Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
DE ZEESPIEGEL De ark van Boaz “Dit is toch wel het ultieme genieten, he? Moet je ons hier nou zien zitten, eind december nog op een stoeltje in het gras en wat een uitzicht! Links de bergen met besneeuwde toppen, voor ons die kalm stromende rivier. Zo is het helemaal niet erg om de Kerstdagen met je familie door te brengen.” Wie dit zegt is helemaal niet van belang, behalve dan dat het een van de leden van de grote Van der Zee familie is. Dit jaar was besloten om de kerst gezamenlijk in het buitenland te vieren, zonder heroïsche pogingen te ondernemen om een uitgebreid kerstmaal te bereiden voor de bewoners van een verzorgingshuis, of brandstof te brengen naar een verafgelegen planeet, of een klein beertje terug te brengen naar zijn familie. Nee, deze kerst zou de familie alleen voor zichzelf zorgen, in een aangenaam klimaat en mooie natuur en ruim voorzien van lekker eten en drinken. Het onderdak is bescheiden: twee caravans, beide met een ruime voortent, omringd door een stuk of wat tenten. Het gras is groen, de vogeltjes maken ongebruikelijk veel lawaai voor deze tijd van het jaar en het zonnetje schijnt. Het lijkt wel nog warmer dan gisteren. Het is een van de warmste decembers sinds tijden. Dit had Gerda op het idee gebracht om voor te stellen er met de caravan op uit te gaan, dan wordt dat oude ding ook nog eens gebruikt. En omdat je na 47 jaar huwelijk ook wel eens uitgekeken raakt op elkaar, besloten zij en Jacob om alle andere familieleden ook uit te nodigen, en iedereen had daar ja tegen gezegd. De keuze viel op een rustige camping in Zuid Frankrijk, een gebied waar verhoudingsgewijs de minste jongeren wonen. Dat het op de dag van aankomst weer zo warm zou zijn had niemand verwacht, want vorige week was er nog een enorme lading sneeuw op de bergen terecht gekomen. Maar heerlijk was het. Gerda en Jacob waren het eerste aangekomen. Gerda had de caravan met de afstandsbediening perfect parallel aan het heggetje gemoverd en al snel waren de campingstoeltjes uitgeklapt en zaten de twee van de lange reis bij te komen. Maar de A mari usque ad mare
1
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
rust was van korte duur. Niet lang nadat Jacob en Gerda hun campingstoeltjes hadden uitgeklapt hoorden ze in de verte het geluid van een sjoemelauto. Het geluid naderde snel en bleek afkomstig van de nieuwe Audi van Marrie, die in een zwarte wolk tot stilstand kwam tegenover de Tuinstracaravan. Toen de wolk was opgetrokken zagen de Tuinstra’s Marrie en Anke breedgrijnzend naast de auto staan. “Welkom op camping ZeeTuin”, verwelkomde Jacob hen grappend. Gerda had al geprobeerd ‘zeetuin’ te leggen tijdens haar Wordfeud-beurt, maar dat werd niet geaccepteerd. Anke en Marrie hadden snel hun tentje opgezet en schoven aan bij hun Edese familieleden. Nu kwam een ronkende diesel nader, van onbesproken merk. Dit keer waren het Cobi en Hilko met de Biod achter de Chocomonster. Ook deze caravan werd keurig neergezet, vlak bij de caravan van Gerda en Jacob. Om onduidelijke redenen gingen Cobi en Hilko via het serviceluik de caravan in, om er daarna met rode hoofden weer door de deur uit te komen. In de loop van de middag verscheen het ene na het andere familielid, totdat om een uur of vijf de familie compleet was. Geert was een paar uur later dan hij gepland had, omdat hij niet genoeg water meegenomen had. ’t Was lastig om onderweg water te krijgen, er waren tegenwoordig maar weinig mensen die een man met een baard vertrouwden. Oma had een blaasontsteking en was daarom zelf komen lopen, achter haar rolstoel. Tegen iedereen die ze tegenkwam had ze verteld dat ze alle 14 coupletten