FIETSCLUB LEDIG ERF VOOR
KLASSIEKE
FIETSERS
EN KLIMGEITEN
ZOMER 2008
In dit nummer:
Martin Ros draagt voor bij de Opening fietsseizoen 2008 Het interview met Jolanda van Bergeijk 2008: verschuif ze allemaal! Oude en nieuwe Klassiekers Nieuwe fietsers Inzending anonieme bewonderaar Puzzelen met profielen voor tijdens de vakantie Openingsfoto (zie de site)
Herkennen van fietsonderdelen
Nr. 123 b : veer achteras, rechts
Mededeling: Onze recensent is op vakantie en bereidt zich voor op zijn volgende bijdrage onder het genot van op hout gerijpte versnaperingen.
BULLETIN ZOMER 2008 Clubblad van de Fietsclub Ledig Erf Jaargang 14, Nummer 2 Bulletin zomer 2008, inhoud .................................................................................3 Redactioneel, mededelingen...............................................................................4 De Opening...........................................................................................................5 Een hommage.....................................................................................................7 Dossier MDC/030508.........................................................................................8 Uitslag 9e Ledig Erf tijdrit..................................................................................11 Hotel Limburgia..............................................................................................12 Interview: wielerclub de Klamme Zeem............................................................13 Nieuwe klassiekers deel 3: Omloop het Volk......................................................16 Het interview: Jolanda Bergeijk........................................................................17 In het spoor van Marco...................................................................................23 Bordeaux-Parijs..............................................................................................25 Interview: Annermarie, hoe gaat het?...............................................................27 De lange weg naar de hoge vork......................................................................29 Gedicht: Martine.............................................................................................30 Bierproeverij: een Weihenstephan komt altijd goed aan......................................31 Fietsgedicht: dichter groet ‘s-morgens de dingen.................................................32 Nieuw leden...................................................................................................33 Schurende schakels, er in getuind.....................................................................34 Parijs-Nice in 2009..........................................................................................35
Colofon Bestuur Michiel Galama 06-21277653 voorzitter Bert Coenen 030 - 2891110 penningmeester Janine Mariën 030 - 2544861 lid Mini Kalivianakis 030 - 2891110 lid Redactie Patricia Breshamer, Otte Boom, Jan Builtjes Webmaster http://fietsclub.ledigerf.nl Henk van Lingen,
[email protected] Vertrek: iedere zondag om 11.00 uur of 13.00 uur, vanaf café Ledig Erf. Contributie: •15,- per jaar, over te maken op gironummer 766950, t.n.v. Fietsclub Ledig Erf te Utrecht of contant te betalen aan de penningmeester. Bijdragen voor het clubblad naar:
[email protected] Elektronische uitgave: http://fietsclub.ledigerf.nl 3
REDACTIONEEL Volk in Vlaanderen, La Magnifique in Wallonië, Bordeaux-Parijs en de Marco Pantani in Italië.
Wielrennen lijkt het nieuws te domineren. Martin Ros is dagelijks op de radio te beluisteren. Iedereen zit tot 17.30 uur aan de buis gekluisterd, wat later op de avond de samenvatting en (tot voorbij het tijdstip dat de gemiddelde fietser het licht uit doet) de avondetappe. Eerder deed de kantonrechter uitspraak over het ontslag op staande voet van Rasmussen door de RABO bank. Ook de reclame-makers laten van zich horen, zoals Pijnenburg die de ‘Happers’ introduceert om jong fietstalent te werven.
Verder in dit nummer het interview met Jolanda Bergeijk en een gesprek met Annemarie Rima die ons vertelt hoe het nu met haar gaat. Natuurlijk heeft men rekening willen houden met de wens van Jolanda om niet als ‘Centerfold’ in ons blad te komen; zo blijft er altijd wat te ‘puzzelen’. En een nadere kennismaking met de Klamme Zeem: het terras van het Ledig Erf heeft namelijk aantrekkingskracht op meerdere fietsclubs.
Ook onze leden zijn actief (geweest): een dubbeldik zomernummer is hiervan het resultaat. Het was een druk voorjaar met klassieke voorjaarstochten, de tijdrit op de Mont du Chat in Frankrijk en andere (nieuwe) klassiekers als de Omloop Het
De redactie wenst iedereen veel leesplezier en een fijne zomer met mooi fietsweer! Namens de redactie deze maal: Patricia
DROEVIGE BERICHTEN Op 11 mei overleed Gré, de vrouw van
Ook al spreekt de stem die mij Zo dierbaar was geen woord, Toch heb ik van de overzij Dat jij mij riep gehoord.
Michiel Galama. Michiel is verdrietig om haar plotselinge heengaan, maar hij is ervan overtuigd dat zij nu rust heeft gevonden. Haar afscheid waarop diverse Ledig Erfers aanwezig waren, was een mooie en gedragen plechtigheid met prachtige citaten en gedichten, zoals dit fragment uit een gedicht van Mihai Eminescu.
4
HELDENLEVENS: OPENING FIETSSEIZOEN MET MARTIN ROS
DE OPENING 2008 Op een zondagmorgen opende ik de gordijnen van mijn kamer en zag een grijze lucht boven armoedige bakstenen huisjes. De erfenis van terreur door een zuinige woningcorporatie uit de jaren tachtig in Tolsteeg. De enige kleur in de straat bestond uit oranje vlaggetjes die tijdens de WK voetbal van 2006 of eerder waren opgehangen. In het halfduister liep ik naar een keukenkastje en de koelkast om een ontbijt bij elkaar te scharrelen. Eenmaal aan mijn eettafeltje gezeten zag ik dat het buiten was gaan regenen. De mogelijkheid bestond deze dag binnen te blijven en boeken te lezen met titels als: Over de pijngrens, Pijn is genot en Stoempen, snot en sterven, of om het echt droog te houden: 6-Tage-Rennen, een Duits boek uit 1984 over wieler-zesdaagsen. Maar ik besloot mijn regenkleding en mijzelf bijeen te rapen en niet te gaan lezen over 'bundesdeutschen Hallen' en dopinggebruik in de polder. Warmpjes aangekleed pakte ik mijn fiets die tegen de boekenkast aanstond (een van de weinige connecties tussen literatuur en wielrennen) en liep naar buiten, de Kariboestraat op. Om bij het café te komen moest ik een stukje rechtdoor rijden, een rechter-, een linker- en nog een rechterbocht maken en ik was er. Hoe kon het ook anders! Het was de dag van de opening van het Ledig Erf Wielerseizoen! De fluwelen gordijnen na de ingang onthulden, toen ik ze opzijschoof, een al aardig gevuld café. Om mij heen zag ik iedereen van een bananengebakje en een kopje koffie smullen. Ook zag ik iemand
die het gebak gewoon maar wegliet en aan de bar een verse banaan oppeuzelde. Ondertussen onderhield hij zich met twee Zweedse jongens over fietstochtjes door het Groene Hart. Tussen het publiek, aanvankelijk in allerlei wielerplunje gekleed, of enigszins zorgwekkend, in spijkerbroek en overhemd, verschenen steeds meer heren en enkele dames in zwart-oranje shirts.
