april Verder in dit nummer: Marathon van Honolulu. 2 Loop fanaten. Estafette # 24

CLUBBLAD Maart / april 2011

Verder in dit nummer: Marathon van Honolulu 2 Loop fanaten Estafette # 24 En heel veel meer

KLM Roadrunners

KLM Roadrunners International Clubblad maart / april 2011

INHOUDSOPGAVE 

Cover



Inhoudsopgave



Clubgegevens



Van de Voorzitter



Van de Redactie



Marathon van Honolulu



Achter de Meute 102



Wim Verhage marathons



Estafette # 24



2 Loop fanaten



Aan tafel bij Roberto



Abraham



Nieuwe leden



Singlets in de uitverkoop



Spartaan estafette



Ingekomen stukken



Wheel of Energy



K-100 team 2



Planning RRI lopen


Clubgegevens Opgericht :

17 december 1985

Voorzitter :

Kitty Meijburg-van Loon Tel : 023-5631467

SPL/PX

Penningmeester :

Wim Verhage Tel : 06-20803895

SPL/ZW

Secretaris :

Cock v/d Pol Tel: 023-5628354 Mob: 06-51211228

SPL/TZ pv 261

Ereleden:

Driek Zwaan Cock v/d Pol

Uitslagen & klassementen :

Klaas Bruin

SPL/PI

Ledenadministratie :

Peter v/d Veldt

SPL/CC

Wedstrijdcoordinator :

Wim Verhage Tel: 06-20803895

SPL/ZW

PR:

Frank Jegers

SPL/CC

Jolanda Lucassen Clubblad :

Silvia Honig-Aland

SPL/PO

Sandra Huenders-Daemen

SPL/PO

Internet:

www.klmrri.nl

Webmaster:

Peter Groot

Postbank : Bankrekening :

4527630 3464.51.973 t.n.v. KLM Roadrunners, W. Verhage, Nieuwkoop

Oplage : Productie:

digitaal Honig & Huenders (H2PO)

Run2Day Haarlem: 10% korting op schoenen en kleding (niet op aanbiedingen en accessoires)


Beste mensen, TROTS is een gek woord. Het is een speciaal gevoel waardoor je meer energie lijkt te krijgen of te hebben, of een extra lading “motivatie” voelt binnenstromen. Het kan je overvallen, of verlegen maken. Je schouders gaan er ongemerkt een stukje door omhoog…. Dat gevoel van trots heb ik de laatste tijd weer op vele momenten gevoeld en gekoesterd. Neem het feit dat we met twee RRI teams hebben deelgenomen aan de Den HelderMaastricht estafette. En in een voor mij ongelooflijke tijd. De organisatie is er een geweest waarvan Sil en Robin Honig waarschijnlijk zeggen dat het een megaklus was, en dan bedoelen ze eigenlijk: meer dan we eigenlijk aankonden, maar toch voor elkaar hebben gekregen. De vrijwilligers er omheen, dit hele proces van voorbereiding en het resultaat: daar kunnen we trots op zijn! Een ALV jaarvergadering waar we aan de aanwezig opgestelde stoelen niet genoeg hadden….een enorme opkomst….een gezellig samenzijn en weer woeste plannen voor dit jaar (en volgend jaar omdat dit jaar al vol zit!) …daar kunnen we trots op zijn! Een bestuur - al menig jaar in een vaste samenstelling – versterkt door vele helpende handen uit in alle lagen van het bedrijf en daarbuiten….een diversiteit die er voor zorgt dat alles een keer aan bod komt of er weer frisse ideetjes komen en uitgevoerd kunnen worden…..daar kunnen we trots op zijn! Het clubblad dat je nu ontvangt, mag dan niet meer op papier in de handen genuttigd worden, maar is wel met de tijd meegegaan en stelt ons juist daarom in staat om een bepaalde kwaliteit aan jullie te presenteren. Misschien komt het wat onregelmatig uit, en minder frequent als voorheen. Het heeft ook een andere functie gekregen omdat we de actualiteit kunnen vinden op dezelfde website die www.klmrri.nl heet. Praktisch iedere week staat daar wel iets nieuws op. Een actualiteit in de vorm van uitslagen of aangekondigde loopjes. Ook dat is een verandering die de huidige tijd met zich meegebracht heeft en wat door onze webmaster Peter Groot zo top wordt verzorgd. Het clubblad biedt ruimte voor verslagen en alles wat Sil (en Robin) en Sandra vergaren aan kopij. Veelal door de leden ingebracht. Om een ieder nog te herinneren aan de leuke evenementen en loopjes, tref je de mails van Frank in je mailbox. Met de link naar de inschrijving of wat van toepassing is. Het wordt een ieder makkelijk gemaakt en nodigt uit tot deelname. Dit alles bij elkaar is nu de vorm van communicatie voor en door de leden, en …daar kunnen we trots op zijn! Ons huidige ledenbestand is redelijk stabiel. Natuurlijk zeggen er mensen op, of betalen gewoon niet waardoor ze automatisch uit het ledenbestand verdwijnen, maar de aanwas is er ook. We komen uit alle lagen van het bedrijf, en bekleden allerlei posities her en der. We zijn jong en soms wat ouder… ….maar, hoe je het wendt of keert, de sfeer is er altijd en we hebben die gemeenschappelijke deler: de liefde voor de loopsport en de deelname als KLMer in het verband van de KLM RRI…en dat is zeker iets waar ik héél trots op ben! Met sportieve groeten, Kitty


Van de redactie. 2 fanaten. Is lopen leuk of niet ???? Een verslag van Marc Janz bij de marathon van Los Angeles. e Marathon van Utrecht op 2 paasdag van André van der Neut. Strijd der giganten Een verslag vanuit Indonesia van Fred Bakkenist. Wim was in Japan voor een marathon. De strijd is weer begonnen.

De estafettes van de afgelopen uitgaven waren een genot om te lezen. Estafette nummer 24 is van Henno Wiertz.

Wij hebben een leuke reactie van een nieuw lid ontvangen. Zij stelt zich aan u voor in dit clubblad. Kananaskis, Canada. Het verslag van team 2 is nog steeds niet compleet. Het wachten is niet meer op een verslag van een loper. In dit nummer eindelijk het verslag van team 2 van Kananaskis. Wheel of energy. De KLM heeft een aantal uren het Wheel gehuurd. Natuurlijk waren daar ook een aantal Roadrunners bij. Het verslag van de estafette van Den Helder naar Maastricht daar moet u nog even op wachten. Dit in het volgende clubblad.

Bij de ingekomen stukken staan weer een aantal leuke loopjes.

Veel leesplezier en sportieve groetjes, H2(P)O Huenders & Honig van SPL/PO


Het is weer December! Eind 2008 las ik in één van de clubblad edities over Herman Tollenaar, Wim Roozendaal, Wim Verhage en Cock van der Pol, 4 collega’s die in de jaren 80 in het buitenland een stukje waren gaan hardlopen. Nu is dat op zich niet zo vreemd, maar hier ging het om de marathon van Honolulu. Eén van deze 4 had deze marathon even tussendoor gelopen tijdens een “weekendje wereld”. Amsterdam – Los Angeles – Honolulu even 42.2km lopen en gelijk weer verder via Azië naar huis!!!! Op een feest vertelde ik dit verhaal aan een loopmaat die gelijk riep “dat gaan wij ook doen”. Gelukkig waren er “verstandige” mensen die ons er op wezen dat we beter een week naar Honolulu konden gaan dan een weekend. Maar voor de 2008 versie waren we toch al te laat. We hebben ons uiteindelijk ingeschreven voor de 13 December 2009 marathon en gingen op woensdag 9 december 2009 op weg via LAX naar HNL. We hadden nog enkele dagen om te acclimatiseren, te zonnen, shoppen en te veel te eten. Bij het ontbijtbuffet werd het een ritueel om in te schatten of er nog andere lopers in ons hotel zouden zitten, maar wij herkenden slechts een enkele loper. Op de wedstrijddag, zondag 13 december om 03.00 uur opgestaan om te eten en alle voorbereidingen te controleren en af te ronden. Om 05.00 uur de hotelkamer uit, op naar de start die hooguit 500 á 600 meter lopen was. Met verbazing keken wij onze ogen uit toen we beneden de hotellobby in kwamen. Alleen al uit ons hotel hadden zich daar al honderden lopers verzameld. Geen idee waar ze allemaal vandaan gekomen waren. Op straat dezelfde aanblik, uit elke straat kwamen lopers. De temperatuur was ongeveer 20 graden Celsius. In het startvak voelden we ons alsof we in Japan waren, van de + 22.000 lopers had meer dan de helft de Japanse nationaliteit. De start was ook anders dan bij andere evenementen !!!!. Het startschot wordt om 06.00 uur gegeven door het afsteken van vuurwerk, alleen blijft dit vuurwerk een minuut of 10 doorgaan. Veel mensen bleven dan ook staan om foto’s te maken van het vuurwerk in plaats van te gaan lopen. Uit de speaker klonk ook herhaaldelijk het verzoek aan iedereen om toch echt te gaan lopen. Het eerste gedeelte gaat door het hotel/toeristen gebied met op dat vroege tijdstip zeer weinig toeschouwers. Hier en daar waren groepen ingehuurde Japanners om aan te moedigen en ook die ene Nederlander die zich uit de naad liep om actiefoto’s te maken van zijn vrouw. Alleen wilde zij niet inhouden en hij maar lopen, stoppen, camera pakken en dan was ze al weer voorbij. Uiteindelijk is ze toch maar gestopt zodat hij zijn foto kon maken. We hebben maar niet gezegd dat de conversatie konden volgen. Na 6 mijl doemt het bergje “Diamond Head” op. Vanaf 7 mijl is het dan 2 mijl stijgen en dalen met prachtige vergezichten van de opkomende zon. Daarna richting kustweg terwijl de zon steeds hoger ging staan. Tussen de 15 en de 18 mijl een lus om bewoond gebied en weer terug langs de kustweg. Inmiddels was de temperatuur gestegen tot rond de 30 graden en het tempo dramatisch laag geworden zeg maar dribbelen van drankpost naar drankpost. Bij elke drankpost veel wandelen om héél véél te drinken. Dan op het einde nog eenmaal Diamond Head op ploeteren en dan het laatste vlakke stukje naar de finish. Een blik op de GPS gaf een (verschrikkelijke) finish tijd van 5.23 voor mij en 5.29 voor mijn loop maatje. Maar wat was het lekker om daar met dat hele mooie weer en die ambiance te kunnen lopen. Het leuke van Honolulu is dat deze marathon ook een wandelmarathon is. De langzaamste deelnemer was ongeveer 12,5 uur onderweg. Dat hield in dat ik met een tijd van 5.23 nog steeds bij de eerste 45% finishte terwijl ik normaal gesproken tussen de 80 en 90 % van de lopers voor moet laten gaan.

