Fundamenteel gericht werken
Leren in het levend afgescheiden zijn. Confrontatie is nu gevraagd, als bestaand middel om tot verscheidenheid in verbinding met leven te zijn. Confrontatie is in wezen het samen aankijken en aangaan van het mogelijke. De vrijblijvendheid voorbij. Dat is ook wat de lezer van dit stuk eigenlijk wil, niets liever dan dat. We zullen tegenover elkaar staan, de verschillen zullen helderder worden, eenieder zal meer alleen staan en toch is er iets wat daaronder stroomt en pulseert en daarboven straalt wat meer ervaarbaar is als je confronterend als het leven staat. Confrontatie wordt vaak ervaren als de zwaarste manier van aanspreken, als de vorm van aanspreken wanneer de grens emotioneel is bereikt, als een uitdrukking van onbeheerstzijn of van een te groot ego laten werken. Dit is echter uiteindelijk en in beginsel niet wat de confronterende wil, dat wat hij/zij acteert is ten dienste van de zaak om zaken aan het licht te brengen. De cultuur waarin wij veelal vertoeven is er een van gelijkmatigheid, niet teveel drama, beheerst en eerst nadenken of gewoon pragmatisch blijven handelen. Het drama wordt gezien als nog niet beheerste inhouden die persoonlijk ‘geprocessed’ dienen te worden voordat het de zaak kan dienen. En soms is een deel van ons aan het confronteren maar blijft het overgrote deel achter de schermen zijn gelijk halen. We blijven letterlijk buiten schot en voelen het verschil maar maken niet het verschil en zijn zo eenzaam. Laatst noemde ik confronteren een vorm van debatteren waarbij de onderliggende dialoog wordt toegelaten. Dit vraagt om bescheidenheid in de zin van alles te zien als toebehorend aan de zaak en niet persoonlijk te nemen als confronterendce, ontvanger en vraagt ook verdere uitleg. Debatteren is de moeite nemen om te reageren, om weerwoord te genereren en te geven. voor mij te ervaren als zonder tussenkomst geven wat ten voeten uit voor in de mond kan komen en niets
achter op de tong te houden. De dialoog aangaan is een ander verhaal, in een dialoog worden verdere en diepere rijken betrokken in het gesprek opdat er nieuw weten te weten komt wat de actualiteit van wat waargenomen wordt verder doet reiken. Tegelijkertijd weet ik dat bovenstaande niet waar is, dat het diepere en het verdere niet meer betrokken kan worden middels de dialoog dan het debat; het debat kan in haar volledig priemend aanwezig zijn ook voorbij het gewone aanraken. Het vraagt verschillende vaardigheden om het debat en de dialoog in het kader van de confrontatie aan te gaan, beiden hebben nog potentie voor leven en intelligentie in zich. Het vraagt van ons de moed om te zijn, existentieel handelend aanwezig zijn. Het debat maakt voornamelijk fysiek gebruik van de klieren en de voorste hersenen die zeer verfijnd de “zenuwen” openleggen. De dialoog wil veel meer de rust van het zijn, het hartelijk morele en dat wat geweten wordt appeleren en ontwikkelen. Wanneer ze beiden als orgaan in aanleg aanwezig zijn bekrachtigen ze elkaar. Ik ben altijd blij wanneer iemand de moeite neemt om uit te barsten, open te gaan in volle aanwezigheid of ten volle in de stilte aanwezig is en heb de indruk dat we een heleboel leed kunnen leiden naar pragmatische bijdragen wanneer we niet toestaan dit lijden persoonlijk te nemen, te maken en door te leiden, werken naar de gezamenlijke kwestie, quintessence. Een paar dagelijkse confrontatiemomenten om wellicht wat verheldering te