De Held van Licht
De Held van Licht Dennis van Bakkum
De Held van Licht Copyright © 2011 Dennis van Bakkum Auteur: Dennis van Bakkum Druk: www.pumbo.nl Omslagontwerp: Dennis van Bakkum Fantasy http://www.boekenbestellen.nl/boek/de-held-van-licht/4151 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
Inhoudsopgave Hoofdstuk 1 Hoofdstuk 2 Hoofdstuk 3 Hoofdstuk 4 Hoofdstuk 5 Hoofdstuk 6 Hoofdstuk 7 Hoofdstuk 8 Hoofdstuk 9 Hoofdstuk 10 Hoofdstuk 11 Hoofdstuk 12 Hoofdstuk 13 Hoofdstuk 14 Hoofdstuk 15 Hoofdstuk 16 Hoofdstuk 17 Hoofdstuk 18 Hoofdstuk 19 Hoofdstuk 20 Hoofdstuk 21 Hoofdstuk 22 Hoofdstuk 23
~Een nieuwe held is geboren~ ~Magische Ongelukjes~ ~de eerste aanvaring~ ~de eerste ‘lange’ reis naar beneden~ ~de verzegelde tempel van leeftijden~ ~Een verschrikkelijke nachtmerrie~ ~dorp van magie~ ~hoe twee, een werd~ ~de zee van terreur~ ~grot van waanzin~ ~herveroveren van de thuis grond~ ~het gevecht van de vervloekte bos~ ~Aimia’s nachtmerrie – het Rijk van Licht~ ~Varlanis City~ ~Keda~ ~Levendig dorp zal weer leven~ ~Land van Vorst~ ~Een verlies van een geliefde vriend~ ~Een gevecht met je zelf~ ~De Duistere Landen van Darmian~ ~Tempel van Helden~ ~het finale gevecht tussen Licht en Duister~ ~De terugkeer van het rechtvolle thuis grond~
~Hoe een paradijs ten einde kwam~ Het was meer dan vijf jaar geleden dat een koning en een koningin het land regeerde. Op de plaats waar het kasteel was gebouwd, leek net een paradijs. De mensen leefde daar gelukkig en vreedzaam. Tot op een dag een mysterieuze portaal verscheen op het plein recht voor het kasteel. Allerlei schaduwen kwamen uit de mysterieuze portaal. De schaduwen raakte elke levend persoon als dier dat daar leefde aan. Een duistere tovenaar stapte ook door het portaal en gebruikte zijn duistere magie om de hele omgeving te vernietigen. Het paradijs veranderde in ruines. De boven verloren hun leven en kleurde helemaal zwart. Vogels veranderde in dodelijke gieren, de wolven die daar in harmonie leefde veranderde van formaat en werden agressief. De koning en koningin zagen dit allemaal gebeuren, ze wisten dat ze dit niet samen konden bestrijden. Zodoende vluchtte ze via een zelf gemaakte portaal naar een plaats heel ver weg. De koningin en de koning hadden al eens gehoord van een profeet dat dit zou gebeuren, iets wat nu plaats vond. Wanneer de koning en koningin weg waren van hun nachtmerrie ging de koning terug samen met zijn vrienden om het kwaad te bestrijden. Uiteindelijk was het hun gelukt om de duistere tovenaar in te sluiten op het heilige grond waar zijn magische krachten werden geabsorbeerd en daar door niets meer kon doen. De drie helden keerde terug en ook de koning. Wanneer hij terug was bij zijn nieuwe huis, vroeg hij de goden om een bescherming rondom zijn huis en omgeving. Maar een opoffering was daar wel voor nodig, ze moesten hun magische krachten er voor inleveren. Toen zij daar mee akkoord gingen met deze opoffering, verloren zij hun magie en deden de goden om het huis en de omgeving een magische bescherming waar door zij een rustig vreedzame leven konen leiden. Ze leefden zonder de Koninklijke status als koning en koningin. De profeet had al voorspeld dat er op een dag een held geboren zou worden die in staat was de duistere tovenaar te verslaan.
Hoofdstuk 1 ~Een nieuwe held is geboren~ ‘Lieverd, binnenkort zal ons kind geboren worden, zou jij er voor willen zorgen dat de Rune steen is opgeborgen, probeer het ergens in de mijn te verbergen waar je dagelijks in werkt. Ik wil niet dat onze kind in aanraking komt met magische voorwerpen; je weet maar nooit wat er kan gebeuren.’ Vroeg Liliyana. ‘Maar natuurlijk schat zal ik het verbergen. Ik zal het in een doos stoppen en deze achter de losse steen in muur plaatsen. Onze kind zal toch niet in de mijn mogen komen tot hij of zij op een zekere leeftijd is. Liliyana is zwanger en binnenkort zou haar kind geboren worden. Alles zag er nog vreedzaam uit. De natuur was mooi groen, het meer zag er helder uit en de zon scheen aan de blauwe hemel. Damiani liep naar de mijn en verborg het magische voorwerp in een doos. Maar voor hij de doos sloot, keek hij nog één keer naar de Rune steen en meteen vlogen de herinneringen van de afgelopen gebeurtenissen voorbij van wat er in het verleden gebeurd was. De Rune steen had al voor vijf jaar lang niet meer gegloeid. Damiani dacht dat de energie uit de Rune steen verdwenen was, maar toch durfde hij de Rune steen niet weg te gooien. Hij herinnerde zich wat de godin Shavena had gezegd. ‘Damiani, zorg er voor dat de Rune steen nooit in de verkeerde handen terecht komt ook al lijkt het erop dat de energie is verdwenen. Zorg er altijd voor dat je het met je leven bewaakt. Op een dag, wanneer de tijd daar is, zal er een nieuwe held geboren worden. Wanneer de tijd rijp is, zal de Rune steen weer opgevuld worden met energie. Als de Rune steen in verkeerde handen komt, zullen we in duistere en moeilijke tijden komen. Als iemand met puur hart het aan raakt, zal elke duistere demoon of beest voor deze persoon vrezen. Zorg er goed voor en ik heb een geschenk achter gelaten. In deze doos zitten spullen in dat bestemd is voor de nieuw geborene held. Er ligt 1
een brief in met uitleg wat elke voorwerp in deze doos inhoud. Open deze doos niet zelf ook al ben je nieuwsgierig van wat er in zit. Als iemand anders het opent dat niet de nieuw geborene held is, zal er iets verschrikkelijks gebeuren. Ik moet nu gaan. Vertel de nieuwe geborene dat ik altijd over hem of haar zal waken’ Damiani legde de Rune steen in de doos; haalde een steen uit de muur en legde de doos erin. Daarna plaatste hij de steen terug. De doos was iets te groot waar door de steen wel weer terug in de muur kon, maar niet helemaal passend, er bleef een kier open aan de zijkant van de steen. Om de gebeurtenissen over de Rune steen te vergeten, zag Damiani zijn vishengel naast zijn werktafel staan tegen de muur. Hij pakte zijn vishengel ging naar buiten en liep in de richting van het meer. Op het moment dat hij zijn huis passeerde riep hij tegen zijn vrouw dat hij bij het meer aan het vissen was. Een aantal uren vloog voorbij en de zon hing al laag in de lucht. Damiani had al wat vis gevangen en in de emmer gestopt, wat lekkere verse vis voor vanavond bij het eten. Liliyana was haar huis aan het schoonmaken, maar moest geregeld even rust nemen vanwege haar zwangerschap waar door ze niet veel tegelijk kon doen. Op het moment dat ze even ging zitten kwam ze met haar voet tegen de doos aan dat onder de kast was geplaatst. Het deksel van de doos gleed er een stukje vanaf. Liliyana probeerde het deksel er weer terug op te doen maar zag wat schaduw er van ontsnappen. Toch kreeg ze het deksel weer op de doos; ze merkte verder geen verschil en nam wat rust. Damiani kreeg het een beetje koud. Hij merkte wat rare gedrag in het weer omdat het nog geen tijd was voor de zon om achter de horizon te verdwijnen. Hij voelde een briesje wind komen en zag wat schaduwen snel voorbij komen dat zich de bergen in haastte. ‘Schat, ben jij in de mijn geweest?’ vroeg Damiani toen hij weer thuis kwam. 2
‘Nee lieverd, hoezo?’ ‘Het weer begon wat raar te doen en ik zag wat schaduwen de bergen gehaast in gaan.’ ‘Dus dan heb ik het toch goed gezien van die schaduwen dat uit de doos kwam?’ Liliyana begon zich wat ongemakkelijk te voelen. ‘De doos? Je bedoeld die onder de kast staat die we niet mochten openen?’ Liliyana knikte en vertelde Damiani van wat er gebeurd was met het deksel dat hij er afgegleden was en zij deze probeerde terug op te doen. Damiani keek bezorgt en op het zelfde moment kwamen de herinneringen weer bij hem op van wat Shavena gezegd had. ‘Je weet wat Shavena gezegd had toch?’ Liliyana keek bezorgt en knikte ja. De avond kwam en het begon buiten donker te worden. De lichten in het huis stonden inmiddels aan. Damiani keek door het raam naar buiten maar kon niets speciaals zien of raars. Alles zag er net zo uit als alle avonden er voor, rustig, stil en vredig. ‘Damiani, Damiani? Ik denk dat de tijd is aangebroken’ Liliyana ademde zwaar en hield haar handen op haar buik. Damiani maakte het bed gereed met allerlei dekens en nam nog wat extra voor de babie als het zou komen. Liliyana nam plaats op het bed en het was nu maar wachten tot haar kind zou komen. Ze ademde zwaar maar ademde rustig in en uit. Het duurde een uur voor dat de babie uiteindelijk kwam. Het was een geschenk op aarde. ‘Het is een meisje Damiani, een meisje’ Damiani keek erg blij. Hij pakte de dekens en sloeg deze om haar heen zodat ze geen kou zou vatten. 3
‘Hoe gaan we haar noemen Liliyana?’ ‘Wat dacht je van de naam, Aimia?’ ‘Dat is een prachtige naam, Aimia, ja zo gaan we haar noemen.’ Op eens kwam er een lichtblauw licht dat het huis omsingelde. Het licht was gemengd met een gouden kleur. Liliyana, Damiani en zelfs Aimia keken alle drie in dezelfde richting naar de vorm die verscheen. Shavena was gekomen. Shavena keek naar de gelukkige moeder en vader van het pas geborene kind, waar door zij ook glimlachte. ‘De tijd is aangebroken, een nieuw geborene held. Een mooie naam is haar gegeven. Maar toch met deze geweldige nieuws, heb ik ook wat treurigs te mededelen’ En Shavena keek meteen weer serieus. Damiani en Liliyana keken bezorgt. ‘Wat is het treurige nieuws Shavena? Wat is het nieuws dat je ons komt brengen?’ vroeg Damiani. ‘Het treurige nieuws is, dat de doos is geopend door iemand die niet de nieuw geborene held is. Ik voelde gisteravond dat er iets niet pluis was. Heb je al over de heuvel gekeken in de richting van de bergen Damiani?’ ‘Nee, dat heb ik niet, waarom zou ik daar moeten gaan kijken als ik er niets te zoeken heb?’ ‘Damiani, wanneer de zon op komt morgen, neem dan even een kijkje, dan zul je zien wat er is gebeurd. Deze plaats hier staat onder bescherming van mij, daarom zie je nooit problemen en daarom is er ook altijd een zonnig weer en is de hemel helder blauw. Pak asjeblieft de doos en geef deze aan Aimia en dan zullen we zien wat er gebeurd als zij deze opent.’ Damiani pakte de doos onder de kast vandaan en legde het op bed. Aimia kon niet veel doen omdat ze lag te slapen. Shavena pakte haar hand voorzichtig op en legde deze op de doos. De doos gloeide voor 4
een paar seconden in paarse kleur. Shavena keek in angst alsof ze verwacht had dat dit zou gebeuren. ‘Shavena, waarom kijk je zo bezorgt?’ ‘Ik had gehoopt dat van wat ik gezien had niet waar was, dat ik verkeerd was geïnformeerd, maar zoals ik nu deze paarse gloed voor heel even heb gezien, bevestigd dit mijn angst en dat de duistere tijden zullen komen. Ik kan niet precies zeggen wanneer het zal gebeuren, maar het zal zeker niet lang meer zijn. Het zou een dag, een week of misschien nog een paar jaartjes kunnen duren.’ Damiani keek naar zijn vrouw en zijn kleine meid en daarna weer naar Shavena. ‘Shavena, wat zal er nu gebeuren? Is zij echt de nieuwe geborene held en wat zou zij er aan kunnen doen? Wat zouden wij er nog aan kunnen doen en wat zou jij er nog aan kunnen doen?’ ‘Zoveel vragen, maar ik probeer ze te beantwoorden.’ ‘Voor nu zal ik door gaan met het beschermen van deze plaats zo lang ik het kan. Als de duistere en kwade magie sterker word, weet ik niet hoelang ik deze plaats nog kan beschermen. Op een zeker moment zal Aimia magie gaan leren. Maar je kunt het niet zomaar leren, het zal geactiveerd moeten worden. Ze bezit al grote magische krachten. Wanneer de tijd daar is, zal zij het magische voorwerp ontdekken dat verborgen ligt en aanraken, wanneer dat gebeurd, zullen jullie haar alles moeten uitleggen van wat jullie weten. Alleen bij het aanraken van het magische voorwerp zal haar magische krachten worden geactiveerd. Ze zal nog veel moeten leren, hoe ze het moet beheersen en wanneer wel en wanneer niet te gebruiken. Maar ik vertrouw jullie tweeën hoe jullie het oplossen. Uiteindelijk zijn jullie ook magische gebruikers geweest. En om jou vraag te beantwoorden Damiani, ja zij is de nieuw geborene held.’ Shavena keek naar Damiani en Liliyana. Daarna keerde zij zich om en verdween weer in het lichtblauwe licht gemengd met gouden kleur. 5
Het felle licht verdween en Damiani en Liliyana keken elkaar aan. ‘Het is alleen maar een kwestie van tijd. We moeten Aimia goed opvoeden. We moeten er voor zorgen dat ze niet bang word voor allerlei dingen die zij eventueel in de toekomst mocht tegenkomen.’ Liliyana knikte ja en keek daarna samen met Damiani terug naar Aimia. Aimia sliep en een lichte gloed van het licht glimt over haar heen. Het was een teken van magie.
