Gemeenschapskrant Almere Jaargang 10, nummer 4 11 oktober 2009
De reis van ons leven
De Parel
S. Koelewijn
D
ie reis begint eerst vrijwel onzichtbaar en mogen wij zien vanaf het moment van de geboorte. Als je zo’n klein, pasgeboren kindje in je armen houdt word je, zoals Toon Hermans zo mooi verwoordde: ’eventjes bevangen door het Wonder’. Het maakt je stil en nederig…. Zoiets prachtigs gegroeid en geboren uit een mens. Bestaat er een groter Wonder? Wij mensen denken soms dat alles maakbaar is in het leven…. dus niet!
In de puberteit gaat het kind leren om eigen normen en waarden te ontdekken. De periode dat ouders vaak hun hart vasthouden…. Want met wie gaat je kind om? Wat wil het allemaal ontdekken in deze nieuwe vrijheid? En staat het sterk genoeg in de schoenen om aan verleidingen het hoofd te bieden? Roken, drugs, drank, pillen en nog veel meer. Met pijn in het hart en vaak grote moeite laten ouders voorzichtig hun kind los om de
Wat wordt er uit zo’n mensenkind? Wat zit er al in en wat zal eruit groeien? Welke mogelijkheden krijgt dit kind? Een heel eigen weg ligt voor, maar…. wie komt het tegen en wie zal hem helpen? Wie gaat hem voor en ziet zijn talenten? Als je geluk hebt word je in een gezin geboren waar je liefde krijgt en de kansen mag pakken die soms op je pad komen. Niet iedereen heeft dat geluk. Goddank worden veel kinderen in liefde ontvangen maar er zijn ook ouders die zo druk zijn met overleven dat de kinderen daarin wel eens ‘vergeten’ worden. Zulke kinderen moeten zichzelf opvoeden of worden ‘opgevoed’ door wie ze op straat tegenkomen. Ook worden kinderen al vroeg geconfronteerd met verbroken en nieuwe relaties. Opvoeden vraagt een constante communicatie tussen ouders en later tussen ouders en kinderen. Lang niet iedereen kan dit en heeft dit vermogen.
eigen weg te zoeken. Het is net als leren fietsen…. het liefst blijf je om je kind heen lopen om het te beschermen. Je wilt niet dat het valt en zich bezeert. Maar je moet loslaten, want je kind moet weerbaar worden…. lastig! Ook als je volwassen bent, blijf je zoekende. Hoe je je leven ook inricht: met of zonder partner, met of zonder kinderen, vol van sport of muziek, gericht op een carrière…. iedereen zoekt naar zijn eigen zinvolle manier van leven. En sommige mensen willen dit alles liefst allemaal. Die komen zichzelf vroeg of laat tegen . Soms word je als mens teleurgePagina:
steld als blijkt dat het leven een andere wending neemt dan jij had bedacht. Je kan een carrière uitstippelen voor jezelf en plotseling ontslagen worden…. Dat kan je heel diep raken en dan moet je (in jezelf) zoeken naar nieuwe mogelijkheden. Je kan gelukkig getrouwd zijn en ineens alleen komen te staan…. dan moet je zoeken naar je eigen kracht en doorzettingsvermogen. Je kan een sportcarrière hebben en gehandicapt raken…. dan moet je zoeken naar acceptatie en ook weer nieuwe uitdagingen. Zo krijgt ieder mens te maken met levensomstandigheden, gelukkige en minder gelukkige. Dan is de vraag: wat heb je als mens in huis om hiermee om te gaan? Al die processen maken dat wij als mens groeien. Bij het ouder worden, kijk je nog wel eens terug over je levenspad en ook daar leer je van. Sommige dingen had je graag anders willen zien of anders gedaan maar zo ging het nu eenmaal.
In dit nummer: 1 - De reis van ons leven 2 - Onze reis naar Nieuw-Zeeland en Australië 3 - Voor iedereen die jong is en die zich jong voelt 4 - Heeft u het al gehoord? - Spreuk 5 - Een vleugje Indonesië 7 - Tunesië reis 2009 9 - Aanbod van oude Muziekbundels en cantates 10 - Gemeenschapsmutaties - Nieuwe adressen - Colofon
Belangrijk is om met anderen te delen…. De weg die ik ben gegaan hoeven mijn kinderen niet op dezelfde manier te gaan. Zij kunnen leren van mijn fouten…. Communicatie blijft dus belangrijk…. tussen kinderen en ouders, tussen jongeren en ouderen…. en eigenlijk tussen alle mensen!
