Op 28 april was het B-day (Batavierenrace-dag). Na 5 maanden intensieve voorbereiding was er geen weg meer terug. Rond etenstijd vrijdagavond 27 april reisden wij af naar Nijmegen. Paula en Karin kwamen met de trein en hadden de versierde tandem bij zich. Ik kwam met de auto van mijn werk in Eindhoven en had alle tassen mee. Aangezien ik 30 min eerder dan de dames op station Nijmegen Heyendaal was kon ik nog heel even de binnenkant van mijn ogen bekijken. En belangrijker nog, overdenken wat we in november hadden bedacht naar aanleiding van een ‘goed’ idee. Jetse Scholma, medetriathleet en goede vriend, had in 2009 tijdens onze allereerste activiteit bij triathlonvereniging Aloha verkondigd dat hij ooit de Batavierenrace wilde volbrengen met 3 mensen en een tandem. Karin vond dat meteen een goed idee en riep: geef me 3 jaar tijd om te trainen en dan doe ik mee! De Batavierenrace is een 180 km estafetteloop van Nijmegen naar Enschede, bestaande uit 25 etappes. Normaal gesproken vormen dus 25 mensen een team en er wordt in shifts van 8 à 9 personen in nacht, ochtend en middag gelopen. Wij zouden zonder stoppen hardlopend en/of fietsend de gehele afstand overbruggen. In november 2011 hebben Karin en ik Jetse herinnerd aan zijn idee en gezegd dat we mee wilden doen. Daarbij wilden we een snelheidsdoel stellen en mensen vragen ons te sponsoren voor een goed doel. Schrik was op zijn gezicht te lezen, want “wat had hij toch allemaal gekke ideeën verspreid”. Op dat moment had hij last van een enkel en wist niet of hij kon trainen voor dit doel. In januari liet hij dan ook weten, dat hij liever afzag van het plan. Gelukkig hadden we ondertussen een mogelijke vervangster gevonden in Paula IJzerman, een prettig gestoorde ultraloopster uit IJmuiden met tuba spelen als hobby. Na een geslaagde trainingsdag op 1 april waren we overtuigd van de kans van slagen. Bij aankomst van de dames zat de stemming er direct goed in. Waarschijnlijk door de gierende zenuwen werd er een hoop lol getrapt. Bij het sportcentrum van de universiteit Nijmegen, de startlocatie, werd direct alles in orde gebracht en pizza besteld. Bijna 4 hele pizza’s werkten we weg. Het was weer als vanouds druk met alle studenten en busjes. 349 teams zouden deze Batavierenrace op de normale manier gaan volbrengen plus 1… wij met z’n drieën. Achterop de tandem stond een collectebus voor het goede doel. Een aantal ‘oude’ bekenden die we tegenkwamen doneerden een paar euro, dus het begon goed. Daarna was het wachten tot 1:15 uur, de start van onze serie met de teams van de 6e startgroep.
Om een kleine voorsprong te krijgen, fietsten Paula en ik alvast met de 5e startgroep mee naar het eerste wisselpunt. De weersvoorspelling voor die nacht was niet heel best. Koud, winderig en vooral
nat. Na een korte blik op buienradar wisten we dat het niet makkelijk ging zijn. Juist op het moment dat we startten begon het voor de eerste keer te druppelen. Daarbij kwam dat ik ineens aandrang voor nr.2 kreeg, stomme pizza! Ik stond nog midden in Nijmegen en om nou een voortuin van iemand te vervuilen vond ik ook zo wat. Ik besloot het op te houden. Na de eerste 3.6 km van Karin begon ook voor mij de race, in totaal 9 etappes met een gezamenlijke afstand van 73 km. De 2e etappe voerde ons uit Nijmegen over de heuvelrug naar Beek. Op een degelijk tempo wist ik vrij gemakkelijk de route af te leggen. Daarna kwam Paula die met goede zin al kletsend haar eerste kilometers weg tikte. De etappes zijn heel gevarieerd in afstand, met een aantal langere etappes voor de mannen. Daarom kwam de 4e etappe weer bij mij op het bord, ik liep veel van de lange etappes. Al snel merkte ik dat de nr.2 die ik in Nijmegen had voelen opkomen geen onderdeel was van de zenuwen, maar een welgemeende vraag van mijn darmen om een