HOOFDSTUK 1
D
e jongen leek het perfecte doelwit. Hij stond een beetje achteraan in een groepje dat een rondleiding kreeg door het Olympisch Stadion in Londen. Al zijn aandacht ging naar het
bouwverkeer dat de enorme schuine oprit naar de atleteningang op reed en niet naar de dief die hem observeerde. Het gebouw was bijna klaar en leek in mijn ogen nog het meest op een gigantisch soepbord in zo’n draadmandje om de sla in uit te schudden, boven op een groen tafelkleed. Alleen aan het park eromheen moest nog iets gebeuren, plus wat laatste dingen aan het stadion zelf, en dan mocht de hele wereld hier de Spelen komen bekijken. Anderen van de Gemeenschap werkten ook op het bouwterrein en hadden me laten zien hoe ik langs de strenge beveiliging kon komen. Ik was al een paar keer eerder binnen geweest, omdat toeristen, zoals deze studenten hier, een gemakkelijke prooi vormden. Ik had ruim de tijd om mijn slachtoffer uit te kiezen en er waren weinig mensen die roet in het eten konden gooien tijdens mijn actie. Als ik een goede slag wist te slaan, kon ik de rest van de dag luieren en rondhangen op mijn favoriete plek, de plaatselijke bieb, zonder me druk te hoeven 7
maken over de repercussies die zouden volgen als ik met lege handen
Ik had me voorbereid door een canvas tas mee te nemen die ik gestolen
thuiskwam.
had uit een winkeltje in Covent Garden. Het was zo’n tas met London
Gehurkt achter een stilstaande shovel observeerde ik het doelwit. Dit
Calling erop in kunstzinnige graffitiletters, die buitenlandse toeristen
was degene die ik moest hebben, het kon niet anders: geen van de an-
kopen als souvenir. Ik was er vrij zeker van dat ik kon doorgaan voor een
deren was lang genoeg en bovendien leek hij precies op de foto die ze
rijke toerist zoals zij – ze hoefden mijn afgetrapte gympen alleen maar
me hadden laten zien. Hij had gitzwart haar, een gebruinde huid en een
aan te zien voor een bewust modestatement – maar ik was er minder ge-
zelfverzekerde houding en hij zag eruit alsof hij een mobieltje of por-
rust op of ik er intelligent genoeg uitzag om erbij te horen. Volgens mijn
temonnee niet zou missen. Waarschijnlijk was hij verzekerd of had hij
bron kwam de groep studenten van de Universiteit van Londen, waar
ouders die zijn verlies meteen zouden compenseren. Daardoor voelde
ze een conferentie bijwoonden over milieuwetenschappen of zoiets ner-
ik me iets beter, want zakkenrollen was niet iets dat ik deed uit vrije wil;
derigs. Ik was nauwelijks naar school geweest (mijn enige opleiding be-
het was een manier van overleven. Ik kon zijn gezicht niet goed zien,
stond uit wat terloopse lessen van anderen in de Gemeenschap en wat
maar hij had een afwezige uitstraling, alsof zijn gedachten heel ergens
ik zelf in bibliotheken had gelezen) dus als iemand me iets vroeg, zou ik
anders waren. Hij schuifelde onrustig met zijn voeten en keek niet mee
nooit het Slimme Studentje kunnen spelen.
met de anderen wanneer de gids een van de bijzonderheden van het
Ik trok het elastiekje uit mijn haar en kamde een paar lange, donke-
olympische park aanwees. Des te beter, want dromers waren perfecte
re lokken voor mijn gezicht, zodat ik wat minder herkenbaar was voor
slachtoffers; ze reageerden veel te langzaam als je van ze jatte. Hij droeg
de bewakingscamera die tien meter verderop aan de muur hing. Ik liep
kaki shorts en een T-shirt, met over zijn brede schouders de opdruk
naar twee meisjes die ruim een meter van mijn doelwit vandaan ston-
Wrickenridge Wild Water Rafting. Het leek erop dat hij flink trainde,
den. Ze droegen beiden shorts en een hemdje, net als ik, al had het
dus ik moest dit in één keer goed doen. Als hij me achternakwam, zou
blonde meisje aan haar bleke huid te zien, heel wat meer tijd binnens-
hij me waarschijnlijk zo inhalen. Ik strikte de veters van mijn afgetrapte
huis doorgebracht dan ik. De andere studente droeg drie ringetjes in
sneakers opnieuw en hoopte dat ze vast zouden blijven zitten.
één oor, waardoor de vijf van mij hopelijk minder zouden opvallen. Ze
Oké, waar had hij zijn waardevolle spullen? Ik boog iets opzij en zag dat over zijn ene schouder een rugzak hing. Daarin, waarschijnlijk.
bekeken me met een zijdelingse blik en schonken me daarna een voorzichtige glimlach.
Ik verliet voorzichtig mijn schuilplaats en hoopte dat ik niet zou op-
‘Hé, sorry dat ik zo laat ben,’ fluisterde ik. Er was me verteld dat ze el-
vallen in de groep, met mijn afgeknipte spijkerbroek en hemdje – mijn
kaar geen van allen erg goed kenden, omdat ze de vorige avond pas wa-
beste en nieuwste kleren, die ik de week daarvoor bij Top Shop gejat
ren aangekomen voor de conferentie. ‘Heb ik iets gemist?’
had. Een van de nadelen van mijn gave is dat het alleen goed gaat als ik
Het meisje met de oorringetjes grijnsde naar me. ‘Alleen als je van
me vlak bij mijn doelwit begeef. Dat is altijd het meest riskante gedeelte.
wilde bloemenweides houdt. Ze hebben overal onkruid gezaaid, dat
8
9
is tenminste hoe mijn opa het zou noemen.’ Ze had een zuidelijk
publiek horen. Rijen en rijen lege stoelen vulden zich met de schadu-
Amerikaans accent, druipend van de honing en magnolia. Ze droeg
wen van toekomstige toeschouwers. Ik had me nooit gerealiseerd dat
haar haren zo strak ingevlochten dat ik al ‘au!’ dacht als ik ernaar keek.
net als het verleden ook de toekomst geesten in zich borg, maar op dit
De blonde boog naar me toe. ‘Niet naar haar luisteren, hoor. Het
moment voelde ik duidelijk hun aanwezigheid. Hun energie stroomde
is heel interessant.’ Ook zij had een accent, Scandinavisch misschien.
dwars door de tijd heen, zelfs naar deze rustige woensdagmorgen in
‘Voor het dak hebben ze een licht membraan op basis van polymeren
juli.
gebruikt. Afgelopen semester heb ik in het lab wat gespeeld met de formule daarvoor; het zal interessant zijn om te zien hoe goed het houdt.’
