Extreemrechts: steun voor gewelddadige optie neemt toe

Nieuwsbrief

Deze nieuwsbrief komt enkele keren per jaar uit en wordt als pdf verstuurd. Inschrijven kan via [email protected]

20 december 2012 www.blokbuster.be

Extreemrechts: steun voor gewelddadige optie neemt toe Het Vlaams Belang probeert recht te kruipen na de mokerslag die bij de verkiezingen werd uitgedeeld. Dat het gevaar voor extreemrechts niet geweken is, blijkt uit de herpositionering die de jongeren van het Vlaams Belang lijken uit te testen. Daar wint het Griekse voorbeeld van de harde neonazigroepering Gouden Dageraad aan aanhang. Lokale neonazi’s van de groepering N-SA (Nieuw-Solidaristisch Alternatief) zijn actief binnen zowel de studentenals de jongerenwerking van het Vlaams Belang. Het N-SA probeert terrein te winnen nu het Vlaams Belang wat in de touwen ligt door de verkiezingsnederlagen. De NSV (Nationalistische Studentenvereniging) had even een voorzitter die uit N-SA-kringen kwam, maar dat duurde niet lang. De man had het aangedurfd om de jaarlijkse NSV-betoging in vraag te stellen en sprak zich uit tegen de IJzerwake. Maar er zijn nog steeds N-SA’ers actief binnen zowel NSV als Vlaams Belang Jongeren. Dat bleek onder meer toen de Antwerpse NSV-afdeling een ‘debat’ hield over een internationaal thema. Er werd een spreker van Vlaams Belang tegen een spreker van N-SA uitgespeeld rond het thema van Israël-Palestina. Vanuit een afkeer tegen alles wat met islam te maken heeft, gaat een deel van het VB over tot steun aan Israël.

Voor de N-SA kan dat uiteraard niet, hun afkeer tegenover Joden is daar te groot voor. Het leidde er zelfs toe dat de N-SA met een spandoek deelnam aan een actie tegen de Israëlische aanval tegen Gaza. Dat was het geval op een actie aan het Antwerpse provinciehuis op 18 november, een actie georganiseerd door Intal. De anti-imperialistische beweging moet zich ten stelligste verzetten tegen iedere poging van aanwezigheid door dergelijke neonazi’s. Dat de neonazi’s uit N-SA-kringen niet bepaald lieverdjes zijn, bleek onder meer uit de reactie van een voormalige voortrekker van die groepering naar aanleiding van het geweld in Frankrijk tegen betogers van de Oekraïense feministische groepering Femen die protesteerden tegen een mars van extreemrechts tegen het homohuwelijk. De vrouwen kregen een pak slaag van de conservatieven. Kris Roman verklaarde daarover op Facebook: “In Parijs hebben die lelijke hangtiet wijven terecht op hun

In deze nieuwsbrief: * Griekenland: de dreiging van Gouden Dageraad * Antwerpen: De Wever staat klaar voor rechtse bewind * Annemans nieuwe VB-voorzitter: de kracht van de verandering

smoel gekregen. Dit mag zich gerust herhalen met alle westerse linkse wijven.” Dat is de toon die in deze kringen wordt gezet. Het gewelddadig optreden van Gouden Dageraad kent bij ons dus aanhangers. De enige manier om een verdere opmars ervan te stoppen, is door vandaag al het verzet te organiseren. Met Blokbuster en ALS maken we ons klaar om in maart 2013 in Antwerpen te betogen tegen een haatmars van de Belgische sympathisanten van Gouden Dageraad. Dan is er de jaarlijkse anti-NSV betoging. Werk hieraan mee!



Nieuwsbrief

Blokbuster

Annemans nieuwe VB-voorzitter. De kracht van verandering De afgelopen tien jaar waren bijzonder woelig voor het Vlaams Belang en eerder het Vlaams Blok. De partij kende een nooit gezien hoogtepunt in 2003-2004, maar dat werd enkele jaren later reeds gevolgd door een scherp dieptepunt. Van de ‘verruiming’ en vernieuwing van de electorale hoogdagen blijft vandaag niet veel over. Het langst zetelende parlementslid van de partij, Annemans heeft 25 jaar parlementaire dienst, neemt het roer van de partij over. Dat Annemans voorzitter van het VB wordt, maakt meteen een einde aan alle geruchten over vermeende tegenstellingen tussen Annemans en Dewinter. Die geruchten gingen al jaren mee en kwamen erop neer dat Annemans voor een meer aanvaardbare koers zou staan, terwijl Dewinter de harde lijn vertegenwoordigde. Zelf hebben Dewinter en Annemans die tegenstelling steeds ontkend. Wel erkenden ze een ander publiek te ‘bedienen’, maar dat bleef louter tot de vorm beperkt. Moest er effectief een scherpe breuklijn tussen beide VB-kopstukken geweest zijn, dan was Annemans wellicht geen voorzitter geworden. Met Annemans komt de voorzitter opnieuw uit de stal van de Antwerpse gemeenteraadsfractie van het VB. De afgelopen jaren kwam er kritiek op de verdeling van de middelen en de macht binnen de partij, waarbij erop werd gewezen dat de (toen nog uitgebreide) Antwerpse gemeenteraadsfractie wel bijzonder veel macht had. Nu deze fractie tot vijf verkozenen is uitgedund, valt de machtsconcentratie des te harder op. Vooraleer Annemans voorzitter werd, telde de vijfkoppige fractie niet alleen de voorzitter (Valkeniers) maar ook de fractieleiders in Senaat (Vandermeersch), Kamer (Annemans) en Vlaams Parlement (Dewinter). Nu Annemans voorzitter is, komt het fractievoorzitterschap in de Kamer vrij en zal dit mogelijk naar Barbara Pas – de ‘nieuwe generatie’ – gaan. Niet dat er zoveel keuze is om dat fractievoorzitterschap in te vullen, de puriteinse kwezel Alexandra Colen en haar clowneske acoliet Tanguy Veys zijn geen optie net zomin als Bruno Valkeniers of de hysterische Filip Deman. Het was opvallend dat Annemans maar met de hakken over de sloot voorzitter werd. Toen Karel Dillen het voorzitterschap doorgaf aan Vanhecke werd daar nog niet over gestemd, Dillen wikte en woog en duidde zijn secretaris aan. Nu waren er twee stemrondes nodig. In de eerste ronde haalde Annemans 44%. De andere kandidaten, Europarlementslid Philip Claeys en Kamerlid Bart Laeremans, haalden 35% en 19%. Een vierde kandidaat, Chris Janssens, haakte voor de verkiezingen af nadat Annemans aankondigde dat Janssens samen met Barbara Pas ondervoorzitter mochten worden. In de tweede ronde haalde Annemans het met 55%. Overtuigende cijfers zijn dat niet. De debatten werden in tegenstelling tot de Open Vld niet in de media uitgesmeerd, maar de verdeeldheid en het ongenoegen blijken even diep ingeworteld te zijn. De aftredende voorzitter, Bruno Valkeniers, kondigde aan dat hij opnieuw de politieke luwte zal opzoeken. Valkeniers heeft een lange geschiedenis bij het VB, maar het grootste deel ervan trad hij niet op de voorgrond. Na zijn ‘loopbaan’ bij de straatvechters van de NSV (Nationalistische Studentenvereniging) trok hij het bedrijfsleven in om uiteindelijk als ‘manager’ het politieke voorplan

