het kettingblad Cluborgaan van de WielerVereniging Holten verschijnt 4 x per jaar in een oplage van 160 stuks.
September 2009
Jaargang 26 Nr 3
Wielervereniging Holten Een club voor iedereen
BLOEMENDAL FIETSPLUS Nu 1000 m2 fietsplezier Banisweg 6
-
Telefoon: 0548 51 22 17
Rijssen -
Fax: 540314
Alles voor: Fiets, ATB, Racefiets en Scooter RACE Trek Concorde Jan Janssen Gazelle Goldline ATB Trek Klein Gazelle American Eagle
BLOEMENDAL FIETSPLUS RIJSSEN Ook een uitgebreide collectie wielerkleding en tevens Bioracer meting zodat u perfect op de fiets zit.
WIELERVERENIGING HOLTEN Voorzitter:
Reind Brouwer Kieftenbelt 16, 7451 VK Holten 0548 - 364 781
Secretaris:
Erwin de Valk Maneschijnsweg 1, 7451 LJ Holten 0548 – 361 607
Penningmr:
Gerhard Vincent Bergpad 2, 7451 JH Holten 0548 - 366 800
Bestuursleden: Jan Ottens Rozenstraat 22, 7555 CH Hengelo 074 – 2435 830 Hans van Oijen Kwelderstraat 17 B, 8931 AW Leeuwarden 058 – 2800 809 Henk Beijers Köllingserf 4, 7451 XC Holten 0548 - 366 777
[email protected]
Belangrijke data 2009: 20 sept. Holterbergherfstveldtocht 26 sept. Snertrit 18 nov. Ledenvergadering 20 dec. Verschijning kettingblad 4 (Kopij inleveren voor 5-12-2009)
Belangrijke data 2010: 3 januari Beemd- & Bergtoer
Redactie "het Kettingblad": Henk Beijers Jan Scheperman Kon. Wilhelminastr. 3 7451 DZ Holten 0548 - 361809
[email protected] Gerhard Vincent Kleding:
Contributies:
Dini Arfman Keizersweg 74, 7451 PG Holten 0548 – 364 939 Senioren: € 32,00 per jaar 2e lid gezin/jeugdlid: € 29,00 per jaar
Lidmaatschap zonder FietsToerKaart/verzekering: Seniorenen: € 15,00 per jaar Jeugdleden: € 9,00 per jaar
Jeugdleden/junioren zijn die leden welke bij aanvang van het seizoen (1 maart ) nog geen 19 jaar zijn. Opzeggen lidmaatschap nieuw seizoen voor 1 januari. Uiterste betalingsdatum contributie 31 januari; bij overschrijding van deze datum zal fl. € 4,55 aan administratiekosten in rekening worden gebracht.
Rekeningnummers: Postbanknummer: 43 23 100 Rabobanknummer: 32.85.29.265 Beide nummers ten name van: WV. Holten p/a Bergpad 2 7451 JH Holten
Voorwoord
“Mor’n moet beur’n” Sinds 6 december 2007 ben ik de gelukkige bezitter van het boek “Het Wielren Boek”. Eén van de weinige boeken over wielrennen die ik helemaal heb uitgelezen. Het is een boek met alleen maar bijzondere foto’s over 40 jaar wielrennen met een korte toelichting er bij. “Fotograaf op wielen” Cor Vos maakte deze markante foto ’s en ik vind het boek spectaculair mooi. De titel van dit voorwoord heb ik ergens in dit voortreffelijke boek gevonden. Het is afkomstig van ene Cees Priem, ploegleider in ruste, wonend in het Zeeuwse Wemeldinge. Buffel in de ploeg van Post, winnaar van twee touretappes. Ploegleider bij TVM, zich bedienend van een onorthodoxe stijl. Volgens een oud-renner ging de wedstrijdbespreking bij Priem als volgt: “Dan klopte Cees op de deur, stak zijn kop om de hoek en zei: Mor’n moet beur’n “ Voorwaar, duidelijke, kort en krachtige taal voor de TVM-renners, die vervolgens de volgende dag volle bak gingen. Deze uiterst doeltreffende tactische bespreking – no nonsens – kunnen wij ons ter harte nemen. Er wordt immers veel te veel gepraat. Tijdens de vakantie hebben mijn vrouw en ik deze spreuk regelmatig toegepast. De dag vooraf spraken wij elkaar toe: “Mor’n moet beur’n” De volgende dag gingen wij wel óf wandelend met rugzak op de hoge bergen in, óf fietsend met allerlei extra kleding de bergen op. Wat wordt uw WVH-tactiek voor het komende trimester? Wat moet er “mor’n beur’n” en wat wil je verder in de tijd laten “beur’n?” Diverse activiteiten staan in de steigers en wij vragen u wederom ons te ondersteunen. Dat geldt bij de Holterbergherfsttoer op zondag 20 september. Zonder vrijwilligers kan zo ’n groot evenement niet plaats vinden. De commissie is druk bezig met voorbereidingen. Wij hebben nog andere mooie zaken op de rol. Een lang weekend fietsen met naar keuze per racefiets en/of met ATB en/of wandelen in Sauerland bij de familie Rozenstengel te Niedersfeld. De Meerdaagse draait weer op 11,12 en 13 september. De jaarlijkse afsluitingsrit staat op de wielerkalender op zaterdag 26 september. De organisator Henk Luggenhorst heeft op zaterdag 22 augustus gedacht: “Mor’n moet beur’n” Op zondag 23 augustus heeft hij de gehele tocht voorbereid en is de organisatie nu al kant en klaar. Och ja, er moet “Mor’n nog zo veel beur’n “. Het is prettig, dat het ook allemaal gebeurt. En in dit nummer vindt u ook nog een overzicht van mogelijkheden om in de winterse maanden actief te zijn bij een sportschool in de buurt. Maak uw keuze of blijf lekker doorfietsen op de weg of in het bos. Het is m.i. een gezonde zaak om je iedere dag weer af te vragen, welke activiteit je morgen gaat ondernemen. Als je maar actief bent. Cees Priem priemde dat er in. Reind Brouwer, uw voorzitter.
Van de ledenadministratie Nieuwe NTFU-leden: Fred Hulleman Hein Kuiper Hella Nowakowski Rianne Poliste Jeroen Bunt Herman Withaar
Erve Lukensveld 4 Maalderijstraat 25 Canadastraat 15 Canadastraat 15 Verzetstraat 87 De Wheeme 4
7451 WH 7411 CK 7451 ZJ 7451 ZJ 7451 DP 7451 WB
Holten Deventer Holten Holten Holten Holten
Adreswijziging Herman Tuntelder
Erve Broekhuis 11
7451 VL
Holten
Canadastraat 15
7451 ZJ
Holten
Vicari 4
7451 WG
Holten
Nieuwe ATB Jeugd-leden: Tom Poliste Opzeggingen ATB Jeugd Naomi Thalen Gerhard Vincent penningmeester/ledenadministratie
UITNODIGING LEDENVERGADERING Hierbij wordt u uitgenodigd voor de ledenvergadering op Woensdag 18 november 2009 Locatie: De accommodatie van Henri Vukkink (Bikerent) Tegenover het restaurant “Het Lösse Hoes”, op de Holterberg De vergadering begint om 20.00 uur en de agenda is als volgt: 1. OPENING 2. MEDEDELINGEN 3. VASTSTELLEN DEFINITIEVE AGENDA 4. NOTULEN VOORJAARSVERGADERING 5. JAARVERSLAGEN PAUZE 6. BESTUURSVERKIEZING: Aftredend en herkiesbaar: H. van Oijen en G. Vincent. Tegenkandidaten kunnen zich verkiesbaar stellen tot 1 uur voor aanvang van de vergadering 7. WINTERACTIVITEITEN 8. KNWU NIEUWS 9. RONDVRAAG 10. SLUITING Namens het bestuur, Erwin de Valk
Fitness in de winterse maanden De winter staat voor de deur. Het is aan u of u de deur binnen gaat voor binnenactiviteiten. Drie omliggende sportscholen zetten op min of meer dezelfde voorwaarden als vorig jaar de deur van hun sportschool voor u open. U kunt kiezen uit onderstaande matrix welke sportschool u het best uitkomt. Bij Factory Fitness in Laren en bij Body Fitness in Markelo is het wenselijk, dat u zich via Reind Brouwer aanmeldt. Dan geldt bij voldoende deelname extra korting. Bij alle 3 instituten kunt een keer gratis sfeer proeven. Bij Sjahto kunt u zichzelf aanmelden. Telefoon Reind Brouwer 0548-364781 en e-mail reind.brouwer@hetnet,.nl
Sportschool Nadere informatie: Inschrijfgeld Periode Kosten per maand:
kwartaalabonnement Beperkt gebruik Onbeperkt gebruik Soort Hoe vaak per week Zondagmorgen ?
