FvdM Design Studios. Amsterdam - London - Lusaka, 27 Juli

Amsterdam - London - Lusaka, 27 Juli 2007 Het begint al goed vandaag... Net voor vertrek moet ik nog een postpakketje ophalen, die ik gisteren gemist heb. En natuurlijk is het poststuk niet te vinden, en moet ik contact opnemen met TPG post. Een heel gedoe en vele malen uitleggen, en dat kunnen we nu net even niet gebruiken. We zijn gelukkig snel op Schiphol, de NS doet z'n werk goed deze keer. Er volgt weer een lange wacht-sessie, het is vandaag topdrukte op de luchthaven, maar gelukkig verloopt het inchecken via de automaten vlekkeloos, en hebben Ineke en ik zelfs plaatsen naast elkaar. De vlucht naar London begint rustig, maar krijgt een rare wending, letterlijk zelfs. Tijdens de hapjes en drankjes maakt het toestel namelijk opeens een scherpe rol naar rechts, en kijk ik opeens ernstig ver de diepte in. Er wordt gelukkig snel gereageerd, maar stabiel ligt het vliegtuig nog zeker niet. We zwenken een paar keer van links naar rechts en vice versa, voordat de vlucht weer zijn normale gang vindt. Een paar angstkreten daargelaten, is het op dit moment ernstig stil in de cabine, en ook de gezichten van onze stewards en stewardessen spreken boekdelen. Dit was niet normaal... Even later volgt de verklaring van de piloot. We schijnen in een turbulentiestroom van een ander vliegtuig terecht te zijn gekomen, en daardoor raakte het vliegtuig uit koers. Men heeft toen een scherpe bocht moeten maken om hieruit te komen, met alle gevolgen vandien!!! Toch maar niet meer zo vaak kijken naar programma's als "Air crash investigation". Op Heathrow is het weer lang wachten op onze aansluitende vlucht, en reisleider Willem probeert deze tijd alvast nuttig te besteden door het één en ander over de reis te vertellen. De groep heeft weer de nodige reiservaring, zo blijkt uit de diverse gesprekjes... Eénmaal in het toestel zoeken we een leuke film uit, en onder het genot van ons diner vliegt de tijd aan ons voorbij. Rond de klok van twaalven worden de oogjes zwaar, en slapen we in korte periodes de nacht door.

FvdM Design Studios All rights reserved, © 2007 – 2008.

-1-

Lusaka - South Luangwa, 28 Juli 2007 Het is half zeven 's-morgens als ons toestel landt op luchthaven Lusaka National Airport in Zambia. Na de nodige formaliteiten en stempels mogen we ons weer tijdelijke inwoners van dit land noemen. Veel verder dan enkele gangen komen we echter niet, want ons binnenlandse vliegtuig staat reeds klaar en we moeten onze bagage zo snel moge-lijk aanbieden. Snel is hier wel een heel ander begrip dan in Europa, maar het is een aardig schouwspel en we worden toch geacht te wachten. Ineke heeft weinig vertrouwen in het superkleine toestel, maar ze zal er toch echt aan moeten geloven... Tijdens de vlucht gaat het er echt heel gemoedelijk aan toe, onze self-supporting stewardess is van alle markten thuis en stelt alles in het werk om de vlucht zo comfortabel mogelijk te maken. Na een vlekkeloze landing staat onze truck al klaar, en rijden we in gestaag tempo naar ons onderkomen voor de komende twee nachten, het Wildlife Camp. Onderweg geniet ieder op zijn of haar manier van de eerste indrukken van Zambia. De magen knorren hoorbaar, maar ons geduld wordt nog wat verder op de proef gesteld als we nog zeker een uur moeten wachten totdat er een lunch geregeld is. We doden de tijd wat met een wandeling naar de rivier. We worden gewaar-schuwd voor de krokodillen!! De lunch is perfect, en zeker het wachten meer dan waard geweest. Onze eerste game-drive toont ons de gebruikelijke gazelles, impala's, olifanten en bokjes. Uit het niets horen we opeens een olifant luid tetterend op ons afkomen, dat is even schrikken. Gelukkig heeft-ie geen kwaad in de zin, en is het slechts een luide alarmmelding voor ons om niet verder te gaan. Na een korte thee- en koffie-pauze gaat de drive over in onze allereerste night-drive, en worden er ineens, door de schemer, een aantal andere zintuigen sterk geprikkeld. In elk hoekje kan namelijk een gevaar schuilen, en daar houdt je lichaam onbewust rekening mee... Het hoogtepunt van deze avond is een luipaard, maar het is intussen al aardedonker en zelfs mijn externe flitser geeft aan dat de foto mogelijk mislukt is... Jammer, want deze beesten zijn zeldzaam, en elke "close encounter" moet dan ook vastgelegd worden. We zullen thuis wel zien wat het geworden is. Door de lange dag is iedereen uitgeput en willen we eigenlijk nog maar één ding, namelijk naar bed!!!


-2-

South Luangwa, 29 Juli 2007 Om zes uur 's-morgens sta ik m'n boterhammetje Pindakaas alweer naar binnen te werken, en een half uurtje later is onze groep verdeeld om onder begeleiding van een gids, in ons geval Herman, te gaan wandelen in het Luangwa NP. Niemand maakt dezelfde fout als gisteren, toen menigeen zich niet warm genoeg gekleed had en tijdens de terugtocht op de open Jeep bijna van de bankjes afgebikt moest worden. Via de main gate, waar weer de nodige forma-liteiten worden afgehandeld en we allemaal geteld worden, belanden we in "no time" in de natuur, tussen de olifanten, gazelles, bavianen en "crocs". Best spannend... Herman geeft ons duidelijke instrukties van de do's en don'ts, en er wordt ons heel duidelijk gemaakt precies te doen wat Herman zegt. Gelukkig worden we ook begeleid door een ranger met geweer, er kunnen namelijk altijd onverwachte dingen gebeuren. Het wordt een hele leuke wandeling door een heel divers landschap, met prachtige poeltjes (ideaal voor krokodillen en watervogels) en genoeg wild (gazelles / bavianen). Van de nijlpaarden kunnen we maar geen genoeg krijgen, en er worden hier heel wat foto's gemaakt. Jammer dat er geen waterplanten aanwezig zijn, dat zou ideaal zijn voor een mooie plaat. Naarmate we een tijdje stilstaan, zien we ook steeds meer krokodillen aan de rand van de oever. Herman sommeert ons "in-line" te gaan wandelen, en dicht bij elkaar te blijven. Te dicht langs de oevers wordt ook afgeraden. Onder toeziend oog van onze ranger gaat Herman het laatste stuk zelf op pad, het wordt waarschijnlijk te gevaarlijk en even later komtie terug met onze Jeep. Tijd voor koffie, thee en een overheerlijke muffin. En dan komen de verhalen van onze gids los... Prachtig, zo spannend als hij de vele avonturen de revue laat passeren. Iedereen hangt aan z'n lippen... Met de Jeep rijden we weer terug naar de main gate, en wederom zien we regelmatig wat gazelles, kudu's, zebra's, nijlpaarden en krokodillen. De vegetarische lasagne staat reeds rokend voor ons op tafel, en spannende avonturen maken hongerig, zo blijkt. 's-Middags ontmoeten we Colleen, een superfanatieke juf, die binnen het Wildlife Camp zelfstandig een schooltje heeft opgezet. Tjonge, wat straalt deze meid een energie uit, en wat is ze gemotiveerd. Zulke mensen moet dit land veel meer hebben. Hopelijk kan ze het aan vele kids overbrengen. Haar klas straalt gezelligheid uit, door de vele kleurtjes en het knus primitieve karakter. Alles wordt zelf gemaakt, want er is niets voorhanden, en ze is voor een groot deel afhankelijk van wat giften. Zelfs het papier is schaars en wordt aan beide zijden gebruikt. Moet je nagaan hoeveel wij daarvan weggooien... We beloven Colleen een stukje over haar te schrijven en hopen dat het goed met haar en haar missie gaat. 's-Middags luieren we nog even wat rond het zwembadje, en kletsen wat met enkele reisgenoten.


