Echos 4e kwartaal 2013
n° 106
Ik reken op u, dat de toekomst nog mooier wordt dan het heden
D
Jukayi
e vakantie is weer voorbij.
Woordje van de voorzitter
Terug aan de (over)volle agenda’s... Kunnen we nog tijd vrijmaken voor liefdadigheid? De tijd vliegt en we worden er niet jonger op - net als onze familie en vrienden... Als we beslissen om onze relatie met elk van hen naar waarde te schatten en tijd vrij te maken om de gevoelens die we voor hen hebben concreet uit te drukken, hoe kunnen we dan bij onze naasten, bij de mensen die dicht bij ons staan, het motto van zuster Emanuelle in de praktijk brengen door «vandaag meer goed doen dan gisteren zodat morgen nog mooier wordt»? Als we dit eerste netwerk versterken, versterken we de fundamenten van ons wezen, van dat wat we zijn, en worden we ons bewust van ons bestaan in relatie tot deze eerste cirkel van de buitenwereld. Na dit werk wordt het tijd om deze cirkel uit te breiden en waarom zouden we dat niet doen via de «sociale netwerken», die ons zonder dit voorbereidende werk slechts leegzuigen. Op 9 november 2013 biedt onze organisatie u de gelegenheid om het netwerk van de Vrienden van zuster Emanuelle te versterken tijdens een feestelijke avond waarop we onze partners kunnen ontmoeten die op het terrein het werk van zuster Emmanuelle met straatkinderen en jonge moeders in nood voortzetten. Aarzel niet om ons te vervoegen voor een gezellige maaltijd en de (bijna-) première voor België van het toneelstuk «Yalla!» - gespeeld door Françoise Thuriès in een regie van Michel Lonsdale (zie «Yallah! Sœur Emmanuelle» op het Internet). De voorbereiding van deze ontmoetingsavond vraagt om een grote inzet van onze weinige vrijwilligers - minder dan de vingers aan één hand... Wij zullen met plezier diegenen onder u verwelkomen die een beetje tijd en veel energie kunnen vrijmaken om ons te helpen een dynamiek te creëren voor dit unieke moment waarop het richten van onze gevoelens op de meest kwetsbaren door iedereen gevoeld en gedeeld zal worden, een moment waarop we de intieme warmte van onze harten delen om de koude wereld wat op te warmen.
Michel Verhulst Président
Nieuws over de prijs «Fondation Soeur Emmanuelle 2011» De vzw «JUKAYI» Een vereniging in het leven geroepen ter gelegenheid van een ontmoeting De geschiedenis van de vereniging JUKAYI is het gevolg van een ontmoeting met een speciale persoon: Zuster Régine, een Congolese vrouw die steun biedt aan kinderen die zich in een moeilijke situatie bevinden. Ze begon haar actie in het Kasai-gebied, na de etnische onlusten van 1994. Dit engagement van Zuster Régine werd uiteindelijk een missie, een roeping om zo goed als het kon de ellende, de pijn en de honger van deze kinderen te verlichten en ze weg te halen uit ongezonde leefomstandigheden op markten en in drukke straten. Eerst was het centrum eenvoudigweg een huis waar kinderen werden opgevangen en hulp werd geboden wanneer nodig. Van 1997 tot 1999 probeerde de religieuze congregatie, Frères Franciscains Missionnaires de l’Evangileet du Développement zuster Régine te helpen door in de levensbehoeften van een tiental kinderen te voorzien. Daarna werd het zeer moeilijk voor haar om elke dag een maaltijd te kunnen aanbieden aan een snel groeiend aantal kinderen.
