20 blz. boordevol spanning, sport, erotiek, cultuur ....
Atlasgazet uitgave gerealiseerd door enkele avontuurlijke sportmannen uit Geel en verre omstreken
Eenentwintig afgetrainde en onverschrokken mannen gingen de uitdaging aan om de onbekende, ruwe maar prachtige natuurstreek van de Hoge Atlas in Marokko te doorkruisen met de moutainbike. Hun wedervaren kan je op de volgende pagina’s lezen. Tevens zal het voor de deelnemers het ideale geheugensteuntje vormen als later de (achter)(klein)kinderen zullen vragen: “Vader, grootvader, opa, bompa, Boâ... hoe was dat weer in Marokko?” En dat je dan kan zeggen: “Hult da boekske nog is?!!! “
11/10/2013
Dag 1
Eindelijk! We zijn weg
Bonjour Monsieur Bassou Na een perfecte vlucht van Brussel naar Marrakech volgde de kennismaking met het team van Bassou en zijn 7 medewerkers: Mohammed (Touareg en MTB begeleider die ons later nog meermaals zou verrassen; was als bewoner van filmstad Ouarzazate o.a. in films als Gladiator, Babel, Time to Love, Cleopatra en Asterix en Obelix te zien),
Nadat we met een ploeg van uiteindelijk 21 deelnemers 20 maanden hadden gespaard startte onze Atlas 2013 reis eigenlijk met het laden van een deel van de fietsen en bagage de dag voordien. Benny Cars, dochteronderneming van J&J Cars, was de avond van 10 oktober de eerste pakketten komen laden in de Asterstraat in Geel en het was niemand minder dan Benny himself die in de bus was blijven slapen om zeker niets aan het toeval over te laten. Bijna stipt vertrek om 3u. aan de parking van de Carrefour-Alma en het nog apart opladen van de 3 Atlassers Maarten, Koen en Ben aan het rond punt in Wommelgem. Lahcen (chauffeur en eigenaar van de jeep), Mehdi (neef Bassou en nog student Engels in Meknes), Atmane (chauffeur en eigenaar van de camionette met Holland hup T-shirt die hij na winst van de Rode Duivels die dag al snel achterwege zou gelaten), Ali (stevige chauffeur en stille kracht gezien amper Frans sprak), Ali (muzikant zanger en vooral chef kok), Abdou (assistent kok). Beide koks bleken sinds 23 jaar samen te werken en naast deze occasionele job deden ze zoals de rest en zoals onze Kempense keuterboeren destijds thuis samen met vrouw en kinderen aan landbouw en veeteelt. Die dag beschikten we voor de transfer naar Agouti over een busje en 4x4 Toyota voor het personenvervoer, evenals een camionette en jeep voor de koffers en voor het team van Bassou. Een groot deel van de koffers diende netjes boven op het dak geladen om alles vervoerd te krij-
gen. Gene Jupiler, wel Special Flag Belangrijkste taak die dag en misschien wel van de ganse reis: in de Carrefour op de weg naar Ourika het
Bassou laat ons kennismaken met de moutain
inladen van 30 flessen wijn, 10 kratten bier merk Flag, een flesje whisky en jawel, zelfs wat kratten cola. Alles samen voor de ronde som van € 675 . Bassou betaalt 6.000 dirham cash en het saldo moet met de visa kaart want meer heeft Bassou blijkbaar niet zo maar bij zich. Onderweg wordt s’middags kip met sla en fritten gegeten in het stadje Demneta. We zitten op de eerste verdieping met zicht op alle straatactiviteiten. De lokale bank wordt overrompeld voor het wisselen van euro’s naar dirhams en nadien verloopt het traject via prachtige Hoge Atlas dorpen Abashra en Tirzha naar Abouti waar we in Gite Flilou logeren. Onderweg moeten we wel even uitstappen omdat het busje met ieder erin niet omhoog raakt gezien de steile helling. Hier laat Bassou ons de eerste prachtige vergezichten van de Atlas aanschouwen. Een hagedissoort van een 15 cm lengte schiet ergens onder de rotsen. Na de allereerste muntthee met zandkoekjes geserveerd op het dakterras van de gite worden de fietsen in mekaar gestoken en de kartonnen dozen netjes bij mekaar geplooid. Bij dit laatste krijgen er een paar net geen hartaandoening maar later zou blijken dat dit de enige mogelijk-
Het gepuzzel kan beginnen.
heid was om alles getransporteerd te krijgen. Na een douche en diner met tomatensoep, lams en banaan volgt op ons uitdrukkelijk verzoek de uiteenzetting door Bassou van het volledige parkoers voor de volgende dagen. Later zou blijken dat één dag voorop plannen meer dan voldoende is want ….. Inch Allah. Waarom zich zorgen maken over dingen die te ver af zijn en die je toch niet in hand hebt? “Inch Allah” zou nog dikwijls van pas komen. Nog een biertje en het bed in, of beter de matras op, want het was een zeer korte nacht
Locatie: vertrek vanuit Geel over
Marrakech naar startpunt
Agouti
Dagtrip: 320 km met busje Auteurs: Karel Nevelsteen &
Ivo Fransen
outainbike omgeving van de komende dagen
Verse Marokkaanse Muntthee Ingredienten: Een Marokkaanse theepot (Berrad) - een flinke eetlepel groene thee (gunpowder) - bosje verse munt (Nanaa) 5 eetlepels suiker kokend water
Bereiding: Spoel de theepot om met een scheut kokend water. Doe er 1 volle eetlepel groene thee in. Giet daar een scheut kokend water op, laat rondwalsen in de pot en giet het water weer af. Was de verse munt en prop het bosje munt in de theepot. Schep er vijf eetlepels suiker bij. Giet de theepot vol met kokend water. Zet de pot op het gas en laat de thee langzaam op laag gas trekken. Haal, als de thee omhoog komt, de pot van het gas. Roer de thee goed om en laat even staan. Schenk de thee drie keer in een Marokkaans theeglas en schenk die weer terug in de pot. Schenk een klein beetje thee in een Marokkaans theeglas. Proef of de thee sterk en zoet genoeg is.
