60 Meesterschap voorbij de Dood

Yasmin Verschure

1/60

Meesterschap voorbij de Dood

MEESTERSCHAP VOORBIJ DE DOOD

Omslag: Bob Tomanovic: ‘You can’t crucify freedom’ Lay-out en omslagontwerp: Gery Engelmoer www.yasminverschure.nl email: [email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010

Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.

Yasmin Verschure

2/60


Dankwoord: Dankbaar ben ik voor alle ondersteunende liefdeslichtjes die ik mocht ontvangen, waardoor dit boek gematerialiseerd kon worden in de stof. Een harte-omhelzing voor Giri, Annemie, Jacqueline, Ada, Marijke en Bob voor jullie onvoorwaardelijke ondersteuning. Het heeft mij diep ontroerd! Om Shanti

Yasmin Verschure

3/60


MEESTERSCHAP VOORBIJ DE DOOD

door: Yasmin Verschure

Opdracht: Voor hen die op weg zijn naar het Licht…. Voor hen die achterblijven…..

Yasmin Verschure

4/60


INHOUDSOPGAVE Dankwoord

3

Opdracht

4

Voorwoord

7

Inleiding lieve Everhard individueel proces cyclus stroomversnelling vredesboodschap feniks liefdeloos samenwerken actie en reactie

8 8 9 9 10 10 12 12 13 13

De Wet van oorzaak en gevolg eenzijdig kortzichtig rebel bereidheid

15 15 15 16 17

Sterven is een individueel gebeuren confrontatie andere dimensie

19 19 19

Meesterschap ode mijn ouders

21 21 22

Het stervensproces de dood geboorte slapen angst rouwproces overgave doornroosje lessen Godsbeeld afzondering aids licht en donker ‘zijn’ afwijzing gezondheid levenslessen

23 23 23 24 24 25 25 25 26 27 27 28 29 29 29 30 30

Yasmin Verschure

5/60


Het leven en sterven van Everhard den dood Nederland Everhard kerstviering als de zon verbinding gezelschapsmens retraite samenzijn eigen plekje lichtplekje Antillen trouwen keuzes thuis de begrafenis oranje als kinderen geschenk vleugels ‘hoerenstraatje’ stamkroeg open hart gidsen zielenplan energie intensiteit lievelingsplekje genezingscirkel impuls inwijden stervensproces speciale band heb ik je gezegd weg naar het licht de polder afscheid helderheid hij leeft kleinood toeval

32 32 33 33 33 34 35 36 36 37 38 39 39 40 40 41 41 42 42 43 43 44 44 45 45 46 46 47 48 48 49 50 51 51 51 52 53 53 54 54 55 56

Nawoord

57

Over de auteur

58

Stichting Shanti

58

Eerder verschenen boeken

59

Yasmin Verschure

6/60


VOORWOORD Het Koninkrijk Gods bevindt zich vlak achter het duister van gesloten ogen en de poort hiernaar toe is jouw innerlijke vrede - Paramahansa Yogananda Rond jouw zevende sterfdag in juli 2001 begon het idee in mij geboren te worden dat jij uit jouw oude jasje gegroeid was lieve Eef en een nieuw verdiende. Het gevoel bleef me bezighouden en liet zich uiteindelijk niet langer verdringen. Door slechts een deel te zijn van mijn eerste boek, werd jouw verhaal doorgaans uitsluitend door Reikimensen gelezen. Maar jouw verhaal mag breder gaan stromen. In deze tijd waarin de dood haar plek begint op te eisen kunnen we er immers niet langer omheen: ieder bewust levend mens raakt geïnteresseerd in het stervensproces. Je zult uiteindelijk eerst moeten sterven voor je opnieuw geboren kunt worden, nietwaar? Sterven is lange tijd verdrongen uit onze samenleving. Bij een materieel ingesteld leven hoort niet de eindigheid van de dood. Toch is dat de enige zekerheid die we hebben. Eens zal de dag daar zijn dat ons fysieke voertuig haar taak vervuld heeft en tot stof zal wederkeren. Sterven in de stof doen we allemaal, maar onze ziel is eeuwig. Het is van groot belang dat we beseffen dat de kwaliteit van ons sterven de kwaliteit van het hiernamaals bepaalt. Laat ons evenals Everhard Meester worden in het sterven, Meester worden voorbij de dood. Om Shanti Schijndel, 11 januari 2002

