Fietsen tegen Reuma : «Brussel-Barcelona» ‘Brussel-Barcelona’ zou perfect uit het receptenboek van een originele chef-kok van een groots 3-sterrenrestaurant kunnen komen: ‘Neem ½ bus patiënten. Voeg er behoedzaam een hoeveelheid reumatologen, reumaverpleegkundigen en kinesitherapeuten aan toe en maak een gevarieerd veelgangenmenu. Breng op smaak met enkele bijzondere sympathisanten’. De vergelijking is misschien nog niet zo gek. Uiteindelijk schrijven we nu met zijn allen een boek vol herinneringen aan die unieke en ongelooflijke tocht . Gevarieerd en veelzijdig was ons avontuur. Bovendien waren er heel wat kruidige smaakmakers! Ik koos er voor om in mijn relaas vooral te schrijven over een aantal herinneringen en gebeurtenissen die me sterk zijn bij gebleven of die mij vanuit menselijk oogpunt bijzonder hebben getroffen. Maar evenzeer vind ik dit een ideale gelegenheid om even kort stil te staan bij enkele gebeurtenissen die aan de basis liggen van deze ‘onderneming’. Hiervoor gaan we eventjes terug in de tijd! Oktober 2005 : Dr. Xavier Janssens komt met het idee om - ten voordele van het Fonds voor Wetenschappelijk Reuma Onderzoek - naar de EULAR 2006 (Amsterdam) te fietsen. Ook dit klonk toen eerst een beetje gek - laat staan wat elk zinnig mens nadien vond van het idee om naar Barcelona te fietsen - ! Januari 2006: onder het motto ‘hoe meer werk, hoe beter, want het is voor de goede zaak’, wordt beslist om het eerste initiatief nog een beetje uit te breiden. De officiële geboorte van ‘Fietsen tegen Reuma’ wordt aangekondigd : een heus feest op 17 juni 2006 en een tocht naar de EULAR op 20-21 juni 2006. Contacten worden gelegd met ReumaNet en CLAIR. 17 juni 2006 was een waar feest voor eenieder die erbij was en we kijken dan ook vol verwachting uit naar de editie 2008 te Borgloon (29 juni 2008 aan de Stoomstroopfabriek). Een paar dagen later (20-21 juni 2006) vertrok een delegatie van reumatologen, een reumaverpleegkundige, en een kinesist richting Amsterdam. De warme, vriendschappelijke sfeer en de tocht doorheen de mooie landschappen, omringd door lyrische waterlopen, zullen ons steeds bij blijven.
Intussen maken we kennis met ‘Le Beau Vélo de Ravel’. Prof. Durez heeft zowaar, samen met Arsène M’Penza, een stuk van Californië doorkruist op een speciale tandem, type ‘Pino’. We ontmoeten Arsène met de Pino-fiets voor het eerst op 14 oktober 2006 te Moeskroen, waar we door Sylviane van CLAIR worden verwelkomd. November 2006: de eerste plannen worden gesmeed voor een nieuwe feesthappening ‘Fietsen tegen Reuma’ in 2008. Iedereen kijkt vol verwachting richting Limburg.
Januari 2007 : we vallen bijna van onze stoel wanneer Patrick Durez met een uit de kluiten gewassen embryo van ‘Brussel-Barcelona’ komt aandraven! Intussen blijkt ook Sylviane hard meegewerkt te hebben aan dit ontwerp. Eventjes de violen gelijk stemmen en kort nadien is de intense samenwerking tussen KBVR-FWRO (SRBR-FRSR), CLAIR en ReumaNet een feit. Patrick Durez vindt het vanzelfsprekend dat ook ik ‘in tandem’ met een patiënt naar Barcelona zal fietsen. Massa’s bezorgde mensen, die het goed met mij menen, zullen mij in de loop van de daaropvolgende maanden vragen of ik toch al af en toe eens met een dergelijk vehikel heb gereden. Mijn verbaasde ontkenning ontlokt menige verontruste of meewarige blik. Maart-april 2007: ik maak kennis met Ria en Marie-Jo: initieel via mail. Ria ontpopt zich tot een onmisbare schakel tussen CLAIR en ReumaNet. Intussen begint de mailbox flink vol te lopen, want de mailtjes komen nu ineens ‘dubbel’ binnen: eerst in de originele taal, nadien vertaald door Ria. Marie-Jo leer ik snel beter kennen. Zij zal zich ontwikkelen tot onze formidabele G.O. (gentil organisateur). Ici n’a point de mocquerie! Intussen ben ik beginnen uitkijken naar een patiënte die het ziet zitten om 6 dagen met mij op zo een tandem rond te rijden. Ik vraag het aan Sigrid en het is direct prijs. Dat zijn dan van die aangename verrassingen in het leven. Sigrid is meteen superenthousiast. Het feit dat zij geen stuur noch remmen zal hebben op die tandem - en dus enigszins aan mij overgeleverd is - vormt geen onoverkomelijke hindernis. Bovendien - zo zegt ze schalks - beschikt ze over een MP3-speler die ze kan opzetten, wanneer ik een beetje te veel zou babbelen onderweg. Ik praat ook over de tocht met Annick en Ruth, twee reumaverpleegkundigen. Ik leg hen uit dat ze op 2 manieren naar de EULAR in Barcelona kunnen gaan. Ofwel met het vliegtuig, ofwel met de fiets. De keuze blijkt evident: met de fiets. Opnieuw een aangename verrassing. Dan vraag ik aan Rik Joos of hij het een gek idee vindt om met de fiets naar Barcelona te trekken. Antwoord: ‘ja’. Finale conclusie: «ik ga mee». Ook Bouchra gaat zonder enige aarzeling mee! Het leven begint zowaar vol aangename verrassingen te zitten.
