gazine jaargang 3 - nummer 3 Zomer-editie 2010

jaargang 3 - nummer 3 Zomer-editie 2010

gazine 2 3 4 6 7 8

❯ ❯ ❯ ❯ ❯ ❯

Voorwoord Even voorstellen: Annabell Verhaegen Doorgelicht: Het Centraal Archief campus eeklo Elektronisch Patiënten Dossier AZ Alma steunt Filippijns ziekenhuis Het charter: hoe ga jij ermee om?

9 10 11 12 14 16

Alain Lagrange (OK en Sterilisatie campus eeklo) heeft meer dan achtduizend cactussen verspreid over drieduizend soorten, waarvan één heel speciale. Pag. 11

❯ ❯ ❯ ❯ ❯ ❯

Mijn neefje Tom, de Eurosongvedette Verpleegkundige voor twee dagen Alain Lagrange kweekt cactussen Varia Personalia met baby- en brugpensioenfoto’s Christianne Willems en Lucrèce De Jaeger: weg na 40 jaar

Colofon Almagazine is het driemaandelijks personeelsblad voor alle artsen, medewerkers en vrijwilligers van AZ Alma.

Verantwoordelijke Uitgever ❯ Rudy Maertens algemeen directeur

Hoofd- en eindredactie ❯ Marc Van Hulle

Voorwoord

manager PR en communicatie

Informatieraad ❯ Katia De Clercq ❯ Pascale De Vuldere ❯ Jan Depestele ❯ John Ryckaert ❯ Jean-Marie Smeets ❯ Marc Van Hulle Design ❯ Living Stone DTP en Drukwerk ❯ offsetdrukkerij De Sonville Fotografie ❯ Ipon fotografie ❯ AZ Alma ❯ Michel Moens Brieven, reacties of suggesties voor het volgende Almagazine zijn steeds welkom bij: ❯ Marc Van Hulle Schriftelijk via postvak manager PR en communicatie (campus eeklo of campus sijsele) per e-mail naar [email protected] tel. 050 72 83 32

VZW AZ Alma ❯ campus sijsele Gentse Steenweg 132 B-8340 Sijsele-Damme tel. 050 72 81 11

❯ campus eeklo Moeie 18 B-9900 Eeklo tel. 09 376 04 11 www.azalma.be [email protected] Indien u meewerkt aan een reportage voor het Almagazine of deelneemt aan een activiteit van de vriendenkring, stemt u impliciet ook in met het nemen en/of publiceren van foto’s die verband houden met deze reportage of deze activiteit. Wij hopen op uw begrip daarvoor te kunnen rekenen.

02

Aangesloten bij:

Meer dan een Zonnestraal Ook algemeen directeur Rudy Maertens is tevreden dat de lange, barre winter achter de rug is en de zomer eindelijk is aangebroken. ‘We hebben er lang naar uitgekeken, er wacht ons nu een tijd van vakantie en ontspanning. Ik zou zeggen: profiteer ervan, jullie hebben het verdiend, want er wordt hier dag na dag hard en enthousiast gewerkt. De boog moet niet altijd gespannen staan, geniet dus maar van de zon en de vakantie, en tank veel energie om er nadien opnieuw met goede moed te kunnen invliegen.’ Bent u een fan van de zomer? Rudy Maertens: ‘Ik vind dat elk seizoen zijn charmes heeft, maar ik heb toch wel een boontje voor de zomer, ja. Rustig op een ver of dichtbij terrasje met een glas frisse witte wijn, of thuis in de tuin de barbecue aansteken: dat zijn toch momenten om te koesteren? Wie hard werkt, mag ook genieten van een zalige vakantie. Laat maar komen: zon, zee, muziek…’ Over muziek gesproken: wat vond u van de viering van 30 jaar Radio Zonnestraal? Rudy Maertens: ‘Ik moet toegeven: ik was heel aangenaam verrast van de professionele manier waarop die mensen het radio maken in het ziekenhuis opnemen. Ik ben even langs gelopen om hen te feliciteren, maar vooral te bedanken voor hun jarenlange onbaatzuchtige inzet. Zij hebben voor veel patiënten meer dan een zonnestraal gebracht. Ik hoop dat ze het nog lang zullen volhouden, maar ik ben daar vrijwel zeker van. De radiomicrobe woekert nog hevig bij dat team. Ik was ook blij dat zijzelf eens in het zonnetje werden gezet door de pers, ze werden zelfs live geïnterviewd door Peter Van De Veire op MNM. Mooie erkenning vind ik dat.’ De raad van bestuur benoemde een nieuwe verpleegkundig en paramedisch directeur. Rudy Maertens: ‘Inderdaad, Annabell Verhaegen start op 1 september in ons ziekenhuis. Ik ben verheugd dat de toch vrij zware selectieprocedure zo snel tot resultaat heeft geleid en dat we haar na de vakantie al kunnen begroeten. Ik ben er zeker van dat zij een sterke aanwinst voor het directiecomité en het ziekenhuis zal zijn, het is iemand met heel veel ervaring. Maar wordt ze niet voorgesteld in dit Almagazine?’ Dat klopt, net als het team van het Centraal Archief en de Stuurgroep Elektronisch Patiënten Dossier. Rudy Maertens: ‘Ik vermoed dat de reportage over het Centraal Archief voor velen een openbaring zal zijn. En wat het EPD betreft: dat is één van de dossiers met topprioriteit in ons ziekenhuis. Maar zit er geen zomerse reportage in dit Almagazine?’ Jawel, de uitgebreide cactussencollectie van Alain Lagrange (OK2), bijvoorbeeld! En manager veiligheid en milieu Katia De Clercq ging undercover… Rudy Maertens: ‘Cactussen? Undercover? Je maakt me nieuwsgierig!’ ■

Even voorstellen

❯ Annabell Verhaegen, de nieuwe verpleegkundig en paramedisch directeur: ‘Ik vind het perspectief van een nieuwbouwziekenhuis een heel grote uitdaging.’

De nieuwe verpleegkundig en paramedisch directeur Annabell Verhaegen

‘Ik heb dynamiek nodig, en die vind ik zeker in AZ Alma!’ Het wordt voor Annabell Verhaegen op 1 september ook een beetje spannend net als op de eerste schooldag: dan start ze als verpleegkundig en paramedisch directeur in AZ Alma. Almagazine kon niet zolang wachten om met haar kennis te maken en om u een eerste voorstelling aan te bieden. Het werd een lange, maar aangename babbel met iemand die staat te popelen om een nieuwe uitdaging aan te gaan: ‘Ik heb dynamiek nodig, en ik ben er zeker van dat ik die in AZ Alma zal vinden!’

Liever mensen dan cijfers

Annabell Verhaegen werd in 1971 in Deinze geboren, maar is eigenlijk afkomstig van Gavere in de Vlaamse Ardennen. Ze woont in Oostende en ziet allerminst op tegen de dagelijkse verplaatsingen: ‘Nu kan ik zelfs een paar afritten vroeger de autostrade verlaten: Beernem, om naar Sijsele te rijden, en Aalter, wanneer ik in Eeklo moet zijn…’ Haar studieloopbaan is op zijn zachtst uitgedrukt een beetje grillig: ze volgde middelbaar onderwijs in Oudenaarde, waar ze in 1990 in de economische richting afstudeerde. En toen koos ze plots voor een opleiding in de verpleegkunde aan Sint-Geertruid in Gent, een school die aan Maria Middelares was verbonden. ‘Waarom ik die wending nam? Dat is een goede vraag’, lacht Annabell Verhaegen. ‘Ik denk dat het gewoon kwam omdat ik liever met mensen dan met cijfers werkte. Pas op: economie lag me wel, maar ik wilde verder in de zachte sector. Ik dacht aan maatschappelijk assistent, of iets in het onderwijs. Maar het werd uiteindelijk verpleegkunde, een stap in het onbekende, want ik had niemand in mijn omgeving of familie als referentiefiguur. Mijn ouders wezen me nog op het onregelmatige leven van een verpleegkundige, maar dat schrok me allerminst af. En ik ben blij, want ik vind werken in de verpleging een heel toffe job.’

Ervaring met fusies

Wie dacht dat Annabell Verhaegen in 1993 eindelijk in het ziekenhuis aan de slag zou gaan, heeft het verkeerd voor: ze trok voor drie jaar naar Leuven waar ze ziekenhuiswetenschappen, meer bepaald verplegingswetenschappen ging studeren. ‘Tussendoor deed ik wel vakantiejob in het ziekenhuis, ik kende het werkveld dus wel. In 1996 vond ik het welletjes in Leuven en wilde ik echt terug naar het ziekenbed. Ik startte als verpleegkundige in Maria Middelares op de afdeling hartchirurgie en abdominale heelkunde. Dat was een contract van een jaar, en toen deed zich een kans voor om als staf- en lijnfunctionaris in het middenkader in het Heilig Hartziekenhuis van Oostende (later een deel van het fusieziekenhuis AZ Damiaan) aan de slag te gaan.’ Annabell Verhaegen bleef tot mei 2000 in Oostende, waar ze een huis kocht en waar ze nog steeds woont. Ze maakte er een eerste fusie van een ziekenhuis mee: ‘Ik weet wat dit kan betekenen voor de mensen’, zegt ze. ‘En ook in mijn volgende functie in het Gentse AZ Sint-Lucas, maakte ik de fusie met de Volkskliniek mee. Ik heb op dat vlak dus wel wat ervaring die me bij AZ Alma van pas zal komen.’