te betreden. Qua stijve houterigheid deed Valkeniers aan Dillen denken, maar daar bleef het ook bij. Wellicht zal Valkeniers na de verkiezingen van 2014 definitief van de voorgrond verdwijnen. Na de ‘verruimers’ die enthousiast op het schip sprongen toen het de wind in de zeilen had, maar bij de eerste tekenen van tegenwind andere oorden opzochten, verdwijnt nu ook de voorzitter die ondanks zijn belegen betrokkenheid bij de partij als nieuwlichter werd voorgesteld. Als er verandering is bij het Vlaams Belang, dan gaat het om een terugkeer naar het verleden. Dezelfde oude kopstukken zullen de oude boodschap brengen in de hoop dat ze daarmee de successen uit het verleden kunnen overdoen. Zelf stelt Annemans dat hij de voorzitterspositie slechts korte tijd wil behouden om nadien plaats te ruimen voor de ‘nieuwe generatie’. Daarbij worden nog twee namen genoemd: Chris Janssens en Barbara Pas. Waar aanvankelijk ook jongerenvoorzitter Tom Van Grieken werd aangehaald, lijkt dit nu minder het geval te zijn. Zijn weinig overtuigende bochtenwerk op ‘De Zevende Dag’ – waarbij hij een nota voor verandering in de partij verdedigde zonder evenwel voor enige verandering op te komen – maakte blijkbaar ook in de partij zelf niet bepaald een goede indruk. Het Vlaams Belang maakt een bijzonder moeilijke periode door. In het historische bastion van de partij haalt ze het laagste niveau sinds 25 jaar. Sinds 1988 had het VB minstens 10 gemeenteraadsleden in Antwerpen, nu zijn het er nog 5. De aanstelling van Annemans geeft aan dat de partijtop ervan uitgaat dat de moeilijkheden nog een tijdlang kunnen duren. Er wordt gehoopt dat de electorale zeepbel van N-VA snel wordt doorprikt en dat het VB hierna terug kan groeien. Dat is niet denkbeeldig, de ineenstorting van het VB maakt duidelijk dat zo’n proces effectief snel kan verlopen. De electorale steun voor het Blok/Belang was nooit gebaseerd op een volledige steun voor het programma waar de partijkaders voor staan. Met een populistische methode werd ingespeeld op de afkeer tegenover het gevoerde beleid en de gevestigde partijen. Deze afkeer blijft bestaan, maar er komt concurrentie op het terrein van de populistische ‘oppositie’. Een terugkeer van extreemrechts mag niet uitgesloten worden, de snelle groei van het wel bijzonder radicale Gouden Dageraad in Griekenland is daar een voorbeeld van. Het gevaar is niet geweken, waakzaamheid blijft nodig. Wellicht zal het Vlaams Belang er niet meteen in slagen om een nieuwe dynamiek te vinden, daarvoor is de ‘nieuwe’ voorzitter te sterk vergroeid met het parlementaire pluche waar hij zich al 25 jaar in nestelt.



Nieuwsbrief

Solidariteit met onderdrukte antifa-betoging in Brussel Op 17 juni 2012 was er in Brussel een antifascistische betoging na een oproep van jongerengroepen en antifascistische organisaties. Er werd geprotesteerd tegen een extreemrechtse optocht die werd georganiseerd door de Parti Populaire maar waarop ook de neonazi’s van Nation aanwezig waren. Terwijl extreemrechts rustig kon betogen en dit met politiebescherming, werden de antifascistische tegenbetogers hardhandig aangepakt. Vanaf 27 november kregen ze zelfs een GAS-boete in de bus wegens “deelname aan een niet-toegelaten betoging”. Dat is een gevaarlijke ontwikkeling die ook de ondemocratische aard van de GAS-boetes in de verf zet. Blokbuster ondersteunt de campagne om deze boetes niet te betalen en er tegen te protesteren. Teken ook de petitie! >>> http://www.petitions24.net/solidarite_antifa