van het Wilhelmus kende. Ze was dan ook de slimste vrouw van de Oud-Elandse Hof. Jeroen en Steffi met Max en Eric waren aan komen varen. Binnen Europa waren inmiddels een aantal grenzen weer gesloten, de enige manier om van Roemenie naar Frankrijk te komen was met een vluchtelingenbootje. “Iemand nog een espresso?” roept Geert. “Volgens mij is ie nog beter gelukt dan de vorige.” Niemand reageert. Ze hebben eigenlijk wel genoeg van zijn barista huiswerk. Koffiedrinken oke, maar dat geblabla over smaak en cremelaagje en waar die rotbonen vandaan kwamen…. ’t Zou nog wel erger worden nu hij een Italiaanse vriendin heeft. Jacob kucht; hij wil vast wat gaan zeggen en ja hoor: “Het is nu ongeveer een jaar geleden dat de verzameling verhalen van Co en Anton van der Zee verschenen is. Zou het niet leuk zijn als we ook een verzameling van alle A mari usque ad mare
2
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
schilderijen van Anton van der Zee zouden samenstellen?” “Ja” zegt iedereen, “ja, dat zou ontzettend leuk zijn”. En vervolgens komt de vraag op of dit niet een goed moment is om aan de wijn te gaan, waar ook iedereen het mee eens is en waarop wel tot actie overgegaan wordt. Gerrit wil geen wijn, maar natuurlijk is er ook aan bier gedacht. Die staat al een tijdje onder het bed. Van het etiket is een klein stukje verdwenen, toevallig net het stukje waar de houdbaarheidsdatum op gestaan had. Gerda komt mopperend uit de Eriba. Ze is naar de wc geweest en had weer zelf de rol moeten ophangen, terwijl ze niet het laatste blaadje van de vorige
gebruikt had. “Kamperen? Zeg maar gerust kramperen!” Dan is het etenstijd. Niemand heeft boodschappen gedaan, maar uit verschillende hoeken en gaten worden wat broden en vissen tevoorschijn gehaald, die na het delen genoeg blijken te zijn voor iedereen. Wa n n e e r i e d e r e e n verzadigd is, is het tijd voor de afwas. “Waarom zouden we nu gaan afwassen?” vraagt Ilse, “Moet je kijken hoeveel schone borden en glazen er nog zijn!” En ze denkt met groot genoegen aan haar grote verzameling koffiebekers – zelf hoeft ze maar één keer per jaar af te wassen. Ja,
A mari usque ad mare
mokken heeft ze genoeg. Ze zou nog wel een paar extra jassen en brillen kunnen gebruiken, op de een of andere manier raakt ze die altijd kwijt. Lilian krijgt een enorme niesbui. “Tjongejonge” zegt Gerrit, “is het nu al tien uur!?” De buren hebben flink ruzie, waar het over gaat is niet duidelijk want ze spreken Spaans. Nadat Cobi een glas whisky in hun richting leeg gooit wordt het stil. Een paar mensen trekken zich terug in de campingsanitairruimte om te tandenpoetsen. Nu moppert Jacob. Hij vindt het nog steeds erg lastig dat hij niet meer zelf mag poetsen, nu hij die elektrische tandenborstel heeft. Hij mag dat ding alleen een beetje aan alle kanten langs z’n tanden en kiezen bewegen, wat heeft dat nou met poetsen te maken. Tijdens de cursus “wat te doen na uw pensioen” is hem wel verteld dat hij vooral ook nieuwe dingen moet uitproberen, maar van dit nieuwe ding heeft ie eigenlijk wel spijt. Maar ja, het is te duur geweest om ‘m niet meer te gebruiken. “Oma, ga je mee naar bed?” roept Jan. Oma kijkt vreemd op en ziet dan dat Adri enthousiast reageert. “Zo leuk”, zegt ze, “met opa naar bed!” en loopt prompt de verkeerde kant op. “Haar heupen zijn nog niet helemaal
3
Al 20 jaar uw familiekrant
