jaargang 33, nummer 3 juli 2007

jaargang 33, nummer 3

juli 2007

Het bestuur vertelt… Hallo motorrakkers, Hier is dan weer de volgende aflevering van jullie Klubblad. Sinds begin van dit jaar is het mijn taak om de Elektrooievaar te produceren. Deze taak neem ik graag op mij. Ik hoop dat ik net zo creatief kan zijn als Mandy, de vorige producent. Ik zal niet meer zeuren om stukjes voor in het krantje, dat heb ik op het prikbord al gedaan. Het verzoek is echter nog steeds van kracht. Het is namelijk moeilijk om een leuk krantje te maken als er geen verhaaltjes worden ingeleverd en dan lees je dus het zoveelste verhaaltje van het bestuur. Ik ben vorige week uitgenodigd bij Mandy, waar ik een spoedcursus Krantje knippen/plakken/vullen heb gehad. Het was zeer leerzaam, bedankt Mandy (en voor het lekkere eten). Ik heb nu mooi even tijd om het krantje te maken tussen de tentamens van de opleiding en de vakantie waar ik veel zin in heb. Ik ga met Cees, Astrid, Gerard, Edith, Jos(je) en de vader van Jos (Jan) een weekje haarspeldbochten rijden in de Dolomieten in Italië. Voor wie er nog nooit is geweest: als je daar rijdt ben je in de motorrijdershemel, en dan bedoel ik niet na een crash. Mooiere wegen kun je je niet voorstellen. Gerard heeft volgens mij al een heel draaiboek klaarliggen, dus we zullen ons niet vervelen. Hopelijk hebben we mooi weer. Het kan bijna niet anders, want de regen moet boven nu toch wel bijna op zijn. Eind augustus ga ik nog een weekje met ex-MKDH lid Repko Lap naar Isle of Man om daar van de natuur en van de races te genieten en van het zeer speciale sfeertje. Degenen die er ooit zijn geweest weten wat ik bedoel. Kortom: binnenkort heb ik in ieder geval twee avonturen waar ik een verhaaltje voor de Elektrooievaar over kan schrijven. Gaan jullie ook een leuke motorvakantie houden? Ik lees het wel. [email protected]

Komende Klubavonden: • • • • • •

27 juli 31 augustus 28 september za 13 oktober: pannenkoekavond 23 november 7 december: de klubnas

Dus zet alle data gauw in je agenda!

Namens het bestuur: Martin Labrujere.

1

hotelweekend 2007

Wegens een belangrijke vergadering op de zaak kan ik niet vrijdag met de rest van de groep vertrekken. De planning is dat die vergadering om vier uur klaar is, zodat ik om vijf uur op de motor kan zitten om rechtstreeks naar Strotbüsch te rijden. De vergadering is al om drie uur afgelopen, dus dat komt mooi uit. Kan ik mooi voor de spits al voorbij Rotterdam zijn. Snel naar huis dus, de tas staat al klaar, snel de motorkleren aantrekken (die broek zit zo strak, ben ik dikker geworden?). Kwart voor vier rijd ik weg. Op de provinciale weg staat vijfhonderd meter voor de oprit naar de snelweg het verkeer al in de rij. De file blijkt te duren tot voorbij de tunnel in Dordrecht, met nog wat oponthoud bij Breda, Tilburg en Eindhoven. Pas bij Weert kan ik er een beetje de sokken inzetten. Om kwart over zeven sta ik bij de grens onder Maastricht. Ik eet snel een broodje tonijn bij een benzinestation, als het meezit kan ik het met deze ene tankstop halen. Ik rijd verder over de E44 tot aan Prüm, en moet dan wat provinciale wegen volgen, de routebeschrijving is erg simpel. Het ziet er naar uit dat ik het voor het donker ga halen en inderdaad kom ik om kwart voor tien aan. In en rond het hotel kom ik wat losse MKDH-leden tegen, na het eten is iedereen blijkbaar wat voor zichzelf gaan doen. Ik zet de motor weg (het duurt even voordat ik snap dat je de garagedeur met een schakelaar opent) en leg mijn spullen op de kamer. Er is al een groepje ontstaan in het café waar ik bij ga zitten en ik kom erachter dat ik met mijn late vertrek wel alle regen heb overgeslagen waar de rest die ochtend in heeft gereden. Elk nadeel heeft zijn voordeel! Zaterdag gaan we rijden in een groep met Gerard en Edith, Linda, Barry, Pim, Jan en natuurlijk ikzelf. Er is goed over de indeling nagedacht, we passen prima bij elkaar wat rijstijl betreft en Gerard H houdt zich gewoon wat in. De omgeving ken ik intussen al aardig (ik heb tijdens het weekend al wat mensen lastiggevallen met mijn ideeën om volgend jaar weer eens een andere bestemming te kiezen en houd me vast aanbevolen voor de organisatie daarvan), maar de wegen zijn op zijn Duits goed van kwaliteit en het rijdt lekker weg. Wat mooie

2

kastelen erbij en wat uitzichtjes over de Moezel maken een mooie motordag verder af. Alleen die broek blijft maar strak zitten, zal wel van het bier komen van gisteravond.

