REISVERSLAG 3-10 FEBRUARI 2013 Zondagochtend 3 februari vertrokken we vroeg(0.30 uur) met de auto richting Schiphol. Om 6 uur vertrok het vliegtuig. We arriveerden in Gambia om 11.50 uur Nederlandse tijd (in Gambia is het een uur eerder) Met Kabiro en Haruna reden we per taxi naar Banjul om daar meteen de veerboot te nemen naar Barra op de North Bank. De temperatuur lag rond de 30 graden,een heel verschil met Nederland ! De veerboot deed er ruim 11/2 uur over omdat we de haven van Barra niet konden binnenvaren. Daar stond Boto ons op te wachten met de Landrover die we in november j.l. kochten op de veiling van de Amsterdam-Dakar Challenge in Banjul. Na iets gegeten te hebben kochten we op de markt twee matrassen en een goede lamp op batterijen voor onze nieuwe logeerplek in Toubakolong.We konden toen nog niet weten wat ons te wachten stond. Dembo belde regelmatig om te informeren waar we bleven;het dorp maakt zich klaar voor de ontvangst. Met Boto als chauffeur ( hij haalde in de zomer zijn rijbewijs op kosten van de stichting net als Haruna) vertrokken we uiteindelijk rond 15 uur op weg naar Toubakolong. We kwamen aan op een nieuwe plek in het dorp waar de medische post, met carport voor de ambulance,in aanbouw ,maar al héél ver gevorderd is.
Medische post
Guest house
De grote verrassing was echter ons nieuwe onderkomen; een prachtig guest house met twee aparte slaapverblijven en twee badkamers met een echte w.c.,douche met boiler (op aggregaat)en een wasbak. De vloer is zelfs betegeld en ook de wanden in de badkamer. Dat zijn we niet gewend in Gambia!Er is stromend water aangelegd vanaf de waterput. De deuren zijn van ijzer met goede sloten en er zit glas in de ramen ook zeer ongewoon in Gambia. Ze hebben dit alles zo gemaakt voor onze veiligheid. We voelen ons meer dan welkom bij deze mensen en genieten van zoveel hartelijkheid,vertrouwen en gastvrijheid. Het guest house is nog niet klaar,maar nu wel te gebruiken. Veel dorpsbewoners hebben zich op het terrein verzameld. Ze zitten in groepjes en maken zwarte thee met veel suiker en een soort anijsmelk. Regelmatig komen ze ons een glaasje brengen. De sfeer is hartelijk en vertrouwd. Ze blijven allemaal zitten totdat het begint te schemeren. Harry en ik zijn onder de indruk van al het werk dat weer verzet is sinds mijn laatste verblijf in juli j.l.We begrijpen nu waarom de offerte overschreden werd. Er wordt eten gebracht voor ons;heerlijke grote garnalen die vandaag gevangen zijn in de Gambiarivier die achter het dorp stroomt. We eten samen met onze Gambiaanse vrijwilligers. 1.
Dan komt er iemand vertellen dat Buba onze constructeur naar het ziekenhuis gebracht moet worden. Hij heeft veel pijn. Haruna en Boto vertrekken snel met de Jeep om hem op te halen. Wij zijn gelukkige mensen om te zien dat de inspanningen van de stichting niet voor niets geweest zijn;het wérkt! Boto zou eigenlijk voor onze veiligheid in de medische post blijven slapen. Nu hij vertrokken is biedt zijn broer aan om daar te gaan slapen. De plek is nogal afgelegen en erg donker,maar gezien de goede sloten en ramen durven we het aan om daar alleen te blijven. Het huisje is nog niet ingericht dus we slapen op onze nieuwe matrassen op de grond. Maandag 4 februari; We hebben goed geslapen,maar waren dan ook erg vermoeid door de reis. Het was aardedonker en heel stil. Om 6.00 uur stond ik onder de koude douche en om 7.00 uur kwam Kabiro kijken of alles goed gegaan is. Hij was vannacht om 2.00 uur ook even komen kijken. Samen maken we een wandeling van 2 uur door het dorp naar de rivier. Op verschillende plaatsen handen schudden, even een praatje maken en een glaasje zwarte thee drinken. We bezoeken ook de Arabische school die ik nooit eerder gezien heb.Ik schrik van de staat waarin die verkeert. De constructeur is alweer aanwezig. Hij heeft goede medicijnen gekregen. Aan het ontbijt vertelt hij dat hij al jaren een zwakke plek in zijn darmen heeft. Opereren