Op een hoek van een tafel bij het raam zat een oude, gezette heer in burger een zwaar Belgisch bier te drinken. Het zag er niet naar uit dat hij van zins was te gaan fietsen. Wel onderhield hij zich met Erik Spierenburg en nog wat fanatieke jongens. Ik heb geen idee waarover. Fietsonderdelen misschien? Buiten bleef het maar regenen en hier binnen werd het warm van de drukte en de sterke verhalen. Woorden als seizoensopbouw, piekmomenten, Mortirolo en de kasseien van Parijs-Roubaix vlogen door de lucht. 5
Michiel, de voorzitter, wist deze opgefokte bende opmerkelijk snel stil te krijgen. Het café was nu echt goed vol zodat hij zijn openingsspeech kon beginnen. Staand op de tafel voor de grote zwartwit foto bedankte hij de bakker voor de taartjes, het café voor de gastvrijheid, en nog zo wat, om tenslotte de aandacht te vestigen op het nieuwe clubshirt, dat er na een hoop gesteggel en tegen de zin van de oprichter van de club toch gekomen is. Het nieuwe shirt trok hij over het oude geel-groene truitje aan, en Michiel zag er gelijk tien jaar jonger uit. Een nieuwe fase voor de club werd ingeluid! Luid gejoel klonk uit de zaal. Nu was het de beurt aan de oude gezette heer Martin Ros om de spreektafel te bestijgen. Dit deed hij nog heel vief. Hij begon een verhaal over zijn oude helden Roy Schuiten en Fausto Coppi. Twee
renners uit lang vervlogen tijden die hem de tranen bijna in de ogen brachten. Dit lukte bijna ook bij de twee jongedames achter de bar, die zwijmelend hun ogen op Martin Ros lieten rusten. Een vreselijk huilend kind verstoorde op dit moment de vertelling, waarop de heer Ros terecht behoorlijk kwaad werd en riep: Hè, wat heb ik daar nou aan! Laat dat kind thuis
de hele dag huilen! Op het hoofd van de spreker was ondertussen evenveel vocht verschenen als buiten op straat. Het zakdoekje om te deppen zal snel verzadigd geweest zijn. En Ros vervolgde zijn voordracht uit zijn boek Heldenlevens dat ik bij De Slechte heb zien liggen voor zes euro. Was het niet leuk geweest een woord over fietsclubs te horen, passend bij de gelegenheid waarvoor wij allen tezamen waren gekomen? Maar het ontbreken hiervan mocht de pret niet drukken. Je hebt niet elke dag een grote naam te gast. Na afloop van zijn verhaal nam Ros een luid applaus in ontvangst. Een lollige enthousiasteling uit het publiek riep vervolgens gelijk: A's vertrekken! Dit was helaas wat voorbarig, want eerst moest de groepsfoto gemaakt worden. De regen trotserend besteeg het nog fris zwarte eskader de grote houten terrastafel. De krachten werden gebundeld voor een brede glimlach over heel het terras. En het klonk weer: A's vertrekken! Dit keer op het juiste moment. Zo'n negen man vertrokken uiteindelijk om de tocht door de regen te aanvaarden. Er viel deze tachtig kilometer helaas meer regen dan gedurende de Vlaamse voorjaarsklassiekers die vrijwel droog werden verreden, zou later in het jaar blijken. De binken die wij waren kon dat niets deren. In een kleine twee en een halfuur werd het rondje afgeraffeld. De hemel spiegelde ons op het natte asfalt, regenjasjes klepperden, modder kleefde op onze gezichten. De ontberingen eindigden in een sprintje en wat later pas echt in het café. Onder enige fietsers die al eerder in het 6
café waren aangekomen vormden zich plassen water of bier. Maar Otte en Jan hadden het drooggehouden zodat ze nu met de eigenaar van het café konden aanpappen, biertjes drinkend, shirts verhandelend, en dingetjes regelend. Zelf bestelde ik een Weihen-stephaner en babbelde een eind weg met Graig Ferguson en Laurens. In de veron-derstelling dat er weer een aangenaam jaar vol glorieuze momenten voor de deur stond. Weer thuis begon ik Utrechts Mooiste te lezen, een boek over een wielerwedstrijd door de Heuvelrug en langs de Lekdijk. Joeri
EEN HOMMAGE Onderstaand ware hardop met hoge krassende stem met snik te lezen Martin!! Ach, wat mis ik je, nu al. Jouw vlammende tirade jegens het wenende kind, dat het waagde jouw proza te verstoren. Het plezier dat je ons deed, het was onvergetelijk, die doorweekte zondag in maart. Je veel te vroege aankomst, de paniek onder het Erfpersoneel, de niet aflatende woorden-stroom, al ruim voor de start, jouw meegereisde en gepast zwijgzame muze uit het verre Putten, dat alles is in mijn geheugen geëtst om nooit meer gewist te kunnen worden. Maar bovenal jouw liefdesverklaring aan die grote italiaanse cyclisten van weleer, jouw nog steeds voelbare pijn over hun
dramatische afscheid en je hardverscheurend relaas over die laatste tocht van Fausto. Die passie, het wankele evenwicht staand op tafel volstrekt negerend. Al die stoere fietsvrouwen die een traantje wegpinkten, vechtend met zichzelf om niet in ouderwetse katzwijm te vallen. En dat, dat hebben wij – onwetenden van de échte geschiedenis – toch maar allemaal mogen meemaken. De edele kunst van de voordracht, het maakte mij – en velen met mij – weker dan ik ooit zal durven toegeven. En o, wat had ik graag tegen je gestreden toen in die ronde van Uithoorn, beiden op ons stalen Ros. Rob Posthouwer 7
DOSSIER MDC/030508 “Dank u wel Voorzitter, fijn dat we.…” ‘’Oh, excuus, dank u wel Edelachtbare, fijn dat we hier gelegenheid krijgen onze bezwaren uiteen te zetten voor wat betreft de uitslag van de tijdrit van de fietsclub Ledig Erf….” “Ja, nou, dat klopt, er zijn ergere dingen, en natuurlijk begrijp ik dat u het ook druk heeft, maar bij de tijdritcommissie vonden wij als debutanten geen gehoor dus we dachten, we zoeken het hogerop want ten principale vinden wij…” “ Goedgoed, ik schiet op. Waar het om gaat is: nou Jos en ik vertrokken 29 april uit Utrecht. Keurig eerst onze whereabouts ’s ochtends ingevuld, wat nog best wel lastig was, uitprinten, invullen, scannen en weer terugmailen zodat….” “…Nou ja nodig, we gaan wel met een racefiets naar Frankrijk, dat land heeft een reputatie hoog te houden, en we moesten gewoon weer de volgende week werken dus we wilden geen risico nemen. Dus nee, het leek ons niet overdreven om de whereabouts in te vullen. Enfin, wij op weg en aan het begin van de avond arriveerden we bij de Camping des Lacs alwaar we werden getroffen door een overweldigende leegte. We waren de eerste bezoekers. Op een aantal bouw-vakkende Roemenen na, die in slowmotion een aantal vakantiehuisjes aan het vertimmeren waren. We zaten midden in de verbouwing die er voor moest zorgen dat de camping in de zomer leek op de sfeervolle camping die ons op de juichende internetsite was beloofd. Niks geen koud bier in de kampwinkel, die winkel moest nog worden gebouwd. Maar ons werd wel beloofd dat men zou
Een overweldigende leegte....
proberen de warmwaterboiler nog voor de volgende ochtend aan de praat te krijgen. Weg rustige voorbereiding, Edelachtbare. De volgende ochtend wilden we rustig infietsen en de omgeving verkennen. Maar, het regende.... Toen het aan het eind van de dag eindelijk droog werd besloten we maar met de auto de Mont du Chat te verkennen. Halverwege de berg begon het te sneeuwen. Sneeuw edelachtbare, er lag sneeuw, dan heb je toch de schrik in de benen. Van der Velde op de Gavia dat soort beelden spoken dan toch door je hoofd. Buitengewoon motiverend voor een debutant. 8
Eenmaal terug op de camping bleken de overige deelnemers zich te hebben verzameld. Ze hadden besloten een dag later te komen, het zou immers toch gaan regenen. Iedereen wist dat behalve de twee debutanten. Raar toch? Gelukkig was er veel drank mee, zodat de avond buitengewoon plezierig verliep en de gedachten aan regen en sneeuw spoedig uit onze gedachten waren weggespoeld. De volgende dag kon er dan toch worden gefietst. Even de Grand Colombier op fietsen, dat was het programma van deze dag. Edelachtbare u begrijpt, na zo’n voorbereiding, ik dacht dat ik nooit boven kwam. Ik vreesde het voor het donker niet te halen. Het was m’n dag niet, laten we het daar maar op houden. Negenentwintig van m’n dertig versnellingen
De auteur op de Grand Colombier
deden het prima, maar de lichtste weigerde dienst. Het beloofde niet veel goeds voor de tijdrit.... De volgende dag wordt ons, debutanten, op zo’n vaderlijkvriendelijke toon geadviseerd het een dagje rustig aan te doen en niet mee te gaan naar de Col du Revard. Dus niet weer zo’n berg op, maar een ‘vlakke’ 65+ route door de omgeving. De bokken werden van de schapen gescheiden, geloof ik. Deze route zou Maaike ook de kans geven aan haar geleende fiets te wennen, aangezien haar eigen fiets twee dagen eerder onbruikbaar was geworden door een scheurtje in het frame. ’s-Avond tijdens het eten vloeide de wijn wederom rijkelijk. Je wordt wat openhartiger, krijgt nog een glas ingeschonken en vertelt dingen die je anders wellicht voor jezelf houdt. Bevangen door de wijn spreekt Jos openhartig over zijn ietwat dunne enkels. Daar schaamt hij zich inmiddels niet meer voor, durft zelfs sokloos in zijn sandalen, en werd alom geprezen om zijn bonne courage om zo vrijuit te spreken. Mijn beginnend zwembandje kwam ook nog even langs. Het gaf allemaal niets, het echte wielrennen zit tussen de oren, of zoiets, werd ons te verstaan gegeven. Nu ja, de drank was op dus tijd om naar bed te gaan. De volgende ochtend bleek tot onze stomme verbazing dat behalve de tijd die iemand nodig had om naar boven te fietsen ook de enkelomtrek, het gewicht, het aantal versnellingen (werkend of niet) en het aantal de vorige dag gefietste kilometers mee te tellen in het klassement. We leken al kansloos nog voor we 9
