Časopis přerovského děkanátu
Postní doba je přípravou na slavení Velikonoc. Liturgie doby postní připravuje katechumeny, jejich postupným uváděním do křesťanského života, i věřící, připomínáním křtu a pokáním, na slavení velikonočního tajemství. Doba postní trvá od Popeleční středy až do začátku mše na památku Večeře Páně na Zelený čtvrtek. Od začátku postní doby až do velikonoční vigilie se neříká Aleluja. Středa, kterou začíná postní doba, je všude dnem postu; v ten den jsou věřící označováni popelem. Šestou nedělí začíná Svatý týden, říká se jí „Květná (pašijová) neděle“. Svatý týden je zaměřen na Kristovo utrpení po jeho mesiánském vjezdu do Jeruzaléma. Na Zelený čtvrtek ráno slaví biskup mši spolu se svými kněžími a světí při ní oleje a křižmo.
Únor 2015 Číslo 2 Ročník 21
Územní pastorační změny
Rosteme ve víře – Kněžské osobnosti
2015 Rok zasvěceného života
NEK 2015 - Krev Kristova
Rosteme ve víře - Desatero
Mateřská škola sv. Josefa …
Toulky přerovským děkanátem
Jen tak ve stručnosti
Dětské okénko
Slovo z Charity
Liturgický kalendář
Stránka pro mládež
Přečetli jsme a doporučujeme…
Světec měsíce
Z Centra pro rodinu Ráj
Informace
Úvodník P. Pavel Šíra
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
…a mnoho dalšího...
Únor v liturgii
Měsíc únor je ve znamení uplynulých Vánoc a pozvolné přípravy na dobu postní. Dodnes oblíbený svátek Uvedení Páně do chrámu, slavený 2.2., dříve Očišťování Panny Marie či krátce Hromnice, je zhuštěnou podstatou tohoto období. Simeonovo srdce roztává láskou a něžností k malému Spasiteli, kterého nejenže jeho oči vidí, jak si přál, ale může ho dokonce obejmout. Současně s tím ale prorokuje, že Mariino srdce probodne meč, aby vyšlo najevo smýšlení lidí a spolu s jejím i srdce všech, kteří jejího Syna budou také milovat. I naše srdce musí probodávat meč, aby vycházelo stále najevo smýšlení lidí kolem nás. Ale nebojte se, to Ježíšovo a Mariino srdce je probodáváno v těch našich a Pán si přeje, abychom ho následovali především v lásce k nepřátelům a v pokorném snášení utrpení za spásu hříšníků a zvláště těch zlem velmi pohlcených, a tím pádem od Boha nejvzdálenějších. Po jejich spáse Srdce Ježíšovo prahne nejvíce. Jsou těmi nejztracenějšími ovcemi, kterým Pán vždy věnoval nejvíce pozornosti, lásky a utrpení. Kdo pokorně snese nenávist a obětuje ji za spásu těchto nešťastných, stírá Pánovi mnoho slz a uzdravuje jeho rány. Pokud musíte snášet letory a nevrlost, či ještě něco horšího od kněží a vše obětujete za ně dokonce s radostí, tím samotným jim pomáháte a Pán Vám to nikdy nezapomene. Kdybyste však božímu nepříteli dovolili, aby ve Vás roznítil nenávist, třeba i jako reakci na ublížení, pak byste se i Vy stali strůjci Ježíšova utrpení a otvírali byste mu rány. Někteří mají svědomí už tak otupené, že dokonce i ve zpovědi hanobí či pomlouvají jiného člověka (i kněze). To, že mi někdo ublížil, mohu a mám zmiňovat jako pro mne polehčující okolnost, je-li možno anonymně; ospravedlňování sebe není na místě. Vůbec už bychom si u Pána nešplhli propíráním domněnek o druhém ve zpovědi, navíc třeba ještě jen z doslechu. Paradoxně bychom si činili nárok na odpuštění, a přitom před Boží tváří špiněním bližního svatokrádežně porušili 8. přikázání. Vždyť On si přeje pravý opak. Nenávist, pomstychtivost, zášť, pomluvy, škodolibost atd. zarmucují Božího Ducha. Otec ani vlastního Syna neušetřil utrpení a přeje si, abychom každý den brali na svá bedra kříž, a také v tomto skrytém mučednictví ho
Strana 2
2. 2. Svátek Uvedení Páně do chrámu Světový den zasvěceného života Předmětem svátku je událost v jeruzalémském chrámu, které popisuje evangelista Lukáš v evangeliu (Lk 2,22-39). Před mší svatou se žehnají svíce (hromničky), se kterými se koná průvod. „Vedeni Duchem svatým Simeon a Anna s radostí vítají v dítěti toho, který přichází spasit svůj lid. Shromážděni v jednotě Ducha svatého vyjděme i my vstříc Pánu.“ (vstupní obřady svátku) 3. 2. Sv. Blažej, biskup a mučedník 5. 2. Sv. Agáta, panna a mučednice 9. 2. Sv. Apollonie, panna a mučednice 10. 2. Sv. Scholastika, panna 11. 2. Panna Maria Lurdská Světový den nemocných 17. 2. Sv. Alexius a druhové, řeholníci 18. 2. Popeleční středa Co je smyslem postní doby? Co a proč máme dělat? Jak bychom mohli postní čas dobře prožít? Samotný název tohoto čtyřicetidenního období není zcela jednoznačný – půst jako takový totiž není jeho jedinou náplní. Příprava na Velikonoce. Začneme od konce postní doby – od Velikonoc. Jsou to ústřední svátky všech křesťanů, neboť celé jádro a síla křesťanství spočívá ve smrti, vzkříšení a oslavení Ježíše Krista. Účast na tomto tajemství získává člověk sjednocením se s Kristem skrze svátost křtu. Proto je také jedním z hlavních úkolů postní doby vyvrcholení přípravy katechumenů na křest. Ostatní věřící by měli tuto dobu dobře využít k přípravě na obnovu křtu o Velikonocích. Postní doba je příhodným časem pro obnovu chápání křesťanského života jako velkého putování do domu Otce. Začíná udělováním „popelce“ – kněz sype popel na hlavu s výzvou: „Obraťte se a věřte evangeliu.“ (Mk 1,15) Těmito slovy zahájil Pán Ježíš své poslání na zemi, aby uvedl každého na cestu života, aby smířil lidstvo s Otcem. (Druhá varianta doprovodných slov k sypání popela na hlavu: „Pamatuj, že jsi prach a v prach se navrátíš.“) Cesta k Otci. Kristus nám zjevil Boha jako Otce plného milosrdenství. (Jan Pavel II.) To, co v člověku dusí víru, naději, lásku a život vůbec, je mylné přesvědčení o tom, že Bůh je s námi nespokojen, že je na nás rozzlobený, mrzutý, že nás chce trestat, nebo že je k nám lhostejný…tedy že je takový, jací bychom asi byli na jeho místě my. Bůh ale není jako my. Je Otec, původce a dárce lásky. Je milosrdný, dobrotivý, odpouští nám, přijímá nás takové, jací jsme, a chce, abychom byli v životě šťastní. O tom, jaký je Bůh a jaká je jeho láska k nám, hovoří Ježíš v podobenství o milosrdném otci a marnotratném synu (Lk 15,11). Boží otcovskou (ale i mateřskou) lásku může zakusit každý z nás. Prakticky však jen do té míry, do jaké se jí sami chceme otevřít. Boží láska má obrovskou moc změnit náš život. Syn vstal a šel ke svému otci. Když byl ještě daleko, otec ho uviděl a pohnut soucitem přiběhl, objal ho a políbil… Hřích a pokání. Člověka dělí od Boží lásky především nedůvěra k Bohu, svévole, snaha za každou cenu dosáhnout štěstí a naplnění života pouze vlastními silami. Toto všechno svádí člověka ke hříchu, který pak je bariérou v našem vztahu k Bohu. Obrácení (pokání) spočívá v tomto: obrátit se opět k Bohu, důvěřovat mu a v síle Jeho lásky se pak vydávat po Jeho cestách. Cesta obrácení s sebou přináší jak „negativní“ aspekt: osvobození od hříchu a zla, tak aspekt „pozitivní“: rozhodnutí pro dobro. V této perspektivě lze pak slavit svátost pokání jakožto zásadní bod cesty obrácení pokřtěného člověka. Obnova křtu. Obrácení vede člověka k počátku a zdroji křesťanského života – ke křtu. Obnova křtu (o velikonoční noci) úzce souvisí s obnovou celého křesťanského života. Křtem Bůh člověka činí účastným na svém životě. Milost křtu je Božím darem, který se ale má rozvíjet. Proto Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
následovali. Náš milovaný Ježíš však netrpěl jen těch několik dní před svým posledním vydechnutím na Kříži. On trpěl už od chvíle Vtělení. Od chvíle, kdy se „musel vzdálit“ od lůna Nejsvětější Trojice. Co na zemi postrádalo žár této Lásky, neslo pro něj hořkost trýzně, i když s láskou nesené. Největším utrpením je pro Něj hřích a nedostatek lásky. Každý člověk, se kterým se kdy Pán na zemi potkal, byl svým způsobem jeho křížem. Vždyť je psáno, že viděl do všech srdcí; proto měl stále před sebou všechny hříchy, svatokrádeže, rouhání a urážky Boží, a to i s důsledky, které my ve své otupělosti nedohlédneme. Právě proto musel Bůh pro svého Syna učinit Matku nedotčenou zlem, aby vůbec mohl na zem sestoupit, neboť hříchem ve své blízkosti vždy nesmírně trpí. Kdyby Maria nebyla Neposkvrněná, Vtělení by vůbec nebylo možné. Posuďte - apoštolům jednou řekl: „Vy už jste čisti slovem, které jsem k vám mluvil,“ ale jindy si nad nimi postěžoval „jak dlouho vás mám ještě snášet!“ Navíc, když mluvil o tom, jak temnoty vždy budou pronásledovat světlo, ve slovech: „Když mne pronásledovali, tím spíše vás budou pronásledovat“, si můžeme být zcela jistí, že Ježíš musel už od dětství trpět urážky, nadávky, agresi a jiné zlo od těch, kdo jsou zlem spoutaní, ve své blízkosti nesnesou dobráky, a už vůbec ne dobro samo, kterým Ježíš je. Nemluvě o pronásledování Herodem, nenávisti celého Betléma proti tomu, který unikl a místo něhož bylo vyvražděno tolik jiných; a co teprve po návratu do Nazareta... A poslední léta jeho života - trvalá přímá konfrontace se zlem! Nakonec se ale ještě vraťme k vánočnímu doznívání a věnujme pozornost Spasiteli v jeslích, který vztahuje své ručky ke každému člověku: „Jsem tvůj. Přišel jsem za tebou, kvůli tobě, abys mohl jednou ty přijít za mnou!“ A co my? Stále prosíme hlavně jen o to zdravíčko, třepeme se o své „důležitosti“ a jiné věci, místo zásadní touhy po Něm samotném? Vezmi Jej do náruče své duše a řekni se Simeonem: „Nyní už mohu zemřít, protože nic cennějšího na zemi už nemohu mít.“ Jistě, je legitimní prosit o zdraví atd., ale prosíme přece Toho, který si pro sebe vyhradil v našich srdcích první místo. Často od něj chceme „něco“ namísto Jeho samotného! Prosba má své místo, stejně jako pokorné přijetí obtíží, co by kříže. Kdo své utrpení obětuje Bohu za spásu hříšníků, je podoben Božímu Synu a On sám trpí v něm. Všem žehná P. Pavel Šíra