Ruime ervaring

In AZ Sint-Lucas was Annabell Verhaegen de voorbije tien jaar diensthoofd zorg. Momenteel zijn dit negen afdelingen van de zorggroep Interne, waaronder psychiatrie en dialyse, goed voor tweehonderd medewerkers. Ze heeft dus ruime ervaring in het aansturen van verpleegafdelingen, maar ze begeleidde ook een aantal organisatiebrede projecten als de opstart van diabeteszorg, wondzorg, pijnkliniek, documentenbeheer,… en momenteel het Elektronisch Patiënten Dossier. ‘Ik was er de enige vrouw in een groep van

vijf diensthoofden, ik ben dus een beetje vertrouwd met de verhouding die me in het directiecomité van AZ Alma te wachten staat’, lacht ze. ‘Ik heb er echt zin in om te kunnen starten. Ik heb goed nagedacht vooraleer ik de stap zette om voor deze functie te solliciteren, want ik deed en doe mijn job in AZ Sint-Lucas graag. De verrassing was er dan ook groot toen ik mijn vertrek aankondigde.’ ‘Wat me over de streep getrokken heeft? Ik vind het perspectief van een nieuwbouwziekenhuis een heel grote uitdaging. Bovendien kom ik naar een ziekenhuis van wat ik ‘overzienbare grootteorde’ noem. Ik vind het persoonlijke contact met de medewerkers heel belangrijk, en in AZ Alma moet dat lukken. Trouwens, ik kan me heel goed vinden in de missie- en visietekst van het ziekenhuis. Ook de veranderingen die momenteel in het zorgdepartement aan de gang zijn, en de opstart van de zorggroepen, vind ik bijzonder boeiend. Er zit duidelijk dynamiek in dit ziekenhuis, en dat heb ik nodig!’ ■

Fan van Frank Boeijen Annabell Verhaegen is vrijgezel. Ze houdt van fietsen en skiën, en haar favoriete reisbestemmingen zijn Bretagne en New York. Ze kan zich ontspannen in haar stadstuintje in Oostende, of met een boek van Pieter Aspe, Annemie Struyf of Jan Leyers. En de krant is een dagelijks verplicht nummertje. Op muzikaal vlak kiest ze niet voor stadsgenoot Arno, maar voor Frank Boeijen, voor wie ze wel een kilometertje wil rijden om hem aan het werk te zien en te horen. Of ze van Hans de Booij en zijn bekende liedje ‘Iemand zei: dit is Annabell’ houdt, hebben we niet durven vragen…

03

Doorgelicht

In deze rubriek stellen we een afdeling of werking van ons ziekenhuis voor. Deze keer doken we in de kelder van het Centraal Archief in campus eeklo.

Centraal Archief in campus eeklo:

‘In een halve minuut een dossier terugvinden, ‘Waarom maak je niet eens een artikel over de dames van het Centraal Archief, dat zou voor veel personeelsleden een verrassende kennismaking zijn’, zei iemand op de redactieraad van Almagazine. Ik geef toe: ik heb ook de weg moeten vragen naar de werkplek van Christine Goethals en Lea Reypens. Maar de kennismaking met het archief was inderdaad verrassend.

De wereld van Christine en Lea Tot voor enkele jaren zat het Centraal Archief op de derde verdieping van Blok 4, waar nu de directielokalen zijn. Momenteel bevindt het archief zich onder de bijgebouwde containerblok van G2, op de binnenkoer tussen het oude klooster en de vroegere keuken. ‘Het archief is dus letterlijk verhuisd van de zolder naar de kelder’, lacht Lea Reypens. Via een smal trapje beland je in het Centraal Archief van AZ Alma, campus eeklo, waar tienduizenden verpleegdossiers worden bijgehouden in meer dan honderd vijftig lopende meter archiefrekken. Dit is de wereld van Christine en Lea, een werkplek die ze allebei voor geen geld meer zouden willen ruilen voor een andere taak in het ziekenhuis. Dit is hun domein en dagelijks bewijzen ze dat ze er thuis zijn als geen ander. Christine Goethals werkt al 25 jaar bij AZ Alma, eerst op de secretariaten interne en radiologie, maar sinds september 1999 begon ze aan de voorbereiding van een gecentraliseerd verpleegkundig archief. Begin 2000 arriveerden de eerste dossiers en kon Christine beginnen klasseren. Voor die datum werden de dossiers per dienst in een doos op zolder bewaard, nu komen ze netjes in mappen en in rekken terecht. Lea Reypens werkt pas sinds 2007 in het

04

ziekenhuis. Voordien was ze tien jaar vrijwilligster stervensbegeleiding bij vzw Ispahan, palliatieve thuiszorg in de Kempen. Ze kwam naar AZ Alma voor een soortgelijk werk, maar stapte buiten met een contract en een plaatsje naast Christine in het archief.

geeft Lea toe. ‘Ook onze jaarlijkse verplichte audit verloopt zonder problemen: we krijgen dan een lijstje met lukrake dossiers die we moeten opzoeken. We krijgen daar een paar uur de tijd voor, maar na een half uurtje is de klus meestal geklaard.’

Even geniaal als eenvoudig

Afwisselend werk

Het uitdokteren van een zo werkbaar en overzichtelijk mogelijke manier om vele duizenden verpleegkundige dossiers te klasseren, is eigenlijk de verdienste van Christine. ‘Ik startte met de hulp van Johan De Baere aan een klassement en ik heb in de loop der jaren hier en daar wel wat moeten bijsturen en verfijnen, maar nu werkt ons systeem prima’, zegt Christine Goethals. ‘Dat bewijzen we elke dag opnieuw. Wanneer men ons belt voor een bepaald dossier, dan vinden we dat binnen de halve minuut terug. Een dokter die bij ons een dossier opvraagt, kan dat vijf minuten later al op zijn bureau afgeleverd krijgen. In ruil voor zijn handtekening, als toestemming van vrijgave van het dossier, natuurlijk.’ Het klasseersysteem van Christine en Lea is eigenlijk geniaal door zijn eenvoud. Eerst worden de dossiers geklasseerd per maand. Eens dat gebeurd is, worden ze op geboortedag gerangschikt. En daarna volgt een klassement per geboortejaar. En daarin zitten ze dan nog eens alfabetisch op naam. Dus, wanneer u het dossier van patiënt X wilt, en u weet dat hij op die bepaalde datum werd geboren, dan duiken Christine en Lea eerst naar de rekken waar de maanddossiers zitten, lopen vervolgens naar de dagen, en zoeken daarin het geboortejaar van X op. In die reeks moet het dossier van patiënt X zitten. ‘Het geeft zeer veel voldoening wanneer we een dossier zo vlug gevonden hebben’,

Dagelijks leveren de verschillende verpleegafdelingen bakken met dossiers aan het Centraal Archief voor het klassement. Lea en Christine behandelen deze dossiers met zorg: ze gaan niet meteen in de rekken, maar er wordt altijd eens gekeken of de juiste formulieren en gegevens in de juiste mapjes zitten. Dan wordt er gekeken of de patiënt vroeger al eens werd opgenomen en er al een verpleegdossier van bestaat of niet. Indien niet, wordt een nieuw mapje aangemaakt, en dan gaat het dossier in de imposante rekken. Dagelijks komen er zo’n vierhonderd dossiers bij, geen wonder dat het Centraal Archief stilaan uit de voegen barst en Christine en Lea naar een ruimere locatie uitkijken. Anderzijds worden ook dagelijks dossiers opgevraagd, hetzij door een dokter, een verpleegdienst of de spoed voor de voorgeschiedenis van de patiënt, hetzij door MKG voor de registratie, hetzij door de facturatie. Maar ook de gerechtelijke politie kan dossiers opvragen. Christine en Lea geven de dossiers pas vrij, wanneer daarvoor afgetekend wordt. Dat moet door de behandelende dokter, zijn aangestelde of door medisch directeur Wim Vanhecke.

❯ Christine en Lea bladeren in één van de vele duizenden verpleegdossiers. Rechts kijkt Nathalie Berkenbosch, die in campus sijsele het klassement van de medische dossiers opstart, belangstellend toe.

Nieuws

Directeur Jan Depestele krijgt uitgebreid departement Lea Reypens

Christine Goethals

dat geeft veel voldoening!’ Wanneer we de dames vragen of ze eigenlijk geen vervelend werk hebben, bekijken ze me een beetje verwonderd: ‘Dit is juist een heel afwisselend werk, we zouden het voor geen enkele andere taak willen inruilen’, klinkt het eensluidend. En Lea bewijst dit toch wel op een krachtige manier: straks verhuist ze naar Veurne, maar ze blijft haar archiefwerk in AZ Alma campus eeklo aanhouden.

Sinds 1 juni is de departementele bevoegdheid van directeur Jan Depestele fors uitgebreid. Directeur Depestele was reeds administratief en financieel verantwoordelijke van AZ Alma, daar is nu ook het volledige pakket personeelszaken bij gekomen.

‘Het is een prachtig werk, en ik heb een toffe collega’, klinkt het. De dames vormen een goed team en op onze vraag of ze in hun huiselijk werk thuis ook zulke ‘effenleggers’ zijn, zijn ook de violen gelijk gestemd: ‘Eigenlijk wel…’’ ■

Petra Buzeijn diensthoofd sociale dienst

Andere aanpak in campus sijsele In campus sijsele is er geen Centraal Archief voor verpleegkundige dossiers zoals in campus eeklo. Daar worden de verpleegdossiers van de verpleegeenheden naar de verschillende medische secretariaten gebracht. Daar worden ze door de medewerksters van de secretariaten geklasseerd, maar vooral door Anje Matthijs. Het systeem van klasseren is ook anders in campus sijsele: hier worden ze eerst per dienst, dan per jaar, vervolgens per maand en tenslotte per opnamenummer geordend. Bepaalde zaken worden ook uit het verpleegdossier gehaald en in het medisch dossier geklasseerd. Nog in campus sijsele herklasseert Nathalie Berkenbosch momenteel deeltijds de oude medische dossiers, zodat er ruimte vrijkomt voor recentere dossiers. De archieven op de medische secretariaten in campus sijsele raken immers overvol, en daar wordt nu een mouw aan gepast.

