Buick Park Avenue is ingetogen schoonheid met Jaguar-trekjes
Amerikaanse sleeën. Ze krompen al vroeg in de jaren tachtig en de rijeigenschappen bereikten gestaag een acceptabel niveau, maar het aroma van dobbelstenen, bling-bling-wielen en chaletjesweelde komt je nog altijd tegemoet. Wij gingen op jacht naar de uitzondering op de regel. Een utopie? Nee, want hier hebben we de Buick Park Avenue, de beschaving zelve.
Tekst en fotografie: Aart van der Haagen
1
E
en druilerige middag, opgebroken straten en een schijnbare uittocht van mobiele senioren met een onevenredig hoge dunk van hun rijkunsten. Ziedaar de garantie voor een pak chagrijn van heb-ik-jou-daar. Desalniettemin zijn we goedgeluimd, gastvrij onthaald in de salon van een ’94-er Buick Park Avenue. Stresskippen raken hier acuut gehypnotiseerd. Het dashboard dat we bij een eerste aanblik nog als barok bestempelden, laat inmiddels een notabele en opgeruimde indruk bij ons achter. Hoe subjectief je in de juiste ambiance kunt worden… Geen moment dringen zich gedachten op aan wannabe-cowboy die met het hoofd ter hoogte van de achterportierruiten en de romp leunend tegen een kermend deurpaneel pinksgewijs een logge massa staal bedwingt. Nee, dit is een herensociëteit pur sang, waarin je de flukse en oppervlakkige maatschappij met een contente glimlach gadeslaat. Even de tijd voor jezelf. WAT BRACHT deze vreemde eend in de bijt bij Aaben Youngtimers, toch hoofdzakelijk geconcentreerd op Stuttgarter Sterren en gestyleerde Beierse vlaggen? Wel, eigenaar Han Terneldeli opereerde ooit als vestigingsmanager bij een General Motors-dealer en herinnert zich nog scherp hoe welgestelde klanten van een goed allooi als een blok vielen voor niet zelden de eerste Amerikaan in hun leven. Het representatiegehalte van de Buick vermorzelde in alle bescheidenheid elk vooroordeel. Bovendien, zo zou later blijken, hield de Park Avenue zich ook op de lange duur glansrijk staande. Han bekroont
16
hem in kwalitatief opzicht als de topper aller tijden uit de GM-stal, een zorgelozer bezit dan welke concernbroeder ook. De Nederlandse dealerorganisatie schreef een respectabel aantal orders gedurende het halve decennium dat de auto zijn plek in het leveringsgamma opeiste. De levenscyclus strekte zich uit van modeljaar 1991 tot 1996. DE UITERLIJKE gelijkenissen met een Jaguar berusten niet op toeval: de ontwerper van de auto heeft een achtergrond bij het Britse merk. Overigens wil het verhaal dat de naam Park Avenue verwijst naar het adres van zijn oude werkgever, maar dat wagen we te betwijfelen, omdat Buick deze aanduiding al in de jaren zeventig op de hoogst geklasseerde uitvoering van het toenmalige vlaggenschip Electra plakte. Met de hier geportretteerde sedan liet de directie het eerste deel van de typenaam varen. Hij werd louter als Park Avenue gecommercialiseerd. Wie alsnog een overtreffende trap wilde, bestelde de Ultra, waarvoor een machtige compressormotor beschikbaar was. Helaas bereikte die variant nimmer het Europese continent. Veel schaafde Buick tussentijds niet aan het model: de
1 | Niet alleen Mercedes-Benz rijders willen het midden van de motorkap goed kunnen zien. 2 | De optisch vierdelige koplampunits en de brede grille geven een karakteristieke aanblik. Beetje vreemd dat de knipperlichtunits net niet in het verlengde liggen.
GEREDEN
2
17
GEREDEN
1 | Het extra spijltje in het achterportier verleent de koets iets klassieks. De aërodynamica profiteert van het nauw op de sponningen aansluitende glas. 1 | Het dashboard loopt door in de portieren. Het stuur kent hoogteverstelling en steekt vrij diep het interieur in. De zetels hebben bovenop een soort van ‘top-deck’ matras.
