenkomt: netwerken, deskundigheidsbevordering en kennisdeling. Na een welkomstwoord in het auditorium van het FEM-gebouw gingen de vele docenten uit de regio in beweging om deel te nemen aan het grote aanbod aan workshops in het Automotive-gebouw. Te denken valt aan de volledig elektrische motorscooter, succesvol auto’s verkopen in het digitale tijdperk en hybride verbindingstechnieken. Voldoende interessante onderwerpen voor de leraren om zich een

dag lang onder te dompelen in mobiliteit in al haar facetten. Fotobijschrift: De C-evolution is de eerste productierijpe elektrische motorscooter van BMW en volgens dit bedrijf hét antwoord op toenemende verkeersdrukte, stijgende energiekosten en steeds strengere CO2-eisen. HvD

kenmerk ondernemen voor ergotherapie

Gebak voor de Medezeggenschapsraad

De HAN-opleiding Ergotherapie is de eerste zorgopleiding in Nederland die erkend is met het bijzonder Kenmerk Ondernemen. Deze kwaliteitserkenning is afgegeven door de Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie (NVAO). Volgens de NVAO zijn afstudeerders bij Ergotherapie zo ondernemend en flexibel dat ze zich moeiteloos kunnen bewegen in het veranderende zorgstelsel en de veranderende maatschappij. HG

Maar liefst 250 keer kwam de raad al bij elkaar. Nog vele vergaderingen zullen volgen, maar waarschijnlijk niet in deze samenstelling. Volgende maand zijn er namelijk verkiezingen voor de studentgeleding. Liefhebbers voor een zetel in de centrale MR of een van de faculteitsraden kunnen zich per e-mail kandidaat stellen van 7 tot 14 april. Zie ook pagina 12.

SENSOR 15, JAARGANG 19 9

LIKE, VOLG en CHECK sensor

facebook.com/ sensormagazine

Voor je dagelijkse portie studentennieuws, winacties, uitgaanstips en Hannah. Praat mee en geef je mening!

@sensormagazine Volg ons voor het laatste HAN nieuws. Stel je vraag, tip ons, en reageer op oproepjes en winacties.

www.sensor-magazine.nl De digitale thuishaven van Sensor waar alles samenkomt. Lees het nieuws en onze vaste column, laat je inspireren door de UIT-agenda, en check winacties, fotoalbums en de digitale Sensor.

Kom op 24 april naar de Master open dag! www.wageningenuniversity.nl/masteropendag Persoonlijke universiteit: Docent-student ratio van

1:7

imer.indd 1

26-01-15 13:08

Meest internationale universiteit van Nederland

>100 nationaliteiten

Nr.

1

Voor de 10e keer op rij beste universiteit van Nederland. Keuzegids Universiteiten

Wageningen University heeft 29 masteropleidingen en 2 online masters op het gebied van • Food and food production • Living environment • Health, lifestyle and livelihood Wil je meer weten over de verschillende opleidingen en de mogelijkheid om door te stromen na het hbo? Kom naar onze Master open dag!

10

Sensor 15-halve pagina.indd 1

30-03-15 11:55

FEM zorgt voor lente in Lent Lekker eten en swingen, dat deden circa 275 medewerkers van de FEM donderdag 26 maart in Fort Lent tijdens het FEM Lentefeest; een compleet verzorgde avond met eten, drinken en leuke (live) muziek in het teken van het lentegevoel. ‘Met dit feest willen wij onze medewerkers niet alleen complimenteren, maar zeker ook bedanken voor al het goede werk dat zij verrichten’, aldus faculteitsdirecteur Theo Joosten die zich speciaal voor deze gelegenheid in een bloemetjesbloes heeft gestoken. Daarmee sleept hij echter niet een van de prijzen voor de origineelste outfits in de wacht; die gaan, uitgereikt door Lia en Lena Lentjes van Tante Theater, naar diverse andere collega’s die nog harder hun best hebben gedaan om er zo lenteachtig mogelijk uit te zien. MvH

uitzonderlijke score bio-informatica De Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie (NVAO) heeft aan de bacheloropleiding Bio-informatica op alle drie standaarden de beoordeling ‘goed’ toegekend, een uitzonderlijk hoge score. Bio-informatica is een vierjarige opleiding op het snijvlak van biologie en informatica die een bio-informaticus in staat stelt om enorme hoeveelheden biologische data op te slaan, te doorzoeken en te combineren. Hierdoor kan wetenschappelijk onderzoek fors worden versneld. Voor Martijn van der Bruggen, programmadirecteur van de opleiding, is de beoordeling van de NVAO een kroon op 11 jaar werk van hem, zijn voorgangers en zijn team. ’We zien ieder jaar in de Nationale Studentenenquête en in de Keuzegids terug dat studenten het bij ons op de opleiding ontzettend naar hun zin hebben. De beoordeling van de NVAO bevestigt dat ze ook een zeer kwaliteitsrijke opleiding volgen.’ HG

Conciërges verhuizen? De conciërges op de Kapittelweg 33 ruilen hun vertrouwde ‘hok’ bij de achterdeur om voor een nieuwe plek in de centrale hal waar tot voor kort de boekwinkel van StudyStore zat. ‘Veel beter in het zicht en beter voor de klant’, aldus conciërge Erik Disveld. ‘We zijn erg blij met de ruimte.’…… ……Hoopten ze. Want als 1 april-grap hielden ze de lege winkelruimte een dag bezet. Jammer, maar helaas. Terug je hok in, mannen.’ HG SENSOR 15, JAARGANG 19 11

Meer in je mars? Word dan een van onze studentvertegenwoordigers Vind je het leuk om samen met medestudenten en personeelsleden na te denken over wat er gebeurt op de HAN en binnen jouw faculteit? Zou je graag iets te zeggen hebben over hoe het onderwijs is georganiseerd of bijvoorbeeld over studentenvoorzieningen? We zijn op zoek naar studenten die meer uit hun studietijd willen halen. Studenten die betrokken zijn en goede ideeën hebben. Studenten die willen samenwerken met docenten en directies. Kortom, we zijn op zoek naar nieuwe studentvertegenwoordigers! We nodigen je uit om lid te worden van een faculteitsraad of van de centrale Medezeggenschapsraad van de HAN. In de MR overleg je met het college van bestuur over de algemene, strategische

12

beleidsontwikkelingen van de Hogeschool. In de FR bespreek je met de faculteitsdirectie hoe dat HAN-beleid in de praktijk vorm krijgt in de instituten en opleidingen. Aan jou de keuze waar jij je wilt inzetten. WAT BIEDEN WE? Samenwerking medestudenten, docenten, beleidsmedewerkers en directies. Invloed op het beleid, bijvoorbeeld de studentenvoorzieningen, en het onderwijs in het algemeen. Een interessante bijbaan van minimaal 3 uur (FR) of 8 uur (MR) in de week (vakanties uitgezonderd; betaling via HAN flex). Scholing en persoonlijke ondersteuning bij je taak en de mogelijkheid van deelname aan landelijke netwerkactiviteiten.

WAT VRAGEN WE VAN JE? We vragen een actieve en onderzoekende houding en de bereidheid om samen met anderen te leren. Raadsleden worden in principe voor twee jaar benoemd. We verwachten de je bereid bent om je voor een langere periode in te zetten voor de medezeggenschap. WAT MOET JE DOEN OM LID TE WORDEN? Stel jezelf beschikbaar als kandidaat voor de verkiezingen van de medezeggenschapsraad en/of de faculteitsraad. Dat doe je door een web-formulier in te vullen. In de week van 7 april krijg je hierover een mail. Je hebt tot en met 17 april de tijd om het formulier in te vullen en op te sturen!

MEER INFORMATIE? [email protected]

O

lga

ORDEELT Sensor-redacteur Olga Helmigh zet het mes erin

WENDY FILM PROGRAMMA TIJDSCHRIFT ETEN Volgens mij is het begonnen met OPRAH, maar in ons land zijn we bekender met LINDA. Toen moest MAARTEN ook zo nodig (om zijn zure meningen wijdverspreid te krijgen). Zo af en toe worden we getrakteerd op GULLIT, YOUP, MATTHIJS en nog een hele trits zelfverheerlijkende BN’ers die een magazine uitpoepen. Wendy van Dijk, introductie niet nodig neem ik aan, is nu degene die het nodig vond om er eentje te lanceren. Op de cover van de eerste ‘Wendy’ staat de publiekslieveling lachend, op de tweede ook. En dan niet een gewone lach, maar een ‘de fotograaf heeft supertoevallig mijn uitbarsting van uitzinnig geluk vastgelegd’-lach. Nu is het doel van het blad ook ‘een positief geluid’. Dus had het eerste nummer als thema ‘Liefde, Familie en Vriendschap’ en heeft het huidige nummer ‘Nieuwe Energie en Gezondheid’ als uitgangspunt. De inhoud is dan ook een kakafonie aan blije, mooie dingen met betékenis. Yoga, het belang van tomaatjes, alleen dóór na je scheiding, bietensalades, ‘zeg vaker nee!’, lessen in geluk van Isa Hoes, keuvelen met Prinses Laurentien over analfabetisme, de charme van je darmen: het houdt maar niet op. Letterlijk, want het gaat 162 pagina’s door.