zou de enige oplossing zijn ,maar dat vindt zijn moeder niet goed. We praten erover door en geven hem mee dat hij op zijn leeftijd (26) deze beslissing zelf kan nemen. Het is een jongeman met een goede opleiding en goede perspectieven voor de toekomst.Van pure angst voor zo’n operatie knijpt hij de plastic koffiebeker kapot in zijn hand. We kunnen er samen om lachen. Na het ontbijt maken we opnieuw een rondje door het dorp nu met z’n allen. We stoppen even bij een naamceremoniefeest en komen uiteindelijk bij de voorzitter van het dorpscomité. Hij laat ons een plan uit 1998 zien voor een tweede vrouwentuin. We nemen het ter kennisname aan . We bezochten namelijk ook een andere vrouwentuin in Toubakolong (200 x 300 meter)die sinds dit jaar niet meer in gebruik is omdat ze problemen hebben met de energievoorziening voor de waterpomp. Verder is de tuin prima in orde;er liggen 36 gemetselde watertappunten,de tuin is voldoende afgezet met draad .Zij zouden geholpen zij met solarpanelen. Dit project heeft o.i. hoge prioriteit i.v.m.de voedselvoorziening van de gezinnen.
We brengen een bezoek aan onze eigen nursery school. De schilderingen op de buitenmuur zijn af,het naambord staat langs de weg en de speeltoestellen zijn in gebruik. De kinderen genieten ervan. 2.
In de klassen staan stevige kasten om de materialen goed op te kunnen ruimen. Dembo heeft al langer behoefte aan een fiets om naar vergaderingen met andere schoolhoofden te gaan. We geven aan dat hij die in Banjul mag kopen,daar zijn ze te krijgen en wij hoeven hem dan niet op te sturen. Rond de middag genieten we weer van een heerlijke garnalenmaaltijd en tegen de avond wordt ook Benachin ,mijn favoriete Gambiaanse gerecht, gebracht. We kunnen alleen maar “abaraka baaké”zeggen;hartelijk dank! Dinsdag 5 februari; We hebben een goede nacht gehad. Waar we van te voren nog twijfelde over de veiligheid,is dat gevoel nu weg. We hadden het aanbod van Boto om vlakbij in de medische post te slapen,maar dat is niet nodig. We hebben een gaspitje te leen zodat we water kunnen koken voor koffie en thee. Onze Gambianen zijn dol op de Cappuccino die ik altijd mee neem .Volgend jaar moeten we nog meer mee nemen! Buba de constructeur is als eerste aanwezig. Hij heeft een goede opleiding en is gecertificeerd. Het idee van het guest house heeft hij bij een lodge opgedaan. We fantaseren samen over de toeristische mogelijkheden (verhuur,excursies,museum etc.). Kadi (bijnaam “talking machine” spreekt voor zich……) komt iedere dag even ons huisje dweilen. Ze willen echt niet dat we zelf werken, dat is soms wel onaangenaam. Nu we in het dorp verblijven zijn onze Gambiaanse vrijwilligers veel aanwezig en hebben we volop tijd om zaken te bespreken. Voor ons is dit minder vermoeiend en rustiger dan heen en weer reizen tussen Jimbanapark ,15 km verderop, en Toubakolong . We eten nu ook drie keer per dag hetgeen er andere jaren nogal eens bij in schoot. De dorpsbewoners zorgen goed voor ons. De temperatuur is ongebruikelijk hoog voor de tijd van het jaar (> 35 graden),dus we zoeken voortdurend de schaduw op met z’n allen en …..voor het eerst houden we ’smiddags een uurtje siësta. even alleen zijn,even rust,ja ook wij worden een jaartje ouder! Ondanks dat de Gambianen al om 6 uur ’s-morgens naar de moskee gaan,komen ze daarna langzaam op gang. De bouwvakkers starten vaak pas rond half 11 als het al behoorlijk warm is. Vandaag bezochten we de Sitanunku lodge,een nieuw duur vakantiepark (€ 75 p.n.).Het zag er mooi uit op een unieke plek,maar geen gasten. De moeizame overtocht en de prijs zullen zeker een probleem zijn. De toegangsweg is een belevenis op zich;een hobbelige zandweg door het bos alsof je op safari bent. Mogelijk een leuke excursie vanuit ons guest house. We gingen vervolgens terug naar het dorp en namen een kijkje in het oplaadcentrum dat door de Facebus mensen gerealiseerd is in de oude medische post m.b.v.de solarpanelen op de moskee.