6
Hoofdstuk 2 ~Magische Ongelukjes~ De tijd vloog voorbij, Aimia was inmiddels al een groter meid geworden. Ze had het continu over een gouden schild dat de hele omgeving bedekte. Continu wees ze het aan zodat ze het kon laten zien aan haar ouders. Maar ze voelde zich verdrietig als haar ouders haar vertelde dat zij de schild niet zagen. Aimia bereikte de leeftijd van zeven jaar en ze was erg nieuwsgierig in het natuur, dieren en van water er in de mijn was. Ze herinnerde zich wat haar vader haar had verteld, dat zij niet in de mijn mocht komen omdat het een gevaarlijke plek was. Toch keek zij geregeld in de richting van de mijn. En elke keer dat ze keek, zag ze iets van een felle licht vandaan komen. Nieuwsgierig dat ze was en alwetend dat ze er niet naar toe mocht, ging ze er toch naar toe. Eenmaal dat ze de mijn binnen was gelopen, keek ze om haar heen om te zien waar het felle licht vandaan kwam. Ze liep verder de mijn binnen en zag een kleine opening in de muur achter een steen. Aimia haalde de steen uit de muur waar door de steen op de grond viel en wat stukken er van af vloog. Aimia zag de kist en pakte deze. Nieuwsgierig dat ze was, maakte ze de kist open en zag daar een schijnend voorwerp in liggen. Eerst dorst ze het niet aan te raken, maar haar nieuwsgierigheid overwon haar angst en ze pakte het op. Toen ze het voorwerp in haar handen had, voelde ze een warme gloed door haar hele lichaam stromen. Het licht dat ze als baby omhaar heen had werd nu feller dan normaal, ze voelde rare tintelingen door haar heen gaan. Opeens hoorde Aimia in de verte iemand haar naam roepen. In paniek liet ze alles vallen op de grond. Ze besefte dat ze in de mijn was en dat zij daar niet had mogen komen. Radeloos dat ze was, keerde ze om en rende naar buiten. Zonder te weten maakte ze een zwiepende beweging met haar hand met de gedachten dat alles weer hersteld moest zijn zoals het was en achter haar hoorde ze ineens wat geluid. 7
‘Aimia waar kom jij vandaan? Ben jij soms in de mijn geweest? Je weet dat je daar niet mag komen toch’ Damiani liep richting Aimia en keek een beetje boos. Aimia knikte ja. ‘Dat weet ik pap, maar ik zag rare licht daar vandaan komen en... en... ik wilde alleen kijken waar het vandaan kwam. Ik heb echt niets aangeraakt pap’ zei Aimia. ‘Je bent dus alleen wezen kijken en je hebt niets aangeraakt? Hoe verklaar jij dan de felle lichte gloed om jou heen? Kom gaan we er samen naar toe om te zien of je inderdaad niets gebroken hebt’ reageerde Damiani. Damiani en Aimia gingen samen naar de mijn. Eenmaal daar aangekomen zag Damiani dat alles nog heel en intact was. Zelfs Aimia keek verbaasd om dat ze zag dat de steen en de kist weer terug op zijn plaats was. Ze wist nog goed dat ze alles op de grond had laten vallen. ‘Aimia heb jij het voorwerp in de kist aangeraakt?’ vroeg Damiani. ‘Ja pap dat heb ik en toen je me riep, liet ik alles vallen op de grond omdat ik bang was om in problemen te komen, maar hoe kan dat dit allemaal weer terug op zijn plaats ligt?’ antwoordde Aimia in verbazing. ‘Aimia ik denk dat je moeder en ik met jou moeten gaan praten. Kom dan gaan we terug naar huis.’ Terwijl Damiani en Aimia naar huis wandelde viel het hun beide op dat er een zwarte wolkje in de lucht hing, iets wat je normaal gesproken niet ziet op een klaar lichte dag met een heldere lucht en een heerlijke zonnetje. Het had een formaat als of het een balletje was, net een maan tussen twee vingers in. ‘Liliyana, heb je even tijd voor een gesprek, onze meid heeft de Rune steen ontdekt’ zei Damiani terwijl hij de voordeur naderde. ‘Oh lieve hemel, is ze in de mijn geweest terwijl ze wist dat ze daar niet mocht komen?’ Liliyana keek bezorgt. 8
Damiani knikte en legde uit van wat er gebeurd was. Hij pakte de doos onder de kast en gaf deze aan Aimia. ‘Aimia, dit is een cadeau, gegeven aan jou door de godin Shavena. Ik moest het aan jou geven op het moment dat de tijd aanbrak en jij de magische rune steen zou ontdekken.’ Aimia nam de doos aan en haalde de deksel er van af. Ze zag allerlei spullen in, zoals een stok, een talisman een rare voorwerp dat je alleen om je pols kon doen, het leek net op een armband. En wat andere spullen zoals kleding, alhoewel deze kleding er anders uit zag dan die zij normaal gesproken dagelijks draagt. De doos bevatte een Cape, riem, jas, laarzen een broek en nog wat spullen. Als laatste pakte ze de brief op die er in lag. Deze begon uit zich zelf te ontvouwen en begon te spreken. De stem was bekend voor Liliyana en Damiani, het was de stem van Shavena. ‘Aimia, deze doos is een cadeau aan jou. Dit zijn magische kleren. Je hoeft nooit nieuwe te kopen omdat deze kleding met je mee groeien. Het voorwerp dat je om je pols kunt doen is een magische armband. Het is niet zomaar een armband, maar een armband dat als je die opent, dat je kunt zien hoeveel magische ervaringen je hebt opgebouwd. Hoe meer ervaringen je op doet, hoe hoger het niveau van wijsheid, bescherming, kennis en intelligentie je zult krijgen. Als je een zekere niveau behaald, zal je gezegend worden met nieuwe spreuken en magische mogelijkheden. Je zult deze spreuken op je weg gaan gebruiken op het moment je avontuur zal beginnen in de nabije toekomst. Je zou wat kunnen gaan oefenen rond om je huis, maar verlaat niet het beschermde grond tot je geen andere keus hebt.’ Nu dat er uit was, verdween de stem en de brief viel op de grond. Aimia ging zich omkleden en toen ze klaar was voelde ze een hoop rare tintelingen door haar lichaam gaan. ‘Pap, nu ik deze kleding aan heb, voelt het zo raar, allemaal tintelingen die door mijn lichaam stromen, weet u wat dat is?’ vroeg Aimia aan haar vader terwijl ze haar nieuwe kleding bewonderden.
9
‘Wat jij voelt is de magische krachten, Aimia. Je zult in de toekomst nog meer nieuwe kleding vinden dat meer magische krachten hebben dan wat je nu hebt. Je zult dan je oude stuk kleding af moeten doen en de nieuwe die sterker aan voelt aan moeten doen. Als je de magische kleding uit doet zul je merken dat de krachten afnemen, maar als je ze weer aan doet, dat je ze weer voelt toenemen. Waarom ga je niet naar buiten en ga kijken wat je kan doen. Concentreer je en richt je op het geen dat je wilt doen en het zal gebeuren, concentreer je niet genoeg, zal je zien dat het niet lukt en zul je falen’ zei Damiani. En met deze woorden ging Aimia naar buiten. Het enige probleem was; er was niet veel te doen. Aimia liep rond en keek om haar heen of zie iets bruikbaars kon vinden om mee te oefenen. Terwijl ze rond liep vond ze wat stokken op de grond. Het eerste wat ze dacht was, om ze te laten zweven boven de grond, maar niets gebeurde. Na een aantal pogingen begon ze het op te geven. Ze pakte haar magische stok en zwiepte er mee met de intentie om het weg te gooien. En op dat moment toen ze dat deed, zag ze de stokken weg vliegen in de richting dat zij met haar magische stok naar toe had gericht. Aimia hield nu haar magische stok vast en wilde iets anders proberen. Ze liep naar het meer toe en hield haar magische stok gericht op het meer en maakte draaiende beweging. Ze beelden in dat het water zou gaan draaien en ze richtte zich zelfde daarop. Op het eerste gezicht leekt het niet te lukken, maar toen ze nog harder ging concentreren zag ze dat het water begon te draaien. Daarna beelden zij zich een draaikolk en begon te concentreren en richtte zich op het draaiende water. Uiteindelijk kwam er een draaikolk in het water, Aimia liet haar magische stok zakken en de draaikolk verdween direct weer en het water werd weer rustig. Aimia begon wat hout te verzamelen en maakte er een hoopje van. Ze pakte haar magische stok en richtte die op het hoopje stokken en beelden zich in dat het in brand was. Ze concentreerde zich op het hoopje en beelden zich in dat het in brand stond. Voor dat ze het wist schoot er uit haar magische stok een kleine vuurbal en het hoopje met stokken vatte vuur. Blij dat ze was, ze wilde nu ook het vuur weer 10
doven, dus maakte ze een golvende beweging naar het water en bewoog het zo dat het water boven het vuur uit kwam. Ze liet haar magische stok zakken en het water plofte op het vuur en het vuur was uit. Toen ze naar huis ging vertelde ze het aan haar vader en moeder van wat ze allemaal had gedaan. Damiani en Liliyana keken beide blij en tevreden. Daimiani vroeg aan Aimia om te komen zodat hij haar magische armband kon bekijken. ‘Oh lieve hemel, ze zit al op negenentachtig procent voor haar eerste niveau lieverd’ zei Damiani terwijl hij naar Aimia’s armband keek. ‘Laat mij dat eens zien. Ah mooi. Aimia, kun jij je magische stok gebruiken om de openhaard aan te steken?’ vroeg Liliyana terwijl ze naar het openhaard wees. Aimia pakte haar magische stok, richtte die op het open haard en beelden zich in dat het open haard aan stond. Een kleine vuurbal schoot uit haar stok naar de openhaard toen en deze stond aan. Voor enkele seconden kwam er een felle licht over haar heen, ze voelde alsof ze meer sterker was geworden en dat ze nieuwe spreuken had geleerd. Ze keek op haar armband en ze zag er iets flitsend voorbij komen ‘Gemakkelijk spreuken gebruik geleerd’. Ze liet het aan haar vader en moeder zien en zij begrepen meteen wat het inhield. ‘Aimia, lieverd, weet je wat dit betekend?’ vroeg haar moeder terwijl ze naar Aimia keek. Aimia schudde haar hoofd, want dat wist ze niet. ‘Dit betekend dat je nu de spreuken kan oproepen dat je de hele dag geoefend hebt. Bijvoorbeeld, als je je magische stok op het openhaard richt en je de spreuk ‘vuurbal’ roept of ‘vuur’ of welke spreuk dan ook, dat de spreuk direct word uitgevoerd. Alhoewel je nog wel je concentratie erbij moet houden.’ Legde haar moeder uit. Aimia wilde het proberen, ze pakte haar magische stok en richtte die op de openhaard en riep ‘water’ ineens verscheen er water boven het vuur en viel. Het vuur was meteen uit. Ze wilde nu het omgekeerde proberen. 11
Ze richtte haar magische stok weer op de openhaard en riep ‘vuurbal’ en een vuurbal schoot uit haar stok en het vuur in de openhaard was weer aan. Door al deze spannende momenten was Aimia aardig moe geworden. ‘Ik ga naar bed mam, pap, ik ben moe’ zei Aimia. Ze gaf haar vader en moeder een kus en wenste hun welterusten toe en ging naar boven. Terwijl ze haar eigen aan het omkleden was, zat ze continu met haar gedachten bij de vuurballen en vlammen en alle andere spannende momenten die ze had gedaan die dag. In plaats van dat ze haar magische stok op tafel legde liet ze die perongeluk vallen en schoot er een vuurbal af richting het gordijn bij de raam. Het gordijn vloog in vlam en Aimia pakte snel haar magische stok en richtte die op het gordijn en dacht aan regen om het vuur te laten doven. Het vuur doofde inderdaad, maar haar kamer begon zich op te vullen met water. Aimia haar gedachten waren niet helder meer, ze was moe en probeerde te denken aan een manier om het regen te laten stoppen in haar kamer . Alle spullen inclusief haar kleding en bed was doorweekt nat. Liliyana kwam naar boven om bij Aimia te gaan kijken, maar zag al meteen water in de gang komen en ze opende snel de deur. ‘Damiani, kom snel naar boven, we hebben een probleem’ zei Liliyana terwijl ze naar het water keek. ‘Het spijt me mam, het liep uit de hand, ik liet de stok vallen op de grond en op dat moment dacht ik nog aan alle spannende momenten en toen vloog er een vuurbal uit mijn stok en raakte de gordijnen en vatte vlam en ik kon niets anders bedenken dan regen op dat moment en nu weet ik niet hoe ik het moet laten stoppen.’ Aimia keek beangstigend. Damiani kwam boven en zag al het water in de kamer en de gang richting de trap. Het eerste waar hij aandacht was dat Shavena hier was te helpen. Hij keek om zich heen en dacht aan iets nuttigs om het te laten stoppen, maar hij kon geen spreuk bedenken op dat moment. 12
‘Het spijt me mam, pap, dat ik er zo een puinzooi van maak, maar ik weet niet hoe ik het moet stoppen.’ Zei Aimia toen ze naast haar ouders ging staan. Het water had de trap al bereikt en het druppelde langzaam naar beneden de huiskamer in. Damiani als Liliyana waren radeloos van wat ze konden doen dan alleen te staren naar het water. ‘Het enige wat we kunnen doen is in de schuur slapen voor vannacht en dat we morgen gaan kijken hoe we dit op kunnen gaan lossen.’ Dit was het enige idee waar Damiani op kon komen. Iedereen ging er mee akkoord en ze begonnen spullen te verzamelen dat waardevol was en nog droog was. Op het moment dat zij bij de voordeur kwamen stonden ze met een schrik stil door het geluid dat ze hoorden. Een lange langzame nagel kraste over de deur alsof het van boven naar beneden werd getrokken. Aimia kleedde zich snel om in haar natte magische kleding en voelde de magische krachten door haar lichaam weer stromen. Ze pakte haar magische stok en gaf een willekeurige opmerking ‘Ik wil dat het huis weer droog is’. Een felle flits van licht ging door iedereen heen, ze waren even voor een aantal seconden verblind. Het duurde even voor dat hun ogen weer gewend waren aan de omgeving en ze zagen dat alles weer droog was. Aimia rende naar boven om haar kamer te bekijken, alles was droog alsof er nooit iets gebeurd was. Behalve het gordijn dat nog steeds zwart afgebrand eruit zag. Damiani die nog beneden was besloot om de deur niet te openen, maar meer te sluiten en te beveiligen. Hij pakte zelfs de tafel stoel en plaatste deze onder de deurhendel van de deur. Hij deed de lichten uit en zei tegen Liliyana om mee te komen naar boven. ‘Aimia, kun jij je magische kleding voor vannacht aan houden en bij ons blijven slapen’ vroeg Damiani en hij keek naar Aimia. Aimia knikte ja en deed haar slaapkamer licht uit en ging naar de kamer van haar ouders.
13
Wanneer ze met z’n allen in bed lagen, begon Aimia allerlei vragen te stellen aan haar ouders van waarom zij geen magie gebruikte. Damiani en Liliyana legde uit dat zij hun magische krachten moesten opgeven als opoffering aan de goden om het huis en de grond om het huis te beveiligen en te beschermen, zodat ze van een vredig en beschermt leven konden genieten. Dit hadden ze gedaan sinds dat ze wisten dat Liliyana een kind zou krijgen. Aimia begreep nu waarom haar ouders zo afhankelijk van haar waren. Voor dat Aimia haar ogen sloot, hoorde ze nog van verre afstand een gehuil van een wolf.