Als je deelt met elkaar kun je van elkaar leren en elkaar versterken. Ouderen kunnen jongeren iets vertellen en kunnen van jongeren leren hoe zij erover denken en naar dingen kijken. Is het daarom zo belangrijk dat in een team, in een club, in een sportgebeuren, in een gemeen-
schap jonge én ervaren mensen zitten? Ik denk het wel. Vooral om elkaar te versterken! Laten we samen oplopen…. soms elkaar even vasthouden, omarmen en troosten. Maar elkaar ook loslaten zodat iedereen zijn eigen weg kan gaan. ■
Onze reis naar Nieuw-Zeeland en Australië B. Letter en R. Letter-Menzink
A
angezien er nogal wat belangstelling vanuit de broeders en zusters tijdens onze reis is gekomen, hebben wij het verzoek gekregen om wat indrukken van de reis te geven. Totaal hebben we 12 uur film, ongeveer 2000 foto’s en een dagboek van 56 bladzijden, dus om hier een uittreksel van te maken valt niet mee. Op 31 januari zijn we met de trein naar Schiphol vertrokken, waar onze kinderen en kleinkinderen ons hebben uitgezwaaid. De vlucht was allereerst naar Hongkong, waar we 2 dagen verbleven. Wat een groot vliegveld zeg. Gelukkig werden we opgehaald om ons naar het hotel te brengen. Om 12.35 werden we gehaald voor de citytoer naar Hongkong eiland. Het weer was heerlijk warm. Vanaf het hotel werden we door een bus opgehaald en deze bracht ons eerst naar een boeddhistische tempel. We mochten erin rondkijken. We zijn er snel weer uitgegaan want het stonk verschrikkelijk naar zwavel. Toen naar het hooggelegen Victoria Peak, via de kabeltrein. Echt de moeite waard om mee te maken en vooral om van het uitzicht over de stad te genieten (zie foto). Na Victoria
Peak door naar de haven. Hier hebben we een tochtje in een vissersbootje gemaakt. Nou een groter contrast in deze haven met jachten en kleine vissersboten bestaat niet. De volgende dag hebben we zelf de stad voor zover mogelijk bekeken. De auto’s en taxi’s vliegen je links en rechts voor de ogen, dus eens maar nooit meer. Op 2 februari zijn we vertrokken naar Nieuw- Zeeland, te beginnen in Christchurch op het zuidelijke eiland waar we 3 februari aankwamen. Eerst de auto ophalen en dan op weg naar het hotel. Spannend hoor, ineens links rijden. Even wennen. De volgende dag het prachtige schiereiland bekeken. Op 5 feb. naar Twizel om daarna naar de Mount Cook te gaan. Dit is de hoogste berg van NZ maar door de grote droogte en warmte lag er weinig sneeuw. Daarna nog vele dagen reizen door het prachtige en natuurschone NZ. Te vermelden valt zeker de bezienswaardige boottocht door
de Milford Sound. Een fjord met blauw water en rotsen voorzien van diverse watervallen (zie foto). Op het noordelijke eiland hebben we de geysers die 15 tot 30 meter op natuurlijke wijze omhoog spuiPagina: 2
ten en warme bronnen gezien. In de Bay of Islands hebben we een boottocht gemaakt waar de dolfijnen naast de boot opduiken. We vonden NZ een schitterend land voor de natuur maar de wegen waren moeilijk te berijden door de vele opbrekingen en bochten. Vanuit Auckland vlogen we op 8 maart via Sydney naar Adelaide in Australië. Dat land is zo mooi en wijds met een vriendelijke bevolking. Het heeft ons hart gestolen. Vanuit Adelaide hebben we een verzorgde reis naar het prachtige Kangeroo Island gemaakt. De auto opgehaald en zelf gereden en overnacht op campings. Vermeldenswaardig was de camping in de Crampians, die midden in een natuurgebied lag. Toen we tegen de schemering uit onze cabin keken zagen we tientallen
kangeroo’s rond de cabin. Een fantastisch gezicht (zie foto). Via Melbourne, de Snowy Mountains, Sydney en Brisbane zijn we naar Cairns gereden, waar de prachtige regenwouden zijn. Toen met het vliegtuig naar Perth, waar we zaterdag 11 april landden. We werden opgehaald door de fam.Ziere. Het weerzien de volgende Paasmorgen met de broeders en zusters was hartverwarmend (het was voor ons de derde
ontmoeting, dus kennen we er aardig wat). ‘s Avonds om 9 uur waren we samen in de gemeenschap om de bijeenkomst met de Apostel te beleven. We hebben het eerste uur mee mogen maken en daarna was de verbinding verbroken. We zijn met z’n allen koffie blijven drinken en gezellig met elkaar gaan babbelen tot 12 uur in de mooie hal van het gereno-
veerde gebouw . Dan nog een weekje toeren in West Australië. Op 26 april hebben we de verjaardag van de Apostel met elkaar gevierd, die hartverwarmend door pr. van Reeuwijk werd verzorgd. Na afloop hebben we na een kopje koffie van zoveel brs. en zrs. afscheid genomen, waardoor we toen pas het gevoel kregen dat we echt
naar huis moesten. Op 29 april waren we weer thuis en werden we begroet door onze kinderen en kleinkinderen. Het was een niet te vergeten vakantie met enorm veel indrukken. Op afspraak kunnen we altijd verdere belevenissen laten horen en zien. ■
Voor iedereen die jong ís en die zich jong vóelt B. Sikkema
I
n 1983 waren we op vakantie in de Weerribben in wat we de Kop van Overijssel noemen. Na de vakantie bracht ik mijn fotorolletjes -van een kleinbeeldcamera- weg om te worden ontwikkeld en afgedrukt. Bij het ontwikkelen ging er met één van de rolletjes iets niet zoals het had moeten gaan.
