Apocalyptica Apocalyptica (UNIVERSAL) Apocalyptica is ooit begonnen als een Metallica-tributeband, met het debuut ‘Plays Metallica By Four Cellos’ tot gevolg. Het kwartet maakte daarvoor gretig gebruik van de erudiete klassieke scholing die zijn leden hadden genoten. De keuze voor cello als instrument was misschien weinig conventioneel, maar de combinatie van hun voorliefde voor heavy metal met dat instrument leidde tot vuurwerk. Inmiddels is Apocalyptica verder geëvolueerd en worden er op het nieuwe album zelfs geen covers meer gebracht. Ook het instrumentarium wordt alsmaar ruimer. De drums gebruikten ze al langer, maar ook gitaar en bas winnen veld. Jammer genoeg voelt de inmiddels tot een trio gereduceerde band zich ook geroepen om gastvocalisten uit te nodigen. De pipo’s van The Rasmus en Him mogen dan wel hip en/of populair zijn, op dit schijfje helpen ze een aantal nummers volledig om zeep. Apocalyptica, dat is een band die hoort te staan voor instrumentale harde muziek. Punt. Dave Lombardo (Slayer) drumt in tegenstelling tot het vorige album slechts op één nummer, maar ‘Betrayel/Forgiveness’ is dan ook ijzersterk. Het Apocalyptica-geluid is voller geworden, maar de verruiming zorgt er ook voor dat de band steeds alledaagser gaat klinken. Het bonusmateriaal is bedroevend slecht: hetzelfde erbarmelijke liedje opeenvolgend in het Engels, Frans en Duits gekweeld door chanteuse Mona. Als u deze cd koopt, koop hem dan zonder de bonussen. Die halen alleen maar de coherentie uit de plaat. (pb) Atom tm iMix (LABORATORY INSTINCT) De naam Atom tm kwamen we afgelopen jaren vooral tegen op compilaties en tussen de remix lijstjes. Het Berlijnse label Laboratory Instinct brengt daar verandering in en brengt een volledig schijfje van Atom tm op de markt, al is het dan nog maar een mini cd. Om Atom tm beter te plaatsen, het is één van de kindjes van de in Chili wonende Duitser Uwe Schmidt die U kan kennen van Flanger (met Burnt Friedman) Señor Coconut, Atom Heart, Geeez’n’ Gosh en andere. Als Atom tm manifesteert mijnheer Schmidt zich zeer low profile, 8 bits lijken de standaard. Met minimale broken beats, en hakkelige digitale funk maakt hij opwindende muziek. Al mist hij de start, ‘Imix’ zelf en ‘When I come Home’ zijn niet zo overtuigend, te wiskundig. En voor de carnevaleske Duitse bewerking met Latijns Amerikaanse invloeden van de hit ‘Oye Como Va’ moet je zijn. Maar het resterende is stomend. Het opwindende ‘Sexuality’ de retro big beats in ‘Party Shuffle’ en de stotterende funk met vrouwelijke vocalen in ‘I love(Easy Love)’ maken alles goed. En afsluiter ‘Sorry I’m not the DJ, baby!’ doet enkel naar de repeat knop grijpen. (tw) Black Manta Fuck Them All But Six Dream Death Back From The Dead (PSYCHODOOMELIC/CLEAR SPOT) Black Manta komt uit Maryland en doet een poging om zich een plaatsje te verwerven binnen de reeds overvolle stoner- annex doomscène. Hun fris getiteld schijfje (welke zes blijven gevrijwaard?) telt zeven nummers, waarvan zowel de intro als de outro van telkens een halve minuut zijn meegeteld. Amper twintig minuten old school doom is wat mager en de ondermaatse zang van Skull haalt de op zich stevig doorhakkende nummers gezwind onderuit. Scott Weinrich kan zich gemakkelijk recht houden als het over dit soort doom gaat, getuige Spirit Caravan of Hidden Hand, maar