14
Hoofdstuk 3 ~de eerste aanvaring~ De volgende ochtend toen Aimia wakker werd, viel het haar op dat haar ouders nog in diepe slaap waren. Was het nou echt wat er die dag er voor gebeurd was of was het slechts een droom? Ze kroop zachtjes uit het bed van haar ouders en opende de deur en liet haar ouders slapen. Ze sloot de deur achter haar. Ze liep naar haar eigen slaapkamer om te zien of alles normaal was of niet. Ze keek naar het gordijn en die zag er nog zwart afgebrand uit. Toen besefte ze en zag ze dat ze nog steeds haar magische kleding aan had. Wanneer ze op haar magische armband keek en opende, zag ze dat ze snel weer een niveau omhoog zou gaan. Het enige wat ze haar zelf af vroeg was, hoe kon het zo hoog zijn geworden terwijl ze helemaal geen magie gedaan heeft de afgelopen nacht. Aimia keerde terug naar de kamer van haar ouders om daar haar stok te pakken die ze had laten liggen. Ze ging naar beneden om te kijken hoeveel waterschade was aangericht, maar ze zag helemaal geen schade. Ze deed het gordijn open bij het raam naast de voordeur en keek naar buiten, maar ze kon niets gevaarlijks zien. Ze herinnerde zich nog wel van dat nagel krassend geluid op de voordeur van gisteravond. ‘Als ik maar wist hoe ik me zelf kon beschermen, een soort van een schild of zo’ Aimia klonk onzeker van haar zelf. Aimia pakte haar magische stok en probeerde een aantal keren een schild op te roepen, maar lukte telkens maar niet. Ze nam het moed om de tafel stoel te verwijderen en de sloten van de deur te openen. Ze opende de deur en zelfs met angst richtte ze haar magische stok vooruit. Het viel haar op dat er niets te zien was achter de deur. Ze liet haar magische stok zakken en keek in de omgeving en zag voor nu helemaal niets. Ze keerde zich om en keek naar de deur. Ze zag een rare soort van symbool met een bericht erbij. ‘Aimia, ik vrees je niet, wanneer je klaar bent, vechten we tot de dood’ er stond ook zelfs een naam bij vermeld ‘Darmian’. 15
Aimia keek geschrokken en rende haar huis binnen, sloot de deur en rende naar boven naar haar ouders hun slaapkamer. ‘Mam, pap, word wakker, asjeblieft word wakker! Er is iets verschrikkelijks op de voordeur geschreven. Kom op word wakker!’ schreeuwde Aimia toen ze haar ouders hun kamer binnen kwam. Aimia’s ouders verroerde zich niet. Een onverwachtse verblindende licht verscheen, Aimia keerde zich om en zag Shavena verschijnen in de kamer.. ‘Shavena, god dank dat je er bent er is iets verschrikkelijks geschreven beneden op de voordeur en mijn pap en mam willen niet wakker worden. Wat is er aan de hand, waarom worden ze niet wakker? Ik praat toch niet met zo een zachte stem of wel?’ vroeg Aimia terwijl ze haar aan keek. Shavena viel op dat de lichamen er nog goed uit zag, alhoewel de zielen ontnomen waren. ‘Aimia luister goed. Wanneer heb jij je ouders alleen gelaten?’ vroeg Shavena terwijl ze Aimia aankeek. ‘Voor maar een paar minuten om mijn slaapkamer te bekijken en beneden voor de waterschade en daarna was ik buiten om op de voordeur te kijken. Waarom?’ vroeg Aimia. Aimia keek met angst en haar tranen hingen al onder haar oogleden. ‘heb jij iets ongewoons gehoord toen je in je kamer of beneden was?’ ‘Nee ik was voor een minuut of zo buiten om te kijken of er iets in de omgeving was, maar er was niets. Waarom vraag je dat?’ Aimia keek steeds meer bezorgder. ‘Als ik zo naar je ouders kijk, ongeacht hun lichamen onaangeraakt lijken en vredig erbij liggen, zijn hun zielen ontnomen. Oh, wat is dat?’ Shavena zag een klein briefje liggen tussen de hoofden van Aimia’s ouders. Ze pakte het op en las het hard op voor. ‘Aimia, jou ouders zullen niets aangedaan worden. Ze zullen blijven zoals ze nu zijn. Als je ze leven terug wilt hebben, zul je mij moeten opzoeken en mij verslaan. Zolang je nog onder de bescherming staat 16
van de godin Shavena, zal ik hun zielen bij me gevangen houden. Kom me zoeken Aimia en laat zien hoe sterk je bent. ‘Darmian’. Aimia was geschokt, maar niet bang. Ze keen nar Shavena in een vragende vorm van wat ze moest doen. ‘Aimia, ik denk dat het tijd is dat ik je wat meer ga uitleggen over jou en wat over de geschiedenis’ Shavena nam plaats naast Aimia die op het uiteinde van haar ouders hun bed. ‘Aimia houd asjeblieft mijn hand vast en ik laat je zien wat er allemaal is gebeurd in het verre verleden.’ Aimia hield Shavena’s hand vast en zag ineens een soort van portaal voor haar verschijnen. Het portaal vormde zich in een rechthoekige schilderij. Beelden verschenen van herinneringen van het verleden. Terwijl Aimia naar de herinneringen aan het kijken was, zag ze haar ouders magie gebruiken, ze zag allerlei soorten monsters, mensen als zombies, vleermuizen, spinnen en zelfs draken die passeerde. De herinneringen gingen verder. Aimia zag meer rare monsters verschijnen en zelfs demonen kwamen langs. ‘Aimia, zoals je kunt zien is de wereld waar jij in leeft slechts een illusie.’ En Shavena wees naar haar herinneringen. ‘Er is meer gaande dan dat je ooit hebt kunnen voorstellen. Jij bent beschermd door mij en wat andere goden dan dat je weet. Deze plaats waar je nu in leeft is beschermt door de krachten van de goden. Het kleine zwarte wolkje in de lucht dat je zag, dat een formaat had van een kleine maan tussen de twee vingers in, is een teken dat de magische bescherming op het punt staat te breken. Jij bent nog onervaren in magie en moet nog veel leren. Wat ik kan doen is een bescherming spreuk op je ouders doen zodat hun niets aangedaan kan worden. Dit huis zal vanaf nu jou huis zijn. Ik geef je deze Rune steen. Het is een speciale rune steen, hij transporteert naar binnen in je huis waar vandaan dan ook. Het enige wat je hoeft te doen is de rune steen vast te houden en te zeggen ‘oost west, thuis best’. Dit huis is nu ook 17
beschermd, zodra je de voordeur open doet zul je een portaal zien, dat portaal brengt jou ook weer terug naar de plaats van waar je de rune steen hebt gebruikt. Dus als je nu naar buiten stapt, zal je voor de deur staan van je huis, maar ben je ergens anders en je gebruikt de rune steen en stapt dan weer door de deur naar buiten, door de portaal heen, dan ben je weer terug op de exacte zelfde plek. Dus zorg er altijd voor dat je op een veilige plek bent voor dat je deze rune steen gebruikt. Ga nu naar de mijn en pak de rune steen daar, de rune steen die daar ligt was bedoeld voor jou. Wat je ook moet weten is dat je een speciale kind bent en dat de reden is waarom we jou hebben beschermt. We hebben hier twaalf jaar op zitten wachten voor dit moment. En nu... is de tijd aangebroken. De hele wereld is nu afhankelijk van jou. Jij bent de nieuwe held. Ik zal een magische oefen veld voor je opzetten buiten waar je spreuken op kan oefenen en meer ervaringen kan op doen. Hoe hoger de ervaring, des te meer spreuken je zult leren. Als ik me niet vergis, zou jij nu al dicht bij een nieuwe niveau moeten zitten. Zou jij je magische stok willen gebruiken om deze deur dicht te willen doen?’ Aimia pakte haar magische stok en maakte een kleine beweging naar de deur. De deur ging dicht en het was blijkbaar net genoeg magie om een niveau omhoog te gaan. Aimia controleerde haar magische armband en ze zag dat ze niveau twee had behaald, maar ook nieuwe spreuken had geleerd. ‘magische gedachten beheersing, barrière schild en vlam’ ‘Ah je bent er klaar voor kind, ga naar buiten en ga oefenen. Wanneer je het gevoel hebt dat je er klaar voor bent, hoef je alleen maar te schreeuwen ‘ik ben er klaar voor’ en de magische bescherming zal deze omgeving verlaten en dan zal je avontuur gaan beginnen. Maak je geen zorgen over je huis, die zal beschermt blijven. Ik wens je het allerbeste Aimia, je zult ook nieuwe vrienden maken en andere magische voorwerpen ontdekken en misschien wel zelfs mogelijkheden dat je op je avontuur verder helpt. Ik moet nu gaan... tot we elkaar weer eens zien Aimia, wanneer het tijd daar voor is.’ Een verblindend licht flits kwam en ging en zo ook Shavena. 18
Aimia zat nog op het bed, probeerde zich te realiseren van wat er allemaal aan de hand was en wat er allemaal gebeurd was. Ze pakte het briefje dat achter gelaten was en las het door. Ze vroeg zich af wie ‘Darmian’ was en waarom hij de pik op haar had. Was het omdat zij de nieuw geborene held is? Welke mogelijkheden heeft zij dat andere niet hebben? Ze stopte het briefje in haar tas en verzamelde nog meer spullen rondom het huis. Ze deed de kast open en pakte het eerste hulp bak. Eindelijk was ze dan klaar. Ze controleerde of ze haar magische stok bij haar had, wat ze dus ook had en opende de deur. In plaats dat ze de omgeving zag buiten haar huis, keek ze nu tegen een portaal aan. Het portaal was rond en gemaakt met gouden licht erin. Ze stapte er doorheen en met wat rare gevoel, maar rook al snel het frisse buitenlucht. Wanneer ze haar ogen open deed zag ze haar huis achter haar met een gesloten deur. Toen ze om haar heen keek zag ze de hele omgeving vol staan met oefen spullen waar ze op kon oefenen met haar magie. Met haar tas op haar rug en haar magische stok in haar hand begon ze te oefenen met haar magische spreuken. Het eerste wat haar opviel toen ze haar magische stok ophief en richtte op een hoopje hout en alleen dacht aan een vuurbal, was dat het vuurbal al uit haar magische stok geschoten was. Dit was vrij nieuw voor haar. Het hoopje hout vatte vlam. Aimia hief weer haar magische stok op en dacht aan wat water om het vuur te doven, verscheen er water uit het niets en doofde het vuur. Ze wende zich tot een kei, ze richtte haar magische stok erop en dacht aan het in stukken hakken, maar er gebeurde niets. Ze sloeg de kei maar over en ging naar de grote boom dat een menselijk vorm had. Ze richtte haar magische stok er op en herinnerde de nieuwe spreuk ‘vlam’ dat ze gezien had op haar magische armband. Op het moment dat ze er aan dacht, zag ze haar magische stok vlam vatten, maar het brandde niet omlaag naar haar hand, maar het vormde een grote bal. Ze richtte zich sterk op de menselijke vorm van een boom en het vlam dat heel groot was geworden schoot van haar 19
magische stok af op de boom. Het boom dat een menselijke vorm had vatte vlam en brak meteen in vele stukken. Ook al was het een mooi gezicht, voelde Aimia dat het toch wel flink wat energie kostte. Ze nam een korte pauze om weer op krachten te komen. Na de korte pauze stond ze op en liep richting een bord met speren erop dat in haar richting gericht stond. Aimia had al een idee van wat het zou moeten doen. Ze liep er naar toe en zag een klein bordje met wat op geschreven staan, toen ze wat dichterbij kwam, werd het duidelijker. Op het bordje stond geschreven ‘Zeg ‘vuur de speren’ om ze te activeren’ Aimia liep een stuk terug van waar ze eerder stond, keerde zich om en keek er naar. Ze opende haar magische armband om te kijken welke spreuken ze nu allemaal recent geleerd had. Een er van was de ‘Barrière Schild’. Ze hief haar magische staf op en dacht alleen aan de spreuk ‘Magische Barrière’ en ze zag vanuit haar magische stok blauw licht uit komen dat over haar stok omlaag naar haar lichaam kroop en ineens aan alle kanten om haar een verscheen. Ze zat opgesloten in een blauwe cirkel. Aimia keek naar het bord met speren en riep ‘vuur de speren’. Het bord met speren schoten een voor een zijn speren en soms wel met twee te gelijk richting Aimia. Aimia raakte een eerste opzicht in paniek, maar toen ze de speren op de grond hoorde vallen, begreep ze wat het nut was van dit magische schild voor bedoeld was. Wanneer het bord geen speren meer had, zag ze een magische spiegel en ook met een bordje waar iets op geschreven stond ‘Magische spreuken reflectie spiegel’. Het was dus overduidelijk dat deze spiegel dus de magische spreuken zou weerkaatsen. Aimia richtte haar magische stok op de spiegel, riep eerst haar schild op en riep toen ‘vuurbal’. De vuurbal vloog naar de spiegel toe, maar de spiegel kaatste het vuurbal af terug naar Aimia toe. Aimia viel op haar achterste, maar voelde geen verwondingen van de vuurbal dat ze op de spiegel had afgevuurd.
20
Ze had ook wel verwacht dat dit zou gebeuren, maar Aimia was ook van mening dat er een manier was om het te laten breken. Ze stond weer op, riep haar schild weer en gebruikte dit keer de spreuk ‘Vlam’. De grote vuur bal kwam tegen de spiegel en brak in stukken. En wederom kwam er weer een verwelkomende warme gloed door Aimia haar lichaam heen. Ze voelde zich nu weer wat meer ervaren, ze opende haar magische armband en zag dat ze nu niveau drie had bereikt van magische ervaringen. Alle haar magische mogelijkheden waren omhoog gegaan volgens haar armband. Ze had nu meer verdediging, magische aanval kracht, en dergelijke. Ook had ze weer een nieuwe spreuk geleerd ‘Verworteling’. Natuurlijk was Aimia nieuwsgierig over de nieuwe spreuk die ze had geleerd. Aimia keek om haar heen en zag een aantal houten poppen staan. Het leek op mensen die in een rij stonden achter elkaar. Ze richtte haar magische stok op een van de houten poppen en gebruikte haar nieuwe spreuk ‘Verworteling’, haar magische stok deed wel iets, ze zag er gele licht gemengd met goud op de houten pop af gaan, maar er gebeurde verder niets. Ze liep naar het bordje dat er naast in het grond stond en las ‘Gebruik ‘aanval’’ om ze op je af te laten komen. Aimia liep terug en om zeker er van te zijn dat er niet iets haar zou over komen riep ze haar barrière schild weer op. Net na dat ze haar schild had opgeroepen voelde zij zich een beetje zwakjes worden. Haar energie was er laag, maar ze gaf het niet op. Ze richtte haar magische stok op een houten pop en riep ‘aanval’ en een van de popen begon op haar af te komen. Aimia pakte haar magische stok weer en gebruikte nu ‘Verworteling’ en weer kwam er geel met goud gemengde kleur af op de pop. De houten pop stond meteen stil en kon niet meer bewegen, alhoewel je wel kon zien dat hij aan het worstelen was om los te komen. Om het af te maken gebruikte Aimia een vuurbal. De vuurbal raakte het pop en ze zag de pop in elkaar zakken in stukjes. Aimia was moe van dat hele oefenen gebeuren, ze zag al op haar magische armband dat ze alweer bijna een niveau omhoog zou gaan. Ze besloot om haar huis weer in te gaan en stond voor de deur, maar 21
ze kreeg de deur niet meer open van buiten af. Na een paar pogingen om de deur te openen, pakte ze haar magische stok en gebruikte de spreuk ‘vlam’ erop, maar die loste in het niets op. Verward dat Aimia was, herinnerde ze zich weer over een rune steen. Ze pakte haar tas en haalde de rune steen eruit. Met in haar ene hand de tas en haar andere hand de rune steen, riep ze zachtjes ‘oost west, thuis best’. Het vreemde gevoel ging weer door haar heen opende ze haar ogen en zag ze dat ze weer in haar huis was. Het eerste wat ze ging doen was kijken of haar ouders er nog steeds lagen in hun kamer. Wanneer ze keek zag ze hun nog vredig vol liggen op hun bed. Aimia ging naar haar eigen kamer en ging daar slapen.
