De familie Brandsen-van Hattem in 2006 Lieve familie en vrienden, Na onze nieuwjaarswens voor 2007 delen we, zij het wat later, ook graag onze terugblik op 2006 met jullie. Bij het samenstellen van deze jaarbrief en het uitzoeken van de foto’s hebben we met veel plezier het jaar nog eens beleefd; het was een bewogen jaar met een paar grote veranderingen, maar het was boven alles een goed jaar! Oplettende lezers realiseren zich nu dat ze onze jaarbrief over 2005 nooit hebben gekregen. Dat is er begin 2006 inderdaad niet meer van gekomen, maar die tekortkoming is rechtgezet voordat Ellen aan deze jaarbrief ging werken. Iedereen die wil kan de jaarbrief over 2005 lezen op onze website (www.brandsenbaarn.nl) en we sturen die jaarbrief op verzoek ook graag per mail aan je toe. Maar nu: 2006!
Dit jaar lopen we ons gezin dit jaar langs op leeftijd vanaf de oudste … Nico werd 40! Getronics werd, na bijna een jaar, eind januari gekozen als uitvoerder voor het grote uitbestedingstraject van de ING Bank. Samen met Atos Origin, KPN en Accenture mogen zij alle werkplekken gaan beheren; een opdracht van in totaal € 800 miljoen. Met dat besluit waren we er nog niet … want toen begonnen de contractonderhandelingen en daarin zitten tot de zomer zeker nog zo’n 800 miljoen zweetdruppels van Nico. Wat een klus … die heel veel extra tijd heeft gevraagd. Maar het was een geweldig moment toen het contract (uiteindelijk pas) in december 2006 werd ondertekend; en dat was toch ook mede aan Nico te danken! De laatste maanden van het jaar is Nico zich binnen Getronics opnieuw gaan richten op het ING-verkoopteam. Hij krijgt vanaf januari 2007 een deel van het team onder zijn directe hoede als Account Director en moet zorgen dat de bestaande omzet van zo’n € 50 miljoen per jaar wordt zekergesteld en liefst wordt uitgebreid. Ja, Nico denkt in grote getallen! Dat blijkt ook uit zijn leeftijd, want Nico werd in augustus 40 jaar. Door de vakantieperiode had Nico zelf niets geregeld, maar gelukkig had Ellen een verrassingetentje voorbereid met een privékok voor acht goede vrienden. Het werd een echte mannenavond met vertegenwoordigers van elke generatie uit Nico’s leven: Ron uit zijn schooltijd, Frank en Siem (helaas afwezig) van de middelbare school, Jacco van de
HTS, Wim uit de Philipstijd en Paul en Rins als mede-papa’s uit het Baarnse. De heren hebben heerlijk gegeten en uitvoerig bijgepraat, terwijl Ellen in de keuken de kok assisteerde. Na de zomer is Nico weer gaan sporten. Voorlopig is de keuze gevallen op fitness, enerzijds omdat het om de hoek is, anderzijds om daarmee heel direct aan ‘de conditie’ kan worden gewerkt. Mocht er iemand zijn die op woensdag met Nico wil gaan squashen, dan houdt hij zich aanbevolen! Naast alle tijd die in ‘het werk’ is gaan zitten, heeft Nico veel tijd gestoken in ‘het huis’. Dit voorjaar heeft hij de voortuin helemaal verbouwd en dit najaar was hij degene die voor, tijdens en na de werkzaamheden van de aannemer alle klusactiviteiten voor zijn rekening nam. Over de verbouwing later meer! Daarnaast was er nog tijd voor een aantal andere activiteiten, waaronder de Medezeggenschapsraad en Gemeenschappelijke Medezeggenschapsraad van de Amalia-Astroschool.