potřebuje naši spolupráci, neboť jen tak může přinášet plody. Postní doba je obdobím přípravy na novuprožití a obnovu křestního spojení s Bohem. „Vy všichni, pokřtění v Krista, oblékli jste se v Krista.“ (Gal 3,27) Cesta obrácení – cesta lásky. Ježíš řekl: „První přikázání je toto: … Bůh náš je jediný pán; miluj Hospodina, Boha svého, z celého svého srdce, z celé své mysli a z celé své síly! Druhé pak je toto: Miluj bližního svého jako sám sebe!‘ Většího přikázání nad tato dvě není.“ (Mk 12, 2931) Pravé pokání je spojeno s obnovou vztahu lásky k Bohu, k bližnímu i k sobě. MILUJ BOHA. Láskyplný vztah s Bohem lze prohlubovat hledáním Božích cest a odvracením se od zla, prohlubováním důvěry v Boží tvůrčí lásku a moc, nasloucháním Božímu slovu v Bibli, modlitbou, účastí na svátostném životě, účastí na životě církve, skutky lásky k bližním… MILUJ BLIŽNÍHO. Tím, že jsme poznali Boží lásku (1Jan 4, 8.16), jsme uschopněni, vyzváni a posilněni tuto lásku rozdávat dál. Lidská solidarita nemůže být založená na žádném jiném poselství než na tom, že jsme bratry a sestrami, dětmi stejného Otce. Jen Otec sám je pramenem věčné lásky a učí nás, že milovat se dá jen zdarma. MILUJ SEBE. Pokud člověk nemá skutečně rád i sám sebe (v pravém slova smyslu), když k sobě nemá opravdovou úctu, příslušející Božímu stvoření, nemůže se stát takovým, jakým ho chce mít Bůh. Takový člověk není schopen opravdové lásky ani k Bohu, ani k bližnímu… Kdo sám sebe nemiluje, stává se egoistou, sobcem. Lásku k sobě lze rozvíjet ve vědomí toho, že jsem jedinečné a milované dítě Boží. Podíváme-li se ještě krátce na starozákonní čtení prvních pěti postních nedělí, najdeme v nich důležité etapy, které lidstvo vykonalo na cestě ke Kristovým Velikonocům. Nejprve se setkáváme s Bohem, který uzavírá smlouvu s lidmi (pád prvních lidí, smlouva s Noem, vyznání víry vyvoleného lidu); druhá neděle je věnována Abrahámovi (povolání Abrama, obětování Izáka, smlouva Boha s Abramem), třetí Mojžíšovi (vyvedení vody ze skály, přijetí Zákona, zjevení Božího jména), čtvrtá Božímu lidu žijícímu ve Svaté zemi (pomazání Davida na krále, babylonské vyhnanství a návrat z něho, Velikonoce na jerišských planinách), pátá prorokům (Ezechiel, Jeremiáš, Izaiáš). Obrácení motivované blízkostí Božího království a vírou v evangelium je něčím zásadním pro život křesťana. Máme během roku několik příležitostí, kdy nás liturgie vybízí, abychom se celým srdcem obrátili k Bohu. Patří mezi ně především postní období a svátost smíření, která vnímá obrácení jako samozřejmou věc, když v Obřadech pokání po té, co se kněz rozloučil s kajícníkem, čteme: „Kajícník však pokračuje dál ve svém obrácení a vyjadřuje ho životem obnoveným podle Kristova evangelia a stále více naplňovaným Boží láskou, neboť, láska přikrývá všechny hříchy‘ (1 Petr 4,8)“ (Obřady pokání č. 20). Vidíme, že obrácení a láska patří neodmyslitelně k sobě. Velmi krásně vyjadřuje tuto skutečnost také jedna modlitba, která v hispánské liturgii doprovází pozdravení pokoje a ve které se prosí, aby ti, kdo žijí v souladu, vytrvali, a ti kdo jsou nesvorní, aby se obrátili k lásce. Postní doba je tedy pro penitenty obdobím přípravy na usmíření, pro katechumeny časem přípravy na slavení iniciačních svátostí křtu, biřmování a eucharistii a pro všechny křesťany časem k postu, almužně a modlitbě. Tak každý, kdo uvěřil v Boží lásku a dal se pokřtít nebo se k tomuto kroku chystá, může v postní době nově zakusit její proměňující moc a s větší radostí obnovit křestní vyznání při velikonoční vigilii. (Cesty katecheze) 22. 2. První neděle postní 23. 2. Sv. Polykarp, biskup a mučedník Jaroslav Branžovský
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Strana 3
Svatý Jakub Berthieu Francouzský jezuita, kněz a misionář na Madagaskaru, mučedník víry a čistoty Jakub Berthieu se narodil 27. listopadu 1838 ve střední Francii v zemědělské rodině. V šestadvaceti letech byl vysvěcen na kněze. Veden touhou evangelizovat daleké země požádal o přijetí do Tovaryšstva Ježíšova a v roce 1873 vstoupil v Pau do noviciátu. Po dvouletém noviciátu a doplňujícím vzdělání byl poslán na ostrov Madagaskar, který podléhal francouzské koloniální správě. Pracovat začal při jeho východním pobřeží na přilehlém ostrově Sainte Marie. Šest let tam působil v tropické divočině za primitivních podmínek, potýkaje se s domorodou řečí. V roce 1881 francouzské zákony uzavřely francouzská území jezuitům, což Jakuba Berthieu přinutilo přesunout se na Madagaskar. Nejprve pracoval v oblasti Ambohimandroso-Ambalavao, v jižní části tamní vysočiny. Během francouzsko-malgašské války vykonával různé služby na východním a severním pobřeží. Dohlížel na misii Ambositra 250 km jižně od hlavního města Antananariva a později na misii AnjozorofadyAmbatoimainty, severně od ostrovní metropole. Otec Jakub se obětavě věnoval slabým a nemocným, zvláště postiženým malomocenstvím. Nešlo mu jen o katecheze, ale s láskou se snažil obyvatelstvu pomoci i sociálně, kulturně a ekonomicky. Vyznačoval se tím, že odjakživa sloužil prostým lidem – chudým a nejpotřebnějším. Proto v něm také uzrálo misijní povolání, ale tento postoj služby měl již předtím, když byl deset let diecézním knězem. Byl velice prostý, pokorný, snažil se ze všech sil, aby lidé pochopili, že Bůh je nám nablízku. Ježíš Kristus je nablízku prostému, chudému, či nemocnému člověku. Z politických důvodů musel někdy své domorodce opustit a odejít pracovat mezi francouzské vojáky. Jeho hlubokým přáním však stále bylo se co nejdříve mezi Malgaše vrátit, aby je duchovně povzbudil a ujistil se, že mohou naplno žít křesťanskou víru. Otec Jakub Berthieu viděl svůj úkol takto: „Být misionářem znamená učinit se pro všechny lidi vnitřně i vnějškově vším, kvůli získání duší být s velkorysým srdcem zodpovědný za všechno, za lidi, zvířata i věci.“ Celý jeho život byl přípravou na mučednictví. Byl ochoten nabídnout život a svědčit tak o Kristu. Když jej Menalambové dopadli, strhli z něj sutanu a jeden z nich mu vzal kříž se slovy: „To je tvůj amulet? Takhle svádíš lidi? Budeš se ještě dlouho modlit?“ Odpověděl: „Musím se modlit, dokud nezemřu. Budu pokračovat v modlitbě za tebe.“ Kmen Menalamba v působišti otce Jakuba zahájil povstání. V roce 1896 se otec Jakub rozhodl početnou skupinu křesťanů odvést do Tananarive. Konvoj měli chránit francouzští vojáci, kteří byli v čele. Když slabší křesťané s misionářem zůstali pozadu, byli přepadeni povstalci, kteří zaútočili z pralesa. Chytili otce Jakuba a zle s ním začali nakládat. Přitom mu za slib, že přestane šířit křesťanství, nabízeli svobodu. Protože nabídku odmítl přijmout, postřelili ho, pak dobili kyjem a jeho mrtvé tělo vhodili do řeky poblíž vesnice Ambiatibe. V roce 1965 papež Pavel VI. vyhlásil Jakuba Berthieu za blahoslaveného. A svatý otec Benedikt XVI. jej dne 21. 10. 2012 v Římě prohlásil za svatého. tým spolupracovníků redakce
Územní pastorační změny na Kojetínsku . Už delší dobu se mluvilo na Arcibiskupství olomouckém o scelení politických a církevních okrsků. Tato věc se týkala i duchovní správy na Kojetínsku. Jedná se o obec Koválovice (asi 160 obyvatel) a Stříbrnice (asi 250 obyvatel). Do okresu Přerov spadá obec Koválovice a Stříbrnice. Tyto obce však církevně nepatřily do děkanátu Přerov, ale byly součástí jiných děkanátů. Obec Koválovice patřila do farnosti Hradisko, děkanát Kroměříž. Obec Stříbrnice patřila do farnosti Vrchoslavice, děkanát Prostějov. Došlo tedy k rozhodnutí arcibiskupa olomouckého Mons.Jana Graubnera o rozdělení církevní právnické osoby v souladu se zákoníkem a kanonickým právem ke dni 1.1.2015 a byla vyčleněna městská část Koválovice u Kojetína z veřejné církevní právnické osoby Římskokatolické farnosti Hradisko u Kroměříže a zároveň začleněna do veřejné církevní právnické osoby Římskokatolická farnost Kojetín. Totéž se týká i druhé obce Stříbrnice, které ke dni 1.1.2015 byla vyčleněna z veřejné církevní právnické osoby Římskokatolická farnost Vrchoslavice a zároveň začleněna do veřejné církevní právnické osoby Římskokatolická farnost Měrovice nad Hanou. Co tato změna přináší? Farníci věřící/občané těchto obcí Stříbrnice a Koválovice se musí od 1.1.2015 na základě nového začlenění vždy již obracet se svými žádostmi na duchovní správu do Kojetína (Obec Měrovice n./H. je administrována z Kojetína)! Tato změna se týká především vybavení žádosti o křest dětí, uzavírání církevního manželství, žádosti vyřízení pohřbů při úmrtí, ale také konání pobožností či mši sv. v místních obecních kaplích. Tyto žádosti je nutné vždy projednat s duchovním správcem z Kojetína na adrese 752 01 Kojetín, Komenského nám. 48 nebo tel. 733 742 016. Do kojetínské duchovní správy tak již patří město Kojetín, obce Polkovice, Uhřičice, Popůvky, Koválovice u Kojetína, Měrovice nad Hanou, Stříbrnice a Křenovice u Kojetína. P. Pavel Ryšavý Strana 4
