Fietsclub Ledig Erf
2 Maart 1999
Nils
~ VOOR TOERFIETSERS & HARDRIJDERS ~
Maeike Pebesma Rob Zakee
Welkom 23 december 1998
Anneke Francke Erik Spierenburg Lente 1999
Bulletin- Lente 99 Clubblad van de Fietsclub Ledig Erf
Opening seizoen 1999
Jaargang 5, Nummer 1
Bulletin Lente 1999 ....................................................................................... 3 Opening seizoen 1999 .................................................................................. 4 Waar waren jullie?........................................................................................... Parijs Utrecht in twee dagen
5
.......................................................................... 6
Jargon 1999 ................................................................................................. 14 2000, ‘The age of aquarius’.......................................................................... 16 La Moorsel komt naar Ledig Erf .................................................................
19
De charme van een beugeltje Grolsch ......................................................... 22 Bijten, pompen en acht keer breed ............................................................... 24 Agenda seizoen ‘99 ....................................................................................... 26 Colofon: Bestuur: Jakob v.d.Lagemaat Michiel Galama Peter Verhallen Harry van Mechelen Hanneke Bleijenberg Maeike Pebesma
(030-2322937) (030-2934093) (030-6379990) (030-2338399) (030-2367560) (030-2948290)
voorzitter secretaris penningmeester begeleiding C-groep lid lid
Vertrek: Iedere zondag om 13:00 uur, vanaf Café Ledig Erf Contributie : F25,- per jaar, over te maken op giro nummer 766950, T.n.v. Fietsclub Ledig Erf te Utrecht of contant te betalen aan de penningmeester. Bijdragen per floppy naar
M.Y.Galama Mendelssohnstraat 10 3533 XH Utrecht of EMAIL naar:
[email protected] Ook hebben wij een elektronische uitgave: www.sron.nl/~ledigerf
Pagina- 3
Voor je ligt het clubblad. Weer extra dik deze keer. Vooral het verslag Parijs Ledig Erf is extra lang. Dat moet ook wel want de tocht is ook al 500 Km. De vele regen heeft bij een aantal mensen vast ook voor wat overgewicht gezorgd. Op zondag 21 maart openen we daarom weer voor een nieuw seizoen. Zondag 21 Maart is gekozen omdat het dan vast wel opgehouden is met regenen. Traditioneel openen we feestelijk met een rit naar ons geliefde terras in Amerongen. Zowel het bestuur als de commissie van Moorsel zijn er niet in geslaagd om een wereldkampioen(e) naar het Ledig Erf te krijgen. Misschien was de inzet te hoog. De Voorzitter heeft er een prachtig J.J. laklaagje aan overgehouden. En de commissie van Moorsel ? Lees het verslag. Niettemin hebben wij iemand gevonden die het lint voor ons doorknipt en daarmee het fietsseizoen opent. Wij zijn er heel erg gelukkig mee. Hoe ziet de opening er uit: • Om 12:00 uur hebben we de koffie met bananen beignets klaarstaan. • De penningmeester zit dan klaar om de contributie in ontvangst te nemen. Ook is dit het moment om het Ledig Erf Fietsshirt en broek te kopen. • Als de koffie op is wordt de voorzitter toegesproken en wordt hem de Leontien van Moorsel trofee overhandigd door de voorzitter van de commissie van Moorsel. • Daarna volgt de groepsfoto voor het jaar 1999. • Vervolgens open we het seizoen met het doorknippen van het startlint. • En tenslotte gaan we op weg om in Amerongen het appelgebak te testen. Michiel
Binnen gekomen Mail Beste Redactie, Heb je al een nieuwe rubriek geopend voor alle nieuwe love-babys in de club? Heb ik het juist gehoord dat Jacob nieuwe fietsbroeken voor hen met inlegluiers heeft laten maken? Zijn op de damesracefietsen de houders voor de extra bidons voor kolven onderweg al reeds gemonteerd? Zag ik daar laatst niet al de eerste racefiets met zon aanhangkar op het erf? Wanneer begint de bouw van de geluidsdichte ruimte op het terras voor de creche tussen 1 en 5 zondags? Vragen, vragen, vragen die toch allemaal voor beantwoording in ons clubblad in aanmerking zouden moeten komen ...... Groeten O Pagina 4
Waar waren jullie? Na jarenlang alleen over de oost-duitse kasseien rondom Berlijn gereden te hebben was het een genot afgelopen september opgenomen te worden in een groep fietsfanaten die een oude belgische traditie in ere houdt. Ge weet niet waar ik het over heb? Het is simpel: wielrennen doet ge van het ene café naar het andere. En na afloop staat er een pint voor u klaar. Hierdoor aangetrokken kwam ik ook op de eerste zondag van 1999 vol verwachting aan op het Ledig Erf, maar waar waren de hordes enthousiaste fietsers? Kriebelde het dan niemand in de benen ondanks het gure weer met regen en wind en temperaturen niet hoger dan 5 graden? De club is toch geen jongedameskostschool!? Op 29 november was er ook al niemand, en omdat het niet gezellig is om alleen te rijden reed ik niet verder dan Doorn. OK, het was geen mooi weer, maar er zou toch doorgereden worden in de winter? Althans dat was mij verteld. Bij ijzel wordt het wat lastig, maar bij gewone regen? Er zijn ook ATBers binnen de club, maar vinden die het op de weg dan toch te koud of te nat? Gelukkig stapte Nathalie de kroeg binnen. Vol energie, ze zou ook in haar eentje zijn gaan fietsen. Kijk heren, daar kunt u een voorbeeld aan nemen. Onderweg, terwijl de modder ons om de oren vloog en de wind onbarmhartig steeds van voren kwam, daalde haar ambitie echter om een persoonlijk record te rijden. Gelukkig monterde mijn opmerking, dat dit toch prachtig “Ronde van Vlaanderen weer” was, haar zienderogen op. Terug op het Ledig Erf vroeg Ko van achter de warme bar vandaan “of thee met rum geen beter idee is dan een biertje”. Dat klonk in
