POMONALEZING
Jos G P Noordhuizen
Cultuur in Vlaardingen en omstreken subjectief • onvolledig • chaotisch 9 september 2014
Stichting Mareado
po mo na le zi ng
Jos G P Noordhuizen
zoals uitgesproken op dinsdag 9 september 2014 in de theaterzaal van Kade40, Vlaardingen
Stichting Mareado
Cultuur in Vlaardingen en omstreken
-subjectief, onvolledig, chaotisch-
Dat u allen er bent vind ik fantastisch. Voor de vuist weg ’n verhaal houden doe ik meestal nogal moeiteloos, te meer omdat ’n mens zich realiseert, dat de woorden net zo snel vervliegen als ze worden uitgesproken. Maar ’n verhaal maken dat ook op schrift wordt uitgedeeld is iets anders. In de tijd die dat kost heb ik me behoorlijk vergist. En als er dan nog vrijwel niemand zou komen luisteren… Maar gelukkig bent u er allen. Nou maar hopen dat u iets leuks of interessants te horen krijgt. Heeft u een vraag over wat ik voorlees, stel die dan bij voorkeur aan het eind. De lezing duurt niet lang, dus ruimschoots vóór tien uur krijgt u de gelegenheid. U hoort in dit verhaal veel, maar ook veel niet dat tóch tot het domein van de ‘kunst & cultuur’ behoort. Dat laatste heeft niets te maken met de mate van appreciatie. Eerder met het ontbreken van kennis aan mijn kant of met de overweging dat de in de ondertitel bedoelde chaos al te groot zou worden. U zult horen van enige projecten waarbij ikzelf betrokken was. Niet zozeer omdat die belangrijker zijn dan andere, maar omdat ik daarvan weet en ik die kan gebruiken voor het punt dat ik wil maken.
BV Als u me ‘cultuur’ hoort zeggen, bedoel ik vanavond het door ‘de kunsten’ beperkte gebied. In wijder verband zou het begrip ‘cultuur’ tenslotte kunnen worden uitgebreid tot onze manier van denken en praten en met elkaar leven. Zou het daarover gaan dan had ik bijvoorbeeld mijn voornemen van tientallen jaren geleden kunnen noemen om BV op te richten. Bloot Vlaardingen, ergens in de Broekpolder onder te brengen, had ’n – wat je zou kunnen noemen – ‘gated community’ van naturisten, naaktlopers, nudisten kunnen worden. Maar omdat een dergelijke organisatie buiten de scope van de cultuur in nauwe zin valt, hoort u me daar vanavond niet over.
De gemeente, maar ook… Heel vaak zal vanavond ‘de gemeente’ worden genoemd. Niet omdat ik denk, dat die de kunst en cultuur moet trekken. Integendeel eigenlijk. ’t Zijn tenslotte altijd in de eerste plaats de kunstenaars, samen met organisatoren, facilitators, liefhebbers, verzamelaars, en dergelijke van wie we op Kunst& Cultuurgebied het heil moeten verwachten. Maar toch hoort u vaak de gemeente genoemd worden. Tenslotte ’n belangrijke bron van ondersteuning, zowel facilitair als financieel. pomonalezing 2014
•
2
3
•
cu l tuu r i n v l a a r d i n g e n e n o m s t r e k e n
Beeldende kunst
Twijfel En dan nóg iets niet onbelangrijks. Al klinkt wat volgt soms stoer, weest u ervan overtuigd dat ik veel niet zeker weet. Ik ben ervan overtuigd dat we – al hebben we vaak de tegenovergestelde neiging – de twijfel hoog in ’t vaandel moeten hebben.
Elkaar ontmoeten
Samenhang Wat ik ga zeggen betreft mijn persoonlijke oprispingen, die morgen weer iets anders kunnen zijn… Zoals de titel aangeeft… het gaat om gedachten, die ten opzichte van wat er hier en in de omstreken aan de hand is onvolledig zijn, omdat ik nou eenmaal geen zicht op alle details van het totaal heb. Gevreesd moet ook worden dat mijn verhaal chaotisch overkomt. Ik ga ’t hebben over een aantal aspecten van de Vlaardingse kunst en cultuur in verleden, heden en toekomst. Van ’n samenhangend betoog kan jammer genoeg geen sprake zijn. Ofschoon het eerder voorkwam dat anderen – anders dan ikzelf – de samenhang in wat ik deed en zei wel zagen. Daar hoop ik vanavond ook ’n beetje op.