-3-

South Luangwa - Lilongwe, 30 Juli 2007 Een lange reisdag ligt in het verschied, althans, dat is wat reisleider Willem ons op voorhand heeft voorgeschoteld. Het eerste gedeelte gaat over zeer slechte wegen, mensen met een kunstgebit lopen extra risico, omdat de mogelijkheid bestaat dat het spontaan uit je mond klappert!!! Een wasbord is er niks bij, en onze bus heeft grote moeite om tempo te maken. Op diverse stukken komen we niet boven de dertig kilometer per uur... Enorme kuilen laten ons menigmaal van de achterbank loskomen, en voor sommigen is het laatste wijntje van gisteren er net één teveel geweest. Doortje wordt behoorlijk misselijk, en op een gegeven moment zijn we genoodzaakt een korte stop te maken. Er volgen enkele opgeluchte momenten, ook voor anderen waren de laatste kilometers erg zwaar. Er wordt besloten tot het eerstvolgende dorp door te rijden, en hier even een pauze in te lassen. Maud heeft een enorme zak met knuffels uit Nederland meegenomen en besluit deze hier uit te gaan delen. Prompt krijgt ze de lokale kinderbevolking achter zich aan, het heeft iets weg van het sprookje "de Rattenvanger van Hamelen". Nog net geen knokpartijen... Aan de grens volgen weer de nodige invulsessies, alle papiertjes verdwijnen daarna in een bakje om vervolgens nooit meer te worden gelezen. Na het stempeltje en krabbeltje mogen we doorlopen tot het Malawi-kantoor, en hier weer precies hetzelfde. Wat een bureaucratie... Denise heeft problemen gehad tijdens het aanvragen van haar visum, en moet daarom eerst nog even langs de immigratiedienst. We rijden Lilongwe binnen en wachten tot Denise en Jan terugkomen met de juiste papieren / stempels. En dat duurt heel erg lang. Eénmaal terug kunnen we nog even de stad in om te pinnen, en wederom helpt de ATM van Autobank weer menig krap bij kas zittende reiziger uit de problemen. We zijn vandaag al vele uurtjes onderweg, maar de Lilongwe-ellende moet dan nog beginnen. Ons Riverside hotel heeft namelijk niet meer op de Djoser groep gerekend, en alle kamers zijn vol. Lijkt me trouwens sterk, er is hier in geen velden of wegen een gast te bekennen... Na heel lang soebatten weet Willem uiteindelijk vier kamers los te peuteren, Maud en Heleen, Peter en Doortje, Trudo en Gonnie en wij twee zijn de gelukkigen. De rest van de groep wordt ondergebracht bij het Raza hotel. Door een stroomstoring moeten we ook nog eens douchen bij de minieme verlichting van een noodlampje. 's-Avonds wordt er afgesproken bij restaurant Don Brioni's, maar Riverside weigert ter compensatie de taxi's te betalen. Weer drie kwartier wachten, en een briesende Willem die van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Uiteindelijk weet het restaurant al het leed wat te verzachten door een uitstekend diner!!!


-4-

Lilongwe - Cape Maclear, 31 Juli 2007 Gelukkig, het ontbijtje is op rekening van hotel Riverside, en ondanks de sfeerloze ambiance zijn de scrambled eggs en saucages van goede kwaliteit. We halen de rest van de groep weer op in hotel Raza, en hebben volgens Willem een relatief korte rit naar Cape Mclear. Het eerste marktje van vandaag toont een heleboel Afrikaanse bedrijvigheid. Alles wordt hier gerecycled, er is een kraampje waar oude autodeuren een tweede leven krijgen in de vorm van pannen, een ander kraampje verkoopt olielampjes, gemaakt uit afvalblikken. Prachtig, al die creativiteit!!! Een fotostop bij een brug zorgt weer voor de nodige commotie, maar eerlijk is eerlijk, het blijft ook een raar gezicht, een enorme truck met achttien witten. We vereeuwigen het wastafereel, zich afspelend aan de oevers van de rivier, en kinderen gaan helemaal uit hun bol tijdens het zwemmen. Het houtsnijmarktje, een aantal kilometers verderop, heeft ontzettend grote maskers staan, je hebt er bijna een vrachtwagen voor nodig om deze vervoerd te krijgen. Onmogelijk dus, maar de Afrikaanse verkopers proberen het natuurlijk toch... De laatste kilometers hebben we weer de beruchte wasbordwegen, en dat is niet bevorder-lijk voor ons, want we moeten al enige tijd nodig naar de wc. Maar het gevoel zegt dat we het einddoel nu toch bijna bereikt hebben, dus nog maar even ophouden... Drie bergkolommen later (ik explodeer zowat) worden we door enkele lokale jongens via een andere route naar onze eindbestemming geleid. De nieuwe brug blijkt namelijk te smal voor onze truck. Maar naarmate we het einddoel Chembe naderen, worden de wegen alsmaar smaller, soms hebben we aan beide zijden een centimeter speling. Maar Rino loodst ons er heelhuids doorheen... Zo'n twee kilometer voor het einde horen we opeens een luid gekraak, geknetter en een flinke lichtflits!!! Sodeju, we hebben een flinke stroomkabel met de truck meegetrokken, hij is achter het rek blijven hangen en ligt nu boven over onze cabine. Iedereen wordt gesommeerd geen metalen delen aan te raken (moeilijk als zo ongeveer alles van metaal is), en Toon, Ron, codriver Eddy en ikzelf springen letterlijk naar buiten en proberen de ontstane situatie in te schatten. We hebben de isolator van het huis compleet losgetrokken, de afgerukte kabel ligt op het golfplaten dakje. Gelukkig lijkt de kabel geisoleerd, de bus met passagiers is dus veilig. Toon klimt op de truck en leidt de kabel voorzichtig over het bagagerek. We proberen daarna de kabel via een ruk van het dak te laten glijden, maar dat gaat grandioos mis!!! Brand, brand, wordt er opeens geroepen, en inderdaad, we zien verschillende rookpluimen uit het huisje komen op de plaats waar de kabel met het metalen dak een kortsluiting heeft gemaakt. Eddy spurt naar de truck, komt met z'n brandblussertje terug en na het intikken van een ruitje wordt-ie helemaal leeggespoten. Gelukkig wordt de rook nu langzaam minder...


-5-

Helaas geldt dat ook voor het gebied rondom de afgerukte kabel, kinderen springen kriskras door elkaar en er staat zelfs een groepje touwtje te springen met de kabel!!! Met heel veel moeite weten we de mensen wat op afstand te houden totdat de plaatselijke electricien op z'n fietsje arriveert. Een gereedschapskoffer van niets, het is een rugzak vol gaten met een tang en wat schroevedraaiers. De kabels worden losgewrikt, en schudt regelmatig rakelings langs z'n armen. En de kring wordt weer steeds kleiner... Na het vast-tapen van de kabel in de elektriciteitspaal gaan we opgelucht terug naar onze truck. Een mooie zonsondergang hebben we gemist, en moest ik eigenlijk niet heel erg plassen??!??