andere activiteit. Eigenwijs als ik ben besloot ik dit tot het einde van de etappe uit te stellen, NIET SLIM! De dames maken zich ondertussen op de fiets zorgen over mijn fitheid en merken dat de snelheid er langzaam uit ging. In de laatste 2 km van de etappe fietsten de dames als afgesproken vast vooruit met de mededeling dat Karin nog ff moest plassen. Uitkijkend naar mijn eigen moment van opluchting begon ik me klaar te maken om een snelle pitstop te maken, hierdoor versnelde ik en was ik sneller bij eindpunt dan verwacht. Dit blijkt wel uit de reactie van de tegemoet komende Paula die een stukje terugfietste om mij een hart onder de riem te steken. Bij de wisselplek hield ik de ‘estafettestok’ (de transponder voor tijdregistratie) omhoog maar zag Karin nergens (die zat nog achter het wisselbusje in het gras). Ergens besloot ik dat doorlopen het minste tijdverlies zou opleveren en aangezien Karin zou gaan lopen, verwachtte ik dat het geen lange etappe zou zijn. Beide waren zeker NIET waar. Na 500 meter had ik al door dat dit een foute beslissing was. Teruggaan vond ik geen optie, dus dan maar doorlopen. Het voelde allemaal niet goed, al een tijdje geen eten gehad en de benen hadden ondertussen meer dan een uur aan een stuk gelopen. Daarbij kwam er nog een probleem: de dames waren mij kwijt. Al snel bedacht ik dat ze nooit zouden denken dat ik door was gelopen en mij dus ergens in de sloot waren aan het zoeken. Ik hield een motor van de organisatie aan die achterop kwam en vroeg om contact op te nemen met het wisselpunt. Na enig aandringen en uitleg over de situatie streken de mannen over hun hart. Een tweetal kilometer verderop kreeg ik de bevestiging dat het wisselpunt was ingelicht. Het hield op met zachtjes regenen en bij een bocht naar links kwam ik recht tegen de wind in te lopen. Heel ver voor mij zag ik het einde van de etappe bij de Rijnbrug van Emmerich. Ik besloot toch maar toe te geven aan mijn darmen. In de slagregen en stevige wind parkeerde ik mijzelf achter een boom. Bij terugkeer op de route kwamen de opgelaten dames langszij. Snel werd de situatie uitgesproken en we probeerden niet te veel erbij stil te staan. Ik hoorde dat de etappe die ik op dat moment aan het afleggen was meer dan 8 km was en dat ik met mijn doorloop actie klaar was voor de nacht, omdat ik anders teveel km’s zou moeten lopen. Vanaf de wissel was het nog 4 etappes naar de eerst tussenstop. Achtereenvolgens Karin, Paula, Karin en Paula legden zich erop toe om ons naar Ulft loodsen. Het weer was onprettig en het koude water maakte mij als fietstoerist door en door nat en koud, zelfs de extra regenjas kon dit niet verhelpen. Tegen de tijd dat we in Ulft aankwamen was bij mij de moed diep gezakt. De dames hadden wel fantastisch werk geleverd en we kwamen toch nog 2 minuten voor op schema aan bij de herstart. Vanaf Ulft zou ik weer een bijdrage moeten leveren en ik probeerde wat te eten. Ons bevoorradings-/supportteam stond te wachten met cola, yoghurt, bolletjes kaas en water. Met het
water konden we de bidons aanvullen en ‘after-sports’ drink maken voor herstel tussendoor. Helaas was mijn lichaam geheel van slag. Ik schokte van de kou, kreeg geen hap door mijn keel en mijn darmen waren nog steeds alles behalve rustig. Ik deed mijn uiterste best om voor de herstart nog een WC te vinden maar helaas waren er te weinig WC’s en was het overal te druk. Bij het uittrekken van mijn ‘warme’ kleding bedacht ik mij dat opgeven geen optie was, weglopen van pijn en ongemak kunnen de kinderen waarvoor we dit doen ten slotte ook niet. Naar aanleiding van het terminaal ziek worden van het 9 jarige neefje van Karin, die bijna 4 jaar van zijn korte leven heeft geleden aan kanker rond zijn hersenstam, was de keuze voor een goed doel in november gevallen op