geven; Vanmorgen was er een dertiger aan de telefoon voor consult. Hij had zich verslapen en excuseerde zich. ik hoorde een stem die zo volkomen was, zo verscheiden van de stem die vaak zo excuserend is en eigenlijk mij/zichzelf buiten-schot houdt. Een volkomen stem is de stem waarop ik eigenlijk wacht, waardoor ik thuiskom en opgelucht ademhaal, het is de stem van het leven van de ander die niets meer voor zich houdt, die samenvalt met zijn existeren, in orde is. De man sprak; ja ik zat heel diep en het ging dus weer mis. Dit met die volmaakte stem!! Nee zei ik, niet opmonterend maar horende. Hij sprak; ik zag een stroom heel diep in een landschap en sprak met de stem van ‘volmaakt leven’ verder. De stem stroomt in zijn gewoonlijke taal van de ander, therapeutentaal, de taal van het persoonlijk en het psychologiserende, het oplossende en schoont deze op hoor ik, langzaam houdt hij ermee op al horende. Vrijdag een andere dertiger ….hij sprak opeens; zo, het is genoeg ik ga naar huis. Ik voelde teleurstelling door mij zoo intens. De teleurstelling werd groter toen ik haar toeliet, een andere onwennige bedding van samenzijn maakte plaats, ontstond. Daarin aanwezig zijn en bijven –ook na de sessie- vraagt nogal veel gedisciplineerde bescheidenheid. hij kwam na twee dagen met een mail waarin hij een stap had gezet die op zovele levels –fysiek, mentaal, emotioneel …- en vrije levendige integratie van de verschillende levensgebieden- ontwikkeling lieten zien in zijn werk. Iemand wil samenwerken en ik krijg een paar woorden en ik voel en ben me zeer veel ongemakkelijkheid door een mail gewaar. een aantal vanzelfsprekende ideëen en acties borrelen door mij heen maar zijn niet gecentreerd. Ik vraag haar plomp of ze begeleid wil worden in het met mij gaan samenwerken of dat ze met een maatschappelijk gezamenlijk product komt. Ze stond op en kwam na twee weken met productvoorstel en een maatschappelijke ingang om te werken. Iemand vraagt mij een overleggesprek. Ik heb geen zin, mijn gehele lijf gaat zo spijs/ mailverteren dat ik er misselijk van wordt. Zeg hem dat ik wel vragen wil beantwoorden maar meer niet. Ik breng mijn lijf weer in gezonde toestand en houd/duw andere stromingen buiten. De vraag krijgt een wending waardoor ik in orde kan werken naar hem.
Mijn schoonmoeder zegt dat ik mijn zoon teveel bel, dat hij dat niet wil. Er komt verdriet, wat bozigheid, ongemak, terugtrekneiging….weet dat ik hier niet tegen in heb te gaan, wat de letterlijke werkelijkheid ook is. –de strijd aangaan is niet de confrontatie aangaan!!‘k herneem gewaarwordende de orde van moeder, zoon, oma, schoonmoeder en neem de ruimte in van mijzelf en spreek iets uit, de dynamiek van mijn ziel spreekt haar toe, het gesprek krijgt een wending. Mijn verhouding tot mijn zoon vergemakkelijkt en verdiept zich ter plekke. Mijn 14-jarig nichtje ‘eet niet’ en smiled verontschuldigend ik zie haar in de context van de familie waar lijvigheid taboe is. Hoor dat ze boterhammen met kaas naar school krijgt die ze niet eet; ze wil gewoon rode jam die naar haar moeders/ mijn zus zin te ongezond is. Ik stuur haar zondermeer een gezond belegpakket toe per post en laat het los. Een collega zegt iets heel trefzeker naar een student waar ik in het geheel niet mee eens ben, mijn imago kraakt. Zie een stringente bedoeling die hij ermee heeft en emoties en ruimten die letterlijk buiten mij staan en weet dat ik ook de consequenties draag