ieder geval een stuk vriendelijker dan het “ben je nou al terug?” dat ik op 29 november te horen had gekregen. Of zou dat door de aanwezigheid van Nathalie gekomen zijn? Ik vrees van wel, want op zondag 7 februari begroette Ko mij bij terugkeer met een vertrouwd “je hebt ook niet lang gefietst!”. Ik was toen (wederom alleen, maar ik wil daar geen gewoonte van maken) bij lichte natte sneeuwval vertrokken, waarbij ik vermelden moet dat Leo er wel was, maar traditiegetrouw de andere kant op ging fietsen. In de buurt van Vechten begon het hevig te sneeuwen, waardoor het zicht tot een paar meter beperkt bleef zodat ik niet echt hard kon rijden. In de buurt van Werkhoven besloot ik om via Odijk terug te rijden in de hoop dat ik de weg zou kunnen vinden. Voor ik afsloeg meen ik een verkeersbord gezien te hebben waarop in cyrillisch schrift stond “OMSK 100 West”, is dat ooit iemand opgevallen? In Utrecht scheen natuurlijk weer de zon, maar ondanks het feit dat Ko probeerde mij weer op de fiets te krijgen met een “je kunt toch gewoon nog een keer vertrekken”, besloot ik te gaan douchen. Later die middag zag ik toch nog een fors aantal leden, zoals gebruikelijk tijdens de apres-fiets, want fietsen hoeft geen alibi te zijn om in de kroeg te hangen. Ook dat is een belgische traditie. Jan Builtjes
Pagina 5
PARIJS - UTRECHT IN TWEE DAGEN (3 EN 4 OKT 1998) GESPREK IN HET LEDIG ERF (of hoe het allemaal begon): “Hee Ton, het fietsseizoen zit er bijna weer op!” “Ja, de Criquelion zal wel zo’n beetje het laatste zijn voor dit seizoen.” “Ik ga misschien twee weken daarna nog wel naar Limburg voor de mergelland tweedaagse, maar dan is het wel gedaan denk ik.” “Och Jan, we kunnen nog wel een keer naar Parijs fietsen of zo.” “Malloot!” “Of van Parijs naar Utrecht.” “.....<
>...?” “....<<nog een krachtterm>>..!” “Waarom ook eigenlijk niet? Nog een biertje Ton?” “Ja lekker, maar eerst even een datum prikken.” NOORD-FRANKRIJK (I) Tijd voor een koffiestop. We zijn in Rully, een klein dorpje op 60 kilometer van Parijs. Even opwarmen en elkaar wat moed inpraten. Het is begin oktober, een felle noordoostenwind teistert het Noordfranse land. Nooit eerder was het in het begin van oktober zo koud (zie kader). Kaalgemaaide graanvelden liggen onaanlokkelijk vaal te zijn. De omgeving heeft iets desolaats. Geen enkele boom siert het landschap en de wind heeft vrij spel. Grauwe wolkenflarden maken het geheel nog troostelozer. Onze enige motivatie halen we uit de aanwezigheid van de ander: “Ik ben gelukkig niet de enige dwaas op de fiets.” Stijn Streuvels schreef over deze streek in zijn novelle De Oogst: “De gloeistralen schetterden sterk, lijk een hoongillende teistering. (...). De zon vlijmde hier zo geweldig, hun keel werd zo droog dat hun adem achterwege bleef en ‘t zweet lekewijs van hen afdroop.” Ik kan me niet voorstellen dat dit citaat over deze streek gaat. Schrijvers verkondigen leugens die ze zelf dichterlijke vrijheden noemen. Ik heb het koud, dat is een feit. Pagina 6
Extreem lage maxima: (...) Die kou stroomde op de 2e verder uit over het land. Vooral op de 3e en 4e bleven de maxima uitzonderlijk laag. Op de 3e kwam De Bilt niet hoger dan 6.1 °C (een wintermaximum), Twente bleef steken op 5.8, Beek op 6.2. Op de 4e had Eelde 6.9 als maximum. Veel amateurstations in die regio zaten toen rond de 6.5 °C. Hoe extreem zulke maxima zijn voor begin oktober, blijkt uit onderstaande tabel 4. (Bron: Maandoverzicht oktober 1998. In: Weerspiegel 12, december 1998, Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie, pp.1124-1125.) Tabel 4. Laagste etmaalmaxima t/m 10 oktober in De Bilt en landelijk (KNMI). Vanaf 1901 in graden Celsius. 6.1 3 okt 1998 De Bilt 7.8 10 okt 1939 De Bilt 8.1 28 sep 1943 De Bilt 5.8 6.3 6.9 7.0
3 3 4 7
okt okt okt okt
1998 1902 1998 1902
Twente Vlissingen Eelde Groningen
De Thalis niet voor fietsen
PARIJS Ruim twee uur geleden vertrokken we vanuit ons een-ster-hotelletje bij Gare du Nord naar de Place de la Concorde. Voor de foto aldaar dienen we met doodsverachting een verkeersplein te kruisen met zelfs op dit uur, rond half acht, veel voortjakkerend blik. Een indrukwekkende 2,5 kilometer over de Champs-Elysees naar de Arc de Triomphe volgt. Het is onvoorstelbaar dat wielerprofs op dit uit klinkers bestaande wegdek, na drie helse weken Tour de France, een snelheid van dik boven de zestig rijden. In m’n gedachten worden we door een peloton wielrenners achternagezeten, maar in werkelijkheid zijn het bussen en vrachtauto’s die ons adrenalinegehalte doen toenemen. Uit de schemering doemt de Arc de Triomphe op. Nooit geweten dat de laatste paar honderd meters licht omhoog gaan. Uit de verrichtingen van de profs is dit in ieder geval niet af te leiden. Na de
verplichte foto’s gaat het via de rue de Wagram snel het centrum uit. Langs de Seine begeven we ons naar St-Denis. Het kost ons gelukkig niet veel moeite om onze weg te vinden door de Parijse voorsteden. Het duurt echter wel nog een hele tijd voordat we de van uitlaatgassen verzadigde lucht kunnen verruilen voor de schone lucht van het platteland. Bij het verlaten van een flatwijk van Villiers le Bel worden we overvallen door de plotselinge leegte van het Noordfranse land. We hebben dan 25 kilometer gereden, alleen maar door stedelijk gebied! Veel landschappelijk fraais zou deze tocht ons niet opleveren was ons verteld. Maar het eerste dorpje waar we langs fietsen, Bouqueval, is een schilderachtig dorpje. De gemoedelijke uitstraling van het in een vallei gelegen gehucht doet denken dat het jachtige Parijs al veel verder achter ons ligt. Even later echter, net buiten
Pagina 7
het dorp, zien we minstens twintig banen hoogspanningsleidingen richting Parijs lopen. De sinistere aanblik roept ons tot de orde: Oh ja, Noord-Frankrijk. NOORD-FRANKRIJK (II) Het is warm in het plaatselijke kroegje, maar verder zo mogelijk nog troostelozer dan buiten. Een viertal klaptafeltjes met keukenstoeltjes, geelbruine kale muren met slechts één poster: reclame voor het biermerk Desperado’s. Voor het toilet moeten we naar buiten en een binnenplaatsje oversteken. Tegen de buitenmuur van een paardenstal bevinden zich twee hurktoiletten. Het vermoeden dat het uitmesten van de paardenstal en het schoonmaken van de toiletten met dezelfde mestriek gebeurt zal niet ver bezijden de waarheid zijn. Een eenzame alcoholist aan de bar zit op dit vroege tijdstip in zijn glas te turen. Verleden, heden en toekomst vervagen met iedere volgende teug. Het leven bood hem nooit een kans. Ontheemd raken elders of wegkwijnen op zijn geboortegrond. We stappen maar weer eens op.