Yasmin Verschure

7/60


INLEIDING De werkelijke plaats waar de Hemelen gemaakt worden is binnen in de mens - Inayat Khan Lieve Everhard, Het is meer dan zeven jaar na jouw heengaan en je bent meer levend dan ooit. Velen hebben met ontroering jouw verhaal gelezen en je bent aan ‘gene zijde’ doorgegaan waar je in je leven hier op aarde niet genoeg van kon krijgen: je bleef mensen tot in het diepst van hun ziel aanraken. Ik hoef jou niet uit te leggen waarom ik je nooit heb gemist. Je was er altijd, soms was ik het me nauwelijks bewust en dan ineens kon ik je aanwezigheid niet negeren al zou ik het hebben gewild. Meer en meer losten de sluiers tussen jou en mij zich op en meer en meer werd je een stukje van mijn ‘zelve’. Toen we vorig jaar in Zuid-Afrika waren, was je regelmatig voelbaar aanwezig. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het onvoorstelbare leed wat daar plaatsvindt rond, de jouw zo bekende, ziekte aids. Giri en ik leefden en werkten merendeels in zwarte en gekleurde gemeenschappen. Naast de dood door geweld, werden we bijna dagelijks geconfronteerd met de verwoestende gevolgen van aids. Tegelijkertijd zag ik voortdurend achter die schijnbare afbraak en wanhoop het leven in haar meest pure vorm. Op momenten dat het lijden zo groot is dat we niets meer te verliezen hebben, hoeven we ook niets meer op te houden en kunnen we onszelf laten zien in onze meest kwetsbare vorm. Ik zag het zaad van Nelson Mandela, hij die bruggen bouwt tussen blank en zwart, opgloren in de vorm van regenbogen aan de horizon. Nelson Mandela transformeerde haat naar liefde. Hij is een levend voorbeeld in een tijd waarin we wanhopig op zoek zijn naar onszelf. ZuidAfrika is voor velen het land van de hoop. Nelson Mandela en onze ervaringen in Zuid-Afrika inspireerden mij tot het creëren van mijn derde boek: Liefde is ‘Al Wat Is’. Hierin lieve Everhard, heeft de liefde die zo sterk was en is tussen ons, haar bekroning gevonden. Tijdens het schrijven ervan voelde ik me intens met jou verbonden. Waarschijnlijk werd toen het zaadje gelegd voor dit speciale boekje, deze ode aan jou. Onze ervaringen in ZuidAfrika zijn immers niet te scheiden van de ervaringen die ik met jou mocht doormaken. Sterker nog, in die tijd samen met jou en daarna, werd ik ongetwijfeld geschoold om op een nieuwe manier met de situatie in Zuid-Afrika om te gaan: ik zag de altijd aanwezige goddelijke schoonheid achter het uiterlijke verval en hoefde niet langer de situatie te veranderen. Ik kon het tot in alle diepte ervaren en het gewoon laten zijn. We willen die ander graag zien naar het beeld en de gelijkenis die wij van hem geschapen hebben. Pas als we de diepten in onszelf hebben doorleefd en min of meer grenzeloos zijn geworden, kunnen we in liefde samenzijn. We zijn niet langer bang om aangeraakt te worden en kunnen die ander zien zoals hij in werkelijkheid bedoeld is. De zichtbare begrenzing vervaagt en de pure schoonheid van de onsterfelijk ziel wordt in al haar schoonheid zichtbaar. En we ontdekken dat het niet langer iets uitmaakt, waar we ook staan op ons pad. Het is zoals het is en het is GOED.