Het bestuur.
Body Fitness Markelo www.bodyfitness.nl Geen ( als u 6 maand komt ) okt t/m maart € 25,- U betaalt voor 5 maanden. Dus 1 maand gratis. Wel vooraf in een keer betalen. nee € 25,- 2 keer fietsen per week € 34,spinning 5 keer Op afspraak
Sjàhto Laren www.sjahto.nl € 20,- korting
Fitness Factory Laren www.fflaren.nl geen
okt t/m maart € 35
okt t/m. maart € 32 p.p. bij deelname vanaf 16 personen; anders € 34,- p.p.
Ja
nee
€ 105,- per kwartaal € 133,- per kwartaal cycling 15 keer ja
Zie boven RPM 10 keer ja
Notulen ledenvergadering WVH 25-02-2009 Plaats: Bikerent Holten, Holten Aanwezig: Bestuur: Reind Brouwer, Henk Beijers, Jan Ottens, Hans van Ooijen en Erwin de Valk Aanwezige leden aantal: 36 (op presentie lijst): H. Vukkink(tevens gastheer), G.Luggenhorst, H. Luggenhorst, G. Nijland, A.Visser, B.Visser, W.Reins, R.Udink H.Markvoort, J. Scheperman, F.Franke, G.Efftink, C. Buijvoets, H. Vasters, J. Bruggeman, M.Bruggeman, W. Essink, D. Arfman, M.Nijland, W.Vos, Y.Ottens, J.Nijland, G.Veldscholte, G.Jansen, D. van Beek, H. de Groot, G.Pasman, H.Beldman, W.Paalman, René Nijhuis, H. ten Brinke, B.Flierman, D.Bosma Niet aanwezig met kennisgeving:A.Leidekker,. J.Koeleman, J.Bokhorst, W. Brinks, P.Bakker, B.Ekkelboom, D. Kappert, J.Vasters, J,Udink, S.Udink 1 OPENING Reind opent de vergadering en benoemt de afmeldingen. Een bijzonder welkom kreeg Hans de Groot en Wiliam Vos. 2 MEDEDELINGEN. • 1 maart wordt voor het eerst weer op de weg gefietst. Om 10.00 uur is het vertrek vanaf de sporthal voor de omloop. Link- of rechtsom zou later worden beslist. • 25 maart presenteert Gerrit Luggenhorst zijn 100-collentocht bij Bikerent. Nadien is er nog een bingoavond waarbij oa het nieuwe boek ‘ Bezielt’ van Theo de Rooij wordt vergeven. • Er zijn trainingsleiders aangewezen voor de C-groep. Ieder dinsdag wordt dit jaar met een trainingsleider gereden De maximale snelheid is hierbij 28km/u. • Op zaterdag 1-8-09 houdt Wim Reins een ATB clinic 3 VASTSTELLEN AGENDA Er zijn geen extra punten toegevoegd 4 NOTULEN VORIGE VERGADERING Er is terecht op geattendeerd dat de verkiezing van de secretaris niet is benoemd. In ieder geval komt het erop neer dat ondergetekende weer voor een nieuwe periode als secretaris verder gaat. Verder was het werkelijk aantal aanwezigen 28 ipv 35 personen. 5 VERSLAGEN Secretarieel jaarverslag wordt gepubliceerd in het volgende kettingblad. Gerhard licht het financiële jaarverslag toe nadat een uitdraai van de financiële cijfers onder de aanwezigen is verdeeld. De belangrijkste punten op de begroting zijn dat er kosten zijn begroot voor de jeugdafdeling en de nieuwe pijlen . In 2008 waren er meer inkomsten uit de toertochten dan begroot. Gerhard Efftink en Veldscholte hebben als lid van de kascommissie de jaarlijkse controle uitgevoerd. Er waren wederom geen afwijkingen aangetroffen. Volgend jaar zullen Gerhard Veldscholte en Gerrit Luggenhorst de controle uitvoeren. Bert Visser is hierbij reserve van de kascommissie. 6 UITREIKING TEP’S In de pauze zijn de TEP’s en de ntfu-kaartjes uitgedeeld. Vele aanwezigen namen ook de stukken voor één of van de niet aanwezigen mee naar huis.
7 PROGRAMMA ZOMERSEIZOEN Jan Ottens ligt het programma toe. Nieuwe hierbij zijn een tocht over de Posbank en een aantal keren een tocht met de ATB. De Meerdaagse vindt plaats op 11,12,13 september. De snertrit wordt gereden vanaf Wageningen. Mede door opmerkingen van vorige vergaderingen is gezocht naar de Rabotocht. Deze blijkt echter niet meer op het programma te staan van de NTFU. Hij vindt dus waarschijnlijk niet plaats. Tot slot is er nog gesproken over de AmstelGoldrace. Deze was zeer snel volgeboekt waardoor de meesten de tocht niet kunnen rijden. Alternatieven voor deze tocht in dit weekend zijn de Grenslandtocht of de Fietschallange. 8 RONDVRAAG • Jan Scheperman merkt op dat er jaarlijks 3000 mensen naar ons toe worden getrokken en dat er vanuit de gemeente subsidie mogelijk voor evenementen die kan oplopen tot €1.000,--. Het bestuur zal dit nakijken. • Jan merkt ook op dat in de nieuwe TEP de starttijden in van de tocht in april niet goed zijn overgenomen. Hierover wordt een rectificatie gevraagd bij de NTFU. • Henk Markvoort maakt tijdens de rondvraag gebruik om reclame te maken voor de Meerdaagse in Sauerland. • Hans de Groot pleit voor het training overdag. Hij neemt het initiatief om een groep te mobiliseren. Via internet loopt al een enquêteformulier. De verwachting is dat er een groepje van ca. 10 fietsers kan ontstaan. De dag staat nog niet vast. Dit initiatief komt ook in de krant. Sluiting
Grote opkomst tijden de Roel Groenewold rit van 2009
Weer geen snertrit dit jaar! Wat geen snertrit!? OK, rustig! Niet overhaast reageren! De soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. En daar zit nou net de clou van het verhaal. Natuurlijk is er een Afsluitingsrit dit jaar, alleen er is géén snert aan het eind. En het snert-weer is ook afbesteld voor die dag. Bij alle weergoden is een verzoek tot mooi weer ingediend. Ik ga er dan ook van uit dat we fantastisch weer krijgen. In het zomerprogramma is al een klein tipje van de sluier opgelicht. Daar staat dat er twee lussen in de omgeving van Wageningen worden gereden. Nou, laat ik zo zeggen: we krijgen inderdaad uitzicht op Wageningen. Als basis voor de tocht is de Afsluitingsrit van 2005 gebruikt. Alleen is deze tocht op een aantal punten flink op de schop genomen. Er zijn een aantal smalle fietspaden uit de route gehaald. We rijden die dag voor de gezelligheid; daar past achter elkaar fietsen niet bij, twee aan twee is gezelliger. Verder is het vertrek-/eindpunt heel ergens anders gepland. In afwijking van andere jaren zullen we hier voor vertrek niet naar binnen gaan voor een kopje koffie. Ze zijn dan nog gesloten. Maar niet getreurd, aan de coffeïneverslaafden wordt echt wel gedacht; dit is dus geen reden om thuis te blijven. Al na 2,6 km wijken we af van de route van 2005. We begeven ons via de kortste route naar het Walhalla van de Nederlandse topsport. Elke grote