12/10/2013
Dag 2
De eerste topervaringen
Vanaf dag één is er verwarring rond het uur en die zal nooit helemaal verdwijnen. Maar goed, eerste fietsdag, eerste keer ons ochtendprogramma doorlopen. Het zal al snel een vertrouwde routine worden: 7.15u (of was het kwart na zes?!): “Mag da licht aôn?” Opstaan en wassen (nu nog met elektriciteit). 8.00u: Eerste ontbijt met de vertrouwde ingrediënten (koffie, thee,
Eigenlijk is dit het echte begin van ons avontuur. De noodzakelijke -en voor sommige rug- en kniebrekende- transitdag kon Ivo’s enthousiasme niet temperen en gisterenavond ging hij dan ook meteen op zoek naar het eerste journalisten-team voor de volgende dag. Afgaande op Bassou’s beschrijving van de eerste dag (plutôt tranquille) geef ik mezelf op als ‘stoempende’ reporter. Samen met ‘vliegende’ reporter Koen zullen we een zo volledig mogelijk beeld proberen op te hangen van de komende dag. brood, confituur, honing, choco en kazekes). Koen en ik leren ook ons eerste woordje ‘Geels’: ‘Pooiermelk’ voor alle ‘pimps and hoes’! 9.00u: Drinkenbussen vullen, bandendruk checken, groepsfoto en dan kunnen we eindelijk voor de eerste keer de pedalen testen.
selijk genaamd omdat de mensen hier gelukkig zijn/geluk hebben met zo’n vruchtbare grond. Mohammed –Berber, Touareg, filmster, stiekeme genieter en nog veel meer- is onze gids op de fiets. Het gaat golvend op een neer door de dorpjes waar we vaker dan niet een stormloop veroorzaken. De kinderen komen masDe eerstetop(per) komt eraan saal naar de weg ons begroeten en We fietsen het eerste stuk door de ‘high fiven’ (of is het voor de ‘snoepmooie Vallée des Heureux. Toepasjes’?).
Plots zijn ze daar. Uit het niets duiken ze op.
Even Jimmy’en Na anderhalf uur in de vallei, draaien we de bergpas in. Weg uit de bewoonde wereld. Tijd om hoge toppen te scheren! Van 2.200 meter hoogte tot 2.600 meter op 6 km. 8% op een zware ondergrond. De delegatie Breugelstoempers hebben den départ gepakt en vliegen omhoog. Volgens mannen die het kunnen weten, ligt de hartslag hier in het hooggebergte makkelijk 20 slagen hoger dan bij dezelfde inspanning thuis. En aangezien met mijn huidige conditie mijn hartslag sowieso al hoog ligt, zie ik hier alle kleuren van de regenboog en dank mijn 'helper' Koen om een beetje te wachten en mij te ‘Jim-
my’en’. “Komaan Jimmy!”, “Nog efkes Jimmy”, “Goe gedaan Jimmy!” – met deze drie zinnetjes kan iedereen al vlot mee-jimmy’en. Al is enthousiasme zeker zo belangrijk om echt vloeiend te worden in ‘Jimmy’en’. Wim blijkt een uitstekende en snelle student. Tussen alle kleuren van de regenboog kan ik toch nog genieten van het ruwe landschap. Overwegend bruin met soms fantastische kleurverschillen: paars, groen. Royco-pauze met echte soep Bivak voor lunch ongeveer 2.600m hoog. We merken alweer dat de keuken dik in orde is. Fantastische lunch en zeer welgekomen. Soep. Pasta met sausje en rauwe groentjes. De zon brandt ondertussen genadeloos. GPS geeft 30°-32° aan. Het zweet loopt in de ogen. Zonnecrème wordt bovengehaald. Na de lunch bereiken we al snel de top. Afdalen is relatief, want het gaat nog stevig op en neer. We komen eindelijk terug op de asfaltweg die kuitenbijtend blijft stijgen. Als we terug “off road” gaan horen we al snel getuut achter ons. Een pick-up truck met schapen wil ons passeren op de klim. Niet voor lang echter, in de afdaling vliegen we er al snel terug voorbij. Schapen en ezels Waar het op de hoogvlakte, vooral door de wind, nog behoorlijk fris aanvoelde, wordt het met elke vliegende meter die we afleggen in dalende lijn steeds warmer en warmer. Het is opletten geblazen, het spoor wordt om de haverklap onderbroken door geulen en dikke stenen die ons soms om de oren vliegen. Bochtjes zijn verraderlijk. En al staat er geen verkeersbord voor, het blijft opletten voor de ezeltjes. Het landschap bestaat verder uit bizarre bomen. En volgens Bassou in de volgwagen zit het hier vol interessante fauna: koningsarend, jakhals en gems zijn maar enkele van de dieren die je hier kan aantreffen. Maar buiten bovenvermelde ezels en schapen zien wij niet veel meer.
Zeg nu nog eens dat de oudere generatie niet kan fietsen!!!
Een beetje zoals thuis Na een dolle joyride en een zoektocht naar Hans, zijn we opgelucht iedereen beneden aan te treffen. Nog opgeluchter zijn we even later als we onze bivak betreden en ons kunnen laven aan koud bier! 45 km en voorlopig geen brokken. Jour 1 est fini! Terwijl we aan ons bier lurken en onze windjasjes boven halen tegen de toch wel snijdende wind, zijn Koen en ik getuige van de vlotte manoeuvres van de lokale jeugd. Met een ongelooflijke behendigheid sturen ze hun ezeltjes alle richtingen uit. Er achteraan lopend met een stokje tijdens de moeilijkere stukken, maar zodra het pad vlotter loopt springen ze in één beweging en zonder dat de ezel moet stoppen op de rug van het beest. Daar hangen ze dan wat scheef op en voor je het weet scheuren ze weg. Déja-vu! Net zoals de jongemannen dicht bij mij thuis in Borgerhout en Oud Berchem! Na ons pintje is het tijd om enkele afspraken te maken. Dit gebeurt in de grote eettent die samen met de keukentent al is opgezet door Bassou’s mannen. Alles natuurlijk met een glas thee in de hand. De pintjes hebben de tongen al wat losser gemaakt en de eerste mop is een feit.
Van 1 tot 9 en morgen +1 De sfeer zit al goed als Wim ons zijn ingenieus systeem voorlegt om de tenten te verdelen. Hij speelt daarbij handig in op de sterke kanten van ieder. Dat wil zeggen dat iedereen een nummer krijgt van 1 tot 9. De 9 ‘senioren’ moeten hun nummer gedurende de volgende 8 dagen onthouden (long time memory) terwijl de 9 ‘benjamins’ elke dag een nummertje doorschuiven (short time memory). Uitzonderingen (die hebben het niet zo op cijfers) zijn den Boozie die zijn eigen tent heeft meegenomen en het olijke duo Den Dabber en Peewee. Iedereen is het erover eens: briljant systeem. Wim heeft zich weeral overtroffen. Elke avond moeten we dus per twee onze tentjes opzetten. Als Koen en ik uit de eettent komen (na het vervullen van onze journalistieke taak) heeft Hans G. – mijn tentgenoot voor de nacht- dat al op zich genomen. Erg handig. Wassen, puur natuur Om ons te wassen moeten we naar de bron wandelen (een 100-tal meter verder de berg op). Bassou heeft ons gevraagd te wachten tot de vrouwen van het plaatselijke dorpje/souk vertrokken zijn. De bron blijkt een soort ‘Romeins’ bassin te zijn. Dit inspireert verschillende onder ons tot ‘Romeins’ baden. Lang blijven lig-
gen of zitten is evenwel geen optie, het water is toch behoorlijk koud op 2.300m hoogte. Hier zou ook de eerste ‘censuur van de muur’ noodzakelijk blijken bij de fotoshoots. “Elk nadeel heb z’n voordeel” zei een beroemde Hollandse strateeg ooit en dus gebruiken enkele slimmeriken onder ons het bassin om ons bier in te koelen. Een ezel betuigen We krijgen voor het eten een rondleiding van Bassou door het plaatselijke ‘dorp’ Asm Souk. Blijkt dat het eerder een soort markt is. Veel van de huizen zijn niet permanent bewoond en enkel als de Berbers (die nog vaak een semi-nomadische bestaan leiden) van overal uit de bergen afgezakt komen om goederen te verhandelen komt er leven in de brouwerij. Onderweg zien we een ezel staan die op een ietwat rare manier is ‘vastgemaakt’. Charel beweert met stelligheid dat we hier te maken hebben met een klassiek voorbeeld van het ‘betuigen’ van de ezel. En dan hebben ze hem dus bij zijn pietje (de ezel wel te verstaan). Na een zware discussie en grondig onderzoek door Jan-Louis blijkt het toch de staart en niet het pietje te zijn dat vastgebonden is. Bummer.