1 2
V6-motor werd in 1994 lichtjes onder handen genomen en hier en daar wijzigde men een nagenoeg onzichtbaar detail. JE KRIJGT PAS oog voor de schoonheid van de Buick Park Avenue als je hem langer observeert. Ineens betrap je jezelf erop dat het ontwerp in je achting begint te stijgen en dat je op een zeker ogenblik zelfs tintelende gevoelens in je buik krijgt. De tijd lijkt op de zachte, doch trefzekere vormen geen vat te hebben gekregen. Je moet de leeftijd dus afleiden aan lichtunits, bumpers en wielen. Sta er niet verstomd van als je met de Park Avenue op een officiële gelegenheid verschijnt en je appreciatie ten deel valt. Gossiemikkie, we spreken hier over een Amerikaan! De donkere metallickleur - Dark Adriatic Blue - kan de met 5,21 meter lengte bepaald uit de kluiten gewassen limousine wel gebruiken, want dan vestigen de royaal uitgevallen wielkasten minder de aandacht op zich. De koets een fractie lager bij de grond leggen zou wonderen doen. Wat een tadeloos exemplaar is dit trouwens, met zijn 66.000 echte (Zwitserse) kilometers achter de kiezen. Domweg nieuw.
Ontwikkeling 1990 Introductie in Verenigde Staten (modeljaar 1991). 1991 Export naar Europa, lancering Ultra met compressor. 1992 Serieproductie Ultra komt nu goed op gang. 1994 Lichte motoraanpassingen, o.a. compressieverhouding. 1996 Einde productie, lancering nieuwe Park Avenue.
19
20
GEREDEN
1
2
3
1 | De luxueuze ambiance wordt voor een deel weer tenietgedaan door de nogal synthetisch ogende ’houten’ sierlijsten. 2 | Heel deftig, een achterbank met min of meer gescheiden zittingen en verlichte voetenruimte. Het geplooide leder doet wat overdadig aan. 3 | Qua basisontwerp vrij ouderwets, maar vervolmaakt met elektronische fratsen en erg prettig in de omgang: de laagtoerige V6.
GEMENGDE GEVOELENS roept de woonkamer op. Enerzijds zijn er het dikke tapijt en de rijkelijk met leder overtrokken stoelen, anderzijds doen het imitatiehout, de harde kunststof zonder reliëf en de goedkope knoppen afbreuk aan de premiumindruk. Ook de keuze voor de grijze sfeer zal niet ieders goedkeuring kunnen wegdragen, ofschoon het wel iets rustgevends heeft. De Buick revancheert zich echter met zijn standaarduitrusting. In Europa verkocht het dealernetwerk slechts één versie en die zat bomvol. Hou je vast: elektrische stoelverstelling met een geheugen voor de bestuurder, driezone-klimaatregeling (ComforTemp) met aparte instelknoppen rechts voorin en achterin, cruise control, een automatisch dimmende spiegel, een lichtsensor, een voortreffelijk Buick R/C Concert Sound Stereo hifisysteem, ABS, traction control, een airbag, niveauregeling, 16” lichtmetalen wielen en een kofferbak met ‘soft-close’; het laatste stukje bij het sluiten wordt elektrisch volbracht. De ruiten reduceren het opwarmende effect van zonnestralen met ongeveer eenderde ten opzichte van normaal getint glas en houden het binnendringen van UV-licht 45 procent effectiever tegen. Niet dat we daar vandaag iets aan hebben, maar alleen het idee al bezorgt je dat comfortabele gevoel geslaagd te zijn in het leven. De cabine biedt een surplus aan been en hoofdruimte, terwijl het meubilair zeker niet onder je uiteen lijkt te splijten als je je derrière erin laat zakken. Het blijkt voldoende stevig, alleen schiet de zijdelingse steun jammerlijk tekort. Han Terneldeli claimt dat de voorbank een driezitter is, maar wij zien het niet voor ons dat iemand het langer dan een minuut uitzingt op de centrale bobbel.
