Editie 20 januari 2015 Roeiledenvergadering, kort verslag
Tekst: Jacco Tolenaars Op 12 December 2014 is de jaarlijkse roeiledenvergadering gehouden. Aanwezig waren de roeicommissie en ongeveer 20 leden. Na een korte terugblik op 2014 zijn de plannen voor het komende jaar gepresenteerd. Zo is onder andere het botenplan ter sprake gekomen. Besloten is om een C3/4 aan te schaffen ter vervanging van de ‘Vrede’. Deze boot is gezien haar leeftijd en technische staat het hardst aan vervanging toe is en zal – ook letterlijk in de loods - plaats moeten gaan maken voor een andere. Verder kwamen aan bod: de toertochten die op de planning van 2015 staan, de gladheid van de vlotten en het schoonmaken van de boten. Ook werd er een overzicht gegeven van de behaalde proeven. Het verslag van de vergadering zal op 26 januari 2015 besproken worden in de vergadering van de roeicommissie en daarna op de website gepubliceerd worden. Editie 20 januari 2015 Reisverslag: Maleisië
2/14
Tekst: Tim Schrama Kouder dan dertig graden wordt het eigenlijk het hele jaar niet in Maleisië. Ideaal weertje om in december tien dagen te vertoeven. Het maakt het kanoën wel erg zwaar! In amper anderhalve week Kuala Lumpur heb ik ontzettend veel meegemaakt. Ondanks m’n goede bedoelingen om het kort te houden is dit reisverslag nog minder beknopt dan het voorgaande verhaal. Ook alvast excuses voor passages die als vrouw-onvriendelijk kunnen worden ervaren. In Taiwan trainde ik samen met Maurice een clubteam. In Maleisië gaf ik een cursus ‘coachen voor beginners’, coachte ik Maleisië onder 21 op een toernooi in Kuala Lumpur en mocht ik datzelfde team ook nog eens aan een trainingskamp van drie dagen onderwerpen. Een heel andere klus dan in Taiwan dus. Twee weken nadat ik op Schiphol geland was, mocht ik weer dertien uur in het vliegtuig zitten. De drie tientjes die ik op het laatste moment zelf bijlegde voor extra beenruimte waren het meer dan waard. Van vrijdag tot en met zondag was ik met het 3een 4eteam een weekendje weg in Wesepe. Zonder teveel in detail te treden, kan ik wel vertellen dat het een behoorlijk inspannend uitstapje was. Direct na ons teamuitje, op zondagavond, vloog ik naar Kuala Lumpur. Van de vlucht (tot voor kort nog MH17) kreeg ik dankzij het vermoeiende weekend en de wijntjes van de KLM gelukkig weinig mee. Bij de duane in Maleisië moest ik verklaren dat ik niet uit een Ebolaland kwam. Is Nederland een Ebolaland? Vast niet. Bij de aankomsthal kreeg ik weer een warm onthaal. Azremel, voorzitter van de kanovereniging van Kuala Lumpur en ‘Mel’ voor vrienden, kwam me samen met zijn vrouw Aida ophalen. Ik was door mijn jetlag waarschijnlijk niet de meest spraakzame gast ooit. Even later werd ik ook nog eens de onbeschoftste gast ooit. Ik kreeg een toer door de stad en een heerlijke maaltijd. Door m’n jetlag was ik wel enorm moe en viel ik midden in de rondleiding in slaap in de auto van Mel en zijn gezin. 30 deelnemers cursus Doordat ik in een uitstekend 4-sterrenhotel werd gestopt, was m’n jetlag vrij snel weer weg. Op dag 2 mocht ik om 8.00 uur ’s ochtends meteen aan de bak. Er
3/14
