De OSHO International Meditation Resort, een weerzien na 12 jaar ™
Indrukken & Handige tips Sw. Anand Frank februari 2014
De OSHO International Meditation Resort, een weerzien na 12 jaar… deel 1 ™
Voor de maandelijkse Nieuwsbrief van het Groningse Oshocentrum Marut schreef ik drie artikelen over mijn reis in december 2013 naar de Osho International Meditation Resort in Pune, India. Ze verschenen in maart, april en mei 2014 en werden op de website van Marut als pdf opgenomen, echter in een pagina-indeling die voor de drukker bestemd is en daardoor minder goed toegankelijk voor de lezer op het computerscherm. Om nog beter aan de belangstelling tegemoet te kunnen komen heb ik de tekst enigszins bewerkt en gebundeld in deze uitgave. Deze is geschreven voor hen die, sannyasin of niet, ‘iets met Osho hebben’ maar nog nooit de stap naar Pune gemaakt hebben, of die er – zoals ik – al heel lang niet meer geweest zijn. Tot hen zeg ik: doe je zelf niet langer tekort, en ga er (weer) eens heen! In het eerste deel komen mijn indrukken naar voren van de locatie als zodanig, van zijn uiterlijke aspecten. In deel 2 zal ik wat meer vertellen over wat je er zoal kunt doen, wat het ongeveer kost en hoe ik zelf bepaalde processen ervaren heb. Deel 3, ten slotte, geeft mijn indruk van de stad Pune weer. Op stap Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor ik de knoop kon doorhakken, maar in november 2013 was het dan toch zo ver: ik boekte een hotel vlak bij de Resort en drie vliegtickets naar Pune (spreek uit: Poeneh), regelde in mijn woonplaats een nieuw paspoort en in Den Haag een visum bij de Indiase ambassade en in de namiddag van 8 december 2013 stapten wij gedrieën (mijn beloved en onze vriendin) in Pune uit het vliegtuig. Een weerzien met India na 12 jaar. Waarom zo lang? Er was veel gebeurd in mijn leven, een nieuwe relatie, een verhuizing van de grote stad in het Westen naar een Drents dorp, het inburgeren daar, familiezaken… teveel om op te noemen. Maar steeds keerde de gedachte terug: Pune, Pune… En dan ging er weer een jaar voorbij van (zo af en toe, want ‘druk, druk, druk’…) thuis mediteren, zo nu en dan een Osho
festival of een concert van Premal en Miten, e.d. Het werd hoog tijd om de batterijen weer eens echt goed op te laden. Van 1987 tot 2002 was ik al zo’n acht of negen keer in Pune geweest, ook in januari 1990 toen Osho Zijn lichaam verliet - een voorrecht door Existence mij gegund. In de loop van 2002 kwamen de verhalen over drastische veranderingen in de Resort, die me wel zorgen baarden. De foto’s van Osho, die overal hingen, waren verwijderd en ook was het sierlijke Japanse huisje op het podium in de Buddha Auditorium, dat de overkapping vormde van het podium waarop Osho elke avond verscheen om ons toe te spreken, afgebroken. Daar stond tegenover dat er aan de westzijde van de Resort een prachtige grote piramide met daarin het nieuwe Osho Auditorium, en een schitterend hotel (Osho Guesthouse) waren opgetrokken. Het Osho Auditorium zou zes verdiepingen hoog zijn en 5000 mensen kunnen herbergen. Osho heeft vaak over de mystieke werking van de piramidevorm gesproken. Hij heeft uitgelegd dat pyra = vuur en mide = midden. Dus het vuur binnen in. De piramide als accumulator van energie. “Je gaat gewoon een uurtje in de piramide zitten en je zult iets zien veranderen: je bent niet langer gehaast, je voelt geen spanning meer”. OSHO, Kyozan, a true man of Zen, Hoofdstuk 1
Dat wilde ik nu wel eens zelf gaan zien en ervaren. Aankomst en eerste indrukken Laat in de ochtend van 9 december, na de gebruikelijke intake in het Welcome Center, waar een mij uit het Haagse Osho Centrum Wajid bekende Vlaamse Ma ons meteen al had herkend en zij ons, samen met een goede oude vriendin, Surbala, warm welkom heette, stapten wij door de Main Gate de Resort binnen. Een locker regelen (honderden metalen kastjes om je spullen in op te bergen), een electronische toegangspas, een foodpass, de meegebrachte maroon robes aan (die pasten nog) en wandelen maar. By the way, voor degenen die er nog nooit geweest zijn: de Resort ligt in een lommerrijke statige buitenwijk van Pune, Koregoan Park geheten. De Resort is een deel van dit park, wordt doorsneden door twee rustige laantjes (heel origineel No.1
