Welke landen hadden schuld aan de Vietnamoorlog?
Over Vietnam Viêt Nam Công Hòa Xa Hôi Chu’ Nghiã (Socialistische Republiek Vietnam) Vietnam betekent “Land van het Zuiden” Oppervlakte: 331114 km² Inwoners: 73,5 miljoen Bevolkingsdichtheid: 222 inwoners per km² Hoofdstad: Hanoi Munteenheid: de dong (VND) Nationale feestdag: 2 september
Matthijs Melissen Stedelijk Gymnasium Breda Klas 4B Docent: Dhr. van Oosterhout April 2002
Inhoudsopgave Welke landen hadden schuld aan de Vietnamoorlog? - In hoeverre was Frankrijk vóór de Tweede Wereldoorlog schuldig? - In hoeverre was Japan schuldig? - In hoeverre was Frankrijk na de Tweede Wereldoorlog schuldig? - In hoeverre waren internationale organisaties schuldig? - In hoeverre was de VS schuldig? Conclusie Bronvermelding
In hoeverre was Frankrijk vóór de Tweede Wereldoorlog schuldig? Vanaf de zeventiende eeuw is er steeds meer Franse invloed in het tot dan toe zelfstandige Vietnam te merken. Een belangrijke stap hierin is dat in 1627 de Franse missionaris Alexandre de Rhodes het Vietnamees aan het Latijnse alfabet aanpast. Een ander belangrijk punt in de vergroting van de Franse invloed in Vietnam is de Tayson-opstand. In 1772 wordt de regerende familie, Nguyen, van de troon gestoten. In 1787 krijgt de Franse missionairis Pigneau de Béhaine van Lodewijk XVI toestemming om Nguyen Anh weer aan de macht te brengen. Verder spreekt Frankrijk met Vietnam af troepen en materieel te sturen in ruil voor meer handel. Frankrijk houdt het niet bij alleen handel drijven. In 1843 is in de wateren rond Vietnam een permanente vloot aanwezig. In 1847 komt het tot botsing tussen de Franse troepen en Vietnamese mandarijnen. Een daarvan, Tu Duc, neemt de macht in Vietnam over, met het doel het Christendom te verjagen uit Vietnam. In 1861 verovert Frankrijk de grote Vietnamese stad Saigon. Tu Duc sluit daarop een verdrag met Frankrijk, waarbij dit laatste land grote godsdienstige, politieke en economische invloed krijgt. Ook Cambodja wordt beheerst door de Fransen. Het grondgebied van Vietnam bestond in die tijd uit de protectoraten Annam, CochinChina en Tonkin. Deze werden in 1886/1887 werden deze protectoraten samen met de protectoraten Cambodja en Laos verenigd in Frans Indo-China. In 1879 wordt een Franse civiele gouverneur voor Cochin-China, waar Vietnam ook onder valt, aangewezen. In 1883 wordt Indo-China officieel als kolonie bestuurd. In 1919 biedt de communistische leider Ho Chi Minh tijdens de Vrede van Versailles een petitie aan Wilson aan, om zelfbeschikkingsrecht voor Vietnam te krijgen. Vietnam wil dus steeds meer zelfstandigheid. Frankrijk negeert deze hele ontwikkeling. Achteraf gezien is duidelijk dat Frankrijk de steeds sterkere zucht naar onafhankelijkheid van Vietnam nooit tegen gehouden zou kunnen hebben. In plaats van te proberen de onafhankelijkheid steeds heftiger tegen te houden, zou het waarschijnlijk beter geweest zijn als Frankrijk Vietnam had geholpen goed te leren functioneren als zelfstandige staat. Hier heeft Frankrijk dus een belangrijke steek laten vallen. De kolonisatie wakkerde het nationalisme juist verder aan, net als het communisme: In 1930 richt Ho Chi Minh de Indo-Chinese Communistische Partij op. Communisme en nationalisme zijn twee belangrijke oorzaken van de Vietnamoorlog.
