Zeggenschapscongres ACV, 24 april 2015 Slottoespraak Marc Leemans, Voorzitter ACV
Vriendinnen, vrienden, Zeer geachte genodigden,
Als slot van ons Congres -ons Zeggenschapscongres- hebben jullie recht op een speech van de voorzitter. En die volgt zo dadelijk. Maar eerst even dank. Eerst en meest dank aan wie dit congres maakte tot wat het is : de militanten hier én al diegenen die vooraf hun inbreng deden. Zonder die discussies, zonder die zeggenschap was dit congres onmogelijk. Zij en jullie zijn het ACV. Bedankt. Dank aan onze gasten, uit binnen- en buitenland, voor de belangstelling die jullie tonen voor het ACV. Een grote ‘bedankt’ aan wie dit congres in de steigers zette : -
Het Dagelijks Bestuur, met bijzondere vermelding van Mathieu Verjans die het ‘getrokken’ heeft.
-
Iedereen die werkte aan de inputdagen in september.
-
Elke medewerker die op pad ging om uitleg en vorming te verschaffen.
-
Chris Serroyen en Herman Fonck die alle input verwerkten tot teksten en krachtlijnen om die nadien aan te passen en te herschrijven. Zij hadden enkele korte nachten.
-
Patrick Wirix en Chris Venstermans die zorgden voor de organisatie van dit congres. Zij hadden géén nachten.
-
Al wie steun gaf in de voorbereiding, in de secties en ateliers, het secretariaat, de presentatoren, en vooral de vertaling en tolken. Zonder hen, geen verslag, geen teksten, geen aanpassingen, …. Ook met korte nachten, of lange dagen zo je wil.
-
Al wie zorgde voor beeld, geluid, filmpjes en decoratie. Het zou hier anders een saaie boel geweest zijn.
-
Zeker ook de medewerkers van Vayamundo, van hotels en catering, van de techniek, van het Kursaal. Zonder hen zaten we hier in het donker of hadden we geen bed of erger … geen eten en drinken.
En als ik nog iemand vergat : die krijgt van mij zowel excuses als dank. Bedankt allemaal. Un grand merci à vous tous. 1
2
Vrienden en vriendinnen, Dit Congres is een orgelpunt op een veel breder traject. Het zal doorwerken in ons verdere handelen en streven. Vanuit de zucht naar zeggenschap voor werknemers. De vakbond is daaruit ontstaan. Het ACV is daaruit ontstaan. En de vakbond blijft daartoe bestaan. Tot spijt van wie het benijdt. Omdat de vakbond één van de weinige hefbomen is voor werknemers om gehoor te krijgen, op de werkvloer en in de politieke arena. Op voorwaarde dat de vakbond zich vernieuwt. Omdat de werknemersgroep evolueert. Omdat nieuwe problemen en nieuwe risico’s ontstaan. En omdat de wereld rondom ons steeds sneller verandert. Redenen te over voor een groot onderhoud van onze kijk op sociaaleconomische democratie. En daarin slaagden we voortreffelijk. Met nieuwe ideeën. Met antwoorden op nieuwe uitdagingen. Na onze gelijkmakers van 2002, de solidariteitsmakers van 2006 en de toekomstmakers van 2010, bundel ik ze samen tot 10 zeggenschapsmakers. Eén, meer zeggenschap binnen ondernemingen en instellingen, van welke soort ook. We hebben een sterk uitgebouwd overlegmodel. Maar nog ruim ontoereikend. Dat willen we dus nu eerst verder versterken. Voor vertegenwoordigers in raden van bestuur kiest het congres niet. Sommigen beweren dat als de werknemers meer macht willen, dat ze dan, net als de rijken, hun vermogen moeten inzetten. Werknemers moeten maar aandelen kopen in hun bedrijven en zo dus mee aan het stuur zitten. Dat is niet onze benadering. Zeggenschap van werknemers moet gestoeld zijn op de inbreng van hun arbeid, niet op de inbreng van hun kapitaal. Twee, het recht voor werknemers om in de bedrijven beroep te doen op externe expertise. Om met kennis van zaken, met alle informatie de dialoog te kunnen aangaan over de toekomst van het bedrijf. Drie, de aanpassing van ons zeggenschapsmodel aan de eenmaking van statuten. Midden 2018 willen we de aanpassing van de ACV-structuren afronden. Met vanaf dan één centrale per sector of bedrijf. En tegen de sociale verkiezingen van 2020 willen we ook hervormde overlegorganen in bedrijven en instellingen. Vier, inspraak van werknemers en sociaal overleg zijn grondrechten. En grondrechten gelden overal, ook in KMO’s. Vijf, we verbreden onze werking naar schijnzelfstandigen en zelfstandigen zonder personeel. Omdat hun problemen nauwelijks verschillen van deze van werknemers.