Ik zei tegen mezelf dat ik op mijn klus gefocust moest blijven en zorgde dat ik dichter bij de jongen kwam. Ik zag hem nu en profil; hij had
‘O ja, dat is echt heel, eh… cool.’ Ik voelde me nu al door ze geïnti-
het soort gezicht dat je zag in meidenblaadjes, naast een model dat net
mideerd; ze waren overduidelijk geniaal en wisten er ondanks dat fan-
zo superknap was als hij. Hij had van de natuur het hele pakket mee-
tastisch uit te zien.
gekregen: smalle rechte neus, nonchalant geknipt gitzwart haar, dat er
De gids wenkte de groep verder en we liepen via de schuine opgang
zelfs ongekamd goed uitzag, donkere wenkbrauwen, jukbeenderen om
het eigenlijke stadion in. Ik was hier natuurlijk om een heel andere re-
een moord voor te doen. Zijn ogen kon ik niet zien omdat hij een zon-
den, maar toch voelde ik grote opwinding bij het idee dat ik liep op
nebril droeg, maar ik durfde te wedden dat ze groot, gevoelig en cho-
de plek waar straks het olympische vuur langs gedragen zou worden.
coladebruin waren. O ja, hij was te mooi om waar te zijn en ik haatte
Niet dat ik ook maar enige kans maakte om aanwezig te zijn bij de ech-
hem erom.
te Spelen; mijn dromen om een sport te beoefenen waren nooit uit de
Bijna had ik hem een woedende blik toegeworpen, maar ik wist me te
startblokken gekomen. Of het Olympisch Comité moest eens wild doen
beheersen. Mijn heftige reactie op de jongen verraste me. Waar kwam
en besluiten om een medaille uit te reiken aan de beste dief; in dat geval
die vandaan? Normaal gesproken voelde ik nooit iets voor mijn slacht-
maakte ik misschien nog een kans. Ik kende de euforie van een succes-
offers, behalve dan een spoortje schuldgevoel omdat ik juist hén had
volle diefstal, het elegante benaderen van het slachtoffer en de geslaagde
uitgekozen. Ik probeerde altijd mensen te vinden die wel wat konden
ontsnapping. Daarvoor had je toch zeker minstens zo veel kwaliteiten
missen, een beetje zoals Robin Hood. Ik vond het leuk om mijn rijke
nodig als voor rondjes rennen op zo’n stomme baan? Ja, in mijn disci-
slachtoffers te slim af te zijn, maar ik wilde niet dat iemand echt leed
pline was ik olympisch kampioen.
door wat ik deed. De sheriff van Nottingham haalde vroeger op een on-
De opgewekte vrouwelijke gids zwaaide uitnodigend met haar pa-
eerlijke manier belastingen binnen, maar tegenwoordig waren mensen
rasol en we liepen achter haar aan de grote ovale ruimte van het sta-
verzekerd bij enorme multinationals en eigenlijk waren dat de mensen
dion in. Wauw. Zo ver was ik tijdens mijn eerdere excursies op het ter-
die de armen werkelijk een poot uitdraaiden. Ik was heus niet zoals zij,
rein nooit gekomen. In mijn hoofd kon ik de echo’s van het juichende
ik stal niet van arme weduwen en wezen, toch? Mijn slachtoffers kregen
10
11
hun geld uiteindelijk terug. Dat was in elk geval wat ik mezelf vertelde
dat is tenminste wat me verteld werd toen ik mijn gave uitprobeerde op
terwijl ik bedacht hoe ik hem zou bestelen. Deze klus was anders dan
anderen in de Gemeenschap. De Gemeenschap is zoiets als mijn thuis,
anders omdat ik in opdracht werkte; het was vrij zeldzaam dat me ge-
al voelt het vaak meer als een dierentuin.
vraagd werd om een bepaald persoon te beroven. Ik was daarom opge-
We zijn allemaal Savants in de Gemeenschap: mensen met buiten-
lucht dat hij het type leek dat tot over zijn oren verzekerd was. Hij en ik
zintuiglijke waarnemingen of bijzondere krachten. Er zijn Savants om-
hadden hier allebei niet voor gekozen, dus het was niet rationeel om een
dat er eens in de zoveel tijd mensen geboren worden met een gave, een
hekel aan hem te hebben. Hij had niets gedaan om dat te verdienen, be-
speciale dimensie in hun hersenen die maakt dat ze in staat zijn om
halve hier staan, zelfverzekerd, netjes en met beide benen op de grond,
dingen te doen waar anderen alleen van kunnen dromen. Sommigen
terwijl mijn leven één hopeloze puinhoop was.
van ons kunnen spullen verplaatsen met hun geest: telekinese. Ik ben
De gids ratelde maar door over de stoelen, die zo gemaakt waren dat
er een paar tegengekomen die het merken wanneer je gedachtespraak
je ze makkelijk kon weghalen. Alsof het mij iets kon schelen dat het
gebruikt, of telepathie, en er is er een die in je kop kan lopen rotzooien
Olympisch Stadion ook na de Spelen nog bruikbaar was. Ik was er niet
en je tot bepaalde acties kan dwingen. Er zijn allerlei manieren waarop
eens zeker van of ik de volgende maand wel zou halen, laat staan de ko-
de kracht van een Savant zich kan ontwikkelen, maar er is niemand met
mende tien jaar.