De magische breedbeeldtelefoon van Erik had hier en daar buien voorspeld, maar gelukkig zijn ze steeds daar en niet hier. Soms waren ze hier, maar waren ze net afgelopen als we langskwamen. Als ik bij elkaar drie regendruppels op mijn jas heb gekregen is het veel. Na een paar uur rijden kom ik altijd in een soort flow: de motor is door en door warm en gaat nog wat soepeler rijden, de eerste haarspeldbochtjes gaan wat roestig, maar daarna is het insturen, omhoogkijken en gasgeven. Ik krijg het gevoel dat ik nog uren door zou kunnen rijden, maar onverwacht is daar toch het einde. Ik schrik opeens wakker in Strotzbüsch. Nou ja, het is vijf uur en het is ook wel mooi geweest. ’s Avonds wordt ons het dorpsfeest van de vrijwillige brandweer beloofd, maar dat blijkt er op neer te komen dat ik een ceremonie van tien minuten de twee bestelbusjes worden gezegend en dat daarna de tap opengaat. Geen idee hoe laat die is dichtgegaan, dat zal Eelco wel weten. Swingend is het allemaal niet, we hangen wat aan de bar met wat dronken Duitsers, maar je moet toch wat in zo’n dorp. Door het bier wordt het toch wel gezellig. Het bier is wat slap, maar de oplossing die de plaatselijke bevolking daarop heeft gevonden is er gewoon meer van te drinken. Als de humor wat al te melig wordt vind ik het tijd om naar bed te gaan. Zondag zit iedereen weer opvallend fris aan het ontbijt. De groep waarmee ik rijd is hetzelfde als gisteren, min Barry plus Maarten. De route terug wordt aangepast, maar er gaat iets mis met het afspraakpunt dat niet door iedereen gevonden wordt (voor details, zie het prikbord). Twee van de drie groepen vinden elkaar wel, we kletsen nog een tijdje en ik rijd daarna nog even mee richting Nederland, maar zoals meestal rijd ik nog even langs mijn broer in Valkenburg. Het is intussen knap warm geworden, en om een uur of zes rijd ik verder naar huis. Om kwart voor negen (zo snel kan het dus ook als er geen files zijn) zie ik de toren van de Oude Kerk weer verschijnen: ik ben weer thuis! Ik kus de vrouw, geef het kind een aai, pak de motor weer in en ga me omkleden. Pas dan kom ik erachter dat ik het hele weekend heb gereden in de nieuwe leren broek die ik voor Joke had gekocht. Bijdrage van: Gerard Jellema

3

Zoals je ziet zijn die nieuwe vangrails een stuk veiliger Erik!

Ooievaarsrit 2007 – oftewel: de rit van de flashbacks! Terwijl we druk bezig waren ons in motorkleding te hijsen, hoorden we onze gast al aankomen. Alfons (collega van Grethus) had het idee opgevat maar lekker vroeg van huis te gaan en rond half 9 was hij al bij ons. De heren dronken nog wat koffie en daarna gingen we op pad naar Den Haag. Op het Malieveld bleek het MotorForum ook te hebben afgesproken, dus er was genoeg aan drukte. Toen ik een oude bekende zag kreeg ik meteen 3 zoenen en Grethus hield de boel goed in de gaten. Het was een oud-instructeur de ik uit de tijd van het CBR ken. Maar net zoals Grethus, schrok ik ook! Waarom heb ik dat toch altijd…?! Het deed me denken aan de Wintertijdrit van 2003, toen ik ook al slachtoffer was van een zoengrage Panrider: “MofKap” van het MotorForum… Na weer een bakkie en het crea-bea effect met de routerol schoven Anja en Eelco bij ons aan. We vertrokken en