3.
Oplaadcentrum
Videoclub
Er lagen wel 25 mobieltjes en de laptop van Dembo. De kosten om op te laden bedragen D5. Een deel is voor Anthony die toezicht houdt (en nu dus een volledige baan heeft!) en de rest gaat in een pot voor de videoclub. Bij de videoclub kun je tegen betaling naar de grote voetbalwedstrijden komen kijken. Tot nu toe gaan ze hiervoor naar Barra en daar moeten ze ook betalen. Dit bespaart hen nu de reiskosten en houdt de hangjongeren van de straat. Hun grote droom; een groot scherm. Zo kunnen kleine projecten een grote vooruitgang zijn voor de dorpsbewoners. Boto is eindverantwoordelijke voor dit project. Vanmiddag zaten we bij elkaar met de alkalo (dorpsoudste) en het verdere dorpscomité. De alkalo bekeek ons huis en was zeer verrast. Onze mannen legden de exploitatie van het guest house en de toeristische plannen aan hen voor. Er ontstond grote hilariteit m.n.het realiseren van een museum was een schot in de roos. De historie van Toubakolong blijkt gevoelig te liggen. In de nationale parken zie je op vele plaatsen staan: ‘Toubakolong’. Het duidt op een eertijds geheime bron, die alleen bekend was bij de marabouts van de Rasta’s. Soms lagen ze midden in de wildernis. Wanneer een marabout ging mediteren deed hij dat op een afgelegen plaats. Water was echter een essentie, óók voor een heilig man. Vandaar dat men koos voor een plaats waar een bron in de nabijheid was. ‘Kolong’ betekent ‘bron’. Touba heeft niets te maken met het woord toubab (witmens). Het wordt veelvuldig (vaak in samenstellingen zoals bij Toubakolong), gebruikt om heilige plaatsen aan te duiden. De mensen in Toubakolong denken dat de naam wel degelijk iets met de blanke slavenhandelaren te maken heeft en dat de bron gemaakt werd om hen in een soort valkuil te laten lopen (in 1866).Dat is hun verhaal over de aanwezige bron in het bos bij de rivier. Oude overgeleverde verhalen kwamen naar boven en ook het festival (een soort “traditionele markt”) dat jaren lang in Toubakolong werd georganiseerd wil men graag nieuw leven inblazen. Ik opper dat 2016 misschien een goed jaar is om het museum te open en bij die gelegenheid een festival te organiseren 150 jaar na datum. Tijdens het avondeten bespreken we de kippenfarm. De opleiding is nog steeds niet begonnen,maar dat ligt niet aan onze mensen. De lesmaterialen zijn nu klaar. Als er voldoende aanmeldingen zijn kan de opleiding binnen 12 weken starten. Er doen dan 3 dorpsbewoners mee waaronder “talking machine”.Het gaat om het beheer van één kippenren in Toubakolong. Dembo laat weten dat hij na het beëindigen van zijn opleiding konijnen wil gaan fokken,daar is geld aan te verdienen. 4.