Wat er gebeurde, weet ik niet, maar het leek erop dat er vloeistoffen die bij het ontwikkelen worden gebruikt op een verkeerde manier bij het filmpje waren gekomen. Met als gevolg een grote vlek aan het begin op een onbelicht gedeelte van de film en wat kleinere vlekken op de eerste opnamen. Gelukkig waren er maar weinig foto’s onbruikbaar geworden. Het gekke was dat de afdrukmachine dat eerste stukje van de film, waarop een aantal stippen en een paar grote en paarse en gele vlekken
waren te zien, voor een foto aanzag en er een afdruk van maakte. Die ‘foto’ heb ik altijd bewaard. Een paar maanden geleden maakte ik -nu met een digitale cameraeen foto van een iris in onze tuin. Bij het projecteren op het scherm bleek dat er iets niet goed was gegaan en na het afdrukken had ik een foto met een mistig gebied aan de rechterkant. Waarschijnlijk had ik mijn hand iets te dicht bij de lens gehouden, zodat een gedeelte van de opname niet goed belicht kon worden. In combinatie zijn het twee plaatjes, waar je heerlijk bij kunt fantaseren en van alles bij kunt halen. Doen jullie mee? In nihilo Zien jullie hem zitten? Oom Sikkema in nihilo met een fototoestel in de hand op een kunststof krukje. De lens gericht op… ja, op wat eigenlijk? In nihilo betekent ‘in het niets’, toen hij daar zat bestond er nog helemaal niets. Geen aarde, geen zon, geen sterrenhemel, geen ruimte, geen tijd. Je kunt het je niet voorstellen. Opeens was er een lichtflits! Waarvandaan, wie zal het zeggen? In een reflex knipte hij af en prompt daarop was er de oerknal. Dat is nu bijna 14 miljard (14.000.000.000) jaar geleden! Geleerde mensen -dat zijn mensen, die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen- hebben dat uitgerekend. En ze hebben nog veel meer beredeneerd. Wat er de eerste seconden na die oerknal, de Big Bang, gebeurde. Hoe het heelal zich verder ontwikkelde. En dat Pagina: 3
ongeveer 4,5 miljard jaar geleden de planeten, de zon en de maan en de sterren zijn ontstaan. En dat op een van die planeten, de aarde waarop wij wonen, leven ontstond, planten en dieren. Hoe dat leven er kwam is iets wat nog steeds niet bekend is, maar wel dat het eerst allemaal in het water gebeurde. En dat er ongeveer 500 miljoen jaar geleden een diertje, dat al iets had wat op wervels leek, uit het water op het land kroop en zich daar verder ontwikkelde. Tot hele grote dieren, dinosaurussen en brontosaurussen, en ook tot een heleboel kleinere dieren, die vooral ’s nachts leefden en zich schuil hielden voor die grote beesten. Geleerde mensen ontdekten ook dat zich ongeveer 65 miljoen jaar geleden een natuurramp voltrok, waarbij al die saurussen verdwenen en de kleine dieren de kans kregen om verder te gaan. Weer andere knappe mensen groeven in de grond en met wat ze vonden becijferden ze dat ongeveer 3,5 miljoen jaar geleden in Ethiopië, in Afrika, Lucy woonde, een vrouwtje dat op een mens leek. En op één van de wanden in de grot Chauvet, in de vallei van de rivier de Ardèche in Frankrijk, vonden ze een schildering van een bison, die mensen daar ongeveer dertig duizend jaar geleden hadden gemaakt. Bij elkaar is dat toch wel om stil van te worden. En daar moet je dan nog bij bedenken, dat wanneer er ergens in de lange ketting van de tijd iets anders zou zijn gegaan dan het gegaan is, wij er nu niet zouden zijn!