deden ongeveer dertig personen mee aan de ‘Basic canoe polo coaching course’. De deelnemers kwamen uit Maleisië, Singapore, China, Hong Kong en Thailand. ’s Ochtends begon ik de cursus met een theoriegedeelte. Gelukkig had ik een aantal stoere plaatjes van onze internationals Martijn, Sjoerd en Bryce in de slideshow geplakt. Er waren namelijk een paar jongens uit Thailand die voor geen meter Engels spraken. Op de eerste watersessie was het ook even schrikken. Een aantal deelnemers kon al leuk kanopoloën. Een andere groep had nog nooit een bal gegooid vanuit de kano. Het grote verschil in niveau en ervaring maakte het erg lastig. Ook de lokale cultuur was weer even wennen. Op dag één kwam bijna iedereen op tijd. Een unicum, zo bleek later. In Maleisië hanteren ze een ‘Maleisische tijd’, die inhoudt dat ze probleemloos dertig minuten tot een uur te laat komen aankakken. Als je ze inpepert dat ze stipt op tijd moeten komen, zeggen ze: ,,Oh, je bedoelt Westerse tijd?” Op dag twee stond ik weer braaf om 8.00 uur paraat. De sessie begon echter een uur later. Een deel van de Maleisiërs hanteerde hun eigen tijd. De groep uit Hong Kong en Singapore had zes (!) flessen whisky genuttigd. Een behoorlijke prestatie voor negen personen. Toen ze flink te laat en met een evenredig flinke kater aankwamen, heb ik ze wel even uitgefoeterd. Ik kom niet voor de kat z’n viool 10.000 kilometer vliegen natuurlijk. ’s Avonds, na de cursus, werd ik dagelijks op sleeptouw genomen door Mel of Song Peng, de enige Chinese kanopoloër in Maleisië. Best uniek in een land met miljoenen Chinezen. Toen ik de wereldberoemde Petronas Towers te zien kreeg, viel het grote aantal kerstversieringen me meteen op. Maleisië is namelijk een moslimland. ,,Vieren jullie dan geen kerst?” kreeg ik als tegenvraag op m’n nieuwsgierige opmerkingen. Omdat het toevallig 5 december was, probeerde ik het sinterklaasfeest een beetje uit te leggen. Daar snapten ze natuurlijk geen hol van. Nadat ze wat moeilijke gezichten trokken, vroeg één van mijn tafelgenoten: ,,Are you jewish?”. Het is het beste om daar maar ontkennend op te antwoorden. Niet dat ik ook maar enig antisemitisme heb ervaren maar in de Maleisische paspoorten staat niet voor niets: ‘Not valid in Israel’. Tijdens de cursus kwamen onder meer bootbeheersing, basistactieken en balcontrole ter sprake. Op de laatste dag besprak ik ook het gedrag van de coach. Toen ik zei dat een coach het goede voorbeeld dient te geven en dat punctualiteit daar een onderdeel van is, kon ik mijn lachen niet inhouden. ,,Jullie zijn eigenlijk dus allemaal gezakt voor de cursus.” Ondanks de laatkomers, waren de reacties erg positief. Sateetje met kroepoek Bij het afsluitende diner deed ik het voorkomen alsof ik het Maleisisch al aardig onder de knie had. In een restaurant met lokale specialiteiten, kon ik vele gerechten benoemen. Dat wij producten als ‘bami, saté, ajam, sambal, tempé, roti en kroepoek’ hier ook kunnen krijgen, heb ik uit ijdelheid natuurlijk achterwege gelaten. Dankzij mijn verblijf in Taiwan kon ik met Song Peng ook al een woordje Chinees wisselen waardoor ik in Kuala Lumpur een onuitwisbare indruk als talenknobbel pur sang heb achtergelaten. Mijn vaardigheden als coach geloofden ze vooraf ook wel. Anders hadden ze me vast niet ingevlogen. Over m’n kanopolokwaliteiten waren ze minder zeker. Daarom werd ik voor het thuistoernooi ingeschreven bij het tweede team van Kuala Lumpur. Mijn teamgenoten waren een opgewonden standje uit Nieuw Zeeland, een bakker die waarschijnlijk erg van zijn eigen creaties geniet, een ontzettende bangepoeperd en een paar jongens die gewoon niet echt met talent of doorzettingsvermogen gezegend waren. Natuurlijk had ik mezelf voorgenomen om me niet op te winden om het resultaat. Gewoon lol maken en een beetje bewegen, had ik mezelf ingeprent. Wie mij echter een beetje kent, weet ik dat ik één van de slechtste verliezers van het Westelijk 4/14