Zoals je kunt verwachten speelt Wendy een enorme rol: Johnny de Mol en Wendy halen herinneringen op; Wendy op bezoek bij Chantal Janszen in Berlijn, met wie ze een enórme klik heeft. We mogen een vlieg op de muur zijn bij hun intieme gesprekken. Waarin ze elkaar de hemel in prijzen, benoemen hoe lekker gek de ander is. Het meest tenenkrommend is de reportage over Wendy’s tweede huis op Ibiza. Jaloersmakende foto’s van een witte villa met kleurrijke bloemen, op hippe schoentjes lekker naar het strand met een wijntje erbij, volledig tot rust komen…. Daar kunnen wij, zwoegende studentjes en 9 tot 5 bureau-slaven, alleen maar van dromen. Of voor sparen, zodat we het twee weken kunnen ervaren. In plaats van ‘zes keer per jaar’, zoals Wendy. Is het dan echt zo vreselijk? Ach, de vormgeving is mooi. Het leesgemak is oké, voor op de plee of bij de kapper. Ik ben alleen klaar met BN’ers die hun leven –direct of indirect- tentoonstellen onder het mom van ‘laten we elkaar inspiréren, lieve mensen!’. Hoewel ik niet uitsluit dat er ooit een OLGA in de schappen ligt. De inhoud? ‘Ronddwarrelende kattenharen: brei er een trui van’, ‘Je kind aan de diarree: wat moet je ermee?’, ‘Het belang van koffie’ en ‘De volledig Onbekende Vrienden van de volledig Onbekende Nederlander Olga met elkaar in Gesprek over het Leven en Elkaar’. En dan huilend op de cover.


Een hoofddoek draag je met je hart Er zijn zo veel verschillende identiteiten in de klas: autochtonen, allochtonen, moslims, moslima’s, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders. Bij de pabo is een week lang Colourful Life Week. Studenten leren over hun eigen identiteit en over die van anderen, over vooroordelen en hoe daar mee om te gaan. Een kleurige week. tekst en foto: Renée Jenniskens

Een week lang zijn de pabo-studenten bezig met identiteit. Ze hebben begrippen als islamist, seksisme, fundamentalisme en homofobie verkend. Daarnaast hebben ze zich verdiept in literatuur en activiteiten die ze met kinderen kunnen doen rond verschillende thema’s, zoals stereotypering in lesmethodes en kinderboeken, homoseksualiteit en religie. Samen bekeken ze de aangrijpende documentaire Hitlers Kinder, waarna de groep besloot om als afsluiting naar het Anne Frankhuis te gaan. Vandaag mogen ze een Marokkaanse vrouw vragen stellen. Hayat (21) studeert Ergotherapie bij de HAN. Ze heeft een vriendin meegebracht, die, om het gemakkelijk te maken, ook Hayat heet. Beiden zijn gesluierd en in het zwart gekleed. De pabo-studenten hebben hun vragen uitgebreid voorbereid en zijn een uur lang tegelijkertijd nieuwsgierig, respectvol en onbevangen. De twee sprekers genieten van de interesse. Na afloop gaat een aantal studenten met sjaals het knopen van sluiers oefenen. Tijdens de les gaat er steeds maar één telefoon af, die van Hayat.

14

Sinds wanneer draag je een hoofddoek en merk je het verschil? ‘Hayat E: (de ergotherapiestudent): Vanaf oktober. Daarvoor hoorde ik er op mijn studie echt bij. Toen ik vertelde dat ik een hoofddoek ging dragen, was iedereen enthousiast. Toch heb ik nu bijna geen contact meer met de anderen. Daartegenover staat dat ik wél heel persoonlijke vragen krijg, bijvoorbeeld over seks en alcohol. Hayat A: (‘de andere’): Ik wilde het zelf. Mijn ouders zeiden: je moet het met je hart doen. Maar ik voel me niet veilig genoeg om ook zo’n jurk te dragen.’ Waarom draag je een hoofddoek? ‘Je mag de rondingen van je lichaam niet laten zien, het moet gaan om je innerlijk. Daarom draag je hem over borst en hals, zodat die mannen niet naar je kijken. Voor hen is dat een zonde die opgeschreven wordt. Wat dat betreft zullen mannen in het hiernamaals jaloers zijn op vrouwen…’ Heb je hem wel eens af? ‘Het is het eerste wat ik doe als ik thuis ben, die hoofddoek af.’

Colourful life week bij de pabo

Mogen jullie zelf weten met wie je trouwt? ‘Ja, maar hij moet wel moslim zijn. Mijn ouders willen liever dat het een Marokkaan is, een Nederlander moet bekeerd zijn.’ Met welke westerse gebruiken heb je moeite? Bijvoorbeeld seks voor het huwelijk of alcohol en gokken? ‘Het wordt wel verafschuwd. Je kunt er ook niet omheen dat alcohol en gokken je kapot maken. Wij mogen ook niet uitgaan. In het uitgaansleven gebeuren zoveel dingen op het slechte pad.’ Wat zou er gebeuren als jullie thuis kwamen met de mededeling: ik ben homo? Hayat A: ‘Mijn ouders zouden een oplossing zoeken, maar het niet accepteren. Ze zouden ons proberen te helpen, zodat we kiezen voor God.’ Hayat E: ‘Het is een taboe. We praten er niet over.’ Wat vinden jullie van de aanslagen in naam van de Islam? Hayat E: ‘Dat is niet de echte Islam. Ze halen de verzen uit hun context. Bij de aanslagen in Parijs hebben de daders een moord op hun geweten, daar zullen ze voor gestraft worden.’ Hayat A: ‘Ik heb wel moeite met Charlie Hebdo. Het is beledigend, ze kwetsten er mensen mee. Als je weet dat het mensenlevens kan kosten, neem dan ook je verantwoordelijkheid.’

Merk je dat je minder kansen hebt op de arbeidsmarkt? ‘Ik weet het zeker. Ook bij een stage merkte ik het. Ik belde en ze waren vriendelijk. Toen ze me zagen was dat veel minder. Gelukkig mocht ik toch komen en is de stage goed gegaan.’ Wat vinden jullie van Nederlandse vrouwen die zich bekeren? ‘Zó mooi! Bij een getuigenis in de moskee moest ik huilen.’ Hoe vaak bidden jullie? ‘Vijf keer per dag. Als je niet bidt, dan verbreek je het contact met God. Het is veel erger om niet te bidden dan om alcohol te drinken. Hier op de HAN is een gebedsruimte.’ Gaan jullie vaak naar Marokko? ‘Echt te vaak, soms wel vijf keer per jaar. Je hoort er dáár trouwens ook niet echt bij, je bent een Hollander. Wij praten daar onderling in het openbaar geen Nederlands, want dan merk je het meteen aan de prijzen. En we gaan gewoon naar het strand met een broekje en een jurkje. Je droogt toch zo op.’


Getrouwd met de HAN

Getrouwd met de HAN ‘Dan verklaar ik jullie nu HAN en vrouw...’, grapten we op de redactie, toen we besloten medewerkers te interviewen die zó lang in dienst zijn dat je zowat van een huwelijk kunt spreken: ze hebben de welbekende goede én slechte tijden gekend, maar zijn nog altijd trouw. Ver hoefden we trouwens niet te zoeken: onze eigen hoofdredacteur blijkt de langstzittende HAN’er, met ruim 40 jaar op de teller. Een gesprek met hem en andere werknemers van de eerste uren. Tekst: redactie // Foto’s: ralph schmitz

16

‘Ik ben een beetje de opa van de opleiding’ Met een werkelijk prachtige dictie vertelt Vincent Cuppen (56) dat hij in 1985 bij de HAN begon als muziekdocent op de afdeling Logopedie, bijna 30 jaar geleden. ‘Het leek me meteen een enorm uitdagende baan, want muziek kan van grote betekenis zijn binnen logopedie. Via muziek kun je bezig zijn met de stem: articulatie, adem, resonantie...’ Vandaar dat hij al jarenlang met plezier op zijn fiets stapt: ‘Ik ben een beetje de opa van de opleiding.’ In die tijd heeft Vincent veel nieuwe lichtingen studenten zien komen en gaan (of blijven: sommigen werden collega’s). ‘De maatschappij verandert en daarmee de invulling van het vak. Bij het overbrengen van kennis speelt ICT nu een belangrijke rol. Er zijn allemaal digitale middelen om trainingen te verrichten in spraak, gehoor en slikken. Ter vergelijking: in 1985 kregen wij een cursus MS DOS aangeboden, waarmee we bestanden leerden verplaatsen van de ene naar de andere map. Prehistorisch natuurlijk.’ De HAN mag dan wat zakelijker zijn geworden, onderdeel zijn van een grotere school biedt ook voordelen, meent Cuppen: ‘We hebben kruisbestuiving tussen Fysiotherapie, Ergotherapie, Mondzorgkunde en Voeding & Diëtiek. In overleg met collega’s kunnen we multidisciplinaire behandelingen afstemmen, en dat is uiteindelijk beter voor de cliënt. Ik moet nog… Nee, ik mág nog zeker een jaar of tien. Ik werk al 32 jaar in onderwijs, dus die veertig ga ik wel halen.’

‘Er wacht altijd een nieuwe uitdaging’ Als student Voeding & Diëtiek kwam Suzan Diender (49) bij de HAN binnen. Op een kleine pauze van twee jaar na, loopt ze er nu zo’n dertig jaar rond. Inmiddels op het Praktijkbureau Voeding & Diëtetiek. Toen Suzan in de jaren tachtig afstudeerde, lag het werk niet voor het oprapen, maar na verschillende uitzend- en vrijwilligersklussen is ze hier ‘de administratie ingerold.’ In 1991 begon ze als uitzendkracht: ‘Na wat omscholing werd me een jaarfunctie aangeboden en zo kwam ik als secretaresse terecht bij wat nu de directie van Gezondheidszorg, Gedrag & Maatschappij is. Na tien jaar ben ik in december 2001 op het Praktijkbureau begonnen. Dat moest nog worden opgezet. Inmiddels heeft de praktijk een steeds groter aandeel binnen de opleiding. Het werk bevalt nog steeds heel goed. De kennis van mijn opleiding, omscholing en werkervaring kan ik in deze functie prima combineren, waarbij het persoonlijke contact met de mensen in het werkveld, studenten en docenten de leukste bron zijn van mijn werkzaamheden. Het onderwijs verandert met enige regelmaat, dus zodra je denkt: ‘nu ken ik het wel’, gebeurt er toch weer iets nieuws. Er wacht altijd een nieuwe uitdaging.’ Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Van een zelfstandige opleiding naar een onderdeel worden van ‘de grote HAN bracht veel bureaucratie en minder direct contact. ‘Tegenwoordig vieren we verjaardagen alleen met naaste collega’s, vroeger ging dat uitgebreid met slingers.’