en No.2 genaamd) en bestaat dus uit drie gedeeltes. In het westelijk deel bevindt zich zoals gezegd o.a. het Osho Auditorium, in het middendeel o.a. de Buddha Grove en het zwembad Basho, en in het oostelijk deel, achter Mirdad Gate, bevinden zich nog vier kleinere piramides met meditatieruimtes en gastenaccommo-daties. De meeste gebouwen zijn met zwart glimmend graniet afgewerkt. Wat is er veel veranderd! Waar in het hart van de Resort eens het Buddha Auditorium was geweest, is nu een zonnig, door hoge bamboebosschages omgeven groot wit marmeren plateau overgebleven, de Buddha Grove, waarop ’s ochtends in de open lucht de Chi Kung- en de Zen-boogschiet-klas worden gegeven, dan de Whirling Practice en om kwart voor elf de – zeer druk bezochte! – Dance Celebration. Daaromheen zijn prachtige nieuwe gebouwen opgetrokken, zoals een kleine piramide met een glazen dak op Multiversity (MV) Plaza, Krishna House en de Multimedia Gallery. Op MV Plaza kun je je informeren over alle activiteiten die er ophanden zijn en kun je een oriënterend praatje maken met de mensen die de groepen of sessies geven. Om het grote aanbod inzichtelijk te maken staan er diverse touch-screens opgesteld. Zeer handig. MV Plaza is een levendige plek waar ook ’s avonds allerlei activiteiten gaande zijn, zoals cabaret, disco en wekelijks op vrijdag de sannyas initiatie. Multimedia In Krishna House is nu niet langer de boekwinkel gevestigd, maar een kantoor waar vrijwilligers aan grote beeldschermen werken aan de onlangs grondig gemoderniseerde website osho.com. Deze is in maar liefst 13 talen beschikbaar. Facebook, Twitter, Youtube, en wat al niet nog meer, de hele hedendaagse multimediale santekraam, dit alles is in osho.com geïntegreerd voor de moderne, in Osho geïnteresseerde digitale consument – waar ook ter wereld. Door de Resort heen staan in diverse ruimtes ook beeldschermen opgesteld, aangesloten op het centrale netwerk, waarop korte instructiefilmpjes kunnen worden getoond of op MP-3 formaat Osho-lezingen kunnen worden afgespeeld. Het analoge tijdperk van de cassette- en videobanden is in de Resort voorgoed voorbij.
Trouwens, als ik schrijf “kantoor”, gooi dan al je bestaande associaties met dat woord meteen overboord. De interieurs van alle gebouwen die ik van binnen gezien heb zijn, net als hun buitenkant, adembenemend mooi, strak, solide, rustig. Tot en met de kleedkamers en doucheruimtes nabij Basho. Basho is het niervormige zwartbetegelde zwembad, waar ik regelmatig mijn rondjes trok en vanuit de whirlpool op het grote terras van Zorba Restaurant uitkeek. Meditatie begint met ontspanning! Basho is genoemd naar de Zen-dichter van wie Osho graag zo nu en dan de volgende haiku citeert:
Old pond Frog jumps in Plop! Natuur staat voorop Grote veranderingen hebben ook plaatsgevonden in het landschap van de Resort. Hier en daar is het heuvelachtig gemaakt en op weg naar de grote piramide van het Osho Auditorium wandel je over grote, deels ommuurde terrassen, die uitlopen op een vierkante vijver, waarover een brede “brug” naar de ingang van de piramide voert. De piramide lijkt uit het water op te rijzen. “Wanneer ze de brug oversteken zal dat de mensen eraan herinneren om de Mind achter zich te laten en naar binnen te gaan”, aldus Osho. Het basisidee, waarmee Hij het team van architecten onder leiding van Swami Videha op pad stuurde was: “Don’t create space, create spaciousness”. De concrete uitwerking, daar bemoeide Osho zich niet mee. Een koan! Maar eind 2002, bijna 13 jaar nadat Osho Zijn lichaam verliet, was dit grote project dan toch af.
