de grens verlegger …………… één jaar later
de grens verlegger …………… één jaar later
Winter 2008, 1e etappe, Brielle - Brielle Het is ons laatste jaar op de eilanden. An is hier geboren en getogen. Ik ben in 1992 daarheen verhuisd. Ik woonde in Leiden. Ik was daar blijven hangen na mijn studie. An werkt in Oostvoorne bij een makelaar, ik in Rotterdam bij de Gemeente. We hebben een appartement in Schiedam gekocht. Een nieuwe start. Iets dat helemaal van en voor ons zelf is. Geen sentimenten, geen herinneringen meer met emotionele waarden. De bouw is begonnen en vordert gestaag. Over ruim één jaar (denken we naïef) wonen we op het Kruithuis, ingang Lange Nieuwstraat, met uitzicht op de Nieuwe Haven. Geleidelijk aan nemen we afscheid van onze vertrouwde omgeving, wandelen we nog één keer over de eilanden en doen we ontdekkingen. Waarmee maar weer eens bewezen is, dat je te voet veel meer ziet dan met de auto. We starten thuis. We hebben onze wandelkleding (lichtgewicht afritsbroeken, truien, gele goretex jassen en wandelschoenen behandeld met spray, waardoor ze waterdicht zijn) aan en onze rugzak op, met daarin koffie, soep, fruit en crackers. Vermomd als wandelaars gaan we op pad. Schichtig lopen we langs de huizen, bang dat we gezien worden. We duiken de wallen op in de hoop dat we geen bekenden tegenkomen, maar al snel zijn we ons van onze verschijning niet meer bewust. Er staat een flinke wind, die in de loop van de dag steeds meer in kracht zal toenemen en een donkergrijze bewolking hangt laag boven het landschap. Naarmate de dag vordert wordt de bewolking dikker en donkerder en net voordat we thuis komen begint het spetteren. Het is koud, waterkoud. Mijn handen bevriezen bijna. Door de rugzak kan ik ze niet warmen in de zakken van mijn jas. De volgende keer neem ik mijn wanten mee. 1.
Winter 2008, 1e etappe, Brielle - Brielle Het is ons laatste jaar op de eilanden. An is hier geboren en getogen. Ik ben in 1992 daarheen verhuisd. Ik woonde in Leiden. Ik was daar blijven hangen na mijn studie. An werkt in Oostvoorne bij een makelaar, ik in Rotterdam bij de Gemeente. We hebben een appartement in Schiedam gekocht. Een nieuwe start. Iets dat helemaal van en voor ons zelf is. Geen sentimenten, geen herinneringen meer met emotionele waarden. De bouw is begonnen en vordert gestaag. Over ruim één jaar (denken we naïef) wonen we op het Kruithuis, ingang Lange Nieuwstraat, met uitzicht op de Nieuwe Haven. Geleidelijk aan nemen we afscheid van onze vertrouwde omgeving, wandelen we nog één keer over de eilanden en doen we ontdekkingen. Waarmee maar weer eens bewezen is, dat je te voet veel meer ziet dan met de auto. We starten thuis. We hebben onze wandelkleding (lichtgewicht afritsbroeken, truien, gele goretex jassen en wandelschoenen behandeld met spray, waardoor ze waterdicht zijn) aan en onze rugzak op, met daarin koffie, soep, fruit en crackers. Vermomd als wandelaars gaan we op pad. Schichtig lopen we langs de huizen, bang dat we gezien worden. We duiken de wallen op in de hoop dat we geen bekenden tegenkomen, maar al snel zijn we ons van onze verschijning niet meer bewust. Er staat een flinke wind, die in de loop van de dag steeds meer in kracht zal toenemen en een donkergrijze bewolking hangt laag boven het landschap. Naarmate de dag vordert wordt de bewolking dikker en donkerder en net voordat we thuis komen begint het spetteren. Het is koud, waterkoud. Mijn handen bevriezen bijna. Door de rugzak kan ik ze niet warmen in de zakken van mijn jas. De volgende keer neem ik mijn wanten mee. 1.
