Arjen van der Horst: Als moderne correspondent ben je een enorme allrounder. Britse studentes op zoek naar een sponsor. Sugar daddy dating:

Facultair magazine voor Geesteswetenschappen Utrecht Jaargang 9 | Nummer 1 | februari 2013

EN G ELAND SPE C IAL

Arjen van der Horst:

“Als moderne correspondent ben je een enorme allrounder”

Sugar daddy dating: Britse studentes op zoek naar een sponsor

Harde klappen binnen de Britse kunstwereld

COLOFON

Geestdrift is het onafhankelijke magazine voor de Faculteit Geesteswetenschappen van de Universiteit Utrecht en verschijnt in een oplage van tweeduizend exemplaren. De redactie bestaat uit studenten en het blad wordt financieel ondersteund door de Faculteit. Geestdrift verschijnt vier keer per jaar en is gratis te verkrijgen in de verschillende gebouwen van de Faculteit.

redactie Stephanie Kuijstermans, Fleur van der Laan (webredacteur), Leoni Nijland (beeldredacteur), Dewi de Nijs Bik (eindredacteur), Louis Roghair, Lennaert Rooijakkers (hoofdredacteur) en Rik Vangangelt verder werkten mee Jaap Geraerts fotografen en illustratoren Stephanie Kuijstermans, Fleur van der Laan, Gijs Lammers, Leoni Nijland (cover), Lennaert Rooijakkers, Rik Vangangelt vormgeving Gerda Lenstra druk Zalsman, Zwolle contact Postadres: Drift 13, 3512 bs Utrecht e [email protected] w www.geestdriftmagazine.nl t @GeestdriftM Volg ons nu ook op Facebook!

INHOUD

9

6 De Boris-factor Niet premier David Cameron of oppositieleider Ed Miliband is Englands meest geliefde politicus, maar de markante en grofgebekte Londense burgemeester Boris Johnson. Geestdrift ging op zoek naar de oorzaken van Johnsons opmerkelijke succes.

een buitenlandspecial is het vinden van een geschikte interviewkandidaat. Ga maar na, hoeveel

Door extreme stijging van het collegegeld is studeren

bekende Britten in Nederland kun jij bedenken

in Groot-Brittannië nog maar voor weinigen wegge-

die de moeite waard zijn om in Geestdrift aan het

legd. Voor jonge, aantrekkelijke dames bestaat er ech-

woord te laten? Dat is knap lastig hè? Op hoeveel

ter een oplossing en staan er talloze gewillige, krasse

in Nederland woonachtige Britten kun je über-

suikerooms klaar om hun studie te bekostigen. Daar

haupt komen? Op wat voetbaltrainers na, was de

staat echter wel iets tegenover…

flamboyante Soundmixshow-juryvoorzitter en musicalgoeroe Barry ‘gewoon doorgaan’ Stevens de enige die in me opkwam. Toen ik gekscherend aan de redactie voorlegde om meneer Stevens dan maar te benaderen voor een vraaggesprek, werd ik door zes vragende

hoofden aangegaapt. Ik krijg niet vaak het idee dat ik oud word of dat er sprake is van een gene-

Interview Arjen van der Horst Wie het kale hoofd van Engeland-correspondent Arjen van der Horst het afgelopen jaar niet op tv heeft gezien, moet welhaast onder een steen hebben geleefd. Met Geestdrift maakt hij de balans op van een extreem

Weg uit toeristisch Londen!

ratiekloof tussen mij en mijn Geestdrift-collega’s, maar op dat moment voelde het alsof er een

Londen, dat is Piccadilly Circus, de Big Ben en Bucking-

wereld van verschil was ontstaan tussen mij – een

ham Palace… Of toch niet? Er zijn genoeg manieren om

gelukkig kind uit de jaren tachtig - en hen, allen

druk en toeristisch Londen te ontvluchten en je heer-

ter wereld gekomen in de jaren negentig. Helaas

lijk tussen de locals te wanen. En wij weten hoe.

geen Barry Stevens dus in deze Geestdrift, al betwijfel ik of er een substantieel aantal studenten

druk jaar waarin het leven als correspondent niet altijd dit allemaal doe.”

En ook.. Stratford en de schijn van de Olympische metamorfose

Een van de grote uitdagingen van het maken van

22

10

3

barry stevens

Who’s your (sugar)daddy?

even makkelijk was. “Soms vraag ik me af waarom ik

de redactie

GEESTDRIFT februari 2013

4

op de Faculteit rondloopt die hem nog wél kent.

Vaste rubrieken

Gelukkig hebben we voor onze lezers wel heel

Wat komt er van alfa’s terecht? Robert Slagt: “Het slechte perspectief op een baan dreef mij naar Londen”

5

Zelfde plek, andere tijd: Battersea Powerstation: bron van energie en inspiratie

8

wat anders moois in petto. Tijdens een inspirerende trip naar Londen zijn de lokale cultuur, media, politiek én het studentenleven grondig door ons onder de loep genomen. De artikelen die hieruit zijn voortgekomen vind je, aangevuld met

De Klassieker

13

een aantal toeristische adviezen, terug op de komende pagina’s. Hopelijk inspireren de verhalen

Londen en vintagemode: onlosmakelijk met elkaar verbonden

14

18

Hostels from Hell: de Londense bedden waarin je niét wilt liggen

Dagboek van een docent Jaap Geraerts

15

19

Oily Cart, Londens leukste kindertheater

20

Collegerecensie: Lunchtime lectures van het University College London

Britse bezuinigingen bedreigen honderden culturele instellingen

22

Achterkantinterview: Hoe een Britse globetrotter in Utrecht belandde

24

voldoende om zelf weer eens snel een bezoek aan de Britse hoofdstad te brengen. Veel leesplezier! Lennaert Rooijakkers, hoofdredacteur


4

Londen en het jaar 2012, ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. De Olympische Spelen van dat jaar zijn zeer succesvol verlopen en het is dan ook ondenkbaar om helemaal geen aandacht te besteden aan dit evenement. Geestdrift nam de underground naar Stratford, de wijk waar de meeste wedstrijden plaatsvonden, en de wijk die bovendien een enorme economische impuls gekregen zou moeten

wat komt er van alfa’s terecht?

“In Nederland heerst misschien een soort angst om vijanden te maken”

Geestdrift zoekt afgestudeerden op om te laten zien waar je als

hebben door de Spelen. Is deze missie geslaagd?

geesteswetenschapper na je studie zoal terecht kunt komen. Dit keer

door Louis Roghair

is het woord aan Robert Slagt (1964), docent Journalistiek aan de

ker s fot o: Len nae rt Roo ijak

Hogeschool van Amsterdam. Hij verzorgt ook trainingen voor Free

Door louis roghair Tot aan het begin van de industriële revolutie was Stratford een oude agrarische samenleving. Toen de stoommachine zijn intrede deed, vestigden veel fabrieken zich op deze locatie. Door de aanleg van een spoorlijn en daarnaast door een sterk groeiende bevolking, groeiden Stratford en Londen aan elkaar vast. Tegenwoordig wordt er werk gemaakt van een grote herindeling van de plek om de vele problemen als werkloosheid, armoede en criminaliteit op te lossen. Stratford moet een commercieel en voornamelijk cultureel centrum worden binnen Londen. De toewijzing van de Olympische Spelen aan Londen leek hier goed bij te kunnen helpen. Er zou werkgelegenheid komen door de vele bouwwerkzaamheden en ook toeristen zouden hun weg hier naartoe kunnen gaan vinden. Net buiten het station lijkt het erop dat Stratford zijn reputatie als achterstandswijk inderdaad volledig achter zich heeft gelaten. Er bevindt zich namelijk een gigantisch winkelcentrum waar veel luxeartikelen te koop zijn. Jassen van Ralph Lauren en Tommy Hilfiger zijn ruim vertegenwoordigd tussen de marketingstalletjes waar al-

“Oude deel, op korte afstand van het hypermoderne winkelcentrum.”

lerlei nutteloze zaken worden aangeprezen. Strak, modern en stervensdruk zijn woorden die in je opkomen als je je door de menigte probeert te worstelen. Er is geen spoor van de beschreven armoede te vinden; Londens reputatie als ‘stad van de rijken’ lijkt op basis van dit beeld volledig terecht. Na een krappe twintig minuten lopen sta je vervolgens aan de rand van een enorme betonnen vlakte met hier en daar een paar gebouwen en een stadion: het Olympisch Park. Het contrast met de wereld die je binnen aantreft kan haast niet groter. Er is werkelijk waar geen mens te bekennen; de stoplichten wisselen van kleur zonder dat er een auto te bekennen is en tumbleweed waait mee met de koude wind. Stratford lijkt leeg.

“Stratford moet voornamelijk een cultureel centrum worden binnen Londen” Niets is echter minder waar. Van de grote sportaccommodaties die er wat verlaten bij liggen, loop je terug door het winkelcentrum naar de andere kant van het station. Van een

omgeving zonder een spoortje multiculturaliteit wandel je zo in een grote smeltkroes van culturen. Het oudere, grote winkelcentrum in de wijk, dat er praktisch naast staat, is geheel anders. Bedelaars kom je in Londen niet veel tegen, maar hier zijn er toch een aantal te vinden. Hoewel er ook bekende winkelketens vertegenwoordigd zijn, is er ook een overdaad aan one pound shops te vinden.

“De flats zijn lelijk, grauw en verlaten” Ondanks de licht verpauperde uitstraling van het centrum lijkt de commercie ook hier te bloeien, iets wat helaas nog niet is doorgeklonken in de bebouwing. De flats zijn lelijk, grauw en verlaten door de exorbitant hoge prijzen voor sociale huurwoningen. Pogingen van burgemeester Johnson om de prijzen te drukken en voor meer huisvesting voor de minder bedeelden in de maatschappij te zorgen, zijn vooralsnog mislukt. De claim dat Stratford zich door de Olympische Spelen heeft ontwikkeld tot een belangrijk zakelijk en cultureel centrum lijkt ongegrond. De hypermoderne faciliteiten hebben voor meer werkgelegenheid gezorgd en ook wordt het Olympisch Park deze zomer opengesteld voor allerlei evenementen, maar niettemin is het oude, zwaar industriële karakter van Stratford blijven bestaan.