Getrouwd met de HAN

Langstzittende medewerkers klappen uit de school

Dit zijn de twee langstzittende medewerkers: Han Geurts (64) en Jos Marell (64). Ze traden beiden op 1 augustus in dienst, Han in 1974, Jos in 1975. Als jonge broekies kwamen ze binnen, als pensioengerechtigden zullen ze over enkele maanden de deur achter zich dichttrekken. Ze blikken terug en -veel liever!- vooruit.

Hoofdredacteur Han Geurts in 1974 en nu

Han Geurts, hoofdredacteur van Sensor, spant de aanwezigheidskroon met maar liefst 40,7 dienstjaren. Aangezien hij bij zijn afscheid langer geïnterviewd zal worden en we bij Sensor niet van het Grote Herhalen zijn, hier even kort…

‘Ik kom heus niet achter de geraniums terecht’ ‘Ik hoef niet zo nodig met mijn kop in mijn eigen blad, maar ja, als je het oudste meubelstuk binnen de muren blijkt te zijn…’ Begonnen als docent Engels op de laboratoriumschool in Oss, kende zijn loopbaan veel invullingen. Naast het leraarschap was Han jarenlang betrokken bij de medezeggenschap (als secretaris, lid en voorzitter), schreef hij talloze brochures, gaf gastcolleges van Hertfordshire tot Surabaya en van Hanoi tot Volgograd, was mede oprichter en eerste hoofdredacteur

18

van het HANblad, was twaalf jaar recruitment officer voor Life Sciences in het verre oosten, en werd ergens in de tachtiger jaren gevraagd om het Hogeschoolblad van Hogeschool Gelderland mee op poten te zetten, de voorloper van Sensor. Geurts: ‘Al die bezigheden heb ik steeds gecombineerd met mijn leraarschap, want dat is eigenlijk de mooiste baan die er is. Totdat ik ergens rond de eeuwwisseling gevraagd werd hoofdredacteur van Sensor te worden en beide takken van sport niet meer te combineren bleken.’ Hij aanvaardde de functie van hoofdredacteur onder de voorwaarde dat hij de mogelijkheden en middelen kreeg om van de toenmalige krant een soort glossy magazine te maken. CvB-voorzitter Marcel Wintels stemde daar mee in en ‘de rest is geschiedenis, haha.’ Het einde van zijn loopbaan komt in zicht. ‘Ik kijk er niet naar uit, maar zie er ook niet tegenop. Ik kom heus niet achter de geraniums terecht. Ik zal de HAN wel missen, want eigenlijk is de samenvatting van die 41 jaar heel simpel; ik ben nog geen dag met tegenzin naar mijn werk gegaan.’

Marell in zijn eerste jaar als docent aan de HAN op herfstexcursie

Het was een prettig sollicitatiegesprek, weet Jos Marell nog wel: ‘Een van de vragen was of ik als biologiedocent van plan was om veel buitenwerk met de studenten te gaan doen, waarop ik niet meteen “ja natuurlijk” antwoordde, maar kritischer: “Dan moet ik wel eerst de mogelijkheden van de omgeving verkennen”. Dat konden ze wel waarderen. Mijn voordeel was daarnaast dat ik net als mijn voorganger fotografie als hobby had.’ De gangen van de pabo hangen nu vol met zijn werk; hij is nog steeds huisfotograaf. De afwisseling is wat hem al die jaren aan de HAN gebonden hield. Nooit heeft Jos zich verveeld. Hij begon als docent biologie, maar werd al snel gevraagd ook natuurkunde te geven toen de dienstdoende leraar vertrok. Op het gebied van vakdidactiek was daar zoveel overeenkomst dat hij ze integreerde tot natuuronderwijs, en er in 1994 samen met collega Els de Vaan een boek over schreef. Daarvan is inmiddels de zevende druk in omloop: er zijn bijna 100.000 exemplaren van verkocht. Omdat hij zich steeds meer met techniek bezighield en er een ruimte leeg stond op de pabo, stelde hij voor om daar een techniek-ontdek-lokaal van te maken. De reactie: ‘Jos, neem de regie, hier heb je een budget. Leef je uit.’ Later is hij ook nog reken- en wiskunde gaan geven, na eerst in de leer te zijn geweest bij een collega. Verder deed hij detacheringsklussen bij het nationaal expertisecentrum leerplanontwikkeling en wat werkzaamheden voor het CITO.

Mettertijd heeft hij genoeg zien veranderen: ‘In de jaren zeventig was tachtig procent van de docenten man, inmiddels is zeventig procent vrouw. Heel veel scheelt dat niet, misschien worden er tijdens vergaderingen wat meer zijpaden ingeslagen. Ook de studentenpopulatie was vroeger anders verdeeld, fiftyfifty jongens en meisjes.’ Die studenten kende hij bijna allemaal persoonlijk, want het was een kleine school. ‘Waar je nu je best moet doen om namen te onthouden, had je vroeger zoveel contacturen dat je in korte tijd iedereen kende. Studenten van nu zijn veel opener dan toentertijd. Die openheid is prettig, daar kun je in de begeleiding rekening mee houden. Ik denk dat het sneller delen van die persoonlijke informatie past bij deze tijd waarin jongeren ook van alles op Facebook zetten.’ Getrouwd met de HAN? Daar herkent hij zichzelf absoluut niet in, want getrouwd met je werk zijn is eenzijdig en heeft een negatieve connotatie. Marell kreeg op de HAN altijd kans zich te ontwikkelen en uitdagingen aan te gaan. Op zijn visitekaartje staat docent én ontwikkelaar. Zijn motto is niet “het moet zo gaan”, maar “zo kan het ook”. Kritisch blijven denken is het belangrijkst. Mensen ontwikkelen zich mét én áán elkaar. ‘Studenten en collega’s inspireren mij, en ik hoop dat ik, of het boek (Praktische Didactiek voor Natuuronderwijs, red.) hen ook kan inspireren.’ De liefde voor het natuuronderwijs verdwijnt niet. Zo heeft hij onlangs nog een serie boeken over zijn vakgebied uit Amerika besteld. Privé gaat hij zich meer richten op muziek en macrofotografie, want als je een klein beestje van zeer dichtbij fotografeert ‘dan gaat er een hele nieuwe wereld open.’ Geen twijfel mogelijk dat hij zich na zijn vijfenzestigste bezig weet te houden, dus genoeg om op te pakken. Werk is leuk, maar: ‘Er is meer onder zon.’


Getrouwd met de HAN

Van vrijheid naar structuur Martin van Summeren (69) startte in 1973 bij één van de voorlopers van de HAN: de Kopse Hof. De opleidingen van toen, Culturele en Maatschappelijke Vorming (CMV) en Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH), vallen nu onder de Faculteit Gezondheid, Gedrag en Maatschappij.

Martin begon als stagecoördinator en werd vervolgens docent, medeoprichter van de opleiding voor Toerisme en Recreatie (bestaat niet meer, deels opgenomen in CMV, red.) en directielid van de opleiding CMV. ‘Het was een droom om aan de slag te gaan bij de Kopse Hof. Het was een vrijplaats voor sociale en culturele experimenten. Er bestond geen vastomlijnd curriculum, er was ruimte voor discussie en spontaniteit. Het engagement was groot, zowel op politiek als maatschappelijk gebied. Docenten en studenten leefden dicht op elkaar, gingen gesprekken aan over het vakgebied en de samenleving. Omdat we op één locatie zaten, was het overzichtelijk: in de gangen zaten groepjes studenten die muziek maakten, er werd gezongen en geschilderd en volop gerookt in het gebouw. Ik kan me nog goed heugen dat het voorkwam om tijdens vergaderingen een fles wijn open te trekken, om 11 uur ’s ochtends. Naarmate het hoger onderwijs meer gestructureerd en samengevoegd werd, gingen zulke dingen in de ban. Zo was er in de jaren tachtig een hevige discussie of er gerookt mocht worden in het pand. ‘Je mag de sigaret die je al aan het roken was vóórdat je binnenkwam oproken, maar je mag geen nieuwe aansteken’, werd bepaald. Een collega heeft toen uit protest een hele lange sigaret in elkaar geflanst. We hebben daar ontzettend om gelachen. Die rebellie is in latere jaren verdwenen. Aan de ene kant goed, aan de andere kant jammer. Een juiste mix van vrijheid en structuur is belangrijk.’

