Liefdesduivel
Eerste druk, april 2009 © 2009 Chinouk Thijssen Foto omslag: Merel Verspuy; www.lerem.nl Foto auteur: Cheyenne Thijssen isbn: 978-90-484-0552-7 nur: 332 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgenomen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Ondanks alle aan de samenstelling van dit boek bestede zorg kan noch de redactie, noch de auteur, noch de uitgever aansprakelijkheid aanvaarden voor schade die het gevolg is van enige fout in deze uitgave.
Liefdes
Voor mijn lieve oma
D
eel 1
1 Van: Paul Aan: Carmen Onderwerp: Wacht maar Die grap zal je nog duur komen te staan. Je zou moeten weten dat je geen spelletjes met mij moet spelen. Kijk maar goed om je heen. Slaap met je ogen open. Ik pak je terug, op het moment dat je het absoluut niet verwacht. Ik ben jouw spelletjes meer dan zat. Tot snel… P.s. Slaap lekker. 1:36. Ik kan nog steeds niet slapen, lig al uren te malen. Paul zijn woorden laten me niet los. Zijn mailtje doet meer met me dan ik dacht. Ik had kunnen weten dat hij kwaad zou worden. Ik ken hem al zó lang en beter dan ik zou willen. We zijn nog maar net uit elkaar en ik dank God op mijn blote knieën dat ik van hem af ben. Paul is fout, gek, gevaarlijk, agressief, een pathologische leugenaar, angstaanjagend en verschrikkelijk kwaad op mij; zoals altijd, eigenlijk. Hij wordt vaak de liefdesduivel genoemd. Als een duivel verpest hij de liefde. Alles wat mooi zou kunnen zijn, trekt hij mee de hel in. Na hem wil je eigenlijk nooit meer verliefd worden. Hij houdt er altijd meerdere meisjes op na, van monogamie heeft hij nog nooit gehoord. Maar dat is niet het ergste. Ik ben vaak genoeg bang voor hem geweest. Ik heb meerdere keren doodsangsten uitgestaan. Wanneer Paul een ‘paar’ borreltjes te veel op heeft, wordt hij agressief. Ook al waren zijn ouders erbij: ik hoefde maar iets verkeerd te zeggen en ik kreeg weer een helse klap.
10
Zijn ouders bleven gewoon op de bank zitten en volgden rustig een of ander praatprogramma. Ze keken pas naar mij om, om te zien of ik pijn had, wanneer hij weer weg was. Waarschijnlijk omdat ze zelf bang zijn voor hun zoon. Daarom verdedigen ze hem ook. Ze zijn bang om zelf geslagen te worden. Zijn losse handjes lieten littekens achter op mijn buik en in mijn zij. Zijn initialen staan in mijn onderrug geprent, als een tatoeage. Een tienrittenkaart op de spoedeisende hulp was geen overbodige luxe. Iedere keer wanneer ik werd binnengebracht, wist het personeel precies hoe laat het was. Van twee agenten kreeg ik zelfs hun privénummer, voor als het weer zou gebeuren. Helaas zijn ze vervroegd met pensioen gegaan. Ik hoop maar dat dit niet door mij komt. Ik moet het een keer van me afzetten en vergeten wat er allemaal gebeurd is. Ik zou gewoon verder moeten gaan met mijn eigen leven. Morgen heb ik een groot feest, een surpriseparty voor een oude vriendin. Daar ontmoet ik vast wat andere mensen. Eindelijk een nieuwe start. Tijd om te gaan slapen, ik kan me altijd nog druk maken om Paul. Op het feest wordt mij een glas rode wijn aangereikt, ik drink hem in een teug leeg. Vervolgens loop ik naar het toilet om me wat op te frissen. In de mooie antieke spiegel, zie ik een jonge meid; ik schat rond de achttien. Ze zouden me zeker geen drieëntwintig geven. Vaak wordt mij zelfs gevraagd of ik wel zestien ben, wanneer ik sigaretten of drank wil kopen. Later is het misschien leuk, maar ik word vaak niet serieus genomen door mensen die mij niet kennen, omdat ik er zo jong uit zie. Ik werk mijn make-up wat bij en ga terug naar de grote zaal. Een walm van champagne danst om me heen en ik voel me een beetje draaierig worden. Ik zoek een rustige tafel om aan te zitten en kijk om me heen. Een jong, blond meisje komt naar mij toegelopen, twee glazen wijn in haar handen. Ik hoop dat de tweede voor mij is. Ze komt bij me zitten – het tweede glas is inderdaad voor mij – en we raken aan de
