De Vliegende Honneur Jaargang 12, nummer 2
December, 2008
Inhoudsopgave Van de Voorzitter 2
Colofon
Persoonlijk getinte in Memoriam 3
De Vliegende Honneur Uitgave van de KLM Bridgeclub verschijnt 3 x per jaar
Over Bridge, het Leven, het Bridgeleven 4 50 Procent(je) 6 Mijn partner Cyril 7 Op de Dinsdag 8 Even voorstellen, Henny Heijnen 9 Op de klapstoel van Abspoel 10 Jubileum 15 Christmas, long ago and far away 16 Even voorstellen, Henny Vonk 18 Kerstfeest voor Rico 19
Bestuur: Peter Leenards Voorzitter Sonja Reeders Secretaris Henk Wouwenaar Penningmeester Rick Jacobs Technische commissie Betty de Jong Dinsdagafdeling Correspondentie adres: Ganzendiep 17 1423 DA Uithoorn Telefoon: 0297 - 565 997 Bankrekening: 30.05.73.391 t.n.v. KLM Bridgeclub Amstelveen ———————————————— Redactie: Hans Abspoel José Dobber Margreet van Groningen Marja Kleinherenbrink Ans Monsma Coördinator: José Dobber Lay-out: Rick Jacobs Medewerkers: Marianne van Mouwerik Advertentie exploitatie: Bruce Taylor 0297– 569120
[email protected] Redactie adres: José Dobber J. van Gasterenlaan 14 1187 SE Amstelveen
[email protected] E-Mail:
[email protected] Web Site: http://www.nbbportal.nl/1050
De Vliegende Honneur 1
Van de voorzitter…
H
afscheid dat we hebben moeten nemen van Esther Steenkist in aanwezigheid van vele tennis- maar ook bridgevrienden. Beiden voor de club een groot verlies.
et 60 jarig bestaan is gevierd op een waardige, maar vooral ook vrolijke wijze. Terugkijkend naar de fotosessie zie je de enthousiaste leden bridgen, feestvieren en heerlijk eten. Ik vraag me af of Margreet de Molenaar wel mee kon feesten want ze moet constant bezig geweest zijn met foto’s maken, maar gelukkig staat ze er zelf ook een paar keer op. De archieven heb ik er niet op door gelezen, maar we hebben dunkt mij nog nooit zo’n grote opkomst van leden gehad als op 18 oktober. Een bonte mengeling van de dinsdag - en de donderdagclub in uitstekende harmonie. Nogmaals dank aan de organisatoren Margreet en Bert. Nu komt de kerst er al weer aan met een feestelijke drive op dinsdag en op donderdag en na de jaarwisseling bridgen we gewoon weer verder in competitieverband en we laten ons geen crisis of teruggang aanpraten althans in economisch opzicht. Wat de club betreft hebben we wel een paar onvoorstelbare crisissituaties meegemaakt. Allereerst het dramatische overlijden van Cyril Farquharson op 5 september en nog maar kort geleden op 16 november het volkomen onverwachte
Als uw vertegenwoordiger heb ik zitting gehad in een onderzoekscommissie voor een nieuw, dan wel gerenoveerd Sportcentrum. De plannen liggen nu klaar voor een geheel nieuw complex, waarin ook een sporthal is opgenomen, zodat nog meer KLM clubs van dit Sportcentrum gebruik kunnen maken zoals b.v. de harmonie, de cameraclub en Airchips die nu extern lokalen huren. Hoe de overgang van oud naar nieuw geregeld moet worden is nog niet helemaal duidelijk, maar laten we eerst afwachten of de ambitieuze plannen gerealiseerd kunnen worden. Namens het bestuur wens ik U allen een prettige kersttijd toe en een goede jaarwisseling, met als wens U allen in goede gezondheid in het nieuwe jaar 2009 [een KLM kroonjaar] te mogen begroeten
Dank aan onze Sponsors Dit blad kwam tot stand dankzij de medewerking van:
De Vliegende Honneur 2
♦
Cecilia
♦
AON Verzekeringen
♦
Datalex
♦
Mr. R. van der Woude
♦
Restaurant La Musette
♦
Renault Nieuwendijk B.V.
♦
De Kegel met Restaurant 'TGEREGT
Peter Leenards
Persoonlijk getinte 'in memoriam' Esther Steenkist
H
oi Esther,
Geen 'lieve Esther', dat weet je wel, nee, 'hoi Esther', want 'lieve' was niet aan ons besteed. Zo gingen we niet met elkaar om. Maar na je heengaan en op je crematie bekruipt toch weer dat gevoel dat we als mensen vaak te laat elkaars sympathie tonen. Jij en ik waren geen echte vrienden maar we hadden altijd wel een stilzwijgend respect voor elkaar. Komt het door ons zelfde geboortejaar, de keuze van je muziek, je humor, je uitstraling, je wel lieve of felle ogen? Geen idee. Je had een grote mond, je wist veel dingen veel beter, je kon soms vervelend zijn, in ieder geval tegen mij. Als je onenigheid met iemand had dan zei je 'die gaat maar een tijdje in de koelkast'. Ik heb de eer gehad daar een paar keer in te belanden, net zoals ik jou af en toe in de freezer moest stoppen. Maar nooit voor lang. We mochten elkaar wel. En dat lieten we met onze ogen weten. Zomaar even een veelzeggende blik, niet veel meer, dat was niet nodig, we wisten wat we aan elkaar hadden, en dichterbij elkaar kwamen we niet. Dat was niet belangrijk. En zo ging dat jaren. Als je weer moeilijk deed met wijnproeven tijdens bridgeweekenden kon ik je wel wat doen, als je weer eens een niet te stuiten verbale overmacht ten toon gaf over onbelangrijke dingen ging ik maar een eindje verderop staan. Maar als we elkaar in een gesprek konden
vinden en elkaar de ruimte gaven waren we toch twee dezelfde zielen. De tijden dat we viertallen competitie speelden (jij met je maatje Olga) hadden we achteraf de heerlijkste en hilarische analyse discussies. Aan de bridgetafel was je zeker een van de besten en bovenal erg sportief. Met Annemarie vormde je de laatste jaren een leuk partnership en ik vond het altijd plezierig om bij jullie aan de bridgetafel te belanden. En hoe fanatiek je het spelletje ook speelde, het was voor jou vooral een spelletje. Na een slechte uitslag was je niet van slag en je kon er steeds snel om lachen en om je uitleg konden wij dan weer smakelijk lachen. Je hebt het niet makkelijk gehad Esther. Je doorzettingsvermogen heeft bij iedereen veel respect afgedwongen. Dat je na ingrepen of kuren er steeds weer was alsof er niets gebeurd was is bewonderenswaardig. Bij je crematie, kijkend naar je foto met die echt wel lieve blik komen dan die gedachten op dat we misschien wat dieper op elkaar hadden kunnen ingaan, maar ja zo werkt het leven niet altijd. Dat neemt niet weg dat ik het jammer vind en de wetenschap dat het te laat is voelt niet goed. Maar wie weet komen we elkaar in een volgend leven weer tegen. Weet dan alvast dat ik daar, net als Frans, Olga en Annemarie, naar zal uitkijken. Eric Missotten
De Vliegende Honneur 3
Over Bridge, het Leven, het Bridgeleven
Z
oals jullie gewend zijn bij mijn artikelen (en zeker met Kerst) een mengeling van een 'kerstverhaal' en uiteraard bridge. De verhalen hoeven niet altijd op waarheid te berusten, maar neem het bridgegedeelte wél serieus. Als onderwerp: het kruisje en misverstanden! Misverstanden in vele opzichten. In het gewone leven en het 'ongewone'. Het doubletkaartje!! Het kruisje dus. Kerst 1976. Jong, twintigers en naar Sell am See. Wintersport en kerst. In de kelder van ons hotel een grote dancing waar velen uit de omgeving naar toe kwamen. Na het diner verlieten wij al snel de eetzaal om ons te verkleden en dan naar 'beneden' te gaan. Daar was de muziek en voor ons het 'bruisende leven'. Ja, we waren gauw tevreden. Ik werd door mijn vrienden niet echt bewonderd vanwege mijn talenkennis. Zelf vond ik dat ik mij aardig kon redden. Thea (vriendin) en ik dansten graag en veel. Bij toeval vaak met twee broers. Claus en Bernard. En deze broers nodigden ons uit om op kerstavond bij hun ouders te komen, te dineren en ook wat te bridgen. Hun twee zusters zouden ook komen en dat maakte de acht compleet. En wat is er nu leuker dan in een Oostenrijks gezin kerst te vieren? De kersttijd in Oostenrijk begint op 6 december, hun 'echte' kerstdag is kerstavond. In de periode vanaf 6 december vinden er veel festiviteiten plaats, oude gewoonten van het traditionele platteland en de regionale kostuums. Een lust voor het oog. Vaak gaan zij op de 24e langs huizen in de buurt en volgt er bij de voordeur een klein optreden met zang. Geweldig om dit mee te maken. Deze familie had dat ook gedaan, alhoewel wij dat niet hadden meegemaakt. Daar gingen wij. Naar een klein dorpje in de buurt. Wij maakten kennis met de ouders. 'Zeg maar Julia' en 'Zeg maar Hendrik'. De twee zusters waren er ook. Het was gezellig met veel verricht werk voor moeder Julia. En toen gingen wij bridgen. Wij boden 1♦ - pas - 2♦ - pas. Vader Hendrik legde in de uitpaspositie het doubletkaartje neer en iedereen paste. Moeder dus ook. Dit contract werd met enkele overslagen gemaakt. Een mooie score voor ons. Hendrik sprak zijn vrouw toe en deed dat in een Oostenrijks dialect. 't Was niet moeilijk te bedenken wat hij zou kunnen hebben gezegd. Toen werd het tijd voor een glaasje. Hendrik zei: 'Prosit! Unser Doubeln war erfolgreich'. Ik was verbaasd. Zei hij nou dat het doublet goed was uitgepakt? Ik begreep dat dit doublet voor een herhaling vatbaar was. (Maar wat het écht betekende was dat hun optreden die dag succesvol was geweest). En voorzichtig zei ik: 'Jullie moeten toch wat hoger' (Met bieden dus). 'Ik kan niet hoger zingen', zei hij enigszins geïrriteerd. Tja, Vati werd heel snel moe en Mutter ook. Trouwens Claus en Bernard ook, heel verwonderlijk. Wij gingen niet te laat weg en hebben hen heel hartelijk bedankt. Alhoewel wij? Ik heb het aan Thea overgelaten. Zij De Vliegende Honneur 4
keek mij al een tijdje heel lang aan. Toen wij buiten waren proestte Thea het uit en zei dat ik in Oostenrijk toch niet zoveel had aan die wiskundeformules. Hoezo? Enfin, wij zijn nog steeds naar de dancing gegaan. Claus en Bernard waren, geloof ik, verhinderd. En dan nu: het doublet en de misverstanden die hierover kunnen ontstaan. Bridge
Het doubletkaartje bestond vroeger uit een informatiedoublet en een strafdoublet. Simpel toch? Daar is nu bijgekomen: het negatief doublet, het teruggekaatst doublet, het competitief doublet, het steundoublet, het lightnerdoublet, het uitkomstdoublet, doublet in de uitpaspositie en wellicht nog meer. Je begrijpt dat je wel een heel goed ingespeeld koppel moet zijn om al deze doubletten goed te interpreteren als je deze hebt afgesproken. Ik beperk mij tot het informatiedoublet, het negatieve doublet en het doublet in de uitpaspositie. (zeker niet volledig). Toen ik net begon met bridgen met mijn eerste partner vond ik het heel moeilijk als partner gewoon een kleur noemde na een informatiedoublet van mij. Wat heeft partner? Kijk:
W 1♦
N dbl
O pas
Z ??