Stop uitwijzing Muruganandam Murugathas We protesteren ten stelligste tegen de arrestatie van Muruganandam Murugathas, een politieke activist van Tamil afkomst (Sri Lanka) en een vader van twee jonge kinderen, op 13 november. Hij werd opgepakt en overgebracht naar Steenokkerzeel. Een uitwijzing van Murugathas zou een jong gezin uit elkaar scheuren – zijn vrouw en kinderen beschikken wel over papieren en alles werd klaar gemaakt opdat Murugathas eindelijk met zijn vrouw zou kunnen trouwen. Het gaat om een politieke activist die een voortrekkersrol speelt in de Tamilgemeenschap in ons land en als lid van de Linkse Socialistische Partij is hij ook actief binnen de Belgische arbeidersbeweging. Het Sri Lankese regime blijft de Tamil-minderheid in het land discrimineren en vervolgen, er zijn honderden politieke gevangenen en duizenden vermisten. Als Murugathas terug naar Sri Lanka wordt gestuurd, zal hij ongetwijfeld vervolgd worden door het Sri Lankese regime. Laat Murugathas bij zijn gezin blijven! >>> http://www.petities24.com/stop_uitwijzing

Blokbuster

Intussen bij het Vlaams Belang Kamerlid Tanguy Veys is van vele markten thuis. De voormalige VBJ-voorzitter en voormalige Gentenaar heeft zich als inwijkeling meteen in de Blankenbergse gemeenteraad laten verkiezen en is tevens Kamerlid, volgeling van de katholieke leer van Alexandra Colen, tegenstander van artiesten die tegen racisme zijn, zware fan van het conservatieve oorlogszuchtige Israëlische regime,... In eigen kringen wordt Veys niet altijd even ernstig genomen, maar van pesten is er voor zover wij weten geen sprake. Terwijl zijn partij de afgelopen week vooral in het nieuws kwam met meer existentiële vragen, had Tanguy Veys het op twitter over de redenen waarom hijzelf en vroegere klasgenoten de huidige radiopresentator Sven Ornelis twintig jaar geleden pestten. Veys: “Ik beken, maar hij was dan ook zo’n ongelofelijke slijmbal’, tweette het Kamerlid.” Dat is niet erg katholiek van Veys. Ornelis reageerde: “Triest dat een volwassen man met kinderen 25 jaar later nog zo’n excuus voor pesten durft te gebruiken.” Dat zo’n triest figuur bij het VB terecht kwam, is wellicht niet zo vreemd.

Bier voor stemmen De verkiezingen in Ninove werden ongeldig verklaard omdat de lijsttrekker van het Vlaams Belang iedereen die voor hem stemde een gratis pint beloofde. Dat is een onaanvaardbare vorm van kiespropaganda. Meer dan 100 jaar geleden was er in dezelfde regio nog discussie over het feit dat de conservatieve katholieken worsten en bier uitdeelden in ruil voor stemmen. Sommigen hebben daar blijkbaar heimwee naar. De worsten zijn misschien verdwenen, het bier niet. VB-lijsttrekker D’Haeseleer kwam op met de lijst ‘Forza Ninove’ omdat een lijst onder eigen VB-naam volgens de partijafdeling minder goed zou scoren. De klacht tegen de biercampagne van D’Haeseleer kwam van de Vlaamse vrienden van N-VA, niet toevallig een partij die buiten de coalitie viel en daar nogal stekelig over was.



Nieuwsbrief

Blokbuster

Antwerpen. De Wever klaar voor asociaal rechts bewind Het nieuwe bestuursakkoord in Antwerpen zet de krijtlijnen uit voor het beleid van de komende jaren. Op basis van de eerste nota van De Wever en de aanvullingen van CD&V is een bestuursdocument opgemaakt onder de titel “Respect voor A”. De sociale tekorten worden niet aangepakt, integendeel. Wel is er aandacht voor het gebruik van het Nederlands, wordt de repressie nog verder opgedreven en blijft de neoliberale politiek van citymarketing behouden.

Dat de Antwerpse CD&V onder aanvoeren van voormalig partijvoorzitter en ACW’er Marc Van Peel zonder problemen de stadslijst met SP.a inruilde voor de vroegere kartelpartner NVA, is niet alleen veelzeggend voor de rol die CD&V speelt maar ook voor het ‘progressieve’ karakter van het beleid van de vorige ploeg. Met een CD&V die enkel aan vijf zetels geraakte door een ‘schijnhuwelijk’ met SP.a te sluiten en een liberale VLD die amper aan twee zetels kwam (op eigen krachten zou dat wellicht ook voor CD&V het aantal zetels geweest zijn), moet De Wever alvast weinig rekening houden met kritische coalitiepartners. Hij gaat in zee met de partijen die al jarenlang verliezers zijn in Antwerpen en stilaan op het punt van verdwijnen staan. Het bestuursakkoord draagt de uitgesproken stempel van N-VA. Op een aantal punten heeft CD&V het harde asociale karakter wat afgezwakt, maar dat blijft meestal bij vage en wollige beloften. De repressieve en asociale kant van het bestuursakkoord daarentegen is wel concreet. De grote verandering onder De Wever bestaat uit het versterken van die repressieve en asociale elementen die al door het vorige bestuur in werking werden gezet. De GAS-boetes krijgen uitbreiding, de afbouw van investeringen in sociale diensten wordt sterker doorgetrokken,… Het enige echt nieuwe is de wel bijzonder grote aandacht voor de Nederlandse taal als onderdeel van de poging tot culturele identiteitsbepaling waarbij we allemaal “dezelfde basiswaarden omarmen” en verbonden worden door het Nederlands. De rol van de lokale overheid wordt door het liberale stadsbestuur zoveel mogelijk beperkt. Er komen geen extra sociale woningen bij, N-VA heeft al moeten toegeven dat het huidige percentage van sociale woningen behouden blijft bij een uitbreiding van de stad. Voor het tekort aan kinderopvang en klaslokalen beperkt de stad zich tot een rol van regisseur die met de partners op het terrein overlegt maar zelf niet of amper optreedt. “De stad coördineert en pre-financiert desgevallend over de netten heen om het tekort aan plaatsen aan te pakken.” Over het stedelijk onderwijs en de mogelijkheid om met de stad een actievere rol te spelen wordt met geen woord gerept. Nog een voorbeeld om de toon van het volgende bestuur duidelijk te maken: het bestuur gaat op zoek naar de mogelijkheid van “rendabele concessies voor sanitaire faciliteiten” zodat “verouderde openbare urinoirs” weg kunnen. Er is effectief een tekort aan openbare toiletten. Maar de stad weigert dit zelf aan te pakken, het initiatief wordt overgelaten aan private investeerders die er winst mee willen maken. Hetzelfde voor de nood aan een groot indoorzwembad: “De stad probeert hiervoor een private ontwikkelaar en uitbater te vinden” (punt 336) Als het akkoord onder invloed van CD&V een ‘sociale noot’

