Fietsclub Ledig Erf ~ VOOR TOERFIETSERS & HARDRIJDERS ~
herft 1996
Bulletin - sept. ‘96 De redaktie is bijzonder gelukkig met alle binnengekomen kopij. Zij waant zich in de ongekend luxe situatie om nu reeds al in het bezit te zijn van kopij voor het eerste nummer van het volgende seizoen. (Met dank aan Patrick). Op dit moment wil ik iedereen bedanken die een bijdrage heeft geleverd aan dit nummer, in welke vorm dan ook. Het aanleveren van kopij of het produceren en ter beschikking stellen van foto’s. En niet in de laatste plaats wil ik al diegenen bedanken die aanleiding hebben gegeven tot al deze schitterende reportages en prachtige bespiegelingen.Uiteraard is met de grootste zorgvuldigheid met de aangeleverde stukken omgegaan. Maar hier en daar kon de redaktie er niet omheen om een tikkeltje te schuiven of te schaven. Niettemin vertrouwen we erop dat alle afgedrukte teksten hun oorspronkelijke vorm vrijwel benaderen. Dit laatste nummer van het seizoen is tevens bedoeld als uitnodiging voor de seizoenafsluiting op zondag 13 oktober . Iedereen is welkom tijdens en/of na afloop van de zondagse fietsrit. Tot slot rest mij te vermelden dat de redaktie er het komend seizoen anders uit gaat zien, wegens het terugtreden van ondergetekende. Iedereen die het leuk vindt om assistentie wil verlenen, wordt uitgenodigd kontakt op te nemen met Michiel Galama. Namens de redaktie a.i., Frank Wester. Kontaktpersonen: Jakob v.d. Lagemaat (030-2322937) Voorzitter, begeleiding A-groep Frank Wester (030-2515513) Sekr./penn., begeleiding B-groep Michiel Galama (030-2934093) begeleiding B-groep Harry van Mechelen (030-2338399) begeleiding C-groep Wilma Kaiser (030-2936269) begeleiding R-groep Vertrek: Iedere zondag om 13.00 uur, vanaf Café Ledig Erf. Kontributie: F 25,- per jaar, over te maken op giro-nummer 766950, t.n.v. Fietsclub Ledig Erf, Topaasln. 34-3, Utrecht: of kontant te betalen aan sekr./penn.
‘sHertogenbosch- Bois Le Duc Met enige tegenzin begon ik aan mijn eerste etappe (en waarschijnlijk ook mijn laatste) uit de Tour de France. Ten eerste was het grote Oranje gisteravond onnodig ten onder gegaan tegen Frankrijk, ten tweede was het winderig en vrij koud herfstweer op deze 23ste juni en ten derde moest ik het allemaal alleen doen, omdat niemand van de fietsclub het aandurfde. De mentaal aller sterksten, waarvan misschien er nog wel een of twee over te halen waren geweest, gingen echter “iets” in Frankrijk doen. Om half acht s’ochtends arriveerde ik met enkele duizenden, veelal licht corpulente amateurs op hele dure fietsen bij de naar vee ruikende Brabanthallen. Ik had nu al gewaarschuwd kunnen zijn, het zware ontbijt in een luxe hotel had me toch enigszins wakker moeten schudden. Het begon gelijk al niet best: er werd hard gekoerst door woonwijken met verkeersdrempels en geparkeerde auto’s. Eenmaal de Maas over werd het landschappelijk in ieder geval zeer fraai, maar er stond harde wind en ik moest me al kapot rijden om bij een goede “bus” te kunnen aanpikken. Bij Zaltbommel vond ik het veel te snel gaan allemaal, een gedachte die ik 200km heb kunnen vasthouden. Na de noordelijke “lus” door de Bommeler- waard van 70km kwa-