waren begonnen. Edelachtbare, dit kan toch geen toeval zijn?” “U vindt van wel, nou wij van niet, maar het verhaal gaat nog verder. Ook onze voorbereiding bleek helemaal verkeerd. Tijdens het ontbijt met zelfgemaakte aardbeienjam kwamen er opeens allemaal kleurige hoogteprofielen van de Mont du Chat te voorschijn die men thuis uitvoerig had bestudeerd. Men wist precies bij elke kilometer hoe men moest fietsen. Ter geruststelling was de boodschap: gemiddeld komt hij niet onder de 10%. Nou daar…” “Nee, dat had voor mij inderdaad niet uitgemaakt, dat is waar. Voor mij was het gewoon steil, steil en nog steeds steil. Verschil heb ik niet gemerkt. Ik mocht als eerste starten, anders moesten de anderen weer zo lang op mij wachten boven. Buitengewoon sympathiek van mij. In alle voorspellingen had men mij als langzaamste voorspeld. In het begin denk je nog, dit gaat best goed maar al ras word je door iedereen ingehaald. Eerst door Jan, die met een irritante tik in z’n fiets mij probeert uit m’n ritme te halen. Dan Peter, die briesend als een paard langskomt en daarna Bobo en Dinus. Maar die heb ik even gemist, ze zijn waarschijnlijk langsgekomen op het moment dat ik me - kijkend naar m’n voeten - net aan het afvragen was waarom ik dit ook al weer allemaal deed en…” “Ja, dat moment duurde vrij lang, zo ongeveer de hele klim, wat een rot eind was die klim. En weet u wat helemaal erg
Mini jaagt op de debutant
was, men had verteld dat de klim 12 kilometer was. Maar hij was 14 kilometer. Weet u hoe erg dat is, als je denk dat je er bijna bent maar dat het dan nog 2 kilometer duurt, van minimaal 10 %?” “Juist, en tot slot werd ik door Mini ingehaald die mij vriendelijk lachend passeert om vervolgens 100 meter onbereikbaar voor mij te gaan rijden. Toen ik eindelijk boven kwam lag er inmiddels geen sneeuw meer, zodat op het terras in de zon, na een zeer langdurig beraad van de tijdritcommissie, de prijzen konden worden uitgereikt. Bobo en Mini waren de winnaars, Jos kreeg de Rode Lantaarn, ik de prijs voor de snelste debutant en Peter een soort opvouwbare wisselbeker-oeuvre prijs. Wat dat betreft niets dan lof voor de tijdritcommissie hoor Edelachtbare, maar 10
de omstandigheden waaronder de uitslag tot stand is gekomen is bijzonder duister. Wij eisen dus als debutanten transparantie
want het kan toch niet zo zijn dat in een land als Nederland in 2008 nog steeds.…” “Nee ik had ook nog nooit van de Mont du Chat gehoord. Volgens mij niemand, je kan er niet echt mee thuiskomen, daarom...” “Nou zeuren, het staat wel op internet nu dus…” “Tuurlijk Edelachtbare, advies is altijd welkom...ik …” “Aha, harder leren fietsen en over twee jaar weer proberen.....ga ik doen.....” “U ook een prettige dag verder, kom Jos...” Michiel Hoogendijk.
UITSLAG 9e LEDIG ERF TIJDRIT MONT DU CHAT 2008 Klassement mannen: 1. Hans van Bohemen.................1:04:48 2. Dinus de Vries.........................1:05:32 3. Peter Verhallen........................1:09:43 4. Jan de Ruiter............................1:11:15 5. Rob Posthouwer......................1:15:16 6. Bert Coenen...........................1:19:31 7. Gerco Meijer...........................1:23:12 8. Michiel Hoogendijk.................1:26:25 9. Jos Smulders...........................1:31:51 Klassement vrouwen: 1. Mini Kalivianakis....................1:21:05 2. Janine Mariën..........................1:26:22 3. Marianne Floor........................1:29:17 4. Martine Hoogendam................1:30:25 11
HOTEL LIMBURGIA Met twintig man vieren we het eind van het atb-seizoen op kampeerboerderij Bruisterbosch. ‘De Meerssenroute is volgens de kaart maar 45 km met enkele uitdagende klimmetjes’, zo leest Jan voor. Maar de 80 km van de tocht van de dag ervoor voelt iedereen nog in de benen. Bovendien waait het zo hard dat vanuit het peloton al snel om koffie wordt geroepen. We wijken af van het parcours en rijden door naar Valkenburg. Daar splitst een groep zich af om in het stadje nog wat hellingen te pakken. De rest stopt bij het eerste de beste café onder aan de Cauberg. Iedereen ziet er afgepeigerd uit en is overdekt met modder. ‘Ge kunt uw fiets binnen zetten’, klinkt het zacht vleiend vanuit het halfduister als we voor de deur staan. Wat is dat nou? Gaan we dollen? ‘Ja, echt, komt ge maar binnen’, klinkt de stem nogmaals als ze ons zien aarzelen. Een dikke man wijst naar een groot dartbord achterin de zaak. We duwen wat onwennig onze fiets naar binnen, lopen
langs de bar naar achteren en zetten hem in de hoek van het café. We blijken de enige gasten te zijn. Eindeloze Limburgse schlagers komen uit het plafond. Een schriele man in een lange zwarte oberjas zet een bakje oranje pinda’s op tafel. Het haardvuur wordt ontstoken. We lachen wat onwerkelijk tegen elkaar. Door modderpoelen en baggerzooi zijn we gegaan, tientallen steile heuvels hebben we bedwongen, met het gevaar voor ogen hebben we ons van hellingen gestort, maar deze ervaring is niet te plaatsen. Bevinden we ons in de Limburgse variant van Hotel California? …you can stay as long as you want, but you can never leave…. We gaan het absurde van onze situatie inzien. ‘Zoiets zou ook bij café Ledig Erf normaal moeten zijn’, proberen we nog tegen elkaar te zeggen, ‘gewoon met je fiets het café in’. Nu onze versnaperingen op zijn, willen
We mogen dollen! En we komen zeker terug! 12
we snel, maar in stijl vertrekken. Martine scheurt als eerste met een rotgang langs de bar naar buiten. Edwin gaat in een flits achter haar aan. Paul neemt van buitenaf foto’s, want niemand zal ons thuis geloven. De dikke man achter de bar schuddebuikt van plezier. De muziek tettert ‘Der stet un perd in de gang, perd in de gang…. ‘We komen zeker terug’, schreeuw ik in het voorbijgaan, de laatste barkruk voor de deur rakelings ontwijkend. Buiten missen we Jeroen, maar gelukkig komt hij net naar buiten: we zijn ontsnapt en trappen keihard de vrijheid tegemoet. Binnenrijden bij café Ledig Erf is natuurlijk altijd mogelijk!
Alex Leenders, 12 maart 2008
INTERVIEW MET WIELERCLUB DE KLAMME ZEEM
“WE HADDEN MISSCHIEN WEL WIELRENNER KUNNEN ZIJN” “We zijn niet zomaar een eigenzinnige wielerclub”, verklaart Jaap Trappenburg, alias ‘de Voorzitter’ van wielerclub de Klamme Zeem. Begin dit jaar stonden ze ineens op ‘ons’ terras in hun prachtige Bertin shirts aan hun favoriete biertje de Weihenstephan. Reden genoeg om op een mooie dinsdagavond onder de luifel van het Ledig Erf met voorzitter Jaap Trappenburg over hun club te praten.
carbon’ zogezegd en zo ontstond er al gauw een groepje vrienden en bekenden – dertigers nog - dat er fanatiek en vrolijk op los fietst. Aan mij de eer om het tot een wielerclub samen te smeden en het een beetje bij elkaar te houden. Bij de eerstvolgende barbeque is er meteen van een ‘ledenvergadering’ gesproken en een opening en sluiting en tussendoor flink fietsen afgesproken.”
Ontstaan. “We kennen elkaar van schaatsen: een aantal vrienden uit de Betuwe en wilden weer eens iets anders. Je kunt natuurlijk je midlife al aan zien komen en een Harley kopen maar wij verkozen de Pinarello. ‘Van gietijzer naar
Start. “We starten meestal bij iemand thuis, met veel koffie en koeken. We rijden meestal een rondje over de Wetering en door De Betuwe, maar schuwen niet de klassiekers (Wageningen, Limburg en verder). Ook hebben we een tijdrit en een 13
Na zich flink in het zweet te hebben gewerkt, warmen de zemen zich weer op bij het Ledig Erf
Finish. “Die vindt ook meestal bij iemand thuis plaats. Nadat iedereen een beetje is uitgepuft, wordt een biertje zeker niet geschuwd en is onze honger nauwelijks te stillen. Soms gaan we naar het Ledig Erf om daar ons geliefde Weihenstephan in te slaan. De afsluiting van het seizoen vieren we met een weekend Limburg. Maar we willen deze winter wel gaan doorfietsen.”
de slipstream hangen en zien we wel weer bij de stop of bij thuiskomst. We hebben grote ambities om goed te rijden, nou ja soms willen we dat zo voelen. Het moet wel stimulerend voor iedereen blijven; daar probeer ik op te letten. Zodat er niemand afvalt. Het moet eigenlijk van begin tot eind een ‘feest’ zijn. Ik wilde graag een club die staat als een huis: enthousiaste mensen die er voor gaan. Maar ook van plezier houden. We hebben nu een vaste kern van minstens 12 leden en erom heen nog ruim 30 mensen. Soms kijk ik wel eens hoe goed jullie fietsclub het voor elkaar heeft.” Ehhhhh, nieuw biertje Jaap ….?