heeft opgenomen, blijft het bij weinigzeggende uitspraken. Een voorbeeld: “De bestrijding van jeugdwerkloosheid wordt verdergezet door jongeren te stimuleren om verder te leren en een opleiding af te ronden. Het streefdoel moet zijn dat alle jongeren onder de 25 jaar een opleiding, een baan of een leer/werkplek vinden.” (punt 199). Hoe het bestuur dit denkt te realiseren, wordt niet meegedeeld. En bij het aanpakken van jongerenwerkloosheid wordt dus niet gedacht aan het creëren van jobs door de stedelijke dienstverlening uit te bouwen. Daar wordt helemaal niet aan gedacht, integendeel: een groot deel van het bestaande personeelsbestand moet weg en de pensioneringsgolf zal daarvoor worden aangegrepen. Concreet stelt het akkoord: “De pensioneringsgolf geeft de opportuniteit van de selectieve niet-vervanging van personeel”. Waar zullen de 25% jongeren zonder werk dan wel werk vinden? Volgens het bestuur zullen ze wel werk vinden als ze Nederlands spreken… “Een gebrekkig begrip van de Nederlandse taal is de belangrijkste drempel voor een succesvolle intrede in de arbeidsmarkt” (pagina 44). ’Wat goed was, kan blijven’, stelde De Wever over het vorige bestuur waar hij ook deel van uitmaakte. Meer bepaald denkt hij dan aan de politiek van citymarketing waarbij de binnenstad wordt opengezet voor prestigeprojecten en het aantrekken van bedrijven en toeristen. Dat beleid wil De Wever verderzetten, hij neemt er zelfs de stralende A van reclameboy Janssens bij. “Antwerpen wil zich nog meer opwerpen als dé shoppingstad van Vlaanderen” (punt 219) En er is nog meer ‘goeds’ dat mag blijven: het hoofddoekenverbod. Dat aan loketten geen hoofddoek mag gedragen worden, blijft ook de komende zes jaar de regel. Om aan te geven dat er hier geen koersverandering voor nodig is, houdt het bestuursakkoord het in punt 352 op een verwijzing naar de dienstnota van de stad van 7 maart 2007 over het verbod op “uiterlijke symbolen van levensbeschouwelijke, politieke, syndicale, sportieve,… overtuiging”. Er komen overigens nog meer plichten voor vreemdelingen: de controle op schijnhuwelijken wordt opgedreven, er wordt een

Lees verder op de volgende pagina



Nieuwsbrief dossierkost aangerekend voor de inschrijving van vreemdelingen, de tolk- en vertaaldienst van de vzw CISO wordt ingeruild voor het “bestaande marktaanbod” waarbij de kostprijs voor rekening van de aanvrager is,… Met het stadsbeleid wil de nieuwe coalitie een ander publiek aantrekken. Geen armoezaaiers, geen werklozen, geen migranten die de taal niet spreken, geen alleenstaanden, geen drugverslaafden, geen ‘marginalen’,… De stad is immers niet van iedereen. Wel wil het bestuur tweeverdieners en gezinnen aantrekken. En daarbij “verbindt de Nederlandse taal ons allemaal”. Concreet: “Het aanbod op de private woonmarkt moet versterkt worden om middeninkomens aan de stad te binden.” (punt 56). Er wordt terecht voorgesteld op de krotbelasting te verhogen, de reden daarvoor is echter niet het tekort aan betaalbare woningen maar wel het feit dat leegstaande panden “het imago en de leefkwaliteit van een wijk naar beneden halen”. Het imago komt dus eerst, de prioriteiten van De Wever zijn duidelijk. En ook op dit vlak is het verschil met het vorige bestuur soms niet groot. “De stad handhaaft strenge uitbatings- en vestigingsvergunningen voor imagoverlagende handelszaken” (punt 225), waarmee onder meer nachtwinkels worden bedoeld. Die nachtwinkels zouden in “bepaalde zones’ na 22 uur geen alcohol meer mogen verkopen en tevens zou in deze “bepaalde zones” een verbod op het op straat consumeren van alcohol “ingesteld worden”. Dat dit in Antwerpen Noord nu al is ingesteld, lijkt het bestuursakkoord over het hoofd te zien. Over het tekort aan studentenkamers stelt het akkoord dit: “Studentenkamers moeten kwaliteit bieden en voldoen aan de veiligheidsnormen. Wij zetten in op voldoende controle om misbruik tegen te gaan. De huurkamers zijn er voor de studenten.” (punt 59). En wat verder: “Er zijn meer kwalitatieve huurkamers voor studenten nodig. De stad moedigt daarom private investeringen op de markt van de studentenhuisvesting aan.” (punt 212) Het opvoeren van publieke investeringen om meer studentenkamers ter beschikking te hebben, zou een sociaal beleid vormen. Maar daar kiezen De Wever en co dus niet voor. Het bestuur bepaalt enkel hoe de bestaande tekorten moeten verdeeld worden: wie geen Nederlands spreekt, mag het eerst uit de boot vallen. Ondanks het protest tegen de willekeur van de GAS-boetes wil het stadsbestuur het gebruik ervan drastisch uitbreiden. In plaats van de afvalophaling terug volledig in publieke handen te nemen en te zorgen voor gratis en frequente ophaling naast een forse uitbreiding van het aantal publieke vuilnisbakken, gaan De Wever en co voor een maximale inzet van GAS-boetes. Uiteraard is iedereen tegen zwerfvuil, maar dit probleem zal niet worden opgelost door overal camera’s te zetten waardoor Big Brother ons overal kan volgen en bij het minste papiertje dat op straat valt met een GAS-boete kan reageren. In punt 55 wordt de deur overigens opengezet om de prijzen voor vuilzakken verder op te voeren. Als GAS-boetes niet volstaan, moet er maar een jongerengevangenis komen en een gesloten centrum voor criminele illegalen. Het bestuur wil overigens ook dat parkeerwachters GAS-boetes kunnen uitschrijven. Mobiliteit is in Antwerpen een gevoelig thema, onder meer door het fileleed dat via de Ring tot bijna aan de kathedraal reikt. Met de tegenstand tegen het BAM-tracé voor een nieuwe sluiting van de Ring wordt geen rekening gehouden. De uiteindelijke beslis-