precies dezelfde gave als ik. Dat vond ik wel prima zo; ik voelde me er
Een vliegtuig vloog met veel lawaai op Heathrow aan en liet een wit litteken achter op de zomerhemel. Toen de jongen omhoogkeek, kwam
speciaal door. Alle tien de studenten en hun gids stonden plotseling stil; het Scandinavische meisje met haar hand halverwege haar haren, een
ik in actie. Zoek naar hun gedachtepatronen…
Aziatische jongen in het midden van een nies waarvan de ‘ha’ niet meer
Ze zoemden en wervelden als vele prachtige caleidoscopen, voortdu-
gevolgd werd door een ‘tsjoe’. Applaus voor mezelf: ik kan zelfs een verkoudheid stoppen.
rend verschuivend. Toen…
Ik doorzocht snel de rugzak van mijn slachtoffer en bingo: hij had een
…stopte ik de tijd. Nou ja, niet letterlijk, maar zo voelt het als je het slachtoffer bent van
iPad en een iPhone. Echt een fantastische buit, want alle twee zijn ze ge-
mijn gave. Wat ik eigenlijk doe, is waarnemingen bevriezen zodat nie-
makkelijk te verstoppen en je kunt ze voor goed geld verpatsen, bijna
mand merkt dat er tijd verstrijkt. Daarom moet ik ook werken binnen
voor het bedrag dat ze nieuw in de winkel kosten. Ik voelde de gebruike-
een kleine groep, in een begrensde ruimte; het is natuurlijk niet de be-
lijke overwinningsroes en kwam bijna in de verleiding om met het mo-
doeling dat anderen merken dat er een paar mensen plotseling in de
bieltje een foto te nemen van het hele stel: een groepje achttienjarigen
Madame Tussaud-modus springen. Het lijkt een beetje op de sensatie
betrapt, terwijl ze Annemaria koekoek of zo speelden. De ervaring had
van wegglijden bij een narcose en vervolgens weer wakker schrikken,
me geleerd dat ik het op zo’n manier uitbuiten van mijn overwinning
12
13
zou moeten bekopen met een barstende koppijn. Die volgde altijd als
opengescheurde zak loopt, veel sneller dan anders. Een deel van me
ik mijn slachtoffers langer dan twintig of dertig seconden vasthield. En
schreeuwde dat dit gewoon niet waar kon zijn. Dit was het enige waar ik
dus propte ik de spullen in mijn tas en hing de rugzak weer precies zo
goed in was; mijn gave om andermans geest te bevriezen was altijd to-
over zijn schouder als eerst; ik ben altijd goed in details. Maar nu ik zo
taal betrouwbaar geweest, hoe gestoord de rest van mijn leven ook was.
dichtbij stond met mijn armen half om hem heen alsof ik hem omhels-
Ik was als de dood dat die me nu ook in de steek zou laten. Als dat ge-
de, kon ik achter de glazen van zijn bril kijken. Mijn hart stokte toen ik
beurde, was het afgelopen met me. Over en uit.
de uitdrukking in zijn ogen zag. Het was niet de doffe, wazige blik die
Mijn linkerschoen sloeg tegen mijn hiel terwijl ik het stadion uit ren-
mijn slachtoffers meestal hadden; hij leek zich op de een of andere ma-
de; die kloteveter was gebroken. Ik koerste naar de shovel waar ik me
nier bewust van wat er gebeurde en zijn ogen fonkelden van woede.
aanvankelijk achter verstopt had. Als ik het tot daar zou redden, kon
Hij verzette zich toch niet tegen mijn kracht? Dat kon niet… Dat was
ik uit het zicht duiken en me liggend in de bloemenweide verbergen.
nog nooit iemand gelukt; zelfs de sterkste Savants uit de Gemeenschap
Daarvandaan kon ik op mijn buik naar de betonnen buis schuiven die
waren er niet in geslaagd om mijn bevriezingsaanval af te weren. Snel
ik gebruikt had om ongezien het terrein op te komen.
veranderde ik van focus om mijn andere kracht te kunnen gebruiken;
Mijn zool slipte op een oneffen stuk en ik verloor mijn sneaker op de
met mijn helderziendheid las ik zijn gedachtepatronen. Ik zie hersen-
schuine opgang, maar ik was te veel in paniek om hem op te halen. Ik
golven ongeveer zoals een corona om de zon, een beetje alsof de per-
maakte nooit zulke fouten. Ik wist een jatklus altijd te klaren zonder een
soon voor een steeds veranderend rond glas-in-loodraam van zijn ziel
spoor achter te laten. Met bonkend hart bereikte ik de shovel; ik voelde
staat. Aan de hand van de kleuren en patronen kun je veel over iemand
de slagen tegen mijn ribbenkast als de dreunende bastonen uit een ver-
ontdekken en soms vang je zelfs een glimp op van wat diegene op dat
sterker. De verbinding knapte en ik wist dat de andere studenten weer
moment bezighoudt. Zijn gedachtepatroon was niet blijven stilstaan in
wakker zouden worden. Maar was hij er al eerder in geslaagd om mijn
de formatie van het moment dat ik toesloeg; dat was een abstracte halo
bevriezingsaanval af te slaan en had hij mijn ontsnappingsroute kun-
in blauwe tinten geweest, vervlochten met allerlei getallen en letters.
nen volgen?
Zijn hersens werkten nog; langzaam weliswaar, maar alert. De corona
De geluiden van de bouwwerkzaamheden klonken ononderbroken
verschoof naar het rode spectrum en nu danste mijn gezicht in de vlam-
door. Geen geschreeuw of gefluit. Ik gluurde langs het wiel van de sho-
men.
vel. De jongen stond aan de bovenkant van de schuine opgang en zocht
Shit, dat was echt klote.
met een systematische blik het olympische park af. Hij schopte geen
Ik staakte mijn poging om de rits van de rugzak helemaal dicht te
herrie, eiste niet dat er een zoektocht werd gestart, riep niet om de po-
trekken en sprintte naar de uitgang van het stadion. Ik kon de kracht
litie; hij keek alleen. Dat maakte me zelfs nog banger. Dit was echt niet
van mijn greep op de groep voelen wegstromen als zand dat uit een
normaal. Maar ik had geen tijd om er bij stil te staan.