halfrond ben. Vanaf minuut één begon ik dus als een bezetene te ploegen in de drukkende hitte. En maar ballen opeisen om zelf op doel te schieten natuurlijk. Mijn fanatieke alterego werd echter compleet overschaduwd door Dave, mijn Nieuw Zeelandse teamgenoot. Hij is samen met zijn vriendin een paar maanden terug naar Singapore geëmigreerd. Op de kant is hij de vriendelijkheid zelve maar zodra de helm opgaat, wordt ie op z’n zachtst gezegd nogal geestdriftig. ,,If I catch you doing that again, I will come for you!!” hoorde ik hem bloedserieus tegen een tegenstander zeggen. Ik heb ontzettend veel gelachen maar qua prestatie was het om te huilen. Zevende ofzo. Gelukkig deed Maleisië onder 21 het nog minder goed. Het was voor mijn status als coach natuurlijk niet goed geweest als ze boven me waren geëindigd op het toernooi! In een onderlinge confrontatie werd het nog even spannend (5-3) maar doordat ik alle vijf de doelpunten scoorde, oogste ik direct ontzag bij de boys. Vrijdagmiddaggebed komt voor de wedstrijd Op vrijdag liep het toernooi behoorlijk uit. Voor de eerste wedstrijd kwamen de teams rustig drie kwartier te laat. ,,Maakt niet uit,” zei organisator Song Peng. ,,Het is pas de eerste wedstrijd. En het is ook wel erg vroeg.” Later lag het toernooi ook nog even stil vanwege het vrijdagmiddaggebed, het belangrijkste gebed van de week voor moslimmannen. Uiteindelijk liep het toernooi zo’n twee uur achter. Het schema klopte voor geen meter meer en de teams uit Taiwan en Hong Kong snapten er geen drol meer van. Daar zijn ze wel erg stipt. Het was eigenlijk de bedoeling om ‘s avonds lekker lang door te spelen om de verloren tijd goed te maken. Een knalharde onweersstorm stak daar een stokje voor. In de maanden durende regentijd onweert het praktisch elke dag in Kuala Lumpur dus daar hadden ze best rekening mee kunnen houden, lijkt me. Song Peng stelde me gerust. ,,Op zondag stond de finale al om half twee ’s middags gepland. Die kunnen we heus wel een paar uur opschuiven.” Die finale werd uiteindelijk drie uur later dan gepland aangevangen. Tenminste... de vertraging bedroeg drie uur. Op het laatste moment werd de planning weer omgegooid. De loco-burgemeester van Kuala Lumpur kwam een half uur te vroeg op bezoek. De vrouwenfinale stond op het punt om te beginnen. De dames lagen warmgevaren en wel klaar op het veld. Maar naar damespolo kun je een loco-burgemeester natuurlijk niet laten kijken! Mensen naar mijn hart in Maleisië. Dus werden de mannen in allerijl tempo opgetrommeld om hun finale eerst te spelen. De vrouwen moesten maar naar het tweede veld ofzo. Vrouwenkanopolo is niet spannend genoeg Superlullig natuurlijk. En in Nederland zouden we het toernooi natuurlijk nooit omgooien voor een bezoeker. Maar als je heel eerlijk bent, is een mannenfinale natuurlijk wel betere reclame voor de sport. Zeker aangezien de gemeente Kuala Lumpur duizenden euro’s bijdraagt aan de organisatie van het toernooi, wilde de club de beste indruk achterlaten. Voor een optimale promotie van het evenement werd ook de hooggeëerde gast uit Nederland uit de kast getrokken. Ik mocht op een stoeltje naast de loco-burgemeester zitten om de beste man tijdens de finale van commentaar te voorzien. We werden beiden uit de zon gehouden door jongens die met parapluutjes achter ons stonden. Ik voelde me eventjes de sultan van Kuala Lumpur. Dat ongemakkelijke gevoel ging nog even door. De closing ceremony was professioneler dan die van het WK. Alles bij elkaar duurde ongeveer een uur. Eerst werden vertegenwoordigers uit alle landen op het podium geroepen om een presentje in ontvangst te nemen. Een prachtige glazen herinneringsmedaillle siert mijn kast nu. Ik mocht op het podium blijven om dertig certificaten uit te reiken aan de deelnemers van de coachingscursus. Daarna mocht ik weer plaats nemen aan de VIP-tafel. Na de prijsuitreiking kwam één van de Taiwanese jeugdspelers naar me toe. Die had 5/14