Ellen startte haar eigen bedrijf (en werd ook 40)! Hoewel de reorganisatie bij SURF voor Ellen geen directe consequenties had, veranderde er toch wel zoveel dat we ons dit voorjaar grondig beraden hebben op haar toekomst. Alle andere communicatiemedewerkers zijn bij SURF vertrokken en Ellen’s baan werd gekwalificeerd als een 1,0 fte functie. Ellen werkt al jaren 60% en wilde niet meer gaan werken. Zij is met SURF in gesprek gegaan over de mogelijkheden om de functie van corporate communicatie-adviseur in te vullen op een manier die voor beiden optimaal is. Dat is gelukt: per 1 september is Ellen werkzaam als freelance communicatie-adviseur, onder andere bij SURF. In deze paar regels lijkt dit proces een ‘fluitje van een cent’, maar dat was het geenszins. Het voorjaar was vol onzekerheid en onduidelijkheid, veel vragen en veel gepraat binnen SURF over de reorganisatie en de uitwerking. Pas voor de zomer waren de afspraken tussen SURF en Ellen definitief rond en kon ze echt vooruit gaan kijken. Na de zomer wist ze gelijk twee nieuwe opdrachten te verwerven. Ellen denkt nu mee over de communicatiestrategie van M&I/Partners (een adviesbureau voor organisatie en ICT in Amersfoort) en Schuilenburg & Van Opijnen (een startend bureau voor railprojecten in Baarn). Met de drie adviesdagen voor SURF was het tot eind van het jaar een drukke tijd. Gelukkig was Nico op de vrijdagen na de zomer weer thuis. Vanaf 2007 gaat Ellen twee dagen bij SURF werken en komt ze met de werkzaamheden voor M&I en SVO op de beoogde 24-28 uur per week, die ze dus deels van uit huis kan maken en redelijk flexibel kan indelen. Het was een grote stap en het voelt nog altijd als ‘spannend’, maar het is ook een grote uitdaging voor Ellen om haar kennis (aangevuld met het in januari behaalde ‘top’diploma Communicatiemanagement D-niveau) en ervaring breder in te zetten. Daarnaast is Ellen sinds september producer van de musical Jakob die in april 2007 in de Paaskerk zal worden opgevoerd. Een leuk project met zo’n 70 vrijwilligers, waarvoor Ellen de coördinatie doet en (minimaal) elke woensdagavond bezig is. En verder was ze dit jaar
2
druk met de Kindernevendienst van de Paaskerk, de Oudercommissie van Klein Bloemendael, diverse fotoprojecten voor de Amalia-Astroschool, de nieuw opgerichte Baarnse OndernemersVrouwen, elke week yoga en sinds het najaar elke week fitness (door rugklachten) en (net als Nico) met de verbouwing en herinrichting van het huis.
Als je bovenstaande leest, is het bijna niet te geloven dat we ook nog de ouders van drie prachtige kinderen zijn. Die zijn natuurlijk het allerbelangrijkste en staan altijd bovenaan ons prioriteitenlijstje, maar we zijn toch blij dat we – dankzij alle hulptroepen om ons heen – ook al die andere dingen kunnen doen. We hebben genoten van hun ontwikkelingen dit jaar. De stappen die zij maken, zijn vele malen groter dan die van ons! Fleur leerde lezen en schrijven! Fleur begon het jaar in groep 2 met juf Joke en juf Annet. Ze heeft het op school prima naar haar zin, maar vertelt nog altijd niet veel over hetgeen op school gebeurt. Je moet de verhalen echt uit haar trekken. Dat veranderde een beetje toen ze na de zomer naar groep 3 ging, weer met juf Joke, en ging leren lezen en schrijven. Opeens hoorden we elke dag welk woordje en welke letters ze had geleerd! Een geweldige ervaring voor zo’n kind om opeens de betekenis van letters te kunnen bevatten. Ze ziet overal woorden en is druk bezig om haar verhaal zelf in woorden op papier te krijgen. Dat levert allerliefste briefjes op met ‘Liefu papa’ en woorden als ‘guweest’ en ‘jarug’. Van de juf horen we dat Fleur sociaalemotioneel zich prima staande kan houden, maar dat haar werk wel wat zorgvuldiger en nauwkeuriger mag. Haar perfectionistische moeder vindt dat commentaar prachtig: Fleur kan zich haar hele leven druk maken om allerlei details. Zij komt er wel!