Black Manta haalt nergens dat niveau. Enige verkoopstruc is de medewerking van legendarische drummer Joe Hasselvander, die eerder bij Pentagram de ezelsvellen aan gort ramde. ‘Back From The Death’ is de toepasselijke titel voor het schijfje van Dream Death, dat hun drie demo’s uit respectievelijk 1986, 1987 en 1988 bevat. Originele drummer Mike Small (Penance, Pentagram) stond in voor het licht verbeterde geluid en stelde de compilatie samen, al zal dat weinig hebben voorgesteld. Veertien nummers zou de schijf moeten bevatten, maar op ons exemplaar is nummertje veertien al naar de onderwereld verbannen. De zes nummers van de demo uit 1986 zijn
moeilijk te verhapstukken: rommelige en ondermaatse eenheidsworst. De tracks van ‘More Graveyard Delving’ hebben meer tempo, klinken heel wat vettiger en verheffen de band tot de Flipper van de sludge-metal. Bij de opnames van de laatste demo lijkt de band alweer over zijn hoogtepunt heen en dat doet het slechtste vermoeden voor het lang geleden verschenen album ‘Journey Into Mystery’. Maar even goed voor het eerlang te verschijnen volledig nieuwe album in de originele bezetting. Met een minicd die alleen de demo uit 1987 bevatte, waren we al best tevreden geweest. Die reünie mogen ze van ons eveneens achterwege laten. (www.psychedoomelic.com) (pb) Creature With The Atom Brain Kill The Snake (CONSPIRACY) Van gitarist bij Nemo tot toetsenist bij mark Lanegan. Ja, kwestie van de toogvrienden goed te kiezen zeker? Wij zullen dus altijd onder de kerktoren blijven plakken. Veilig. Tot we geconfronteerd worden met het recente project van Aldo Struyf (zie ook Millionair) CWTAB. De op het eerste zicht ver gezochte band naam blijkt ook de titel te zijn van een bedompte sciencefiction horrorfilm uit 1955, wat verklarend werkt in dit geval. De band klinkt namelijk minstens zo groezelig als een jaren vijftig b film. Vooral de gitaarsound hakt als een bijl, heeft een vettige garage trash sound en ook de donderende ritme sectie gaat door. Tot hier zou het een recensie van een doorsnee saai garage groepje kunnen zijn. Wat u al begrepen had natuurlijk. Mr Snake, de bijnaam die Struyf zich aanmeet, speelt echter ook met naïeve Casio geluiden, geflipte elektronische psychoterreur en bewerkt de vocalen zodat ze recht uit de retro horrorfilm blijken te komen, of denk aan die maffe kronkels op het ‘Honky’ album van de Melvins. Wat het al een pak avontuurlijker maakt natuurlijk. Opvallend is ook de melodieus ondertoon die in veel nummers aanwezig is. Hoe misvormt, getransformeerd en gemuteerd het ook klinkt hoe ruw en energiek het ook is het heeft altijd een catchy melodie als fundering. Nog even voor de verzamelaars, dit is de laatste van twee gelimiteerde 12” voor het volwaardige debuut U verblind op een lelijk zilver schijfje. (tw) Darediablo Twenty Paces (SOUTHERN/BANG!) Darediablo is een instrumentaal trio dat uit de goot van de New Yorkse suburbs komt gekropen. Voor allen, waaronder ondergetekende, die vinden dat progrock zoals Uriah Heep, Yes, Electric Light Orchestra of Emerson, Lake & Palmer die maakten, niet meer van deze tijd is, laat deze cd netjes in de bakken liggen. De drie heren creëren namelijk een behoorlijk hardrockerige versie van voornoemde symfonische bands. Gitaarsoli en gezwollen keyboards die het geluid domineren zijn de vaste ingrediënten. Echt