Associatieve brei... Kunstrecensenten gedragen zich in hun erupties vaak als filosofen die de door hen besproken kunstwerken blijken te waarderen als die ’n goede illustratie vormen voor hun eigen ideeën. Zou ik dat ook doen dan blijven veel zaken onbesproken omdat ik die zo snel niet in het dan nagestreefde complete verhaal kwijt kan. Nee, wat u te horen krijgt betreft ’n associatieve brei van opmerkingen, die zonder eind zou kunnen zijn, maar dat gelukkig voor ú en voor mezelf niet is.
Dur ven, sneller, groter De teneur in ’t algemeen is, dat we in ons dorp méér moeten durven, niet al gauw moeten denken dat we iets niet kúnnen of ‘het’ vast niks zal worden… We zullen vaker moeten proberen boven ons huidige niveau uit te stijgen, ‘de zaken’ sneller en groter moeten aanpakken. Tot zover de omtrekkende, inleidende beweringen. Nu concreter over de ‘kunst & cultuur’.
In veel steden in binnen- en buitenland zijn er plaatsen waar vaak en veel kunstenaars kunnen worden ontmoet. Als je niet precies aantreft wie je zoekt dan is daar altijd wel iemand die weet waar je ‘het’ zoeken moet. Soms wordt zo’n plek gevormd door het gebouw, de sociëteit van een kunstenaarsvereniging. Neem bijvoorbeeld in Den Haag Pulchri en de Haagse Kunstkring, in Amsterdam Arti et Amicitiae. In Rotterdam waren of zijn bepaalde cafés dergelijke gemeenschappelijke plaatsen geworden. Te denken valt onder andere aan De Fles, Pardoel, Timmer en De Schouw. Schiedam heeft nog de in Pand Paulus residerende Stichting Kunstwerkt. Bij openingen van exposities, maar ook bij lezingen en andere happenings hebben kunstenaars met elkaar en met andere geïnteresseerden veelvuldig contact. En dat is belangrijk. Daar komen gezamenlijke ideeën en plannen uit voort. In Vlaardingen hadden we vanaf 1965 zo’n twintig jaar VL65, kortweg ‘VL’, indertijd een brandpunt van artistieke, maar ook maatschappelijke en politieke activiteit. Nu ontbreekt naar mijn idee zo’n gemeenschappelijk ‘centraal punt’. Cafés als Stam en De Waal worden wellicht wat meer dan andere door de bedoelde groep bezocht, maar die bieden niet alle gewenste faciliteiten. KADE40, waar we nu zijn, evenmin, althans in de huidige opzet, maar daar is mogelijk gemakkelijk en zonder veel kosten genoeg aan te doen. Is dat ’n schone taak voor Mareado of althans voor wie daarbij aangesloten zijn? Om te komen tot een plek die qua sfeer en faciliteiten hout snijdt zou er mijns inziens het beste kunnen worden gestreefd naar een organisatie, waarin andere al bestaande clubs deelnemen of zelfs opgaan. De huidige versnippering is fnuikend. Kronoz lijkt bijvoorbeeld uitstekend bij zo’n club te passen. Hetzelfde geldt voor Filmtheater Het Zeepaard, De Windwijzer. En Kade40. Misschien ook voor de Volksuniversiteit. Er was ooit ’n plan om aan het Buizengat een cultureel centrum te bouwen, met daarin het theater, de bibliotheek, ’n expositieruimte en het museum. Zullen we onder het motto “Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald” zo ongeveer alles dat we nu hebben maar afbreken en ergens anders – bijvoorbeeld op het terrein rond NS-station Vlaardingen-Centrum? – iets nieuws beginnen? De anarchist Bakoenin zei lang geleden al “Afbreken is ook opbouwen!”. En Lenin, schiet me net te binnen, had het over “Eén stap terug, twee stappen voorwaarts”, óók ’n goed idee in dit verband, als u begrijpt wat ik bedoel…
