Erik Schwencke hoorde steeds luider: duwen-trekken! Het halve jaar ben ik bezig geweest om te trainen voor iets abstracts, iets waarvan ik wist dat het een hele vette ervaring en prestatie zou zijn. Ik had immers de filmpjes gezien op YouTube en we hadden van de ‘veteranen’ gehoord, dat ’t dat ook werkelijk zou zijn. Vorig jaar had ik al een toertocht van 1100 km gemaakt, die ik niet te evenaren achtte door alle ontmoetingen, avonturen samen met mijn vader en zus, het landschap, de emoties, de overwinningen op bergen en douchecabines, trappen en stapelbedden de heerlijke maaltijden, smalle deuren en vooral de hartelijke en behulpzame mensen onderweg in Spanje. Toen ik begin vorig jaar werd gevraagd of ik interesse had in de HandbikeBattle, was ik juist in voorbereiding op de Camino de Santiago en heb ’t toen aan me voorbij laten gaan. Tja, als je moet kiezen tussen een levenservaring van een maand en een race van nog geen ochtend, dan lijkt de keus snel en makkelijk te maken en dus ben ik lekker gaan avonturieren tussen Bordeaux en Cap Finisterre. En dat ga ik waarschijnlijk nog wel eens een keer doen, met een wat zuidelijker vertrekpunt dan. …Ik wil nóg een keer, ik wil méér, nog een keer, nog een keer! Ik voel me net als een kind dat nog eens in de achtbaan of draaimolen (van sportieve en menselijke emoties) wil klimmen! Dan heb ik het in dit geval tóch over de HandbikeBattle! Poe hé… wat een weergaloos, onovertroffen evenement! Moeders, vergeef me, maar zó moet het voelen om zwanger te zijn waarschijnlijk… je voelt het groeien met maximaaltests en samen trainen en een Ardennentripje en je hebt ook die tijd nodig om eraan te wennen, je voelt het groeien… en dan komen de ongemakken met het steeds net iets verder en harder gaan trainen en dán, is daar de bevalling, de pijn… de laatste meters… AUWAUWAUWAUW… en dan is daar een intens gevoel van vreugde op de finishlijn! En die pijn ben je tien minuten later alweer vergeten en de euforie neemt het blijvend over en dat is het gevoel dat blijft! Wát een ervaring, onvergetelijk! Het lijkt in eerste instantie veel tijd dat je daar bent, voor een evenement dat een ochtend duurt, maar je hebt écht de tijd nodig om te acclimatiseren, te wennen aan de anti-smog, de bergen, het fietsen in de bergen, de ijlere lucht, de hele sfeer en entourage en afspraken maken met je buddy, de puntjes op de I-berg zetten waar nodig.
Je bent allemaal bezig met een heel mooi, zuiver doel: Boven komen op die puist, de Ochsenalm op ruim 2100m hoogte. Bij de trainingen rijd je nooit de volledige route, want dat is té veel en uitputtend, zo kort voor de strijd. Je hebt er lang voor getraind en naar toegewerkt en denkt er klaar voor te zijn. Ik weet dat ik ’t kan, want ben in Spanje vele bergen, bergjes en pukkels over gestuiterd… alleen was dat met een iets andere (zit-)fiets en niet zo hard mogelijk en vooral recreatief. Het is maar goed dat ik op de rustdag, 1 dag vóór de battle, met een aantal teammaten naar het eindpunt van de Kaunertalergletscherstrasse ben gereden op 2750m hoogte: Dan besef je hoe hoog ’t is en wat er ná onze finish nog rest aan ellende naar boven… dan plaats je onze 2100m en 1000 hoogtemeters en 14procentjes wat meer in perspectief en dan besef je dat dit wel ‘doenbaar’ is… Je leert in die week ook verschrikkelijk veel mensen kennen, dat is ook een enorme toegevoegde waarde en de iets minder-validen zijn allemaal nu eens met een positief iets bezig, niks van een kijk-ons-eens-zielig-zijn gebeuren. Daar probeer ik ook altijd heel ver van weg te blijven, want daar wordt je niets wijzer van en schiet ik niets mee op. Ieder z’n eigen verhaal en eigen manier van ermee omgaan; en dát is mijn manier. Je kweekt met het gezamenlijk eten een hele goede band met je teammaten, buddy’s en andere begeleiders. En wat een mooi stel verschillende