We lopen linksom Brielle, over de wallen. We maken foto’s van de kenmerkende gebouwen in Brielle, de Dom, het Bastion, de kanonnen, de molen en de gracht omzoomt door wilgen. Hier ligt veel lief en leed. We maken een omtrekkende beweging rond de oude stad, alsof we al niet meer de durf hebben de stad in te trekken, bang oude wonden open te rijten. In het centrum liggen onze wortels, daar is het verhaal van een belangrijk deel van ons leven geschreven. We hebben elkaar ontmoet in de Melkmeid, gegroet op de Turfkade en opgezocht in de Abdij. Eén april waren we steevast in café Het Melkmeisje, een kleine kroeg aan de Kaaistraat, populair en propvol op die dag en Koninginnennacht. Elke vrijdag aan het eind van de werkweek, zo rond 11 uur als de kinderen sliepen, zochten we elkaar op in de Abdij. Ik hing aan de bar, bij binnenkomst rechts. Ik zei niet veel, keek naar de mensen en An stond vooraan met haar vrienden. We dronken onze biertjes en ruim voor sluitingstijd taaiden we samen af. We lopen Brielle uit, door één van de stadspoorten langs het Wissekerkpleintje, naar het Brielse Meer, waar ik ooit zeilde. De boot, een 16 kwadraat met een 4,5 PK Tomos buitenboordmotor, had ik gekocht van de Zeeverkenners in Rotterdam, gevaren naar Leiden, de Kaag en vandaar meegenomen over de weg naar Brielle, jachthaven de Meeuw. 2.
We lopen linksom Brielle, over de wallen. We maken foto’s van de kenmerkende gebouwen in Brielle, de Dom, het Bastion, de kanonnen, de molen en de gracht omzoomt door wilgen. Hier ligt veel lief en leed. We maken een omtrekkende beweging rond de oude stad, alsof we al niet meer de durf hebben de stad in te trekken, bang oude wonden open te rijten. In het centrum liggen onze wortels, daar is het verhaal van een belangrijk deel van ons leven geschreven. We hebben elkaar ontmoet in de Melkmeid, gegroet op de Turfkade en opgezocht in de Abdij. Eén april waren we steevast in café Het Melkmeisje, een kleine kroeg aan de Kaaistraat, populair en propvol op die dag en Koninginnennacht. Elke vrijdag aan het eind van de werkweek, zo rond 11 uur als de kinderen sliepen, zochten we elkaar op in de Abdij. Ik hing aan de bar, bij binnenkomst rechts. Ik zei niet veel, keek naar de mensen en An stond vooraan met haar vrienden. We dronken onze biertjes en ruim voor sluitingstijd taaiden we samen af. We lopen Brielle uit, door één van de stadspoorten langs het Wissekerkpleintje, naar het Brielse Meer, waar ik ooit zeilde. De boot, een 16 kwadraat met een 4,5 PK Tomos buitenboordmotor, had ik gekocht van de Zeeverkenners in Rotterdam, gevaren naar Leiden, de Kaag en vandaar meegenomen over de weg naar Brielle, jachthaven de Meeuw. 2.
Het Brielse meer is een matig zeilmeer, omdat het omzoomd is met hoge bomen, overwegend populieren, die de wind afvangen. We lopen onder de N57 door, langs de nudistencamping naar Zwartewaal, langs een oud katholiek, maar nu, na de Beeldenstorm, hervormd kerkje, naar de haven, langs het monument voor hen die vielen in de oorlog 1940-1945. We steken de Groene Kruisweg over, waar ik als kleine jongen met mijn ouders in een taxi met aanhanger naar Rockanje reed, waar we onze zomervakantie doorbrachten op het strand. We gaan rechtsaf de Hollemaarsedijk op, die loopt langs het natuurgebied de Hollemare, een niet verharde weg. Nog nooit had An of ik hier ooit gereden, laat staan gelopen. Het uitzicht is fraai en weids. Links zie je in de verte de contouren van Spijkenisse, rechts de silhouet van de Dom van Brielle, het oriëntatiepunt op het eiland, en voor ons uit, heel in de verte Hellevoetsluis en dichterbij Nieuwenhoorn. Je hoort het geluid van het verkeer op de Groene Kruisweg en de N57. We slingeren recht tegen de wind in door de polder, totdat we de parallelweg naar Hellevoetsluis bereiken die we voorzichtig oversteken. 3.