3
Zes, we willen gaan naar nieuwe vormen van arbeidsorganisatie, zoals plaats- en tijdsonafhankelijk werken. We zien de voordelen maar ook de risico’s. Daarom, goed omkaderd en goed overlegd. Met duidelijke afspraken. Zeven, we brengen in het overleg nog sterker de belangen in van wie zwak staat op de arbeidsmarkt : jongeren, werkzoekenden, vrouwen, werknemers in onzekere contracten en werknemers in onderaanneming. Met een gendertoets én een generatietoets. Acht, we verbreden het overleg tot wat essentieel is voor de toekomst van het bedrijf. Hoe kortzichtiger aandeelhouders en topmanagement worden, opgejaagd door aandelenkoers en bonussen, hoe meer werknemers zelf met de toekomst van het bedrijf moeten bezig zijn, met innovatie, met diversiteit, met opleiding, met werkbaar werk, met klimaat en milieu ook. Negen, we willen zeggenschap in toeleveringsketens. Met meer Europese en mondiale cao’s; niet enkel vage engagementen die louter het bedrijfsimago oppoetsen. Vandaag herdenken we de slachtoffers van de rampzalige brand, net twee jaar geleden, in de confectieateliers van Rana Plaza, Bangladesh. Maar nog steeds zit er veel schone schijn en onoprecht engagement in het handelen van de internationale kledingmerken. En tien, we willen onze actiemiddelen beveiligen, maar ook vernieuwen. Mediageniek. Want we willen impact op beleid. Wij blijven de vakbond van constructieve voorstellen. 10 zeggenschapsmakers, als “snapshot” van een veel rijker palet aan krachtlijnen. Meer dan 80 in totaal. Kracht-lijnen, dan zijn twee woorden. Lijnen die de marsrichting aangeven. Waarvoor we ons met alle kracht inzetten. Op elke werkvloer, in elke regio en elke sector. En ook interprofessioneel. Europees en mondiaal. Samen met andere vakbonden, in binnen- en buitenland, en met EVV en IVV. En samen, almaar meer samen, met al wie zich ook buiten de vakbond organiseert voor waarden die de onze zijn, van 11.11.11 tot FAN-Financieel Actie Netwerk. Om aan een samenleving te bouwen waar het hart met een t spreekt, boven een hard beleid met een d. Voor ander en beter, voor tout autre chose! Vorig jaar, bij de opstart van de nieuwe regeringen, hoopten sommigen snel over de werknemers heen te walsen. Wat onrust, dat was ingecalculeerd. En dan over naar de orde van de dag. Maar wat een misrekening! Het pakte anders uit. De vakbond staat er nog. En inmiddels ook andere organisaties. Met 120.000 manifestanten op 6 november. Met provinciale en nationale acties en stakingen. Met 20.000 op de kletsnatte Grote Parade van Hart boven Hard en Tout autre chose op 29 maart. Het ACV stond er, jullie stonden er.