Yasmin Verschure

8/60


Rond jouw eerste ‘lustrum’ zat je regelmatig op mijn schouder en klopte opnieuw aan de deur. Omdat in deze tijd de wereld regelmatig wordt opgeschrikt door massamoorden en massagraven en de aandacht voor het individuele sterven op de achtergrond raakt, wilde jij jouw boodschap onder de aandacht brengen van een groter publiek. individueel proces En natuurlijk, lieve Everhard, heb je gelijk. Sterven blijft op de eerste plaats een individueel gebeuren. We komen alleen op deze wereld en vertrekken ook weer alleen. En die tijd daartussen wordt ingevuld naar gelang onze persoonlijke behoeften of, naarmate we bewuster ‘zijn’, kunnen onze zielsverlangens zich gaan vervullen. Ik zie je weer zitten op de bank in jouw flatje. Mijn eerste boek was toen min of meer klaar, maar ik voelde geen aandrang om er iets mee te doen. Zelfs over de titel had ik nauwelijks nagedacht. Plotseling kreeg ik een impuls en ik vroeg: ‘Eef, zou jij in mijn boek willen?’ ‘Natuurlijk’, zei je vol trots en zonder enige aarzeling. En zo gebeurde het. Met het geven van jouw toestemming werd eveneens de titel geboren, die je op velerlei manieren kunt interpreteren: ‘Weg naar het Licht’. Binnen een maand na jouw overgang werd het boek voltooid. Het gebeurde letterlijk ‘op de drempel’. We woonden tijdelijk in een bakhuisje en kregen in die tijd te horen dat we niet langer konden blijven. Een ding wist ik zeker: eerst moest het boek klaar en naar de uitgever. Ik werkte non-stop en zonder vooruit te denken. Op het moment dat we onze schamele bezittingen aan het pakken waren om onszelf tijdelijk in Frankrijk te vestigen, er was namelijk geen uitzicht op woonruimte in Nederland, ging de telefoon. Een enthousiaste uitgever vertelde dat hij die dag daarvoor aan mijn boek was begonnen en de hele nacht door had gelezen. Hij wilde het zonder enige bedenking of zonder enige toevoeging uitgeven. En zo geschiedde het! Jij zat op mijn schouder en grinnikte…. cyclus Dat is inmiddels al weer zeven jaar geleden. Zeven jaar is een cyclus zoals je weet, waarin dingen op een andere manier weer aan de orde komen. Er is heel wat gebeurd sinds de tijd dat jij je vleugels uitsloeg en wegvloog, terug naar het Licht. Alles is nog meer in een stroomversnelling geraakt. Mijn eigen proces is gewoon doorgegaan. Giri en ik hebben uiteindelijk dat broodnodige eigen plekje gekregen. Vanaf dat moment moest ik alles uit handen geven. Een gedeelte van dit proces heb ik beschreven in mijn tweede boek: ‘Met een Open Hart’. Mijn ziel heeft niet gekozen voor half werk, alles in mij moest tot de grond toe afgebroken worden. Er was niets meer te willen, niets meer te beslissen. De enige keuze die ik had was óf slachtoffer te zijn óf heer en meester over mijn situatie. Ik koos voor het laatste en gaf me over aan de macht die vele malen groter is dan ikzelf. Ik ging door veel lijden, maar ik werd het lijden niet. Integendeel, het lijden zuiverde mij uit en transformeerde mij tot diegene die ik nu ben. Het uiterste werd van mij gevraagd. Zelfs de bereidheid om mijn Reikiwerk los te laten, datgene wat mij het meest dierbaar was. En na veel tegensputteren was ik uiteindelijk bereid. Ik liet los en kon op dat moment absoluut niet bevroeden wat het resultaat zou zijn. Ik had niet langer meer iets te willen. Ik hoefde niet langer meer iets te doen. Ik hoefde alleen maar te zijn. En toen ik eindelijk de diepte van dit alles begon te beseffen, waren de uiterlijke structuren van Reiki overbodig geworden. Maar de liefde bleef en groeide…..