Langzaam maar zeker komt zo de prioriteitenlijst tot stand. Daarnaast praten we over traditionele verschillen tussen onze culturen b.v.rond de bevalling. Er zitten 3 aanstaande vaders aan tafel. Bij ons zijn vaders bij voorkeur aanwezig bij de bevalling,hier niet. Haruna geeft aan dat ze vanuit de zorg proberen te stimuleren dat mannen hun vrouwen meer moeten gaan ondersteunen tijdens de bevalling. Woensdag 6 februari; We vertrekken rond 9 uur zelfstandig naar de nursery school. Het is op loopafstand. We zijn opnieuw verbaasd over het lesniveau dat alweer verbeterd is. Dembo maakt nu lesvoorbereidingen voor de leerkrachten en zij voeren het lesje uit. We zagen in de middengroep een lesje Engelse woordenschat a.d.h.v. dierenplaatjes. In het hoogste groepje wordt geoefend met de klok. We lopen ook even binnen bij “talking machine”want iedereen is trots op zijn huisje. Buba onze constructeur heeft nog steeds last van zijn darmen. Hij is opnieuw met Boto naar het ziekenhuisje in Albreda geweest voor pijnstillers. Hij heeft het advies gekregen om naar het ziekenhuis in Banjul te gaan voor een scan. Hij stelt dit steeds uit omdat hij bang is dat hij geopereerd moet worden. Vannacht is Boto ook nog met een zwangere vrouw naar het ziekenhuis gereden i.v.m.een bevalling. Deze is goed verlopen (Boto wist toen nog niet dat zijn eigen vrouw ook aan het bevallen was…….) Een auto blijkt in dit dorp geen overbodige luxe te zijn! We stellen voor de Arabische school van meer meubilair te voorzien. De situatie van deze school is schrijnend. Iedereen is opgelucht,ze hadden dit niet durven vragen. De voorzitter van de Arabische school komt langs. Hij wordt op de hoogte gesteld van de plannen. We worden uitvoerig bedankt d.m.v.een dankgebed en natuurlijk een hele preek. Buba komt vragen of ze de binnenruimten van de medische post mogen betegelen i.v.m.de hygiëne. Dat lijkt ons een goed idee. De materiaalkosten zullen ongeveer €600 bedragen. Trieste humor Abalay is een geestelijk gehandicapte jongen uit het dorp. Hij heeft een zeer opvallend vooruitstekend gebit. Hij spreekt slecht. Toch kan hij wel goed aangeven wat hij wil en wordt hij door de dorpsbewoners voor allerlei kleine werkzaamheden ingezet. Opeens grote hilariteit;ook hij wil graag met ons mee naar Nederland. Dan kunnen we hem ergens neerzetten en dan kunnen de mensen tegen betaling naar hem komen kijken. Hijzelf lacht het hardst. Hoe zou het staan met zijn zelfbeeld? Ook vandaag hadden we weer veel bezoek tussendoor. Karamba,de beheerder van de grote vrouwentuin,kwam nog eens benadrukken hoe belangrijk de tuin is voor de voedselvoorziening van het dorp. Hij weet dat we vanmiddag overleg hebben met Nice over de aanschaf van zonnepanelen. Sander van Nice is inmiddels al in het dorp. Hij repareert de aansluiting van de reeds aanwezige zonnepanelen. Blijkbaar waren 2 panelen niet goed aangesloten. 5.
Aansluitend hebben we de verschillende projecten bekeken die voor solar in aanmerking komen;de medische post,het guest house,de tuin en de school. Sander zal offertes maken. We zijn erg benieuwd naar de prijs. Vooral de stroomvoorziening voor de vrouwentuin is erg urgent.
Het terrein rond de medische post is heel groot. Er is nog plaats over voor b.v.het skill centre en Buba hoopt dat we ooit meer vakantiewoningen gaan bouwen. Wie weet,eerst maar eens zien dat we dit huisje rendabel kunnen maken m.b.v. stagiaires en toeristen. We overleggen met onze Gambianen over het inzetten van stagiaires (Pabo en medisch) nu er goede huisvesting mogelijk is en het niveau van de school zodanig is dat er lesjes gegeven worden. Ook dit idee wordt zéér enthousiast ontvangen. Kabiro en Haruna zien het helemaal zitten! Er worden grapjes gemaakt over tóch maar eens denken over een tweede vrouw!Dat is dus echt niet de bedoeling. Donderdag 7 februari; Tot nu toe was het erg warm voor de tijd van het jaar,rond de 35 graden. Vandaag begint de dag bewolkt met een lekkere temperatuur zo rond de 27 graden. Ons guest house ligt zodanig dat de kinderen die naar school gaan de route langs ons huisje nemen,nog even bij de kraan drinken en naar ons zwaaien of roepen. Sommige kinderen,zoals de nieuwe tweeling van de nursery school,blijven langer hangen en krijgen we maar met moeite naar school. Ook hun moeder, die af en toe komt kijken of Haruna bij ons is, doet geen extra moeite om de kinderen naar school te sturen. Als Buba komt vraag ik hem de kinderen te zeggen dat ze naar school moeten gaan,pas dan vertrekken ze echt.
