Dodentocht Verslag van de 100km van Bornem editie 2006

Dodentocht

Verslag van de 100km van Bornem editie 2006

Dodentocht Het is 2004. Door een kameraad overhaalt om de 100km dodentocht in Bornem te lopen. Wha ha! Dat is gewoon 100km de ene voet voor de andere plaatsen. Beetje onderschatting… Na 27km in de gutsende regen; opgave. Het is midden in de nacht. Met de bus vol opgevers terug naar Bornem. Maar ’s nachts rijd de bus naar de parking nog niet. Pas om 8h in de morgen. De trip van het Bornem centrum naar de wagen is het moeilijkste stuk van de ganse tocht. De pezen in de liesstreek zijn totaal overbelast. De kniegewrichten ook. Dat verdijdemale koppelingspedaal toch. 2 maal schakelen. 1 maal om van achteruit de parking af te rijden in 3e versnelling. Een oude dieselwagen kan vertrekken en 90km/h rijden in 3e versnelling. Thuis terug in achteruit om de wagen te parkeren. Hoe mijn lijf tot in het bed geraakt is: geen idee. De ganse nacht ligt mijn lichaam te rillen en slapen lukt niet. Het is 2006. Terug Bornem, terug dodentocht. Maar deze keer geen 1.3kg per stuk zware bergbottines maar klasse A wandelschoen. Deze keer ingeschreven met lunch. Deze keer koffer bij voor halfweg met extra paar sokken en ehbo kit. Het plan is om niet te starten als het regent. Het regent niet. Regenpak is mee. Geen extra drinkbus bij; onderweg is er genoeg bevoorrading. Deze keer niet onvoorbereid gestart maar in de afgelopen 7 dagen meer dan 100km gewandeld. In het weekend wat meer, onder de werkdagen 10km of 2h. Vrijdag verlof en rustdag. Een mens leert van zijn fouten. Niet te laat naar Bornem afgezakt. Ook niet te vroeg. De tocht start om 21h. Je hebt 24 uur om tot aan de finish te geraken. Dat betekend dat je een gemiddelde van 5km/h moet kunnen wandelen voor een volledige dag. Dan heb je 4h over om te starten, dat duurt een tijdje voor je goed en wel aan het wandelen bent. Voor te pauzeren om te eten, onderweg zijn er verschillende posten en de rijsttaartjes zijn zeer goed. Daar is het wat druk en moet je dus wat wachten voor je hebt wat je wil. In de brouwerij van Palm is er eten voorzien. Daar was er geen wachtrij maar een vol bord spaghetti duurt wel even voor je dat binnen hebt. Ook naar het toilet gaan, 1 maal grote beurt die lang duurde zodat de andere mensen ongerust werden. En de verzorgingen met dito wachtrij. Dus 4 uur voor al deze stops betekend 5km/h constante wandelsnelheid vereist.

In Bornem eerst de inschrijvingsbadge gaan halen. Als je niet op het laatste nippertje aankomt is er voor de vooringeschrevenen geen wachtrij. Daarna dat koffer gaan afgeven. Die wordt naar de Palm getransporteerd. Maar het computernetwerk liet te wensen over en daar veel tijd verloren eer die koffer op het juiste transport zit. Dan de innerlijke mens versterken. In het naar het centrum lopen een frituur gezien waar er geen massa wachtende stonden. Dus terug richting station en direct een friet kunnen kopen. Eten en naar de start begeven.

http://bergkonijn.wordpress.com/ - 2007

1/7

Dodentocht


Dju, de start ligt dit jaar wel erg ver weg. Juist alsof je al 3km moet wandelen om tot aan de start te geraken. De ene pijl na de andere.

Eenmaal de start gevonden wordt het smal. Hoe verder naar voren hoe minder volk je voorbij moet steken tijdens het wandelen. Veel mensen geven na +/- 30km op omdat ze het niet kunnen. En zoals nog iemand 2 jaar geleden. Een ander deel van de mensen loopt tot aan de Duvel of de Palm. Drank daar is gratis voor wandelaars… Wring, wring, naar voor. Totdat de mensenmassa zo dicht wordt dat het niet meer gaat zonder vervelend te worden. Enfin, toch al veel volk voorbij gestoken.