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
V tomto čísle našeho děkanátního časopisu pokračujeme v představení řeholníků a řeholnic pocházející z našeho okolí. Dnes jsme položili otázky sestře Lucii Nedvídkové. Jak dlouho jste v řádu a o jaký řád se jedná? Do Kongregace sester Neposkvrněného Početí Panny Marie III. řádu sv. Františka z Assisi jsem vstoupila v roce 1995. Žijeme podle Řehole regulovaného III. řádu sv. Františka a podobně jako on, jsme povolány s radostí svědčit o živém Ježíši, který je pokoj a smíření. Jak již název naší kongregace vypovídá, v centru naší pozornosti je také mariánská spiritualita. Tajemství Neposkvrněného početí nás zve dorůst do krásy Mariiny, která se svým FIAT vždy postavila na stranu Dobra. Jako své františkánské dědictví tedy chápeme smírnou lásku k zraňované Boží lásce a úctu k Neposkvrněné Panně Marii. Co je to zasvěcený život, co přináší Vám osobně, církvi a vůbec celé společnosti? Zasvěcený život je zvláštním následováním Krista, kdy se člověk uskutečňováním slibů evangelijních rad (čistoty, chudoby a poslušnosti) zcela oddává Bohu. Řeholník opouští všechno a snaží se co nejdůsledněji napodobovat způsob života Ježíše Krista. Nedílnou součástí řeholního života je také společný život v komunitě bratří nebo sester. Řeholní život představuje v církvi snoubenecké spojení stanovené Bohem, znamení budoucího života. Řeholní komunity by měly být místy naslouchání a sdílení, vyučování modlitby, duchovního doprovázení. Zasvěcený život tak může církvi dodávat silný podnět k větší shodě s evangeliem. Domnívám se, že v dnešním světě je důležité svědectví o naději, o tom, že život má smysl i svůj cíl. Je důležité ukázat lidem prvenství Boha a hodnot budoucího života. Kdo Vás přivedl (nasměroval) do řeholního společenství, ve kterém nyní žijete a sloužíte? Co Vás na něm nejvíce oslovuje? Na počátku každého řeholního povolání je volání Boha. Člověk pak může svobodně odpovědět svojí láskou na lásku Boží. Já jsem chtěla vstoupit do řeholního společenství, které by bylo mariánské. Před vstupem do naší kongregace jsem byla v úzkém kontaktu s františkánskými terciáři. Navštívila jsem taky Králíky, kde tehdy žily naše sestry. Ale k mému rozhodnutí značným dílem přispěla knížka Řeholní život v českých zemích, kde byla uvedena všechna tehdejší řeholní společenství. Podle spirituality a činnosti pro mě byly nejbližší právě Sestry Neposkvrněného Početí Panny Marie. A tak jsem se vydala na cestu. V době tohoto rozhodování mě pomáhala má přítelkyně. Naplňuje mě radostí, že patřím Pánu, že máme v našem klášteře kapli, kde se pravidelně modlíme. Také mě oslovuje radostný a rodinný duch, který vládne v naší komunitě. Rok zasvěceného života si dává za úkol „probudit svět“. V čem vidíte největší potřebu tohoto úkolu a máte, prosím, pro nás nějaké praktické rady, jak ho naplnit? Krize smyslu života, krize ekonomiky i morálky jsou příznačným rysem dnešní doby. Svět je plný nedůvěry, skepse, protěžování individualismu. Do této situace promlouvá papež František a vyzývá k „probuzení světa“. Pobízí nás, abychom vyšli vstříc dnešnímu člověku ve světle dvou pastoračních metod: blízkosti a setkání. To jsou dva způsoby, kterými se zjevoval i sám Bůh. Z radosti z našeho setkání s Bohem vyplývá poslání přinášet lidem kolem nás Boží útěchu, dosvědčovat Jeho milosrdenství. Papež také doporučuje cestu přitažlivosti a nakažlivosti jako nejlepší způsob nové evangelizace. Ve světě je často přítomen nedostatek radosti. My nejsme vždy voláni k velkým činům, ale k tomu, abychom byli svědky radosti pramenící z jistoty, že jsme Bohem milováni. Nějaké praktické rady se necítím kompetentní dávat. Ale doporučuji se seznamovat s myšlenkami papeže Františka a snažit se je aplikovat do Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
svého života. Každý z nás je jedinečný, má své poslání, svou zodpovědnost. Je proto důležité naslouchat Duchu svatému, ptát se: „Pane, co mám dělat?“ Nebojme se novosti, kterou Duch svatý v nás působí, mějme odvahu vydat se na nové cesty. Můžeme se také poradit s knězem, který zná naši osobní situaci, jak a kde bych já konkrétně mohl(a) „probouzet svět“. Za velmi důležitou považuji touhu něco změnit a ochotu tuto změnu uskutečnit. Stalo se Vám v posledních dnech něco, co Vás potěšilo, udělalo radost nebo překvapilo? Nechtěla byste se s námi, prosím, o to podělit? Myslím si, že každý den je Boží dar a Pán nám v něm dává radost. Je potřeba mít otevřené oči i srdce a vnímat doteky Boží lásky. Někdy jsou nepatrné, někdy člověk zůstane stát v údivu. I zdánlivě samozřejmé všední záležitosti mají svůj půvab. Pokud však mám být konkrétní, radost mi udělala uplynulá doba vánoční spojená s mnoha milými setkáními, dále dobrá knížka nebo procházka. Váš rozhovor se objeví v únorovém čísle našeho časopisu, tedy v měsíci, kdy vstoupíme do doby postní. Co byste vzkázala našim čtenářům? Doba postní bývá v církvi tradičně spojována s oním „trojlístkem“ – modlitba, půst, almužna – a také s pobožností křížové cesty. Myslím si, že je to doba, kdybychom měli jít více na hlubinu, zrevidovat a následně napravit svůj vztah k Bohu, bližnímu i sobě. Konkrétně bych si dovolila doporučit častější četbu a rozjímání Písma svatého. Doporučuji také více poznat naši víru četbou Katechismu katolické církve. Tento vzácný dokument nám pomůže více prohloubit vztah k Bohu, projasní náš život a ukáže směr. Důležité je také ztišení, ale ne samoúčelné, ale jako nabídnutí prostoru Pánu, abychom v naslouchání Jemu odkryli Boží plán s naším životem. V tomto roce je také akcentována eucharistie, připravujeme se na Eucharistický kongres – národní i diecézní. Proto bychom více pozornosti mohli věnovat adoraci, prohloubení slavení eucharistické liturgie či pobožnosti prvních pátků v měsíci. Ať se nám všem podaří v této postní době udělat další krok na cestě za Pánem a otevřít se Jeho lásce. Všechny čtenáře pozdravuje a o modlitbu prosí s. Lucie Nedvídková Strana 5
I když jsme v rámci Desatera probrali hodně, určitě jsme nemluvili o všem a něčemu jsme se věnovali jen lehce. Vrátil bych se tedy k některým tématům, o kterých se někdy mluví hlasitě a někdy zase velice tiše. Následující článek napsal P. Karel Skočovský a s jeho svolením jej otiskujeme. Zároveň Vás také zveme na Sonus, kde bude mít P. Karel 8. února 2015 přednášku na téma: „BOŽÍ PLÁN S MANŽELSTVÍM“. PROČ LIDÉ NEPŘIJÍMAJÍ UČENÍ KATOLICKÉ CÍRKVE O ANTIKONCEPCI To je otázka! Kladu si ji velmi často, protože téma antikoncepce se mne - paradoxně, protože žiji v celibátu - hodně dotýká. Žádné jiné téma věřící katolíky, a nejen je, tak často nezvedá ze židle. Většina věřících laiků i teologů, velká část kněží i někteří biskupové tuto nauku odmítají. Tomuto tématu se věnuji přibližně deset let. Byly to roky velmi intenzivního studia snad všeho, co bylo psáno v jazycích, kterým aspoň trochu rozumím. Byly to hodiny a hodiny diskusí a rozhovorů s mnoha manželskými páry, kteří používají metody přirozeného plánování rodičovství, i těmi, kteří s „čistým svědomím“, jak říkají, používají různé druhy antikoncepce. Setkal jsem se s mnoha zastánci prvního tábora i tábora druhého. Za tu dobu jsem musel snést také mnoho neporozumění, osočování, nadávek, obviňování z fanatismu, jednostrannosti, nerealistického přístupu ke světu, nedostatku pokory a přehnané suverenity. S pokorou nepochybně problém mám. A to ostatní je možná také pravda. Ale navzdory tomu, co se v minulosti stalo, kdy už jsem si několikrát říkal, že nemá cenu se tomuto tématu věnovat dál, toho nelituji. Vždycky se mi různou formou dostalo povzbuzení. Toho největšího právě od manželů, kteří třebas někdy používali antikoncepci, ale dnes přijali přirozené plánování rodičovství jako součást svého života podle Boží vůle. Když vidím vzájemnou lásku mnoha těchto a podobných párů, když vidím víru jejich dětí, tehdy si říkám: „Stojí to za to. Pro tyhle to dělám.