20

OMSCHAKELINGEN Als personeelsvertegenwoordiger in het bestuur van de Kopse Hof heeft hij een rol gespeeld bij de voorbereidingen van de fusies van een aantal hbo’s in de regio, wat uitmondde in de HAN. De overgang naar het grote HANgebouw aan de Kapittelweg, begin jaren negentig, was moeizaam. ‘We moesten wennen aan het gebrek aan een duidelijke identiteit: alle gangen waren hetzelfde en je herkende niet meteen wie bij jouw opleiding hoorde. Er waren veel omschakelingen. Ik was verknocht aan de sfeer van de Kopse Hof, maar vond de betere faciliteiten en samenwerking met andere opleidingen veelbelovend. ICT was destijds in opkomst, wat ook aanpassing vergde. Ik herinner me dat we ons in de jaren tachtig vergaapten aan de faxmachine en later een collega uitlachten die vertelde dat we DIGITALE postvakken zouden krijgen. Onvoorstelbaar vonden we dat!’ ‘Als lid van de Vereniging van Oud Medewerkers (VOM), ben ik nog altijd erg betrokken bij de HAN. We organiseren lezingen, lunches en maken reizen. Wat ik mooi vind aan de HAN is dat het zo’n ondernemende, maar gevestigde instelling is. Inmiddels ben ik al zeven jaar met pensioen, maar ik voel me nog altijd een HAN’er. Na 33 jaar in dienst is dat ook logisch, denk ik.’ OH

Op 13 februari 1989 werd bij de afdeling Personeel & Organisatie van de Hogeschool Nijmegen een nieuwe secretaresse aangesteld: Monique Nederhoed (46). Vorig jaar vierde ze, als procescoördinator Internationalisering bij de Faculteit Gezondheid, Gedrag en Maatschappij (GGM), alweer haar vijfentwintigjarig jubileum. ‘Ik was nog heel jong toen ik binnenkwam bij de Hogeschool Nijmegen. Ik moest binnen deze, voor mij grote Onderwijsinstelling, wel mijn weg vinden. Met de collega’s om mijn heen lukte dat snel. Na een half jaar bij P&O solliciteerde ik naar een secretaressefunctie binnen de Dienst Onderwijszaken. Al vrij snel werd internationalisering mijn aandachtsgebied en vond ik het een uitdaging om samen met mijn collega’s hogeschoolbreed Internationalisering op de kaart te zetten. ‘De Hogeschool was kleinschaliger dan de HAN nu is. In het bestuursgebouw, waar ik toen werkzaam was, kende je bijna al je collega’s en was de saamhorigheid groot. We organiseerden veel om de verbinding met elkaar te houden; van een gezellige jaarafsluiting tot het zoeken van eieren met Pasen en een diner met Kerst. De Hogeschool is nu veel zakelijker geworden, er is meer afstand en dat vind ik jammer. Een grotere organisatie biedt wel meer mogelijkheden om te groeien. Er is ruimte voor opleiding en persoonlijke ontwikkeling. Door de diversiteit aan werkzaamheden blijft de HAN voor mij leuk en uitdagend.’

‘De Hogeschool is veel zakelijker geworden’

Het gebied waar zich de afgelopen decennia ongetwijfeld de grootste veranderingen hebben voorgedaan, is ICT. Internet, intranet, e-mail... Toen Max Truijjers (63) vijfentwintig jaar geleden bij de HAN begon, bestond het allemaal nog niet.

‘Ik was een soort super secretaresse’ ‘In het begin werden de vergaderstukken gewoon nog gekopieerd en rondgebracht. Bij de eerste computers moest ik studenten uitleggen dat een tekstverwerker handiger was dan een typemachine, want dan hoefde je niet alles over te typen als je onderaan een bladzijde een fout had gemaakt. Nou, dat was wat. Ze waren vooral bang dat ze de computers stuk zouden maken. Thuis hadden ze er geen.’ Truijjers begon met een halve baan als administratief medewerker bij de studierichting Maatschappelijk Werk (‘Ik was een soort super secretaresse!’), maar werd al snel gevraagd voor een extra halve baan als systeembeheerder. Zijn tijd hier is eigenlijk ‘een grote ontdekkingsreis’ geweest; steeds weer kreeg hij nieuwe kansen, inmiddels als Teamcoördinator Digitale Distributie. Het contact met verschillende mensen, studenten en medewerkers van alle afdelingen vindt hij het leukst: ‘Je moet goed kunnen luisteren naar wat ze nodig hebben.’ Hij heeft nog niet veel tijd gehad om na te denken over zijn pensioen, maar misschien gaat hij wel vrijwilligerswerk doen ‘zodat je niet in een groot zwart gat valt.’


ICA-DOCENT TON VAN ECK IS DE EERSTE ‘BLOGGER DES VADERLANDS’

De drang om te schrijven

Niet Bas Taart (Retecool) of Max Molovich (Nurks) zijn afgelopen maand verkozen tot eerste Blogger des Vaderlands, die eer viel te beurt aan Ton van Eck, in de bloggerswereld beter bekend als Dagtaak. Die titel dankt onze docent van de Informatica en Communicatie Academie (ICA) met name aan een inspirerende en gedreven presentatie, waarmee hij zijn concurrenten verbijsterd achterliet. Tekst: Herman van Deutekom // Foto: Coos Dam

22

Na de dichter, denker, componist, kok, fotograaf en schilder des vaderlands (zijn we er nog een paar vergeten?), konden de bloggers natuurlijk niet achterblijven. En welke gelegenheid is beter dan het Blogbal? Inmiddels voor de vijfde keer gehouden als tegenhanger van en tegelijkertijd met het Boekenbal. Aanwezigen konden die avond stemmen op een shortlist van tien nationaal bekende bloggers. Dagtaak is geen onbekende in blogland, zijn nominatie is dan ook niet geheel onverwacht: Van Eck heeft onder meer in 2013 de tweede prijs en de publieksprijs gewonnen van De Blogparel. ‘Dagtaak wordt goed gelezen. Ik kreeg ook op het Blogbal veel positieve reacties. Toch dacht ik dat ik geen schijn van kans maakte. Het Blogbal heeft een hoog ons-kent-ons-gehalte. Maar ik vond het heel leuk om te horen dat ik genomineerd was. Het is toch een stukje waardering dat je krijgt.’

‘Willen jullie méér of mínder bloggen?’ ‘Méééér!’ PITCHEN EN PRESENTEREN Naarmate de avond vorderde, liet een tussenstand zien dat Bas Taart (van Retecool) en Max Molovich (van Nurks en Sargasso) bovenaan stonden. ‘Nadat ik een paar stemmen had gekregen, had ik het geluk dat ik derde stond, op grote afstand van de andere twee.’ De nummers een tot drie werden op het podium gevraagd om om de beurt uit te leggen waarom hij de Blogger des Vaderlands moest worden en welke invulling hij aan deze titel zou geven. ‘Ik dacht: dit is mijn kans’, lacht Van Eck, die bij ICA onder meer les geeft in pitchen en presenteren. Bas Taart nam als eerste het woord. ‘Ik ga in dezelfde stijl door.’ Meer zei hij niet. Toen was Ton aan de beurt. Hij greep de microfoon, ging op de rand van het podium staan en riep enthousiast naar het publiek: ‘Willen jullie méér of mínder bloggen?’ ‘Méééér!’, riep het publiek. ‘Willen jullie méér of mínder diversiteit in blogland?’ ‘Méééér!’, riep het publiek. ‘Willen

jullie méééér of mínder Dagtaak?’ ‘Méééér!’ Wat volgde was een vurig betoog over het belang van bloggen en waarom hij de blogger des vaderlands moest worden. Na een paar minuten gaf Van Eck de microfoon over aan Max Molovich, terwijl het publiek nog niet uitgeklapt was. Het enige dat de derde genomineerde nog kon uitbrengen was: ‘Ik denk dat ik ook maar op Ton ga stemmen.’ De rest is geschiedenis. Van Eck was een titel, duizend euro en tien symbolische stokslagen rijker. Die stokslagen zijn een reminder: Raiv Badawi is een blogger in Saoedi-Arabië die voor zijn blogwerk is veroordeeld tot tien jaar celstraf en duizend stokslagen. De eerste vijftig heeft hij in januari gehad. ‘Het geeft nog maar eens aan dat het niet vanzelfsprekend is om je mening te kunnen geven.’

SCHRIJVEN OM GEDACHTEN TE ORDENEN Van Eck is heel blij met zijn titel: ‘Het is een beloning voor de vele jaren noeste arbeid die ik heb geleverd. Schrijven is werken. Je moet uren maken.’ Dat doet hij zijn hele leven al. ‘Ik schrijf al van kleins af aan. Ik schreef kladblokken vol met verhaaltjes en gedichtjes. Als ik het niet goed genoeg vond, gooide ik het weg. Mijn moeder haalde al die verhaaltjes stiekem uit de prullenbak. Toen ik het huis uit was, heeft ze die verhaaltjes aan me teruggegeven. Dat was heel bijzonder. Misschien is al dat schrijven een manier voor mij om mijn gedachten te ordenen. Ik ben er in ieder geval nooit mee gestopt.’ Ton staat al jaren iedere ochtend om 6 uur op, loopt met plezier naar zijn werkkamer en gaat daar anderhalf uur schrijven. ‘Ik besef dat ik met Dagtaak de waanzin van de dag wil overbrengen.’ Daarnaast is Van Eck onder meer eigenaar van uitgeverij Nieuwe Druk, waarbij jaarlijks ongeveer tien titels verschijnen. Zo heeft hij, als echte Arnhemmer, een boekje samengesteld genaamd ‘Arnhem met een scheve blik’, met korte verhalen over het moderne Arnhem na de Tweede Wereldoorlog. De docent noemt het vele schrijven een drang: ‘Het is mijn passie. Het is zo belangrijk dat je iets doet waar je plezier in vindt. Dat zeg ik ook tegen mijn studenten: ga voor je passie, maakt niet uit wat het is. Als studieloopbaanbegeleider kom ik in contact met studenten die niet goed weten welke opleiding ze willen doen. Ze vragen weleens in welk vak ze het meest geld kunnen verdienen. Geld is niet belangrijk Maar maak wel uren, zodat je goed wordt in wat je leuk vindt!’

http://dagtaak.org


C®yptow4re besm3wt H@NcOmput3rs Je kent ze wel, die mailtjes. Duidelijk slecht vertaald door Google Translate. 'Uw account is geblokkeerd' of 'U hebt een prijs gewonnen'. Lachend gooi je ze weg. Totdat je er tóch een openmaakt, omdat het ogenschijnlijk van Bol.com komt of zelfs van de HAN-helpdesk. Even daarna kun je geen enkel bestand meer openen. Dit is malware, of cryptoware, kwaadaardige software die je bestanden versleutelt. De laatste tijd zijn meerdere medewerkers van de HAN slachtoffer. Renée Jenniskens

Het heeft iets gênants, een virus op je computer. ‘Wat een blunder! Ik kan mezelf nog voor de kop slaan’ zegt een anonieme medewerker. Ook ‘Door’ wil niet met haar echte naam in Sensor. Zij kon opeens de Word-bestanden op haar werklaptop met geen mogelijkheid meer lezen. Niet wetend hoe dit op te lossen toog ze naar de helpdesk van ICT. Daar kwamen ze erachter dat op haar laptop vierduizend bestanden versleuteld waren door malware. Ze heeft geen idee hoe ze aan die malware kwam. 'Ik open nooit van die mailtjes, ik ben heel voorzichtig, zeker op mijn werklaptop.'