Hoe ben je na het volgen Press Unlimited in Oost-Europa en het Midden-Oosten en is daarnaast van Europese Studies in Londen terechtgekomen? freelance journalist en tekstschrijver. Allemaal nadat hij de opleiding “Ik deed in de jaren tachtig Europese Studies aan de Universiteit van Amsterdam vervolgde met de Europese Studies, feitelijk een studie die in het leven master International Journalism aan de City University London. was geroepen om de baankansen voor alfa’s wat groter te maken. Als geesteswetenzijn. De Engelse journalistiek is misschien schapper had je toen al nauwelijks uitzicht maar dat dit aan het iets meer op het randje, maar ze zijn wel op een baan. Via de paden Geschiedenis, eind van de week al een heel veel serieuzer. In Nederland heerst misEuropees Recht en Spaans kwam ik terecht stuk veranderd was. Na dit project schien wel een soort angst om vijanden te bij een stage in Brussel waar ik iemand in Macedonië volgden ook landen in de maken. De bonnetjesaffaire rond oudleerde kennen die me over International Kaukasus en Irak. Zoals overal merk je dat burgemeester Bram Peper van Rotterdam Journalism in Londen vertelde.” jongere journalisten vaak sneller nieuwe bijvoorbeeld was al maandenlang bekend ideeën accepteren. Oudere mensen, zoals ik bij het Algemeen Dagblad, maar dit werd Waarom ben je niet gewoon een opleimeemaakte in Noord-Irak, zitten veel vaker eerst allemaal gecheckt door de advocaten ding in journalistiek in Nederland gaan in vaste patronen. Het veelgelezen blad alom problemen te voorkomen. De Engelse volgen? daar, Lvin, was in hun ogen zeer kritisch op “Ik was van mening dat journalistiek best pers krijgt in principe veel meer voor elkaar de overheersing van twee grote Koerdische in één jaartje te leren was. Bovendien had ik zonder dat ze zich gedragen zoals bij Powpartijen. Toen ik ze wees op gebreken in hun niet zoveel zin om vier jaar lang hetzelfde te News. Die publiceren alleen ranzigheid om artikelen duurde het even voor ze die wilden doen. Door eerst Europese Studies te doen, de ranzigheid. Feitelijke onderzoeksjournaerkennen. Soms moet je eerst een hoofdrewaar ik ook al schreef voor het studielistiek wordt daarnaast veel te duur. Alles dacteur op zijn nummer zetten voordat er blaadje, kon ik meer achtergrondkennis moet maar snel en de hele journalistiek beweging ontstaat.” verwerven. Daarnaast is Londen ondanks dat draait om produceren. In Nederland hebben de stad natuurlijk schreeuwend duur is - de we wat dat betreft geen lange adem meer.” Je wedt dus niet op één paard. Is dit een studie kostte me ook al zo’n zesduizend gultip als je werkzaam wil worden binnen den - een stad waar ontzettend veel nieuws Naast je werk als journalist en docent de journalistiek? is. Er zijn allerlei organisaties die zich hebaan de hogeschool werk je ook voor Free “Ja, dat denk ik wel. Daarnaast moet je ook ben gespecialiseerd op een bepaald gebied Press Unlimited: wat houdt dit precies risico’s durven nemen en je specialiseren die je als bron voor nieuws kunt gebruiken.” in? in een bepaald onderwerp. Een collega “Ik gaf nog geen les toen ik in 2002 werd van me voelde zich niet meer thuis op de Merkte je in Londen veel verschillen met gevraagd om een training te geven aan buitenlandredactie van RTL Nieuws waar de Nederlandse journalistiek? een multi-etnische groep journalisten in ik werkzaam was, en besloot zich volledig “Ja. Toen ik terugkwam in Nederland en Macedonië. Het bijzondere hier was dat ik te storten op het onderwerp Noord-Afrika. stage ging lopen bij Trouw merkte ik dat aan het begin van de week de verschillende Dit leverde eerst maar weinig op, totdat de de Nederlandse journalisten veel cynischer, groepen aan beide zijden van de ruimte had Arabische Lente uitbrak. Sindsdien is hij maar tegelijkertijd ook braver en degelijker zitten, een volledig gesegregeerd geheel, niet meer van de televisie af te slaan.”

foto: Eigen beheer Robert Slagt

Stratford: onhaalbare utopie?

5


6

7

Boris Johnson, de joker die Londen bestuurt waarin het openbaar vervoer de grootste rol speelt.

Dat vooral de ouderen soms negatief op hem reageren kunnen zij niet goed beargumenteren op politieke

gronden. Ouderen vinden hem vooral te speels en te veel buiten de lijntjes handelen.

Boris lijkt altijd klaar te staan met zijn argumenten en een weerwoord, maar ik vind hem vaak niet overtuigend. Wanneer hij met zijn mond vol tanden komt te staan gebruikt hij scheldwoorden. Zijn aanhangers zeggen dat het ingestudeerd is en bij zijn act hoort. Feit blijft dat hij niet serieus genoeg zal zijn om de rol van prime minister te vervullen. Dat hij nu burgemeester is betekent niet dat hij die rol heeft gekregen vanwege zijn politieke ervaring, maar eerder door het ontbreken van concurrentie. Natuurlijk accepteer ik hem nu wel als burgemeester, maar ik hoop niet dat hij nog een serieuze baan zal krijgen.

Hij gebruikt scheldwoorden tijdens interviews, sommigen noemen hem een eikel en hij zet zichzelf continu voor schut. Wat maakt Boris Johnson zo bijzonder als burgemeester van Londen? Waarom kreeg hij meer dan een miljoen voorkeursstemmen, maar wordt hij niet gezien als de nieuwe prime minister? Geestdrift vroeg naar de mening van Londense passanten, want welke bron is nu betrouwbaarder dan de inwoner

‘BoJo’ vs. Mayor of London

van de Engelse hoofdstad zelf ?

omschrijvingen gebruiken, kunnen jongeren en

In tegenstelling tot de ouderen, die met name vage werkenden hun favoriet goed aanprijzen. Ze noemen hem ‘BoJo’, wat er al op wijst dat de burgemees-

Door Rik Vangangelt Why do so many people like Boris Johnson?

Because he’s And that is positive?

an ass.

Oh, it shouldn’t be, but it is.

daarna zal hij moeten aftreden. Dat zal ook na

Boris Johnson is altijd zichzelf; what you see is

deze termijn gebeuren met Boris Johnson. Wat

what you get, Boris is Boris. Dat hij zichzelf op

hij daarna zal gaan doen is onbekend. Voordat

Humor is het grootste punt waarop BoJo ver-

die manier laat zien is misschien ook wel zijn

hij burgemeester werd heeft hij al verschillende

schilt van zijn rivalen. Hij is anders, soms apart,

grootste kracht. Hij geeft zichzelf bloot waar-

posities als minister vervuld. Zal hij terugkeren

maar juist dat maakt hem vernieuwend. Zijn

door hij snel aardig gevonden wordt.

in zo’n functie of heeft hij zijn zinnen gezet op de

grappen zorgen ervoor dat de doorgaans serieuze

functie van prime minister, de hoogste politieke

zaken luchtig worden gebracht.

Dat hij zichzelf blootgeeft wordt al snel duidelijk; regelmatig scheldt hij in interviews.

functie in Engeland? De meningen van Londena-

Zijn fans verklaren dit door te zeggen dat hij zijn

ren lopen ver uiteen.

uitlatingen meent, achter zijn argumenten staat en niet plots zal terugkrabbelen.

Why would people not like him?

Why shouldn’t he become prime minister?

meer dan de Nederlandse tegenhanger, voor ook een aantal portefeuilles zoals het openbaar vervoer. Wanneer je door de hoofdstad reist merk je dat vele metrostations zijn opgebroken, en dat overal ‘Mayor of London’ wordt vermeld. Johnson doet dit niet in zijn eigen naam, maar in naam

Because he’s an ass.

De vele voorkeursstemmen die Johnson wist te

van de bevolking gesteund wordt. Zijn functie is Natuurlijk zou Boris Johnson prime minister kunnen worden: hij is intelligent, heeft de ervaring en wordt aardig genoeg gevonden door zijn bevolking. Maar hij richt zijn pijlen ergens anders op. Zijn scherpe opmerkingen zijn niet ingestudeerd, maar lijken wel voorbereid. Ze getuigen ervan dat hij weet wat hij moet zeggen en wat hij moet doen. Hij is scherp, ambitieus en weet wat hij wil. Als Johnson prime minister zou willen worden zal hij zijn tactiek aan moeten passen. Daar is hij slim genoeg voor, maar hij doet het toch niet.

De burgemeester van Londen vervult, nog

een groot deel een ceremoniële rol, maar heeft

Because he’s an ass.

verwerven laten zien dat hij door het grootste deel

van zijn functie. Dit doet hij wel vaker; op subtiele wijze lijkt hij dingen voor elkaar te krijgen.

nieuw, en Johnson weet dit op een vernieuwende manier in te vullen. Wat hij hierna zal doen? Misschien kan hij als joker bij het openbaar vervoer terecht?

Helaas zal hij na deze termijn af moeten treden. Op dit moment doen zich geen figuren voor die hem zouden kunnen vervangen. Het goede is dat Boris begrijpt dat zijn functie staat of valt met zijn optreden. Daarnaast blijft hij wel reëel over zijn functie; hij weet dat hij ondergeschikt is aan de landelijke over-

Boris Johnson als prime minister?

De functie van Mayor of London bestaat pas

Vooral jongeren en mensen uit de midden-

aard, en het is dan ook goed dat hij die kant ook ont-

een ruime twaalf jaar, en er zijn tot dusver twee

klasse zijn erg te spreken over Johnson. Zij hebben

wikkelt. Daardoor krijgt hij misschien ook wel meer

mannen geweest die hem vervulden. Een burge-

van alle Londenaren het meeste belang bij de ver-

voor elkaar. Het busnetwerk is door hem op de schop

meester mag maximaal twee termijnen zitten,

beterpunten die de burgemeester heeft opgesteld,

gegaan, en dat weten de inwoners van Londen ook.

heid. Zijn functie wordt steeds meer ceremonieel van

illustratie: Stephanie Kuijstermans

ter niet boven zijn volk staat, maar ertussen. Originaliteit


8

zelfde plek, andere tijd

Industrieel icoon: Battersea Powerstation

9

Geen geld om je studie te betalen? Zoek een Door het hoge collegegeld in

het Verenigd Koninkrijk gaan

` sugar daddy`’

foto: Lennaert Rooijakkers

steeds minder Engelse jongeren

Er zijn niet veel mensen bij wie een lichtje gaat branden als je begint over Battersea Powerstation. Althans, hier in Nederland.