Bassou raconte Tijdens alweer een uitstekend diner komen te tongen verder los (verbanden tussen ‘zout van de armen likken’ en ‘vibrators’ passeren de revue). Voor en na het eten verbroederen we verder met onze ‘crew’. Eerst is er Ivo met het item ‘Bassou raconte’. Over fauna en flora deze keer. Dan Jos die Ivo verbetert. En Bassou die een korte schets geeft van ‘le programme de demain’. Daarna horen we verder van Mohammeds rol in de film ‘Gladiator’. En alles mondt uit in een uurtje zingen met de mannen.
terug aan scoutsalmoezenier Leon Heps zaliger.
Terwijl de meesten onder ons het dan tijd vinden om onze slaapzak op te zoeken, is Ivo daar duidelijk nog niet klaar voor. We hebben nog een geanimeerd gesprek voor de ‘deur’ van onze (=Hans G. en Maarten) tent en Koen en ik leren nog een nieuw woord (in alweer een andere taal): schwansgesteuerd! Samen met ‘pooiermelk’ het woord van de dag. Een half uurtje later is het dan toch genoeg geweest. Het is ondertussen ook al behoorlijk koud geworden onMusic maestro der de prachtige sterrenhemel. De crew gebruikt alles wat voor- De koude en de ezels en honden van handen is bij hun berberzangen: het dorp bezorgen me de perfecte een bord en lepels, bidons en een nachtrust. Dat belooft voor morgen… snijplank. Maar er komt muziek uit verdomme. Bassou vertelt ons tussendoor waarover de liedjes gaan. Na de berberklassieker ‘Hawayahawaya’ is het tijd voor een onze repliek. Charel leidt de dans met ‘we Locatie: vertrek vanuit dorp gaan op berenjacht’, gevolgd door Agouti naar Asm Souk een Geelse klassieker. Dagtrip: 45 km en 1.200 hoogte Oh Heer... meters Afsluiten doen we met een scoutsAuteurs: Koen Decrock en klassieker: het avondlied. En jawel, Maarten Derks we gaan daarbij echt op onze knieën zitten en sommigen denken daarbij Special Flag, bijna godendrank
13/10/2013
Dag 3
Verrassende gastvrijheid Zondagmorgen… na een verkwikkende nacht in onze tweepersoonstentjes worden we wakker onder een stralende hemel. Verschillende maten die ’s nachts even uit bed moesten, vertelden ’s morgens voluit over het nachtelijke Marokkaans tafereel : een schitterend schouwspel met duizenden sterren, in ons landje niet te zien ! Na het ontbijt vertrekken we om 9u.15 voor een moeilijke tocht van 66 km. Het was direct klimmen geblazen over 7 km op een mooie asfaltweg. Sterke Bert kwam als eerste boven op een hoogte van 2.600m. We zien in de omgeving de toppen van Aroudane en Tinghague, een eind boven de 3.000 meter. Alhoewel grillig en dor, toch is dit prachtige natuur in al zijn eenvoud… Gedurende een afdaling van meer dan 1.000m over 14 km, genieten we zalig van de mooie beelden, tot we aankomen in het kleine dorpje Zaouiat Aouiat. Na het nodige klim-en daalwerk over zandpaadjes komen we aan een mooi bergriviertje waar Bassou de mountainbikers weer trakteert op de nodige brandstof, “mazout” volgens onze Marokkaanse gids. Na 34 km genieten we van de lekkere maaltijd klaargemaakt door de Marokkaanse vrienden die onze tocht begeleiden per jeep en camionette. Inmiddels is de temperatuur gestegen tot boven de 30 ° !
Locatie: vertrek vanuit Asm Souk naar Cathédrale Dagtrip: 62 km Auteurs: Jan Verellen en Pieter(Ludo) Geeraets
Plat! Plat! Bij een zware beklimming over 13 km over kiezels en keien is Ben het slachtoffer met 2 platte banden. Hij zal na enkele dagen worden gekroond tot koning van de platte ban-
den. Majestueuze cathédrale Op 1.200 m hoogte komen we aan de bekende rotsformatie “La cathédrale”, die zich majestueus aftekent. Bij een stop worden we onverwacht heel vriendelijk onthaald door een 5-tal kinderen uit de verlaten streek in dit bergachtig gebied. Zij zijn zo gastvrij dat zij ons zelfs vergasten op een glaasje thee dat zij snel thuis hebben opgehaald. Het is tekenend voor de Marokkaanse bevolking in de bergen! Tot slot, 2 km verder, steken we de brede rivier over via een houten brug en komen we aan een idyllisch plekje, waar we onze tenten opslaan. Naakt de rivier in Het koude water van de bergrivier doet deugd, en we zijn al helemaal opgefrist als we ’s avonds bij elkaar schuiven in de tent voor de maaltijd. We schrikken even op als de plaatselijke politie met een jeep langs komt en ons verzoekt onze reispassen te overhandigen. Na heel wat schrijfwerk (voor onze 21 Vlamingen) blijkt de controle achter de rug en kunnen we gerust zijn dat ook de politie een oogje in het zeil houdt.