Blokbuster

sing wordt naar een technisch rapport doorverwezen, maar door niet te kiezen voor een overkapping van de Ring wordt alvast een voorkeur aangegeven. Een uitbreiding van het openbaar vervoer komt er uiteraard niet, vanuit de Vlaamse regering heeft N-VA mee een besparing aan De Lijn opgelegd. Als het bestuursakkoord nu stelt dat het met De Lijn wil overleggen over het aanbod “overdag en ’s nachts”, dan zouden de bestuurspartijen beter eens met hun partijgenoten in de Vlaamse regering spreken over het voorzien van voldoende middelen. Het uitbreiden van het systeem van goedkope publieke fietsen is positief, maar het akkoord spreekt er zich niet over uit of dit al dan niet volledig in publiek beheer zal gebeuren. N-VA drong eerder aan op het aantrekken van private partners, onder meer via reclame op de fietsen. Wie zal kunnen profiteren van het beleid van de ploeg rond burgemeester-in-bijberoep De Wever? De gewone werkende bevolking alvast niet, De Wever aarzelt niet om met hen een confrontatie aan te gaan. Bij het stedelijk personeel zal er ongetwijfeld ongerustheid zijn, enkel op de GAS-dienst staat er uitbreiding op de agenda. Hoe het stedelijk personeel zal reageren nu de vakbondsleiding niet langer verbonden is met het bestuur, is een open vraag maar een confrontatie is niet uitgesloten. In de haven zal er bij het personeel eveneens ongerustheid zijn. De Wever liet al eerder horen dat hij een hard optreden tegen vakbondsacties wil. Nu bepaalt het akkoord dat “blokkades van de haven te allen prijze” moeten vermeden worden (punt 244). Het stakingsrecht aanpakken, kan eveneens tot een confrontatie leiden. Het beleid is vooral gericht op de belangen van de grote bedrijven – die kunnen erop rekenen dat De Wever en co een zo gunstig mogelijk fiscaal regime zullen in stand houden – en op het aantrekken van extra toeristen. Inzake inschatting van het belang van een aantal musea heeft De Wever onder druk van CD&V een bocht moeten maken, maar dat is niet van fundamentele aard. De Antwerpse diamantsector mag op het stadsbestuur blijven rekenen. “De stad verdedigt de belangen van de diamantsector op andere bestuursniveaus” (punt 268), zoals dit eerder ook al het geval was. Een gratuite opmerking over de noodzaak van ‘maatschappelijk verantwoord ondernemen’ volstaat om meteen de hele fraudecarrousel die de sector kenmerkt onder tafel te vegen. Dit bestuursakkoord is bijzonder asociaal, het betekent een aanval op het stadspersoneel en een verdere afbouw van sociale diensten. Nu het failliet van het neoliberale beleid op wereldwijd vlak wordt aangetoond, wil De Wever op lokaal vlak een neoliberale versnelling hoger schakelen. De rampzalige gevolgen van dit beleid zal hij echter niet op anderen kunnen afschuiven, daarvoor zijn de coalitiepartners te zwak. De kracht van de arrogantie zal het ongenoegen tegenover de resultaten van het gevoerde beleid niet afzwakken. Voor de linkerzijde zal het erop aankomen om een krachtige oppositie te voeren die vertrekt vanuit de belangen van de meerderheid van de bevolking en waarbij op een strijdbare manier verzet wordt georganiseerd tegen het beleid van tekorten. Als we dit verzet niet koppelen aan een alternatief op de neoliberale visie, zullen we dweilen met de kraan open. Ook op lokaal vlak is een socialistisch antwoord op de kapitalistische crisis nodig. Geert Cool



Nieuwsbrief

Blokbuster

Griekenland. De dreiging van Gouden Dageraad Griekenland kent een sterke antifascistische geschiedenis. Maar toch slaagde de neofascistische partij Gouden Dageraad er dit jaar in om 7% van de stemmen te halen. Met 400.000 kiezers haalde de partij 18 verkozenen in het Griekse parlement. Zelfs in dorpen die in de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s van de kaart werden geveegd, zoals Distomo en Kalavryta, haalde Gouden Dageraad gemiddeld 6%. Wat is er aan de hand? Kan dit gestopt worden en hoe? Enkele uittreksels uit artikels van Xekinima samengebracht door Amalia Ioizidou. Gouden Dageraad is een neofascistische partij, een bende criminelen en krapuul. Partijleider Nikolaos Michaloliakos heeft een strafblad, onder meer voor het plaatsen van bommen in bioscopen die linkse films vertoonden. Recent werd bekend dat hij mede-eigenaar is van een hotel dat optreedt als bordeel. Andere leidinggevende leden van Gouden Dageraad werden ook vervolgd wegens criminele feiten. Er zijn momenteel rechtszaken tegen vier parlementsleden van de partij. Heel wat commentatoren hadden verwacht dat Gouden Dageraad het publieke geweld zou temperen toen het in het parlement kwam. Maar de partij heeft het hooliganeske gedrag nog opgevoerd, er waren 63 aanvallen op twee maanden tijd. Na de electorale successen was er een brandstichting in een verlaten fabrieksgebouw waarin migranten zich schuil hielden. Dit incident liep bijna fataal af. Er zijn dagelijks verslagen van aanvallen tegen migranten en antifascisten. In het parlement bedreigden verkozenen van Gouden Dageraad bezettingsacties door scholieren. Leden van de partij verdeelden pamfletten in holebicafés met een duidelijk dreigement: ‘jullie zijn de volgende.’ Zelfs de internationale media hadden aandacht voor het extreemrechtse geweld toen militanten van Gouden Dageraad een theatergroep en publiek aanvielen bij een stuk dat ze als godlasterend bestempelden. Het deed denken aan de jaren 1930. Er werd ook fysiek uitgepakt naar leden van linkse partijen en organisaties die campagne voerden voor de laatste 48-urenstaking (op 6 en 7 november). Eerder ging de woordvoerder van Gouden Dageraad, Elias Kasidiaris, op televisie over tot een aanval op twee linkse politici: Rena Dourou van Syriza en Liana Kanelli van de KKE. Keerpunt Het keerpunt voor Gouden Dageraad kwam er niet bij de afgelopen parlementsverkiezingen van mei en juni. Het keerpunt lag bij de gemeenteraadsverkiezingen in Athene in 2010. Partijleider Michaloliakos werd toen met 5,27% in de gemeenteraad verkozen. Bij