De Formule. “We zijn behoorlijk fanatiek: snelheden van 35 en hoger worden niet geschuwd. En competatief: wie een mindere dag heeft gaat maar in
Bertin. “Bij de Ronde van Vlaanderen heb je zo’n Rondeshop met van die nostalgische shirts. We kwamen uit bij Bertin: een wielrenner die weinig voor-
‘Betuwse Beukronde’. Sommigen rijden ‘stiekem’ tussendoor in de week. Laatst zijn we eens op woensdagavond met het LE meegereden; daar moesten we nog wel even stevig doortrappen.”
14
de nieuwsbrief nu al een paar weken: zeer stimulerend! Daar kunnen wij weer wat van leren!
stelde en daarna zijn dagen sleet in een wielerzaak. Een sterke naam! Je vind hem op www.dewielersite.net. Een aantal Vlamingen struint nu voor ons Vlaanderen af naar de orginele wolletjes Bertin.”
Vrouwen. “Ik wil eigenlijk niet dat het een echt ‘mannengedoe’ wordt en er kunnen bij ons nog wel wat vrouwen bij. Maar de vrouwen die we we hebben, zoals de roze panter, laten de heren flink naar adem happen. Het zou mooi zijn als ze vaak meefietsen.”
Kontakt. Wie op de site van de Klamme Zeem kijkt (klammezeem.hyves.nl) begrijpt meteen waaraan de heren onderweg hun energie ontlenen en wat er te zemen valt. Elke week is er een weekbrief met tochten, belevenissen, anekdotes, oproepen en ‘de beste renner van de week’. Dat kan zijn ‘de Beul’, ‘de bijna beul’, de ‘mecanicien’, de ‘roze panter’, de ‘huisarts’, de ‘bewaker’, ‘Pat’ en natuurlijk ‘de Voorzitter’. Straffe taal zoals: in de kont zitten, het vuur op de pedalen leggen, een strak tempo, de Bertin trein en dat alles smaakt als Wieger K. Ik moet zeggen: ik ontvang
Tot slot. Terwijl wij buiten ons laatste biertje nemen en afspreken om kontakt met elkaar te blijven houden, worden de stamgasten binnen aan de stamtafel steeds luider; stamgasten die tijdens ons gesprek hun racefiets voor onze neus parkeerden. Nog een fietsclub??? Nog een vat Weihenstephan? Otte
Folder uitgedeeld bij Omloop Het Volk (zie volgende bladzijde)
15
NIEUWE KLASSIEKERS, DEEL 3:
OMLOOP HET VOLK Volgens ervaringsdeskundigen van het Ledig Erf zijn de toertochten die Jan Builtjes zo per seizoen op een rijtje zet en waar hij mensen voor werft, bijzonder fijne tochten; stil, door mooi landschap, met een juiste mate van trainingseffect voor juist dát moment in het seizoen. geraasd dat hij de pijl naar rechts (richting het asfalt) over het hoofd gezien had en nog 2 km genoten had op zijn kasseitjes. Uiteindelijk heeft Jan 6 km extra kunnen genieten. (Naar verluid stond de pijl halverwege de Paddestraat, red.) In ieder geval was deze dag een groot succes en maakte dat ik (en met mij velen) niet voor Limburgs mooiste heb gekozen dit jaar, maar voor de La Magnifique te Rochefort. Jan, volgend jaar ga ik zeker weer mee; de Muur is bedwongen, zo ook de kasseien. Maar dan verwacht ik wel dat je overstag bent voor het nieuwe LE shirt! Marian
Deze tocht echter, Omloop Het Volk, reden we slechts met z’n vieren: Jan, Theo (een Nachtegaal), Ber en ik. In een voor mij goed bij te houden tempo reden we over kleine landwegen door een ongekend lieflijk landschap. Tuurlijk, de Muur van Geraardsbergen en nog een paar vergelijkbare klimmetjes moesten veroverd worden, maar het weer was fantastisch en de heren beleefd. Echter, op het moment dat het asfalt overgaat in van die afgrijselijke hobbelstenen oftewel de beroemde Belgische kasseien, ondergaat Jan een metamorfose. Hij steigert nog net niet met zijn fiets (scheelt echt weinig!) en gaat er als een speer vandoor. De drie overigen totaal verbijsterd achter zich latend. We keken dan ook niet gek op dat Jan na een 3e traject van hobbels (de Paddestraat, red.) in geen velden of wegen meer te zien was. De voorsprong was dit keer toch wel erg groot. Jan was als een stip aan de horizon verdwenen. Het asfalt was teruggekeerd, maar Jan niet. Ber reed terug tot de kasseiengrens, maar geen Jan. We troostten ons met de gedachte dat Jan deze tocht al meerdere keren gereden had en gingen gedrieën naar de volgende stempelpost ”op ’t cafeeke” met terras. Na ruim een kwartier kwam Jan om de hoek kijken. Hij was zo enthousiast over de kasseien
Doosje ReSkin, de‘beschermpleister voor dames en heren’
----------------------------------------------Foto op vorige bladzijde betreft de bij de start uitgereikte begeleidende folder:“Leg de pleister, met de kleefzijde naar boven, op de vingertoppen. Bevestig de pleister met de hand, op het perineum.” 16
HET INTERVIEW: JOLANDA VAN BERGEIJK
“…IK BLIJF MIJN DOELEN CONSTANT BIJSTELLEN…” Bij binnenkomst zie je het meteen: hier woont een echte Ledig Erver. De brievenbus is in het “oude” Ledig Erf logo geverfd. Heel mooi. We gaan lekker in de tuin zitten om nog even te genieten van het mooie weer. Onder het genot van een heerlijke maaltijd en een glaasje witte wijn kletsen we over van alles en nog wat. Het is gezellig, het kost ons moeite om ter zake te komen. Nou vooruit dan maar, daar gaan we. de hardlooptrainingen en het skeeleren in de zomer heb ik altijd erg leuk gevonden. Jammer dat ik geen supertalent was, maar doordat ik behoorlijk fanatiek was en gemotiveerd was om hard te trainen, 3 tot 4 keer per week, kreeg ik de schaatstechniek toch goed onder de knie. Tijdens mijn studententijd heb ik alle sportieve activiteiten overboord gezet om plaats te maken voor allerlei studentendingen.”
Wanneer ben je met wielrennen begonnen? “Ik ben al heel jong met fietsen begonnen, maar het was meer onderdeel van de schaatstraining in de zomer dan dat het om het fietsen zelf ging. Mijn vader heeft een eigen schaatsclub opgericht toen ik een jaar of
Wanneer heb je het fietsen dan weer opgepakt? “Ik heb in 1995 (halverwege de jaren negentig) meegedaan met een sponsortocht, een non-stop fietsestafette van Lissabon naar Breda. Deze tocht was echt heel goed georganiseerd met gesponsorde kleding, eten, fietsen, etc. Na afloop van de tocht mocht je jouw fiets voor de helft van de prijs kopen, waardoor ik dus in het bezit kwam van een mooie rode Koga. De jaren daarna was ik een echte mooi weer fietser; een paar keer jaar als het echt warm was. In de zomer van 2000 ging ik weer eens op fietsvakantie met een aantal vriendinnen, naar de Alpen. Toen werd ik eigenlijk pas echt enthousiast en samen spraken we
12 oud was, ik schaatste vroeger vooral. In de zomer fietste ik een keer in de week met mensen van de schaatsclub, ik op de oude fiets van mijn vader. Eerlijk gezegd vond ik fietsen toen niet echt leuk. Ik wilde altijd heel graag proberen om mee te komen, maar het was ontzettend zwaar. Na de fietstraining moest ik een uur op de grond liggen om bij te komen, zo moe was ik dan. Maar het schaatsen vond ik fantastisch, ook 17
af om de Marmotte te gaan fietsen. En dat betekende dat er getraind moest worden.”
fijne mensen bij de club zitten. Ik heb dat natuurlijk vooral ook gemerkt na dat ongeluk. In de tijd dat ik in het ziekenhuis lag hebben vrienden van de club mijn nieuwe huis geverfd en de boel verhuisd. Vanuit het ziekenhuis kon ik er zo in. En de leuke brievenbus, heb ik daar ook aan te danken.”