topsporter uit Nederland is hier wel eens geweest. Nu fietsen wij daar rond. Vervolgens gaan we op weg naar een plek waar de helm hoogst noodzakelijk is. We vervolgen onze route door het bos, passeren een stationnetje en rijden verderop een natuurgebied in. Hier ligt wel een smal fietspad, maar ik kon het niet laten. Ik kan een ieder vooraf al waarschuwen: let goed op bij dit fietspad; er kunnen vlaaien liggen. Verder is er over dit deel van de route niet veel bijzonders te zeggen. Over licht glooiend terrein gaat het verder door een bosrijke omgeving. Na een afdaling komen we in een heel ander gebied; vlak en overzichtelijk, maar wel met veel bochten. Alleen als je verder vooruit kijkt, zie je een uitgebreide heuvelrug. Maar daar zullen we niet komen. We houden het hier vlak. OK, we komen net op de voet. Dan draaien we echter de andere kant op om de koffiestop op te zoeken. Met gevulde maag gaan we verder door een vlakke omgeving. Nieuw is het uitzicht op een omstreden spoorlijn. Later krijgen we vanaf een verhoogde weg een goed uitzicht over de omgeving. Na 57 km komt dan toch de eerste echte klim van de dag; de Cote de la Acinquante. Deze 900 m lange klim met wel 17 m hoogteverschil, zal door iedereen overwonnen moeten worden. Helaas, het is niet anders. Tijdens de klim kun je rechtsvoor zien wat er nog gaat komen. Na enig keer- en draaiwerk, gaat het dan toch richting tweede klim. Deze klim is toch iets serieuzer. Vanuit de Vallée du Rhin gaat het
gevallenen. Na een gevaarlijke oversteek duiken we voor de laatste keer het bos in. Het is geen wonder dat we hier weinig verkeer tegen komen. Alleen fietsers en voetgangers kunnen zonder problemen langs de bomen die de weg afsluiten. Op het ogenblik dat we het bos verlaten, is het nog 1,1 km fietsen tot bij de auto's.
via twee virages over de Rue d' Italia 42 m omhoog. Sorry, die afwijking pik je op als je te veel in Frankrijk fietst. 42 M klinkt misschien veel, maar het is 2 m minder dan de Diepe Hel. Wie tijdens de eerste helling heeft gemerkt dat de tweede helling toch te veel van het goede is, kan deze afsteken via de Route des Crêtes. Dit stukje leidt de deelnemer boven langs de helling, waardoor de klim niet genomen hoeft te worden. Maar ja, je mist dan wel een afdaling en de twee virages. Nu gaat het eerst over een stil klinkerweggetje verder. Dan nog even een stuk doorgaande weg en weer gaat het een verkeersarm binnenweggetje in. In stilte en met eerbied toeren we langs de
Het restaurant is ondertussen geopend en ze staan te wachten op de meute hongerige fietsers. Slechts de penningmeester hoopt dat we niet te veel honger hebben, anders slaan we een gat in zijn begroting. Deelname aan de Afsluitingsrit is voor alle leden gratis. Voorwaarde is slechts dat men de tocht van 77 km, met een hoogteverschil van 220 m, kan fietsen. De snelheid zal niet hoog liggen; ik ga uit van zo'n 25 km/uur gemiddeld. Aangezien er geen Afsluitingsrit op woensdagochtend wordt georganiseerd, zal deze groep dan toch voor één maal op zaterdag op de fiets moeten stappen. Dus niet vergeten: geef je op voor de laatste toertocht van het wegseizoen 2009. Een mooi moment om naar de vele sterke verhalen over het afgelopen fietsseizoen te luisteren.
Afsluitingsrit 2009 Zaterdag 26 september 09:00 uur bij sporthal 't Mossink Opgave verplicht: uiterlijk donderdag 24 september 21:00 Henk Luggenhorst Bij voorkeur per e-mail:
[email protected] Anders: 0548 - 363 448
Cursus Frans 28 mei t/m 1 juni 2009 Voorafje - aperitief Na het bezoek aan de emigranten Klein Teeselink (Neuenkirchen) in 2007 en Bronsvoort (Tarthun) in 2008 waren er nu plannen om de families Meilink (Kiekebos) en Dekker in Normandië te bezoeken. Het Pinksterweekend 2009 leek ons een goed moment, vanwege het weer. Voorbereidingen werden getroffen, zoals het opvragen van de adressen en het bepalen van de globale route. Omdat snipperdagen schaars zijn is besloten om eerst een stuk met de trein te gaan tot Vlissingen en dan te fietsen in 3 etappes naar omgeving Caen, Normandië en terug te gaan met de auto. Henk Markvoort was wederom bereid om als begeleider mee te gaan. Omdat er plaats over was in de auto, werd Hans Koerkamp (zwager van Tonny) gevraagd of hij mee wilde. Dag 1, Donderdag 28 mei 2009 Om 19:18 vertrokken we: Hans, Tonny en Anton met de NS naar Vlissingen. Dit is een heel eind want zelfs zonder vertraging heeft de trein er bijna 4 uur voor nodig om ons daar in het verre Zeeland te brengen. We werden door het thuisfront uitgezwaaid; zouden ze blij zijn dat we even weg waren? In Vlissingen hadden we een Bed & Breakfast gereserveerd en na enig speurwerk vonden we `de Rode Boei`. Na een pilsje in een klein café aan de haven was het goed slapen.
Henk was nog in geen velden of wegen te zien, dus we hebben de pannenkoeken maar voor ons zelf gehouden. Door het vlakke Belgische land kwamen we via Alveringen terecht in het grensdorp Leisele, waar een bruidspaar op een bankstel in de voorlader van een tractor, onder politiebegeleiding, werd rondgereden door het dorp. Nu ging het verder in Frankrijk en via o.a Hondschoote en Wormhout kwamen we op wegnummer 928 terecht. Door St. Omer naar Fruges waar we bij de Aldi inkopen hebben gedaan.
Dag 2, Vrijdag 29 mei 2009 Na dag 1 kwam dag 2 van het avontuur. Na een lekker ontbijtje in de woonkamer van het Zeeuwse meisje, konden de fietsen uit de garage gehaald worden en om even voor 9 konden we op weg! Na 3 km konden we niet verder want de Westerschelde moest bedwongen worden. Kaartje gekocht en de veerboot bracht ons naar de overkant. De LangeAfstandsFietsroute LF1 werd gevolgd en bij Retrancement bij Sluis gingen we België in. Het Land der Belgen is niet het meest georganiseerde land van West Europa en het zoeken van de weg was gemakkelijker dan het vinden van de goede weg. We wilden eigenlijk om Brugge heen, maar kwamen er toch in terecht. Deze keer hadden we geen aardappelen meegenomen op onze fietsvakantie, maar natuurlijk wel een stapeltje pannenkoeken.