Stichting KinderKankervrij (KiKa). In de aanloop naar de Batavierenrace hadden familie, vrienden en collega’s hun steun gegeven en geholpen om de bankrekening al naar meer dan 3000 euro te laten stijgen. Speciaal voor deze race hadden Karins neefje en zijn zus en broertje loophesjes versierd met mooie tekeningen. Het was een enorme eer dat ik van haar neefje zijn hesje aan moest. Daarnaast hebben we alledrie op Natural-Running schoenen gelopen, voor Paula de Vibram five-fingers, Karin de Brooks Pure Flow en voor mij de Newton Light Weight neutral. Paula en Karin waren extra herkenbaar door (dezelfde) hippe kleurige kleding van INKnBURN die op de valreep besteld was. PANG! De ochtend was begonnen. Na een pauze van bijna 15 minuten liep ik om 6:50 uur Ulft uit om de langste etappe van de dag te volbrengen. De eerste 3 km waren stroef en ik verlangde naar een goede plek om nogmaals mijn darmen hun zin te geven. Toen de tandem en de dames achterop kwam, besloot ik toch maar vlak langs de weg te gaan en hun te gebruiken als afscherming. Als of er een wolk voor de zon verdween werd mijn lichaam wakker. Het lopen ging elke 10 meter makkelijker en ik merkte dat het sinds Ulft droog was en het langzaam warmer werd door de opkomende ochtend. Toen ik ook nog een klein stukje onverhard mocht lopen, kreeg ik er weer zin in. Aan het einde van de etappe haalde ik nog aardig wat mensen in en de last was van mijn schouders.
Drie korte dames etappes volgden en dankzij de extra trui van Kim en Marc (onze verzorgers in Ulft en Barchem) kreeg ik het niet meer koud op de fiets. Karin en Paula hadden er duidelijk ook nog steeds zin in. Karin haalde zelfs snelheden die ze vroeger op enkele etappes maar nauwelijks volhield. Het volgende zwaartepunt zat in de tweede helft van de ochtend. Drie etappes van bijna 8 km met aardig wat onverhard en lange rechte wegen. Ondanks dat ik er 2 van moest lopen ging elke km harder. Ik kon het op de dag zelf alleen omschrijven als een cruisecontrol gevoel. Mijn benen stonden op 12,5 km/h tot frustratie van de mensen die wilde aanhaken en niet zo tempovast waren.
Paula daarentegen had het minder goed. Al een aantal weken had ze last van een knie en die speelde op waardoor ze af en toe even moest wandelen. Ze had al veel van zichzelf gevraagd, maar was ook keihard voor zichzelf (ze heet ook niet voor niks IJzerman J). Opgeven was geen optie. Karin liep de laatste etappe naar Barchem. Ze had de etappe al 2 keer eerder gedaan in een prestatieteam en wist dat hij voornamelijk valsplat omhoog was op slechte ondergrond. Haar tegenzin voor de etappe werd overwonnen door maar gewoon hard door te stampen. Onder luid applaus kwamen we binnen in Barchem. We kwamen dichterbij Enschede en onze bekendheid nam toe, net als de verwondering van de andere deelnemers over onze relatief hoge snelheid. Ons supportteam was weer op tijd en ook een aantal andere goede vrienden stonden ons op te wachten. Het was ondertussen warm en het eten smaakte ons allen goed. Hetzelfde recept kwam ons toe en er werd deze keer ook ‘after-sports’ drink toegevoegd aan het drinken op de fiets, want dat goedje leek bijzonder goed te werken! Door de hogere intensiteit dan we bij andere ultraprestaties gewend waren bleek dat de droge voedselwaren als wafels niet bevielen. We aten tijdens de trip daarom voornamelijk sportdrank, fruit en fruitrepen op de fiets en vulden dat aan met gels tijdens het lopen. Om 11:10 zette Paula onze reis voort. De eerste etappe van de middag staat bekend als de zwaarste etappe van de hele race. Door de lastige Lochemerberg komen jaarlijks veel lopers oververhit en uitgeput bij de wissel. Een klein gelukje voor de op de reservetank lopende Paula was de fout van de routepijlers: ze vergaten de afslag aan te geven en iedereen rende om de