Nieuwsbrief
Mei 2009
Nieuwe lente, een nieuw geluid Via deze digitale weg ontvang je onze lentebrief met heel wat nieuwe geluiden, zoals ook de natuur momenteel vol is van nieuwe geluiden. De vogels zijn weer terug uit verre oorden. Mensen zijn uit hun winterslaap ontwaakt en laten weer van zich horen. Het nieuwe geluid dat SAMEN laat horen is dat ze met een goed gevoel terugkijkt op vijfentwintig jaar inzet voor straatkinderen. Het nieuwe geluid is dat steeds meer projecten jongeren welkom heten om zich voor hun kinderen in te zetten. Het nieuwe geluid dat steeds meer landen waar Don Bosco zich inzet voor straatkinderen SAMEN uitnodigen om vrijwilligers te bemiddelen naar hun projecten voor straatkinderen. Daar klinkt waardering uit. Toch zal SAMEN steeds weer het geluid laten horen dat ze zich er niet bij neer zal leggen dat er straatkinderen zijn. Het vrolijkste geluid is toch wel dat er een feest op komst is: het 25-jarig jubileum van SAMEN. In deze nieuwsbrief zul je een bijzonder geluid horen van jongeren die zo’n 25 jaar geleden bemiddeld werden naar een project voor straatkinderen, waar nog steeds jongeren naar bemiddeld worden en van jongeren die zo’n periode nog maar net hebben afgesloten. In deze lentebrief een geluid over het straatkinderenweekend, waar jongeren de eerste geluiden hebben gehoord over de echte nood van een straatkind en met elkaar van gedachten wisselden wat zij voor zo’n kind kunnen betekenen. Een geluid dat SAMEN graag wil laten horen in haar publicaties en op de jubileumdag is dat SAMEN VERDER gaat. Op die dag hopen we je te ontmoeten met jouw nieuw geluid. Harrie Kanters sdb Coördinator SAMEN
SAMEN viert jubileum In 2009 viert SAMEN haar 25 jaar bestaan. In de loop van de jaren heeft de werkgroep de oorspronkelijke naam ‘Commissie SAMEN ‘ veranderd in: SAMEN JONGEREN EN STRAATKINDEREN…. Deze nieuwe naam geeft nog duidelijker aan waar SAMEN voor staat. Met Don Bosco als voorbeeld willen de jongeren laten zien dat het de moeite waard is om je in te zetten voor de kinderen van de straat. Wie de film Slumdog Millionaire heeft gezien, heeft zich een idee kunnen vormen van de kinderen waar SAMEN zich voor inzet.
Feest in voorbereiding SAMEN gaat op zondag 11 oktober a.s. feest vieren. Het feest zal plaats vinden in het Don Bosco Jeugd- en Jongeren centrum in Rijswijk. Indien daar de situatie wijzigt, zal naar een andere locatie worden uitgeweken. Volg de jubileumsite! Iedereen die ooit via SAMEN bemiddeld is naar een project voor straatkinderen is van harte uitgenodigd. Het leven heeft niet stil gestaan, daarom zien we op dat feest ook graag hun vriend of vriendin, echtgenoot of echtgenote en hun kinderen. Jubileumsite Binnenkort verschijnt een jubileumsite; het adres is hiervan nog niet bekend. Via de website, de mail en de jubilieumsite kun je je aanmelden voor dit feest. We verwachten heel veel mensen.