automaat heen. Wanneer je je onverwacht in rap tempo voorwaarts wilt, gehoorzaamt de auto direct en pakt vliegensvlug op. In cijfers mag hij misschien geen renpaard zijn, maar hij voelt levendig aan en laat zich niet zomaar afschudden door de eerste de beste moderne middenklasser. IN ALLE EERLIJKHEID moeten we constateren dat de Buick niet vaag, indirect en/of idioot licht stuurt. Het doet denken aan de iets te enthousiaste elektrische bekrachtigde installaties van tegenwoordig, zonder dat je het gevoel bekruipt de controle te verliezen. De agiliteit van het voertuig is wonderbaarlijk. Je laveert de Park Avenue behendig en vlug door verkeersveiligheidschicanes en over minirotondes, zonder dat de voorwielaandrijver gaat zwalken of over zijn trekkende as glijdt. De grip blijkt dik in orde, ook als je probeert de Amerikaan van zijn stuk te krijgen op een klaverblad. Hij geeft zich niet gauw gewonnen! Hij nodigt echter niet tot zulke capriolen uit; liever laat je jezelf met een consistente gang naar Zuid-Frankrijk vervoeren. Niets te klagen? Ja, toch wel, de schokdemping is ingaand te hard,
'In Europa verkocht het dealernetwerk slechts één versie en die zat bomvol.' uitgaand te zacht. In de praktijk doet de Buick enigszins stoterig aan op korte oneffenheden en blijft vervolgens te lang nabewegen. Dat verdient eigenlijk een modificatie. Ach, dat kan er wel af, want de onderhouds- en brandstofkosten – jazeker één op tien tot elf zit er met een beetje goede wil in! – zullen niemand schrik aanjagen. En dan rijd je toch hoogst exclusief en representatief. Een eigenschap die niet alleen ondernemers zullen waarderen. |
EEN IETWAT PRULLERIG sleuteltje verstoort de slaap van de 3,8 liter V6-centraalnokker, in die dagen het matras van General Motors. Het oersolide blok dook in welhaast elk model De markt op, tot en met coupés en MPV’s. Als Voor de bedrijfszekerheid en levensduur van een netjes onderhouden en normaal bereden Buick Park Avenue hoeft niet gevreesd we reppen van 170 pk bij 4.800 tpm te worden. Het gaat mis als je ermee trapt en hem flink door bochten jaagt; daarop is de auto niet gebouwd. Aandrijfassen, en 298 Nm bij 3.200 tpm, dan weet je homokineten en voorbanden slijten dan flink. Bij normaal gebruik moet je bij pakweg twee ton op de teller een automaatrevisie wel wat je voor vlees in de kuip hebt. verwachten, terwijl de multiriem en de ontstekingsmodule elke 100.000 om vervanging vragen. Zwakheden kent deze Buick Elke cilinder kreeg slechts twee kleppen niet echt. Wie LPG overweegt, dient de cilinderkop te laten aanpassen. Verder is onderhoud door een deskundig monteur van toebedeeld, maar GM was er in de jaren belang. Park Avenues worden in Nederland regelmatig te koop aangeboden, waarbij exemplaren met veel levenservaring onder tachtig vroeg bij met een elektronisch de 3.000 euro beginnen. Liever een frisse? Geef het dubbele uit of spaar door voor een topper, zoals het exemplaar hier. Aaben gestuurd managementsysteem en een Youngtimers vraagt er een niet misselijke € 14.900 euro voor, maar dan heb je ook werkelijk een prachtstuk. lambdaregeling. Ook de viertraps automatische transmissie uit eigen keuken wordt bewaakt door een hoogbegaafde moeder. Het span blijkt bijzonder welgemanierd. Zonder ook maar enige siddeTechnische gegevens Motor: 3.791 cc V6, centrale nokkenas, 12V, 172
[email protected] tpm, 298
[email protected] tpm. Transmissie: viertraps automaat, ring zoeft de niet overdreven zware Park voorw.aandr. Banden: 215/60 R16. L x B x H: 521 x 190 x 140 cm. Gewicht: 1.640 kg. 0-100: 10,6 sec. Top: 185 km/u. Avenue weg en werkt zich nauwelijks Verbr: 9 l/100 km. Prijs: € 50.324 (1994). waarneembaar door de verzetten van de
21