Het Brielse meer is een matig zeilmeer, omdat het omzoomd is met hoge bomen, overwegend populieren, die de wind afvangen. We lopen onder de N57 door, langs de nudistencamping naar Zwartewaal, langs een oud katholiek, maar nu, na de Beeldenstorm, hervormd kerkje, naar de haven, langs het monument voor hen die vielen in de oorlog 1940-1945. We steken de Groene Kruisweg over, waar ik als kleine jongen met mijn ouders in een taxi met aanhanger naar Rockanje reed, waar we onze zomervakantie doorbrachten op het strand. We gaan rechtsaf de Hollemaarsedijk op, die loopt langs het natuurgebied de Hollemare, een niet verharde weg. Nog nooit had An of ik hier ooit gereden, laat staan gelopen. Het uitzicht is fraai en weids. Links zie je in de verte de contouren van Spijkenisse, rechts de silhouet van de Dom van Brielle, het oriëntatiepunt op het eiland, en voor ons uit, heel in de verte Hellevoetsluis en dichterbij Nieuwenhoorn. Je hoort het geluid van het verkeer op de Groene Kruisweg en de N57. We slingeren recht tegen de wind in door de polder, totdat we de parallelweg naar Hellevoetsluis bereiken die we voorzichtig oversteken. 3.
We lopen het Ravens Hout in. Het Ravens Hout is een jong bos dat op dit moment gedund wordt en waar je leuke korte wandelingen kunt maken. Als we uit het bos komen, lopen we langs het Spui terug naar Brielle, Nieuwland. Onderweg kopen we amaryllissen bij de kweker. Door de waterkou duiken we diep weg in onze jassen. Versteend komen we thuis, verkleden ons en gaan naar Appie Happie voor onze vrijdagavondtraditie, eten en drinken voor de komende week inslaan. Meestal drinken we ook nog een biertje in de Hoofdwacht, een kroeg met zonneterras tegenover het mooie oude Stadhuis, maar deze keer gaan we vanwege “Sonja” rechtstreeks naar huis, steken de allesbrander aan, koken en kijken een filmpje, waarvan we het eind niet halen; we vallen zoals altijd op de bank, rozig van de buitenlucht en het wijntje bij het eten, in slaap. Winter 2009 2e etappe, Brielle – Oostvoorne Bijna één jaar na de eerste etappe lopen we van Brielle naar Oostvoorne. We knippen de etappe, lengte 32 kilometer, in tweeën. We parkeren de auto in Oostvoorne bij het eindpunt en nemen de bus naar Brielle, naar het startpunt van de etappe. We zijn inmiddels verhuisd en wonen tijdelijk in een verouderde bejaardenflat in Hoogvliet. De flats worden verhuurd door Interveste, om kraken te voorkomen. De flat wordt volgens planning in 2010 gesloopt. De nieuwe woning bevalt goed en roept herinneringen op aan mijn studententijd. De muren hebben we gifgroen en azuurblauw geschilderd. Op de grond ligt zwart/wit geblokt zeil. De flat is klein, in feite één grote kamer, een Bruynzeel keukentje, een armetierige badkamer met douche (of wat daar voor door moet gaan), toilet en wasbak en een redelijk berghok (de logeerkamer). We hebben ook een balkonnetje, klein maar fijn. 4.
We lopen het Ravens Hout in. Het Ravens Hout is een jong bos dat op dit moment gedund wordt en waar je leuke korte wandelingen kunt maken. Als we uit het bos komen, lopen we langs het Spui terug naar Brielle, Nieuwland. Onderweg kopen we amaryllissen bij de kweker. Door de waterkou duiken we diep weg in onze jassen. Versteend komen we thuis, verkleden ons en gaan naar Appie Happie voor onze vrijdagavondtraditie, eten en drinken voor de komende week inslaan. Meestal drinken we ook nog een biertje in de Hoofdwacht, een kroeg met zonneterras tegenover het mooie oude Stadhuis, maar deze keer gaan we vanwege “Sonja” rechtstreeks naar huis, steken de allesbrander aan, koken en kijken een filmpje, waarvan we het eind niet halen; we vallen zoals altijd op de bank, rozig van de buitenlucht en het wijntje bij het eten, in slaap. Winter 2009 2e etappe, Brielle – Oostvoorne Bijna één jaar na de eerste etappe lopen we van Brielle naar Oostvoorne. We knippen de etappe, lengte 32 kilometer, in tweeën. We parkeren de auto in Oostvoorne bij het eindpunt en nemen de bus naar Brielle, naar het startpunt van de etappe. We zijn inmiddels verhuisd en wonen tijdelijk in een verouderde bejaardenflat in Hoogvliet. De flats worden verhuurd door Interveste, om kraken te voorkomen. De flat wordt volgens planning in 2010 gesloopt. De nieuwe woning bevalt goed en roept herinneringen op aan mijn studententijd. De muren hebben we gifgroen en azuurblauw geschilderd. Op de grond ligt zwart/wit geblokt zeil. De flat is klein, in feite één grote kamer, een Bruynzeel keukentje, een armetierige badkamer met douche (of wat daar voor door moet gaan), toilet en wasbak en een redelijk berghok (de logeerkamer). We hebben ook een balkonnetje, klein maar fijn. 4.