14
15
Ik schoof het lange gras in en vond het pad dat ik eerder gemaakt had.
De zoveelste verwonding op de groeiende lijst. Toen stak ik hinkend en
Deze route zou me rechtstreeks in veiligheid moeten kunnen brengen.
met mijn hand tegen mijn borst gedrukt, het braakliggende terrein over
Op dit gedeelte van het terrein bevonden zich minder beveiligingsca-
naar Stratford Station, om daar in de mensenmenigte op het perron te
mera’s en ik kende een paar dode hoeken, dus ik zou lastig te traceren
verdwijnen.
zijn. Ik kon nog altijd ontkomen. Liggend op mijn buik gooide ik de rugzak een eind opzij en daarna liet ik me even op de grond zakken; de adrenaline raasde nog altijd door mijn aderen als een op hol geslagen metro. Ik was misselijk; ik walgde van mijn onprofessionele paniek en wat er zojuist gebeurd was maakte me doodsbang. Er was geen tijd om erover te malen; ik moest nog altijd zorgen dat ik hier wegkwam en daarna op straat de gestolen spullen zien kwijt te raken. Ik herinnerde me ineens weer dat ik nu in het bezit was van twee superdure gadgets en legde een hand op mijn tas. Die voelde warm aan, nee: heet. Ik stak mijn hand erin om te checken wat er mis was. Stom, stom. De telefoon en tablet vlogen in brand. Vloekend trok ik mijn hand terug en ik duwde de tas van me af. Mijn vingers prikten als een gek en het zag ernaar uit dat mijn hele hand verbrand was. Ik wapperde ermee om de pijn niet te voelen, maar ik kon niet kijken hoe ernstig het was omdat nu mijn hele tas in lichterlaaie stond en een rooksignaal de lucht in zond dat exact aangaf waar de dief zich bevond. Ik krabbelde overeind en rende naar het hek, naar lucht happend van de pijn. Ik moest mijn hand in koud water zien te krijgen. Het kon me niet langer schelen of iemand me zag; ik moest hier weg. Met meer geluk dan wijsheid vond ik de betonnen buis en het gat in het hek rond het bouwterrein. Ik wurmde me door het gaas, maar mijn haar bleef haken en ik moest hard trekken om het los te krijgen. 16
17
jaar geleden had hij aan het kortste eind getrokken tijdens een ruzie over een vrachtwagen die hij probeerde te jatten op een parkeerplaats in de buurt van Walthamstow; hij had zich niet gerealiseerd dat de chauffeur in de cabine lag te slapen. De man was weggereden zodra hij iets gehoord had (Tony, die met zijn telekinetische krachten de portierslo-
HOOFDSTUK 2
ten probeerde te forceren) zonder te kijken waardoor het geluid veroorzaakt werd. Tony was onder de wielen terechtgekomen en had het bijna niet overleefd. Sinds die tijd kon hij nog maar één arm en één been gebruiken; de andere waren verbrijzeld en ze waren nooit goed geheeld, ondanks alles wat ik geprobeerd had voor hem te doen. Leden van de Gemeenschap mogen geen gebruikmaken van de hulpdiensten.
‘T
ony, Tony, laat me erin!’ Ik sloeg met mijn niet-gewonde
We moeten onder de radar vliegen, zegt onze leider altijd.
hand op de gebutste branddeur aan de achterkant van de Ge-
‘Je zou nog lang niet terug moeten zijn.’ Besluiteloos bleef Tony bij de
meenschap; het was zo’n deur met een duwstang aan de bin-
ingang staan, onzeker of hij me eruit zou schoppen of dat hij de deur
nenkant, dus ik moest wachten tot iemand medelijden met me kreeg voordat ik erin kon.
moest dichttrekken. ‘Ik ben gewond.’
Zoals ik al gedacht had, was Tony de enige die dienst had zo vroeg op de dag. De anderen waren op pad om het inkomen van de Gemeenschap
Hij wierp een zenuwachtige blik over zijn schouder. ‘Maar je kunt nog lopen, Phee… Je kent de regels.’
te ‘vergaren’. Ik kon hem naar de ingang horen schuifelen; na elke stap
Ik had er inmiddels zo genoeg van dat mijn ogen zich vulden met tra-
sleepte zijn slechte been achter hem aan. Met een doffe bons viel hij te-
nen, hoewel ik het me helemaal niet kon veroorloven om te huilen. ‘Ja,
gen de stang en hij wrikte de deur open. De onderkant schraapte over
ik ken de kloteregels, Tony. Mijn tas is in de fik gevlogen, oké? En ik heb
het gebarsten beton van de stoep.
mijn hand verbrand.’ Ik hield mijn gehavende handpalm omhoog. Voor
‘Phee, wat doe jij zo vroeg alweer thuis?’ Hij deed een stap naar achteren om me erlangs te laten en trok toen de deur een stukje dicht. ‘Waar
deze ene keer wilde ik medelijden, niet iemand die me op mijn plichten wees. ‘Het doet echt pijn.’
is je tas… heb je hem ergens verstopt?’ Tony was een kleine man met
‘O dashur, dat ziet er lelijk uit.’ Tony’s schouders zakten heel even ver-
peper-en-zoutkleurig haar en een gebruinde huid en hij keek om zich
slagen, terwijl hij de consequenties tot zich liet doordringen; toen recht-
heen als een bang vogeltje dat voortdurend gespitst is op roofdieren. Je
te hij zijn rug. ‘Ik zou je eigenlijk niet binnen mogen laten, maar voor-
zou hem misschien nog het meest mijn vriend kunnen noemen. Twee
uit. Kom mee, dan kijk ik er even naar.’