4
Maar wat helpt het? Die vraag krijgen we dag na dag. Ook op dit Congres. Wel, ruim onvoldoende, dat geef ik grif toe. Maar laat ons ook erkennen en uitdragen wat we wel hebben bereikt. Dag na dag. Door de wijze waarop we volgehouden overleg, actie en communicatie konden vermengen. Door de wijze waarop het ACV de lead nam. En door jullie, onze achterban, permanent te betrekken in die strategie. Tot en met de brede raadpleging over het sociaal akkoord voor 2015-16. Wij schuwen de syndicale zeggenschap en democratie niet. En neen, dit was niet vruchteloos. Gedaan met drie jaar loonblokkering. Vanaf 2016 1,2 miljard euro marge voor onderhandelingen in sectoren en bedrijven. Dat is niet niks. Ruim 600 miljoen euro aan welvaartsvastheid voor werklozen, zieken, invaliden en gepensioneerden. Dat is niet niks. Overgangsmaatregelen voor oudere werklozen, voor SWT’ers, voor tijdkrediet en landingsbanen. Dat is niet niks. De bijsturing aan de diplomaplicht voor werkloze schoolverlaters, die we samen met ACVjongeren en CSC Jeunes bekwamen. Dat is niet niks. Het akkoord met werkgevers over de beschikbaarheid voor oudere werklozen en SWT’ers. Dat is niet niks. Vooral niet voor de velen die vorige jaren zijn ontslagen met het oog op SWT en die we konden vrijwaren tegen die onnozele beschikbaarheid tot 65 jaar. Dat is niet niks. De verlenging van SWT vanaf 58 jaar voor werknemers in zware beroepen of met 40 jaar loopbaan. Of de kans om nog tot 2017 vanaf 60 jaar op SWT te kunnen als we in sectoren en bedrijven tot cao’s komen. Dat is niet niks. Het ACV sprong in elk mogelijk gaatje om tot oplossingen te komen. Wij schrikken er niet voor terug om onze handen eens vuil te maken, voor onze leden en voor alle werknemers. Tweede misrekening van de regering : dat verzet valt wel stil met wat reparaties. Ook daar vergist ze zich schromelijk. Ze beseft niet hoe kwaad de mensen zijn. En hoe dat ongenoegen zich steeds breder maatschappelijk doorzet. Nu de hardvochtigheid van dit beleid duidelijker wordt. Nu gewone mensen in hun portemonnee beginnen voelen wat het rechtse project van MR, VLD en NVA concreet betekent. Nu zowel het personeel als de gebruikers van overheidsdiensten, het onderwijs en de non-profit aan den lijve ondervinden hoe die kracht van verandering voor gewone mensen vooral een negatieve kracht van verarming is. 5
Want, vriendinnen en vrienden, de regering doet aan averechtse herverdeling. Die rijken rijker maakt. Die vermogenden vermogender maakt. Die machtigen meer macht geeft. Met een beleid dat de rode loper uitrolt voor economische lobbygroepen. Dat wegkijkt van klimaat, milieu en duurzame ontwikkeling. Dat hindernissen voor bedrijfsleiders en aandeelhouders opruimt. Dat collectieve diensten ontmantelt en ontwricht. Dat aanstuurt op een verarming van gewone mensen die van een loon of een uitkering moeten leven. Dit is geen beleid dat bindt. Dit is beleid dat de samenleving splijt. Dat polariseert en verdeelt. En dat alle trucen van de foor gebruikt om bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Wie werkt tegen wie niet werkt. Oud tegen jong. Mensen van hier tegen wie een migratieachtergrond heeft. Wie werkt in de privé tegen ambtenaren. En uiteraard Vlamingen tegen Walen, in aanloop naar de staatshervorming van 2019, om dan het land te splitsen. We zitten op een gevaarlijk hellend vlak van harteloos beleid, zonder mededogen, zonder medeleven. Een Staatssecretaris voor Asiel en Migratie die -in de uren na de verschrikkelijke ramp in de Middellandse Zee, waarbij