goed gekalibreerd”, fluistert Anne tegen Rob. De jongere generatie zit nog een tijdje rondom een geïmproviseerd kampvuurtje om spannende verhalen uit te wisselen. Totdat het gaat regenen en iedereen naar zijn eigen onderkomen vlucht. Langzaam maar zeker valt de rust over de camping, slechts verstoord door het tikken van de regen op de daken van de caravans en de tentdoeken. De tentslapers worden het eerst wakker, maar de ochtend is nog niet nabij. Nattigheid! In het donker is het moeilijk te zien waar dat vandaan komt, maar de rivier maakt wel enorm veel meer lawaai dan ’s middags. Met de zaklantaarn aan wordt duidelijk dat het water in de rivier veel hoger staat dan ’s middags, en dat het zelfs al over het grasveld is verspreid. Marieke ligt wakker op haar stretchbed. Ze heeft nog niets gemerkt van het rijzende water, maar ze kan niet slapen omdat een man die diezelfde middag ook op de camping is aangekomen wel heel veel belangstelling had voor haar en haar moeder. Anke ligt in hetzelfde tentje op de grond en voelt wel nattigheid. Ze probeert Marieke zachtjes wakker te maken door haar arm te pakken. Marieke schiet overeind en geeft een ijzingwekkende gil. Daarvan wordt dan ook de rest van de familie wakker. Oma heeft haar schoenen al
A mari usque ad mare
Kerst 2015
aangetrokken en ligt met haar hoofd aan het voeteneinde van haar bed. Het water staat inmiddels al 20 cm boven de grond en is nog steeds stijgende. Het is te laat om nog met de auto’s weg te komen, de wielen slippen alleen maar in het drassige grasland. Met het water stijgt ook de spanning. Hoe komen ze hier weg? De caravans beginnen beide zachtjes te schommelen op het water. Schommelen? Maar dat zou betekenen…….. Ja, de caravans drijven! Roel ziet meteen de mogelijkheden en mobiliseert alle familieleden om zoveel mogelijk hout te gaan verzamelen, en op zoek te gaan naar touwen en plakband en spijkers (op laag water). Met alles wat aangesleept wordt worden eerst beide caravans aan elkaar geknoopt. Van hout worden grote vlotten gemaakt die rond de caravans vastgemaakt worden. Onder luid protest wordt ook Hilko’s voorraad kokosnoten geconfisqueerd voor drijfvermogen. De haringen van de voortenten worden in het hout getimmerd. En zo komt er ruimte, weliswaar krap maar toch, waar alle familieleden zich k u n n e n verzamelen, onder dak binnen één van de caravans of voortenten! En zo laat Roel weer zien dat hij absoluut niet gemist kan worden in de familie.
4
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
Het water stijgt en stijgt. Als het licht wordt is te zien dat alleen nog de bergen boven het water uitsteken. De toppen, die gisteren nog zo mooi wit in het zonlicht lagen te schitteren, zijn weer helemaal groen geworden. Tja, dat maakt duidelijk waar al het water vandaan komt. Oma (Co) geniet van het geschommel op het water. Het doet haar denken aan de vroegere vakanties met de sloep. Ze gaat er haar tegenwoordig favoriete lied van zingen “in naam van Oranje doe open je klep”. Degenen die haar dit lied eerder hebben horen zingen roepen hard “KLEP DICHT!!” want wat er gaat volgen is niet geschikt voor kleine-kinderen-oortjes. Dieren in nood worden natuurlijk opgevangen: kakkerlakken, biggetjes, nijlpaarden en zelfs een olifant. Oma ziet er ook ijsbeertjes bij. Als Hilko die ook ziet kruipt hij gauw weg achter Cobi. Er klimmen ook schildpadjes naar binnen, maar zodra Mario die ziet springt hij erop, waarna ze door heel de boot schieten. Isabelle is helemaal weg van een kikkertje, die springt helemaal vanzelf zonder dat je er op duwt. Wat er aan drijvend hout en plastic langskomt wordt ook binnengehaald en daarmee wordt de leefruimte steeds meer uitgebreid. Er ontstaat zelfs een barretje dat zich met De Meiden kan meten. Marieke ziet het allemaal met verbazing aan. “Tebbie nou gemaakt?” Oma (Co) wordt op een barkruk gezet achter een advocaatje. “Niet te diep in het glaasje kijken hoor, oma!” raadt Rob haar aan. “Dat kan ik niet, ik ben m’n bril kwijt!” antwoordt oma nuchter.