Naast school worden er veel speelafspraken gemaakt. Roos is nog altijd haar beste vriendin en ze spelen bijna wekelijks samen. De speelafspraken met andere kinderen verlopen grilliger: soms Charlotte of Nicky, dan Sammie of Sterre, soms opeens Rosalie, dan weer Ilse of Sophie, en steeds speelt ze nog met haar crèchevriendinnen Nicole en Britt. Sinds septem-
3
ber zit Fleur samen met Silke (via de Paaskerk) op Muziekles en die middag spelen de meiden ook samen. De moeders vinden de muziekles een beetje ‘klungelig’ en weinig voorstellen, maar de dames vinden het prima en vermaken zich daarnaast samen zo goed dat we ons commentaar maar voor ons houden. Fleur heeft dit najaar een kennismakingscursus bowling gedaan (ja, dat bestaat voor kinderen!) samen met Roos, maar daarover horen we haar (gelukkig!) niet meer. Elke zaterdag heeft Fleur zwemles, en dat resulteerde in november van dit jaar in haar Adiploma. Ze vindt het erg leuk en gaat vol enthousiasme door voor B. Fleur is een lief, rustig meisje (en een echte knuffelaar), dat veel zorg heeft voor haar broer en zus (misschien af en toe een beetje te veel) en de rest van de wereld. Het is een kind van hoge toppen (dan stort ze zich vol enthousiasme ergens in) en diepe dalen (als haar energie toch minder groot blijkt te zijn dan ze dacht, kan ze helemaal overstuur raken). Soms wil ze uit school niets anders dan voor de televisie hangen om bij te komen, en andere keren maakt ze een puzzelmuseum (alle puzzels op de vloer in de woonkamer), speelt ze hele avonturen met de Barbies na, gaat ze kleien of knutselen, of maakt ze prachtige tekeningen. Het duikelrek in de voortuin is deze zomer veel gebruikt. De nieuwe tuin is inderdaad het beoogde sociale trefpunt voor de buurt geworden, waardoor onze kinderen nog niet op de straat hoeven te spelen.
Pieter wordt groot! Pieter heeft het enorm naar zijn zin op school. Bouwen, tekenen, plakken, binnen en buiten spelen; hij doet het allemaal even graag. In de zomerperiode was de zandbak veruit favoriet, hetgeen wel bleek uit de grote hoeveelheden zand die wij elke avond aantroffen in broek en schoenen. De zandtafel (met water) in de voortuin is een groot succes, bij alle kinderen overigens. In het najaar waren het vooral kastanjes die Pieter verzamelde: bakken en zakken vol. En nu is hij in afwachting van de sneeuw (het is toch winter, mama?).
4
De twijfel die wij voor de zomer hadden of Pieter de stap naar groep 2 wel zou kunnen maken, omdat zijn spraak en motoriek nog niet op het gemiddelde niveau is, was overbodig. Hij heeft de stap zonder problemen gemaakt, waarbij het in zijn voordeel was dat zijn groep een combinatieklas 1-2 werd en hij bij dezelfde juffen, Simone en José, kon blijven. Hoewel spraak en motoriek dit jaar fors vooruit zijn gegaan, blijven het wel belangrijke aandachtspunten. In overleg met school en het Meander Medisch Centrum (die hem voor de zomer opnieuw hebben geobserveerd) concentreren we ons nu op ‘ergotherapie’ om te voorkomen dat hij in de richting van groep 3 vast loopt in zijn (fijn) motorische ontwikkeling. Pieter speelt regelmatig met vriendjes, al vind hij het ook prima om alleen bezig te zijn met de zandtafel, de Duplo, Playmobil, of zijn knutselspullen. Roel (van de crèche) komt regelmatig spelen en naast de vriendjes Madeleine en Mick uit groep 1 maakt hij nu ook speelafspraken met zijn nieuwe klasgenoten: Joran, Stijn, Quinten, Wesley en Martine. Naast school zit Pieter sinds september op De Hoge Hoed en op scouting. De Hoge Hoed is een cursus in Amersfoort waarbij hij gedurende het jaar drie blokken krijgt: beeldende kunst (gezien Pieter’s knutselwoede een groot succes), toneel en muziek. Scouting past goed bij Pieter: het bos in, knutselen, spelletjes doen. Elke week is er een ander programma, allemaal rond de avonturen van Lange Doener, Lappezak en Balou. In december is Pieter officieel lid geworden van de Scouting-groep Ernst van Kempen en heeft hij de belofte van de Bevers afgelegd. Dat was een heel officiële gebeurtenis, inclusief zegen van de pastoor. Pieter is een lief, vertederend jongetje, dat op een bijzondere manier in het leven staat. Hij lijkt zijn aandacht niet altijd op zijn omgeving te richten en soms in zijn eigen wereldje op te gaan, maar hij houdt precies in de gaten wat er om hem heen gebeurt. Door zijn spraakachterstand is het voor hem soms lastig om een verhaal goed te vertellen, maar daar storen zijn klasgenoten zich helemaal niet aan. Pieter hoort er helemaal bij. Pieter kan heel goed bouwen; zijn ruimtelijk inzicht door de juffen geprezen. Dat er (motorische) dingen zijn waarin hij minder goed is, zit hem geen moment dwars (en dat lijkt ons een prima manier om in het leven te staan). Hij wordt groot, ontwikkelt zich prima en zal zeker zijn weg vinden!