Naarmate hun aantal groeide, was het nodig om een oplossing te vinden voor de steeds hogere kosten van de opleiding en de verzorging van de kinderen, als ook van de beroepsopleiding van de kinderen die de normale, regelmatige middelbare studies niet konden volgen. Daaruit ontstond het idee om binnen het centrum zelf een gezondheidscentrumen een lagere school op te richten. Deze instellingen zouden toegankelijk zijn voor de kinderen uit het dorp. De volwassenen konden terecht in een klein gezondheidscentrum voor poliklinische behandelingen. Deze initiatieven kwamen tegemoet aan de verwachtingen van de plaatselijke bevolking, die in of rond het dorp geen toegang had tot dergelijke instellingen. Zo installeerde Zuster Régine ook een kleine kraamafdeling in het gezondheidscentrum waar jonge vrouwen uit de omgeving en jonge zwangere meisjes terecht konden om te bevallen zonder dat ze meerdere kilometers moesten lopen om een ziekenhuis te bereiken, met gevaar voor hun eigen leven en dat van hun baby. Een reis gevolgd door een plan In juli 2009, vergezeld door een Congolese vriend, ontdekte ik Oost-Kasai, een van de 11 provincies van de DR Congo, met als hoofdstad
Jukayi
Woordje van de voorzitter
Mbuji-Mayi, gelegen op ongeveer 1 uur vliegen vanuit Kinshasa. Op het einde van mijn verblijf daar had ik de gelegenheid om verscheidene weeshuizen te bezoeken. Op onze terugweg spookten allerlei ideeën door ons hoofd, het ene al gekker dan het andere. Het «Centre Miséricorde» had ons hart gestolen, wat een diepe wens deed ontstaan om het centrum hulp te bieden. Zuster Régine helpen in haar dagelijkse taak om de kinderen in haar centrum lief te hebben, medische zorgen te verstrekken, te voeden en te verzorgen. Er moest iets gebeuren. Tien maanden later, na enkele vergaderingen, discussies, brainstorming, besloten we samen een vzw op te richten, en op 18 augustus 2010 werd de vzw «JUKAYI» boven de doopvont gehouden. De hulp die wij wilden bieden kan in een woord worden samengevat: «JUKAYI», Tshiluba voor: «Sta recht», «opstaan», «vooruit». Het is een oproep voor hoop, optimisme en moed. Onze website: www.jukayi-asbl.be.cx Onze doelstellingen
Jukayi
De vzw Jukayi heeft als doelstellingen: • steun bieden aan verscheidene projecten in de Democratische Republiek Congo die enerzijds gericht zijn op fysieke personen
Jukayi
uit kwetsbare sociale klassen, en anderzijds op verenigingen of microeconomische projecten opgericht door deze personen, die voornamelijk door hen beheerd worden en hen bovendien volledig ten goede komen.
• Het bouwen van een centrum voor beroepsopleiding. • Het plaatsen van tanks in het weeshuis om het regenwater op te
• deze mensen helpen om zelfredzaam te worden, zelfstandigheid te verwerven, en zo een degelijke en duurzame toekomst te kunnen opbouwen.
Het belangrijkste doel was om dit weeshuis duurzame structuren te bieden en toe te laten zelfvoorzienend te worden. Het Centre Miséricorde vangt op dit moment ongeveer 49 kinderen op met leeftijden tussen 3 dagen en 19 jaar. Sommige lijden aan tuberculose, epilepsie, aids, ondervoeding of tropische ziekten.
Bedankt In naam van de kinderen van het «Centre miséricorde» en van Zuster Régine danken we «De Vrienden van Zuster Emmanuelle» uit de grond van ons hart voor de financiële steun die ons zo vrijgevig werd geschonken.
Dit eerste project bestond uit:
• Het bouwen van een school met 6 klaslokalen en een kantoor voor de directie in duurzaam materiaal, ter vervanging van de bestaande vervallen gebouwen die opgetrokken waren uit leemblokken.
In 2012 ontvingen we van «De Vrienden van Zuster Emmanuelle» een nieuw bedrag: «€10 000» om te kunnen starten met de bouw van de 6 klaslokalen en het kantoor. Dankzij dit bedrag heeft Zuster Régine de bouw van twee klaslokalen kunnen voltooien. Nu moet er nog €43 000 gevonden worden om de bouw van de overige 4 klaslokalen en het kantoor voor de directie te bekostigen.
Ons eerste project zou het «Centre Miséricorde» worden.