Oost past en partner zuid biedt 1♠ Wat heeft partner? Ja, een vierkaart schoppen of meer, maar hoeveel punten?
a)
♠ B853 ♥ 1074 ♦ 932 ♣ B65
b)
♠ H965 ♥ V104 ♦ A83 ♣ 832
Als partner zowel met hand a) als met hand b) 1♠ biedt, weten wij niet waar we aan toe zijn.Wij hebben nu de afspraak dat partner vanaf een punt of 8/9 een sprong doet. Dus 2♠ biedt met hand b). LET OP: dit is anders dan een sprongbod op partners opening. Kan gewoon een vierkaart zijn. NZ weten dan dat zij de meerderheid der punten hebben. Biedt partner 1♠ dan belooft het minder dan 8 punten zoals bij hand a). Het negatieve doublet (wordt niet volledig beschreven, dat zou teveel zijn)
Partner noord opent met 1♣, oost 1♥, wij? Samenvatting a)
♠ AV108 ♥ H53 ♦ 732 ♣ B106
b)
♠ AV1083 ♥ H53 ♦ 72 ♣ B106
Partner heeft dus geopend en vanaf 6 punten mogen wij bijbieden (indien mogelijk). Beide handen bevatten de schoppenkleur. Kunnen wij nu onderscheid maken tussen een vier - of vijfkaart na dit volgbod van 1♥? Ja, met hand a) bieden wij doublet en met hand b) bieden wij 1♠. Een negatief doublet op een volgbod in een 'edele' kleur (edel is ♠/♥) belooft de andere hoge kleur en ten minste 6 punten waarmee wij gewoon zouden hebben geboden. Afspraak: Als wij na een 1♥-volgbod van de tegenstander een doubletkaartje neerleggen hebben wij een vierkaart schoppen en als we schoppen bieden (hand b) bezitten wij een vijfkaart. Partner kan dan met een driekaart mee direct steunen. Als er een volgbod van 1♦ komt kan het bieden van 1♠ bij ons 'gewoon' een vierkaart zijn. Als er een volgbod komt van 1♠ betekent ons doublet ten minste een vierkaart harten en ten minste 6 punten. Een hand waarmee wij zonder het schoppenvolgbod, 1♥ hadden geboden. Uitpaspositie
Dit was in Oostenrijk. De tegenstanders bieden:
N
O
Z
W
1♦ pas
pas
2♦
pas
Het strafdoublet en informatiedoublet zijn bekend. Bij een infodoublet van partner bied je een kleur met sprong vanaf 8/9 punten. Met minder bied je op het laagste niveau. In de uitpaspositie: dat is als jij zou passen en het contract op laag niveau zou worden gespeeld. Bied dan doublet als je de overige kleuren kunt verdragen. Niet dus als je tegenzit in hun kleur. Partner biedt kleur en als de tegenstanders er eentje hoger gaan dan zij zouden willen, pas je. Maak goede afspraken hierover met partner want misverstanden hoeven niet voor te komen met bridge. Maar Julia, wat had je het druk en wat had jij je best gedaan! En ik geloof best dat je heel mooi hebt gezongen. Tegenwoordig kijk ik wel eens naar Blauw Bloed, een programma over de vorstenhuizen in binnen- en buitenland. Claus, Bernard, Julia en Hendrik worden er meerdere keren getoond en genoemd. Youp van het Hek had een oudejaarsconference in 2004. Het jaar waarin onze prinses Juliana en prins Bernard zijn overleden. Hij vertelde dat hij niet begreep dat er zoveel mensen in de rij stonden bij de kist van Julia. 'Het lijkt wel of ik mijn moeder heb verloren' zeiden de passanten. En Youp maakte hen belachelijk. Bij Bernard zeiden de passanten dat het voelde alsof zij hun vader hadden verloren. Youp zei dat hij dat wél begreep. Het kon ook best hún vader zijn. Misverstanden dus. Zouden die zusters van de broers echt...? Ik wens jullie fijne feestdagen toe, zonder misverstanden, ach, het kruisje blijft toch wel bij je. En wellicht is het een goed voornemen voor 2009 een taalcursus te gaan volgen. Ik ben in september reeds gestart. Doubleren is: contrer en optreden: se produire. (Zie het misverstand in Oostenrijk). Ja, ik ben nu al tevreden met deze kennis. Marja Kleinherenbrink
Als oost nu ook past, spelen NZ 2♦. Maar...zij gaan niet verder dan 2♦. En nu? Laten wij de tegenstanders 2♦ spelen? Uiteraard wel als je een vier- of vijfkaart tegenhebt. Maar bedenk dat zij op 2♦ passen. Het spel zal ongeveer 20-20 (punten) zijn en dan heeft partner ook iets. Bied, bied, bied (bijna) altijd in de uitpaspositie zeggen goede spelers! Dat betekent dat als je het doubletkaartje neerlegt je de andere kleuren kunt 'verdragen'. Partner biedt en als de tegenstanders naar het drieniveau gaan, pas je en hoopt dat zij er eentje te hoog hebben geboden. Dat was wat Hendrik in Oostenrijk deed. Een doublet op een fit bij ons (op laag niveau) en bied nog maar iets. Zij een fit, wij een fit! Julia bood niet meer (kan als je veel ruitens tegen hebt) maar gewoonlijk bied je nog een kleur. En dan moeten de tegenstanders beslissen of zij naar het drieniveau gaan.
De Vliegende Honneur 5
50 Procent (je..)
V
beterschap. Het zal ons niet weer overkomen. In het vervolg gaan we voor de manche of het slem. Top of flop. Nooit meer eindigen in die grauwe middelmaat. Blijf, ook in de toekomst, je straf uitspreken Rick.
orige week Donderdag scoorden Bep en ik precies 50%. Geen score om je voor te schamen. Of toch wel? Wat houdt het eigenlijk in 50 % en wat betekent het? Middle of the road, het glas is half vol of half leeg, de AVRO, De Telegraaf, risicoloos, het is vlees noch vis. Zo kan ik nog wel even doorgaan. We werden dus terecht veroordeeld tot het schrijven van een stukje. Maar we beloven
Bep en Jaap Scholten
Renault Nieuwendijk b.v. Aalsmeer Uithoorn Amstelveen Hoofddorp Badhoevedorp
Zwarteweg 93 Zijdelweg 53 Traviatastraat 2 Parellaan 11 Jan van Gentstraat 162-166
www.renault-nieuwendijk.nl De Vliegende Honneur 6
Tel. 0297-383080 Tel. 0297-563044 Tel. 020-4263950 Tel. 023-5627604 Tel. 020-6594200
Mijn partner Cyril
H
et zal in het jaar 1987 geweest zijn toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. We waren gezagvoerder bij Netherlines, een vliegmaatschappij die in het jaar daarop werd ingelijfd door de KLM. Af en toe werden we samen ingeroosterd voor een dagje vliegen en tijdens onze gesprekken op zulke dagen bleken al gauw onze hedens en verledens nogal wat overeenkomsten te vertonen. Behalve het vliegen hadden we vele jaren buitenslands gewerkt, we hadden kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd, er waren hobby’s waaronder……..bridge. Ik speelde al bij mijn plaatselijke club, maar Cyril zou Cyril niet zijn geweest als hij niet onmiddellijk de koe bij de horens had gevat en zo ontstond er een nieuw partnerschap, vanzelfsprekend bij de KLM bridgeclub. De eerste jaren van ons gezamenlijke bridgeleven verliepen met de nodige ups en downs en we betrapten elkaar zeer regelmatig op een ontstellend gebrek aan kennis van het spel. Zo hanteerden wij tot het bittere einde ieder een eigen signaleersysteem. Cyril was nogal avontuurlijk ingesteld en dat kwam tot uiting in zijn biedstijl. Aan de bridgetafel mocht hij graag nog net even eentje hoger bieden dan de tegenpartij; een toch al scherp gedoubleerd contract redoubleren was net iets voor hem. Dat deze avontuurtjes meestal teleurstellend, voor ons althans, afliepen leek hem niet zoveel te zeggen. Hij was competitief maar dus ook een goed verliezer. En slem bieden en maken was een grote kick voor hem.