men we weer terug hij de Brabanthallen om achter de watjes en mietjes van de 140km aan te sluiten. De bussen en waaiers van gefrustreerde oud B-amateurs bleven echter zonder ophouden de beuk erin gooien en tot het bittere eind moest ik proberen bij te blijven, afgezien van de lange stukken waar ik het alleen deed met mijn hertegewei. Die haal ik er tot na de herfstbronst in ieder geval niet meer af. Na elk kruispunt of bocht werd er meteen weer aangezet, kennelijk dachten ze allemaal dat ze gediskwalificeerd zouden worden als ze onder de 33 km/u reden. De enige ligfiets die we tegenkwamen werd collectief opgeblazen en in een mooi stuk Brabants landschap rondom Aarsgaarden begonnen diegenen die te veel hadden gegeven, te slingeren en zwabberen. Die wind bleef maar vanuit alle richtingen tegen blazen en ik besloot mee te zwabberen om in het ritme te blijven. Het parcours was steeds gevaarlijk met een oneindige hoeveelheid en variatie aan kruispunten, stoplichten, paaltjes, trendy fietspad-rotondes en de plaag van deze tijd: verkeersdrempels. Nu begon ook de hormoonspiegel tot een kritisch niveau te dalen en de goesting was op alle fronten vervlogen, hetgeen logisch was natuurlijk: (vervolg op pagina 9 )
Pagina- 3
Pagina 4
HOOFDGERECHT Meyrueis, LozSre, 19 augustus '96, 09:00, kilometer 0. De hemel is blauw als blauw kan zijn, het kwik zal niet bij de dertig stoppen. We staan onderaan de monumentale trap van hotel St. Sauveur, wachten op Manfred die zich in zijn busje omkleedt. De eerste toeristen schuiven aan op de terrasjes, zij hebben een rustige dag voor zich. Jacob morrelt nog wat aan zijn fiets, Kees bestudeert de route nog een keer. Met zijn goede visuele geheugen zal hij niet verkeerd rijden. Manfred stapt uit, klimt gelijk op het zadel. Een kleurig tricot spant om zijn buik, die het Bourgondische leven niet onberoerd heeft gelaten, zijn benen zien er echter goed uit. We vertrekken ! Kilometer 15. We rijden in de Gorges de la Jonte, die beneden ons stroomt. Hoog boven ons zien we de randen van de causse, de hoogvlakte. Tien jaar geleden zijn hier vale gieren, Franse zeearenden uitgezet, ze zijn niet in zicht. We gaan stroomafwaarts richting les Vignes, waar de zwaarste klim van de ronde, 5 km de Causse M'jean zal volgen. De weg is meest omlaag, Jacob rijdt dus voorop. Peter rijdt naast me rustig in een halve 'Delgado', zjin tijd komt nog. Ik kijk om naar Ernst die een eindje achter ligt, als Kees ineens
voorbij spurt. "Despuech" roept Manfred spottend. Kees gaat vol in de rem. De renner. Despuech is een van de karakters uit 'De renner' van Tim Krabb', het klassieke wielerboek dat een autobiografisch verslag geeft over de Ronde van de Mont Aigoual, die Krabb' in 1977 heeft gereden. Deze ronde (eigenlijk een acht, het zijn 2 rondes vanuit Meyruies) is de koninginnerit in onze Cevennen-tour. Het hoofdgerecht van 8 gangen. Het boek is door allen, behalve Jacob die niet verder dan de helft kwam, maar dan ook op een leesclub zit, scrupuleus bestudeerd. Peter heeft de vorige avond zelfs een speurtocht ondernomen naar het putdekseltje dat op de foto staat die de achterkant van de eerste drukken siert. Een van de tegenstanders gaat er als een haas vandoor, wordt door Krabb' belachelijk gemaakt omdat hij het toch nooit zal redden: Despuech. Kilometer 32. Gelukkig, de eerste rustplaats, les Vignes. Nogal vroeg, maar Manfred, de tourorganisator die onze hotels geregeld heeft en de routes uitgezet, moet hier een relatie onderhouden. Peter heeft de laatste kilometers langs de Tarn flinke druk op de trappers gezet en na Ernst is ook Jacob op achterstand gezet. 1minuut 45 klokt
Pagina 5