14/10/2013
Dag 4
Rijden, springen, vallen en weer opstaan
Na een avond met lekker eten en bier, wijn, whisky en muziek, Vlaamse “proper” liekes en Marokkanse liefdessongs, vertrekken we om 9u voor een korte rit door de Akharchan kloof. Een rit stroomopwaarts langs de Asif Miloul rivier. We nemen picknick mee. De jeep kan niet mee: zij rijden een omwegje van 200 km en slaan daarbij de nodige verboden dranken in. Inderdaad de belangrijkste taak die dag. Onze fietstocht van slechts 35 km biedt alles aan. O.m. 3 platte banden, een woest berglandschap, aarden bruggetjes over de rivier. Prachtig en tricky. Het was van botteren, botteren en nog eens botteren over de stenen: opzij, opzij, opzij en van
springen, vallen en weer opstaan. Maar ook veel schoonheid: nomaden volk langs de rivier of op pad met de ezels, apen tegen de rotswand, mensen die in de rotswand wonen. Vanaf 3h sijpelen de atleten binnen in Anargui. Afgepeigerd maar voldaan. De lokale café baas doet gouden zaken. De echte zotten doen er nog een plaatselijk toerke bij. Daarna hebben we allemaal een opfrisbeurt nodig en ook de fietsen zijn er aan toe: smeren, kuisen en afstellen. Het is ook de eerste keer dat we andere fietsers (Spanjaarden) tegen komen. De jeep zou pas laat op de avond in volle duister aankomen met …. de nodige Touareg wijn en pintjes. Bas-
De Akharchan kloof, indrukwekkend en meer dan pittig
Locatie: vertrek vanaf Cathédrale naar giet in Anargui Dagtrip: 35km Auteurs: Karel(Dabber) Dams, Ludo(Peewee) Vangeel & Dirk(Boozie) De Booser
sou en zijn chauffeur zouden er tot 80km voor hebben omgereden tot ze wat vonden in één of ander hotel. Weliswaar prijzen aan westers tarief maar … het is het resultaat wat telt. En ondertussen kunnen Karel, Rik en Ivo in het stadje Ouaouier naar de markt, de barbier en op restaurant tijdens het bijna 4u. wachten. Het verblijf ditmaal terug in een gite, Gite d’étappe met een nomadentent i.p.v. onze piramidal. De avond eindigt zoals de vorige: eten, drinken, muziek met het thema van de dag in de aflevering ‘Bassou raconte’: naar het WC gaan in al zijn facetten met gebaren en demonstraties. Wat je zo al niet kan leren van andere culturen. Maar ook deze avond echter weeral zonder “les quarante femmes” de Ali Baba(= onze Sjarel).
15/10/2013
Dag 5
“Een lunchpakket? voor 35 km. We zijn toch makkelijk tegen de middag ter plekke” Ben
Locatie: vertrek vanuit dorp Anargui naar Bou Tferda Dagtrip: 55km met Col Tibreshi van 1800 naar 2500m Auteurs: Jan Louis DB en Hans Mens
Dagverslag Atlas - Dag 5 –15/10/2013
Wederom een zonovergoten ochtend. Een leuke anekdote over een voorval gedurende de nacht. Hans Mens werd wakker in de gang omdat hij op zijn gedeelde kamer het diepe gesnurk van enkele medereizigers helemaal niet meer aan kon. De jongen vond er niets beters op zijn matras dan maar naar de gang te slepen. Toen hij even terug de kamer binnenging was Den Dabber de venster aan het openzetten omdat het veel te warm was op de kamer. Peewee lag wakker in zijn bed en was alles goed in het oog aan het houden. Ik vroeg aan ze of ze goed konden slapen met het bosbeheer in de kamer en ze vonden dat geen probleem. De volgende ochtend wisten ze er beiden echter niets meer van. Vanuit de Gîte d’étape in Anargui starten we de dag al meteen met een fikse klim van zo’n 12 km recht naar de top. Vlak na enkele honderden meters werd halt gehouden omdat Rik Waer vermist bleek. Uiteindelijk was hij al een beetje voorop gereden omdat hij nog wat ‘boodschappen’ moest doen. Een ander bijrijder – Koen Decrock – ging verder op het “Bassou vertelt”thema van de avond ervoor, namelijk het hygiëne-thema. Of voor de verstaander thuis: hoe moslims naar het wc gaan en hoe de klassieke Muzulman zijn achterwerk afveegt. Voor verdieping op dit thema leest u best het verslag van de avond ervoor. In ieder geval, de reden waarom Koen er terug over begon, omdat hij het blijkbaar “live” had kunnen observeren langs de zijlijn. Na 12,4 km, waarvan stukken met een stijgingspercentage van 16% en een gemiddelde van 10%, kwam de groep boven op een goeie 2.500 hoogtemeter (11u30). Het geluk lachte Jan Louis toe want wegens een kapotte derailleur heeft hij (na de eerste 5km) naar boven kunnen fietsen met Rik Waer zijn gloednieuwe fiets. Eénmaal op de top deden enkelen een vergelijking en er werden woorden geroepen als “trekt bijna op onze Stelvio ervaring”. Echter was de oversteek van de bergpas nog niet beklonken, even later moest nogmaals 5km stevig geklommen worden. Charel - Ali Baba - sprak de spontane woorden “deze berg is gene kattepis!”. De laatste klim ging door een mooi vruchtbaar dal waar heel wat lokale berber landbouwers aan het werk waren. Aan de zijkant van de weg reden we langs een dode ezel. Maarten is boven en scandeerde de rake woorden “amai mijn kl*ten”. Die uitspraak werd door hem al 2x eerder die dag gedaan. Duidelijker kan hij niet zijn om de inspanning van de voormiddag te schetsen. Tijdens wedermaal een aangename lunch met verse groentjes, linzen, visjes, raap, … en trouwens onze laatste blikjes Cola… deelde Ivo nog enkele kleine weetjes uit de bergen: de gestapelde stenen dienen om de ezels/
schapen/geitjes richting te geven tot waar ze kunnen grazen en waar niet. Bassou heeft 1 jaar Bio-ingenieur gestudeerd en nadien enkele studiejaren in Fysiochemie en vandaar komt zijn kennis van gesteenten en mineralen. Marokko is één van de grootste exporteurs van grondstoffen voor kunstmeststof. Veel voorkomende aardelementen zijn ijzer (rode rotskleur), fosfor (geel) en kobalt (blauw). Bassou’s neefje Mehdi studeert trouwens aan dezelfde hogeschool als Bassou indertijd. Er werd reeds voor 4.000 dirham bier gedronken in de groep de voorbije dagen. Er is crisis in de toeristische sector en de omzet is al met 40% gezakt. Voor Bassou waren wij trouwens pas de 1ste groep dit seizoen. Normaal begeleidt hij 3 groepen per seizoen. 13u40: na een poosje uitrusten in de blakende zon hervat iedereen de tocht op diens stalen ros. Het volgende stuk van het parcours gaat dwars door een woestijnachtig landschap vol rotsen en droge takken. Wie rijdt niet lek?? Op 33,26km rijdt Hans G. plat. Hij is het beginpunt van een hele reeks platte banden op dit traject. Hans G. rijdt trouwens met banden met een “dikke cheppap” rond. Hans is bijzonder handig met het vervangen van een band en na enkele minuten zijn we terug verder. Echter slaat het noodlot bijzonder snel toe want net voordat de karavaan zich in gang trekt, staat ook Ben zijn band plots plat.