Yasmin Verschure

9/60


stroomversnelling Lieve Everhard, je zou verbaasd zijn als je opnieuw een kijkje kon nemen in je oude situatie. Alles is nog meer in een stroomversnelling geraakt. Oude waarden en normen verdwijnen en maken plaats voor nieuwe. Oude structuren worden weggegooid, de nieuwe zijn er nog niet. Mensen proberen krampachtig hun leegte in te vullen met nog meer materie, het lukt steeds minder. Het gemis laat zich niet langer wegdrukken, er moet toch meer zijn…. Het licht wordt sterker, dus ook de duisternis wordt nog meer zichtbaar. Wat de ouden en wijzen het ‘einde der tijden’ noemden, manifesteert zich op dit moment. Rampen trekken over de aarde: orkanen, oorlogen, aardbevingen, watersnoden, de vernietiging door aids en andere gruwelijke ziekten. Er is nog nooit zoveel dierenleed geweest, varkenspest, mond- en klauwzeer, dieren komen om in het water en in de vlammen. Het enige wat we tot nu toe deden was nog meer onze kop in het zand steken, onszelf nog meer verschuilen achter materiële zaken als hypotheken en beursnoteringen. Tot die bewuste dag van de elfde september in het jaar 2001. Op die dag hield de wereld haar adem in. We werden opgeschrikt door een ramp die onze verbeeldingskracht te boven ging. Op het moment dat de vliegtuigen zich in de torens van het World Trade Centrum boren, storten onze angstvallig instandgehouden illusies voorgoed in elkaar. Niet langer laat de dood zichzelf nog negeren. Iedereen kijkt op dat moment in haar eigen graf. De angst laait huizenhoog op en beneemt velen de adem. Wat in godsnaam gebeurt er en hoe kunnen we het tij nog keren? Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik die avond een lezing gaf over Liefde, de inhoud van mijn pas verschenen boek: Liefde is ‘Al Wat Is’. Ik wist natuurlijk weer van niets toen de mensen binnendruppelden, maar spoedig was ik op de hoogte. Mensen waren boos: wat haalde ik in mijn hoofd om over liefde te praten? Ze waren geëmotioneerd en bang. Ja, uiteindelijk waren ze alleen maar ontzettend bang. Het had niet eens zozeer te maken met mededogen voor de slachtoffers. Nee, zij waren zich plotseling bewust van hun eigen kwetsbaarheid, hun eigen sterfelijkheid. Gewoon bang voor het moment dat zijzelf aan de beurt zouden zijn, bang wanneer de volgende ramp zich zou voltrekken, dit keer niet in Amerika maar voor de deur. Er zijn verschillende manieren om naar één en dezelfde situatie te kijken. Alles heeft een positieve en een negatieve kant. Of beter gezegd, alles heeft drie kanten: de waarheid ligt ergens in het midden en beschrijft de harmonie tussen beide polen, de harmonie tussen licht en donker. Op het moment dat je in staat bent het donker in jezelf te omarmen, ben je op weg om Licht te worden. vredesboodschap Het werd een vruchtbare avond die mij stimuleerde om nog diezelfde nacht een vredesboodschap te schrijven. Dankzij het fenomeen internet werd die op grote schaal verspreid en zelfs gedeeltelijk uitgezonden door de Canadese radio: We zijn ongetwijfeld verbijsterd en aangeraakt door datgene wat gisteren in Amerika gebeurde. Opnieuw worden we onszelf bewust van onze kwetsbaarheid en de angst ontneemt ons letterlijk de adem. India is ver van ons bed, maar het onaantastbare