Kees als Jacob arriveert, hij maakt een mentale notitie. We nemen een koffie op de stoeltjes voor het caf', hebben een fraai uitzicht op de haarspeldbochten die naar de causse leiden. Ernst rijdt langs, roept dat hij gelijk doorrijdt. Dat wordt een mooi mikpunt. En in deze stijl, maar dan beter & spannender gaat het boek voort. Er werd tijdens onze vakantie rijkelijk uit geciteerd, tot groeiende ergernis van Jacob. Hoe het afliep met Despuech en waarom Krabb' nooit zal winnen: loop naar de erkende boekhandel. Onze belevenissen zijn teveel om in ''n roman, laat staan in een stukje goed te beschrijven. Daarom een samenvatting. Ikzelf had de tocht getraineerd door toen ik na 50 km toevallig alleen reed (Jacob had me geflikt door ineens door te rijden, Frank W. weet er alles van, Ernst had het vertikt om mikpunt te worden en de anderen waren me ook te vlug af) mijn achterderailleur aan gort te rijden. Na 5 km wandelen, "bonkoeraazje" zei het bermtoerisme, kwam eindelijk de afdaling naar Meyruies, dalen ging nog. Even gestopt
Pagina 6
om een kudde slangenarenden, van tevoren keurig beschreven door Jelle, te bevogelen , werd ik helaas opgebracht met het busje van Manfred. De tocht moest natuurlijk wel voltooid worden en gelukkig werd er in M. nog een huurracefiets gevonden die niet al te klein was. In de 2e lus was de Mont Aigoual 1570m , 20 km omhoog. Nu valt het met het percentage nogal mee, mensen met een goed inlevingsvermogen zullen van de beschrijving van de klim in het boek moe%r worden dan van de echte. Wel vervelend die pijn in je tenen bij een kleine fiets. Ook hier weer malheur, lekke band van Manfred. Uiteindelijk heeft Peter over de 144 km een bruto tijd gemaakt van 9 uur en een netto van 5 uur 2, wat niet slecht is tegenover de 4 uur 30 van Timmetje, getrokken als deze was door de onverzettelijke Lebusque en z'n maatje Kl'ber.
FRANS DESSERT
Woensdag 21 augustus was de slotrit van de tour de C'vennes, donderdag laadden we de fietsen achter de 2 auto's. Kees en ik reden voorop, de volgauto volgde zoals het hoort. De Cevennen liggen in het midden van Zuid-Frankrijk, het leek me wel aardig weer 's een keer de C"te d'Azur te zien, richting Montpellier. Kees had echter een projectje of zoiets in de Alpen lopen, en omdat we om de beurt
chauffeerden kwamen we zigzaggend in geheel andere oorden uit. Zoals Orange waar we een high tea nuttigden en toen snel de wijk moesten nemen omdat een blonde, buikige jongeling bij het zien van onze racefietsen met ons een vreugdedansje wou uitvoeren. Het werd al laat in de middag, en we besloten in een klein, lieflijk plaatsje dat tegen een flink opgeschoten berg aan lag ons kampement op te slaan. B'doin heette het. Met een paar handige bewegingen waren de tenten opgezet en alras zaten we tevreden buiten. Ineens zei iemand "B'doin" en een ander repliceerde "B'doin" en ineens wisten we het allemaal ! Was dit niet meermalen de startplaats van een tijdrit de Mont Ventoux op geweest ! Had hier niet in 1958 Charly Gaul in 1uur 2 min 9 sec gewonnen en was hij daarna niet met O.D-verschijnselen naar het hospitaal afgevoerd. Had Jeff Bernard later deze tijd niet scherper gezet tot 58 min en een tafje ? Koortsachtig overlegden we. We hadden onze fietsen bij ons. Zouden we ? Ja, we zullen ! Snel gingen we aan de slag. Jacob ging even een nieuw buitenbandje kopen, de plaatselijke middenstand zal hem niet snel vergeten. Fietsen werden ontdaan van alle toeters en bellen, Peter die de rit al 23 keer gereden bleek te hebben met een snelste tijd van 1uur 18 min 38 sec (Kan een seconde schelen, ik kijk niet op een seconde meer of minder, bij
Peter ligt dit echter heel gevoelig) maakte voor iedereen een op maat gesneden tijdschema. 21.500 meter fietsen om 1660 meter te stijgen met als zwaarste gedeelte het stuk door het bos, 10 km met 10 tot 12 procent. Dat wordt genieten ! B'doin, 23 augustus '96, 11:00 .