voor het geheel. Op een ander moment krijg ik andere informatie die ik in mij bundel tot een gezamenlijke bijdrage. Een client voelt niets en is zich niets gewaar. Ik push dwars door de dode materie naar de essentie en vrijheid van haar zo fijn van zinnen en krachtig als ik ben. De pijn die dit genereert is mensonterend en maatschappelijk gezien onverantwoord en lijkt weinig van doen te hebben met bewust professioneel werken. In een aantal therapeutische stromingen kennen ze dit somato-emotioneel-release werk, oude verhalen worden gereset en het lichaam resoneert en reset in bepaalde mate. In cruciale/crisis situaties als deze is dit onvoldoende, de aanwezige krachten die daar dan werkzaam zijn vragen om aan te kijken en aan de gaan als het leven. ‘k maak daartoe contact met de krachten die bezit van haar nemen, wijs ze niet af en ga samen met het leven tot waar zij in wezen is, onder leiding van haar telkenmale herinnerend opnieuw ruimte maken in het lichaam, en het ritme opdiepend. Dit op de grond van het bestaan, waar zij , het leven kan zijn. Er wordt zo ruimte gemaakt in het lichaam voor het opnieuw incarneren van de essentie zodat existeren weer mogelijk zou kunnen worden. Dit laatste valt en staat met of de ander het leven in verbinding herkent en neemt. Ze neemt fysiek vitaler en opener afscheid op de drempel zegt ze met humor dat ze haar moeder niet meer als vriendin te wil en dat ze een man te willen ontmoeten die ook intelligent is. Een vijftiger met pedofiele gevoelens komt na 4 jaar terug in de praktijk. Heeft veel therapie elders gehad en vraagt nu om fysieke bio-enegetische onthulling van dat wat in zijn lijf vastzit. Hij is bang voor pijn, trekt zich snel terug met name in zijn oren. Hij voorkomt pijn. Afgesproken is aan het einde van de sessie dat ik de verhalen letterlijk fysiek zal aanspreken om los te laten, en zal alles in fysieke taal benoemen en dat wanneer iets pijn doet hij deze gaat voelen en na de sessie gaat verwoorden/verbeelden en associatief linkt. Wanneer de pijn te erg wordt, de angst de overhand neemt zal hij stop zeggen en zullen we de angst stap voor stap letterlijk aanraken in gezamenlijke aanwezigheid –zonder te verbeelden, te associëren etc.. zodat de ruimtes zich ter zijnder tijd opnieuw kunnen vullen. Op den duur wil hij een opstelling om te fenomenologisch te kijken naar de vele thema’s die in de familie spelen. Nu is de letterlijke ontvankelijkheid niet aanwezig en wordt hij vaak bezeten door gejaag en gierende sexuele behoeftes, letterlijk zit alles verkleefd in dat gehele bekkengebied. Een veertigjarige kunstzinnig begaafde vrouw vraagt me haar consultatief arts, mijn collega-vriend, te bellen over het feit dat ze verfijnde natuurlijke medicatie wil en geen coaching en andere verbale mindfullness en emdr techhnieken. Zo wil ze samenvallen met de vorm die ze nodig heeft voor het innemen van de maatschappelijke rol zonder haar genialiteit te plat te maken. dit is confronterend voor mij daar dit niet direct verstaan zal worden door de arts, mijn vriend en wel door zijn genialiteit in het weten welke metalen en andere stofjes er voor haar aan de orde zijn. Zijn ambitie in het coachen heb ik als weerstand aan te gaan en mijn behoefte aan hem als geniale stofkenner aan te spreken. Wanneer ik zelf niet samenval als mijn stof gaat de vriendschapsrelatie en werkrelatie schuiven. Samenvallend zal alles zich verdiepen en wakkerder werkzaam worden.