Door Louis Roghair Battersea Powerstation werd in twee fases gebouwd. In 1930 werd deel A opgeleverd; de centrale had toen nog maar twee grote schoorstenen. Door een groeiende bevolking en na-oorlogse expansie was er echter behoefte aan meer capaciteit. Het gebouw werd daarom met een gespiegeld evenbeeld uitgebreid in 1950. Deel B was gereed, en sindsdien is het uiterlijk van deze bakstenen reus in de wijk Battersea niet meer veranderd. Voor een periode van twaalf jaar was dit de grootste energiecentrale van heel het Verenigd Koninkrijk, maar daarna begon het verval. Er waren steeds meer kolen nodig om voldoende energie op te wekken en als gevolg werd in 1975 het oudste deel van de centrale gesloten. Dat het nieuwere deel B snel zou volgen was verwacht. Olie nam namelijk de plek van kolen in en ook van dit deel daalde de capaciteit sterk. In 1983 werd de gehele centrale stilgelegd, een gebeurtenis die veel vragen opriep. Wat zou er nu mee moeten gebeuren? Slopen was geen optie gezien de iconische status die het gebouw had gekregen dankzij onder andere de albumhoes van Pink Floyds Animals, en optredens in verscheidene televisieseries als Doctor Who. Sindsdien zijn er vele initiatieven de revue gepasseerd. Zo werd geopperd om een groot pretpark te openen binnen de muren

studeren. Om niet alle kennis verloren te laten gaan, werd een

In Londen weet iedereen meteen waar je het over hebt. Het

oplossing bedacht: een dating-

is een gigantisch bakstenen bouwwerk aan de oever van de

site die arme gemotiveerde

Theems, het grootste bakstenen bouwwerk van Europa zelfs.

studentes in contact brengt met

Maar waarom is deze grote vervuiler zo’n icoon geworden?

rijke mannen die hen helpen hun studie te betalen.

van het gebouw. Omdat de lucrativiteit van dit idee in twijfel werd getrokken ging dit echter niet door. Vervolgens werd het enorme areaal waar de centrale op stond verkocht aan een bank uit Hong Kong die er een enorm appartementencomplex van wilde maken. Compleet met sportzalen en andere mogelijkheden tot vrijetijdsbe-

clusief omgeving weer in de verkoop ging. Iedereen kan een bod doen, al zijn er nogal wat extra kosten aan verbonden. Zo moet je als nieuwe eigenaar de schulden van de vorige eigenaars overnemen en bijdragen aan een nieuw metrostation om B attersea te laten aansluiten op het metronet van de stad. Al met al zul je daar

“Voetbalclub Chelsea toonde interesse om een stadion in de centrale te bouwen” steding. Ook dit ging niet door omdat de publieke opinie in Londen het plan niet vond aansluiten bij de behoeften van de bevolking. Na al deze mislukkingen werd in 2008 misschien wel het meest gewaagde plan gepresenteerd van alles wat tot dusver naar buiten was gekomen. Voetbalclub Chelsea toonde interesse om een stadion te bouwen in de voormalige centrale. Het stadion zou rond de zeventigduizend toeschouwers moeten kunnen herbergen volgens de eerst ingediende voorstellen. De haalbaarheid werd echter sterk in twijfel getrokken omdat het de authenticiteit van de locatie sterk zou aantasten. In 2011 werd ook dit plan daarom afgeserveerd waarna het gebouw in-

een miljard aan ponden voor nodig hebben en mag je niet eens een schoorsteen afbreken omdat het een monumentale status heeft verkregen. Dat dit gegrond is, wordt bevestigd door een inwoner van Londen. Hij ervoer een lichte schok toen hij zag dat twee van de schoorstenen in een aflevering van Doctor Who waren vernield. Het mag vroeger een van de grootste en smerigste bouwwerken zijn geweest, maar na Pink Floyd, Doctor Who, The Dark Knight en een afgeblazen concert van Muse, is het niet meer weg te denken uit Londen. Het verlicht dan wel geen huishoudens meer; creatieve geesten zijn het gebouw nog steeds dankbaar.

Stephanie Kuijstermans en Leoni Nijland In het Verenigd Koninkrijk kan het collegegeld zo oplopen tot meer dan tienduizend euro per jaar. Om die reden zoeken steeds meer studentes een rijke man die hun collegegeld kan betalen. De tegenprestatie? Samen tijd doorbrengen. Het idee kwam van Brandon Wade, die de website Seeking Arrangement oprichtte. Gebruikers worden gescheiden in twee groepen: ‘The Modern Daddy’ en ‘Goal Seeking Sugar Baby’.

ze bereid zijn te betalen.” Elke relatie die niet alleen draait om seks, maar mogelijk wel gepaard gaat met seksuele aspecten, wordt namelijk niét geclassificeerd als prostitutie.

ceed at sugar daddy dating presenteert ze een stappenplan om exact te krijgen wat je maar wilt van je sponsor. Om aan je collegegeld te komen, zal je dus eerst even het vak moeten volgen van Taylor Jones.

“De sugar daddies krijgen gezelschap aangeboden en mogelijk veel meer”

Nederlandse suikersletjes

Prostitutie of niet, de website van Wade is onwijs populair onder studenten. Zo is op het moment één op de twee aangemelde sugar babies een studente aan een willekeurige Britse universiteit. In een jaar tijd zijn inmiddels bijna de helft van de gebruikers universitaire studenten.

Knuffelen of prostitutie?

Sinds het oplopen van het collegegeld in het Verenigd Koninkrijk is de website van Brandon Wade ontploft. Er is sprake van een groeiend aantal vastgebonden studenten die op deze manier een weg probeert te vinden voor het aflossen van hun studieschulden. Een actieve sugar baby, Taylor Jones, geeft aan: “Ik wilde alleen maar zo veilig mogelijk uit deze situatie komen, door snel mijn schulden af te betalen en verder te gaan.” Echter, velen drukken een harde stempel van ‘prostitutie’ op deze website. Wade zegt op zijn eigen site Ask Brandon Wade: “De sugar daddies krijgen gezelschap aangeboden en mogelijk veel meer, afhankelijk van hoeveel

Coach nodig?

Door de populariteit bedacht Taylor Jones dat sommige studentes misschien wel wat hulp zouden kunnen gebruiken bij het vinden van de perfecte sugar daddy. Haar eigen verhaal is immers een groot succes en dus een voorbeeld voor anderen. Daarom heeft Taylor zich inmiddels ontwikkeld als coach voor andere sugar babies. Door middel van verschillende sociale netwerken kunnen sugar babies met vragen bij haar terecht. Taylor ontwikkelde verschillende e-books die sugar babies kunnen helpen bij het vinden van de perfecte sugar daddy, door in het hoofd van een sugar daddy te kruipen. In haar e-book How to suc-

Ook in ons eigen land wordt studeren steeds duurder. Vanaf volgend jaar zal de basisbeurs verdwijnen en daardoor zullen er minder jongeren zijn die besluiten om te gaan studeren. Hierdoor zullen dus ook in Nederland steeds minder studenten zich inschrijven aan een universiteit. Zou in Nederland dan misschien ook een datingsite moeten komen voor het vinden van een sugar daddy? Studente Ilse vertelt: “Op zich vind ik het nog helemaal niet zo’n gek idee. Zelf kan ik mijn studie prima betalen met hulp van mijn ouders, maar dat is niet voor iedereen het geval. Dus voor sommige studentes is zo’n datingsite misschien ook in ons land wel een oplossing. Het zou natuurlijk jammer zijn als studenten vanwege financiële redenen niet meer zouden gaan studeren.” Gelukkig komen de studiekosten in Nederland nog niet een klein beetje in de buurt van die in het Verenigd Koninkrijk. Maar toch, mocht je zo’n sugar daddy die jouw studie betaalt wel zien zitten, maak dan vooral gebruik van Taylors tips, en wie weet heb je binnenkort ook wel een zorgeloos leventje.

10 Interview ARJEN VAN DER HORST

“Je kunt nooit denken dat je eens een rustig weekje hebt, want dan word je geheid platgebeld”

Schrijven, radio maken en op tv verschijnen: de moderne correspondent doet het tegenwoordig allemaal. Als je dan ook nog eens in een land werkt dat het afgelopen jaar volop in de aandacht stond, is zo’n bestaan bijzonder hectisch. Geestdrift ontmoet correspondent Arjen van der Horst een dag na het verschijnen van het beruchte Leveson-rapport over het afluisterschandaal in de Britse media en de aanbeveling om een nieuwe perswaakhond in Foto’s: Leoni Nijland

het leven te roepen. Hij vertelt opgelucht te zijn dat die dag er op zit en alles weer goed is gegaan. “Ondanks de dynamiek heb je aan het begin van zo’n dag wel een knoop in je maag.”

GEESTDRIFT februari 2013 11 Door Leoni Nijland en Lennaert Rooijakkers

Een correspondent anno 2012 moet verslag doen voor krant, tv en radio. Hoe ga jij te werk op zo’n hectische dag waarop alle media aan je trekken? “Voor zulke hectische dagen stel je van tevoren een plan. Voor Trouw is het simpel, die willen een lang artikel over het rapport. De NOS geeft sowieso de meeste druk. De afspraak was dat ik voor zowel radio als tv een kruisgesprek met een presentator in Hilversum zou doen. Voor een tv-item stuur je de beelden door naar een redacteur met wie je samen een tekst opstelt die bij het item past en die je vervolgens zelf inspreekt. Vanuit Hilversum komen er helaas de hele dag extra vragen en het komt dus nog wel eens voor dat ik het plan, zoals ik het zelf voor ogen had, moet wijzigen. Ook komen er op zo’n dag nog allerlei nieuwe verzoeken binnen. Zo vroeg Radio 1 of ik naast het kruisgesprek ook een verslag kon maken en wilde het zesuurjournaal lastminute nog een stand-up beeld van mij hebben. Dat heb ik niet gedaan, want daar is op dat soort dagen gewoon geen tijd voor. Je moet ontzettend veel doen, en het is dan ook een hele opluchting als het voorbij is en alles goed is gegaan. Ondanks de dynamiek heb je aan het begin van zo’n dag wel een knoop in je maag.” Hoe sta jij tegenover het gepubliceerde rapport? “De discussie gaat over een perswet. Als journalist ben ik uiteraard tegen inperking van mediavrijheid, maar alle hysterische reacties die zo’n rapport oproept vind ik overdreven. Het bewijst maar weer eens dat Leveson in zijn rapport gelijk heeft. The Daily Mail besteedde maar liefst negen pagina’s aan keihard commentaar op het rapport. Dat toont wel aan hoe wraakzuchtig sommige tabloids zijn. Als er iets over kranten als The Daily Mail of The Sun wordt gezegd in bijvoorbeeld een tv-programma, dan wordt de commentator de volgende dag in de krant kapot gemaakt. Dat is natuurlijk niet waar journalistiek over moet gaan. Hoewel het systeem hier tot de dag van vandaag zelfregulerend is, is het dus misschien nog niet zo’n gek idee dat er een waakhond wordt verankerd in de wet die boetes kan opleggen en kan verplichten tot rectificatie. Maar ik heb er een beetje dubbele gevoelens bij. Bepaalde kranten moeten echt aangepakt worden, maar dit mag natuurlijk niet ten koste gaan van persvrijheid. Het is lastig om hier een balans in te vinden. Aan de ene kant heeft dit land de meest vreselijke kranten ter wereld, maar ook de beste kranten. Het afluisterschandaal is immers aan het licht gekomen door heel gedegen onderzoek van The Guardian.”

Hoe lang kun jij nog nieuws putten uit deze kwestie? “De publicatie van dit rapport levert voor mij nog wel drie jaar werk op. Dit proces gaat, mits ze het redden, nog duren tot aan de volgende verkiezingen. Labour (de grootste oppositiepartij, red.) wil in 2013 een waakhond en volgend jaar een wet. Premier Cameron is echter tegen. Daarnaast lopen er nog allerlei rechtszaken en politieonderzoeken die met dit schandaal te maken hebben. Er zijn zo’n honderd journalisten gearresteerd en de eersten worden nu aangeklaagd. Die zaken gaan in 2013 beginnen.”