Had Kees dit stukje geschreven, dan waren er veel cijfers en veel uitroeptekens op uw netvlies verschenen. Peter had een keurige lijst met tijden geproduceerd, gekruid met interessante geologische en geografische wetenswaardigheden. Jacob zou een aantal smeuige anekdotes opgedist hebben, bij Ernst zou het accent weer gelegen hebben op de vele culinaire hoogstandjes die een verblijf in dit land zo aangenaam maken. Helaas moet u het doen met een klagerig, chaotisch en pointeloos verhaal van een door ijlkoortsen geplaagd mens die een deadline voor zich heeft en een toezegging gedaan. De vorige nacht in B'doin was een doorwaakte en niet van het ons bekende type 'snel herstel'. Wilde dieren en kinderen krijsten om aandacht, de vering van het matras was nebbisj, we lagen op een stukje vals plat, et cetera . Kortom Peter deed er 1u24 over, Kees reed nog wel met 1u35 een heel oud P.R. aan flarden. Alleen Monsieur Jos was met een tijd binnen de 2 uur heel Pagina 7
content. De 2 dagen van rust na 26 van fietsen hadden hem goed gedaan, ook had hij als enige een verkwikkende nachtrust in een hotel genoten. Voor het nageslacht en evt. ongelovige clubgenoten had hij zijn fototoestel mee naar boven gesjouwd, zie plaatje in dit nummer. De zwaar bevochten afdaling was weer 'heerlijk', Jacob deed zijn faam eer aan door de teller door de 90 te duwen. Beneden verzuchtte hij dat hij met dezelfde vraag zat als Krabb' bij kilometer 84-88: "Waarom zijn er geen daaltijdritten ?" In een zo rijk boek vindt ook de grofbesnaarde natuur zaken naar zijn gading !
HOLLANDS DESSERT En toen kwam er een stem uit de hemel en deze vroeg: "En zijt gij nu tevreden ? Heeft gij nu eindelijk genoeg gehad ?" "Neen," zeiden wij in drievoudigheid, "neen, doe ons nog maar een rondje ! Een rondje rond het Ysselmeer !" En de stem antwoordde vertoornd "Rond !?" En "deemoedig stamelden wij: "Door dan, misschien ?". En zoo geschiedde het dat op de 25e van de maand augustus de hemel openbrak en het peloton geselde. Maar Petrus en Cornelus lachten hierom en zij deden het rondje godlasterend snel. Zij zijn er nu nog draaierig van.
Pagina 8
HEEL IETS ANDERS, NA DE SNERTMAALTIJD Hoe komt Jan Sprinter door de winter ? Ook na de officiele sluiting wordt er ijs en regen dienende gewoon doorgefietst. Twee jaar geleden is er zelfs maar 1 keer niet gestart, toen het en kerst was en er op de snelwegen vanwege ijzel nog onder het C-tempo gereden werd. Meestal wordt de tocht verkort en er wordt rustiger (in 1 groep) gereden. Voel je niet bezwaard als Harry dingen tegen je zegt als: "Wat leuk dat je met mij (De C-leider) /ons (incl. Zijne volgelingen) mee rijdt." Zonder Hem werd reeds gereden en ook nu zullen we zonder Hem niet verdwalen. Zo een leider trouwens taken mocht hebben, dan is het ervoor te zorgen dat er niet altijd een rondje Amerongen/ Doorn gereden wordt. Afvallende nieuwelingen, lekke banden: bij toerbeurt opvangen. Verder moeten we gewoon het oude ongeorganiseerde zootje blijven, we zijn al groot genoeg !