honderden gewone mensen hun wanhoopstocht naar een beter leven met de dood bekochten- durft opperen dat men beter niet meer boten onderschept omdat het anders een aanzuigeffect heeft. Een Vlaamse vice-Minister-President die vindt dat racisme relatief is. En die als Minister van Armoede uitkraamt dat je toch geen geld verspilt aan dure kinderopvang voor werkloze armen, om te verhinderen dat “die kinderen thuiszitten of meegenomen worden op café”. Een federaal parlementslid dat vindt dat werklozen harder naar werk zullen zoeken “als ze hun rekeningen niet meer kunnen betalen”. En als ze van Berberafkomst zijn, dan ziet hun partijvoorzitter een duidelijk verband met verhoogde criminaliteit. Het belooft niet veel goeds als hun federale fractieleider aankondigt dat ze in de komende weken hun partijprogramma nog harder naar voren duwen. Met een campagne van 1 miljoen. Is dit om recht te praten wat heel krom is? Dit rechtse project toont een fundamenteel misprijzen voor mensen in armoede. Voor werklozen. Voor werknemers die moe gewerkt op SWT gaan. Voor mensen die naar hier komen om miserie, vervolging of oorlog te ontvluchten. In het nieuwrechtse wereldbeeld is dat alles sociaal profitariaat. Werklozen, hebben hun werkloosheid zelf gezocht. Armen, hebben hun armoede zelf gezocht. Jongeren zonder diploma, die hebben hun toekomst zelf geruïneerd. Zelfs ziekte en invaliditeit zijn vandaag verdacht geworden. Ook wie werkt moet het steeds meer ontgelden. Want is die zijn loon nog waard? Oude werknemers hebben te dure ervaringsbarema's. Jongeren hebben te dure minimumlonen. Het scheelde weinig of in maart voerde de regering terug lagere minimumlonen voor jongeren in. Nadat we die in akkoord met de werkgevers op 1 januari pas hadden afgeschaft. Laat je deze regering doen, dan moeten de werknemers dringend een grote stap terugzetten. In lonen, in index, en tegenwoordig ook in de arbeidsbescherming. Want 6
deregulering is de nieuwe norm. Zo zien de werkgevers het. En dus ook de regering, klakkeloos uitvoerend waar werkgevers hun zinnen op zetten. Van flexijobs in horeca, over goedkoop nachtwerk ten bate van e-commerce, tot lagere rendementsgarantie voor aanvullende pensioenen. Deze coalitie tilde zich voor vijf jaar in het zadel. En dus mag ze rekenen op vijf jaar van verzet. Met één heldere baseline : stop de polarisatie en herstel de herverdeling. Ons verzet tegen dit scheef beleid gaat breed moeten sporen. Met juridische procedures tegen asociale maatregelen, als we niet enkel de rechtvaardigheid, maar ook het recht aan onze kant hebben. Tegen een aantal wraakroepende maatregelen in de werkloosheid. Maar net zo goed tegen de indexsprong die woensdagavond door het Parlement werd beslist. We kregen die niet van tafel. Niet via actie. Niet via overleg. En dus vragen we een vernietiging via het Grondwettelijk Hof. De federale overheid kan algemene maatregelen nemen inzake inkomens. Maar dit is niet hetzelfde als selectief enkel de werknemers en sociale uitkeringen treffen en bv. niet de verhuurders en al die andere inkomensgroepen die veel beter tegen een stootje kunnen. Dat doen we ook door maatregelen om te buigen die deze regering aankondigde, maar die nog niet zijn ingegaan. Denk aan gemeenschapsdienst voor werklozen en voor wie bijstand krijgt. Gemeenschapsdienst, dat leg je op in afruil voor gevangenisstraf. Je job verliezen is geen misdaad. Geen job vinden is een tegenslag. En gemeenschapsdienst voor wie geen werk heeft, dat heet internationaalrechtelijk dwangarbeid. Zo