me herkend van de nationale kampioenschappen in Taiwan. Verlegen vroeg hij of ik met hem op de foto wilde. Tuurlijk. Toen de rest van de Taiwanezen het fotomomentje zag, was het hek van de dam. Iedereen wilde wel met die lange Hollandse kanopolo-celebrity op de foto. Vier teams uit Taiwan, vier teams uit Singapore en talloze locals verder was de photoshoot eindelijk afgelopen. Er stond gewoon een forse rij om met me op de foto te gaan. Ik had geld moeten vragen! Ik heb daar uiteindelijk meer dan een uur model gestaan en handtekeningen uitgedeeld. Een ontzettend ongemakkelijke situatie. Zeker omdat de leden van de club al lang aan het opruimen waren. Maleisië onder 21 Een dag na het toernooi mocht ik weer aan de bak. Maleisië kreeg afgelopen WK een wildcard van de organisatie. Omdat ze niets hebben gewonnen, gaan ze niet zomaar uit van een nieuwe wildcard voor het volgende WK. Plaatsing op eigen kracht wordt lastig. Singapore, Taiwan, Japan en Iran zijn vooralsnog sterkere landen in Azië. De bond mikt daarom op een onder 21 team. Voor het toernooi in Kuala Lumpur speelden de jongens nog nooit samen. Sterker nog, ze hadden nog nooit samen getraind. En van dat zooitje ongeregeld mocht ik in drie dagen een team maken. Of tenminste, iets waar kersverse bondscoach Akmal mee verder kan. Akmal was een van de deelnemers aan mijn cursus. Hij speelde in Thury Harcourt mee met de Maleisische mannen en geniet daardoor veel respect bij de jongens. Dat scheelt natuurlijk al de helft. Door taalbarrière en niveauverschil waren in de laatste dagen in Maleisië al lastig genoeg. Daar kwam nog eens een flinke lading aan trots bovenop. Ik legde een tactiek uit. Geen absurd moeilijke maar wel eentje die doorgaans niet iedereen in één keer begrijpt. Toen ik afsloot met: ,,Zijn er nog vragen,” hield iedereen z’n mond. ,,Weten jullie zeker dat jullie het allemaal begrijpen,” vroeg ik voor de zekerheid. Natuurlijk begrepen ze het. Ik hoefde niet te denken dat ze dom waren ofzo. Dus gingen ze allemaal het water op. Al snel bleek dat ongeveer de helft er geen reet van begreep. Ik het nog een keer uitleggen, lichtelijk geïrriteerd inmiddels. ,,Jullie snapten het toch? Nou, vooruit. Ga het nog maar een keer proberen.” Bleken ze het nog steeds niet te snappen. Toen werd ik wel even boos. Cultuurverschillen zijn er altijd. En daar houd ik met liefde rekening mee. Eén van de gaafste dingen van reizen is het ervaren van andere culturen en gebruiken. Maar als je zegt dat je iets snapt, dan snap je het ook. Of je denkt in ieder geval dat je het snapt. Ik heb al die gasten uit hun boot gejaagd en ze één voor één voor mijn tactiekbord gezet. ,,Zo jongen, doe nu maar eventjes na wat ik net uitlegde.” Ze snapten er niets van. Ze mochten hun kano pas weer in nadat ze de tactiek allemaal haarfijn konden nabootsen. Later hoorde ik dat hun enorme trots ze in de weg zat. Als je en groupe toegeeft dat je iets niet snapt, ben je een prutser. Nou, ik heb niet dertien uur gevlogen om met de trots van een paar opgeschoten pubers te dealen natuurlijk. Een dag later zei ik: jullie willen een Nederlandse coach dus we doen het ook op z’n Nederlands. Ik ben hier niet om jullie voor lul te zetten maar om jullie iets te leren. Als je iets niet begrijpt, steek je je vinger in de lucht en stel je een vraag. Het ging stukken beter.