Sainey en Sanna (iedere tweeling (jongens) krijgt deze namen) Er zijn ook projecten van andere stichtingen in de omgeving die om welke rede dan ook mislukken. In juli bezocht ik in het binnenland een medische post in aanbouw als voorbeeld voor onze nog te bouwen post. Nu blijkt dat dat project niet afgebouwd wordt. De rede is onduidelijk. Blijkbaar zijn er problemen ontstaan tussen die stichting en de uitvoerende mensen. We praten erover,maar het is geen optie om het af te bouwen met onze mensen als tussenpersoon. Dat zou niet geaccepteerd worden. Dus besluiten we er niet mee in zee te gaan,want zonder onze eigen mensen, waar wij zo’n goede ervaringen mee hebben,doen wij niets. Eten wordt nog steeds in overvloed aangereikt. Er staat nu rijstepap en Benachin klaar. 6.
Omdat ik bang ben dat de pap zuur wordt eten we die het eerst op. De pap smaakt goed,maar ik ben geen papliefhebber. We gaan vervolgens te voet naar de historische bron (kolong).We kunnen er niet dichtbij komen vanwege struiken met een soort boontjes eraan die veel jeuk veroorzaken. Dembo probeert het even,maar komt al krabbend terug. Dat gaan we dus niet doen! We lopen door naar de rivier. Onderweg haalt Kabiro een grote vrucht uit de boababboom. Het vruchtvlees smaakt een beetje naar onze geel/rose schuimblokken. Hij legt de vrucht ook nog even in het zoute water dan wordt de smaak nóg beter. Onderweg komen we een van onze leerkrachten tegen. Tida is erg vermagerd. Ze heeft malaria gehad en zoogt nog steeds haar kindje. Deze combinatie is volgens Haruna de oorzaak van haar slechte gezondheidstoestand. Het zier er zorgwekkend uit,toch werkt ze gewoon door in haar gezin en op school. We stoppen ook bij een oudere mevrouw die we kennen als een goede Afrikaanse danseres. Haar zoon is onlangs uit een boom gevallen en overleden. We betuigen ons medeleven. Een knuffel zegt genoeg in alle talen. We vervolgen onze weg naar de moskee. We mogen binnen een kijkje nemen bij de aansluiting van de zonnepanelen en natuurlijk bewonderen we de verlichting. Ze zijn er erg blij mee. Ook het vrouwengedeelte,een aparte gebedsruimte naast de moskee,is voorzien van een lamp. Het is een enorme vooruitgang want zowel bij het eerste gebed om 6.00 uur als bij het laatste gebed rond 20.00 uur is het donker. Aan de overkant is het druk bij het oplaadcentrum. Anthony is voortdurend aanwezig. Hij sluit die ruimte ook goed af als hij ons begeleidt naar de moskee. Weer “thuis”gekomen eten we de Benachin. Dembo toont zijn puntenlijst. Hij heeft goede beoordelingen. Na het eten vertrekken de mannen. Het is donker. We krijgen bezoek van een jongeman en daarna nog 5 kinderen. Omdat het al aardedonker is en we deze donkere mensen dus niet zien aankomen is het toch altijd even spannend wie er ineens voor ons staan. Het is verbazend hoe de bewoners te weg vinden in het donker,want na half 8 is het echt donker Afrika!Ook jonge kinderen lopen dan nog rond met hun vriendjes en vriendinnetjes. We blijven dan ook meestal niet lang meer buiten zitten en vertrekken ieder naar onze kamer om nog even te lezen. Dit was onze laatste dag in Toubakolong. Ik heb Buba nog gevraagd om er bij het bouwen van de muur toch rekening mee te houden dat we graag contact willen blijven houden met de mensen en vooral met de kinderen die langskomen. We willen niet opgesloten,afgezonderd zitten. We besluiten naast het guest house een soort raam/tralies in de muur te maken. Hierdoor hoeft de veiligheid niet minder te worden. Vandaag is Boto naar huis aan de andere kant van de rivier vertrokken. Zijn zoon is geboren. Buba zou eigenlijk meereizen naar het ziekenhuis in Banjul om een scan te laten maken,maar hij is zo bang dat hij weer niet gegaan is. Buba is getrouwd zodat zijn moeder hulp en gezelschap heeft. Voor kinderen vindt hij het nog te vroeg. Hij zal aardig verdienen. Er komt een vrouw naar hem toe om geld te vragen,maar hij geeft toch niets. Ook hij moet zijn hele familie onderhouden. 7.