• Het bouwen van een gezondheidscentrum en van een kraamkliniek die deze naam waardig was, en die verder uitgerust diende te worden.
ren, uitgerust met een splinternieuwe bevallingskamer dankzij verscheidene schenkingen. Binnenkort zal er ook een nursery bijkomen.
vangen (9 maanden regenseizoen), van zonnepanelen en van een kippenhok.
Dankzij hen beschikt het Centre Miséricorde over een nieuwe polikliniek en over twee nieuwe klaslokalen opgetrokken uit duurzame materialen.
Wat we tot nog toe (2 jaar later) gerealiseerd hebben:
DANK, DANK, duizendmaal DANK.
Dankzij de «Prijs van Zuster Emmanuelle» ten bedrage van €15 000 die het Centre Miséricorde werd aangeboden in juli 2011 hebben we de bouw van het nieuwe gezondheidscentrum kunnen realise-
Dank ook aan Michel Liégeois die op efficiënte wijze een brug vormt tussen de Vrienden van Zuster Emmanuelle en de vzw Jukayi, en zonder wie we deze projecten niet hadden kunnen realiseren.
Jukayi
Jukayi
xxx Conferentie
Nieuws uit Mokkatam,
de sloppenwijk waar zuster Emmanuelle geleefd heeft Bezoek van Romani Badir
Remerciements Conferentie
Van 10 tot 17 november 2012 is Romani Badir komen getuigen over zijn leven als voddenraper in Caïro en over zijn diepe gehechtheid aan zuster Emmanuelle, die voor hem nog springlevend is. Tijdens deze week ontmoette hij verschillende groepen in Henegouwen en Waals Brabant en gaf hij interviews aan diverse media. Zijn reis eindigde met een getuigenis in de Onze-Lieve-Vrouw Sint-Pieterskerk. Voor Romani Badir was zuster Emmanuelle de goede fee die zijn leven en dat van de sloppenwijk Mokkatam veranderde. Hij was 11 toen die ‘vreemde zuster’ bij hen kwam wonen. Vandaag is hij 43 en vader van vier kinderen, maar hij is draagt een eeuwige dankbaarheid met zich mee voor die vrouw die hem ‘mijn zoon’ noemde en hem dwong om Frans te leren. Romani Badir kende België al van 1987, toen hij zuster Emmanuelle vergezelde die een eredoctoraat in ontvangst ging nemen van de UCL. Vorig jaar november was hij terug, op
uitnodiging van de vzw Abuzabal en de Vrienden van zuster Emmanuelle, om te komen spreken over het leven van de voddenrapers van Caïro van wie hij ondertussen een van de leiders is. Werk en solidariteit Ook vandaag leven de voddenrapers nog in extreme armoede maar ondertussen heeft elke familie een dak boven het hoofd en toegang tot water. De kinderen gaan naar school en helpen daarna hun familie met het sorteren van afval. Zij kunnen dus dromen van een betere toekomst. De voddenrapers hebben immers geleerd om zich te organiseren. Zo hebben ze een kleine onderneming opgericht die plastic recycleert en verwerkt en waar allen kunnen komen werken. Romani vertelt ook met trots over het gemeenschapscentrum dat diensten en onderwijs biedt aan allen. Zo is er een crèche voor de kleinsten, die anders door ratten aangevallen kunnen worden terwijl hun moeder het afval sorteert. Het is ook een ontmoetingsplek voor de werkloze tieners. Bij ziekte of dood van een gezinshoofd fungeert solidariteit als de sociale zekerheid die de staat niet biedt. De giften die Romani Badir van ons krijgt, dienen trouwens voor de aankoop van een vrachtwagen om gerecycleerd
karton mee te vervoeren. Het extra inkomen dar deze aankoop zal genereren, zal gebruikt worden om weduwen en wezen te helpen. Tijdens de woelige dagen van de Arabische lente werd de sloppenwijk, waar vooral koptische christenen wonen, aangevallen en negentien mannen hebben het leven gelaten bij de verdediging van hun wijk tegen brandstichters, waardoor evenveel gezinnen zonder inkomen vielen. Sindsdien leeft de wijk in toenemende onveiligheid. De inzet van Romani Als je Romani vraagt of hij geen angst heeft voor de toekomst, en of hij niet liever met zijn gezin Egypte zou verlaten, antwoordt hij: «Ik ben geboren in Egypte. De kopten zijn de afstammelingen van het volk van de farao’s. Ik zal in Egypte sterven.» Als hem gevraagd wordt of er religieuze problemen zijn tussen de christelijke en islamitische voddenrapers, antwoordt hij dat zo hard moeten werken dat ze geen tijd hebben voor ruzies. Tussen hen is er alleen wederzijdse hulp. Dat is de werkelijkheid die Romani wou tonen aan wie naar hem kwam luisteren. Hoe kan je niet aangegrepen worden door het diepe engagement van deze discrete man die echte waarden aanhangt? Toen zuster Emmanuelle voor de laatste keer naar Mokattam kwam, liet ze hem beloven dat hij de strijd voor de waardigheid nooit zou opgeven. Hij heeft zijn belofte gehouden.