Links de laatste hotels in het hotel gebied. Het groene veld is het latere finish gebied en op de achtergrond “Diamond Head”.

Vele lopers staan bij de start foto’s te maken van het vuurwerk i.p.v. te starten!

Voor de laatste keer Diamond Head op. Rechts het bord met de 25 mijl aanduiding.

Deze foto is genomen 15 minuten nadat ik gefinisht was! 100 meter na de finish krijg je een schelpen ketting. Waar je de medaille kon krijgen was nog 10 minuten zoeken!


Achter de meute 102 Zondag 20 maart 2011 Een prima dag om eens lekker een eindje te lopen, wat kan je dan niet beter doen dan een leuke KLM road runners international loop uit te kiezen, en deze de beschrijven. Deze keer heb ik gekozen voor de Voorschotenloop van het Zorg en Zekerheid circuit, maar goed lopen is een ding en schrijven is het andere. Omdat deze loop vlak voor de vakantie naar Indonesië is, wacht ik met het schrijven tot dat ik daar op een rustig plekje in een mooie omgeving van ons LPP Garden Hotel te Yogyakarta zou zijn. En hier zitten, liggen, zwemmen en genieten we dan van alles om ons heen. Een aparte ervaring om hier een achter de meute de schrijven over de Voorschotenloop. Zo als ik ook in Nederland zou doen, en een beetje tot mijn gewoonte reken daar waar ik loop te onderzoeken wat er in het verleden in die buurt heeft plaats gevonden. Dus begin ik met een terugblik van 785 jaren. Aleid van Wassenaar werd als eerste genoemd als burggraaf van Leiden, en zou als eerste eigenaar van het kasteel van Duivenvoorde zijn geweest. Als tweede werd genoemd , Philippe van Wassenaar en had volgens een acte in 1226 het huis in leen van zijn oudere broer Dirk van Wassenaer. In die tijd was Duivenvoorde een vrijwel vierkante donjon, getuige de oudste muurresten in het huis. Al vrij snel was er sprake van een schildmuur die de donjon omringde, zoals blijkt uit de fundering van de noordmuur en een deel van de westmuur van Duivenvoorde. Ook tijdens de loop kwamen wij langs het mooie gebouw van de Zilverfabriek, die ook op het cultureel erfgoed behoort. Verder langs leuke stukjes park en het lange rechte stuk tot aan de finish. De tijd die ik haalde tijdens de 5 km loop, die overigens nog een stukje langer was doet er eigenlijk niet toe, want we, mijn partner en ik deden het licht uit. Dan weet u uit ervaring als trouwe lezer van mijn stukjes genoeg. Ik stuur dit stukje nog even snel naar Silvia en Sandra, dan is het waarschijnlijk nog net op tijd voor het clubblad. Een hartelijke groet vanuit het warme Indonesië, en nadat ik mijn noteboekje sluit neem ik een lekkere frisse duik. Fred Bakkenist

KLM Roadrunners International Clubblad maart / april 2011 Reizen, reizen en nog eens reizen Te beginnen met de Dubai marathon op 21 januari 2011. De laatste 4 jaar ben ik nu in Dubai geweest voor de marathon en ook in 2006. Dat zijn er dus 5 in totaal en nu heb ik het daar wel gezien. Volgend jaar een andere in januari! Dit jaar was behoorlijk zwaar. De dag voor de loop heb ik met maatje Peter Akerboom een excursie gemaakt naar Abu Dhabi en zijn we ’s avonds door omstandigheden iets te lang in de bar blijven hangen. Resultaat was dat we de volgende dag niet okselfris om 05.00 uit de veren gingen om ons voor te bereiden op de marathon. Het was nu helemaal een saai parkoers. Op een grote autoweg 21 kilometer lopen, draaien en weer 21 kilometer terug. We startten samen maar na een paar kilometer ging Peter iets vertragen, niet alleen vanwege de dag ervoor maar ook vanwege het feit dat hij net voor vertrek terugkwam van een wintersportvakantie. In behoorlijk mooi weer zag ik al gauw dat mijn streeftijd van net onder 4 uur niet gehaald kon worden en dus liep ik hem maar rustig uit. Na 4.16.06 mocht ik de medaille omhangen en 10 minuten na mij kwam Peter eraan. Met plezier zijn we de hoogste toren van de wereld ingegaan om eens rond te kijken en een welverdiend biertje gedronken in de bar van de Burj Al-Arab, het duurste hotel ter wereld. Je kunt er alleen in als je een bepaald bedrag opmaakt wat eerst nogal hoog lijkt tot je twee biertjes bestelt en merkt dat het geld harder je zak uitvliegt dan je had verwacht. Toch een leuke trip met weer een marathon erbij. Na een paar dagen rust thuis (en op het werk) werd de reis aangevangen naar Manilla alwaar we gingen assisteren bij het organiseren van een kinderloop, de kindermarathon genoemd. In een weeshuis, gerund door de Nederlander Herke en zijn Filippijnse vrouw bevinden zich 45 kinderen die zonder dit tehuis zwervend zouden zijn geworden. Een fantastische prestatie die daar wordt geleverd, de kinderen wordt orde en discipline bijgebracht en ze krijgen goed onderwijs. Ze zitten op de lokale school maar blinken uit in engels en computeren want dat wordt in het weeshuis extra geleerd. De prijzen voor de kindermarathon waren zakken rijst die zoals jullie wellicht weten door mijzelf zijn bijeengespaard aan de hand van giften van o.a. een aantal KLM’ers. Mede namens Herke daarvoor nogmaals hartelijk dank. Het organiseren was niet eenvoudig, heb je in Nederland al moeite met vergunningen, Herke heeft zich een slag in de rondte moeten werken om alles voor elkaar te krijgen. Wij kregen de dag voor de loop een briefing waar tot mijn grote schrik ik verantwoordelijk werd gehouden voor de afzettingen van de zijwegen met in totaal 34 vrijwilligers en dan in samenwerking met de hoofdcommissaris van politie. Bijna iedereen had een slechte nacht maar toen we de volgende dag arriveerden om 05.30 zaten een aantal kinderen al gepakt en gezakt klaar en dan weet je waarvoor je het doet. De vrijwilligers kregen een ING jack als beloning voor hun diensten maar ik kreeg maar 20 jacks om uit te delen en een aantal voetbalshirtjes. De vrijwilligers die de shirtjes kregen waren zo teleurgesteld dat ze maar niet meer verder gingen met helpen want toen ik buiten de hal kwam had ik opeens nog maar 21 vrijwilligers. De hoofdcommissaris arriveerde en merkte meteen op dat ik vrijwilligers tekort had. Tja, wat kon ik daar nu aan doen. Ik werd achter in de auto geposteerd en zag meteen een grote revolver liggen tussen de politieman en zijn chauffeur, zo voor het grijpen. Dat deed ik natuurlijk niet maar toch.. Gelukkig was de commissaris erg doortastend en hoefde ik de vrijwilligers en soldaten en politiemensen niet te instrueren, dat deed hij zelf. Gelukkig maar want we zouden elkaar helemaal niet begrepen hebben. Mijn hoofdtaak zat erop maar ik ben gaan assisteren bij de finish groep. De ruim 1800 deelnemers waren in 4 leeftijdsklassen ondergebracht die steeds een groter afstand aflegden. We hadden een finishdoek aan twee palen wat makkelijk te vervoeren was en ook moest de groep nauwkeurig de eerste drie van jongens en meisjes in de gaten houden om te zorgen dat alles eerlijk verliep. Het was fantastisch om de grote groep te zien rennen, de een rende voor zijn leven en de ander sjokte wat mee. Alles ging voorspoedig al liepen we in totaal wel een uur vertraging op en omdat in het enige dorpje waar de lopers doorheen moesten markt was liep dat af en toe maar net goed af..