-6-

Cape Maclear, 1 Augustus 2007 Het uitslapen doet menigeen goed, maar wij zijn geen echte stilzitters, en benutten onze tijd met een kort E-mailtje richting thuisfront. Daarna met Trudo, Gonnie, Maud en Heleen mee voor een wandeling naar het dorpje Chembe. We moeten nog even stevig onderhandelen met de plaatselijke gidsen, en uiteindelijk worden beide partijen het met elkaar eens (wel morrend weliswaar). In het vissersdorp staan grote droogtafels, vol met vis, om te drogen in het lekkere morgenzonnetje. En een geur, vreselijk, zeker geen ideale plaats om alsnog een vis-fan te worden. Verderop zit een groepje de netten te repareren, en zien we hoe een boomstam tot splinternieuwe boot wordt uitgehold. We komen erachter dat men twee verschillende modellen heeft, een mahoniehouten en ebbenhouten versie. Voor het eerste type heeft men zo'n drie maanden bouwtijd nodig, en deze gaat gemiddeld vijf jaar mee. Voor de tweede variant heeft men aanzienlijk meer tijd nodig, en omdat ebbenhout in het dorp niet verkrijgbaar is, moet men hiervoor naar de grote stad. Daar wordt het grove zaagwerk voorbereid, en brengt men de ruwe boot vervolgens naar het eigen dorp, om verder bewerkt te worden. Na zo'n anderhalf jaar heeft men dan een exemplaar wat wel zeker twintig jaar meegaat. Verder wandelend geniet ieder op zijn of haar manier van alle aanspraak, vooral van de kinderen. Foto's maken wordt knap onmogelijk, je hebt elke keer een breedlachend bekkie voor je lens!!! Het "Hi" en "Hello" vliegen je om de oren, en natuurlijk wordt er ook om geld gevraagd. Gonnie heeft hier een goed alternatief voor gevonden, wat zeker het vernoemen waard is. Ze koopt in de plaatselijke winkel iets, en deelt het vervolgens weer uit onder de locals. Twee vliegen in één klap, je steunt de lokale middenstand en maakt weer wat mensen blij met een cadeautje. Na een korte blik in de lokale bioscoop, niet veel meer dan een verduisterde hut met een enorme TV en heel veel dB's, komen we op het terrein van de brierbrouwerij. Stel je er vooral niet teveel bij voor, het is nog minder dan een illegale stoker in Nederland. De destilleerkolom zit erg vernuftig in elkaar, volgens mij zijn het twee kokosnoten. Er wordt een vers brouwseltje voor ons afgetapt, en iedereen mag natuurlijk proeven. Alleen Trudo en Gonnie durven het aan, en de smaak laat zich volgens hun nog het best omschrijven als whisky. Ik heb teveel negatieve verhalen gelezen met betrekking tot Afrikaans bier, met de dood tot gevolg... Langzaam maar zeker wandelen we weer terug, en rekenen we onze gidsen met een extra tip af.


-7-

Cape Maclear, 2 Augustus 2007 Ons motto voor vandaag: Easy does it!!! Al vroeg staan Ineke en ik op de rotsen, op zoek naar een flinke varaan, die hier gisteren door enkelen al gespot schijnt te zijn. Het is even zoeken, maar op een gegeven moment heeft Ineke hem in het vizier. Er blijken twee exemplaren rond te wandelen, de één wat groter dan de andere. Ik ben nog even bezig met een klein hagedisje, ze hebben een hele mooie blauwe staart, en zijn vliegensvlug. Er zit nog een andere soort, maar die laat zich al helemaal niet op de gevoelige CCD vastleggen... Eénmaal bij de varaan aangekomen, blijkt-ie zich natuurlijk goed verscholen te houden, geen ideale plaats voor een mooie foto. Ik klim wat hoger op de rotsen en schiet wat sfeer-plaatjes van Lake Malawi. En opeens staat de varaan weer voor m'n neus, maar hij schrikt zo dat-ie zich pardoes van de rotsen laat vallen. We zetten nog een achtervolging in, maar helaas, hij is ons te slim af... Maar ook de vogeltjes geven nog genoeg aanleiding tot fotograferen.


-8-

Cape Maclear - Liwonde NP, 3 Augustus 2007 Reisleider Willem bespreekt kort ons programma, en gelukkig, het wordt weer een korte reisdag vandaag. Maar helaas, "This is Africa, man", en dus loopt alles al gauw weer heel anders dan gepland. Zo'n zeshonderd meter van "Eagle's Nest" heeft de truck moeite met het nemen van een scherpe bocht. Rino en Eddy proberen eerst het één en ander met draaien, maar al spoedig blijkt dat we het hiermee niet gaan redden. Een alternatieve route wordt verzonnen, door het gras en, naar later blijkt, het rulle zand. Na tien meter staat ons gevaarte muurvast, de achterwielen ver inge-graven. Vooruit, achteruit, het maakt allemaal weinig uit, er is geen beweging meer in te krijgen. Eddy klimt op de truck en gooit de rijplaten uit. Na één poging zijn de rijplaten uit het oog verdwenen, en staat de truck nog steeds op dezelfde plaats... Inmiddels loopt het totale dorp weer uit, met heel veel kids!!! Gonnie en Maud zorgen voor zang en dans, en er wordt heel wat afgelachen. Elke man uit het dorp is bereid te helpen met duwen, er moet alleen wel voor betaald worden. En na iedere poging stijgt de prijs... En het lijkt erop dat onze truck alleen maar vaster komt te zitten, de wielen moeten helemaal uitgegraven worden en een krik moet de truck oplichten om de rijplaten weer vrij te maken... Een aantal van ons, waaronder Ineke en ikzelf, wandelen terug naar "Eagle's Nest" om een drankje te halen. Na het lessen van onze dorst wandelen we langzaam weer terug en warempel, onze truck staat weer met vier wielen op de weg!! Uiteindelijke vertraging ruim twee-en-half uur. In het dorp moeten we weer door de smalle straat, en een elektriciteitspaal zorgt wederom voor het nodige oponthoud. Er moet eerst een fikse spijker verwijderd worden voordat de tocht kan worden vervolgd. In een fiks tempo en met slecht één tussenstop in Mayoche arriveren we uiteindelijk in Liwonde NP, zonder elektriciteit.


-9-

Liwonde NP, 4 Augustus 2007 Om kwart over zes 's-morgens gaan we, zonder ontbijt, weg voor onze eerste Liwonde game-drive. Het wild valt een beetje tegen, veel verder dan wat buffels, waterbokken en wrattenzwijnen komen we niet. Er zitten wel veel vogels hier, maar deze laten zich moeilijk spotten. We verlaten de Jeep, en tevoet gaan we met gids Paul verder naar een goede spot-plaats voor de olifanten. Niet veel later staan we oog in oog met deze enorme reuzen, weliswaar op gepaste afstand, maar toch erg kwetsbaar opgesteld. Door het hoge gras staan we gelukkig nog enigzins verscholen en wordt fotograferen ernstig bemoeilijkt. De wandeling is reuze spannend en éénmaal weer bij de Jeep aangekomen rijden we een stukje verder, naar een betere plaats. Deze keer zien we de olifanten inderdaad een stuk beter, en gefascineerd staat eenieder de groep te bestuderen / observeren. Prachtig, hier kan ik uren naar blijven kijken... Eénmaal terug staat ons een tegenvaller te wachten, er kunnen namelijk maar acht personen met de boottocht mee, en wij behoren niet tot de eerste groep. We moeten nu tot drie uur vanmiddag wachten, en dat is nog een akelig lange tijd. Eigenaar Darren reutelt de hele dag door, hij hoort zichzelf erg graag praten. Ik vraag me serieus af of hij last heeft van tropenkolder, de vele whisky die hij per dag wegdrinkt zal in elk geval de nodige schade bij 'm hebben achtergelaten. Je kan 'm eigenlijk nog het beste vergelijken met Basil van de serie "Faulty Towers". Tussen zijn verhalen en anecdotes door proberen Ineke en ik te genieten van de stilte en natuur. 's-Middags wandelen we nog even naar een viewpoint, hoog in een boomkruin. Ik maak wat foto's voor een panorama-view. Eindelijk is het dan drie uur en worden we met een busje naar de steiger gebracht, zo'n vijftien minuten rijden van ons onderkomen. De hippo's worden eerst overgeslagen, en met een noodgang (in zoverre dat mogelijk is) zetten we koers naar de olifanten, die eerder deze dag zijn gezien. Eénmaal aangekomen blijkt er nog één te grazen, jammer, daar hadden we toch wel iets meer van verwacht. Op de terugweg houden we na lang aandringen even halt en kunnen we alsnog genieten van de knorrende nijlpaarden. Kopjes komen boven water en verdwijnen even later weer even geruisloos, heel erg mooi... Een prachtige zonsondergang maakt het sfeerplaatje compleet. 's-Avonds is er nog tijd voor een zogenaamde night-drive, maar driver Darren is compleet van de wereld door de overmatige whisky en ligt in een diepe coma. Het avondeten loopt behoorlijk uit en menigeen houdt de night-drive voor gezien.


