E H & I januari 2014 75 De blauwe spiegel is op maat gemaakt, de neonletters erboven schreef Olsthoorn zelf. De bijzettafel en fauteuil zijn ontwerpen van Eileen Gray (Classicon), plaid van konijnenbont op de bank en koeienhuid op de vloer van Contemporary Showroom. Kleding Margreeth: vest van Konceptkramer, broeken schoenen van Rick Owens, armband van Yohan Serfati. Rechterpagina Prominent in de voormamer is de Lotabank van Eileen Gray die Olsthoorns man Lex Breet meebracht toen het paar ging samenwonen (Classicon).
I nter i eu r / NO.2
Bij Margreeth Olsthoorn ‘Style is primarily a matter of instinct’, staat op de luifel van Margreeth Olsthoorns winkel. Een statement dat ook voor haar huis geldt. Omringd door spiegels en kunst vertelt de Rotterdamse modekoningin over het geheim van haar succes. Productie Rob Jansen / Fotografie Kasia Gatkowska / Tekst Johanna Hoogendam
I nter i eu r / NO.2
E H & I januari 2014 77 Het jasje van Erik Bosman met duizend parelmoeren knopen kocht Olsthoorn op een kostuumveiling van het Ro Theater. Broche van Salvador Dalí in de vorm van een mond met rode strasstenen en diamanten. De tijgerkop, ook van Dalí, is een erfstuk. De antieke zilveren handklem kocht Olsthoorn in Barcelona. ‘Lex bleek er net zo één te hebben, in het zwart. Bijzonder hè?’ De haarband met pijp kocht Olsthoorn in Kopenhagen.
Het huis heeft een klassieke kamers en suiteindeling met deze tussenkamer zonder ramen. Voor de piano staat een Tolomeo-lamp, ontworpen door Michele De Lucchi en Giancarlo Fassina voor Artemide, met ernaast een tekening van Miktor & Molf. Aan de muur hangt werk van onder andere Silvia B., van haar zijn ook de handschoenen en de arm op de piano. Op de grond een tekening van Olsthoorn zelf en een foto uit de serie Exactitudes.
78
I nter i eu r / NO.2
januari 2014 E H & I De zegelketting van Maison Martin Margiela komt uit de winkel van Margreeth Olsthoorn, vintage slangarmband uit New York. Het horloge zonder klok is een erfstuk, de ringen zijn van Voodoo Jewels.
De vintage tafel en banken komen uit de eerste winkel van Margreeth Olsthoorn. Op tafel staan twee vazen van Ettore Sottsass: ‘Zelf had ik die fallus. Lex bracht de ronde vaas mee, in precies dezelfde nude-tint.’ Aan de muur reusachtige portrettekeningen van Olsthoorns dochters Lev en Jip, gemaakt door Anouk Griffioen.
W
Fashion Facts
volgens Margreeth Olsthoorn
• ‘Mode is net als parfum: wat bij de een helemaal klopt, kan bij de ander afschuwelijk zijn.’ • ‘Het verschil tussen stijl en mode is kwaliteit.’ • ‘Wat ‘in’ is, doet er niet toe. Trends zijn de armoedige kant van mode.’ • ‘Elegantie heeft niets te maken met opvallen, wel met herinnerd worden.’ • ‘Combineer iets nieuws altijd met iets ouds.’ • ‘Mode is net als architectuur een kwestie van proportie.’ • ‘Haal items die je zelden draagt uit de kast. Die vormen alleen maar ruis.’
ist je dat Wilfried de Jong in elke aflevering van Zomergasten kleding van ons aanhad?’ glimlacht Margreeth Olsthoorn. Ze laat een knipsel zien waarop de slanke televisiemaker te zien is in strakgesneden wit pak – uit haar winkel. Olsthoorn bladert door de map met knipsels die ze de afgelopen twintig jaar over haar vermaarde modewinkel verzamelde. (‘Als je er eenmaal aan begint, ga je ermee door.’) Om stil te houden bij een vergeelde krantenfoto uit 1993. ‘In dat jaar begonnen mijn toenmalige partner en ik met vintage meubels. Al snel ging ik ook bijzondere kledingstukken verkopen: een tas van slangenleer, een tweedehands bontjas. Ik hing een zijden onderjurk over een oud stoeltje, zette er een paar stoere laarzen bij – dat was nieuw in die periode. Ik ontdekte een paar onbekende labels die ik aan ons winkelconcept toevoegde. In 2005 ging ik zelfstandig verder in de Witte de Withstraat. Ik had steeds meer kleding van avant-gardistische merken. Comme des Garçons, Rick Owens en Ann Demeulemeester vroegen mij zelf of ze in mijn winkel mochten hangen. Sinds een jaar zit ik op de kop van de Witte de Withstraat, in de Schilderstraat.’ Margreeth Olsthoorn, lang, slank, met zwart sluik haar, is een bekende Rotterdamse. Deze eigenaar van een van de opmerkelijkste modewinkels in de Maasstad organiseert geregeld evenementen waar de beau monde op afkomt – het kunstzinnige deel ervan althans. En toch, hoe succesvol ook, een planner noemt Olsthoorn zichzelf niet. ‘Het is meer dat ik uit mezelf steeds een tandje verder wil.’ Naast balletdansen en kunstschaatsen hield ze er als kind van haar eigen kleren te maken. ‘Zo ben ik op de kunstacademie terechtgekomen, richting modevormgeving. Daarna merkte ik dat ik liever een platform bood aan andere merken dan dat ik me op een eigen collectie richtte. »
Opvallend is het gebrek aan gordijnen. ‘Licht is ontzettend belangrijk voor me’
I nter i eu r / NO.2
E H & I januari 2014 81
De winkel werd mijn label. En het gaat me nog steeds om het concept, niet om de kleding alleen.’