Dank De Vrienden van zuster Emmanuelle danken de heer Bernard Baumans, verantwoordelijke van de vzw Abuzabal, die de reis en het verblijf van Romani Badir georganiseerd heeft en hem vergezelde bij zijn verplaatsingenhier. Zij danken ook de leerkrachten en leerlingen van het Collège du Christ -Roi in Ottignies en het Collège de Notre-Dame in Basse-Wavre die Romani Badir gastvrij ontvangen hebben. Dank aan de dominicanen van Blackfriars in Louvain-la Neuve die hun deur geopend hebben voor de dinsdaglezingen van Romani Badir. Dank aan de heer Yves Leroy, directeur van het sportcentrum in Blocry, die met Romani herinneringen heeft opgehaald aan de tijd toen zuster Emmanuelle besliste een sportcentrum te geven aan de voddenrapers van Mokkatam. N.B. Dankzij de giften ingezameld door de vzw Abuzabal en de Vrienden van zuster Emmanuelle, hebben de voddenrapers de vrachtwagen kunnen kopen die ze nodig hadden voor het ophalen van gerecycleerd karton. Wij danken alle gevers en sympathisanten!
Cécile Lederer
Conferentie Remerciements
xxx Conferentie
DRC
Oser la Vie Cécile Lederer bracht een bezoek aan het project dat wij steunen in de Democratische Republiek Congo. Dit is haar verslag over de situatie ter plaatse. Verslag van het bezoek aan het team van Oser la Vie in Kinshasa van 21 juli tot 3 augustus 2013. Daar stonden we dus op Congolese bodem - in het land van uitdagingen, van mishandelde kinderen beschuldigd van hekserij.
DRC
De Vrienden van zuster Emmanuelle vaardigden mij af naar Congo om het team van Oser la Vie te leren kennen en het huis te bezoeken waarvan de vereniging de aankoop in augustus vorig jaar bekostigd heeft. Ik word vergezeld door Mithé Osumbu, voorzitster van Oser la Vie-België. Van bij onze eerste kennismaking met de verantwoordelijken en opvoeders van Oser la Vie wordt duidelijk dat we te maken hebben met een hecht team, een goed geoliede, verantwoordelijke en integere organisatie. De 5 jonge sociale opvoeders zijn overtuigde krachten die in de diepte werken met een lange-termijnvisie. Ze vertellen ons telkens opnieuw dat het doel van Oser la Vie is om de kinderen aan het roer te zetten van hun eigen ontwikkeling.
Wanneer ze in het middelbaar onderwijs terechtkomen, worden de jongeren in technische studies geplaatst die hen zullen toelaten onafhankelijk te worden en hun eigen jobs te creëren: houtbewerking, mechanica, elektriciteit, snit en naad, schoonheidsverzorging. Het huis van Mama Emmanuelle
Tijdens ons eerste bezoek aan het huis in de volkswijk Masina krijgen we een rondleiding. Op dit moment gebruikt Oser la Vie nog maar één vleugel van het pand dat werd aangekocht met de steun van de Vrienden van zuster Emmanuelle. Zodra we over de drempel stappen, komen we op een binnenplaats terecht die volledig ingenomen lijkt te worden door de keukens van de
huurders en een stapel bouwpuin, maar schijn bedriegt: een aantal werken zijn al uitgevoerd en andere projecten worden gerealiseerd naarmate er tijd en geld is. Zolang de huurders hun opzeggingstermijn nog niet uitgedaan hebben, kunnen bepaalde basiswerken niet uitgevoerd worden.