De raad van bestuur benoemde op 10 mei Petra Buzeijn als diensthoofd van de sociale dienst van AZ Alma. Petra kwam in dienst in juli 1990 en was medewerker op de sociale dienst. Het laatste jaar was zij ook de enthousiaste verantwoordelijke voor het MS/ ALS-project, waarvoor AZ Alma als referentieziekenhuis in Oost- en West-Vlaanderen geldt. U kunt haar bereiken op 28338 of [email protected].

Jan Van Den Eynde hoofd financiële diensten Sinds 1 juni is Jan Van Den Eynde hoofd van de financiële diensten van AZ Alma. Hij wordt hierdoor hiërarchisch bevoegd voor tarificatie/facturatie, boekhouding, begroting en financiering nieuwbouw. Jan kwam in juni 2007 in dienst bij AZ Alma en was stafmedewerker financiën. U kunt hem bereiken op 28439 of [email protected].

05

Goed ge-raden In deze rubriek stellen we een adviesraad of commissie voor die aan de slag is in of voor het ziekenhuis. Deze keer is het de beurt aan de stuurgroep die werkt rond het Elektronisch Patiënten Dossier (EPD). We brachten hiervoor dokter Paul Hoste, apotheker-bioloog Christophe Vandenabeele en manager ICT en beleidsinformatie Fritz Defloor samen aan tafel.

De Stuurgroep Elektronisch Patiënten Dossier

‘EPD zal ziekenhuis naar hoger niveau tillen!’ Het EPD of Elektronisch Patiënten Dossier is in AZ Alma al een tijdje geen onbekend begrip meer. Het invoeren van zo’n EPD is een immens project, waarbij velen betrokken zijn en dat een grote, grondige voorbereiding vergt. AZ Alma wil in deze niet over één nacht ijs gaan en voorziet een gefaseerde invoering, gespreid over enkele jaren. In de schoot van de Stuurgroep Medische Informatica (SMICT) werd een Stuurgroep EPD opgericht, die voor de opvolging en coördinatie van het volledige EPD-project zal instaan.

Grondige voorbereiding

Misschien eerst een woordje uitleg over wat zo’n Elektronisch Patiënten Dossier precies is. ‘Bij een EPD stellen we echt de patiënt centraal’, verduidelijkt dokter Paul Hoste. ‘We gaan hierbij ziekenhuisbreed, over alle diensten en geledingen heen, de informatie over een patiënt bundelen en tegelijk ook ter beschikking stellen van wie dit nodig heeft om de patiënt te begeleiden en te verzorgen. Eigenlijk is het EPD dus een geïntegreerd systeem waarop kan ingelogd worden, en waarop alle mogelijke informatie over de patiënt gecentraliseerd is. Uiteraard zullen de via het EPD verkregen gegevens volgens de regels van de

De Stuurgroep EPD In de Stuurgroep EPD zetelen: - algemeen directeur Rudy Maertens - de nieuwe verpleegkundig en paramedisch directeur Annabell Verhaegen (vanaf 1 september) - medisch directeur Wim Vanhecke - voorzitter medische raad dokter Paul Hoste - secretaris medische raad apotheker-bioloog Christophe Vandenabeele - een delegatie van de artsen: dr. Hilde Baeyens, dr. Michel Bafort, dr. Joost Deganck, dr. Ronny Dereere, dr. Peter Desmet, dr. Rudi Desmet, dr. Ignace Ghijselings, dr. Annelies Leliaert, dr. Luc Roussel, dr. Bart Sierens, dr. Christian Smets, dr. Marc Vanfleteren, dr. Dominiek Vankersschaever, dr. Lut Verdonck, dr. Bruno Vermeersch - manager ICT en beleidsinformatie Fritz Defloor - zorggroepmanager en aanspreekpunt ICT voor het verpleegkundig en paramedisch departement Marc Van der Weyde - hoofd van de financiële diensten Jan Van Den Eynde

06

deontologie en met respect voor de privacy van de patiënt behandeld worden.’ Zo’n EPD veronderstelt dan ook een ziekenhuisbrede samenwerking. Apotheker-bioloog Christophe Vandenabeele: ‘Dat klopt, de komst van een EPD zal de multidisciplinaire samenwerking op een betere manier ondersteunen en zal wellicht een andere manier van werken met zich meebrengen. Zo’n diepgaande organisatieverandering vergt een grondige voorbereiding en een doordachte aanpak. Het gaat immers om veranderingen in onze core-business, de patiëntenzorg. Daarnaast – en ook niet onbelangrijk – gaat het om aanzienlijke investeringen, zowel in tijd als in middelen.’ Zoals eerder aangehaald staat de invoering van een ziekenhuisbreed EPD niet op zich. Er zijn voor de goede werking van een dergelijk systeem een aantal voorwaarden. Een goede en systematische identificatie van de patiënt bijvoorbeeld. Daarom werd op campus eeklo dit jaar gestart met de centralisatie van de inschrijvingen voor de poliklinische patiënten. Hierdoor worden de administratieve gegevens van deze patiënten op voorhand verwerkt.

Unieke aanpak

AZ Alma wil bij de invoering van het EPD goed voorbereid aan de aftrap komen. Er werd een Stuurgroep Medische Informatica (SMICT) opgericht (zie kaderstukje). Deze groep, aangevuld met zorggroepmanager Marc Van der Weyde en het hoofd van de financiële diensten Jan Van Den Eynde, vormt de Stuurgroep Elektronisch Patiënten Dossier. ‘We willen voor het EPD een zeer ruim draagvlak creëren’, zegt manager ICT en beleidsinformatie Fritz Defloor. ‘Daarom zijn we al een tijd bezig bezig met de voorbereiding van dit EPD-project. Er was een studiereis, we hebben workshops voor de artsen georganiseerd, en we hebben bij alle artsen- en belangengroepen interviews afgenomen – meer dan 65 in totaal – waarin men zijn visie over het EPD mocht ventileren. De voornaamste krachtlijnen van deze gesprekken worden nu verwerkt in een EPD-masterplan, waaruit het ambitieniveau van AZ Alma moet blijken.’ ‘Er was een participatieniveau van 100 percent van de medische specialismen’, zegt dokter Paul

Hoste trots. ‘Dat is volgens de enquêteurs zeer uniek. Ook onze aanpak, waarbij het EPD wordt uitgetekend door alle betrokkenen, op maat van het ziekenhuis, is eerder zeldzaam. Maar het is wel een bewuste keuze van AZ Alma.’

Kostuum op maat

Zo’n Elektronisch Patiënten Dossier kun je immers niet zo maar eventjes bestellen, het is niet te koop op maat van het ziekenhuis, dat moet zelf uitgebouwd worden. Daarbij moet rekening gehouden worden met de eigenheid van AZ Alma. ‘Het is een beetje zoals iemand die een kostuum op maat wil’, zegt dokter Hoste. ‘Je kunt enkel de stof kopen, de rest is maatwerk.’ De invoering van het EPD heeft in de eerste plaats voor de patiënt heel wat voordelen. Dokter Hoste heeft het over een snellere kwalitatieve zorg: het vermijden van medische fouten bij het medicatiegebruik, bijvoorbeeld, maar ook het wegwerken van (identieke) onderzoeken,… De patiënt staat centraal, dat is de kernopdracht. Ook voor de artsen heeft zo’n EPD onmiskenbaar voordelen, hetzij op vlak van MKG, van statistieken, van procesoptimalisaties. ‘Het zal een aantal inspanningen en aanpassingen vergen’, weet apotheker-bioloog Vandenabeele, ‘en het succesvol implementeren zal afhankelijk zijn van de energie die we er allemaal samen willen instoppen. Maar het EPD zal voor nog meer professionalisme zorgen en het ziekenhuis naar een hoger niveau tillen.’ ‘In de Stuurgroep EPD worden nu enkele werkgroepen opgericht, die elk verschillende invalshoeken van het EPD zullen bekijken’, zegt Fritz Defloor. ‘De werkgroepen zullen binnen de krijtlijnen van het masterplan de opdracht krijgen om te bepalen wat het EPD allemaal moet kunnen (de functionaliteiten). Deze vereisten worden gebundeld in een EPD-lastenboek, dat tegen eind dit jaar wordt uitgestuurd naar een aantal leveranciers. Nadien zullen de geïnteresseerde leveranciers hun EPDoplossing komen voorstellen en moet uiteindelijk een keuze gemaakt worden. Het is de bedoeling om in de loop van volgend jaar met de implementatie van het EPD te starten." ■

Solidair

❯ Op bezoek bij de burgemeester: vlnr. Dokter Lynn, Linda Claeys, Stefaan, schoonzus Lory en burgemeester Zaragoza met AZ Alma-cheque.

Stefaan Claeys gaat zelf medisch materiaal kopen op Filippijnen

‘Opbrengst Vastenactie redt levens in Narvacan!’ In de drukte van de Haïti-actie, die in februari in het ziekenhuis plaats vond, zou men haast vergeten dat AZ Alma ook een succesvolle Vastenactie achter de rug heeft. In totaal werd 2.350 euro ingezameld voor een ziekenhuisproject in het stadje Narvacan op de Filippijnen. Daar wonen de broer en schoonzus van Stefaan (InZo CS en opleidingsverpleegkundige) en Jeanien Claeys (opname CS), en kan de hulp ook heel concreet gemaakt worden. Stefaan reisde met de som van AZ Alma naar de Filippijnen en zorgde zelf voor de aankoop en de levering van de hulpgoederen.

Op de zwarte markt

Een trip naar de Filippijnen en zeker naar het afgelegen stadje Narvacan is geen plezierreis. Stefaan Claeys en zijn echtgenote Linda waren enkele maanden geleden bijna 48 uur onderweg vooraleer ze in Narvacan aankwamen. ‘Narvacan ligt in de provincie Hocos Sur. De burgemeester, Edgardo Zaragoza, is bezorgd om het voortbestaan van het gemeentelijke Emergency Health Center. Daar wordt gratis eerste zorg aangeboden aan de arme bevolking uit de stad en regio’, legt Jeanien Claeys uit. ‘Om goede zorg te kunnen bieden, heeft het centrum dringend aanpassingen en nieuwe apparatuur nodig. Hiervoor zoekt de burgemeester financiële steun, onder meer bij uitgeweken burgers. Onze schoonzus Lory Cairel vertrok in de jaren zestig uit Narvacan, ging in Florida werken en is inmiddels met onze broer Dany gehuwd. Op die manier leerden wij het project kennen.’