de nationale verkiezingen van 2009 haalde zijn partij amper 0,51%. Het resultaat in 2010 gaf Gouden Dageraad een zekere legitimiteit bij een aantal Grieken die de partij niet langer zagen als louter een marginale groep van extremisten. De wanhopige sociale en economische situatie in Griekenland heeft de groei van Gouden Dageraad ongetwijfeld versterkt. Maar de crisis alleen volstaat niet als verklaring voor de plotse groei. We moeten ook kijken naar de tactieken die werden toegepast en naar het falen van de gevestigde en de linkse partijen om een uitweg uit de crisis aan te bieden. Zolang er totaal achtergestelde buurten zijn met enorme armoede en werkloosheid, zullen er problemen zijn met criminaliteit en meer algemeen met een sociale aftakeling. Onder die voorwaarden hebben Gouden Dageraad en het fascisme in het algemeen een gouden kans om een opmars te maken. Het electorale succes van Gouden Dageraad in 2010 was het resultaat van consistente lokale campagne in achtergestelde wijken. De partij bleef vragen wiens fout het was dat deze wijken achtergesteld waren. Wiens fout is het dat er zoveel armoede, werkloosheid, criminaliteit en geen toekomstperspectief is? Het antwoord van Gouden Dageraad is voorspelbaar: het zijn de migranten en de buitenlanders, niet de grote bedrijven en kapitalisten. Met deze propaganda kwam Gouden Dageraad tussen in de scholen. Er waren petities. De partij ging van deur tot deur en organiseerde betogingen. Dat is hoe een electorale basis werd opgebouwd en hoe aanhangers werden gewonnen. Antibesparingsretoriek Gouden Dageraad kon zich ook versterken door in te spelen op het ongenoegen tegen het besparingsbeleid. De afgelopen jaren werd de steun voor extreemrechts doorgaans gekanaliseerd door de partij LAOS (Orthodoxe Volksbijeenkomst). Maar LAOS stemde voor het eerste memorandum van besparingen opgelegd door de trojka

Lees verder op de volgende pagina



Nieuwsbrief – de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds. De partij nam ook deel aan de coalitie onder de technocratische premier Lucas Papademos (van november 2011 tot mei 2012). Dit zorgde ervoor dat LAOS werd gezien als een bondgenoot van de trojka en als een partij die aan de kant van het memorandum stond. De partij verloor sterk en moest het terrein prijs geven aan Gouden Dageraad. De meer traditionele extreemrechtse stromingen richtten zich op Gouden Dageraad als ‘meer authentieke’ vertegenwoordiger van het Griekse nationalisme. Gouden Dageraad begreep dat de linkerzijde een enorm voordeel zou hebben indien het als enige politieke vertegenwoordiger van het verzet tegen het besparingsbeleid zou optreden. De partij keerde zich ook tegen het memorandum en liet uitschijnen dat het aan de kant van het antibesparingsverzet stond. Het maakte het voor Gouden Dageraad naar eigen zeggen mogelijk om ook actief te zijn in de “voorheen puur ‘rode wijken’.” De meeste aanhangers van de partij zijn jongeren die niets te verliezen hebben. Meer dan de helft van de Griekse jongeren vindt geen werk. Wie wel werk heeft, kent verschrikkelijke arbeidsomstandigheden, onzekere jobs en bijzonder lage lonen. De beste resultaten behaalde Gouden Dageraad onder studenten en jongeren (9,5%), boeren (9,3%) en werklozen (9,1%). De partij brengt voor die lagen een eenvoudige boodschap: alles is de schuld van de migranten en de corrupte politici. Ondanks alle stoere praat heeft Gouden Dageraad nog geen vinger uitgestoken naar politici van de regeringspartijen, bankiers,… De enigen die wel bedreigd warden of fysiek aangevallen, waren politici van de linkse partijen. Het is verontrustend dat de helft van de politieagenten voor Gouden Dageraad stemde. Het is algemeen geweten dat de Griekse politie, en zeker de oproerpolitie MAT, nauwe banden heeft met Gouden Dageraad. Recent gepubliceerde documenten bevestigen dit. Als leden van Gouden Dageraad de straat op trekken, worden zij niet door de politie aangevallen. Terwijl andere betogers worden aangepakt, worden de militanten van Gouden Dageraad beschermd door de MAT. De centrale slogans van Gouden Dageraad zijn: ‘weg met de vreemdelingen’ en ‘Griekenland voor de Grieken’. Er wordt het beeld geschapen van ‘Gouden Dageraad tegen al de rest’. In de praktijk betekent dat echter: ‘Gouden Dageraad tegen al wie zich tegen de besparingen verzet.’ De anderen – de reders, grote bedrijven en kapitalisten in het algemeen – hebben niets te vrezen. In het parlement steunde Gouden Dageraad nieuwe belastingverlagingen voor de reders, terwijl het in Athene instemde met het privatiseren van openbare parkings. Er zijn tal van gelijkaardige voorbeelden. Afgelopen voorjaar provoceerden leden van Gouden Dageraad personeel uit de mediasector dat betoogde. De extreemrechtse militanten reden met scooters rond de betoging en brachten onder meer de nazigroet en andere obscene gebaren. Op 7 november stonden ze in Volos buiten aan hun kantoor de deelnemers van de betoging in het kader van de algemene staking op te wachten met stokken in de aanslag. De betoging was echter te groot om aan te vallen. Ze bedreigden ook vertegenwoordigers van de lerarenvakbond omdat deze steun geeft aan antifascistische acties. Dit kreeg ook een theoretische uitdrukking. Op de website van Gouden Dageraad werden enkele artikels geplaatst waarin werd uitgelegd waarom de partij tegen stakingen is: die creëren immers “haat onder Grieken”. De partij sprak zich publiekelijk uit tegen bepaalde stakingen in bedrijven, sectoren,… Het terugkerende argument daar-