pluspunt is wel dat de drie heren tenminste hun bakkes houden, dit wellicht om nog erger te voorkomen. Ze vergelijken zichzelf met zowel vroege Deep Purple als Fleetwood Mac, referenties waar we de zin van kunnen inzien. Waar ze het lef halen om ook Mogwai en Don Caballero te vermelden als zeer belangrijke invloeden, blijft echter een volkomen raadsel. Darediablo denkt wellicht een reïncarnatie van Trans Am te zijn, toen die nog lekker droomden over hun eerste optreden. Mijden als de pest, tenzij u snel het loodje wilt leggen natuurlijk. (pb) Department The Turn Coat Sessions 97<03 (LABORATORY RECORDS) Niet heet van de naald deze release, maar de kwaliteit gebied deze keer de obscuriteit te doorbreken. De Australiërs Delov en Gatz zijn als componisten van filmmuziek vaak genoodzaakt zichzelf regels op te leggen om aan de wensen van hun opdrachtgevers te voldoen. Department is dan ook hun uitlaatklep om ongebreideld hun muzikale expressie de vrije loop te laten gaan. ‘The Turn Coat Sessions 97-03’ is een dubbel cd geworden, een cd met nieuw werk en een cd die de twee voorgaande mini cd’s bundelt (‘This Tension Avenue’ uit 2000 en ‘Exiting’ van een jaar later). Let wel dit is voor de snelle beslissers, enkel de eerste persing zal een dubbel cd zijn, en naast de twee
mini cd’s bevat cd twee ook nog een video van de song ‘Gap Access’ welk meteen het multi disciplinaire aspect van Department belicht. Waar de doorsnee geluidsverkenners zweren bij zes minuten durende soundscapes doet Department het met korte en krachtige eclectische nummers. De freejazz die zijn intrede voorzichtig deed op ‘Exiting’ is terug weg en Department richt zich weer meer op een bondige en vlotte synthese van progressieve gitaar noise, tribale percussie, omgevingssamples, donkere dreigende elektronica en geluid op zich. Department staat voor een lekkere drive, barsten van het experiment of de avant-garde en toch vlot en ligt verteerbaar zijn. Zeker eens proberen dit Australische duo. (www.dept.com.au) (tw) Fabriclive 20 Joe Ransom (FABRICLONDON/N.E.W.S.) Na ruim drie jaar resident-dj te zijn in de gelijknamige club, zit Joe Ransom achter de knoppen van het mixpaneel in de twintigste editie van de Fabriclive cd-serie. Zijn set brengt ons vooral veel progressieve hiphop - in de regel getint met Oriëntaalse of exotische geluidjes - en geeft ook ruimte voor een paar uitstapjes naar dancehall of breakbeat. Daarbij gaat er bovendien veel aandacht naar Britse acts (The Nextmen, Zinc, ...): een zoveelste bewijs dat Ransom van kindsbeen af altijd een bijzondere interesse heeft gehad in het reilen en zeilen van de Britse muziekscene. Bekendste namen op de grotendeels ongemixte schijf zijn Rodney P (aanwezig met het sublieme 'The Nice Up'), Dizzee Rascal en Roots Manuva. De andere namen zijn minder bekend bij het grote publiek, wat evenwel niet wil zeggen hun nummers inferieur zouden zijn of minder hard zouden swingen. In de wandelgangen valt trouwens te horen dat Joe Ransom binnen afzienbare tijd zijn eigen label zal lanceren. Als de getekende bands daarop even goed zijn als de trackselectie op 'Fabriclive 20', ziet zijn toekomst er behoorlijk goed uit. (www.fabriclondon.com) (jv) Groove Armada Doin' It After Dark.02 (RAGBULL/LOWLANDS) Wat een flauwe tegenvaller! Op 'Doin' It After Dark.02' pogen Tom Findlay en