karakters allemaal, die op een wonderlijke manier tóch heel goed bij elkaar passen en een homogene groep maken! Wat ook een leuke duit in het zakje doet zijn de feestavonden: Op dinsdag was er een karaoke-avond en het was gewoon écht gezellig. En dat terwijl ik karaoke verfoei, verschrikkelijk simpel vertier vind ik het. En zodoende eindigde ik met de hulp van wat weissbier en een stuk of tien teamleden natuurlijk ook achter die microfoon. Me daarachter verschuilend, heb ook ik dus mijn op een nagel-over-het-krijtbord-gelijkende stem verheven en ‘I will Survive’ gekweeld. Ook op de slotavond was er een feest, volgend op de prijsuitreiking. Dan heb je allen al zo’n enorme prestatie neergezet, dat de avond één grote ontlading is na een half jaar inspanning; Je bent trots op jezelf, op je mede teamleden en buddy’s, begeleiders en eigenlijk gewoon op iedereen: Ik merkte dat de emoties over elkaar heen springen om je bij de keel te vatten en…ook weer mee te zingen, babbelen met wie-dan-ook en je rolstoelbanden van de grond te verheffen op weer een zomerse après-ski-klassieker! Voor mij persoonlijk zal het nummer ‘Home’ van Dotan altijd een hele mooie gedachte blijven oproepen aan het samenzijn in het Kaunertal!
Het belangrijkste was natuurlijk donderdag-HandbikeBattledag: ’s Morgens vroeg eruit, schoon stomazakje XL (want-je-weet-maar-nooit). Om niets aan het toeval over te laten, heb ik zelfs een verblijfskatheter-metolietanker-beenreservoir laten aanbrengen, die onderweg alleen bij overstroming geleegd hoeft te worden. De avond ervoor had ik alles al klaargelegd naast mijn bed en gedeeltelijk bij en in mijn fiets, alleen de 60 klokjes en metertjes-die-me-écht-beter-laten-fietsen hoefde ik nog te bevestigen. De dag zelf vroeg ontbeten, maar die spanningskriebels lieten me wat lastig eten. In fiets gesprongen en rustig naar de start gepeddeld bij de tolpoort voor de Gletscherstrasse. Daar waren we ruim twintig minuten te vroeg. Gelukkig werd ik door mijn lieve buddy Nelie lekker ingestopt met een wollen (of jute?) dekentje tegen de vroege ochtendkou. Uiteindelijk kwam de zon erbij en startte mijn battle in de 2e lijn om 09:17 met de overige H4-helden (handicapklasse). Ik heb het eerste gedeelte tot onderaan het stuwmeer redelijk simpel kunnen fietsen, al zaten ook daar al stukjes met van die 14 procents-ettertjes. Toen kwamen de haarspeldbochten naar boven toe en daar kwam ik eigenlijk vrij goed doorheen, me steeds bijtijds voedend met energiek-water (normaal drink ik fietsend zo min mogelijk, omdat katheteriseren niet handig is zittend in je twee-meter-fiets zonder goede schuilmogelijkheden). Bovenaan de helling besloot ik even tot een korte stop, omdat ik merkte dat ik begon te trillen en heb in 2 ½ minuut een appel en sinaasappel naar binnen gewerkt, met dank aan de onovertroffen schil en pel kwaliteiten van mijn buddybeul Nelie (beul omdat die meid zo’n enorme conditie en doorzettingsvermogen heeft en mij écht vooruit weet te schreeuwen, me boven mezelf laat uitstijgen). Vervolgens langs het stuwmeer gereden, enigszins met de rem erop, omdat ik wist wat er nog ging komen. Aan het eind ervan moest ik toch écht ff wat litertjes kwijt en na de laatste druppel gingen we weer verder, omhoog nu voor de laatste ruim tien km. Was weer erg pittig en Nelie voorzag me van de juiste informatie qua wegdek (waar zijn gaten en scheuren) en liet me de bochten goed aansnijden. Na een korte daling kwamen we uiteindelijk voorbij lawaai-bergpost 3 (de laatste en als bonus met knalharde muziek, 5 km voor de finish), waar ik nog heel ff halt heb gehouden om te drinken en ballast te lozen. Paar minuten later begon ik aan de laatste klim naar de finish, met onnoemelijk veel haarspeldbochten en vooral weer steile hellingen, maar die gelukkig kort op elkaar volgen en dus kan je je daar weer aan optrekken.