18
19
‘Dank je, Tony. Je bent een held.’
dichtgetimmerde flats. De zware jongens uit de buurt, die er anders zou-
Zijn vriendelijkheid deed me meer dan hij zich realiseerde.
den zijn gaan dealen, waren al snel weggejaagd door onze bewakers. Als
Terwijl Tony de deur dichtdeed, wuifde hij mijn dank weg. ‘Jij en ik
in deze buurt dubieuze zaakjes plaatsvonden, wilde onze leider zeker we-
weten beiden dat het hiermee niet afgelopen zal zijn. Niet als onze com-
ten dat hij degene was die ervan profiteerde. En dus werden we met rust
mandant erover hoort.’ Hij haalde gelaten zijn schouders op. ‘Nou ja, la-
gelaten, een groep van ongeveer zestig Savants en een dominante Ziener,
ten we eerst maar eens naar je verwondingen kijken. Ik verwacht dat we
ons equivalent van de bijenkoningin tussen haar werksters.
er alle twee spijt van zullen krijgen.’
‘Hup, naar binnen jij.’ Tony loodste me het kamertje in dat hem was
Ik veegde mijn tranen weg. ‘Sorry.’
toegewezen; het was niet veel groter dan een bezemkast. Zijn handicap
‘Ja ja.’ Hij had zijn rug naar me toegekeerd en maakte een geringschat-
had hem ongeschikt gemaakt voor actieve dienst en de enige reden dat
tende beweging met zijn vingers, een opstandig gebaar van iemand die
hij mocht blijven, was de ‘goedheid’ van onze leider. Meer dan dit hol
weet dat hem problemen te wachten staan. ‘Sorry, sorry, we zeggen al-
had die goedheid hem overigens niet te bieden.
lemaal voortdurend sorry.’ Hij schuifelde voor me uit door de stin-
Ik daarentegen had een echte slaapkamer op de bovenste verdieping
kende gang, die werd gebruikt als kelder-slash-onderhoudsruimte. De
toebedeeld gekregen; bij ons stond dat min of meer gelijk aan een aan-
Gemeenschap had het flatgebouw, dat op de nominatie stond om ge-
moedigingsprijs. En als beste van degenen met mijn gave had ik de
sloopt te worden, gekraakt. Ik denk dat de lokale autoriteiten stiekem
Ziener nooit teleurgesteld. Dat wil zeggen: tot vandaag.
gehoopt hadden dat de komst van de Olympische Spelen naar onze stad
‘Hoe erg is het?’ vroeg ik voorzichtig, terwijl ik voor het smerige raam
deze spuuglelijke huizen zou laten verdwijnen, maar die hoop was door
mijn arm naar hem uitstak. Ik zag dat zich midden op mijn handpalm
de recessie resoluut de nek omgedraaid. Ze hadden de uitkeringstrekkers
een witte blaar aan het vormen was en tot aan mijn elleboog was de huid
uit de laagbouwflats gezet, in de verwachting dat hun plaats zou worden
van mijn onderarm vuurrood.
ingenomen door belastingbetalende werknemers uit de City, maar er was niemand met bulldozers verschenen om de chique appartementen
Tony zoog zijn adem in. ‘Misschien had je beter naar de EHBO kunnen gaan, Phee.’
te bouwen die volgens hun speculaties de betonnen blokkendozen zou-
‘Je weet dat ik dat niet kan doen.’
den vervangen. In plaats daarvan waren wij zes maanden geleden naar
Hij haalde een tube zalf uit zijn tas, die boven op zijn matras lag.
binnen geslopen en hadden er onze eigen kleine kolonie opgezet. Het
Geen van ons pakte ooit zijn spullen uit, aangezien we op elk moment
was hier lang niet zo erg als op sommige plekken waar we eerder geze-
klaar moesten zijn om onmiddellijk te kunnen vertrekken. Hij smeerde
ten hadden; er was stromend water, al was de elektriciteit wel afgesloten.
wat zalf op mijn huid en keek me toen vanonder zijn wimpers aan. ‘Wel
Met het toestoppen van wat smeergeld aan de juiste mensen was de po-
als je niet van plan bent om terug te komen.’
litie overgehaald om de andere kant op te kijken toen we inbraken in de 20
‘Ik… ik kan nergens anders heen, dat weet je.’ Was dit een test? De 21
Ziener testte regelmatig onze loyaliteit door ons tegen elkaar op te zetten en we wisten allemaal dat er spionnen in ons midden waren. ‘Echt? Een jong meisje zoals jij zou toch een beter leven voor zichzelf
‘Is dat zo? Zo ver naar het noorden?’ Ik had me niet gerealiseerd dat Tony al zo lang bij ons was en ik was absurd blij dat ik weer een puzzelstukje gevonden had. ‘Herinner je je mijn moeder?’
moeten kunnen organiseren dan dit.’ Hij rommelde in zijn tas en tover-
Tony haalde zijn schouders op. ‘Ja. Ze was destijds een van de favo-
de een rol plasticfolie tevoorschijn, onze eigen variant op wondgaas. We
rieten van de Ziener. Knap meisje, je lijkt wel wat op haar. Heb je geen
leefden als soldaten in vijandelijk gebied, zelfvoorzienend, onze eigen
enkele herinnering aan haar?’
EHBO’ers. ‘Dit zou het schoon moeten houden.’
Ik knikte. ‘Niet van zo lang geleden, maar wel van later, toen ze er
Ik beet op mijn lip tegen de pijn toen hij het folie om mijn verbran-
niet al te best meer aan toe was.’ Toen ik acht jaar was, was ze gestorven
de hand en arm wikkelde en zag hoe het provisorische verband de zalf
aan kanker, na een jaar lang tegen de ziekte gevochten te hebben, en het
over de brandwond perste. ‘Bestaat er dan nog iets anders, Tony? Ik heb
enige dat ik me nog helder voor de geest kon halen, was een griezelig
nooit buiten de Gemeenschap geleefd. De Ziener zegt dat mensen zoals
dunne vrouw die me heftig omhelsde. Gelukkig was ik oud genoeg ge-
wij daar niet welkom zijn.’
weest om haar vergaarplichten over te nemen en dus hadden we ook de
Tony snoof. ‘Ja, en híj weet alles!’
laatste dagen van haar ziekte een dak boven ons hoofd gehad. Zelfs in
Daar had het altijd wel op geleken, in elk geval zo lang als ik me kon
het zicht van de dood kon ze niet naar het ziekenhuis; de Ziener had het
herinneren. ‘En waarom blijf jij dan?’ Als dit een test was, kon ik de bal
niet toegestaan. Hij had me verteld dat als zelfs zijn genezende krach-
net zo goed terugspelen.