•
de ruimte van de twee wonigen herinrichten om er onderdak te verschaffen aan de kinderen. Er zal ook een logeerruimte voor bezoekers komen..
• bij de ingang, een groene ruimte met een moestuin creëren. Werking van het team
Uitgevoerde werken • Op de binnenplaats: de septische tank werd vernieuwd en gebetonneerd. •
De vleugel die Oser la Vie inneemt en die uit vier ruimtes bestaat, werd heringericht: een kamer waar één of twee jongeren zullen wonen wanneer het schooljaar weer begint, twee kantoren waar de kinderen de opvoeders kunnen ontmoeten en een grotere ruimte die dienst doet als naaiatelier maar die ook als vergaderruimte wordt gebruikt.
• Het naaiatelier operationeel zijn.
zal
weldra
Projecten • de binnenplaats betegelen nadat de buizen voor toiletten, douches en waterleiding gelegd zijn
:Het team van OlV omvat 5 opvoeders: Charlène, psychologe, coördineert het werk van de opvoeders en de opvolging van de kinderen. Armand, groepsverantwoordelijke, zorgt voor het beheer en de supervisie. Hij verzorgt de relaties met de overheid en externe instellingen. Zo heeft de ambassade van de Verenigde Staten hem bijvoorbeeld belast met de organisatie van een sensibiliseringscampagne in verband met het fenomeen van kinderen die beschuldigd worden van hekserij in de regio Bandundu.
DRC
DRC
Deze campagne wordt in september en oktober gevoerd.
formen voor de schoolkinderen van OlV konden maken.
Prince, die samen met Armand de groep heeft opgericht, is verantwoordelijk voor administratie, personeelsbeleid, medische zorgen en het beheer van het pand.
De schoolkosten zijn natuurlijk toegenomen omdat de technische studies duurder zijn dan de basisschool, maar die toename wordt gedekt door de vereniging omdat het doel is om de jongere autonoom te laten worden.
David et Gloria (een mannennaam) zijn part-time opvoeders. Elk kind wordt door één van deze vijf opvoeders onder zijn hoede genomen. De kinderen wisselen geregeld van verantwoordelijke zodat elke opvoeder de situatie van alle kinderen goed leert kennen.
DRC
DRC
In totaal zijn er een vijftigtal kinderen die tussen 8 en 18 jaar oud zijn. De meesten worden al gevolgd sinds de oprichting van Oser la Vie in 2004. Op dit moment volgen de meesten van hen technische studies op middelbaar niveau. Na het einde van de middelbare studie betaalt Oser la Vie niet langer schoolkosten, maar helpt de organisatie de jongere om zich te vestigen of om hogere studies te volgen indien hij de vereniging terugbetaalt door ervoor te werken: het maken van schooluniformen, de elektriciteit in het huis aanleggen, ... Zo ging Charlène stoffen kopen zodat de afgestudeerden snit en naad de uni-
Voor elk kind vult de opvoeder elke maand twee formulieren in: • een observatiefiche voor de school • een observatiefiche voor het huis Charlène leest de verslagen en roept elke maand een psycho-sociale vergadering samen waaraan alle opvoeders deelnemen. Hier worden de problemen besproken en oplossingen voorgesteld. Er wordt gestreefd naar samenwerking met de school en de ouders. Er wordt geprobeerd om defaitistische ouders te responsabiliseren. De meeste ouders zijn onthaalouders die het kind niet naar school zouden laten gaan zonder de steun van OlV. Elke maand vindt er ook een coördinatiemeeting plaats tussen Charlène, Armand en Prince.