simpel is dat. Denk aan de plicht om eerst een diploma te behalen als je voor je 21ste een inschakelingsuitkering vraagt. We konden dat uitstellen tot 1 september. En we willen dat in de komende maanden verder bijsturen. Want dit is pure discriminatie voor wie niet het vermogen heeft of van thuis uit de kansen kreeg een diploma te halen. Denk aan de komende verplichting om vanaf het begin van de opzeg ingeschreven te zijn als werkzoekende. Denk aan de komende halvering van de inkomensgarantie-uitkering voor onvrijwillig deeltijdsen : pure verarming voor wie van zijn werkgever geen contract krijgt met meer uren, overwegend voor vrouwen die het al niet breed hebben. En ten derde gaan we de regeringen nog meer achter de veren zitten voor fiscale rechtvaardigheid. Sinds het begin klagen we aan hoe onevenwichtig dit rechtse beleid is. Hoe het de lasten eenzijdig op de schouders legt van wie werkt of van wie werkloos, ziek of op pensioen 7
is. En hoe dit de ongelijkheid en armoede alleen versterkt. Erger, hoe geld naar vermogenden wordt gedragen, op de kap van de werknemers. De omgekeerde tax shift, noemden we het. De media zijn ons schoorvoetend gevolgd in die stelling. CD&V evenzeer. Het heeft er toe geleid dat iedereen die “olifant in de kamer”, het onevenwicht in de belastingen op arbeid en kapitaal, wel is moeten gaan erkennen. Zodat de belasting van vermogenswinsten nu centraal op de politieke en maatschappelijke agenda staat. Zodat iedereen nu spreekt over de tax shift. Eindelijk, wij kloppen al jarenlang op die nagel. Maar we zijn er nog niet. Want een kat in het nauw maakt rare sprongen. We zien de wanhopige pogingen van bedrijven en beleggers, met hulp van hun politieke zetbazen, om het tij te keren. Eerst ging men het voor Kerstmis bekijken. Dan tegen Pasen. Dan tegen de zomer. En inmiddels is al sprake van het najaar. Kennelijk in de hoop dat het zal koelen zonder blazen. Zoals ze het debat ook inhoudelijk willen verleggen. Weg van vermogens en inkomens uit vermogen. En almaar meer richting consumptie. Goed wetend dat zo’n shift minder kost aan de rijken en vooral wordt opgehoest door gewone mensen, de laagste inkomens meest. Met minder dan fiscale rechtvaardigheid komt deze regering niet meer weg. De werknemers pikken niet langer dat hun loon na werken zwaar wordt wegbelast terwijl slapend rijk worden quasi onbelast blijft. De werknemers pikken niet langer dat de rekening van de broodnodige collectieve diensten en de sociale zekerheid alleen aan hen wordt gepresenteerd. Terwijl mensen met veel meer inkomen de dans blijven ontspringen. Het gratis verhaal is afgelopen, heet het vandaag. Ja, voor gewone mensen. Niet voor de rijksten. Die blijven er in slagen de factuur door te schuiven. Het ACV beet zich vast in de rechtvaardige fiscaliteit, in de tax shift, in de eerlijke vermogensfiscaliteit, in een voldragen vermogenswinstbelasting. En we lossen niet. Onder geen beding! Het eindresultaat hebben we niet in handen. Deze regering zegt dat dit geen materie is van overleg met sociale partners. Maar ze zal ons niet verhinderen dat we er syndicale materie van maken. Om elk eindresultaat te beoordelen aan vier criteria: -
is het rechtvaardig, dus herverdelend, van rijk naar minder rijk en van vermogen naar arbeid?
-
is het doelmatig, dus jobcreërend, vooral voor wie vandaag meest risico loopt op werkloosheid?
-
is het substantieel, en duurzaam, en niet enkel wat fiscale cosmetica voor de schone schijn?
-
8
en is het geloofwaardig, dus meer dan wat schone intenties?