Even wat te eten en te drinken gehaald en op advies van Tonny een ijsje als toetje soldaat gemaakt.. Nu was het de hoogste tijd om contact te zoeken met onze begeleider Henk, die vanochtend vertrokken was richting Frankrijk. Het bleek dat hij in druk verkeer terecht gekomen was. Henk vertrok naar Hesdin, om kwartier te maken, zoals dat heet. In
Hesdin heeft hij bar-hotel “La Chope” voor ons besproken en om een uur of negen kwamen we daar aan. De kilometerteller stond ondertussen op 215 km, dus vonden we het ook wel welletjes. De fietsen konden in de ontbijtzaal staan. Eric de eigenaar van het hotel had ondertussen een restaurant voor ons besproken. Na lekker gegeten te hebben en enige keren de kreet `quatre bières ` te hebben geuit vroeg Henk netjes “’l’ addition s’il vous plaît” en we konden weer terug naar ons hotel. Nog even de bar in het hotel getest en toen horizontaal…… Dag 3, Zaterdag 30 mei 2009 Na een goede nachtrust en een dito ontbijt moest Hans even wat bandjes plakken. Hiervan hebben wij nog een foto gemaakt. Dat is toch het minste wat je kunt doen. Ondertussen hebben wij de bidons (waterkruik voor de fiets) gevuld. Om een uur of 10 stonden we klaar voor vertrek. Toen de stalen rossen maar opgeklommen en Henk gevraagd of hij zonnebrandcrème wilde kopen, want onze witte benen waren ondertussen al aardig van kleur veranderd. Henk kwam terug met een super de luxe spraybus; prima voor elkaar. Toen naar Alberville waar de koffie klaar stond. (quatre cafés) Aan de Franse koffie zijn we niet gewend geraakt, of de kommetjes te klein, of de koffiekommen voor een kwart gevuld. Verder ging het zuidwaarts over de 928 richting Blangy. Prachtige afdalingen, dat moet gezegd worden, maar het nadeel hiervan is…..jawel…. dat je ook weer naar boven moet. Je moet er wat voor over hebben. Gelukkig hadden we deze dagen een noordoostelijke wind. Dat schijnt gunstig te zijn als de koers zuidwest is. Na Blangy had Henk ondertussen een werkelijk prachtige picknickplek gevonden. Brood,
ham, kaas, paté, alles was er en we hebben even goed gebunkerd.
Een middagslaap zat er deze dag niet in want er moesten kilometers gemaakt worden. Bij Neufchatel ging het echt flink naar beneden. Als de remmen geweigerd hadden konden we de speciaal aangelegde grindbak in. Ook hier volgde na de afdaling een pittige klim. Ergens bij Caily verlieten we de 928 en sloegen rechtsaf, naar het westen en ging het kruip- en sluipdoor naar Declair waar de pont klaarlag voor een gratis oversteek over de Seine. We waren al dichtbij Rouen. Het was de bedoeling om in Bourg-Achard te overnachten, maar dat bleek daar moeilijk. Wel vond een campingbaas een mogelijkheid in Montfort-sur-Risle, wat nog een kleine 15 km verder was. In vliegende vaart ging het richting slaapplaats. Om 21.00 uur en na 190 zware, maar mooie (klim) kilometers bereikten we hotel L´Oasis Verte (groene Oase). Het is vroeger vast en heel mooi hotel geweest. Desondanks hebben we er prima gegeten en de twee Franse woorden Quatre bières verrichtt\ten weer wonderen…. Dag 4, Zondag 31 mei 2009 Deze ochtend maakte de wekker ons wat eerder wakker dan de vorige ochtend. Henk heeft even wat brood bij de
boulanger gehaald. Ook de hoteleigenaar moest nog even brood scoren bij de bakker. Dat was gemakkelijk, want wij konden ondertussen wel even op z´n tent passen. Het moet gezegd worden dat de WC hier heel goed voor elkaar was, 2 ringen, waarvan de onderste een grote ring voor volwassenen, dan een kleine ring voor kinderen en tenslotte de deksel om het geheel netjes af te sluiten. Jammer was dat de gebruiksaanwijzing er niet bij lag, zodat het niet voor een ieder van ons duidelijk was dat de kleine ring voor kinderen was en de grote ring voor de volwassenen. De fietsen stonden nog netjes in de hal van het hotel op ons te wachten. We gingen op weg naar St. Georges-de-Vievre en richting Thiberville, nadat we nog even een echte Franse eerste Pinksterdag rommelmarkt hadden bezocht. Nu via de grote weg naar Lisieux. Deze weg was te druk, maar dat weet je pas als je er op zit. Niet alles is van te voren te plannen. In het centrum nog even koffie gedronken en toen via de 511 bij St.Pierre-sur-Dives de 131 op richting het Westen. We komen steeds dichter bij ons doel en we kunnen steeds beter inschatten wanneer daar te zijn. Bij Maizeres bij een kerk op een mooi grasveldje weer lekker genoten van: brood, kaas, ham enzo. Na 110 km kwamen we om drie uur aan bij Le Grand Courtemot in het plaatsje Croissilles wat onder Thury-Harcourt valt. Hier woont de fam.Meilink (Kiekebos) al zo´n 16 jaar. Jan was onlangs 50 jaar geworden en dat werd juist dit weekend gevierd. De familie, vrienden en kennissen waren nog bezig met de after-party. Maar wij konden (moesten) ook aanschuiven. Gerrit heeft ons het bedrijf nog laten zien. Nadat we de camping in Thury-Harcourt hadden gevonden en een caravan hadden uitgezocht hebben we de familie Dekker, die woont op "Les Lauriers" in Torteval-
Quesnay vereerd met een bezoekje. Helaas waren Krijn en Dinie er niet. In de kantine van de camping even een biertje of vier gepakt. Ze hadden er niet op gerekend, want we hebben maar liefst 4 soorten bier moeten drinken. En het thuisfront had nog zo gewaarschuwd om vooral niet alles door elkaar te drinken. De caravan bleek duidelijk te klein, er waren te weinig dekens, geen kussens en de kampeerders communiceerden nagenoeg niet, zodat de ene meer dekens had dan de andere…. Dag 5, Maandag 1 juni 2009 De wekker ging weer vroeg af en we waren vroeg in de kantine. Het ontbijt stond te wachten. Koffie in soepkommen was een nog niet vertoonde variant, maar er was tenminste koffie! Het fietsenrek kon achter op de auto. De fietsen in- en opgeladen en toen nog even naar huize Kiekebos waar Rita de koffie klaar had. Krijn Dekker was hier ook op de koffie en nadat we over koetjes en kalfjes hadden gepraat ging het weer naar Pays-Bas. Mogelijk krijgen we nog een ansichtkaart uit België: Het nummerbord van de auto hebben ze immers al gefotografeerd, zelfs met invulflits. Toetje – Dessert In totaal 515 km gefietst, 2 lekke banden, lekker gegeten, een biertje op z’n tijd, goed fietsweer (noordoostelijke wind, 20 à 25 graden, zonnig, erg zonnig) een geweldig landschap wat vanzelf voorbij schuift, kortom 5 geweldige dagen met elkaar beleefd en de talenkennis is weer flink vergroot. Hans Koerkamp, Henk Markvoort, Tonny Schutte en Anton Bronsvoort
www.leidraad.eu Leidraad voor ATB & Race Maardijk 83, 7606 KT Almelo
Tel. 06-27066545
KvK 08118979