Andy Cato het succes van hun vorige mixoefening te herhalen. Eerste minpunt is de selectie van de nummers nergens zijn er tracks te bespeuren waarbij de rillingen over je rug lopen of waarvan je jaloers bent dat je ze niet zélf hebt ontdekt in de platenbak van de vinylshop. Ten tweede schreeuwt een zekere MAD daar bovenop her en der in de nummers wat hopeloze zinnetjes. Het moet waarschijnlijk opzwepend overkomen, maar werkt al snel op de zenuwen. De mastering van de cd is ook vrij povertjes: monofone klank, veel te weinig laag en slissend hoog. Het ziet ernaar uit dat de Londense dj's hun set rechtstreeks opnamen van vinylplaten. Authentieker - dat wel, maar ook goedkoper, sneller, gemakkelijker, luier. Als Dimitri From Paris alles elektronisch kan mixen en toch nog een goeie vibe overhouden, moet Groove Armada dat evenzeer kunnen. Volgende keer de veiligheidspal uitschakelen, alsjeblieft. (www.ragbull.com) (jv) Homer The Punkrock Verses (FUNTIME/SONIC RENDEZ-VOUS) Homer is punkrocksgewijs al actief sinds 1997 en is na ‘Painting Memories’ uit 2001 eindelijk aan de opvolger toe. Echt productief valt dit kwartet niet te noemen, maar dat heeft misschien te maken met zanger Johan, die benevens zijn job binnen Homer ook het in punkkringen gerenommeerde Funtime-label runt. Tien politiek correcte liedjes in een klein half uur, het is niet bijster veel maar wel net genoeg. De zang lijkt nogal vlakjes opgenomen waardoor alleen de schreeuwerige stukken te genieten vallen. Van zodra wordt overgeschakeld naar de propere variant gaat de stem van Johan danig op de anti-popzenuwen werken. Voor de rest zijn deze punkrockverzen melodische, goed gemaakte en nogal emo aandoende liedjes, die kunnen concurreren met het gros van hun Amerikaanse evenknieën. Geef Homer een iets ruimer budget en de band kan mee op de boot met Down By Law, No Use For A Name of het meesterlijke All. (pb)
Kyo Ichinose Lontano (CUBIC MUSIC/AIM DISTRIBUTION/LOWLANDS) Lichtblauw minimalisme. Enkel een minuscuul vliegtuigsilhouet tekent zich af tegen een stalen hemel. Berg de vooroordelen op, want deze Japanner verrast door uit de buurt van de piepknor te blijven. Gepikte flarden klassieke muziek worden in pure en gemanipuleerde vorm uitgespeeld tegenover koren, ijle synthesizerpartijen en enkele ambient beats. Dit alles gebeurt in de schaduw van Brian Eno, maar wie graag in horizontale houding van muziek geniet, zal aan deze cd veel plezier beleven. Zelf durfden we na de laatste toon nauwelijks overeind komen uit angst om de sfeer te breken. (www.cubicmusic.com) (pv) Jennifer Gentle Valende (SUB POP/KONKURRENT) Syd Barrett is dood, lang leve Jennifer Gentle! Inderdaad, de geflipte psychfolktroubadour is allang niet meer van deze wereld, maar nu pas wordt zijn kroon gekaapt door een Italiaans duo, Jennifer Gentle (geen vrouw overigens, twee mannen). De twee hebben al een drietal, nogal vreemde, psychedelische plaatjes op hun naam die vooral gelijkenissen vertoonden met Gorky’s Zigotic Mynci maar 'Valende' is opgenomen in rustiger vaarwater en met meer focus op het intieme. Dat leidt soms tot mooie, maar knotsgekke liedjes als ‘I Do Dream You’, ‘Circles of Sorrow’ en ‘Universal Daughter’, waar Barretts geest actief rondwaart. Af en toe gaan de remmen er af. Dat resulteert soms in aandoenlijke gekte (‘Nothing Makes Sense’) en