We hebben het prima naar ons zin in ons appartementje vier hoog aan de Alverstraat. We kijken uit over Hoogvliet. Gek genoeg missen we Brielle niet. We hebben abrupt afscheid genomen van Brielle. Eind november hebben we ons huis verkocht, net voor het uitbreken van de economische crisis. We hebben alle banden verbroken, de tennis, de bridge, de conditietraining, de atletiek, de buurt en het pleintje. Ik werk ook niet meer voor de gemeente Rotterdam, na 28 jaar. Onafgebroken had ik al die jaren voor de dienst Gemeentewerken van de gemeente Rotterdam gewerkt, vanuit de schoolbanken naar het Stadstimmerhuis, waar de dienst was gehuisvest. We zijn uit elkaar, in goede harmonie. Het afscheid was heftig maar keurig verzorgd. Ik ben voor mijzelf begonnen: Nijssen Management + Advies BV, een kleine zelfstandige, een stap in het diepe. Ik had een logo laten ontwerpen en visitekaartjes laten drukken. Op de Betondag heb ik de eerste kaartjes uitgedeeld. Het avontuur was begonnen, maar ik had geen flauw idee waaraan ik was begonnen. Hoe krijg je eerste opdracht? Wordt je eerste factuur betaald? We hebben, zoals gezegd, een tijdperk afgesloten. We werken toe naar een nieuw leven, een nieuwe start. In Schiedam gaan we proberen de oude tijden te vergeten. We lopen door de Kaaistraat naar de Voorstraat. We drinken koffie en chocomel met slagroom in de Hoofdwacht. Hoeveel uren hebben we niet hier binnen, en buiten op het terras, doorgebracht? Koninginnennacht en de nacht van 31 maart op 1 april zongen we hier tot in de kleine uurtjes uit volle borst, geholpen door de alcohol, de liedjes van André Hazes, Frans Bauer en Boudewijn de Groot. We hebben hier veel plezier beleefd. We lopen door de Voorstraat, langs Meeuwenoord en de sportvelden, naar het Brielse Meer. We zien de velden van SC Voorne en de kantine liggen. Ik moet denken aan de keren dat ik hier langs de lijn stond en de kinderen aanmoedigde in de F’jes en E’tjes. Het waren geen talenten, maar het was ondanks het vroege uur en de (water)kou altijd leuk om naar te kijken. 5.
We hebben het prima naar ons zin in ons appartementje vier hoog aan de Alverstraat. We kijken uit over Hoogvliet. Gek genoeg missen we Brielle niet. We hebben abrupt afscheid genomen van Brielle. Eind november hebben we ons huis verkocht, net voor het uitbreken van de economische crisis. We hebben alle banden verbroken, de tennis, de bridge, de conditietraining, de atletiek, de buurt en het pleintje. Ik werk ook niet meer voor de gemeente Rotterdam, na 28 jaar. Onafgebroken had ik al die jaren voor de dienst Gemeentewerken van de gemeente Rotterdam gewerkt, vanuit de schoolbanken naar het Stadstimmerhuis, waar de dienst was gehuisvest. We zijn uit elkaar, in goede harmonie. Het afscheid was heftig maar keurig verzorgd. Ik ben voor mijzelf begonnen: Nijssen Management + Advies BV, een kleine zelfstandige, een stap in het diepe. Ik had een logo laten ontwerpen en visitekaartjes laten drukken. Op de Betondag heb ik de eerste kaartjes uitgedeeld. Het avontuur was begonnen, maar ik had geen flauw idee waaraan ik was begonnen. Hoe krijg je eerste opdracht? Wordt je eerste factuur betaald? We hebben, zoals gezegd, een tijdperk afgesloten. We werken toe naar een nieuw leven, een nieuwe start. In Schiedam gaan we proberen de oude tijden te vergeten. We lopen door de Kaaistraat naar de Voorstraat. We drinken koffie en chocomel met slagroom in de Hoofdwacht. Hoeveel uren hebben we niet hier binnen, en buiten op het terras, doorgebracht? Koninginnennacht en de nacht van 31 maart op 1 april zongen we hier tot in de kleine uurtjes uit volle borst, geholpen door de alcohol, de liedjes van André Hazes, Frans Bauer en Boudewijn de Groot. We hebben hier veel plezier beleefd. We lopen door de Voorstraat, langs Meeuwenoord en de sportvelden, naar het Brielse Meer. We zien de velden van SC Voorne en de kantine liggen. Ik moet denken aan de keren dat ik hier langs de lijn stond en de kinderen aanmoedigde in de F’jes en E’tjes. Het waren geen talenten, maar het was ondanks het vroege uur en de (water)kou altijd leuk om naar te kijken. 5.