ten de tumor niet konden stoppen, artsen haar ook niet zouden kunnen
‘Ik kan echt nergens anders heen. Bovendien heb ik geen geld. Ik ben
helpen. Destijds had ik hem geloofd, maar nu, negen jaar ouder en een
hier niet legaal, dashur. Als ze me terug naar huis sturen, zit ik straks als
stuk wijzer wat betreft hem en zijn gewoontes, zette ik daar vraagtekens
een aan lager wal geraakte ex-autodief zonder middelen van bestaan in
bij. Zijn genezende krachten hielden volgens mij niet veel meer in dan
Albanië. En ik heb onder niet al te prettige omstandigheden van mijn
positief denken. Mijn moeder had bewezen dat jezelf beter denken en
familie afscheid genomen; ze zouden me waarschijnlijk zonder pardon
de pijn negeren, zoals hij ons opdroeg, niet werkte wanneer je lichaam
neerschieten.’
het opgaf.
De meesten van ons in de Gemeenschap waren net als Tony: staatloze zwervers. Het was het zoveelste onderdeeltje van de val waarin we gevangen zaten. ‘Ik ben ook illegaal. Ik heb geen geboortebewijs, niets. Ik weet niet eens waar ik geboren ben.’ ‘Ik was erbij.’ Hij scheurde het laatste stuk folie af. ‘Ik geloof dat we
‘Zo moet het maar.’ Tony liet de doktersspullen weer in zijn tas vallen. ‘Ga je me nog vertellen hoe je dit voor elkaar hebt gekregen?’ Ik slikte even en knikte toen. Ik zou het de Ziener later toch moeten vertellen, dus kon ik mijn verhaal net zo goed eerst op een vriend uitproberen. ‘Ik was op het bouwterrein, zoals me gisteravond was opgedragen.’
in Newcastle zaten.’ 22
23
Tony ging op zijn matras zitten. Dit gedeelte van het verhaal kende
had, niet als je nog steeds in de buurt was.’ Tony was slim; hij wist hoe
hij al, aangezien hij ook aanwezig was geweest tijdens de bijeenkomst
mijn gave werkte en had dus direct in de gaten wat er vreemd was aan
waarop, zoals gebruikelijk, onze taken verdeeld werden. Onze kolonie
mijn verhaal.
had als werkgebied een gedeelte van Oost-Londen, waartoe de rijke fi-
Ik ging opgekruld op het voeteneind van zijn bed liggen, moe als een
nanciële City en het nieuwe olympische ontwikkelingsgebied in Lee
hond. ‘Ik weet het. Daardoor schrok ik me ook dood. Hij was zich be-
Valley behoorde, en zoog de rijkdommen op als een parasiet het bloed
wust van mijn aanwezigheid, ik zweer het je. Ik zag mijn gezicht in zijn
van een gezond dier.
gedachten terwijl ik zijn spullen stal. Hij was niet helemaal weg; hij pro-
‘Alles ging prima: ik wist een iPhone en een iPad te scoren uit de rugzak van een student, een perfecte, cleane jatklus.’
beerde mijn verstarringsaanval af te slaan.’ ‘Phee!’ Tony kwam moeizaam overeind, eindelijk net zo geschokt
Tony floot goedkeurend.
door deze reeks gebeurtenissen als ikzelf. ‘Dat kun je echt niet tegen de
‘Ik was bijna weggekomen toen, eh… nou ja, toen ze explodeerden.’
Ziener vertellen! Hij vermoordt je als hij denkt dat iemand weet wie je
Tony schudde zijn hoofd. ‘Phee, die dingen knallen heus niet zomaar
bent.’ Mijn keel werd droog. ‘Dat… dat zou hij nooit doen, toch?’
opeens uit elkaar.’ Ik hield mijn hand omhoog als bewijs. ‘Dus wel. Het leek haast of die
Tony liet een verwrongen lachje horen. ‘Waar denk je dat Mitch ge-
gast er vuurwerk in gestopt had of zo. Hij had er vast mee lopen klooi-
bleven is, toen hij afgelopen jaar gearresteerd werd en op borgtocht
en.’ Er schoot me opeens iets te binnen. ‘Jezus, hij zal toch geen terrorist
werd vrijgelaten?’
geweest zijn die een aanslag wilde plegen, denk je?’ ‘Als je alleen je vingers verbrand hebt: nee. Het klinkt meer als kortsluiting dan als een bom.’ Tony fronste zijn voorhoofd. Mijn uitdrukking spiegelde de zijne. ‘Ik heb een paar jaar terug wel eens iets gelezen over laptops die plotseling in brand vlogen. Er was iets
Dit wilde ik niet horen, echt niet. ‘Hij is naar Spanje gegaan, dacht ik. Om een klus voor de Ziener op te knappen.’ ‘Spanje? Dat is één manier om het te zeggen. Hij ligt in een ondiep graf in Epping Forest, dashur. De Ziener was heel, heel boos op hem.’ Ik sloeg mijn goede arm om mijn middel en leunde met mijn rug tegen de muur. Die voelde koud en slijmerig aan mijn blote schouders.
mis met de accu’s, geloof ik.’ ‘Ja, maar dat het gebeurt precies op het moment dat jij ze steelt… Dat
Een deel van mij had de verschrikkingen allang opgemerkt die vlak onder de oppervlakte lagen van dit leven met de Ziener, maar ik wilde
kan geen toeval zijn.’ Die conclusie had ik zelf ook al getrokken.
maar al te graag nog wat langer doen alsof ik van niets wist. Ik was bang
Tony wreef over zijn kin; hier en daar zaten baardstoppeltjes in zijn
dat de angst me zou beroven van mijn kleine beetje onafhankelijkheid
rimpels die een raspend geluid maakten tegen de ruwe huid van zijn handpalm. ‘Maar hij kon eigenlijk helemaal niet weten dat jij ze gejat 24
en trots die ik in de Gemeenschap tot nu toe had weten te behouden. Tony zuchtte toen hij de uitdrukking op mijn gezicht zag. ‘Phee, er 25
zijn maar twee manieren waarop je uit de Gemeenschap kunt wegko-
blijven hopen. En zelfs als je de jouwe zou vinden, zou de Ziener je
men. Je gaat dood of je verdwijnt.’
nooit laten gaan.’