“ Jsou to chvíle Boží blízkosti a posily. Velký důvod, proč se tématu antikoncepce věnuji, je jakési „souznění s církví“, ono „sentire cum Ecclesia“. Vnímám církev jako skutečnou láskyplnou a moudrou Matku. Velmi jsem se namáhal, abych pochopil, co a proč katolická církev v této věci učí. Nepřijal bych nic, co odporuje mému intelektuálnímu poznání. Nebráním se vyhledávání těch nejlepších protiargumentů. Zatím jsem ale žádný skutečně dobrý, který by vyvracel onu vizi manželské lásky a sexuality, jak ji předkládá církev, nenašel. Vnímám tuto otázku s velkou bolestí v srdci. Církev je vnitřně rozdělena. V této věci v naší církvi panuje mezi věřícími a kněžími jakési „zaťaté mlčení“, určitý nevyjádřený, nebo spíše pokradmu vyjadřovaný hněv, podezření vůči papeži a magisteriu, že hraje s věřícími nečistou autoritářskou hru. Jak může celibátník opravdu rozumět manželskému sexu? Kdo se mne, manžela od rodiny, ptal na můj názor? Co nám církev leze do svědomí a do postele!? Myslím, že právě toto vnímání magisteria věřícími, které bych nazval „hermeneutika podezření“, je jedním z hlavních důvodů, proč věřící nejen učení o nemorálnosti antikoncepce nepřijímají, ale často ani o tom, co církev učí, nepřemýšlejí. Ze své zkušenosti vím, že jen málokdo z věřících opravdu ví, co, a hlavně PROČ, církev učí to, co učí. Vědí často s jistotou jen jedno: papež tomu prostě NEMŮŽE rozumět, a proto zcela určitě nemá pravdu. Je to tak trochu jako vztah nedůvěry proti příliš autoritativnímu, Strana 6
chladnému, vzdálenému otci. Toho otce ve skutečnosti moje osobní problémy, bolesti a trápení nezajímají. Jen mi chce o hlavu omlátit ty svoje nepochopitelné zákazy. A v tomto postoji věřící, myslím ti vzdělanější a angažovanější, hledají spojence. Kněze, teologa, laika-odborníka, který je utvrdí v jejich postoji, že „papež přeci nemá pravdu“. Je to podle mne, psychologicky viděno, určitá forma spiklenectví proti „zlému otci“. Pracuje tu velmi rafinovaný proces sebeospravedlňování a racionalizace spočívající v tom, že si musím obhájit fakt, že sice nesouhlasím v něčem v církví, ale přesto zůstávám „dobrý katolík“. A nejen „dobrý“, ale také „odpovědný“, „přemýšlivý“, „uvědomělý“. Žádná intelektuálně méněcenná, nesamostatná, slepě důvěřující ovečka. Mám přeci svoji hlavu a svůj život, do kterého mi nemá nikdo co mluvit. Zvlášť církev, které se nedá věřit. Už tolikrát se v minulosti mýlila. Nebo snad ne? Tím nechci říci, že by ti, kteří s církví v otázce antikoncepce nesouhlasí, byli špatní lidé nebo křesťané druhé kategorie. Často bývají v církvi velmi angažovaní, chodí pravidelně do kostela, vzdělávají se. Ale - podle mne - necítí se v církvi tak úplně jako doma. Mají pocit, že je církev utlačuje, že se mýlí, a proto je třeba ji změnit, aby zpátky získala zcela ztracenou důvěryhodnost. Druhým důvodem, proč podle mne lidé tuto nauku nepřijímají, jsou předsudky a neznalost. Mám opakovanou zkušenost, že když se lidé bouří proti nějaké části učení katolické církve a já se jich zeptám, s čím konkrétně nesouhlasí, mnohdy se ukáže, že bojují proti něčemu, co církev ve skutečnosti neučí. Zápasí se slaměným panákem, neexistující doktrínou. Často si nedali tu námahu, aby do hloubky poznali ty nejsilnější důvody pro to, co církev předkládá. Znají mnohdy jen ty nejslabší, pochybné důvody, které pro ně není problém vyvrátit... Podobně je tomu i s neznalostí. Lidé například kritizují přirozené plánování rodičovství jako nespolehlivé a v praxi nepoužitelné, protože přeci ženy nemají pravidelné cykly. Ovšem tenhle argument platil tak před padesáti lety, kdy existovala pouze kalendářová metoda. Dnes jsme o dost dál... Některé páry aspoň přirozené plánování zkusily, ale bez dobrého vedení brzy ztroskotaly. Buď metodu špatně pochopily, nebyly dost důsledné nebo nevyhledaly pomoc v nestandardních situacích. Pro některé je ale i dobře naučená metoda velkým křížem, se kterým si neví rady... A v této situaci se cítí samy. Dříve nebo později pak narazí na kněze, který jim řekne, že v jejich situaci je používání antikoncepce v pořádku, protože on sám nevidí jiné východisko buď z neznalosti, nebo vědomého nesouhlasu s církví. Možná je tu ještě jiný důvod, proč lidé tuto nauku nepřijímají: praktická bezradnost. Nejde tu ani tak o to, že by lidé Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
nechtěli podle učení církve žít, ale neví, jak to v praxi udělat. Mají vážný a morálně správný důvod nemít další dítě, ale současně určité nejasné povědomí o tom, že přirozené plánování rodičovství je nespolehlivé. A proto neví, jak dál. A tak v této bezradnosti, nikoli ze zlé vůle, sáhnou po kondomu nebo používají přerušovanou soulož. Opravdu mne velmi trápí současná situace v naší církvi. Téměř všechno, co u nás vychází o morální teologii, je buď dost zastaralé, nebo se jedná o práce zpochybňující učení církve, většinou německé provenience. Opravdu kvalitních odborných publikací je málo. Chybí také dostatek skutečně vzdělaných a schopných instruktorských párů přirozeného plánování rodičovství. A věřící dobré gynekology a jiné specialisty, kteří jsou katolíky i v ordinaci, by člověk spočítal na prstech jedné ruky... Nestačí hlásat, co a proč církev učí. Musíme lidem nabízet praktickou pomoc, která jim ukáže východisko v jejich obtížné životní situaci. Myslím opravdovou pomoc, nikoli odmítnutí závaznosti mravního řádu... A ani tady se pastorační láska vůči manželům nevyčerpává: musíme hlásat velikost Božího milosrdenství a možnost
růstu ve ctnosti manželské čistoty. Není problém v tom, že hřešíme. Problém je tehdy, když odmítáme zlo nazývat zlem a hledáme různé výmluvy, proč se my nemusíme změnit. A proč my nepotřebujeme odpuštění a Boží milost. Důvodů, proč lidé nepřijímají učení církve, je jistě mnohem víc. Tady jsem se pokusil nastínit některé z nich. Věřím, že je třeba vždy s láskou, trpělivostí a vynalézavostí předkládat tu nádhernou vizi manželské lásky, se kterou církev přichází. Nesmíme se nechat odradit odmítnutím. Nikdy nesmíme druhého odsuzovat, protože nevidíme do jeho svědomí. Ale nemůžeme toto radostné poselství o manželské lásce a sexualitě ze strachu z nepochopení zatajovat. Věřím, že v něm manželé najdou opravdové štěstí. Věřím, že tak mužům a ženám nabízíme víc dobra, než si v tuto chvíli dokáží představit. Věřím, že tato vize odpovídá tomu, po čem lidé opravdu ve skrytu touží. Tato vize je v něčem atraktivní, oslovující, proměňující. Protože je pravdivá. O tom jsem hluboce přesvědčen. P. Karel Skočovský, Ph.D. kaplan Římskokatolické farnosti Panny Marie v Kroměříži, katolický psycholog, publicista, překladatel a spisovatel.
Farnost Pavlovice u Přerova Patronát kostela v Pavlovicích, tzv. „kostelní podací“, se zmiňuje už v listinách z poloviny 14. století. K farnosti tehdy patřily ještě vsi Prosinky (Prusinky), Račany (Hradčany), Tučín, Radslavice a Sušice, od roku 1788 také kolonie Grymov a Ulrychov (Oldřichov). Po původním kostele sv. Jiljí dnes není ani stopy, byl zbourán a na jeho místě postaven pod vedením faráře a děkana Christophora Mandáka roku 1781 nový jednolodní kostel s boční kaplí sv. Kříže. Zůstaly jen náhrobníky Hynka Pavlovského z Witbachu, jeho manželky Elišky a švagrové Doroty z Lukavce, zemřelých v roce 1569, dnes zapuštěné do zdí předsíně. Po nějaké době se v novostavbě kostela počaly objevovat trhliny a roku 1882 dosáhly takové velikosti, že byla svolána znalecká komise, která měla zjistit příčinu a rozhodnout, co s ohroženou stavbou. Inženýři Meretta z Kroměříže a Kloss z Vídně se shodli v tom, že kostel stojí na mokrém ujíždějícím slínovém podloží, a že je nejvyšší čas jeho okolí odvodnit, aby se zabránilo jeho úplné zkáze. 30. dubna 1882 se rozhodlo o stavbě odvodňovací štoly, byli povoláni havíři z Marksdorfu v Uhrách a - jak se píše v Pamětní knize - „stavěli dle smlouvy, kopali 50 prvních metrů po 6 zl., druhých pak 50 m po 9 zl., ostatní po 12 zl., dláždili pak metr vůbec po 8 zl. Stála tedy stoka ta, 144 m dlouhá (4 m první nebyly dlážděny) 2398 zl., které vyplaceny havířům a na cestu jim výbor kostelní dal ještě 25 zl. Celkový výdaj na stoku tuto byl 3656 zl. 90 kr.“ Na jaře 1884 byl ing. Meretta požádán, „zda by nechtěl stavby kostela převzíti. On však jsa jinak zaměstnán odřekl, a tak stavba zadána Vilému Žákovi, městskému staviteli v Přerově. Tento za dozoru architekta Karla Bieberle z Brna roku 1885 stavbu kostela mimo věž, která ze starého kostela zůstala, započal, a následujícího roku 1886 dokončil.“ Současně se stavbou byly vybudovány tři novobarokní oltáře, jejichž obrazy „od dobrodinců koupeny u akad. malíře Šichana v Brně, sv. Jiljí za 500 K, Bl. P. Maria a sv. Cyril a Metoděj na bočních oltářích po 200 K.