Pagina 8
DE HEENREIS Ook Michiel zag dit tripje wel zitten. Z’n zoon Remco zou ons mooi naar Parijs kunnen brengen. Helaas, niet alleen het fietsvirus kreeg Michiel te pakken Ook het griepvirus ging zijn weerstand te boven en pa was meer gebaat bij het uitpersen van sinaasappeltjes door zoonlief. Dan maar met de trein. De Thalys leek ons een mooi project. Snelle verbinding en veel bagageruimte. Helaas: NS-muts:“U wilt uw fiets meenemen? Nee het spijt me, dat kan niet in de Thalys. Dat past niet in de computer.” Fietser: “U hoeft hem voor mij echt niet op de harde schijf te zetten hoor, in de bagageruimte lijkt me ook een prima plek!” NS-muts: ”????“ Fietser: ”!!!!“ Uiteindelijk besluiten we om de trein naar Brussel te nemen en daar over te stappen op een trein naar de BelgischFranse grens iets voorbij Mons. Vanaf daar
fietsen we naar Maubeuge om vervolgens op een regionale trein te stappen. Dan is het nog 250 kilometer naar Parijs waar we hopelijk in het begin van de avond zullen aankomen. De treinreis hebben we niet voorbereid. Kom nou, we zijn fietsers, geen treinreizigers. Reisschema’s hebben we alleen voor het fietsen gemaakt. Dat blijkt al in Rotterdam. Onze aansluitende trein rijdt net voor onze neus weg, wat ons de gelegenheid geeft om gedurende 55 minuten bij het Centraal Station te ontspannen bij koffie en gebak. Het is al na twaalven als we België binnen rijden. Ik begin me af te vragen of we voor de heenreis ook twee dagen uit hadden moeten trekken. Een volgende verrassing wacht ons in Brussel. In afwachting van de trein Het naar Mons doden we de tijd door her en der wat informatie in te winnen. Voor de volgende keer, zo houden we ons voor. Als we aan de dame van het informatieloket vragen hoe het nou eigenlijk zit met fietsvervoer in de trein in België heeft ze goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat de fiets overal mee mag. Het slechte nieuws is dat op Brussel-Centraal geen fietsen ingeladen mogen worden: “Da’s te gevaarlijk, daarvoor moet ge naar BrusselZuid”. Wat is dit voor nonsens? Mogen oude vrouwtjes hier dan ook niet instappen? Bovendien, we zijn hier uitgestapt ook. Een
gewaarschuwd man telt voor twee en behoedzaam stappen we achterin de trein in, uit het zicht van overijverige conducteurs die ons tot de orde zouden kunnen roepen. De trein rijdt door het golvende landschap van de Vlaamse Ardennen, de streek waar we overmorgen doorheen zullen fietsen. Het eindstation is Goegnies, een gehucht waar wij de enige overgebleven
de gendarmes van Saint-Tropez er weer eens een zootje van maakten hoefde er slechts met overplaatsing naar Maubeuge gedreigd te worden om ze weer op scherp te zetten: “Maubeuge? Nee, dat nooit!” Wij wel dus. Het slagen van onze tocht hangt er vanaf. Maubeuge is een
aanhoudend sputteren: “D’accord, vraag maar aan de conducteur of ze mee mogen.” De omhooggevallen baliekloot heeft z’n beperkte autoriteit doen gelden en daarmee z’n doel bereikt. We haasten ons naar het perron. Er is geen conducteur te zien en we glippen snel de trein in. We halen de wielen
Jan de Ruiter en Ton Beuving bij de start in Parijs
eindstation is Goegnies passagiers zijn. Ik kan me niet voorstellen dat hier wel eens mensen in- of uitstappen. Een redelijk perron aanleggen loonde in ieder geval niet de moeite. Het is veel te kort voor treinen langer dan drie wagons. Om de trein uit te geraken moeten we twee meter naar beneden springen. Ik ben net lang genoeg om de fietsen aan te kunnen pakken. Er volgt een fietstochtje over slechte wegen tussen aardappels rooiende boeren. Ongemerkt gaan we de grens over en naderen Maubeuge. Deze stad is slechts bekend van de films van Louis de Funès. Als
Pagina 9
deprimerende verloederde mijnbouwstad. Nu wordt deze stad benut als reservaat voor kanslozen en allochtonen. Her en der hangen wat groepjes rond, voornamelijk Algerijnen. Ze leggen ons de weg uit naar het station. Maubeuge is een stad om weer snel te verlaten en dat moet lukken: Op het station aange-komen zien we dat de regiotrein naar Parijs over een kwartier vertrekt. Snel even kaartjes kopen denken we. Het kost ons de nodige overredingskracht om de kaartjesverkoper ervan te overtuigen dat we echt de fietsen mee willen nemen in de trein, “Maar Monsieur, het is spits, u mag de fiets niet meenemen in de trein. Sterker nog, u kunt niet eens een kaartje kopen voor de fiets.” Uiteindelijk zwicht hij voor ons beteuterde gezicht of ons Pagina 10
uit de fietsen, zodat ze in het depot voor vouwfietsen passen. Na tweeënhalf uur en ongeveer twaalf tussenstops komen we aan op Gare du Nord. NOORD-FRANKRIJK (III) Net buiten Rully breekt het grauwe wolkendek en de eerste zonnestralen bereiken ons. De herfstzon heeft echter geen kracht en het lijkt alsof het door de aantrekkende noordooster juist kouder wordt. Na Verberie fietsen we via een door het Forêt de Compiègne beschutte route naar de stad van die naam. Compiègne is een mooie stad gelegen tussen de oevers van de Oise en het al genoemde bos. We fietsen dwars door de fraaie historische kern. Via de N32 belanden we in Noyon. De zon
verschuilt zich inmiddels weer achter dikker wordende wolken. We besluiten hier wat te gaan eten. Het is 1 uur en we hebben er pas 110 km op zitten. Na de Salade Paysanne met frieten volgen we een snelle, maar wel saaie en onplezierige, route over de D930 en de D932 via Ham naar het 40 kilometer verderop gelegen St.Quentin. De vele auto’s op deze rechte wegen rijden hard en de wind blaast recht in ons gezicht. De rakelings langs scheurende auto’s doen het gevoel van veiligheid niet bepaald toenemen. De rondweg in St. Quentin staat helemaal vol met stilstaand blik. Over het trottoir en door de goot fietsen we langs de file. We zijn blij als we deze De auteur op weg naar het Ledig Erf overvolle stad verlaten en de D8 naar Bohain-en-Vermandois, een vrij rus- gelukkig hoeven wij slechts de laatste 30 tige weg, op fietsen. In de supermarkt van kilometer te doen. Niet denken maar Bohain slaan we de nodige voedselreserves stoempen dus. De laatste 17 kilometer van in. Morgen is het zondag, dus wat extra dit saaie stuk gaan langs de noordwestelijke proviand kan geen kwaad. Het is vijf uur en flank van het Forêt de Mormal. Uitzicht naar we hebben er 175 kilometer op zitten. Nog links, en bos rechts. Het terrein loopt vanuit een kleine 70 kilometer naar Mons, dat op het zuidoosten naar het noordwesten af. Wij de helft van onze route ligt. Om half acht is fietsen pal naar het noordoosten, dwars op het donker, dus dat betekent dat we ons de afwateringsrichting van het door talloze eindpunt voor vandaag niet meer bij daglicht beekdalen doorsneden gebied. De weg heeft zullen halen. iets van een grootschalig wasbord. Van deze Na de gemoedelijk aandoende 17 kilometer is geen enkele meter vlak. We dorpen Busigny en Le Cateau-Cambrésis zijn het ene beekdal nog niet uit, of we dalen draaien we weer een kaarsrechte Romeinse het volgende al weer in. De hoogteverschilweg op met de weinig originele naam D932. len zijn uiteraard gering met deze hoogtes Deze naam kwamen we in het vorige tussen 120 en 150 meter, maar elke departement ook al tegen. De totale lengte kilometer heeft wel zo’n klim. Saai is dit van de weg is liefst 70 kilometer, maar stuk in elk geval niet.