- 10 -

Liwonde NP - Tete, 5 Augustus 2007 Een lange reisdag vandaag, met heel weinig hoogtepunten!!! We kruisen vandaag de Zambezi, maar staan bij de verkeerde rivier stil voor het nemen van foto's. Ook passeren we vandaag de Mozambiqueaanse grens, en dat wordt een hele lange sessie wachten. Iedereen wordt verplicht tot het betalen van drie Amerikaanse dollars, wie steekt dit in zijn zakken?? En wel gepast betalen, want je krijgt geen wisselgeld terug!! Verder vullen we allemaal het grenspapiertje twee maal in, want iedereen heeft de eindbestemming verkeerd overgenomen, en gecorri-geerde briefjes worden onder geen beding geaccepteerd. Voordat we hier zijn beland, hebben we een hele tijd door niemandsland gereden, en hier wordt er stiekum geld gewisseld. Helemaal snappen doen we Willem niet, eerst mocht het pertinent niet en daarna toch weer wel... Maar zo gaat het wel vaker!!! Het wisselen wordt met geldkoeriers gedaan, jonge Afrikanen met grote pakken geld. Maar na twee wisselsessies (maximaal veertig dollar) in onze bus is onze koerier al helemaal blut en moet-ie geld gaan lenen bij z'n vrienden... Een heel gedoe, en aan het einde weet niemand meer hoeveel er geleend is en breekt er een kleine oorlog uit onder de geldkoeriertjes. Over de grens naderen we dan eindelijk de echte Zambezi-rivier, en we krijgen een waarschuwing geen foto's te nemen van de overheidsgebouwen. Een aantal van ons gaan al wandelend over de Zambezi-brug, het is een gigantisch bouwwerk. Eddy en Willem zijn het niet eens over de afgesproken overnachtingsplaats, dat zorgt weer voor extra oponthoud en verwarring. Na een telefoontje worden we uiteindelijk opgehaald door de hotel-eigenaar, even later zien we het felle geel/groene hotel, dat duidelijk gesponsord wordt door telefoonbedrijf "MCel". De kamer is goed, maar het restaurant is maar heel magertjes.


- 11 -

Tete - Gorongosa NP, 6 Augustus 2007 Alweer een flinke afstand die we vandaag voor onze kiezen krijgen, half acht worden we geacht aan te treden. Het wordt helaas wat later, iedereen heeft last van opstartproblemen, en rond kwart voor acht gaan we als eerste naar een ATM om wat meer Mozambiqueaans geld in onze lege portomonnee te krijgen. De automaat is uiterst gewillig, en vanwege het geringen maximum bedrag (3000 new Meticals) staan velen van ons zeker twee keer in de rij. Voor de gemiddelde Mozambiqueaan is deze rij (veel) te lang en dat kan ik me eerlijk gezegd wel voorstellen... Al met al zijn we toch zeker weer een half uur verder met deze groeps-actie. Maar daarna komt de gang erin, Rino en Eddy schroeven het tempo duidelijk op en en ook de grotendeels geasfalteerde wegen dragen hier hun steentje aan bij. We raken nog even in een fikse regenbui, maar de bus is gelukkig aardig waterdicht, alleen de ramen aan de voorkant vertonen wat lekkage. Zo af en toe knijp ik de oogjes even toe, waarna ik weer een hele tijd kan genieten van het gevarïeerde landschap. De weg naar het zuiden is kaarsrecht en doorsnijdt het landschap als een mes. Rond half vier stoppen we in een klein plaatsje voor de laatste kleine boodschapjes, maar waar we ook zoeken, er is geen supermarkt te bekennen. Navraag leert ons dat-ie een eindje verderop zit, en Eddy en Rino brengen ons er even met de truck. Het laatste stuk tot de eindbestemming duurt toch weer langer dan verwacht, mede door het ontbreken van asfalt. Het wordt zelfs een spookachtige aankomst nu het steeds donkerder wordt, en de soms hard tegen de bus slaande takken. Ik voel me net een marinier die ergens in de jungle achter de vijandelijke linies wordt gedropt. De desorïentatie slaat toe, zeker als we, éénmaal aangekomen op de campsite, ook nog eens enkele rondjes rijden om de koffers bij de verschillende huisjes af te zetten. Maar het belangrijkste is dat we er weer zijn...


- 12 -

Gorongosa NP, 7 Augustus 2007 Met twee game-drives is ons programma voor vandaag geheel gevuld. De eerste staat al gepland voor even over zeven, en Ineke en ik zijn de gelukkigen om in de open jeep te mogen stappen, samen met Toon, Jan, Ida, Peter, Doortje, Gonnie en Willem. De andere groep heeft een busje als vervoersmiddel, deze zullen wij vanmiddag gebruiken. Gelukkig heb ik m'n regenjack bij me, want de rijwind zorgt op dit vroege tijdstip voor een aardig lage gevoelstemperatuur. Na het spotten van onze eerste vogeltjes en een oribi, houden we halt bij een enorme Baobab-boom. Iedereen mag er even uit om de boom aan te raken, het lijkt een soort van spirituele sessie. Onze gids Tony heeft oog voor detail en is een rasechte bushman. Hij weet erg veel te vertellen, dat geeft zo'n drive altijd iets extra's. Bij een klein riviertje is na lang zoeken zelfs een krokodil te zien, akelig goed verscholen in het water, tussen de vele waterplanten. Zeer zeker een fotogeniek plekje, zeker met de ibissen en ooievaars op de achtergrond. Een klein stukje verder zitten we opeens in het leefgebied van de bavianen, en zien we wederom een gazelle en een oribi. We volgen de rivierbedding en zien een groep dansende kraanvogels, werkelijk magnifiek!!! Gracieus slaan ze met hun vleugels, en voeren ze een ware show voor ons op. We staan een hele tijd ademloos te kijken. Daarna gaan we door naar het "lion" house, een oud gebouw dat nu dienst doet als uitkijkplatform. Vroeger zaten hier leeuwen, vandaar de naam. Helaas zijn ze er de laatste tijd niet meer gezien... Maar bovenop het platform, bereikbaar door een gammele houten trap en een scherp draaiende wenteltrap zonder leuning, wacht ons een mooie meevaller. Tony wijst ons een spechtennest, en verdomd, er zitten jonkies in. Na een tijdje komen de ouders en begint het gepiep van de jongen. En dan kan ik er ook nog een leuke foto van maken, dat is een leuke voor de verzameling. Tony heeft nog een leuk verhaal over "the little five", en laat ons één van de vijf zien, de mierenleeuw. Het is een klein insect met een holletje in de vorm van een valkuiltje. Valt er een beestje in, dan is deze reddeloos verloren... Twee oribi's houden ons nauwlettend in de gaten, terwijl Toon en ik verwoede pogingen doen een cirkelende roofvogel op de gevoelige CCD vast te leggen. Als laatste hebben we nog geluk en zien we een prachtige vogel, de "lilac brested roller". Ik krijg 'm vol in beeld, dat kan niet beter!!! Met een stilte-sessie beeindigen we deze uiterst geslaagde game-drive, chappoo voor Tony. Eénmaal terug in het kamp, kletsen we nog een hele tijd met 'm na. 's-Middags volgt de middagdrive met gids Nirza. Ook zij heeft de nodige kennis in huis, maar let door haar enthousiasme soms wat minder goed op. Maar we zien wel een niet eerder gespotte inyala, te herkennen aan zijn witte verticale strepen over de zijkant.