Er is wel eens gevraagd waarom we wel ongeveer weten wat er de eerste seconden ná de oerknal gebeurde en helemaal niets over de laatste seconden vóór de knal. Eigenlijk is dat een beetje een domme vraag, want vóór de oerknal was er niets, ook geen tijd, dus ook geen seconden. Alleen oom Sikkema was daar om die foto te maken. En hij is er nog steeds, want hij maakte in het voorjaar van 2009 een foto van een iris in de tuin. Als je goed kijkt zie je rechts op de fo-
to een grijze nevel. Dat is het niets. Even verder naar links zie je uit het niets een bloemknop tevoorschijn komen en nog iets verder de bloem in haar stralende pracht. Weer naar school Na de vakantie zijn jullie allemaal weer naar school gegaan. Sommigen voor het eerst, anderen al naar het voortgezet onderwijs en weer anderen misschien nog weer verder. Misschien komen jullie ooit zover dat je ook je nieuwsgierigheid niet meer kunt bedwingen en van alles gaat onderzoeken. Als je
de kans krijgt moet je dat zeker doen. Door wat die nieuwsgierigheid heeft opgeleverd zijn we met z’n allen veel wijzer geworden. Maar vergeet dan niet dat dit allemaal niet de essentie, niet het belangrijkste van het leven is. Het klinkt vreemd dat we zeggen dat we in het jaar 2009 leven, terwijl de tijd al veel eerder begonnen is. We weten het niet zeker, maar we zouden misschien moeten zeggen dat we in het jaar 13.783.642.009 leven. Het getal 2009 is gekoppeld aan het jaar, waarvan we denken dat Jezus van Nazareth werd geboren. Veel mensen weten dat niet meer en het wordt ook wel verdoezeld. Dan wordt er gesproken van 2009 v.d.g.j. en die afkorting staat voor ‘van de gebruikelijke jaartelling’. Het was Jezus van Nazareth, die ons - direct of indirect en in ieder geval de mensen in het gedeelte van de wereld, waarin wij levenleerde dat we alles moeten onderzoeken (dat we nieuwsgierig moeten zijn) * en eerbied moeten hebben voor alles wat is en voor de manier waarop het is ontstaan. Misschien moeten we daar iedere dag héél even aan denken…. ■ *) 1 Tess. 5:19
Heeft u het al gehoord B. van Wijk
• • • • •
Dat zr. de Mooij middelpunt is voor buitenlandse kontakten? Dat de nieuwe gemeenschapsfoto in de spreekkamer hangt? Dat br. Koelewijn de oude geluidsbanden uit het archief (Baarn) aan het digitaliseren is? Dat Lucas van Erven, Laurens Wortel, Frederique Prinsenberg, Zoë van Beusekom, Gaia Brondijk en Demko Vorenhout naar de 1e kring zijn gegaan? Dat er plotseling veel oude bandrecorders in Lelystad (welkom) zijn?
We hebben alleen elkaar in de wereld Harry M. Kuitert Pagina: 4
Een vleugje Indonesië J. van Wijk
O
p 7 september om 09:00 uur vertrekken we uit Malang en gaan op weg naar Bromo. Omdat de reis daar naartoe betrekkelijk kort is zijn we eerst afgeslagen bij Singosari. Daar hebben we een kleine Hindoetempel bezocht. Iets verderop staan twee kolossale tempelwachters, zgn. “Dwarapala” als enig overblijfsel van het vroegere paleis. Zes kilometer landinwaarts in Sumberawan staat een gerestaureerde Stoepa, een Boeddhistisch heiligdom dat we na enkele honderden meters lopen kunnen bereiken. De weg loopt langs een snelstromende beek en rijstvelden waarop mensen aan het werk zijn. Voor het eerst zien wij waterbuffels van dichtbij aan het werk. De boer onderbrak zijn werk en poseerde even trots voor onze foto. Bij de Stoepa is een waterbron die het dorp en de omliggende akkertjes gul van water voorziet. Toen we terugliepen werden net de buffels in de beek met zorg afgespoeld. Een leuk tafereel dat zich een paar kilometer landinwaarts afspeelt en een authentiek beeld geeft van wat we van dit land willen zien. Het laatste deel van de rit betekent voor de Mitsubishi veel klimwerk op de steile hellingen. Maar hij dieselt onverdroten door en we komen bij ons hotel, Bromo Tosari, dat op een rotspunt ligt. Hier houdt de weg op, althans voor auto´s. Afgezien van de prachtige ligging van deze accommodatie, biedt het weinig comfort. Het heeft zelfs wat Spartaanse trekjes. Mensen komen hier niet om zich te wentelen in luxe maar verblijven hier slechts om zich voor te bereiden op de laatste sprong naar de Gunung Bromo in het Tenggergebergte. Het voelt gepast om in verwachting van zoveel natuurschoon zelf iets in te leveren.