“Goed beschouwd is mijn pakket eigenlijk veel te veel voor één correspondent” Hoe druk is het leven als correspondent? “Het gaat in golven. Het jaar 2012 was mijn drukste jaar ooit, onder andere door de Olympische Spelen. Door mijn kinderen sta ik sowieso vroeg op. Dan is het een kwestie van snel headlines checken, kinderen naar school brengen, kranten lezen en daarna ga je aan het werk. Alle reportages die ik maak, bedenk ik zelf. Dat zijn mijn ideeën. Maar je reageert ook vaak op nieuws waarvan het initiatief in de meeste gevallen bij de NOS vandaan komt. Daar zitten ze de hele dag naar de telex van persbureaus en Britse omroepen te kijken en ze bellen je vaak op voordat je het nieuws zelf gelezen hebt. Zelfs als het nonnieuws is. Je kunt nooit denken dat je eens een rustig weekje hebt, want je wordt geheid platgebeld.” Hoe lastig is het om als moderne correspondent, die voor meerdere media tegelijk werkt, je verhalen diepgang te geven? “Dat is soms onmogelijk. Tot vijf jaar geleden werd mijn werk door drie correspondenten gedaan. Door alle bezuinigingen is dit voor haast geen enkel medium meer mogelijk. Alleen de Telegraaf en NRC Handelsblad hebben hier nog een vaste correspondent in dienst, de rest werkt met freelancers. Nu zou ik best voor alleen een krant of de NOS willen werken, maar in zo’n duur land is dat gewoonweg niet mogelijk. Financieel is het op deze manier prima, maar gezien de hoeveelheid werk is het af en toe echt niet te doen. Goed beschouwd is mijn pakket eigenlijk veel te veel voor één correspondent.”

Welk medium lijdt het meest onder dat multitasken? “In de praktijk lijdt radio daar het meest onder. Je hebt nog wel tijd voor kruisgesprekken met presentatoren in Hilversum, maar reportages schieten er steeds vaker bij in. In brede zin creëert deze situatie bovendien eenheidsworst: je maakt drie keer hetzelfde verhaal. Tijd om even rustig aan een artikel te werken, het een dagje te laten rusten en daarna weer verder te gaan, is er eigenlijk ook niet meer. Hierdoor zal het stuk aan kwaliteit en diepgang inboeten. Kwaliteit kost nu eenmaal geld en dat geld is er niet meer.”

“mijn vrouw wordt af en toe best gek van de nos”

Arjen van der Horst Arjen van der Horst (Boxtel, 1973) studeerde Journalistiek in Tilburg en Geschiedenis in Amsterdam (niet voltooid). Vanaf 2001 is hij werkzaam voor de NOS, eerst als buitenlandredacteur, daarna als buitenlandcoördinator. In 2007 vertrok hij naar Londen om achter Tim Overdiek, tweede correspondent voor de NOS in Groot-Brittannië en Ierland te worden. Een jaar later werd hij na vertrek van Overdiek eerste man in Londen. Naast zijn werkzaamheden voor de NOS schreef Arjen vanaf zijn aankomst in Londen voor het Algemeen Dagblad. In oktober 2012 stapte hij over naar Trouw.

Het klinkt alsof je continu aan het werk bent, is dat ook zo? “Als freelancer heb je hoe dan ook een natuurlijke neiging om nooit ‘nee’ te zeggen. Als mens zijnde lijd je er wel eens onder, je bent heel vaak moe. En, ik geef toe, mijn vrouw wordt af en toe best gek van de NOS. Als je om zes uur wordt opgebeld of je ergens een stand-up kunt doen voor een kort interview, dan ben je gewoon tot middernacht bezig. Maar ondanks alle nadelen is het geweldig om voor drie verschillende media te kunnen werken. Elk medium heeft immers zijn eigen kracht. Soms is het hele snelle reageren op vers nieuws ontzettend spannend, maar ik geniet ook van het schrijven van verdiepende artikelen voor bijlagen van Trouw. Als moderne correspondent ben je dus eigenlijk een enorme allrounder. Je moet van alle markten thuis zijn. En het leuke is ook dat de meeste van je verhalen voorpaginanieuws zijn. Je houdt je dus bijna altijd met grote verhalen bezig.” Was het correspondentschap in Engeland een bewuste keuze voor je? “Een beetje wel, al was ik niet de eerste keuze voor deze baan. In Hilversum werkte ik als Groot-Brittannië-redacteur op de nieuwsvloer en had dus veel contact met de toenmalige correspondent. Ik ben geïnteresseerd in heel veel gebieden, maar Engeland is ontzettend leuk. Als correspondent in Amerika bijvoorbeeld, ben je veel meer bezig met kruisgesprekken en moet je vertellen wat president Obama nu weer heeft gezegd. In een land als Zuid-Afrika ben je bijna alleen maar met achtergrondverhalen bezig. Het mooie aan een correspondentschap in Engeland is dat je dat soort dingen hier continu kunt afwisselen. Je bent én met nieuws bezig én met achtergronden. Daarnaast is de interesse van Nederlanders in Engeland enorm, dus je komt altijd wel aan de bak. Als eerste correspondentenpost is Engeland perfect. Wel moet ik zeggen dat je, en dat geldt denk ik voor alle correspondenten, de eerste twee jaar nog niet goed tot je recht komt. In die periode komt er heel veel op je af en weet je simpelweg van te weinig dingen af. Pas daarna kom je echt tot bloei.”

Wiljan van den Akker, decaan Geesteswetenschappen

DE britse klassieker

vervolg Stel je eigenlijk wat voor als Nederlandse correspondent in Engeland? “Het is nog niet zo erg als in Amerika, waar bij elke lullige verkiezingsbijeenkomst de buitenlandse pers buiten de deur wordt gehouden, maar je bent ook hier een behoorlijke nobody. Rondom het afluisterschandaal heb ik bijvoorbeeld twintig interviews met parlementsleden aangevraagd, uiteindelijk heb ik er vier kunnen doen. En dat waren niet de grote jongens. Het vervelende aan Britten is dat ze altijd heel beleefd blijven en je aan het lijntje kunnen houden. Je hoort continu ‘Oh yes, we will get back to you’, waar een Amerikaan je misschien meteen vertelt om op te donderen. Britten zijn in het algemeen sowieso erg terughoudend naar de pers toe. Dat heeft denk ik voor een deel te maken met de agressieve perscultuur die gecreëerd is door de tabloids. Veel mensen zijn toch een beetje bang voor de pers. Dat maakt het soms best lastig om hier te werken. Ik merk dat veel Britten überhaupt weinig vertrouwen hebben in hoe de samenleving georganiseerd is en wat de belangrijkste instellingen daarin zijn. Dit komt niet alleen door schandalen binnen de pers, maar ook door misstanden in de financiële sector en politieke uitglijders. Natuurlijk heb ik daar dan ook last van. Ik ben journalist, dus ik ben een rat.”

“Britten hebben weinig vertrouwen in de organisatie van de samenleving en de belangrijkste instellingen daarin” Jouw voorganger, Tim Overdiek, zei bij zijn vertrek dat hij de Britten aardig en beleefd vindt, maar dat hij in al die jaren nooit bij iemand thuis was uitgenodigd. Ervaar jij op privégebied eenzelfde soort terughoudendheid? “Jazeker, Britten zijn heel afstandelijk. Dat beleefde zit er wel in, maar het duurt heel lang voordat ze je inderdaad zullen uitnodigen. Een vriend van me vertelde eens dat hij werd gevraagd om mee te gaan naar de pub. Dat is dan leuk en gezellig, maar vervolgens hoor je niets meer van de mensen die je uitnodigden. Nu ben ik zelf getrouwd met een Ierse en daardoor had ik voor mijn komst al een aardig netwerk van vrienden in Londen. Daarnaast gaan alle Nederlandse correspondenten hier ook goed met elkaar om.”

GEESTDRIFT februari 2013 13

Of het nu over beeldende kunst, film, theater, muziek of literatuur gaat: elk vakgebied heeft zijn eigen klassiekers waar je als student niet aan kunt ontkomen. Wat zijn de favorieten van de studenten bij Geesteswetenschappen? Geestdrift vroeg twee studenten naar hun Britse Klassieker.

Door Fleur van der Laan

foto’s: Fleur van der Laan

12 Interview ARJEN VAN DER HORST

Manon van ‘t Hof (22)

Sven Koenen (21)

Bachelor Theater-, Film- en Televisiewetenschap Klassieker: The curious incident of the dog in the night-time door Mark Haddon, 2003

Bachelor Geschiedenis & Rechtsgeleerdheid Klassieker: Paradise Lost, John Milton, 1667

Waarom dit boek? “Een paar jaar terug ben ik door een vriendin op het boek gewezen. Zij was razend enthousiast en ik werd dat eigenlijk ook al snel na het zien van de omslag van het boek. Er ligt namelijk een poedel met een hark in zijn borst in een tuin. Ook de titel is natuurlijk erg grappig. Na het lezen bleef het verhaal nog heel lang hangen. Het is echt een bijzonder verhaal omdat het zowel grappig als ontroerend is. In het boek zitten allerlei rekensommetjes, raadsels, interessante observaties en weetjes. Je leest dus niet alleen een verhaal, maar leert ook nog wat grappige dingen over priemgetallen en het heelal bijvoorbeeld.”

Waarom dit boek? “Gedurende mijn eerste studie Geschiedenis hebben we tijdens de colleges van ‘De Glorious Revolution en de Engelse Restauratie’ dit meesterwerk besproken en enigszins geprobeerd de onderliggende thema’s aan het licht te brengen. Het is een ontzettend mooi boek omdat John Milton middels Paradise Lost niet alleen een prachtige interpretatie geeft van de vormende krachten in de Christelijke levensleer, zoals de Zondeval en de oorsprong van het kwaad, maar tevens deze verhalen zo construeert dat mensen er hun eigen betekenis aan kunnen geven in hun dagelijks bestaan. Het boek heeft veranderingen teweeg kunnen brengen in de wijze waarop religieuze autoriteit beschouwd kan worden. Althans, dit is een van de mogelijke interpretaties achter het beschreven verhaal van Adam en Eva.”