“Au Maroc, ce sont seulement les oranges qui sont pressées” Mohammed
Op 34,26km, amper 4 minuten later, opnieuw prijs. Yves rijdt plat. Lokale bewoners komen ons verwelkomen. Een klein meisje staat wat onwennig op de vlakte geboeid te kijken naar onze bonte karavaan. We delen snoep, een lege waterbidon en kleding uit. Rik Waer bekijkt het zo: “beschouw Jan Louis als mijn jockey van de dag en ik ben de eigenaar die vanuit de jeep zijn investering gade slaagt”. Als ik hem zei dat er misschien hier en daar wat stukjes in zijn lak zijn, antwoordt hij er nonchalant op… “tâches de beauté Jean Louis, simplement tâches de beauté, niets erg!”. Op 36,31km rijdt Hans G. voor de 2de maal plat. Op 37,26km rijdt Peewee achteraan plat. Wij besluiten als verslaggevers op dat moment dat er andere voorvallen dienen te gebeuren want al die platte banden wordt een beetje saai voor de lezer en de doorgang van onze karavaan. Er wordt daar geen gehoor aan gegeven want op 39,86km rijdt Koen plat. Even daarvoor heeft Koen trouwens in volle afdaling één van zijn drinkbussen verloren, die Jan Louis netjes opgepakt en nadien bezorgd heeft. We bereiken tegen het einde van de dag de “Grenier de Aoujigal”. Een historische plek met een bijzonder zicht in een imposante canyon. Hier hangt een stevig verhaal aan vast. Tijdens de stammenoorlog een hele poos geleden werd een hele strook tegen de bergwand gebruikt als fourageplaats voor
de gewassen, oogsten, bezittingen van de dorpelingen. Deze onbereikbare strook tegen de hoge bergwand van kleine hutjes en bergruimten werd bewaakt door een moedig krijger. Zonder het geheime paswoord kon niemand er passeren. De toenmalige vijand vond er niets beter op dan met een list de bewaker te verschalken. De tegenstander verkleedde zich als vrouw en kon zo de krijger – die al 3 maanden geen vrouw in de buurt had - benaderen en vervolgens (lafhartig) ombrengen. Een 2de anekdote vertelt het verhaal van de kat met de verbrande poep. De kat liep er rond toen de vijand alle hutten en bergingen in brand stak. De kat met haar negen levens redde haar hachje en rende terug naar het dorp. Haar verbrande poep alarmeerde de dorpelingen dat hun geheime plek (le grenier) ontdekt en in gevaar was. Maar het mocht niet baten. Deze plek is trouwens vandaag beschermd erfgoed en deels gerestaureerd. Onze overnachtingsplaats bevindt zich op een veld naast een appelgaard! Er zou een rivier zijn waar we ons in konden wassen maar helaas, deze stond droog. Na heel wat geregel hebben Ivo en Bassou ervoor gezorgd dat lokale boeren hun grondwaterpomp willen aansluiten op een stuk pijpleiding om zo een moment te voorzien waar wij ons allemaal kunnen wassen. Zo geschiedde: op een mum van tijd stonden een twintigtal naakte blanke Europeanen zich snel snel af te spoelen onder de waterbron. Allicht een grappig ongewoon tafereel voor de lokale omstaanders. Ivo heeft er qua foto ook hier weer voor “de muur van de censuur“ gezorgd! Nadat iedereen fris gewassen is doet iedereen wat verschillende dingen: dokter Jos treedt in actie want er is een dorpbewoner die medische hulp vraagt, Hans G. herstelt enkele binnenbanden, Boozie repareert het “padje” van Jan Louis’ fiets en probeert zijn derailleur terug recht te trekken voor gebruik. We zullen zien. Er werd een oproep gedaan voor het Petzel hoofdlampje van Jan Louis want dat werd de avond ervoor in één van de binnententjes vergeten en mee opgeplooid. Wonder boven wonder vindt Jan Louis het zelf als eerste terug uit zijn eigen toegewezen tentje dat hij samen met Ivo aan het opzetten was voor de nacht (1 uit de 10, wat een chance!).
“ Dikke tieten” De permanente gedachtenspinsels van
Ali Baba - alias Charel W
Cola en Fanta worden bijgehaald vanuit het nabijgelegen dorp. Charel gooit wederom alle bijkomende kruiden in de soep. Onze kookploeg leerde snel bij, want nu bracht men de kruiden al spontaan op een schaaltje! Pasta werd geserveerd en ditmaal bijgestaan door de dag voordien gevonden Touareg wijn. Bassou vertelt over het ritschema van de volgende dag: 5km stijging voor zo’n 400m hoogte en nadien doorstoten naar Lac de Tislit waar we ook overnachten in tenten. Het thema van vanavond wordt gebracht door Dokter Bassou. Hij vertelt over medicatie en het hospitaal, in Imilchil, met 1 dokter voor 24.000 inwoners verspreid over 26 dorpjes in het dal. Ook komen de vroedvrouwen en het hogere kindersterfte in de winter in de afgelegen bergdorpen aan bod. Onze kookploeg, dat ook deze avond weer spontaan veranderde in ons huisorkest, bracht weer de nodige liederen met als resultaat dat uiteindelijk iedereen de polonaise stond te dansen. Wat zat er wel in die wijn? Moe maar tevreden lag iedereen tegen middernacht in zijn bed (lees matras, slaapzak, tent).
16/10/2013
Dag 6
Eid al-Adha of het Offerfeest Het Offerfeest is net als de Ramadan een periode van extreme uitgaven in Marokko. De gemiddelde Marokkaan, die jaarlijks slechts 12 kilo rood vlees verbruikt, aarzelt niet om, door de sociale druk, een “Eid Al Adha-lening” aan te gaan, of een deel van zijn bezitten te verkopen. Volgens het ministerie van Landbouw, draait de jaarlijkse omzet van het Offerfeest rond 7 à 8 miljard dirham! Meer dan een spirituele rite, is het Offerfeest uitgegroeid tot een sociale verplichting in Marokko.
Het eerste hellinkje van de dag blijkt een kuitenbijtertje: de aangekondigde 400 hoogtemeters zijn er 600 en het daaropvolgende 'plateau' omvat 250 klimmeters, tot een hoogte van 2.400m. Het maanlandschap en het zicht op nomadententen die her en der in het woeste landschap liggen, zijn echter onze beloning. Na een pauze om te hergroeperen blijkt Ludo zijn eerste platte van de week te hebben. Een paar kilometer later in de afdaling over een brede piste staat hij opnieuw stil. Verdict: buitenband gescheurd. Bij gebrek aan direct beschikbare 29''-buitenbanden, wordt dan maar de 'truuk met de binnenband' toegepast: een stuk oude binnenband die in de buitenband gelijmd wordt ter hoogte van de scheur. Niet ideaal, maar genoeg om tot in Tassent af te dalen, alwaar we onder enkele bomen weer genieten van een vers bereid middagmaal. Rijst deze keer; die was welgekomen om bij iedereen het nodige inwendige 'afstoppings-
Griesmeel en weerwolven Na een koude nacht volgt het vast ritueel: fietstenue aan, tentjes afbreken, ontbijten en de fietsen uit elkaar puzzelen. De rusteloze nacht vol hondengehuil en ezelgebalk heeft hier en daar duidelijk zijn sporen nagelaten. Ter ere van het offerfeest dat vandaag start, krijgen we van enkele locals een schotel met een soort griesmeelpudding aangeboden. Ergens tussen zoet en zout maar best lekker. De meesten houden het wel bij een klein hapje: kwestie van het geschenk respectvol te aanvaarden maar het risico op lichamelijke ongemakken laag te houden. werk' te verrichten. Na het eten en een nieuwe buitenband was er de volgende klim van de dag. In twee delen tot op 2.350 m hoogte over een asfaltweg die op vele stukken meer op een piste geleek door dikke lagen zand dat door onweren over de weg gespoeld was. De zon was weer zeer stevig van de partij met temperaturen tot 38°C (gemeten op het stuur). Het laatste deel van de klim was een lang recht stuk vals-plat met een strakke bries op kop. Mooi om te zien hoe de mensen die al wat 'leeg' zaten daar op sleeptouw genomen werden door de wat frissere exemplaren. Boven en vooral tijdens de korte afdaling kregen we een mooi zicht voorgeschoteld op onze bivakplaats: het Tislitmeer dat op 2.200m hoogte ligt. Een frisse duik in het meer en een even frisse pint zijn welgekomen! 's Avonds vertelt Bassou ons de legende van de twee meren die op het plateau liggen: het Tislit-meer en
het grotere Iseli-meer dat even verderop ligt. Het is een variant op Romeo en Julia waarbij de liefde tussen een jongen en een meisje verboden wordt door hun ouders omdat ze tot rivaliserende clans behoren. Ze huilen elk van verdriet een meer bij elkaar waarin ze zichzelf vervolgens verdrinken. Hun enige troost is dat het water uit beide meren samenkomt en ze zo toch nog verenigd zijn. 's Avonds blijkt dat de oevers van het meer geteisterd worden door weerwolven die belust zijn op lekkere burgers. Enkel het Piepend Meisje en Cupido kunnen de weerloze burgers nog redden … Bedtijd en voor een keer geen Berberse muziekparade!