Yasmin Verschure

10/60


Amerika brengt onze sterfelijkheid erg dichtbij. Het begint tot ons door te dringen dat de fundamenten van onze maatschappelijke illusie erg kwetsbaar zijn. We menen ons te kunnen verzekeren tegen alle rampen die komen en gaan, maar er is geen enkele verzekering die ons het fysieke bestaansrecht garandeert. Laten we naar Amerika kijken met liefde en mededogen. Laten we de slachtoffers in het licht zetten, maar vooral ook de daders niet vergeten. Laat ons niet oproepen tot vergelding, maar tot vergeving. We hebben respect voor het leven vervangen door respect voor materie. Vanuit dit respect is liefde voor alles wat leeft veranderd in dodelijke angst. Diep vanbinnen weten we dat we vergeten zijn wie we werkelijk zijn: goddelijke onsterfelijke wezens, scheppers van onze eigen realiteit. Als mijn realiteit vrede is, dan schep ik vrede in mezelf. Dan werk ik als een spirituele strijder om alle angsten in mezelf onder ogen te zien, te voelen, te doorleven en te transformeren naar Liefde. Dan sluit ik niet langer iets buiten, maar weet ik dat alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt deel uitmaakt van mezelf. Ik heb niet de arrogantie om de wereld te verbeteren. Ik streef ernaar mijn eigen wereld, mezelf te verbeteren. Ik kies ervoor mijn eigen waarheid te leven en mezelf niet langer te verschuilen achter maatschappelijke structuren die geboren zijn uit angst en niet uit liefde. Er is moed voor nodig om onszelf te durven onderscheiden. Zoals Mandela zegt in zijn rede: we zijn geboren om de glorie van God, aanwezig in ieder van ons, te openbaren. We dienen de wereld niet door onszelf klein te houden. We dienen de wereld door ons innerlijke licht te laten schijnen, daarmee geven we anderen de mogelijkheid om hetzelfde te doen. Wanneer we onszelf van onze diepste angst bevrijden, de angst voor de dood, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden. We kunnen onze bijdrage leveren aan het oplossen van de oorlog, door een einde te maken aan de oorlog in onszelf. We maken een einde aan de apartheid door onze eigen innerlijke muren, opgetrokken om onszelf achter te verbergen, om onszelf af te scheiden, neer te halen. Ik wens niet te vergelden, ik ben bereid om te vergeven. Ik vergeef mezelf voor alle fouten die ik in het verleden heb gemaakt. Deze fouten hebben mij gepolijst tot een open en liefdevol mens met ruimte voor ieder die anders is, ieder die anders denkt. Dit is niet langer bedreigend, het geeft kleur aan mijn leven. Ik vergeef mezelf en anderen in de wetenschap dat vergeving onze harten zal openen naar universeel broederschap. Ieder moment kiezen we met welke pool we ons willen verbinden, met angst of met vertrouwen, met haat of met liefde. Mandela gebruikte zijn periode in de gevangenis om haat te transformeren naar Liefde. Hij gebruikte de energie van de haat om het zaad van de liefde op te laten groeien. Ik daag mezelf uit, ik daag jou uit om hetzelfde te doen. Ik besluit vandaag om Liefde te zijn en Liefde te leven. Om in alle eenvoud een levend voorbeeld van liefde te zijn. Ik nodig jou uit om hetzelfde te doen. Daarmee leggen wij een stevig fundament voor een nieuwe wereld waarin Liefde zal zegevieren. Een wereld waarin onze kinderen en kindskinderen in alle vrijheid zichzelf mogen ontdekken en ontwikkelen tot menswaardige wezens. Een wereld waarin competitie plaats heeft gemaakt voor ondersteuning. Een wereld waarin onze enige wapens LIEFDE en respect voor het LEVEN zullen zijn….. Om Shanti