Mara is een spook! Tja, een andere titel konden we voor Mara’s deel van deze jaarbrief niet vinden. Het is een prachtig kind, en op haar jonge leeftijd weet ze het allemaal buitengewoon goed te vertellen én te verkopen. Ze ziet alles van haar grote broer en zus en kopieert dat gedrag zonder problemen en zonder zich te realiseren dat het vermakelijk is voor volwassenen om zo’n eigenwijze tante bezig te zien. Haar taal- en spreekvaardigheid is uitzonderlijk goed, en de combinatie met haar peutertaaltje (waarin de ‘r’ vaak een ‘l’ is) werkt vertederend. ‘Desilee, Lupen wil dlinken’ klinkt toch veel leuker dan ‘Desiree, Ruben wil drinken’. Mara gaat anderhalve dag per week naar Klein Bloemendael, waar ze zich prima vermaakt met Josefien (‘Josie’), Amber, Lise en Max, en graag de kleintjes, onder wie Mees en Ru-
5
ben, betuttelt. We blijven het een prachtige plek vinden voor kleine kinderen: toch het huiskamer-idee, maar met een veelheid aan speelmogelijkheden en speelgenootjes, die thuis niet voor handen zijn. Al speelt Mara ook graag en veel met Fleur en Pieter. Met Pieter wil het daarbij wel eens botsen, als het niet helemaal zo gaat als mevrouw Mara zich had voorgenomen. Pieter is dan misschien een rustig jongetje, maar hij laat zich de kaas beslist niet van zijn brood eten. In tegenstelling tot Fleur en Pieter timmert Mara er dan graag gelijk op los, en dat lokt natuurlijk weer gelijksoortig gedrag bij Pieter uit. Dan valt het niet mee om uit te zoeken wie er is begonnen: ze zijn beiden in staat om zonder twijfel vol te houden dat het de ander was. En uiteindelijk doet het er niet toe: ze moeten het samen oplossen. Met enige bemiddeling (en soms een cooling down op het bankje in de gang) lukt dat ook altijd wel weer. Samen spelen is uiteindelijk toch leuker dan ruzie maken.
Met mama of papa gaat Mara een aantal keren per seizoen naar Muziek op Schoot, waar liedjes worden gezongen, muziek wordt gemaakt en beweeg- en dansspelletjes worden gedaan. Vanaf dat Mara niet meer ‘op schoot’ zit, heeft ze zich daar zeer terughoudend opgesteld. Niets uitbundig mee rennen, trommelen, praten of lachen. Zo vrij als ze thuis is, zo bescheiden en verlegen is ze daar. Die verlegenheid zien we overigens wel terug op andere momenten; ze blijft dan graag bij ons in de buurt en komt na verloop van enige tijd pas los. Bij Muziek op Schoot komt ze echter al vanaf haar babytijd, en het lijkt wel alsof ze zich heeft voorgenomen ‘hier doe ik lekker niet mee’. Soms vergeet ze die rol en laat ze zich gaan: rennend met een sjaaltje door de zaal.