Zijn vliegcarrière stokte en hij ging met vervroegd pensioen. Ondanks alles bleef hij doorgaan met zijn activiteiten; schaken, tennis, bridge en reizen en meer. En natuurlijk ondersteunde en begeleidde hij dochter Daphne zoveel hij kon. Gedurende zijn laatste jaren bleek dat ook zijn echtgenote Elzelien grote moeite had met het verwerken van het verlies van Jamie. Wij mogen aannemen dat deze jaren verre van gemakkelijk voor hem geweest zijn. Wellicht is dit voor ons voldoende reden om toch nog enigszins vrede te hebben met de veel te vroege en onbegrijpelijke dood van Cyril en zijn dochter Daphne.
En toen kwam die rampzalige dag waarop zijn zoon Jamie bij een verkeersongeval om het leven kwam. Ogenschijnlijk veranderde hij niet zo veel, maar vaak liet hij toch blijken hoe ingrijpend deze gebeurtenis in zijn leven was.
Henk van der Zee
50% Dinsdag, 13 januari Donderdag, 15 januari De Vliegende Honneur 7
Op de Dinsdag...
W
ij zijn de Dinsdagmiddagbridge in September al weer begonnen na ruim 3 maanden zomerreces. Het was weer even wennen maar nu we weer volop in de competitie zitten, is de zin in en het enthousiasme voor het bridgespel weer helemaal terug. Diverse leden moesten door ziekte of leeftijdsproblemen afhaken en zelfs is er vrij plotseling een van onze meest enthousiaste leden, de heer Klaas van den Bergh overleden. Echter er meldden zich spontaan 6 nieuwe leden aan, zodat het ledental weer op sterkte is. Vanaf de eerste speeldag in September is er gesproken over HET FEEST! nl ons 60-jarig jubileum. En nu ik dit stukje schrijf is het evenement net achter de rug. En wat was het geweldig! OK, er was wat erg veel geluid en voornamelijk de dinsdagmiddagleden zijn al wat ouder en zullen dat misschien niet aldoor even prettig hebben gevonden. Maar ja, je kunt het niet iedereen naar de zin maken en we kunnen best trots op onze leden zijn. Het viel me op dat veel van de dinsdagmiddagleden in de prijzen vielen, ikzelf incluis. Niet omdat ik het zo geweldig had gedaan, want ik was met partner een van de laatsten, maar toch! We hebben
toch een fijne bridgemiddag gehad. En nu weer op naar de Kerstdrive. Buitenstaanders denken dat het bridgen op een club van feesten aan elkaar hangt. En als je met plezier iedere week naar je clubmiddag gaat is dat ook eigenlijk zo. Het is maar hoe je het bekijkt. Waarschijnlijk wordt dit het kerstnummer dus ik maak van de gelegenheid gebruik iedereen Goede Kerstdagen en een goed einde 2008 te hebben. In 2009 gaan we weer gewoon verder. Betty de Jong
Mr R. van der Woude Advocaat en Procureur
Voor al uw vragen op arbeidsrechtelijk gebied: -
Arbeidsrechtelijke clausules Arbeidsvoorwaarden / CAO Functiewijziging / reorganisatie / ontslag Reïntegratie Bemiddeling / mediation Pensioen Medezeggenschap Of voelt u zich gewoon ‘down’ gespeeld?
Neem vrijblijvend contact op. Mijn jarenlange ervaring in het arbeidsrecht staat borg voor een gedegen advies tegen een fatsoenlijk tarief.
Mr. Rienk van der Woude Schokkerspad 48 1081 KS Amsterdam
Tel: 020-642-5367 Fax: 020-642-5304 GSM: 06-51513748
[email protected]
De Vliegende Honneur 8
Even Voorstellen… ...Henny Heijnen Voluit is het Henriette Hubertine Bridgepartner van Sinds kort Guus Mantel. Wat is uw eventuele beroep? Ik werk in het Westfriesgasthuis in Hoorn, als hoofdanaliste, een leidinggevende functie van het Klinisch Chemisch Laboratorium. Wiens/wier baan zou u wel (tijdelijk) willen? Niemand! Welk boek kan u aanraden om te lezen? ∗ ∗ ∗ ∗
Pilaren van de aarde van Ken Follett De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafon Spiegels van de ziel van Khalil Gibran En vele andere die ik nu maar niet zal noemen het wordt anders een zeer lange lijst.
Welk gedichtje kent u uit het hoofd? Nou geen één eigenlijk, echter dit vind ik wel mooi:
Naast Joes mijn partner naar New Zealand of Canada voor een rondreis.
'Heb je ooit van de gezegende berg gehoord? Het is de hoogste berg ter wereld. Als je de top bereikt, koester je slechts een verlangen: af te dalen en te leven te midden van hen die wonen in het diepste dal. Daarom heet het de gezegende berg.'
Wat is uw meest favoriete CD?
Wat is/zijn uw hobby’s?
Naast wie zou u in het vliegtuig willen zitten en waarheen?
'Canciones de mi padre' van Linda Ronstadt.
Lezen, dansen, wandelen en paardrijden en lekker eten.
Wat eet u het liefst?
Vertel eens iets verrassends over uzelf.
Indonesisch (lekker pedis) en Chinees bovenaan de lijst, dat komt uiteraard door mijn roots. Verder lust ik graag Japans, de Bourgondische keuken en eigenlijk zijn er te veel lekkere keukens om op te noemen. Van alles dus!
Dat ik spannende activiteiten durfde te leren zoals paardrijden op mijn 42ste en skiën toen ik 46 was. Er wordt gezegd dat het leven begint bij 40, nou dit lijkt wel te kloppen. Ik heb er geen spijt van, ondanks de kriebels in mijn buik die ik telkens krijg als ik een rit te paard in de bossen of op het strand maak en als ik op de berg op de latten sta, is het toch een plezier om te doen. Als laatste is dat ik bridgen leerde en dat terwijl ik absoluut geen kaartster ben, ik hou er zelfs niet van. Ik was werkelijk door contracten en conventies 'hel' gegaan om dit vol te houden, want het scheelde niet veel of ik was gestopt. En nu ben ik lid van de KLM bridge club, dat is verrassend!
Welk tv-programma mist u zelden? Ik probeer in ieder geval dagelijks het journaal te volgen, maar een goede SF of fantasy serie probeer ik wel te volgen, ik ben er dol op.
De Vliegende Honneur 9
Op de Klapstoel van Abspoel Eric Missotten
E
ric wordt op 30 augustus 1951 geboren in Schilde, een dorpje bij Antwerpen. Hij heeft een zus die een jaar ouder is en twee broers, een en twee jaar jonger. Ze spelen veel met elkaar en maken af en toe ook wel ruzie. Het merk 'Volvo' speelt in het gezin een belangrijke rol. Opa van moeders kant is vlak na de oorlog de eerste importeur van dat merk in België. Hij werkt hard, maar het is geen commerciële man. Als klanten die een truck kochten 's nachts bijvoorbeeld een lekke band hebben gaat hij erheen en repareert die band. En geheel gratis, want dat beschouwt hij als service. Met zo'n instelling krijg je geen goed renderend bedrijf van de grond. Volvo Zweden is dan ook niet tevreden met zijn resultaten. Men kiest een nieuwe importeur in Brussel en opa wordt dealer voor de provincie Antwerpen. Erics vader, pas begonnen bij Volvo, leert via het filiaal in Antwerpen Erics moeder kennen. Ze trouwen, Erics vader neemt de zaak in Antwerpen over en maakt er een grote, succesvolle onderneming van. Pa heeft wél gevoel voor commercie en is een goede organisator. Eric lijkt op zijn vader: hij kan goed organiseren maar is nog niet zo commercieel. Hij heeft meer op met financiën en management. Erics moeder is erg sportief. Ze zwemt enthousiast en doet veel aan atletiek op hoog niveau in haar jonge jaren. Als ze wat ouder wordt, legt ze zich toe op carting. Het racen in die kleine autootjes is dan behoorlijk populair bij onze zuiderburen en mama is daarin jarenlang de onbetwiste kampioene van België. Ze komt ook met een groot artikel in de Libelle: 'De dame in het rood'. Ze heeft namelijk een rode overall, een rode helm en een rode cart. Daarom rijdt Eric zelf sinds het overlijden van zijn moeder altijd in een rode Volvo. Eric groeit op in een gewoon, gezellig, Belgisch gezin. En katholiek, want: 'Allez, alle Belgen zijn katholiek, hè,' aldus Eric. Hij is uiteraard gedoopt, daarna volgen eerste communie, plechtige communie en het 'vormsel'. De lagere school kent veel godsdienstlessen en de kinderen moeten er de hele catechismus uit hun hoofd leren. Maar aan het eind van die schoolperiode gaan de kinderen 's zondags buiten spelen in plaats van verplicht naar de kerk te gaan, terwijl hun ouders uitslapen. Na een tijdje wordt het kerkbezoek geheel gestaakt en hun ouders hebben daar vrede mee. De Vliegende Honneur 10