Welke skills vraagt dit soort confronteren, worden door haar uitgenodigd? -ze overlappen elkaarTrouw zijn aan de stroom van leven Oordelen als waarnemingen hanteren, vertegenwoordigen Open en krachtig zacht aanwezig zijn Je in handeling en spraak volledig uitspreken; beweging afmaken alle toonaarden toestaan die willen spreken de kern raken Instrument zijn Instrumenten voor het betrekken van de ruimte, het hanteren van de tijd, werken met de materie en het samenwerken met flow worden onbewust/bewust verzorgd Geen commentaar op je pulsen en daar toegang aan verlenen en zelfs er een wezenlijke facilitator in/van zijn. Op onbekend gebied aanwezig blijven in actieve werkende reflexie. Dus durven te zijn, thuis te zijn, te vallen, te –laten- stotteren, letterlijk te stoten, pushen, trekken, knellen, stromen, strelen, terugtrekken….en wel door te gaan…. in alle aanwezige in te nemen stilte De consequenties van je handelen letterlijk aannemen als uitbreidende bedding van de mogelijke aanwezige activiteiten De elementaire krachten van de natuur, archetypes en het alleen zijn kennen, vertrouwen en hen substantieel laten samenwerken voor/ als de situatie. Werken in en met hierarchische en professionele verhoudingen. Met antipathie en sympathie, met feitelijke betrpkkenheid in materie, tijd, ruimte, gewicht en flow dienstbaar gebruikend werken, Onderscheid maken wanneer jezelf, de ander, de situatie bezield als leven is en wanneer dit niet het geval is. Emoties hanteren als smeer- en glijmiddel en uitbreiding, verdieping en verweking van werkterrein, Gevoelens als ruimtemakers hanteren Zintuigen als poortwachters inzetten Vorm aan te nemen die de situatie in aanwezigheid creëert -deze niet worden-. Maar met name; lef om integraal de confrontatie aanwezig zijnde aan te gaan en de potentie, de verhalen zich zichzelf te laten herschikken en daarnaar te handelen en te spreken. Volledig de verantwoordelijkheid te nemen voor de handeling en het gesprokenen zonder dit direct te hoeven kunnen uitleggen. Tijdelijke gemoedsrust en veiligheid zoeken en hanteren in bestaande kaders, beroepsverenigingen, beroepscodes. Ontwikkelde soepelheid in polariteiten van zaken die aangetrokken en aangegaan worden. Tegenstrijdigheden als potentiële gangmakers voor leven te hanteren in kracht en ruimte Eigen eenzijdigheden uitnutten in een bedje van gemak. Wat geschiedt er letterlijk tijdens een confrontatie Een confrontatie is een letterlijke opdonder in de gewoontegetrouwe processen en handelingen, een uitnodiging naar nieuw leven die als essentieel mogelijke wordt uitgenodigd, ontvouwen in existentie. Door het verschil in een bedding te laten van leven worden dan werkzame gewoonteprocessen in dienst van de situatie losser gemaakt. De essentie geeft richting die dankzij fundamentele existentiële processen en dynamieken mogelijk wordt. In aanwezigheid ontvouwen deze krachten in een situatie, nieuwe verbanden worden zichtbaar. Dit gaat echter gepaard met het ongewisse, het onzekere. Fysiek zal er
gesputterd worden door de lichamen, zowel fysiek, emotioneel als mentaal. En door onze ontwikkelde taal/ cultuur/ gewoontes hebben deze sputteringen altijd gelijk en zullen ze ons terecht uitnodigen om in te boeten. Nu is dus de uitnodiging om openlijk op je bek te gaan, de ander op zijn bek te laten gaan en dat niet als zodanig persoonlijk te nemen. En met humor, begeleid door ongemak te onderzoeken in welke mate je ergens houvast zoekt, in je lichaam, stem, de ander, een theorie, een leven. En als je dat houvast hebt gevonden in hoeverre je deze weer letterlijk durft te doorspekken met leven, het ongewisse. Je kunt dit zelf doen wanneer je daar de skills voor hebt ontwikkeld doch het leuke van confrontaties is dat dit doorspekken wanneer je je daarvoor losjes openstelt en ontvankelijk bent en aanwezig blijft veel sneller en effectiever en verbindend werkt. De verhalen die zijn vastgehouden, worden letterlijk verteld door lesinhouden, bewegingen, gebaren, bedoelingen, stemgebruik, levenswandel. Ik ken iemand die wanneer ik weer eens enthousiast was over iets; ga er maar les in geven dan raak je het enthousiasme voor die verhalen kwijt en de ander heeft er wat aan! Een extra bemoediging kan worden gegeven door het fysieke als ingang voor te bewerken te werken in het vlees, lichaam wat de verhalen belichaamd. Dit