22
Hoofdstuk 4 ~de eerste ‘lange’ reis naar beneden~ Wanneer Aimia wakker werd, merkte ze op dat ze de hele dag en nacht geslapen had. Ze ging naar beneden om wat ontbijt klaar te maken. Ze maakte ook meteen wat eten klaar voor haar reis. Toen ze daar mee klaar was en alles had ingepakt, stopte ze de spullen in haar tas en deed deze op haar rug. Ze pakte haar magische stok en wat andere spullen, deed de deur open en stapte door het portaal naar buiten. Aimia begon er al gewend aan te raken aan het rare gevoel als ze door de portaal heen stapte of gebruik maakte van de rune steen. Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat alles nog steeds het zelfde was gebleven om haar heen. Wanneer Aimia omhoog keek in de lucht, zag ze dat de zwarte wolk groter was geworden dan voorheen. Aimia keek in verschillende richtingen, onwetend van waar ze naar toe moest gaan. Ze herinnerde de vraag van Shavena recent dat ze aan Damiani stelde over de heuvels of hij daar al had gekeken. Dat was het eerste wat Aimia maar ging doen. De heuvel was niet ver van haar vandaan dus ze was daar vrij snel. Ze stond stil bij de rand van de beschermende schild, maar ze kon er nog doorheen kijken. Rare wezens kropen door het bos. Het was er donker en wat mistig. Toen Aimia links van haar keek van de omgeving zag ze een weg naast de bergen liggen dat nog wel normaal eruit zag, niet donker en mistig. Op dat moment kwam er een herinnering door haar heen dat Shavena had laten zien van alles wat er gebeurd was. Hoe de schaduw uit de doos was ontsnapt voor dat ze geboren was. ‘Komt dit allemaal omdat ik niet de doos als eerste had geopend? Is dit de oorzaak van de schaduw dat ontsnapt was? Wat heeft dit allemaal met mij te maken?’ vroeg Aimia haar zelf af. Met deze vragen in haar gedachten, dacht ze ondertussen na van wat ze ging doen. ‘Zou ik door de donkere en mistige bos gaan of de weg 23
langs de bergen nemen?’. Aimia besloot om de veiligere weg te pakken en de weg langs de bergen te nemen. Ze liep naar de weg toe tot ze in eens naar achter stuiterde en daar door op grond viel. Verward dat ze was en af vroeg waarom ze niet verder kon, herinnerde ze op eens de woorden die Shavena had gezegd. ‘Als je denkt dat je er klaar voor bent, hoef je alleen maar te zeggen ‘ik ben er klaar voor’ en dan zal de bescherming verdwijnen’. ‘Ik ben er klaar voor’ riep Aimia. Ze keek om haar heen om te zien wat er nu ging gebeuren. Het schild om het gebied verdween en al snel kwam er schaduw en duisternis het gebied op. De zon was verdwenen achter de donkere wolken. ‘Barrière schild’ riep Aimia. Aimia voelde zich iets veiliger nu, maar toen ze verder keek, zag ze allerlei wolven en panters het gebied rond snuffelen waar de oefen spullen stonden alsof ze eeuwen er op gewacht hadden om toegang te krijgen op het beschermd gebied. Aimia wilde de eerste stap op de weg zetten, tot ze herinnerde dat de rune steen nog in de mijn lag. Ze draaide om en liep richting de mijn. Eenmaal dichtbij de mijn aangekomen zag ze dat een wolf de ingang blokkeerde. Aimia richtte haar magische stok op de wolf terwijl op dat moment de wolf haar in het vizier kreeg en op haar af begon te rennen. Met zijn mond wijd open en scherpe tanden liet zien, leek het erop dat hij haar wilde gaan bijten. Maar voor dat hij kon gaan springen, zat hij al vast aan de grond genageld door een gele met goud gekleurde licht. Aimia had hem tegen gehouden met de ‘verwortelings’ spreuk. Voor dat de wolf ook maar weer omhoog kon kijken, stond hij al in brand. Aimia had een vuurbal gebruikt op de wolf. De wolf stierf van verbranding en aan de wonden en viel uiteindelijk neer op de grond. Maar iets mysterieus gebeurde er op dat moment. In plaats dat het lichaam van de wolf bleef liggen, los de het op en liet het een voorwerp achter. Aimia stapte erop af en raapte het op. Ze voelde dat er sterkere magische krachten er vanaf kwam en toen ze het beter bekeek van wat het voorwerp was, zag ze dat het een staf was. De magische krachten was beter dan de magische stok die ze nu gebruikte. Ze stopte haar magische stok in haar tas en ging verder met de staf. Op een of ander 24
manier had ze het gevoel dat haar magische aanvalskracht als verdediging sterker was geworden. Aimia besloot om verder te gaan en ging de mijn binnen, ze haalde de steen uit de muur en pakte de kist. Ze had de kist op de tafel gezet en haalde de deksel er van af. De rune steen lag er nog in. Ze pakte het op en het voelde magisch aan. Aimia wist niet wat voor rune steen het was en wat ze er mee moest doen. Ze stopte de rune steen in haar tas. Aimia keek nog even rond in de mijn en ze zag nog wat gereedschap liggen, een bijl voor hout te hakken, een steen bijl om in stenen te hakken en nog een gereedschap voor planten. Ze pakte deze en stopte die ook in haar tas die nu zwaarder begon te wegen. Verder was er niets bruikbaars in de mijn te vinden en ging ze terug naar de uitgang van de mijn. ‘Barrière Schild’ De schild sloot weer om haar heen en Aimia liep in de richting van de weg dat langs de berg was. Op het moment dat ze er bijna was voelde ze iets over haar hoofd voorbij vliegen. Het was een kraai, die haar probeerde te pikken, maar telkens weg stuiterde door de schild. Aimia pakte haar staf en gaf er een flinke zwaai mee en raakte te kraai die meters verder terug het gebied in landde. Aimia dacht het zelfde te doen als bij de wolf en gebruikte de ‘verwortelings’ spreuk, maar in plaats van dat de kraai vast kwam te zitten was de aanval dusdanig kritisch dat de kraai terplekke dood neer viel. Dit gaf Aimia de kans om haar reis te vervolgen. Op het moment dat ze de eerste stap op de weg had gezet, zag ze de lucht boven haar blauw en helder zijn en het zonnetje scheen weer. Ze bleef doorlopen op de weg dat op en neer ging. Na enkele minuten lopen merkte ze dat het weg alleen nog meer neerwaarts ging. Toen ze langs de weg naar beneden keek zag ze in de diepte een ander soort meer met helder water erin, ze zag daar beneden ook mini huisjes. Ze bleef door lopen en stopte nog lange niet, ze wilde daar beneden zijn, ze wilde weten wat daar was. De zon was heet en scheen op haar, als het aan haar lag had ze wat kleding stukken uit gedaan, maar omdat ze niet wist wat haar allemaal 25
te wachten stond, dorst ze dit niet te doen. Stukken van haar kleding wat open kon, deed ze wel open zodat er wat frisse lucht door haar heen ging. Het maakte haar wat gemakkelijker lopen. Na een tijd keek ze weer naar beneden en zag dat ze al halverwege was, maar nog wel steeds een groot stuk te gaan had. Niet lang er na dat ze gekeken had besloot ze om een pauze te nemen. Aimia dacht bij haar zelf dat, omdat ze nu al halverwege richting beneden was, er niet zoveel gevaar kon zijn, om een pauze te nemen om wat te eten en te drinken. Aimia observeerde haar omgeving; het was niet veel dan alleen wat stenen en hier en daar wat groene planten. Terwijl ze wat boterhammen aan het eten was, keek ze langs de weg naar beneden. Ze zag iets glimmen in het water. Ze nam nog wat te drinken en stond weer op. Aimia begon haar wandeling voort te zetten, ze had nog een aardige weg te gaan. Terwijl ze wandelde kreeg ze het gevoel alsof er iets was dat haar volgde. Maar het gevoel was niet van kwade kant, het voelde eigenlijk wel veilig aan. Ze ging door, maar omdat ze met haar gedachten bij teveel dingen was, struikelde ze over wat wortels dat uit de grond staken. Ze bezeerde haar knieën, ze probeerde op te staan, maar eindigde zittend. Ze keek naar haar knie die ze verwond had. Op eens kwam er een licht blauwe straal langs haar heen en raakte haar knie dat de knie deed genezen. Aimia had geen idee waar het vandaan kwam en draaide haar om. En eerste instantie zag ze niets omdat ze werd verblind door de zonlicht. Maar zodra haar ogen een beetje gewend was aan het felle licht zag ze een grote vos. Die vos was geen gewone vos, maar een magische vos. Een zwarte vos met zilveren manen; het was een grote vos, vergeleken met haar was de vos zelfs nog groter. ‘Wie ben jij en wat wil je van me? En waarom heb je me geholpen?’ vroeg Aimia. De vos staarde haar aan, het leek erop alsof hij haar aan het observeren was om te zien of hij haar wel kon vertrouwen. In de samenvatting die hij maakte; kort bruin haar, goud gekleurde ogen, klein meisje, maar kon geen signaal van angst bespeuren.
26
‘Ik ben Tiyran, dat ik je geholpen heb in je wond te genezen zegt nog niet dat ik je mag. Ik weet niet wie je bent en waar je vandaan komt en wat je hier doet’ zei Tiyran. ‘Ik ben Aimia, ik kom net van boven af van de berg van een gebied met mijn huis dat beschermd word, maar nu bezeten is door duister en kwade wezens. Mijn ouders hun zielen zijn ontnomen door een persoon genaamd ‘Darmian’. En nu moet ik met hem vechten. ‘Darmian, is het hem gelukt om de heilige grond te ontsnappen? Oh hemel, dit ziet er niet best uit. En jij wilt hem gaan verslaan?’ vroeg Tiyran. ‘Ja dat moet ik, hij houd de zielen van mijn ouders gevangen en ik wil mijn ouders terug, dus ik doe er alles aan om hun terug te krijgen.’ Leg de Aimia uit. ‘Heel erg nobel van je over hoe je denkt en de moed dat je toont, maar op dit moment ben je nog veelte jong en te zwak om hem aan te kunnen. Als ik mag vragen, wat weet je allemaal over Darmian?’ vroeg Tiyran. ‘Ik weet helemaal niets van hem, alleen dat hij een slechte persoon is en mijn ouders hun zielen gevangen houd en ik wil die terug. Hij liet mij een briefje achter waarop stond dat ik hem moet verslaan voor dat hij de zielen van mijn ouders terug laat keren naar hun lichamen. Maar waarom vraag jij dit? Sta je soms aan zijn kant? Of ben je een spion van hem?’ vroeg Aimia achterdochtig. ‘Ik? Aan zijn zijde, nee lieve schat, ik ben niets van hem, maar de reden dat ik het vraag is omdat ik denk dat jij je vijand onderschat. “Darmian” is een machtige tovenaar met duistere krachten. Hij was eens verslagen en opgesloten door de drie helden van het verleden op de heilige grond. Hij was ingesloten in de magische barrière van licht dat zijn krachten absorbeerde. Dat is de reden hij niemand meer kwaad heeft kunnen doen. Een van de legende zegt dat een machtige magiër genaamd ‘Damiani’ samen met zijn vrienden in staat waren hem op te sluiten.’ ‘Damiani dat is mijn vader, was hij een machtige magiër?’ 27
‘Jou vader hè, is het echt mogelijk, dat jij... nee dat kan niet.’ Tiyran keen wat verward. ‘Dat ik wat niet kan zijn? Dat ik de nieuw geborene held ben?’ vroeg Aimia nieuwsgierig. ‘Ja dat is precies wat ik bedoel’ ‘Nou als ik ‘Shavena’ moet geloven ben ik dat dus wel’ ‘Shavena? Ken jij haar? Ik bedoel ken jij de godin van het licht?’ vroeg Tiyran verbaasd. ‘Of het de godin van het licht is dat weet ik niet, ik weet alleen dat zij mij en mijn familie voor vele jaren heeft beschermt. Zelfs mijn ouders hadden hun magische krachten moeten op offeren om mij te beschermen en van wat ik gehoord heb waren er meerdere goden die de bescherming om onze omgeving gedaan waar ik leefde. ‘Goden, beschermd leven, opgeven van magische krachten, meisje, mag ik jou boven arm eens zien?’ ‘Waarom zou ik jou dat laten zien, er is niets mis mee met mijn arm. Ik heb geen verwondingen daar, dat was op mijn knieën.’ Keek Aimia een beetje verveeld. ‘Laat het me zien!, ik wil zien of jij de gekozene bent.’ ‘Nou niet op zo een toon, dan laat ik je het helemaal niet zien, je kon het op z’n minst beleefd vragen.’ ‘Oké, oké, Aimia zou jij mij asjeblieft je linker boven arm willen laten zien? Asjeblieft?’ terwijl Tiyran dit keer op een beleefde manier vroeg had ie ook een grote lach op zijn gezicht. ‘Zie je, er is niets te vinden op mijn arm’ ‘Misschien zie je het nog niet nu, maar wacht even.’ Tiyran gave een mysterieuze staar naar haar arm. Aimia zag een dun witte licht van zijn ogen af komen dat gericht was op haar linker boven arm. Aimia keek verbaasd toe ze ineens een symbool zag 28
verschijnen op haar arm. Het was een zwarte tekening van een symbool. Iets dat zij niet wist dat het er al een tijd zat. ‘Wat is dat? Ik heb dat nog nooit op mijn bovenarm zien zitten. Alhoewel het er wel gaaf uit ziet.’ ‘Dat is wat je ziet het symbool van de nieuwe held, zoals je kan zien bevat het vier delen, wat eigenlijk raar is. Normaalgesproken heeft een held van deze tijd maar drie delen van het symbool, maar jij hebt er vier. Heb je enige idee wat de symbolen betekenen?’ ‘Nee, dat weet ik niet, ik vind de tekeningen van de symbolen mooi, maar daar blijft het bij. En als je het niet erg vind, ik heb nog wat dingen te doen, moet bijvoorbeeld nog een gevecht aan gaan met een machtige tovenaar.’ ‘Hah, dwaas meisje, denk je nou echt dat je hem zo kunt verslaan? Ook al is het zo dat jij de nieuw geborene held bent, betekend dat nog niet dat je zomaar even bij hem op de stoep kan staan en zeggen ‘hoi ik kom je even doden, dus werk even mee en het is zo voorbij.’ Meisje je moet eerst wat meer over hem te weten komen, je zult vrienden nodig hebben die je willen helpen, alleen zul je nooit ver komen.’ ‘En alsnog bevalt me je houding niet, maar ik zie wel hoever ik kom.’ Reageerde Aimia nuchter. ‘Zonder mij kom je niet ver, maar ik heb een goed idee waar je misschien nieuwe mensen kan ontmoeten en misschien zelfs vrienden kan maken. Heb jij ooit gehoord van de verzegelde tempel van leeftijden?’ ‘Verzegelde Tempel van Leeftijden? Wat is dat? Een tempel waar ik door tijd heen kan reizen? Zodat ik mijn ouders in het verleden kan waarschuwen om niet hun magische krachten op te offeren voor mij?’ vroeg Aimia. ‘Nee Aimia, als je de Tempel binnen gaat, zegt het dat het mogelijk is om de leeftijd te worden waar je naar verlangt, terwijl de tijd in deze echte wereld gewoon blijft zoals het is. Om een voorbeeld te geven, je bent nu jong en klein en kan niet veel doen, maar in de verzegelde 29
tempel van leeftijden kun je groter worden en ouder voelen en zo terwijl je echtelijke leeftijd gewoon blijft. Maar je bent dan een volwassene en zal ook als een volwassene denken. Ik geloof dat als alles voorbij is, dat je dan terug kunt keren naar de verzegelde tempel van leeftijden om terug te veranderen naar je werkelijke lengte en leeftijd zoals je nu bent. Alleen de leeftijd en lengte dat je wilt worden. Weet je waar het is?’ Aimia schudde haar hoofd, ze wist niet wat het was en waar het was. Aimia geloofde niet zo in het gerucht, maar dan toch, het zou haar wel enorm kunnen helpen op haar reis om de duistere tovenaar Darmian te verslaan. ‘Weet jij waar de verzegelde tempel van leeftijden is?’ vroeg Aimia. Tiyran knikte ja. ‘Ik kan je er naar toe brengen als je wilt, maar houd in gedachten dat het een lange reis is om er naar toe te reizen. Klim op mijn rug en houd je goed vast, want we gaan snel.’ Zei Tiyran. Aimia twijfelde voor geen moment en klop op de rug van Tiyran. Tiyran stond op en begon te lopen in hoge snelheid. Aimia keek terug en zag hoe snel ze eigenlijk gingen. Snel waren ze onder aan de bergen. Toen Aimia om haar heen keek, zat ze het heldere water en het natuur er om heen. Door al deze gebeurtenissen was de tijd snel voorbij gegaan, maar ze had nu al het gevoel dat ze een nieuwe vriend erbij had.