Leidraad voor ATB & Race is in 2003 gestart. Passie en perfectie als basis vormen de leidraad. • • •
persoonlijke benadering fietsen van hoge kwaliteit uit het "top- en middensegment" custom made - configuratie op maat
Bel of mail voor informatie !! 06-27066545 www.leidraad.eu
Aart Leidekker
[email protected]
Mineralen De beroemde Nederlandse en internationaal vermaarde medicus en scheikundige Herman Boerhaave (1668-1738) geeft in zijn "Elementa Chimiae" uit 1732 een indeling van alle in de natuur aanwezige stoffen. Hij deelde de stoffen in naar hun herkomst: stoffen van dierlijke oorsprong stoffen van plantaardige oorsprong stoffen van minerale oorsprong Plantaardig en dierlijk Tegen het einde van de 18e eeuw realiseerde men zich dat de scheiding tussen plantaardig en dierlijk niet helemaal juist was. Men ontdekte dat sommige stoffen zowel in plantaardige als in dierlijke materialen voorkwamen. Vanaf die tijd hanteerde men een verdeling in organische (uit de levende natuur) en anorganische (minerale) stoffen. In die tijd geloofde men er heilig in dat de stoffen uit de levende natuur niet waren na te maken. Inmiddels weten we beter. Ureum was de eerste stof uit de levende natuur die uit anorganische elementen kon worden nagemaakt. Tegenwoordig kunnen we talloze "organische" stoffen in het laboratorium en op grote schaal namaken (synthetiseren). De Franse geleerde Antoine Lavoisier (1743-1794) ontdekte dat de belangrijkste bouwstenen van de organische verbindingen (o.a. eiwitten, vetten en koolhydraten) bestaan uit de elementen koolstof, waterstof en zuurstof. Daarna ontdekte men al snel dat ook elementen als stikstof, zwavel, en fosfor incidenteel als bouwstenen voorkwamen. De elementen Naast de elementen koolstof, waterstof, zuurstof en stikstof heeft het lichaam ook een aantal anorganische elementen (kortweg mineralen genoemd) nodig voor het instandhouden van allerlei lichaamsfuncties. Mineralen zijn onmisbare bouwstoffen voor het skelet, cellen en weefsels en zijn belangrijke componenten van enzymen, vitamines en hormonen. Opgelost in een waterige vloeistof hebben ze een regulerende functie bij het instandhouden van de vloeistofdruk in de cellen en het zuur-base
evenwicht (de zuurtegraad). Keukenzout (NaCl) opgelost in water splitst in de losse elementen natrium (Na) en chloor (Cl). We noemen dit soort zouten elektrolyten, omdat de losse elementen een positieve of negatieve elektrische lading hebben. In het voorbeeld van keukenzout is het element natrium positief en het element chloor negatief geladen. De geladen deeltjes noemen we ionen. Het menselijke lichaam bestaat voor circa 4% uit mineralen. Dit is voor een volwassene van gemiddeld 75 kg 3,0 kg aan mineralen. Het lichaam is niet in staat minerale elementen aan te maken en deze moeten dus dagelijks met de voeding worden ingenomen. Ook mineralen zijn dus essentiële voedingsstoffen. Tenminste 18 mineralen worden onmisbaar geacht in onze voeding. Deze vervullen ieder minstens één functie in het lichaam die van wezenlijk belang is voor het leven, de groei of de voortplanting. Afhankelijk van het voorkomen in ons lichaam en de behoefte worden mineralen onderverdeeld in: Macro-elementen. Deze komen in relatief grote hoeveelheden in ons lichaam voor. Het lichaam heeft er meer dan 100 milligram (soms enkele honderden) per dag van nodig om alle lichaamsprocessen goed te laten functioneren. Calcium komt van alle mineralen het meest in ons lichaam voor. Het lichaam van een volwassene bestaat voor 2 % uit calcium. Bij een lichaamsgewicht van gemiddeld 75 kg komt dit overeen met 1,5 kg calcium. Bijna al dit calcium (meer dan 99%) bevind zich in het skelet. Macro-elementen zijn: calcium, fosfor, kalium, natrium, chloor, magnesium en zwavel. Micro-elementen of spoorelementen. Deze komen in veel lagere concentraties in het lichaam voor. Het lichaam heeft er minder dan 100 milligram per dag van nodig (variërend van enkele tot tientallen
milligrammen). Het gehalte aan jodium in ons lichaam is slechts 0,00003 % (dit komt overeen met een hoeveelheid van 0,0225 milligram jodium). Het lijkt een te verwaarlozen hoeveelheid, maar voor de werking van de schildklier is het een zeer belangrijk en onmisbaar element. Microelementen of spoorelementen zijn: ijzer, zink, koper, mangaan, jodium, fluor, chroom, kobalt, seleen, molybdeen, silicium en vanadium Een uitgebalanceerde voeding bestaande uit melk of melkproducten, vlees of vleesvervangers, vis, verse groente en fruit bevat voldoende van alle essentiële mineralen en spoorelementen. Naast de hoeveelheid van een bepaald mineraal in een voedingsmiddel is ook de beschikbaarheid ervan voor het lichaam van belang. Kan het lichaam het mineraal in de aangeboden vorm ook werkelijk gebruiken? Is het bijvoorbeeld goed oplosbaar in de lichaamsvloeistoffen. Verbindingen van de macro-elementen natrium en kalium zijn goed oplosbaar, terwijl calcium- en ijzerverbindingen minder goed oplosbaar zijn. Van deze verbindingen moeten we dus met de voeding meer binnen krijgen om hieruit de benodigde hoeveelheid te kunnen halen. Mineralen en andere voedingsstoffen Daarnaast worden bepaalde elementen alleen maar goed door het lichaam opgenomen in combinatie met andere voedingsstoffen. De opname van ijzer gaat beter in aanwezigheid van voldoende vitamine C. Andere voedingsstoffen remmen echter weer de opname van mineralen. De opname van calcium, ijzer en zink wordt geremd in de aanwezigheid van de stof tannine (een looistof aanwezig in thee) of de stof fytinezuur. Fytinezuur (inositolhexafosforzuur, een stof die o.a. voorkomt in zilvervliesrijst) gaat zelf een complexe verbinding aan met deze mineralen, waardoor ze onoplosbaar worden en niet meer door het lichaam kunnen worden opgenomen. Ze worden dan ongebruikt weer uitgescheiden. Het lichaam heeft een kleine voorraad aan mineralen opgeslagen in de spieren, de lever en de botten. Bij een tekort worden deze aangesproken. Bij een groot aanbod van mineralen in de voeding wordt het overschot meestal
zonder schadelijke gevolgen door het lichaam uitgescheiden
Boerhaave werd geboren in Voorhout. Zijn moeder, Hagar Daelder, een koopmansdochter uit Amsterdam, overleed in 1673; zijn vader, een dominee, hertrouwde toen hij 6 was. Als kind heeft hij vanaf zijn 12e jaar vijf jaar lang geleden aan een hardnekkige zweer aan zijn linker dijbeen, waarvoor vele artsen werden geconsulteerd en vele pijnlijke behandelingen werden toegepast. Deze ervaringen wakkerden waarschijnlijk zijn belangstelling voor de geneeskunde aan, en verhoogden zijn inlevingsvermogen in het lijden van zijn patiënten.