4

scheurden snel de stad uit, richting Wassenaar. Hoe onze voorrijder het deed, ik weet het niet, maar van de route klopte soms geen een sodemieter! ☺ Maar toch kwamen we altijd weer op kloppende stukken route uit, dus de “volgers” hadden maar weinig in de gaten. Eelco probeerde het mee-lezen te oefenen, maar belandde daardoor nog wel eens in een bermpje. Tsja, het voorrijden moet in je bloed zitten – en dus ook niet in de mijne! De route was op sommige stukken wel heel erg bekend en deed ons erg aan een ritje van laatst denken. We gingen aardig, toen we ineens tegen een of andere marathon aanreden. Gelukkig was dat nou net de buurt van Alfons, dus die kon ons naar Abcoude loodsen alwaar we maar meteen op een terras een melkje en omelet naar binnen werkten. Toen we daar onze motoren parkeerden viel Grethus ineens op dat er wat bekends tussen stond en warempel: het waren de Amsterdamse asootjes van de Moezeltocht vorig jaar! Ook zij herkenden ons en met een gemaakte lach zeiden we “tot de Eurotour”… Nadat we richting volgend dorp reden pakten we per toeval de geplande route weer op. Anja was nog even benauwd om haar bike, wiens ventilator even niet aan wilde slaan. Bleek vals alarm uiteindelijk. We reden nog tegen wat schoonheidsfoutjes in de route aan en kwamen zo ter hoogte het AC in Bodegraven terecht. Daar even op de kaart van Alfons uitgezocht waar Hekendorp ligt en toen middels Reeuwijk daarheen gereden. Het kwartje viel ineens bij mij; ineens wist ik waar het eindpunt lag – daar waar een haarspeldbocht ligt a la buitenland. Dus toen we daar eenmaal waren gearriveerd en aan een ijsthee zaten gebeurde het dan ook: een motorrijder ging onderuit. Helaas zaten op het terras mensen die duidelijk niks ophadden met motorrijders: ze konden niet anders dan lachen en applaudisseren. Tsja, duidelijk mensen met een minder IQ, in mijn ogen… Harry moest nog even kwijt dat hij zich schaamde voor de rit, maar uiteindelijk vond iedereen dat best meevallen. We blijven allemaal mensen en we maken allemaal wel eens een foutje – zolang iedereen het eindpunt heeft gehaald is er weinig aan de hand, toch?! Na het verfrissende drankje en het bijkletsen van iedereen weer richting thuis. We brachten Alfons goed op weg en stalden daarna de motoren weer in de schuur – klaar voor de volgende rit! Bijdrage van Mandy Duisterhof

5

Eurotour 2007 – oftewel tijd om “rustig” aan te doen Woensdagochtend vroeg opgestaan en de motor snel bepakt. Terwijl ik last had van naweeën van de oude werkgever vertrok ik met een kronkel in m’n maag naar Limburg. Want het ongeluk uitte zich die ochtend ook nog eens in een lekkage op zolder en een grote regenbui die pas in Limburg stopte. Echt een vrolijk begin van de Eurotour was het dus niet. Maar moes had in Landgraaf al zat lekkers ingeslagen en ik liet me lekker verwennen. We hadden een leuke middag in het zuiden. ’s Avonds kwam Grethus met een zonnetje in z’n rug, nadat moes en ik ons alvast hadden ingeschreven op de camping. We besloten de nacht bij m’n ouders door te brengen en niet te gaan kamperen in In den Hof, zoals Roy, Linda, Eelco, Graaf van Baarle en Pim hadden gedaan. Die troffen we dan ook toen we donderdag ochtend op de camping aan kwamen. Terwijl we toekeken hoe de tentjes werden afgebroken, bedachten we wat de groepen zouden zijn. Barry besloot samen met Pim te rijden, want met een aanhanger is het een stuk minder doorrijden dan met ons groepje. En zo ontstond de groep waarmee we het weekend zouden doorbrengen: Grethus, Eelco, Linda, Roy en ik. Grethus en ik reden voorop, zodat we ons konden uitleven mocht dat nodig zijn. Het wachten was op Eelco en dat was iets wat vaker terug zou komen dat weekend. We vertrokken met de regenpakken aan, ook al was het op dat moment droog. Maar beter ook, want we hebben ze pas in Hogne weer uit getrokken! Terwijl de miezel uit de lucht viel besefte ik dat ik steeds minder ging zien. Het vizier was werkelijk één grote ellende! Ik zag echt geen steek meer met het ding. Zo fijn als ie met mooi weer is, zo ellendig nu. In Malmedy stopten we voor een snelle lunch en ik rommelde nog wat met zeep en m’n vizier – dat achteraf geen steek verbetering opleverde. De route bracht ons langs mooie stukjes natuur, maar de typische Belgische wegen namen ook alsmaar toe: veel gehobbel dus. Grethus was het op een gegeven ogenblik zat en ik nam het stokje weer even over. De routes van MMC zijn altijd wel goed te lezen. Eelco deed ook z’n best het papier goed te volgen, maar kwam nog wel eens een paar punten verder uit. Blijven oefenen Eelco… Het respect voor Linda groeide: met haar kawa deed ze goed haar best de rest bij te houden. Maar ook voor Eelco gold dat; die heeft pas anderhalf jaar zijn rijbewijs. Terwijl het langzaam opdroogde klaarde ook mijn blik op: ik kon weer wat zien en waagde me steeds meer aan de lekkere bochten. We kwamen nog heel wat mooie stukjes tegen waarbij we de motoren lekker plat konden gooien…