Artotheek Wie soms in Kade40 komt heeft vast gezien dat er nog een Vlaardingse Artopomonalezing 2014
•
4
5
•
cu l tuu r i n v l a a r d i n g e n e n o m s t r e k e n
theek is. Maar ‘de bevolking’ zal er naar mijn inschatting nauwelijks weet van hebben. Een anekdote hierover: Het zal in de jaren 90 geweest zijn dat er In Schiedam een wethouder regeerde, die het plan opperde om de artotheek daar af te schaffen. In Maassluis liep de kunstuitleen evenmin lekker. En in Vlaardingen was ook toen het devies om te bezuinigen. Naar verluidt was er in geen geval nog geld om kunstaankopen te doen voor – wat heette – Kunstuitleen Hollandia. Op ’n laag pitje doorgaan was wat er nog inzat, zo werd gevreesd. Mijn galerie KUNST+ had sinds het begin van de jaren 80 een Kunstuitleen, die na het vertrek uit Rotterdam in 1992 aan de Arij Koplaan met meer dan 2000 kunstwerken doorfunctioneerde. Er was een vaste groep leners, die dat vrijwel allen deden op basis van een spaarsysteem dat op den duur leidde tot aankoop van wat men had geleend of van ander werk. Het lenen was goedkoper dan bij andere kunstuitlenen, doordat het grootste bedrag dat maandelijks werd betaald aan het eigen spaarbedrag bijdroeg. Voor mij reden om contact met de Vlaardingse wethouder op te nemen. Ik stelde voor te onderzoeken of een fusie van de gemeentelijke kunstuitleen en die van KUNST+ wellicht ’n goed idee was. Ik suggereerde ook contact op te nemen met Schiedam en Maassluis om die mogelijk bij de fusie te betrekken. Als vestigingsplaats kon ik me ’n plek voorstellen langs de A4, bijvoorbeeld op het Benelux Workpark, gemakkelijk te bereiken uit Schiedam en Vlaardingen én vanuit Maassluis. Bovendien zouden we ons kunnen richten op plaatsen aan de overkant, zoals Hoogvliet en Spijkenisse. Al met al lijkt me nog steeds dat het een plan was dat kansen op succes inhield. Maar de directeur van de Vrije Academie zag problemen, omdat de Artotheekkunst ook voor educatieve doeleinden moest kunnen worden gebruikt, terwijl de directeur van het Visserijmuseum vond dat sommige in het bezit van de Kunstuitleen zijnde werken in de collectie van zijn museum thuis hoorden. Voor al die ‘problemen’ kwam ik met een oplossing. Maar plotseling kwam er een brief van de wethouder. Hij deelde mee het overleg te beëindigen. Veel later zag ik kans aan hem ’n antwoord te ontfutselen op de vraag waarom hij van de ingeslagen weg een ‘dead end’ had gemaakt. Hij verklaarde dat ik te snel ging en te veel wilde… En daarmee basta. [’n Gemiste kans!]
Beeldenroute
•
Pop-Up galerie Één pop-up-galerie is leuk, maar tegelijk 10 of 20 pop-up-galeries zijn opvallend, trekken meer publiek, ook van buiten Vlaardingen, dus zijn leuker! DROOM: ’n Zee aan pop-up-galeries in samenwerking met makelaars en winkeliers. [Kans]
Ter vergelijking: De toestand in Schiedam Kunstwerkt De stichting Kunstwerkt in Schiedam is actief in Pand Paulus. Zolang als dat duurt. Want de stichtng wordt bedreigd door de recente mededeling van de gemeente Schiedam, dat de jaarlijkse bijdrage in de huur van Pand Paulus à raison van € 22.000 per januari 2015 ophoudt. Dat zou de doodsteek voor Kunstwerkt betekenen, althans v.w.b. de exposities in Pand Paulus. Maar ook de elders genoemde, belangrijke contacten van kunstenaars onderling én met het publiek zijn dan niet meer mogelijk of beduidend moeizamer.