6/14
Ik dacht mezelf nog even onsterflijk te maken door met een polobal een kokosnoot uit een palmboom te gooien. Het lukte nog ook! Helaas had slechts de helft van de groep mijn prachtig gemikte schot gezien. Toen ik het nog een keer probeerde, bleef de bal steken in de boom. Een beetje jammer natuurlijk. Op de laatste dag van m’n verblijf had ik eigenlijk voor het eerst tijd om echt iets van Kuala Lumpur te zien. M’n vlucht ging namelijk pas ’s avonds laat. Een paar jongens van de lokale kanoclub namen me mee naar Little India, Chinatown en een Maleisische Bazaar. Toen ik een aantal grappige souvenirs wilde kopen, zeiden ze dat ik me moest inhouden. Ze hadden namelijk nog een verrassing voor me. Bij het eten kreeg ik een traditioneel Maleisisch gewaad. Ik heb het tot op heden nog niet veel gedragen maar ik ben er erg blij mee (zie foto). Supergastvrije mensen in Maleisië. In het najaar ga ik zeker terug naar Taiwan. De mannen bezoeken ons toernooi dit jaar met maar liefst drie teams. In de zomer staat me ook een leuk reisje te wachten: een drieweeks verblijf in China. Er is momenteel nog niets concreet maar als ik op alle uitnodigingen in ga, zit ik de komende jaren in het buitenland! Echter, het kanopoloseizoen in Nederland staat weer voor de deur. Eerst maar weer eens een balletje gooien met MdR!
Editie 20 januari 2015 Michiel de Ruyter - de film
7/14
T ekst: Herma Bik Met ingang van 29 januari 2015 is de film Michiel de Ruyter in de bioscopen te zien. ‘Intriges, samenzweringen, spectaculaire zeeslagen tegen de Engelsen met De Ruyter als bevelhebber van de Nederlandse vloot en de dubieuze rol van de Oranjes’, zo staat het in de aankondiging van o.a. Cinema Amstelveen. Het lijkt mij vanzelfsprekend dat elke 'Michieler' naar de film gaat kijken!
Editie 20 januari 2015 Het blad voor alle roeiers: roei!
Tekst: Herma Bik
Begin 2014 werd hét blad voor alle roeiers - roei! – opgericht, als vervolg op het door de KNRB stopgezette blad Roeien. Roei! komt viermaal per jaar uit. Het bevat zeer lezenswaardige artikelen over roeiwater, toerroeien, roeitechniek, materiaal en nog veel meer. En dat alles voorzien van aantrekkelijke foto's. Zie hierboven de cover van het laatste nummer.