- 13 -

Een kudu springt wel heel erg snel in het struikgewas, en de zadelbek-ooievaar is zelfs met onze verrekijker niet echt duidelijk te zien. Tijdens de drankjes-stop maakt Toon nog een speciale foto van de groep, en zijn we getuige van een prachtige zonsondergang. En dan hebben we het nog niet gehad over het diner-buffet...


- 14 -

Gorongosa NP - Vilanculos, 8 Augustus 2007 Een hele lange, maar voorspoedige reisdag vandaag, Eddy en Rino doen weer hun uiterste best. En geloof het of niet, maar we worden hier nog staande gehouden bij een snelheidscontrole met lasergun!!! Gelukkig loopt het met een sisser af, maar zowel Eddy als Rino worden wel eventjes ter verantwoording geroepen. Wat een stunt... We worden nog even opgeschrikt door een enorme knal, en zien een enorme ster in de zijruit, zo'n dertig centimeter van ons vandaan. Hij is zeker drie centimeter in doorsnede, met vele uitlopers over het gehele raamoppervlak. Dat kan nooit een wegspringende steen zijn geweest!!! We denken eerder aan een kwajongensstreek van een local met zijn katapult. En dit had heel vervelend af kunnen lopen... Mede door de weinige stops komen we reeds rond de klok van drie uur in Vilanculos aan, net voordat een regenbui in alle hevigheid losbarst. Vilanculos zelf is trouwens een grote puinhoop, vanwege een orkaan die enkele jaren geleden het hele dorp zowat plat heeft gelegd. En hoe anders is onze Casa Rex lodge, schitterend gewoon. Toch heb ik wel even een ongemakkelijk gevoel bij het zien van de enorme verschillen... De ontvangst is heel erg vriendelijk, en de ambiance veelbelovend. Onze koffers worden door dragers naar boven gebracht, ik mag ze niet eens zelf dragen!!! Lodge nummer vijf is de komende twee nachten ons domein, en tjonge jonge, wat een aangename verrassing, één en al luxe. Een king-size bed met uitzicht op zee, een klamboe rondom, prima badkamer, een apart schrijf- en leeshoekje, en op het balkon hebben we een prachtig uitzicht op de tuin van Casa Rex. Wat zullen Ineke en ik hier de komende nachten gaan genieten!!!


- 15 -

Vilanculos - Magaruque, 9 Augustus 2007 Lekker uitslapen, we zijn inmiddels al weer vergeten hoe dat moet, en om kwart voor zes ben ik dan ook alweer klaar wakker. De gordijnen gaan open, en ik geniet vanuit ons bed van een zonsopgang aan zee. Eénmaal beneden staat alles reeds klaar voor onze boottocht naar het bounty-eiland Magaruque, waar we vandaag met een zogenaamde "dhow" naar toe zullen varen. Het is een krakkemikkig dingetje, "but it's all there is". Met behulp van de motor staan we binnen het uur op het strand. Gewaarschuwd voor de scheermes-scherpe oesters hebben we voor vertrek eerst waterschoenen en de bijbehorende flippers aangemeten gekregen, geen overbodige luxe, zo zal snel blijken. Iedereen staat te trappelen om te gaan snorkelen, en gelukkig hebben we een plaatsje waar men gemakkelijk het water in kan... Er staat wat stroming, en iedereen drijft dus langzaam mee. Daar zit 'm nu net het gevaar, want éénmaal uitgesnorkeld blijkt het vanwege de oesterbanken vele malen moeilijker het water uit te komen. Flippers eerst uit doen is een goed advies, en je dan op laten trekken door iemand anders. Vallen is funest, zoals menigéén inmiddels weet te vertellen, want Denise en Ida hebben in elk geval al wat schrammetjes opgelopen. Grootste pechvogel is Janice, die per ongeluk is terug-gevallen in het water, en nu fikse sneetjes in billen en handen heeft. Ziet er gemeen (en bloederig) uit... Met wat betadine wordt het één en ander gereinigd. Inmiddels is de crew met het middag-eten begonnen en een halfuurtje later staat er een heerlijk maal op ons te wachten. 's-Middags wordt er door sommigen nog gesnor-keld of gewandeld, Ineke en ik kiezen ook voor het laatste. De tijd vliegt toch harder dan verwacht, en opeens zien we Jan (M) met een zwaaiende handdoek. Iedereen zit reeds aan boord, dus we haasten ons terug. Onze vertraging krijgt nog een positieve wending, want hierdoor zien we een klein groepje dolfijnen, die zelfs even met onze dhow meezwemmen. Onder het gezag van Captain Madelon zeilen we met een slakkegangetje weer richting kust. Gelukkig start de crew voor het laatste stuk de motor, alhoewel de behaalde snelheiswinst hiermee minimaal is...


- 16 -

Vilanculos - Morongulo, 10 Augustus 2007 Onze volgende stop is de Morongulo Beach camp site, en omdat hier niks te krijgen is, moeten we eerst met z'n allen inkopen gaan doen bij de plaatselijke supermarkt nabij Casa Rex. Het wordt vast de hoogste dagomzet ooit, we kopen zowat de hele supermarkt leeg met allerlei BBQ spullen, want we gaan de komende twee dagen op de barbeque toer. Het laatste stuk weg is er weer één met de nodige hobbels, de truck kan soms maar net over de smalle paadjes, en er worden weer heel wat bomen en struiken van takken ontdaan. De huisverdeling is zo gepiept, alle huisjes zijn identiek en wij slapen boven, samen met Gonnie en Trudo, die de benedenetage bewonen. De douche-, toilet- en keuken-ruimtes zijn gemeenschap-pelijk. De trap naar boven is een verhaal apart, de traptreden zijn bijna niet te nemen vanwege de enorme afstanden ertussen. Ik voel me dan ook net Kleinduimpje in reuzenland. Een vissertje laat 's-middags zijn vangst zien, het zijn een baracuda en een heerlijke snapper. Die laatste kan ik toch echt niet aan mijn neus voorbij laten gaan, dus koop ik 'm voor tweehonderdvijftig Meticals. Ook Jan (M) heeft er zin in, dus zullen we de kosten later delen. En helemaal super, het vissertje maakt 'm ook nog eens netjes voor ons schoon. Morgen wordt het onze lunch, en zal ik samen met Madelon, Carmen, Ida, Jan (S) en Toon heerlijk gaan smullen. Maar nu gaat-ie in onze op gas aangedreven diepvriezer...