‘Ik ben op de Filippijnen aangekomen en heb in Manilla eerst de 2.350 euro van AZ Alma gewisseld in pesos’, vertelt Stefaan. ‘Ik heb dat op de zwarte markt gedaan, omdat ik daar 63,40 pesos kreeg, terwijl ze in de banken maar 61 pesos gaven voor één euro…’

Goed nieuws gaat snel

‘Op ons eerste bezoek aan het Emergency Health Center werden wij ontvangen door dokter Lynn, de verantwoordelijke arts van het centrum. Zij was heel blij met onze komst en met haar bespraken we de meest acute noden’, vervolgt Stefaan Claeys. ‘We wilden de besteding van het geld echter eerst overleggen met de burgemeester van Narvacan. Het viel ons op dat de patiënten in de wachtzaal van dokter Lynn ons lieten voorgaan zonder morren, integendeel ze keken ons lachend toe omdat ze wisten waarvoor wij daar waren. Goed nieuws gaat ook snel in Narvacan.’ De aanwezigheid van de Belgen en de invloed van de burgemeester zorgden voor een supersnelle levering van de gevraagde medische materialen. Normaal is een bestelling uit Manilla naar het verre Narvacan weken, soms maanden onderweg, nu beloofde de burgemeester dat er op een goede week zou geleverd worden. ‘Hij nodigde ons zelfs uit op zijn kabinet, waar hij die belofte voor de pers herhaalde’, vertelt Stefaan. ‘Hij had een bord laten maken met de naam van AZ Alma erop en met het bedrag: 151.500 pesos. Samen met dokter Lynn had hij een prioriteitenlijst opgesteld (zie kadertje) en zo zagen we waaraan het geld ging gespendeerd worden.’

Wereld van verschil

❯ Stefaan Claeys met dokter Lynn (tweede van links) en burgemeester Zaragoza (tweede van rechts) bij een deel van het aangekochte medische materiaal.

En de belofte van de burgemeester hield stand, want een paar dagen later arriveerde de levering hulpgoederen in het Emergency Health Center. ‘De verpleegkundigen waren in hun nopjes met al dit goede en levensnoodzakelijke medische materiaal’, herinnert Stefaan zich. ‘Dan besef je dat wij toch in luxe leven in ons ziekenhuis: wij vinden het zo normaal dat alles voorhanden is om de beste zorgen te geven aan onze patiënten. Maar wij hebben, met de opbrengst van de posterbeurs, de pannenkoekenverkoop en omhalingen in de mis voor de Vastenactie 2009 hier voor een

❯ Stefaan Claeys en echtgenote Linda overlopen prioriteitenlijstje met dokter Lynn. wereld van verschil gezorgd.’ Stefaan en Jeanien Claeys willen langs deze weg allen danken die meehielpen: de directie, de vrijwilligers, de pastorale dienst, het onthaal, de koks, de medewerkers van het restaurant, de boekhouding, de familie Claeys zelf,… ‘Het klinkt wellicht héél cliché, maar het doet deugd aan het hart om mensen die het veel slechter hebben dan wij, te kunnen helpen’, besluit Stefaan. ‘Hopelijk zijn deze getuigenis en de dank van de Filippijnen uit Narvacan hartverwarmend en een inspiratie en aanzet om de minder gegoede medemens verder te helpen.’ ■

Het

a

lm e van AZ A

ppenlijstj boodscha

is euro? Dit voor 2.350 et la m il n t a a d M n je in goedere lp u h Wat koop e a ch Z Alm in van medis 2009 van A ie ct het lijstje a n e st an de Va het geld v verd. werd gele n Narvaca estel rdiogram to ✓ elektroca loeddrukmeter eb ✓ een vast are bloeddrukmeter gb rschapstest a or zwange ✓ een dra o v l e st e o plert ✓ een Dop l erzoekstafe meters d n o n e ✓e o rm e igitale th meter ✓ negen d o rm e th arood ✓ een infr ning toel euze toedie ✓ een rols or intraven o v rd a a d n ✓ een sta thoscoop ✓ een ste

07

Charter

Getuigenissen van op de werkvloer over het charter van AZ Alma (Deel 1).

Sadia Matthijs

Christine Van Cleemput

Ann Van den Bossche

Hoe gaat ù om met het charter? In het vorige Almagazine stelden we kort het charter voor, waarin enkele kernwaarden worden gebundeld die leiden tot een door AZ Alma gewenst gedrag. Die kernwaarden zijn vertrouwen, openheid, respect en het opnemen van verantwoordelijkheid. In het charter, dat binnenkort op elke afdeling uithangt, worden die kernwaarden concreet vertaald in enkele voorbeelden. Vanaf dit nummer van Almagazine toetsen we dit aan wat daarvoor op de werkvloer wordt gedaan. We starten met het eerste luik.

je moet niet om de haverklap een heleboel mensen in CC zetten. Maar eigenlijk ben ik voorstander om, als er zich problemen voordoen, die eerst eens persoonlijk proberen uit te praten. Dat is veel duidelijker, je kunt ook korter op de bal spelen.’ ‘Ik zei het al: bij ons krijgt iedereen de kans om zijn of haar mening te zeggen, zolang dat op een beleefde en vriendelijke manier gebeurt. Dat wordt echt gewaardeerd, we proberen er in de mate van het mogelijke rekening mee te houden.’

1. We spreken MET elkaar in plaats van OVER elkaar! • We zijn dus zorgvuldig in het emailgebruik • We spreken de mensen steeds rechtstreeks aan • We praten over de anderen alsof ze erbij zijn • We geven iedereen de kans om hun mening te zeggen

Christine Van Cleemput, teamleidster schoonmaak CS

2. We streven om steeds beter te worden. 3. We willen anderen waarderen. 4. We willen elkaar slim vertrouwen.

Sadia Matthijs, teamleidster catering

‘Kort op de bal!’ ‘MET in plaats van OVER elkaar spreken, dat is natuurlijk het ideale beeld, maar in de praktijk is dat jammer genoeg niet altijd zo. Ik probeer daar in onze groep aan te werken, wij hebben een heel open band met elkaar. Niemand hoeft schrik te hebben om open met mij te praten.’ ‘Met dat streven naar zorgvuldig e-mailgebruik, daar ben ik het volkomen mee eens,

08

‘Centrale Schoonmaakberging goede zaak!’ ‘Zo’n charter is echt wel nieuw voor ons, we zullen er moeten vertrouwd mee geraken. Maar ik kan het in grote lijnen volgen. Nu komt het erop aan om de verwachtingen waar te maken.’ ‘Met onze mensen werken wij niet met e-mail, wel met rechtstreekse contacten of communiceren via overdrachtbrieven of –mappen. Voor open communicatie, zoals in het charter wordt bepleit, is de nieuwe Centrale Schoonmaakberging een goede zaak. Vroeger zaten we verspreid en moesten al eens dingen gezegd worden in de kleedkamers, waar ook anderen het konden horen. Nu hebben we hier onze eigen afdeling, waar open en vrank met elkaar kan gepraat worden.’ ‘Praten MET in plaats van OVER iemand, dat wordt een werkpunt. Vrouwen ondereen, hé. Maar ik ben zeker dat het bij mannen net hetzelfde is. Nu, onze medewerkers weten dat ze bij mij een luisterend oor hebben, we staan open voor overleg en proberen op te lossen waar mogelijk.’

Ann Van den Bossche, verpleegkundige D2

‘Bezint eer ge begint!’ ‘Ik sta ten volle achter zo’n charter! Mijn man heeft een zelfstandig aannemersbedrijf en daar leren we dat goede communicatie en op dezelfde golflengte zitten, de fundamenten voor een goed bedrijf zijn. Je praat beter de problemen uit, in plaats van ze af te rekenen.’ ‘Wat e-mailgebruik betreft: ik ben voorstander van persoonlijk contact. Dat vind ik overtuigender, het komt ook minder bedreigend over dan wanneer iets in een e-mail of in een brief staat, vind ik. Rechtstreeks contact, niet viavia, is nog altijd de snelste weg naar een oplossing van een conflict. Als je iemand direct aanspreekt, kan je ook wederwoord verwachten en worden bepaalde dingen misschien duidelijker.’ ‘Het is duidelijk dat we beter MET dan OVER anderen praten. Ik probeer me in de plaats van de andere te stellen en niet te kwetsen. Bezint eer ge begint, weet je?’’ ■

Actueel

Groetjes van Tom Dice aan AZ Alma.

Tom Dice zegt ‘tante’ tegen Brigitte Claeys, hoofdverpleegkundige materniteit

‘Mijn neefje, de Eurosongvedette’ Wanneer u de voorbije weken de radio een paar uurtjes liet spelen, dan was de kans groot dat u het liedje ‘Me and my guitar’ van Eurosongfestivalrevelatie en Eeklonaar Tom Dice te horen kreeg. Zelden heeft een jongen van twintig jaar ons land zo een fiere borst laten opzetten als die laatste zaterdag van mei. Brigitte Claeys, hoofdverpleegkundige van de kraamafdeling van AZ Alma, beleefde het allemaal nog veel intenser, want Tom Eeckhout is haar neefje. Brigitte Claeys glundert nog meer dan anders wanneer we over haar neef Tom praten. Ze is terecht trots op wat de zoon van haar zus Martine en schoonbroer Rudy heeft verwezenlijkt, maar ze is vooral fier op het feit dat – ondanks alle nationale en internationale druk – Tom gewoon Tom gebleven is. ‘Hij is op enkele maanden tijd erg gegroeid als artiest en als zanger, maar eens hij thuis is, is hij nog altijd dezelfde Tom van voor de Eurovisiesong-rollercoaster!’

gitte. ‘Het leven van mijn zus en haar gezin is volledig omgewenteld, maar we genieten mee met volle teugen. Dat moet ook, dit pakken ze ons niet meer af. Ik ben vooral blij dat, ondanks al die heisa en belangstelling, onze Tom gewoon Tom gebleven is. Wanneer we hem privé bij ons hebben, is hij nog altijd de zelfde rustige jongen van vroeger, en daar zijn we blij mee. Voor familiebijeenkomsten moeten we ons nu wel een beetje aanpassen aan Toms agenda.’