In hoeverre was Japan schuldig? In 1940 wordt Indo-China bezet door Japan. Ze laten het Franse koloniale bestuur bestaan. In 1941 wordt door enkele Vietnamezen het nationalistische Viet minh-leger opgericht. Onder leiding van Ho Chi Minh en Vo Nguyen Giap strijdt dit leger tegen Japan én Frankrijk. Hoe komt het nu dat het nationalisme onder het Japanse leger zo veel beter gedijt als onder het Franse? Een mogelijke verklaring hiervoor is dat de Japanners het nationalisme zelf op wekten, vooral tegen Frankrijk. Ook de Tweede Wereldoorlog versterkte het nationalisme. Vóór de Tweede Wereldoorlog was de algemene gedachte dat de Europese landen onoverwinnelijk waren. Door de oorlog bleek dat dit Ho Chi Minh helemaal niet waar was, en dit versterkte het gevoel dat een oorlog in Vietnam de oplossing zou zijn voor de onderdrukking. Bovendien ontstond er aan het einde van de oorlog een machtsvacuüm in Vietnam. In maart 1945 werd het Franse bestuur door de Japanners definitief uitgeschakeld. Ook Japan begon macht, en dus hun greep op Vietnam te verliezen, zodat de nationalisten meer kans kregen. Opmerkelijk is dat de communistische Viet Minh op dat moment gesteund werd door de geallieerden, waaronder de VS. Zowel de VS als de Viet Minh was immers in oorlog met Japan. Je kan je afvragen of dit een goede beslissing is geweest, omdat de VS zijn tegenstander op deze manier zelf heeft geholpen sterk te worden. Aan de andere kant was het wel voordelig in de Tweede Wereldoorlog.
In hoeverre was Frankrijk na de Tweede Wereldoorlog schuldig? Na de Japanse capitulatie wordt op de Conferentie van Potsdam Engeland aangewezen om in Zuid-Vietnam de Japanners te ontwapenen; de Chinese nationalisten krijgen dezelfde taak toebedeeld ten noorden van de 16e breedtegraad. Hier wordt voor het eerst een scheiding aangebracht tussen Noord- en Zuid-Vietnam. Het was wat dat betreft waarschijnlijk beter geweest het hele land door één partij te laten ontwapenen. Het bestuur over heel Vietnam werd overgedragen aan de voorlopige commissie van de Viet Minh. 20 augustus deed de laatste Vietnamese keizer, Bao Dai, afstand van de troon. Daarop werd onder leiding van Ho Chi Minh een coalitieregering gevormd. Op 2 september riep deze nieuwe president officieel de onafhankelijkheid van Vietnam uit, door het oprichten van de Democratische Republiek Vietnam (DRV). De Chinese troepen trokken zich in 1946 terug. Frankrijk daarentegen weigerde Vietnam te erkennen. Op 9 maart kwam een overeenkomst, het Akkoord van Hanoi, tot stand tussen Frankrijk en Ho Tsji Minh. Ho stemde ermee in dat de plaats van de vertrekkende Chinese troepen door de Franse troepen werd overgenomen. In ruil daarvoor zou Frankrijk de DRV erkennen als ‘onafhankelijke staat met een eigen regering, een eigen parlement, een eigen leger en eigen financiën, als deel van de Indo-Chinese Federatie en de Franse Unie’. Onderhandelingen met Ho Chi Minh mislukten en Frankrijk herstelde zijn gezag in Zuid-Vietnam. Als grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam werd de 16e breedtegraad genomen. Ho Chi Minh sprak met de Fransen af, dat vanaf 14 september 1946 aan beide zijden ‘alle vijandelijkheden in Cochin-China en Zuid-Annam een einde zouden nemen’. Op 9 november 1946 werd een grondwet aangenomen waarin bepaald werd dat het grondgebied van de DRV Noord-, Midden- en Zuid-Vietnam omvatte. Frankrijk eiste dat Vietnam zijn troepen uit Haiphong zou terugtrekken. Toen Vietnam dit weigerde werd Haiphong door de Fransen gebombardeerd. In december vallen de Vietnamezen de Fransen in Hanoi en andere plaatsen in Noord- en Midden-Vietnam aan. De oorlog tussen Frankrijk en Vietnam wordt nu in heel het land uitgevochten. Op 21 mei 1949 keurde het Franse parlement de aansluiting van Cochin-China bij Vietnam goed.