‘Ik dacht dat we konden vertrekken als we onze zielsverwant ont-
Ik sloot even mijn ogen en gaf me nog een laatste keer over aan de mooie droom dat er een leven bestond buiten de Gemeenschap, samen
moetten. Onze andere helft.’ Er verscheen een grimas op Tony’s gezicht. ‘Wie heeft je dat sprookje
met iemand bij wie ik voor altijd zou kunnen blijven. Savants zonder hun zielsverwant zullen zich nooit aan iemand binden; dat kunnen ze
verteld?’ Mijn moeder, maar dat ging ik hem niet aan zijn neus hangen. Ze
niet. Ze verruilen de ene partner voor de andere, net zoals mijn moeder
was altijd blijven hopen dat ze uit dit helse leven zou kunnen ontsnap-
had gedaan. Dat was het bestaan dat ik nooit gewild had, maar precies
pen door in een van de steden waar we doorheen reisden haar perfecte
zo zou mijn leven eruitzien. Dat mijn redder ergens op me wachtte, was
match te vinden. Volgens haar had ieder van ons, iedereen die een spe-
niets anders dan een kinderwens. Ik moest het laten gaan.
ciale gave had, een wederhelft die op hetzelfde moment ergens anders
‘Dus je kunt twee dingen kiezen, Phee: doodgaan of verdwijnen,’ ging
ter wereld verwekt was. Onze geboortes zouden slechts een paar dagen
Tony verder. ‘Alsjeblieft, denk na over de tweede mogelijkheid. Ik wil
of weken uit elkaar liggen en ons hele leven vormde een zoektocht naar
niet in de buurt zijn wanneer de Ziener de eerste voor je kiest.’ Tony
die andere Savant die ons compleet kon maken. De hoop om ooit mijn
stapte naar me toe en legde zijn verminkte hand tegen mijn wang, zijn
zielsverwant te ontmoeten, was het verhaal geweest dat in mijn kinder-
vingers opgekruld in zijn handpalm. ‘Je verdient een beter leven dan dit.
tijd voor warmte gezorgd had: mijn moeder die fluisterde dat mijn per-
En vertel hem niet wat je mij net verteld hebt.’
soonlijke prins op het witte paard ergens op me wachtte. En als mijn
‘Hij komt er toch achter. Hij komt er altijd achter.’ Dat was de reden
moeder de hare eerder had gevonden, zouden we de Gemeenschap ver-
dat hij de baas was: de Ziener kon een leugen van mijlenver ruiken. Zijn
laten hebben en zou ik een vader hebben gehad, iemand die me zou
gaven waren krachtig. Hij kon apparaten aan- en uitzetten met zijn ge-
koesteren als een dochter. Ik wist niet zeker van welke van deze twee
dachten, elektriciteit manipuleren en andermans geest binnendringen;
verhalen ik het liefste wilde dat het uitkwam. Maar toen was mijn moe-
hij kon aan je hoogstpersoonlijke knoppen draaien en je precies laten
der doodgegaan. En langzaam was de droom om ooit mijn zielsverwant
doen wat hij wilde, hij kon je zelfs zelfmoord laten plegen als dat zijn
tegen te komen – een speciaal persoon om wie ik zou kunnen geven en
wens was. Waarschijnlijk had Mitch zijn eigen graf gegraven en was hij
die van mij zou houden, een relatie nog veel intenser dan een gewone
er vervolgens op bevel van de Ziener in gesprongen. Onze leider was
liefdesverhouding – met haar gestorven. Nu ik erover nadacht, was het
bovendien een scherp observator van karakters en zag een gedachte aan
ook eigenlijk altijd al te mooi geweest om waar te zijn.
ontrouw nog voordat je de kans had gekregen om ernaar te handelen. Er
‘Ik geloof niet langer dat zoiets bestaat.’ Tony, die precies zei wat ik dacht, balde zijn gezonde hand tot een vuist. ‘Het is te wreed om te 26
waren redenen voor onze bereidheid om hem te dienen. Tony liet zijn hand vallen. ‘Hij neemt alleen de moeite om zaken te 27
checken als hij je niet gelooft, dus zorg ervoor dat je een overtuigend verhaal hebt. Oefen het afschermen van je geest.’ ‘Het is me nog nooit gelukt om hem af te schermen.’ Ik was altijd te bang geweest om zoiets opstandigs te proberen.
‘Nou ja, ik bedoel dat je moet zorgen dat die iPad-jongen van jou niet langer piekert over iemand die hem bestolen heeft, door te regelen dat hij belangrijker zaken heeft om zich druk over te maken.’ ‘Zoals wat?’
‘De Ziener mag je graag; hij gaat niet op zoek naar zwakke plekken
‘Jezus Phee, gebruik je fantasie. Bevries hem en gooi hem van de trap,
als jij ze hem niet laat zien. Je hebt een ander verhaal nodig.’ Tony wreef
bezorg hem een hersenschudding, sla zijn hersens in met een hamer…
over zijn voorhoofd. ‘Ik weet iets: waarom zeg je niet dat die rondlei-
Je kunt vast wel iets verzinnen. Tot nu toe heb je je gaven alleen gebruikt
ding niet doorging? Als je die brandwond verbergt, kun je zeggen dat
om te stelen, maar je bent toch hoop ik niet te dom om je te realiseren
de plannen blijkbaar veranderd waren. Ik zal wel even praten met Sean;
dat je krachten je in staat stellen om veel meer te doen dan dat!’
hij was vandaag ook op het bouwterrein, maar hij zal niets zeggen als je
‘Maar dan raakt hij misschien gewond!’
morgen goedmaakt wat je nu aan buit gemist hebt.’ Sean was onze inter-
‘Je gaat door voor de wasmachine.’ Tony wendde zich vol afschuw van
ne man; hij werkte bij de bewaking van het olympisch stadion.
me af. ‘Ik zeg niet dat je hem moet doden; zorg gewoon dat hij een tijdje
‘En wat heb ik dan de hele dag gedaan?’
uitgeschakeld is. Als hij druk in de weer is met artsen zal hij zich heus
Tony ijsbeerde door het minikamertje. ‘Je… je ging op zoek naar je
niet bezighouden met een ontploffende iPad, denk je niet? Zorg dat hij
doelwitten toen ze niet kwamen opdagen. Het was een of andere confe-
naar huis gaat.’ ‘Dat… dat kan ik niet.’
rentie, toch, op Queen Mary?’