Pagina 11
Tot voor kort dacht ik dat het vanaf Parijs, dat op 50 meter hoogte ligt, slechts afdalen is naar Utrecht. Als we alle overbrugde hoogteverschillen van vandaag optellen komen we echter ruim boven de 1000 meter. En morgen, met de Vlaamse Ardennen in het verschiet zal daar nog wel het nodige bijkomen. We naderen de Belgische grens en monteren lampjes op de fietsen. Met nog slechts 20 kilometer te gaan rijden we de nacht binnen... MONS (BERGEN) Een beetje wezenloos fietsen we rond door het aantrekkelijke centrum van Mons. We informeren bij een 2- en een 4sterren hotel. Een douche, een dak en een bed is voldoende, elke ster is er één teveel. Een paar gendarmes verwijzen ons naar Le Metropole, in de stationsbuurt. Kan niet missen met zo’n naam: knus en goedkoop. Na een goed maal bij de pizzeria en een paar Chimay’s heb ik blijkbaar niet eens meer een bed nodig en val in slaap aan de hotelbar. Ondanks het ontbreken van een wekservice of een wekker zitten we de volgende morgen toch al weer om half negen op de fiets. Ton had weliswaar een reiswekkertje meegenomen, zelfs een verse batterij gekocht in Parijs, maar het mocht niet baten. Het kreng wilde niet lopen en ligt waarschijnlijk nog steeds in enkele stukken onder het bed van kamer 34 in Hotel du Brabant bij Gare du Nord. Het leek Ton beter om de kapotte wekker tegen de muur uiteen te laten spatten dan het ding naar huis te fietsen en ik kon hem geen ongelijk geven. Ook deze ochtend worden we uit ons zelf vroeg genoeg wakker. We staan echter niet te popelen om het bed uit te komen en op de fiets te klimmen. Pagina 12
DE VLAAMSE ARDENNEN Heel moeizaam komen we op gang. De wind is nog steeds uit het noordoosten, maar niet erg hard. Wel is het weer nog grauwer dan gisteren, en behalve die 5 graden is het ook nog waterkoud. Net buiten Mons begint het te miezeren en de grauwe betonbaan van de N6 naar Soignies doet de vraag bij me oprijzen die iedere rechtgeaarde fietser zich wel eens stelt: Waarom doe ik dit? Na Soignies komen we in de streek die ook wel met Vlaamse Ardennen aangeduid wordt. De Kluisberg, de Oude Kwaremont, de Bosberg en niet te vergeten de Muur van Geraardsbergen. Het zijn namen om met gepaste eerbied langs te fietsen, of nog beter, met een bezoek te vereren. Maar vandaag laten we ze letterlijk links liggen. Het klinkt tegenstrijdig, maar juist doordat we nu regelmatig helling op moeten aanzetten hervind ik mijn cadans van gisteren. Of ik word nu pas wakker, dat kan ook. In ieder geval zijn we beiden toe aan koffie. Is het niet voor het wakker worden, dan in ieder geval om lekker op te warmen. Alleen al het vooruitzicht dat we over dertig kilometer aan de koffie zitten verdringt de ergste kou. Maar het zijn vooral de pittige hellingen die voorkomen dat we door de kou bevangen worden. In Ternat, aan het einde van 60 kilometer lang hellingtrekken en met nog 180 kilometer voor de wielen, belanden we in een huiskamercafé. Het is een trieste bedoening en een smerige industriële teringzooi hier in Ternat. Maar als ik terugdenk aan de desolate brede straat langs het spoor overvalt me een zweem van weemoedigheid. Wat het verlangen naar koffie en warmte al niet met je kan doen...
DE RUPELSTREEK Na Asse is het meteen gedaan met de heuvels. Voor ons ligt het vlakke Vlaamse land, het Vlaanderenland van Jacques Brel. Het is gedaan met Romeinse banen. Met een minimum aan richtingaanwijzers en een maximum aan kruispunten zoeken we de kortste weg tussen Brussel en Antwerpen door naar het noordoosten. Aan de oevers van de Rupel eindigt onze zoektocht. De kaart suggereert een voetveer maar er is nog steeds geen verbinding tussen Heindonk en Rumst. Ondanks het gemodder van de Rupelbewoners in de Boomse klei, ondanks hun slavenarbeid in de steenfabrieken, ondanks het feit dat de ellende hier eind vorige eeuw heeft geleid tot de geboorte van het Belgische socialisme. Hun strijd was tevergeefs. De realiteit dwingt ons een aantal kilometers stroomafwaarts langs de Rupel te fietsen. Via de brug bij Boom bereiken we uiteindelijk de andere oever. Ook na Boom blijft het flink zoeken naar de juiste route. We komen door Reet en Waarloos, en dat zijn precies de woorden die we nodig hebben om ons af te reageren nadat we weer zijn afgeweken van onze route. Bij Duffel gaan we de N14 op, richting Lier. Geen fijne fietsweg, wel de kortste, en het is onmogelijk om ons nu nog in de route te vergissen. Als we Lier bereiken stopt het met motregenen. Dit noemen we echte regen, en de kasseien in het stadscentrum worden spiegelglad. We besluiten tot de grens (40 km) N14 te blijven volgen. Vooral het traject tot Oostmalle is vervelend. En gevaarlijk. We zijn aangewezen op een smalle fietsstrook van drie stoeptegels breed langs een vierbaans weg. Het fietspad is overwoekerd door onkruid
en de tegels blijken veelal los te liggen. NEDERLAND In Meerle, vlak voor de grens, stoppen we nog even om de laatste Belgische Franken om te zetten in het nodige snoepgoed. Het is inmiddels droog geworden, maar de wind is weer wat aangetrokken. In de bosrijke omgeving van Breda hebben we er gelukkig niet zo veel last van. Het is zes uur en we hebben nog 75 kilometer te gaan. “Een zondags rondje Amerongen, maar dan zonder de heuveltjes”, zo merkt Ton droogjes op. En dat is maar goed ook, want beginnende knieproblemen maken van een viaduct of brug een haast onneembare col. Op de automatische piloot en op karakter bereiken we Utrecht. We hebben bijna 500 kilometer afgelegd in twee maal 10 uur fietsen. Er zijn mensen die dit soort afstanden in één dag willen afleggen. Het pleit vast niet voor me dat ik sommige van hen ken. HET LEDIG ERF Om kwart voor negen planten we onze fietsen op het bankje, voor het raam van de ons zo vertrouwde kroeg. Helaas is er niemand meer van het ontvangstcomité. Een uur geleden is de laatste afgetaaid in de veronderstelling dat we niet meer komen of misschien wel nooit aan de tocht begonnen waren. Gelukkig neemt Jakob de honneurs goed waar en vergast ons op de eerste Utrechtse Bokbiertjes van deze herfst. De primeur is voor ons. Het leed is geleden, het afzien vervaagd. Heldendom en heroïek verdringen dwaasheid en pijn... Jan de Ruiter
Pagina 13