In hoeverre waren internationale organisaties schuldig? In december 1952 besloot de NAVO-Raad steun toe te zeggen aan Frankrijk, dat het in het noorden zwaar te verduren had. In Frankrijk traden duidelijke symptomen van oorlogsmoeheid op. Parijs hield in Genève een conferentie waar zowel Korea (de oorlog was daar net beëindigd) als Indo-China zou worden behandeld. Voor deze conferentie werd zowel Bao Dai als Ho Tsji Minh uitgenodigd. De Indo-Chinese kwestie werd het hoofdonderwerp van de bijeenkomst. Frankrijk stemde in met de tijdelijke verdeling van Vietnam in een noordelijke en een zuidelijke militaire hergroeperingszone (scheidingslijn de 17de breedtegraad). Ook China, de Sovjet-Unie, Groot-Brittannië, de DRV, Cambodja en Laos stemden hiermee in. Frankrijk zelf trok zich terug uit Vietnam. De pogingen om in 1945 de macht van de Japanners weer over te nemen was dus zinloos gebleken. Een uit India, Polen en Canada bestaande Internationale Controle Commissie zou toezien op de uitvoering van de overeenkomst. De Verenigde Staten namen het besluit ter kennisgeving aan en verklaarden dat Washington iedere nieuwe agressie ernstig zou nemen. Men zou geen maatregelen nemen die de uitvoering van de overeenkomst in gevaar zouden kunnen brengen. Verder verklaarde de conferentie dat in 1956 algemene verkiezingen in heel Vietnam zouden worden gehouden om te beslissen door welke regering het land zou worden geregeerd. De Amerikanen hadden weinig vertrouwen in het vermogen van de regeringen van Bao Dai en van Cambodja en Laos om een verder opdringen van de communisten op eigen kracht te weerstaan. Daarom werd op 8 september 1954 de SEATO (ZuidoostAziatische Verdrags Organisatie) opgericht. Hierbij garandeerden de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, de Filippijnen, Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland en Pakistan de onafhankelijkheid van Zuid-Vietnam, Cambodja en Laos.
In hoeverre was de VS schuldig? Begin 1950 verklaarde Ho Tsji Minh dat de DRV de enige wettige regering van Vietnam vormde. China en de Sovjet-Unie erkenden deze, terwijl Groot-Brittannië en de Verenigde Staten in februari de regering van Bao Dai erkenden. Truman tekende op 15 juli een wetsvoorstel dat 15 miljoen dollar aan militaire steun aan de Fransen in Indo-China mogelijk maakt. Hier begon de VS dus al zijn steun aan de strijd tegen de communisten. De strijd tussen de Franse en de Vietnamese troepen ging intussen verder. De Fransen werden bij het strategisch belangrijke Caobang aan de Chinese grens verslagen. In september 1950 werd in Saigon een Frans-Amerikaanse overeenkomst gesloten. Hierbij werd Amerikaanse economische en militaire hulp ter beschikking werd gesteld aan het Franse Hoge Commando. Nu keerde de VS zich dus tegen de Viet Minh, hun vroegere bondgenoot. Terwijl de Amerikanen 100 miljoen dollar steun toezegden aan Zuid-Vietnam, beloofde China de DRV materiële steun. De VS begonnen met directe steun aan de regering in Saigon. Zij zegden toe het Zuid-Vietnamese leger te zullen trainen. De Zuid-Vietnamese Ngo Dinh Diem krijgt de steun van VS, terwijl Ho steun van Rusland krijgt. In Zuid-Vietnam werd een referendum gehouden, waarbij de kiezers zich uitspraken vóór het afzetten van Bao Dai en diens vervanging door Diem: de