Programma Jubileumdag SAMEN Het programma is nog in wording, maar de grote lijnen van dit feest staan vast. 10.30-11.30 : ontvangst met koffie en thee 11.30 uur : officiële opening van de dag door voorzitter van SAMEN welkomstwoord /toelichting programma/toelichting vier workshops 13.30 uur : lunch 15.00 uur : ONTMOETING met drie personen die SAMEN toespreken 15.30 uur : presentatie van de kinderen ‘SAMEN VERDER’ 16.00 uur : slotviering in samenwerking met ‘Hemels Gelag’. 17.00 uur : gezamenlijke maaltijd 18.00 uur : feestelijke afsluiting Wijzigingen voorbehouden: volg de jubileumsite OPROEP Via deze nieuwsbrief willen we iedereen die deze nieuwsbrief ontvangt, van het jubileum op de hoogte stellen. Laat tijdig weten of je deel wilt nemen aan het feest in Rijswijk. We zijn er ons van bewust dat we niet meer iedereen via deze nieuwsbrief kunnen bereiken die ooit via SAMEN is bemiddeld. We missen zeker een aantal adressen. Als je met oud-vrijwilligers bekend bent of ze ontmoet, laat ze weten dat ze welkom zijn. Of geef hun adres aan ons door. Tot ziens op 11 oktober. Harrie Kanters sdb coördinator SAMEN
Postduiven en telefooncentrales
Zó ging het in de begindagen
Begin jaren negentig pionierden de eerste SAMEN-vrijwilligers op straatkinderenprojecten. José Vianen was een van de eersten. José: ‘Ik zat samen met Karin een half jaar op het project Anbu Illam in Madras India in 1991-1992. Het project was een straatkinderenproject met verschillende doelen. Wij verbleven op het project waar de kinderen dag en nacht verbleven, overdag gingen werken of naar school gingen. Wat mij erg bijgebleven is, zijn de bezoeken die we aan de kindergevangenissen hebben gedaan. Daar zijn we een aantal keer geweest om ook met die kinderen iets leuks te ondernemen voor zover dat kon in een kamer van 3 bij 3 meter waar ongeveer 30 kinderen verbleven. Een aantal zeer zwakbegaafde kinderen die in een hoekje zaten in hun eigen vuiligheid. De beveiliging die met een stok ervoor zorgde dat de kinderen uren in een rij zaten en eigenlijk niet veel deden. Deze kinderen gingen als het ware ‘los’ toen we het voor elkaar kregen dat de beveiliging even weg ging. We hebben ze helaas kort afleiding kunnen geven en kregen geen toestemming om vaker te komen helaas. Verder hebben we intensief opgetrokken met Father Vincent, degene die het project met hart en ziel heeft opgezet en waar ook heel zijn hart en ziel in merkbaar was. Zijn visie, filosofie, kijk op hulp en de kinderen was boeiend, hij liet ons langzaamaan een kijkje nemen in zijn gedachtewereld en ook heel even binnen zijn familie. Heel waardevol om zo’n bijzonder persoon te hebben leren kennen. Maar al met al heeft de dagelijkse gang van zaken het meest indruk gemaakt. We gingen de verschillende onderdelen van de projecten af op verschillende dagen, zo ook naar de gevangenis en de meidenopvang. We deden spelletjes, kleurden, kletsten, knipten haren en verzorgden de zieke kinderen, namen ze mee naar de dokter, hielpen met huiswerk maken en speelden cricket en dat soort dagelijkse zaken. Op bijzondere (feest) dagen probeerde we altijd wat te organiseren of deden een toneelstukje. We hielpen daar waar we konden met wat zaken regelen en organiseren voor de kinderen.
Nu ik dit aan het mailen ben besef ik te meer dat de tijd en wijze van communicatie heel snel veranderd is in de tussentijd. Wij stuurden brieven naar het thuisfront en kregen deze van hen, vaak genummerd zodat we wisten of er een brief in de tussentijd kwijt was geraakt. Brieven leverden we in bij het postkantoor om ze onder toeziend eerst te laten stempelen zodat de postzegels niet gejat werden (en dus de brieven niet verstuurd). Bellen deden we op speciale dagen in de nacht gezien het tijdsverschil, en daar waren we vaak uren mee bezig. Niet zozeer met uren kletsen maar om contact te krijgen met Nederland. Tja, hele andere tijden. Ik heb wat rolletjes en een dagboek tussentijds aan een Harrie mee kunnen geven zodat men thuis wat meer op de hoogte kon raken van hetgeen we deden. We zijn anderhalf jaar later nog eens terug geweest naar India en het project. Het was maar een korte tijd later waardoor alles nog zo vertrouwd was en we vele jongens nog kenden en hen konden ontmoeten. Dat was ook wel heel speciaal. Ik kon nog moeilijk mijn ervaring met India en het project loslaten en was het goed om het nog eens terug te zien en te zien hoe ook zij weer met hun leventje verder gingen. Ik heb daarna bewust gekozen om met thuisloze jongeren in Nederland te gaan werken, daar heb ik met heel veel plezier en inspiratie zeven jaar voor gewerkt. Geprobeerd om de spirit en de geest die ik heb gezien in India te gebruiken en toe te passen, ook al is Nederland totaal anders en de situatie van de kids niet te vergelijken, toch is de essentie hetzelfde; goed luisteren en aansluiten bij de ervaring van de kinderen, niets is standaard elk kind is anders en heeft zijn of haar verhaal. Mijn verblijf in India is een dierbare en waardevolle ervaring die ik koester. Ik zou iedereen deze ervaring gunnen, waarbij ik zou adviseren daar ook bewust de tijd voor te nemen. Ook wat betreft de voorbereiding, het er zijn en het verwerken van je ervaringen. Ik heb bijvoorbeeld tijdens de voorbereiding twee maanden meegelopen en gewerkt in een inloophuis voor zwervers in Amsterdam, een goede ervaring om in een hele andere setting en sfeer wat te doen. Het laat je ogen openen en het biedt je kansen om mensen te leren kennen die in een hele andere situatie zijn beland. Niet te veel plannen en bedenken, organiseren of regelen maar gewoon gaan, doen wat er ligt - al lijkt het onbeduidend en klein - ondervinden en ervaren, luisteren en genieten, dat zou mijn advies zijn.’