Waar gaat het over? “Het boek gaat over een jongen met het Syndroom van Asperger die alleen met zijn vader in Engeland woont. Hij is ontzettend slim, maar heeft moeite met het lezen van andermans emoties. Hij houdt er een enorm strakke routine op na waaraan niets te sleutelen valt, anders raakt hij in de war. Dit verandert allemaal wanneer plotseling de hond van de buren wordt vermoord. De jongen heeft dan alleen nog maar de drang om de moord op te lossen, dus gaat hij op avontuur om het mysterie te ontrafelen. Hoe groot de wilskracht ook is, de jongen loopt constant tegen zijn eigen beperkingen aan. Je krijgt echt het idee dat de schrijver heel goed begrijpt hoe iemand met het Syndroom van Asperger denkt. Het komt heel realistisch over, dat is de kracht van de roman.” Zou iedereen dit boek moeten lezen? “Absoluut, ik raad het boek aan iedereen aan als de mogelijkheid zich voordoet. Het is ontzettend grappig en heel creatief geschreven. De hoofdstukken gaan niet van 1 naar 2 naar 3, maar hebben alleen de cijfers van priemgetallen. Maar ook inhoudelijk is het goed. Je kruipt echt helemaal in het hoofd van de hoofdpersoon en het is een heel interessante reis die je vervolgens met hem maakt.”

Wat maakt het zo bijzonder? “De kracht van Paradise Lost ligt zonder meer in de wijze waarop de meest cruciale gebeurtenissen en personen uit de Christelijke leer een meer toegankelijk karakter krijgen. Met name de ontwikkeling van het karakter van Satan is illustratief voor de uitzonderlijke waarde van het werk voor de literatuur, samen te vatten in het centrale citaat van het epos: ‘ Beter te heersen in de hel, dan te dienen in de hemel’.” Was het een gewaagd boek voor die tijd? “Jazeker, want Paradise Lost vormt tevens een breuk in de wijze waarop de gevestigde moraal in zijn algemeenheid benaderd kon worden. Dit deed hij namelijk door Satan niet neer te zetten als de belichaming van het kwaad maar als een antiheld. Iemand wiens problemen, ambities en motivaties tot op een bepaald niveau konden worden begrepen en waar zelfs mee geïdentificeerd kon worden. Met Paradise Lost werd een grote stap gezet in het begrijpen van de menselijke drijfveren, ambities en bovenal de kracht van vrijheid en de vrije wil. Als je rekening houdt met de historische context waarin Milton het boek schreef, kan je niet anders dan constateren dat dit werk behoort tot de hoogste echelon van literatuur.”

14

Londen:


Hostels waarin je niet wakker wil worden

centrum van de

Voor studenten is Londen nou niet de meest ideale stad om te

Bontjassen, jurkjes met glinsterende pailletten en oneindige bloem-

bezoeken. Toegegeven, er zijn gigantisch veel leuke dingen te doen

motieven. Geestdrift dook het centrum van de Londense vintage

in de Britse hoofdstad, maar aan bijna alles is een flink prijskaartje

scene in: Camden. Verkoopster Sharon: “Vintagemarkten in Londen

verbonden. Besparen op je hostel lijkt in zo’n geval een goed plan.

fo to ’s : Ri

k Va ng an ge

lt

worden steeds populairder.”

Door Dewi de Nijs Bik Met vintagemode wordt, in de strikte zin van het woord, kleding bedoeld die afkomstig is uit de jaren ‘20 tot de jaren ‘60. Maar in ons huidige tijdperk gebruikt men de term vintage voor vrijwel alle (tweedehandse) kleding en accessoires uit de twintigste eeuw. Op de maandelijkse overdekte vintagemarkt van Vintage Fashion Londen, in het Cecil Sharp House in Camden, kijk je als vintage lover je ogen uit. Samen met haar man staat Sharon al bijna twee jaar op vintagemarkten, zo ook op de maandelijkse overdekte fair in Camden. “Vintagemarkten zijn voor mij vooral een hobby naast mijn parttime baan. Voorheen bezocht ik altijd al tweedehandsmarkten en kocht dan ook regelmatig iets. Het leukste aan een eigen stand hebben is dat je de kleding en accessoires kunt verkopen die je zelf mooi vindt.” Sharon houdt ook erg van de ambiance op de markten waar ze dingen verkoopt. “Er hangt vaak een geweldige sfeer tijdens de markten. De meeste mensen die hier staan doen dit omdat vintage echt hun passie is. Iedere verkoper heeft een eigen smaak en stijl, en het is interessant om te zien dat iedereen hier verschillende

professionele achtergronden heeft.” Zo zijn vintagemarkten ook de hobby van de charmante modeontwerper Markus Roggen. “Naast mijn werk als ontwerper sta ik ook regelmatig op een fair. Ik verkoop hier kledingstukken en accessoires die ik ter inspiratie voor mijn eigen modelijn heb gekocht, tijdens de grote reizen die ik in mijn leven gemaakt heb”, zegt hij. “De dingen die ik verkoop hebben dus een emotionele waarde voor me en soms vind ik het moeilijk om er afstand van te doen. Aan de andere kant doet het me goed dat ik, door items uit mijn persoonlijke collectie te verkopen op een fair, iemand anders een plezier kan doen. Het is leuk om te zien dat een kledingstuk of accessoire bij de ‘juiste’ koper terecht komt; de persoon aan wie ik iets verkoop zal het met stijl dragen. Op de markten is er echt sprake van interactie en openheid tussen modeliefhebbers.”

“Er is echt sprake van interactie en openheid tussen modeliefhebbers” Volgens Sharon hangt er voor ieder wat wils in de kledingrekken. “Je vindt hier kledingstijlen uit de 30’s - 50’s, maar ook

Alhoewel, het barst in Londen van de hostels waar je niet dood kleding uit de jaren tachtig en negentig en retrokleding (kleding die een stijl uit een andere tijd imiteert, red.). En dat ook nog eens voor een redelijke prijs.” Ook voor de liefhebber van couture is er volgens Sharon genoeg keus op de Londense vintagemarkten, al hebben deze kledingstukken wel een aangepast prijskaartje. “Maar dan heb je ook iets wat niemand anders heeft”, zegt Sharon. “Vintagekleding is uniek; als je een kledingstuk koopt op een vintagemarkt weet je dat het one of a kind is. Dat is denk ik wat mensen aanspreekt.” Volgens Sharon worden vintagemarkten steeds populairder in Londen. “Ik denk dat vintagemarkten steeds meer in trek zijn omdat veel jonge mensen, waaronder veel studenten, het in deze tijd leuk vinden om iets anders te proberen op het gebied van mode dan wat de grote modeketens aanbieden.” Niet alleen staat Sharon met haar stand in Camden; ook in de rest van Londen worden vintagemarkten gehouden. “Shoreditch, Chelsea, Hammersmith: in Londen kun je elke week wel een een andere vintagemarkt bezoeken”, aldus Sharon. Sharon denkt dat het vintagefenomeen zo groot is in Londen omdat vintage echt bij de stad hoort. “Ondanks dat het in steden als New York, Parijs en Amsterdam ook groot wordt; op wereldniveau blijft Londen uiteindelijk het centrum van de vintage.”

gevonden wil worden. Wie binnenkort een tripje gaat plannen, kan de volgende slaapplaatsen beter vermijden... Door Lennaert Rooijakkers The Generator

Hoewel The Generator in 2009 door het plaatselijke toerismebureau nog werd verkozen tot beste budgetaccommodatie in Londen, kijken veel bezoekers terug op vreemde ervaringen in dit hostel. Het plaatje met de eigen bar, de talloze kamers en het gratis ontbijt lijkt nog zo mooi. Tot je terecht komt in een vaag, industrieel etablissement waar sinds de jaren tachtig niets meer aan lijkt veranderd. Wie door de lange gangen struint valt het op dat overal eigenaardige geurtjes hangen en de slaapen badkamers zijn verre van schoon. En dat gratis ontbijt, tja, voor die twee toastjes hoef je het ook niet te doen.

deren. Oh, en dan is er nog het probleem met de douches, die te pas en te onpas zijn afgesloten voor onderhoud. Kortom: niet naartoe gaan! Jubilee House Torquay Street

Londen staat over het algemeen bekend om zijn vieze hotels en hostels en het Jubilee House kan moeiteloos in dit rijtje worden geplaatst. Een gelige aanslag op de muren, douches waar alleen heet water uitloopt, toiletten die zelden een schoonmaakbeurt gehad lijken te hebben en tot overmaat van ramp ook nog eens een permanent vieze keuken. Nu kun je als student best wat gewend zijn, maar wie op zoek is naar een beetje comfort kan beter wegblijven uit het Jubilee House.

Piccadilly Backpackers Hostel

Hyde Park Hostel

De locatie lijkt nog zo mooi, maar wie in het Piccadilly Backpackers Hostel terecht komt zal direct merken dat je je kont er amper kan keren (en je bagage dus niet kwijt kunt). Daar houdt het nog niet op, want wie denkt een veilig nachtje in een stapelbed te kunnen liggen heeft het mis. Aan geen van de bedden zit een veiligheidsbalk gemonteerd, waardoor je zomaar uit je bed kan don-

Een mooi statig pand in een straat gelegen tegenover het fameuze Hyde Park, maar helaas is ook dit is weer zo’n hostel dat te mooi is om waar te zijn. Wie binnenkomt wordt verwelkomt door slecht Engelssprekend personeel dat je direct vertelt dat voor alle diensten in het hostel betaald moet worden. Wie na een zoektocht door de vele gangen en trappen eindelijk zijn kamer heeft gevon-

den, vindt daar, naast doorgezakte bedden en slecht gereinigde wastafels, nog wel elke dag een schoonmaker. Al wordt alleen maar gedweild op de plekken waar geen tassen staan. De provisorisch in elkaar geknalde douches lijken het werk te zijn van een afgewezen TU-student en geven óf heel heet óf ijskoud water. Journey’s London Bridge Hostel

Ten slotte alweer een hostel dat zó klein is, dat je er amper kunt bewegen. Een oplossing die reizigers hier noodgedwongen voor zichzelf creëren is dat zij hun bagage maar op de gang stallen, met alle risico’s van dien. Door het totale gebrek aan ruimte is er bovendien een tekort aan douches en toiletten, wat ’s ochtends voor lange wachtrijen zorgt. En wie uiteindelijk onder de douche staat kan nog weleens met een beschimmeld muurtje geconfronteerd worden. Verder kunnen bezoekers van dit hostel zich ook hier voorbereiden op een vieze keuken. En dat allemaal voor veertig pond per nacht...

Oily Cart: theater zonder clue Londen is de stad van het theater. De belangrijkste exponent hiervan is natuurlijk William Shakespeare, wiens invloed nog steeds heel sterk wordt gevoeld. Dat Londen nog steeds innovatief is op het gebied van theater blijkt wel uit een initiatief dat is opgezet door Tim Webb, het zogenaamde Oily Cart. Dit theater richt zich al dertig jaar op kinderen met een ernstige geestelijke beperking. Geestdrift zocht hem daarom op.