Mei-juni 2007 Intussen is er behoorlijk wat werk aan de winkel: naast het gewone werk worden folders, affiches en gesprekken met de sponsors afgewerkt. Sigrid en ik gaan eens naar ‘ligfiets’ en leren daar Manu kennen. Ik maak even een kort ritje door het centrum van Antwerpen. Sigrid kijkt bedenkelijk toe. We spreken een datum af om eens een heus oefentochtje te ondernemen Manu legt ons vol enthousiasme uit dat we met een dergelijke fiets elke denkbare col kunnen beklimmen. Het harde zadel is eerder ‘perceptie’. Na een paar dagen zullen we niet meer op een gewone zetel of stoel willen zitten?! Het oefentochtje valt reuze mee. Bij onze gezinsleden krijgen we zowaar een beetje het statuut van ‘held’. Begin juni : Ineens gaat het allemaal heel snel. De voorbereiding verloopt ideaal: geen tijd voor verdere oefentochtjes, slaaptekort, stress enz. 8 juni 2007: Veerle en ik nemen ‘s morgens de trein naar Brussel! Speciaal gevoel. Ik denk dat ik het thuisfront toch wel een beetje zal missen deze keer en vraag me af wat die kerels voelen die over de Noordpool wandelen. Brussel-Mons: welke beelden schieten mij spontaan voor de geest: • Luxemburgplaats : de omtovering tot één gele massa wanneer iedereen haar/zijn T-shirt aan heeft • De spandoeken voor Sigrid • De caravaan die zich in beweging zet. De speciale fietsen baren opzien. • De tocht doorheen Brussel langs Wetstraat, het Koninklijk Paleis, …. Op een gewone werkdag ligt een deel van het drukke centrum van Brussel toch heel even stil en kijkt eenieder aandachtig naar de grote groep die passeert. • De ‘Blue Knights’ die ons begeleiden tot in Mons. We herinneren ons in het bijzonder de Blue Knight met paardenstaart, die - zich kennelijk bewust van onze blikken - ontelbare keren voorbij de ganse caravaan scheurde. Ze vond het jammer dat ze een beetje moe was, als gevolg van nachtdienst. Mits de nodige nachtrust kan ze ons m.i. zonder enig probleem tot diep in Siberië begeleiden. Als ze het vroeger had geweten, zou ze er ernstig over gedacht hebben mee te rijden tot in Barcelona? Ook op weg naar Barcelona blijft het leven vol verrassingen.
9 juni 2007: Paris!! • Babbeltje met Annie Cordy aan de ‘Arc de Triomphe’. Amaai die ziet er nog goed uit (Annie Cordy uiteraard). • We fietsen de Champs Elysées naar beneden, een beetje zoals de coureurs van de Tour de France, maar iets trager. Moet je echt eens doen, die afdaling! Unieke ervaring. Enfin, in feite moet je dit niet doen, want als het niet aangevraagd is door Marie-Jo, dan mag het gewoon niet. Wij mochten dus wel en genoten er van. • We leren Laurent nu ook wat beter kennen, een Franse reumatoloog die in feite een Belgische reumatoloog is maar met Franse nationaliteit. Snap je ? We maken een gezellig praatje met de mama van Laurent, die in Parijs woont. • Na enkele omzwervingen komen we toe aan de Eiffeltoren waar ons een extra ontbijt wacht. We ontmoeten heel lieve vrijwilligers van de Franse patiëntenverenigingen. • Wat later zullen die mensen ons ook een fijne lunch aanbieden. We installeren ons hiervoor onder een mooie hangar die een beetje aan de Napoleonkaai te Antwerpen doet denken. • Het fietsen gaat vlot. Tussen Parijs en Fontainebleau is het heel mooi. Toch hebben we vandaag ook heel wat kilometers met de bus voor de boeg. Intussen leren we elkaar al wat beter kennen. We hebben zowaar een halve reporter in ons midden, namelijk Piet. Hij voelt zich direct bij ons thuis, neemt kleine interviews af, filmt, fotografeert en maakt heuse reportages voor het thuisfront. We maken ook kennis met Zef en Paul. Zij zijn ‘zomaar’ mee, omdat ze het een fantastisch initiatief vinden. Ze helpen menigeen die het moeilijk heeft. • Vanaf Lyon bekruipt ons stilaan een zuiders gevoel, weliswaar vermengd met een flinke onweersbui. • Ik ontdek dat onze Franstalige vrienden het heel goed kunnen zeggen. Ik denk dat ik eigenlijk nog een vrij stil geval ben in vergelijking met de meesten onder hen? Of misschien toch niet helemaal. Philippe brengt intussen een mooi zelfgeschreven lied over onze ‘Periple’ (melodie van Sardou). 10 juni 2007: Avignon, Montpellier • Ongelooflijk, die ontvangst in het ziekenhuis te Avignon. • Met de fiets doorheen de Camargue: enig mooi. Leuke babbels; prachtige blauwe hemel. • Oeps: lekke band! Rik heeft toevallig een reserveband bij (sommige mensen denken daaraan). Na een paar minuten hebben de wielertoeristen die ons begeleiden het zaakje al opgelost. Ge ziet: de juiste relaties in het leven is alles. Ze voeren het tempo even op, we blijven mooi in hun wiel en vrij spoedig hebben we de groep weer ingehaald. • Voor de verandering hebben Ruth, Annick, Sigrid en Bouchra nog eens een flinke lachbui. Kortom: we voelen ons gelukkig.