half twee en snoepen vast wat van het berglandschap. De toppen blijven nog onzichtbaar door de laaghangende bewolking. We hopen dat dat morgen beter is, want we willen de Bromo met zonsopgang gaan bewonderen. ´s Avonds lopen we nog even de berg af tussen de akkertjes door. Het wekt verbazing te zien hoe mensen op de steile hellingen van alles weten te verbouwen. Elke vierkante meter van deze vruchtbare grond wordt benut. Op deze hoogte (2000 m) zien we veel kool en andere ons bekende gewassen. Rijst doet het hier gewoon niet, ook de palmen laten het hier afweten. De wekker op half vier gezet want de jeep vertrekt morgenochtend om vier uur richting Bromo. Een “onchristelijke tijd”, zoals in het reisschema al staat aangekondigd. Het is dinsdag 8 september en om 03:50 uur melden wij ons present met een tiental anderen voor de thee. Yanto, onze trouwe chauffeur, deze keer met wollen muts, was er ook. Hij zorgde ervoor dat wij tijdig en wel in de jeep zouden geraken. Dat ging allemaal prima en voor we het wisten, waren we onderweg naar het uitkijkpunt. Het is een ruige klim van ongeveer
We gebruiken hier de lunch om Pagina: 5
15 km lang en een colonne Toyota -jeeps, die van alle kanten komen, rijdt door het donker bergopwaarts. Om kwart voor vijf staan ongeveer tachtig mensen met het fototoestel in de aanslag te wachten op de “sunrise”. Het is amper tien graden en de plaatselijke bevolking is aangekleed zoals bij de Elfstedentocht. Zij verhuren omslagdekens tegen de kou en verkopen batterijen. Ja, ze weten exact dat mensen daar (te) veel foto’s maken en zonder ingewikkelde marktanalyses van onnavolgbare bureaus spelen ze daar naadloos op in. Armoe maakt vindingrijk! Langzaam verkleurt de oostelijke hemel van tintelend blauw naar gevoelig rood. Het deed mij denken aan de sneltekenaar op de Dam in Amsterdam. In de vijftiger jaren toverde hij met krijt prachtige kleuren als een onuitwisbare herinnering in mijn geheugen. In het zuiden worden de contouren van de Bromo zichtbaar. De Bromo ligt op 2330 meter hoogte en we kijken daar enigszins op neer. In het verlengde van de Bromo rijst de 3676 meter hoge gestalte van de Semeru op. Uit de krater van de Bromo die om de paar jaar uitbarst, stijgt witte (zwavel)damp omhoog die traag naar het westen afdrijft. Het weer is goddank helder en rond de top
van de Semeru hangt een wolkenbaard. Ingezeept zo lijkt het, klaar om geschoren te worden door het ochtendgloren. Er gaat een lichte siddering door de menigte als het eerste sikkeltje helder zonlicht zich aandient. Om ongeveer half zes is de zonsopkomst compleet en de hele omgeving van het vulkaangebied komt langzamerhand uit de verf als een foto in het ontwikkelbadje. Straks lopen we door de zandzee waarin de krater staat. We zien dit nu van bovenaf en vanaf deze verlichte plaats laten dimensies zich moeilijk inschatten. Dit schouwspel speelt zich al miljoenen jaren af! Ik kijk om me heen en besef dat slechts een handjevol getuige is van deze kunstgreep van de schepper. Wat een kracht, volharding en vertrouwen straalt dit uit. Beethoven speelt door m’n hoofd: de Heem’len roemen de grootheid des Heren…. Het is zeer de moeite waard om dit te voelen en te zien!. Als de zon een half uurtje geklommen is zoeken wij de jeep weer op en dalen af langs een andere route. Onderweg komen de details van de kraters in de zandzee steeds beter in beeld. We nemen
hellingen van zeker 20% en zien een paar apen langs de weg. De chauffeur omzeilt geroutineerd de gaten in de weg en toetert bij elke haarspeldbocht want stoppen of achteruit rijden is geen aantrekkelijke optie. Als een van de eersten belanden wij in het “maanlandschap”. Na ongeveer een kilometer laveren tussen de zandhopen, een soort Parijs-Dakargevoel, stoppen we bij de voet van een kleine vulkaan, de Batok, die met z’n volmaakt geplooide kegel er fotogeniek bij ligt. Daar staan ook gidsen met paarden die ons graag tegen vergoeding naar de Bromo willen rijden. De jeeps mogen hier niet verder. De afstand lijkt ons prima te belopen dus omzeilen we het handjeklapgilde en wandelen we op ons gemak in de richting van de witte rookpluim. De bodem van dit vulkanisch landschap bestaat uit afwisselend hard en los zwart lavazand. De laatste 200 meter moet er wat geklauterd worden. De erosie heeft dit terrein naar z’n hand gezet en de versteende lavastromen vertellen van een nietsontziend verleden. We lopen op een pad van sintels en as en aan het
Pagina: 6