Door Stephanie Kuijstermans en Louis Roghair

Theater zonder een verhaal

Na binnenkomst worden we meteen ondergedompeld in het theaterstuk zoals de kinderen, doelgroep van twee tot vijf jaar, het gaan beleven. We moeten gaan zitten en na een tijdje krijgen we door dat we zijn verworden tot een stel schaapjes. Bij het Oily Cart-theater zijn de kinderen namelijk deel van de show. De acteurs en actrices stellen allerlei vragen en op basis van de antwoorden van de kinderen wordt verder geïmproviseerd. Een verhaallijn is niet eens altijd nodig. De voorstelling Tube bijvoorbeeld, kent geen enkele lijn, behalve dat er van alles met slangen en buizen wordt uitgevoerd. Alles draait hierbij om prikkels, geur en smaak. Gevoel en gehoor vormen de kern van de voorstelling; verhaallijnen kunnen simpelweg niet begrepen worden door kinderen met zulke zware geestelijke beperkingen.

Op de vraag waarom Webb met Oily Cart begon, antwoordt hij dat hij samen met zijn vrouw daarvoor al theatermaker was. Aan het begin van de jaren tachtig werd hij vervolgens gevraagd om voorstellingen te komen geven op een school voor moeilijk lerende kinderen. Na lang brainstormen besloten hij en zijn vrouw om verkleed als buitenaardse wezens op school langs te gaan en vragen te stellen aan de kinderen over allerlei, voor de kinderen, vanzelfsprekendheden. Webb: “Dit schiep bij de kinderen een gevoel van superioriteit. Normaal werd hen van alles opgedragen, maar nu hadden zij eens de wijsheid in pacht.’’ Het bleek een succes, en voor Webb en zijn vrouw een goede reden om door te gaan en Oily Cart op te richten. Een theaterproductiebedrijf dat zich steeds verder zou specialiseren zodat ook kinderen met de zwaarste geestelijke beperking konden worden bereikt.

“They must be famous!”

De naam Oily Cart komt van Gilbert & Sullivan. Zij waren grote musicalschrijvers aan het eind van de negentiende eeuw en hadden een theaterproductiebedrijf dat door het hele land bekend was. Ze vernoemden het bedrijf naar de persoon die hun samenwerking geïnitieerd had: Richard D’Oyly Carte. Dit bedrijf heeft jarenlang veel invloed gehad in binnen- en buitenland op het gebied van opera en theater. In de jaren tachtig raakte het echter in financiële problemen, waardoor hun naam in het nieuws kwam. Webb geeft lachend toe dat de naam puur uit marketingoverwegingen is gekozen. “Sommige mensen, die het fenomeen D’Oyly Carte hebben gekend, vonden het een leuke woordspeling en anderen kenden de naam vaagjes ergens van, waarna ze dachten: ‘Oh, they must be famous!”

samenwerkingen, maar vooral door alles te bekijken door de ogen van kinderen. “Communicatie is van essentieel belang”, zegt Webb. “Een kind moet onderdeel zijn van de voorstelling, dit betekent een show in 360 graden.” Voorafgaand aan een show moet volgens Webb goed worden nagedacht over communicatieve vraagstukken. “Hoe kan een theater het kind bereiken en wat moet er gebeuren om het kind op zijn gemak te laten voelen? Dat is de grote uitdaging van elke show.” Een voorbeeld van zo’n uitdaging ligt in de samenwerking met een voormalig parachutist, die voorstelde een voorstelling met trampolines op te zetten. Aanvankelijk keken de kinderen wat argwanend naar de toestellen die aan het begin van de show werden neergezet, maar uiteindelijk bleek het goed te werken en waren zij niet meer van de trampolines af te slaan. Hoe klein dit voorbeeld ook mag zijn, voor Oily Cart symboliseert het een geslaagde doelstelling: zorgen dat de kinderen zich geriefelijk voelen.

“Kinderen zijn deel van de show” Inspiratie komt van ‘hoog’

“Een verhaallijn is niet eens altijd nodig”

Onder het levensmotto ‘go on with your show’ heeft Webb al vele creatieve producties kunnen verwezenlijken. Ideeën ontstaan door verschillende

Zintuigentheater

Om een kind te verbinden met een voorstelling moet een show zich op meer dan het gesproken woord richten. Plaats,

textuur en een gevoel voor fantasierijke exploratie zijn cruciale onderdelen. Een van de eerste experimenten van Oily Cart was de Pool Piece, een theaterexperiment in het water. Kinderen werden hierbij in een warm bad geplaatst waarin zij omgeven waren door geparfumeerde rookgolven vanuit een gouden kist. Er viel licht over de gehele oppervlakte van het zwembad en de theaterspelers waren gekleed in levendige fantasiekostuums. Zo werden de deelnemertjes letterlijk van top tot teen geprikkeld en werd elk zintuig uitgedaagd. De voorstelling If All the World were Paper was gebaseerd op een eeuwenoud kinderliedje dat een wereld, geheel bestaande uit papier, moest uitbeelden.

“Intimiteit is het kernwoord van Oily Cart” De kinderen moesten hierin samen met de personages de wereld met kleurrijke inkt gaan invullen. Elke show hangt dus aan elkaar door input van kinderen. Dit vergt veel improvisatievaardigheden van de toneelspelers. De wending die elke show krijgt, hangt af van het gedrag van de kinderen. Door het hoge participatiegehalte is intimiteit een kernwoord van Oily Cart.

Een bevestiging van een innovatief, artistiek Londen

Dat Oily Cart hard aan de weg timmert wordt nog eens bevestigd door de recente publicatie van een boek over het theater. Webb is blij dat zijn zaak steeds meer bekendheid verwerft. Ook is hij met zijn vrouw naar New York geweest om daar hun concept onder de aandacht te brengen en enkele shows op te voeren. Al bleek dit niet altijd echt nodig omdat de shows grotendeels op YouTube, dan wel dvd te bezichtigen zijn. “Vooral shows voor autistische kinderen zijn in de Verenigde Staten erg populair, vandaar dat we ook de vraag kregen om een soort summer school op te zetten,” vertelt Webb. In Europa is het concept van Oily Cart minder bekend, alleen in België en Luxemburg zijn tot nu toe organisaties te vinden die het hebben overgenomen. Hoewel dit theater in het geheel is gericht op kinderen met een zware geestelijke beperking, is het bijwonen van een van de producties ook voor volwassenen zonder geestelijke afwijking een ware belevenis. Het begrip theater krijgt na het zien van een stuk van Oily Cart een heel andere dimensie. De verhalen met een plot zijn vaak gebaseerd op al bestaande stukken. In A Pickle bijvoorbeeld, is gebaseerd op een stuk van Shakespeare en vormde een onderdeel van het World Shakespeare Festival in de zomer van 2012. Zo is Oily Cart een prachtige spiegel van artistiek Londen, een stad waar het klassieke en innovatieve bij elkaar komen.

foto’s : Eigen beheer Oily Cart


16


18

Dagboek van een docent Docenten doen méér dan alleen colleges geven. Hoe ziet hun week eruit? Dit keer is het woord aan Jaap Geraerts (29), UU-alumnus en PhD-student History aan topuniversiteit University College London. Jaap’s PhD-onderzoek richt zich op de katholieke adel in de Nederlandse Republiek in de zeventiende eeuw. Hij

foto: Leoni Nijland

geeft het vak Religious Reformation and Popular Piety, 1450 – 1650.

Maandag De maandag illustreert de moeilijkheden wat betreft het vinden van een balans tussen tijd besteden aan mijn eigen onderzoek (wat hard nodig is aangezien ik als PhD-student aan het een-na-laatste jaar van mijn onderzoekstraject bezig ben) en het voorbereiden van een bescheiden aantal lesgevende taken. Hoewel ik elke donderdag maar twee werkcolleges dien te begeleiden, wil ik absoluut geen modderfiguur slaan, waardoor er qua voorbereiding meer tijd in gaat zitten dan strikt noodzakelijk is. Om toch wat aan mijn eigen onderzoek te doen, gebruik ik de maandagochtend om wat brieven die zijn ontvangen door enkele katholieke edellieden te bestuderen. Daarna ga ik naar de universiteit waar ik elke maandagmiddag een ‘office hour’ heb, al komen er nauwelijks studenten meer opdagen aangezien de deadline van hun essay al enkele weken geleden verstreken is. Aansluitend ga ik naar Spaanse les, iets wat niet gerelateerd is aan mijn onderzoek, maar gezien moet worden als een ultieme poging om ooit met de ouders van mijn Spaanse vriendin een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren.

Donderdag In de ochtend is er altijd even tijd om wat administratie te doen en nog wat dingen door te nemen alvorens om twee uur het hoorcollege begint. Na het hoorcollege komen ik en de andere ‘teaching assistent’ altijd even kort samen met onze supervisor om eventuele onduidelijkheden door te nemen. Dan van vier tot zes lesgeven, iets wat altijd zeer veel energie kost, hoewel het (vaak) ook vrij veel voldoening geeft. De studenten zijn gelukkig redelijk goed voorbereid, al begint de sleet er wel wat op te komen nu het eind van de term langzaam in zicht komt. Het scheelt dat er veel primaire bronnen te bespreken zijn, uiteindelijk is dit voor zowel de studenten als de docent toch het meest interessant. ‘s Avonds na het lesgeven komt er vaak weinig zinnigs meer uit en koken we wat simpels en kijken we vaak naar een tv-serie zoals Homeland of Californication.

Vrijdag

Dinsdag De dinsdag is volledig gewijd aan het voorbereiden van de werkcolleges, iets wat ik altijd doe in de British Library. Voor deze week moeten de studenten een gedeelte van de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola bestuderen, wat voor mij ook aanpoten is omdat het jaren geleden is dat ik delen van dit werk heb gelezen. Ploeterend door de tekst verlang ik stiekem naar de tijd dat ik zelf nog een student was; een tijd waarin voorbereiding vaak niet strikt noodzakelijk was en het maar al te gemakkelijk was om een les achterover te leunen (iets wat, toegegeven, ook een zekere inspanning en concentratie vergt). Aan het eind van de dag probeer ik nog wat Latijnse teksten voor mijn eigen onderzoek te vertalen en kijk ik naar de Champions League - ondanks dat PSV, mijn favoriete ploeg, hier helaas wederom niet aan deelneemt.

teit (houd hier rekening mee, mocht je ooit een Engelse pub aandoen!) Daarna wandelen we door het centrum van Londen richting de tube, het is werkelijk waar een groot voordeel dat UCL midden in de stad zit en dat zowel qua onderwijs als qua uitgaansgelegenheden alles om de hoek zit!