Tony’s geduld was nu op en hij smeet de deur open. ‘Je vergeet, Phee,
Ik knikte. ‘En toen heb je uitgezocht hoe je ze morgen te pakken kunt nemen
dat je mij hierin hebt meegesleept vanaf het moment dat ik je heb bin-
en een buit van minstens twee dagen kunt binnenhalen. Laat de Ziener
nengelaten zonder buit voor de Ziener. Jij moet ervoor zorgen dat dit
maar kwijlend uitkijken naar al die laptops, het buitenlandse geld, de te-
goed afloopt en dat morgen alles weer normaal is. Of dat, of je maakt
lefoons. Hij geeft je vast wel een dag om jezelf te bewijzen.’
dat je verdwijnt zodat ik hier geen gezeik mee krijg.’ Hij gooide me bij-
Ik streek over mijn arm, boven het gedeelte dat verbrand was. Ik had
na naar buiten, blijkbaar opeens geschrokken van de hoeveelheid regels
kippenvel. ‘Maar hij wilde dat ik een specifiek doelwit bestal en dat was
die we zojuist met z’n tweeën hadden overtreden. ‘Verstop je ergens en
de jongen die me zag. Het is vragen om moeilijkheden om twee keer
zorg dat je je verhaal klaar hebt tegen de tijd dat je verslag moet doen.
achter hetzelfde slachtoffer aan te gaan.’
Ik kan je niet helpen die beslissingen te nemen; dat moet je zelf doen.’
‘Tja, daar zul je dus ook iets aan moeten doen.’ Tony keek niet langer naar mij, maar naar het gebarsten pleisterwerk boven mijn hoofd. ‘Hoe bedoel je, ‘er iets aan doen’?’ 28
Ik was zojuist gestuit op een van de obstakels die een echte vriendschap in de Gemeenschap in de weg staan en met een kort woord van dank nam ik afscheid. Stuk voor stuk probeerden we hier te overleven; 29
ons gevoel van loyaliteit aan elkaar ging maar tot zekere hoogte. Biddend dat ik meer geluk zou hebben dan normaal en onderweg niemand zou tegenkomen, liep ik zo snel ik kon de trappen op naar mijn flat.
daarvan de meest gewilde. Het appartement werd gebruikt als opslagruimte voor spullen van de Gemeenschap: gestolen elektronica, dozen wijn, houten kisten met le-
Hoe hoger je kwam, hoe lichter het werd en hoe minder het stonk. Ik
ren jacks. Het rook er naar warenhuis, niet naar thuis. Ik had een slaap-
had één kleine kamer op de vijfde verdieping; de rest van de etage be-
kamer toegewezen gekregen en zelfs een echt bed; een duidelijk bewijs
hoorde toe aan de Ziener en zijn kleine groep lijfwachten en favorieten.
van mijn bevoorrechte positie, aangezien de meesten van ons op een
Zij waren de enige mensen die op dit tijdstip thuis zouden zijn, maar ik
matras op de vloer sliepen. De enigen die dit privilege ook hadden, wa-
moest erop vertrouwen dat ze druk waren met hun eigen zaken en niet
ren de lijfwachten en de twee andere jonge leden van de Gemeenschap:
door de gangen patrouilleerden.
twee jongens, Unicorn en Dragon. Vreemde namen, maar ja, ik heette
De Ziener had zijn eigen onderkomen tamelijk luxueus ingericht,
Phoenix, dus wie was ik om er wat van te zeggen? Ze stonden dicht bij
compleet met een privégenerator. Die stond vlak voor mijn deur, zodat
de Ziener en hun speciale behandeling leek logisch; mijn privileges wa-
ik al mijn avonden doorbracht, vergezeld van motorgedreun en sme-
ren minder makkelijk uit te leggen, al neem ik aan dat onze leider mijn
rige dieseldampen. Het kon me niet echt schelen, want het overstemde
gave nuttig en uniek vond.
het geluid van zijn feestjes. Daar gebeurden slechte dingen en tot nu
Dat wil zeggen, als die nog steeds functioneerde. De Ziener zou het
toe was het me gelukt om er niet bij betrokken te raken. Ik vroeg me af
niet leuk vinden om te horen dat mijn invloed niet op iedereen werk-
hoe veel langer nog; de laatste tijd had ik gemerkt dat de Ziener me op
te. Voor de diefstal had ik me innerlijk nog op de borst geklopt: ik, de
een eigenaardige manier aankeek. Ik was een van de weinigen die in de
olympische-medaillekandidaat. Nu voelde ik me als een sprinter die op
Gemeenschap was opgegroeid en de lange schaduw van mijn kindertijd
een eerloze laatste plaats binnenkomt. Wat ik die jongen ook verder zou
had me beschermd; nu ik zeventien was, begon die bescherming af te
aandoen, ik moest ervoor zorgen dat niemand anders erachter kwam
nemen. Ik voelde er weinig voor om in de spotlights getrokken te wor-
dat hij in staat was geweest om mijn aanval af te slaan.
den, zodat de Ziener me kon gebruiken en vervolgens achteloos weer kon wegwerpen, zoals hij met zo veel vrouwen had gedaan. Met mijn moeder, bijvoorbeeld. Ik wist bij mijn flat te komen zonder gezien te worden. Zodra ik binnen was, deed ik het dunne kettinkje op de deur, niet omdat het ook maar iemand buiten zou houden, maar omdat ik me er beter door voelde. De kunst van het leven in de Gemeenschap was om het beste te maken van de kleine gunsten die de Ziener ons verleende; privacy was 30
31