De veldritkalender met het winterprogramma van 2009/2010 komt vanaf 20 september op de website te staan Kijk dus op www.wvholten.nl
Mooie mysterieuze meid die Madeleine In 2003, 2004 en 2009 kampeerden Rieja en ik een aantal dagen op camping Le Chevelu in Bozel. Een redelijk plaatsje in de Franse Alpen in de regio Savoy. Wij houden er van om collen te fietsen en Col de la Madeleine was een lang gekoesterde wens om die eens te bestijgen. Om daar per fiets te komen moet je vanuit Bozel een flink stuk dalen op een drukke weg met veel auto ’s. Dat is misschien nog niet het ergste. Wil je na de beklimming van de Col de la Madeleine terug, dan moet men nogmaals klimmen en dat op een weg met verkeer, dat bijna de vouwen uit je wel gestreken wielerbroek rijdt. Dat leek ons niets. In 2003 en 2004 had ik het alleen al eens eerder geprobeerd. Toen wilde ik starten in het plaatsje St. Oyen. De weg vandaar naar de Madeleine bleek in 2003 en 2004 in de verbouwing. Als je dan twee keer voor niets daar heen bent gereden over de eerder genoemde drukke weg, dan denk je de derde keer, dat het nu anders moet. Rieja en ik besloten om per auto naar het plaatsje Pussy ( 411 meter hoogte ) te gaan en aldaar te starten. De Col de la Madeleine beklimmen tegen de noordkant. Op onze hoogte was het mooi weer en stond er alleen een beetje wind. De auto konden wij daar prima parkeren. Uit voorzorg namen wij warme kleding mee. Eerdere opgedane ervaring had ons geleerd, dat dat verstandig was. Wij gingen wij van start en genoten direct met volle teugen. Vooral Rieja. Het zal wel door haar nieuwe fiets komen. Maar trappen wilde zij wel. Al klimmend zagen wij dra, dat de
top zich hulde in wolken. Wij dachten: “Die wolken waaien wel uiteen”. Maar kort daarna moesten wij ons warmer kleden en op een hoogte van 1700 meter begon het te spetteren. Het mooie uitzicht verdween. Wij reden een nevelig gebied in. De mist werd dichter en het werd merkbaar kouder. Op 1850 meter hoogte begon ik te denken: “Waaraan zijn wij begonnen? “Ter voorbereiding hadden wij stevig getraind op bergen in de buurt van de camping en deze mistige meid wilden wij zeker bedwingen. In de boeken staat de hoogte aangegeven op 1984 meter. Maar op de col zelf staat de hoogte aangegeven op 2000 meter. De werkelijke hoogte mag u zeggen. Wij haalden de Col in erg dichte mist. Zo dicht, dat wij eerst niet in de gaten hadden, dat wij al boven waren. Toen ontwaarden wij enkele auto’s en even later vonden wij het bord met de naam van de col. Col de la Madeleine. Hoera, ons doel was toch bereikt. Eerst een foto maken
van het bordje met naam en hoogte. Bibberend lukte dit nog net. Ik reed even iets verder om de grootte van de parkeerplaats vast stellen. Tot mijn verrassing ontdekte ik een hotel. Snel met Rieja naar binnen en wij ontwaarden nog enkele medefietsers. Die genoten een pan “potage, “ heerlijke Franse soep. Wij bestelden ook die lekkere groentesoep en ik wil de lezer graag vertellen, dat dat de lekkerste groentesoep van de hele wereld was. Heerlijk verwarmend en vol van smaak. Vervolgens koffie met iets lekkers gegeten. En dan moet je weer terug.
Het regende flink. Een gladde afdaling met voortdurend remmen en tijdig in de remmen knijpen. Regelmatig stoppen om de vingers te ontkrampen en je een beetje warm te slaan. Zoals men dat vroeger ook deed. Op een hoogte – of laagte – zo u wilt van 800 meter kwam de droogte en keerde de warmte ook terug. Het blijde en trotse gevoel van “Wij hebben het samen geflikt “ kwam duidelijk boven en in blijde stemming arriveerden wij bij de auto. Na een halfuurtje rijden kwamen wij aan op de camping en konden wij deze mistige dame toevoegen aan onze palmares. Erg jammer dat het mistig was, want eerder hadden wij deze Madeleine op de top bezocht per auto.( 2004 ) Wij vonden het een prachtige berg en hadden toen al besloten haar eens per fiets te beklimmen. Jammer dat Madeleine ons haar schone flanken, toen vanuit de auto vastgesteld, nu niet aan ons wilde onthullen. Reind Brouwer.
Wim van Est Of hij nou 'De Beer van 't Heike' genoemd werd of 'De Wimme', het deed er niet toe; iedereen wist over wie we het hadden: Wim van Est, geboren te Fijnaard in 1923, overleden op 1 mei 2003. Als geen andere Nederlandse Tour-renner is zijn verhaal in het geheugen van de sportvolger opgeslagen. Zijn val in het ravijn, de dramatische beelden van de huilende coureur die als een zielig hoopje mens op een toevallig uitstekend plateautje zit, de reis terug naar de wereld, gesteund door aan elkaar geknoopte
banden en... Wat Wim Van Est ook verder deed, waar hij reed, won of verloor, zijn wapenfeit blijft die beroemde tuimeling in het ravijn in 1951. In de gele trui nog wel, die de oersterke Brabander op eigen kracht verdiend had en die hij die dag, met cols die hij zelden of nooit gezien had, diende te verdedigen. Van Est was zijn trui in feite al kwijt omdat de Fransman Gilbert Bauvain hem vele minuten voorging. In de afdaling van de Aubisque sneed de Brabander een bocht verkeerd aan, zijn fiets glipte weg en Van Est ging rechtdoor, het ravijn in. Zijn grote geluk was, behalve een merkwaardig 'zachte' landing doordat hij in een boom viel, dat de achter hem rijdende
Belg Roger DeCock stopte en andere volgers attent maakte op het feit dat de gele trui beneden lag. In 2001 was ik in de befaamde bocht aanwezig toen liefhebbers en vrienden een plaquette aan de rotswand schroefden waarop te lezen viel wat Van Est daar, op die plaats in 1951, overkomen was. Voor die gelegenheid waren Van Est en DeCock weer eens samen, hetgeen emotionele en machtig mooie momenten opleverde. De twee zichtbaar oude mannen werden omringd door mensen van hele andere generaties. Cameraploegen met jonge mensen die ooit het verhaal van de Pontiac misschien gehoord of gelezen hadden, maar juist op dit moment wel heel echt en eerlijk dicht bij de bron van het verhaal kwamen, liepen er rond. Er waren wat mensen uit Sint Willebrord, het thuis van Van Est, meegereisd en een enkele journalist volgde de korte ceremonie' die ontdaan was van opsmuk, strakke regie of zelfs maar organisatie. Van Est kreeg natte ogen, de twee mannen omhelsden elkaar even en met hen wisten we allen dat dit de laatste maal in hun beider levens was dat ze hier, in deze bocht, op deze berg zouden staan en elkaar nog eens het verhaal van toen konden doen. Het was een roerend moment in de geschiedenis van de Tour. Wat Van Est in zijn rijke loopbaan nog meer deed, hij zal voor eeuwig de man blijven van die val, van die prachtige beelden (foto's en bibberige film) en van dat onwaarschijnlijke verhaal. Geen
Nederlandse Tour-volger die het begrip Aubisque niet direct koppelt aan de naam Van Est en zo is het ook goed. Dat Wimme later nog achtmaal in de Tour startte en nog etappes won en de gele trui droeg, staat ver in de schaduw van wat hem op die dag in 1951 gebeurde. In 1957
werd hij fraai achtste en voorts staan de plaatsen 13, IS en 16 in het eindklassement nog op zijn erelijst. Van Est beëindigde zijn Tour-loopbaan in 1961. Hij was met 38 jaar de oudste deelnemer van allen, maar moest in de negende etappe opgeven. Een nieuwe generatie renners reed hard weg van deze knoest van een man, die tien jaar bij de besten van zijn generatie hoorde. Tot in 1965 zou hij criteriums en kleine koersen blijven rijden en er behoorlijk zijn geld verdienen. Van Est werd 'le roi des tombeurs', de koning der valpartijen, maar klein krijgen deden ze hem niet. Hij viel over tegenstanders, stoepranden en vluchtheuvels en had de naam een slecht stuurman te zijn. Waar ook: hij viel, maar steeds weer kwam hij terug, vaak lachend. Hij was uitgerust met een enorm surplus aan goede moed en altijd zette hij door, hoe vervelend de schaaf plekken en de open wonden ook waren. Nog één weetje van dit merkwaardig sterke mens. In de Tour van 1957 stond hij van de eerste tot en met de laatste etappe in de toptien van het klassement en werd hij tweede in de strijd om de groene trui.