Blokbuster

bij is dat alle Grieken van dezelfde natie zijn, hetzelfde bloed hebben en tot hetzelfde ras behoren. Het onderscheid tussen arm en rijk, tussen arbeiders en bazen, tussen onderdrukkers en onderdrukten, wordt ontkend. Volgens Gouden Dageraad moeten de Grieken zich maar koest houden, want betogingen en stakingen leiden tot “de verdeeldheid die het systeem net wil”. Dat standpunt verschilt niet zo sterk van wat de regering en de bazen zeggen. Dit leidt ertoe dat dat Gouden Dageraad steeds afwezig is bij mobilisaties van arbeiders en jongeren, bij alle algemene stakingen, alle betogingen, pleinbezettingen,… Vluchtelingen, migranten en ultra-nationalisme Het extreme nationalisme van Gouden Dageraad vindt een uitdrukking in een virulente en racistische campagne tegen vluchtelingen en migranten. De partij eist de volledige verwijdering van alle migranten uit Griekenland. Dat zou de enige oplossing zijn voor werkloosheid, armoede en criminaliteit. Gouden Dageraad probeert dit op een bijzonder racistische manier als oplossing naar voor te schuiven. Zo offert de partij ‘bescherming’ aan bejaarden aan als ze hun pensioen van de bank afhalen, de bejaarden worden beschermd tegen zogenaamde ‘buitenlandse criminelen.’ De afgelopen twee jaar is de werkloosheid verdriedubbeld terwijl er geen gelijkaardige toename was van het aantal migranten en vluchtelingen. Veel vluchtelingen zochten elders een beter leven op. Gouden Dageraad verklaart: “Grote problemen vergen extreme oplossingen. Er is een revolutionaire voorhoede nodig om het rotte politieke establishment te vernietigen. Deze voorhoede, na het verdwijnen van de zogenaamde ‘revolutionaire linkerzijde’, kan enkel nationalistisch zijn.” De demagogie van de partij staat bol van het nationalisme waarbij wordt uitgehaald naar ‘verraders’ en ‘samenzweerders tegen de natie’. De ironie is dat het Griekse kapitalisme (de heersende klasse) net diegene is die akkoorden sluit met het neokolonialisme van de trojka. Dat is geen uniek gegeven voor Griekenland, het is een centraal kenmerk van hoe het globale kapitalisme functioneert. De zwakkere burgerlijke klassen overleefden historisch gezien steeds door machtige burgerlijke klassen uit te kiezen als ‘beschermheren’. In de ‘revolutie’ van Gouden Dageraad en haar ‘vernietiging’ van het establishment is geen rol weg gelegd voor de miljoenen arbeiders, onderdrukten en jongeren. Neen, deze ‘revolutie’ moet het werk zijn van een ‘nationalistische voorhoede’ naar het model van Mussolini, Hitler en het kolonelsregime in Griekenland (1967-74). De rol van Gouden Dageraad zal zich beperken tot een contrarevolutionaire rol waarin het hoogstens een dodelijke bondgenoot voor het leger en andere reactionaire staatskrachten kan zijn. Met betrekking tot de kwestie van de Griekse crisis en het besparingsbeleid komt de positie van Gouden Dageraad erop neer dat het pleit voor het heronderhandelen van het memorandum. Er wordt niet opgeroepen tot het niet afbetalen van de schulden, want de partij wil geen confrontatie met het Griekse kapitaal dat als locomotief voor de economie wordt gezien. Het Griekse kapitaal anderzijds wil geen confrontatie met de bazen in Duitsland, de EU, de VS,… Falen van links De opkomst van Gouden Dageraad – en meer algemeen van racisme, nationalisme, extreemrechts en neofascisme in Europa en