Waar ik me ook goed aan kon optrekken was mijn teammaat Peter, die me ingehaald had en steeds iets voor me reed. Het laatste stuk hebben we elkaar goed opgejaagd. Acrobaat Nelie voederde me op mijn verzoek zelfs rijdend een banaan en water, zodat ik niet hoefde te stoppen. De laatste bocht kwam in zicht en ik had een jongen (Nasr) vlak voor me en maatje Peter daarvoor. Ik probeerde gelijk op te gaan met Nasr, Nelie schreeuwde me toe, moedigde aan en ik kwam aardig in de buurt… Alles begon nu steeds meer pijn te doen… de bocht voorbij en dáár was het Walhalla in zicht, die heerlijke zoetsappige (of voelde eigenlijk nu meer als ‘zoutzurige’) finishlijn met opzwepende muziek en juichende en joelende mensen! Ik hoorde steeds luider “DUWEN, TREKKEN! – DUWEN en TREKKEN!” van Nelie en ik ging dood maar ging door en… nee maar, Peter viel stil! Dit was mijn kans… DUWEN-TREKKEN-DUWEN-TREKKEN… doorpompen of je armen willen of niet… uiteindelijk haalde ik ‘m in en kwam vlakbij de finish, waar iedereen enthousiast naar binnen werd geschreeuwd en onthaald…de laatste meters en ik rolde met verzuurde armen over die finishlijn! Gehaald! En bovendien nog binnen de drie uur die ik mezelf maximaal gesteld had! Het werd 2u:57m. Ik herkende als eerste mijn lieve ouders die me kwamen feliciteren en knuffelen en vervolgens heb ik ook mijn buddy een grote, respectvolle knuffel gegeven, hijgend als een os… vandaar de naam van die berg misschien: Ochsenalm? Gehaald, wat een heerlijk gevoel… vervolgens kregen we (de Rijndammers) van onze sponsor bij aankomst een mooie medaille. Iedereen kreeg ook een Finisher-T-shirt, als bewijs dat je ‘t ‘m hebt geflikt! Na half uur heb ik me heerlijk laten masseren…alleen spijt als (geen) haren op m’n hoofd dat ik dat niet door die mooie meid heb laten doen (hé Peter), maar door die, overigens gewoon goede en sympatieke, mannelijke fysiotherapeut, haha. Och, ik ben toch al getrouwd Vervolgens is het bij de finish bij elke binnenkomst van wéér een held, een groot feest! Diep respect voor allen die hun persoonlijke battle in hun voordeel hebben beslist en variërend in tijd van 1u:11m tot ruim 6u:30m boven aankomen. Waarbij het voor die laatsten waarschijnlijk gewoon nog veel zwaarder is! Wat een uitputtingsslag! Overigens ben ik dan wel voor Peter binnengekomen, maar heeft hij wel gewoon gewonnen, want hij was 2 minuten later dan dit ventje gestart en dus sneller dan ik! Peter, Roger, Ralf, Ingmar, Ed en Pim: jongens, gefeliciteerd met onze prestatie! Dit is alleen mogelijk geweest met de hulp van onze buddy’s en de rest van het hele Rijndam-team en niet te vergeten die geweldige organisatoren van de gehele Battle! En wat een feest, wat een saamhorigheid, wat een gelijkheid was het deze hele tijd! En voor dat gevoel doe je het, dat wil je vasthouden… voor altijd.
Wat mij rest, enkele dagen na afloop, is een erg vol hoofd, inclusief een ‘I’m coming home now-melodietje, waarvan de meeste momenten ook naar mijn hart zijn afgezakt en me een warm gevoel geven. Dat gevoel wil ik weer hebben… Tot volgend jaar Kaunertal, tot volgend jaar Ochsenalm, hoe dan ook!