Jargon 99 Een fietsseizoen zó bol van gebeurtenissen als het jaar 1998 móet haast wel een grote verrijking van het jargon opleveren. Zo viel uit de mond van Michael Boogerd veel sappig Haags te horen, en af een toe een echt vernieuwende kreet als “t nekkie was eraf”. In onze eigen club is het begrip “een Scharringaatje laten vallen” geïntroduceerd als aanduiding voor het structureel 7 meter achter de groep blijven rijden, meestal mokkend en al dan niet in gezelschap van een verse “liaison”. Ook een woord als “d(epo)neren kan heel anders uitgelegd worden dan vóór de Tour van ´98. Maar de klassieken waren nog niet afgerond. Dus eerst verder met waar we in het voorjaar waren gebleven. Wist u trouwens wat “La Grande Boucle” precies betekent? Nee, hè? Boucle staat voor “lus” of “boog”. Weer wat geleerd. Daar gaan we: Krabber: een renner met weinig talent Musette: het etenszakje, bij ravitaillering uitgereikt Afzien als een orgel: zwaar afzien
De neus aan het venster steken: een renner komt in beeld, gaat langdurig op kop rijden of probeert te ontsnappen Pakhaas: dopinggebruiker (wie niet?) Patattencoureur: een renner van weinig betekenis Wilt u nu uw reeds ademloos luisterende omstanders in opperste staat van verwarring en bewondering brengen, zeg dan iets als: “Die patattencoureur zat af te zien als een orgel, maar wil ik na de musette mijn neus aan het venster steken, blijkt-ie een pakhaas te zijn. Ja, als je naturel rijdt kun je dat niet meer remonteren”! Verder: Met een ram zitten: tijdelijk uitgeput zijn
Nieuws over de C-klasse Dit jaar willen we de C-Klasse nieuw leven inblazen door maar liefst drie begeleiders. Harry van Mechelen, Jan Mentink en Otte Boom zullen afwisselend als begeleider met de C- klasse fietsen. Het is de bedoeling dat er weer gezellig met elkaar gefietst wordt tussen de 25 en 30 Km per uur. Het tempo moet worden aangepast zodat er voor iedereen goed bij te houden is. Op die manier valt er niemand af. Wel is het duidelijk dat je aan Harry, Jan of Otte aangeeft als het tempo voor jou te hoog is. Hij kan dan het tempo aanpassen. Op die manier hoeft niemand de weg kwijt te raken. Pagina 14
Er een snok aan geven: extra hard gaan rijden Slag om slinger demarreren: ploeggenoten die om beurten ontsnappen Strontkoers: een slecht gereden of georganiseerde wedstrijd In het valies gestoken worden: slachtoffer zijn van afgesproken werk Verachteren: achterop raken Het fietsjargon behoeft overigens zeker niet uitsluitend in het kader van het fietsen zelf te worden gebruikt. Op een gewone café-avond is de volgende verzuchting best mogelijk: “Ik wilde mijn toenaderingspogingen tot dat leuke meisje een flinke snok geven, maar toen gingen die anderen slag om slinger demarreren. Zo wordt ik telkens in het valies gestoken, en dreig ik structureel te verachteren!” Hij hoeft echter niet te wanhopen. Wat deze krabber moet doen is verdapperen (harder gaan rijden), enige tijd flink vlaaien (langere tijd hoog tempo rijden), soms vliegjes eten (hard op kop rijden) en dan maakt hij wellicht nog kans om met de vingers in de neus te winnen (bekend, uiteraard). En zij leefden nog lang
en gelukkig. Terug naar het fietsen: Vetpuistje: een makkelijk over het hoofd te zien heuveltje Vierkant rijden: geen al te fraaie pedaalslag hebben (véle voorbeelden in onze club) Veloweggetje: vlaams voor fietspad Wapper: een verslapping (meestal door een “fringale”/hongerklop) Worstjeshelm: zo´n oude Eddy Merckxhelm, een aantal met elkaar verbonden leren stroken Zedelijk winnaar zijn: zich moreel winnaar voelen Zuurstofschuld: niet genoeg adem hebben Zweetdief: iemand die profiteert van andermans werk Dus tot slot een uitspraak die naar eigen ervaring is in te vullen: “Die zweetdief van een ……….. mag dan wel de sprint bij Vechten hebben gewonnen, op het veloweggetje zat-ie met een wapper van jewelste en een zuurstofschuld van hier tot de Ventoux, kortom ik voel me zedelijk winnaar”. Uw literair dienaar
Advertentie TE KOOP 10 jaar oude paars-blauwe gazelle, A-frame, framehoogte 63, campagnolo-record-groep ook 10 jaar oud (collectersitem!) behalve achterderailleur die is campagnolo -chorus, 5 jaar oud, 2x7 versnellingen, SPD-pedalen, goede staat van onderhoud, vraagprijs f 500,=. Bel even naar Maeike of Rob, 030-2521368.
Pagina 15
2000, The age of aquarius Bent u daar klaar voor? Of fietsen vanuit een die-pere beleving. Een ingestraalde bijdrage van Lama Shimano Rinpoche Van een clublid ontving ik het volgende briefje
Beste Lama. Het was op zo’n frisse winterdag , het bos lag te pronken in zijn versgevallen winterjas. Stevig gearmd met een donkere schoonheid, wandelde ik over de gladde paden, niets leek de vrede te kunnen verstoren. Helaas, plotseling werden we bijna omver gereden door een achterop komende mountainbiker. Mijn brunette gilde zoiets als “Jezus, wat een aso!”. Dit pikte die biker blijkbaar niet want hij kneep direct vol in de remmen, waarop hij slipte en met een flinke klap, languit op zijn bek ging. Hij stond weer op, klopte de sneeuw van zijn blitse fietspak en begon ons uit te schelden. Zij was een dikke muts (?) en ik een lelijke lange droplul (ik ben juist erg knap). Toch bleven wij cool. Ik wees hem erop dat het slim zou zijn om een bel op zijn fiets te monteren of uit te wijken naar het naastgelegen, veel bredere bospad. Dit maakte hem alleen maar kwader want vloekend en tierend greep hij zijn fiets en sprintte weg. ( “Lekker gefietst schat? godverdegodgod-god!”).Toch wel even geschrokken, in het anders zo stille bos. Beste Lama, wat ging hier verkeerd? Geacht clublid, Die Biker had last een vernauwd bewustzijn. Pagina 16
Plots bleek de wereld groter als zijn stuur en hartslagmeter, hij viel en dat deed pijn. Hij had jullie uiteraard zijn verontschuldigingen moeten aanbieden en bedanken voor de extra pijn. Het lijkt misschien een beetje raar maar pijnervaring is essentieel voor het fietsen in het aquariustijdperk. Fysieke pijn koppelen aan het bewustzijn. Pijn blijkt dan fijn! Ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. In het peloton doen we elkaar, als het even kan, graag pijn. Demarreren, iemand in de wind zetten, smakken, de mogelijkheden zijn onuitputtelijk. Welk doel streven jullie daarmee na? Genieten van de pijn van een ander? Iemand uitputten om te kunnen winnen? En wat valt er dan te winnen? Aanzien? Bier? Gladiolen? Nee, er liggen veel hogere toppen die jullie kunnen bestijgen met het pijnigen van jezelf en je kameraden. Wij van de Tibetaanse fietsclub ‘Het Verlichte Pad’, pakken elke zondag een colletje van de hemelse categorie (boven 5000m) dus pijn kennen we als onze broekzak. Echter, er is een groot verschil met jullie westerlingen in de manier waarop wij met onze pijn omgaan. Kort door de bocht gezegd: Wij ademen bij iedere pedaalslag de pijn van al onze metgezellen in en ademen mededogen voor hen uit. Het is pijn trans-
O Grote Wielergod, o Sisterbrainstorm, heb genade met uw gade. Neem van zijn hand bezit en leid zijn fiets: hij is op weg naar Wevelgem, hij is op weg naar niets.