Staat Vietnam werd vervangen door de Republiek Vietnam. Het plan was dat Vietnam slechts voor twee jaar verdeeld zou worden, tot de verkiezingen in 1956. In Noord-Vietnam werd tegen het midden van dat jaar het programma voor de landhervorming afgerond. De regering zette alles op alles om de verkiezingen met de eenmaking van noord en zuid als inzet te kunnen houden. De daartoe gedane voorstellen werden iedere keer opnieuw afgewezen door Diem, omdat volgens hem vrije verkiezingen onder de in Noord-Vietnam bestaande verhoudingen onmogelijk waren. Ook de VS steunt het tegen houden van de verkiezingen. Als de verkiezingen door waren gegaan was Vietnam hoogstwaarschijnlijk in zijn geheel een communistische staat geworden. Dan had er ook nooit een oorlog tussen Noord en Zuid kunnen uitbreken. De VS vond het vermijden van een oorlog echter minder belangrijk dan het terugdringen van het communisme. Het niet doorgaan van de verkiezingen was een van de grootste oorzaken van de oorlog. In het zuiden was het op politiek en sociaal gebied erg onrustig was, speciaal op het gebied van het grootgrondbezit. Ook in de steden nam het verzet tegen de dictator Ngo Dinh Diem snel toe. Op 20 december 1960 wordt door guerrillero's het Vietnamese Nationale Bevrijdingsfront (NLF) opgericht. Dit wordt door het Noord-Vietnamese Hanoi gesteund. Saigon (Zuid-Vietnam) betitelt dit als Viet Cong, communistische Vietnamezen. In Saigon nam de spanning in oktober 1961 zo sterk toe dat Diem bijzondere volmachten kreeg. In 1961 wordt Kennedy de nieuwe president van de VS. Vice-president Lyndon B. Johnson bezoekt Zuid-Vietnam in mei; hij stelt voor om extra steun te verlenen aan Diem. Maxwell Taylor en Walt Rostow bezoeken Vietnam in oktober. Hun aanbeveling is het sturen van gevechtstroepen onder het mom van hulp bij overstromingen. Kennedy wijst het idee af, maar besluit wel om Diem meer materieel en ook adviseurs te geven. Op 6 februari 1962 wordt in Zuid-Vietnam het Amerikaanse Military
Assistance Command (MAC) geïnstalleerd. Het aantal “adviseurs” neemt van 700 tot 12.000 toe. In juni 1962 wordt een verslag van de Internationale Controle Commissie uitgebracht. Onder andere wordt de aandacht gevestigd op gewapend personeel en wapenzendingen uit het Noorden in de strijd tegen Zuid-Vietnam. Ook wordt verklaard dat de vestiging van de MAC en de aanwezigheid van een groot aantal Amerikaanse militairen in Vietnam in strijd is met de Geneefse akoorden. De Amerikanen beriepen zich erop dat Noord-Vietnamese troepen zich ook al in de strijd met Zuid-Vietnam hadden gemoeid. Later bleek echter uit geheime documenten van het Pentagon, dat de Amerikanen al vanaf het verdrag van Genève geheime aanvallen en sabotagedaden op Noord-Vietnam hadden ondernomen. De VS laat het dus aankomen op een oorlog. Op 2 november 1963 werden Ngo Dinh Diem en zijn broer en adviseur Ngo Dinh Nhu vermoord door hoge een aantal generaals. Op 30 januari 1964 grijpt generaal Nguyen Khanh de macht. Hij laat Minh als ceremonieel staatshoofd in functie. In Amerika is Kennedy inmiddels opgevolgd door Johnson. Aan het einde van het jaar heeft de VS 15 000 adviseurs en 500 miljoen dollar aan Vietnam beschikbaar gesteld. Hanoi besluit om de strijd in het zuiden op te voeren. Op 2 augustus 1964 valt een