BELLA (II) 02-01-2006 - 28-04-2014 (8 jaar)
In 2007 kwam je voor het eerst lessen op onze hondenschool. Je had als pup eerder getraind op een andere school maar moest daar stoppen vanwege ED operaties aan beide voorpoten toen je nog vrij jong was. Daardoor had jij ook een stukje socialisatie gemist. Eenmaal bij ons op school bleek je een uitstekende leerling en, samen met andere berners, was jij één van de beste cursisten en behaalde de hoogste groep. Je was een mooie grote berner en dat naast een klein vrouwtje, en erg aanhankelijk. Je was heel leergierig maar we konden zien dat je niet zo gewend was om met andere honden om te gaan. Spelen deed je nauwelijks, niet met andere honden maar ook niet met speeltjes. Je leek wat onzeker, alsof je niet goed wist hoe je je moest gedragen in een groep honden. Je luisterde goed maar kwam schoorvoetend als er andere honden om me heen stonden. In de auto was je altijd heel onrustig, je hijgde veel en bleef altijd staan. Was er een confrontatie, dan liep je altijd weg. Pups vond je maar eng en van Yanske, en later ook Beerke als pup, moest je niet veel hebben. Tijdens je leven heb je al heel wat operaties mee moeten maken en dat versterkte je angst voor de dierenarts. Na al die operaties accepteerde je het niet meer dat honden aan je achterste snuffelden. Op een of andere manier had je ook angst gekregen voor alles wat boven je bewoog of geluid maakte; de garagedeur, een wapperende parasol, krakende bomen. Dit gold ook voor het terras, van ons mocht je altijd op een rustig plekje liggen. Zag je iemand in de verte, dan dacht je vaak dat het je baasjes waren en was ik je wel eens ineens kwijt. Had ik je aan de riem, dan kon je onverwacht hard trekken en we moesten altijd opletten dat je niet achter ons door liep en je onze arm uit de kom zou trekken als je dacht iemand te zien die je kende.
Je was nooit graag alleen en liefst altijd bij ons in de buurt. Je had feilloos in de gaten als wij iets te eten hadden in onze jaszakken want je porde net zolang totdat je kreeg waarover je geschooid had. Kreeg je het niet voor elkaar met porren, dan kreeg onze elleboog wel een duw om je boodschap duidelijk te maken. Tijdens je leven was je vrij bevattelijk voor hotspots en had veel vetbulten. Deze groeiden overal op je lijf. Helaas betekenden ze niet allemaal goeds. De bult op je voorpoot groeide te hard en moest verwijderd worden. In 2012 begonnen er meerdere problemen te ontstaan. Je liep slechter met je voorpoten en viel ook af en toe zomaar om met je achterkant. De oorzaak daarvoor werd toen niet gevonden. Tot overmaat van ramp scheurde je in januari 2013 je kruisbanden, net toen je bij ons werd gebracht om te logeren. Je zou kort daarna geopereerd worden maar in je knie werden “verdachte” cellen gevonden die eerst onderzocht moesten worden. Het was een heel spannende tijd, zowel voor jouw baasjes als voor ons, want wij gingen een soortgelijk traject door met Yanske. De uitslag van de punctie was goed en je kon geopereerd worden. Opvallend hoe snel je weer op de been was. In april 2013 ben je een weekend met ons mee geweest naar Noordwijk en de Keukenhof. Weet je nog Bella, die lift in het hotel? Die was heel eng maar we wisten jou toch een beetje te kalmeren en jou in dat kleine hokje te krijgen. Met de trap gaan was voor jou al helemaal geen optie. Toen je weer thuis was, liep je weer niet goed, waarschijnlijk was je op het strand in een stuk glas getrapt. Er lag een flapje open van jouw voetzooltje en het heeft heel lang geduurd voordat dit genezen was. Eind vorig jaar had je ineens een hele dikke opgezette voorpoot en ook je geopereerde knie was dik, waarschijnlijk weer een flinke infectie waarvoor je prednison hebt gekregen. Die hielp gelukkig maar je werd gewoon niet meer de oude. Je zou blijven tobben met je poten en je ging steeds slechter lopen en slingeren met je achterpoot. Op 21-4-2014 heb je ons allemaal laten schrikken toen je helemaal uit het niets een epileptische aanval kreeg. Een paar dagen later begon je te zwalken met je achterkant en had je ook pijn. Je bent weer onderzocht bij de dierenarts maar er werden geen vreemde dingen gevonden in hart of longen en ook niet in het bloed, behalve ontstekingscellen. Je was wel wat gevoelig op je onderrug en je knie was weer dik, en ook een van je voorpoten.
Er konden opnieuw röntgenfoto’s worden gemaakt maar die zouden geen toegevoegde waarde meer hebben gehad want een operatie, dat zat er niet meer in voor jou, je had al zoveel meegemaakt in je leven en zo’n trauma’s aan de dierenarts overgehouden. Omdat prednison jou er de vorige keer ook doorheen had geholpen, is dat opnieuw geprobeerd. De prednison zou tevens helpen tegen veel dingen die de oorzaak konden zijn van jouw symptomen. Maar ook dat mocht jou niet meer helpen. De pijn kwam terug en je liep alsmaar slechter. Uiteindelijk heeft jouw vrouwtje de moeilijke beslissing moeten nemen om jou niet meer verder te belasten met onderzoeken en een oneindig traject waarbij de oorzaak van jouw problemen waarschijnlijk toch niet zouden worden gevonden. Op maandag 28 oktober 2014 kwam je mij, zoals altijd, bij jou thuis blaffend achter de poort begroeten. Je zag er nog zo goed uit. Behalve dat je erg zwalkte en af en toe omviel bij het draaien, kon je niet aan jou zien dat er iets mis zou zijn. Je ging lekker bij ons zitten en ik heb nog een paar mooie foto’s van jou kunnen maken. Na de eerste spuit van de dierenarts heb ik afscheid van jou genomen en een kwartier later ben je rustig in het bijzijn van jouw baasjes heengegaan. We hebben je samen naar Deurne gebracht waar we jou hebben begraven op een plek waar jouw baasjes jou dagelijks kunnen bezoeken. Bella, we hebben jou bijna een leven lang gekend. In al die jaren heb je ruim 100 Dagen bij ons gelogeerd, meestal korte periodes, want jouw vrouwtje kon jou niet lang missen. Je was een ontzettend aanhankelijke hond en hebt veel meegemaakt in jouw leven, veel van de zorgen over jou hebben wij ook mee gekregen. Je mag nu genieten van je rust, geen pijn meer, geen angsten. Je zult heel erg gemist worden maar nooit vergeten. Slaap zacht grote meid.
De laatste foto van Bella, genomen kort voordat ze werd ingeslapen. Ze zag er nog zo ontzettend goed uit.