Lees verder op de volgende pagina



Nieuwsbrief

Blokbuster

daarbuiten – is ook het resultaat van het falen van de linkerzijde om te antwoorden op de dringende behoeften van de arbeiders in de diepste crisis van het kapitalisme sinds decennia en ook van de bijhorende nederlagen van de beweging. In Griekenland was er een onderschatting van Gouden Dageraad en de gebaren. De linkerzijde beperkte zich vaak tot het veroordelen van gewelddadige aanvallen, tot het wijzen op de historische ervaring met het fascisme of zelfs tot het aannemen van een ‘humanitaire’ benadering in plaats van een internationalistisch klassenstandpunt over migratie. Bovendien heeft de politieke afwezigheid van de linkerzijde in de meest achtergestelde wijken een vacuüm gecreëerd waar Gouden Dageraad op kon inspelen met een dagelijkse activiteit in deze buurten. Er was ook het kunstmatige idee dat een betoging door deze wijken zou volstaan om Gouden Dageraad er te verjagen. De ergste fout was de weigering van de grote linkse krachten om gemeenschappelijke comités op te zetten van Grieken en migranten om de gezamenlijke problemen samen aan te pakken en samen te strijden. De verenigde kracht van de linkse partijen en organisaties werd nooit ingezet om initiatieven en acties te ontwikkelen om de arbeiders en jongeren, waaronder vluchtelingen en migranten, te verenigen. Hoe kunnen we Gouden Dageraad stoppen? Xekinima is al jarenlang actief in de strijd tegen racisme en fascisme. We riepen al op tot een verenigd front van de linkerzijde, de vakbonden en bewegingen nog voor Gouden Dageraad zich kon vestigen als partij met verkozen parlementairen. De situatie vandaag is nog ernstiger. Er is een grote antifascistische inspanning nodig. De verenigde deelname van de linkerzijde daaraan is van groot belang. We hebben regelmatig concrete voorstellen daartoe gedaan, nog voor de grote electorale vooruitgang van Gouden Dageraad. Na de verkiezingen stelde Xekinima voor om volgende stappen te zetten: het creëren van antifascistische comités in alle wijken, werkplaatsen, scholen en universiteiten; het opzetten van zelfverdedigingsgroepen in die wijken die gevaarlijk zijn geworden voor linkse activisten of antifascisten; een campagne om de dagelijkse propaganda van de neofascisten in de wijken te beantwoorden; verenigde strijd van Grieken en migranten om de gemeenschappelijke problemen aan te pakken. We stelden aan de vakbonden voor om leden van neofascistische groeperingen en Gouden Dageraad in het bijzonder uit te sluiten. Dit werd na de val van de militaire junta in de jaren 1970 een traditie op de werkvloer en in de studentenvakbonden. Het is belangrijk dat dergelijke beslissingen door de vakbondsafdelingen worden genomen om meteen ook hun eigen strijd vandaag en morgen te beschermen. Er werden in een aantal buurten van Athene en andere steden effectief antifascistische comités opgezet. Xekinima heeft bij een aantal van deze comités zelf het initiatief genomen. Het valt op dat lokale activisten van de verschillende organisaties deze inspanningen ondersteunen. Daarnaast heeft de lerarenvakbond een belangrijke rol gespeeld in een aantal buurten. Er werd officieel beslist om het thema van antifascisme naar voor te brengen in de scholen. De grootste linkse partijen (Syriza en de KKE) hebben jammer genoeg de dringendheid van het probleem niet ingezien. De KKE treedt op haar traditionele sectaire wijze naar buiten. Syriza stelde dat er nood is aan antifascistische acties maar nam geen initiatieven

in die richting, er waren enkel initiatieven door sommige componenten van Syriza. Maar het centrale secretariaat van Syriza heeft recent wel beslist om haar positie te veranderen en is nu voorstander van antifascistische comités. Daarnaast zijn er ook nog andere kleinere linkse organisaties die ofwel het belang van antifascistische strijd niet inzien ofwel in comités zodanig werken dat ze de beweging tegenwerken in plaats van ze te helpen. Historisch gezien vindt het fascisme steeds een vruchtbare voedingsbodem in tijden van besparingen, massale armoede en werkloosheid. Dat is waarom het belangrijk is om onze campagnes tegen fascisme te koppelen aan een programma tegen besparingen en tegen de kern van het probleem: het kapitalistische systeem. Het kapitalisme zal als laatste strohalm niet aarzelen om beroep te doen op een dictatoriaal regime. De kapitalisten zullen niet zomaar de macht overdragen aan fascistische krachten als Gouden Dageraad, maar ze zullen dergelijke groepen wel gebruiken als hulpmiddel voor het leger, de oproerpolitie,… Het is een dodelijk wapen tegen arbeidersorganisaties. De Griekse arbeidersklasse is absoluut niet verslagen, maar politieke fouten kunnen net zoals in Duitsland in het verleden leiden tot nederlagen. De Griekse linkerzijde moet geduldig het fenomeen van migratie uitleggen. Wiens fout is het dat er achtergestelde buurten zijn met armoede en dakloze migranten? We moeten uitleggen dat dit fenomeen zal blijven bestaan zolang er armoede, honger en oorlog is. Als we dit op een correcte manier aanbrengen, kunnen we ook delen van de samenleving bereiken die voorheen door de propaganda van Gouden Dageraad waren beïnvloed. Griekenland is overigens een land waarvan de bevolking zelf een aantal migratiegolven kende, de jongeren proberen vandaag ook andere oorden op te zoeken omwille van de crisis. Het is belangrijk om een socialistisch programma naar voor te brengen. Het is belangrijk om geduldig uit te leggen van waar de crisis en de besparingen komen. De echte standpunten van Gouden Dageraad moeten steeds opnieuw uitgelegd worden. De partij is niet tegen het memorandum, zoals het probeert te laten uitschijnen, maar vooral tegen de arbeidersmobilisaties en tegen het verzet tegen de besparingen. Het is belangrijk om alle besparingen te bestrijden, om middelen te eisen voor de noden van de samenleving en niet van de bankiers. De staat moet zo worden georganiseerd dat de netwerken van drughandelaars en mensensmokkelaars worden aangepakt en niet de slachtoffers ervan. Er is nood aan een gerechtelijk systeem dat optreedt tegen alle agenten die meewerken met racistische daden of met neofascisten. Dit moet allemaal gekoppeld worden aan een geplande, democratisch gecontroleerde economie op basis van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet die van een handvol families en grote multinationals. De Grieken moeten weigeren om de schulden terug te betalen. Ze moeten opkomen voor de nationalisatie van het financiële stelsel en van alle strategische eenheden en grote bedrijven. Deze nationalisatie moet onder democratische arbeiderscontrole met absolute transparantie. Zo’n oplossing zou een inspiratie zijn voor andere arbeiders die doorheen Europa opkomen tegen het besparingsbeleid. Het zou het begin vormen voor een socialistische confederatie van Europa waarmee een einde wordt gemaakt aan het nachtmerriescenario van een kapitalistisch Europa dat enkel verenigd is door armoede en werkloosheid.