‘Hertogenbosch - Bois Le Duc (vervolg van Pagina 4.)
vrouwen ontbraken eigenlijk geheel tussen al die kerels die zich zo nodig moesten bewijzen. Fietsen en goesting. daar zal ik een volgende keer uitgebreid op terugkomen. Net toen ik definitief wilde afhaken, kwamen de Brabanthallen ineens in zicht. Dit was dus 210 km ! De echte mannen doen het een week later > 10 km/u sneller in een wandeletappe waar schande over wordt gesproken en daaraan plakken ze nog een 3700km door Frankrijk. Ik ben blij dat het mijn beroep niet is. Toch was het een leuke en unieke ervaring die ik niet had willen missen, ondanks het ontbreken van het tweede geslacht en het matige weer. Bij de aankomst stond zelfs een cameraploeg van de NOS klaar. Ze wilden weten of we nog last hadden gehad van rupsen! Nee, wel van slakken. Jelle S.
Pagina 9
Hoe ik La Madeleine nam
Maar eerst wat er aan voorafging: Drie jaar zit ik nu bij de fietsclub het ledig erf en nog steeds had ik het gevoel dat ik niet over alles mee kan praten. Over technische zaken weet ik nu dat ik twee voorbladen heb (53 en 39). Dat kan ik nog wel onthouden Maar mijn achter tandjes weet ik nog steeds niet. Drie keer heb ik nu geworsteld om le Redoute op te kunnen fietsen. Dit jaar is het dan voor het eerst fietsend gelukt. Maar bij de eerstvolgende nabespreking op een zondagmiddag werd daar wat meewarig om gelachen. Nee die heuveltjes in de ardennen knap hoor! Maar de echte bergen had ik nog niet gehad. Gelukkig hoorde ik dat Frank W zijn krachten ging beproeven in de marmotte. Dat is een prestatie tocht voor de grote jongens. Frank had zojuist een wat ongelukkige affaire gehad met een auto en had wel Pagina 10
vervoer nodig. Ha lucky me. Ook Ernst ging mee. Nou die had een opeltje en op de zondagse ritjes had ik Ernst op de dijk nog wel eens uit de wielen gereden. Ik zit gebakken dacht ik. Ernst moet ik zowel in de auto als bergop wel bij kunnen houden. Zodat ik niet alleen kom te zitten. Frank zou ik toch wel moeten laten gaan. Dat ging al mis op de rotonde voor Houten. Nog voor ik mijn voet op de pedaal heb, demarreerde Ernst in zijn opel astra. Direct schuift er een grote vrachtwagen tussen en weg zijn ze. Bij het grenswisselkantoor bij Breda kom ik ze weer tegen. Zij hebben de koffie al op. Na een koffiestop in Luxemburg denk ik slim te zijn en schiet ik voor Ernst de snelweg op. Als ik weer even op een bordje moet kijken, schiet die rode astra weer voorbij. Ik leg me er maar bij neer. Uiteindelijk in de bergen zien we wel wie de
sterkste is. De eerste dag gaan we gelijk over la Madeleine. (de berg dus). Daar gaat frank voorop, daar heb ik me wel bij neergelegd. Maar al snel peddelt Ernst mij voorbij. Ik vraag nog hoe het met zijn knie gaat, maar nee die is prima. Boven op de top hebben ze alvast maar wat besteld als ik aankom. De volgende dag volgen de Glandon en de Croix de Fer. Ook daar zitten Frank en Ernst al op de top met lege kopjes als ik aankom. Frank verkent hier meteen de route die hij later moet fietsen. In de afdaling laten we Ernst achter ons. Hij moest zich op de top eerst nog omkleden. We passeren een wegversperring maar de omleiding is weer omhoog, en misschien kunnen we met een stukje lopen er wel langs. Nee dus. Een aantal franse betonvlechters kijken ons dreigend aan als we bij een brug in aanbouw komen. Toch maar terug en omhoog dus. Ernst staat heel verstandig bij de