Cyriel, de man van Brigitte, is ook de dooppeter van Tom. ‘Hij geniet er ook van, hij is trots op zijn petekind’, zegt Brigitte, die de finale van het Eurovisiesongfestival niet heeft kunnen volgen op televisie! ‘Ik had die avond een trouwfeest, maar we zijn bij de puntendeling van de jury met een paar mensen naar buiten geslopen op de parking, om in een auto Toms resultaat vol spanning te volgen! De ontlading nadien was groot, dat kun je wel denken. Het beste Vlaamse resultaat ooit! Niet te geloven toch?’ ■

Brigitte Claeys en haar neefje Tom: ‘Ondanks alle drukte is het nog altijd dezelfde rustige jongen van vroeger.’

Het is een bekend geheim: Tom Dice heeft zijn vocale kwaliteiten geërfd langs moeders zijde. Mama Martine en de tantes Brigitte en Carine waren vaak te horen op huwelijksmissen en andere feestelijke gelegenheden. En Brigitte had al lang door dat Tom goed kon zingen. Ze volgt hem, samen met haar man Cyriel, die Toms dooppeter is, al lang op de voet. ‘Anderhalf jaar geleden was Toms prestatie bij X-Factor, de talentenjacht van VTM, al een hele prestatie en omwenteling in de familie’, geeft Brigitte toe. ‘We zijn daar allemaal in meegegroeid en zijn heel blij voor Tom en zijn ouders. We hebben een heel hechte familieband, we leven erg met elkaar mee.’ ‘X-Factor was al een sensatie, maar het Eurovisiesongfestival en alles wat daar kwam bij kijken, dat was echt onwezenlijk’, zegt Bri-

9

Actueel

Katia De Clercq (midden) ❮ werd goed opgevangen door Paul Van de Velde en zijn team.

Manager veiligheid en milieu Katia De Clercq trekt twee dagen het verpleeguniform aan

‘Mama doet eindelijk écht ziekenhuiswerk!’ Manager veiligheid en milieu Katia De Clercq nam half maart een opmerkelijk initiatief: ze ruilde haar fluojas voor een verpleeguniform en ging twee dagen aan de slag op D3, de afdeling van Paul Van de Velde in campus sijsele. ‘Daar zou ik minder met bloed of trauma’s in contact komen, en zou ik niet flauwvallen’, zegt Katia, ‘het was immers niet de bedoeling dat de dienst met mij nog wat meer werk had…’ Dit is een monoloog over twee dagen ‘undercover’ op een verpleegafdeling… ‘Waarom ik zo een initiatief nam? Welnu, het is als preventieadviseur gemakkelijk om de wetgeving om te zetten in regels en procedures, netjes vanachter het bureau. Maar zijn deze regels wel werkbaar? Ziet het personeel dat wel zitten? Ik wil dit wel eens toetsen op de werkvloer. Vermits ik op verpleegkundig vlak een complete leek ben, wilde ik eerst een paar dagen op een verpleegdienst meelopen. De directie had geen enkel bezwaar en toen ik mijn voornemen aankaartte tijdens een overleg met Paul van D3, reageerde die superenthousiast. Hij zou me graag in zijn uurrooster inplannen. Vanaf dan kon ik niet meer terug, ik leefde eigenlijk wel met een klein hartje naar die twee dagen in maart toe.’ ‘Mijn echtgenoot fronste zijn wenkbrauwen toen ik het thuis aan tafel vertelde, maar mijn dochtertjes (5 en 9) waren heel enthousiast. Ze vonden wellicht dat ik nu écht ziekenhuiswerk zou gaan doen en begonnen spontaan over spuitjes, pillen en siroopjes te fantaseren… Ik moet toegeven dat ik bij dit alles een beetje een dubbel gevoel had: enerzijds leek het me een uitdaging, anderzijds was ik toch bang dat ik in mijn eentje de Vimana-cijfers zou doen stijgen op D3…’ ‘Ik was mooi op tijd op mijn eerste werkdag als verpleegkundige. Het kiezen van mijn uniform was al een belevenis, gelukkig kreeg ik wat hulp van Eva Steen. Ik heb zelf geen kastje, dus ik wilde mijn kledij achterlaten op

10

het bureau van de technische dienst. Toen ik daar binnenstapte, was de ganse ploeg aanwezig en kreeg ik meteen mijn vuurdoop in uniform. Ook op weg naar de dienst keken collega’s verwonderd. Een uniform aantrekken, doet toch iets met een mens. Het geeft je meteen een gevoel tot een bepaalde groep, een bepaald team te horen, met daarbij de nodige privileges. Spannend!’ ‘Paul zorgde voor een warm onthaal en stelde mij voor aan de medewerkers. Nicole en Saskia zouden mij begeleiden, en ik heb hen letterlijk als een hondje gevolgd. Ik heb geholpen zoveel ik kon: ik heb patiënten helpen wassen, aankleden, op de toiletstoel zetten, in bed helpen,… Ik heb bedden opgemaakt, boterhammetjes gesneden,… Ik was een beetje verwonderd over mezelf: ik vond dat het me vrij goed lag en ik deed het heel graag, ook al kwamen we al eens in speciale en geurige

Katia in verpleeguniform: Dat doet toch wel wat met een mens…’

situaties terecht…’ ‘Wat mij vooral is bijgebleven, is dat verpleegkundigen weinig met een computer werken, maar wel rondlopen met een hoofd als een computer! Wat die mensen allemaal onthouden: die patiënt moet een nieuw infuus krijgen, die zit nog op het toilet, die moet nog verzorgd worden,… Chapeau, ik was al lang niet meer mee! Weet je, toen ik de kamer eens verliet om iets te gaan halen, moest ik al zoeken uit welke kamer ik gekomen was! Maar met mijn uniform kon ik natuurlijk gewoon een kamer binnenstappen en kijken of ik juist was…’ ‘Alles loopt zo gestructureerd en door kort overleg in de gang of de dienstkamer zorgen ze ervoor dat alles prima uitgevoerd wordt en de patiënt de beste zorgen krijgt. De overdracht en het patiëntenoverleg na de middag voelde voor mij aan als een bezinningsmoment: dit verliep heel sereen en de toestand van elke patiënt werd grondig toegelicht. Tot in de details waar ik in de verste verte niet had op gelet! De verpleegkundigen letten op veel meer dan louter het medische aspect: de gemoedstoestand van de patiënt, zijn of haar gelaatskleur of –uitdrukking,… Niet te geloven!’ ‘Ik heb altijd gedacht dat verpleegkunde niets voor mij was, maar die twee dagen zijn mij zo goed meegevallen, dat ik me misschien wel vergist heb. Uiteraard zit de begeleiding van Paul en zijn team daar voor een groot stuk tussen. Maar ik denk dat het mij wel zou liggen, en ik raad het de jongeren zeker aan, want het is een toffe job.’ ‘Ik dank Paul en zijn team van D3 om me zonder kleerscheuren door deze twee dagen te loodsen en me deze unieke ervaring te laten meemaken. En weet je, ik had al veel respect voor de verpleegkundigen en verzorgenden, maar dat respect is alleen maar toegenomen!’. ■

Close-up In deze rubriek bekijken we telkens één van onze collega’s van heel dichtbij. Met andere woorden: we zetten die in close-up! ‘Man bijt Hond’-gewijs gaan we op zoek naar de verborgen drijfveren, hobby’s en interesses van onze collega’s. Dit keer bezochten we de medewerker met het hoogst aantal prikincidenten: Alain Lagrange (OK2 en Sterilisatie2) die thuis in Sint-Laureins duizenden… cactussen kweekt!

Op bezoek in de serres van cactusliefhebber Alain Lagrange

‘Van enkele scheutjes naar 8.000 cactussen!’ Gelukkig is er ten huize Lagrange in de Dorpsstraat van Sint-Laureins geen Vimana-registratie of het gemiddelde van de prikincidenten zou spectaculair de hoogte ingaan. Alain kweekt immers cactussen, en nog niet weinig: in zijn serres en terraria heeft hij in totaal ruim 8.000 prikkende plantjes, verdeeld over zo’n 3.000 verschillende soorten. ‘En zeggen dat het begonnen is met enkele scheutjes, die ik van mijn vader had gekregen’, lacht Alain. ‘Maar mijn grootmoeder en mijn vader waren ook al fervente cactuskwekers, ik zal zo dus wel geprikkeld zijn, zeker?’

Geen naalden maar doornen

Alain Lagrange is terecht trots op zijn cactuscollectie. De planten en plantjes staan netjes bijeen in twee goedgevulde serres in de tuin. Het is er redelijk warm en het valt op dat boven de plantjes spinnenwebben hangen. ‘Dat is goed’, zegt Alain, ‘want zo worden de vliegjes gevangen. Die zorgen immers voor ongewilde kruisbestuiving door van de ene cactus naar de andere te vliegen, en dat hebben we liever niet. Hun larven maken ook de wortels van de cactussen kapot. Het is trouwens uitkijken voor de wolluis of de wortelluis: de ene zuigt vocht uit de stam, de andere vreet de wortels kapot.’ De meeste onder ons die aan een cactus denken, halen zich een beeld uit de Mexicaanse woestijn voor ogen, of denken aan zo’n dikke stengel met venijnige naalden. Excuseer: een cactus heeft geen naalden maar doornen! Een kwestie van goede afspraken… Maar het cactusaanbod dat we bij Alain Lagrange gezien hebben, tart alle verbeelding: cactussen in alle kleuren en maten, met of zonder bloemen, korte en lange, dikke en dunne. ‘Deze komt uit het Andesgebergte’, zegt Alain, ‘en deze uit Tenerife. En dat is er hier eentje uit Mexico, en hier hebben we er een uit ZuidAfrika…’ Het lijkt wel of de hele wereld samengebald zit in twee serres in Sint-Laureins.