Witte vlekken en zwarte bergen Doelstellingen en realisaties fietsvakanties 2009 Na het voltooien van de 100 Colstocht in 2007 heb ik nog twee projecten lopen: het beklimmen van 100 zware cols uit de Tour, Giro en Ronde van Zwitserland gepubliceerd in Fiets nummer 7 in 1995 en het aan elkaar sluiten van alle fietsvakanties tot één groot netwerk. Het laatste project zal waarschijnlijk nooit voltooid worden, want ik zie nog niet dat de routes van vakanties in Noorwegen, Schotland, Gijon (Spanje) en de routes van de trainingskampen in Spanje worden aangesloten op de andere fietstochten. Voorjaarsvakantie Tussen hemelvaart en pinksteren werd een belangrijke witte vlek weggewerkt. Vanuit Hellimer, zo’n 30 km ten zuiden van Saarbrücken, werden een aantal ritten gereden die een verbinding legden tussen de routes door de Benelux en het grote blok van de Frankrijkroutes. Hierdoor ontstond een netwerk van aaneengesloten gereden fietstochten van de Afsluitdijk tot San Sebastian. Aan de oostkant liepen de routes tot net over de Italiaanse grens. Zomervakantieplanning Tijdens de zomervakantie stond weer hooggebergte op de planning. De hoogstgeklasseerde col op de top 100-lijst, die ik nog niet had gereden, was de Agnel (2744m) van de Italiaanse kant. Hiervoor werd een hotel in Dronero, niet ver van Cuneo, gevonden. Aangezien Dronero niet in één dag te bereiken is, werden tussenstops op de heenweg en de terugweg uitgezocht. Op de heenweg werden 5 dagen in Aime aan de voet van La Plagne gepland en op de terugweg viel de keuze op Morzine. Vanuit Aime kon ik diverse beklim-mingen nemen naar skidorpen als La Plagne. Les Arcs, Val Thorens en Courchevel. Daarnaast heb je ook nog een aantal normale cols als de Madeleine en de Roselend in de buurt. De omgeving van Morzine kent aanzienlijk lagere cols maar een col als de Joux Plane heeft toch wel een zekere naam. Tevens kon ik via een rondrit over de Pas de Morgins en terug langs het meer van Genève
een verbinding leggen tussen de Frankrijkroutes en West-Zwitserland. Col de la Madeleine De eerste fietsdag moest een relatief korte etappe worden, namelijk de beklimming van de Col de la Madeleine. Vanuit Aime werd afgedaald naar Moûtiers. Hierbij komt men door de enige tunnel die ik in de Alpen ken met fietsstroken. De goedverlichte tunnel van 1,6 km vormde daardoor geen probleem. De Madeleine kent vanaf het noorden twee startpunten, Feissons en Aigueblanche. De laatste stond bij mij op de lijst. Al snel in de klim kom je door het plaatsje St.Oyen. Ook de Fransen hebben moeite met de juiste spelling van de familienaam. Nu zag ik daar een bordje staan “Madeleine niet bereikbaar via Doucy”. Doucy ligt op een rug en na de rug moet je een stukje afdalen en dan kom je op de weg vanaf Feissons. Op de kaart staan rond Doucy allerlei weggetjes dus ik kon niet goed het uiteindelijke effect van het bordje inschatten. Net achter Doucy kwam ik op een plein en zag geen
doorgaande weg meer. Na een rondje over het plein zag ik een paar staalkabels voor een afgesloten weg zitten. Met de fiets kon ik er net langs. Er stond een informatiebord voor wandelaars, dus ik ging er van uit dat ik er door kon. Gras groeit in de scheuren van het asfalt dat tevens bezaaid is met stenen. Ik herinnerde mij toen pas dat ik jaren geleden iets had gehoord over een aardverschuiving op de Madeleine waarbij de weg geblokkeerd was. Het zou toch niet zo zijn dat …….. Verderop een technisch nummer in de vorm van een opgeworpen aarden wal met forse begroeiïng. Er zat een duidelijk gat in de begroeiïng dus daar kwam toch nog wel soms iemand door heen. Daarna kwamen de grote stenen, stukken asfalt die schots en scheef liggen en omgevallen bomen. Met de fiets op de nek probeerde ik deze hindernissen nog te nemen, maar toen ik voor een helling stond met losse stenen was doorgaan niet verantwoord. De weg vanaf Feissons lag zo dichtbij en toch zo ver weg. Ik moest terug, klimmen naar Doucy, afdalen naar Aigueblanche, een stuk door het dal en dan weer klimmen; een omweg van 40 km om hooguit 200 meter verderop te komen. Daarna kon de rest van de klim naar de Madeleine afgelegd worden. Skidorpen De volgende dagen stonden in het teken van de skidorpen. In drie dagen tijd werden Val Thorens, La Plagne, Les Arcs, Courchevel en Méribel beklommen, toppen van 1775 tot 2340 hm. Opvallend vond ik de diversiteit aan sfeer tussen de verschillende dorpen. Arc2000 was nagenoeg uitgestorven. Aangezien ik eigenlijk met te weinig water was begonnen aan de klim en onderweg geen mogelijkheid had tot bijvullen, kwam ik uitgedroogd aan op de top. Het dorp was nagenoeg uitgestorven, alle horeca was gesloten. Gelukkig kwam ik een aantal oudere Fransen tegen die mij van water konden voorzien. Méribel was een uitvalsbasis voor grote aantallen adrenalinejunks in de vorm van. downhillers. Deze ‘fietsers’ hingen de fiets aan de cabines van de kabelbaan en lieten zich naar de top van de berg brengen om zich vervolgens over onverharde paden naar beneden te storten. Men vind het altijd van ons gevaarlijk als wij met onze smalle bandjes keihard over een verharde weg van een berg af rijden. Er hoeft maar één steentje te liggen … Deze heren (trouwens ook dames) rijden dan wel op bredere banden maar komen zeer veel stenen
tegen op hun pad. In de klim naar La Plagne werd de tijd opgenomen. Twee jaar geleden is Henk met de Rabobank hier geweest. Ik was wel benieuwd welke tijd ik kon neerzetten. Henk had bijna 2 uur over de klim gedaan, maar schatte dat hij ca 20 minuten had verloren met het maken van foto’s en video. Ik startte de tijd bij de rivier bij Aime. Na 1:40 uur kwam ik door Plagne Centre, waar een groot plein zit met voldoende ruimte voor een finishplaats. Alleen de tussentijden kon ik niet rijmen met de tijd die Henk had doorgegeven. Ik had namelijk stevig doorgereden. Ik ben helemaal doorgereden tot het laatste hotel op 2080m. Tijdens één van de telefonische contacten met het thuisfront hoorde ik dat zijn startpunt bij Maçot was, dat scheelt al een paar honderd meter, maar dat de finish van de Tour was aangehouden, bij de eerste bebouwing van La Plagne. Dat is nog lang niet boven !! Tja, zo kan ik het ook … Overgang naar Italië De laatste dag vanuit Aime werd een rondje over Albertville en de Cormet de Roselend gemaakt. De volgende dag was de verplaatsing naar Dronero. Op de Iseran werd nog geskied. Via de Mont Cenis passeerde ik de Italiaanse grens. Aangezien de Mont Cenis nog op het verlanglijstje staat, kon ik mooi de Mont verkennen. In Italië nam ik niet de snelweg maar de gewone doorgaande wegen. Ik had
immers tijd genoeg. In Dronero kwam ik aan het zoeken naar het hotel. Ik wist waar het ongeveer zou moeten zijn. Na een paar keer heen en weer te zijn gereden, vroeg ik de weg aan een politieagent. Mijn Italiaans is niet zo erg best, maar ik begreep iets van 300 meter verderop links. Na nog een tijdje zoeken bleek ik al een paar keer voor het hotel langs te zijn gereden, maar door de bomen langs de weg waren de borden niet te zien. Het enige straatnaambordje van de straat stond bij een zeer drukke rotonde. Ik was de eerste twee dagen de enige gast van het hotel, wel erg rustig. De volgende dag stond de koninginnerit op het programma, de beklimming van de Agnel. Eerst 20 km over de Po-vlakte, 30 km vals plat omhoog, 20 km redelijk klimmen met een vlak stuk langs het stuwmeer en dan nog 10 km met gemiddeld 10% tot de col. Daarna via een iets kortere weg terug, totaal 153 km. Woensdagochtendgroep De volgende dag zat ik weer in hetzelfde dal, maar het ging dit keer om de beklimmingen aan de zijkant van het dal. Eerst stond de Coll del Prete (1716m) op het programma. Door een mooi, rustig dal met regelmatig huizen langs de weg, klim je langs een riviertje rustig omhoog. Je voelt je enigszins afgesloten van de buitenwereld. Zouden ze hier weten dat Michael Jackson overleden is? Zouden ze überhaupt weten wie dat is? Geheel onverwachts kom ik een drietal oudere wielrenners achterop. Is dit de plaatselijke versie van de woensdagochtendgroep? Tijdens een stop passeerden zij mij weer, maar later in een dorpje zag ik ze weer staan. Iets verder kwam ik knarsend in het grind tot stilstand. De verharde weg hield hier op. Terug in het dorp won ik informatie in bij de locals. De Prete was alleen met een ATB te doen. Ik moest dus terug. Dan ook maar vragen naar de Sampéyre, mijn volgende doel. Die was met de racefiets wel te doen, maar ik moest dan wel afdalen via Elva. In Elva moest ik ook de tijd nemen om de kerk te bekijken. Dit soort tips moet je altijd ter harte nemen. De kerk heb ik niet van binnen gezien, hetgeen wel mogelijk is, omdat er net een mis gaande was. Het dal van Elva is een dal voor de liefhebber van het ruige werk; smalle weg met niet al te best wegdek, een diepe afgrond, een hek langs de weg met verbogen of zelfs ontbrekende stangen door vallende rotsblokken, kleine donkere tunneltjes. In de afdaling is het lastig om alle indrukken op je te laten inwerken. Ineens sta je op de doorgaande weg door Valle Maira en valt het Vallone d’Elva helemaal niet meer op. Van de dalen die richting de Franse grens lopen is Valle Maira absoluut de mooiste.