Yasmin Verschure

11/60


feniks Een aantal dagen later, op woensdag 17 september om precies te zijn, zag ik tijdens mijn meditatie het volgende ‘beeld’. Ik zag dat Amerika door de aanval in haar hart geraakt werd. Dit zou je kunnen vergelijken met een fysiek hartinfarct. Mensen die een hartinfarct hebben ondergaan en dit overleven zijn nadien meestal meer ‘open’. Het hartinfarct heeft hen letterlijk geholpen bepaalde blokkades los te laten en hun hart meer te openen. Symbolisch zou je dus kunnen zeggen dat Amerika, en met Amerika de hele westerse wereld, onze ‘harten’ opent om openhartig te leren luisteren naar onze broeders en zusters van andere culturen en andere geloofsovertuigingen: het Christusbewustzijn in de mens ontwaakt. Later die dag kwam ik eindelijk weer aan beeldhouwen toe. Onder mijn handen begon de steen plotseling haar vorm aan te nemen. Ik hield mijn adem in toen ik zag wat het ging worden. Er ontstond een Feniks: Amerika verrijst uit haar as…. Ik hoop dat de schok dit keer groot genoeg is geweest om ons wakker te schudden. Er bestaat geen enkele zekerheid dan de ‘zekerheid’ van de onzekerheid: alles is voortdurend in beweging en beweegt zich via een bepaalde orde. Wanneer we onze angsten los durven laten dan kunnen we onder ogen gaan zien dat niemand op dit aardse vlak onze veiligheid kan garanderen. Er is slechts één enkele weg om veiligheid te ervaren en dat is de innerlijke weg. Op het moment dat we durven erkennen dat we op onszelf niets zijn, zetten we de poort open naar die innerlijke vrede. Door God ofwel onze hogere waarde de deur uit te zetten, verklaarden we onszelf tot materiële wezens en werden we nietige sterfelijke stofjes. Wanneer we ontwaken, verbinden we onszelf opnieuw met onze Bron, onze goddelijkheid, datgene wat we werkelijk ZIJN. Op dat moment vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en komen we thuis. We kunnen naar al hetgeen er in de wereld gebeurt gaan kijken op een ander niveau. We halen de sluiers der illusie neer en voelen mededogen voor IEDEREEN, zonder enige uitzondering. We zijn verbonden met ‘Al Wat Is’ en voelen ons niet langer het slachtoffer van de situatie. liefdeloos De aardbeving in het voorjaar van 2001 in Gujarat in India, die het leven kostte aan 20.000 mensen was nog redelijk ver van ons bed, maar op deze bewuste 11 september van datzelfde jaar werd ieder zich ter plekke van zijn kwetsbaarheid bewust. Als een dergelijke ramp in het onaantastbare Amerika kon gebeuren, waar dan niet? En zo is het ook. Een dergelijke ramp kan te allen tijde overal gebeuren, waar ook ter wereld. De vergeldingsacties zijn nog steeds niet ten einde. We willen maar al te graag geloven dat Bin Laden de oorzaak is van deze ramp. Dat, wanneer hij wordt gepakt, dit het einde zal betekenen van het terrorisme. Een fenomeen als Bin Laden is slechts een gevolg en heeft weinig van doen met de oorzaak. Het terrorisme is overal aanwezig. In onze achtertuin, in onszelf. De oorzaak is dat wij mensen vergeten zijn wie we zijn. Dat we met grof geweld liefdeloos de wetten van het universum overtreden en het respect verloren hebben voor dat wat LEVEN heet. Op het moment dat we een einde gemaakt hebben aan het terrorisme in onszelf, kunnen we onszelf openen voor de Bron van Liefde die we in Wezen zijn.