Argentijns klimaat in Sente

Cactussen kweken is een veeleisende hobby. ‘Niet zozeer financieel’, zegt Alain, ‘je kunt het

zo duur maken als je wilt. Mijn grootste kost is de elektriciteit van de verwarming. Maar ik ga geen cactussen kopen van 300 of 400 euro per stuk. Ik heb op een beurs in Blankenberge een Japanner cactussen zien verkopen van 4.000 euro per stuk! Ikzelf heb hier ook wel enkele dure, zeldzame exemplaren die ik zelf heb gekweekt. Maar ze aanschaffen tegen een hoge prijs, neen, dat is niets voor mij.’ ‘Het is wel een tijdrovende hobby’, zegt Alain, die na het werk op het OK of in de sterilisatieafdeling in campus eeklo naar huis rijdt om nog enkele uren cactuswerk te verrichten. ‘Het kost me dagelijks een tot drie uur werk, niet alleen onderhoud, maar ook fotografie, planten en verplanten, en ik neem deel aan verschillende internetfora om over cactussen te praten en informatie uit te wisselen. Ik ben ook lid van drie clubs van cactuskwekers.’ Ook de registratie van de planten vergt wat tijd. Alain: ‘Elk cactusplantje heeft een naamkaart in het potje waarin het geplant zit. Daarop staan onder meer geslacht, soortnaam en een nummer dat de plaats aangeeft van waar de zaden komen. Dat is van belang voor eventuele douanecontrole. Je mag niet zomaar cactuszaden of –planten van op reis mee brengen.’. En Alain heeft nog enkele speciale cactussen die een beetje extra werk vragen: ‘Het gaat om cactussen die binnen de 24 uur drie verschillende lichtintensiteiten en vier verschillende temperaturen moeten hebben om te blijven overleven. Op die manier boots ik, met digitale klokjes, het klimaat van Argentinië na!’ ■

‘Arneke is aan het bloeien!’ Eén cactussoort koestert Alain met heel veel liefde. Het is een kleine cactus met een mooie, vuurrode bloem. Op het kaartje staat de naam: Gymnocalycium baldianum cv Arne. Vooral dat laatste deel van die lange naam is belangrijk, het is de naam van Alains zoontje Arne, dat vier jaar geleden verongelukte. ‘Arne had ook de microbe van het cactuskweken te pakken’, zegt Alain. ‘En deze cactus is een soort die hij door kruisbestuiving heeft bekomen. Ik weet nog altijd niet welk stuifmeel hij daarvoor op welke plantjes heeft gebracht, maar ik vind het een mooie cactus. Veel cactusliefhebbers die ik ken, tot in Tunesië, hebben zo’n plantje of zaadje meegekregen. En regelmatig krijg ik een sms’je of een mailtje: ‘Arneke is aan het bloeien’…

11

Varia

Vriendjes van elkaar, maar ook van zichzelf In maart beëindigde een nieuwe groep van zeven Maatjes in Balans een vier maand durend programma, waarin ze samen met hun ouders en met de pediaters, een diëtiste, een kinesitherapeute en een psychologe van AZ Alma, hun overgewicht hebben aangepakt. ‘Ze zijn niet alleen vrienden van elkaar, maar ook van zichzelf geworden’, vatte dokter Lut Verdonck

Foto van Asha-Hopeproject valt in de prijzen De verantwoordelijken van het directiesecretariaat An Venneman en Els Goegebeur behaalden de derde prijs in een fotowedstrijd van ‘De 4de pijler’. Het thema van de wedstrijd was ‘Een brug tussen Noord en Zuid’ en er waren maar liefst 275 inzendingen. De foto van An en Els werd door een professionele jury weerhouden en samen met negen andere foto’s aan

Kalenderverkoop van Streekplatform+ steunt pediatrie Eind vorig jaar gaf Streekplatform+ Meetjesland een fraaie kalender met foto’s uit de regio uit. Een van de foto’s werd trouwens genomen op onze kraamafdeling. De opbrengst van de verkoop van deze kalender, een cheque van 1.000 euro, werd door voorzitter professor

Kranige vrijwilligers in het zonnetje gezet In campus sijsele werd een glaasje gedronken op de gezondheid en de inzet van Eliane Vanden Dorpe en Georgette Vermussche. Beide dames werden 85 jaar en waren bovendien al 20 jaar vrijwilliger op Sp1. En zoveel kranig engagement mag wel eens in de belangstelling geplaatst worden! ■

12

het kernachtig samen. ‘Maatjes in Balans’ is een allesomvattend programma dat kinderen met overgewicht op een verantwoorde manier helpt. AZ Alma geeft de professionele omkadering, maar de steun van en motivatie door de (groot)ouders is onontbeerlijk. Op de foto zien we de zeven Maatjes in het gezelschap van dokter Lut Verdonck, kinesitherapeute Katrijn Heyman, diëtiste Sofie Van de Steene en psychologe Griet Van Zele. Een nieuw programma ‘Maatjes in Balans’ is in volle voorbereiding. ■

een publieksjury onderworpen. Die publieksjury kende de derde plaats toe aan de foto van An en Els, die volgens de professionele jury ‘het wedstrijdthema perfect symboliseert’. Met het scholingsproject Asha-Hope worden de lokale onderwijsnoden in India en Sri Lanka onder de aandacht gebracht. AZ Alma steunde dit project reeds met de vastenactie 2008. Op de foto zien we rechts An en Els, met in het midden de winnende foto. ■

Aimé Heene en projectcoördinator Ann Van Laere overhandigd aan diensthoofd dokter Lut Verdonck en hoofdverpleegkundige Petra Criel van de pediatrie in campus eeklo. Met dit bedrag wil men wat spelmateriaal voor de ‘oudere’ patiëntjes (12-15 jaar) op de pediatrie aanschaffen. Deze groep valt bij de andere giften van serviceclubs vaak uit de boot. De knappe foto’s van deze kalender zullen met de regelmaat van de klok opnieuw opduiken in de gang van de polikliniek in campus eeklo. ■

Varia

Dertigste verjaardag van Radio Zonnestraal begon al vroeg Op donderdag 20 mei was het dag op dag 30 jaar geleden dat Radio Zonnestraal, de ziekenhuisradio van AZ Alma campus sijsele, voor het eerst een liedje in de ether stuurde. De vrijwilligers van Zonnestraal hebben dat gevierd met een acht uur durende marathonuitzending vanuit het restaurant. Maar de pret begon al in de

Nieuwe centrale schoonmaakbergingen ingezegend De schoonmaakteams van beide campussen beschikken sinds kort elk over een nieuwe centrale schoonmaakberging. Het toeval wil dat beide bergingen zijn ondergebracht op de plaatsen in het ziekenhuis waar voorheen het mortuarium was gevestigd. Maar een dooie boel is die centrale schoonmaakberging allerminst, zo bleek tijdens

Marleen Van de Walle geeft gedichtenbundel uit

vroege uurtjes, want radiopersoonlijkheid Peter Van De Veire belde live met Roland Vandevelde (Johan Block), één van de Zonnestraalpioniers. Roland Vandevelde, hier rechts naast die andere pionier Patrick Verstraete (Henk Hoekstra), nam samen met Patrick het eerste uur van de radiomarathon voor zijn rekening. Op 12 november volgt nog een slotshow. ■

de inzegeningen door pastor Pieter Stevens. Hij vergeleek het werk van onze schoonmaaksters met de kracht van het zout in de soep: zonder zou het veel minder smaakvol zijn! De centrale schoonmaakberging op beide campussen is nu de uitvalsbasis van het schoonmaakteam. ■

kost 3 euro en Marleen schenkt de opbrengst aan het goede doel, met name het Rode Kruis. ‘Moments’ werd voorgesteld in de bibliotheek van Kaprijke, waar ook een tijdlang enkele gedichten op groot formaat zullen uithangen. ■

Eind juni verscheen de eerste gedichtenbundel van Marleen Van de Walle (schoonmaak C2): het boekje draagt de titel ‘Moments’ en bevat een reeks Nederlandstalige gedichten. Marleen schreef deze gedichten in een periode van tien jaar, maar komt er nu pas mee naar buiten. Het boekje, dat in eigen beheer werd uitgegeven,

Collega’s gespot in Brugse Bloedprocessie De Heilige Bloedprocessie in Brugge lokt duizenden kijkers naar de West-Vlaamse hoofdstad. Die zullen dit jaar ongetwijfeld ook personeelsleden van AZ Alma in de stoet opgemerkt hebben, hoewel dat niet altijd even gemakkelijk was. Marnix Tack, hoofdverpleegkundige C3, was nog vrij goed herkenbaar, maar in het geval van Dina Lippens, verpleegkundige op Sp1, lag dat iets moeilijker, zoals de foto toont… ■

13

Personalia Zarre

In de rubrieken ‘in dienst’ en ‘uit dienst’ worden enkel de gegevens opgenomen van personeelsleden, die tewerkgesteld zijn met een contract van minimum 3 maand. Voor de rubrieken ‘huwelijk’, ‘geboorte’ en ‘overlijden’ baseren we ons op de informatie die door de personeelsleden zelf aan de personeelsdienst wordt bezorgd. Indien u niet wenst dat de aangeleverde gegevens gebruikt worden in het Almagazine, gelieve dit dan expliciet mee te delen aan de personeelsdienst. In deze editie van het Almagazine hebben de personalia betrekking op de periode van 1/03/2010 tot en met 31/05/2010.