6

We naderden onze bestemming en het was inmiddels aardig droog geworden. Bij de camping begonnen we maar meteen met de tent opzetten, want de lucht zag er nog wel dreigend uit. Wonder boven wonder bleef het de hele avond en nacht droog. Na het eten; dat bestond uit Vlaamse friet en een worst in een stokbrood, besloten we met z’n vier nog even een blokje om te gaan. Ook kwamen we op de camping Barry en Pim tegen en ook nog Chandler en Frans waren van de partij met een eigen groepje. Bij de tent nog een bakkie koffie en thee van Linda en we doken vroeg onze nieuwe slaapzakken in. Terwijl we heerlijk lagen te slapen in die nieuwe slaapzakken sprongen we overeind toen we wakker schrokken van een oorverdovend lawaai! Er stond pal naast onze tent een ezel te balken!! Blijkbaar was het dier los gebroken, want toen we opstonden liep het dier nog steeds rond en beet naar elke motorrijder. Hij had het blijkbaar niet op leren mannetjes… We genoten ons ontbijtje in de grote tent naast het mini kasteeltje bij de ingang. Schandalige prijzen voor schandalig weinig. Dus het idee van “zelf iets regelen” begon te ontstaan. Grethus en ik zijn duidelijk een ander tempo gewend. Niet alleen qua rijden, maar ook als we het hebben over aankleden en gereedmaken voor de rit. Het wachten was steevast op Eelco. Het leek haast een wijze les voor ons: waarom haasten als je vakantie hebt? Ergens had hij wel gelijk; maarja, die bochten lagen er nu droog bij, dus ik wilde wel erg graag op pad! We tocht begon droog en dat bleef gelukkig ook voor de rest van de dag. De temperatuur steeg met de minuut geloof ik. We reden over hobbelige maar ook heerlijke wegen. Eelco barstte van het enthousiasme toen we de Franse grens overschreden. Vive la France riep hij. We besloten bij een Aldi wat boodschappen te doen en zo wat in te slaan voor de lunch en voor het ontbijt een dag later. Eelco probeerde nog wat mensen Nederlands te leren, maarja, met zo’n accentje zou ik het ook niet kunnen volgen… We zochten nog een tankstation, want ook onze motoren hadden er dorst van gekregen. Maar zoals Frankrijk betaamt: nergens een werkend of open tankstation te vinden! Alles werkt op pasjes, maar niet op de pasjes van ons helaas. We genoten nog even van wat Franse bochten en doken toen de Belgische grens weer over. Terwijl Grethus twijfelde, sloeg ik af naar een tankstation dat open leek. Ja, warempel, een grietje alleen zorgde voor alle dorstige motoren, die ook na ons het kleine tankstation aandeden. Toen Roy de motor van Linda verplaatste om ruimte te maken voor de rest vond hij het wel heel erg knarsen aan de voorkant van de motor. En toen er eens goed gekeken werd bleken de remblokken van de kawa flink versleten. Niet meer rijden dus en de mobiel werd erbij gepakt om de ANWB te bellen. Het meisje van het tankstation hielp ons nog met gereedschap dat ze ook weer gauw terugvroeg toen bleek dat we zelf niks konden doen. We aten onze boterhammen en