Educatieve lezingen Vrijwel maandelijks wordt er een interactieve educatieve lezing georganiseerd om de kritische geest van de jongeren te ontwikkelen en hun onderlinge banden aan te halen. Voor deze avonden worden externe sprekers uitgenodigd en ook de opvoeders spreken over hun eigen ervaringen om te tonen dat zelfredzaamheid bestaat. De aangesneden onderwerpenzijn gevarieerd: de puberteit, kinderrechten, seksualiteit, hygiëne, francofonie, Chinees-Congolese samenwerking, handelsactiviteiten, ... Op één van de volgende lezingen zal zuster Emmanuelle voorgesteld worden: wij hebben het huis voorzien van documentatie, affiches en het boek «Le paradis, c’est les autres». Ontmoeting met de jongeren
Omdat het vakantie was en sommige kinderen niet in de buurt wonen, hebben we maar een goede helft van de groep kunnen zien. Beide ontmoetingen speelden zich op gelijkaardige wijze af, op de binnenplaats van het huis Mama Emmanuelle. Bij onze aankomst stonden meerdere kinderen ons al op te wachten met hun opvoeders. Het eerste wat opvalt is de treurige blik in de ogen van verschillenden onder hen. Naarmate de middag vorderde ontspanden sommigen zich en begonnen ze te lachen, anderen bleven zich echter afsluiten. Het is duidelijk dat deze kinderen geleden hebben. Ze hadden voor ons hun mooiste kleren aangetrokken. Een van de meisjes vertelde dat ze per motortaxi gekomen was - één van die kleine bromfietsen waaraan drie personen zich vastklampen. Ze wou waarschijnlijk haar blauwe ballerina’s met lovertjes niet vuilmaken. Al die kinderen zijn mooi!
Wij hebben de jongeren van OlV in twee groepen ontmoet: eerst de groep van veertien en ouder en de volgende dag de acht- tot veertienjarigen.
We zaten in een kring op de binnenplaats van het pand. Een van de huursters maakte Afrikaanse vlechten voor een vriendin, een andere deed gebogen over een teil de was, kleren hingen aan een touw te
DRC
DRC
drogen. Maar dat stoorde niemand. De jongeren waren volledig geconcentreerd. De sessie begon en eindigde met een gebed. Charlène, de psychologe, duidde een kind aan om luidop te bidden. Daarna stelde iedereen zich voor met naam, leeftijd en studiejaar. Wij stelden vragen, de opvoeders maakten opmerkingen. De sfeer kwam erin. De jongsten hadden moeite om Frans te spreken en te begrijpen. Hun moedertaal is Lingala. Ze zijn pas op school in contact gekomen met het Frans.
DRC
Ik legde uit waarom we hen kwamen opzoeken en hoe ik Mithé had leren kennen. Ik stelde de Vrienden van zuster Emmanuelle voor die de aankoop van het huis hadden mogelijk gemaakt, en ook zuster Emmanuelle zelf. Daarna nam Mithé het woord: ze feliciteerde de jongeren voor hun voltooiing van het schooljaar, onderstreepte dat sommigen hun diploma behaald hadden en moedigde allen aan om de obstakels te overwinnen die het leven opwerpt en die te veranderen in kracht. Ik moest aan zuster Emmanuelle denken die ongetwijfeld hetzelfde zou hebben
DRC
gezegd. Daarna stelden de jongeren enkele vragen: Hoe was onze reis geweest? Wat was onze indruk van Congo? Wat vonden we van het Congolese eten? Vervolgens was het tijd voor een lichte maaltijd en ontspanning. Groepjes vormden zich. Een meisje van OlV die was afgestudeerd in snit en naad nam zelfverzekerd onze maten. Samen met een collega wilde ze ons een Congolees gewaad maken dat we zouden krijgen op de dag van ons vertrek. We waren erg onder de indruk van de kwaliteit van hun werk. Bij de jongens hadden de strips «Kuifje in Congo» en «Kuifje in Tibet», die we als geschenken mee hadden gebracht, behoorlijk veel succes. Deze op het eerste zicht eenvoudige ontmoetingen waren in werkelijkheid zeer emotioneel geladen. Gezien het verleden van deze kinderen hoeft dat waarschijnlijk geen uitleg. Bezoek aan de scholen We bezochten twee scholen in de wijk Masina waar het huis Mama Emmanuelle ligt. De eerste school biedt basisonderwijs en technisch middelbaar onderwijs in de richtingen elektriciteit en elektronica. Elektronica lijkt meisjes te kunnen bekoren.