kan door heel zacht over de wang te strijken of door met de elleboog te gaan tot waar het verhaal en daarachter het wezenlijke leven zit, door snel een plagende kneep te geven of net zolang te duwen totdat het komt wat je eigenlijk verwacht. Of door stil te zijn en de situatie te houden. Het een is niet functioneler dan het andere; het gaat erom dat het op maat van de gehele situatie door de betrokkene en het betrokkene gebeurd. Deze maat wordt gegeven door helder aanwezig te zijn en pulsen toe te staan te werken in de geschonken context. De ander geeft veelal geen toestemming, wil dit niet en dit is ook niet de bedoeling want één definitie van confrontatie is dat het tegen de wil is van de ander. echter de wil van de gewoonte en de wil van de aanwezigheid, dat maakt het verschil. Hoe maak jij dit onderscheid, dit verschil? Hoe kun je de wil van de vastgehouden verhalen confronteren in samenwerking met de wil van de ander? Je kunt dat doen door je te verbinden/ samen te vallen met het leven en de intelligentie van leven, dan is er geen verschil tussen de wil van het ene en andere. Tevens door letterlijk samen te vallen met de materie, het aanwezige ritme en de betrokken ruimtes en de flow van het leven daardoorheen te laten handelen in letterlijk verbonden zijn. Wat hierin van doorslaggevend belang is dat je de moeite hebt om bij de grens te blijven, de ander op de een of andere wijze in schot te houden anders laat je hem buiten schot, los, weet je het zelf beter. Ook als het verhaal verteld wordt door stemmingsverandering, een letterlijk verhaal, een emotie, stilte…. Er heel exact bij blijven. Totdat de druk zich overgeeft en je de ander /intelligentie/ licht kunt waarnemen Contextueel systematisch fenomenologisch werk helpt hierin versnellend door qua bewustzijn sluizen van leven en liefde en aardse mogelijkheden letterlijk te openen, vaak vraagt dit tevoren een bedding dat het ontvangen kan worden en verdere beklijving en ritmisering in het dagelijkse integrale leven. Wat ik als hiaat in ons leven ontdekte is mijn behoefte om altijd heftiger, fijnzinniger, intenser te keer te gaan, van het kunnen confronteren als verschil in gemeenzaam zijn. Dit is zo een hardnekkige kwaal dat het wel een talent moet zijn! ‘k Heb ontdekt dat de letterlijke krachten van woorden, materie, natuurkrachten en richtingen gigantisch veel meer voluit geleefd kunnen
worden door mensen. Eigenlijk heb ik dit al in het begin van dit schrijven gezegd doch nu is wellicht wat duidelijker wat de noodzaak is van het letterlijk samenvallen met de elementen van het periodieke stelsel, met de natuur in al haar verscheiden zijn in werkende elementen en krachten, als richtingen, klanken, kleuren, geuren, smaken, als ontwikkelingsstadia van leven die tegelijkertijd plaatsvinden. Dit is wellicht een medicijn tegen/ voor dat wat verborgen blijft in de lichamen voor dat wat eigenlijk al door het leven wordt gevraagd en wat niet meer met persoonlijke ontwikkeling kan worden behandeld. Het vraagt letterlijk aardse filosofie en uitleggen van de begrippen en hun betrekkingen waar het ons om draait/ gaat, hun kracht te identificeren en deze krachten en betrekkingen volledig te leven en te eren in ons handelen. Wellicht is dit waar te nemen als flow-momenten of die lifeevents dat het materiële en het immateriële elkaar zijn en liefde en intelligentie genereren.
Het eerste –hier aardse filosofie genoemd- wil ik verder met jullie onderzoeken a.h.v. het 4d onderzoek van Floor Basten en het tweede met elementair pre-en postnataal onderzoek van hoe wij krachten en richtingen weer fenomenologisch kunnen gewaarzijn, voelen en richting laten geven.het ene dynamiseert het andere en maakt dat het levendig functioneel en overdraagbaar wordt. Wel zo aangenaam naar en voor onze betrekkingen lijkt me en een voorbereiding naar het transdisciplinaire werk waar we zo handelingsbekwaam door worden. Dit was een inleidende paper om jullie uit te nodigen om; dat wat voor jullie belangrijk is onvolkomen uitdrukking en woorden te geven gericht fundamenteel aanwezig te zijn in het leven, werk én in de life-groep! Jullie zijn van harte welkom om voor jou belangrijke thema’s uit dit stuk te identificeren en mij opdracht te geven ze te verduidelijken en te leren. Of er iets tegenover en naast te plaatsen. Caroline Kal. 2011-01