We lopen keuvelend langs het meer, op de voet gevolgd door drie wandelaars die ook het Voornepad lopen. We naderen de Stenenbaak en de uitspatting de Kogeloven. Toen An een puber was werkte ze hier in de keuken, in die tijd door een oom van haar gerund. Na het werk ging ze zonnen op het strandje voor de Kogeloven en zwom ze in het Brielse meer, met haar vriendinnen en vrienden uit Oostvoorne. Hier heeft ze het geld verdiend waarmee ze haar eerste brommer kocht, een Mobilette, later vervangen door een heuse Puch met versnelling, groot zadel en hoog stuur. Ze scheurde hiermee door het dorp en naar haar werk bij Van der Hoek Makelaars aan de Jacoba van Beierenlaan, waar ze de Puch “achter” het kantoor moest parkeren. Vermoedelijk was ze een gevaar op de weg, want ze rijdt pittig auto en houdt van opschieten, hoewel ze toen ook al altijd te laat kwam.
We lopen langs het Hertenkamp, over en langs de strandjes aan het meer. Als kleine jongen zat ik op de St. Jozefschool, een door broeders geleide lagere school in Schiedam en logeerde ik op het Gors, hét buitenverblijf voor dé Rotterdammer, bij een vriendje uit de buurt. Met zijn houten kano voeren op het meer en haalden we kattenkwaad uit. Later kwam ik terug met mijn kinderen, toen mijn ouders een huisje hadden gekocht en speelden we op het strand en zwommen we in het zoete, ondiepe, warme water. We lopen het dorp in, langs de oude jeugdherberg en de gerenoveerde De Man, het cultureel centrum van Oostvoorne.
6.
We lopen keuvelend langs het meer, op de voet gevolgd door drie wandelaars die ook het Voornepad lopen. We naderen de Stenenbaak en de uitspatting de Kogeloven. Toen An een puber was werkte ze hier in de keuken, in die tijd door een oom van haar gerund. Na het werk ging ze zonnen op het strandje voor de Kogeloven en zwom ze in het Brielse meer, met haar vriendinnen en vrienden uit Oostvoorne. Hier heeft ze het geld verdiend waarmee ze haar eerste brommer kocht, een Mobilette, later vervangen door een heuse Puch met versnelling, groot zadel en hoog stuur. Ze scheurde hiermee door het dorp en naar haar werk bij Van der Hoek Makelaars aan de Jacoba van Beierenlaan, waar ze de Puch “achter” het kantoor moest parkeren. Vermoedelijk was ze een gevaar op de weg, want ze rijdt pittig auto en houdt van opschieten, hoewel ze toen ook al altijd te laat kwam.
We lopen langs het Hertenkamp, over en langs de strandjes aan het meer. Als kleine jongen zat ik op de St. Jozefschool, een door broeders geleide lagere school in Schiedam en logeerde ik op het Gors, hét buitenverblijf voor dé Rotterdammer, bij een vriendje uit de buurt. Met zijn houten kano voeren op het meer en haalden we kattenkwaad uit. Later kwam ik terug met mijn kinderen, toen mijn ouders een huisje hadden gekocht en speelden we op het strand en zwommen we in het zoete, ondiepe, warme water. We lopen het dorp in, langs de oude jeugdherberg en de gerenoveerde De Man, het cultureel centrum van Oostvoorne. 6.