eind is een 150 meter hoge trap die naar de scherpgetande kraterrand leidt. Er zijn op dat moment gelukkig nog weinig mensen, anders zou het krap worden. Er staan wel hekken, maar toch… Zwaveldampen getuigen van de werkelijkheid, af en toe de adem inhouden want het slaat op je longen. Zo ruikt het binnenste van moeder aarde… Velen brengen hier een offer om de Bromogeesten te behagen. Op de eerdergenoemde uitkijkpost had je echt wel een vest en een jas nodig. De temperatuur valt hier mee en inmiddels is de jas uit en kan het vest los. We zijn rustig teruggelopen en kwamen op de oorspronkelijke plek onze jeep weer tegen. Bij terugkomst is het dorp Tosari ontwaakt en wij zijn een koele verademing en een hartverwarmende ervaring rijker. Om acht uur zaten we in ons hotel en genoten van het ontbijt. Schoonheid ligt voor het grijpen… De werkelijkheid gebiedt ons de koffers te pakken en ons op te maken voor de volgende verrassing in Kalibaru, onze laatste pleisterplaats op oostelijk Java. ■
Tunesië reis 2009 A. Loggen
T
ja, wat zal ik eens schrijven over de reis naar Tunesië van dit jaar. Er is zoveel gebeurd, we hebben zo veel mee gemaakt met elkaar. Ik weet gewoon niet waar te beginnen. Zal ik beginnen op Schiphol of nog daarvoor? De reis begint tenslotte al veel eerder. Een halfjaar voor vertrek beginnen alle voorbereidingen al. Voorbereidingen van wat we in Tunesië gaan doen maar ook de sponsoring, want ja, het kost allemaal toch behoorlijk wat. Als ik alles ga vertellen wordt dit verhaal wel heel erg lang dus laat ik voor het gemak, en om de print kosten te drukken ;-), toch maar op Schiphol beginnen. Op 11 juli 2009 stonden we om negen uur ’s ochtends op Schiphol. Grotendeels gekleed in ons super opvallende licht groene groepsshirt en omringd door familie en vrienden. Het inchecken als groep neemt altijd wat tijd in beslag, iets wat omstanders niet altijd kunnen waarderen. De groep stond in de weg (willen de groene t-shirtjes a.u.b .wat meer naar achteren gaan staan, ze blokkeren de incheckbalies) en de mensen die al een uur in de rij stonden gingen steeds chagrijniger kijken als er weer zo’n groen shirtje met een koffer aan kwam. Na het inchecken hadden we tijd om nog even iets te gaan drinken met al onze familie en vrienden. Zelf heb ik nog even de tijd genomen om te genieten van een Hollands gebakje. Maar na verloop van tijd komt dan toch moment van afscheid nemen en moesten we door de douane. Christa die 12 juli jarig is werd door de douane al gefeliciteerd met haar verjaardag (ze kijken dus wel degelijk naar meer dan alleen de foto). Na de douane konden we nog even iets voor ons zelf doen voordat we weer moesten verzamelen. Uiteindelijk stegen we om half 1 op. In Tunesië werden we opgewacht door de Tunesiërs die zich
de aankomende drie weken bij ons zouden voegen en wat andere belangrijke mensen. Na met iedereen kennis gemaakt te hebben en geld gewisseld te hebben was het tijd om de bagage in de bus te laden. De bus bleek echter iets te klein. Gelukkig waren er nog twee Tunesiërs die zelf met de auto waren gekomen en konden er daar nog wat mensen bij in. We verbleven de eerste week in een foyer, een soort etage in een studentenhuisachtig iets, dit had het centrum waar we de eerste week werkten voor ons gehuurd. Hier sliepen we met drie tot vier mensen op een kamer (en met nog een aantal kakkerlakken en heeeeeel veel muggen). Het centrum waar we dit jaar gewerkt hebben was een weeshuis. Dit betekende dat er altijd kinderen en begeleiding aanwezig zijn waar je ook aan het werk bent. Dit bleek voor mij wel heel leuk te werken. De mensen van het centrum hadden een verlanglijstje van wat ze allemaal gedaan zouden willen hebben en wij hebben gekeken in hoeverre dit mogelijk was. We hebben met z’n allen prioriteiten gesteld en we zijn begonnen met de belangrijkste klussen, het schilderen van de feestzaal waaronder ook een educatieve muurschildering, afbeeldingen op de verschillende huisjes ter herkenning en schilderingen in een huisje met zwaar gehandicapte kinderen. Ik heb mij samen met Elise op de muurschildering in de feestzaal gestort. Hierbij hebben we veel hulp gekregen van dames van het centrum die tussen hun werkzaamheden door af en toe binnen kwamen lopen en ook een kwast oppakten. Door de taalbarrière (zij spraken haast geen Engels en ik spreek geen Arabisch of Frans) was het af en toe even lastig om duidelijk te maken wat de bedoeling was, maar uiteindelijk is alles goed gekomen. In eerste inPagina: 7
stantie was er met een aantal begeleidsters afgesproken dat we een landschap met wat dieren zouden schilderen. De directeur maakte hier al snel een landschap met heel veel dieren van. Dus moesten er wat dieren bij getekend. Al schilderend bleek dat de directeur het ook wel leuk vond als er een Hollandse koe op kwam. Het enige vrije plekje op de muur was in de hoek op de voorgrond. Maar dit betekende perspectivisch gezien wel dat de koe erg groot zou worden. Maar oké, wij hebben er een koe bij geschilderd. Vervolgens was die Hollandse koe toch wel groot, of we er ook niet in de andere hoek een Tunesische kameel bij konden schilderen zodat de dieren symbool staan voor het project. Dus wij weer een nog grotere kameel erbij gemaakt, en ja toen was de muur toch echt wel vol.