Lama Shimano op weg naar de top
formeren in mededogen, hoe meer pijn des te makkelijker we kunnen koersen in de richting van het Ultieme Doel: Pijnloos fietsen zonder moeite, begin of einde. Het fietsnirvana. Dit is, met enige omzettingen op het mentale vlak, ook voor uw fietsclub wel degelijk mogelijk. Zonder dat jullie het beseffen zijn er al een aantal voorwaarden voor een juiste beoefening van deze fietsmeditatie bij uw club aanwezig. Zo heeft u al een Lama (abt Jacob), een pad (het rondje Amerongen) en een klooster (café Het Ledig Erf). (Wij zijn een beetje jaloers op die naam, graag waren wij ook: ‘ledig van erf’). Het enige wat ontbreekt is een leer. Om op 1 januari
2000 goed voorbereid aan de start te verschijnen kunt u de volgende trainingsmethode toepassen. Iedere keer dient u, voor u een meter rijdt, zich eerst bewust te worden van geest, lichaam en fiets. Concentreer, voel voeten, benen, buik enz. Bekijk daarna aandachtig uw fiets, is alles in orde? Beschouw uw fiets als een deel van uzelf. Hecht er echter niet aan! Het is slechts een hulpmiddel. Vervolgens rijdt u, alvast bewust ademend, naar het klooster. Daar staan de abt en alle kaalgeschoren monniken u reeds blijmoedig op te wachten. Nadat de abt de woorden van de dichter Tom Lanoye:
Pagina 17
heeft gereciteerd, begint u aan het rondje. Er zullen sterken en zwakken zijn. Dit maakt niet uit. De zwakken kunnen zich bekwamen in het lossen of loslaten van het peloton terwijl de sterken hun uiterste best doen hun eigen pijngrens en die van de rest van het peloton te vinden. Aangezien iedereen mededogen met elkaar uitoefent zal dit proces de harmonie in de club alleen maar vergroten! Naarmate de pijn toeneemt zal het persoonlijke bewustzijn zich bij iedereen aanvankelijk vernauwen. Dit is uw gewoonte, wie diep gaat, ziet alleen nog maar het wiel voor zich (het Rad van het Lijden) en bijt zich daaraan vast. Geeft niks, aangezien het collectief bewustzijn alsmaar sneller groeit vanwege het uitgeoefende mededogen. Op den duur zal ook het individuele bewustzijn hierdoor vergroten. Menigeen zal gaan denken: “waar ben ik mee bezig!”. Dit is het ego, dat zich uit alle macht verzet. Laat u echter niet van de wijs brengen, het is niet uw ware zelf. Fiets gewoon, fiets, laat de pijn er zijn, ‘wees’ het fietsen. Wie zo doorzet zal pijn dan gaan transformeren in wijsheid en kracht. Amerikaans wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat wie aan fietsmeditatie doet, op den duur 4 keer langzamer verzuurd als de gemiddelde stoemper. Ik vertel hier dus geen sprookjes. Wie onderweg gaat hallucineren moet weten dat hij
Pagina 18
of zij daarmee geenszins het nirvana heeft bereikt. Het zien van ‘een boeddha in de gele trui’, betekent alleen dat diegene op dat moment niet meer bewust ademt. Het allerbelangrijkste is dat u zich blijft concentreren op de weg en op uw ademhaling. Zo wordt de pijn fijn. Ja, tandje erbij! Terwijl u zo vordert in de beoefening van de fietsmeditatie zult ook nog iets anders opmerken; u heeft steeds minder moeite met lossen wanneer u gewend bent om op kop te rammen en vice versa. U hecht steeds minder aan wat u overkomt en raakt op de duur volledig onthecht van uw aardse beslommeringen. ’Het’ fietst. Dit komt vanzelf, let er niet op als u fietst! Het nirvana, het ledig van erf, komt zo steeds dichterbij. Ik wil u voorstellen om dit seizoen als eerste serieuze test alle pijn van alle deelnemers van de LBL gezamenlijk op u te nemen. De eerste totale verlichting volgt dan in de Criquielion. Zo ligt er een schitterend seizoen voor u klaar . Maar pas op: de Dharma, het pad wat ieder moet rijden is bochtig. Wees niet bevreesd, ‘het pad is het doel’ dus u kunt niet verdwalen zolang u zich op de ademhaling blijft concentreren. Op een dag zult u het verschil tussen start en finish niet meer kunnen maken en bent u ontsprongen aan ‘het rad van het lijden’. Voor eeuwig gedemarreerd. Veel pijnplezier, Lama Shimano Rinpoche
La Moorsel komt naar Ledig Erf Wat er aan vooraf ging: Al enige tijd is binnen de fietsclub de commissie van Moorsel actief. Doel van deze commissie is om de wereldkapioene Leontien van Moorsel te strikken voor onze fietsclub.Hierbij een verslag van deze activiteiten. Na een intensieve Email uitwisseling slaagt de voorzitter van de comissie er uiteindelijk in Leontien in de ogen te kijken. Lees hier zijn verslag. Date:7 juli 1998 From: R To: G Misschien kun je nog een hoekje in het blad vrijmaken voor de fantastische zege van Leontien van Moorsel. ‘Leontien onnavolgbaar Kracht, souplesse en vooral sensualiteit zegevierden bij het NK vrouwen fietsen. Katachtig hield ze haar concurrenten in de gaten. Ontsnapte er een, dan sloeg Leontien met haar welgepolijste rode nagels, en werd de prooi binnengehaald. Ze speelde met de rest en won. Trouwens, wie zou die maatgesneden kampioenstrui beter staan? We mogen ons gelukkig prijzen dat Leontien het fietsseizoen van Ledig Erf komt openen.’ R Date:8 december 1998 From :W To: R Je leest het goed, Leontien komt naar Utrecht. Als je wilt, kun je persoonlijk een lunchafspraak met haar maken op zondag 13 december. Door sportcentrum ‘den Hommel’ wordt er een zogenaamde spinningbrunch georganiseerd. Het lijkt me dat jij als voorzitter van de Leontien-commissie daar bij moet zijn om persoonlijk een vergelijkend kwaliteitsonderzoek uit te voeren. Ik kan het zo regelen dat ik me aanmeld voor ‘het fietsen op de plaats’ en dat ik jou aanmeld voor het literaire randgebeuren. W Date:9 december 1998 From:R To: W Maak je werkelijk geen grappen met een stille fan op afstand? Is het heus Leontien uit Boekel zelf? Dat brunch begrijp ik, maar wat is spinning? Ik hoef mij toch niet fysiek in te spannen? Wij moeten direct met de voorbereiding beginnen. Op zijn minst moeten we haar overtuigen met materiaal van de club, zodat ze begrijpt dat ze niet met dilettanten
Pagina 19
van doen heeft (of juist wel, maar daar gaat het niet om). Haar weldadige vormen laten zich makkelijk vangen in een maatje 5 of 6 van shirt, en wat haar dijen betreft - mijn blik is doorgaans vertroebeld als ik tot dat niveau gedaald ben - maar maat 5 moet kunnen. We zouden haar ook wat clubblaadjes kunnen geven, en uiteraard passen we de seizoenstart 1999 aan haar agenda aan. Ze heeft vast een agenda met beertjes, de lieverd. Jakob heeft hier beslist geld voor over, en zo niet dan moet hij maar wat minder vuurwerk verstoken. De modale passant die zijn zieke moeder telefonisch een gelukkig nieuwjaar wil wensen, zou dit ook toejuichen. G Date:10 december 1998 From: W To R Inmiddels heb ik mij opgegeven voor de spinning-sessie die om 12.30 uur op zondag in den Hommel van start gaat. Zelf had ik me al voorgenomen om in volledig Ledig Erf tenue te verschijnen en voor de zekerheid gewapend met onze folder en eventueel wat oude clubbladen. Het lijkt me leuk als jij en G komen kijken en dat een van jullie zo mogelijk een toenaderingspoging kan proberen. Ik verwacht je deze week nog wel te ontmoeten in het Ledig Erf. W PS - ‘spinning’ in bovengenoemde kontekst is dus fietsen op de plaats, op commando van een docent en onder het genot van harde stampende sportschoolmuziek. Dus geen klassieke zondagmorgenmuziek. Als fenomeen misschien wel eens aardig om te zien, maar als cultuur natuurlijk van weinig genotwaarde. Date:10 december 1998 From:R To: G Komende vrijdag 18.00 houden W en ik spoedberaad in Ledig Erf omtrent de zaak Van M. Het is niet uitgesloten dat we daarna iets gaan eten omdat dergelijke spoedbijeenkomsten vaak uitlopen. Gezien jouw persoon, statuur en sleutelpositie in het bestuur, zouden we jou graag hierbij willen betrekken. Frank opperde de gedachte dat wij zondag gezamenlijk Leontien moeten benaderen (frontaal en a tergo) met het verzoek om volgend jaar ons seizoen te openen. Ach, wat is er mooier dan te mogen fietsen in het kielzog van Leontien... in hetzelfde ritme de Amerongse berg bestijgen... samen zweten, hijgen, een hoogtepunt bereiken. G.