Locatie: vertrek vanuit Bou Tferda via Tassent naar Lac de Tislit . Dagtrip: 43 km Auteurs: Jan(Jakke) Verachtert en Wim(Basje) Bastiaens
Dag 7
Locatie: vertrek vanuit Lac de Tislit via Lac de Iseli naar Imilchil Dagtrip: 35 km Auteurs: Hans Gerinckx & Bert Synhaeve
Na enkele weerwolven en uiteindelijk ook het pypende meisje te hebben opgegeten gisterenavond, een goede nachtrust gehad. Met dank aan Wim voor deze fijne gezelschapsavond. Enkele moedigen sliepen zelfs onder de blote sterren vannacht, het gevoel aan "ons" meer was magnifiek. Vandaag echter een zeer trage start, we hebben dan ook eensgezind een rustig ritje gepland naar Imilchil. We wachten allemaal even af wat de dag ons brengt, voorgaande waren zwaar voor menigeen van ons. We zijn misschien nog een stuk onder de indruk van wat misschien de mooiste kampplek uit deze trektocht is, was, wordt. Meer "Iseli" op een hoogte van 2100(?) m. We wanen ons hier letterlijk in het midden van niets
en nergens. Achter en rondom ons de majestueuze bergen, voor ons het stille water, geen levende ziel te bespeuren behalve de gebruikelijke ochtendactiviteiten van een ontwakende, ontbijtende, vertrekkende bende MTB'ers. Na twee dagen onderhandelen, zagen en vragen, kijken we nog steeds uit naar "het schaap" waarvan sprake. Zin in vlees als afwisseling of gewoon de gekte van het Offerfeest...? Voor sommigen onder ons ook het plezier van "de juiste prijs" onderhandelen. Trip van de dag is de zogenaamde "ezelsroute". We trekken dus gestaag eerst door het immens verlaten en dorre woestijndal, om later een rustig klimmetje langs, doorheen en naar afgelegen berbersdorpjes te maken. Bij een van deze nederzettingen houden we halt met de bedoeling rechtsomkeer te maken naar de stopplaats voor de lunch. Voor de liefhebbers blijkt er nog een hoog groeiende kers op de stenen taart, nl. een klim naar de top met zicht op het meer en een pittige afdaling daar naartoe. Een route "un peu chaud" zoals Mohammed ze benoemt. "Un petit peu accidenté"stuurt hij later voorzichtig zijn mening bij. Later deze dag blijkt hoe warm en vooral lastig, ondoenbaar, zot en gevaarlijk deze is. Van fietsen is geen sprake, een stevige bergwandeling met de mtb als rugzak, op zoek naar een top die zicht op het Iseli-water biedt. Ocharme die ezels die hierover gingen, zo ook schrijvers dezes. De lucht boven op de top blijkt dermate ijl dat er veeleer ongewone poses worden aangenomen. Weinig verhullend en aan de verbeelding overlatende plaatjes voor het "nageslacht". De muur voor de censuur is hier overgenomen door een ovaal voorwerp. Na een inderdaad spectaculaire af-
daling, vervoegen we de rest van de groep die reeds uitgestrekt afkoeling zoekt in de schaduw van de voertuigen. De zon brandt ongemeen hard vandaag. Ondertussen heeft medicijnman Jos een kind dat met zijn Pa op het dak van de jeep bleek meegereden bekeken en de nodige medicatie voorgeschreven ter behandeling van een zeer besmettelijke vorm van psoriasis op handen en voeten. Pa en kind kunnen te voet terug de bergen weer in i.p.v. helemaal mee tot in Imilchil. Na de maaltijd gaat het in groep via prachtige single tracks naar Imilchil, waar we benieuwd zijn naar wat "chez Bassou" ons te bieden heeft. Bert speelt het klaar om een platte band te krijgen op 200m van het hotel. Van timing gesproken. De accommodatie blijkt meer dan naar behoren. Met een paar frisse cola's op het zonneterras worden de kamers geleidelijk aan en volgens vast receptuur ingenomen. De avond brengt ons een bezoekje aan de lokale barbier, de hypermoderne hamam, een warme douche (zaaaaaalig veel warm water), een tajine en voor het eerst in een week terug een bed "op pootjes". Slaapwel.
18/10/2013
Dag 8
Na een alcoholvrije avond - al onze voorraad was immers al opgedronken en kilometers in de omtrek van Imilchil was er geen alcohol te vinden - stonden we allemaal poepnuchter aan de ontbijttafel in het hotel van Bassou.