8/14
Je kunt je abonneren via www.roeiblad.nl of een mailtje aan Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. // . Een abonnement kost slechts € 25,00 per jaar. In de decemberuitgave stond een artikel met de titel: Roeister lanceert toer!site. Het betreft hier Marina van den Berg, lid van roeivereniging Rijnland, en zelf enthousiast toerroeister en fotograaf. Met haar kennis van ICT en journalistiek heeft zij een website opgezet, met de bedoeling een community te starten waarin recreatieve roeiers en marathonvaarders hun kennis en ervaringen kunnen delen. Het is de moeite waard om op de site een kijkje te nemen. Ga dus naar www.toertochten-marathon-roeien.nl . Je kunt hier tevens alle uitgeschreven toer- en marathontochten voor 2015 vinden. Ook eigen verhalen en toerroeinieuws dat voor andere roeiers aantrekkelijk is, kan men op de site kwijt. Binnenkort hangt de Roeikalender, afkomstig uit het decembernummer, in onze loods. Daarop staan alle evenementen voor dit jaar vermeld, met een verwijzing naar de organisaties.
Editie 20 januari 2015 Twee nieuwe skiffs gedoopt
9/14
Tekst: Jacco Tolenaars Foto's: Willem Kleinendorst Op de valreep zijn in december 2014 nog twee nieuwe Skiffs gedoopt, één in de zwaardere gewichtsklasse (tot 100 kg) en één in de lichtere klasse (tot 65 kg). Het zijn niet zomaar twee boten, maar het nieuwste van het nieuwste. De bijzondere eigenschap is de plaatsing van de vleugelrigger - niet vóór maar áchter de roeier. De nieuwe boten zijn voorzien van een vleugelrigger waarbij de bevestiging niet bij het voetenbord voor de roeier, maar juist op de boegzijde achter de roeier zit. Deze nieuwe manier van bouwen, al bekend bij degenen in augustus 2014 bij het WK-roeien op de Bosbaan waren, vindt steeds meer zijn weg in de roeiwereld vanwege de vele voordelen. De nieuwe constructie veroorzaakt tijdens de haal minder vervorming van de boot, waardoor die uiteindelijk ook langer zal meegaan. Een andere pré is dat de kracht van de roeier beter op het blad wordt overgebracht, wat de snelheid weer verhoogt. De ’zware mannen’ skiff is de opvolger van de Chatham en heeft de naam ’de Vergulde Werelt’ gekregen. Een naam die in het verleden ook al op een skiff stond en nu weer in ere hersteld is. De boot komt van de Chinese bouwer Wintech en is van het type International, het subtop-model. De boot werd gedoopt door Albert Vuil, tevens bedenker van de naam, en werd voorgeroeid door Bart Burggraaf. Beide lange mannen behoren tot de gewichtsklasse waarvoor deze boot bedoeld is en zijn erg content met de nieuwe aanschaf. De skiff voor de lichtere roeiers, gemaakt door de Chinese bootbouwer Swift, werd gedoopt door jeugdlid Jasmijn Kleinendorst. Marit Naddeo roeide de boot daarna voor. Deze skiff is de vervanger van een van de jeugdskiffs, de Wankel. In deze boot hebben heel wat jeugdroeiers hun eerste halen gemaakt, waaronder ook nog de
10/14
schrijver dezes. De traditie wil dat voor een jeugdboot de jeugdroeiers de naam mogen bedenken. Uit meerdere voorstellen is gekozen voor “de Vliegende Hollander”, de naam die Jasmijn had bedacht en die zij daarom mocht onthullen. Ook deze nieuwe boot heeft omgekeerde vleugelriggers. Er was nog wel discussie over de vraag of deze opstelling van de riggers het leren instappen en het slippen niet in de weg zou staan. Maar de vraagprijs voor deze moderne boot was zo gunstig, dat het bestuur heeft besloten om het gewoon te proberen. En bovendien, deze ‘jeugdskiff’ ligt niet alleen voor jeugd voor het pakken, maar ook voor de andere lichte roeiers - uiteraard buiten de jeugd-uren om. Met deze investering zijn twee van onze oudste Skiffs dus vervangen. De Chatham zullen we moeten afvoeren, maar de Wankel houden we achter de hand voor het oefenen met omslaan en andere trucjes. We hopen dat we van de nieuwe boten weer minstens net zolang kunnen genieten.