KetelFactory De Ketelfactory in Schiedam, gedreven door de Vlaardingse glaskunstenaar Winnie Teschmacher, wordt financieel mogelijk gemaakt door distilleerderij Nolet. Die stelt het pand ter beschikking én een niet kinderachtig budget. De exposities worden begeleid door publicaties en een ‘distillatie’, een als ‘verdieping’ bedoelde sessie. De exposities zijn merendeels van kunstenaars uit heel Nederland en zelden of nooit uit Schiedam. De contactfunctie die Kunstwerkt vervult kan dus niet door de Ketelfactory worden ingevuld.
Stedelijk Museum Schiedam Het museum voor moderne kunst voor Vlaardingen bevindt zich op de Hoogstraat in Schiedam. Ik neem aan dat iedereen hier het museum kent en van de kwaliteit overtuigd is. De vereniging van vrienden van het museum verliest de laatste jaren wat leden. Pogingen om de club te reanimeren willen nog niet erg lukken.
Indertijd was ’n idee om een beeldenroute te maken van het station naar het filiaal van Boymans in de Westwijk. Goed om Vlaardingers voor de beelden te interesseren en hen richting het Boymans-filiaal te leiden. Hetzelfde geldt voor mensen van buiten Vlaardingen. Dat Boymans-filiaal is er niet meer. Toch pomonalezing 2014
valt nog aan zoiets te denken. Bijvoorbeeld naar enige in de Broekpolder te plaatsen beelden. Of langs bestaande beelden, aan te vullen met per jaar andere beelden. We zouden kunnen beginnen met een serie beelden die samen een te belopen of te befietsen route gaan vormen, zoals bijvoorbeeld op het thema ‘natuur’ [uitmondend in de Broekpolder] [of bijv. van de Zuidbuurt via het centrum naar de Broekpolder]. [Kans]
6
7
•
cu l tuu r i n v l a a r d i n g e n e n o m s t r e k e n
Film / theater / muziek
Architectuur / openbare ruimte
Kronoz
Aangename sfeer
’n Uitstekend initiatief, regelmatig filmvoorstellingen, lezingen, discussies. Jammer vind ik dat de club al sinds haar oprichting ’n aantal jaren geleden van hot naar her zwalkt. De bijeenkomsten worden dan hier, dan daar gehouden. En die locaties zijn niet altijd even geschikt. Om ’t maar aardig te zeggen. Vaak ongezellig, soms koud… Één goede vaste ruimte lijkt beter, maar waar..?
In het kleine plaatsje LaJolla in Californië was, toen ik daar zo’n 30 jaar geleden rondreed door de gemeente daar, aan neringdoenden [winkeliers] opgelegd dat er geen reclames, neon, vlaggen, banieren, o.i.d. aan, op of vóór hun panden mochten worden bevestigd. Alle reclame bevond zich in de etalages. Alle panden in dé winkelstraat waren wit gepleisterd en in combinatie met de genoemde regel leverde dat een visueel heel aangename sfeer op. [Kans]
Filmtheater Het Zeepaard
Visuele ver vuiling
Gelukkig na enige jaren stilstand weer gestart, in de nieuwe JT bioscoop op het Veerplein. ’n Uitstekende locatie, prima geaccommodeerd, maar niet de sfeer die je voor een Filmhuis zou willen.