De lagere school doorloopt Eric probleemloos. Hij gaat bij de padvinderij: eerst bij de 'wolven' en daarna bij de 'scouts'. Hij voetbalt veel en later is hij keeper bij FC Brasschaat. Op het atheneum speelt hij enthousiast basketball. Hij blijft een jaar zitten, maar het jaar daarop wordt hij meteen eerste van zijn klas. Hij houdt zich niet bezig met kunst en creativiteit. Het gezin gaat op vakantie met 'Clubmed', vaak naar voormalig Joegoslavië. Anno 1963 zijn de accommodaties nog ronde hutjes van stro, een betonnen vloer en twee kale bedden per hutje. Het komt neer op veredeld kamperen. In de oorlog heeft Erics vader in Engeland bij de Royal Air Force gediend. Hij is daar bevriend geraakt met een IJslander, die ook 'in Volvo is gestapt'. In 1966 gaat het gezin dan ook naar IJsland en toert daar een maand rond in de VolvoLaplander van die bewuste vriend. Eric: 'Nou, dan heb je de smaak wel te pakken. Die reis heeft zoveel indruk gemaakt, die zal ik nooit vergeten. Op 15-jarige leeftijd, de grens van de pubertijd, zie je al veel, snap je veel en ben je erg ontvankelijk voor nieuwe indrukken.' In conflict met papa Erics zus bezoekt dezelfde middelbare school, maar gaat daarna meteen werken. De twee andere broers hebben hun school niet afgemaakt en zijn eerst in dienst gegaan. Dat is gunstig voor Eric, want hij wil graag studeren en regelt buiten zijn ouders om vrijstelling wegens broederdienst. Als zijn vader ervan hoort wordt hij woedend. Hij kan toch al niet zo goed overweg met zijn eigenzinnige puberzoon en gooit hem nu het huis uit. Achteraf heeft Eric wel begrip voor zijn vader. Hij legt uit: 'Mijn grootvader van vaders kant is jong gestorven aan een schotwond uit de eerste wereldoorlog. Na zijn middelbare school moest mijn vader meteen de kost gaan verdienen. Want hij had nog een veel jongere broer en zus en er was in die tijd geen bijstand in België. Mijn vader werd dus opeens plaatsvervangend hoofd van een gezin. Dus was hij op jonge leeftijd al serieus en een keiharde werker. En reken maar dat hij in de oorlog bij de Royal Air Force ook het een en ander heeft meegemaakt. Na de oorlog moest hij vervolgens op eigen kracht weer een bestaan opbouwen. Dat maakte hem streng en autoritair. Op 16-jarige leeftijd, in 1967, de hippietijd, ging ik me afzetten tegen mijn vader. Tot zijn grote ergernis kweekte ik een baardje, had lang haar en droeg alternatieve kleding. Toen ook nog uitkwam dat ik niet in dienst ging, was dat voor hem de laatste druppel. Ik had iets buiten hem om geregeld wat hij niet meer kon terugdraaien. Toen moest ik weg.' Eric vervolgt: 'Tja, pa was autoritair en soms moeilijk, maar verder wel OK. Hij was recht door zee en materieel gezien hadden we het goed. Alles werd echter door hem bepaald. Gelukkig was er ook mijn moeder. Zij was een lieve, zachtaardige vrouw, die gezelligheid en sfeer wist te scheppen. En alle deuren van ons huis stonden altijd voor iedereen open. Mijn ouders hadden veel vrienden en kennissen dankzij Volvo, maar ook vanuit de carting-wereld. Mijn vader
was tevens 'koersdirecteur' op Francorchamps. Daarnaast was hij sportdirecteur van de Belgische Automobielclub. In die functie organiseerde hij tal van races en via dat circuit kenden mijn ouders ook veel mensen. Als pa en ma een feestje gaven, kwamen er minstens 100 mensen over de vloer. Mijn moeder deed alles zelf: ze organiseerde het hele feest, ze was een geweldige kokkin en arrangeerde prachtige dinertafels. Wij kinderen mochten altijd helpen in de keuken, bij de bediening en bij het opruimen. Dat deden we graag, want we hielden allemaal van haar.' Toch gaan studeren Als Eric ruzie krijgt met zijn vader heeft hij de middelbare school net afgerond. Met zijn beste vriend schrijft hij zich in voor Nijenrode. De vriend wordt toegelaten, maar Erics inschrijving komt te laat. Dus heeft hij eerst een jaar diverse baantjes, onder meer bij een bollenbedrijf in Hillegom. Hij woont dan in Nederland bij Caridad, zijn jeugdliefde. De familie zet pa intussen onder druk om zijn zoon weer in huis te nemen. Eric wil alleen thuiskomen als hij mag studeren. Uiteindelijk keert hij terug, mag gaan studeren en begint op Nijenrode. Hij heeft er een fantastische tijd. Hij verblijft er zoals iedereen twee jaar intern. Het derde jaar kan hij via een uitwisselingsprogramma naar Amerika. Aan de University of Georgia wordt hij 'bachelor' in business admi-
dy beslaat meer dan 50 pagina's tekst. Dat gaat het hele jaar zo door, dag in, dag uit. Natuurlijk verdeelt men in elke groep het werk onderling, maar het is toch heel zwaar. Je kunt er niets anders naast doen, zelfs geen boek lezen. Na een jaar haalt Eric het felbegeerde diploma en ligt de financiële wereld voor hem open. Caridad Eric is 18 als hij, voordat hij gaat studeren, een meisje leert kennen dat een belangrijke rol zal spelen in zijn leven. Ze zit in de klas van zijn jongste broer en heet Caridad. Zij is 16 en heeft een Antilliaanse moeder en een Nederlandse vader. Zeven jaar lang hebben ze een intense relatie. Zij is Erics eerste, heftige jeugdliefde. En die houdt stand, ondanks de ernstige problemen die Caridad heeft met haar heksachtige stiefmoeder. Op een bepaald moment vlucht ze naar Nederland. Eric reist haar achterna en ze gaan samenwonen vlakbij Hillegom. Hij biedt een luisterend oor inzake de problemen met haar ouders en zij vangt Eric op, als hij niet meer thuis mag komen. Dat schept een sterke band tussen hen beiden. Uiteindelijk kiest zij een eigen weg en gaan ze uit elkaar. Maar ze zijn nog steeds goed bevriend. Caridad woont nu in het Caraïbisch gebied en Eric heeft nog steeds contact met haar, vooral via internet. De eerste baan, getrouwd en kinderen
nistration, te vergelijken met het kandidaatsexamen bedrijfskunde in Nederland. Na Amerika gaat hij naar Frankrijk met Boudewijn van Rompu, een vriend van Nijenrode. Daar gaan ze één jaar studeren aan het INSEAD in Fontainebleau. Dat is waarschijnlijk de beste managementopleiding ter wereld. Er is dan ook een pittig toelatingsexamen. Elk jaar studeren daar zo'n 120 studenten uit 20 verschillende landen. Van de lessen wordt 60% in het Engels, 30% in het Frans en 10% in het Duits gegeven. Erics Frans is uitstekend, omdat zijn vader Franstalig is. Eric is dus tweetalig opgevoed. INSEAD duurt een jaar. De studenten wonen op kamers in de buurt. Later huren Eric, Boudewijn en diens eerste vrouw een mooi buitenverblijf. Dat kunnen ze met zijn drieën nét betalen. Het is wel een zware studie. 's Morgens om acht uur beginnen en dan zijn er lessen tot 's avonds zes uur. Dan even eten en daarna gaat men weer door in werkgroepjes van acht personen. Gemiddeld moet elke werkgroep vier casestudies voorbereiden voor de volgende dag en elke casestu-
Na INSEAD wil zijn vader graag dat Eric hem later opvolgt in de zaak. Eric lijkt dit echter geen goed idee, gezien zijn moeizame band met pa. Caridad en veel van zijn Nederlandse vrienden wonen dan in Amsterdam en hij wil dichtbij Caridad blijven. Tevens wil hij ervaring opdoen in Nederland en zonodig kan hij later dan altijd nog naar België. Hij begint in 1976 bij de ABN in Amsterdam. In een klein team economen analyseert hij rentemarges en doet op basis daarvan voorspellingen. Op den duur vindt hij het daar een beetje 'stoffig'. Hij stapt over naar een Frans softwarebureau in Amsterdam. Dat bureau bouwt informatiesystemen voor managers van grote bedrijven. Dáár heeft hij leren verkopen. In het begin moet hij al die software leren kennen. Daarna moet hij directies van grote bedrijven bellen en trachten de systemen te verkopen. Negen van de tien directeuren gooien de hoorn erop als Eric belt, maar aan degenen die toehappen wordt leuk verdiend. En bij elke succesvolle verkoop ontvangt Eric een dikke bonus. Na drie jaar kan hij een verkoopverhaal overtuigend brengen en wil hij terug naar zijn eigen vakgebied: management en financiën. Hij wordt controller bij Bull computers. Dat is precies wat hij wil: financieel management bij een middelgroot bedrijf, in nauwe samenwerking met de commercie. Hij werkt er negen jaar met veel plezier.