Editie 20 januari 2015 Lisa stelt zich voor
Tekst: Lisa Suurland Foto: José Lorié
Begin 2015 heb ik als redacteur het stokje van Hanneke van Veen overgenomen. Ik ben Lisa Suurland en ik stel me hier graag even voor. Nieuw bij MdR Ik ben sinds juli 2014 lid van MdR. Nu hou ik behalve van roeien ook van 11/14
schrijven, dus toen ik de oproep ‘Gezocht: Redacteur Jordinael’ zag, heb ik me direct aangemeld. Ik dacht ‘leuk vrijwilligerswerk en zo leer ik snel meer mensen van de vereniging kennen’. Ik woon trouwens in Nieuw-Vennep, wat niet om de hoek is. Toch heb ik ervoor gekozen om bij MdR te gaan roeien. Rustig roeiwater, mooi materiaal in de loods, gemoedelijke sfeer en een fraai gelegen clubhuis, wat wil een mens nog meer. Ik heb de afgelopen zomer een poosje geskifft en kon in november aansluiten bij de damesacht op de zondagmorgen. Ik heb het naar mijn zin. Een paar dames coachen me extra op zaterdag om te leren boordroeien. Dat was er nog nooit van gekomen. Begonnen bij Berlagebrug Toen ik begin jaren 90 in Amsterdam vanaf de brug met bewondering naar de roeiers op het water keek, kon ik niet vermoeden dat ik daar ooit zelf zou varen. Het leek me een elitesport, niet voor mij weggelegd. Maar in het voorjaar van 2000 stapte ik bij roeicentrum Berlagebrug toch in een C1. Na de tien lessen was ik verkocht en werd ik lid van roeivereniging RIC. Ik werd er vervolgens gecoacht in een C1, een C4 en de skiff. Met een vaste roeipartner zat ik vervolgens jarenlang iedere week in een dubbeltwee. Met genoegen, alleen de 30 km heen en 30 km terug in de auto werden me op een gegeven moment teveel. In 2011 ben ik er gestopt. Maar ik kan met weemoed terugdenken aan die brede en spiegelgladde Amstel tussen Amsterdam en Ouderkerk onder een winters ochtendzonnetje. Roeien op de Ringvaart Mijn volgende stop was roeivereniging Iris in Lisse aan de Ringvaart, vlakbij de Kaag. De vereniging is nu ongeveer zes jaar oud en de vloot bestaat uit krijgertjes van heel roeiend Nederland. Zo heeft MdR de oude Groene Leeuw aan Iris geschonken ... zelf zonder riggers al nauwelijks te tillen. Zo’n nieuwe vereniging heeft veel beginners, dus ik heb er leren coachen en veel uren doorgebracht. In mei 2011 heb ik in een 4x+ meegedaan aan de Ringvaart Regatta van toen 90 km - een happening en een kwelling tegelijk en in augustus in een dubbeltwee de Ringvaart van 60 km rond. De Ringvaart is behalve roeiwater helaas ook een ‘staande-mast-route’ en in het watersportseizoen nogal een klotsbak. Zodoende kreeg ik vorig jaar zin om terug richting de Amstel te gaan. En dan nu redacteur En zo kom je ook weer achter je laptop terecht. De taakverdeling is dat José Lorié en ik de artikelen redigeren, foto’s editen en alles opmaken en klaarzetten voor publicatie. Bart Bruijnestein zet als webmaster vervolgens alles online. José is begonnen me in te werken in Joomla! - de software voor de website. Ik moest wel even slikken toen ik Werkinstructie 1.5 van Bart onder ogen kreeg. Ik ben bepaald geen ‘early adopter’ als het om informatietechnologie gaat, maar ik grijp toch mijn kans om weer eens wat nieuws te leren. Achter de schermen blijft José de komende tijd nog wel wat extra taken voor me waarnemen, zodat elke twee weken hier weer de vertrouwde nieuwsbrief verschijnt. Editie 20 januari 2015 Amsterdam Light Festival Roeitocht