Na het nodige geharrewar over de klasseringen werd er toch een degelijke uitslag opgeleverd en kon de prijsuitreiking beginnen. De Gouverneur en de burgemeester waren aanwezig en iedere deelnemers werd geprezen om zijn meedoen (gelukkig niet een voor een) Tijdens de prijsuitreiking bleek dat de kinderen van het weeshuis ook een aantal zakken rijst hadden gewonnen en apetrots namen ze die in ontvangst. Heel goed voor ze want kinderen zonder familie hebben in de Filippijnen een achterstand en worden zelfs gediscrimineerd. Maar dit deed de eigenwaarde van een paar kinderen flink stijgen. Ze konden natuurlijk goed uit de voeten want Herke gaat een paar keer per week met ze lopen zodat ze al iets gewend zijn. Na een feestelijke maaltijd in het weeshuis gingen we weer huiswaarts en na de nodige omhelzingen en een paar traantjes zelfs gingen we met een zeer voldaan gevoel naar huis.

Toch nog een weekendje thuis (even de Twiske Molenloop meepikken) en dan weer op weg naar Japan. Een land waar ik graag kom, de mensen zijn netjes en beleefd net zoiets als in Nederland 50 jaar geleden. Na een paar dagen in Tokyo vertrokken we ( Roberto en Denise en ik) met de snelle trein naar Kyoto. Een mooie plaats waar drie opleidingscentra staan voor geisha’s en die kun je dus in het wild bewonderen. Vandaar met de trein ook excursies gemaakt naar de oude hoofdstad Nara waar de herten gewoon in de stad rondlopen en naar Hiroshima waarin augustus 1945 de eerste atoombom is geworpen. Daarna met de trein naar Osaka. Die stopt op het vliegveld en omdat ik toch naar het eiland Okinawa zou vliegen heb ik dat meteen gedaan, een van de voordelen van stand-by vliegen. Roberto en Denise hadden een geboekte vlucht en kwamen pas de volgende dag. Okinawa is een eiland wat dichter bij Taiwan ligt dan bij Japan en waar de mensen een eigen taal hebben, het Uchinaguchi. Hoewel er nog steeds Amerikanen zijn gelegerd is het engels nog niet helemaal ingeburgerd of eigenlijk helemaal niet. Maar we komen er altijd wel uit. We hadden een hotel zo dicht mogelijk bij de start maar het viel een beetje tegen dat het op een heuvel lag. Maar toen ik aan iemand van het hotel vroeg wat er op dat bord stond waar ook een hardlopertje te zien was bleek het de dienstregeling te zijn van de shuttlebus. Met andere woorden: we konden comfortabel met de bus heen en weer. Roberto en Denise deden de 10 km en ik waagde het de marathon te gaan lopen. Leuk was het dat iedereen die het de hal van het stadion inging zijn schoenen uitdeed en rustig liet staan. Moet je bij ons eens doen!!!!! Zondag de 20e was de grote dag, het was mooi weer hoewel het regende maar de temperatuur was tussen 15 en 20 graden dus geen probleem. De start was wel wat druk, Japanners lopen graag en veel maar niet hard en na 1 kilometer waren de eersten al moe. Ik liep lekker mijn eigen tempo en keek maar rustig om me heen want praten met iemand was er niet bij. Na 9 kilometer begonnen de heuvels en tot 39 bleef het klimmen en dalen hoewel het niet erg steil was. “Gently rolling” zeggen ze in Engeland. Ik had de zaterdag voor de marathon een massage in het hotel ondergaan van 1.5 uur en voelde me prima. Normaal heb ik nog wel eens last van spierpijn maar het ging allemaal fantastisch. Ook het publiek was geweldig, ze moedigden heel fanatiek aan en hadden van alles voor de lopers bij zich, zoals grote stukken zout (had ik nog nooit gezien) Daar moest je natuurlijk een heel klein beetje van nemen, dat schijnt te helpen tegen kramp. Eigenlijk zonder problemen liep ik in goed tempo de kilometers onder de voeten vandaan en na kilometer 39 ging het helemaal goed. De laatste heuvel af naar beneden en nog een laatste rondje op de baan van het stadion en daar was de medaille. Chip inleveren en meteen werd een certificaat geprint en daar stond mijn netto-tijd op (4.14.00), wat een service.

Rustig met de auto terug en ’s avonds een verdiende versnapering genomen. Na een paar dagen de toerist uitgehangen te hebben vertrokken we per vliegtuig naar Tokyo waarin de loop van de week nog een paar KLM-ers arriveerden. Joan Lucassen voor de 10 kilometer (ook Ben Fijma maar die hebben we niet gezien) en Paul Tang en Rui Cabral voor de marathon. Roberto en Denise gingen zondag al terug (volle kisten!!!) en wij gingen met zijn 30.,000 en van start. Er waren dit jaar 300.000 aanmeldingen maar buitenlanders worden tot nu toe altijd ingeloot. Zodoende kon ik in mijn 5e Tokyo marathon starten. Ondanks alle weersvoorspellingen werd het ineens een wolkeloze dag met temperaturen die gelijk waren aan Okinawa, zo een 15 tot 20 graden. Ik had op minder gerekend en de handschoenen konden al gauw weg en de lange broek was eigenlijk te warm. De eerste tussentijden (achteraf krijg je een overzicht) om de 5 kilometer waren goed maar na de 30 kon je merken dat ik een week eerder al een marathon gelopen had. Het tempo zakte toch een beetje in maar het ging redelijk en na 4.15.05 kwam ik voldaan binnen. In de grote hal waar de kledingzakken lagen stond men al klaar met de spullen. Jammer was dat ik een Japanse collega miste maar we hadden afgesproken elkaar te ontmoeten bij de letter K die normaal in de zaal hing maar dit jaar waren het cijfers en kon ik ze niet vinden. Lekker douchen in het hotel en ’s avonds een koolhydraatrijke hersteldrank genomen en even gekeken hoe de vluchten ervoor stonden. Slecht, dus het vluchtplan Seoul ingeschakeld en ben ik met Paul via Seoul teruggekomen en dit ging gesmeerd. En nu een tijdje alleen Nederland!!!!! Wim Verhage


Estafette # 24 In goed gezelschap. Zoals Boudewijn al eerder schreef zijn we 5 jaar geleden begonnen met hardlopen met als doel meedoen aan de Dam tot Dam loop. Ik ging het goed aanpakken en regel 1 was dat je het wel leuk moet vinden anders is de motivatie snel verdwenen. Slecht weer in de herfst, na de herfst en de winter kwam echter de lente en de zomer en dan zou het zeker leuker worden. 20 minuten 3x in de week. 1 minuut rennen, 1 minuut wandelen. 2e week 2 minuten rennen, 1 minuut wandelen enz. Op 1e kerstdag liep ik 4 kilometer in de sneeuw met nog maar 1x te wandelen. Een topsporter was geboren. e