Mara is een vrolijk meisje, dat heel goed weet wat ze wil en prima in staat is dat duidelijk te maken ondanks het feit dat ze net drie jaar oud is. We zeggen wel eens tegen elkaar dat we later met Mara het meest te stellen zullen krijgen. Zij zal de grenzen voor de twee oudsten gaan verleggen, en omdat ze de jongste is, zal haar dat misschien in veel gevallen nog lukken ook. Ze heeft het als jongste vaak veel makkelijker: er wordt minder op haar gelet, van ‘ongewenst’ gedrag weten we dat het bij de anderen ook vanzelf over ging, en er mag meer omdat er nu eenmaal oudere kinderen zijn die het ook mogen. Mara is zeer in
6
balans met zichzelf: ze doet de dingen die ze wil doen, en lijkt zich niet druk te maken als anderen daarover afwijkende ideeën hebben. Zo diende ze Fleur kordaat van repliek toen die op haar verjaardag over haar nieuwe speelgoed boos vroeg: ‘WIE heeft daarmee gespeeld’: ‘IK!!’ zei Mara zonder terug te deinzen voor de toon van haar grote zus. Met haar opvoeding zijn we klaar!
En dan waren er natuurlijk nog veel andere onderwerpen van belang dit jaar. Vakanties Een heel speciale ervaring was het Stilteweekend dat Ellen en Nico begin dit jaar hebben gehad in een klooster in de Achterhoek. We hebben twee dagen lang nauwelijks gesproken, de kerkdiensten van de monniken bijgewoond en veel yoga-achtige lessen gevolgd. We denken er nog steeds met een bijzonder gevoel aan terug. De stilte terugvinden werd in de loop van het jaar moeilijker, maar de waarde van stilte kennen we nu veel beter. Dit jaar zijn we voor het eerst in de meivakantie weggeweest. Heerlijk een weekje naar het mooie huis in Tsjechië waar we vorig jaar onze grote vakantie zijn begonnen. We hebben veel leuke dingen gedaan: wandelen, zwemmen (in het warme privé-zwembad, Praag, dierentuin) en allemaal genoten. In de zomer zijn we vier heerlijke weken weggeweest. De vakantie begon in zuidoost Duitsland op een boerderij. De kinderen mochten elke dag helpen met het melken van de koeien, en dat vond vooral Fleur enorm interessant. De verse melk werd door iedereen vol enthousiasme genuttigd (en dat is thuis wel eens anders). Luxe voor ons ouders op deze locatie was het restaurant waar we ’s morgens konden ontbijten en bijna alle avonden hebben gegeten: heerlijk en zeer kindvriendelijk. In de omgeving was veel leuks te doen: kastelen, kinderwandelingen en het Playmobil-park.
Daarna zijn we twee weken naar Grächen in Zwitserland geweest, waar we vorig jaar zo genoten hebben. Ook dit jaar was het geweldig: mooi weer, prachtig uitzicht, aardige mensen, lekker eten. We hebben veel gewandeld, zijn met kabelliften naar boven dan wel naar beneden gegaan, zijn naar de Matterhorn en nog een grote berg daarnaast geweest en hebben allemaal genoten van het openlucht circus bovenop de alp. Het is een prachtige vakantieplek, die we iedereen (die van wandelen houdt) kunnen aanbevelen. Net als vorig jaar hebben we Pieter’s verjaardag hier gevierd, en dit keer kwam Jacco op ‘visite’. Jacco heeft gezellig een aantal dagen vakantie met ons gevierd.
7
De laatste week waren we in de Champagne in Frankrijk, waar we een gîte hadden gehuurd op een groot landgoed. Het zwembad hebben we daar niet veel gebruikt, omdat na alle zeer hete weken in juli het toen wat minder mooi weer was. Wel waren er veel leuke dingen in de buurt om te ondernemen, waaronder het kinderpretpark Nigloland, waar iedereen (net als vorig jaar) veel plezier heeft gehad.