11 juni 2007: op weg naar Perpignan • Zuiders warm weer, toffe sfeer, ambiance zowel op de fiets als in de bus. • Strakke wind met bovendien af en toe een lange, nijdige helling maken dat er regelmatig een forse fysieke inspanning dient te worden geleverd. Iedereen probeert zoveel mogelijk de andere bij te staan. • Altijd maar weer opnieuw voelen we de geruststellende aanwezigheid van de autobus, de vrachtwagen, de bestelwagen en de auto van Géo-Secours in onze buurt. De bestuurders en begeleiders in die wagens deden een ongelooflijke job. Heel wel bedankt! • De vermoeidheid durft hier en daar toeslaan. Er is al eens een reuma-opstoot. • Maar steeds opnieuw valt alles in de plooi. Hotelreservaties, diners, lunch voor onderweg, het is allemaal perfect geregeld. • ‘s Avonds laat (soms tot diep in de nacht) is er dan weer het vertrouwde beeld van enkele ‘vrijwilligers’ die foto’s, weblogs en reportages overmaken aan het thuisfront. In elk hotel was er internetverbinding, maar soms moest je die in heel afgelegen hoekjes van het hotel gaan zoeken, nietwaar Sylviane, Piet? • De ontvangst in Perpignan was rijkelijk + hartelijk. We kregen een diner in een schitterend restaurant. Intussen waren Vanessa en Fransiska ons komen vervoegen. 12 juni 2007: op weg naar Platja de Aro • Vandaag zal er bijzonder veel worden gefietst. • We ervaren dat Noord-Spanje beslist baat zou hebben bij een actieve fietsersbond en een actief fietspadenbeleid. «If you know what I mean». • We eindigen de dag met een forse, lange - zeg maar memorabele - beklimming, gevolgd door een heerlijke afdaling. Spijtig genoeg kan niet iedereen deelnemen aan dit deel van de tocht, want het is een zware fysieke belasting. Maar eenmaal boven is de voldoening compleet. Voor Annick had de klim nog wat langer mogen duren, want ze kwam nog steeds met stijl boven. Bouchra toonde aan dat ook een city-bike geschikt is voor beklimmingen. Tenslotte is het in steden zoals San Francisco ook een beetje heuvelachtig, niet. En dan is er nog Paul! Waarschijnlijk heeft de orthopedist ‘doping’ verwerkt in die prothese !
13 juni 2007:
•
op weg naar het grote moment: aankomst te Barcelona! • Werkelijk iedereen van de groep keek vol spanning uit naar dit uniek moment. Het oprijden van het plein voor het congrescentrum, naar de rode boog toe, zal voor altijd in het geheugen van eenieder bewaard blijven. • De aankomst was voor elk van ons een bijzonder emotioneel moment. Het deed ongelooflijk veel deugd zoveel vertrouwde gezichten te zien. Het feit dat er een officiële delegatie van de EULAR aanwezig was, werd door iedereen op prijs gesteld. Nadien, tijdens de daaropvolgende dagen, kwam de ontlading. We voelden ons allemaal in een roes. Ook Valérie en Bernard vertrouwden me toe dat zij zich «heel gelukkig» voelden, maar dat het bijzonder moeilijk bleek om uit te leggen waaruit dit geluk in feite bestond.
Tijdens het congres werd nog dikwijls over de tocht verteld. Het unieke kader, de zonovergoten wereldstad Barcelona, gaf nog een extra dimensie aan ons recent beleefde avontuur. 15 juni 2007: De Belgian Evening, met fietstocht doorheen Barcelona, zal eenieder bijblijven en zorgde voor een mooie afsluiter van ‘Brussel-Barcelona’. Met oprechte dank voor elkeen die haar/zijn steentje bijdroeg tot deze formidabele realisatie. Luc De Clercq