Stadsgehoorzaal Prima dat hoe langer hoe meer aansluiting wordt gezocht bij groepen in de samenleving. Neem bijvoorbeeld de op [grote én kleine] ondernemers gerichte activiteiten onder de noemer FLEXWERKEN. Maar als het om de programma’s gaat zijn die heel vaak ‘mainstream’. Ongeveer hetzelfde als in Schiedam, Spijkenisse, Capelle aan den IJssel en ga zo maar door. Zou ’t te verkiezen zijn dat een of meer van de genoemde theaters dicht gaan en het geld dan voor andere cultuurzaken besteed kan worden? [Kans]
Wijnconcerten ’n Particulier initiatief, van Fons Hosman. Er komen regelmatig musici van wereldfaam. Maar hoe lang nog? Hosman wordt ook elk jaar een jaar ouder. Slim lijkt om na te denken over continuering, ook als Hosman ’t niet meer doet. Zo zouden de Wijnconcerten mogelijk voor Vlaardingen kunnen worden behouden. Dat zou bovendien kans geven aan een wat eigentijdser repertoire. We kunnen ons echter wel bedenken dat de concerten klassieke muziek aan de Westvest in Schiedam vaak vergelijkbare musici en programma brengen. In Vlaardingen dan maar verder met ’n jaarlijks concert Nieuwe Muziek in de Oude Haven? [Kans] Luister en kijk zo dadelijk naar de nieuwe muziek die ik bedoel.
pomonalezing 2014
•
8
Vergelijk dat eens met de visuele vervuiling op veel plaatsen in ónze stad. Wie voor het stoplicht staat bij De Visbank en bewust om zich heen kijkt weet niet wat hij ziet. De Visbank is tussen alle rimram aan vormen en kleuren nauwelijks te ontwaren. Dergelijke situaties doen zich in de stad alom voor. Hoe gaat de gemeente Vlaardingen om met beelden in de openbare ruimte? Op de Lepelaarsingel, bijvoorbeeld, is op een rotonde een beeld van Leen Droppert geplaatst. Eromheen worden regelmatig reclamebanieren geplaatst. Bij de afrit van de A20 staat op de Holysingel ook een beeld van Leen Droppert en daarvoor geldt hetzelfde: de ruimte die alle beelden nodig hebben wordt verziekt door ’n nutteloze gemeentelijke lichtkrant, lichtreclames aan de aanpalende lantarenpalen, ook hier banieren. Visuele vervuiling, in de vorm van reclameborden aan lantarenpalen in de buurt, banieren die verhullend ‘city dressing’ werden genoemd. ’t Is tijd voor “City UNdressing”! [Kans] ’n Ander voorbeeld van hoe ’t naar mijn idee niet moet, wordt gevormd door de ontsierende reclamebordjes op vele rotondes in de stad. Het gaat om bedrijven die het [groen]onderhoud van die rotondes sponsoren, heb ik me laten vertellen. Op de totale kosten, die dat onderhoud betekent in relatie tot de kosten van het onderhoud van het groen in héél Vlaardingen praten we nergens over, maar de visuele verontreiniging is triest makend.
‘Vrije’ kavels Op het voormalige terrein van De Hollandiaan, naast Triade in Holy, werden ooit zgn. ‘vrije kavels’ ter beschikking gesteld. Daarop zouden huizen naar eigen ontwerp van de eigenaren kunnen worden gebouwd. De regels waaraan de ontwerpen moesten voldoen waren echter zó rigide dat er van een ‘eigen ontwerp’ geen sprake kon zijn. Zonder twijfel ’n reden voor geïnteresseerden om af te haken.