Uiteindelijk ging de 1 Damloop in 1.33, ik was tevreden, maar wilde meer, een jaar later 1.30.01. Kon ik echt niet 2 seconden sneller? 10 EM was niet ver genoeg meer, ik wilde een halve marathon en onder de 2 uur. Dat lukte 1.58.40. De volgende moest sneller, ik ging weg op 1.55.00, maar liep me zelf voorbij en over de kop. 2.01.00. Wat een desillusie. Kennelijk kon dit ook gebeuren. Ik liep nog wat Damlopen en liep hem als voorbereiding op de marathon. Om hem in mijn schema voor de marathon te laten passen liep ik ’s ochtends nog een 5 kilometer. Ik ging rustig lopen 1.35 was het doel, dat was pas ontspannen en ook nog leuk. Na 10 km kwam er een groepje langs in een mooi strak tempo, ik pikte aan en kon moeiteloos meer dan 11 km per uur mee pikken. Haalde wat collega’s in, wat was dit makkelijk, wat was ik sterk…. op de 16 KM wel te verstaan. 1.33 op me sloffen, doorgerend naar de bus, hup de metro in, douchen en naar het werk, want ik had nog een late dienst. Efin, ik zou in mijn 42e levensjaar mijn eerste marathon gaan lopen, in Amsterdam wel te verstaan. Ik kende de stad op mijn duimpje, liep er 2 halve marathons en zou zege vieren in het Olympisch stadion. De plek waar ik op de tribune had gestaan, toen Ajax won van AC Milan (1-0), Feyenoord (8-2) en waar ze in de laatste minuut van Celtic verloren en nog vele andere wedstrijden. Maar die ene zondag zou iedereen voor mij komen, de stad en het stadion waren van mij. Hoe zou ik het aanpakken, vakanties aangepast, schema gezocht en uitgewerkt. 14 weken trainen, 4x per week, 35 a 70 kilometer per week. Lange duurlopen, intervallen, herstelloopjes, jullie kennen het wel. O ja ook nog 40 uur werken. Voor het eerst verder dan een halve marathon, voor het eerst een 25 km. Het gaat lekker, geen grote blessures, wel eens een pijntje en een paar kilo’s kwijt, maar daar wordt niemand slechter van. Men eerste 30 km in het Amsterdamse bos valt vies tegen. De tank is na 17 km leeg, ik kan niet meer en begrijp er niets van, Op het werk praat ik met een collega en kom tot de conclusie dat ik eigenlijk niets aan mijn voeding doe. Op internet en in boeken lees ik dat pap, ontbijtkoek, bananen, honing en rozijn mij van de nodige koolhydraten moeten voorzien. Bij de supermarkt vul ik mijn mandje, het werkt ook nog. Begin september een belangrijke test, ik loop de 30 km van Amsterdam Noord, streeftijd 3.00.00. Prachtig weer, een haas met 10 km p/u en schitterend parcours door de polders. We komen bij een drankpost, ik maak ruimte voor mezelf omdat het altijd dringen is en voor ik het weet lig ik op de grond.. Het goede nieuws is dat bij de drankpost een EHBO post is, het slechte nieuws is dat ik pas 8 km onderweg ben en nog 22 km moet. Na 5 minuten ben ik weer onderweg, met een licht gevoel in mijn hoofd, een kapotte schouder, knie en een bebloed gezicht. Dit is topsport, ik verhoog mijn tempo en zal ze inhalen en achter mij laten.denk ik. Ik merk aan de tussentijden dat ik inloop, maar na 25 km is de accu op en ik finish in 3.06.00. Toch ben ik tevreden, maar weet nog niet precies wat ik kan. Ik laat me weer bij de EHBO post behandelen, ik rijd naar huis maar heb zo’n pijn in mijn schouder dat mijn vrouw moet schakelen. 3 weken later, 35 km op het programma met Phanos vanuit het Olympisch stadion. De laatste 3 km gaan op het tandvlees, ik moet zo nodig naar het toilet dat ik de groep vooruit laat gaan en de bosjes opzoek. Aan de ”finish” overheerst het gevoel dat ook deze test niet helemaal geslaagd is en bedenk me dat ik over 3 weken nog 7 kilometer meer moet afleggen. Het aantal kilometers en de intensiviteit gaan nu verminderen. Ik laat me regelmatig masseren, ga naar de fysio, en werk ontbijtkoeken, bananen en alles waar koolhydraten inzitten naar binnen.

Ik haal mijn startnummer en trakteer me op een mooi hardloopshirt, ideaal voor de dag 10 graden, weinig wind en veel zon. Dan is het zover, mijn zondag, mijn stad, mijn Olympisch Stadion. Hier heb ik het afgelopen jaar dat met een blessure begon 1300 km voor getraind. In het startvak zie Willem Verhagen voor nummer 100 en nog wat. Mijn doel is 4.30, en ga weg op 4.24. Ik loop een strak en vlak schema bij iedere 5 kilometer zit ik op of enkele seconden boven of onder het schema. Op verschillende punten staan bekenden, ik roep makkie, het gaat prima, maar rond de 30 km moet ik gaan roepen dat het beste is er wel vanaf en dat het is zwaar. En dan rond 35 kilometer zwik ik over een tramrails. Ik loop even, rek en strek wat en sleur me weer op gang. Een enorme pijn rond mijn knie, ik kan alleen nog maar wandelen. Dit is mijn eer te na, ik ga de laatste 7 kilometer niet wandelen en besluit uit te stappen. En daar sta je dan in Amsterdam Oost zonder telefoon of OV chipkaart. Bij een EHBO post bel ik mijn vrouw dat ze niet in mijn Olympisch Stadion hoeft te wachten. Als ik aan de Amsterdamse tram chauffeur van lijn 7 vraag of ik zonder kaartje mee mag zegt hij natuurlijk. Op het Weesperplein is de stadswacht onverbiddelijk, zonder kaartje mag ik niet mee, ik glip ouderwets. In Amstelveen stap ik uit en het moet een komisch gezicht geweest zijn als ik de 5 treden van de halte naar beneden moet lopen. Inmiddels is het weken later en ik lig op mijn hotelkamer op Jumeirah Beach in Dubai. Op CNN zie ik dat Haile Gebresalassie is uitgevallen in de marathon van New York met last van zijn knie. Ik bestel een biertje bij de roomservice en proost op Haille, ik verkeer in goed gezelschap.

De volgende aan wie ik het estafette stokje doorgeef is dit keer niet aan 1 persoon maar aan 2 dames. Yvonne Stedehouder & Debby Balke. Henno Wiertz

KLM Roadrunners International Clubblad maart / april 2011 Marathon Utrecht maandag 2e paasdag 2011

Is hardlopen wel leuk? Toch wel zeer goed voorbereid verscheen ik aan de start van de marathon van Utrecht, vol zelfvertrouwen. Ik had immers goed getraind en vergeleken met voorgaande jaren iets meer trainingskilometers gemaakt. Oké, ik had wel gezien op het weerbericht dat het warm zou worden maar goed alles beter dan regen. Vorig jaar de marathon van Rotterdam gelopen in 03:28 dus nu was mijn doel 03:27 of sneller. Gebaseerd op mijn voorseizoen moest dit een haalbaar doel zijn, ik had tenslotte in Januari mijn tijd verbeterd tijdens de halve marathon van Egmond aan zee in vergelijking met een voorgaande editie. In Februari had ik een goede 30 km gelopen in Schoorl en in Maart een hele mooie estafetterun van Den Helder naar Maastricht. Ook had ik ruim een week voor de marathon nog een snelle 10.3 km gelopen in mijn woonplaats Breukelen. De marathon van Utrecht beschouw ik dan ook als een thuiswedstrijd en daarbij hoop ik dan ook te profiteren van het thuisvoordeel. Het liep anders………… In het startvak stond ik toevallig naast Harry, mijn (KLMroadrunner) teamgenoot tijdens de estafetterun Den Helder-Maastricht. We bespraken onze doelen en voordat we het wisten had het startschot geklonken. Toen ik na een paar meter kon gaan hardlopen voelden mijn benen al behoorlijk zwaar………oei, dacht ik. Maar goed dat komt wel eens vaker voor en meestal loop je het er wel weer uit naar een paar kilometer, nu niet. Toen ik Harry naar een kilometer of 15 weer tegen kwam (we liepen in een soort lus) riep hij……gaat het goed? Volmondig riep ik terug…..JA prima gaat lekker, maar in werkelijkheid dacht ik …hoe ga ik dit uitlopen vandaag, sterker nog, ga ik dit wel uitlopen! Na 15 a 16 kilometer en dan al afzien!

Maar daar kwam het thuisvoordeel……. De eerste bekende werd gespot, en daarna werden mijn ouders gespot, daarna een oom en tante en verderop weer een oom en tante. Later kwam ik ze weer tegen omdat ze een stuk van het parcours hadden gefietst. Dit motiveerde me ondanks de ‘pijn’ om door te lopen. Mijn streeftijd had ik inmiddels wel losgelaten, dat zat er gewoon niet in vandaag, uitlopen dat was mijn nieuwe doel geworden.