Verjaardagen We zijn allemaal een jaar ouder geworden, en dat hebben we natuurlijk gevierd. Fleur had dit jaar een bakkersfeestje met een onversierde taart, bakkersmuts versieren, koektrommel beplakken, koekjes bakken en een aantal bakkersspelletjes. Voor Pieter hadden we voor de zomervakantie een kinderfeestje georganiseerd: op de boerderij van boer Zeger. Dat feestje was een groot succes voor alle kleine gasten: koeien, honden, paarden, geitjes! Nico’s verjaardag hebben we traditiegetrouw in Wervershoof gevierd en op de dag zelf waren een aantal van zijn vrienden hier te gast, zoals hierboven verteld. Ellen’s verjaardag is in redelijke rust verlopen, omdat het altijd een lastige datum is in de Sinterklaasweek. We hebben haar feest gecombineerd met de verjaardag van Mara in het weekend, en dat was een gezellige dag, waarop ook Pieter’s Bever-ceremonie bij de scouting plaatsvond. Tot Mara’s grote genoegen was haar grote vriendin ‘Josie’ er op zaterdag, en op haar verjaardag zelf was er een aantal andere vriendjes en vriendinnetjes van de crèche, dus Mara weet nu wat ‘jarig’ zijn inhoudt. Het grootste feest dit jaar was het etentje dat Nico en Ellen voor hun 40ste verjaardagen hebben gegeven op 18 november. We hadden hiervoor 40 vrienden uitgenodigd, en die waren er gelukkig bijna allemaal. Het was een heel bijzondere avond: vijf grote ronde tafels met mensen in feestelijke kleding, die genoten van het gezelschap en de maaltijd. Wij hebben er heel goede herinneringen aan, en beloven dat we op ons 50ste weer zoiets doen!
Meer feestjes, familie, vrienden en leuke dingen Natuurlijk waren er meer feestjes dit jaar, bij familie en bij vrienden. En ook bij ons thuis: de ICC-kookclub kwam natuurlijk dit jaar verschillende keren bij elkaar. Wij hebben Clarence en Anita, en Debbie en Evert-Jan begin dit jaar getrakteerd op ‘gouwe ouwen’; een aantal gangen die ons in de loop van de 13 jaar (!!) dat we dit al doen zijn bijgebleven. De avond rond Pictionary met Wim en Carla, Geja, en Albert was weer een groot succes: lachen, gieren, brullen (en de dames hebben wederom gewonnen). Het SinteKerstspel (sinds 8
1997) vierden we dit jaar met Oudjaar, en in gezelschap van Clarence en Anita, Geja, Maarten en Ron gingen wij het nieuwe jaar in; een zeer genoeglijke avond (met heel veel vuurwerk). Ook kwamen we dit jaar een aantal keren bijeen met onze kerkgroep, een gesprekskring vanuit de Paaskerk waarin we al jaren lief en leed delen, en onze nieuwe Komkring, een tweede gespreksgroep waarin we veel serieuzer over het leven en onze doelen praten. Met de kinderen zijn we naar verschillende kinderconcerten geweest, waaronder de show van Sesamstraat en Disney on Ice met allemaal prinsessensprookjes. In Vredenburg Utrecht hebben we een abonnement en daardoor leren we allerlei goede artiesten voor kinderen kennen. Artiesten zagen Ellen en Geja eveneens bij de finaleshows van Idols waar zij begin dit jaar maar liefst twee keer, met groot plezier, zijn geweest. Van een heel ander kaliber was de voorstelling ‘Nacht Moeder’, die Ellen met Janet in december heeft bezocht.
Het huis Hierboven hadden we het al aangekondigd: we zijn heel druk geweest in en om het huis. In het voorjaar is de voortuin heringericht. Het grind en de rozenperken hebben plaats gemaakt voor gras (nadat de hele voortuin op gelijke hoogte was gebracht) en een terras, zodat we in de voortuin van de eerste en laatste zonnedagen kunnen genieten. In de tuin heeft Nico voor de kinderen een duikelrek geplaatst en een grote zandtafel gemaakt, waarbij de hele buurt regelmatig te vinden is: gezellig!