Ondanks het ten opzichte van vroeger veel opener karakter van dit landschap, zijn de bomen en bamboebosschages zodanig gelokaliseerd dat er toch voldoende schaduw valt. Overdag, als de temperatuur – in december – tot zo’n 29 à 30 graden oploopt, blijft het hierdoor altijd aangenaam. Zonnebrandcrème hoeft niet mee in de reisbagage! De imposante, misschien wel meer dan honderd jaar oude bomen en ander groen steken prachtig af tegen de achtergrond van de glimmend zwart-granieten gebouwen en donkere ommuringen. De bebouwing lijkt hierdoor ‘weg te vallen’. De mens heeft zich hier een integraal deel van de natuur gemaakt. Ook de kleding draagt daartoe bij: iedereen loopt in ongeveer dezelfde maroon robes, waardoor het zich altijd onderscheiden willende individu vanzelf opgaat in een groter geheel van wijnkleurige accenten in een groene oase. Gesamtkunstwerk en objective art Na dit zo’n dag of twee op me te hebben laten inwerken werd me duidelijk dat ik mij in een schitterend door Osho bewust zó, in Zen-stijl opgezet “Gesamtkunstwerk” bevond, niet als toeschouwer, maar dat ik er deel van uitmaakte. Wat Osho ons nagelaten heeft is niet alleen Zijn meditatietechnieken, Zijn 4800 uur aan lezingen en Zijn 300 boeken, maar ook deze Meditation Resort, de kroon op Zijn levenswerk. De nog bescheiden internationale meditatiecommune die in 1974 in Poona rond de levende meester begon, vond 28 jaar later, eind 2002, een (definitieve?) vorm in deze Resort. Het begin was wild en ruig, dat is nu voorbij. De energie is nu subtieler, maar wel volop aanwezig. Binnen de drie dimensies van de Resort komt alles van Osho samen, materialiseert zich Zijn visie, die deze oase een vierde dimensie verschaft. We hebben hier, naar mijn stellige overtuiging, niet met een willekeurig decor te maken, maar met een atmosfeer die gecreëerd is om diep op de bezoeker in te werken en hem te helpen om – zonder enige bewuste actie van zijn kant - makkelijker in harmonie met zichzelf en zijn omgeving te komen. ‘Objective art’, zo noemde Gurdjieff dit soort kunst. Zo heeft Osho ook de Taj Mahal aangeduid,
en de tantrische tempels in Kajuraho. Ik aarzel daarom niet om de Osho Meditation Resort in Pune het grootste en meest indrukwekkende stuk ‘objective art’ van de 21 e eeuw te noemen. Osho’s portretten En dan, ten slotte, de verdwenen portretten van Osho. Ik vond ze in het begin, een oudgediende zijnde, opvallend afwezig. Maar storend vond ik dat niet. Osho was bij leven eigenlijk al meer ‘absence’ dan ‘presence’. Al gauw miste ik die portretten niet meer. Verder laat ik hierover liever de meester zelf aan het woord en de lezer trekt daarna maar zijn eigen conclusies. In 1986 beantwoordde Osho in Uruguay een vraag die ongeveer als volgt luidde: “U hebt gezegd dat het u niet kon schelen wat er met u gebeurt nadat u uw lichaam zult hebben verlaten. Maar kunt u toch iets zeggen over de impact van uw aanwezigheid en uw leer in een toekomstig historisch verband? En, hoe wilt u later herinnerd worden?” “Ik wil het liefst worden vergeven en vergeten. Het is niet nodig mij te herinneren. Het is nodig om jezelf te herinneren! De mensen hebben Gautam de Boeddha en Jezus Christus en Confucius en Krishna herinnerd. Dat helpt niet. Dus wat ik zou willen: vergeet me volkomen, en vergeef me ook – want het zal moeilijk zijn om me te vergeten. Daarom vraag ik je me te vergeven vanwege die moeilijkheid. Herinner je zelf.” OSHO, The Transmission of the Lamp, hoofdstuk 29
De OSHO International Meditation Resort, een weerzien na 12 jaar… deel 2 ™
In het vorige hoofdstuk heb ik wat van mijn indrukken van de Resort, zoals die in zijn uiterlijke verschijning op mij over komt, weergegeven. In dit deel zal ik proberen aan te duiden wat je er