Locatie: verblijf in hotel Chez Bassou in Imilschil Dagtrip: 34km Auteurs: Ben Vanhove en Charel Wouters (alias Ali Baba)
Deze nacht was een verademing na de dunne matrassen en harde ondergronden in de tentjes buiten. Een hotelkamer per twee met zachte bedden, douche en normaal toilet. Aan het ontbijt konden we nog eens recht op stoelen zitten en werden we verwend met pannenkoeken. De laatste MTB rit en weeral een stralende blauwe hemel. We begonnen rustig op een asfaltweg die gedurende 2 km lichtjes tot matig steeg. Toch duwde den Dabber zo stevig op zijn pedalen dat hij een spaak in zijn achterwiel brak. Te veel slingergevaar en daarom werd zijn fiets in de jeep geladen en overschouwde den Dabber, languit gelegen boven op de jeep, zijn troepen. We reden over zacht bollende asfalt tot we na 5km het meer van Tislit bereikten. We vervolgden onze weg tot we na ongeveer 10 km een “piste” insloegen. Dit keer was het een slingerend, op- en neergaand weggetje. Bij 1 van de stops herkende iemand in de bulten van de skyline de weelderige “dikke tieten” van een vrouw. We waren tenslotte ook al 8 dagen van huis. Het lachen verging ons een beetje want de piste werd heel wat steiler
en ging over in een single track tot aan een dorpje. Elf uur en tijd voor nootjes en rozijnen van Mohammed. Traditioneel komen enkele kinderen van het dorp aangelopen en worden repen en suikers uitgedeeld. Iets verder krijgen we een mooi uitzicht op het dorpje “Ali ou Daoud” en na 22 km een platte band van Ben. Het is zijn vierde waardoor hij naar de eerste plaats stijgt. Hans G. volgt hem met 3 platte banden in het wiel. Het is ondertussen nog maar eens 31 graden Celsius geworden, maar dat deert ons niet echt want het pad gaat in dalende lijn naar Imilchil zo-
dat we full speed onze laatste kilometers tot aan de rand van het dorp rijden. Daar verzamelen we om trots als één groep aan het hotel van Bassou te arriveren.
Wie de rituele doding en het klaarmaken van het schaap wil meemaken dient de rook te volgen die boven een huis opstijgt. De plaats van gebeuren is een stoffige binnenplaats waar reeds een vuur is aangestoken Thee, Cola, Fanta en Hawai ..... want in een stenen vaasvormige oven. De nog steeds geen alcohol. Ontwen- uitvoerder is een lokale slachter geningsverschijnselen blijven gelukkig kleed in een niet al te nette overall uit. en met tamelijk besmeurde botten. Bassou en zijn team serveren ons weer een uitstekende lunch met veel Het slachtoffer : een lief acht maangroenten, linzen en pasta. den oud schaap/lam met een bruiIn een plaatselijke “carwash” kun- ne kop. Over de rituele slachting, nen we onze fietsen laten afspuiten het villen, het leegblazen van de zodat het grootste vuil en stof er toch darmen, het verwijderen van de inaf is. Daarna gaat iedereen aan de gewanden, het leegmaken van de slag om zijn fiets te ontmantelen en maag en het oven-klaarmaken van in een doos of koffer te steken. Al- het schaap ga ik verder geen details les verloopt vlot en na wat paswerk geven. Liefhebbers kunnen altijd zitten alle fietsen in de camionette. nog hier en daar foto’s en filmpkes Toekijkende kinderen krijgen de opvragen. Het schaap wordt in de laatste repen, suikers en zelfs isomo oven gestoken, de oven dicht geen ander inpakmateriaal. Ze kunnen metst en daarna moet het ongeveer werkelijk alles gebruiken. Moham- 2 uur braden. med wordt beloond met fietskledij en reservemateriaal. Kleedsel en Tijd om een douche te nemen, wat medicijnen die we kunnen missen te kaarten, door het dorp te slenteworden verzameld en voor verdere ren of de plaatselijke hammam te verdeling aan Bassou bezorgd. bezoeken. Over die “Marokkaanse hammam” kan ik persoonlijk getuiPlots gaat het gerucht de ronde dat gen dat die vrij heet is en de scrubop de derde dag van het offerfeest er bing zeer aangenaam maar de bijtoch nog een schaap zou kunnen ge- horende massage eerder op een vonden worden. Bassou, zijn broer, marteling lijkt. Ivo en Hans G. gaan erop af. Het is een stuk rijden en na een paar uur Ons laatste avondmaal in de bergen. komt de melding dat ze een schaap Na de soep gaat Bassou het schaap mee hebben. halen. Het wordt verdeeld over 4 schotels en samen met groenten en brood geserveerd. Het is lekker maar toch tamelijk taai zodat er heel wat snij- en trekwerk aan te pas komt voordat iedereen een portie gegeten heeft. Moe maar voldaan danken we Bassou en zijn help(st)ers. Weer een avond zonder alcohol en ook de voorraad Cola en Hawai raakt uitgeput. We spelen nog wat kaart maar iedereen gaat tamelijk vroeg slapen want morgen wacht er ons een vroeg ontbijt en een lange transfer naar Marrakech
“Het lekkerste zit in dieë schapenkop” Peewee
9 & 10 19-20/10/2013
Dag
Het zit er bijna op Aan alles komt dus een einde. Na het afscheidslam van gisterenavond is het vandaag tijd om de terugtocht naar huis aan te vatten. 6.00 u. Sommigen maken er een extra lange dag van. Ze gaan ’s ochtends vroeg al op zoek naar de door Trotter aangekondigde lokale markt…..zou vanaf 4.00 u al opgebouwd worden. Drie moedigen (Charel Wouters, Peewee en den Dabber) gaan de uitdaging aan. Een vierde aangekondigde dappere (Hans Mens) blijft spoorloos. Eindelijk is rustig uitslapen hem gelukt. Dan maar met het driemanschap op stap met enige veilige berbermarge, dus pas vanaf 6.00 u. Ze doen de ‘ring’ van de stad , ontdekken een ‘residentiële wijk ‘ …. maar de markt blijft spoorloos. Het vertrouwen in Trotter krijgt een eerste deukje. Of is er naast een urenverschil ook een dagenverschil waar men in Marokko rekening moet mee houden? Of moeten we onze ogen beter geloven, die gisteren een markt in afbouw zagen bij aankomst na de laatste fietstocht ? 7.00 u Ontbijt. Hans, de schone uitslaper, daagt als laatste op, nadat zijn ‘Romeo’ – alias Jan Louis- hem gewekt heeft. Hoe dat gebeurd is , is niet duidelijk. Maar het heeft gewerkt. Zal Bassou onze aftocht overleven ? We geven hem alvast overlevingsdekens, en ook nog wat hechtgerief en medicijnen als strategische overlevingsmiddelen cadeau. Na de maaltijd de eerste afscheidswoorden….MEHDI gaat niet mee met de busterugtocht. Het mag je goed gaan in de toekomst ….nu nog als student, morgen als…. Hij blijkt bij nader toezien de jonge snaak in Tour de Franse bolletjestrui die in het verslag van de groep van Kortenberg van een deelnemer de achtergelaten MTB kado krijgt. Fier als hij is krijgt hij er een kopij van. Ook in de keuken aan ‘onze keukenploeg nog wat mannelijke afscheidszoenen geven. Dan de laatste groepsfoto voor Hotel Bassou….. wij waren hier. 8.30 u Het busje en de 4x4 zijn geladen. De nieuwe chauffeurs ontdekken het gewicht van onze bagage en onze groep. 400 km te rijden.