Zondag 13 december 1998. Die zondag verscheen de commissie van Moorsel rond het middaguur in Den Hommel. Daar stond ze, La Moorsel, en haar echtgenoot stond naast haar. Te midden van kleurige leggings, hoog gesneden turnpakjes en haarbanden vertelde ze dat ze de vorige avond was doorgezakt omdat er een contract met Farm Frites gesloten was. Wij hadden vanuit een zijgang mooi zicht op haar en weinig last van zweterige kolere herrie. Naast ons was een
Pagina 20
type bezig drukpuntmassage te verlenen aan een vrijwilligster op een soort hangstoel. Het mocht niet boeien, want voor ons stond La Moorsel, die we haast konden aan-raken. Gekletter, de ligstoel viel om en de inmiddels bewusteloze vrijwilligster lag op de grond. Storend, nu Leontien net weer wat liefs zei, en aanvankelijk gevoelden wij geen Voorzitter R. kijkt toe hoe Leotien tekent. aandrang tot het verlenen van intensive care. Maar het massage type raakte in paniek en dat leidde nog meer af, zodat we de bleke vrijwilligster weer wat kleur bezorgden. Ze begon gelukkig zachtjes te huilen waardoor we in ieder geval alles konden horen wat Leontien zei. Toen La Moorsel was uitgesproken spoedden we ons naar de gang waar ze moest passeren. Daar gebeurde het. ‘Ha Leontien, zou jij twee fans gelukkig willen maken door ons fietsshirt te tekenen?’ En terwijl ze zorgvuldig haar handtekening - met drie kruisjes eronder zette, beloofde ze na de olympische spelen met Ledig Erf te gaan fietsen. Daarbij keek ze ons lang en indringend aan - prachtige donkere ogen - een intens moment dat abrupt werd onderbroken door haar echtgenoot. Daar ging ze, ze keek nog even om en zwaaide. Op de terugweg kwamen we langs het massage type. ‘Heeft u zin in een drukpunt-massage?’ In de koffie-corner van Den Hommel lieten we onze emoties de vrije loop. Heus, mannen doen dat ook. Buiten zagen we W aan komen fietsen. Hij was verlaat maar had wel z’n Ledig Erf outfit aan. ‘Hoe laat wordt Handtekening met drie kruisjes Van Moorsel verwacht?’
Pagina 21
BORRELPRAAT OP HET NET:
DE CHARME VAN EEN BEUGELTJE GROLSCH In de zomer zitten ze op het terras en in de winter binnen aan tafel: de mannen met een beugeltje grolsch. Geen glas, maar nonchalant de fles aan de lippen. En ik moet zeggen; het heeft wel wat. Maar wat dan precies? En, wat denken de mannen er zelf van? Op een koude winteravond besloot ik het onze voorzitter en deskundige maar eens te vragen: wat is nu toch eigenlijk de charme van een beugeltje Grolsch?(volgens Jakob het enige biertje dat je zo uit de fles mag drinken). Zijn antwoord was toch heel anders dan ik dacht. Ik besloot de vraag ‘op het net’ te gooien. En er ging een wereld voor me open. Een beugeltje is niet zomaar een biertje!! Behalve enkele praktische overwegingen (lekker, je hoeft niet zo vaak te lopen, de prik gaat er niet zo snel uit) blijkt een beugeltje veel emoties op te roepen. Bijvoorbeeld:’ mijn tukkerse vriend had vroeger de krat altijd klaarstaan’. Is het inmiddels een exvriend, vraag ik mij dan af? Dan is er de geheel eigen interpretatie van het fietsspreekwoord ‘in de beugels gaan’ (nooit geweten dat dat zo makkelijk is). En inderdaad, mijn eigen theorie bevestigd, het is toch wel stoer: ‘het vergt enige mannenkracht om de beugel te openen en de brede omtrek van het flesje is alleen geschikt voor een mannenhand’. Het ‘psssjjjjt’ van de dop spreekt vrijwel iedereen aan, hoewel voor de Lucky Lucks onder ons de opkringelende rook na de pang het hoogtepunt is. Een beetje weemoedig is de uitspraak:’De charme ligt in de inhoud, die altijd weer af te sluiten is’. Alsof je zo het verleden kunt vasthouden....... De romanticus onder ons vertelt mij: ‘soms, als je
Pagina 22
Bijten, pompen en acht keer breed Zoekend naar een nog betere voorbereiding op een nog beter seizoen zijn enkele Ledig Ervers deze winter gaan spinnen. ‘Spinnen’, zegt u, ‘wat is dat?’ Spinnen doe je niet in een spinnenweb maar in een sportschool, wij bijvoorbeeld in de sportschool boven zwembad De Kwakel. In een zaaltje van zeven bij zeven meter staan zo’n vijftien hometrainers met elk aan de voorkant een vliegwiel waarop een soort slippende rem is gemonteerd, traploos te bedienen door een hendel (‘brake’) op het stuur. Met spinnen haal je af en toe trapfrekwenties van tussen de 150 en 200 omwentelingen per minuut, nauwelijks voor te stellen als je het zelf niet hebt gedaan. Gelukkig hebben de ‘fietsen’ Look-pedalen voor een goede grip. Voor de groep zit de ‘meester’ die voordoet wat je moet doen, en dat alles onder het genot van keiharde, supersnelle en opzwepende disco- of hiphopmuziek. De bedoeling is dat je trapt in het ritme van de muziek en misschien geeft dàt wel de kick; bij de lichte stand van de brake trap je in ‘dubbel tempo’ van de muziek, staat de brake zwaarder dan gaat het vaak in ‘half tempo’. Afwisselend worden oefeningen zittend of staand gedaan (weleens staand gefietst met losse handen?) en soms zelfs met je billen laag hangend tussen stuur en zadel. Dat laatste geeft een vrij heftig gevoel in de bovenbenen. Ook doen we allerlei gymnastische oefeningen tijdens het trappen, zoals opdrukken in allerlei varianten (‘acht keer breed, acht keer smal, acht keer midden’). De hartslag wil daarvan nog weleens omhoog vliegen. Na de eerste keren spinnen heb je gigantische spierpijn,