af en toe ook in onbegrijpelijke freak-outs (‘Hessesopoa’). De heliumvocalen van Fasolo lijken op hun zuiverst nog het meest op die van Blonde Redheads Amadeo Pace, maar de sfeer om die vocalen heen is ronduit bizar. Met glockenspiel, speelgoedpianootjes en akoestische gitaren creëren de Italianen een surrealistische sprookjeswereld die slechts met een lading psychedelische drugs te begrijpen is. (www.jennifergentle.it) (joh) Pastacas Tsaca Tsap (KOHVIRECORDS) Finland, Estland en Ramo Teder. Het eerste land is daar waar de cd is opgenomen en het tweede het geboorteland van de schepper van dit vreemd plaatje, Ramo Teder. Met (akoestische) gitaar, piano, fluit, bas gitaar en andere verkent hij folk, jazz en zichzelf. Dat laatste zit moeilijk in elkaar. Hij drukt zich uit in een taal die vermoedelijk zijn moedertaal is en die dus voor ons zuiderse noorderlingen totaal onbegrijpbaar is. Laat hij dan ook nog eens enkel op dit aspect van zijn muziek (zang, voordracht) zijn apparatuur op los. Dit resulteert in iets wat je vreemde indietronic zou kunnen noemen. Vreemde omdat bij indietronic het geluid meestal opgebouwd is uit zorgvuldig gepuzzelde lagen. Pastacas klinkt daarentegen glas helder. Loep zuivere folk, jazz en eigenzinnige singer songwriter muziek staan loodrecht op de tegendraadse onbegrijpbare stem frases. Het is zoals de rudimentaire hoes tekeningen. Opvallend, ogenschijnlijk simpel, verdacht expressief en dubbelzinnig. Voor anders gehoorgestoorden. (www.kohvirecords.ee) (tw) Alec K. Redfearn & The Eyesores The River Room (CUNEIFORM) Ze waren onlangs in Amsterdam en Luik, Alec K. Redfearn en zijn groep The Eyesores. Het was een kleine, vijfkoppige formatie, waarmee Redfearn zich aan het publiek presenteerde. Op de net verschenen cd ‘The Quiet Room’ bestaat The Eyesores uit negen muzikanten en zijn er ook enkele gastmuzikanten. Live heb ik ze niet gehoord, op deze cd klinken Alec K. Redfearn and The Eyesores als een heerlijk gestoord gezelschap, dat –vaak binnen de grenzen van één stuk– elementen uit uiteenlopende stijlen op allerlei manieren combineert. Net als Finnegans Wake (zie elders in deze Gonzo) kun je Redfearns groep The Eyesores scharen onder het eigentijdse equivalent van RIO (Rock In Opposition). Post-rock surrealisten werd Redfearns groep The Eyesores elders
genoemd. Geen onterechte benaming. In hun muziek gaan folk, progrock, psychedelica, country’n western, jazz, fanfare en straatmuziek hand in hand. Het resultaat (hun vierde cd) mag er zijn, zoveel genietbaars staat er op, zo vaak wordt je door de muziek bij je ballen (oeps!) gegrepen en zo vaak wordt je oprecht ontroerd door onmogelijk lijkende combinaties of vondsten die je alleen kunt zien als ware juweeltjes. Ik heb er spijt van dat ik ze in Amsterdam noch in Luik heb kunnen zien/horen. Achter hun andere drie platen ga ik wel aan. (kpo) Spoon Gimme Fiction (MATADOR) Het is je wellicht al vaker overkomen, je luistert naar de nieuwste schijf van deze of gene artiest en je denkt bij jezelf: "waar heb ik dat nog gehoord". Het is niet anders bij het Texaanse drietal Spoon. Bij de eerste noot die zanger Britt Daniel zingt is het al duidelijk: John Lennon moet een van hun grote voorbeelden zijn. De rauwheid van de stem en het timbre doen denken aan het solowerk van de ex-beatle. Ook Stereophonics lijken nooit