Eerst wordt er een klein lusje gelopen om terug in Bornem uit te komen. De mensen daar vinden ons een hele attractie. Ieder jaar zo een hoop zotten en idioten. Tegen dat je Bornem voor de 2e keer uitloopt begint het al stevig donker te worden. Altijd een lamp meenemen. Zo van die led spullen voor op je hoofd te zetten zijn het handigst. Er zijn enkele passages door bos en veldweg. Je wil daar kunnen zien waar je die voeten zet.


2/7

Dodentocht


Mooi mooi die lichtjes aan de andere kant van het water. Geen idee welke rivier of kanaal dit is maar het is wel mooi. Het geeft een verheven gevoel of is dat omdat de dijk zo hoog is? Tot de eerste controlepost is het een beetje wringen. Telkens mensen voorbijsteken die trager lopen. Iedere keer met iemand voorbij te steken even een verlengde pas zetten. Dat was 2 jaar geleden de killer. Die pees die toen overbelast was wordt iedere keer hiervoor ingezet. Maar het moet. Zo traag lopen als de medewandelaars betekend dat je te laat gaat zijn op het einde. Hopelijk houd die pees het uit. Mijn stokken niet meegenomen. Omdat bij het voorbij steken en het in groep lopen die stokken toch maar in de weg zullen zitten. Achteraf gezien; volgende keer neem ik ze mee.

Ook de voorbijgangers moedigen ons aan. Of juist niet? Bij het zien van 77.5km kan er toch niet gesproken worden van optimisme. Dat bandje langs de weg is wel goed voor de sfeer. En het is niet de laatste keer dat ze te horen zijn.

Ah, eerste controlepost. Hier gaat het plof, op een weliswaar natte bank. Er is iets aan het groeien aan mijn voeten. 2 blaren op de zijkant. Dat is te verwachten en dat gaat geen probleem zijn. In de voorbereiding dat ook al gemerkt. “Opgevers terug naar Bornem” No way !

Er komt een hollans koppel zitten. Met goed advies. ‘Je moet denken dat je gewoon naar de volgende post loopt. Daar beslis je of je verder gaat.’ Goed advies. Loop naar de volgende post en geef daar op, nè.


3/7

Dodentocht


Iedere post heeft openings- en sluitingsuren. Als je niet voor sluitingsuur aan een post bent, dan ga je naar alle waarschijnlijkheid de dodentocht niet uitlopen binnen de 24 uur. De uren en kilometers van de volgende post staan aangegeven bij het uitlopen van de post.

Op naar de volgende post. De brouwerij van de duvel. Sssscht! Hier wacht een beproeving. Na rond de gebouwen gewandeld te zijn kom je aan de post. Je loopt hier naar 2 aaneengrenzende tafels. De linkse met klaarstaande duvels, de rechte met bekertjes water. Verdorie. Om de dodentocht uit te lopen is het beter geen alcohol te drinken. Dju toch. En bekertje dan maar.

De scanning verloopt vlot. Zo weet het thuisfront ook weer dat ik nog onderweg ben. Het is nog nacht maar toch net iets lichter als daarnet. Of is dat maar inbeelding?


4/7

Dodentocht


Slecht en goed nieuws. Het slechte nieuws maar eerst. Dat is opkomende pijn. Het goede nieuws is enerzijds dat het niet die gevreesde pezen zijn maar de dijbeenspier. En het lijkt gewoon wat spierpijn. Anderzijds komt met de opkomende zon ook terug een beetje moraal opzetten. Die moraal zat ondertussen in de kelder. Maar ietsje beter nu. Als het goed licht is staat er in de verte een schonen toren. De brouwerij van de palm. Dat is 54km, halfweg en lunchpauze.

De bediening is vlot. Je mag zoveel eten als je goesting hebt. Het eten is zeer lekker, njammie! Ook dat koffer is opvissen. Vermits het niet geheel droog is gebleven zijn de voeten verzopen. Dat paar sokken in de koffer lonkt aanlokkelijk. Vermist het hier druk is en veel toeristen a.k. supporters zijn is er weinig plaats om van sokken te wisselen. Daarbij broek nog in een plas bier gedoopt of zoiets.