zoal kunt doen, en wat ik zelf ervaren heb. In het korte bestek van een artikel is het onmogelijk om recht te doen aan de enorme variëteit aan activiteiten die zich in de Resort afspelen. Op de uitgebreide en uiterst levendige website www.osho.com kun je alles vinden wat je hierover wilt weten... en meer. Gevarieerd en internationaal Osho richt zich niet tot de “gemiddelde” mens, maar tot het unieke individu dat jij bent. Een bepaalde methode die Hij ontwikkeld heeft, zal de een dus sterker aanspreken dan de ander. Wat niet wil zeggen dat je een bepaalde meditatietechniek bij voorbaat al moet verwerpen. Probeer hem liever een tijdje uit en ervaar dan of het wat voor jou is. In de Resort wordt dagelijks een vast programma met verschillende Osho-meditatietechnieken aangeboden, te beginnen om 6 uur met de Dynamic, om 7.30 uur Silent Sitting en op een andere locatie een Osho-lezing, om 10.30 uur Vipassana, om 10.45 uur Dance Celebration, van 14.15 – 14.45 en van 15 – 16 uur Silent Sitting of op een andere locatie de Nadabrahma, om 16.15 uur Kundalini, om 18.40 uur de Osho Evening Meeting. Over de Silent Sittings wil ik nog opmerken dat deze zo bijzonder zijn omdat deze plaatsvinden in Chuang Tzu, de schitterende, hoge ronde marmeren ruimte waarin Osho ooit, kort voor zijn dood, één nacht geslapen heeft. Er kunnen ongeveer 50 mensen in deze Samadhi en deze heeft een intieme sfeer van diepe, bijna tastbare stilte. Als je een groep doet zal er steeds op aangedrongen worden om de Dynamic te doen, zodat je de dag schoon en vol energie kunt beginnen. En de groep stopt ook tijdig om je naar de Kundalini te kunnen laten gaan, te eten en dan naar de Evening Meeting. In deze ‘kernmeditaties’ ligt elke groep als het ware ingebed. Naast dit ‘kernprogramma’ is er, tot ’s avonds half elf, een uitgebreid, wisselend aanbod van meditaties als Nataraj, Whirling, No-Dimensions, Chakra Sounds, etc. Niemand verwacht van je dat je de hele dag van de ene naar de volgende meditatie rent, je bent vrij om je dag zelf te bepalen. Je kunt je dagen uitstekend vullen met zomaar wat rond te lopen, alleen met jezelf te zijn, naar Basho (het zwembad en sauna) te gaan, een praatje met iemand aan te knopen en, niet te
vergeten: van een maaltijd te genieten op het terras van een van de twee openluchtrestaurants of een cappuccino, dan wel een chai (gekruide zoete Indiase thee met melk) te nemen op Multiversity Plaza. Dan is er ten oosten grenzend aan de Resort nog Osho Teerth Park, een mooi door sannyasins aangelegd rustig stukje heuvelachtige natuur langs een beek. Het park is ook beperkt toegankelijk voor de buurtbewoners. Je komt er nogal eens verliefde jonge Indiase stelletjes tegen, beschut tegen al te opdringerige en afkeurende blikken van hun traditionele omgeving. Living in, groepen en sessies Wil je echt geen contact dan speld je een ‘silence-button’ op; je hoeft dan niets uit te leggen, iedereen respecteert dat. Een hele goede manier van contact maken, met jezelf en anderen, is om je echt onder te dompelen in de ‘Osho-ervaring’ van een van de Living in Programs. Die zijn erop gericht om je awareness, het getuige-bewustzijn dat je rustig op jezelf al mediterend tot ontwikkeling hebt gebracht, in de dagelijkse praktijk, in de hectiek van alledag, te testen. Je hebt ze in diverse soorten, allemaal tenminste van een maand. Je hebt dan een arrangement met logies in de Resort waarin je bijvoorbeeld drie weken de Mystic Rose of andere meditatiegroepen doet, of waarin je als vrijwilliger werkt. Maar je kunt natuurlijk ook op eigen houtje een of meer groepen gaan doen, nadat je je op Multiversity Plaza erover hebt geïnformeerd. Sommige groepen zijn intern, dat wil zeggen dat je gedurende enkele dagen binnen de muren van de Resort verblijft en geen contact hebt met de andere bezoekers van de Resort. Ik heb zelf zo´n groep gedaan, genaamd de ´Awareness Intensive´, waarin je je binnen de beperkingen van een zeer strakke dagindeling van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat uitsluitend bezig houdt met de vraag: “Tell me, who is in?” Ik vond het ongelooflijk hoe sterk dit proces op me inwerkte, hoe het me bracht op onverwachte diepten in mezelf en hoe het m’n omgang met anderen, in de eerste plaats mijn geliefde, veranderde.