Vrijdag 8 februari; De afspraak was dat we tussen 8 en 9 zouden vertrekken met de lokale bus. We stonden klaar. Kabiro komt ook al om 7 uur en geeft aan dat we eerst ontbijten,het is in de maak. Hij vraagt of hij even onder de douche mag. Rond 10 uur zitten we aan het ontbijt;fish and chips met mayonaise!Het kan allemaal in Gambia en we hoeven niet met honger de deur uit. Vervolgens wachten we langs de weg op het busje. We zitten bij een waterpunt en daar is van alles te zien. Ongelooflijk hoe jonge meisjes een teil met water zelf op hun hoofd tillen en er mee lopen. Ik probeer het met mijn rugzakje,grote pret,maar dat gaat niet lukken. Het busje zit weer propvol. Ook op het dak zitten mensen op en tussen de bagage. Er wordt geschoven en wij kunnen er best bij. We mogen zelfs voorin naast de chauffeur plaatsnemen. We worden aangesproken door een man; of wij de mensen van de medische post zijn. Hij vertelt dat ze er erg blij mee zijn. Het is een hele vooruitgang voor het dorp en de omgeving. Goed om te horen. De terugreis is weer een ramp;eerst het gehobbel in de overvolle bus dan twee uur lang in een hete overvolle veerboot. Daar word je niet vrolijk van. Gelukkig staat Boto ons op te wachten met de Landrover. We rijden naar zijn compound om de pasgeboren baby te bewonderen en eindelijk eens kennis te maken met zijn vrouw en kinderen. Het valt meteen op dat deze kinderen niet zo bang zijn voor blanke mensen. Ze zijn ook veel drukker en vrijer dan de kinderen in het dorp. Ze zijn duidelijk al gewend aan de vel Toubabs in Gambia.Aan deze kant liggen de hotels. Ook nu weer stond er een heerlijke maaltijd voor ons klaar en kregen we anijsdrank. Boto is zelf ook een guest house aan het maken. We zouden dan helemaal niet meer naar een hotel hoeven. Een goed idee van hem ,maar dat betekent voor ons ook dat we alle dagen in het stof zitten. We hebben nog even tijd om hierover na te denken. Boto laat ons de goed verzorgde groentetuin zien. Een dove jonge vrouw is daar aan het werk. Ze lacht en is vriendelijk,maar kan niet praten. Ze gebruikt wel enkele gebaren. Ze wonen allemaal gratis in deze compound van een oom. Ze hebben het goed voor elkaar. We gaan bij zijn broer langs waar de facebus gestald staat. De bus gaat pas naar Toubakolong als de medische post klaar en ommuurd is. Dan wordt deze ingezet als ambulance. Ondertussen is er ook nog wel wat werk aan;inrichting en onderhoud. Boto en Kabiro brengen ons naar het Senegambiahotel. We spreken af om zaterdagavond samen te eten. Het is inmiddels 18.00 uur als we inchecken. Het is opvallend druk in het hotel. Veel Limburgers,Brabanders en Engelsen. Ik neem nog snel een duik in het zwembad. ’s-Avonds genieten we van een drankje op het terras van het hotel en kijken naar een dansgroep. Het is altijd weer heerlijk om onder een warme douche te staan en in een goed bed te liggen. De matrassen die we in Barra kochten waren helaas niet van zo’n beste kwaliteit. 8.
Zaterdag 9 februari; Vandaag hebben we uitgebreid ontbeten en nagetafeld. We lieten nog eens alle ontwikkelingen en ideeën de revue passeren. We zijn trots en tevreden. Van zo’n bezoek krijg je energie en voldoende fantasie om door te gaan. Maar deze laatste dag in het hotel houden we er toch fijn in;even afschakelen en ontspannen voordat we weer naar huis gaan. De rest van de dag lagen we dan ook met een leesboek (“Gambia my homeland”een aanrader) bij het zwembad. Vanavond met Kabiro en Boto gegeten. De laatste afspraken m.b.t.offertes had ik nog op papier gezet. Boto heeft a.s. maandag nog een afspraak met Sander van Nice Company. We wachten op de aankomst van Njundu en Eefje uit Nederland die de komende week in Gambia verblijven om hun dochter Elin (2 jaar) met de familie te laten kennis maken. Zondag 10 februari; Na het ontbijt vertrekken we om 9.45 uur al met de bus naar het vliegveld. De vlucht vertrekt om 13.00 uur. We landden op Schiphol rond half 9. De bagage laat even op zich wachten en buiten is het erg koud. Er ligt sneeuw. Rond 0.30 uur zijn we weer thuis.
9.