Vlak na zijn overstap naar Bull trouwt hij in 1980 met Anneke, de 'ex' van zijn vriend Boudewijn. Ze beginnen samen in een appartement, later gaan ze op Bolestein wonen in Buitenveldert. Na negen jaar gaan ze uit elkaar. Dan leert hij Ilse kennen bij Bull, ze trekt bij hem in en ze trouwen in 1991. Uit dit huwelijk worden twee kinderen geboren: Annick in 1991 en Robin in 1992. Inmiddels zijn ze 17 en 16 (Vervolg op pagina 12)
De Vliegende Honneur 11
(Vervolg van pagina 11)
jaar oud en met beiden heeft Eric een uitstekende band. In 1991 gaat hij tevens weg bij Bull, omdat een jonge directeur zijn verdere carrière in de weg staat. Eric is dan 40 en het lijkt hem verstandig om nog één keer te veranderen. Hij wordt financieel directeur van de RAI. Eric: 'De RAI was de spannendste, leukste én drukste baan die ik ooit heb gehad. Ik werkte boven de Europa-hal en dat was zo grappig: al die levendigheid van de beurzen zag ik continu, terwijl ik er financiële rapportages van maakte. Het mooiste was de Motor-RAI, als al die bezoekers op hun motoren met oorverdovend lawaai een voor een langs mijn raam reden.' Werken, werken, werken, totdat…. De RAI staat aan het begin van een enorme expansie en de Algemeen Directeur (AD) en Eric zijn de motor achter deze groei. Eric vertelt: 'Ja, we hebben dat eigenlijk samen gedaan. In de periode 1996 -1999 heb ik ruim 70 uur per week gewerkt. We hebben in die tijd wereldwijd zo'n 40 ondernemingen overgenomen. Bijvoorbeeld een internetbeurs. De eigenaar en het personeel kopen we uit en na een paar jaar zetten we onze eigen mensen erin. Ook een grote organisator van vakbeurzen in Engeland nemen we over. Zelf organiseren we tevens tentoonstellingen in Singapore, Turkije en Zuid-Afrika. Dat concept kun je 'uitrollen' naar nog veel meer landen, mits je daar de juiste mensen hebt en de controle behoudt. Dat uitbreiden ging op een bepaald moment te snel. Op het laatst zijn er geen managers meer om het allemaal in goede banen te leiden. Dan word je aan alle kanten beduveld. Ik zie dat in '97 gebeuren en roep: we moeten pas op de plaats maken!' Maar de eigenzinnige AD heeft grootheidswaanzin gekregen en gaat toch door met uitbreiden. In 1998 begint Eric de commissarissen te waarschuwen: als we zo doorgroeien, verliezen we de controle. Deze waarderen dit en, tegen de zin van de AD in, benoemen ze Eric een jaar later tot 'statutair directeur'. Hij mag nu het woord voeren in hun vergaderingen en brengt zo boven tafel wat er allemaal misgaat. Vervolgens maakt de AD buiten Eric om een 'deal' met de Raad van Commissarissen: Eric moet weg. Als tegenprestatie zal de AD daarna loyaal meewerken aan een nieuw project. Het is dan september 2000 en Eric wordt 'opgeofferd'. Eric: 'Het was een gemeen spelletje tussen de AD en de Raad van Commissarissen. Na korte tijd werd de AD er trouwens zelf ook uit gewerkt. Het was een machtsspel en daar doe je niks tegen. Ik kreeg uiteindelijk dankzij mijn advocaat een mooi bedrag mee, maar emotioneel en geestelijk helpt dat niks, echt helemaal niks. Je bent 'down and out' en zit met een enorme kater.' In mei 1999 is Eric ook bij Ilse en de kinderen weggegaan en in augustus 2001 is de scheiding officieel. Eric: 'Rondom het millennium voltrok zich voor mij een rampjaar en belandde ik in een zwart gat, het dieptepunt van mijn leven.' Zat je werkloos thuis? Eric: 'Ik was weggegaan uit Bolestein en had dus geen huis meer. Ik logeerde in hotels en bij mijn vader in België. Ook woonde ik even in de flat van George van Ouwerkerk. Daarna had ik een tijdelijk onderkomen in de Scheldestraat gevonden en vervolgens verbleef ik in een flat in Amstelveen. Gevoelsmatig voelde ik me heen en weer geslingerd. Aan de ene kant wilde ik terug De Vliegende Honneur 12
naar mijn kinderen, want ik was nog niet officieel gescheiden. Anderzijds kon dat niet, omdat het tussen Ilse en mij niet goed meer ging.' Werk en ontspanning: een betere balans Hoe lang duurde dat? Eric: 'Het duurde lang. In september 2000 kreeg ik dus te horen dat ik per direct bij de RAI weg moest. En pas in augustus 2001 heb ik mijn huidige woning gekocht in Westwijk en kwam het keerpunt. Ik werd toen 50 en ben met George in Schotland gaan wandelen. Dat was een leuke vakantie en ik begon mezelf te hervinden. Maar eigenlijk ben ik pas écht weer een beetje 'tot leven gekomen' in april 2002. Ik ging toen met vakantie naar Boudewijn in Vietnam. Die werkte daar voor Heineken. Na die reis ben ik zelf ook weer gaan werken als financieel interim -manager via mijn eigen eenmansbedrijf. En zo ben ik langzamerhand weer uit de put omhoog gekrabbeld.' Erics eigen bedrijfje gaat ondertussen steeds beter lopen. Hij krijgt de nodige contacten en cliënten, vooral dankzij KPMG. In april 2002 vraagt men Eric een 'financiële klus' te doen bij de Jaarbeurs in Utrecht. Hij krijgt er ruim de tijd voor en hij wordt goed betaald. Daardoor komt er weer rust in zijn bestaan. Vervolgens krijgt hij een vast contract bij de Jaarbeurs voor zo'n 30 uur per week. Daarnaast heeft hij nog zijn eigen bedrijfje en tevens wat commissariaten. Ook is hij 'mediator': een conflictbemiddelaar, die door zijn manier van vragen de emotionele spanning tussen partijen wegneemt. Meestal betreft dat bedrijfsmatige geschillen, maar in zijn kennissenkring heeft hij ook wel eens bemiddeld bij echtscheidingen. Hij zou dat meer willen doen, maar dat valt moeilijk te combineren met zijn Jaarbeurswerk. En hij wil geen vrije tijd inleveren, want die heeft hij hard nodig voor zijn kinderen, zijn privé-leven en zijn huishouden als vrijgezel. Verder besteedt hij veel tijd aan vakantiereizen. Eric: 'Kortom, ik heb een heerlijk leventje. Kijk, als interimmanager verdiende ik heel veel geld. Dat is nu minder het geval, maar ik heb wel een bepaalde rust en mijn leven op orde. En ik heb mijn vrije tijd. Ook geef ik soms nog wel eens financiële cursussen. Maar ik wil nooit meer zo hard werken als ik bij de RAI deed. Ik zie nu wél mijn kinderen opgroeien en heb tijd voor ze bij hun overgang naar volwassenheid. Er is natuurlijk wel een omgangsregeling, maar ze zijn hier gelukkig graag en vaak. En ik heb ook goed contact met Ilse, hun moeder, die inmiddels een andere vriend heeft, maar daar kan ik het ook uitstekend mee vinden.' Hobby's, zakelijk en privé Wat mis je nog in je leven? Eric: 'Persoonlijk, dat ik geen muziekinstrument bespeel, dat zou ik graag gewild hebben. Zakelijk gezien denk ik wel eens het volgende. Waar ik mee bezig ben, dat doe ik in het algemeen goed. En ik word ook gewaardeerd. Maar of ik nou écht gedaan heb wat in mijn vermogen ligt, dat weet ik niet. Kijk, zoiets als mediation ligt veel meer op mijn weg. Ook opleidingen geven en coachen passen meer bij mij. Coachen, het begeleiden van mensen, zou ik heel leuk vinden om te doen. Als ik kijk naar mijn opleiding, werkervaring en inlevingsvermogen denk ik dat ik een heel goede coach zou zijn. Ook bij de Jaarbeurs vraagt men mij soms als bemiddelaar op te treden,
als collega-directeuren met elkaar overhoop liggen. Dan wordt Missotten erbij gehaald. Formeel kan dat eigenlijk niet, omdat ik de mensen ken en dus bevooroordeeld zou kunnen zijn. Maar ik ben iemand die altijd oplossingsgericht denkt en nooit aan het eigenbelang van betrokkenen. Ik houd mensen voor, dat ze straks weer samen verder moeten en dus iets constructiefs moeten bereiken. Daarin ben ik goed. Ik overweeg me meer op mediation te gaan toeleggen. Dan moet ik echter minder gaan werken bij de Jaarbeurs, anders wordt het weer een 50-urige werkweek en dat wil ik absoluut niet meer.' Eric leest veel en graag. Nog een hobby: lekker koken! Hij kookt het liefst om gezellig aan tafel te kunnen zitten met een stel vrienden en vriendinnen. Dat koken heeft hij vooral geleerd van Caridad. Eric legt uit: 'Op een bepaald moment woonden wij samen in een kraakpand in Amsterdam. Zij studeerde Frans en zat bij een dansschool. 's Avonds laat kwam ze vaak moe thuis en sleurde mij dan de keuken in om me snel het een en ander bij te brengen. Zo leerde ze mij koken. En als kind heb ik ook al meegekregen, wat er nodig is om 'een mooie tafel te maken', zoals wij in België zeggen. Die etiquette rond een chique diner daar zijn we mee opgegroeid.' Evenals zijn vader reist Eric graag. Vorig jaar is hij met zijn kinderen vier weken naar Canada gegaan en daarna nog naar Namibië met een groepje uit onze bridgeclub. En af en toe gaat hij naar Curaçao, beetje luieren bij de familie van Caridad. Zij komt dan ook en zo kunnen ze weer een aantal dagen samen optrekken. Andere hobby's zijn skiën, tennissen en hardlopen: drie keer per week zo'n zeven kilometer. Eric: 'Dat is mijn uitlaatklep. Uit onderzoek is gebleken dat mensen die hardlopen ook geestelijk beter in vorm blijven, dus de combinatie van hardlopen en bridge is perfect, als je wat ouder wordt. En mijn kinderen willen dat ik heel oud word.' Bridge Zijn vader heeft een hekel aan spelletjes en zeker aan kaarten. Eric leert dat echter van zijn oma. Die heeft een kaartclubje en daar mag Eric wel eens invallen. Ze spelen geen bridge maar Wieze en Kingen. Dat zijn leuke spelletjes. Zijn moeder speelt graag Scrabble en is daar erg goed in. Eric speelt graag met haar. Eric leert pas bridgen op het INSEAD met Boudewijn en Anneke. Ze spelen 'huis-tuin-enkeuken-bridge' met vrienden. In de negen jaar dat Anneke en hij samen zijn, bridgen ze met haar ouders, met vrienden en op de tennisclub Return. Eric raakt echt geïnteresseerd in bridge, koopt er boeken over en leest die grondig. Hij verbetert zo zijn spelpeil, maar heeft nooit les gehad. In 1989 vraagt zijn tennismaatje Theo Schakel hem om samen bij de KLM te gaan spelen. Als Theo bij onze club vertrekt, gaat Eric met Jopie Snijders spelen en daarna met Marijke Sieverts. Daar heeft hij 10 jaar mee gespeeld en hij speelt nog steeds met haar op