Plotseling klinkt er een harde BONS! vanaf de boeg, maar Sebastiaan heeft er niks mee te maken. Hij heeft z’n drumstel thuisgelaten. We zijn tegen een kerktoren aangevaren, ter hoogte van het gouden haantje. Onder het mom van ‘Veiligstellen voor plunderaars’ wordt het haantje ook maar aan boord gehaald. De schade blijkt mee te vallen en het geïmproviseerde familievaartuig drijft verder. De bergen verdwijnen langzaam in de verte, het lijkt erop dat we naar het noorden drijven. Het verhaal begint nu wel erg op dat van de ark van Noach te lijken. Zullen we onze drijvende constructie niet ook de ark van Noach noemen? Maar nee, er is al een nieuwe ark van Noach – maar de ark van Boaz kan wel! Het zijn lange dagen. Gerda en Jacob houden de rest bezig met wat ze op de “wat te doen na uw pensioen” cursus geleerd hebben. Jacob vermijdt zorgvuldig het gat in de boot, en valt er niet in. Lilian blijft ter voorbereiding op haar onderwijscursus dicht bij A mari usque ad mare
5
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
Anne, want die weet als een van de besten hoe je goed les kan geven. Voor de allerkleinsten is er spontaan een animatieteam ontstaan. Anke geniet van het water en probeert wat ze zich nog herinnert van de workshop schilderen in de praktijk te brengen. Nathan en Joran zoeken moederborden om te repareren. Het grootmoederbord is het hardst aan een herstel toe, daar beginnen ze dan maar mee. Oom Natan heeft gelukkig nog net op tijd zijn nieuwste versterker uit zijn auto kunnen halen. De vorige heeft ie tegen een hele mooie prijs kunnen verkopen, en de nieuwste is helemaal super. Nu nog ergens 220 V zien te regelen dan kan hij gaan genieten. Timmetje wacht daar niet op, die heeft helemaal geen versterker nodig. Op de geïmproviseerde boeg staan Danielle en Amanda op de uitkijk. Ze beginnen plotseling te roepen dat we remmen moeten: er komt een ander drijvend voorwerp met mensen erop aan. Mirjam en Alex springen overeind – misschien kan er wel van ark geruild worden! Cosmina reageert geschrokken: we hadden dat drijvende ding toch eerder moeten zien, het kwam zomaar ineens vlakbij. Wouter neemt haar maar mee naar binnen om te kalmeren, en Sterre, Tim, Esmee en Fiene worden ingezet als dode-hoek-verklikkers. Het bootje blijkt een Chinees restaurant te zijn, komt dat even goed uit! Er wordt uitgebreid besteld, waarschijnlijk eten genoeg om het tot Nieuwjaar uit te zingen. Hilko biedt aan te betalen, alleen kan hij zijn creditcard niet snel genoeg vinden. Steffi is intussen de dieren aan het voeren. De olifant krijgt een banaan in zijn slurf gepropt en krijgt daar een geweldige niesbui van. “Tjongejonge”, zegt Gerrit, “is het nu alweer tien uur?” Marie Jet vindt de uitrusting van ons drijvend onderkomen nog maar wat matig, ze zou wel wat meer voorzieningen voor de ark van Boaz willen hebben. Van de geïmproviseerde boeg klinkt opnieuw een kreet: er komt een soort luchtballon aanzweven. Marrie weet ‘m te vangen en is blij verrast: het is een Thaise heteluchtballon die Noi ons gestuurd heeft met een “fijne kerst en gelukkig nieuwjaar” wens.
A mari usque ad mare
6
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
Chloe en Katie rennen en gillen overal doorheen. Michel probeert ze voetballen te leren en kegelt ze met een goedgemikte bal omver. Gelukkig heeft Adri het niet meer op haar heupen. Marrie en Anke besluiten zich even op te frissen door overboord te gaan. Hadden even niet bedacht dat het allemaal smeltwater en dus ijskoud is en vechten er daarna om wie het eerste het laddertje mag gebruiken, waarbij Anke zinloos geweld gebruikt.