Fauna Hoog in de bergen heb ik dit jaar erg veel marmotten gezien. Op de Agnel had ik er al verscheidene gezien, maar op de tocht over de Colle dei Morti (2480m) liepen er echt veel. Op een gegeven moment kom ik een bocht door en klinkt ineens het gefluit van een marmot als waarschuwing over de alpenwei. Overal zie je de beesten achter stenen en in holen wegduiken. Op de Coll Valcavera had een marmot een afwateringsgat in een muur als woning in gebruik genomen. Met de kop uit het gat hield hij de omgeving in de gaten. Ik kon tot 2 meter naderen voordat hij zich in het gat terugtrok. Op de Morti moest ik ook twee keer een kudde koeien passeren. In de eerste kudde liepen een aantal kalveren. Daar kon ik bijna niet langs komen omdat zij voor mij uit bleven vluchten. De tweede kudde bestond uit oudere dieren, die rustig hun eigen gang gingen. Hier moest ik steeds zoeken naar het gaatje om er tussendoor te komen. Fietsen op de Po-vlakte Dronero ligt aan de rand van de Po-vlakte. Aan de ene kant van het dorp rij je de bergen in met beklimmingen tot ruim boven de 2000 meter. Ga je oostwaarts het dorp uit rij je over de vlakte. Geheel vlak is het niet gezien de stroming in de slootjes naast de weg, maar toch. De vlakte heeft echter ook een groot nadeel, namelijk de Italiaanse automobilisten. Snelheidsbeperkingen en doorgetrokken strepen worden massaal genegeerd. Slechts een zeer beperkt deel passeert je met enige afstand, de rest rijd je zelfs nog de vouwen uit de strakke racebroek. Tot twee keer toe werd de auto die mij passeerde zelf ook ingehaald! De vlakte was geen pretje om te fietsen. Eén tocht ging voor een groot deel over deze vlakte, namelijk de rit naar Prato Nevoso. Vorig jaar tijdens de Tour ging de 15e etappe van Digneles-Bains naar Prato Nevoso. In de afdaling van de Agnel viel Pereiro Sio en brak zijn schouder. In de KLIM naar Prato Nevoso wist Menchov nog te vallen. Harley Davidson in Morzine Na 5 dagen Italië keerde ik terug naar Frankrijk. Ik zou nog drie dagen fietsen vanuit Morzine. Het hotel was snel gevonden want bij elke zijweg langs de hoofdweg stonden bordjes met de hotelnamen. Bij aankomst twijfelde ik nog of ik het laatste deel van de Touretappe zou gaan kijken of een klein rondje zou gaan fietsen. Op de balie van de receptie stond een papiertje “ben om 16:30 uur terug”. Dat zou nog een uur duren, dan maar het dorp in. Verderop in het dorp was het erg druk. Uitgerekend deze drie dagen werd een driedaagse bijeenkomst van
Harley Davidson gehouden. Het gehele dorp stond vol met Harleys, enige honderden.
vervangen, maar voor alles is een eerste keer. Daarvoor moest eerst een fiets en gereedschap
Ook waren er diverse activiteiten: twee toertochten voor Harleys, een popconcert en een markt waar men allerlei toebehoren kon kopen. Het podium voor het popconcert stond gelukkig van mijn hotel af gericht. De volgende dag reed ik op de Col de la Joux Verte vanuit Morzine, kon ik lawaai bijna boven op de col nog horen. De driedaagse zorgde wel voor een gezellige sfeer in Morzine. Ik was bang dat ik tijdens één van de ritten lange tijd tussen de motoren zou komen te zitten, maar dat viel gelukkig nog mee.
uitgeladen worden om bij het reservewiel te kunnen. Dit bleek een ‘thuiskomer’ te zijn. Het vervangen viel mij mee, na een kwartier draaide ik de snelweg weer op. Met een ‘thuiskomer’ mag je maximaal 80 km/u rijden. Ik ben achter een vrachtwagen uit Appelscha gaan hangen en heb op het gemak de laatste 400 km afgelegd. Wat is het dan van Luxemburg af nog ver.
LOH Aan alle vakanties komt een einde. Tijdens de 1700 km’s heb ik relatief weinig problemen gehad. Alleen de remblokken raakten vol met metaaldeeltjes, hetgeen het remmen niet bevordert. Dagelijks moesten de remblokjes schoongemaakt worden. Toch moest de LOH nog onverwachts in actie komen. Op de snelweg bij Luxemburg reed ik de linkerachterband lek, waarschijnlijk op een voorwerp dat op de snelweg lag. Aangezien dit net bij een afrit gebeurde, ben ik tot boven aan de afrit gereden zodat ik een relatief veilige plek kon opzoeken. Ik had nog nooit een autowiel
Volgend jaar Het valt niet mee om gebeurtenissen van twee weken in een paar pagina’s te proppen. Ik had wel een heel clubblad kunnen vullen, maar dat is ook weer niet de bedoeling. Ik heb weer een paar cols van het lijstje van zwar(t)e cols kunnen strepen. De hoogst geklasseerde col, die nog niet beklommen is, is de San Bernardino vanuit Arbedo (I) op de 18e positie. Er is dus een redelijke kans dat volgend jaar een verslag komt van een Italiaans/Zwitserse vakantie.
Gerrit Luggenhorst
Zweedse puzzel
Zoek de 11 verschillen
alles voor fietsen, schaatsen en skeeleren Dealer van American Eagle Basso Batavus Brompton Cannondale Colnago Concorde Gazelle Multicycle Idworx Principia Ridley Stevens Trek Wilier
Viking Raps Finn Bont Zandstra Campagnolo Shimano Sram
Fietsenwinkel Ten Tusscher
Oldenzaalsestraat 340 7523 AJ Enschede tel 053 - 4358219 fax 053 - 4340001 www.tentusscher.nl
Het is tijd voor wind in de rug. Nederland is een fietsland bij uitstek. Daarom is de Rabobank in 1995 het Wielerplan gestart. Daarmee ondersteunen we de Nederlandse wielersport. Het Rabo Wielerplan is er voor zowel jong talent als voor professionals. En stimuleert bovendien de prestatiegerichte sporters maar ook de recreatieve fietsers.
Het is tijd voor de Rabobank.