DON BOSCO VRIJMARKT 2009
‘Kijken, kijken, kijken, en kopen!’ Na weken van voorbereiding, waaronder Harries dagelijkse landjepik, was het eindelijk zover. Koninginnedag bij Don Bosco Amsterdam! Vanaf ’s ochtends heel vroeg stond het pleintje voor Apollolaan 91 vol met televisies, lampen, babykleding, übercoole retrokleding, lange regenjassen, dartbords, boeken, knuffels en zelfs nog videobanden, uit de goede oude tijd! Onder het genot van een kopje koffie, thee, limonade of een muffin kon de ware liefhebber zich hier uren verliezen in alle koopjes. Zelfs na een hele dag werken kon ik weer nieuwe dingen vinden in onze megakraam. Niet vreemd dus dat ik zelf ook een bedrag moest bijdragen aan de pot met geld die werd opgehaald. Keiharde zakenmannen zullen het vreemd hebben gevonden dat we aan het eind van de dag alles voor tien cent bijna weggaven, maar ja, wat moeten we anders met die spullen? Bovendien leverde dit zeer interessante taferelen op. Harrie schreeuwend op de bank ‘kijken, kijken, kijken, en kopen!’, mensen die met een pet vol met dubbeltjes rondgaan, nog meer schreeuwende Don Bosco vrijwilligers, ’10 cent, u droomt niet!’ en een menigte die bovenop deze buitenkans duikt. Walgelijk eigenlijk dat mensen zich door deze prijs de tijd niet meer gunnen om rustig rond te kijken, maar gewoon alles kopen wat een beetje interessant lijkt, het liefst door het voor de neus van anderen weg te kapen.
Het leverde gelukkig wel heel veel dubbeltjes op en bovendien veel bekijks en aandacht voor het doel van ons geld, ‘Don Bosco Navejeevan Hyderabad’. Om het feest compleet te maken was er, zoals elk jaar, ook de mogelijkheid om te plassen voor het goede doel in het Don Bosco huis. Aan het eind van de dag bleek dat hiermee 513 euro was opgehaald. Dat wil dus zeggen dat er zo’n 500 mensen binnen in het Don Bosco huis zijn geweest, in mijn beleving een extreem hoog aantal. Hulde dus aan degenen die de wc’s hebben schoongemaakt! Helaas was er niet alleen maar sprake van feest. Want onze actie, met maar liefst dertig vrijwilligers gedurende de hele dag, mocht dan geweldig lopen, zoals iedereen weet gebeurde er in Apeldoorn iets vreselijks. Ik denk dat iedereen zich daar zeer bewust van was, getuige het feit dat er om de zoveel tijd weer iemand binnen voor de televisie zat. Wat het voor impact zou hebben hadden we nog niet door, maar een smet op de feestelijke dag was het wel. Binnen gaan hangen en niets doen had geen verschil gemaakt, dus we mogen blij zijn dat we aan het eind van de dag een recordbedrag hebben binnengehaald, 2.2006,84 euro! Met de 350 euro die in Rotterdam is opgehaald werd dat zelfs nog 2.556,84 euro. Een heel goed begin voor de reis naar Hyderabad in India. Bij ‘Don Bosco Navejeevan Hyderabad’ zullen ze met dit geld veel nuttigs kunnen doen! Erjo Beitler
Feestmaaltijd tijdens straatkinderenweekend De opkomst van het straatkinderenweekend was deze lente niet zo hoog als anders, maar dat maakte het niet minder bijzonder. Ingrediënten: een enthousiaste werkgroep, een club gemotiveerde jongeren en een hoop mooie verhalen. Resultaat: een onvergetelijk weekend. Natuurlijk droeg daar de jubileummaaltijd waarmee we het 25-jarig bestaan van SAMEN vierden daar in hoge mate aan bij!