Hoe ben je bij het Ledig Erf terecht gekomen? “Van de ene op de andere dag liep ik over van motivatie aangezien ik de Marmotte zou gaan fietsen en wilde ik dus lekker trainen. Bas van Stratum, die ik nog kende uit mijn studententijd, vertelde me dat er een groepje meiden van het Ledig Erf op woensdagavond fietste. Eind 2000 ben ik een keer mee geweest, maar die winter lukte het me nog niet om het fietsen echt op te pakken. In 2001 ben ik toen in april voor het eerst met het Ledig Erf mee geweest. Gelukkig had ik een kaart bij me, want ik werd volledig zoek gefietst. De tweede keer bleef Michiel op me wachten maar daarna boekte ik al snel progressie en kon ik gewoon het hele rondje meefietsen. En tja, ik moest nou eenmaal trainen voor de Marmotte, dus dat voorjaar ben ik echt fanatiek met wielrennen begonnen.”
De Ledig Erf brievenbus van Jolanda
Wat vind je leuk aan wielrennen? “Voor mij is het echt de combinatie van het mezelf fit voelen en reizen. Dus aan de ene kant is het heerlijk om een goede conditie te hebben, om met mijn lijf bezig te zijn, om in balans te zijn. En aan de andere kant houd ik van reizen, van onderweg zijn, nieuwe gebieden ontdekken. Door te fietsen kan ik deze twee dingen mooi combineren. Wat ik trouwens ook erg fijn vind van wielrennen is dat het een goede manier is om je gedachten te laten gaan, om de dingen weer op een rijtje te zetten. Een soort van meditatie dus eigenlijk.”
Wat vind je van het Ledig Erf? “Wat ik meteen erg leuk vond was de combinatie van fanatiek sporten en gezelligheid; na het fietsen met z’n allen blijven hangen op het Ledig Erf. Hierdoor heb ik snel veel mensen leren kennen en kon ik me aansluiten bij groepjes voor gezamenlijke fietsweekenden en vakanties. Dat het oude “fietsbiertje” er niet meer is vind ik dan ook erg jammer. Ik ben ook wel benieuwd of het voor nieuwe mensen nog wel zo gemakkelijk is om aansluiting te vinden bij de club. Verder vind ik dat er gewoon erg veel
In 2005 heb je een ernstig ongeluk gehad, waarbij je je bekken hebt 20
kracht en conditie opbouwen dan ik nu heb, omdat ik een fietsweekend in de Ardennen met mensen van de club heel gezellig vind. En aangezien het niveau toch best hoog ligt, denk ik dat dat nu nog iets te zwaar voor me is.”
gebroken. Je hebt een lange revalidatieperiode achter de rug. Hoe heb je je hier doorheen geslagen? “Mijn eerste reactie na het ongeluk was dat ik er weer helemaal bovenop wilde komen. Er werd me verteld dat ik rekening moest houden met het feit dat ik niet meer alles zou kunnen. Maar ik wilde wel alles. Ik ben een harde werker en ik ben fanatiek. Veel revalidatie, weer sterk worden, dat moest me er wel doorheen helpen, dacht ik. Het is echt een strijd geweest, maar toch heb ik moeten leren dat ik inderdaad niet meer alles kon op de manier waarop ik daarvoor met fietsen was bezig. Ik moest dus mijn doelen bijstellen en meer recreatief fietsen. Dat betekende wel minder mee doen met het Ledig Erf omdat het er daar toch wel behoorlijk fanatiek aan toe gaat.
Hoe vaak fiets je? “Twee keer in de week, een keer door de week en een keer in het weekend. Zondag ga ik vaak mee met het Ledig Erf om 13:00 uur, en ik kan je vertellen dat ik tegenwoordig een van de langzaamste ben van de hele club. De eerste paar keren dit jaar vond ik het heel zwaar. Het is leuk om te zien dat er even op me wordt gewacht in de heuvels, dat waardeer ik echt enorm. Tegenwoordig kan ik al veel beter meekomen en hoeft er niet meer op me te worden gewacht. En op woensdag fiets ik in mijn eentje een rondje, lekker rustig in mijn eigen tempo, meer een soort duurtraining. Ik merk dat ik steeds sterker aan het worden ben en dat ik weer aan het opbouwen ben. Dat geeft een heerlijk gevoel. Het is me tegen gevallen hoe lang het allemaal geduurd heeft om terug te komen, maar sinds een paar weken voel ik me weer lekker. Wie weet ga ik ooit nog weer eens vaker fietsen en andere doelen stellen…”
Op reis in Ecuador
Eind vorig jaar heb je een kunstheup gekregen. Hoe gaat het nu met je? “Eigenlijk heel goed. Zowel in het dagelijkse leven als op de fiets kan ik weer veel meer. Afgelopen winter, bijvoorbeeld, heb ik in Nepal gefietst. Lekker in de bergen fietsen en een beetje rondreizen, dat gaat eigenlijk weer helemaal goed. Ik wil nog wel iets meer
Noem eens een tocht waar je goede herinneringen aan hebt. “Dat was in 2001, de eerste keer dat ik meegedaan heb met de Marmotte. Dat was geweldig. Puur door de prestatie, door het feit dat ik die tocht uit kon fietsen en ook nog in een goede tijd. De regen kwam de hele dag met bakken uit de hemel, maar het 21
er tegen-woordig meestal geen C-groep meer achteraan komt. Natuurlijk Hans Bobo, die komt je altijd halen als je langzamer een berg op fietst en maakt zo een hoop extra meters. Verder probeert hij het natuurlijk altijd iedereen naar de zin te maken, organiseert hij clubtochten, etc. En dan Bert C., hij houdt ook vaak zicht op de achterhoede, maar ik verdenk hem er soms ook wel van dat het uit luiigheid is.”
deed me helemaal niets. Ik was gewoon lekker bezig met die Marmotte en het was zo’n euforisch gevoel toen ik over de finish kwam.” Wat mag eigenlijk niemand over je weten? “Ik wil niet op de centerfold van het clubblad.” Heb jij nog een top 5 waar we op de club lekker over kunnen roddelen? “Een van de dingen die leuk is aan de club is dat het allemaal niet zo geregeld is. Toch vind ik het soms wel jammer dat op er zondag niet wat socialer gefietst wordt. Mijn top 5 gaat daarom over sociale fietsers, in willekeurige volgorde. Michiel, heeft menig (vrouwelijke) nieuweling op de LE-route opgevangen en zo de club binnen geloodst. Otte, onderneemt van alles om op zondagmiddag een groep bij elkaar te houden. Erg fijn, zeker omdat
Laatste vraag. Wie zou jij graag geïnterviewd zien in het volgende clubblad? “Ik ben wel benieuwd naar Jos Smulders. Hij heeft mede de stijlprijs bedacht vorig jaar, een erg leuk idee. En volgens mij is hij al een aantal jaren lid maar eigenlijk ken ik hem helemaal niet. Ik wil wel graag meer over hem te horen.” Mini & Janine.
Foto: Ivan Soenario. 22
IN HET SPOOR VAN MARCO Een aantal Ledig Ervers/Nachtegalen reed op 22 juni een relatief nieuwe cyclo, de ‘Gran Fondo Marco Pantani’, met start en finish in het Italiaanse stadje Aprica. De ‘Pantani’, 172 kilometer lang met drie klimmen en vierduizend hoogtemeters, lijkt verdacht veel op de koninginnenrit uit de Giro van dit jaar. We waren dus gewaarschuwd. Om kwart voor zeven ’s morgens rijden we in ons groene Pantani-shirt het vak binnen dat bij onze startnummers hoort. Dat wil zeggen, de mannen onder ons. De vrouwen mogen vooraan starten, vlak achter de wedstrijdrenners. Maar de ‘chip’ aan onze fiets zal zorgen voor een eerlijke tijdregistratie. Het is al 23 graden en het belooft een warme dag te worden. Hoe anders dan een week eerder, toen we zelfs een keer in de natte sneeuw de Passo Foscagno opfietsten bij een temperatuur net boven het vriespunt. Om precies zeven uur klinkt het startschot en ruim vijf minuten later komen ook wij in beweging, uitgeleide gedaan door bergen groene confetti en
de muziek van een orkestje. Een lang groen lint van zo’n drieduizend overwegend Italiaanse fietsers rijdt het eerste uur voornamelijk naar beneden. Het is opletten geblazen. Af en toe zie ik iemand van onze groep rijden. Wat een fantastische organisatie: alle auto’s worden de hele dag voor ons tegengehouden. Ik voel me een echte wielrenner.