Sommige groepen zijn bewust kort gehouden, zoals de cursus ‘Reminding yourself of the Forgotten Language of Talking to Your BodyMind’ die regelmatig een week lang ’s ochtends om half acht een uur gegeven wordt. Hiervoor vinden ook ‘facilitator’- trainingen plaats. Het is een zacht meditatief proces waarmee je hinderlijke lichamelijke ongemakken, maar ook verslavingen op een liefdevolle manier kunt aanspreken en oplossen. Het gaat over vriendschap sluiten met jezelf en het biedt een kans om je zelfgenezende energieën effectief aan te wenden. De methode is uitvoerig beschreven in Osho's boek “Vrij zijn in het hier & nu” met instructie-CD. Dan zijn er nog de talloze sessies die je kunt doen, voor een counselling, een massage of iets dergelijks. De sessies worden doorgaans gegeven door mensen die in hun dagelijks leven als therapeut of counsellor werkzaam zijn, en die zich in hun vakantie met hun ervaring en hun professionaliteit voor de Resort inzetten. Internationaal Een aspect waar ik nog nooit zo mee bezig was geweest omdat ik het zo vanzelfsprekend vond, is het internationale karakter van de Resort. Mijn drie weken daar hebben me weer doen voelen hoe verruimend het is om dagelijks met mensen uit allerlei landen en culturen om te gaan. Het bestaan thuis in Nederland, zeker in een klein dorp, heeft toch wel zo z’n beperkingen qua aantal en aard van de mensen om je heen. In de Resort loop je met 1-, 2-, 3000 mensen rond, mensen die echt op zoek zijn naar hun diepere Zelf, wier innerlijke processen hen kwetsbaarder en opener maken dan in hun dagelijkse leven thuis meestal het geval is. Dat maakt de omgang met elkaar echter en dieper. En waardevoller. Want het is gemakkelijk om vrienden te maken in de Resort. Prijskaartje In de Resort De rechtgeaarde Hollander vraagt zich nu af: “Alles goed en wel, maar wat kost het?”
Het eerste antwoord hierop is: buiten de Resort 20% minder dan in 2012, want de Rupee is in 2013 ten opzichte van de Euro met dit percentage gedevalueerd. Hij staat nu (febr. 2014) stabiel op ruim INR 80 (€1,-). In de Resort schijnen de prijzen wat gestegen te zijn, maar ik vind ze nog altijd heel redelijk voor het gebodene. In de zomermaanden is het laagseizoen, de prijzen zijn dan lager. In de Resort gebruik je geen geld, maar koop je bij het Welcome Center vouchers. Gemakkelijk en hygiënisch. Je begint bij eerste binnenkomst met je registratie, deze kost INR 1.300 (€ 16,25). Een toegangspasje voor 10 dagen kost INR 10.200 (€ 127,-). Voor 30 dagen kost het INR 24.480 (€ 306,-). Voor het eten heb je een voucher nodig, de grootste kost INR 1.000 (€ 12,50) wat voldoende is voor de hele dag gevarieerd buffet met gezonde, heerlijke voeding. Op MV Plaza is een zeer populair terras, waar je cappuccino, chai, frisdrank, brownies, etc. kunt kopen voor INR 50 à 80 (max. € 1,-). De toegang voor het zwembad Basho bedraagt INR 230 (€ 2,85). Reken alles bij elkaar op ongeveer € 30,- per dag. Er zijn pinautomaten in de buurt van de Resort waar je met je wereldpas goed terecht kunt. In de Osho Galleria kun je maroon- en witte robes, omslagdoeken, een meditatiematje, badkleding, etc. kopen tegen zeer schappelijke – vaste – prijzen. Voor enkele tientjes heb je een complete uitrusting voor de Resort. Buiten, een straat verderop, vind je in stalletjes langs de weg die artikelen ook, maar daar kun je niet passen en ze zijn wat smoezelig door het stof van de stad. Daar staat dan wel de charme van het afdingen tegenover! De prijs van een groep varieert, afhankelijk of je intern bent (‘residential’= overnachting, eten en drinken) of niet. Zij ligt op, of misschien iets boven het niveau dat je bijv. in Humaniversity gewend bent. Hou dus rekening met Europese prijzen, die ik overigens graag betaalde, gezien de kwaliteit van het gebodene en de bijzondere locatie van de Resort – die ten slotte ook onderhouden moet worden. Een sessie kost ongeveer INR 5.000 (€ 40,-) voor anderhalf uur. Kortere sessies zijn navenant goedkoper. Als je het je kunt permitteren, neem dan wat extra geld voor een of meer groepen en sessies mee. Het geeft je zó veel om dit dáár te kunnen ervaren.