Drinken, drinken en drinken……… Normaal stop ik nooit om te drinken maar nu stopte ik bij elke drinkpost om minimaal 3 bekertjes leeg te drinken. Gelukkig was er genoeg en omdat de marathon niet zo verschrikkelijk masaal is was er ook geen gedrang. Soms had ik tijd om eens om me heen te kijken, als ik al niet te veel met mezelf bezig was, en zag gelukkig dat ik niet de enige was die het zwaar had, sterker nog, er waren er die er nog slechter uitzagen dan ik. De laatste loodjes…… De laatste kilometers zet ik normaal gesproken nog even aan, maar dat zat er ook niet in dit keer. Met pijn en moeite sleur ik mezelf door de laatste 2 kilometers heen gesterkt door de aanmoedigingen van Denise en Roberto (KLMroadrunners) en door Wim (KLMroadrunners) die ik ook nog tegen kwam. Zeer moe maar uiteindelijk toch wel tevreden gezien de omstandigheden kwam ik met een tijd van 03:45:28 over de eindstreep. En toen naar huis……. Kinderen opgehaald, douchen, gegeten en op de bank met mijn werkrooster. Voor me de maand Oktober, even kijken welke weekenden ik niet hoef te werken………..word het de marathon van Amsterdam of Eindhoven of………. Hardlopen is dus leuk! André van der Neut

LOS ANGELES Waar denk je aan als je je tijdens een zomervakantie bezoek aan Los Angeles besluit in te schrijven voor de LAX marathon op 20 maart 2011… een warm zonnetje (als het maar niet té warm wordt), muziek all over the course, veel en enthousiast publiek, een prachtig parcours door de stad met een heel rijtje bezienswaardigheden langs het parcours; kortom een uiterst relaxte California Experience met als hoofdmotto: genieten en beleven! Bij vertrek op woensdag 16 maart staat al in de weersverwachtingen dat het op marathon day (zondag) zal regenen. De lokale experts zeggen allemaal in koor dat regen hier een buitje betekent dus no worries! Na een paar dagen heerlijk weer, acclimatiseren en genieten van dochterlief (die er sinds augustus studeert) is het dan zover. Het is vroeg opstaan, de start is om 07:00 uur en de aanvoer van lopers per bus naar het Dodgers Stadion start al s’nachts om 02:00. Zelf heb ik het geluk dat ik bij vrienden in de buurt kan overnachten en slaap uit tot 05:00 uur. Op het terrein aangekomen is het koud, brrr als dat maar goed gaat. Ik besluit om onder mijn singlet waarmee ik plan om bruingebrand bij de finish aan te komen toch maar een termo shirt aan te doen. Bij de start zijn de 1e regendruppels al voelbaar maar daarover geen zorgen; als het bij mile 1 echt begint te regenen wordt het al wat minder… ik koester dan nog de stille hoop dat het snel zal ophouden. Bij mile 2 kun je nog goed om de plassen heen lopen en dan gaat de koude douche pas echt goed open. Het regent ijskoude pijpenstelen en het water stroomt in een non-stop straaltje van mijn armen. De heuvels had ik ook niet echt over nagedacht en in combinatie met de douche, een stormachtige wind en het ontbreken van alle elementen waardoor dit de California Marathon Experience had moeten worden besluit ik dat ik maar beter gas kan geven om het zo snel mogelijk achter me te krijgen. Er is nauwelijks een sterveling op straat te bekennen, het is grijs en grauw en wel beschouwd behoorlijk afzien. De benen verkrampen en het lijf is ijskoud. Zonder nadenken rechtdoor lopen, dwars door plassen tot 20 cm diep ploegen en op temperatuur blijven is de strategie.

Totaal verkleumd maar wel in constant tempo bedwing ik deze race in 3:25 uur; het is de marathon met de slechtste omstandigheden die ik ooit heb meegemaakt. Bij de finish aangekomen staan enkele hard-core fans kleumend van de kou en doorweekt te wachten op de finishers. Nog 1.5 km strompelen naar de vrachtwagens met de spullen om daarna bij McDonalds op te warmen. Pas 3 uur na de finish zit er weer warmte in het lichaam. Van de circa 25.000 starters zijn er 18.000 gefinished en er zijn meer dan 1.500 mensen geweest met onderkoelingsverschijnselen. Na een paar dagen nagenieten met de KL602 richting SPL afgereisd. Marc Jansz


Aan tafel bij ….…….. Roberto Hofman. Onderstaand recept heb ik overgehouden aan mijn cursus Indonesisch koken welke ik een paar jaar geleden heb gevolgd. Gezellig tussen alle huisvrouwen uit de buurt een beetje koken. Deze bami is eigenlijk het enige dat ik nog met enige regelmaat maak: makkelijk en lekker! Verschillende RoadRunners hebben ‘m al bij me gegeten… Bami (3-4 personen) 300 gram eierenmie 200 gram kipfile 1 krop paksoi 4 teentjes knoflook 6 sjalotjes 1 prei 4 eetlepels ketjap manis 3 eetlepels oestersaus 3 eetlepels vissaus 3 eetlepels olie 1 theelepel peper zout          

Doe kokend heet water in een pan en voeg de mie toe. Laat 15 minuten staan, daarna afgieten. Maak de groenten schoon, snijd de witte delen en het blad van de paksoi apart. Maak de sjalotjes en de prei schoon en snijd ze in ringetjes. Maak de knoflook schoon en pers het met de knoflookpers. Snijd de kip in stukjes. Verhit de olie in een wok, fruit de knoflook en voeg de sjalotjes toe. Voeg de kip toe en als deze gaar is dan de prei en de witte delen van de paksoi er bij. Voeg de eierenmie toe en meng goed. Voeg het blad van de paksoi toen en vervolgens de sausen. Goed mengen. Peper en zou naar smaak toevoegen.

Selamat makan!


Ruud Boots & Rene van Houwelingen

KLM Roadrunners International Clubblad maart / april 2011 Welkom bij de K.L.M. Roadrunners international. In het jaar 2011 hebben we veel nieuwe leden gekregen. Bij deze stellen wij er een aantal aan u voor. Wij willen graag van de andere nieuwe leden ook een stukje ontvangen. Indien mogelijk met foto zodat we alle clubleden kunnen herkennen met loopjes. Wij zien je stukje graag tegemoet op onze mail: [email protected] en [email protected] Hallo Allemaal, Sil en Sandra hebben me al lang geleden gevraagd om een stukje te schrijven. Sinds 1 januari loop ik stage bij Ticketoffice, dus er was nu echt geen ontkomen meer aan. Sorry meiden, dat het zo lang duurde. Maar wat in het vat zit verzuurd niet...... Zo zittend achter de computer, is het altijd wat vreemd om een stukje te schrijven over hardlopen. Hoe passief kan het zijn om iets te schrijven over actieve bezigheden. Lekker buiten zijn, is dan ook mijn drijfveer om te hardlopen. Ik heb, net als waarschijnlijk velen van jullie, geprobeerd om binnen te sporten in zo'n fancy sportschool. Dat is leuk in de wintermaanden en dan begint het in maart/april te kriebelen. Als het weer beter wordt en langer licht is, wil ik weer heerlijk naar buiten. Genieten van de buiten, van de vogels, van de mooie kleuren in de natuur. Pffff, het klinkt wat zweverig, maar hardlopen vind ik heerlijk om na te denken en even tot rust te komen. Ik loop dus ook meestal zonder muziek op. Hardlopen met vrienden of collega's daarentegen vind ik juist super gezellig. Mijn duurloopjes zijn daarom ook op een goed praattempo, want gezelligheid is ook belangrijk. Op zaterdag heb ik m'n vaste loopclub in het Vondelpark (Run4Fun) en op maandag of dinsdag lopen we met een paar collega's regelmatig van Topside (Schiphol Centrum) naar Amstelveen. In de zomer lekker door het Amsterdamse Bos en in de winter langs de A9 richting het Hoofdkantoor. Als er mensen geïnteresseerd zijn om mee te lopen, jullie zijn van harte welkom. We starten tussen 17 en 18u afhankelijk van de werkafspraken. Het hoogtepunt van mijn lange loopcarrière (ik loop hard sinds mijn middelbare schooltijd) is toch wel het lopen van de New York Marathon in 2006. Ik wilde ooit een keer een marathon lopen, dus dacht dan moet het NY worden. Het is één van de mooiste ervaringen in mijn leven geweest. De maanden er naar toe waren erg spannend. Ik liep een rugblessure op, waardoor ik nog maar drie trainingen per week kon doen. Het was de vraag of ik het wel zou redden met zo weinig training. Nou dat heb ik natuurlijk wel gered. Zonder problemen, geen spierpijn. Niks! Dat komt denk ik dat ik gewoon heerlijk heb gelopen en genoten van de omgeving. Het waren dan niet de diverse kleuren in de natuur, maar wel de diverse kleuren van de mensen op straat. Het leuke van de NY marathon is dat je door allerlei soorten wijken van NY heen gaat. Van de hippe lui in Brooklyn, de orthodoxe joden in Queens, de gangs in the Bronx, de gospelzangers in Harlem tot de yuppen rond Central Park. En natuurlijk die duizenden supporters aan de kant, die allemaal je naam roepen: "Go Bertina, you can do it. Looking good". In eerste instantie dacht ik, ik hoor het niet goed. Ze roepen mijn naam. Ik was totaal vergeten, dat ik mijn naam op mijn T-shirt had gezet. :-)

Als je ooit twijfelt over het wel of niet gaan doen van een marathon, geloof me het is 100% de moeite waard, dus gewoon doen.De laatste jaren doe ik wat rustiger aan op hardloopgebied. Natuurlijk ben ik elk jaar van de partij bij de Dam tot Dam en doe af en toe met andere loopjes mee. Dus hopelijk zien jullie me verschijnen aan de start bij een KLM Road Runners loop. Groetjes Bertina


RRI SINGLETS in de uitverkoop. Nu voor slechts 12.50 Wie dragen de singlets? Bijna iedere Roadrunner. Jij toch ook ?????????????? Je kunt ze bestellen bij Wim Verhage.