Woensdag Deze dag wordt ook grotendeels besteed aan het voorbereiden van de lessen, zoals het bedenken van vragen voor de studenten en het lezen van wat secundaire literatuur om mijn eigen begrip van de te bestuderen primaire bronnen en hun context te vergroten. ‘s Avonds ga ik mijn vriendin ophalen van haar cursus Nederlands en gaan we wat drinken en eten in een nabijgelegen pub waar ze godzijdank een aantal goede buitenlandse biertjes schenken. Engeland is een prachtig land, maar de doorsnee lagers hier zijn van tamelijk bedroevende kwali-

De luxe van een hele dag aan mijn eigen onderzoek kunnen werken stelt me in staat om veel te verbeteren aan de eerste versie van het tweede hoofdstuk van mijn dissertatie. Soms ga ik ‘s avonds naar een seminar over de Lage Landen dat hier om de zoveel weken gehouden wordt, maar vandaag ga ik naar een VOC-bar met wat vrienden. Hoewel deze bar niet zo idioot veel met de VOC te maken heeft, schenken ze er een verfijnd chocoladebiertje en is het bovendien een gezellig plek om samen te komen. Daarna gezamenlijk wat eten in een Turks restaurantje en voordat ik ga slapen nog even een gedeelte van de uitzending van Voetbal International meepakken, altijd mooi. Het weekend staat voor de deur en dat houdt vaak een mix van werken aan de dissertatie en vrijetijdsbesteding in. Het zijn volle weken, maar een PhD in Londen doen is de moeite meer dan waard!

D:

GASTSCHRIJVERS GEVRAAG

willen altijd al voor Geestdrift en n pe tte vlo n ee je b He e zijn website als het magazin schrijven? Voor zowel de t met rijvers. Neem ons contac we op zoek naar gastsch tmagazine.nl ons op via info@geestdrif

Collegerecensie: Bite-sized lunchtime lecture aan University College London Door Fleur van der Laan Vanaf de drukke, met toeristen overgoten straten van Londen neem ik de metro naar het University College London (UCL). Wanneer ik weer bovengronds kom waan ik mij in een compleet andere setting met alleen maar jongeren. Het lijkt de Uithof wel, alleen met iets meer plateauzolen en glitteroutfits. Vandaag kan een lunchtime lecture bijgewoond worden op het UCL. Deze colleges worden regelmatig georganiseerd, en worden gegeven door Phd-studenten die over hun onderzoek vertellen. Het college begint met een cognitief psychologe die in het razende tempo van een willekeurig Absolutely Fabulous-dialoog over haar onderzoek vertelt. Volgens haar zijn we allemaal tijdreizigers, dit concludeert zij uit haar onderzoek naar het vermogen tot zelfprojectie.Zo heeft zij onderzocht hoe mensen met autisme verschillen in hun vermogen tot zelfprojectie van mensen zonder autisme. Dit deed ze door de mensen te vragen hoe lang ze bereid zijn te wachten voor een onbekende hoeveelheid geld. Het blijkt dat autisten veel langer willen wachten voor een kleiner bedrag. Van de snelle hap gaan we over naar het laatste deel van de lunch: een echte Italiaanse espresso, maar dan in de vorm van een Italiaanse student die met zijn rustige stem, overdadige handgebaren en zijn Italiaanse accent, de luisteraars volledig meeneemt naar een droomwereld vol warme zomerdagen en heerlijke koffie. Ook zijn verhaal was interessant, maar miste een duidelijk doel. Hij heeft een vergelijkend onderzoek gedaan naar ‘The Co-operative Food’ (coöperatieve supermarkten zoals Nederlandse supermarkt Coop, red.) in Engeland en Italië, maar wat hij daarmee wil b ereiken? Misschien wil hij een beetje Italië naar Engeland brengen. Hoewel het in beide presentaties niet gaat om ervaren sprekers, is het een erg interessante vorm van vermaak voor bij de gewone boterham. Vind je Londen net iets te ver? Kijk dan eens bij de lunch colleges van Studium Generale!

geestdriFt feBruari 2013 21

20

Cultuurbezuinigingen in engeland: zullen de britse kunsten het overleven?

haar geheel. “We moeten de kunsten steunen. Ik snap dat niet iedereen (evenveel) van kunst houdt, maar het heeft inmiddels al het stadium bereikt dat mensen totaal niets meer lijken te geven om bezinning en bespiegeling op de wereld om ons heen. De boodschap van al deze bezuinigingen is dat iets eigenlijk geen waarde heeft in deze maatschappij als het financieel niet iets oplevert.” “mensen zullen blijven investeren in kunst”

Ook Engeland, met Londen als cultureel centrum, illustratie: Gijs lammers

is hard getroffen door cultuurbezuinigen. In 2011 besloot de Arts Council of England, verantwoordelijk voor de ontwikkeling van kunst en cultuur in Engeland, naar aanleiding van de economische crisis de subsidie van meer dan tweehonderd culturele instellingen in te trekken. Zullen deze instellingen zonder financiële overheidssteun weten te overleven? Door Dewi De Nijs Bik Veel kleine culturele instellingen zijn getroffen door de bezuinigingen, zoals Contemporary Applied Arts (CAA), gesitueerd in Londen’s kunstzinnige buurt Bloomsbury. Galeriemanager van CAA, Becky Harle, houdt hoop. “We moeten ervoor zorgen dat onze kunstenaars kunnen blijven exposeren en hun kunst bij ons kunnen blijven verkopen.” Becky werkt al meer dan vijf jaar bij Contemporary Applied Arts als manager. “Ons complete budget is gekort en daardoor hebben we moeten kijken naar andere bronnen van inkomsten. De subsidie die wij tot 2011 hebben ontvangen, is over het algemeen altijd besteed aan expositie-installaties, conservering, publiciteit, educatieve workshops en evenementen. Omdat we al enige tijd geen subsidie meer ontvangen, hebben we een zelfstandige fondsenwerver in dienst genomen. Samen zijn we al een tijdje bezig te kijken naar nieuwe bronnen van inkomsten. Het eerste wat we hebben gedaan is bijvoorbeeld het opzetten van een eigen JustGiving-pagina, zodat mensen vrije giften kunnen doen. Contemporary Applied Arts is een

organisatie die hedendaagse, toegepaste kunst uit Groot-Brittannië (British Craft) promoot, zoals handgemaakte en exclusieve kleding, meubels en huisdecoratie. CAA biedt expositie- en verkoopruimte aan in een pand bestaande uit drie verdiepingen. Samen met andere kleine galeries en met Russel Square om de hoek - de plek waar het jaarlijkse culturele festival Bloomsbury Festival plaatsvindt – zit de culturele instelling op de perfecte locatie.

“We moeten de kunsten steunen” Bij CAA zijn 360 leden aangesloten, allemaal kunstenaars die gespecialiseerd zijn in British Craft en die gevestigd zijn in Groot-Brittannië. Door hun lidmaatschap kunnen zij via de organisatie hun werk tentoonstellen en verkopen. Geïnteresseerden kunnen dit werk gratis bezichtigen, wat CAA ook een beetje als een museum maakt. Afgelopen herfst werd de expositie ‘Domestic Matters’ getoond, een kleurrijke collectie van handgemaakte en unieke meubelstukken en huisdecoratie.

Creatieve oplossingen

Kunstenaar Jim Lockey uit Kent heeft zijn werk geëxposeerd in een van Bloomsbury’s galeries tijdens het Bloomsbury Festival afgelopen oktober. Jim zegt als autonome kunstenaar niet direct getroffen te zijn door de cultuurbezuinigingen. Vorig jaar was hij overigens curator bij een kleine kunstinstelling, Limbo Arts in Kent, en voor deze instelling hebben de bezuinigingen volgens hem veel grotere gevolgen gehad. “Limbo Arts heeft verschillende studio’s en een projectruimte, en is financieel gezien altijd erg afhankelijk geweest van de Arts Council. In de periode dat ik bij Limbo Arts werkte vonden de cultuurbezuinigingen plaats, maar lukte het de organisatie desalniettemin om voor grote projecten fondsen te werven. Voor kleine projecten werd het op een gegeven moment moeilijker om ergens subsidie vandaan te halen. Veel sponsors

zagen er geen heil meer in om kleine projecten te financieren, en zo was het voor ons op enig moment niet langer rendabel om tijd in subsidieaanvragen te steken.” Maar omdat Limbo Arts een kleine organisatie is, heeft Jim kunnen improviseren. “We hebben andere strategieën toe weten te passen om onze plannen door te laten gaan”, vertelt hij. “Vorig jaar wisten we bijvoorbeeld een succesvol evenement op te zetten om geld in te zamelen in samenwerking met een andere culturele instelling uit Kent, namelijk Craft. Tijdens een festival dat Craft organiseerde hebben we in de open lucht een T-shirtverkoop gehouden en een grote vuurkorf naast de verkoopstand geplaatst. Ik heb toen twee kunstenaars opgedragen om T-shirts te ontwerpen waarop Limbo Arts en Craft afgebeeld worden als twee punkbands. Deze T-shirts hebben we vervolgens verkocht aan de bezoekers van

het festival. Kleine organisaties zoals Limbo Arts kunnen zulke ongewone maatregelen

Volgens Becky is het belangrijk dat kleine instellingen zoals CAA blijven bestaan. “Onze organisatie houdt zich bezig met British Craft van het hoogste niveau. We houden mensen op de hoogte van wat onze kunstenaars maken en ook besteden we aandacht aan educatie op het gebied van deze kunstvorm. We zijn echt een unieke instelling en het is onze taak om de toegepaste kunst te verzekeren van een toekomst. Sommige galeries hebben de bezuinigingen niet overleefd en hebben hun deuren moeten sluiten. Sommige evenementen en exposities rondom British Craft worden niet langer georganiseerd, waardoor veel kunstenaars nu minder in de gelegenheid zijn om hun werk direct aan het publiek te verkopen. Dat is waarom het zo belangrijk is dat een instelling als die van ons doorgaat met het werven van fondsen.” Toch denkt Becky dat mensen in de toekomst zullen blijven investeren in kunst. “Ondanks het moeilijke economische klimaat willen mensen nog steeds bijzondere en unieke kunstobjecten kopen, zoals dingen voor in hun huis of om te dragen. Het handgemaakte object is nog steeds een heel populaire keuze.” Daarnaast vindt

“de Cultuurbezuinigingen hebben vreselijke gevolgen voor de maatsChappij” nemen, omdat ze niet zo afhankelijk zijn van andere instanties en dus autonoom kunnen zijn. Het is overigens wel belangrijk dat je hierbij het werk van de kunstenaar niet tekort doet. In dit geval werd de strategie om geld in te zamelen deel van het kunstwerk, maar dit is afhankelijk van de context waarin een cultureel evenement plaatsvindt. De cultuurbezuinigingen in combinatie met de bezuinigingen in het hoger onderwijs hebben niet alleen vreselijke gevolgen voor kunstenaars en culturele instellingen, vindt Jim, maar voor de Engelse maatschappij in

Becky dat ze geluk heeft met de locatie van Contemporary Applied Arts in Bloomsbury. “Het is een heel creatieve buurt waarin we gevestigd zijn. We hebben geluk dat we op een plek in Londen zitten die een goede reputatie heeft op het gebied van galeries. Of we zonder overheidssubsidie zullen overleven? Ik hoop het echt. We hebben nu meer werk om handen om alles draaiende te houden, maar we hebben een belangrijke rol. Dus met deze gedachte in ons achterhoofd zullen we hard blijven werken, net zoals onze 360 kunstenaars.”