KABELS LOS

De afgelopen tijd zijn zo de computers van negen medewerkers op de HAN met cryptoware besmet. Via een besmet mailtje of bezoek aan vage websites waar, door het klikken op een dubieuze advertentie, de malware vrolijk zijn slag kan slaan. Mirella van Haren van Seneca weet precies wanneer bij haar het probleem begon: ze zag een mailtje met een aanmaning in de

24

gezamenlijke inbox. Een tamelijk gewoon mailtje, in het Nederlands. 'Ik kon niet precies zien van wie. Niets bijzonders eigenlijk, wij krijgen wel vaker een aanmaning. Pas toen ik het mailtje opende, begon er een belletje te rinkelen. Zo was het bijvoorbeeld heel onduidelijk wie de afzender was. Ik stuurde het daarom door naar de helpdesk met de vraag: is dit spam? Toen ik daarna met mijn werklaptop naar de helpdesk ging en ter plekke wilde inloggen, was mijn account geblokkeerd. Ik kon gewoon niets meer. Toen ik terugging naar mijn werkplek zat daar al iemand van de helpdesk achter mijn desktopcomputer. ‘Het is helemaal mis bij jou’, zei hij, terwijl hij alle kabels van de computer lostrok. Ik heb een hele dag niet kunnen werken. Pas op het einde was alles weer in orde.'

BETALEN

De ravage van deze software kan enorm zijn. Bij één medewerker ging het zelfs om 5600 bestanden, vooral readers. FEM-medewerker Lieke Timmers googelde wat plaatjes bij elkaar,

TIPS VOOR THUIS Ging het vroeger om onschuldige virussen die je computer hooguit irritant langzaam maakten, cryptoware is gemaakt door kwaadaardige types die vooral uit zijn op je geld. Eenmaal binnengedrongen, worden bestanden op je computer versleuteld. Voor een sleutel wordt losgeld gevraagd, meestal in – anonieme - bitcoins. Stel je voor: al die duizenden digitale foto’s die je op je harddisk hebt staan naar de filistijnen! Natuurlijk moet je nooit dubieuze mailtjes openen en al helemaal niet op hun bijlage klikken. Het was altijd al een goede gewoonte om je bestanden te back-uppen, maar tegenwoordig is het echt een must. Doe dat niet op een harde schijf die permanent aan de computer hangt, maar een losse, die je maar af en toe gebruikt. Onnodig om te zeggen dat je altijd een goede virusscanner moet gebruiken. Studenten en medewerkers van de HAN kunnen die voordelig aanschaffen via Surfspot.nl. Wat ook verstandig is: voorzie je besturingssysteem en de programma's van je computer altijd van de laatste updates, vooral je browsers en je officeprogramma.

stond daarna even wat te kletsen met een collega en toen ze terugkwam, was haar computer geblokkeerd. Op het scherm stond een boodschap: ze had 96 uur de tijd om te betalen, anders zou ze al haar bestanden kwijt zijn. Stefan Arts, beleidsmedewerker informatie-beveiliging van de HAN: 'Meestal gaat het om een bedrag tussen de vijfhonderd en duizend dollar. Ik weet niet wat er gebeurt als je betaalt. De politie raadt af om te betalen, en wij ook.' Hij legt ook het verschil uit tussen een virus en deze malware: 'Een virus verspreidt zichzelf verder, dat doet dit niet.’ Gelukkig stonden de bestanden bijna altijd op het netwerk van de HAN. Dat wordt regelmatig geback-upt. Zo konden de bestanden teruggezet worden. Ondertussen zijn er op de HAN nog twee extra maatregelen genomen om dit probleem voor te zijn: mailtjes met uitvoerbare bestanden als bijlage komen niet meer aan en programma's kunnen niet meer van onveilige plaatsten worden gestart.


Leger van langstudeerders wil maar niet krimpen

Afmakers gevraagd! Ondanks verwoede pogingen het studietempo te verhogen, blijven studenten steeds langer hangen in het hbo. Bijna dertigduizend zitten al meer dan zes jaar in de collegebanken. Petra Vissers (HOP) // Olga Helmigh Duizenden studenten lukt het niet om binnen vier jaar een hbo-diploma te behalen. Met alle gevolgen: studenten krijgen maar vier jaar een basisbeurs en vijf jaar een ov-studentenkaart. Na zeven jaar kunnen ze niet meer goedkoop lenen bij DUO en wie binnen tien jaar geen diploma haalt moet alles terugbetalen. In 2007 besloot het hoger beroepsonderwijs dat er een einde moest komen aan het leger van langstudeerders. Hogescholen beloofden de begeleiding te verbeteren en het aantal contacturen te verhogen. Onderwijsminister Ronald Plasterk zegde miljoenen toe. Allemaal zonder effect, blijkt nu uit cijfers die het Hoger Onderwijs Persbureau (HOP) heeft opgediept. Alle inspanningen ten spijt kachelt het studietempo jaar na

26

jaar achteruit. Het hbo heeft steeds meer langstudeerders. Zo’n dertigduizend studenten zijn al langer dan zes jaar bezig. Ter illustratie: daar kun je sportpaleis Ahoy twee keer mee vullen. WISSELEN EN WAT VERTRAGING In 2007, het jaar van de goede voornemens, begonnen bijna tachtigduizend studenten aan een hbo-opleiding: één op de zes (17 procent) was vorig studiejaar nog altijd bezig. Dat zijn meer dan dertienduizend mensen. De grote hogescholen in de Randstad hebben de meeste moeite hun studenten in vier, vijf, zes jaar door een opleiding te loodsen. Meer dan een vijfde is op zijn minst twee jaar uitgelopen. Hogeschool Inholland, de

afgelopen jaren veelvuldig in het nieuws vanwege de vele langstudeerders, doet het eigenlijk niet veel slechter dan vergelijkbare instellingen. ‘Vervelend, maar misschien ook wel onvermijdelijk’, reageert Thom de Graaf, voorzitter van de Vereniging Hogescholen. ‘We willen de kwaliteit van de bacheloropleidingen verhogen en dat staat soms op gespannen voet met de wens om studenten sneller te laten afstuderen. Daarvan hebben de hogescholen gezegd: als die spanning niet goed op te lossen is, dan kiezen wij vol voor kwaliteit.’ Dat betekent overigens niet dat hogescholen dan maar klakkeloos moeten accepteren dat grote groepen studenten meer dan twee jaar uitlopen. ‘Je kunt natuurlijk niet met een beroep op dat kwaliteitsargument zeggen: “Laat maar zitten.” Studenten moeten niet nodeloos lang studeren, of nodeloos uitvallen. Bijvoorbeeld omdat blijkt dat ze niet de goede studiekeuze hebben gemaakt of te weinig begeleiding hebben gehad’, aldus De Graaf. Hogescholen werken hard om het aantal uitvallers en langstudeerders te verminderen, maar volgens De Graaf ‘moeten we geen onrealistische verwachtingen koesteren. Hogescholen hebben niet altijd een directe invloed en kunnen niet alle omstandigheden naar hun hand zetten.’

Hoe zit het op de HAN? De Hogeschool van Arnhem en Nijmegen zit met zeventien procent langstudeerders precies op het landelijk gemiddelde: van de meer dan 5.600 eerstejaars in 2007 zitten er bijna 950 na zes jaar nog in de collegebanken. Maar het studiesucces is de afgelopen jaren snel achteruit gegaan: van de groep die in 2000 begon, liep slecvhts twaalf procent meer dan twee jaar uit. Paul Vennekens (30) is langstudeerder aan de HAN. Hij staat sinds 2005 ingeschreven bij de opleiding Commerciële Economie. ‘Dit is mijn tiende jaar op de HAN. Hoewel ik er zes jaar niet ben geweest.’ Het was uiteraard niet de opzet om zo gigantisch uit te lopen. ‘Na de middelbare school ben ik Geschiedenis gaan studeren. Dat heb ik een jaar gedaan, maar ik kwam tot de conclusie dat het niet mijn vak was. Ik switchte naar Commerciële Economie, maar om nu te zeggen met volle overtuiging, nee. Eigenlijk was ik met hele andere dingen bezig dan studie en carrière. Ik was en ben fanatiek bezig met badminton en heb in de jaren dat mijn studie in het slop raakte, gekozen voor fulltime badmintonnen. Voornamelijk training geven en coachen. Op papier was het prima te combineren, maar in de praktijk ging ik steeds minder naar school, raakte ik achterop en liet badminton uiteindelijk compleet voor gaan. Met resultaat, want ik zit op hoog niveau. Maar ja, er valt niet veel geld mee te verdienen, natuurlijk. Vandaar dat ik elk jaar mijn inschrijving op de HAN verlengde en netjes mijn collegegeld betaalde. Nu heb ik eindelijk de schouders eronder gezet om af te studeren. Ik ben betrokken bij de opstart van het eredivisieteam basketbal in Gelderland. Zo combineer ik mijn liefde voor sport met het vakgebied waar ik voor leer.’ Het is niet makkelijk om langstudeerder te zijn. ‘Ik heb er geen spijt van, want ik heb niet stilgezeten. Het is natuurlijk wel zonde van al het geld. Verder heb je de rompslomp van veranderde systemen op de HAN, waardoor sommige cijfers niet meer geldig zijn, bijvoorbeeld. Je merkt dat je tussen wal en schip raakt.’ Paul maakt zich niet druk over zijn ‘cv-gat’. ‘Als ze in sollicitatiegesprekken vragen waarom ik er tien jaar over gedaan heb, kan ik goed onderbouwd uitleggen dat ik niet stil heb gezeten. Maar het is wel iets wat naar voren komt, die ene vraag: ‘waarom zo lang?’ Vervelend, maar begrijpelijk.’