Sneeuw en ijs. In Ponte di Legno begint de klim naar de vandaag autovrije Passo di Gavia, met z’n 2.621 meter het hoogste punt van vandaag. Deze col hebben we een kleine week eerder al van de andere kant beklommen, in mist en regen, maar van deze kant is de beklimming nog een stuk mooier. Na een geopende slagboom halverwege de klim wordt de weg heel smal en soms behoorlijk steil. Prachtige en diepe vergezichten aan de linkerkant. Samen met Henk en Luut passeer ik achtereenvolgens Patricia, Wim, Ber en Riena. Dan komt er een tunnel, het landschap verandert, steeds minder bomen en meer sneeuw langs de weg. Plotseling zijn we boven, De auteur en Henk bovenop de Gavia 23
De eerste kilometers gaan al lekker omhoog, maar al gauw wordt het steiler en zakt de snelheid soms onder de vijf kilometer per uur. Er wordt door veel mensen gelopen, dus wat zou ik klagen. Henk en Luut fietsen langzaam bij me weg, die zou ik pas terugzien bij de finish. Af en toe staat de hoogte op een naambord, daaraan zie ik hoe ik langzaam vorder richting de 1852 meter van de top. Bovenop de Gavia
in een land-schap van sneeuw en ijs. Maar van omstandigheden als destijds bij Breukink en Van der Velde in de Giro is vandaag geen sprake – je kan zelfs afdalen in kor-te mouwtjes! In de prachtige lange afzink naar Bormio is een ligfietser al dalend aan het filmen. Brrr, hij liever dan ik! In Bormio vinden we een snel groepje waar Bart ook bij aansluit. Zo komen we precies om 12 uur in Mazzo di Valtellina, aan de voet van de gevreesde Mortirolo. We zien ook onze supersnelle daler Ber terug op het dorpspleintje van Mazzo, waar de bidons nog eens extra vol worden afgetankt. Ik probeer onbevangen te beginnen aan de klim waar we allemaal zo’n schrik voor hebben.
Henk blijft in het zadel op de Mortirolo
Lopen op de Mortirolo
Onze vriend Marco deed er ooit minder dan 44 minuten over, maar ik heb een uur meer nodig voor deze helse klim van ruim 13 kilometer. Ondanks mijn voornemen af en toe te stoppen, fiets ik toch in één keer naar boven, om vervolgens naast het houten col-bord een beetje bij te komen. Vooral de middelste zes kilometers van de klim tot aan het Pantani-monument, met gemiddeld 12,3%, hakken er flink in. De drinkpost na de top laat ik links liggen (dom dom dom!) en vrij moeizaam rijd ik het ‘vlakke’ stuk over een bergkam dat af en toe toch gemeen oploopt, tot de mooie afdaling naar Aprica. San Cristina. Het beste is er bij mij duidelijk af als ik voor de eerste keer Aprica binnenrijd. Gelukkig krijg ik wat 24
drinken van Henriëtte en Marian. Dan het laatste rondje van 20 kilometer dat ik de dag ervoor nog heb verkend. Zeshonderd hoogtemeters in 6,8 kilo-meter, dat is gemiddeld toch bijna 9%, met vrij makkelijke stukken in het begin en dus extra zwaar aan het eind. Hoe die laatste kilometers van de klim naar San Cristina gingen, daar praat ik liever met niemand over. Helemaal leeg bereik ik de top en suis even later naar beneden richting Aprica. Als ik onder de mooie finishboog doorfiets, klinkt applaus van mijn maatjes die voor een deel al aan het bier zitten. Nummer 1893 is binnen. Luut was de snelste van onze groep, hoor ik, terwijl de kramp door mijn benen
schiet. Toch weer te weinig gedronken. Een prima pasta-maaltijd daarna in de helaas wat hoger gelegen sporthal doet gelukkig wonderen. Volgend jaar weer een cyclo? Wie weet. Maar dan wel zonder Mortirolo. Praktische info: Je kunt bij de Pantani kiezen uit 65, 152 of 172 km. Je kunt je vooraf online inschrijven. Kosten 35 euro, dat is inclusief een exclusief Marco-shirt, verzorging onderweg en pasta-maaltijd achteraf. Alle info is te vinden via www.gsalpi.it De volgende Pantani is op zondag 28 juni 2009. Frank van Waert
BORDEAUX - PARIJS Hoe Warm het was en hoe Ver De oude klassieker, eerste versie in 1891. Stond al jaren op de verlanglijst. Voorbereiding. Joost en Bert wilde graag mee. Na lang zoeken vonden we drie weken voor vertrek vriendin Jeanine bereidt om de bus te rijden. In Bordeaux was de wedstrijdorganisatie goed en aangenaam eenvoudig.
0-100km. Pas 6 minuten na de start kan er echt gefietst worden. Grote pelotons, bijna alleen Fransen, over golvende wegen. Niet te hard van stapel. De wind staat gunstig, de benen voelen heel goed. 100-200km. We verlaten de hoofdwegen. Er komen meer klimmetjes. Veel meer dan verwacht. Het wordt steeds warmer, de bidons raken snel leeg. 200-300km. Door het terrein en de hitte is de vaart er een beetje uit. Bewoners van een dorpje staan met flessen water langs de kant, die zijn meer dan welkom. Onze ploegleiding zorgt voor soep, dat zouden meer renners moeten doen. We rijden ter hoogte van Poitiers, maar voor ons staan er geen gangmakers klaar, zoals vroeger bij de profs het geval was.
Eenvoudig doch prima uitgepijld 25
De drie van Bordeaux; jong in nieuw en grijs in oud
rassen we de ploegleiding die net aan de koffie zit als we bij de laatste controle aankomen. Het wordt drukkend warm. De benen voelen nog steeds goed. 600-623km. Kort voor de finish gaat het parcours nog over twee 9% hellingen. Voor mij hoeft dit niet meer, ik kom wel vlot boven. De rit naar de finish had korter gekund. Bij aankomst ben ik op. Trondheim-Oslo was minder zwaar. Nabeschouwing. Joost haalt de prijzen op. We ontvangen weer de trofee voor de club van het verst weg. Totaal 1405
300-400km. Joost stapt af in Martizay. De hitte heeft hem teveel energie gekost. Bert en ik rijden de nacht in. Lampen verlichten en verblinden. Na het passeren van een snellere groep zijn we elkaar een tijdje kwijt. Veel renners rijden in het licht van hun begeleidende auto’s. Onze bus is op zoek naar een pompstation. 400-500km. Nog voor het licht wordt gaat het regenen. Dan krijgt ik last van mijn maag. Ik had geen koffie moeten drinken. Assistentploegleider Joost praat me weer op de fiets. 500-600km. Het wordt droog , ik voel me beter en kan ook weer op kop rijden. Na een snelle rit met wind in de rug ver-
Weer de trofee van heel ver
deelnemers waarvan 278 opgaves. De organisatie serveert na de finish grote stukken varkensvlees. Jeanine reed voor de eerste keer een volgbusje, maar ze had snel door hoe dat moet en ze vond het ook nog heel leuk om te doen. Uw redacteur en route, Jan Builtjes
Na gedane arbeid is het goed rusten 26
INTERVIEW
ANNEMARIE: HOE GAAT IE? Een aantal leden van Ledig Erf (en Nachtegalen) is al jaren 'vaste gast' bij het CCR. Het was een grote klap toen Jeroen van Hest in september 2006 overleed. Een goed moment om eens met Annemarie Rima om de ontbijttafel te gaan zitten om te vragen hoe het nu met haar gaat. Hoe gaat het me je? Eigenlijk best end. Heleen houdt van hard werken in goed. In het begin was het lastig. Eerst het huis en Ton is meer van de praktische durfde ik niet op bepaalde plekken in het zaken buiten. Zo is er een goede werkCCR te komen. Dat heeft ongeveer twee verdeling tussen ons drieën ontstaan. maanden geduurd. Er zijn zoveel herinneringen aan Jeroen dat je het toch niet weg kunt duwen. Toen ben ik een keer alleen door het hele huis gelopen en heb geprobeerd het een plaats te geven. Veel gasten schrokken heel erg van het bericht. Sommigen waren zo ontdaan dat ik ze zelf moest troosten. Pas na drie maanden kwamen CCR leiding geniet ook van een voedzaam ontbijt de eerste gasten die hier nog nooit waren geweest, Jeroen niet Ben je veranderd door het over-lijden hebben gekend en van niets wisten. van Jeroen? Mijn leven is natuurlijk wel veranderd zonder Jeroen maar ik heb mijn Aan wie heb je het meeste steun draai wel weer gevonden. Ik maak nu gehad? Aan mijn tweelingzus Heleen. minder plannen; ik leef nu meer bij de dag. Maar ook van familie van Jeroen’s kant, Volgens vriendinnen ben ik wat milder vrienden, vriendinnen, collega’s. Eerst di- geworden. recte hulp; later steeds meer praktische zaken. Heleen en haar man Ton hadden Wat zijn je plannen met het CCR? vroeger een kampeerterrein; de kinderen Wanneer Heleen en Ton niet zouden zijn nu het huis uit, dus dat kwam goed helpen was ik er niet alleen mee dooruit. Sindsdien komen ze hier elk week- gegaan. Ik wilde CCR dan niet verkopen, 27