Tailormade
‘Ik houd van een zekere mate van kaalheid. Juist dat rauwe geeft mij een luxe gevoel’
Er komt een ouder echtpaar binnen, Olsthoorn loopt even weg om hen te helpen. Ze zijn geïnteresseerd in een wollen jas van Francisco van Benthum, voelen aan de stof, kijken vervolgens bedenkelijk naar de prijs. Onverrichter zake, maar in een uitgelaten stemming, vertrekken ze weer. ‘Ik houd ervan als kleding tailormade is, verklaart Olsthoorn. ‘Het was mijn vader die mij naar kleren leerde kijken. Hij had een tuinderij in Maasdijk, maar reed in een klassieke Triumph en hield van architectuur en mode. Mijn moeder kon hem niet goed adviseren als hij kleren ging kopen. Dus nam hij mij mee.’ Ze pakt een donkerblauwe jas van Van Benthum uit het rek en slaat het voorpand open. ‘Kijk die zijden voering met paspelzakken eens. Voel hoe zacht die schouders aanvoelen als ze gevuld zijn met paardenhaar. Het zijn de details die deze stukken zo bijzonder maken. Mijn vader zou deze collectie mooi vinden. Dat is het soort kleding dat ik hier verkoop.’ We wandelen door de Witte de Withstraat naar Olsthoorns huis – maar niet voordat ze in het voorbijgaan zorgzaam een vergeten paskamerdeur sluit. Vijf minuten later staan we in een vrij lege woonkamer. Centraal staat een zwarte bank van Eileen Gray – eigendom van haar levenspartner Lex Breet, dj en voormalig eigenaar van West Pacific en Club 11 in Amsterdam. Hij en Olsthoorn wonen samen in haar herenhuis tegenover Museum Boijmans Van Beuningen met zijn kinderen Pop (10), Orson (5) en Otis (4) en haar dochters Jip (17) en Lev (9). De laatsten komen net thuis uit school, ze rennen naar hun kamers in het souterrain na een korte stop bij de koelkast. ‘Willen jullie thee?’ roept Olsthoorn ze na. »
Het werkblad in de keuken, geïnspireerd op het werk van Joep van Lieshout, maakte Olsthoorn zelf. Linkerpagina In de gang tekenden de kinderen details uit het huis op het glas van de deur. Op de vloer ligt marmer.
82
I nter i eu r / NO.2
januari 2014 E H & I
‘Alles in mijn leven heb ik op gevoel gedaan’
Vier jaar geleden liet Olsthoorn de ramen aan de voor- en achterkant van het huis groter maken. ‘Licht is voor mij ontzettend belangrijk. Dat er geen gordijnen hangen vind ik niet erg: wat de overburen van ons vinden, houdt me niet bezig. Hoogstens zet ik ’s avonds aan de straatkant lege schildersdoeken op ooghoogte. Maar echt passen doen die niet.’ Ruimte is een tweede vereiste voor Olsthoorn, ‘en een zekere mate van kaalheid: juist dat rauwe geeft mij een luxe gevoel.’ Voordat ze het huis kocht, had er een it-bedrijfje in gezeten. ‘Ik heb vooral veel moeten strippen: verlaagde plafonds, laminaatvloeren, sierpleister op de muren. De kasten heb ik zo veel mogelijk laten inbouwen, want ik houd niet van losse dressoirs. Alles wat naar burgerlijkheid neigt, benauwt me.’
Op gevoel
de slaapkamers en kastenwanden In het souterrain zijn betimmerd met chipwood (platen van geperste houtvezels). Jongste dochter Lev staat op een kleed van Contemporary Showroom. Rechterpagina In de slaapkamer staat het eindexamenwerk van de Rotterdamse Faranu tegen de muur. Ervoor een Bibendumfauteuil van Eileen Gray (Classicon), broek en laarzen van Maison Martin Margiela uit de winkel van Margreeth Olsthoorn.
Olsthoorn vertelt over haar jeugd in Maasdijk, waar ze zich als jong meisje verbaasde over de woonkamers van andere mensen. ‘Klein, met een bankstel en prominent de tv. Elke dag televisiekijken en dan ook nog soaps: onbegrijpelijk dat mensen zich volzuigen met beelden uit het leven van anderen. Ik was een creatief, romantisch meisje – met twee oudere broers was ik mijn vaders oogappel. Maar ik wilde ook tough zijn. Ik had een enorme honger om weg te gaan. Op mijn zeventiende ben ik naar Tel Aviv vertrokken. Eerst als au pair – dat was geen succes – later heb ik er in de horeca gewerkt.’ Het was haar moeder die haar overhaalde terug naar Nederland te komen om de havo af te maken: ‘Dat heb ik in Den Haag gedaan, want ik wilde niet terug naar mijn ouderlijk huis. Alles in mijn leven heb ik op mijn gevoel gedaan, maar wel altijd met een bepaalde overtuiging. Gewoon gaan, daar houd ik erg van. Met je kop erbij natuurlijk, dat wel.’ Margreeth Olsthoorn, Schilderstraat 5, Rotterdam, www.margreetholsthoorn.nl