SENSOR DENKT ER HET ZIJNE VAN

kwestie

Studenten weten hoe de HAN écht kan bruisen

WEG

MET DIE

VERSCHOOLSING In deze tijden waarin het hoger onderwijs niet aan bezuinigingen ontkomt, waarin zogenaamde luie studenten in een moordend tempo door hun studie worden gejaagd en de hogeschool schoolser is dan ooit, wordt het tijd dat studenten zich uitspreken. Tekst: Roel Remy en Floor Albers van der Linden // Foto: Ralph Schmitz

28

Studeren op de HAN moet terug naar waar het echt om draait: jezelf als student op je eigen manier ontwikkelen. Veel maatregelen die nu op de HAN spelen, dragen daar niet aan bij. Zo zijn studenten van veel studies verplicht om bij colleges en werkgroepen aanwezig te zijn, wordt huiswerk gecontroleerd en is er weinig ruimte om, buiten de reguliere paden om, je studie zelf in te richten. Onze stelling is daarom: De HAN moet af van alle maatregelen die onze hogeschool verschoolsen.

Activiteiten ontplooien

Aanwezigheidsplicht

Het ideale studieprogramma

Om te beginnen is de groeiende aanwezigheidsplicht een doorn in het oog van veel studenten. Deze verplichting zorgt ervoor dat ook de ongemotiveerde studenten in een werkgroep of college zitten waardoor het niveau van de les daalt. Aanwezigheid op zich is een leeg doel en zorgt niet noodzakelijk voor een hoger studierendement bij studenten. Zo is de weg naar Facebook en WhatsApp ook binnen de muren van het leslokaal snel gevonden. De HAN moet daarom aan haar studenten laten zien waarom het volgen van colleges en werkgroepen belangrijk is. Niet door dit te verplichten, maar door de colleges uitdagender en interessanter te maken.

Opleidingen zouden hun onderwijs flexibeler moeten aanbieden in kleinere eenheden van studiepunten. Op deze manier zou bijvoorbeeld een student Verpleegkunde voor een deel haar studie kunnen volgen en daarnaast een symposium en andere verdiepende activiteiten voor medestudenten kunnen organiseren. Zo kan de student zelf zijn of haar keuzeonderwijs ontwikkelen en zelf het ideale studieprogramma vaststellen en zelf kiezen wanneer hij studeert. Dit zal er mede voor zorgen dat een student niet slechts een passant is op de hogeschool en dat de HAN daadwerkelijk een keer gaat ‘bruisen’.

Daarnaast geeft de HAN studenten weinig ruimte om zich naast hun studie te ontwikkelen. Het huidige systeem van studiepunten verplicht studenten het maximaal aantal punten te halen: één blok bestaat uit vijftien studiepunten die je óf allemáál óf helemaal níet kunt halen. Zo is het erg moeilijk voor studenten om bijvoorbeeld actief te worden in de medezeggenschap of een bestuursjaar bij bijvoorbeeld een studievereniging te doen.

Roel Remy studeert Medische Hulpverlening. Hij is raadslid van de Centrale Medezeggenschapsraad namens LijstAKKU. Floor Albers van der Linden is voorzitter van Studentenvakbond AKKU.

‘De HAN moet af van alle maatregelen die onze hogeschool verschoolsen’ Aan het handje

Ruimte en begeleiding

Het lijkt erop dat de HAN haar studenten zoveel mogelijk aan de hand neemt. Je moet zó veel. Zo moet je in je eerste jaar meteen 45 studiepunten halen om door te kunnen gaan. Het gevolg daarvan is dat studenten bijna geen ruimte hebben om fouten te maken. Ook maatregelen vanuit Den Haag dragen bij aan de verschoolsing. Het rendementsdenken heeft keihard de overhand gekregen in heel Nederland. Aankomende studenten worden opgezadeld met een leenstelsel en hogescholen en universiteiten worden met geld gestimuleerd om studenten zo snel mogelijk te laten afstuderen. Dit betekent echter niet dat het bestuur van de HAN hier in mee zou moeten gaan. Integendeel zelfs, zij kunnen studenten alsnog de ruimte gegeven en laten zien dat je ook op een heel andere manier kunt studeren. Ze kunnen de student ruimte geven om meer aandacht te besteden aan persoonlijke ontwikkeling, iets waar hij of zij het hele leven wat aan heeft.

Allemaal zaken die bijdragen aan een schoolse sfeer op de HAN. En de lijst is nog langer. Denk aan het digitaal portfolio. Daar zullen we het een volgende keer eens over hebben! Laten we de hogeschool zien als een echte instelling die ruimte geeft aan studenten en begeleiding biedt die bijdraagt aan het hoger beroepsonderwijs. Laten we er samen voor zorgen dat het woord ‘Hoge’ oprecht voor ‘school’ kan staan op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen.

REAGEREN?

Twitter (@sensormagazine) [email protected] www.sensor-magazine.nl


GOSHORT FILMFESTIVAL

LANG GENIETEN VAN KORTE FILMS Hoe leuk, op de HAN was vorige week al een preview te zien van het fantastische GOSHORT festival, het internationale festival van de korte film. En wat nog leuker was: ook HANstudenten lieten tijdens de preview een paar filmpjes zien. Renée Jenniskens

Coma

30

Drift(en) Drang Dwang

GOSHORT in Nijmegen duurt vijf dagen, van 8 tot 12 april. Ongelooflijk wat er allemaal te zien is. Dit jaar wordt er bijvoorbeeld uitgebreid aandacht besteed aan films uit de Baltische staten. Leuke bijkomstigheid: eindelijk kun je nu ook het geweldige A Single Life bekijken, de animatie die dit jaar een Oscar-nominatie kreeg. De preview op de HAN liet behalve die vertederende animatie nog zeven andere festivalfilms zien. Animaties, documentaires, speelfilms. Ietsjes langer, superkort; alles zit erbij. Om er een te noemen, de film ‘If mama ain’t happy, nobody’s happy’ van Mea Dols de Jong, een documentaire die ze maakte als afstudeerwerkstuk voor de Amsterdamse Filmacademie. De film brengt de relatie van Mea met haar moeder in beeld. Minutenlang zie je en hoor je de moeder praten over hoe het is om als vrouw alleen haar kinderen op te voeden. Een traditie: ook haar moeders moeder en grootmoeder voedden de kinderen alleen op. De moeder denkt dat dit er ook wel zal inzitten voor de documentairemaakster.

In ‘Drift(en) Drang Dwang’ door studenten Dramatherapie Eva, Laura en Melissa zie je drie vrouwen aan de thee met in het midden een bord met soesjes. Een gelukkig, tevreden tafereeltje, mooi neergezet, prachtig belicht. Opeens krijgt een van hen enorme jeuk, de andere wordt geobsedeerd door haar lippenstift en de derde door het eten. Steeds zie je de drie vrouwen in een andere setting, in het gras, zich insmerend met modder, met taart, met lippenstift. Maakster Eva vertelt dat ze voor de film de opdracht kregen om het onderwerp te koppelen aan de doelgroep, voor studenten Dramatherapie inderdaad vaak mensen met drang, dwang en driften. ‘Het pakte erg goed uit, je ziet de mensen in hun naaktheid als ze hun driften naleven.’ De studenten maakten deze film in zeven lessen, onder leiding van docent Marike Wolf. Een film die zó een plaats zou kunnen vinden in het GOSHORT-festival, dat vindt docent Marike ook wel. Misschien dat dat er in de toekomst nog wel van komt, denkt ze. Eva ziet dat ook wel voor zich: ze studeert dan nog wel, maar heeft ook een leven als actrice in haar eigen theatergroep Rova. Een filmpje dus, vóór of achter de camera. We zullen het zien.

Maar eerst dus de films van de HAN-studenten, allen van Creatieve Therapie Opleidingen, zoals ‘Gilliamesque Absurdities’ van eerstejaars Beeldende Therapie Gijs Nieland. Het is een kleurrijke animatie, niet helemaal te bevatten, maar wel erg mooi gemaakt. Ook ‘Coma’ is zo’n film die een groter publiek zou verdienen, al is hij ondanks zijn tien minuten wat aan de lange kant. Tweedejaars studenten Muziektherapie Vera IJsvelt, Stef Koonings, Rilana Klein, Tom Korderijnk en Nadieh Rotering maakten het filmpje. Pesten, uitsluiting, homo-bashing, het zit er allemaal in. Erg leuk is vooral het decor. De film is integraal opgenomen op Kapittelweg 33. Dat maakt dat je op een andere manier naar dat gebouw gaat kijken. Vooral als het slachtoffer op het einde naar de hemel gaat. Prachtig gedaan.

GOSHORT vindt plaats van 8 tot 12 april in LUX Nijmegen De studentenfilmpjes zijn te vinden op Youtube

Gilliamesque


Helemaal in de haak Gehaakte gordijnen, pannenlappen en onderzetters: dat kennen we van onze oma’s. Wie aan haken denkt, ziet in ieder geval géén 18-jarige Bouwkundestudent voor zich. Esmee Hebbing beseft dat: ‘Haken is niet hip, nee, hoewel er best wat meiden verslingerd aan zijn. Iedereen die mijn gehaakte knuffels ziet, vindt het leuk. Ja, óók jongens!’