In het warme weer (40 tot 45 graden) was het wel zwaar om te schilderen, maar stilzitten was nog veel erger, dan voelde je het zweet in straaltjes van je aflopen. Het was dan ook een hele verademing dat het in Bizerte, waar het kinderkamp plaatsvindt, op onze dag van aankomst 28 graden was. Het waaide die dag heel erg en we werden op het strand dan ook gezandstraald door de wind en het zand. Gelukkig hebben we de rest van de overige 2 weken geen last van de wind gehad. Op een zaterdag zijn we na een emotioneel afscheid in Sidi Thabet naar Bizerte vertrokken. De hieropvolgende zondag zijn we met z’n allen naar Mateur gegaan. De
school in Mateur staat onder leiding van een Nederlandse dame en dat is wel te zien aan de toch wel Hollandse inrichting. In de klaslokalen is veel te zien wat we in Nederland ook zo doen, tekeningen aan de muur, naamkaartjes met foto’s van de kinderen, enz. We waren bij deze school op visite om kennis te maken en om alvast een beetje te bespreken hoe het tijdens het kinderkamp eraan toe zou gaan. Naast het officiële gedeelte had de begeleiding van Mateur een verrassing georganiseerd. Een deel van de groep werd gevraagd of ze mee wilden doen met een spel. Niet wetend wat er zou komen zeiden ze ja. Er bleek een hele bruiloft georganiseerd te zijn, met kleding, trouwzaal en muziek, alles er op en er aan. In Tunesië wordt een bruiloft groots gevierd en duurt het feest 3 dagen. Als men een trouwauto passeert wordt er getoeterd en beginnen de vrouwen een soort van te gillen (zoals alleen Arabische vrouwen dat kunnen). Natuurlijk moesten wij dit gillen ook leren. Omstanders dachten dat de bruiloft echt was en brachten hun felicitaties. De bruiloft zorgde al met al voor heel wat hilariteit in de groep. De maandag was dit jaar onze vrije dag in het project. Deze dag bestond voor de meeste mensen uit winkelen, strand bezoek of op een terrasje zitten. Dinsdag kwamen de kinderen en dat is een geweldig moment. Het is altijd afwachten wanneer de bussen arriveren. Dit jaar zouden de kinderen aan het eind van de middag komen maar uit voorzorg moesten we toch maar na de lunch op het terrein blijven. De aankomst van de kinderen verliep wat chaotisch. Ik moest op het laatste moment nog van kamer wisselen en ook de indeling van de kinderen is even zoeken. Wat we precies gedaan hebben die eerste dag weet ik niet meer. Alles gaat zo snel tijdens het kamp, dat als je het niet opschrijft, je het zo weer vergeten bent. De tien dagen kamp hebben over het algemeen een vast ritme. ’s Och-
tends om 8 uur ontbijt (dit werd nog wel eens wat later), daarna naar het strand. Na het strand douchen, rolstoelers eerst voordat het warme water op is. Ik had twee rolstoelers op de kamer en mijn taak bij het doucheritueel was het aankleden van de kids. Voor het douchen hadden we een aparte groep ervaren Hollanders.
Na het douchen was er nog even tijd om te spelen en daarna rond half 2 was het tijd voor de lunch. Na de lunch was er de siësta, die door het warme weer, met de dag langer ging duren. De eerste dag duurde de siësta tot 4 uur, de laatste dag tot 6 uur. Na de siësta was het tijd voor een versnapering met daaropvolgend het iedere dag andere middagprogramma. Het middagprogramma varieerde van een excursie of waterspelletjes tot een smurfen speurtocht. Na het middagprogramma was er vaak nog wat tijd over om een potje te voetballen of de stoelendans. Om half negen zou het diner klaar moeten staan maar ook die tijd wisselde wel eens. Timing blijft altijd lastig in Tunesië. Waar wij Hollanders denken acht uur ontbijt dus om half acht beginnen met koffie zetten, tafels dekken en brood snijden, beginnen de Tunesiërs om vijf voor acht. Gelukkig waren we met veel mensen en was het eten vaak zo klaar gezet. Gelijk met dat de kinderen kwamen ben ik slachtoffer geworden van het virus dat sinds het begin van onze reis in de groep rond ging. Gevolgen: benauwdheid, keelpijn en een heel schorre stem. Nu heb ik nog een hele leuke anekdote van mijn doktersbezoek in Tunesië maar dan wordt dit verhaal toch wel heel erg lang. Pagina: 8