Voorjaar 2009 3e etappe Oostvoorne-Brielle De dag daarna! Gisteren werd Nederland opgeschrikt door een verschrikkelijk voorval in Apeldoorn. Wat een feestdag had moeten zijn, werd een regelrechte nachtmerrie. Vandaag is het stil op straat. De dag van de arbeid. De klap deed ons schijnbaar verstijven. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam, het is sprankelend fris, het is voorjaar. De bomen lopen uit, de bermen en de weiden staan volop in bloei. Tussen de witte kransen van fluitenkruid zien we het geel van het koolzaad en de zaadvruchten van de uitbloeide paardenbloemen. De weelderige bloei van de planten stemt ons vrolijk. Het weer en de natuur dringen de rauwe realiteit van gisteren naar de achtergrond. Wandelen ontspant. We lossen op in het landschap en zuigen intens de geuren en de kleuren op. Je hebt oog voor details. Tijd is je vriend, geen deadlines, geen e-mail of telefoon, louter de geluiden van vogels, het ruisen van de bladeren in de wind en de boer op zijn tractor, bezig op het land. Ik heb intensieve maanden achter de rug, met veel gesprekken. Mijn aanpak was simpel. Ik ging langs bij mensen uit mijn netwerk. Aarzelend maakte ik afspraken en vertelde ik mijn verhaal. Ik merkte dat deze gesprekken mij op weg hielpen. Geleidelijk aan kreeg ik een beeld van wat mijn mogelijkheden waren en waar mijn kansen lagen. Ik verwierf mijn eerste opdracht! Ik kreeg mijn eerste factuur betaald. De wereld lachte mij weer toe. Ik werd opgezadeld met een nieuw probleem. Hoe breng ik een goed doortimmerd advies uit? Ik had niemand meer om het voor mij uit te zoeken, ik was op mijzelf aangewezen. Mijn oude, dirigerende stijl verdween in de prullenbak en moest plaats maken voor de rol van adviseur, een hele metamorfose! 7.
Voorjaar 2009 3e etappe Oostvoorne-Brielle De dag daarna! Gisteren werd Nederland opgeschrikt door een verschrikkelijk voorval in Apeldoorn. Wat een feestdag had moeten zijn, werd een regelrechte nachtmerrie. Vandaag is het stil op straat. De dag van de arbeid. De klap deed ons schijnbaar verstijven. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam, het is sprankelend fris, het is voorjaar. De bomen lopen uit, de bermen en de weiden staan volop in bloei. Tussen de witte kransen van fluitenkruid zien we het geel van het koolzaad en de zaadvruchten van de uitbloeide paardenbloemen. De weelderige bloei van de planten stemt ons vrolijk. Het weer en de natuur dringen de rauwe realiteit van gisteren naar de achtergrond. Wandelen ontspant. We lossen op in het landschap en zuigen intens de geuren en de kleuren op. Je hebt oog voor details. Tijd is je vriend, geen deadlines, geen e-mail of telefoon, louter de geluiden van vogels, het ruisen van de bladeren in de wind en de boer op zijn tractor, bezig op het land. Ik heb intensieve maanden achter de rug, met veel gesprekken. Mijn aanpak was simpel. Ik ging langs bij mensen uit mijn netwerk. Aarzelend maakte ik afspraken en vertelde ik mijn verhaal. Ik merkte dat deze gesprekken mij op weg hielpen. Geleidelijk aan kreeg ik een beeld van wat mijn mogelijkheden waren en waar mijn kansen lagen. Ik verwierf mijn eerste opdracht! Ik kreeg mijn eerste factuur betaald. De wereld lachte mij weer toe. Ik werd opgezadeld met een nieuw probleem. Hoe breng ik een goed doortimmerd advies uit? Ik had niemand meer om het voor mij uit te zoeken, ik was op mijzelf aangewezen. Mijn oude, dirigerende stijl verdween in de prullenbak en moest plaats maken voor de rol van adviseur, een hele metamorfose! 7.
We lopen door het mooiste kleinschalige bos in Zuid-Holland dat ik ken, het Mildenburg bos, dat zich uitstekend leent voor een zondagmiddagwandeling, in alle jaargetijden.
We hebben de route weer opgepikt in het centrum, bij de bushalte. Tegenover het oude stadhuis, aan een brede met oude beuken omzoomde laan, lopen we het Mildenburg bos in. Rechts ligt het Reigersnest, een privé bos met een fraaie villa voorzien van een rieten dak, gebouwd in de Jugend Still stijl. Het is een aanrader om tijdens de Open Monumentendagen, die jaarlijks in september worden gehouden, de villa en de oude jeugdherberg, twee markante monumenten in Oostvoorne, die nog in particulier bezit zijn en nog steeds bewoond worden, te bezoeken. Aan het eind van de laan kom je in een sprookjesbos, dat bestaat uit kastanjebomen, oude eiken en beuken die wel 150 jaar oud zijn. Vandaag spelen de stralen van de zon door het loof en is het bos op zijn mooist. We laten het daarachter gelegen geaccidenteerde jongere duinbos rechts liggen en verlaten het bos aan de westzijde. We vervolgen de wandeling kruip door sluip door de gegoede wijken van Oostvoorne, over vergeten duinpaadjes en onverharde wegen. 8.