patrouilleboot van Noord-Vietnam de mijnenveger USS Maddox aan in de Golf van Tonkin. Dit gebruikt de VS als aanleiding voor het beginnen van de oorlog tegen Noord-Vietnam. Later blijkt echter dat dit incident of wel door de Amerikanen in scène is gezet, óf dat de VS de patrouilleboot uit heeft gedaagd. VS wil dus zelfs de oorlog beginnen. Kort op dit incident bombardeert de Amerikaanse luchtmacht voor het eerst NoordVietnam. De volgende redenen werden door de VS aangevoerd om deze oorlog te voeren: 1. De VS steunen de regering van Zuid-Vietnam omdat deze zelf om hulp hadden gevraagd, na het slachtoffer geworden te zijn van de Noord-Vietnamese agressie. 2. De VS willen het recht op zelfbeschikking van de Zuid-Vietnamezen garanderen. 3. De VS kunnen Zuid-Vietnam niet opgeven, omdat dat zou leiden tot een communistische guerrilla in Thailland en vervolgens in Maleisië en de Filipijnen. Deze punten zijn stuk voor stuk slechte redenen: 1. De regering in Zuid-Vietnam is niet representatief voor het volk. Het ZuidVietnamese volk heeft nooit om Amerikaans ingrijpen gevraagd, alleen een ZuidVietnamese dictator. Wat de VS agressie van Noord-Vietnam noemt, is in werkelijkheid een volksopstand tegen de leiders van Zuid-Vietnam. 2. Het zijn juist de dictatoren, die de VS steunt, die de Zuid-Vietnamezen zelfbeschikking ontnemen. 3. Dat de guerrilla’s de strijd zo lang vol houden, kan alleen verklaart worden door dat ze de steun van het volk hebben. Een guerrilla heeft alleen kansen in Thailand, Maleisië enzovoorts, als de bevolking daar een even grote afkeer van de eigen regering heeft. Als je naar deze punten kijkt, zie je dat de aanval van de VS geen enkel voordeel brengt voor de bevolking van Zuid-Vietnam. De VS voert de oorlog dus enkel uit eigenbelang, en niet om Vietnam te helpen, zoals ze zelf beweren.
De Viet Cong valt de luchtmachtbasis Bienhoa aan en een maand later plaatsten ze een bom bij een Amerikaans militair kamp in Saigon. Johnson blijft echter weigeren Vietnam opnieuw te bombarderen. Op 4 februari ging de Amerikaanse adviseur in veiligheidszaken, Mcgeorge Bundy, naar Saigon. Tegelijk bezocht de eerste minister van de SU, Aleksei Kosygin, Hanoi. De Amerikanen verhevigen de strijd. Ze begonnen met luchtaanvallen en gebruikten op het land de meest moderne strijdmiddelen, waarmee ze een groot deel van Vietnam verwoestten. Ook strijdkrachten uit de Filippijnen, Thailand, Australië en Nieuw-Zeeland vochten mee met de VS. Toen de Viet Cong een aanval deed op Zuid-Vietnamese vliegvelden, de stad Hoey Toa en Amerikaanse kampen, werden de luchtaanvallen verhevigd. De bombardementen werden ook op grote steden als Hanoi en Haiphong uitgevoerd. Hier werd veel tegen geprotesteerd, zowel in de VS als in het neutrale buitenland. Johnson doet het voorstel aan Ho Chi Minh om deel te nemen in een ZuidoostAziatisch ontwikkelingsplan in ruil voor vrede. De eerste minister van Noord-Vietnam, Pham Van Dong, wijst het voorstel van Johnson af. Hij vindt dat een overeenkomst op het programma van de Viet Cong moet zijn gebaseerd. Hij eist dat de Viet Cong als vertegenwoordiger van het volk van Zuid-Vietnam wordt gezien. Ook de Viet Cong doet dus moeilijk, en kiest voor zijn eigen directe voordeel, in plaats van voor beëindiging van de oorlog.