De kookstaf had de hele zaterdag geploeterd
De folder
Kijken in de folder
De nieuwe folder van SAMEN wordt uitgereikt
Presentaties van jongeren
Groepsgevoel
Jongeren in voorbereiding voor India-reis
Ik kom aanlopen richting het grote gebouw. Oeps, een bal verspert mij de weg, struikelend verder lopende en hopende dat niemand mij heeft gezien loop ik verder. Het zou namelijk geen beste indruk geven. Door de deur…om de hoek doorlopen, vertelde een meisje die ik nog nooit had gezien, maar vertrouwende op haar woord volg ik het gewezen pad door het huis. Gelukkig, daar hoor ik geluid van lachende mensen, en met een glimlach kom ik achter de deur tevoorschijn. Ik drink/slobber rustig mijn koffie op en lach mee met de mensen die al enige tijd vertoeven in dit gezelschap. Ik zie de mensen één voor één binnenkomen. Hierdoor krijgt het gevoel van nieuweling binnen de groep, een wending in de richting van antiek meubilair: ik zit er namelijk voor mijn gevoel al een tijd. Kijkende naar de pratende begeleiders, ontvang ik de opdracht om mijn hand na te tekenen, om vervolgens karakteristieke eigenschappen van mijn leven op de vingers te kladden. En…te verklaren binnen de zojuist gearriveerde groep. Hè, hoor ik dat goed? Moet ik binnen deze groep van nog volkome vreemden en onbekenden, mijn persoonlijke zaken, pats boem op tafel gooien? Waar is deze indringende, privacygevoelige, opdracht voor nodig?! Groepsgevoel! Groepsgevoel?! Ja, daar heb ik weleens van gehoord, maar dat ontstaat toch gewoon na enige tijd/weekenden met elkaar opschieten? Nou, dit mannetje heeft ook weer wat geleerd, en de conclusie in de vorige zin, blijkt volkomen apekool! De eerste activiteit blijkt een ware uitvinding omtrent het gebied van groepsvorming, waar menig samenlevingsgemeenschap nog wat van zou kunnen leren. Driemaal chapeau voor de drie begeleiders! Het gehele weekend stond in het teken van het elkaar leren kennen, want, het zou voorbarig klinken/zijn, als de groep al in de ontstane toestand van de eerste activiteit naar India zou kunnen gaan. En ook bij de andere opdrachten hadden de begeleiders
regelmatig een mooie brug gevonden om het uiteindelijke doel, de reis naar India, in gedachte te houden en te werken aan het groepsgevoel! Het schip is van wal, het kind is geboren, de bloembol is ontsproten, Ab ovo…India here we come! Deelnemer Luuk
Hoe is het nu met… Elke nieuwsbrief vertelt een jongere op een project ergens ter wereld over zijn of haar ervaringen. Dit keer is het de beurt aan Sjoerd Rammelt die net zijn verblijf op het Indiase project Anbu Illam heeft afgerond. Kun je iets vertellen over je project? Don Bosco Anbu Illam is een project in Tamil Nadu, zuid-India. De opvang van straatkinderen, scholing van kinderen in de sloppen en vrouwengroepen zijn de belangrijkste pijlers van het project. Zelf ben ik bijna zes maanden in Chennai geweest waarbij ik mijn aandacht heb verdeeld onder het jongens- en meidenhuis en af en toe wat organisatorische taken had. Wat deed je allemaal op het project/hoe zag je dag eruit? Doordeweeks stond ik om half zes op, eigenlijk het beste moment van de dag in een dergelijk klimaat. Tien minuten later wekte ik de bijna honderd jongens samen met de broeder om daarna een klein half uur met ze te rennen, op te drukken, te strekken en te rekken. Rond kwart over zes was iedereen warm en gingen we buiten wassen, met zijn allen water lepelen met bakjes uit de grote wasbak, stukje zeep erbij, tandpasta; klaar. Hierna ging ik mij omkleden,