Logies De mooiste accommodatie is de Osho Guesthouse, gelegen nabij de grote piramide van het Osho Auditorium, waar je in het hoogseizoen voor een tweepersoonskamer ruim INR 7.000 (€ 88,-) betaalt. Dat is aan de prijzige kant, maar het is dan ook mooier dan wat je ooit hebt meegemaakt en het ligt in de Resort. Dat is erg makkelijk, geen gedoe in de stad Pune. Wanneer je in een van de Living In-programma’s zit, krijg je een kamer elders in de Resort, die ook mooi is, en waarvoor je een aangepast tarief betaalt. Buiten de Resort zijn er, op redelijke loopafstand, voldoende hotels, appartementen en kamers, waarvoor je veel minder betaalt. Wij zaten in een hotel, Surya Villa, op 10 minuten lopen van de Resort, waar de sfeer heel goed was (veel bezoekers van de Resort) en het tarief voor een tweepersoonskamer INR 1.750 (€ 22,-) per nacht bedroeg. Maar het was er soms ook lawaaierig. Naast het hotel was een aardig buitenrestaurant met zeer schappelijke prijzen; voor € 5,- heb ik er vele avonden uitgebreid gedineerd (iets goedkoper dan in de Resort). Reiskosten Wij boekten via een bekende ticketsite begin november 2013, een maand voor onze geplande vertrekdatum: Amsterdam – Rome – Delhi – Pune, dus 2x overstappen. Dit kostte € 795,- Tel hierbij op ca. € 100,- voor reis- en annuleringsverzekering. Als je kort van tevoren boekt kan de ticket wel dubbel zo veel kosten, dus boek tijdig! Je kunt natuurlijk ook een ticket naar Mumbai boeken, dit scheelt ongeveer € 200,- maar je moet dan met een taxi, met de bus of met de trein naar Pune en dat is toch wel een gedoe. Communicatie Wat betreft de gewone dagelijkse omgang met de mensen in de Resort was het voor mij even wennen hoe om te gaan met het groeten. In het begin was ik geneigd om iedereen die ik kende of net had leren kennen te groeten, maar op een bepaald ogenblik voelde dat ongemakkelijk. Eerst ben je nog gast, maar al snel voel je je thuis en hoor je erbij. Wat betreft de elektronische communicatie: in de Resort heb je een Cyber Cafe met een stuk
of tien beeldschermen waar je voor een habbekrats kunt internetten. Denk eraan om het webmailadres van je provider plus wachtwoord paraat te hebben. Neem eventueel ook je pinpaslezer mee voor bankzaken en stel je pinpas op ‘wereld’ in. Smartphones zijn toegestaan, ermee fotograferen niet. Dit ter bescherming van de privacy van alle bezoekers. Tot slot Nu ik dit schrijf (februari 2014), ligt mijn meditatie-vakantie al weer een maand achter me. Het verblijf in de Resort heeft me een geweldige impuls gegeven om in mijn dagelijkse leven meer vastberaden, met een duidelijker focus mijn weg van meditatie te vervolgen. Terugkijkend op mijn leven heb ik me wel op heel veel zijsporen begeven, tot het punt dat ik me afvroeg: is dit het nu? Daarom kan ik iedereen aanraden om de Osho International Meditation Resort te bezoeken, niet alleen dat, maar om er ook in te duiken. Basho’s haiku indachtig: Old pond, Frog jumps in; Plop! De OSHO International Meditation Resort, een weerzien na 12 jaar… deel 3 ™
In dit laatste deel zal ik iets vertellen over de stad waarin de Resort zich bevindt, Pune. Niet zozeer bedoeld als een reisgids, maar meer over mijn persoonlijke ervaringen. Algemeen Meteen al bij aankomst in India, op het vliegveld van Delhi, merkten we dat dit land echt heel anders ingesteld is dan wij gewend zijn. In de aankomsthal was een wand helemaal gevuld met reusachtige mudra’s, handen met een symbolische stand van de vingers die een bepaalde religieuze geestesgesteldheid oproept. Even verderop, in de overstaphal naar Pune, was een bronzen groep van yogi’s te zien die alle stadia van de zonnegroet uitbeeldden. Ook in de mondaine contreien van een moderne luchthaven