heuvel heen. Paula moest desondanks nog wel kleine stukjes wandelen. De middag was door de zes etappes simpel ingedeeld. Na Paula was het mijn beurt, vervolgens Karin en dan nogmaals die volgorde. In de middag was het gevoel van de ochtend bij mij nog niet verdwenen. Enigszins soepel leverde ik mijn bijdrage en de (h)erkenning van de mensen bij de wisselpunten hielpen alle pijntjes te vergeten. Meerdere malen werd ik herkend als “die gast”. Sommige omstanders concludeerden dat ik niet eens echt hijgde bij de volgens hen hoge snelheid. Bij de binnenkomst bij de Grolsch brouwerij wist ik zelfs een sprint en strakke bocht af te leveren, omdat iedereen zo fanatiek juichte. De ontketende Karin liep daarna een PR op de relatief zware etappe van de Grolsch naar het centrum van Enschede, die ze al drie keer eerder in andere jaren had gelopen… In de stad lieten we de tandem achter en werden we voor een massage naar het sportcentrum op de campus gebracht. Hier kregen we voorrang bij de massage om de spieren lekker te laten losmaken en andermaal aten we zo veel mogelijk van de bevoorrading van het supportteam. Om ons terug te laten brengen moesten wij onze chauffeur bellen, maar helaas was het netwerk op de campus over bezet. Gelukkig is er voor alles een oplossing en bood iemand ons aan ons te brengen. De slotetappe start op het marktplein van Enschede met allerlei cafés en een kerk in het midden. Hier loop je eerst driekwart omheen om dan door de stad en langs het station naar het universiteitsterrein te lopen. Op de campus stonden groepen toeschouwers te wachten en veel (her)kenden ons. De vaandel die ik de laatste etappe droeg en in de eerste en laatste km boven mijn hoofd liet wapperen droeg daar aan bij. Bij het horen van aanmoedigingen met je naam vergeet je spontaan alle kilometers ervoor. De laatste 1,5 km was als een roes. Bij het passeren van de lichtkrant, vlakbij de toegang tot de sintelbaan, werd het aantal toeschouwers exponentieel groter. Met een klein beetje aanmoediging van mijn kant ontstond er een golf van geluid waardoor we naar
de finish gedragen werden. Op de sintelbaan was het de laatste 300 meter genieten met kippenvel op de armen. Dat we dit zouden volbrengen was voor mij niet altijd een zekerheid geweest.
Na de finish hield het niet op. De één na de andere bekende kwam ons een schouderklopje geven. Heel even namen we nog een momentje voor onszelf. Licht emotioneel bedankte we elkaar voor de fantastische prestatie. Als beloning kregen we van Timo Bastognekoeken en ijsjes, zoals Paula tijdens de herstart in Barchem had gevraagd. Bij de nazorg bleek wel hoe moe we waren. Op ons (uberrelaxte!) logeeradres douchten we en aten we een bord pasta. Op de bank probeerde we de uitslag te bekijken. De vermoeidheid nam de overhand en tegen 8 uur was ik het zat om per vier letters internetadressen in te typen. www. ….. en wakker “bata” ….. en wakker, bedtijd dus. Tussen de 10 en 11 uur sliepen we en de volgende ochtend waren we weer fris. Eén ding blijft altijd duidelijk: “Als Frank ons ergens voor voorbereidt, dan zijn we ook goed voorbereid.” Vooraf maar zeker ook op de dag zelf werden we aangenaam verrast door alle reacties en steun die ons op alle mogelijke manieren werd verleend. Dit verslag zou een aantal pagina’s langer worden als we iederéén zouden noemen die een bijdrage heeft geleverd aan deze succesvolle onderneming. Jullie weten wie jullie zijn, en zonder was de dag nog een stuk zwaarder of misschien wel onmogelijk geweest! Toch willen we een aantal mensen nog speciaal bedanken voor de dag zelf: Pim de Kok en Annelies Groenewold Marc Trumpi en Kim Sweers Fam. Smits uit Susteren Frank Heldoorn Fysiotherapiepraktijk Polman
[tandem; voor- en nazorg] [fietstassen; supportteam] [hesjes] [Voorbereiding; advies] [Massage]