In 1968 veroverden communistische troepen Hué tijdens het Tet-offensief. De stad werd binnen een maand door Amerikaanse en Zuid-Vietnamese troepen heroverd (zie foto). Vietnam eist eerst dat de bombardementen moeten worden gestopt voor er kan worden onderhandeld. Nadat de secretaris van de NAVO, U Thant, bij de VS had aangedrongen op een tijdelijke staking van de bombardementen verklaarde dat hij hiertoe bereid was, als er een "productieve discussie" op gang zou komen. Tijdens het tet-feest van 1968, het Vietnamese nieuwjaarsfeest, begon Noord-Vietnam het Tet-offensief. Hiebij worden Zuid-Vietnamese steden en dorpen aangevallen. Het tet-feest was een dag waarop de Vietnamezen steeds niet hadden gevochten. De
Amerikanen waren onvoorbereid en leden een grote nederlaag. De Amerikaanse bevelhebbers lieten het thuisfront denken dat de oorlog bijna gewonnen was. Na tet werd duidelijk dat dit helemaal nog niet het geval was. Het werd voor de VS nu meer een zaak van terugtrekken zonder gezichtsverlies, dan van winnen. Tet was geen militaire overwinning voor de Viet Cong: men had enorm veel troepen en wapens verloren, maar de Amerikanen psychologisch een grote slag toegebracht. Naar aanleiding hiervan stopte Johnson vanaf 31 maart de bombardementen ten noorden van de 20e breedtegraad. Bovendien stelt hij zich niet voor herverkiezing verkiesbaar. Noord-Vietnam blijft bij de eis dat alle Amerikaanse troepen moeten worden teruggetrokken voor er over vrede kan worden gesproken. In augustus staakt Johnson alle bombardementen op Noord-Vietnam. Door dat de situatie vast liep en de Amerikaanse verliezen hoog opliepen was het moraal van de Amerikaanse troepen erg laag. Ook de roep van het publiek om de Vietnamoorlog te beëindigen werd steeds luider. De nieuwe Amerikaanse president Nixon had die de vrede in Vietnam als belangrijkste verkiezingsleus. In 1969 stelt Nixon voor om de Amerikaanse troepen uit Zuid-Vietnam tegelijk met de Noord-Vietnamese troepen terug te laten trekken. De troepensterkte is met 60.000 man teruggebracht in december. Daar staat wel tegenover dat de VS de Zuid-Vietnamese regering hielp steeds beter zijn eigen grondgebeid tegenover de Viet Cong te verdedigen. Tegelijkertijd probeerde Nixon de oorlog zo eerzaam mogelijk te beëindigen door de relaties met China en de Sovjet Unie, die beide volgens hem de Noord-Vietnamezen hielpen, te verbeteren. De invloed van China en de SU p Vietnam was echter niet zo groot, want hoewel de VS langzaamaan de relaties met China en de Sovjet Unie verbeterde, veranderde er weinig in Vietnam. In maart 1972 waren er nog “slechts” 60 000 Amerikaanse grondtroepen in Vietnam. De Amerikanen namen niet meer deel aan gevechtshandelingen. De Zuid-Vietnamese regering kreeg wel de garantie van Amerika dat zij bij de landsverdediging zouden kunnen rekenen op de Amerikaanse luchtmacht. In maart 1972 begon Noord-Vietnam een groot offensief in de zone waar met de ontwapening was begonnen. Daarop laat Nixon weer bombardementen beginnen. Begin oktober 1972 kwam een ontwerp-overeenkomst tot stand.
Op 14 december zond de VS een ultimatum waarin zij dreigden de luchtaanvallen ten noorden van de 20e breedtegraad te hervatten als niet binnen drie dagen op hun eisen was ingegaan. Hiertoe was Hanoi niet bereid. Op 18 december werden massale bombardementen op Noord-Vietnamese grote steden gehouden. Voor het eerst werden op grote schaal B52-bommenwerpers ingezet. Dit had resultaat. Op 27 januari was het akkoord door alle partijen ondertekend. Officieel was dit het einde van de Vietnamoorlog.