omleiding op ons te wachten. Ook een omleiding kan mooi zijn. Terug op de camping rusten en eten we even wat. Daarna gaan Frank en ik nog even de Telegraphe op. Vanuit het dorp aan de voet zie je de top liggen. Boven regent het en kunnen we binnen nog net zien hoe frankrijk uit het Europese voetbal toernooi word gewipt. In de regen fietsen we naarbeneden. Daar is het inmiddels weer droog. Maar langsrijdende vrachtwagens zorgen er voor dat ernst ons nauwelijks herkent als we terugkomen op de camping. Helaas is dat voor mij het einde. Mijn broer viert zijn 25 jarig huwelijk. Daar mag ik niet ontbreken. Ik laat frank en ernst achter, met het vaste voornemen dat ik daar volgend jaar weer naartoe wil. Want het is heerlijk uitblazen boven op la Madeleine. Michiel
Rondje door het IJsselmeer
Je fiets kraakt en Luik-BastenakenLuik verhalen, een jaar fiets ik nu met de C-ploeg mee in het wekelijkse rondje Amerongen en een jaar heb ik dit moeten aanhoren. Na het bizarre rondje door het IJsselmeer van afgelopen 25 augustus kan ik alleen maar zeggen het is een prima fiets die kan tegen een stootje. Bovendien zijn er wat mensen die maar naar een ander publiek moeten zoeken voor hun woeste Luik-Bastenaken-Luik verhalen. Nu het verhaal van de tocht, op zondagmorgen om acht uur hadden wij ons verzameld op het Ledig Erf, waar Jacob ons persoonlijk opwachtte met een kopje koffie of thee. Rond half negen is dan een groepje van
Pagina 11
Pagina 12
15 fietsers vol goede moed vertrokken met Michiel Galama als wegkapitein en Harry van Mechelen als bestuurder van de volgauto. Tot Nieuwersluis zo'n vijftien kilometer, verliep alles voorspoedig. Wij hadden een stevig windje in de rug en het was droog. Maar toen sloeg het noodlot voor het eerst toe, een meisje voor Richard kwam op een brug in een richel terecht, die maakte daardoor zo'n zwieper met als gevolg dat Richard die richel eens van dicht bij kon bekijken. Schrik allom, een hoop bloed door schaafwonden aan armen en benen, een kapotte racebroek en een krom voorwiel. Dit laatste werd door Craig ter plekke gerepareerd. Na wat eerste hulp zag ook Richard er weer een beetje toonbaar uit en kon de tocht
vervolgd worden. Helaas was het twintig kilometer verder in Amsterdam weer raak, iemand dacht dat ie door een paalje moest rijden inplaats van er omheen. Gelukkig viel het dit keer allemaal wel
Frank en Jelle zetten Richard uit de wind mee, maar wederom moest Craig een voorwiel repareren. Waarna de tocht zonder problemen werd vervolgd, dit wil zeggen tot de koffiestop in Durgerdam tien kilometer verderop. Hier kwamen de snelle jongens, die een
half uur later dan wij waren vertrokken ons achterop. Craig sloot zich bij hen aan zodat wij onze mecanicien kwijt waren. Na een kopje koffie of soep en het vullen van de bidons zijn we toen met de wind meestal in de rug vertrokken richting Enkhuizen. Afgezien van een lekke band van Gero ging het tot Hoorn voorspoedig. Maar buiten Hoorn sloeg de vlam in de pan, toen Michiel even weg was om de eerste uitvaller naar het station te begeleiden ontstond buiten Hoorn op een kruispunt een heftige discussie rechtdoor of rechtsaf. Na wat gebakkelei ging een groepje ge‹rriteerde fietsers rechtsaf, waarvan Monique prompt een lekke band kreeg zodat de mensen die in eerste instantie rechtdoor reden hen weer achterop reden. Gelukkig was dit het moment dat Michiel ons weer inhaalde en ook Harry reed op dat moment ons met de volgauto voorbij, zodat wij even konden eten en stoom afblazen. Harry konstateerde tevreden en in alle bescheidenheid dat de C-groep gewoon niet zonder zijn leiding kon. Na niet de buitenband te hebben gekontroleerd vervolgden wij de tocht richting Enkhuizen voor de lunch. Prompt was er natuurlijk weer een lekke band en de irritatie nam weer toe. Toen dacht Frank dat dit het moment was om kommentaar te gaan geven. Gelukkig bleef iedereen rustig