“ Oltář ze starého kostela byl přenesen do „kaple křížové“, kazatelna a křtitelnice byly roku 1885 nahrazeny novými. Varhany bratří Riegrů z Krnova s 18 rejstříky stály roku 1897 3150 zl. R. 1967 byly rekonstruovány, úplně přestavěny a počet rejstříků zvýšen na 31. Nové varhany a úprava kůru si vyžádaly náklad 262 351,60 Kč, posvěceny byly 16. července 1968 a jsou jedním z nejlepších nástrojů v celém děkanátu. Pro lepší přístup ke kostelu bylo postaveno v roce 1907 pískovcové schodiště, které vytesal Josef Škranák z Chvalčova. Původní zvony kostela, mezi nimi dar P. Jana Jiřího Středovského, sanktusový zvon „Sv. Cyril a Metoděj“ s nápisem: „SS. Cyrille et Methodie Orate Pro Pavlovicio et pro me Misero Peccatore Ioanne Středovsky Parocho Pavlov, 1710.“ zmizely za 1. světové války. P. Jan Jiří Středovský má dnes pamětní desku v zadní části kostelní lodi. V Pavlovicích působil od 16. ledna 1703 do své předčasné smrti 18. srpna 1713 ve věku 34 let. Byl to velmi pilný sběratel, dějepisec a spisovatel, jehož práce (zvláště Mercurius Moraviae Honorabilium a Sacra Moraviae Historia) při všech výhradách neztratily na významu pro dějepis Moravy. Za něho byl také původní kostel opatřen novými okny, lavicemi a dlažbou, a uvnitř vylíčen. Čtyři nové zvony od firmy Oktav Winter z Broumova nahradily zvony ztracené v roce 1923. Potkal je lepší osud než předchůdce - také byly zabaveny pro válečné účely, ale v roce 1945 byly nalezeny na „hřbitově zvonů“ v Praze a vráceny zpět. Doplnil je nový „Sv. Cyril a Metoděj“, pořízený nákladem farníků, ulit byl roku 1973 k 260. výročí úmrtí P. Jana Jiřího Středovského v dílně Laetitie Dytrychové v Brodku. P. Artur Górka Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Strana 7
Milí chlapci a děvčata. POPELEČNÍ STŘEDOU vstupujeme do POSTNÍ DOBY. Všechny zábavy, karnevaly a šibřinky odložte až na příští rok. Hry na počítači a tabletu nebo chytrém telefonu odložte také, a začněte chodit na KŘÍŽOVÉ CESTY, nebo si častěji čtěte v BIBLI. ZAČÍNÁ POSTNÍ DOBA Zemi pokryl sníh a stromy dostaly bílé šaty. Obloha byla krásně modrá, jen bělavé obláčky se honily po obloze. Větřík si s nimi pohrával a sluníčko, jak se říká „zubaté“, neboť ještě moc nehřálo, se krásně usmívalo na svět. Voda v řece nebyla zamrzlá, a tak rackové všeho druhu se houpali na vlnkách čisté ale pořádně ledové vody. Kačenky a kačeři strkali své hlavičky do sněhu, aby utrhli kousek suché trávy. Na břehu řeky i v korunách stromů seděli havrani, a také jejich bratranci krkavci a sestřenice vrány. Některé vrány kráčely po hlubokém sněhu, a kdyby jim někdo nasadil kšiltovku, určitě by vypadaly tak důležitě, jak na obrázcích pana Lady. Větřík zavanul a vlnky se proměnily v stříbrný koberec. „Dobrý den, milá zvířátka, jak se vám daří?“, ptá se jedna malá vlnka. „Dobrý den“, odpověděli rychle, jak to mají ve zvyku rackové. Vlnka hned pokračovala: „Kamarádi, jak se vám daří kolem sebe šířit pokoj a mír?“ Nikdo neodpovídal. Jedna stříbrná vlnka ukázala na břeh řeky a řekla: „Tam kdysi bývaly malé, k sobě namačkané domky a lidé se tam měli rádi. Všechny děti chodily v zimě společně bruslit a sáňkovat. Tenkrát byla větší zima a více sněhu. To bývalo křiku a smíchu okolo řeky! Nejkrásnější byl had na ledě a také sáňkování na břehu, nebo na starých dřevěných prknech první pokusy v lyžování. Na levém břehu stály také domky obehnané zídkou a topoly. Uprostřed domků byly dvory a zahrádky. Také tam bylo mnoho dětí. Jednou v zimě, když se na malých kopcích u Bečvy setmělo, vzaly děti sáňky a celé mokré běžely domů. Rychle se převlekly a po chvíli se všechny zase sešly u jednoho z domků, kde byla velká kuchyň se stolem uprostřed. V kamnech praskala polínka. Na stole byl nakrájený chléb namazaný máslem a horký čaj. Děti si posedaly na starou postel, nad kterou visel obraz, a oči upíraly na veliký kříž naproti posteli a poslouchaly nejstarší kamarádku, jak jim četla pohádku. Byla to pohádka o Sněhové královně od Hanse Christiana Andersena. Poslouchejte, jak ta pohádka začíná.“ A vlnka začala vyprávět: „Byl jeden zlý duch, jeden z nejhorších, byl to sám ďábel. Jednoho dne byl opravdu „v dobré náladě“, neboť udělal zrcadlo, které mělo tu vlastnost, že všechno dobré a krásné, co se v něm obráželo, mizelo téměř do nicoty a to, co za nic nestálo, důkladně vystoupilo. … Jestliže něčí hlavou proběhla dobrá a zbožná myšlenka, v zrcadle se objevil úšklebek. Nakonec nebylo na světě člověka, jehož povaha by nebyla znetvořena. Tu chtěli zlí duchové zaletět dokonce až k nebesům, aby si dělali blázny z andělů a z Pána Boha. Letěli výš a výše a tu jim zrcadlo vypadlo z ruky a roztříštilo se na stovky miliónů kousků a ty natropily neštěstí. Kde se dostaly lidem do oka, měli lidé oči jen proto, co kde bylo špatného. Když se kousek zrcadla zabodl do srdce člověka, bylo to srdce jako kus ledu…“ „Jak ta pohádka pokračuje, vám povím příště“, řekla vlnka, usmála se a dodala „budeme přemýšlet, zda někdy nemáme v oku kus takového zlého zrcadla, nebo přímo ledová srdce bez lásky. A také, zda nemůžeme trochu změnit své chování a naučit se žít ve společenství kamarádů“. Slunce se usmálo a tiše zapadalo za poslední obrysy země. Přejme všem POKOJ LIDEM DOBRÉ VŮLE, a prosme o mír ve světě! Liba Calábková Strana 8
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Pozdrav ze semináře Milí farníci, zdravím Vás z olomouckého Kněžského semináře. Na začátku prosince jsme v semináři přivítali vzácného hosta, otce biskupa Ladislava Hučka. Tento biskup je apoštolským exarchou řeckokatolické církve v ČR. Nemá tedy na starosti žádnou diecézi, ale řeckokatolíky v celé České republice. Řeckokatolická církev vznikla v 16. století tím, že se několik pravoslavných církví rozhodlo znovu se připojit ke katolické církvi. Papež jim ponechal jejich liturgii a zvyky. Řeckokatoličtí kněží nejsou například vázáni povinností celibátu. Řeckokatolická liturgie je od naší římské velmi odlišná, používá mnohem více symbolů, gest, je celá zpívaná. Pokud by někoho zajímalo, jak takováto bohoslužba vypadá, na Šířavě se slaví v neděli v 9:00. V České republice máme sice řeckokatolíků jen velmi málo, ale např. na Ukrajině tvoří většinovou církev. A právě z Ukrajiny také pochází tři bohoslovci, kteří studují v našem olomouckém semináři už ve čtvrtém ročníku. Za nimi přijel biskup Hučko, aby jim udělil tzv. nižší svěcení. Nižší svěcení v naší dnešní římské liturgii nemáme, v řeckokatolické tradici se stále uchovala. V podstatě jde o čtyři služby, ke kterým jsou bohoslovci ustanoveni před přijetím jáhenské svěcení. Naši ukrajinští spolubratři byli vysvěceni na podjáhny. Podjáhnové mají na starosti přípravu bohoslužebných předmětů a asistují knězi při liturgii. Závěrem Vás prosím o modlitbu i za boji zmítanou Ukrajinu a mír na celém světě. Jenda Berka SETKÁNÍ MLÁDEŽE PŘEROVSKÉHO DĚKANÁTU Animátoři přerovského děkanátu zvou na již tradiční modlitby mládeže! V lednu se budou konat 9. 1. 2015 v 19:30 ve farním kostele v Prosenicích. Po duchovním programu následuje malé agapé na faře. Zvou animátoři přerovského děkanátu
POSTNÍ DUCHOVNÍ OBNOVA PRO MLADÉ
Prodejna „NA FAŘE“ .
Proběhne v sobotu odpoledne 28. 2. 2015. Obnovu povede P. Petr Cvrkal SDB. Začínáme mší svatou v 13:00 v kostele sv. Vavřince v Přerově a poté se přesuneme na Sonus, kde proběhnou 2 přednášky (ve 14:00 a v 16:00). Během obnovy bude příležitost ke svátosti smíření. Nezapomeňte si vzít s sebou papír a pero na postřehy, přezůvky a chuť na sobě pracovat.
Milí čtenáři. Na začátku měsíce listopadu se na přerovské faře objevil tento poutač, který Vás zve na faru. Poté, co jsme jej v sobotu odpoledne umístili na průčelí, byla jsem zvědavá, jak bude farníky přijat. A nemusela jsem ani dlouho čekat. Hned v neděli ráno při cestě na mši svatou jsem potkala dvě farnice, které poutač obhlížely. Zatímco první se poutač líbil, druhá se jí, k mému údivu, zeptala: „A co to vlastně je, nějaká hospoda?“ Přiznávám, že když jsem po této poznámce vzhlédla k nápisu, musela jsem se pousmát. Opravdu to může připomínat třeba hostinec „Na růžku“. A i dále se setkávám s otázkou některých farníků, proč tam není napsáno třeba prodejna „Na faře“ nebo něco podobného. Musím říct, že jsme dlouho s kněžími i spolupracovníky na faře přemýšleli, zda by se tam mělo napsat: obchod, prodejna, obchůdek, knihkupectví, či něco podobného. Žádné z těchto označení však nevystihuje celý účel, ke kterému bylo toto místo zřízeno. Ano, je zde možno si zakoupit knihy a jiné náboženské předměty, mešní víno, kávu, čaje, svíčky a spoustu dalších věcí. To však by splňovalo pouze účel prodejny. Chceme, aby se fara stala otevřeným místem, kam byste mohli přijít jako ke svým blízkým, se kterými se vždy rádi shledáte, a kde cítíte porozumění. Nabízíme Vám tedy možnost přijít kdykoli ve všední den v době od 9 do 12 a od 14 do 17 hodin k setkání, rozhovoru s námi i kněžími – budou-li přítomni, i posezení u kávy nebo čaje, k prohlédnutí i počtení dobré duchovní literatury, načerpání sil nebo jen tak si popovídat. Samozřejmě si s sebou můžete přivést i své přátele, kteří se ostýchají na faru vstoupit. Přijďte, budete vítáni. Alena Pizúrová Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015 Strana 9