Loeki kan winnen, maar dat is dit jaar alweer niet gelukt. Even horen ze gemauw, maar bij nadere inspectie blijkt het Jeroen te zijn die om z’n moeder roept. Eveline ziet hoe verdrietig ze zijn en belooft dat ze na de kerst allebei een keer met haar mee mogen naar het asiel.
Na een paar dagen dobberen zien we nog steeds alleen maar water om ons heen. Stom genoeg was er geen duif die zich bij de familie op de ark gevoegd heeft. Nu komt Toon met een briljant idee. Waarom sturen we die drone van Jan er niet op uit? En zo gezegd zo gedaan. Jan haalt zijn drone tevoorschijn en geeft Alex opdracht om ‘m op onderzoek uit te sturen.
Dan wordt er geschreeuwd vanaf het dek: Timmetje het eerst en het hardst, daarna Margriet die op de boeg staat. De drone komt weer terug! Arnoud weet ‘m te vangen en bekijkt wat de drone aan foto’s geschoten heeft. Na heel veel foto’s van een watervlak komt er een foto van een dak dat er bekend uitziet, met een paar vuurtorentjes op de nok. In die heel grote watervlakte is dit het enige dak dat zichtbaar is. Jan herkent het Wurfie – dankzij de terp waarop het huis gebouwd is staat het nog boven water. Daar moeten we naar toe!
Corine en Marieke zitten bij elkaar uit te huilen. Marieke mist haar poezen Hoppie en Hemmie, en Corine mist haar poes van vroeger, Loeki. Ze is in de reclame gegaan omdat ze hoopt dat ze daarmee ooit nog eens een gouden
De slimme drone heeft tijdens het nemen van de foto ook de coördinaten vastgelegd, zodat we weten welke kant we op moeten dobberen. Edith en Danielle worden aan het peddelen gezet, aangemoedigd door Isabelle. Nadat ze dat een dag lang volgehouden hebben kunnen we het dak met eigen ogen zien. Het water zakt steeds meer,
A mari usque ad mare
7
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
er komt steeds meer huis zichtbaar.
’s Nachts zien we niks. Geert merkt op dat het toch wel handig was geweest als er echte lichtjes in de vuurtorens gezeten hadden. Maar verder is hij heel stilletjes omdat-ie z’n Elsa zo mist. Sicilië is toch wel heel ver weg.. In de vroege middag van tweede Kerstdag bereikt de ark dan eindelijk het Wurfie en wordt aangelegd tegen de terp, die nu grotendeels droog staat. Wonder boven wonder – nee, dankzij Jan’s buttegeweun goeie bouwerij – is het water niet in het huis doorgedrongen. De restanten Chinees worden even in de oven gezet en de familie zet zich in de woonkamer. Oma (Co) kijkt eens om zich heen en concludeert plechtig: “Het was een mooie tijd hier.” Jacob kucht weer; hij wil vast wat gaan zeggen maar Jan is hem voor: “Lieve familie, welkom in Wurfie 2.0. Hoewel Adri en ik hier gaan wonen, zijn jullie hier altijd welkom voor soep en bruine bonen.” De familie begint spontaan te juichen. Hilko komt de kamer binnen met de opgewarmde Chinees en vult aan: “Maar voor nu moeten we het doen met 5 bami en 2 kroepoek. Bless, enjoy en alvast een happy stool!” De Chinees lijkt nog lekkerder dan de vorige dagen en er blijkt genoeg te zijn voor iedereen. Je houdt altijd meer over dan je denkt bij Chinees.
A mari usque ad mare
8
Al 20 jaar uw familiekrant
Kerst 2015
Tijdens het theedrinken lezen Geert en Cobi
het Kerstverhaal voor. Dat gaat als volgt:
(weer bij het begin beginnen)
(er komt geen einde aan dit jaar)
A mari usque ad mare
9