- 17 -

Morongulo, 11 Augustus 2007 Een relaxdagje vandaag, alhoewel we allebei vinden dat het min of meer noodgedwongen is... Een gedeelte van de groep is weg voor een walvissentocht, maar wij vinden de prijs aan de hoge kant en zetten onze zinnen straks op Tofu Beach en de walvishaaien. En verder is hier geen @#$!%!%@ te beleven!!! We liggen wat op het godverlaten strand, totdat het tijd wordt voor onze snapper-lunch. Wat knoflook erin, italiaanse kruiden, een snufje aromat en natuurlijk peper (ik ben er volgens Ineke mee geboren). Daarna inpakken in folie, voorzien van wat olie, en zo'n drie kwartier laten sudderen op het houtskool-vuurtje, wat Rino alweer voor ons heeft opgestookt. Dan is het moment daar en wordt het folie voorzichtig geopend, stomende dampen komen ons tegemoet, een heerlijk geroosterde snapper ligt op ons te wachten. Iedereen likt de vingers er bij af... 's-Middags wandelen Ineke en ik nog een stuk over het strand, op zoek naar mooie schelpen voor Eddy. En we vinden een paar hele bijzondere. Jan (M) biedt ons nog een drankje aan tijdens het "happy hour", en daarna heeft iedereen weer trek en schuiven we voor de tweede maal dicht naar het BBQ vuurtje. Toon heeft vanmiddag een langoest gekocht, en die wordt als laatste bereid. Dat is trouwens nog een heel gedoe, er moeten de nodige tentakels afgebroken worden voor het beest in de pan past. Tot in de late uurtjes, tien uur, want dan stopt de generator, zit iedereen gezellig te smikkelen en te kletsen.


- 18 -

Morongulo - Tofo, 12 Augustus 2007 Iedereen is ruim op tijd wakker vandaag, ik werd vanochtend rond de klok van zes gewekt door een prachtige zonsopgang, die ik vanuit mijn eenvoudige bedje door het raampje kon volgen. Ieder maakt zijn of haar eigen simpele ontbijtje, en de overgebleven eieren worden allemaal hard gekookt. Zowel Ineke als ikzelf zijn aan de race, waarschijnlijk toch iets teveel bacterieën binnengekregen. Na een laatste toiletstop hoppen we in de truck en zetten we koers naar Inhambane, volgens Willem zeer de moeite waard voor een tussen-stop. Via een ernstig hobbelende weg verlaten we de campsite, zo af en toe vragen we ons af of we hier nog wel weg zullen komen. Het wordt in elk geval een aardige "shake"... Inhambane ligt er uitgestorven bij, het is vandaag Zondag en alle winkels zijn gesloten. Koopzondag is hier (gelukkig) nog niet ingeburgerd... Er is wel een klein marktje, nauwelijks het vermelden waard, maar deze staat op het punt de deuren te sluiten. Jammer, maar helaas. De tocht naar Casa Barry duurt nog een hele tijd, omdat we volgens Willem eerst onze boeking bij de duikschool moeten doen. En die is dus niet te vinden, en éénmaal gelokaliseerd is hij niet tevoet te bereiken. Daar zijn we erg veel tijd mee kwijt geraakt, temeer omdat daarna blijkt, dat Casa Barry ook een apart kantoortje van de duikschool heeft. De weg naar de lodge is trouwens weer erg hobbelig, bochtig en smal, en een laaghangende elektriciteitskabel zorgt ervoor, dat Eddy 'm even behoedzaam over de truck leidt. Nadat de lodges zijn verdeeld, blijkt er weer een grote verscheidenheid, en hebben wij natuurlijk weer de eenvoudigste accomodaties (die eigenlijk voor de chauffeurs waren, zo blijkt later). Drie basic bedden, een tweetal tafeltjes en dat is het dan... Zelfs geen stoeltje om even buiten te gaan zitten. En douche en toilet zijn ook nog eens gemeenschappelijk, dus dat wordt vanavond opstellen in rijen van twee... Ineke heeft door het hele gedoe inmiddels een aardige hoofdpijn gekregen, en gaat voor een paar uurtjes plat. Ik benut de tijd door de omgeving fotografisch te verkennen. Morgen wordt de dag van de walvishaaien.


- 19 -

Tofo, 13 Augustus 2007 Tjeempie, het lukt ons vandaag tot half acht uit te slapen, een unicum. Voor de middag heb ik even tijd om het verslag bij te werken, en de route in de landkaart in te tekenen. Net voordat we willen ontbijten gooi ik de losse spulletjes even in de koffer, en doe 'm daarna op slot. De sleuteltjes zitten normaal in m'n broekzak, maar daar zijn ze nu niet te vinden. We doorzoeken de kamer tot twee keer toe, inclusief reisbuidels en rugzakken, maar de sleutels zijn en blijven spoorloos. Gelukkig past één van Ineke's sleutels ook op mijn slotje, maar het geopende koffervak maakt me niet veel gelukkiger... Ten einde raad vraag ik Rino en Eddy dan maar het andere slot te forceren, zodat ik hierin kan kijken. Daar hebben ze niet eens veel moeite mee, en het slotje blijft zelfs nog bruikbaar!!! Echt veilig je koffer afsluiten is dus ook een wassen neus. Maar wat blijkt?? De sleuteltjes hebben vanmorgen tussen een stel sokken gelegen, en zijn zo in het koffervak terecht gekomen. Stom natuurlijk, maar ze zijn weer terecht, en dat is het belangrijkst!! 's-Middags worden we door het Scuba dive center opgehaald voor de langverwachte walvishaai en snorkeltrip. We voldoen ieder onze drie-en-veertig dollars en ondertekenen een aansprakelijkheids-afstandsformulier. Natuurlijk met een verzonnen naam... De link-miechels komen het trouwens een tweede keer controleren, ik wist al bijna niet meer hoe m'n "fake"-handtekening eruitzag. Flippers en duikbril passen, een korte briefing en dan spurten we naar de boot op het strand. Die moet eerst met veréénde krachten richting zee geduwd worden, door de branding heen, en op commando mogen we daarna in de boot proberen te komen. Dat is op zich al een spektakel. Iedereen zet zich vast in de voetbeugels, houdt het touw goed vast en jawel, dan voelen we dat de twee maal vijf-entachtig pk motoren worden openge-trokken!!! Wat een power, we jumpen over de golven richting open zee. Al vrij snel zien we een groepje dolfijnen. Helaas is het groepje te klein om er mee te kunnen snorkelen, en bovendien zijn ze op dit moment aan het jagen, waardoor ze geen zin hebben om te spelen. Op flinke afstand zien we de eerste spuiters, en zelfs een "jumpende" humpback. Fantastisch!!! Groepen vissen zwemmen in grote scholen samen en springen uit het water. Het duurt nog een tijdje, maar dan zien we een eerste groepje humpbacks, op vrij korte afstand!!! Het blijkt een moeder met kalf te zijn, en even later wordt er nog één gespot. Iedereen kijkt ademloos naar het prachtige schouwspel met de enorme staarten, gelukkig hebben we toch het fototoestel meegenomen. Na een klein half uurtje nemen we afscheid van de humpbacks en varen we verder, op zoek naar de walvishaaien. De eerste wordt net iets te laat opgemerkt, en we varen er bijna overheen. Die zullen we dus niet meer terug zien... Maar gelukkig, niet lang hierna wordt een tweede exemplaar gesignaleerd, en springen we opgetogen met flippers en duikbril het water in. De "dive master" wijst ons de plek, en als bezetenen zwemmen we hier zo snel mogelijk naar toe.