30
Hoofdstuk 5 ~de Verzegelde Tempel van Leeftijden~ Tiyran en Aimia reisden voor een lange tijd en van tijd tot tijd namen ze een pauze. Tiyran maakte soms plezier met wat vlinders, probeerde ze te vangen en elke keer miste, iets waar Aimia om moest lachen. Ze speelden spelletjes zoals ‘tikkertje’ en deden aan wat worstelen. De lucht begon wat donkerder te worden terwijl Tiyran en Aimia nog zo veel plezier hadden. De omgeving was er erg mooi, ze waren in een open veld met dicht bij een meer en een bos. Ze konden zelfs een waterval horen stromen. Aimia begon een hechtere band te krijgen met Tiyran. Ze had eigenlijk het gevoel als of ze verliefd op hem was. Maar tegelijkertijd zat ze met haar zelf te worstelen of het überhaupt wel mogelijk was om op een vos verliefd te worden. Tiyran zag er knap uit voor een vos zijnde, zwart haar met zilveren manen en blauwe ogen. Hij was zo lief en aardig, ook al had hij soms een slechte houding. Toen ze stopte met spelen, namen ze rust. Tiyran ging op de grond liggen en Aimia kroop helemaal tegen hem aan, hij voelde zo heerlijk en warm aan. Tiyran trok zich een beetje in en om Aimia heen zodat zij niet zo snel kou zou vatten. Aimia viel in slaap en Tiyran keek om zich heen om te zien of ze echt veilig waren. Toen hij klaar was, liet hij zijn hoofd zakken en ging ook slapen. De zon stond al hoog in de lucht toen Aimia wakker werd door de zonlicht. Tiyran zelf was nog in diepe slaap, maar op het moment dat Aimia wilde opstaan, werd Tiyran ook wakker. ‘Ga je weg zonder mij?’ ‘Nee, natuurlijk niet, ik ben net wakker en wilde zien waar we eigenlijk zijn.’ ‘We hebben nog een lange reis te gaan voor dat we er zijn. Misschien moeten we eerst maar eens wat gaan eten.’ Zei Tiyran van wie zijn maag knorde. 31
‘Ik heb nog wat boterhammen bij me, ze zien er nog goed uit ook al heb ik ze gisteren gemaakt’ zei Aimia en ze pakte haar tas. ‘Nee, nee ik eet geen mensen eten, ik eet vis en vlees. Ik kijk wel bij het meer of ik daar wat vis kan vangen.’ Tiyran stond op en ging bij het meer kijken of hij daar wat vis kon vangen. Aimia pakte een van haar zelf gemaakt boterhammen. Toen ze klaar was, pakte ze haar spullen en liep naar het meer toe. Ze moest lachen toen ze zag hoe Tiyran achter de vissen aan zat en ze probeerde te vangen. Maar uiteindelijk lukte het hem toch om een paar te vangen. Terwijl Tiyran zijn vers gevangen vis aan het eten was, ging Aimia naast hem zitten en begon door Tiyran’s manen te aaien. Tiyran keek geregeld naar Aimia en nam weer wat happen van zijn vis. Toen de vis was opgegeten en de graten over bleef, stond Tiyran op en keek in Aimia’s ogen. ‘Aimia, ik heb besloten dat ik jou partner wil zijn gedurende je reis. Ik heb er lang over nagedacht en je lijkt me een heel aardig persoon.’ Aimia gaf een grote glimlach en keek erg blij. ‘Dankje Tiyran. Je bent erg aardig en hebt mij al met zoveel geholpen.’ ‘Nou… eh.. graag gedaan’ Tiyran was wat aan het blozen. ‘Aimia, zou jij zo vriendelijk willen zijn om je rechter hand omhoog te houden?’ ‘Waarom? Ga je iets met me doen dan?’ ‘Ja, ik wil jou een afdruk geven op je hand dat er voor zorgt dat je me kan oproepen voor de momenten dat je wilt gaan reizen en ik kan je dan brengen naar de plaatsen dat je wilt.’ Aimia hief haar rechter hand op en zag dat Tiyran zijn poot op haar rechter hand legde. Het voelde een beetje raar aan, terwijl ze keek wat Tiyran deed, zag ze een soort van blauw met groen licht onder zijn poot vandaan komen. Toen hij zijn poot van haar hand af haalde, zag 32
ze een poot afdruk op haar hand gevuld met half blauw en half groene kleur. Tiyran keek Aimia aan en gaf haar een lik op haar gezicht. Aimia had niet verwacht dat dit zou gebeuren, maar ze dacht dat ze iets terug moest doen, dus gaf zij hem een kus terug. Tiyran bloosde een beetje en wist niet hoe hij moest reageren toen Aimia hem vertelde dat zij van hem hield. ‘Aimia, ik houd ook van jou, maar het is tijd om verder te gaan, we hebben nog een hele reis voor ons om bij de Verzegelde Tempel van Leeftijden te komen.’ Aimia was het er mee eens en klom op de rug van Tiyran. Tiyran begon weer te lopen met Aimia op zijn rug. Aimia hield haar ogen open en keek om haar heen naar alle dingen die ze zag. Ze kwamen langs een open land, daarna passeerden ze wat bergen en een dorp die er verlaten uit zag. Daarna het bos in, welke leek alsof er geen einde aan kwam. Op een zekere moment stond Tiyran onverwachts stil. ‘Ik bespeur problemen. Ik kan niet vechten Aimia; je moet begrijpen dat ik je alleen kan helpen met reizen en genezen van fysieke wonden en niets meer. Je staat er nu alleen voor. Als je weer veilig bent, kun je met je linker hand op het symbool drukken dat ik op je rechter hand heb geplaatst en mij naam noemen. Dan verschijn ik weer naast je, maar voor nu vraag ik je om je linker hand op het symbool te drukken om mij te laten verdwijnen.’ Aimia wist niet wat het probleem was dat stond aan te komen, maar begreep wat Tiyran bedoelde. Ze hield haar hand op het symbool dat op haar rechter hand zat en ze zag voor haar ogen Tiyran verdwijnen. Net na dat Tiyran was verdwenen hoorde ze voetstappen haar richting op komen. Er was een grote boom rechts van haar, dus Aimia besloot om daar naar toe te rennen en er zich erachter te verstoppen. De voetstappen kwamen dichterbij, ze keek langs de boom om te zien wat het was. Het was een persoon die liep in een lange jas. Hij had een boog in zijn hand en pijlen op zijn rug. Zoals het er nu uit zag, leek het 33
een boogschutter. Aimia hield haar zelf zo stil mogelijk en probeerde geen geluid te maken. De boogschutter vervolgde zijn weg. Aimia voelde dat deze persoon een slecht persoon was, ze kon het voelen, het was de negatieve energie dat van hem af kwam. Niet lang er na hoorde ze weer iets op het pad lopen. Aimia ging weer kijken om te zien we dat was. Het was een ander persoon ook in jas, maar ze kon aan het haar zien dat het een zij was. Het was vreemd, maar ze kon geen negatieve energie van die persoon merken. Ze wilde weer gaan kijken, tot er ineens een pijl de boom raakte waar zij achter verborgen stond. Aimia was geschrokken. Nog een pijl vloog langs haar en raakte een andere boom die niet ver van haar af stond. Toen was het weer stil, ze keek en ze zag op de pad een lichaam liggen en een persoon naast de lichaam. Het was de dame die naast het lichaam zat en de lichaam inspecteerde. Aimia zag dat de dame zijn pijlen en boog af nam en ze pakte nog wat kleding stukken. Ze was zelfs ooggetuigen dat het lichaam op de grond in het niets oploste en een voorwerp achter liet. De dame liet het voorwerp op de grond liggen en liep verder door in de richting waar zij eigenlijk vandaan kwam. Aimia wachtte nog even een paar minuten en liep daarna naar het pad toe. Ze liep naar het voorwerp dat nog steeds op de grond lag. Ze akte het voorwerp op en zag dat het niets anders was dan een riem. Terwijl ze de riem vast hield voelde ze dat er meer krachtige magie er van af kwam. Ze deed haar eigen riem af en deed de nieuwe riem om. Aimia voelde een nieuwe gloed van magie door haar heen gaan. Wanneer ze haar magische armband opende zag ze dat haar wijsheid en magische verdediging omhoog was gegaan. Ze gooide de oude riem weg en drukte met haar linker hand op haar rechter op het poot afdruk en riep ‘Tiyran’. Met een paar seconden verscheen Tiyran naast Aimia weer. ‘Wat was het en wat was er gebeurd?’ vroeg Tiyran. Aimia legde uit van wat ze gezien had en allemaal gebeurde. ‘Een dame die een ander persoon vermoorde? Maar als ik het goed begreep had die een slechte energie en zij niet? Dit ziet er belovend uit. Ze zou zelfs wel je bondgenoot kunnen worden’ 34
‘Bondgenoot, wat is dat ? Oh en ik had net een riem gepakt dat ze op de grond achter had laten liggen.’ ‘Een bondgenoot is een soort van een partner dat je helpt in je strijd en misschien je wel vergezeld met je reis. Maar als jij zegt dat zij in de richting liep waar wij vandaan waren gekomen, had ze waarschijnlijk andere dingen te doen. Maar hoe dan ook, laten we gaan, we hebben nog steeds een heel stuk te reizen om bij de verzegelde tempel van leeftijden te komen.’ Aimia klom weer op de rug van Tiyran en samen gingen ze op de weg weer verder. Uren passeerde voorbij en de landschappen veranderde van punt tot punt. Aimia voelde zich moe en legde haar hoofd op Tiyran, terwijl hij nog aan het rennen was. Tiyran die bleef rennen, sprong over stokken, hout en kleine riviertjes. Uiteindelijke arriveerde Tiyran in een kloof. In plaats van rennen begon hij wat rustiger te lopen om wat er om hem heen was en om te zien of hij een herkenbare punt zag waar hij moest wezen. Aimia werd wakker toen ze haar naam hoorde roepen. ‘Sorry dat ik je wakker moest maken Aimia, maar we zijn er nu dichtbij. Ik moet alleen even nadenken van waar we moesten zijn. Heb jij een steen bij je of is er j jou ooit een gegeven door iemand?’ ‘Ja, mijn ouders hadden er een achter gelaten voor mij bij de mijn waar ik niet in had mogen komen. Maar voor dat ik met mijn reis startte had ik het bij me gestopt, alhoewel ik niet weet wat het doet.’ ‘Die steen of zoals ze het ook noemen een rune steen, is de sleutel tot de tempel. Alleen DE gekozene mag het hebben en kan het gebruiken om de toegang tot de verzegelde tempel van leeftijden te krijgen. Kun jij die rune steen pakken uit je tas?’ vroeg Tiyran na dat hij een en ander had uitgelegd. Aimia pakte haar tas, maakte het open en haalde de rune steen eruit wat nu een lichte gloed erop had. Ze liet het aan Tiyran zien die haar vertelde dat ze die even omhoog moest houden. In eens kwam er een licht pijl te voorschijn voor hun die de richting aanwees naar de tempel.