We lopen door het mooiste kleinschalige bos in Zuid-Holland dat ik ken, het Mildenburg bos, dat zich uitstekend leent voor een zondagmiddagwandeling, in alle jaargetijden.
We hebben de route weer opgepikt in het centrum, bij de bushalte. Tegenover het oude stadhuis, aan een brede met oude beuken omzoomde laan, lopen we het Mildenburg bos in. Rechts ligt het Reigersnest, een privé bos met een fraaie villa voorzien van een rieten dak, gebouwd in de Jugend Still stijl. Het is een aanrader om tijdens de Open Monumentendagen, die jaarlijks in september worden gehouden, de villa en de oude jeugdherberg, twee markante monumenten in Oostvoorne, die nog in particulier bezit zijn en nog steeds bewoond worden, te bezoeken. Aan het eind van de laan kom je in een sprookjesbos, dat bestaat uit kastanjebomen, oude eiken en beuken die wel 150 jaar oud zijn. Vandaag spelen de stralen van de zon door het loof en is het bos op zijn mooist. We laten het daarachter gelegen geaccidenteerde jongere duinbos rechts liggen en verlaten het bos aan de westzijde. We vervolgen de wandeling kruip door sluip door de gegoede wijken van Oostvoorne, over vergeten duinpaadjes en onverharde wegen. 8.
We bereiken het bos van boer Koomen, een jong aangeplant loofbos waar je, als het flink geregend heeft, tot in je enkels wegzakt in de modder. Ook hier lopen runderen in het wild rond, die het ruiger worden van het landschap moeten tegengaan. We steken de Westvoorneweg over en lopen de polder in. Het uitzicht is weids, jammer genoeg hier en daar ontsiert door hoge kascomplexen, die op de eilanden als paddenstoelen uit de grond schieten en het open karakter van het oude, verkavelde cultuurlandschap ontsieren. Als je wandelt, kun je je gedachten de vrije loop laten. In het voorjaarszonnetje draai ik de film van de afgelopen jaren nog eens terug. Het abrupte einde van een mooie carrière, een nieuwe start, de strijd van mijn zoon tegen zijn verslaving die ons gezin ontwrichtte, de onverwachte ontdekking van een goedaardige tumor bij An, geleidelijk aan krijgt alles een plek. Hoewel ik soms met weemoed terugdenk aan de tijd als directeur van een invloedrijke dienst, geniet ik van mijn huidige werkzaamheden. Ik ben nu voor de volle 100% zelf verantwoordelijk voor het resultaat. De tumor van An stabiliseert en mijn zoon is bezig, dankzij een streng regiem op Amerikaanse leest geschoeid, zich aan zijn eigen haren uit het moeras te trekken. 9.
We bereiken het bos van boer Koomen, een jong aangeplant loofbos waar je, als het flink geregend heeft, tot in je enkels wegzakt in de modder. Ook hier lopen runderen in het wild rond, die het ruiger worden van het landschap moeten tegengaan. We steken de Westvoorneweg over en lopen de polder in. Het uitzicht is weids, jammer genoeg hier en daar ontsiert door hoge kascomplexen, die op de eilanden als paddenstoelen uit de grond schieten en het open karakter van het oude, verkavelde cultuurlandschap ontsieren. Als je wandelt, kun je je gedachten de vrije loop laten. In het voorjaarszonnetje draai ik de film van de afgelopen jaren nog eens terug. Het abrupte einde van een mooie carrière, een nieuwe start, de strijd van mijn zoon tegen zijn verslaving die ons gezin ontwrichtte, de onverwachte ontdekking van een goedaardige tumor bij An, geleidelijk aan krijgt alles een plek. Hoewel ik soms met weemoed terugdenk aan de tijd als directeur van een invloedrijke dienst, geniet ik van mijn huidige werkzaamheden. Ik ben nu voor de volle 100% zelf verantwoordelijk voor het resultaat. De tumor van An stabiliseert en mijn zoon is bezig, dankzij een streng regiem op Amerikaanse leest geschoeid, zich aan zijn eigen haren uit het moeras te trekken. 9.