- 20 -

Helaas, te laat... Er wordt een nieuwe plaats aangewezen, en weer zwemmen we ons het lep-lazerus. Ik sta op het punt deze zwem-sessie op te geven, als de spotter op de boot aangeeft dat er vlak voor me ook eentje moet zijn. Met m'n laatste krachten zwem ik er op af, en krijg 'm zowaar in het vizier!!! Wauw, wat is-ie groot, zeker zijn staart. De vage vlek verandert langzaam in een hele grote vis, en ik zie de gevlekte print nu duidelijk, net zoals de enorme bewegende staart. Ik probeer wat afstand te bewaren, maar dan draait de walvishaai mijn richting in. Alarmbellen beginnen te rinkelen, zeker als ik 'm ook nog eens recht in de ogen kan kijken. Proestend kom ik naar boven, en zwem ik à la "Johnny Weismuller" terug naar de boot. Dit had ik voor geen goud willen missen!!! Er worden nog wat pogingen ondernomen die ik even oversla vanwege misselijkheid, maar vanuit de boot krijgen we ook nog een prachtig beeld van de enorm brede bovenkant. Als toetje nog een hele "close encounter" met een humpback, we zijn nu zelfs in staat de witte zijkant te zien. De terugtocht is ook nog uiterst spectaculair, als we met honderdzeventig pk vol op het strand afvaren. Iedereen houdt zich stevig vast en bereidt zich voor op een enorme knal, maar het gaat uiterst vloeiend. Als de boot naar de zijkant omvalt, springt iedereen het water in en wordt de boot verder het strand opgesleept. What an adventure!!! Voldaan wandelen Ineke en ik over het strand terug naar Casa Barry.


- 21 -

Tofo - Maputo, 14 Augustus 2007 Een hele lange reisdag zonder hoogtepunten. Het verlaten van Tofu Beach gaat weer met ernstig gekreun van onze truck, die er nodig aan moet trekken om via het smalle pad naar boven te komen. Het ontbijtje wordt uitgesteld tot we weer in Inhambane zijn, en hier doen we even wat eenvoudige boodschapjes, zoals het inslaan van enkele broodjes, cola en chippies. Met drie of vier tussenstops rijden we de hoofdstad Maputo binnen. We logeren in het IBIS, omdat de aangeboden accomodatie vanwege een brandje niet beschik-baar is. Maputo is zeker een flinke stad, en we crossen nog een hele tijd rond voor het hotel uiteindelijk gevonden wordt. Het is inmiddels al erg laat geworden, en Ineke en ik hebben geen zin om nog eens op pad te gaan naar een restaurant. Gelukkig mogen we even gebruik maken van de hoteltelefoon, en bellen we een pizza-restaurant. Het heeft heel wat voeten in de aarde om via de telefoon duidelijk te maken dat we twee pepperoni-pizza's willen met eenzelfde aantal colaatjes, maar uiteindelijk hangen we maar op, hopend dat onze bestelling begrepen is. En jawel hoor, nog geen half uurtje later staat er een pizza-koeriertje op de negende verdieping, met een tasje vol met lekkers. Wat een service...


- 22 -

Maputo - Kruger NP, 15 Augustus 2007 Kruger NP, dat wordt ons einddoel voor vandaag, en omdat we van Mozambique naar Zuid-Afrika gaan, staan ons weer de nodige grensformaliteiten te wachten. Maar eerst moeten we maar eens zien uit Maputo weg te komen... Onze truck staat namelijk in een smalle zijstraat naast het hotel geparkeerd, en deze wordt geblokkeerd door een forse pickup. De eigenaar is natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Chauffeur Rino doet z'n uiterste best om het grote gevaarte achteruit de straat uit te krijgen, maar paaltjes aan de zijkant verhinderen dat hij de benodigde draai kan maken. Er wordt vanalles besproken met de aanwezige straatbewaker, telefoonlijsten worden tevoorschijn getoverd om de mogelijke eigenaar te achterhalen (???), maar helaas, onze truck staat muurvast en kan geen kant meer op. Dan krijgen we uiteindelijk toestemming en stormen er acht mannen uit de bus. Nu is het WELLETJES!!! Even wordt er in de handen gespuugd, een yell geschreeuwd en vijf tellen later staat de pickup enkele meters verder naar links. Rino kan nu langs de pickup en de paaltjes, maar een volgende geparkeerde auto verhindert nog steeds de benodigde draai. Enkele Afrikanen zijn niet te beroerd dit vehikel wat te verplaaatsen, maar veel verder dan een halve meter komen ze niet vanwege de volgende auto. Dus ook die wordt aan de kant geschoven... Eindelijk, er is nu genoeg ruimte ontstaan en Rino zet de truck in z'n achteruit. Iedereen hopt snel de cabine in en "up we go". Maar ruim één uur vertraging. Bij de grensposten gaat gelukkig alles weer erg snel, en maken we de verloren tijd voor een gedeelte weer goed. De tolweg draagt daar ook nog eens een steentje aan bij, ondanks de stop bij een supermarkt. Al game-drivend rijden we het Kruger NP binnen, op weg naar Skukuza. En het is meteen raak, want daar staat een neushoorn!!! Onze fototoestellen maken overuren, en het logge beest wordt zeker honderd keer door de verschillende personen vastgelegd. Het "Stop and Go" systeem via een drukknop in de cabine verloopt niet echt vlotjes en geeft wat frustratie bij mij en enkele anderen. En ook de snelheid van de truck ligt veel te hoog... Maar naar later blijkt, was dit echt nodig, we moesten namelijk voor zonsondergang bij de Skukuza-gate zijn. Te laat komen betekent dat je het park niet meer in mag... Beloofd wordt dat het er morgen een stuk relaxter aan toe zal gaan.


- 23 -

Kruger NP, 16 Augustus 2007 De hele dag game-driven, dat is het programma voor vandaag!!! Al om zes uur zijn Ineke en ik klaar, en stappen we in korte broek en T-shirt naar buiten. Meteen weer terug naar binnen dus, want zo warm als het gisteren was (35°C), zo koud is het nu (10°C)! De ijspegels hangen zowat aan m'n neus... We wandelen even langs de rivier, er is nog vrij weinig leven te bekennen. De vogeltjes worden net wakker en de lokatie is prima voor een hele mooie zonsopgang. Nu de temperatuur weer langzaam stijgt, komen de vervet-monkeys (kleine aapjes met een zwart snoetje) uit de boom-toppen, en die trekken zich niets van ons aan. Prima gelegenheid om ze eens uitgebreid te bestuderen en fotograferen. Even later arriveert Toon ook, en zijn we een hele tijd in de weer voor het schieten van de "perfekte" foto. Om iets over zeven zit iedereen, zoals afgesproken, in de bus en kan het "gamen" beginnen. De eerste vogels en impala's laten gelukkig niet lang op zich wachten, en dat scherpt meteen de aandacht van eenieder. Met tussenpozen komen diverse dieren aan ons voorbij, we zien neushoornvogels, waterbokjes, dikdiks, een kudu, een bush buck, en zelfs een verdwaalde neushoorn. Deze laatste was helaas niet zo goed zichtbaar dan het exemplaar van gisteren, maar toch... De waterplassen blijven ideale plaatsen om de verschillende dieren wat langer te kunnen zien, en iedereen geniet met volle teugen bij het zien van de eerste giraf van deze dag. Het "Stop and Go" systeem werkt in elk geval beter dan gisteren, en Eddy is bij ons in de cabine om het één en ander toe te lichten. En hij weet een heleboel te vertellen. Tegen de middag is iedereen licht verzadigd en is het tijd voor een lunch-stop. Een heerlijk broodje kip met colaatje maken ons weer helemaal scherp voor het vervolg. Maar helaas, de scherpte van het spotten is er bij de meesten van ons toch een beetje vanaf, en eerlijk is eerlijk, veel nieuwe hoogtepunten doen zich ook niet voor! We staan nog een hele tijd stil bij een ijsvogeltje, en een viewpoint geeft ons een magnifiek uitzicht op een waterpoel, met de nodige krokodillen. Op de terugweg stuiten we op een groepje stilstaande auto's, meestal een teken dat er iets te zien is. Het blijken de langverwachte leeuwen te zijn, maar zien is een groot woord... Met mijn 450mm kleinbeeld objectief is het nog steeds een klein speldepuntje, en na 16x inzoomen op Ineke's toestel is er van enige leeuw sprake. Heel erg ver weg dus... 's-Avonds zijn velen van ons erg moe van deze intensieve dag, en na het nuttigen van een prima diner-buffet kiezen velen voor een lekker warm bedje.