TEKST: OLGA HELMIGH // FOTO: COOS DAM

Op tafel staat de zelf gehaakte collectie van Esmee uitgestald, waaronder een grote grijsblauwe olifant, met vriendelijke oogjes. ‘Deze goed gelukte olifant is absoluut mijn pronkstuk, haha! Ik heb er zo’n twintig uur aan gewerkt. Bij haken doe je in feite alles in een rondje, en bij knuffels maak je bollen: het hoofd, het lijf, de poten. Die vul je op. Vervolgens naai je de losse elementen aan elkaar en plak je er ogen op.’ Dat klinkt doodsimpel, maar is dat ook zo? ‘Ja. Haken is ideaal, want je kunt wegkomen met foutjes. Ze vallen niet op en je kunt gewoon door. Met breien kun je de hele handel weer uit elkaar halen en opnieuw beginnen.’ GEEN HOUDEN MEER AAN Vorig jaar zomer kocht Esmee bij Kruidvat een haak-starterskit. ‘Ik houd van knutselen, vind het maken en opzetten van dingen leuk. Vandaar mijn keuze voor Bouwkunde. Toch ben ik niet heel goed in bijvoorbeeld breien en vilt. Ik hoorde dat haken veel voldoening geeft omdat het makkelijk is en je snel de leukste resultaten bereikt.’ Dat betekent niet dat Esmee direct volleerd haakkoningin was. ‘De eerste steken sloegen nergens op, ik klungelde in het begin best even aan. Na een tijdje heb je de herhaling onder de knie en zit de vaart er in. Dan is er geen houden meer aan. Je moet dus een beetje geduld hebben, maar dan heb je ook wat.’ Esmee maakt eigenlijk alleen maar knuffels. ‘Het klinkt kinderachtig, maar ik vind knuffels gewoon heel leuk. Het merk TY heeft de liefste beestjes ter wereld. Het grappige is dat mijn moeder zei: ‘ben je niet te oud voor het kopen van knuffels?’, maar nu ik ze zélf maak, is ze fan. ‘Die moet je zelf houden, niet weggeven!’, riep ze, toen ik de olifant aan iemand cadeau wilde doen.’ Ze gaf haar moeder gelijk. ‘Nu staat de olifant op mijn bed.’ ONWEERSTAANBAAR Haakknuffels zijn geweldige cadeautjes, zo ondervindt Esmee. ‘Mijn vriend zit in het leger en vertrekt vaak voor langere tijd. Toen hij afgelopen herfst een periode wegging, heb ik een pokebol gehaakt, bekend van Pokémon. Dat was een enorme hit, ook bij zijn maten. Die wilden er allemaal eentje. En nee, daar ben ik mooi niet aan begonnen!’, lacht Esmee. Maar de grootste voltreffers zijn de kraamcadeaus. ‘Je kunt je voorstellen dat al die schattige beestjes goed aanslaan bij pasgeboren baby’s en hun ouders. Maar vriendinnen vinden het ook leuk om zo’n knuffel te krijgen. Het is gewoon onweerstaanbaar.’ Esmee heeft laatst voor haar oma’s 85ste verjaardag een roos gehaakt. ‘Een lange, krullende lap en die rol je op tot een bloem. Ze vond het geweldig.’ Zeeman

32

PASSIE

Zeeman slaat een voorraad in voor alle oudjes. En voor mij, haha! Momenteel is Esmee bezig met kuikentjes en een panda. ‘Voor Pasen zijn die kuikentjes natuurlijk passend. Ze komen uit een ei, en je kunt het bovenste deel op zijn kopje zetten zodat ie verstopt zit.’ Van de panda is alleen het hoofd af, minus de oren. ‘Maar je ziet nu al dat het een succes wordt’, lacht Esmee. ‘Die oogjes doen het ‘m. Die maken het snoetje sprekend.’ Bij de hobbywinkel kun je een scala aan oogjes en wol kopen. Toch is het een dure bedoeling als je alles zelf koopt. ‘Met kerst heb ik om wol gevraagd. Ik koop bij Zeeman vaak goedkope wol voor eigen projectjes, maar duurdere kwaliteit wol is uiteindelijk beter.’ Overigens is er bijzonder veel wol verkrijgbaar bij het filiaal van Zeeman waar Esmee shopt. ‘Maar wat wil je? Ik woon in Didam en daar is een hoog 60- plusgehalte. Zeeman slaat een voorraad in voor alle oudjes. En voor mij, haha!’

STIEKEM Esmee grapt over de kneuterigheid, maar schaamt zich nergens voor. ‘Waarom zou ik? Ik vind het heerlijk om te doen, het is rustgevend en verslavend.’ Op professioneel niveau is er niet veel te bereiken met haken, maar daar gaat het niet om. ‘Het is pure ontspanning. Ik post foto’s van mijn werkjes op Pinterest en Facebook, wissel tips uit en pluk er ideeën vanaf. Ik haak gewoon wat ik lief en tof vind. Er is dan ook geen hoger doel, behalve leuke, blije dingen creëren. Laatst had ik een hele groep kinderen om me heen toen ik in het park bezig was met haken. Iedereen vindt het, openlijk óf stiekem, leuk, van jong tot oud.’


34

Mededelingen OP ZOEK NAAR DE AGENDA? KIJK OP WWW.SNSR.NL

In deze rubriek is plaats voor aankondigingen die interessant zijn voor medewerkers en/of studenten. De redactie kan inzendingen weigeren of inkorten. Nummer 16 van jaargang 19 verschijnt op 22 april; de deadline van dat nummer is 13 april. Informatie voor de agenda of de mededelingen kan worden gestuurd naar de redactie van Sensor, liefst per e-mail naar [email protected].

ALGEMEEN ALUMNIAVOND BEDRIJFSKUNDE MER Zoekt u wegen om de flexibiliteit en inzetbaarheid van uw personeel te vergroten? En wilt u tegelijkertijd uw personeel tevreden en gemotiveerd houden? Of wilt u meer weten over de kern van uw bedrijf? Een frisse kijk op maatschappelijk verantwoord ondernemen? Kom dan als Alumni Bedrijfskunde MER, bedrijfsrelatie of student BKM/HRM naar de alumniavond van de opleiding Bedrijfskunde-MER op dinsdag 21 april van 17.00 tot 21.30 uur op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen, Ruitenberglaan 31 (Auditorium) in Arnhem. Lector Annet de Lange van het Lectoraat Human Resource Management geeft een lezing over ‘Een leven lang inzetbaar’. Filosoof Bas Haring geeft een lezing over ‘De kern van een bedrijf’. Kosteloos aanmelden kan tot 17 april via Secretariaat. [email protected]. Met vragen kunt u terecht bij Peter Rambags (alumnicoördinator), [email protected].

REDACTIERAAD SENSOR ZOEKT NIEUW STUDENT-LID! De redactieraad van Sensor, het magazine van de HAN, heeft per direct plaats voor een student-lid! Als lid van de redactieraad houd je de vinger aan de pols met betrekking tot het beleid van Sensor, oordeel je over de kwaliteit en fungeer je - indien nodig - als buffer tussen het College van Bestuur en de redactie van Sensor. De redactieraad komt vier keer per jaar bij elkaar en bestaat uit zeven leden. Hiervan zijn er twee student, twee onderwijsondersteunende en twee onderwijzende personeelsleden en is er een onafhankelijke voorzitter. We zoeken iemand die zich (kritisch) betrokken voelt bij Sensor en mee wil denken over beleid, kwaliteit en invulling. Misschien een leuke uitdaging voor jou? Voor vragen of aanmelding kun je contact opnemen met de Sensorredactie via [email protected] of 0243530390. De medezeggenschapsraad zal uit de aanmeldingen een voordracht doen aan de redactieraad.


ALGEMEEN DEEL JE STAGE-ERVARING MET TVPROGRAMMA 3ONDERZOEKT! 3Onderzoekt is hét journalistieke jongerenprogramma van de EO waarin presentatoren misstanden aan de kaak stellen en slachtoffers een stem geven. De presentatoren gaan op zoek naar antwoord op een prangende vraag die voortkomt uit persoonlijke betrokkenheid, verontwaardiging of verbazing over een onderwerp. In elke aflevering gaat één van de presentatoren ervaren hoe het is om zelf onderdeel of onderwerp te zijn van het verhaal. Het programma 3Onderzoekt is erg benieuwd naar jouw stage-ervaringen. Wij hebben een enquête opgesteld en de resultaten zullen gebruikt worden voor een uitzending van 3Onderzoekt, het journalistieke jongerenprogramma op NPO3. Heb jij slechte ervaringen? Of juist heel positieve? Wij horen het graag! Via [email protected] of 06-29017799 kun je contact opnemen.

Kom speeddaten: vergroot je netwerk en krijg inzicht in je talenten! Tijdens de speeddate maak je in korte tijd kennis met collega’s uit het onderwijs en het Service Bedrijf. Dit doe je door te praten over je werk, maar vooral ook over jouw talenten. Zo vergroot je je netwerk, leer je jouw eigen kwaliteiten herkennen en benoemen en weet je waar je deze misschien (nog meer) in kunt zetten. De speeddate vindt plaats in Nijmegen op 23 april van 10.00 tot 12.00 uur. Na aanmelding ontvang je de exacte locatie. Nieuwsgierig geworden en zin om mee te

36

doen? Meld je dan voor 17 april a.s. aan via [email protected] o.v.v. je naam, functie en Service Unit/Faculteit. Matchpoint coördineert, faciliteert en organiseert verschillende activiteiten ter bevordering van de vrijwillige interne mobiliteit binnen de HAN. Kijk op Insite HR onder Professionalisering & Loopbaan voor meer informatie over Matchpoint. Of neem contact op met Sandra Broertjes via [email protected] of (06) 15 05 00 94.

WIN KAARTEN EN SLUIMER MEE MET HENRY VAN LOON IN HET POSTTHEATER! Henry van Loon slaapt niet meer. Hij droomt alleen nog maar. Zonder een oog dicht te doen gaat de nacht over in de dag. Al wekenlang. Het zet hem in een sluimerstand en laat hem dromen met zijn ogen open. Ben jij nieuwsgierig naar Henry’s dromen? Wil je weten waar ze over gaan? Stuur dan voor 18 april een e-mail naar [email protected] en maak kans op twee kaarten voor de voorstelling Sluimer van Henry van Loon in het Posttheater in Arnhem op 25 april. Niet gewonnen? Niet getreurd! Zorg dat je bij de eerste 20 studenten hoort en bestel een kaartje tegen een last-minute prijs. Via [email protected] betaal je slechts € 10, - i.p.v. € 16,50. www.posttheater.nl of 026-4460553

Kaartverkoop: www.posttheater.nl of 026-4460553 op dinsdag van 10.00- 14.00 uur.