De tweede school is een middelbare school met afdelingen handel, pedagogie en snit en naad. Bij een bezoek aan het naaiatelier ontdekken we tot onze verrassing oude trapnaaimachines. In Kinshasa, waar men regelmatig te kampen heeft met elektriciteitspannes, zijn die oude machines onmisbaar. De scholen zijn volgens hetzelfde plan gebouwd: een inkomhal, een binnenplaats in aangestampte aarde, en daar rondom klassen en ateliers. De kantoren worden tot het minimum beperkt. De klassen zijn sober: houten banken en twee borden. Er wordt ons verteld dat er zo’n 60 leerlingen per klas zijn, die met 3 of 4 een bank delen. Studeren is een privilege want de overheid subsidieert de scholen niet en betaalt ook geen loon aan de leerkrachten. We worden bij onze schoolbezoeken vergezeld door leerlingen en hun opvoeder. Wij hebben zelf de goede relaties kunnen vaststellen tussen de opvoeders van Oser la Vie en de scholen. Conclusion Het werk dat deze 5 opvoeders op het terrein leveren is indrukwekkend. Ze zijn jong en dynamisch en werken zonder op de tijd te letten, omdat ze
willen meewerken aan de ontwikkeling van hun land aan de hand van concrete acties. De kinderen worden met respect en menselijke waardigheid behandeld: de jongere wordt begeleid om zelfstandig te worden. Deze aanpak werpt zijn vruchten af: er zijn al meerdere kinderen afgestudeerd. Het financiële beheer is gezond en onder controle. Het geld van de Vrienden van zuster Emmanuelle wordt rechtstreeks in de realisatie van de doelstellingen geïnvesteerd: studie, sociale en professionele re-integratie. Het dekt de schoolkosten en -uitrusting, medische zorgen en een deel van het loon van de opvoeders. Het betaalt ook de inschrijving voor de examens. De werken aan het huis vorderen langzaam door een gebrek aan financiering en verplichtingen tegenover de huurders, maar belangrijke werken zijn al uitgevoerd. Wij hebben een offerte gevraagd voor de komende werken. Wij kunnen alleen maar blij zijn vast te stellen dat het geld dat de Vrienden van zuster Emmanuelle investeren volledig besteed wordt aan de opvoeding en begeleiding van de jongeren. CÉCILE LEDERER
DRC
DRC
Varia xxx
Varia Onze kantoren Liefdadigheidstraat 43 – 1210 Brussel Tel/Fax : +32 (2) 734 23 95 E-mail :
[email protected] Internet : www.soeuremmanuelle.be
Bankgegevens van de vereniging Rekeningnummer : IBAN : Code BIC (Swift adres Fortis) :
210-0240420-09 BE52 2100 2404 2009 GEBABEBB
Rekeningnummer : IBAN : Code BIC (Swift adres ING) :
310-0540321-20 BE28 3100 5403 2120 BBRUBEBB
Rekeningnummer : IBAN : Code BIC (Swift adres Dexia) :
068-2487899-70 BE23 0682 4878 9970 GKCCBEBB
Het hele team dankt u voor uw vrijgevigheid. Fiscaal aftrekbare gift geldt
Echo’s is eveneens beschikbaar in het Frans : indien u hierin geïnteresseerd bent, aarzel niet ons te contacteren. Wij danken NCI Translation Center (www.ncitranslation.be) voor hun steun bij de verwezenlijking van de vertaling van dit nummer van Echo’s. Opmaak en indruk : Axedis (Jodoigne)
Varia
Remerciements
vanaf 40 € per jaar.