zaterdag 'bij Bert' op de tennisclub. Van 1998 tot 2004 speelt hij ook bij bridgeclub 'HOK'. Dat is een van de sterkste clubs van Nederland, evenals 'Modalfa' en 'Crash'. Bekende bridgers als Kees Tammens, Jan van Cleeff, Cees Sint en Wubbo de Boer spelen daar ook. Men speelt er wel eens 'Zwitsers viertallen'. Dan spelen zes of meer paren tegen zes of meer andere paren. Zo speelt Eric onder meer tegen de paren Bep Vriend-Anton Maas en Wubbo de Boer-Bauke Muller. Word je dan niet 'afgeslacht'? Eric: 'Natuurlijk, maar je leert er wel van. Vaak delf je het onderspit, maar we hebben ook wel eens redelijk tegen hen gescoord. Dat geeft veel voldoening, maar het gebeurde uiterst zelden.' Na Marijke speelt hij bijna twee jaar weer met Theo Schakel om samen nieuwe dingen uit te proberen. Maar dat komt niet uit de verf, dus speelt hij nu bij ons met Ank de Zwart. Daarnaast speelt hij met Hans van Dam bij bridgeclub Nieuwer Amstel. Eric: 'Dat 'samen iets opbouwen' is minder belangrijk geworden, ik speel nu liever gewoon met een leuke partner. Graag wil ik blijven concurreren met de goede paren in de A-lijn, maar een deel van de ambities is weg. Plezierig spelen is mijn doel geworden.' Bridge heeft meerdere facetten Hoe houd je het partnerschap goed? Eric: 'Niet zeuren over een spel tijdens dat spel. Als er iets niet goed ging, even opschrijven en er later over praten. En als je zelf iets verkeerd deed, zo snel mogelijk 'sorry' zeggen. Wacht niet tot je partner met kritiek komt! Als je op een avond 24 spellen speelt, maak je minstens 24 fouten. Waarvan je er zo'n 20 zelf niet eens ziet.' Is dat niet wat veel, 24 fouten per avond? Eric: 'Nee, dat is zo, absoluut! Als je dat nou weet, wordt dat ene foutje van je partner toch veel minder belangrijk? Bij HOK fungeerde Kees Tammens vaak als coach. Hij liep rond en kwam soms achter je staan. Als je een bepaalde kaart wilde bijspelen, begon hij te lachen. In je verwarring pakte je snel een andere kaart om bij te spelen. Dan begon hij nog harder te lachen. Als je dus denkt goed te bridgen, nou vergeet het maar! Dat kunnen wij niet, wij maken gewoon héél veel fouten. Dus al die discussies met je partner, waarbij jouw uitleg vaak ook nog verkeerd is, hebben totaal geen zin. Zelf heb ik veel geleerd van de verhalen van Terence Reese in het bridgeblad. Die gingen over een abt en zijn monniken die bridge spelen. Daarin komt naar voren hoeveel invalshoeken er op één spel zijn, echt ongelooflijk veel! Hij laat ook mooi zien: Noord denkt dat hij gelijk heeft, Zuid denkt hetzelfde, Oost en West idem. Ieder heeft een ander verhaal en elk verhaal bevat een kern van waarheid. Dat vind ik interessant. Ook de verhalen van Marja Kleinherenbrink in ons clubblad lees ik trouwens met veel plezier.' Eric vervolgt: 'Hoe vaak maak je niet je contract, omdat je zo verschrikkelijk geholpen bent door je tegenstander, zodat (Vervolg op pagina 14)
De Vliegende Honneur 13
(Vervolg van pagina 13)
het niet je eigen verdienste is? We krijgen meer cadeautjes dan dat we zelf scoren. Pas als je bij optimaal tegenspel je contract maakt kun je van eigen verdienste spreken. Dat is niet erg, want iedereen heeft ongeveer datzelfde niveau. Niks aan de hand, zolang je dat beseft en niet eigenwijs aan je partner gaat uitleggen dat hij of zij het zo verkeerd deed. Als je dat inziet, word je ook rustiger en kun je meer begrip opbrengen voor de fouten van je partner. Overigens, eerlijk is eerlijk, dat is wijsheid opgedaan in de loop der jaren, want vroeger mopperde ik ook zeker wel eens.' Erger je je wel eens aan je tegenstander? Eric: 'Ja, als je aan het uitspelen bent en een tegenstander je steeds blijft aankijken.'
Rick is zijn opvolger. Eric: 'Na 20 jaar is het bridgen op donderdagavond voor mij ontzettend vertrouwd geworden en, zoals gezegd, ik ken hier heel veel mensen. En hij besluit, lachend: 'Ik ben er zo ongeveer aan verslaafd geraakt en kan bijna niet anders meer. Ik zou dat ook heel duidelijk missen, bridge op donderdagavond.' Hans Abspoel
Eric doet bijna nooit mee aan kroegendrives. Dat vindt hij minder leuk. Zandvoort is een uitzondering, omdat hij daar met een grote groep aan meedoet en dat geeft gezelligheid, zowel vooraf als na afloop. Eric: 'Maar tijdens het spel zit ik met mensen aan tafel waar ik niks mee heb. En áls je soms leuke tegenstanders treft, ben je ze daarna meteen weer kwijt. Nee dat soort drives is niet mijn tak van sport.' Vind je het leuk op onze club? Eric: 'Ja, mede omdat ik veel mensen ken. Ik heb eigenlijk maar één bezwaar: de regels en puntentelling bij afzegging vind ik echt niet meer van deze tijd. Dat doet geen enkele club meer op die manier. Marja, Charles Valent en ik hebben daarover een goed rapport opgesteld en de wijze waarop daarop is gereageerd vind ik heel teleurstellend. Ik zou het dan ook erg waarderen als bestuur en TC daar nog eens op terug zouden willen komen.' Eric speelt al bij ons sinds 1989. Hij is jarenlang voorzitter van de TC geweest en dus tevens bestuurslid van onze club.
Schoonheidssalon Gezichts- en lichaamsbehandeling Acné-harsbehandeling Aroma-therapie
CECILIA
Dep. Imedeen Pedicure Dr. R.A. Eckstein Bio cosmetic De Vliegende Honneur 14
Behandeling volgens afspraak Gaasterland 13, Amstelveen Tel. 020 - 6433962
Jubileum KLM Bridgeclub
W
e wilden niet maar moesten toch. Kunnen we dan toch wel een beetje bridgen? KLM Bridgeclub 60 jarig jubileum in het Dorint Hotel Schiphol Oost. Feestgedruis. Welkom. Heerlijke Amuse. Het intro (thema) voor deze avond was: 'Ik hou van Holland' en verdere Amsterdamse en Hollandse liedjes. Allereerst werden welkom geheten het oudste lid Roeltje en ons altijd goed uitziende erelid Bep. Gememoreerd werd dat Roel met vrienden deze gezellige club heeft opgezet. Als een bom kwam het lied 'Ja zuster, Nee zuster' binnen, direct sfeer bepalend voor de hele avond. Het clublied werd gezongen door Marianne, Sonja en Annemiek: 'Oh, oh wat een club'. Mocht je het nog een keer willen zingen, dan volgt hier de tekst: Iedereen kon dit binnen 5 minuten meezingen. Oud en jong
zit van binnen'. En wie is het daar niet mee eens. Wij wel natuurlijk. Welkom werd verder geheten Onze Koningin Bea. Zij gaf een toespraak over onze bridgeclub. Speciaal ook aandacht voor onze mutsenclub van de KLM bridgeclub. Daarna kregen we uitvoerig liedjes te horen van André Hazes en de stemming steeg enorm. Handtekeningen werden op blote buiken, uitgereikt etc. Wat moet dat een geweldig gevoel zijn!! Er werden koeien gemolken, 'Brandend zand' kwam om de hoek, wat een spektakel. Tenslotte werd vóór het hoofdgerecht, Jo van de Pol geridderd tot kapitein. De foto’s spreken voor zich en hebben geen verhaal meer nodig. Jo, was in haar nopjes zoals iedereen haar kent. Wat was het origineel wat Henk van Kesteren deed, met de kaarten in zijn hand!!! Sugar Lee Hooper, kwam natuurlijk met haar geweldige hit. 'Dol op een Man' Daarna kwamen de Andrews Sisters, jammer dat ze deze
bijzondere avond niet bij stem waren. We hopen natuurlijk ze binnenkort als nog live te horen. Tussendoor werd er natuurlijk gedanst (en veel teveel gedronken?!?!) Het bal werd geopend door het oudste en jongste lid van KLM bridgeclub en al snel was iedereen op de dansvloer te vinden. Dat wij, Tineke en ik, dit mee mochten maken, dankzij of ondanks onze geweldige score mochten wij dit verhaal schrijven. Wij zijn zeer vereerd en onze naam zal eeuwig in de annalen vermeld staan. Tineke Pruim Henny Vonk
herkenden zich in dit fantastische lied. Vervolgens kwam Riet Versteegen (86 jaar) van de dinsdagmiddagclub en liet ons inzien dat we mooi zijn zoals we zijn. De tekst van het verhaal was namelijk: 'Toen de eerste rimpels kwamen...'. De teneur van dit verhaal was: 'schoonheid De Vliegende Honneur 15
Christmas long ago and far away
H