Simon

Liesbeth Deconinck met haar zoontje Simon Verstraeten, echtgenoot Koen en dochtertje Astrid. Liesbeth is verpleegkundige op CCU-SCU (D4-D6), Simon werd geboren op 7 maart.

In dienst

Brugpensioenen

VANAF 26/04/2010 10/05/2010 01/03/2010 29/03/2010 01/03/2010

VOORNAAM & NAAM Stefanie BRAL Tania DE BRAUWER Lien DE CLERCQ Tom DE MEYER Sally DOBBELAERE

18/05/2010

Lien FIERS

19/04/2010 25/05/2010 16/03/2010 17/03/2010 01/04/2010 15/03/2010 15/04/2010 31/03/2010 03/05/2010

Mieke GORLEER Suze HERMANS Leen HYDE Marleen JANSSENS Amina OULAD HADDOU Gerlinde SÜSSENBACH Hans VAN DE VYVER Hermelien VANHOOREN Werner VITT

FUNCTIE & DIENST ergotherapeutG2 medewerker vaatwas voedingsdienst kinesitherapeut reva kinesitherapeut reva verpleegkundige D3 gastro enterologie psycholoog dagziekenhuis interne liaison medewerker sociale dienst medewerker schoonmaak verpleegkundige C2 medewerker schoonmaak verpleegkundige kritische diensten medewerker schoonmaak ergotherapeut/kinesitherapeut reva diëtiste voedingsdienst verpleegkundige G3

Uit dienst VANAF 24/03/2010 31/03/2010 18/04/2010

VOORNAAM & NAAM Georgina BURGOS CHAPARRO Stefanie DE MEULENAERE Cindy DOBBELAERE

31/03/2010 15/04/2010

Frederik GEVAERT Ilse GRIJP

05/05/2010 30/04/2010 10/03/2010 31/03/2010 06/05/2010 31/03/2010 11/04/2010 09/04/2010 15/03/2010

Martine LAMMENS Evelien NEIRYNCK Nancy RUTSAERT Ellen SCHEERLYNCK Cindy VAN DE WALLE Sylvia VAN DEN BUSSCHE Lutgarde VAN LANDSCHOOT Marijke VANDEPOELE Carine VANVYNCKT

FUNCTIE & DIENST medewerker schoonmaak apotheek assistent administratief medewerker CR Dr. Desmet psycholoog klinische psychologie verpleegkundige kritische zorgen medewerker vaatwas voedingsdienst apotheek assistent verpleegkundige recovery logistiek assistent G4 medewerker aankoopdienst medewerker keuken voedingsdienst medewerker vaatwas voedingsdienst verzorgende mobiele equipe verpleegkundige kritische zorgen

Huwelijken DATUM 16/04/2010 17/04/2010 24/04/2010 01/05/2010 08/05/2010

VOORNAAM & NAAM Myriam DECLOEDT (Schoonmaak CS) met Ghisleen MARTENS Joke DANCET (Dieetkeuken CS) met Christophe VERMEERSCH Hannelore DE CONINCK (Logo CE) met Pieter RONSIJN Tine STANDAERT (Materniteit) met Christophe HEYNZE Janne VAN LANDSCHOOT (G3) met Bjorn VAN WAEYENBERGHE

Geboortes DATUM 24/02/2010 07/03/2010 10/03/2010 11/03/2010 01/04/2010 17/04/2010 19/04/2010 17/05/2010

14

Kelly De Vlamynck en haar zoontje Zarre De Coster. Kelly is verpleegkundige op C2, Zarre werd geboren op 11 maart en wordt ook gekoesterd door flinke broer Rune.

NAAM Perceval Simon Nelle Zarre Karen Lotte Brent Iben

KINDJE VAN zoontje van Ann GELLENS (Recovery CE) zoontje van Liesbeth DECONINCK (D4) (foto) dochtertje van Miek DE BRUYNE (Ergo CS) zoontje van Kelly DE VLAMYNCK (C2) (foto) dochtertje van Marleen VAN DE WOESTYNE (D2) (foto) dochtertje van Mieke BAEKE (Spoed 2) (foto) zoontje van Barbara DE SCHEPPER (Recovery CE) zoontje van Els DE GROOTE (Logo CE) (foto)

Agnes Van Rossom (CE) zal nu thuis ‘veusjch’ doen! Agnes Van Rossom van de sociale dienst viel op 28 april van de ene verrassing in de andere: haar collega’s hadden een busje gehuurd om ze thuis in Bellem af te halen, op G2 was een uitgebreid ontbijt voorzien, haar bureau was grondig versierd en op de koop toe werd tijdens de afscheidsreceptie meerstemmig meegezongen op een aangepaste versie van Vrolijke Vrienden. Agnes werkte sinds 1974 onafgebroken op de sociale dienst, waar ze zich met hart en ziel voor de patiënten en hun familie inzette. Nu wachten haar een grote tuin, een stapel ongelezen boeken en veel reisplannen. Kortom, genoeg om thuis ‘veusjch’ te doen, zoals ze altijd aanmoedigend zei…

Yolande Audenaert (CE) kreeg verrassingsfeestje De collega’s van het dagziekenhuis CE hebben Yolande Audenaert na haar laatste avonddienst op 28 april verrast met een afscheidsfeestje. Ze werd door haar zus en hoofdverpleegkundige Caroline op dienst weggeplukt om samen met haar collega’s te klinken op een carrière die in 1972 op C2 startte en sinds 2001 op Dag 2 werd verder gezet. Yolande is ook de zus van Marleen en de nicht van Myriam Audenaert. Yolande wil vanaf nu veel buiten aan de slag zijn, af en toe een goed boek lezen en ze gaat ook vrijwilligerswerk in het Eeklose stadsarchief verrichten. Maar in de annalen van dit ziekenhuis heeft ze allang zelf een hoofdstuk verdiend.

Johan Stevens (CE) leerde zelfs zijn vrouw kennen in AZ Alma Wie op 7 mei de kine-afdeling in campus eeklo bezocht, zal raar opgekeken hebben: alle personeelsleden liepen met een zelfde shirtje aan met de foto van Johan Stevens, die aan zijn laatste werkdag bezig was. Johan werkte sinds november 1972 bij AZ Alma, waar hij de eerste stagiair van Georges Debbaut was en waar hij zijn vrouw Bernadette Kindts (toen verpleegkundige) leerde kennen. Johan deed 22 jaar ‘de boane’: hij ging, in dienst van AZ Alma, de mensen thuis verzorgen. Nadien volgde binnendienst in een almaar groeiende afdeling, en daarbij vormde hij een naadloze tandem met diensthoofd Henk Wittevrongel. Johan (2de van rechts op de foto) zal zich niet vervelen want de wielertoeristen, de tuin, een stapel boeken en Club Brugge wachten. ‘En de barbecue!’ nodigen zijn collega’s zichzelf uit…

Karen

Lotte

Iben

Marleen Van De Woestyne en haar dochtertje Karen Sergeant. Marleen is verpleegkundige op D2, Karen werd geboren op 1 april.

Mieke Baeke en haar dochtertje Lotte Claeys. Mieke is verpleegkundige op Spoed 2, Lotte werd geboren op 17 april.

Els De Groote en haar zoontje Iben Naert. Els is logopediste in campus eeklo, Iben werd geboren op 17 mei.

Overlijdens Christa Bauwens (CE) dacht dat ze met de ambulance moest rijden… Ze was wel verrast, Christa Bauwens, toen ze op 2 juni door haar collega’s van het interne ziekenvervoer in CE op een afscheidsreceptie werd getrakteerd. Christa werkte 37 jaar in het ziekenhuis, 8 jaar op geriatrie en de rest op intern ziekenvervoer. ‘Toen zuster Roseline me voor het ziekenvervoer kwam vragen, dacht ik dat ik met de ambulance zou moeten rijden…’ lacht Christa. Een kwarteeuw werkte ze samen met Rita De Geeter, die drie jaar geleden met brugpensioen ging, maar nu haar maatje kwam uitwuiven. Christa zal ook nu weten wat gedaan, want ze heeft vier kleinkinderen en haar man heeft al een waslijstje karweitjes klaar… Christa staat centraal op de foto, tussen de collega’s en oud-collega’s.

Myriam Van de Velde (CS) mist de collega’s, niet de cijfertjes De collega’s van de boekhouding en de facturatie hebben op 8 juni Myriam Van de Velde (centraal op de foto) uitgewuifd. Myriam kwam in april 1978 in dienst op de boekhouding in de toenmalige Heilig Hartkliniek in Eeklo, waar ze Arnold Desomviele als diensthoofd aantrof. 32 jaar later was het diezelfde Arnold die foto’s uit de oude doos had boven gehaald om Myriams afscheid een beetje te kleuren. De cijfertjes van de boekhouding zal ze niet missen, maar haar collega’s des te meer. De komst van haar eerste kleinkind Florence, amper twee weken voor haar brugpensioen, zorgt voor leuke vooruitzichten. En ze wil een cursus fotografie volgen, misschien om later bij Arnolds pensioen voor de foto’s te zorgen…?