35
Het was maar een paar bochten door voor dat ze er waren en ze stonden stil. ‘Zie je die smalle opening in de muur? Plaats asjeblieft daar de rune steen in’ wees Tiyran aan. Aimia klom van Tiyran’s rug en liep naar de smalle opening in de muur, ze legde de rune steen erin en hoorde ineens een luide kraak ergens vandaan komen. Ze pakte de rune steen eruit en liep terug naar Tiyran. Toen zag zij en Tiyran een grote barst te voorschijn komen in de muur wat op twee deuren leek dat open ging. Langzaam liepen Aimia en Tiyran naar binnen. Eenmaal dat ze binnen waren, sloten de deuren achter hun weer. Beide liepen ze verder de grot binnen. Ver van hun vandaan zagen ze felle licht vandaan komen. Samen liepen ze in de richting van waar het licht zichtbaar was. ‘Ik denk niet dat ik hier moet wezen, als ze me pakken, kunnen ze me wel eens opsluiten. Aimia wil je me asjeblieft weer bij je dragen?’ keek Tiyran wat bezorgt. Aimia begreep wat hij bedoelde en hield haar hand boven op de poot afdruk. Tiyran verdween en Aimia liep verder richting het licht. Het duurde even voor dat haar ogen gewend was aan het licht, maar eenmaal aan het licht gewend, zag ze een complete paradijs. Van link naar rechts zag ze allerlei beelden staan. Terwijl ze liep, zag ze zelfs bekende beelden staan, ze zag een beeld staan van de godin Shavena, de godin van het licht. Verderop zag ze een beeld van haar vader staan als een machtige magiër. Wanneer ze naar zijn beeld keek vond ze die erg gaaf uit zien. De weg keerde naar rechts langs een groot fontein dat bedekt was met allerlei planten dat er omheen hing. Zelfs daar zag ze nog meer beelden staan. Ze herkende een ander beeld, maar ze wist niet om welke reden dat die beeld daar stond in deze tempel. Het was een beeld van haar moeder. ‘Ik mis je mam en jou ook pap.’ Aimia keek naar de beelden van haar ouders. Aimia nam daarna de weg aan de linker kant en zag daar in de verte een lichtstraal komen vanuit het plafond. De kleur van de straal 36
was goud gemengd met roze. Ze liep er recht op af en op dat moment dat ze de weg afliep werd ze tegen gehouden door een bewaker. ‘Ho daar eens even jonge dame, ik weet niet wie je bent of hoe je hier bent gekomen, maar je kan niet zomaar even binnen vallen en gaan waar je naar toe wilt.’ ‘Ik ben Aimia, ik ben gewezen naar deze plaats om mijn zelf te laten veranderen naar een volwassene vorm en kennis. Ik ben op avontuur gezet door Shavena, mijn ouders waren Damiani en Liliyana.’ ‘Is het… Is dit waar? Ben jij de nieuwe held van het licht?’ vroeg de bewaker. ‘Of ik van het licht ben of niet dat weet ik niet, ik ben gekomen voor een doel en ik wil die doel voltooien. Ik moet vechten tegen ‘Darmian’ de tovenaar en jij houd mijn tijd bezig op dit moment.’ ‘Mejuffrouw, het is een eer om de held van licht te mogen ontmoeten. Ik ben Brion en natuurlijk, komt u verder. Maar wat zei u daar? ‘Darmian’ de tovenaar?; Mejuffrouw ik denk dat u met onze koningin van paradijs moet praten, zij weet veel en wat je kunt doen om hem te kunnen verslaan, maar alleen, zult u zeker niet lukken.’ ‘En waar vind ik de koningin van paradijs?’ vroeg Aimia. ‘Mejuffrouw, als u zo vriendelijk zou willen zijn om mij te volgen.’ Aimia deed wat hij vroeg. Ze volgde de bewaker door een ander deel van de tuin. Het zag er allemaal heel mooi uit, zo vredig vol en alle vogels die je kon horen. Het was alsof dit een droom plaats was waar je zo zou willen blijven. Ze passeerde een grote waterval. Na een korte tijd wandelen kwamen ze op een plein terecht waar pilaren hoog waren en bedekt met planten. Smalle weggetjes waren in de grond gevuld met stromend water. Toen ze eindelijk bij een grote kamer aan kwamen zagen ze meerdere mensen. Maar niet alleen maar mensen waren daar te zien, maar ze zag ook centauren, elven en zelfs half draken en fenixen in menselijke vorm. De deur van de kamer ging open waar de bewaker als Aimia voor stonden. 37
‘Mijn lieve Koningin van Paradijs, ik breng u onze gast, de Held van Licht.’kondigde Brion aan. Alle mensen en wezens keerden zich om en staarde naar Aimia. Aimia was inmiddels wel gewend dat mensen als wezens naar haar staarden. ‘Gegroet Held van Licht, om welke reden ben ik vereerd om u te mogen ontmoeten in zo een vroege stadium? Ik ben Koningin Catherine. Wat is de reden van uw bezoek?’ ‘Gegroet uwe hoogheid, ik ben Aimia of zoals mensen mijn noemen de held van licht. Ik ben hier naar toe gestuurd om groter en sterker te worden met de kennis van een volwassenen zodat ik tegen ‘Darmian’ de tovenaar kan vechten. Hij heeft de zielen van mijn ouders ontnomen en een briefje achter gelaten dat als ik mijn ouders levend terug wil hebben, dat ik hem dan moet verslaan.’ ‘Lieve hemel, ‘Darmian’ die de zielen van Liliyana en Damiani heeft ontnomen? Dus als ik het goed heb ben jij hun dochter?’ vroeg de koningin met een verbazende gezicht. ‘Ja uwe hoogheid dat ben ik en ik wil mijn ouders terug. Wilt u alstublieft mij toestaan om gebruik te mogen maken van deze tempel om mij groter, sterker en wijzer, als een volwassenen te worden?’ vroeg Aimia terwijl ze om haar heen keek. ‘Maar natuurlijk mag jij dat. Zie je die driehoek daar met het gouden licht gemengd met roze? Je hoeft daar alleen maar in te staan. Dan sluit je je ogen en denk aan de leeftijd dat je zou willen worden en met die leeftijd veranderd automatisch je lengte en kracht als wijsheid’ legde de koningin uit. ‘Maar wilt u mij ondertussen excuseren, heb ik een raad bij te wonen om deze gebeurtenis met ze te bespreken van wat je me verteld hebt.’ Aimia vond het niet erg. Ze keerde zich om en liep naar de driehoek met goud en roze gemengde kleuren en stapte er in. Op dit moment had ze de leeftijd van zeven jaar, maar ze dacht bij haar zelf, om zo een grote klus te klaren zou ze op z’n minst het leeftijd van eenentwintig moeten zijn omdat te kunnen doen. Op eens kwam 38
vanuit het niets de vraag of zij al had besloten van welke leeftijd ze wilde worden. ‘Ik heb besloten om de leeftijd van eenentwintig te willen worden’ Aimia sloot haar ogen. Ze voelde een onbekende energie door haar lichaam heen gaan. Ze voelde dat ze groeide, haar lichaam was aan het veranderen. Toen ze probeerde haar ogen open te doen, werd ze verblind door het gouden licht. Ze voelde alsof ze boven de grond zweefde. Na een aantal seconden voelde ze dat ze van haar magische kleding ontdaan werd. Dit was niet wat Aimia verwacht had, ze wilde niet dat ze haar magische kleding verloor, dat zou haar kwetsbaar maken. En net wanneer ze dat zei hoorde ze een stem van onder haar vandaan komen. ‘Aimia, de raad en ik hebben besloten om je te steunen in je reis en de taak dat op je gelegd is. Daarom hebben we besloten jou een nieuwe wapen en kleding te geven waardoor je sterker word dan dat je was met je oude kleding en wapen.’ Vertelde de koningin. Ineens voelde Aimia nieuwe kleding omhaar lichaam komen, ze voelde een nieuwe wapen in haar handen gedrukt worden en daarna dat ze weer op de grond werd gezet. Aimia probeerde haar ogen weer open te doen en viel op dat het felle licht weg waas. Het eerste dat Aimia deed was haar zelf bewonderen. Ze was groter, ze had grotere borsten en de kleding die ze aan had was compleet anders. Ze had een jas zonder mouwen, de broek die ze aan had was meer open en had figuren erin zitten van gouden bladeren. Haar schoenen waren anders, niet meer zo een dichte, maar meer open schoenen waar ook de figuren van gouden bladeren in zat en wat hogere hakken. Zelfs haar magische armband was veranderd in een wat meer geavanceerde vorm en liet meer mogelijkheden zien dan die ze al had. De symbolen op haar lichaam waren in plaats van een zwarte afdruk veranderd in een ingebrande gouden kleur in haar arm. Het symbool op haar linker bovenarm was meer helder nu dan het eerst was, het 39
was nu een gouden driehoek geworden met de vier elementen symbolen erom heen, te weten water symbool, vuur symbool, lucht symbool en aarde symbool. En in het midden van het driehoek was er een cirkel van licht dat de vijfde symbool maakte. Aimia was onder de indruk van wat ze geworden was. Maar ze bleef toch nog met een vraag. ‘Uwe hoogheid, ik ben bewust dat deze tempel je lengte en leeftijd kan veranderen, maar veranderd daar door ook de tijd of zitten we nog op dezelfde dag en jaar zoals vijf minuten geleden? ‘Sinds dat je nu een volwassen dame bent, denk ik dat het mij beter zou zijn als ik je nu benader als de held van licht. Of wil je dat we elkaar nu bij de namen gaan noemen?’ vroeg de koningin met een lach. ‘Catherine, het zou beter zijn als we elkaar gewoon bij de namen noemen.’ Antwoorden Aimia. ‘Goed dan Aimia, de tempel veranderd alleen je uiterlijk in lengte en leeftijd, maar heeft geen invloed op de tijd. Maar we hebben ook besloten om jou hulp te sturen die je zal helpen op je reis om tegen de duistere tovenaar ‘Darmian’ te vechten.’ ‘Dankje Catherine. Ik zal ze wel zien verschijnen wanneer de tijd daar voor is. Maar ik moet nu gaan, er is nog veel te doen en dat ik moet weten als ontdekken. Mijn dank voor uw tijd en hulp. Ik zeg nu maar tot ziens en tot we elkaar weer eens tegen komen.’ ‘Tot ziens Aimia, mogen de goden over je waken’ Aimia keerde om en liep weg. Brion begeleide haar naar de grote deur van het grot.
40
Hoofdstuk 6 ~Een vreselijke nachtmerrie~ Aimia stond weer buiten in de kloof. Er was niets anders te zien dan alleen de muren rond om haar heen van de bergen. Het eerste dat ze wilde doen was om haar zelf aan Tiyran te laten zien. Ze hield haar linker hand op de poot afdruk dat op haar rechter hand zat. In enkele momenten verscheen Tiyran naast haar. ‘Aimia, je ziet er zo... anders uit. Je bent een grote meid geworden nu’ Aimia giechelde toen ze Tiyran dat hoorde zeggen. ‘Ik zie dat je wat nieuwe kleding aan hebt, je ziet er zo meer eh... sexier uit’ Aimia was nu rond de een meter tachtig lang, bruin lang haar en haar ogen nog steeds in gouden kleur en ze zag er in goede vorm uit. Tiyran kon zijn ogen niet van haar af houden. Ze zag er gewoon zo knap uit. Aimia bloosde door de woorden die Tiyran had gezegd. ‘Dankje Tiyran, jij ziet er ook nog niet slecht uit hoor, ik ben de Held van Licht benoemd toen ik in de tempel was.’ Legde Aimia uit. Aimia vertelde wat er allemaal gebeurd was en wat ze allemaal had gezien, zoals de beelden van haar vader en moeder en dat ze ook de koningin van Paradijs had ontmoet en hoe ze de transformatie had ervaren van klein naar groot en de nieuwe kleding die ze had gekregen. Ze vertelde ook dat ze hulp ging krijgen tegen ‘Darmian’, maar dat we die tijdens het reizen zouden ontmoeten. ‘Ik zie dat je al veel geleerd hebt. Ik kan niet wachten om deze nieuwe vrienden te ontmoeten. Oh ik zie dat het symbool van het licht zich zelf helderder heeft gemaakt op je arm. Ik moet zeggen, de kleding die je
41
nu draagt ziet er beter uit dan dat je hier voor droeg.’ Zei Tiyran terwijl hij nog steeds Aimia aan het bewonderen was. ‘Ik denk dat het tijd is om verder te gaan met onze reis, ik zou zeggen klim achterop en dan gaan we.’ Aimia klom op de rug van Tiyran en samen verlieten ze de kloof. Landschappen passeerde ze weer voorbij en wederom gingen ze naderde ze een bos. Maar deze keer merkte Aimia al op dat er kwaad aanwezig was in het bos voor dat Tiyran dat merkte. Voor dat Tiyran wat merkte, had Aimia al link hand op haar rechter gedaan op de poot afdruk om Tiyran te laten verdwijnen. Net nog voor dat Tiyran verdween hoorde ze hem alleen nog het woordje ‘Wat?’ zeggen. ‘Barrière Schild’ In plaats dat het schild om haar heen bouwde en verscheen, was het schild in een keer om haar heen. Aimia was aardig verrast dat het zo snel ging. Het leek erop dat ze net op tijd was om een schild om haar heen te doen. Ze werd meteen al geraakt door de eerste vuurbal. Ze deinsde een beetje achteruit, maar bleef staan. In de verte zag ze een kleine groep, wat op mensen leek, op haar af komen. Nog een spreuk werd op haar af gevuurd dat de schild haar beschermde van verwondingen. Aimia pakte haar staf en vuurde een vuurbal terug. De eerste aanval was meteen raak. Een van de mensen viel neer. Een ander persoon gebruikte een elektrische bal en vuurde deze af op Aimia, maar gelukkig ontweek ze deze door een stap snel opzij te doen. De groep mensen kwamen steeds dichterbij haar. De schild om haar heen was uitgewerkt door de aanvallen dat op haar was gedaan. Ze riep snel een nieuwe schild om haar heen. Na dat ze weer een vuurbal had afgevuurd op de groep en weer een neer ging, ging er een intense warme gevoel door haar lichaam heen, een nieuwe niveau had ze bereikt. Aimia had maar even de tijd om te kijken wat het was dat ze geleerd had. Het was een nieuwe spreuk ‘Aarde Storm’. Aimia dacht er niet lang over na en ze richtte haar staf op de groep en deed de spreuk ‘Aarde Storm’ op hun. De grond onder de groep mensen begon te trillen en het leek erop alsof er een tornado om hun 42
heen verscheen waar stenen van boven op hun vielen en zodanig dat ze allemaal geraakt werden en uiteindelijk dood neer vielen. Ze verdwenen snel en lieten niets achter. Nu dat het gevaar geweken was, keek ze op haar magische armband en zag dat ze niveau vijf behaald had. Haar magische aanvalskracht, verdediging en magische verdediging was omhoog gegaan. Aimia ging op een stuk steen zitten om even bij te komen en te realiseren van wat er net gebeurd was. Zie hield haar linker hand op de poot afdruk en Tiyran verscheen. ‘Aimia wat was er gebeurd? Waarom liet je mij verdwijnen? Was er iets aan de hand? Was er iets gebeurd?’ ‘Tiyran, ik bemerkte gevaar, eerder dan jij het merkte. Het was een groep mensen, maar naar mijn mening waren dat geen gewone mensen, ze vuurde vuurballen en elektrische ballen op me af.’ ‘Ik kreeg er twee neer met mijn gewone vuurballen en daarna steeg ik in niveau waar door ik een nieuwe spreuk kreeg. ‘Aarde Storm’ welke ik direct op hun gebruikte. Gelukkig hielp die spreuk mij. Het is me geluk ze allemaal te verslaan, maar ik wilde niet dat jij gewond raakte en dat is de reden waarom ik je liet verdwijnen. Maar we moeten door gaan, ik heb het gevoel dat we in de gaten gehouden worden, maar door wie dat weet ik niet.’ ‘Nou Aimia, waar wacht je dan nog op? Tot er bloemen gaan groeien in het woestijn? Klim op mijn rug en dan kunnen we gaan.’ Aimia klom op de rug van Tiyran en ze reisden verder. Na een tijd reizen door het bos, naderde ze het einde, ze besloten om een pauze te nemen. De zon hing al laag in de hemel en was het tijd om wat te gaan eten. Tiyran vertelde Aimia dat hij wat ging jagen voor wat eten. Aimia verzamelde wat hout om een vuurtje te kunnen maken. Toen ze eenmaal klaar was, zag ze Tiyran met wat vis en dieren terug komen. 43
‘Arme dieren, dood jij ze om te eten?’ ‘Ja Aimia, we hebben geen andere keus. Jij hebt geen boterhammen meer en we moeten iets eten om in leven te blijven.’ Met deze waar gesproken woorden, stak Aimia het hout aan zodat er een kampvuurtje was. Ze vroeg zich af hoe ze de dieren in stukken moest krijgen. Ze keek op haar magische armband en ze zag dat ze nieuwe mogelijkheden had geleerd, zoals ‘Snijden’. Het was niet echt een spreuk dat je kon gebruiken op een vijand, maar wel op nuttige dingen. Ze pakte haar staf, richtte die op de dieren en riep ‘Snijden’ en ze zag allemaal plakken vlees van de dieren af komen. Aimia pakte een lange stok en prikte het door het vlees heen en hield het boven het vuur. Tiyran kon het geur niet meer weerstaan en kwijlde al van de honger. Aimia gooide het eerste stuk vlees naar Tiyran toe en plaatste het tweede stuk vlees aan de stok. Tiyran at als een wilde zwijn, waar door Aimia moest lachen. Toen Aimia haar vlees klaar was, dacht ze om Tiyran na te doen en deed het zelfde. Tiyran rolde over de grond van het lachen, hij vond het zo prachtig hoe Aimia hem na probeerde te doen. Samen hadden ze veel plezier. De zon was inmiddels achter de horizon verdwenen, terwijl Tiyran en Aimia aan het bespreken waren over alle dingen dat die dag gebeurd was, voelde Aimia alsof ze in de gaten gehouden werd. Zo kon duidelijk merken dat het niet iemand met kwade bedoelingen was, het had meer van een positieve energie. ‘We hebben gezelschap Tiyran.’ Zei Aimia. ‘Wie en waar?’ Tiyran keek om zich heen om te kijken of hij iets kon zien. ‘Ik weet het niet, hij o f zij is dichtbij in de buurt, ik kan een positieve energie voelen van een persoon.’ Tiyran keek om zich heen maar zag niemand. Aimia keek ook om haar heen maar zag ook niemand. Het werd laat en Aimia besloot om tegen Tiyran aan te gaan liggen en viel in slaap. Voor dat Tiyran de kans 44
kreeg om Aimia’s hand tegen te houden voor dat het op de poot afdruk van haar andere hand kwam, was hij al verdwenen. Aimia lag nu alleen op de grond naast het vuur te slapen. Maar deze slaap was geen plezierige slaap. Ze begon te dromen dat ze een op een tegen over Darmian de duistere tovenaar stond. Hij lachte erg gemeen en liet de magische kristallen zien waarin de zielen van haar ouders zaten opgesloten. Aimia probeerde met alle macht dat ze had om Darmian af te maken, maar elke spreuk die ze gebruikte loste op in het niets voor dat deze hem raakte. Darmian lachte en zei ‘Je zult me nooit kunnen verslaan’ en hij kwam steeds meer dichterbij. Aimia voelde zich machteloos en wist niet wat ze moest doen dan alleen weg te rennen. Maar Darmian had een spreuk gedaan waar door het leek alsof de weg waar zij naar toe rende eindeloos werd. Aimia was bang en begon te schreeuwen naar haar vader en moeder dat ze haar moesten helpen. Onmiddellijk werd ze wakker door dat iemand die zij niet kon haar aanraakte. Ze keek omhoog en zag een jonge man met boog, pijlen en mes naast haar staan. ‘Is alles in orde mevrouw?’ ‘Wie ben je en waar is Tiyran?’ vroeg Aimia. ‘Ik ben Aryan; ik hield jou en je vriend al een tijdje in de gaten. Maar je viel in slaap en je hand gleed over je andere hand heen waardoor je vriend verdween. Je kunt hem weer oproepen als je wilt. Maar over je droom, waar ging het over? Het leek erop alsof je een nachtmerrie had. Oh en wie ben jij?’ ‘Ik ben Aimia, de Held van Licht en ik moet de duistere tovenaar ‘Darmian’ verslaan en ja ik had een nachtmerrie. Toen Aimia Tiyran weer had opgeroepen, stelde ze hem voor aan Aryan en legde het hele verhaal uit van de nachtmerrie die ze had. Ze vertelde hoe Darmian eruit zag en wat voor een streek hij had uitgehaald. Tot dat ze werd wakker gemaakt door Aryan.