et heeft mij heel veel jaren gekost om aan kerst in Nederland te wennen. Pas met opgroeiende kinderen in de jaren tachtig ben ik het gaan appreciëren. Toen ik zelf jong was en in Engeland woonde heb ik heel vage herinneringen aan kerstfeesten bij mijn grootouders, de ouders van mijn moeder, die een groot vrijstaand huis hadden in Bristol. Die herinneringen zijn van drukke dagen in en rond dat huis met mijn drie jongere broers en oudere neven en nichten allemaal met elkaar aan het stoeien. Een kerstboom was er wel bij, dacht ik, maar van cadeaus kan ik niets herinneren. Ik zou niet durven zweren dat deze herinneringen juist zijn. De familie van mijn moeder was passief Anglicaans: zij gingen naar de kerk om te trouwen, om de kinderen te dopen en om te begraven, maar verder deden zij er niets mee. De familie van mijn vader was atheïstisch al generaties lang. Hoe zij dat voor mekaar gekregen hadden als zeer arme landarbeiders in Wales in de negentiende eeuw is mij nog een raadsel; de armen zijn meestal de trouwste slachtoffers van de kerk. In ieder geval, met zo een combinatie van achtergronden had kerst natuurlijk voor ons geen enkele religieuze betekenis. Het was een heiden natuurfeest; de winter zonnewende; tijd om aan lente te denken met als vooruitzicht langere dagen, zonneschijn en de opleving van de natuur. Na de kerst van 1951, toen ik net mijn negende jaar bereikt had, kondigden mijn ouders aan dat wij naar Nieuw Zeeland zouden emigreren. Voor mij en mijn broers betekende dat bericht op dat moment helemaal niets, totdat wij hoorden dat de reis per een heel groot schip zes weken zou duren en dat er geen school aan boord was. Tijdens de reis zou het mooi weer zijn en wij zouden de evenaar passeren en er was een zwembad en heel veel spelletjes te doen en alles van winkels tot een bioscoop. Het zou zes weken extra zomervakantie betekenen plus nog eens een tijd in Nieuw Zeeland voor dat mijn vader werk gevonden had, wij wisten waar wij gingen wonen en ook nog scholen gevonden hadden. Waarschijnlijk zouden wij twee tot drie maanden vrij zijn: FEEST, dus! Op 25 maart 1952 gingen wij in Southampton aan boord van de MS Rangitiki onderweg naar de andere kant van de aarde. De Rangitiki was één van drie grote (voor die tijd) passagiersschepen die per reis rond 500 Engelse en Nederlandse migranten naar NZ vervoerde. Zij opereerden vanaf na de oorlog tot in de zestigerjaren. Die schepen hadden een vaste route: Rotterdam, Southampton, Curaçao, Panama, Pitcairn, Wellington, Christchurch en terug. Voor ons vier jongens was zo een reis één groot avontuur. Het volgende is van The Taylor Chronicles: We left Southampton heading south-west across the Atlantic for Curaçao and I do not remember thinking anything, De Vliegende Honneur 16
since we were so busy exploring the ship. It had shops and restaurants and bars and swimming pools and games decks and lifeboats and endless stairs and passageways and even a cinema. It was fun and one day just blended into the next: a life of luxury, leisure, swimming, playing deck games and enjoying the sunshine and sea air. The first stop was Curacao, where we went ashore for a few hours. I can remember the heat, lots of oil storage tanks and a black man (first I had ever seen, probably) who told me not to play with the plants along the side of the road because some were poisonous. Not long hereafter we reached Panama. Now this was interesting: we were leaning over the railing watching schools of sharks which swam right alongside. They went with the boat into the first lock and into the second, but we lost them thereafter. There was lock after lock taking this enormous ship up and up, then it sailed across Lake Gatun and finally lock after lock taking it back down till we got out into the Pacific: 80 kilometres of canal to save going several thousand kilometres round the Horn and to bridge 20 centimetres of sea level difference. We did not even stop in Panama: just through the canal and off south-west again heading for the last port of call before NZ: Pitcairn Island. For those of you who have looked at a globe of this planet we call Earth, you will most definitely have seen that the Pacific Ocean is the largest geographical entity on the planet. It is much larger than Eurasia, or Africa, or the Americas and larger than all the other oceans of the world combined. It is simply enormous and covers almost half our planet’s surface area. Panama to NZ is one of the shortest crossings and Pitcairn Island is about half way along the route. Panama to Pitcairn is a long way, so that is just a blur of endless blue sea. At Pitcairn we moored a few hundred metres offshore for the best part of a day, since the island had no harbour and thus we could not go ashore. Small boats came out with ships provisions, I guess mainly fresh vegetables, and with souvenirs for the poor English passengers. I cannot even remember what they were selling or if we bought anything, but can remember that I thought the people who came up the ship’s side seemed wild, unkempt, half savage and exceedingly aggressive. They were definitely credible descendents of the mutineers of the Bounty. Then on we sailed across the vast Pacific until making landfall at Aotearoa (The Land of the Long White Cloud, Polynesian name for New Zealand), at the Capital: Wellington. It was well into May and thus the beginning of winter in the Southern Hemisphere. Wellington was cold, wet and windy and I remember thinking: 'It’s just like England, what a disappointment'. However, from there onwards things got better and better. De stad (dorp, 15.000 inwoners) Hastings in Hawkes Bay, NZ, was de plaats waar wij uiteindelijk terechtkwamen en daar ben ik tien jaar gebleven. Hawkes Bay is een vruchtbaar agrarisch gebied met fruit en groenten als voornaamste producten (alles van kumara, doppertjes en worteltjes tot
perziken, druiven en kiwi’s). Maar in het zuidelijke halfrond betekent kerst het begin van de zomervakantie! Het idee van kerstbomen, sneeuw, rendieren, sleeën, oude bebaarde mannen in dikke rode pakken en andere winterspret was belachelijk: een BBQ op het strand was het ideale kerstfeest. Maar ja, BBQ op het strand zomers was een heel normale gelegenheid en niets speciaals. Dus was kerst 'Down Under' eigenlijk één grote zonovergoten 'NON EVENT'. Alleen belangrijk was dat kerst het startsignaal gaf voor de kans om geld te verdienen met de overvloed aan tijdelijk vakantiewerk op het land. Regels en arbeidswetten waren er nauwelijks, maar door vele uren te draaien kon er goed verdiend worden en daar heb ik veel gebruik van gemaakt. Bruce Taylor
Hollandse Avond Entertainment, Live Zanger, Live DJ, Hollands Buffet, Onbeperkt drinken*
€ 29,50 p.p. Informeer bij onze receptie naar de data!! * keuze uit tapbier, fris en wijn
De Vliegende Honneur 17
Even voorstellen… ...Henny Vonk Bridgepartner van: Tineke Pruim Wat is uw eventuele. beroep? Beleidsmedewerker Jeugdgezondheidszorg. Ik hou me vooral bezig met de preventieve gezondheidszorg van kinderen van 0-5 jaar. Een bedrijfstak die voortdurend in beweging is, en zeer noodzakelijk is. Wiens/wier baan zou u wel (tijdelijk) willen? Ik zou het niet weten wiens baan ik zou willen hebben. Met mijn eigen baan ben ik zeker tevreden. Natuurlijk, zijn er in het verleden wel dromen geweest. Ik had bijvoorbeeld graag kunstgeschiedenis willen studeren en verder om nog maar iets heel anders te noemen, ik had ook graag zilver (goud)smid willen worden. Dat wil zeggen sieraden ontwerpen heeft ook altijd mijn belangstelling gehad. Welk boek kan u aanraden om te lezen? Eén boek zou ik niet kunnen aanraden maar wel een paar boeken. Ik hou erg van lezen en probeer iedere week wel een boek te lezen. Helaas ontbreekt me de tijd weleens. 1 2 3 4 5 6 7
Bekentenissen van Zeno van Italo Svevo Mevrouw Bentinck of Onverenigbaarheid van karakter van Hella Haasse Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini Die gerettete Zunge van Elias Canetti Het huis van de moskee van Kader Abdolah Mijn vrijheid van Ayaan Hirsi Ali Sonny boy van Annejet van der Zijl Naast wie zou u in het vliegtuig willen zitten en waarheen?
Ik zou graag naast iemand willen zitten die ook mooie reizen zou willen maken. Waar naar toe maakt niet zoveel uit: dat wil zeggen, ik heb nog zoveel plaatsen in de wereld waar ik naar toe zou willen. Op mijn verlanglijstje staan onder andere Ethiopië, Kyrgyzstan en Jemen. Ik heb al veel prachtige reizen gemaakt maar de meest indrukwekkende reis was voor mij een wandeltocht door de Baliemvallei in Irian Yaja en een trektocht door China. Wat is uw meest favoriete CD? Eén favoriete CD heb ik niet. Dit is zo afhankelijk van sfeer en stemming. Waar ik zeker van kan genieten is een piano concert, vertolkt door Glenn Gould of cello concert van Yoyo Ma, of het Ave Maria van Inessa Galanta, of liederen gezongen door Kathleen Ferrier. Maar ik kan ook zeer genieten van Katie Melua, Mercedes Sosa of Cesaria Evora. Wat eet u het liefst? Mijn voorkeur gaat uit naar de Thaise en Franse keuken. De Vliegende Honneur 18
Verder ben ik niet erg kieskeurig. Ik geniet het meest als ik met andere mensen samen eet en daarbij zelf niet hoeft te koken. Welk tv-programma mist u zelden? TV kijken doe ik eigenlijk nauwelijks. Ik zou eventueel thuis blijven voor Zomergasten of het programma 2 voor 12 van Astrid Joosten. Zomergasten is vaak heel interessant maar een hele avond voor de buis is wel een opgave. Welk gedichtje kent u uit het hoofd? Een gedicht van Bert Schierbeek uit zijn bundel Binnenwerk met als titel 'zegt mijn vriend'. Voor mij een zeer emotioneel gedicht. Wat is/zijn uw hobby's? Tuinieren, Tennis, Bridge, Lezen, Reizen en creatief bezig zijn. Vertel eens iets verrassends over uzelf? Nou ja, wat een vraag. Laat ik een iets, uit het redelijk recente verleden bedenken. Ik heb, al zeg ik het zelf, mooie poppenhuizen ontworpen. Deze ontwerpen zijn zelfs in Amerika verkocht. Dit is echter wel verleden tijd. Nu heb ik genoeg aan mijn zomerhuisje, lezen, tennis en ik hoop ook nog eens te leren bridgen en daarvoor ben ik nu bij de KLM bridgeclub gekomen waarvoor ik nu deze introductie schrijf.