- 24 -

Kruger NP - Pretoria, 17 Augustus 2007 Ida heeft een leuk ideetje geopperd, ze heeft gevraagd of we niet via een andere gate naar Pretoria kunnen, en dat blijkt, na overleg met Eddy en Rino, mogelijk. We hebben dus nog een extra game drive. Al snel zien we weer enkele bekenden, zoals de impala, de dikdik en de go-away bird. Dan stuiten we opeens op een groep mongoeses, maar helaas, als de zware bus uiteindelijk stilstaat zijn ze reeds het struikgewas ingedoken. Geen foto als bewijs dus... Aan het einde van het park wordt het wild weer enigzins beter zichtbaar, de begroeiing is hier minder hoog, en staan we enkele keren stil voor zebra's en giraffen. Dan opeens, een gil van Jan (S), hij heeft aan de rechterkant onder een boom een luipaard gezien. Dat is echte mazzel, als-ie maar blijft liggen. En dat hebben we, want hij ligt er nog steeds nadat de bus voorzichtig achteruit heeft gereden. Iedereen trekt z'n toestel, en alle "kanonnen" staan op hetzelfde punt onder de boom gericht. Salvo's worden op 'm afgevuurd, en dan kiest ons luipaard uiteindelijk het hazepad. Bedankt Jan, voor je scherpe blik!!! Na het verlaten van de Kruger-gate begint een hele lange rit met eindbestemming Pretoria. Rond het middaguur moeten we een tankstop maken, en omdat de snelle pomp het niet doet, zijn we genoodzaakt de normale pomp te nemen. Het duurt zo'n drie kwartier voor we weer een slordige duizend liter diesel aan boord hebben, dat zijn heel veel spaarpunten. De lunchstop doet ons beseffen dat we weer dicht bij de grote stad zijn, de pizza- en hamburger-tentjes doen weer goede zaken. Als de avond nadert besluit Willem maar eens wat licht in de cabine te maken. Het is een beetje vreemd dat die ene schakelaar het niet doet, maar we hebben tenminste licht en iedereen is al snel druk bezig de restanten knabbeltjes en drankjes op te maken. Opeens gaat onze bus aan de kant, we hebben trouwens ook al een tijdje een claxonerende auto gehoord. Wat blijkt...? Willem heeft met de "niet werkende schakelaar" ook de zijverlichting aangezet, en we verlichten nu de gehele rechterrijbaan!!! Is een beetje lastig voor het overige verkeer. Net voor het binnenrijden van Pretoria worden we door een politie-auto nog gedwongen tot een weegbrug-actie. Fel knipperende koplampen dwingen Rino naar het weegpunt. Gelukkig heeft iedereen zijn of haar biertjes en wijn opgedronken, dat scheelt natuurlijk aanmerkelijk in het gewicht!!! In Pretoria rijden we slechts drie keer ons hotel voorbij, tot grote frustratie van Willem. 's-Avonds volgt het afscheidsdiner, en vat Peter de hele reis nog eens luchtig samen.


- 25 -

Pretoria - Johannesburg - Amsterdam, 18 Augustus 2007 We hebben gisteren onze excursie naar het Cheetah park niet rond kunnen krijgen, dus sta ik deze morgen al weer om kwart voor zeven aan de balie, om het nogmaals te proberen. De behulpzame Mozes belt het nummer, zoals vermeld in de Lonely Planet, maar krijgt een voicemail. Niet bereikbaar dus op dit vroege tijdstip. Het hotel heeft vanaf half negen wel een shuttle-busje voor ons beschikbaar, da's alvast een beginnetje. Verwachte reistijd is zo'n dertig minuten, en de kosten zijn tweehonderd Rand per persoon. Toon, Maud, Heleen en wijzelf zijn in elk geval geïnteresseerd. We bellen nog zeker drie keer naar het park, maar er wordt nog steeds niet opgenomen. Even twijfelen we, maar uiteindelijk wordt besloten het er (zonder afspraak) toch maar op te wagen... De rit verloopt voorspoedig, maar bij de gate wordt wat moeilijk gedaan omdat we niet gereserveerd hebben. Ineke gooit haar charmes in de strijd en na een kort gesprek van de bewaker met zijn walky talky krijgen we het groene licht. "Lucky us..." De tour is helaas al begonnen, maar we kunnen nog ingepast worden en hebben nog geen belangrijke dingen gemist. Het wordt een leuke rondleiding met veel info over de opgevangen Afrikaanse wilde katten, caracals, gieren, en de natuurlijk door ons gekoesterde jachtluipaarden. Bij binnenkomst zijn ze al direct te zien, en Maud smelt!!! Arme Marcel... De rondleiding zit goed in elkaar, Tina en Wendy doen om beurten hun verhaal en geven daarbij veel informatie met betrekking tot de dieren en hun leefomgeving. En hier zien we dan ook de grijze hyena, verscholen in het gras. Een fors beest en een grote bek met tanden, daar kun je maar beter niet mee in aanraking komen. De wilde honden zijn spectaculair, we worden gewaarschuwd alles binnenboord te houden, en niet te schrikken van hun angstaanjagende geluid. Als de poort opengaat, worden we inder-daad opgejaagd door een groep ADHDhonden. Wild rennen ze achter onze truck aan, en als we éénmaal stilstaan, blijven ze zenuwachtig rond de truck rennen. Helemaal gek worden ze als het eten wordt uitgestrooid, we begrijpen nu dat je letterlijk stokstijf kan staan bij het angstaanjagende geluid van deze dieren. Zowel Toon als ikzelf hebben de grootste moeite de honden met onze telelenzen bij te houden, het wordt een kwestie van lukraak schieten. Hierdoor mis ik een heleboel van de uitleg... Na lang wachten komen we nu tot het hoogtepunt van deze tour, de cheetahs. Prachtig zijn ze, en ik leer er weer iets bij, want men heeft hier een konings-cheetah. De tekening van deze soort is anders, hij heeft zwarte strepen aan de achterkant in plaats van de normale vlekjes. Gelukkig voldoende gelegenheid tot fotograferen. Na afloop kan men nog met de "koning" op de foto, Maud en Toon zijn hier wel voor te porren. Iedereen is in elk geval blij dat we de gok eerder deze dag gewaagd hebben. In het hotel nemen we nog een hapje te eten en kunnen ons in de eigen kamer nog wat opfrissen.


- 26 -

Een groepsfoto wordt de laatste actie in Pretoria, daarna neemt iedereen langzaam afscheid van Afrika, en bereiden we ons langzaam voor op de reis terug.


- 27 -

FvdM Design Studios. Amsterdam - London - Lusaka, 27 Juli

Recommend Documents