maar naar een beheerder zoeken. Heleen heeft destijds gezegd: we praten er het eerste jaar niet over. Dat lukte niet helemaal: na ongeveer 8 maanden was het duidelijk dat Heleen en Ton definitief wilden meewerken. Inmiddels zijn ze hier zo vaak dat we nu een huis voor hen gaan bouwen op het CCR terrein. De combinatie met mijn leven in Maastricht is prima. Door de week ben ik druk aan het werk in Maastricht, lekker in de stad, in het weekend ben ik in het CCR heerlijk in de natuur. Mijn rol in het CCR is ook iets veranderd: meer regelwerk. We willen de formule van CCR voorlopig houden zoals ie is: open in het weekend en door de week gesloten. Er komen geen stacaravans of meer camping. En ook geen survival weken of zoiets. De fietsers (race en atb) en wandelaars blijven in de weekenden van harte welkom bij ons. Al vind ik het soms wel lastig om nee zeggen tegen verzoeken van verblijf tijdens de week. Ik heb nog wel het idee om later als ik met pensioen ga hier te gaan wonen, maar niet in mijn eentje. Hoe staat het met je contacten in Remouchamps? Ik heb vrij weinig contacten in Remouchamps zelf – dat liep vooral via Jeroen – maar wel nog af en toe met de fietsclub in Aywaille. Helaas is het contact met de fietsenmaker Philippe Matagne in Aywaille een beetje verwaterd; in het weekend heeft hij het gewoon te druk en door de week ben ik er niet. Maar de fietsers weten hem wel te vinden. Met het Ledig Erf en de Nachtegalen heb ik wel veel contact en daar zitten ook veel vrienden bij. Het
Ledig Erf blaadje lees ik vooral om de roddels bij te houden! Ik verwacht dat jullie gewoon blijven komen. Tot slot. Dessi is tijdens het gehele
Dessi luistert aandachtig toe
interview aan Annemarie’s voeten blijven liggen. Dat is logisch want deze trouwe CCR-viervoeter is een echte fietsliefhebber. Zij is destijds al via de helicopter als toeschouwer bij LBL gesignaleerd en ook ’s-middags schuift zij weer bij de tv aan voor Parijs-Roubaix. Annemarie, dank voor dit gesprek en we willen jou , je zus en je zwager graag alle goeds toewensen voor de toekomst. Jan en Otte
28
DE LANGE WEG NAAR DE HOGE VORK Dit voorjaar zijn we op verzoek van enkele clubgenoten een fietsroute gaan verkennen van het CCR naar La Haute Fourche, de gîte van onze oudvoorzitter Jacob van de Lagemaat. Door het dal van de Amblève rijden we Tientallen kilometers volgen we nu de L1 langs Beche, waar Leo Hakkert al jaren naar het Zuiden, dan denderen we via een gezellig vakantiehuis drijft. Vandaar een weggetje de oude kasteelstad gaat het richting Diekirch, via een route Vianden binnen en zijn we blijkbaar weer van Kees Vreeken. Net over de Luxem- in Luxemburg. burgse grens wijken we daarvan af en In Remich slaan we weer een achterzoeken wat rustiger weggetjes op. Al weggetje in. Over de wijnvelden kijken gauw blijken dat ‘rustig’ in de Ardennen we naar de Moezel, die we bij Schengen meestal gewoon ‘steil’ betekent. Bij de oversteken. Jacob moest zich hier destijds Steigung von Ouren verbleekt de Redou- met goede argumenten een weg praten te. Ongemerkt zijn we door een achter- door een blokkade van anti-globalisten, deurtje in Duitsland beland, waar een maar deze keer rijden we ongehinderd gemoedelijke oude herbergier zijn kaart- binnen tien minuten door Duitsland naar spel even onderbreekt om een blikje soep Frankrijk. Dat was alweer het tweede voor ons open te trekken. drielandenpunt vandaag. Na dertig makkelijke kilometers komen er dertig met behoorlijk wat klimwerk. Na Cirey-sur-Vezouze komen we een oude bekende tegen, de Col du Donon. We zijn dus echt in de Vogezen aangeland. Na een mooie afdaling komen we in Schirmeck, waarna we helaas geplaagd worden door druk vrachtverkeer. Volgende keer toch maar een andere weg nemen naar La-Croix-aux-Mines. Nu volgt een reeks van bescheiden cols, de laatste heet Col du Mont de Fourche. Fourche?! Jazeker! Net om de hoek ligt, Gemoedelijke herbergiers achter oude barkast na 465 kilometer, ons einddoel. Tientallen kilometers volgen we nu de L1 Na een paar dagen van klussen (waar Zuidwaarts en denderen we via een weg- was iedereen trouwens?) pakken we de getje de oude kasteelstad Vianden binnen fiets om de klimtijdrit te rijden die Jacob en zijn we blijkbaar weer in Luxemburg. in navolging van het CCR heeft uitgezet. 29
lekker denkt te gaan dalen, krijg je een stevige westenwind om je oren. Stevig doortrappen dus, maar nog wel genoeg overhouden voor de slotklim van de Mont de Fourche. Uithijgend op het bankje zie ik dat mijn achterband langzaam maar zeker leegloopt. Net op tijd terug. Volgende keer misschien van La Haute Fourche (www.lahautefourche.com) naar Les Camélias? Daar hebben onze clubgenoten Erwin en Margriet ook een mooie fietsherberg opgezet. Joost van Waert Tegeltje, tegeltje aan de wand, wie o wie?
Maar dit is wel even andere koek! Een prachtig, maar vreselijk technisch parcours van 16 km, met twee flinke beklimmingen erin en een bloedstollende afdaling met ontelbare bochten, waaronder een dubbele chicane (geen vangnetten). Een grondige parcoursverkenning is dus geen luxe. En net als je boven op de open vlakte
Parcours van de Haute Fourche Tijdrit
MARTINE Als jij langs komt op je racefiets spring ik soepel in je wiel, na een glimp slechts van je ogen voel ik me licht als dun textiel. Als ik jou zie op je racefiets nou dan is mijn middag goed daaruit mag je concluderen dat je mij gewoon wat doet Oh Martine, oh Martine, hoe kan ik jouw hart verdienen, ik hield altijd van brunettes, maar ik hou het nu op blond. Voor een cyclo of een tijdrit ben jij vaak de favouriet, wees dan zeker dat ‘k er bij ben
en intens en diep geniet. Ik weet best dat ik geen kans heb ‘t is me nergens om te doen, maar een zwoele blik is mooier dan een doodgewone zoen. refrein Jij hebt alles wat ik mooi vind, jij hebt charme, gratie, stijl, door jouw vele kwaliteiten ging ik aardig voor de bijl. Maar zo lang de wielen draaien, en de bergen blijven staan, blijf ik hunkerend, maar tevreden, rustig in je wiel meegaan. refrein 30
BIERPROEVERIJ CAFE LEDIG ERF
EEN WEIHENSTEPHAN KOMT ALTIJD GOED AAN Nondeju! Hoe kon ik vermoeden dat de bierproeverij van Weihenstephan zo in de smaak zou vallen? Ja, een leuke folder, o.k. bekend bier, een doordeweekse dag. “Hier, echt iets voor jou”, aldus Edy terwijl hij mij bij de après fiets op zondagmiddag een folder in de handen drukt. We spreken 9 april 2008. Bij binnenkomst tref ik een reeds goed geluimd café aan waar twee vrolijke Duitse heren van middelbare leeftijd achter de tap staan, samen met enkele in het wit gestoken Nederlandse mannen bij de glazen. In de hoek een stapel kratten. De jasjes gaan uit. De heren blijken brouwmeester te zijn. Men is reeds in andere landen (Jaapan) geweest om het heerlijke nat te promoten en nu is Nederland aan de beurt. En wel het Ledig Erf waar zij zich kennelijk meteen thuis voelen.
(12 maar liefst) en het personeel (erg toegewijd). Weihenstephan heeft volgens de folder inmiddels 12 verschillende bieren, waarvan alleen het Festbier een seizoensbier is. Het eerste biertje wordt gepresenteerd: een gewone pilsner. “Dat maken we ook”. Met de lekkere frisheid en een beetje bittere afdronk: prima. De brouwmeesters drinken gezellig mee. “Maar dan wel in halve liters natuurlijk, zoals thuis”, verklaren ze met een glimlach. Na een korte drinkpauze komen de heren los. Waarom bij Ledig Erf? Omdat het Ledig Erf de grootste afnemer van Nederland is! Edy glimt en terecht natuurlijk. En wij ook, want daar werken we als fietsclub zondags ook flink aan mee. Op de tafel de folders ‘The first 1000 years’ met de gezellig drinkende nonnetjes, sommigen met schalks opgetrokken rokken. De man vertelt nu verder over de universiteit: er wordt daar breed gedoceerd, namelijk over de voedingsleer en dus niet alleen over het brouwen. “Elke echte brouwer heeft onze universiteit bezocht”. Dat gaat in samenwerking met de universiteit van München en je krijgt nog een echt diploma ook.