Met één simpele leidraad : een euro is een euro. Het principe dat elke euro -naar draagkrachtgelijk wordt belast. Of je die nu verdient als werknemer, in vrij beroep, als zelfstandige, als bedrijfsleider, als belegger, als vermogende of als huisbaas. Met hoogstens afwijkingen als die echt gerechtvaardigd zijn, zoals voor sociale uitkeringen. We willen dus een bredere belastingbasis; door een faire bijdrage van iedereen. Zodat de belastingdruk omlaag kan voor wie nu méér dan zijn deel doet. Dat zou pas kracht van verandering geven. Vrienden, vriendinnen, de strijd om de herverdeling is ingezet. En in die strijd heeft de vakbond, heeft ons ACV, een onvervangbare rol. Dat was nooit anders. Dat is elders in de wereld niet anders. Zeggenschap van werknemers en minder ongelijkheid gaan hand in hand. Dat erkent nu zelfs het Internationaal Muntfonds. Power to the people, zong John Lennon. Power from the people, luidt een paper die het IMF een dezer dagen uitbrengt. Haarfijn illustrerend hoe vakbondsinvloed en herverdeling samengaan. Hoe verrijking van de rijksten samenhangt met tanende vakbondsinvloed. Wij, vakbond, zijn een sta-in-de-weg voor de verrijking van de rijksten. En, omdat wij een sta-in-de-weg zijn, moeten wij uit de weg. Met een nieuw anti-syndicaal offensief tot gevolg. Eerst moest de marxistische belastingregering er aan geloven. Omdat ze het niet normaal vond dat bedrijfsleiders de factuur van privé-feestjes op de zaak zetten. Omdat men dure auto's niet langer fiscaal kon inbrengen zonder eigen bijdrage. En omdat ze het aandurfde een correcte belasting te vragen bij het liquideren van de zaak. Die regering is passé. Nu waait er een andere wind. Hard en koud. Pal in het gezicht van werknemers. En dus ook van de vakbond. Hoe worden we tegenwoordig niet uitgespuwd, beschimpt en verguisd? Hoe worden we weggezet wegens vermolmd, passé, conservatief, vol van eigenbelang, uit op macht? Sommigen verwijten ons zelfs het land te willen regeren. Tegen de regering in. Tegen de democratie in. Omdat wij het lef hebben te vragen, overigens samen met de werkgevers, dat een akkoord wordt gerespecteerd. Waarom krijgt alleen de vakbond dan de volle laag? Terwijl zonneklaar is dat met deze regering de werkgevers aan het stuur zitten. De primauteit van de politiek moet kennelijk alleen maar dienen om werknemers op hun plaats te zetten. Het zegt veel over hoe zo’n politicus alleenheersend wil zijn. Het zegt veel over hoe die de vakbond ziet. Wij zijn een stoorzender. Wat nog klopt ook. Inderdaad, wij storen, wij belemmeren, wij zijn hinderlijk, wij zijn “disruptief”, volgens dat nieuw modewoord. Maar we doen dat met recht en met reden. In een vrije markt moet er een vakbond zijn als tegenmacht. In een gepolariseerde samenleving, met een almaar grotere ongelijkheid, moet die er nog meer zijn. Als tegengewicht tegen het lobbywerk van de rijken, tegen de alleenheerschappij van de vermogenden. Vele 9
internationale gasten in deze zaal ondervinden dit elke dag. Een faire samenleving, die kansen geeft aan mensen, die krijg je nooit zonder sterke vakbond. Wij zijn inderdaad geen verkozen parlementairen. Maar het ACV staat wel voor meer dan 1.600.000 burgers met rechten. Met sociale rechten. Met recht op een overtuiging. Met recht om vrij hun mening te uiten. Met recht om hun rechten te verdedigen. Met recht om daartoe actie te voeren en om zonder vrees voor een GAS-boete pamfletten uit te delen of onder de hand van Brabo te betogen. Het recht om desnoods te staken. Dat zijn fundamentele rechten. Dat zijn internationaal verankerde rechten. Dat zijn mensenrechten. Die rechten, die verdedigen we met hand en tand. Desnoods tot bij de Europese gerechtshoven en de Internationale