9.00 u De eerste stilte na het vertrek wordt gebroken in het busje. Straffe klap volgt mekaar op en vult het busje …. Paraverhalen uit Katanga – Belgen ontzetten …. Jos was erbij. ….The ‘great escape’ van een fazant die via auto, Rank Xeroxdoos en vijver van de buren slechts enkele staartveren verloor en uiteindelijk terug de vrijheid koos …. Charel W. maakte het mee …. De jacht op en de dood van de laatste Atlasleeuw ….. ‘Wanneer was dat ?’ vraagt iemand. ‘Begin van de week ,’ zegt Charel W. , denkend dat de vrager wil weten wanneer het verhaal hem ter ore kwam. Grappig ….. het gebeurde in 1983 Charel. Door het raampje kijken . Onderweg van alles te zien: …. een begroeiing die langzaam toeneemt, naarmate we uit de hoge Atlas dalen … …. groepjes mensen langs de weg, wachtend op transport …. smal asfalt, soms gedeeltelijk , soms geheel weg. 11.00 u We naderen terug een stad – Beni Melall. Met een soort toeristisch park als aantrekkingspool in de buurt. Terrasjes, kunstmatige watervalletjes, hotel, …. zelfs een zwembad met mini-duiktoren …. Voor de ouderen in de bus misschien herkenbaar en herinnerend aan wat in de jaren ’50-’60 als eerste vorm van sociaal toerisme in onze streek nog maar voorhanden was …..’vakantie’ was immers nog maar pas uitgevonden. El Ksiba – een grotere stad nu. De ‘soek’ is hier nog volop bezig.
12.00 u Tanora – Onverwacht ….. een spandoek met Arabisch schrift over de weg. Aan de zijkant wat tenten …. en passant zien we groepen nomadenruiters. Terugdraaien en even uitstappen om nader te gaan bekijken …. het is een traditioneel gebeuren…. Bassou geeft ons even tijd….ook om ‘zedig’ gaan te plassen in een lokale café……niet (meer) wild. Jos kent naam en betekenis ……..: PHANTASIA. Viriele mannen tonen hun kunnen met paarden en geweren. Bij ons stelt men zich tevreden met Mountainbikes!
Fantasia Fantasia is de Westerse naam voor een ruiterspel dat gehouden wordt door de Berbers in de Maghreb. De Arabische namen voor deze ruiterspel e n betekenen ‘kruitspelen’ en ‘paardenspelen’. Groepen van zo’n vijftien ruiters op snelle Berberpaarden voeren een cavaleriecharge uit waarbij zij aan het einde gezamenlijk een salvo afvuren en in een kruitwolk tot stilstand komen. Het salvo dient te klinken als één enkel schot. Deze ceremonie vindt plaats naar aanleiding van feesten, zoals bruiloften, religieuze feesten (moussem), en officiële ontvangsten. De ruiters stellen zich bij de start naast elkaar op en rijden op commando naast elkaar over een afstand van ongeveer tweehonderd meter, eerst in een langzaam drafje
en dan in volle galop. Zij presenteren gedurende de rit hun geweer en komen aan het einde met een plotselinge stop tot stilstand waarbij zij gezamenlijk een salvo afvuren uit hun antieke musketten. De kunst bestaat erin dit salvo te laten klinken als één enkel schot. Op de grotere evenementen treden verschillende ruitergroepen achtereenvolgens tegen elkaar aan. De groepen bestaan uit ongeveer vijftien ruiters. Tijdens het presenteren van het geweer staan zij hoog in de stijgbeugels en rijden ‘met losse handen’. Een eerste salvo wordt afgevuurd in de lucht, tijdens een volgende charge wordt naar de grond gevuurd. De choreografie van deze ruiterspelen gaat terug op charges zoals zij van oorsprong door de regionale cavalerie getraind en uitgevoerd werden; een snelle opmars en een plotselinge stop stelde de krijgers in staat hun lansen met ongeëvenaarde kracht naar het doel te werpen. Het ‘buskruitevenement’ wordt soms ook uitgevoerd op rijkamelen of te voet
13.00 u We rijden de suikerhoofdstad van Marokko binnen ( Naam ?). 60-70% van de suikerproductie in het land komt hier vandaan. Tijd voor een middagmaal in een hotel. Chique van buiten, bij nader toezien iets minder van binnen – zeker wie ‘zedig’ ging plassen. Hoeveel tijd hebben we nog ? Wim levert als antwoord de te onthouden quote van de dag : ‘ En Maroc, seulement les oranges sont pressées’ – (dixit Mohamed in de loop van de trip.). Toch maar terug op weg…. 17.00 u We naderen Marrakech…..het aantal politie- en snelheidscontroles neemt toe. Toch niet een probleem voor iedereen , merken we als een snelle Mercedes E520 ons voorbij vliegt en niet aan kant hoeft….de auto voor hem wel. 17.50 u Een BMW garage. De eerste vrouw aan het stuur van een auto…. ‘cultuur’ van ‘het Westen’ en ‘de stad’ komt korter bij. 18.00 u De busrit is eindelijk te einde. Een lange wandeling met de valiezen door de souk naar het hotel volgt. Leuke plek, leuke ligging en inchecken nu. Even nadenken hoe we ons vandaag nog gaan organiseren. Eerst Douchen ? Eerst een alcoholisch drankje zoeken ? ….onze westerse ‘wereldproblemen’ komen langzaam terug….. Het wordt eerst douchen en dan op het dak een frisdrankje nemen. Daarna samen naar het plein ….? Naam? Djemaa Al-Fna. En in Café de France genieten van het uitzicht op de drukte.…… Dan naar het restaurant……Mohamed maakte een goede keuze ….fijn menu…..genoeg gepaste drank…. goede muziek en zelfs een echte ‘buikdanseres’.
Ook in onze groep zit dansend talent, ondanks de sterk in omvang wisselende buiken. Bassou doet ook even mee …….. maar weet niet meer wat hem overkomt als twee mannelijke Geelse ka-ka-ka-kamelendansers van onze groep hem een optreden bezorgen als onze dank ….. ‘rare jongens’ die Belgen …. Hans M. ziet het even niet meer zitten. De lichte opflakkering tijdens het optreden van de buikdanseres is even snel verdwenen als de danseres zelf. Hans M. ziet af …. mond en klauw zeer ? Te lang geslapen vandaag ?..... ….met veel gekheid op een stokje….en met een slokje lokale digistif ( Mehdia?) op …..zoeken we ons bed op. Oogjes toe , en (sommige) snaveltjes dicht . ZONDAG Ontbijt, het laatste in Marokko, gevolgd door een rondrit in Marakkech: de medina van Marrakech, de ‘jardins les plus grands du monde,’ het kerkhof, het grote marktplein, een laatste koffie in le restaurant de France, een laatste middagmaal met een allerlaatste koffie, en weg naar de luchthaven, waar een toch wat ontroerend afscheid van Bassou en zijn manschappen plaatsvond. Helaas zonder de Mohammed, die mogelijks iets te diep in het glas gekeken had vorige avond. Zeker te vermelden is dat een nieuwe medische diagnose ontdekt werd: HET CHRONISCHE OPTIMISME SYNDROOM, met onze onnavolgbare organisator Ivo als drager, zéér besmettelijk en aanstekelijk, en hopelijk voor ons allen nooit meer te genezen tot het einde onzer dagen. Dank voor dit alles!