In de verte zien we de watertoren en de dom van Brielle liggen. We naderen Tinte, tot ver buiten het eiland beroemd om haar jaarlijkse feesten aan het begin van de zomervakantie. In een weiland vlakbij de kern van dit lintdorp, verreist dan een enorme tent waar grote namen uit de muziekwereld op donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond optreden en de bierpomp overuren maakt. Het bezoek aan de feesten is voor elke eilander een traditie en markeert het begin van de zomer. An en ik waren jaar in jaar van de partij, op de fiets; de terugtocht duurde altijd langer dan de heenreis. Na Tinte duiken we de Peltserdijk op, een leuk kleinschalig element in het landschap. Aan het eind slingert deze dijk zich om het fort Penserdijk, een bolwerk uit 1883 met een bomvrij wachthuis, thans in bezit van het Zuid-Hollands Landschap en in gebruik bij de Padvinderij. Een onderdeel van onze jongere vaderlandse geschiedenis, een lint van aaneengeregen forten, die samen een verdedigingslinie vormden voor de vijand die nooit kwam, een aanrader om te bezoeken. Voordat ik een meniscus had en An last van haar rug, liepen we wekelijks één of twee keer hard. Althans, ik sjokte en An liep. An was ook lid van Voorne Atletiek, een leuke maar fanatieke groep lopers, die elke week minstens twee keer trainen. Ik liep liever in mijn eentje, op mijn eigen tempo. Ouderdom komt met gebreken, zodat we tegenwoordig zijn aangewezen op de fitness, knie en rug moeten ontzien worden. We steken de Van de Boogerdweg over en lopen langs het Spui naar het busstation waar de auto geparkeerd staat, die ons naar ons “tussenstation” in Hoogvliet brengt. Hier wachten we gespannen de oplevering van ons nieuwe appartement af. Eind van dit jaar wonen we in onze nieuwe, eigen omgeving. Dan ben ik na enige omzwervingen terug op de plek waar ik geboren ben en is An ontheemd! 10.
In de verte zien we de watertoren en de dom van Brielle liggen. We naderen Tinte, tot ver buiten het eiland beroemd om haar jaarlijkse feesten aan het begin van de zomervakantie. In een weiland vlakbij de kern van dit lintdorp, verreist dan een enorme tent waar grote namen uit de muziekwereld op donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond optreden en de bierpomp overuren maakt. Het bezoek aan de feesten is voor elke eilander een traditie en markeert het begin van de zomer. An en ik waren jaar in jaar van de partij, op de fiets; de terugtocht duurde altijd langer dan de heenreis. Na Tinte duiken we de Peltserdijk op, een leuk kleinschalig element in het landschap. Aan het eind slingert deze dijk zich om het fort Penserdijk, een bolwerk uit 1883 met een bomvrij wachthuis, thans in bezit van het Zuid-Hollands Landschap en in gebruik bij de Padvinderij. Een onderdeel van onze jongere vaderlandse geschiedenis, een lint van aaneengeregen forten, die samen een verdedigingslinie vormden voor de vijand die nooit kwam, een aanrader om te bezoeken. Voordat ik een meniscus had en An last van haar rug, liepen we wekelijks één of twee keer hard. Althans, ik sjokte en An liep. An was ook lid van Voorne Atletiek, een leuke maar fanatieke groep lopers, die elke week minstens twee keer trainen. Ik liep liever in mijn eentje, op mijn eigen tempo. Ouderdom komt met gebreken, zodat we tegenwoordig zijn aangewezen op de fitness, knie en rug moeten ontzien worden. We steken de Van de Boogerdweg over en lopen langs het Spui naar het busstation waar de auto geparkeerd staat, die ons naar ons “tussenstation” in Hoogvliet brengt. Hier wachten we gespannen de oplevering van ons nieuwe appartement af. Eind van dit jaar wonen we in onze nieuwe, eigen omgeving. Dan ben ik na enige omzwervingen terug op de plek waar ik geboren ben en is An ontheemd! 10.
COLOFON: tekst & tekeningen Hans Nijssen opmaak & foto’s Anneke Gelderland
COLOFON: tekst & tekeningen Hans Nijssen opmaak & foto’s Anneke Gelderland