Kerstfeest voor RICO
V
errek zeg wat staat hier nu bij het grofvuil', zei de man met een zwaar Amsterdams accent. Terwijl hij langzaam dichter bij kwam begon Rico zich onbehaaglijk te voelen. De kou en de honger maakten dat hij zich erg verlaten voelde. Hij moest terug denken aan wat er gebeurd was en hoe hij hier terecht was gekomen. Hij hoorde nog de stem van de man van de dierenwinkel die over hem sprak met zijn vrouw. De woorden begreep hij niet, maar het gevolg ervan had hij vannacht ondervonden. Plotseling was hij opgepakt en in een te kleine kooi gezet en op straat beland. De vrouw riep hem nog na dat zo'n minkukel zonder veren alleen maar een opvreter was en geen geld in het laatje bracht. Dit was inmiddels de tweede keer dat dit Rico was overkomen. Sinds zijn oude bazin was overleden en hij uit intens verdriet al zijn veren uit getrokken had was hij verhuisd naar een koude woning in de achterbuurten van Amsterdam. Daar had hij een nacht gewoond en werd weg gebracht naar de dierenwinkel waar hij een week had gewoond. Tijdens zijn verblijf in de dierenwinkel werd hij meerdere malen uitgelachen en men verweet hem allerlei ziekten die hij niet eens bij naam kende. Het ergste was nog wel de zoon van de baas van de winkel die telkens probeerde een stokje in zijn ogen te steken en naar hem spuugde. Eén keer slechts was het de jongen gelukt om raak te prikken en Rico voelde nog steeds de pijn van de tak die hij in zijn oog had gekregen. Er liep nog steeds vocht uit. Soms kwam er een man in de winkel die dan zacht tegen Rico zei dat hij de mooiste papegaai was die hij ooit had gezien en dat hij niet meer moest huilen. Rico voelde de warmte in de stem en begon meteen echt te huilen waardoor zijn verwonde oog nog meer pijn ging doen en nog meer ging ontsteken. Dit alles schoot door Rico zijn kopje terwijl hij nu weer gespannen wachtte op wat er komen zou. De man krapte eens achter zijn oor en trok langzaam het doek weg. 'Tjeemig, wat is dit voor een lelijk ding', ontschoot hem. Rico voelde zijn hart in zijn schoenen zinken en terwijl hij probeerde om zo lief en afhankelijk mogelijk te kijken zakte de man door zijn knieën. Hij bleef peinzend voor zich uit zitten staren en mompelde wat voor zich uit. Opeens werd de kooi met Rico opgepakt en belande Rico in de cabine van de vuilniswagen, waar het behaaglijk en warm was. Rico begon van enthousiasme kreten uit te slaan. De man keek Rico aan en bromde: 'Zo lelijk ding nog krijsen ook, als je dat nog een keer doet dan gooi ik je zo in de vuilverbrandingsoven. Rico begreep hier helemaal niets van, z'n eerste baasje vond dit toch altijd erg leuk en dan kreeg Rico toch een pinda. Terwijl de mannen in de cabine overlegden wat ze nu met dit vreemde geval aanmoesten, begon Rico zich wat op te doffen. Toen die voltooid was begon Rico met zijn mooiste stem, luidkeels te zingen: 'Het is koud zonder jou' een lied wat hij nog kende omdat zijn vroegere bazin, een fan van André Hazes, dit regelmatig had opgezet en luidkeels meezong. Rico had met moeite geleerd hoe dit lied melodisch in el-
kaar stak en krijste alleen de melodie. Vroeger toen Rico nog bij zijn bazin had gewoond en de oude vrouw wat triest was, werd ze hier altijd vrolijk van. De mannen keken elkaar eens aan in de cabine van de vuilniswagen en begonnen tegen de kooi te slaan omdat ze het gekrijs zat werden. Rico sloeg daarop tegen de wanden van de kooi en zijn vleugel kwam lam te zitten tussen de spijlen. De man die Rico had gevonden opperde het idee om de kooi met papegaai maar af te geven bij gevonden voorwerpen. Maar dit idee werd verworpen. Plotseling zei de man die naast de andere man zat, dat als deze papegaai zou kunnen praten dat zij dan wel eens grof geld zou kunnen opbrengen, en dat hij ooit eens had gelezen dat het te maken had met de tong die op een bepaalde manier vast zat aan de huig en als dit los werd gemaakt dat dan de papegaai kon leren praten. En zo gebeurde het, Rico werd gegrepen en plotseling voelde hij dat zijn snavel open werd getrokken. Met zijn éne goede oog zag hij een vreemd voorwerp richting zijn snavel komen en opeens voelde hij een vlijmende pijn, de smaak van bloed, en... hij viel flauw. Na een uurtje of twee kwam Rico eindelijk bij en zag dat hij inmiddels niet meer in de cabine zat maar in een grote ruimte zat waar alleen maar stoelen stonden. De pijn in zijn mond was nog steeds niet over en Rico probeerde zijn met moeite geleerde zin 'Koppie Krauw' te zeggen wat er uit kwam als 'Koffie lauw', Rico probeerde het nog een paar keer, ondanks de pijn, maar het werd er niet duidelijker op. Rico probeerde nog een zin die hij kende: 'Rico lief' wat er uit kwam als: 'Pico pief'. Moedeloos liet Rico zijn koppie hangen en probeerde zijn koppie onder zijn lamgeslagen vleugel te stoppen. Langzamerhand viel Rico in slaap. Rico schrok wakker van een luide bel en geroezemoes om hem heen. Toen hij zijn beide oogjes open deed zag hij allemaal gerimpelde gezichten en grijze haren. Rico herkende dit van zijn vroegere bazin en voelde dat hij eindelijk thuis was gekomen. De 'OH's' en 'Ah's' waren als een weldadig bad. Rico begon met zijn mismaakte stem het lied 'Het is koud zonder jou' te krijsen. De mensen die om hem heen stonden luisterden vol aandacht en een paar mompelden iets. Plotseling riep een oude krakerige stem: 'Het is Het is koud zonder jou' van André Hazes, en iedereen was helemaal stil, terwijl Rico doorkrijste. 'Ja, het klopt', 'Wat een mooie stem', 'bravo', hoorde Rico om zich heen. En door al die bemoedigende woorden begon Rico nog harder te zingen. Een paar stemmen begonnen de tekst te zingen, anderen humden de tekst. Rico voelde zich voor het eerst sinds lange tijd weer eens goed en geliefd. Er klonk opnieuw een bel en zijn toeschouwers vertrokken naar een andere zaal om te gaan eten, terwijl Rico door bleef krijsen. In de donkere dagen rond kerst, Rico was inmiddels al helemaal thuis geraakt in het bejaardentehuis en voorzien van een grote kooi met waterbakjes, eten in overvloed en veel gekregen pinda's, werd er druk geroezemoest. Op de avond voor kerst werd er in de recreatiezaal een grote kerstboom neergezet vol met lichtjes, en zelfs een klein boompje met pinda's in de grote kooi van Rico, met als verrassing caDe Vliegende Honneur 19
deautjes voor de bewoners. Toen het eindelijk de volgende dag was, werden de cadeautjes uitgepakt. Toen iedereen voorzien was van een cadeautje, variërend van een geparfumeerde Maja zeep voor oma Langenaar, een flesje eau de cologne 4711 voor oma Pietersen de Bolknak sigaar voor opa Jansen en stropdas en sokken voor opa Klaasens, warme chocolade melk met vel en een stukje banketletter liet oma De Vries een zacht kuchje horen. Iedereen viel stil, omdat nu het grote moment was aangebroken waar iedere bewoner, zelfs de knorrige opa de Jongh, aan mee gewerkt had. Het cadeau voor Rico. Terwijl de kooi van Rico werd geopend en hij met zachte hand uit zijn kooi werd gehaald, werd neergezet in het midden van de kring ouden van dagen. Oma de Vries begon met bibberige stem een korte toespraak, speciaal voor Rico geschreven, voor te lezen. 'Omdat je zoveel voor ons bent gaan betekenen, je ons weer wat vreugde hebt gegeven, vonden wij als bewoners van Huize Avond Roze, dat we iets voor je moesten doen, omdat je ons weer een doel hebt gegeven, vreugde hebt gebracht en omdat we zo genieten van je aanwezigheid.' Het grote moment brak aan, en opa de Jong kwam met het eerste cadeau aan voor Rico, het was een zelf gemaakte zit paal met voerbakjes, een grote opvangbak voor het natuurlijke afval. Door oma Pietersen was een speciaal geparfumeerd kussentje met 4711 geborduurd om eens lekker op te kunnen zitten. Oma Langenaar had voor Rico een eigengehaakt vogelpakje gemaakt waarop met Maja zeepverpakkingen een verenpatroon was gemaakt, zodat Rico het niet meer zo koud zou hebben. Opa Jansen had voor Rico een eigenhandig getimmerd papegaaienhokje gemaakt, zodat Rico zich af en toe even kon afzonderen als hij geen zin
meer had in al die mensen. Opa Klaasens had een grote slinger gemaakt van pinda's en een ooglapje voor het gewonde oog van Rico. Van het verzorgende personeel kreeg Rico een speelkameraadje cadeau, een pluchen papegaai. Rico kon zijn geluk niet op en huilde zolang als hij kon, met diepe snikken van geluk. Rico dacht dat dit wel alles zou zijn, maar het slotstuk moest nog komen. Oma de Vries ging staan en kwam met het grootste cadeau aan, het was een pick-up met boxen en daarbij een hele stapel Lp's van André Hazes en diverse uitvoeringen van 'Het is koud zonder jou'. Toen Rico dit zag, was hij in de zevende hemel. Oma de Vries zette een lp op en Rico begon zachtjes te dansen op zijn nieuwe zitstok met zijn nieuwe veren pracht met Maja luchtje en begon zijn geliefde lied te zingen. Terwijl Rico zong, begonnen de opa's en oma's te dansen met elkaar. De mensen die niet meer konden dansen, zongen zachtjes mee. Eindelijk was het bedtijd, en de bewoners namen afscheid van Rico. Rico kroop in zijn nieuwe papegaaienhuisje tegen zijn vriendinnetje aan en viel gelukzalig in slaap.
Prettige Kerstdagen en een goed 2009 Margreet van Groningen
A la Carte Wisselend 3, 4 en 5 gangen menu’s Evenementen en feestviering
Uw gastvrouw Karin Amsen Chefkok Peter ter Wee Wilhelminakade 39H 1421 AB Uithoorn Tel. 0297-560-900 De Vliegende Honneur 20
Keuken geopend vanaf 17.00 uur Maandag en dinsdag gesloten Menu op www.lamusette.nl