Annie Vyncke (CE) mocht nog enkele maanden langer blijven Als je niet beter zou weten, je zou denken dat Annie Vyncke (schoonmaak C6) met opzet haar arm gebroken heeft om nog enkele maanden langer bij AZ Alma te kunnen blijven. Het is een beetje met pijn in het hart dat ze op 22 juni afscheid nam van een dienst waar ze heel graag gezien werd. Annie startte 19 jaar geleden in het ziekenhuis en stond steeds op dezelfde dienst. Op die bijna twintig jaar bleef ze slechts twee keer ziek thuis, de laatste keer duurde na een gecompliceerde elleboogbreuk wel vier maand. Daardoor werd haar brugpensioen wat uitgesteld. Vervelen zal deze sympathieke flapuit zich allerminst: ze fietst graag en ze heeft vier kleinkinderen die wat graag bij mémé zijn…

DATUM VOORNAAM & NAAM 03/03/2010 Rosa VAN BELLEGHEM 08/03/2010 29/03/2010 31/03/2010 02/04/2010 16/04/2010 20/04/2010 24/04/2010 25/04/2010 30/04/2010 19/05/2010 23/05/2010 26/05/2010 31/05/2010

VERWANTSCHAP schoonmoeder van Jeanien CLAEYS (Opname & onthaal CS) Lieve DURIE schoonmoeder van Sabien VERTE (G1/G3) Roger VERMEIRE schoonvader van Evelien ROEGIERS (M) Martha BRUTYN moeder van Annette DEMEESTER (Schoonmaak CS) & Ginette DEMEESTER (Schoonmaak CS) Firmin VERZEE schoonvader van Sabine DE BAETS (Opname & onthaal CE) Schüra KOROBKA schoonmoeder van Antoinette HERTLEER (G1) Andrea TOLLENAERE moeder van Magda MOORHEM (Vrijwilligster CE) Julien CLAEYS vader van Lieva CLAEYS (Intern ziekenvervoer CE) André HAERICK vader van Annie HAERICK (Vrijwilligster CE) Jean-Pierre VANDERCRUYSSEN schoonvader van Pascal GILLIS (MVG-MKG) Pieter VAN DE VOORDE schoonvader van Lutgarde COCHUYT (Keuken) Hermana PAUWELS schoonmoeder van Jeannine LANNOYE (Pediatrie) Simonne MEESSCHAERT moeder van Marc LAMOTE (Revalidatiecentr. CE) Godelieve VAN LOO schoonmoeder van Carine HEYE (Schoonmaak CE) & moeder van Nicole DE METSENAERE (Schoonmaak CE)

Breng bij een huwelijk of geboorte steeds de personeelsdienst van het ziekenhuis op de hoogte. Bij voorkeur bezorgt u hen een exemplaar van uw huwelijksuitnodiging of een geboortekaartje. Op die manier blijft uw personeelsdossier steeds actueel en kunnen wij u een geschenkje bezorgen naar aanleiding van de blijde gebeurtenis. Uw baby in Almagazine? Bezorg of mail een foto van u met uw kersverse baby en wij geven hem een mooi plaatsje in de volgende editie: [email protected]

Trees Coens (CS) was niet bang om besmet te worden ‘Als je bang bent om besmet te worden, moet je hier niet komen werken!’: dat zeiden dokter Devriendt en De Brabandere in 1970 tegen Trees Coens, toen ze als medisch secretaresse aan de slag ging in het toenmalige sanatorium. Maar Trees was van geen kleintje vervaard en bleef op post, bijna veertig jaar lang, steeds als medisch secretaresse van het eengemaakte secretariaat interne. Tot ze op 30 juni voor het laatst de deur van AZ Alma achter zich dicht trok. Wie Trees nog eens aan het werk wil zien, hoeft trouwens niet ver te lopen: aan de overzijde van de Gentse Steenweg, richting Sijsele, kun je haar als… metser bezig zien. Trees en haar man bouwen daar een woning, ze volgde daarvoor twee jaar metserschool.

15

(Brug)pensioenen

❮ Links: Christianne Willems Rechts: Lucrèce De Jaeger

Christianne Willems en Lucrèce De Jaeger blikken terug na ruim 40 jaar ziekenhuisloopbaan

‘Nylonkousen van september tot juni, en geen mannen met baarden!’ AZ Alma nam eind april afscheid van twee dames die elk ruim 40 jaar het wel en wee van dit ziekenhuis hebben gedeeld: Christianne Willems van het directiesecretariaat kwam in dienst in 1967, Lucrèce De Jaeger van de personeelsdienst startte in 1970. Almagazine bracht beide ziekenhuismonumenten samen, en dat leverde een gesprek barstensvol anekdotes op. En het besef dat vier decennia echt wel een wereld van verschil maken. ‘Toen ik hier in 1967 aankwam, werd de nieuwbouw (de huidige blokken 1, 2 en 3) gezet’, vertelt Christianne. ‘Op dat moment stond de enige telefoon op onze verdieping van het ziekenhuis in het OK.’

De prehistorie

Als we aan Christianne Willems (64) vragen wat ze moest doen toen ze in de toenmalige Heilig Hartkliniek startte, is het antwoord snel en duidelijk: ‘Alles!’ En ze heeft nog gelijk ook, want ze werd in 1967 verantwoordelijk voor de boekhouding, facturatie, personeelszaken, kassa, secretariaat en af en toe ook opname en onthaal. ‘Ik kwam van het kinderbijslagfonds dat in de Lijnendraaierstraat net een nieuw kantoor had gebouwd en ik belandde hier in een kantoortje, vlakbij het oude klooster, zonder telefoon. Ik waande me in de prehistorie! Meermaals vroeg ik me af wat ik nu gedaan had…’ Maar veel tijd om zich zorgen te maken, had Christianne niet, want er lag een pak werk op de plank, en dat in een 45-urenweek! Eén van de eerste collega’s die Christianne kwamen bijspringen, was Lucrèce De Jaeger (58), die in 1970 aan boord kwam voor de personeelsdienst (toen nog lonen en wedden, en boekhouding). Samen doorkruisten ze zowat de ganse kliniek, want hun kantoor was voortdurend op andere locaties. ‘We zaten eens in het oude klooster en moesten eerst door twee zalen van 25 patiënten elk vooraleer we aan ons kantoor waren’, zegt Christianne. ‘Maar met de nieuwbouw kwam er gelukkig beterschap, al waren er snel verbouwingen. En eigenlijk zijn die nooit meer gestopt…’ (lacht)

Carbonpapier en bevroren floppy

De verhalen die beide dames ophalen, klinken nu haast ongeloofwaardig. Lucrèce: ‘We waren af en toe op zondagvoormiddag ook verantwoordelijk voor de telefooncentrale met ondermeer onthaal en opname, en dat waren zware momenten. Er was toen immers nog geen spoedgevallendienst, dus men kwam met alle patiënten langs de hoofdingang binnen. Wanneer we de ambulance hoorden komen, sprongen we recht en zetten we de deuren van de lift naar OK of materniteit open, zodat er geen tijd verloren werd.’ Ook de kantoormachines uit die beginperiode dingen nu naar een museumplaatsje: de boekhouding werd aanvankelijk met de hand ingeschreven in het grootboek en op fiches aan de hand van een doorschrijfsysteem met carbonpapier. Ook de loonbriefjes werden nog met de hand ingevuld en de loonberekening gebeurde voor elk van de 250 personeelsleden individueel met de rekenmachine (met hendeltje). Christianne herinnert zich nog de tijd dat de lonen contant werden uitbetaald en dat men van de bank met een ‘carnachère’ met geld langskwam. Later kocht het ziekenhuis een tweedehands boekhoudmachine, maar bij warm weer bleven de toetsen aan de vingers kleven. Nadien volgden ponsmachines en de eerste computers met floppy’s. Maar ook dat kon voor problemen zorgen, weet Lucrèce: ‘De lonen zijn eens later uitbetaald omdat de floppy die we naar het sociaal secretariaat voor verwerking hadden opgestuurd, bevroren was en bijgevolg onleesbaar! De postzak met onze floppy was ’s nachts in de vrieskou blijven buitenstaan in het treinstation…’’

Op het matje voor gelakte nagels

Christianne en Lucrèce hebben uiteraard ook de eerwaarde zusters meegemaakt, en die werden best niet tegengesproken. Lucrèce: ‘Het was echt wel ‘Ja zuster, neen zuster’ en er heerste ook een grote discipline, onder meer op voorkomen en kle-

dij. We droegen een witte schort, jawel ook op kantoor, en in ons bureau hadden we allemaal naaigaren en reserveknopen liggen voor het geval er een knoop van onze schort was losgekomen. Er werden ook dienstnota’s verspreid over het dragen van nylonkousen: dat was verplicht van september tot juni. Een lange broek was voor de dames verboden, en mannen mochten geen baard hebben. Ik ben eens op het matje geroepen omdat ik mijn nagels gelakt had…’ Na enkele jaren konden Christianne en Lucrèce het allemaal niet meer bolwerken en werden de diensten opgesplitst. Christianne koos voor een vertrouwensfunctie op het directiesecretariaat, Lucrèce vond haar uitdaging op de personeelsdienst, waar ze een ruime ervaring opdeed. Ze hebben allebei hun taak met hart en ziel opgenomen, hun staat van dienst liegt er niet om: Christianne bleef op post tot aan haar pensioengerechtigde leeftijd, Lucrèce bleef veertig jaar lang voltijds werken. ‘Ik heb hier heel graag gewerkt’, besluit Lucrèce. ‘maar ik heb ook hard gewerkt. Samen met collega Marianne De Kezel vormde ik jarenlang een zeer goed team. Ik had veel voldoening van mijn job en ben blij dat ik veel mensen heb kunnen helpen.’ Ook Christianne kwam 43 jaar lang met plezier naar het werk: ‘Maar ik heb wel een hele evolutie meegemaakt, eigenlijk waren er voortdurend nieuwigheden. Dat is eigen aan een ziekenhuis, zeker?’ Op haar druk bijgewoond afscheid werd Christianne door algemeen directeur Rudy Maertens en door administratief en financieel directeur Jan Depestele (van wie ze de meeste jaren de rechterhand was) letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes gezet. En directeur Depestele mocht haar zelfs de medaille in kroonorde overhandigen, een lang verhoopt cadeau. Ook Lucrèce werd op haar laatste dag door veel collega’s uitgewuifd. En ze verklapte dat ze eigenlijk onderwijzeres had willen worden, maar dat werd haar afgeraden omdat ze… niet goed kon zingen. Gelukkig voor AZ Alma… ■