Atletiekvereniging De Spartaan viert 50-jarig jubileum op zaterdag 4 juni met estafette recordpoging

De Atletiek Vereniging De Spartaan viert dit jaar haar 50 jarig jubileum. Ter gelegenheid hiervan organiseert zij ‘DE SPARTAAN JUBILEUMDAG’ op zaterdag 4 juni 2011 op haar sportpark "Ter Specke" aan de Spekkelaan in Lisse. Dit zal een dag zijn met veel leuke activiteiten voor leden en belangstellenden. Het hoogtepunt van de dag is de poging het wereldrecord te verbreken van het Guinness Book of Records op 100 meter estafette; een 12 uur durende estafette door zoveel mogelijk deelnemers. Voor De Spartaan wordt 4 juni een bijzondere dag, want wat zou er mooier zijn dan het slagen van een estafette recordpoging voor een jubilerende atletiekvereniging. Het huidige wereldrecord van de 100 meter estafette staat op 1986 deelnemers. En De Spartaan streeft ernaar om op zaterdag 4 juni het record te verbreken met 2000 deelnemers. Zij roept dan ook alle sporters in De Duin- en Bollenstreek en daarbuiten op, leden en ook vooral niet-leden vanaf 8 jaar, om deel te nemen aan deze prachtige uitdaging; een wereldrecord binnenlopen samen met De Spartaan. Aanmelden gaat eenvoudig via www.spartaan.net/recordpoging/

KLM Roadrunners International Clubblad maart / april 2011 Op het Jan Dellaertplein (Schiphol Plaza) staat sinds 10 oktober het Wheel of Energy365. WoE365 is een uniek looprad dat 365 dagen lang draaiende wordt gehouden wordt door sportieve deelnemers in de strijd tegen kanker. Richard Bottram, initiatiefnemer van “het rad”, wil de aandacht vestigen op een beter leven met kanker. Een prachtig initiatief dat door een aantal mensen binnen KLM een warm hart wordt toegedragen. Zo mocht ik samen met Bob Missot, KLM Ondernemingsraadlid uit naam van KLM en KLM Marketing in december 2010 een de originele KLM Johny Loco fiets aan Richard Bottram aanbieden. Hiermee kon het WoE365 in de – koude – en dus looptechnisch minder aantrekkelijke periode een incentive bieden. De fiets zou onder verloting komen onder alle deelnemers die in het eerste kwartaal van 2011 het WoE365 draaiende hielden.

Een volgende vorm in de samenwerking was een zgn. sweepstakes geweest waarbij er een prachtig prijzenpakket (World Wide tickets naar Amsterdam, hotel, camera, etc.) is neergezet. De winnaar mocht samen met Richard op het Wheel te lopen. Deze actie heeft internationaal tussen de 4 en 5 honderd duizend mensen bereikt. De actie heeft ook nog eens enkele duizenden handtekeningen opgeleverd voor de World Cancer Declaration: zie http://www.uicc.org/. De uiteindelijke winnaar uit Maleisie bleek helaas geen hardloper…

Last but not least; Bob en ondergetekende hebben zich er hard voor gemaakt om met KLM het Wheel 24 uur in beweging te zetten. Hiervoor heeft KLM een stukje budget beschikbaar gesteld en zo was het volgende initiatief geboren. Pieter Bootsma, EVP Marketing, Revenue Management & Network en Kees Storm, voorzitter raad van commissarissen openden de 24 uur met Richard Bottram. De “24 uur van KLM” in het Wheel of Energy is een groot succes geworden. De teams hebben in totaal 10.000 euro bij elkaar gelopen en gefietst. Bij de afsluiting overhandigde Adriaan den Heijer, VP Hub Operations Schiphol, de cheque met het totaalbedrag aan initiatiefnemer Richard Bottram. In totaal deden 58 lopers mee vergezeld door 118 fietsers die het Wheel non-stop in beweging hebben gehouden. Het was een beste klus om het allemaal te organiseren. Ik heb veel enthousiaste reacties gekregen en er hebben na een extra aardig wat RRI’ers meegedaan. Zelf heb ik tussen 3 – 7 uur een marathon gerend en Cabral en Paul Tang; de tijd vloog voorbij!

Marc Jansz Info: http://www.wheelofenergy.org/home.html

oproep door Frank Jegers in de nachtelijke uren kennis gemaakt met Rui

Hierbij wat foto’s van mij en mijn team.

Ondanks het late uur, wij liepen van 23:00 tot 24:00, was het op een bepaalde manier toch gezellig.Zo s’avonds heeft Schiphol centrum toch iets speciaals. We hadden het natuurlijk bijzonder goed getroffen voor wat het weer betreft. Bij aankomst waren er drie lopers en alle fietsen bezet. Wat mij opviel is dat er veel gelachen werd en er een heel leuke relaxte sfeer hing. Even kennis gemaakt met mijn mede collega’s welke ik totaal niet kende. Toen was ik aan de beurt samen met nog twee lopers.

De fietsen waren ook allemaal bezet. Het was toch wel even wennen zo in een rond draaiend rad te lopen. Ik voelde me net zo’n hamstertje. We zijn heel rustig begonnen en voerden langzaam het tempo op. Een kwartier voor tijd heb ik het rad op maximaal gezet. Dat was wel even werken. Ik maar hopen dat iemand zou zeggen dat het een beetje rustiger mocht, maar niemand wilde op dat moment voor een ander onderdoen. Werd het toch nog zweten. Dit hebben we 10 minuten gedaan en daarna lekker uitlopen. Ondertussen was het team van Cock en het team van Jan gearriveerd en werden wij afgelost. Al met al een bijzondere ervaring. Groetjes René

En daar zijn Jan,Cock en Mathijs

Hier een foto van Yvonne, die bijna net als een hamster een rondje door het Wheel maakte, ze sprong er zo wild in, dat ze onderuit ging, gelukkig bleef ze aan de stang hangen totdat Marc Janz het Wheel stil had gezet. De schade viel mee, ze had alleen een schram op haar knie ;-) Het was weer een spectaculaire actie van onze Vonnie, die wel voor extra donaties zorgde bij het Wheel, haha :-) Groetjes Deb


LEG ONE START: Village of Longview DISTANCE: 18.6 km DIFFICULTY RATING: 3 - 4 FASTEST RECORDED TIME IN 2006: 1:08.50 PACE: 5:57 per mile DESCRIPTION: The start line is in the village of Longview at the intersection of Longview Drive and Royalties Crescent. Please ensure that vehicles are not parked in "no parking zones". The course heads west for 90m, turns left onto Riverview Drive, then left on Foothills Drive and finally, left onto highway 541. From here it is generally flat with a slight uphill grade over the entire distance. There is one significant hill at approximately 14 km. The surface is older asphalt in Longview, new on the highway.

Etappe 1 zou vlak zijn. Dat is de indruk die je krijgt als je er overheen rijd. Etappe 1 is ook aardig vlak. Maar vlak zegt niets over hoe stijl het is. Vlak is niet horizontaal.Vlak is namelijk in mijn belevings sfeer een stuk weg zonder heuveltjesEn heuveltjes waren er weinig. Maar vlak en dus horizontaal….Nee dat was het niet.Etappe 1 was namelijk één lang vals-plat kreng met op het einde nog een heuveltje als toetje En van begin tot einde was er wind. Wind in Canada...??? ja dat hebben ze daar ook op de prairie. Niet veel maar genoeg om het idee te hebben dat je door de polder loopt met een aardige zuidwest windje op de kop. Daarbij een jetlag , 8 uur tijdveschil, en een hoogte van 1240 meter maken zo’n “walk in the park” tot een mooi loopje. En dan de afstand, dat was maar 18.6 km en meteen de langste tijdens de K-100 met een start in het dorpje Longview (50°31'57.02"N 114°13'51.41"W ) in de provincie Alberta op de prairie en aan de voet van de Rocky mountains met een finish nabij de Buffalo Head Ranch aan highway #40 / #541 Tijd 1 uur 25 minuten en 27 seconden goed voor een 26e plaats van de 180 (gemidelde snelheid was 4:36 per km/h )

LEG THREE

START:Highwood River day area turnoff DISTANCE: 14.7 km DIFFICULTY RATING: 4 - 5 FASTEST RECORDED TIME IN 2006: 57:53 PACE: 6:20 per mile DESCRIPTION: This leg becomes increasingly hilly as the race enters the mountains. The most significant hill is a severe incline just west of the Coleman Road junction at Highwood House. At this point, the runner will gain 50m of with a maximum slope of 7.4%. The surface is new asphalt with two cattle guards to cross. Please watch for roaming cattle.