12/14
Tekst en foto's: Louk Thole Ook in de winter hoef je je in roeiland niet te vervelen! Zolang er geen ijs ligt kun je vaak wel roeien. Soms moet je de elementen weerstaan, maar dan heb je ook wat. Zoals bijvoorbeeld tijdens een roeitocht tijdens het Amsterdam Light Festival. Al voor het derde jaar op rij organiseerde het Roeicentrum Berlagebrug roeitochten door de stad langs de openluchttentoonstelling van lichtkunstwerken, die er van eind november tot half januari te zien waren. Een bijzondere ervaring. Wij hadden ingeschreven voor zaterdag 10 januari. De dagen ervoor zaten we in spanning of de tocht gezien het weer (veel regen, koud, straffe wind) wel door zou gaan. Onze roeimaatjes Marc du Prie, Ingrid Wijffels, Mieke Straman en Hans Dehe hadden ingeschreven voor vrijdagavond. Het was die avond slecht weer, maar ze zijn toch gegaan. Helden vind ik ze. En dan op zaterdagmorgen hun enthousiaste mailtjes: genóten hadden ze. Een niet te missen tocht kennelijk. Op onze zaterdagavond was het droog, niet koud, maar er was wel veel wind. Dat voel je op de Amstel goed. Daarbij gevoegd de golven van een passerende rondvaartboot en je hebt een ongemakkelijk vertrek vanaf het vlot. Even wennen voor ons (Joke Dekker, Giancarlo Fornaro, mijn Paul en ondergetekende). Na een km en twee kunstwerken gingen we bakboord uit de Herengracht op. Daar was het veel luwer. Zo prettig dat bij het arrangement een stuurman was inbegrepen. Die kende natuurlijk de route en wist ook een toelichting te geven bij elk kunstwerk. Hartstikke leuk. 13/14
Amsterdam is al een leuke stad, maar zeker in het donker vanaf het water, met de kunstwerken en alle andere bijzondere verlichting. Afgezien van de kunstwerken was er natuurlijk nog veel meer te zien. Hé kijk, de Omval, roeivereniging De Hoop, het Amstel Hotel, Carré, het Koningsplein, het Sonesta Hotel (of hoe heet het tegenwoordig), het Centraal Station, het Nemo, het Scheepvaartmuseum, de Hortus en nog veel meer. Er is veel te zien in twee uur tijd. En na afloop warme chocolademelk met slagroom. Vanaf het water vind ik het soms lastig om me te oriënteren, te weten waar ik ben, of eigenlijk meer hoe ik er gekomen ben. Op zondagmorgen hebben Paul en ik daarom de route nog eens op de kaart nagekeken. Zo leer je de stad weer beter kennen. Al met al zeker voor herhaling vatbaar!
Editie 20 januari 2015 Vind een ploeg of roeimaatje
Tekst: Herma Bik Er is een nieuw hulpmiddel om een roeiploegje te vinden. Op het prikbord bij de ingang van De Kampanje hangt sinds kort een formulier waarop je kunt invullen op welke dagen van de week je samen met anderen zou willen roeien. Je kunt per dag aangeven of dat in de ochtend, middag of avond is. Als meer mensen dat doen ontstaat er vanzelf een handig overzicht. Het formulier is namelijk zo opgebouwd dat je in één oogopslag kunt zien wie op dezelfde tijden als jijzelf wil roeien. Het enige wat je dan nog moet doen is met deze mensen contact opnemen, afspreken en een boot afschrijven! Veel roeiplezier!
14/14