45
‘Dat is een vrij interessante nachtmerrie moet ik zeggen. Maar... geen zorgen, ik ben gestuurd om je te helpen in je reis en om Darmian te verslaan, dus je vecht nooit alleen.’ Zei Aryan ‘Dat is geweldig nieuws en aangenaam kennis te maken. Maar hoe reis jij? Ik heb Tiyran bij me, hoe wil jij dat doen, ik ben niet van plan om maar de hele tijd te gaan lopen.’ ‘Oh maak je daar maar geen zorgen over mevrouw Held van Licht; ik zal u laten zien wat ik heb.’ Aryan stond op en haalde zijn symbool op zijn hand te voorschijn dat onder zijn mouwen verstopt zat. Aryan drukte op de poot afdruk en een jaguar verscheen naast hem. ‘Meester waarom heeft u mij opgeroepen?’ vroeg Aereon. ‘Aereon, ik wil je graag voorstellen aan Aimia en haar dierenvriend Tiyran, het is de bedoeling dat we hun gaan helpen om de kwade en duistere tovenaar ‘Darmian’ te verslaan’ legde Aryan uit. ‘Het is me een genoegen om u te mogen ontmoeten, ik stel voor dat we allemaal gaan rusten en dat Tiyran en ik de wacht houden voor vannacht.’ In plaats van met zijn drieën zijn, waren het er nu vier. Aimia had niet verwacht dat Aryan ook een dierenvriend zou hebben waar hij mee kon reizen. Ook niet dat hij bij haar aansloot als teamgenoot. Aryan en Aimia waren in slaap gevallen terwijl Tiyran en Aereon over deze twee waakten. De volgende ochtend toen Aimia wakker werd, zag ze Aryan naast haar bezig zijn met het vuur. Het leek erop dat hij wat verse eten had gevangen voor als ontbijt. Tiyran werd wakker en rook het eten en het eerste commentaar die hij maakte was: ‘Ik sterf als ik niet iets te eten krijg’ waar door iedereen in de lach schoot. ‘Aimia, als ik een suggestie mag doen, reizen we af naar het zuiden naar het palijs van glorieus, daar zouden we nog een teamgenoot op 46
moeten halen. Het was mij verteld dat zij daar op ons staat te wachten.’ ‘Oké, dat is prima, maar wat voor een klasse of krachten heb jij eigenlijk?’ vroeg Aimia zich af terwijl ze naar Aryan keek. ‘Ik ben van nature een scout en ik houd van jagen, maar ik heb ook studie gedaan in een Rogue, zodat ik messen kon leren gebruiken. Maar hoe zit het met jou Held van Licht?’ vroeg Aryan toen hij haar aan keek.‘Het is Aimia, niet Held van Licht’ ‘Oké Aimia, maar wat is het geen dat jij kunt doen?’ vroeg hij aan Aimia. ‘Tja, ik weet het niet, ik doe veel met vuur en pas nog een gedaan met ‘Aarde Storm’, maar nooit eigenlijk gekeken welke mogelijkheden ik nog meer heb aan spreuken.’ Iedereen was aan het eten en vertelde wie ze waren en wat ze deden op dat moment. ‘Dus als ik het goed begrijp heeft: ‘Darmian’ de zielen van je ouders ontnomen en wilt hij een één op één gevecht met jou aan?’ Vroeg hij. ‘Ja dat klopt. Hij zei dat ik ze alleen terug kreeg als ik met hem een op een gevecht aan ging.’ ‘Nou hij kan willen wat hij wil, maar dat gaat niet gebeuren. We hallen je ouders hun zielen terug en zullen hem verslaan.’ Aryan keek vastberaden naar Aimia. Toen iedereen klaar was, ruimde ze de rommel op en doofde het vuur. Beide, Aimia en Aryan klommen op de rug van hun dieren vrienden. En zo begon het avontuur dat eerst begon met twee, Aimia en Tiyran, nu vier waren geworden.
47
Hoofdstuk 7 ~Dorp van Magie~ Terwijl Aimia, Tiyran, Aryan en Aereon samen aan het reizen waren passeerden ze vele bossen en bergen. In de verte zag Aereon een klein dorp. Hij raadde aan de groep om daar een dagje te blijven. Kijken of ze daar nog wat eten en tassen konden kopen om het eten in te stoppen en wat andere spullen. Iedereen vond het goed. Toen de groep het dorp naderde, zagen ze dat het dorp vrij druk was. Allerlei mensen waren druk bezig met hun zakelijke dingen. Sommige waren aan het verzamelen, andere kleding maken en bezig met smederij. Aimia en Aryan lieten hun dierenvrienden verdwijnen en gingen het dorp binnen. Ze zagen zelfs kinderen rond rennen van hier naar daar. Aimia dacht terug aan de tijd dat zij nog zo klein was. Van pure hart wist Aimia dat zij eigenlijk ook nog zo was. Aimia en Aryan liepen verder door het dorp. Het zag eruit als een vredig volle dorp en het gaf hun bijna de indruk alsof ze niets wisten van het duister en kwaad dat er aan stond te komen. Of misschien wisten de dorpelingen het wel, maar deden gewoon alsof er niets gebeurde. Aimia zag een handelaarwinkel dat allerlei eten verkocht. Ze vroeg om wat broeden, appels en wat andere spullen. Maar toen de vrouw achter de tafel vroeg hoe ze dat ging betalen, was dat iets waar Aimia nog niet aan gedacht had. Het eerste vraag wat in haar op kwam was van hoe ze dit allemaal moest gaan betalen. De dame reageerde op Aimia’s gezicht uitdrukken alsof ze gedachten kon lezen. ‘Hallo daar jonge dame, ik ben Vaeley, je kunt voor ons dorpelingen werken weet je, wist je ook dat wij dorpelingen ervaringen kunnen geven voor elke klus die je doet? Dus je verdiend niet alleen goud, maar je kunt ook meteen ervaringen erbij verdienen, zou dat niet mooi zijn?Maar houd wel in gedachten dat je de ervaring maar een keer kan krijgen bij elk persoon.’
48
Aimia was blij om dat te horen, ze wilde graag weten wat ze kon doen. ‘Excuseer me mevrouw, maar wat kan ik dan doen om wat ervaring en goud te verdienen?’ De oude dame keek haar aan. ‘Je zou me kunnen helpen om wat ingrediënten te verzamelen achter in mijn tuin. Als je deze kist weet te vullen, mag je uitzoeken wat je aan eten wat je wilt en ik betaal je er zelfs voor en je krijgt er ervaring voor.’ Vaeley wees Aimia naar de achter tuin van haar huis. Aimia bedacht zich geen moment en pakte de kist en liep naar de achtertuin van de oude dame. Ze begon van alles soorten ingrediënten te verzamelen dat er aanwezig was; Aardappelen, wortelen, tomaten appels, aardbeien en nog veel meer. Toen ze de kist vol had, liep ze weer naar de voorkant van het huis om de oude dame te bezoeken. ‘Excuseer me mevrouw, maar ik heb de klus geklaard dat u mij gegeven had. Hier zijn uw ingrediënten.’ En Aimia zette de volle kist op tafel. De oude dame gaf Aimia een zak met goud en vroeg haar om haar hand omhoog te houden. Aimia hield haar hand omhoog en de oude dame legde haar hand op die van Aimia. Direct voelde Aimia een hete gloed door haar lichaam gaan. De magische gevoel steeg intensief in haar. Dit was een zware ervaring die ze erbij had gekregen. Wanneer ze een kijkje nam op haar magische armband zag ze dat ze een enorme ervaring erbij had gekregen. Ze wist nog dat ze op niveau vijf zat en nu zag ze op haar magische armband niveau vijftien staan. Ze voelde zich nu ook wat sterker, een gevoel alsof ze nu wat meer weerstand had, meer magische aanval en verdediging. Aimia was nu echt blij. Ze nam de tas met de groenten, andere spullen en de zak goud met goud mee en ging terug naar Aryan die ergens tegen een muur aan het slapen was.
49
‘Hé! Wakker worden jij luiaard. Ben je hier de hele dag wezen slapen terwijl ik aan het werken was?’ Aimia gaf een tik op Aryan’s schouders om hem te wekken. ‘Huh? Oh sorry was zeker even ingedut. Wat heb je gedaan?’ vroeg hij toen hij Aimia met de zak goud zag. ‘Nou weet je nog dat ik niveau vijf had aan ervaring?’ en Aimia wees naar haar magische armband. ‘Ja dat weet ik nog.’ ‘Moet je nu eens kijken’ ‘Wat? Niveau vijftien, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ vroeg Aryan verbaasd toen hij op Aimia’s magische armband keek. Aimia legde uit hoe het hier werkte in deze dorp. Hoe het werkt met spullen kopen, dat je goud kan verdienen en dat je ervaring kan verdienen. ‘Maar dat is geweldig, maar zou het niet eens tijd zijn dat we verder gaan?’ stelde Aryan als vraag. ‘Nee, ik heb nog meer spullen nodig, maar zal er wel wat meer voor moeten werken. Dus ik blijf hier vandaag en zal morgen vertrekken. En als jij slim bent, doe je het zelfde. Probeer wat werk te krijgen om meer ervaring erbij te krijgen.’ Aryan werd er niet echt vrolijk op over het idee van werken, maar dan toch weer het idee om meer ervaring te krijgen was wel iets dat hij nodig had dus stond hij op en ging kijken in het dorp of hij wat werk kon vinden. Terwijl Aryan rond keek liep hij tegen iemand op die meteen tegen hem begon te schreeuwen. Wanneer Aryan ging kijken tegen wie hij op was gelopen zag hij een oude man staan springen van de pijn. Hij keek op de grond en snapte meteen waarom die man schreeuwde en aan het springen was van de pijn. De man was hout aan het dragen en door dat hij tegen hem op was gelopen was het hout op zijn tenen gevallen en dat deed flink zeer.
50
‘Het spijt mij meneer, ik keek niet uit waar ik liep. Hoe kan ik het goed maken?’ vroeg Aryan terwijl hij naar de rommel keek die hij had gemaakt. ‘Hallo jongeman, ik ben Onno, en je kunt mij helpen door al deze hout op te rapen en het te dragen naar mijn huis. En als je het goed doet, betaal ik je er zelfs misschien voor.’ Aryan twijfelde voor geen seconde, hij raapte het hout op dat de oude man had laten vallen en droeg het naar zijn huis. Als dit een weg was op ervaring te verdienen, dan vond hij het wel best. Het was ongeveer vijf minuten lopen van waar hij stond naar de andere kant van het dorp waar de oude man leefde. ‘Je kunt het hout daar naast de kast neer zetten en als je dat gedaan hebt, kom dan naar mij voor je beloning. Je hebt het verdiend.’ Zei Onno. Aryan deed wat de oude man zei. Toen het hout eenmaal op zijn plaats was, kwam hij terug bij de oude man en kreeg hij zijn beloning. En Aimia had gelijk, de man gaf een zak goud en gaf hem ook zijn ervaring. Aryan ging terug naar Aimia en vertelde haar het goede nieuws. Aryan controleerde zijn magische armband en zag dat hij maar vijf ervaringen erbij had gekregen, wat hem van niveau veertien naar niveau vijftien maakte. ‘Hé dat brengt ons op een gelijk niveau.’ ‘Ja te gek hé?’ zei Aryan met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Nou ik denk dat we nu wel genoeg hebben, het word al laat; ik denk dat we een plaats nodig hebben om te overnachten.’ Stelde Aimia voor. Aimia en Aryan liepen door het dorp en zagen daar een hotel. Ze huurden twee kamers voor de nacht. De volgende morgen wanneer Aimia wakker werd, ging ze naar beneden om wat te ontbijten. Ze kreeg in de gaten dat Aryan al wakker was en al aan het ontbijten was.