Na de vele spannende verhalen en foto’s (van ruud) van de Kananaskis relay van twee jaar geleden was er niet veel voor nodig om mij inschrijven voor de editie van 2010. Na een aantal dagen acclimatiseren en sightseeings in de omgeving van Calgary was het zaterdag 19 juni dan eindelijk zover, de start van de kananaskis 100 mile relay. Ik kreeg Leg 3 toegekend welke 14,8 km lang is en een difficulty level 5 heeft. Na de high five met Nina op het wisselpunt van leg 2/3 ging ik van start. Het begin liep gelijk heuvel op waarna gelukkig weer een kleine afdeling werd ingezet. Het merendeel van de run liep ik langs de mooie Highwood River. Hier had ik de eerste kilometers nog oog voor, maar naarmate de leg vorderden werd dit steeds minder door de vermoeidheid. Na een KM of 10 kwam de kuitenbijter van canada  de klim met een stijgingspercentage van 7% (zie rechter foto). Halverwege de kuitenbijter zag ik al een aantal mensen welke waren gestopt met rennen en lopend naar boven gingen. Het heeft een aantal keer door mijn hoofd gespookt om ook te gaan lopen maar gelukkig is het zover niet gekomen. Na de kuitenbijter kon ik weer even op adem komen tijdens een kleine afdeling, waarna de laatste mijl weer Canadees vals plat omhoog ging. Toen de finish inzicht was heb ik nog een korte uitsprint gemaakt waarna ik Ruud een Hugh gaf en hij van start ging in Leg 4. Mijn horloge stond na het passeren van de finish op 1 uur 19 minuten en 26 seconden, wat een gemiddelde snelheid is van 11,4 KM/H. Zowel de organisatie van het evenement als dat van de KLM roadrunners hebben alles uitstekend geregeld en verdienen een dikke pluim. Gr. Marcel van den Berg

LEG FOUR START: Cat Creek Recreation Area DISTANCE: 14.1 km DIFFICULTY RATING: 5 - 6 FASTEST RECORDED TIME IN 2006: 0:53.48 PACE: 6:08 per mile DESCRIPTION: This leg is hilly with two segments of major elevation gain. The runner will gain more than 110m in the first 3.7 km. The next five km are moderately hilly with a slight overall loss in elevation. The runner will then gain another 200m in the next 3.7 km. This part of the course follows the eastern edge of the Highwood River valley. The surface is new asphalt.

Ook voor mij als “mede-organisator” gold dat ik als eens eerder in 2008 aan de K100 relay in Kanaskis had deelgenomen en het dus niet allemaal onbekend was. Heb ik die eerste keer de overwegend berg-afwaartse etappe nummer 8 gedaan, dit keer moest ik aan de bak op etappe nummer 4 en zoals je kan zien op het bijgevoegde route overzicht, voornamelijk canadees false plat dus klimmend. Zowel voor de start als na de finish werd ik emotioneel bijgestaan door vrouwelijk schoon. Bij Cat Creek stond Colleen Devlin van WestJet (waar wij donderdagavond nog met de gehele KLM K100 afvaardiging te gast waren geweest) als vrijwilligstrer het verkeer te regelen. Canadese knuffels moesten mij verdoven om na door Marcel v/d Berg te zijn aangetikt automatisch de weg omhoog te kunnen vinden. Niets bleek minder waar te zijn. Zoals Han Schindeler al in een eerder gepubliceerd verslag ervoer, waren de eerste kilometers zwaar vanwege het hoge stijgingspercentage en kwam ook ik pas na ongeveer een kwartier in mijn titme. Na ongeveer 4 km werd mij het eerste drinken door één van mijn enthousiaste teamleden aangereikt en dat werd daarna elke 2 kilometer herhaald tot en met het 12 km punt. Ik mag dan een whiskey liefhebber zijn ook canadees water kan onder deze omstandigheden goddelijk smaken.

De tranche van het lopen, de zeer fraaie en voor mij uitzonderlijke mooie omgeving, stapelwolken en zonneschijn en natuurlijk de dame in string die mij omhelsde nadat ik Jan bij de finish had aangetikt, maakten voor mij het lopen van leg nummer 4 in deze editie van de K100 wederom onvergetelijk. En dan ook nog eens exact dezelfde parcourstijd van 1uur13min neerzetten, welke Marcel Magnee twee jaar eerder op deze leg had geklokt, het enthousiamse over de Kanaskis K100 relay zal bij mij nog wel een tijd voortduren en dan vergeet ik bijna nog de prijs die we naderhand kregen voor het meest-enthousiaste deelnemende team. Ruud

LEG FIVE

START: 0.5 km south of Mist Creek at the Pickle Jar Recreation Area DISTANCE: 17.6 km DIFFICULTY RATING: 10 FASTEST RECORDED TIME IN 2006: 1:04.07 PACE: 5:52 per mile DESCRIPTION: This is the toughest leg of the relay. It's hilly with a number of segments at a 7% grade. The runner will gain 450m over the length of this route; 250m are packed into 6.8 km. The runner will be truly tested on Canada's highest engineered road. The road peaks at Highwood pass, 2206m above sea level. The surface is new asphalt. Watch for wildlife.

En nu moet het dan gebeuren, wachtend op Ruud met de adrenaline die door mijn lijf giert. Het zonnetje gaat af en toe schuil achter een wolkje wat de temperatuur lekker tempert. Ik mag leg 5 doen. Ik heb geen idee wat me te wachten staat, maar verhalen dat het wel te doen is heb ik nog niet gehoord deze week. Heb ik weer met m’n grote mond. “Zeg Frank, doe mij maar een lekker lange etappe” hoor ik me nog zeggen een paar weken geleden. Nou ik zal het weten. Dan zie ik Ruud er nog een laatste sprintje uittrekken en mag de beer los. Op naar de 1ste 2km waar de bevoorrading staat te wachten. Het 1ste stukje is vlak en loopt zelfs iets naar beneden wat lekker is om in het tempo te komen. Geplande tempo was 5:30 maar hier kan ik al lekker onder zitten. Achterom kijkend zie ik dat het toch lekker omhoog gaat wat me sterkt met het feit dat ik mijn tempo toch goed kan vasthouden. Bij de eerste bevoorrading staan Hans en Ruud al te wachten terwijl Martin staat te filmen. Het drinken ontregeld gelijk de ademhaling en dat duurt even voor die weer op peil is. Dan komt de eerste echte stijging en zie ik het tempo gelijk omhoog gaan, dus even tempo erbij en wat extra zuurstof naar binnen zuigen, oja dat was het probleem dat is wat minder op deze hoogte. Het is even blazen maar dan leveled het parcours weer af terwijl als ik om kijk het parcours toch omhoog blijft lopen. Ik zie de bocht naar rechts alweer opdoemen en de bergen rijzen links rechts en voor me op als grote reuzen die vragen wat ik hier moet, lopen zeg ik en probeer er weer een schepje boven op te doen. Bij 4 km staat de auto met Frank, Robin, Sjaak Serge te wachten. Ik heb nog de puf om te vragen wanneer het nu echt omhoog gaat en zie wat verbaast kijkende gezichten. Vervolgens moet ik weer even mijn adem bijregelen, hou toch ook je grote bek eens denk ik dan. Gestaag stijg ik verder en verder, het uitzicht is overweldigend en de aanmoedigingen doen goed. Jan Verbije loopt ongeveer 5 minuten voor me, jammer die ga ik niet meer inhalen. Ik pak mijn onderlinge wedstrijdjes met de mensen voor me en dat houd me scherp. Blonde staarten ( zwart mag ook) en strakke billen worden ingehaald maar echt makkelijk gaat het niet meer. Af en toe heb ik het gevoel of ik geen stap meer kan zetten en dan doemt er weer een laatste steile klim op. Gaan schreeuw ik tegen mezelf maar de benen willen niet echt meewerken, drinken is een kwelling geworden en smachtend kijk ik op mijn klokje, nog een kilometer of 3. Voor me zie ik de contouren van een pasovergang maar er zitten nog een paar bochten voor die flink wat lager liggen. Tussen de bomen door zie ik daar de auto’s rijden en weet dat het stijgen nog niet is afgelopen.

Er lijkt geen einde aan de laatste klim te komen, het tempo zakt steeds verder terug en alles wordt bijgezet om vooral niet boven de 6 min/km te komen. Dan vlakt het opeens af en schiet ik weer vooruit. Ik zie het einde, een massa mensen en flink wat sneeuw links en rechts van de weg. Nog een laatste inspanning en dan kan ik Robin wegtikken. 1 uur 33 minuten, ruim binnen de gestelde tijd. Wat een heerlijke loop denk ik nu en in de auto zit ik nog lang na te puffen. Wat een kreng was het eigenlijk maar voor geen goud had ik hem willen wissen. Snel weer bijkomen en de andere jongens weer gaan aanmoedigen. Het is nog niet over maar we zijn over de helft.