Pagina 13
zodat "Frank ligfiets" niet "Frank ligt naast zijn fiets" werd. Na het plakken zijn wij zonder verdere incidenten in Enkhuizen aan gekomen en dachten daar te gaan lunchen. Helaas dacht de bediening er anders over, het gaat allemaal wat gemoedelijker in de polder laten wij maar zeggen. En er moest meerdere keren besteld worden voor ‚‚n bestelling zodat de lunchtijd flink uitliep. Ondertussen was ook het weer omgeslagen, slagregens ideaal dus voor de oversteek over de dijk van Enkhuizen naar Lelystad. Twee lekke banden ,Richard en Leo, later waren wij aan de andere kant van de dijk waar Harry ons opwachtte. Hier hielden Maeike, Monique, Caecil,
Pagina 14
Ineke en Otte het voor gezien en zijn met de trein terug naar Utrecht gegaan. Nadat Richard een nieuwe buitenband had gekregen, hij had een klapband op de dijk, gingen de laatste acht diehards/die-nearly's, Monique, Gero, Frank, Viktor, Richard, Michiel, Rob en Leo richting Utrecht. Het weer was onderwijl opgeknapt en wij zijn met een forse tegenwind probleemloos naar Utrecht gereden. Alleen van Bilthoven tot Utrecht kregen wij nog een fikse hoosbui over ons heen om zo de tocht in stijl af te sluiten. LEO
Toer de Criquielion 1996 Met 3000 andere dwazen werd om 9 uur te LaRoche-ardennes door een groepje Ledig Erfers gestart aan de tour de Criquielion 96. Een tocht die over 172 km zou voeren waarbij 24 beklimmingen zorgden voor een aantal stijg-meters van 3200. Aan het einde zou iedereen een diploma ontvangen afhankelijk van de aankomsttijd met de kleur goud, zilver of brons. Het weder was uitstekend: koel en toch zonnig. De stemming kwam er al direct goed in na een km of tien waar een auto over de kop geslagen was. Een aantal rand-debielen trachtte zich door de ontstane opstopping heen te wurmen met als gevolg dat zij en anderen tegen het asfalt gingen, wat een idioten. Het was in de beklimmng die daarna volgdde dat ik Kees V. aan zijn kuierlatten zag trekken later gevolgd door Peter, welke van hun uiteindelijk de snelste tijd heeft gemaakt ben ik vergeten. Ikzelf bleef gezellig bij onze Penningenmeester en drijvende club-kracht Frank W. die getooid in ananas en vooroorlogs wollen wielershirt een prettig tempo aangaf en niet al te veel aan mijn kop lulde. Verder heb ik eigenlijk geen mensen van ons meer gezien, met uitzondering van Harrie uiteraard, die weer geheel belangeloos water en troostende woorden aanreekte, troostende woorden niet altijd begrepen zoals b.v. de goedbedoelde opmerking aan Frank dat de eersten pas