presenteert India’s culturele en religieuze erfgoed zich dus op nadrukkelijke wijze. Pune, op twee uur vliegen van Delhi gelegen, is een zich snel moderniserende stad van 4,5 miljoen inwoners. Het schijnt een van de meest Westers georiënteerde steden van India te zijn, met een open, kosmopolitische sfeer. Het heeft een hele grote universiteit, veel industrie (electronica, software, auto’s, chemie), mediabedrijven en culturele voorzieningen. Vanouds lopen er veel westerlingen rond: op de universiteit, bij de Westerse bedrijven, in en rondom de Osho Resort en het Iyengar Yoga Institute. Ook is in Pune de Southern Command van het Indiase leger gevestigd, wat duidelijk wordt als je langs de grote kazerneterreinen rijdt. Vanwege zijn ligging op het Deccan Plateau bevindt de stad zich enkele honderden meters boven de zeespiegel, waardoor het klimaat er veel aangenamer is dan in het vochtig-warme Mumbai. In de koloniale tijd, tijdens de ‘British Raj’ (spreek uit radzj = heerschappij), was het een stad waar de hogere officieren en ambtenaren en rijke Indiërs (zoals de fameuze prins Aga Khan) hun fraaie huizen bezaten. Die sfeer vind je terug in Koregaon Park, het Wassenaar van Pune. Met de aankoop van enkele van deze villa’s en omliggende tuinen, richtten Osho’s vrienden begin jaren 70 de ashram op, zoals de Resort toen nog op traditionele wijze werd aangeduid. Ook in het oude stadshart (omgeving M.G.Road) is nog mooie architectuur te vinden, maar om monumentenzorg lijkt men niet veel te geven. Alom verrijzen daarentegen hypermoderne winkel- en kantoorpanden. India moet nu eenmaal andere prioriteiten stellen. De stad maakte op mij een schonere indruk dan voorheen. Kleine, in hun sari gehulde vrouwtjes lopen de hele dag gebukt met hun handveger in het rond en er rijden tegenwoordig vuilniswagens. Niet dat die alles ophalen, want ik heb op veel plekken nog steeds mensen in de weer gezien om vuil te verbranden of illegaal te dumpen. Verkeer Tussen Mumbai en Pune is een moderne snelweg aangelegd, de eerste van zijn soort in India, en ook de wegen in de stad zijn verbreed. Toch is het verkeer er tamelijk chaotisch, stoplichten worden vaak genegeerd, dus het oversteken van een drukke weg als de North Main Road (500 m. van de Resort) vergt enige
onverschrokkenheid, hoewel ik nooit agressief rijgedrag ben tegengekomen. Een goede awareness exercise! Wees niet verbaasd als plotseling een groepje koeien de weg oversteekt; de Indiase automobilist rijdt er keurig zachtjes omheen. Ook het verkeer is schoner geworden. De duizenden riksha’s met hun voorheen stinkende tweetaktmotortjes, en veel andere voertuigen, rijden tegenwoordig op gas. Opvallend vond ik het toegenomen aantal luxe-auto’s en scooters. Er rijden stadsbussen, maar onmisbaar voor het openbaar vervoer zijn toch wel de overal, altijd aanwezige riksha’s die plaats bieden aan max. drie personen. “Pay by meter”: de eerste 10 minuten betaal je INR 17 (€ 0,21). Veiligheid In februari 2010 is er een bomaanslag geweest bij een bekende uitspanning, German Bakery, op enkele honderden meters van de Resort. Ook hebben zich sindsdien elders in India geruchtmakende verkrachtingszaken voorgedaan. Dit zou potentiële bezoekers kunnen afschrikken. Maar je merkt dat zowel de stad Pune als de Resort zich er alles aan gelegen laten liggen om de veiligheid in en rond Koregoan Park te garanderen. Ik heb mij nooit onveilig gevoeld in Pune – in tegendeel - en dat was ook deze keer het geval. Bij de ingangen tot de Resort zijn electronische personen- en