9
•
cu l tuu r i n v l a a r d i n g e n e n o m s t r e k e n
Huisnummer ’n Ander akkefietje met ‘de gemeente’. Ik las medio jaren 60 het boek Bouwmeesters van morgen van J.J. Beljon, toen directeur van de Koninklijke Academie voor Beelden Kunsten in Den Haag. Hij ageerde tegen de eenvormigheid van de hedendaagse wijken en architectuur en vond dat bewoners toegestaan moest worden ’n eigen, persoonlijke identiteit aan het exterieur van hun huizen te geven, ook als dat bijvoorbeeld een flat op de 10e verdieping was. Toen wij levensgroot ons huisnummer 70 op de garagedeuren in Holy lieten schilderen kwam het overheidsapparaat hier ter stede in het geweer. De directeur Gemeentewerken, de Welstandscommissie, B&W, werden in stelling gebracht en tot slot, na máánden gesteggel, besloot de gemeenteraad na een discussie van drie kwartier unaniem dat de cijfers mochten blijven. Op ons huidige huis, eveneens in Holy, prijkt een transparante plexi kast met daarin de in neon uitgevoerde letters ZWO, plat Duits voor twee, alweer het huisnummer. Het heeft ook in dit geval even geduurd eer de gemeente hiervoor toestemming gaf. In eerste instantie verklaarde men tégen lichtreclames in woonwijken te zijn. Ik gaf vervolgens aan dat het geen reclame betrof, maar een lichtobject, ontworpen door de kunstenaar Lucio Matschinsky. Was er gevraagd wie dat was, dan zou ik in eerste instantie hebben gezegd dat Matschinsky liever niet zelf naar buiten trad, maar enig doorvragen zou me er noodgedwongen toe hebben gebracht om te verklaren dat Matschinsky een pseudoniem was van mezelf. De toestemming kwam er en het enige dat er nog aan ontbreekt, is dat het object wordt opgenomen in de lokale beeldenroute. Al met al twee voorbeelden waaruit blijkt hoe de overheid probeert haar culturele en in dit geval visuele maatstaven op te dringen, in schril contrast met de esthetische janboel die men er zelf her en der in het dorp van maakt.
Palmenplan Geïnspireerd door glazen paviljoens met planten in het Parc André Citroën in Parijs nam ik zeven jaar geleden het initiatief om te komen tot enige van dergelijke paviljoens aan de Maasboulevard met daarin palmen, die ’s zomers naar buiten konden worden gereden. De Vlaardingse architect Wijnand Houdijk ontwierp het paviljoen, als onderdeel van een totaal plan met banken en een brede luie trap naar de rivier toe. Het ‘Palmenplan’, gepresenteerd aan B&W, ontmoette enthousiasme en, naar de verantwoordelijke wethouder me al enige keren verzekerde, wordt eraan gewerkt het onder te brengen in een totaal plan voor de aanpak van de Rivierzone. Met veel problemen is het zó, dat die het na verloop van tijd niet meer zijn. Als de gemeente met de palmen maar lang genoeg wacht zullen die als gevolg van de almaar voortschrijdende opwarming pomonalezing 2014
•
10
van de aarde spontaan langs het water ontspruiten en hoeft de gemeente er niet meer over na te denken.
Zuidbuurt U weet misschien iets van de ontwikkeling van het landschap van MiddenDelfland van ’n voornamelijk agrarisch gebied tot ’n gebied met grote nadruk op natuur en recreatie. In dat kader vervreemdde het Recreatieschap Midden-Delfland enige tientallen jaren geleden o.m. aan de Zuidbuurt gelegen boerderijen voor uiterst aangename bedragen aan ‘niet-boeren’. Een van de voorwaarden was dat de nieuwe eigenaren in het kader van de nieuwe, recreatieve bestemming van het gebied iets zouden gaan betekenen. Sommigen deden dat ook. We herinneren ons nog de onder de titel ‘Garden of Delight’ gehouden beeldententoonstellingen en de voorstellingen van ‘theater onder de hooimijt’, beide bij Winnie Teschmacher cs. Ook De Wijnboerderij valt onder de voor recreanten interessante activiteiten. In veel gevallen is er echter weinig tot niets terecht gekomen van de bij de verkoop gestelde voorwaarden. En ’t heeft er veel van weg dat er evenmin toezicht is in combinatie met het bijbehorende ‘handhaven’ van wat werd afgesproken. Dezer weken zag ik in een advertentie, dat het Recreatieschap