OKÉNKO Z CENTRA PRO RODINU RÁJ, se sídlem v Pavlovicích u Přerova 5 V pátek 13. 2. od 18 h VALENTÝNSKÝ VEČER. Přihlášky na tel. 731 604 120. DOPOLEDNÍ BESEDY PRO MAMINKY - v Ráji v Pavlovicích: čtvrtky od 10 h – 19. 2. – Jak prožívat postní dobu, 26. 2. – Permakulturní zahrada, 12. 3. – Ekodomácnost – nové inspirace. V pondělí 9. 3. od 17 h - Rodičovská skupina – 7 návyků šťastné rodiny – Mgr. Marie Kaňovská v Ráji v Pavlovicích V březnu začne v Ráji v Pavlovicích Kurz symptotermální metody PPR – 4 pátky od 18 do 20:30 h - 13.3. – úvodní setkání zdarma pro širokou veřejnost. Ti, kteří se rozhodnou pokračovat, budou mít pak další lekce 1x měsíčně 20.3., 17.4. a 29.5. Kurz povedou manželé Petr a Jitka Slámkovi z Ligy pár páru. Kursovné je 400,- za osobu nebo pár. Je možné si také od lektorů zakoupit učebnici za 225,-, záznamové tabulky za 25,- (stačí na 1 rok záznamů) a digitální bazální teploměr za 150,- ale i různé publikace. Přihlášky u H. Školoudové na tel. 731 604 120. Příměstský tábor pro děti 7- 14 let - JARNÍ POVYRAŽENÍ - VYSOKÁ HRA - 2. - 6. 3. 2015 - Centrum pro rodinu Ráj, Pavlovice u Přerova 5, Cena:800,-(nebo sponzorská 1 000–1 200 Kč ), rodiny v sociální tísni mohou požádat o slevu. Program začíná každý den v 7:45 hodin ráno, končí v 15:45 h odpoledne. Zahrnuje aktivity sportovní, tvořivé, dramatické i mnohé jiné. O děti se stará tým zkušených vedoucích. V ceně je oběd, dvě svačinky, pitný režim a pomůcky. Hlavní vedoucí: Petr Školoud, Hedvika Krejčí, Anežka Krejčí. Přihlášky jsou k vyzvednutí na CPR Ráj, na webu www.raj-pavlovice.cz/ke-stazeni.html nebo na e-mailu
[email protected] Kapacita dětí je omezená. Více info na uvedeném e-mailu, nebo na tel. 774 984 190. Jednodenní POSTNÍ DUCHOVNÍ OBNOVA na téma KRIZE A NADĚJE V MANŽELSTVÍ - v sobotu 21.března – v Ráji v Pavlovicích – přednáší Mgr. Ing. Františka Böhmová - srdečně zveme manželské páry (případně jednotlivce žijící v manželství) na jednodenní postní zastavení . Součástí programu bude mše svatá, přednášky a možnost svátosti smíření. K dispozici bude občerstvení a oběd. Začátek v 9 h, předpokládané ukončení v 17 h. Účastnický poplatek: za osobu: 130,-Kč, za pár: 240,-Kč (sponzorská cena za osobu 200,-Kč / pár 400,-Kč) Je třeba se přihlásit předem! Přihlášky na tel. 731 604 120 nebo emailu:
[email protected]
Krásné a požehnané dny za tým Centra pro rodinu Ráj Hana Školoudová Strana 10
www.raj.pavlovice.cz
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
MANŽELSTVÍ - cesta ke svatosti Právě v době ohrožující manželství a rodinu potřebujeme vzory, které ukazují, že na specifické manželské cestě je možná svatost i dnes. Svatost žitá ve světě, a přitom normálně normálními lidmi. A ještě víc – potřebujeme nejen vzory svatých žijících v manželství, ale vzory svatých manželství. Svatá manželství, kde manželství bylo hlavní cestou svatosti, kde se muž a žena vzájemně posvěcovali, vzájemně táhli blíž k Bohu. Manželství, které se žilo ve třech = muž + žena + Kristus. Starověký spisovatel Tertulián napsal o křesťanských manželích žijících z víry: „Kristus si přeje vejít do rodiny a nabízí jí svůj pokoj. Kde jsou oni, tam je též přítomný On, a kde je On, nemůže vstoupit ten Zlý.“ Jak vypadá svaté manželství ve třech v moderní době? Sv. Jan Pavel II. v roce 1984 vyjádřil přání, aby mohl během svého pontifikátu blahořečit společně manželský pár. Přání se mu splnilo. Poprvé v dějinách církve (nepočítáme-li svatořečení mučedníků, kdy oba manželé byli zabiti spolu pro víru) byli spolu blahořečeni manželé 21. 10. 2001 – symbolicky na výročí vydání papežské encykliky o rodině Familiaris consortio. Byli to italští manželé Quattrocchi (Luigi a Maria, roz. Corsini), rodiče čtyř dětí. Oba velmi angažovaní v církvi 20. století. První svatořečení manželského páru je přelomová událost, ale u nás proběhla, bohužel, bez většího povšimnutí. Druhý manželský pár je nám už známější, manželé Martinovi, rodiče sv. Terezky, byli blahořečeni v roce 2008. Věřme, že budou přibývat. Vždyť další manželé už stojí v jakési pomyslné řadě kandidátů svatořečení: od pověsti svatosti, přes různé stupně diecézního procesu, po proces probíhající v Římě, či tzv. čekání na stvrzující zázrak. Jsou to páry z Itálie, Španělska, Malty, Anglie, ale i Mexika, Jižní Ameriky, Afriky a Japonska. Žili v moderní době, ve 20. století, byť třeba část svého života někteří ještě v 19. století. Měli různá povolání – rolníci, technici, profesor gymnázia, hudebníci, lékař, geodet, právník, lékárník, katechetka atd. Počet dětí je také různý, od jednoho po jedenadvacet. Jejich spiritualita se napájela a byla formována z různých pramenů – jsou to terciáři a přátelé řádů, členové Opus Dei, Katolické akce nebo jiných hnutí. K nim můžeme přiřadit i manželství, kde je již jeden z manželů svatořečen a samo manželství patří do naší definice dobrého, příkladného manželství; třeba manželství bl. Jany Beretty Molly, mučednice života. Čekatelé jsou pestří, jako je pestrý život ve světě, ale zároveň jsou jednotní v hrdinné lásce k Bohu a lásce k bližnímu, aniž by dlužili něco lásce manželské, dětem a teplu domova. Vždyť právě doopravdy normální křesťan je svatý. My ostatní jsme do určité míry nenormální z hlediska našeho cíle a povolání ke svatosti…, byť na to není číselná diagnóza v mezinárodní statistické klasifikaci nemocí a psychických poruch. Svatí se svou žitou zkušeností s Bohem skrze Ježíše stali pro druhé ukazateli, kteří nás učí dívat se Ježíšovýma očima. Dívají se Ježíšovýma očima na svět kolem sebe v různé době a prostředí. Žijí pravdu víry ve svém „Tady a Teď“. Pokusme se s nimi učit se dívat, žít a milovat. MUDr. Jitka Krausová OV (texty pro spol. manželů inspirované životy svatých manželů najdete na www.raj-pavlovice.cz/ke-stazeni.html) Hana Školoudová
Mons. ThDr. Stanislav ZELA, biskup (1893 – 1969) Narodil se 12. 7. 1893 v Horních Nětčicích, farnost Soběchleby. Po kněžském svěcení v Olomouci roku 1917 krátce působil jako kaplan ve Fryštáku. Pak se stal sekretářem kardinála Skrbenského a pokračoval u arcibiskupa A. C. Stojana i Leopolda Prečana. Roku 1931 dosáhl doktorátu teologie. Za význačné organizační zásluhy na celostátním sjezdu katolíků v roce 1935 byl jmenován papežským prelátem, v roce 1938 nesídelním a roku 1940 sídelním kanovníkem v Olomouci. Na začátku války byl zatčen a pak vězněn ve Štěpánově, v Dachau a Buchenwaldu. Koncem roku 1940 byl propuštěn na kauci a dále sledován. V roce 1941 jej arcibiskup Prečan vysvětil na pomocného biskupa (1941 – 1969) a jako generálního vikáře ho nechal vést diecézi, protože sám se ze zdravotních důvodů prakticky stáhl do soukromí. Po Prečanově smrti vedl diecézi jako kapitulní vikář. Nový arcibiskup J. K. Matocha jej jmenoval generálním vikářem. V roce 1945 byl nařčen z velezrady a kolaborace s německými nacisty, ale byl očištěn. Hned v roce 1950 byl zatčen a v monstrprocesu se skupinou velezrádců a vyzvědačů z řad vyšší církevní hierarchie, jak psaly tehdy noviny, byl odsouzen na 25 let vězení. Proces zvaný Zela a spol., kam byli zařazeni například břevnovský opat Opasek, strahovský opat Jarolímek, pražští kanovníci Čihák, Švec, Kulač, či salesián Mrtvý, měl být exemplárním zastrašováním. Spojil lidi, kteří se ani neznali, a odsoudil je jako komplice. Až při rehabilitaci se ukázalo, že obvinění byla smyšlená, že souzení se museli své výpovědi připravené od soudců naučit zpaměti, byli z nich i zkoušeni a trestáni, když neodpovídali, jak jim bylo uloženo. Po třinácti letech vězení byl propuštěn na podmínku, ale měl přikázaný pobyt s omezeným pohybem v charitním domě u sester premonstrátek v Radvanově, kde Místní národní výbor dostal povinnost každoročně podávat soudu hlášení o jeho chování a převýchově. V době, kdy byl ještě ve vězení, byl pozván na II. Vatikánský koncil, kde se omluvil pro nemoc. V roce 1964 byl zván znovu, omluvu zdůvodnil odporem civilních úřadů. Papež Pavel VI. mu blahopřál k zlatému kněžskému jubileu a poslal prsten věrnosti. V únoru 1969 se dostal na národní pouť do Říma ke hrobu sv. Cyrila. Zemřel 6. 12. 1969 u sester v Radvanově, pochován je dle svého přání ve svém rodišti v Soběchlebích. Biskup Zela sám píše: Celý můj život je poznamenán křížem. Nesl jsem ten kříž statečně a prosím Pána Boha, abych ho donesl až k vítěznému konci… Cítím, že život pomalu ze mne vyprchává. Však mne už vůbec nic nedrží a já se těším na ten pravý domov. Naplňoval své životní heslo: V tebe, Pane, jsem doufal, nebudu zahanben na věky. Zdeněk Mlčoch, jáhen