praat. Ze stelt zich voor als Jessie. Als we een poosje gepraat hebben, wil ze mij graag voorstellen aan haar nieuwe vriend. Terwijl ze rondkijkt, vertelt ze dat ze eigenlijk helemaal niet naar het feest wilde komen omdat ze de jarige niet kent. Misschien ken ik haar vriend ook wel? De jarige is een oude vriendin van ons allebei. Na wat zoekwerk ziet ze hem eindelijk staan en zwaait naar hem. Ik volg haar blik en kijk naar de jongen. Ik zie enkel zijn achterkant, maar herken hem meteen. Zijn donkere volle haardos, de vorm van zijn lichaam en zijn opvallende O-benen. Ik voel mijn gezicht koud worden, alsof het bloed uit mijn hoofd wegtrekt. Paul, mijn Paul… Hij is met Jessie! Paul ziet me en draait zich snel om, hij loopt haastig weg. Een beetje zenuwachtig door onze reacties, vraagt Jessie of wij elkaar kennen. ‘Ja’, zeg ik voorzichtig, mijn stem ietwat trillerig. ‘We zijn oude vrienden. Nee, meer oude kennissen. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien.’ Ik neem een grote slok wijn om me zelf rustig te houden. ‘Je ziet nogal bleek, Carmen. Gaat het wel?’ ‘Ja hoor, tuurlijk. De wijn valt niet zo goed, geloof ik.’ Ik verman me en we kletsen nog even door. Dan is het echt de hoogste tijd om naar huis te gaan. Het was gezellig, maar ik voel me toch niet op mijn gemak zolang Paul hier rondloopt. We wisselen telefoonnummers uit en spreken af dat we elkaar gauw weer zullen zien. Paul komt naar ons toe en kijkt mij dreigend aan. ‘Pas op, ik heb je gewaarschuwd. Dit ga je niet voor mij verzieken,’ fluistert hij in mijn rechter oor, voordat hij met zijn arm om Jessies schouder wegloopt. Een koude rilling gaat door mijn lijf. Oh, wat kan ik toch griezelen van die vent! Jessie is echt heel vriendelijk. Ik ken haar nog maar net, maar ik heb het idee dat ik alles met haar kan bespreken, alles, behalve Paul. Ik denk niet dat ze een idee heeft hoe haar vriend in werkelijkheid is. Aan de ene kant heb ik het plichtsgevoel dat ik het haar zou moeten vertellen, om haar te waarschuwen, aan de andere kant heb ik geen zin in problemen en nog meer ruzie met Paul. Ik kan haar wel
11
de laatste e-mail laten lezen die hij naar mij heeft gestuurd, maar dan zou ik me weer met zijn leven bemoeien. Nee, laat ik nu maar een keer verstandig zijn en wijs mijn mond houden.
12
De volgende ochtend word ik wakker van het trillen van mijn telefoon. Een sms’je van Jessie: of ik zin heb om wat af te spreken in de stad. Alleen wij tweetjes, zonder Paul. Ha, dat zou er nog eens bij moeten komen. Op het terras waar we hebben afgesproken, zie ik haar al zitten. Ze heeft nog niks besteld. Ik heb wat suiker nodig en kies voor een blikje Red Bull, Jessie neemt een cola light. ‘Goh, doe je aan de lijn?’ vraag ik met een kleine glimlach. ‘Nee, maar ik moet er toch wel een beetje op letten, vind ik. Red Bull zou ik bijvoorbeeld nooit drinken. Weet je hoeveel suiker daar in zit?’ Ik zeg dat ik dat inderdaad weet en dat ik er ook zeker mee ga stoppen, ooit. ‘Ik vind het echt heel leuk dat ik jou gister ontmoet heb. Ik ging echt met veel tegenzin naar de verjaardag toe, maar gelukkig had ik iemand om mee te praten. Ik had me anders zo verloren gevoeld,’ zegt Jessie, terwijl ik mijn crèmekleurige trenchcoat aan de stoel hang. ‘Ik vond het ook erg gezellig! Ik vond er verder ook niet veel aan, hoor, aan de verjaardag. Zoveel mensen kende ik er nou ook weer niet.’ Ik neem een slok van mijn Red Bull. Mmmm… Dat is pas lekker. ‘Je kende in ieder geval Paul.’ Ze kijkt me zijdelings aan, terwijl ze het rietje van haar cola light aan haar lippen zet. Ik knik en begin snel over iets anders. ‘Je vertelde op het feest dat je ook in de zorg hebt gewerkt. Wat heb je precies gedaan?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Ik werkte in een verpleeghuis, maar ik had het er absoluut niet naar mijn zin, dus ik ben gestopt.’ ‘Heb je er spijt van?’