Het was een geweldige ervaring en zeker voor herhaling vatbaar, iedereen die heeft bijgedragen aan de organisatie, ontzettend bedankt voor deze super week. Ik heb onwijs genoten en heb weer 20 gezellige Roadrunners leren kennen. Groet, Jan van Daele

LEG SIX

START: Highwood Meadows parking lot DISTANCE: 9.4 km DIFFICULTY RATING: 2-3 FASTEST RECORDED TIME IN 2006: 33:22 PACE: 5:43 per mile DESCRIPTION: This leg is short, fast, and straight downhill with a total elevation loss of 340m. The scenery is breathtaking. The surface is older asphalt but is quite smooth.

Net als bij de anderen die de vorige editie van de K-100 hadden meegemaakt, hoefde ik geen moment te twijfelen om ja te zeggen op de uitnodiging voor de editie van 2010. Dat het enthousiasme om mee te doen, deze keer zo groot zou zijn was een reden om 2 teams in te schrijven. Ondanks het op voorhand bekend zijnde speelschema van Oranje op het WK, kregen we met gemak 2 teams op de been. Deze keer ging ik tegenstelling tot de vorige editie eerder heen om ook nog een dag te kunnen genieten van de wonder schone omgeving van de Rocky Mountains. Zo kwam het dat gedurende enkele dagen een deel van Canada vergeven was door enkele mini vans voorzien van de meest verschrikkelijk Oranje attributen, waaronder ook de wel bekende uiterst luidruchtige Vuvuzela’s.

Helaas kampte ondergetekende net als in de vorige editie met een blessure. Was het in 2008 de hamstring, deze keer was het een geïrriteerde knie welke tijdens deze editie ondersteund zou worden door een “piatella bandje”. In plaats van een lange etappe werd dit idee snel teruggedraaid naar een korte etappe om de knie te ontlasten. Een verstandige beslissing zou men zeggen, maar ga dan niet in 9,4 km 350 meter afdalen. Ieder goed geoefende loper weet dat dit niet goed voor je kniëen is, daar je deze juist extra belast tijdens de landing. Na nog wat technische tips van de meegereisde stylist Roberto Hoffman stond loper gereed bij de start met 1 doel, Annie van het ander KLM team zo snel mogelijk zien in te halen. Hun team was 1 uur voor ons gestart en aan mij de eer om dit gat zo snel mogelijk te slechten. In het eerste deel van mijn afdaling had ik Annie al snel te pakken. Een korte aanmoediging aan haar adres en door stampen was het credo. De woorden van Roberto gonsde nog door mijn hoofd: lange passen maken. Volledig opgaand in mijn etappe merkte ik dat na een goede 6 km de bovenbenen al aardig zuur aan het worden waren, maar het tempo hoog bleef. De laatste 500 meter zouden volgens de kaart van de organisatie vlak zijn, maar zoals vele nader lopers al hadden ervaren heeft de beteknis van vlak in Canada een geheel ander vorm dan wij dat gewend zijn. Met alle energie welke nog aanwezig waren werden deze laatste meters geslecht om vervolgens volledig opgebrand de volgende loper weg te kunnen tikken.

Moe maar voldaan in het wisselvak liet ik mij het water smaken welke mij werd aangerijkt door mijn aanwezige teamgenoten. Al snel was de pijn van even daarvoor vergeten en kwamen de verhalen langzaam op gang terwijl onze mini Van zich weer in beweging zette om de volgende loper onderweg aan te moedigen en te verzorgen. Terug kijkend kan ik zeggen dat ook deze K-100 weer een geweldige ervaring was en mogen zeggen dat wij als groep een geweldige prestatie hebben neergezet.

Robin Honig

LEG EIGHT

A forced start will occur on this leg. START: Fortress Mountain turnoff DISTANCE: 15.9 km DIFFICULTY RATING: 4 - 5

FASTEST RECORDED TIME IN 2006: 59:56 PACE: 6:04 per mile DESCRIPTION: This hilly leg has an overall elevation loss of 144m. The route continues to follow the Kananaskis River along the eastern edge of the valley. The surface is old asphalt.

Kananaskis 100 mile relay leg 8: “This hilly leg has an overall elevation loss of 144 m. The route continues to follow the Kananaskis River along the eastern edge of the valley. Surface is old asphalt”

Na een korte nachtrust (wat voor iedereen gold) voelde ik me in de ochtend redelijk goed op een paar vermoeide ogen na. Na een uur wachten bij de start ging de eerste loper van ons team, Frank, van start…waarna nummer twee…en drie… Negen uren later mocht ik eindelijk aantreden. Een uur vooraf nog even wat broodjes en een blikje suikers (aka Cola) met “lange tanden” naar binnen gepropt. Noodzakelijk om niet onderweg flauw te vallen. Na loper 7, Sjaak, aangetikt te hebben liep ik met een goed tempo het eerste stuk bergaf…op naar het eerste “slachtoffer” die ik zou inhalen. Nummer één en twee had ik snel te pakken…uitzicht op nummer drie. Ik liep in op een jongen in een blauw shirt totdat het bergop ging. Mijn hartslag schoot omhoog, de ademhaling werd zwaarder en de snelheid was ver te zoeken. De drang om te wandelen was aanwezig maar was absoluut geen optie…dan maar harder naar beneden. Daar liep ik weer in op de jongen met het blauwe shirt…tot de volgende klim. De temperatuur leek behoorlijk gestegen te zijn. Ik was blij met de aangereikte fles water, vooral om te koelen. Slachtoffer nummer vier, vijf, zes…tien, elf, twaalf…moesten eraan geloven en werden ingehaald. Elke keer keek ik weer uit naar één van “onze” wagens of het geluid van een vuvuzela. Daar tussen door genoot ik van de fraaie natuur en van de grizzly beren die in het lager gelegen riviertje aan het vissen waren…hoewel dat een hallucinatie geweest kan zijn. Net voor het “1 mile to go” bordje ging het alleen nog maar bergaf naar het einde van mijn etappe. Nog even aanzetten…en wat leek het hard te gaan. Toen kwam er toch nog iemand voorbij in zijn rode shirtje. Later zag ik diezelfde shirtjes met een gigantische bokaal “op het podium staan”. Blij om bij mijn finish aan te zijn gekomen tikte ik Hans aan voor zijn etappe, nummer 9. De spanning èn energie waren weg. Serge Reijnen


KLM Roadrunners planning Dag

Zo Wo Zo Do Zo Vr Wo Za Do Do Di Zo Za Zo

Datum

Loop

Waar

Afstanden

08 Zomei 11 Ronde Hoeploop Ouderkerk a/d Amstel 2, 5.5 en 17 km 18 mei 11 Tata vs KLM Heemskerk 5 km 22 mei 11 Pim Mullierloop Santpoort-Noord 5, 10 en 15 km 09 jun 11 Star Balm strandloop Noordwijk 2, 4 en 8 km 19 jun 11 Corus Marquetteloop Heemskerk 7, 14 en 21.1 km 24 jun 11 Spartaan Estafette Lisse 4 x 5.2 km 29 jun 11 IJmondtrekkersloop IJmuiden 1.5, 4 en 10 km 16 jul 11 Baankampioenschappen Lisse 5 en 10 km 04 aug 11 Kooyman Polderloop De Kwakel 1, 4 en 10 km 11 aug 11 Waverloop (ovb) Waver 2.6, 6.2 en 12.4 km 23 aug 11 Ronde van Abcoude Abcoude 5 en 10 km 05 sep 11 Haarlemmermeer Run Hoofddorp 5, 10 en 21 km 10 sep 11 Pierloop IJmuiden 8.2 en 15 km 11 sep 09 WARR Grapevine TX 5 en 10 km

Tijd

KLM Kar

Opmerkingen

11.30 18.00 11.00 19.30 11.45 19.00 19.30 15.00 19.00 19.30 19.00 10.35 n.o.t.g.

Nee Ja Nee Nee Nee Ja Ja Ja Ja Nee Ja Ja Nee Nee

Site Site Site Site Site Site Site Site Site Site Site Site

Alle lopen en vooral tijden onder voorbehoud. Bij twijfel, bel even met de organisatie . Onze KAR zal aanwezig zijn bij de KLM lopen waar dit erachter vermeld is.

Evenement

Informatie

Voor evenementen (nog) zonder website zie: ->

www.runnersweb.nl en dan doorklikken naar “agenda”

KNAU trimloop agenda

www.atletiek.nl/ klik door via “loopsport” -> ”loopsport” naar trimloop kalender

april Verder in dit nummer: Marathon van Honolulu. 2 Loop fanaten. Estafette # 24

Recommend Documents