Seit 1040
De enthousiaste brouwmeester vertelt over de historie (de oudste nog bestaande bierbrouwerij ter wereld), het brouwen (zeer verantwoord allemaal), de smaken 31
Gewis! Een tweede bier wordt aangerukt: een Kristall: heerlijk, helder, Weihenstephan! “Sommigen noemen het ook wel onze Champagne”. Niets mis mee, zum Wohl! Inmiddels is de gehele groep woensdagavond LE-fietsers binnengekomen, die natuurlijk ook schrikkelijke dorst hebben. Sommigen zijn verbaasd over zo’n onthaal maar laten zich de aangeboden biertjes natuurlijk goed smaken. “Ist dass auch Weihenstephan”?, hoor je sommigen zeggen en bestellen snel het vertrouwde Weissbier. De mannen achter de tap schakelen een tandje hoger bij zoveel enthousiasme.
verzucht hij met een glimlach. “De hele dag heen en weer lopen (hoogteverschil mindestens 60 meter), onderweg bellen en maar biertjes prüfen, een heel gedoe, maar je blijft wel gezond!”. Een derde bier wordt aangevoerd: ein Dunkel: een donkere Weizen dus. Te vergelijken met een Gulpener Dort, nou ja de smaak is goed maar geef mij maar een blonde Weizen. Af en toe komt een verdwaalde klant binnen die terugdeinst bij ‘twee mannen aan de bar met een Duits accent’; die verdwijnt dan snel met een welgemeend (?) ‘Ja Tschusssss’ het pand. Intussen worden aan de stammtafel diverse zieleroerselen blootgelegd en vinden er tussen fietsers en overige stamgasten ongekende verbroederingen plaats. Voor een enkele klant is het reeds genoeg, maar wij fietsers gaan natuurlijk voor de gehele rit.
Mannenpraat
Wat daarna nog verteld wordt, ontgaat mij enigermaten. Want hoe goed schmecken dann nog die twee andere zwaardere biertjes Vitus (7,7) en de Bock (7,4) die als uitsmijter door de vrolijke heren angeboten worden. Zij nog immer in halbe liters natürlich! Bij het laatste ‘Prost’ van Stephan breekt een luid Ap-
Der Franz sagt “Zum Wohl!”
Na een korte pauze verklapt Stephan dat elke werknemer 150 liter bier pro jaar voor slecht 30 euro (‘Steuer’) kan krijgen en dat wordt daar natuurlijk graag aanvaard. “Wat een zware baan ik heb,” 32
NIEUW LID
plaus loss en klinkt uit die viele dorstige kehlen het enige woord Deutsch dat sommigen nu nog kennen: zugabe, zugabe, zugabe! Otte P.S.: dat de volgende middag alleen nog een echte Weihenstephan ‘voor snel herstel’ kon helpen, spreekt voor zich!
FIETSGEDICHT Dichter groet ’s-morgens de dingen Dag kruk, dag zeikerds, dag café, hé fiets, ha slot, ga nou eens open, juist. Zeg voorwiel, blijf eens recht, o handen, hou dat stuur nou vast,
Hoe is je naam? Jessica Heeman. Sinds wanneer rij je met het Ledig Erf mee? Sinds juni 2007. Hoe heb je de club gevonden? Via de website. Hoe overleef je binnen de club? Door hard te fietsen, selfsupporting zijn voor het geval je de groep kwijt raakt en vooral blijven komen op zondag. Het type club bevalt erg goed, los-vast, half anarchistisch. Dat is wat ik zocht. Afgelopen winter heb ik 5 maanden last gehad van een kniebles-sure, opgelopen bij de Jiu-jitsu training. Ik heb eerst alleen moeten trainen voor-dat ik de club weer enigszins kon bijhouden. Hoe lang fiets je al? Twee jaar, dit is het derde seizoen. Wat is je ambitie op fietsgebied? Nog harder fietsen, goed bij de groep blijven, vooral in de klimmetjes. Ben je al officieel lid? Ja, sinds najaar 2007.
dag schots en scheve sterrenbeelden, vlieg toch niet zo snel voorbij, dag harde koude kinderhoofdjes blauwgroen in mijn ribbenkast – ha die voordeur, leeg portiek, hoi trap, daar kom ik, stommel stommel, antwoordapparaat vol ruis, we zijn weer thuis. Ingmar Heytze, 2000. Vrije bewerking van ‘Marc groet ’s morgens de dingen’ van Paul van Ostaijen. Jessica traint in de alpen voor het rondje Ledig Erf
Ingestuurd door Joost van Waert. 33
SCHURENDE SCHAKELS Otte’s roddelhoek *Sommigen willen na de overgeschilderde café-schrootjes nu de glas in lood ramen in oranje. *Wij vinden een rits aan de voorzijde van de nieuwe damesshirts een prima idee. *Wielerliefde: na afloop samen met je fiets onder de douche, gaat wel ver. *Van wie?: ‘ik kom echt geen woorden te kort om hier Frans te spreken’... *Wie heeft toch het ontbrekende LEtegeltje van Jacobs eetzaal? *Het blad NL-30 is na het clubblad verschenen met aan- en uitkleedpopjes. *Als ‘Voorzitter’ toch even stiekem bij het Ledig Erf op woensdagavond trainen! *In Rochefort inzetten op de 160 km en
vervolgens blijkt men in de bekende grot en kerk aldaar te zitten. *Wanneer je met het snot voor ogen de Motirolo oprijdt en denkt voor je een auto met caravan te zien, moet je je toch echt gaan afvragen wat je in je bidon hebt gedaan. *Wanneer je als rijpe LE-dame bij de start al die hitsige jonge Italiaantjes achter je in het vak hebt staan, voel je je stiekem ook weer even Pantani. (naam bij de redactie bekend). *En idem: “we hebben nog nooit zoveel van die broekies achter onze kont aan gehad!” (naam bij de redactie bekend).
ER IN GETUIND Zoals gebruikelijk tracht de wekkerradio mij uit het dromenland te rukken. Dag in, dag uit een vergeefse moeite: normaal heb ik een half uur nodig om bij m’n positieven te komen. Op een ochtend aan het einde van het eerste kwartaal was dit anders. In het half bewustzijn ving ik de woorden: “Vuleta”, Zutphen en Deventer op. Als boorteling van Zutphen was ik meteen klaar wakker. Het bericht ging over de startplaats van de tweede etappe van de Vuelta van 2009. De strijd tussen beide steden was beslecht in het voordeel van de eerste Hanzestad: Zutphen heeft een grote markt waar de ploegen zich goed konden presenteren, de karavaan aan auto’s en bussen konden hier goed worden geplaatst en er is voldoende hotelaccommodatie beschikbaar om alle renners, verzorgers en volgens te kunnen huisvesten. Om meer informatie te vergaren startte ik beneden aangekomen- meteen de PC op.
Helaas, noch de site van de lokale VVV, de site van de gemeente en van de Emper Tour Ploeg (de Zutphense wielren vereniging) gaven meer informatie. Ook het ochtend-blad maakte ons niets wijzer. Dan maar googelen, ook zonder resultaat. Er moest toch meer te vinden zijn? Wat verder zoeken leverde een forum op met daarop vele enthousiaste reacties. Een paar dagen later kwam ik er achter dat het bericht op de radio dateerde van de eerste dag van de vierde maand... Ruud Rutten 34
PARIJS – NICE IN 2009 In 2009 wordt er van 20–27 mei Parijs–Nice voor ons, gewone stervelingen, georganiseerd. Het lijkt mij leuk als we daar met een aantal Ledig Ervers aan mee gaan doen. Het is een etappekoers van 960 km over 6 dagen. De Euraudax Randonneurs Nederland (de ERN, de organisatie die ook de deelname van de Nederlanders aan ParijsBrest-Parijs heeft gecoördineerd) heeft een all-in pakket samengesteld. Er komt een bus voor de reis naar Parijs. Vanuit Nice worden we, na het voltooien van de rit, weer naar huis gebracht. Voorts zorgt de ERN voor 7 overnachtingen in hotels, 7 maal ontbijt en 6 maal diner en voor elke fietsdag een lunchpakket. De bus is bij elke etappeplaats aanwezig, dus je bagage reist met je mee. Bij de prijs inbegrepen is het inschrijfgeld en een (wieler?)shirt. Dit pakket kost 870 euro. Dat lijkt veel geld (en dat is het natuurlijk ook) maar ik denk niet dat we het zelf heel veel goedkoper kunnen organiseren!
Route Parijs-Nice van 2006
De start van de etappetocht valt volgend jaar op hemelvaartdag, dat lijkt me handig om te weten. Over de route kan ik nog niet veel vertellen, behalve dat hij niet veel af zal wijken van de echte Parijs-Nice, met veel klimwerk dus! Wat moet je doen? Nog niet zo heel veel....maar wel wàt..... Als je interesse hebt om mee te gaan doen zou ik dat vóór eind augustus willen weten. Ook zou ik dan willen weten of je mee zou willen doen met de bovenbeschreven “aanbieding” of dat je voorkeur hebt voor een Ledig Erf “zelforganisatie”. Indien dat laatste het geval is, wat zou je dan willen doen? Enfin, ik heb er nu al zin in....lekker veel fietsen en gewoon ’s nachts slapen..... Janine.
Met een beetje geluk zit deze er ook in!
35
Meet je thuis met deze klimmers en stuur de namen van de klimprofielen naar de redactie. De goede inzenders maken kans op een Ledigerf profielentrofee .