Het hek voor de voortuin moet nog worden besteld, maar dat moest wachten totdat de aannemer zijn ‘klusje’ achter het huis had geklaard: de tuinkamer. Begin september gingen de mannen aan de slag. Het project verliep, mede door het goede weer, zeer voorspoedig op de waterschade in de kelder na: er brak een waterleiding bij het graafwerk voor de fundering en daar kwamen we pas na een halve dag achter …. De bouwdroger stond eind december nog in de kelder en elke dag komt er een emmer water uit de kelder! Na zes weken was de aanbouw klaar: prachtig volgens planning. We hadden alleen over het hoofd gezien, dat dan de ellende pas begint: tegels uitzoeken (Waar vinden we mooie tegels die ook praktisch zijn?), bestaande tegels eruit (Het gaat toch niet zo snel als we dachten, mevrouw. Afplakken, hoezo? De ruimte is toch leeg.), nieuwe erin (De levering van de vloerverwarming is niet goed gegaan. We komen over drie dagen terug. Als het klaar is, mag u twee dagen niet op de vloer in uw keuken.), elektricien erin (O help, waar nu de leiding voor de buitenlamp is ingefreesd, moet het kattenluik komen), stukadoor 9
(Nee! Dat moet niet alleen een randje zijn, maar het hele vlak moet worden gestuukt), de schilder (We moeten nu toch echt weten welke kleur u de keukenkastjes wilt hebben, mevrouw), de verwarmingsmonteur (U wilde een radiator van 2,75 meter, maar ik krijg hem er echt niet in. Een nieuwe? Duurt drie weken, mevrouw.), weer de elektricien (Vervelend, in deze leiding heeft de stukadoor gips gespoten. Hoe krijgen we dat eruit?), de meubelmaker (Weet u hoe breed de koelkast wordt, dan kunnen we de wanden stellen. Welke koelkast? Uitzoeken, snel!). Maar: de week voor Kerst verlieten de schilders als laatste de ruimte, was de inbouwkast gereed, konden het serviesgoed die kast in, en konden wij in de tuinkamer gaan leven: geweldig!! Het is een heerlijke ruimte, waar Ellen’s werkplek inmiddels is geïnstalleerd en waar we met veel plezier elke dag eten. Wat we al verwachten gebeurt: we zitten daar net zo lief als in de woonkamer: koffie drinken, krantje lezen, lekker praten, samen of met vrienden.
De tuinkamer was net op tijd klaar voor het laatste verbouwproject van 2006: een extra raam in de woonkamer en dubbel glas in de andere twee ramen. Dat extra raam stond al heel lang op het wensenlijstje van Ellen. De aannemer (waarover we zeer tevreden zijn!) nam de woonkamer in beslag en heeft een grote koof gebouwd waarachter hij kon werken. De donderdag voor Kerst was alles klaar, de vrijdag voor Kerst heeft Nico de vloer in de olie gezet (die zeer onder alle verbouwactiviteiten had geleden – de vloer, niet Nico) en de zaterdag voor Kerst hebben we alle meubels uit de serre teruggezet. Je kunt je voorstellen dat wij nog nooit zo tevreden met Kerstmis op de bank hebben gezeten. Zonder kerstboom overigens, want die stond in de tuinkamer. We wonen nu ruim acht jaar in dit huis en hebben zo langzamerhand bijna elk hoekje onder handen genomen. Overal hebben we ons plekje van gemaakt. Zoals iemand recent opmerkte, is de wc beneden daarbij steeds aan onze aandacht ontglipt. Die gaan we ooit in de oude staat terugbrengen, maar voorlopig doen we even niets! (hoewel we willen graag een gas openhaard inbouwen, er moeten nieuwe gordijnen komen, in de voortuin mist een hek, en met de achtertuin zal in het voorjaar van 2007 ook iets moeten gebeuren….). De hulptroepen Dit jaar waren wij zeker niet doorgekomen zonder de hulp van velen. Het noemen in deze jaarbrief van Paula, Angeli, oma Van Hattem, opa en oma Brandsen, Geja, en de belangrijkste oppassen Charlotte, Rebecca, Selma, staat in schril contrast tot de waarde die wij aan hun betrokkenheid bij ons gezin hechten.
10
We waarderen jullie hulp, op alle verschillende fronten, enorm. Ons gezin zou zeker vastlopen als we niet met meer of minder regelmatig een beroep op jullie konden doen. Bedankt! En verder … Tja, en verder … zijn we gelukkig met ons gezin en ons leven in Baarn. Zoals Mara het zo mooi weet te zeggen: ‘Wij horen bij elkaar’!
En wij zijn heel bij dat er zoveel familie en goede vrienden zijn bij wie wij een beetje mogen horen, en in wiens levensvreugd en levensleed wij mogen delen. Iedereen bedankt voor wat jullie ons geven. We hopen dat het nieuwe jaar 2007 voor jullie vooral veel vreugde zal geven. Veel lieve groeten, Nico & Ellen Fleur Pieter Mara
11