ver weg. Dat betekent niet dat de band een complete rip-off is van zijn voorbeelden. Ze maken nummers die er staan en die best wel leuk zijn om een hele plaat naar te luisteren. Maar daar houdt het ook bij op. Hun nummers zijn te braaf opgebouwd en verrassen niet genoeg. Hier en daar vertoont de muziek subtiele stuiptrekkingen die het geheel net wat interessanter maken: een klein gitaarsolotje of een keyboardstuk dat op de voorgrond geplaatst wordt. Op hun vorige plaat kon Spoon nog de reïncarnatie zijn van Papas Fritas, met uptempo popnummers waar het keyboard centraal stond. Op Gimme Fiction zijn keyboards veel minder op de voorgrond aanwezig. De plaat klinkt dan ook veel minimalistischer. Sommigen zouden beweren dat de band met die evolutie een stap naar volwassenheid heeft gezet. Geef mij dan maar dat puberalisme. (hv) Terminal 11 Illegal Nervous Habits (COCK ROCK DISCO/KONKURRENT) Het Cock Rock Disco label (een naam die maar van de tong blijft rollen) heeft al snel een tweede release geperst. Terminal 11 is de anorak die Mike Castaneda heeft aangetrokken nadat hij eerder materiaal op het glitchende Phthalo label uitgebracht heeft. Helpt dit wapenfeit ons verder, behalve dat het glitch is? Het is kiezen of delen, in het kwadraat. Vermenigvuldig en herhaal de wet van moederke natuur bij het leven. Om bij het organische te blijven; De bulkende hoeveelheid menselijke samples is staat op pogo springen, vooral wanneer duidelijk wordt dat de meeste geluiden gecreëerd zijn uit de basis zang of spoken word. Maak geluidjes, haal die door de rockende cock disco kneedmachine en het is terug in de prille knutselklas vertoeven met lijm en verf in het haar. Niemand overleefde dit vlekkeloos. De hokjesgeest doemt op en vraagt om het keuzemenu. Een dampende disco stoofpot, licht verteerbare breakcore á volonté of gegratineerde glitchadelica van de gril. Mix alles zonder aarzelen en proef. De kok heeft het zo bedoeld en de 5 sterren komen er binnenkort aan. Dat deze compositie slechts een dik half uur duurt, is zoals de kinderen naar bed sturen zonder dessert na een maaltijd van snoepgoed. Ontevredenheid blijft een kindse luxe. (terminal11.com) (s.b) Waldorf Waldorf (KINKY STAR) Uw recensent gaat doorgaans altijd voor het experiment, de platgetreden paden kunnen mij weinig bekoren en wat betreft Het Experiment: the sky is the limit. Daar ben ik nog lang niet klaar mee. Maar soms zet je die nimmer afnemende zoektocht op een lager pitje. Als een plaat zoals deze van Waldorf voorbijkomt bijvoorbeeld. Dan besef je dat lekker gewoon ook vooral erg lekker kan zijn. Waldorf vindt een mooie middenweg tussen Foo Fighters en Queens of the Stoneage. De vocalen doen zelfs erg denken aan die van Josh Homme, sexy en bezwerend tegelijk, de ultieme rock ‘n’ rollcombinatie. Tijdens opener ‘Killing Time’ lijken de snaren richting Grandaddy gestemd te zijn maar als snel zit zanger Vanwymeersch op Homme toonhoogte en gaan ook de gitaren richting
woestijn. Waldorf zit op het goede spoor, rechttoe rechtaan rock zoals we dat eigenlijk van de Belgen niet gewend zijn. En toch kan ik niet ontkennen dat ik nu weer op zoek ga naar de nieuwe Sunburned Hand of the Man plaat. Maar voor iedereen die minder met deze afwijking te kampen heeft, is Waldorf een meer dan uitstekende rockplaat. (users.pandora.be/waldorf) (joh)