vervolgens de jongens helpen om wat te studeren. Vanaf een uur of zeven moesten de jongens karweitjes doen waarbij ik controleerde of iedereen zijn taak volbracht. Om kwart voor acht stond het ontbijt klaar en al snel druppelden de eerste jongens naar buiten om naar school te gaan. Regelmatig controleerden wij of het uniform wel voldeed, maar vaak was de behoefte aan een ontbijtje groter. Dit eerste deel van de dag stond voor mij in het teken van de dagelijkse regelmaat en disciplinering. De rest van de dag was vrijer. Af en toe ging ik naar de sloppen of af en toe mailen, organisatorische zaken, eten rondbrengen in de sloppen, de was doen en even relaxen. Tussen drie en vier kwamen de eerste jongens en meiden weer terug van school en dan werd het programma weer door hun ingevuld. Dat betekende samen spelen, sporten, de bibliotheek surveilleren, helpen bij het studeren, verbandjes plakken en ze ‘s avonds naar bed toe brengen. Wat viel mee? De accommodatie was goed, iedereen kreeg een mooie kamer. Samen met mijn vriendin Jasmijn heb ik een prettige plek gecreëerd waar we ons konden terugtrekken. Wat viel tegen? Veel motivatie en goodwill liep vast op culturele verschillen en verwachtingen. De gehele ‘culture shock’ op het vlak van samenwerking was groter dan verwacht. Wat was is je mooiste herinnering? Het moment wat als eerste opkomt was tijdens ons afscheid, sowieso een erg speciaal moment, toen alle jongens in koor riepen: ‘good running boys’. Dit was mijn vaste zin om de jongens te verwelkomen en aan te moedigen als we terugkwamen van het rondje rennen in de ochtend. Wat vond je het moeilijkst? Acceptatie van de gehele situatie. De kinderen hebben veelal een zwaar leven waarin je hoopt als vrijwilliger voor een tijdelijke verlichting te kunnen zorgen. De kinderen gaan waarschijnlijk ook een lastig leven tegemoet, weinig rooskleurig, ‘slumdog millionaires’ kom je niet dagelijks tegen, waarin je weinig kan veranderen. Als je weg gaat trek je ook een beetje je handen van hen af, laat je ze, ook al hoeft dat niet helemaal natuurlijk.... Ook binnen het project zijn er gebreken. Het is ons met de middelen die voorhanden waren niet gelukt om de kinderen in alle behoefte voldoende te voorzien. Liefde, aandacht, ondersteuning, verzorging was er naar onze maatstaven onvoldoende aanwezig. Dit heeft veelal te maken met gebrek aan voldoende personeel. Hoe ging de samenwerking met de collega’s? Eerst prettig en enthousiast, later toch veelal stroef met de lokale staf, met af en toe verhelderende lichtpunten. Met andere vrijwilligers vooral leuk, herkennend en ondersteunend. Hoe was het afscheid? Vreugdevol, warm en hartelijk. Om nog lang te herinneren.
OPROEP Bestuurslid gezocht! Stichting Raja zoekt vanwege het vertrek van één van de bestuursleden, een nieuwe kandidaat. Stichting Raja ondersteunt al ruim 8 jaar twee straatkinderen projecten in Calcutta en Bangalore, de plaatsen waar wij als vrijwilliger gewerkt hebben en ons hart verloren aan die talloze kinderen van de straat. Wat vragen we van je? - Affiniteit hebben met straatkinderen en/of India - aanwezigheid op de vergaderingen, ca. 1 x per 6 weken in Utrecht - gemiddeld 4-6 uur per maand aan taken uitvoeren, zoals nieuwsbrief of websitebericht schrijven, subsidieaanvraag indienen, voorlichting geven. Afhankelijk van je persoonlijke interesse - de intentie om minimaal twee jaar bestuurslid te blijven - bij voorkeur een commerciële of journalistieke achtergrond - enthousiast, flexibel, kritisch en betrouwbaar zijn. Wat bieden we je? - gezellige vergaderingen met een groepje enthousiaste mensen - ruimte voor nieuwe ideeën en creativiteit - een leuke manier om de wereld een klein beetje beter te maken. Meer weten? Bel of mail ons gerust. Of kom een keer kennismaken zodat je de sfeer kunt proeven en een beeld kan krijgen van wat deze functie voor jou kan inhouden. Patricia Nieuwenhuizen,
[email protected] www.stichtingraja.nl