bagagepoortjes geplaatst die door vriendelijke doch zeer alerte bewakers in de gaten worden gehouden, maar ook verderop, bij de toegang tot de in India altijd ommuurde villa’s en appartementencomplexen, bij hotels en restaurants, overal staan bewakers. Je kunt ook als vrouw alleen in het donker tussen je hotel en de Resort gewoon over straat. Pas na 11 uur wordt het ’s avonds buiten rustiger. Er zijn altijd veel mensen op straat in India. Soms tot in de nacht, bijvoorbeeld als er een trouwerij wordt gevierd, in een feesttent op de straat naast je hotelkamer…
Geld Wees erop bedacht dat jij als westerling in de ogen van de Indiërs per definitie rijk bent en dat je vaak de werkelijke prijzen niet kent. In de straathandel moet je dus afdingen. Ook bij de riksha’s moet je een beetje oppassen: sommige chauffeurs noemen een prijs zonder de meter aan te zetten. Dat kan goed gaan als je uit ervaring bekend bent met het traject en de prijs ervan, maar anders is het beter om vast te houden aan ‘pay by meter’ plus een fooitje. Als je een paar uurtjes gaat sightsee-en en de chauffeur ergens een tijd moet laten wachten, kun je daarvoor een vaste prijs afspreken (ik betaalde ca. INR 200 per uur). Ook in de restaurants wordt een fooi van ca. 10% op prijs gesteld. Ik sprak met een van de obers van Yogi Tree Garden (aanrader!), waar in het hoogseizoen veel jongens uit Kashmir werken; hij ging na vier maanden hard werken met een spaarpotje van INR 8.000 (€ 100,-) terug naar huis… India’s economie mag dan ‘booming’ zijn, talloze mensen moeten van alles doen om het hoofd boven water te houden. Het bedelen lijkt me wat te zijn afgenomen, maar je moet toch altijd bedacht zijn op situaties waarin men een slaatje uit je probeert te slaan. Het is aan jou om te voelen of, en wanneer je hierin mee gaat, de ene keer wel, de andere keer niet. Awareness! Het werk wordt erg laag betaald. Overal tref je dus veel, heel veel personeel aan. Burning ghats Dwars door Pune, niet zo ver van de Resort, loopt een brede rivier, de Mula – Mutha. Aan de oever daarvan heb je een mooi uitzicht op de soms heuvelachtige delen van de stad. Aan de oever liggen ook de burning ghats, de plek waar de doden worden verbrand. Ook Osho’s lichaam is hier in 1990 gecremeerd. Toen een oude Indiase sannyasin uit Pune tijdens ons verblijf overleed, organiseerde de Resort zijn uitvaart en zo konden wij op een avond het hele gebeuren bijwonen. Met honderden sannyasins vierden we rond zijn met bloemen overdekte baar in de grote piramide van Osho Auditorium zijn ‘leaving the body’ en liepen we over straat achter de baar aan, richting de ghats. Het was een echte death celebration Osho style, met zang en muziek. Nadat er dikke takken over het lijk waren gelegd mocht de oudste zoon van de overledene het vuur
aansteken. Een directe confrontatie met de dood, zó in de open lucht op een wat vervallen locatie, in plaats van in zo’n steriele aula die we hier in het Westen gewend zijn. Onvergetelijk. Slot Een bezoek aan de Osho Meditation Resort brengt onvermijdelijk mee, dat je je ook tot India moet verhouden. Soms is dat lastig, vanwege het enorme cultuurverschil. Maar het heeft zeker ook een charme. Ten slotte is dit het land met de diepste en langste spirituele traditie. Men leze Osho’s ‘India my love’: “Many Buddhas have walked on this land, under these trees; the very earth has become sacred. To be here is totally different than to be anywhere else, and what I am trying to bring you is more easily possible here than anywhere else.” Ik ben blij dat de Resort in Pune, India, en nergens anders, gelegen is. Thank you, beloved Master!