wéér op zoek is naar ondernemers die invulling geven aan het gebied. Daarover de volgende anekdote. Indertijd werd de tegenover de Free Golf liggende boerderij gebruikt door het Recreatieschap. Het ministerie van Landbouw ontving er soms gasten. Maar de bedoeling was om de boerderij af te stoten, oftewel te verkopen. Ik had daarover veelvuldig contact met het recreatieschap en bezocht de boerderij enkele malen. Het aan hen voorgelegde plan was om op de boerderij te wonen, maar er ook galerie KUNST+ met exposities en de Kunst+uitleen te vestigen. Verder maakte een informatiepunt m.b.t. de flora en fauna van Midden-Delfland deel uit van de plannen. Overwogen werd bovendien er de mogelijkheid te creëren er een ruimte te huren, met de bijbehorende catering vanzelfsprekend. Dat zou betekenen dat o.m. het ministerie nog altijd de mogelijkheid had er binnen- en buitenlandse bezoekers te ontvangen en van Midden-Delfland te laten genieten. Aan de Vlaardingse wethouder die qualitate qua in het bestuur van het recreatieschap zat vroeg ik om voor mijn plannen te pleiten als de zaak aan de orde kwam. Hij deelde me na de betreffende vergadering mee, dat in de boerderij een instelling voor gehandicapten gevestigd zou worden. “Jammer”, zo zei hij, “maar ja, die moeten ook ergens ’n plek vinden”. Plotseling bleek later en zonder dat er nog enig contact met mij geweest was dat er De Buitenplaats in gevestigd was. ’n Uitbreiding van het culturele aanbod aan de Zuidbuurt en daarmee een versterking voor de andere actieven op dit gebied was daarmee verkeken. [’n Gemiste kans!] 11
•
cu l tuu r i n v l a a r d i n g e n e n o m s t r e k e n
Kansen ’t Volgende verhaal gaat als volgt. Lang geleden, in de jaren 80 van de vorige eeuw, nam toenmalig Vlaardings keramist/pottenbakker Dick Blaquière het initiatief om het Keramisch Werkcentrum, dat weg moest uit Heusden, naar Vlaardingen te halen. Dat zou ’n prachtige kans geweest zijn om een instituut met nationale en zelfs internationale uitstraling naar Vlaardingen te halen. Mét de bijbehorende economische effecten. Er werd door de gemeente niet of te laat gereageerd. Intussen is er al lang een prachtig, nieuw Europees Keramisch Werkcentrum in Den Bosch, waar wel positief werd gereageerd. Dat was het verhaal, dat zoals zoveel verhalen ’n eigen leven ging leiden. En reden tot opwinding was, natuurlijk. Maar… hoe zat ’t nou écht. Dick Blaquière gebeld en naar zijn zeggen was er bij hem of in Vlaardingen nooit sprake van een idee over het Keramisch Werkcentrum. Wég verhaal, wég verontwaardiging over het ontbreken van daadkracht bij de gemeente. ’t Ging hier dus om ’n kans die ’t niet was, maar intussen wel voor opwinding en impliciete verwijten zorgde. [geen kans!] U hoorde al enige keren kansen noemen. En zo zijn er vast meer. De verkeken kansen werden slechts genoemd ter illustratie van hoe ’t niet moet. Zoals eerder gezegd gaat het erom kansen te durven aanvatten, dat snel te doen en verder te kijken dan de Vlaardingse neus lang is. Wat er te verwachten is van de Vlaardingse Cultuurstichting en de Vlaardingse Raad voor Cultuur is mij ’n raadsel. Voorlopig lijken het papieren tijgers. Clubs waarvan het motto vaak is ‘Niet poetsen, maar lullen’. Ik probeerde u in het voorgaande af en toe te inspireren tot het grijpen van een kans. Als het om financiering van plannen ter realisering gaat lijkt me goed om serieus de mogelijkheden van het onlangs opgerichte Vlaardingse Ondernemersfonds te onderzoeken. En snel, voor dat potje ook leeg is… Dank voor uw aandacht!
Colofon Tekst Jos G P Noordhuizen, Vlaardingen Ontwerp Studio Bauman bno, Vlaardingen Druk Schultenprint, Zoetermeer Uitgave Stichting Maread0 www.mareado.nl Met dank aan Fonds Schiedam Vlaardingen e.o. Gemeente Vlaardingen © 2014
De nieuwe muziek die ik bedoel: Ralph van Raat - Rzewski - Cotton Mill Blues
pomonalezing 2014
•
12
Een uitgave van Stichting Mareado www.mareado.nl
Met dank aan: Fonds Schiedam Vlaardingen e.o. Gemeente Vlaardingen