7

nadat Linda voor de derde keer zei dat we best even een blokje om konden rijden, zijn Grethus en ik dat even gaan doen. We hebben die laatste Franse bochtenpartij dus nog een keertje gereden en we genoten van alle snelheden. Bij terugkomst bleken Linda en Roy al weg; de kawa was afgevoerd en Eelco stond op ons te wachten. Met z’n drie besloten we verder te rijden; Eelco had de afspraak met Roy en Lin om middels GSM op de hoogte te blijven van hoe en wat. Toen ik een stuk voorop reed en erachter kwam dat we voor de lange route waren ingeslagen stopte ik aan de kant. We kregen een sms van Roy die vertelde dat de kawa alweer gerepareerd was en dat ze in de buurt van de camping zaten. We besloten toen maar linea recta richting Marche te rijden en ze daar te treffen voor een hapje eten. Zo gezegd zo gedaan en we doken de weg op richting Bastogne. Daar zagen we onderweg nog wat vreemde zaken zoals een auto die met zijn kont op een vluchtheuvel van een meter hoog stond en een huis dat stond te balanceren op een stapel houten palets… Vreemde lui, die Belgen. Marche bleek kleiner dan gedacht en net zo hard als we het stadje in reden, zo snel reden we er ook weer uit. We parkeerden de motoren ergens en terwijl ik me druk maakte of ze er wel goed stonden, zag ik door een steeg heen in de verte Roy en Linda rijden. Blijkbaar had Roy ons ook zien staan, dus we vonden elkaar probleemloos. We slenterden nog even het piepkleine stadje door en kwamen weer bij het eerste tentje terecht om daar een hapje te eten. En dat lieten we ons goed smaken… Terwijl we alweer klaar zaten om nog even te tanken en weer terug naar de camping te gaan struinde Eelco alle straatjes af op zoek naar een pin automaat, maar die vond hij nergens. Op weg naar de camping (die Roy nog wist te herinneren van voorgaande jaren) tankten we de motoren nog even vol. Linda ging weer aan de koffie-en-thee-zet-aktie en we luisterden naar de verhalen van een Brabander op een R1. Het zal wel aan mijn Limburgse achtergrond hebben gelegen, maar na een tijdje was ik z’n verhalen een beetje zat en wederom doken we onze overheerlijke slaapzakken in… De nacht bracht ons niet zo veel goeds; veel regen en de nodige windvlagen teisterden de camping met al haar kleine tentjes. Maar rond 7 begonnen we alles zo’n beetje in te pakken dat we bij ons hadden en toen we opstonden bleek het gelukkig droog te zijn. Alleen de tent zou wat vochtig mee naar huis gaan. We aten onze Franse broodjes en beleg op en genoten van een laatste bakkie koffie en thee van Lin, waarna het inpakken pas echt van start ging.

8

Eelco deed lekker rustig aan, ook die laatste dag. Toch had hij het erg naar zijn zin gehad en dat kwam niet alleen door de meid die hij tegen was gekomen, al op de eerste avond… We wachtten nog even op Eelco, en wachtten nog wat… De route was niet zo heel erg lang en we doken meteen de Belgische Ardennen weer in. Van de ene hobbelweg naar de andere en onze polsen lieten langzaam van zich horen. Het gehobbel begon iedereen steeds meer tegen te staan en dat werd helemaal duidelijk toen we onderweg bij een tankstation stopte. Helaas een tankstation zonder toilet en een andere groep aan motorrijders begon toen maar tegen de gevel te plassen. Niet onze stijl… We dachten bij een pizzeria wat te eten, maar kwamen weer bij een Aldi uit en hebben daar voor de winkel wat broodjes en beleg weggewerkt. Gelukkig mocht ik eventjes gebruik maken van de personeels wc. We doken verder België in en in de verte begonnen de Nederlandse namen alweer in beeld te komen. Bij mij begon het kwartje te vallen dat we langzaam weer richting thuis gingen. Jammer, ik had er zo nog een week (minimaal) aan kunnen knopen. Via de min of meer standaard route kwamen we alweer in de buurt van Heerlen uit en snel doken we de drukte door richting camping. Daar schreven we ons uit en namen afscheid van de rest; Grethus en ik zouden nog een nachtje in Landgraaf blijven en de rest zou direct door naar huis gaan na een rustpauze. We hebben genoten van het weekend en hopen dat er gauw weer zo’n weekend komt. We reden richting Landgraaf alwaar we begroet werden met de geur van een barbecue… Bijdrage van Mandy Duisterhof

Belangrijke telefoonnummers: Astrid: Martin: Gerard: Dita: Harry:

030-6991797 071-5223950 06-24439556 06-44164039 070-3359491

E-mail: Postadres:

[email protected] Postbus 816 2501 CV Den Haag 9

Activiteiten - 2007 (data onder voorbehoud)

7 t/m 9 september - Moezeltocht Het jaarlijks terugkerend weekendje kamperen, georganiseerd door MMC'72 (dus net zoals de Eurotour) 28 oktober - Wintertijdrit Terwijl de klok een uurtje terug mag, gaan wij richting winter: de afsluiter van het jaar, onze wintertijdrit! Opgeven niet nodig, open voor iedereen en gratis voor leden.

In deze Elektrooievaar een speciale bijdrage van: Gerard Jellema Mandy Duisterhof Martin Labrujere

10