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Strana 11
KREV KRISTOVA Ježíš jim řekl: „Amen, amen, pravím vám, nebudete-li jíst tělo Syna člověka a pít jeho krev, nebudete mít v sobě život. Kdo jí mé tělo a pije mou krev, má život věčný a já ho vzkřísím v poslední den. Neboť mé tělo je pravý pokrm a má krev pravý nápoj. Kdo jí mé tělo a pije mou krev, zůstává ve mně a já v něm.“ (Jan 6,53-56)
drahou Krví Krista jako bezúhonného a neposkvrněného beránka (srov. 1 Pt 1,19). Kristova Krev z nás smývá naše hříchy a dává nám radost z Božího odpuštění. Když kněz při mši svaté proměňuje víno, věříš, že je to táž krev, která byla prolita pro tebe na kříži? Hoď tedy do ní všechny své hříchy, jako se házejí kameny do pece nehašeného vápna, aby se v něm roztříštily, a pokaždé se vrátíš domů jako ospravedlněný celník, to znamená, že ti „Uvědomte si, že v chlebě je tělo, které viselo na kříži, a v kali- bude odpuštěno, bude z tebe nové stvoření. Věř, že jestchu krev, která vytryskla z jeho boku. Abyste se neoddělovali, liže se anděl zhoubce bál krve na dveřích Hebreů, když jezte pouto své jednoty, abyste se nepodceňovali, pijte cenu, kte- v noci hubil vše prvorozené, pomůže ti Kristova Krev rá byla za vás zaplacena.“ (Sv. Augustin) vzdorovat pokušení a nástrahám temnot a zla. Kristova Krev je zdrojem nového života. Jako ráj byl Tělo Kristovo! Krev Kristova! To první zavlažován vodou z pěti řek, tak z pěti Kristových ran na slýcháme poměrně často, zvlášť pokud se kříži vytékají řeky, jež zavlažují nový ráj, kterým je círúčastníme eucharistické hostiny při mši kev. Ta se rodí z Krve a vody, která vytryskla z Ježíšova svaté. I při adoraci se setkáváme s Tělem boku a jež je i symbolem Ducha svatého, dárce života. Kristovým a jsme zvyklí se Ježíši v tomto Tento nový život v sobě můžeš zakoušet po každém kousku chleba klanět a projevovat mu úctu. svatém přijímání. Chleba a víno jsou proměňovány každé Co však pro nás znamená Kristova Krev? zvlášť na znamení Kristovy smrti (oddělení krve od těla). Často první představa, která se nám s krví Jejich spojení v tobě při přijetí Těla a Krve Páně kéž je ti spojí, je násilí a utrpení. Zkusme se však znamením Vzkříšení, obnoveného života, k němuž jsi zamyslet nad symbolikou krve. Krev byla skrze Kristovu oběť na kříži pozván. vnímána jako sídlo života, tedy to, co je na světě nejcennější a nejposvátnější. Vylití krve, když jde jako u Ježíše o krev vlastní, a nikoli jiných lidí nebo zvířat, je znamením lásky, nad kterou si nelze představit větší. Sv. Jan v evangeliu píše: „Nikdo nemá větší lásku než ten, kdo položí život za své přátele.“ (Jan 15,13) Otci se nelíbila Synova smrt, ale jeho vůle zemřít za nás dobrovolně. Krev, kterou za nás prolil, je znamením Ježíšovy poslušnosti k Otci a lásky k nám, poslušnosti a lásky až k smrti. Krev měla veliký význam již pro Izraelity ve Starém zákoně. Krev velikonočního beránka zachránila Hebreje od smrti prvorozenců před vyjitím z egyptského otroctví. Krví smlouvy pokropil Mojžíš lid (Ex 24,8). Velekněz v den velkého smíření vcházel do velesvatyně s krví na očištění od hříchů. Sám Pán Ježíš se při ustanovení eucharistie na tyto předobrazy odvolává. Jeho Krev je ustanovena jako památka, je krví nové smlouvy, která se prolévá na odpuštění hříchů. Byli jsme vykoupeni ne pomíjejícími věcmi, stříbrem nebo zlatem, ale
K zamyšlení Čím je pro mne tajemství Kristovy Krve? Jaký je můj vztah k poslušnosti vůči Bohu, druhým lidem? Kam až jsem ochoten/na jít v lásce ke druhým lidem? Co je mojí překážkou na této cestě? Kde hledám posilu při boji se zlem, které na mě doráží? Modlitba Pane Ježíši Kriste, Tvoje poslušnost vůči vůli Tvého Otce Tě vedla až k prolití vlastní krve na kříži, abychom my byli očištěni od našich hříchů a měli tak podíl na Tvém společenství s Otcem a Duchem svatým. Nauč nás skrze tajemství své Krve poslušnosti v radostné důvěře, že jednou budeme patřit na Tvou tvář ve Tvém království. Neboť Ty žiješ a kraluješ v jednotě s Otcem a Duchem svatým po všechny věky věků. Petra Pročková
Mateřská škola sv. Josefa na začátku roku 2015 . Zatím co příroda odpočívá, v naší mateřské škole je stále živo. Nový rok jsme zahájili oslavou Tří králů. Tak jako mudrci z východu i my jsme se poklonili dítěti Ježíši v jeslích. Navštívili jsme charitu, městský úřad a některé rodiče v blízkosti mateřské školy a popřáli vše nejlepší do nového roku. Předškolní děti čeká již brzy zápis do základní školy, na který se pilně připravujeme. Při tom nezapomínáme na Pána Ježíše. Každý den začínáme ztišením a modlitbou. Děti se dovídají, co dělal Pán Ježíš, když vyrostl z dítěte Ježíše a ještě žil zde na Zemi. S velkou radostí při dramatizaci příběhu slavily děti svatbu, při které Ježíš proměnil vodu ve víno na prosbu Panny Marie. Přejeme všem čtenářům, aby Pán proměňoval i Vaše všední dny v oslavu Boží. S otevřeným srdcem se těšíme na nové děti, které v tomto roce svěříte do naší péče. Zápis se uskuteční 19. 3. a 20. 3. 2015. Za Vaši důvěru děkujeme. Marie Přecechtělová Strana 12
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Křížové cesty Budou v Přerově v postní době stejně jako v minulých letech: V neděli v 14:30 v kostele sv. Michala na Šířavě a zároveň v 14:30 také v kostele v Předmostí, v pondělí v 17:15 v Předmostí a v pátek v 17:15 v kostele sv. Vavřince. Děkuji všem, kdo se zapojí do vedení těchto našich společných pobožností. Zpovídání na začátku postu a postní předsevzetí Příležitost ke svaté zpovědi na začátku postní doby bude v Přerově v pátek 20. února 2015 v kostele sv. Vavřince od 16:00 do 18:00 a zpovídat budou tři kněží. Využijte možnosti vstoupit do postní doby s čistým srdcem. Také velmi doporučuji postní předsevzetí. Nejlépe dvojí. První zcela konkrétní a hmatatelné jako je půst od alkoholu, od sladkostí, odřeknutí si televize apod. Druhé zaměřené na prohloubení duchovního života a vztahu k Bohu jako je častější či delší modlitba, čtení Bible, každodenní zpytování svědomí, častější účast na mši svaté apod. Další možností je dávat si na každý postní týden jiná předsevzetí. Tak se například čtyřicet postních dní může stát dobou zkoušení, jaký druh modlitby nejlépe zapadne do mého života a v kterém budu chtít pokračovat také v době velikonoční. Nebo jaké změny denního režimu, například čas vstávání či čas uléhání ke spánku, způsob odpočinku či čas vyhrazený pro děti či manžela/manželku si budu chtít udržet po celý rok. Celodenní postní obnova na Sonusu Stejně jako v minulých letech bude v sobotu po Popeleční středě 21. února 2015 jednodenní duchovní obnova na Sonusu. Téma promluv bude stejné, jako jsem měl v roce 2012 na Velehradě: Modlitba. Celý program vidíte na plakátku. Kdo se chce obnovy zúčastnit, tak se přihlaste co nejdříve v zákristiích přerovských kostelů nebo na faře v Přerově, abychom věděli, s kolika lidmi je třeba počítat. Duchovní obnova je příležitost na pár hodin dát stranou všechny běžné starosti a povinnosti a zaměřit se na to v životě nejdůležitější: Vztah k Bohu. Den rodin v Čekyni Zatím se nepřihlásil nikdo, kdo by si chtěl vzít na starost organizaci tradičního Dne rodin v Čekyni. Přitom je už čas najít vhodný termín a zarezervovat ho. Kdo je ochoten se této akce ujmout, přihlaste se u mne, prosím, do konce února. Děkuji. P. Pavel Hofírek Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Strana 13
Výsledky Tříkrálové sbírky 2015 V přerovském regionu se celkem vykoledovalo 760 619 Kč, z toho v Přerově a příměstských částech 150 878 Kč. Celkem je to o 36 tisíc víc než vloni. Zapojilo se 162 skupinek ze 37 obcí a města Přerova. Vítězem koledování se stejně jako loni staly Nahošovice, kde byli lidé nejštědřejší. V průměru každý obyvatel Nahošovic přispěl padesátikorunou. Největší objem měly již tradičně Troubky 64 556 Kč. V některých příměstských částech Přerova se letos koledovalo poprvé, například v Penčicích, kde se vybralo 1 480 Kč. Již tradičně se do sbírky zapojily Henčlov, Dluhonice, Čekyně, Popovice, Předmostí, Újezdec, Vinary a Žeravice. V Předmostí a Popovicích se letos do koledování zapojili také učitelé a žáci ZŠ J.A. Komenského v Předmostí. Sbírky se přímo v den Tří králů zúčastnily i děti z Církevní mateřské školy v Přerově, které v rámci koledování navštívily Magistrát města Přerova a Městskou policii. Z obcí se ke sbírce letos poprvé přidal Grymov. V Olomoucké arcidiecézi se letos vybralo necelých 23 milionů. Za celou republiku činí zatím výtěžek 75 479 642 Kč. Děkujeme všem štědrým dárcům, kteří přispěli do kasiček tříkrálových koledníků. Náš velký dík patří také všem, kteří pomohli s realizací sbírky, především koledníkům a vedoucím skupinek.