In de Vietnamoorlog werden voor het eerst op grote schaal B52-bommenwerpers ingezet. De hele oorlog heeft weinig opgeleverd. In januari 1974 verklaart de Zuid-Vietnamese premier Nguyen Van Thieu dat de oorlog opnieuw is begonnen. Washington bleef het Thieu-bewind steunen in de vorm van wapens en geld. Thieu kon zich niet aan het verdrag van Parijs houden, omdat als dit te strikt werd nageleefd, de communisten de macht van Thieu in Zuid-Vietnam zouden overnemen. In januari 1975 namen de communisten opnieuw een provincie van Zuid-Vietnam in. De Noord-Vietnamese generaal Van Tien Dung ging naar het zuiden om het opperbevel over de communistische troepen op zich te nemen. De noordelijke provincies werden door Thieu opgegeven. Generaal Dung kreeg de opdracht door te stoten naar Saigon in de zogenaamde Ho Chi Minh campagne. Thieu vlucht naar Taiwan. De Amerikanen evacueren de ambassade en namen enkele Vietnamezen die hen hadden gesteund mee; verreweg de meesten bleven achter en zouden door de Viet Cong vermoord worden. Dit was de zwaarste militaire vernedering in de Amerikaanse geschiedenis. Noord en Zuid-Vietnam waren weer herenigd. Op 28 april 1975 draagt Thieu het gezag over aan Duong Van Minh. Op 2 juli 1976 werd officieel de eenheid van Noord- en Zuid-Vietnam afgekondigd: de Socialistische Republiek Vietnam werd opgericht. Saigon wordt hernoemd tot Ho Tsji Minhstad. Hetzelfde resultaat had ook in 1956 bereikt kunnen worden als de Amerikanen de verkiezingen hadden laten doorgaan. De Vietnamoorlog stelde de hereniging simpelweg 20 jaar uit tegen een gruwelijk hoge prijs.
Conclusie Vanaf 1919 wordt het verlangen van Vietnam naar zelfstandigheid steeds sterker. Frankrijk negeert deze hele ontwikkeling. Achteraf gezien had Frankrijk Vietnam moeten helpen met het opzetten van een goede onafhankelijke regering, in plaats van het als kolonie vast proberen te houden, wat gedoemd was te mislukken. Dit is een grote fout van Frankrijk geweest. De Japanners versterkten het nationalisme in Vietnam. Ook de Tweede Wereldoorlog wekte het nationalisme op. Het nationalisme was een belangrijke oorzaak van de Vietnamoorlog. De internationale organisaties hadden geen grote invloed. Alleen werd door de SEATO duidelijk dat landen als de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk Zuid-Viëtnam steunden. Na de Tweede Wereldoorlog wordt besloten dat de ene helft van Vietnam door Engeland zou worden bevrijd, en de andere helft door China. Hierdoor ontstaat de splitsing tussen Noord- en Zuid-Vietnam. Dit had beter voorkomen kunnen worden. Vooral de VS heeft grote schuld aan de oorlog: men vond het vermijden van een oorlog minder belangrijk dan het terugdringen van het communisme. Het niet doorgaan van de verkiezingen, geregeld door de VS, was een van de grootste oorzaken van de oorlog. De VS liet het zelf op oorlog aankomen: men had al vanaf het Verdrag van Genève geheime aanvallen en sabotagedaden had ondernomen. De aanvallen brachten geen enkel voordeel voor de bevolking van Zuid-Vietnam: De VS was in Vietnam alleen op eigenbelang uit.
Bronvermelding Liek Mulder, Jurgen van Dijk en Astrid Verheusen: “Historische gids van de 20 e eeuw” (Apeldoorn, 1996) Van Galen Last: “Op zoek naar de vrede” (Groningen, 1979) W.F. Kalkwiek e.a., “Geschiedenis in onderwerpen” (Amsterdam, 1983) Encarta "Vietnam", Encarta 98 Encyclopedie Winkler Prins Editie. 1993-1997, Microsoft Corporation / Elsevier Internet Alles Amerika http://www.allesamerika.com International Information Programs van het Department of state http://usinfo.state.gov/usa/infousa/facts/history/ch12.htm#war Ons Verleden http://www.onsverleden.net/vietnam/chronologieviet.htm