VRIJWILLIGERSWERK IN HET BUITENLAND Op 11 april organiseert Travel Active bij De Lindeberg in Nijmegen een info-ochtend over vrijwilligerswerk in het buitenland. Tijdens deze dag kun jij alles te weten komen over de mogelijkheden voor vrijwilligerswerk in Azië, Afrika of Latijns-Amerika. Deze informatiedag is gratis en uitermate geschikt om je te oriënteren op het doen van vrijwilligerswerk in het buitenland. Vanaf 10.45 uur ben je van harte welkom bij De Lindeberg in Nijmegen. Om 11.00 uur start een informatieve

presentatie met uitleg over de vrijwilligersprojecten, voorbereiding, begeleiding etc. Ook kom je meer te weten over de gratis Muses voorbereidingstraining waar je via Travel Active aan kunt deelnemen. Na de presentatie staan de medewerkers van Travel Active klaar om al je vragen te beantwoorden. Je kunt ook kennis maken met oud-deelnemers. Zij zijn vertellen graag over hun ervaringen. Aanmelden kan via www.travelactive.nl.

37

ONDER DE LOEP

Volgens de redactie gaat er niets boven een goeie krentenbol. Nou ja, een oliebol, maar daar is het simpelweg het seizoen niet voor. Welke krentenbol is de beste koop?

BAKKER BART vijf middelgrote krentenbollen voor €2,25 Een fijne bol, dat kan niet anders gezegd. Perfect afgebakken, een prachtig half-bruin glanzend velletje dat niet te sterk smaakt en niet van de bol afvalt. Tel daar een smeuïge zachte binnenkant en perfecte rozijnen bij op die niet droog of te hard zijn. ’t Is de duurste, dat wel, maar daar krijg je dan ook wat voor. Het lijkt haast wel cake!

In deze rubriek test Sensor voor jou alles wat los en vast zit. Van kant-enklare sateetjes en huiswijnen tot deodorant en dansvloeren.

KANTINE KAPITTELWEG één bolletje voor €1,15 In onze spotgoedkope (kuch!) kantine krijg je voor hetzelfde geld als je voor de rest neer zou tellen, hier maar één lullig krentenbolletje. Voor het bedrag krijg je er dan wel een laf plakje kaas bij, en een lik boter. Voordeel: lekker zacht, lekker zoet. Nadeel: de kaas is niksig, die smaakt eerder naar een soort zachte smeerkaas. Ons advies aan Sodexo: verkoop ze zonder kaas voor minder, en laat ons de bollen zelf beleggen.

SPAR vier grote krentenbollen voor €1,64 Gebakken door de bakker zijn ze, de krentenbollen van Spar. Maar blijkbaar staat de oven van de bakker heel erg hoog, want wat zijn deze broodjes droog. Het enige pluspunt ten opzichte van de concurrentie is dat de krenten echt naar krenten smaken, in plaats van naar rozijnen, maar verder vinden wij het maar een muffe hap.

COÖP ALBERT HEIJN vier keer superkrentenbollen voor €1,59 Lekkere verse zachte en grote broodjes, volgens één redactielid iets té zacht. Knijp erin en je houdt amper wat over. Toch is het oordeel over de gehele linie positief: een flinke hap, een grote rozijn, en in tegenstelling tot wat andere exemplaren smaakt deze niet alsof ie al weken in de schappen ligt.

CONCLUSIE

38

zes kleinere krentenbollen voor €1,39 Met deze zware bollen zou je een gat in een willekeurige ruit kunnen gooien. Maar waarom zou je? De krentdichtheid is hoog, maar de krenten zijn niet denderend, hier en daar vonden we zelfs een hard stukje. De bol is haast een beetje chemisch zoet. Vast wel te doen als je heel erg honger hebt, in een test tussen de rest scoort ie helaas niet best.

nummer 1 krentenbol moet Tja de bakker bakt toch echt de beste broodjes, dus voor de t boodschappen bij Albert decaden je even een ommetje maken naar Bakker Bart. Doe je , een goede nummer grissen kunnen mee daar Heijn, dan zou je ook de krentenbollen geld over de balk wil je als en ege, achterw maar Coöp en twee. Laat de bollen van Spar smijten kun je altijd naar de kantine.

Post uit

PARAMARIBO

Judith Mellendijk (r) en Christiane Brackel, derdejaars Voeding & Diëtetiek, zetten voor de rest van dit schooljaar hun studie voort in Paramaribo, de hoofdstad van Suriname. Ze volgen er de minor International Sustainable Development Cooperation en brengen hun vak in praktijk op een basisschool in het district Wanica, net buiten Paramaribo.

Jacuzzi in de jungle Als je enkele maanden in Suriname verblijft, kun je letterlijk en figuurlijk niet om de immense jungle heen. Meer dan tachtig procent van het land bestaat uit ongerept tropisch regenwoud. Er leven duizenden diersoorten waaronder de jaguar en de poema, maar ook veel vogel- en apensoorten. Wij hebben besloten om op ontdekkingsreis te gaan: vier dagen lang de jungle in! We hebben gekozen voor het eilandje Apiapaati, zo’n 250 kilometer vanaf Paramaribo. Op Apiapaati wonen zeven mensen, waardoor het bijna een onbewoond eiland is. De tocht naar het binnenland begint al vroeg in de morgen als we om acht uur opgehaald worden door onze gids. We vertrekken met een volgepakt busje. Alle ruimte wordt benut: de bagage op het dak is anderhalve meter hoog. De spullen die in het binnenland niet te verkrijgen zijn, worden vanuit de stad meegenomen, waardoor zelfs bouwmaterialen opgestapeld worden. Na een drie uur durende rit in de bus komen we aan in Atjoni, de plek waar de weg eindigt en je per korjaal (typisch Surinaamse rivierboot) verder gaat. Net als de busrit is deze tocht niet erg comfortabel. Drie uur op een houten plankje zitten in een roeibootje is niet wat we gewend zijn. Maar het mooie uitzicht maakt deze tocht meer dan de moeite waard. We varen dwars door de jungle en zien prachtige vogels en aapjes. Ook een tropische regenbui mag de pret niet drukken, een poncho doet wonderen.

dorp een kind geboren wordt, heeft de broer van de moeder meer zeggenschap dan de vader, omdat de man in kwestie niet zeker weet of hij de vader is: monogamie is niet vanzelfsprekend in de jungle. Een van de mooiste momenten in de jungle is dat we elke dag afsluiten met een heerlijke douche in de rivier bij zonsondergang, met dierengeluiden op de achtergrond. De volgende trip naar de jungle is al geboekt!

Na de eerste nacht in een idyllische hutje te hebben doorgebracht, beklimmen we de volgende dag de Ananasberg, vanwaar we een prachtig uitzicht over de hele jungle hebben. De pittige tocht die erop volgt wordt beloond met een natuurlijke jacuzzi, genaamd de Tapawatra vallen (stroomversnellingen). Iets verderop liggen de Grandan vallen. In deze wilde stroming gaan we raften. Tijdens een wandeling door het dorpje Godo, waar onze gids is geboren, vertelt hij veel over de leefwijze en leren we zelfs cassavebrood bakken dat ook nog eens heel lekker is. Maar er worden hier niet alleen zoete broodjes gebakken: als er in dit SENSOR 15, JAARGANG 19 39

Opgetekend 2 Studenten en medewerkers tonen hun tatoeage(s) en vertellen het verhaal achter hun lichaamsversiering.

Melissa (19)

Eerstejaars Creatieve Therapie (Beeldend) ‘Op de middelbare school was ik altijd het buitenbeentje. Ik hoorde er niet bij en werd veel gepest. Op mijn vijftiende was ik depressief, met als gevolg dat ik in mezelf ging snijden. Niet als schreeuw om aandacht, of omdat ik nadacht over zelfdoding – wat veel mensen vaak denken. Het was eerder een vorm van controle, die ik niet had over de pesterijen, maar wel over wat ik deed met mijn eigen lichaam.

‘Ik ben er zo open over omdat ik het taboe wil doorbreken’ Het was een overlevingsmechanisme, en het werd al snel ook een verslaving. Ik heb het geluk dat ik goede hulp heb gekregen vanuit het GGZ. Ik heb veel gereflecteerd en hard gewerkt om te komen waar ik nu ben, en ik heb het overwonnen, de zelfbeschadiging en de depressie.

8

De tatoeage heb ik laten zetten rond mijn eindexamen. Ik zie het als een soort medaille en een afsluiting van die periode. Het is een eigen ontwerp. De takken symboliseren de verbinding met de aarde: het teruggaan naar de basis, de natuur, jezelf. En de vlinder staat voor vrijheid en voor een nieuw begin. Ik heb het op mijn voet laten zetten omdat ik het zo makkelijk kan verbergen, maar ook omdat het ‘verwijst’ naar dans. Ballet is altijd een uitlaatklep voor me geweest. Tijdens de open dag van Creatieve Therapie werd me verteld dat je jezelf tegenkomt tijdens de opleiding. En dat je ziektebeelden kunt herkennen, wat heftig kan zijn. Ik moet zeggen dat het in mijn voordeel is dat ik al door de mangel ben gegaan. Natuurlijk was ik gespannen voor de HAN introductie, bang om weer buiten de boot te vallen. Maar het tegenovergestelde gebeurde, ik heb een ontzettend fijne klas. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid en ik zit hier helemaal op mijn plek.’ RS

Foto: Ralh Schmitz

8

2

GETROUWD MET DE HAN. magazine voor studenten en medewerkers van de han. jrg 19 #15 8 april 2015

Recommend Documents