En hier zijn onze vrienden animatoren weer. Ze hebben hun tentje verzet maar spelen nog steeds dezelfde muziek. Aangenaam.


5/7

Dodentocht


Aan de volgende post toch eens die blaren onderhanden nemen. Het zijn ondertussen al grote exemplaren geworden. Enkele vierkante centimeters groot. Maar echt last bezorgen ze niet. Gelukkig maar.

De spierpijn aan de dijbenen neemt daarentegen grotere proporties aan. Ook de vermoeidheid begint te spelen. Zelfs koffie moet eraan te pas komen. Dat is niet normaal. De voormiddag vordert maar gaat totaal aan mij voorbij. Moe. Er zijn problemen met het stoppen. Telkens als dat gebeurd aan de posten is het steeds moeilijker om terug te starten. Precies of de spieren op die korte tijd afkoelen en terug moeten opwarmen gedurende het wandelen. Het doet pijn.

Aan het 80 km punt is opgave reëel. De benen doen pijn, het grasveld is zo zacht om op te liggen, de rust doet goed. Alles lijkt voorbij te gaan zonder indruk te maken. Nadenken. Is er genoeg gegeten? Ja, zal wel want geen honger en overal is er wat gegeten. Is er genoeg gedronken? Waarschijnlijk wel. Voor de zekerheid nog koffie en water gaan halen. Dus dat kan het niet zijn. Vermoeidheid? Ja, maar dat is geen reden om te stoppen. Pijn? Ja. Is die onoverkomelijk? Niet echt, maar ik ben die pijn grondig beu. Dan een herinnering aan 2 jaar geleden. Die kameraad. Er is nog zo iets als een tent van het rode kruis. Daar masseren ze. Strompel, strompel. Daar binnen. Moet wachten; de mensen met blaren gaan voor. Omwille van de pijnlijke dijbeenspieren is ook een pees onder aan de voet beginnen opspelen. Alles wordt gemasseerd door een rodekruisvrijwilliger. Nog aanmoedigingen moeten geven aan de mens om harder te masseren. Ja dat doet pijn maar melkzuur in de spieren ook. Bij het verlaten van de post was er een herboren gevoel. Zoals voor het punt van de 50km; geen pijn meer. Al snel de Duitse militair tegengekomen die ook de rodekruis post was binnen gewandeld. Samen een stuk verder gelopen en mijn beste Duits bovengehaald. De post op 90km zelfde ritueel. Daar waren 2 jonge gasten direct bereid voor die massage. Hoe zou dat nu toch komen… De post op 95km was voorzien van ijsjes !!! Zeer aangename verrassing.

Op naar Bornem. Het lijkt wel alsof het laatste stuk het langst duurt. Het lijkt wel alsof die 5km langer is. Het kan ook zijn dat mijn gezicht onweer verkondigde. Nog nootjes aangeboden gekregen van een Franstalige ex-para. Geen goesting in dergelijke spullen. Ook geen honger. Zou het toch zijn dat het energieniveau te laag zit?


6/7

Dodentocht


Dan eindelijk de nadar. Nog enkele honderden meters. Mensen die klappen. Wat voor idioten zijn dat nu om andere idioten aan te moedigen? Toch een loeren wie daar aan de kant staat. Verdorie nog bekende gezichten ook nog. Oeps. Wegens het onder de tocht contact houden via sms wisten ze dat ik op dat moment ongeveer zou aankomen. En sms’en onder de tocht is afleiding. Voordeel was een avondmaal en een lift naar huis. Liever dat iemand anders rijdt dan een vermoeide dodentochter. De slaapzak lag in de wagen.

Volgend jaar dodentocht? No way.

Copyright: Bron:

Deze tekst mag voor niet-commerciële doeleinden verspreid worden onder bronvermelding. http://bergkonijn.wordpress.com/


7/7

Dodentocht Verslag van de 100km van Bornem editie 2006

Recommend Documents