(Misschien is een recordpoging voor het langste Parel artikel een idee…) [Gelukt! red.] De laatste dag van het kamp hadden we in plaats van een middagprogramma een bonte avond met allerlei optredens, lekkere hapjes en hoog bezoek. De bonte avond begon met een receptie. Hierbij was er bezoek vanuit het ministerie aanwezig. Iedereen die meegewerkt heeft aan het project werd hartelijk bedankt en wij hebben met onze schorre stemmetjes de inmiddels in Tunesië bekende liederen, I have a dream en Count on me, gezongen. Na de receptie begon de bonte avond pas echt. Er volgden optredens van de verschillende scholen en wij hebben ons smurfen toneelstuk opgevoerd. (Het thema van het kamp van dit jaar was Smurfen.) Ik heb hier helaas geen foto’s van want ik moest zelf meespelen. Op de donderdag van de laatste week gingen de kinderen weer naar huis. Het altijd emotionele afscheid werd dit keer ook nog eens gerekt omdat de bus van Sidi Thabet werd opgehouden. De kinderen vertrokken zeg maar in twee groepen wat er voor zorgde dat er eigenlijk de hele dag gejankt werd. De vrijdag hadden we weer vrij en bestond uit weer veel winkelen en strandbezoek. Ik ben met een klein groepje mee geweest naar het Aquarium van Bizerte. Het was de bedoeling dat we naar een of ander fort zouden gaan maar daar konden we geen ingang van vinden, dus toen zijn we maar naar het aquarium gegaan. Dit was een leuke ervaring. In Nederland heb je grote bassins met allerlei vissen. In dit aquarium stonden allemaal kleine bakken net als in de dierenwinkel. Deze bakken stonden in een soort doolhof van gangetjes waardoor het nog leuk was om er doorheen te lopen ook. Die avond hadden we ook ons ‘laatste avondmaal’ . Na het eten heeft een deel van de groep sterren liggen kijken en een ander deel heeft geprobeerd te slapen voordat we om half vier zouden
vertrekken richting het vliegveld. Gelukkig vlogen we vroeg rond acht uur en waren we om elf uur weer in Nederland. En dan sta je weer in Nederland, met je koffer en je herinneringen. Ondanks dat niet alles perfect verloopt en er ook ruzies zijn heb ik hele leuke herinneringen aan het project en vooral het kinderkamp. Van Behe (jongetje met down) en Nadmi (beste vriendje van Behe, ook down) die elkaar dag in dag uit op elkaars neus duwen gevolgd door het woord toet, tot Beligh (loopt op krukken en is super scheel) die met de andere jongens probeert te voetballen maar zo slecht ziet dat de bal al weer weg is tegen de tijd dat hij het doorheeft. Of Ramsi (rolstoel en autist) die zonder rolstoel aankwam (hadden zijn ouders waarschijnlijk verkocht omdat ze geld nodig hadden) maar meteen de eerste dag al met mes en vork at (heeft hij drie jaar over gedaan om te leren), mensen aankeek en zelfs de laatste dag Rosanne zijn hand liet vasthouden. Voor u klinkt dit misschien niet zo heel erg bijzon-
der maar als je nagaat dat Ramsi twee jaar geleden toen ik in Tunesië was nog alleen maar voorover gebogen in zijn rolstoel met zijn handen zat de friemelen, dan heeft er een hele verandering plaatsgevonden. Dan zie je dat zo’n kamp zo’n kind goed doet. Het is dan weer triest als je weet
dat zo’n jongen als Ramsi terug naar huis gaat, daar weer de hele dag op de keukenvloer ligt. Maar gelukkig is er dan weer de groep van volgend jaar… Nog even een foto waar ik zelf op sta (dat heb je niet vaak als je zelf de foto’s maakt). ■
Aanbod van oude muziekbundels en cantates. Vanwege opruimacties in onze plaats van samenkomst zijn de volgende muziekboeken beschikbaar voor wie daar belangstelling voor heeft: Opstandingsfeest 1947 (1x) Kerstklanken 1948 (2x) De waarheid breekt baan (1x) Opstanding (2x) Wording en Ontplooiing (2x) Kerstcantate 1951 (1x) Kerstcantate 1954 (2x) Kerstcantate ’56 (5x) Cantate 1958 (3x) Kantate 1961 (3x) Mannenkoor (bruine boek) 1971 (2x) Jublileumcantate 1971 (1x) Cantate 1946-1976 (15x) Gemeenschappelijk te zingen liederen (7x) Bejaardenkoor 1983 (4x) Oneindige schepping 2000 (1x) Belangstellenden kunnen zich melden bij br. A. Dufourny: tel: 036-5451034 of 06-48037991 email:
[email protected] Mondeling mag uiteraard ook. Pagina: 9
Welkom in onze gemeenschap
Verhuisd
Fam. A.T. Bijl - Veltrop Koetsierbaan 189 1315 SN Almere
Br. M. van Wijk naar Amsterdam (gemeenschap Amsterdam-Slotervaart)
Huwelijk
Fam. J. van Wijk - van Groeningen Huwelijksbevestiging op 23 augustus 2009
De Parel
Gemeenschapskrant van Het Apostolisch Genootschap te Almere. Verschijnt 5 x per kalenderjaar
Nieuwe adressen: Fam. M. Lustig, Gulsippevägen 18, 218 34 Bunkeflostrand, Zweden Zr. Anne Loggen, David Livingstonestraat 91, 1363 LC Almere
Redactiesecretariaat: Wijk, B. van
Max Takstraat 60 1325 NJ Almere
[email protected]
Redactie
Heerink - van der Puijl, H.L. Koelewijn, C. Koelewijn, S. Meier, D.A.J.T. Sikkema, B. Wijk, B. van
Een gratis digitaal abonnement op ‘de Parel’
Stuur een mailtje naar:
[email protected] Voor meer info: www.apgen.nl (intranet - Almere). Voor inhoudelijke info kunt u terecht bij het redactiesecretariaat.
Drukwerk
Prinsenberg, S.
Vormgeving + digitale verzending Koelewijn, C.
Eindredactie
Schaik, A.R.T. van
Pagina: 10