geluk hebt, valt het porseleinen dopje tegen je wang, alsof je een kusje krijgt’. Tot slot een reactie, die al het andere overbodig maakt: ‘Iets wat er uitnodigend uitziet, wat aantrekkelijke vormen heeft en een waas van onbekendheid om zich heen draagt, roept de lusten op! Ga maar eens na. De fles komt druipend van het koude vocht uit een donkere en onbekende ruimte naar voren en staat vervolgens dampend op tafel te wachten om opgepakt te worden. De druppels lopen als trage tranen over de wangen van het kostbare bruine kleinood. Het van dorst smachtend oog kijkt, wikt en weet de zucht naar genot nog even uit te stellen! Oh, wat duurt dat moment lang, maar wat is het ook heerlijk! Dan wanneer de afstand bepaald is, pakt de ene hand de fles op, sluit de andere zich erom heen en met 1 beweging wordt de toegang geforceerd: Plok! Het geluid van de wegspringende beugel is wat Ali Baba hoorde toen de grot zich opende om hem zijn gouden binnenste aan te bieden. In een tergend langzame beweging naar de mond - Bruckner op de achtergrond - Warum, warum! Was ist das Ziel des Menschentums -, een koor begint langzaam een hymne te zingen - en in 1 machtige beweging, onder klokkende geluiden, smelten mond en vocht zich ineen; das Gluck hat uberwonnen .... Das leben sei gut!’ (De persoon in kwestie heb ik nog nooit een beugeltje zien drinken op het Erf. Misschien maar goed ook)
Pagina 23
Pagina 24
Spinfiets met vliegwiel later niet meer, ook al door het uitgebreide stretchen na afloop. Zelfs tijdens dat stretchen wordt er rustig doorgetrapt. Gewapend met een bidon en een extra handdoek klimmen we elke woensdagavond op de spinfiets. Zadel en stuur moeten elke keer precies op de goede hoogte worden gezet. Na een klein uurtje spinnen ligt er een plasje onder je ‘fiets’ alsof je bidon lek is. Ter compensatie heeft het café bij zwembad De Kwakel gelukkig Westmalle en Koninck van het vat, in het kader van de après-spin. Het begrip ‘spinbiertje’ kennen ze daar helaas nog niet. Hoe zwaar spinnen is, werd duidelijk toen
Agenda seizoen 99 21 Maart
28-29 aug.
Opening van het seizoen van de fietsclub Het Ledig Erf. Met een feestelijk rit naar ons geliefde terras in Amerongen The All American Flower Power LSD Trip. Naar de bollen, het kopje van Bloemendaal en het strand van Zandvoort. Inlichtingen Jacob v.d. Lagemaat: 030-2322937. Voorbereidingsdagen voor de klasiekker Tilff Basternaken Tilff in de Ardennen vanuit Bêche bij Vielsalm. Inlichtingen Peter Verhallen: 030-6379990 Limburgs Mooiste. Het Amstel Gold parcours. Inlichtingen Michiel Galama 030-2934093 Vanaf het begin was dit de klassieker voor het Ledig Erf Tilff Bastongne Tilff. vanuit Bêche bij Vielsalm. Inlichtingen Peter Verhallen: 030-6379990 Parijs Ledigerf in een of twee dagen Inlichtingen Inlichtingen Kees Vreeken 030-2898241 Eendaagse rit rond het IJsselmeer. (360 Km.) Inlichtingen Michiel Galama 030-2934093 Brouwerijtocht Naar brouwerij Us Hait in Bolsward m.m.v. Jacobs Fietsservice Inlichtingen Jacob v.d. Lagemaat 030-2322937 Den store styrkeprøven,Trontheim - Oslo 540 Km Aanmelden en inlichtingen Michiel Galama 030-2934093 La Marmotte (Frankrijk) 174 km vanuit Bourg d’Oisans Inlichtingen: Peter Verhallen: 030-6379990 Dolomietenmarathon Inlichtingen Jan de Ruiter 030-2888901 Fausto Coppi 234 km start Cuneo (italie) Inlichtingen Jan de Ruiter 030-2888901 Ronde om het IJsselmeer met overnachting in Oudemirdum(fr) Inlichtigen Hanneke Bleijenberg: 030-2367560
5 sept
Prestatie-toertocht de Criquelion
18-19 Sept
Mergelland twee-daagse vanuit Sint Geertruid
17 Oct.
We sluiten het seizoen feestelijk af.
2 Mei
13-16 Mei 13 mei 23 Mei Alex, Luut, Frank en Jan met op de voorgrond Rodney Ledig Erf-sprinter E.S. een keer meedeed, nieuwsgierig geworden door alle verhalen op de zondagmiddag. Eenmaal op de spinfiets bleek het tempo veel te hoog te liggen en E. besloot al na vijf minuten de aanwijzingen van de meester te laten voor wat ze waren en zijn eigen parcours te gaan rijden. De laatste meters werden door hem afgelegd met de voeten op het stuur. Het vliegwiel blijft dan gewoon nog een tijdje doordraaien, dus je komt toch ‘vooruit’. Meester Rodney (wat zit er toch in zijn bidon?), onze donkere slavendrijver en coach, weet ons op te zwepen tot bovenmenselijke inspanningen. Hij gebruikt voortdurend aanmoedigings-kreten als ‘bijten’ of ‘pompen’, en hij schijnt zelfs eens het commando ‘ballonnen’ te hebben gegeven. Nou, dan wil je echt wel diep gaan! Maar bovenal klinkt voortdurend het ‘tandje erbij’. Rodney kan behalve waanzinnig goed spinnen ook erg goed tellen (‘nog 30 seconden’) en dat alles zonder buiten adem
6 juni 13 juni
te raken. Zou hij een beetje kunnen meekomen in de Alpen? Bij spinnen kom je dus geen meter vooruit, maar door de zwaarte van sommige oefeningen waan je je soms op een driedubbele Redoute, en dat dan zonder terugschakelen. Ook een sprint kan goed worden nagebootst op de spinfiets. Luut gooide eens slim zijn handdoek in de ketting. Dat gaf hem gelegenheid om even op adem te komen, bovendien had-ie er weer een poetsdoek bij, handig voor na het ATBen op zaterdag. Vóór ons spint elke week een groep van de Driebergse Toerclub. Als er zo’n vijftien Ledig Erf-spinners te vinden zijn voor volgende winter, kunnen we ook een vast uurtje claimen. Nu is het elke week een run op het schrift waarin je kunt reserveren. Het afzien werkt verslavend, dus we tekenen elke week toch weer bij.
19 juni
26-27 Juni 3 juli 4 juli 11 juli
FvW
Pagina 25
Pagina 26