Postní almužna
Obec / město Beňov Bochoř Brodek u Přerova Císařov Citov Čechy Domaželice Dřevohostice Grymov Hradčany Horní Moštěnice Ivaň Klopotovice Kokory Křtomil Lipová Líšná Majetín Nahošovice Oplocany Pavlovice Prosenice Přerov celkem z toho: Čekyně Dluhonice Henčlov Penčice Popovice Předmostí Újezdec Vinary Žeravice Přestavlky Radkovy Radslavice Radvanice Rokytnice Říkovice Sušice Stará Ves Tovačov Troubky Tučín Turovice Věžky Vlkoš Želatovice Celkem
Částka 15 800 27 790 25 131 10 044 12 460 5 919 8 094 25 539 3 370 10 239 42 870 16 852 6 336 23 680 15 001 9 130 5 100 17 986 8 107 3 935 19 444 20 570 150 878 8 020 5 374 13 484 1 480 5 051 30 630 2 000 5 649 8 769 8 500 3 110 27 404 7 576 25 313 11 325 11 300 14 779 40 838 64 556 10 560 5 360 7 963 27 985 9 775 760 619
Milí farníci, postní doba je plná výzev, které zaznívají jak z kazatelen, tak z našeho vlastního nitra. Je to doba, kterou mnozí z nás chápou jako příležitost k alespoň malé změně života – duchovního i toho „obyčejného“. Je to období zvláštní Boží milosti, která nám podivuhodně vychází vstříc. K základním výzvám tohoto období patří modlitba, půst a almužna. A protože o těchto tématech jistě uslyšíme z mnoha stran, dovolte mi tyto výzvy obohatit o již tradiční výzvu k pravidelné Postní almužně. Ve vašich kostelech si na Popeleční středu nebo na 1. postní neděli můžete vyzvednout papírovou kasičku, do které budete během postní doby odkládat ušetřenou finanční částku. Nemá se však jednat o částku, která by nahrazovala dar, který běžně dáváme v kostele. Smysl Postní almužny je v tom, že do pokladniček putují částky, které jsme ušetřili z toho, co k životu nezbytně nepotřebujeme. Např. že si dáme jen obyčejnou kávu bez šlehačky. Objednáme si levnější obědové menu, přestože to dražší by nám chutnalo o něco víc. Cestou do práce si koupíme skromnější svačinu nebo se spokojíme s tím, co si nachystáme doma. Jednoduše, když si budu během postní doby něco pořizovat, zamyslím se, jestli je to opravdu zcela nezbytné pro můj život nebo zda by to nestačilo ve skromnější podobě, nebo si vzpomenu, že je spousta lidí žijících i blízko mě v nouzi a můžu jim i tímto jednoduchým způsobem pomoci. Takto naplněnou pokladničku můžete odevzdat na Květnou neděli ve vašem kostele. Výtěžek Postní almužny je na pomoc konkrétním rodinám z našich farností, lidem, které možná denně potkáváme. Moje malé vítězství nad sebou samým může někomu ulehčit život a ubrat mu na starostech, které nese. Udělám dobrý skutek, přinesu radost a ještě u toho duchovně povyrostu. To je nabídka na zvážení, ne? V postní době roku 2014 se v přerovském děkanátu vybralo celkem 36 982,- Kč. Tato částka se vrátila zpět do Oblastní charity Přerov, jejímž prostřednictvím byla přerozdělena mezi potřebné, a to ve spolupráci s děkanem a kněžími z přerovského děkanátu. Snažíme se, aby tato částka pomáhala ve farnostech, odkud se vybrala. Z této částky byla proto poskytnuta pomoc 1x rodině s dětmi z farnosti Brodek u Přerova, 1x rodině s dětmi z farnosti Troubky a 1x rodině s dětmi z farnosti Troubky Henčlov. Chceme touto cestou poděkovat všem, kteří jste se do této postní aktivity zapojili, i kněžím, kteří tuto myšlenku pomáhají lidem přiblížit a aktivně pomáhají se směřováním pomoci. Za podporu a pomoc děkujeme zvláště otci Pavlovi Hofírkovi. Věříme, že Postní almužna i v tomto roce přinese mnoho dobrého jak pro ty, kteří se jí budou účastnit, tak pro ty, kterým pomůže ať již přímo nebo prostřednictvím charitního díla. Emilie Šmídová Strana 14
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Přečetli jsme a doporučujeme… . Kancionál Společný zpěvník českých a moravských diecézí (vydání pro olomouckou arcidiecézi a diecézi Ostravsko - opavskou) Kniha, na kterou bych vás rád upozornil, je nám jistě velmi známá. Při mši svaté totiž zpíváme hlavně z Kancionálu. Podle encyklopedie je Kancionál (z latinského cantio – píseň) soubor duchovních písní určených pro křesťanskou bohoslužbu a soukromou modlitbu. Kancionály se v Evropě objevují ojediněle již od středověku, velký nárůst jejich počtu přinesla reformace v 16. století, kdy masové rozšíření kancionálů zároveň umožnil knihtisk. Setkáváme se s texty a nápěvy duchovních písní, které zpívali naši předkové. Kromě písní v Kancionálu zde najdeme také modlitby, přípravu ke svátosti smíření, pobožnosti. Např. Křížovou cestu, litanii Loretánskou, k Nejsvětějšímu Srdci Ježíšovu, Litanii ke všem svatým, nebo krásnou Litanii ke svatým ochráncům naší vlasti. Ke každé svátosti je stručný úvod a je uveden i mešní řád. Připojena jsou také církevní přikázání a krátké vysvětlení postní praxe a zasvěcených svátků. Kancionál vyšel již několikrát. Modrý, pro arcidiecézi olomouckou, vychází nyní s doplněním dalších písní. Jedná se např. o křížovou cestu složenou P. Antonínem Šuránkem, písně ke sv. Janu Křtiteli, sv. Janu Sarkanderovi, některé jsou ze starších zpěvníků, některé nové. Cena 189,- Kč. Přeji duchovní užitek z Kancionálu. Jaroslav Branžovský
Katolický týdeník Jistě jsme všichni alespoň někdy četli, nebo zahlédli Katolický týdeník. Možná si pamatujete Katolické noviny, vycházející před rokem 1990. Během své historie prošel mnoha podobami. Od ledna 2015 vychází v nové úpravě. Novinkou je příloha Diecézní zpravodaj KT, kde má každá diecéze svou stránku. Zde se můžeme seznámit s životem diecéze i s plánovanými akcemi. Součástí této přílohy je také program televize a rozhlasu. Oceňuji jeho přehlednost. Na jedné straně je pro určitý den program radia Proglas, TV Noe a dalších TV (celkem 10 stanic). Trochu mi vadí, že v hlavní části je stránka liturgie, kde najdeme nedělní čtení, homilii, až téměř na konci před blahopřáními, vzpomínkami, stránkou pro mládež a rozhovorem s různými osobnostmi. Jednotlivé stránky v hlavní části se věnují zpravodajství, různým tématům, např. významem latiny pro církev i studium kultury i jazyků, duchovním povoláním, je zde také příloha Perspektivy. Příloha Perspektivy se věnuje historii, kultuře, odpovědím na otázky čtenářů, světovým událostem a jejich vztahu k naší víře, apod. Cena 13 Kč. Myslím, že za týdeník to v dnešní době není moc velká částka. Jaroslav Branžovský Čtvrtek 26.2. Pátek 27.2. Sobota 28.2.
Pondělí 2.3. Úterý 3.3. Čtvrtek 5.3.
Sobota 7.3. Neděle 8.3. Středa 11.3. Pátek 13.13.
8:45 10:00 19:30 18:45 8:00
Přerov, sv. Vavřinec Pavlovice, CPR Fara v Přerově Fara v Přerově Fara v Přerově
9:00 Centrum Sonus 14:00 Centrum Sonus Pavlovice 16:00 Centrum Sonus 18:45 Předmostí, fara 16:00 Centrum Sonus 15:00 Přerov, sv. Vavřinec 17:30 Centrum Sonus 19:00 Centrum Sonus 8:00 Přerov, sv. Vavřinec 16:30 Předmostí 14:30 Přerov, Šířava 19:30 Centrum Sonus 16:00 Centrum Sonus 18:00 Přerov, sv. Vavřinec 18:00 Pavlovice, CPR
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015
Úklid kostela, skupina „A“ Beseda pro maminky Modlitby matek Setkání vysokoškoláků (Fr. Kopečný) Zapisování úmyslů na mše svaté v Přerově na duben, květen a červen Schůzka ministrantů Duchovní obnova pro mládež, viz str. 9 Týdenní příměstský tábor, viz str. 10 Začátek přípravy rodičů na křty dětí Náboženství pro dospělé s kaplanem Setkání společenství křesťanských žen Úklid kostela, skupina „B“ Příprava dospělých na biřmování Zkouška scholy dospělých Ranní mše svatá Mariánské večeřadlo Ekumenická křížová cesta Příprava mládeže na biřmování Kavárna pro seniory Mše svatá a setkání pro evangelizaci Kurz symptotermální metody, viz str. 10 Strana 15
Sob
n
„ NA FAŘE“ Farní prodejna a knihovna na faře v Přerově je otevřena každý všední den dopoledne od 9:00 do 12:00 a odpoledne od 14:00 do 17:00.
Sobota 7.2.
8:00 16:30 15:00 19:30 17:00 17:30 18:00
Neděle 8.2. Pondělí 9.2.
Předmostí, fara Přerov, nemocnice Centrum Sonus Fara v Přerově Přerov, sv. Vavřinec Fara v Přerově Centrum Sonus Fara v Přerově Přerov, sv. Vavřinec Pavlovice, CPR Troubky Charváty 9:00 Centrum Sonus 17:00 Centrum Sonus 15:00 Centrum Sonus 16:00 Fara v Přerově 17:30 Centrum Sonus 18:45 Předmostí, fara 16:00 Centrum Sonus 17:00 Centrum Sonus Popeleční středa 18:45 15:00 16:00 19:00 8:45 16:00 19:00 19:30 17:00 18:00 19:30
Středa 11.2. Čtvrtek 12.2.
Pátek 13.2.
Sobota 14.2. Neděle 15.2. Pondělí 16.2. Úterý 17.2. Středa 18.2. Čtvrtek 19.2.
Pátek 20.2. Sobota 21.2. Neděle 22.2. Pondělí 23.2. Středa 25.2.
Přerov, sv. Vavřinec Předmostí Centrum Sonus Centrum Sonus Přerov, sv. Vavřinec Centrum Sonus Předmostí, kostel
10:00 15:00 17:30 19:00 16:00 9:00 19:30 17:30 18:45 9:00 15:30 18:00
Pavlovice, CPR Přerov, sv. Vavřinec Centrum Sonus Centrum Sonus Přerov, sv. Vavřinec Centrum Sonus Centrum Sonus Centrum Sonus Předmostí, fara Fara v Přerově Fara v Přerově Přerov, sv. Vavřinec
Římskokatolická farnost Přerov Kratochvílova 6 750 02 Přerov telefon: 581 217 079
[email protected] www.farnostprerov.cz
Strana 16
Ranní mše svatá Mariánské večeřadlo Den pro manželství CPR Příprava mládeže na biřmování Adorace a setkání pro evangelizaci Biblická hodina s jáhnem Mše svatá se společným udělováním svátosti pomazání nemocných Encykliky s kaplanem Mše svatá v přerovské nemocnici Kavárna pro seniory Setkání katechetů děkanátu Úklid kostela, skupina „A“ Setkání františkánského společenství Setkání s rodiči přípravy dětí na přijímání Modlitby matek Modlitby Fatimského apoštolátu Valentýnský večer, viz str. 10 Děkanátní modlitby mládeže Víkendové potáborové setkání Akce pro ministranty Masopust – Lorenco Dětský karneval Setkání seniorů Katecheze pro dospělé Náboženství pro dospělé s kaplanem Setkání společenství křesťanských žen Přednáška Křesťanské akademie Mše svaté s udělováním popelce: Přerov 8:00 a 18:00 – Předmostí 18:00 Beseda pro maminky Úklid kostela, skupina „C“ Příprava dospělých na biřmování Zkouška scholy dospělých Zpověď na začátku postu 16:00 – 18:00 Postní duchovní obnova, viz str. 13 Příprava mládeže na biřmování Biblická hodina s jáhnem Encykliky s kaplanem Redakční rada časopisu Modlitby za Charitu Mše pro děti s přípravou na přijímání
Vydává Římskokatolická farnost Přerov pro vnitřní potřebu děkanátu Přerov. Redakční rada: P. Pavel Hofírek, P. Pavel Martinka, Zdeněk Mlčoch, R. Dočkal, J. Branžovský, A. Pizúrová. Stálí spolupracovníci: L. Calábková, Z. Mollinová. Podněty, příspěvky a informace k otištění lze odevzdat na faře v Přerově.
Uzávěrka březnového čísla je 25. února 2015. Neprodejná tiskovina. Prosíme o příspěvek 10,- Kč na výrobu časopisu.
Slovo pro každého Ročník 21, Číslo 2, Únor 2015