40 minuten voorlagen, Frank die dacht dat het ging om Peter en Kees, werd vervolgens zo zenuwachtig dat hij bijna zonder fiets weer op weg ging, en mij te lijf ging toen ik voorstelde even te gaan zitten. Nog eeen woord van dank voor Harrie die volgens mij nog een biertje van me te goed heeft. Later(km 120?) ben ik mijn gabbertje Frank helaas uit het oog verloren maar ik reserveer reeds zijn achterwiel voor de volgend rit. Zover als mij bekend is heeft geen van ons(Paul, Robert, Frank(2 maal), Jelle, Kees,Peter, Jacob en ondergetekende(ik hoop dat ik niemand vergeten ben) pech gehad wat niet van iedereen gezegd kan worden, zelden heb ik zoveel fietsers langs de kant zien staan, met gebroken kettingen, lekke banden, kapotte derailleurs. Ook is niemand van ons gevallen wat gezien het aantal mensen dat niet met doodsverachting maar met doodsverlangen naar beneden denderde door kuilen, grint en bermen. Onderweg werd de stemming gemaakt door bandjes die langs de kant aan het spelen waren, onder hen een zuid-amerikaanse trommel band die ook dikwijls op het CS te Utrecht speelt. Ook stonden er redelijk wat mensen langs de weg ongeveer net zo zwijgzaam als de gemiddelde renner maaar ze waren er toch maar bij. Iedereen heeft de tocht uitgereden, volgens de geruchten-ma-
Pagina 15
chine is er één persoon die wellicht abusievelijk een stukje (met daarin Kees en Peter) heeft afgesneden, uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de teller van deze persoon op 169 km is blijven ste-
ken dus 3 minder dan de bedoeling was. Maar dat gezien de marge van meer dan 28 minuten er geen sprake van kan zijn dat dit hem het goud heeft opgeleverd. Robin
Pagina 16
Modegevoelig Nana Mouskouri zong in het Grand Gala du Disque, en bijziend vrouwelijk Nederland verschool zich nog jaren nadien achter haar montuur. Jose Feliciano trad op bij Willem Duys, en iedereen schafte zich - nee, geen zonnebril, maar zo'n trekhond aan. Bart Brentjes wint Olympisch goud en wat zien we, Erik koopt een mountainbike. Weloverwogen, want in die branche heeft hij alleen concurrentie van Harry te duchten. Tja Harry, de laatste tijd zit hij vaak wat lodderig voor zich uit te staren, en het is niet alleen de leeftijd. Harry droomt. Hij is verzorger van de Italiaanse mountainbikesters tijdens de Olympische Spelen en hij ziet zijn lieveling winnen. Aan de finish vangt hij haar op, knuffelt haar en trekt de ritssluiting van haar shirt op, want het sponsorbelang wil ook wat. Wat staat ons na ligfietsen en mountainbikes nog te wachten? Tandems? Nu zie ik Robin en Ineke wel op zo'n ding zitten. Het zou de rust in de club ook ten goede komen als Ineke niet meer in de wind rijdt. Maar dan ga ik ervan uit dat ze de tandem niet stuurt, en dat is nog lang niet zeker. Nu eerzame pedofielen alleen nog naar kinderfietsjes mogen kijken, heeft fietsclub Ledig Erf overwogen een jeugdafdeling op te richten. Een leuke
tocht met schatgraven in de buurt van Namen zou op het programma staan. Uiteindelijk zag Jakob er van af. Minderjarigen mag hij geen bier verkopen. En dat brengt mij tot de belangrijkste vraag van dit moment. Krijgen winterfietsers ook een gratis biertje?
Programma/agenda seizoen '96 zat. 28 sept.-
zo. 6 okt.
-
Josef
zo. 13 okt. zo. 13 okt. -
zo. 20 okt. -
Pagina 17
Pagina 18
Baambrugge, 14.00 uur, tijdrit over 27 km., alleen voor de liefhebbers, meetellend als officiëus kampioenschap F.C:L.E. , tel. 0294-291292. `t Goy (Houten), 12.01 uur, Gentlemenrit, koppeltijdrit voor duo's over 21 km., ook voor dames, tel. 030-6379358. Tiel, 12.01 uur, Gentlemenrit, ook voor dames, koppeltijdrit voor duo's over 21 km., tel. 0344-617802. Ledig Erf, Utrecht, 13.00 uur: seizoensafsluitende fietstocht. Vanaf 16.00 uur: borrel, met warme hapjes en sterke verhalen. Ledig Erf, Utrecht, 13.00 uur, eerste fietstocht van