Arbeidsorganisatie. Dit is geen strijd regering versus vakbond. Dit is een clash tussen overtuigingen. Nobelprijswinnaar Paul Krugman zei het vorige week nog in Brussel : “Hoe ongelijker de samenleving, hoe gepolariseerder de politiek en hoe groter de kans dat je het verkeerde beleid voert voor de bevolking.” En dat zie je en hoor je in toenemende mate, ook hier in ons land. De winnaar die op handen wordt gedragen. Het naar onder schoppen voor wie niet tot de bovenlaag behoort. Alsof iedereen evenveel talenten heeft. Alsof de startlijn voor iedereen gelijk is. Wij weten beter. Kom je niet uit een begoed milieu, dan vertrek je niet alleen met achterstand. Dan volgt ook een veel hobbeliger parcours. Waarbij je ook aan de eindmeet aan het kortste eind trekt, door de ontzaglijk grote verschillen in gezonde levensverwachting. Mr. Bacquelaine, hoe ga je dat uitleggen? De wettelijke pensioenleeftijd moet voor ieder gelijk omhoog naar 67 jaar. Terwijl een ongeschoolde 25-jarige vandaag in België gemiddeld niet eens tot zijn 55 jaar in goede gezondheid te goed heeft : 53 jaar voor mannen en 54 jaar voor vrouwen. Hoe hardvochtig kun je zijn? Hoe totaal respectloos voor mensen die het niet makkelijk hebben in het leven? Die niet gezegend zijn door het leven? Maar als wij dat opmerken, dan zijn wij de struisvogels, de kop in het zand. Dan zijn wij de verkrampte conservatieven. Dan zij wij de doodgravers van de toekomst van onze kinderen. Dan zijn wij het die ons krampachtig vastklampen aan verworven rechten. Het klinkt bijna als verdorven rechten. Maar is het slecht om op te komen voor gewone mensen? Is het verkeerd om in te zetten op herverdeling? Is het dom om in te zetten op gelijke kansen en voor wat minder ongelijkheid? Ons land heeft meer nodig dan succesrijke ondernemers. Ons land heeft meer nodig dan politici die naar hun pijpen dansen. Ons land heeft meer nodig dan opiniërende editorialisten. Ons land heeft vooral veel gewone mensen nodig. Die werken. Die hard werken. En die daarvoor 10
respect krijgen. Niet omdat ze veel hebben. Wel omdat ze veel hun best doen. En op die wijze deze economie en deze samenleving schragen. Die werknemers, die verdienen beter. Terwijl we nu een regering hebben die vooral de happy few bedient, die goedverdienende toplaag die deze regering aan de macht bracht. En die nu op haar wenken bediend wil worden. Met drie regeringspartijen, VLD, N-VA en MR, die er slaafs naar handelen. Het verbaast Paul Krugman niet, ik citeerde hem al eerder : “Een regeringsleider is nooit zeker dat hij de volgende verkiezingen overleeft, maar wil op langere termijn zijn toekomstplannen gaaf houden door goed te staan bij de rijke elite. Hij droomt er van een grote speech te geven over zijn moedige beslissingen op het Wereld Economisch Forum in Davos.” Wel, vrienden, vriendinnen, ik verkies het sociale forum, op dit ACV-Congres in Oostende. Waar gewone mensen zeggenschap hadden. Wij eisen van deze regeringen en van gelijk welke regering daarna fairness. Een eerlijke, rechtvaardige, respectvolle en gelijke behandeling. Wij kunnen veel aan. We kunnen veel incasseren en veel verdragen. Wij zijn vakbondsmensen. Wij zijn van het ACV. En we zijn trots dat te zijn en dat te tonen. Wij zijn de kracht van verandering. Zolang het gaat om verandering ten goede. Net zozeer als we willen bewaren wat goed is. Bewaar wat goed is. Maar verander tegelijk ten goede. Dat is wat waar het ACV voor staat. Dat is waar we zeggenschap voor vragen. Power from the people! Waarmee ik, beste vrienden en vriendinnen, geachte genodigden, dit 35ste statutaire ACV-congres officieel afsluit. Veilig thuis. Fijn weekend. Houd moed. Met de kracht van onze overtuiging. Met ons engagement voor gewone mensen.
11