22

Het Londen

Dames en heren, welkom in Londen! Hier spreekt uw gids, Geestdrift, wij zullen u vandaag tips geven voor een bijzondere reis door Londen. Londen is groot en druk en u zult uw best moeten doen om het echte Britse accent te herkennen tussen alle toeristen. Wij begrijpen het daarom volledig als u zich afvraagt of er ook een ander deel van Londen bestaat. Een rustig Londen waar de drukte van de stad het leven niet volledig bepaalt en een plek die de meeste toeristen nog niet ontdekt hebben. Wij hebben ons best gedaan om deze

foto’s: fleur van der laan

plekken voor u te vinden en zullen ze nu aan u presenteren.

Door Fleur van der Laan Natuurlijk kent Londen aan de buitenste randen verschillende wijken waar de drukte van de grote metropool niet is doorgedrongen en de mensen hun rustige levens leiden. Maar voordat je op de verkeerde, ver buiten het centrum gelegen, Abbey Road, staat is het handig om te weten welke buitenwijken wél de moeite waard zijn om te bezoeken. Dat kan lastig zijn, want zodra er iets te beleven valt zul je te maken krijgen met een grote hoeveelheid mensen. Zo ook op de vele populaire markten van Londen. Geur en kleur op de Londense markten

Londen kent verschillende markten met diverse producten waarvan de meesten vooral op zondag plaatsvinden. Op die markten lopen veel minder toeristen dan op bijvoorbeeld Oxford Street, want juist de lokale bevolking komt hier op af. Dit maakt het een interessante plek en vooral een leuk schouwspel, want de Londenaren kunnen er nogal bijzonder gekleed bijlopen. Een goede markt is bijvoorbeeld Brick Lane Market, in het oosten van de stad. Je zult

hier vooral vintagekleding en zelfgemaakte dingen vinden zoals zelfgemaakte tassen, sieraden of kunst voor aan de muur. Ook worden hier zelfgebakken cupcakes en brownies verkocht en is er daarnaast een overdekt eetgedeelte waar gerechten uit vele verschillende keukens worden bereid. Een heerlijke mengelmoes van allerlei kruiden en groentes maken het onmogelijk om er niet even naar binnen te gaan. Het is een echte drukte van jewelste, maar een andere drukte dan in het centrum. Er hangt een knusse gezellige sfeer zoals je die in een kleiner dorp zou verwachten. Niet alleen wordt er binnen gegeten bij Brick Lane Market, maar ook buiten op straat wordt er druk gekookt. Mensen eten op geïmproviseerde stoelen en tafels van plastic kratten en spelen tegelijkertijd een spelletje schaak of backgammon met elkaar. Koffie wordt geserveerd uit de achterklep van een Volkswagen-busje en ook de lokale bakker staat hier met een kraam. De vintagewinkels trekken daarnaast vele artistiekelingen aan waardoor Brick Lane Market niet alleen een feest is voor de neus en mond, maar ook voor het oog.

Een andere markt vol lekkere geuren en mooie aangezichten is de Columbia Road Flower Market, een paar straten bij Brick Lane Market vandaan. Hoewel je als toerist niets aan een bloemetje hebt - tenzij je jouw treurige hostelkamer wilt opfleuren – zul je hier je ogen uitkijken. Columbia Road is al sinds 1869 een geliefde plek voor markten en gezelligheid. De straat is op zichzelf dan ook al heel leuk met vele pubs, koffiehui-

zen, veel galerijen, tweedehands boeken- en vintagewinkeltjes. Op deze bloemenmarkt is het vaak behoorlijk druk, maar juist de drukte maakt het een echte Londense ervaring. De verkopers schreeuwen hun prijzen als echte marktlui over de straten en aan de bloemen mag uitgebreid worden geroken. De straatmuzikanten, die geheid aanwezig zullen zijn, zorgen voor extra sfeer. Een gezellige boel dus. Andere sfeervolle markten vind je in Camden of je kan naar het welbekende Portobello Road waar voor ieder wat wils is.

Vertier voor in de late uurtjes

Ook is er in Londen genoeg vertier te vinden voor de avonduren. Weleens gehoord van de ‘Secret Cinema’? Hier mag eigenlijk niets over verklapt worden en bovendien is het zelfs een beetje lastig om hier iets over te vertellen, aangezien elke avond een ander thema heeft en de te vertonen film van tevoren niet bekend gemaakt wordt. Maar een gigantisch voedselgevecht of the ‘Time Warp’ meedansen met The Rocky Horror Picture Show behoren tot de mogelijke avonturen. De Secret Cinema heeft een eigen webpagina waar van tevoren tickets geboekt kunnen worden. Het belooft een onvergetelijke avond. Wil je later op de avond een pint drinken in die ene gezellige pub of heb je zin om keihard te feesten tussen de locals in die ene vette club? In Shoreditch, het niet toeristische uitgaansgedeelte van Londen, bevinden zich veel van zulke uitgaansgelegenheden. In de kelder van Hoxton Square Bar, een van de vele party places in de omgeving van Old street, treden in het weekend bandjes op, gevolgd door dj’s die tot de late uurtjes doorgaan. En weet je wat het mooie is? Ook hier zul je amper Nederlands, Duits of Spaans horen en bevind je je tussen de locals. Je zult je ogen uitkijken met de typisch Britse meiden en hun veel te strakke en korte jurkjes. Wie het niet erg vindt om een tijdje in de metro te zitten op weg naar een goede feestbestemming, kan eens in de noordelijke buitenwijk Watford gaan kijken. Aan het begin van deze eeuw explodeerde vanuit het niets het uitgaanscircuit in deze omgeving en opende de ene club na de andere haar deuren. De Watfordse party scene werd berucht onder alle Londenaren, die in het weekend vanuit de hele stad naar de

wijk toe reisden. Even leek Watford aan zijn eigen succes ten onder te gaan, toen veel uitgaansgelegenheden door stijgende huurprijzen hun deuren moesten sluiten. Maar gelukkig zijn de beste krenten uit de pap bewaard gebleven. Wie een avondje dansen wil afwisselen met hangen in comfortabele banken onder het genot van een cocktail, moet hoe dan ook Club Rehab bezoeken. Wie zich wil laten verrassen door wat deze uitgaanswijk aan entertainment te bieden heeft, kan even verderop Club Oceana bezoeken, waar een comedyclub, poppodium en discotheek hetzelfde onderdak hebben. Maak voor een authentieke Londenervaring gebruik van deze tips en vind in deze grote en bijzondere stad een stukje onvervalst Engels vermaak. Ga en geniet van het ‘andere’ Londen!

Door de forse bezuinigingen op onderwijs vraagt een derde van de Britse universiteiten haar studenten om jaarlijks tienduizend euro aan collegegeld af te tikken. Geen Foto: Rik Vangangelt

wonder dus dat steeds meer ambitieuze Britse studenten tegenwoordig voor een studie buiten de landsgrenzen kiezen. Ook de Universiteit Utrecht verwelkomt er steeds meer, zoals Casper Palmano (24) die de master Politiek en Maatschappij in Historisch Perspectief volgt.

Hoge studiekosten drijven Britse Casper naar Nederland Door Lennaert Rooijakkers Dat de in Londen opgegroeide Casper ooit in Utrecht zou terechtkomen, lag niet in de lijn der verwachtingen. Aanvankelijk had hij namelijk heel andere toekomstplannen. “In 2010 behaalde ik mijn bachelor in Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Norwich en besloot ik tien maanden vrijwilligerswerk in China te gaan doen. Mijn plan was om daar te blijven, een master te volgen en er daarna werk te zoeken. Mijn vriendin ging echter terug naar Europa en daarnaast besefte ik dat ik na bijna een jaar nog steeds dezelfde buitenstaander was, dus besloot ik terug naar huis te gaan. Kort voordat ik vertrok kwam het nieuws over de bezuinigingen naar buiten. Toen ben ik direct op zoek gegaan naar plaatsen in Europa waar ik een goede én betaalbare studie kon volgen.” Na een snelle schifting bleven Nederland en Duitsland op Caspers lijstje over. Het geringe aanbod van Engelstalige masters in Duitsland, een tip van een oom om naar Utrecht te gaan en (opnieuw) de beslissing van zijn vriendin om naar de Nederland te vertrekken, deden hem uiteindelijk beslissen om naar de Domstad te komen. Veel moeite met integreren heeft Casper sinds zijn komst in februari vorig jaar niet gehad. “De Nederlandse en Engelse cultuur

lijken in veel opzichten op elkaar”, vertelt hij. “In het dagelijks leven loop ik niet tegen heel gekke dingen aan en het leven in Utrecht is goed en gemakkelijk. Als ik iets moet opnoemen wat ik wél vreemd vind, dan is dat de manier waarop studenten hier een kamer moeten zoeken. In Engeland is het beleid zo dat de universiteit de student voorziet van een lijst met telefoonnummers van huisbazen. Die bel je gewoon allemaal op en vervolgens heb je snel woonruimte gevonden. Ik vind het dan ook wat vreemd dat je in Nederland, vaak zonder succes, als een gek op advertenties op internet moet reageren en dat er geen hulp vanuit de universiteit wordt geboden. Temeer omdat de woningnood zo hoog is.“

“De Nederlandse en Engelse cultuur lijken veel op elkaar” Hoewel hij de leesdruk hier een stuk hoger vindt dan in Engeland – “maar dat kan ook door de omschakeling van bachelor naar master komen” – is Casper juist positief verrast door de grote mate waarin Nederlandse studenten participeren in de

debatten tijdens de colleges. “Er bestaat een prachtig beeld van een levendige debatcultuur in Engeland dat volgens mij in stand wordt gehouden door het parlement en de meest prestigieuze universiteiten. Maar op een ‘normale’ universiteit zijn er misschien twee of drie mensen die tijdens een werkcollege hun mond opendoen. De rest houdt zich koest en wordt daar ook niet snel door een docent op aangesproken. Ik was dus redelijk verbaasd toen ik hier vakken ging volgen. Hier mengen veel meer mensen zich in de discussie of worden ze in elk geval door docenten gedwongen dat te doen.” Maar als er iets is waar Nederlandse studenten zich volgens Casper gelukkig om mogen prijzen, dan is het wel het leenstelsel. “Het probleem in Engeland beperkt zich niet alleen tot de torenhoge studiekosten. Waar je in Nederland geld leent van de overheid, doen Britse studenten dat bij banken. Deze studieleningen verschillen niet veel van normale leningen, wat betekent dat er een enorm hoge rente over wordt gerekend. Bovendien wordt er een enorme druk op gelegd om alles zo snel mogelijk terug te betalen. Ik ken mensen die na hun afstuderen dagelijks telefoontjes van de bank kregen en gemaand werden op te schieten met terugbetalen, wat voor een enorm stressvolle situatie zorgt. Gelukkig heb ik daar niet meer mee te maken.”

Arjen van der Horst: Als moderne correspondent ben je een enorme allrounder. Britse studentes op zoek naar een sponsor. Sugar daddy dating:

Recommend Documents