51
‘Kon je me niet even wakker maken, in plaats van alleen naar beneden gaan om te eten?’ ‘Oh sorry Aimia, ik ben gewend om alleen te zijn en had nog niet aan jou gedacht.’ En hij nam nog een hap van zijn ontbijt. ‘Het zit wel goed, zullen we onze spullen bij elkaar pakken zodra we klaar zijn met onze ontbijt?’ vroeg Aimia. ‘Natuurlijk’ Ze zaten samen aan de tafel hun ontbijt op te eten. Na dat ze klaar waren, haalden ze hun spullen bij elkaar en verlieten het dorp. ‘Laten we onze dierenvrienden oproepen’ zei Aryan en wees naar zijn poot afdruk. Aimia en Aryan hielden hun linker hand boven de rechter hand en drukte op het poot afdruk. Aereon en Tiyran verschenen beiden. Aimia en Tiyran klommen op de rug van hun dierenvrienden. ‘Goed laten we gaan naar het Palijs van Glorieus, we moeten daar iemand op pikken die op ons aan het wachten is.’ ‘Trouwens Aryan, we gaan we ophalen en wat is de klasse of mogelijkheden die zij of hij heeft?’ ‘Het is een zij en haar naam is Elvenlin, ze is van een elven ras en ze kan de krachten van moeder natuur gebruiken. Welke spreuken ze daar van kan, dat weet ik niet, maar ik durf er om te wedden dat we wel een goeie aan haar hebben. ‘Elvenlin, hm is wel een mooie naam. Nou dan kunnen we beter maar gaan, ik neem aan dat het nog een lange reis is naar het palijs toch?’ vroeg Aimia ‘Ja dat is het zeker’ ‘Aryan, waar is dat Palijs of Glorieus?’ ‘Dat is op een eiland, dus we zullen een boot moten huren zodra we het water over moeten of we moeten naar het dicht bij zijnde dorp gaan en een boot huren.’
52
Met dat gezegd, gingen ze met zijn vieren op pad. Op het eerste gezicht, leek de reis soepel te lopen. Geen gevaar op de weg tot op een zekere moment dat ze het bos verlieten en bij een verlaten land. Er waren vele heuvels te zien maar niet veel natuur, veel al was er zand. Ze reisden door het verlaten land. ‘Au!’ riep Aereon van pijn. Aereon viel op de grond en Aryan viel er naast. Aereon was geraakt door een pijl. Aimia stapte van Tiyran en liet hem al verdwijnen. Ze keek rond en zag boven op een heuvel een groep boogschutters staan die pijlen op hun afvuurden. ‘Aereon gaat alles goed?’ vroeg Aryan toen hij naast Aereon ging zitten. ‘Nee, een pijl heeft mij geraakt, asjeblieft haal het er uit het doet zeer.’ Aryan probeerde het pijl uit Aereon te verwijderen, maar dat ging niet gemakkelijk. Terwijl Aryan bezig was met het proberen de pijl eruit te krijgen, werd hij continu afgeleid door andere pijlen die naast hem in de grond terecht kwam. Aimia gooide een schild op, maar was niet groot genoeg om iedereen te beschermen. Aryan pakte zijn boog en pijlen en begon op de boogschutters terug te schieten die boven op de heuvel stonden. Aimia vuurde vuurballen af, maar een van de boogschutters had ook zo een mogelijkheid om een schild op te roepen, waar door de vuurbal weg kaatste. Aryan schoot nog een paar pijlen maar miste een aantal keren. ‘Aimia, ik ga een spreuk gebruiken dat verschillende pijlen van boven laat vallen op ze, kan jij een vuurbal maken zodat ik mijn pijl er door heen kan laten schieten zodat het vuurpijlen worden?’ vroeg Aryan terwijl hij weer zijn boog en een pijl pakte. Aimia knikte ja en riep een vlam op. Aryan stond achter het vlam en richtte zijn boog en zijn magische pijl op het vlam. Samen richtte ze op de groep boogschutters en hij liet de magische pijl los. De pijl vloog door de vlam zo in de richting van de boogschutters en toen vielen er allerlei vuurpijlen boven hun uit de lucht en kwam op hun neer. Aimia en Aryan zagen de pijlen neer komen op de groep en ze vielen een voor een neer, alhoewel een boogschutter nog net lukte
53
om een pijl op Aimia af te vuren wat bij haar in haar boven arm kwam en viel toen ook neer. ‘Au, dat doet pijn… Een van de boogschutters heeft me geraakt in mijn arm.’ Aimia viel achter over op de grond. Aryan keerden zich om en zag Aimia op de grond zitten en probeerde de pijl uit haar arm te krijgen. ‘Aimia, voorzichtig en niet te hard anders kan de puntje van de pijl in je arm blijven zitten als het afbreekt.’ Aimia knikte, terwijl ze bezig was om het pijl eruit te krijgen, was Aryan bezig met het pijl uit Aereon te halen. Na wat worstelende momenten kreeg Aryan de pijl eruit. Maar Aereon bewoog niet en de grond was al bedekt met wat bloed. ‘Ga niet dood Aereon, asjeblieft ga niet dood, ik heb je nog nodig, ga niet dood.’ Er waren tranen in Aryan’s ogen. Hij probeerde het weg te vegen met zijn mouwen. ‘Eh Aryan, kun je me helpen, ik bloed ook en ik krijg de pijl er niet uit.’ Zei ze terwijl ze probeerde de pijl eruit te krijgen. Aryan stond op en liep naar Aimia toe. Hij maakte een bepaalde beweging en kreeg de pijl eruit. Aimia begon nog meer te bloeden en viel flauw neer. Aryan was radeloos van wat hij moest doen, hij moest iets snel ondernemen, maar kon niet zo snel bedenken van wat. Hij wilden ze niet beide kwijt. Aimia’s linker hand gleed over haar rechter en kwam terecht op het poot afdruk. Tiyran verscheen en keek om zich heen. ‘Aimia, nee!’ schreeuwde Tiyran. Tiyran zag Aimia op de grond liggen bloeden en bewusteloos zijn. Aryan wat heb je gedaan? Waarom heb je haar gedood?’ ‘Dat was ik niet Tiyran, dat waren de boogschutters boven op de heuvel dat ‘Darmian’ had gestuurd. ‘Als je goed kijkt zie je dat Aereon ook gewond is. Is er iets dat jij kan doen?’ Aryan wees naar Aereon die ook op de grond lag te bloeden. ‘Aryan, deze pijlen die ze schoten, waren dat gewone pijlen of magische pijlen?’ 54
‘Dat waren gewone pijlen Tiyran, hoezo?’ ‘Ik kan alleen fysieke wonden genezen en geen magische, als deze pijlen normale pijlen waren dan kan ik ze misschien helpen.’ Tiyran begon te kijken naar Aereon; hij concentreerde zich op de plek waar Aereon geraakt was. Een kleine straal van lichtblauwe licht kwam uit zijn ogen en begon het wond te genezen. Daarna keerde hij zich om en richtte zich ook op het wond van Aimia zodat haar wond ook genas. Aereon en Aimia bleven nog onbewogen liggen op de grond. Tiyran stapte naar Aimia toe en gaf haar een lik in haar gezicht. ‘Asjeblieft Aimia word wakker, het is jou tijd nog niet om te sterven.’ Tiyran gaf Aimia een zachte druk met zijn neus. Uit het niets hoorden ze een duistere lach komen. De lach klonk bekend, het kwam van de duistere tovenaar Darmian. ‘Darmian als je me kunt horen, we zullen je krijgen, je zult boeten voor je daden.’ Schreeuwde Aryan terwijl hij om zich heen keek. ‘Jij dwaas! Jij bent niets voor mij. Je hebt al twee vrienden verloren, dus wie wou je mee brengen om mijn te verslaan de al machtige tovenaar?’ hoorde hij Darmian zeggen. ‘Ik weet niet hoe, maar we zullen je krijgen.’ Aryan verlaagde zijn stem en keek terug naar Aereon. Darmian begon weer te lachen en daarna verdween hij. Aryan keerde terug naar zijn Aereon. ‘Kom op Aereon word wakker, hebben een strijd aan te gaan en we moeten ‘Darmian’ verslaan. Kom op word asjeblieft wakker.’ Met tranen in Aryan en Tiyran’s ogen zaten ze beide naast hun geliefden. Aryan stond op, pakte een pijl en schoot het hoog in de lucht en schreeuwde uit ‘Pijl van Illusie’. De pijl vloog hoog in de lucht en een onzichtbaarheids schild viel over hun vieren heen. ‘Aryan wat deed je net?’ vroeg Tiyran toen hij om keek om te zien wat Aryan net gedaan had. ‘Ik heb een onzichtbaarheids schild over ons heen gedaan. Op dit moment zal iemand die ons passeert ons niet zien zitten.’ Legde Aryan uit. ‘Maar hoe lang duurt dat schild dan?’ ‘Voor ongeveer vijftien minuten, daarna moet ik weer een schieten.’ 55
Een halve dag passeerde en nog Aimia als Aereon verroerden zich. Aryan en Tiyran begonnen hun hoop te verliezen. Een vreemde zang kwam over, de lucht veranderden in een gouden gloed. Aryan en Tiyran keken omhoog en om zich heen om te zien waar het vandaan kwam, maar ze konden niemand zien. De zang was zo mooi en het gaf hun het gevoel van verdriet, liefde en warmte. Iets verscheen in de lucht en landde tussen Aryan en Tiyran in. Aryan en Tiyran stelde beide tegelijkertijd van wie die persoon was. ‘Ik ben Delany, de geest van liefde. Ik heb gezien hoeveel jullie tweeën geven om jullie vrienden.. Ik kan ware liefde zien tussen jullie en jullie vrienden. Ze leiden genoeg door het gevecht, jullie moeten niet de hoop opgeven. Laat me jullie tweeën helpen, zodat jullie de reis weer voort kunnen zetten. Ik geef ze een beetje energie van liefde, waar door ze zullen ontwaken uit hun diepe slaap. Maar jullie zullen hun met jullie leven moeten beschermen, want ze zullen nog steeds zwak zijn als ze wakker worden.’ Aryan en Tiyran knikte beiden. Delany hield haar linker hand boven Aimia en haar rechter hand boven Aereon. Een gloeiende rode licht viel over hun twee. Aryan en Tiyran zagen dat Aimia en Aereon’s ogen open gingen. ‘Ik verlaat jullie weer, zorg goed voor jullie geliefden.’ En Delany verdween weer, de lucht veranderde weer normaal en al het licht om hun heen was weg. Aryan schoot nog een pijl in de lucht. ‘Pijl van Illusie’ De illusie schild viel weer over hun vieren heen. Aimia en Aereon hadden hun ogen wel open, maar bleef nog roerloos op de grond liggen. ‘Aimia, kun je me horen?’ fluisterde Tiyran zat in Aimia’s oor. ‘Ja mijn lieve Tiyran, ik hoor je, maar ik voel me nog zo zwak en moe.’ Dezelfde vraag had Aryan ook aan Aereon gesteld maar kreeg ook hetzelfde antwoord terug. Aryan en Tiyran besloten om de omgeving te verkennen om te kijken of er nog meer onverwachtse gevaren in de buurt waren, ze keken over de heuvels, maar konden niets zien. 56
Voor nu zag er alles helder uit, geen gevaar in de buurt. Wanneer ze beide terug kwamen bij Aereon en Aimia, namen ze de tijd om hun beide wat eten en drinken te geven. De nacht was koud en Aryan had een kampvuurtje op de ouderwetse manier opgezet. Met de kampvuur aan, was de kou wel te overleven. Aryan deed zijn arm om Aereon heen en zo deed Tiyran dat met zijn poot om Aimia.
57
Hoofdstuk 8 ~hoe twee, één werd~ Iedereen was in slaap gevallen. Een zilveren licht viel over hun heen, Aimia die net haar ogen half open kon doen, dacht dat het een vallende ster was en ze wenste zachtjes ‘ik wens dat ik één was met Tiyran’ en haar ogen vielen weer dicht. Het zilveren licht liet wat poeder vallen over hun alle vier en verdween weer. De volgende ochtend dat Aimia wakker werd, zag ze Tiyran niet meer. Ze maakte Aryan wakker en vroeg hem of hij iets wist, maar zelfs Aryan was radeloos omdat Aereon ook weg was. ‘Waar zijn ze? Gisteravond waren ze nog bij ons.’ Aimia keek om haar heen. ‘Ik heb geen idee, laten we ze proberen op te roepen.’ Stelde Aryan voor. Beide raakte ze hun poot afdruk op hun handen aan en Tiyran als Aereon verschenen naast hun. ‘Huh? Hoe?’ Tiyran was compleet verward toen hij was verschenen. ‘Ja dat wil ik ook eens weten.’ Zei Aereon toen hij om zich heen keek om Aryan te vinden. ‘Wat willen jullie weten? Ik bedoel, waarom zijn jullie verdwenen?’ en nu was Aimia ook verward. ‘Wij lieten ons niet verdwijnen, we waren ineens verdwenen.’ Hebben jullie niet jullie hand op jullie rechterhand gedaan dan?’ Aimia en Aryan beide reageerde tegelijk dat ze dat niet hadden gedaan. ‘Hoe dan ook, hoe voel jij je Aimia?’ vroeg Tiyran toen hij Aimia aankeek. ‘Ik voel me energiek en goed, ik heb het gevoel als of ik nu een deel van jou ben.’ Zei ze met een glimlach op haar gezicht. ‘Hm dat is vreemd;ik heb het zelfde gevoel ook’ zei Aryan terwijl hij naar Aereon keek. Aereon knikte. 58
‘Vreemd, ik herinner me dat ik wat zilveren licht zag gisteravond, maar was te moe om te zien wat het was.’ Legde Aimia uit. ‘Ik dacht dat het een vallende ster was of zoiets, dus ik maakte een wens. Maar goed wensen komen toch nooit uit.’ ‘Waar heb jij dan voor gewenst’ Aryan keek nieuwsgierig. ‘Oh niets bijzonders of speciaals, ik weet niet eens zeker van wat ik zei. Ik dacht dat ik had gewenst dat ik één kon zijn met Tiyran’. Tiyran begon te blozen toen hij dat hoorde. ‘Nou zover ik het zie, zie ik niets veranderd aan ons allen. Dus er moet iets gebeurd zijn waardoor Tiyran en Aereon ineens verdwenen waren, maar wat dat weet ik niet.’ Aimia keek de andere aan. ‘We moeten onze reis vervolgen, maar ik voel me zo energiek dat ik eigenlijk wel een stuk wil rennen. Vind je het erg als we een stuk gaan rennen?’ ‘Nee vind ik niet erg, ik vind het zelfs een uitstekende idee. Een ochtend sprint om wakker te worden.’ Zei Aryan met een glimlach. En zo gingen ze alle vier rennen. Ze waren verrast dat … Wil je weten hoe het afloopt, koop dan nu het boek op:
http://www.boekenbestellen.nl/boek/de-held-van-licht/4151
59