Yasmin Verschure

12/60


De tijd is rijp dat we onze oren en onze harten openen en durven luisteren naar elkaars mening zonder daar meteen overheen te schreeuwen. Daar zijn wij rijke westerlingen erg goed in geweest en de prijs hiervoor betalen we nu. Het is in geen enkel opzicht te laat. Elke dag is de juiste dag om opnieuw te beginnen. We zullen eerst moeten accepteren dat we niet alles kunnen controleren en naar onze hand kunnen zetten. Afghanistan niet, Amerika niet, jij niet en ik niet. Wij zijn allemaal opgevoed in bepaalde overtuigingen en denken dat wij de waarheid in pacht hebben. Helaas bestaat er niet zoiets als DE waarheid, er zijn vele kanten van één en dezelfde medaille die we kunnen zien wanneer we onze angst om onder de voet gelopen te worden los durven te laten. Op het moment dat we onze harten openen voor elkaar en gaan spreken met de stem van ons hart, overstijgen we onze angsten en zullen we verbaasd zijn over de mogelijkheden die verscholen liggen in de veelvoud van de verschillende culturen. Mogelijkheden die we nog nimmer hebben ontdekt. Het vraagt geduld en begrip en beginnen bij het begin. Niet afwachten tot Amerika begint of Afghanistan. Laten we het gewoon lekker dicht bij onszelf houden. Het is niet de oplossing om anderen te overschreeuwen en aan ons ondergeschikt te maken. Dat voelt misschien een poosje prettig, maar uiteindelijk is het verdraaid eenzaam. samenwerken De tijd is aangebroken om samen te werken. Natuurlijk kunnen we niet toestaan dat bepaalde volkeren anderen aan zich proberen te onderwerpen en wat in Amerika gebeurd is, is evenmin goed te praten. Zou het echter niet fantastisch zijn en een absolute ommekeer betekenen als zowel Amerika, als de Taliban, als wij allemaal, de hand in eigen boezem zouden durven steken om te kijken wat de werkelijke oorzaak is van datgene wat hier op Aarde gebeurt? Op dat moment zullen we allemaal moeten bekennen dat ieder van ons een aandeel heeft in het gebeuren. We kunnen het groot en buiten onszelf zien, we kunnen het ook klein en dichterbij houden. Hoe gaan wij met de oorlog om in onszelf. In hoeverre proberen wij anderen te onderdrukken, van ons afhankelijk te maken, te overschreeuwen. In hoeverre jagen we ons eigen geluk na en willen we niet zien dat geluk geen waar geluk kan zijn als het ten koste gaat van het geluk van anderen. We voelen ons tot op zekere hoogte verantwoordelijk voor ons gezin en onze familie. Laten we onze verantwoordelijkheid uitbreiden tot andere families, andere naties en dezelfde liefde, dezelfde normen en waarden aanwenden voor anderen als we doen voor onszelf. God houdt van ieder van ons, ongeacht kleur of ras. actie en reactie Wetende dat dit jouw innigste wens is lieve Everhard, spreek ik de wens uit dat we durven inzien dat we allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Iedere actie roept een reactie op in onze binnenwereld of in de buitenwereld. Nog sterker, elke gedachte manifesteert zich op een bepaald moment in de stof. Iedere angst bewaarheidt zichzelf.

Yasmin Verschure

13/60


Er zijn vele manieren om naar hetzelfde te kijken. Het geweldige van deze nieuwe tijd is dat afstanden niet langer bestaan, waardoor culturen zich vermengen. Hier in ons kleine Nederland vinden we kleinschalig de hele wereld vertegenwoordigd. Dat betekent dat grenzen vervagen, we krijgen de kans om elkaar te leren kennen en aan elkaar te leren. Het wordt tijd dat we gaan beseffen dat we allemaal broeders en zusters zijn die het water drinken uit dezelfde Bron. Laten we er voor elkaar zijn als dit nodig is. Laten we naar elkaar luisteren met een open hart, nieuwsgierig en vol verwondering wat die ander ons te zeggen heeft.

Yasmin Verschure

14/60


DE WET VAN OORZAAK EN GEVOLG Hoogmoed wordt als een fout gezien en nederigheid als een deugd. De ware spirituele mens heeft het evenwicht gevonden tussen hoogmoed en overdreven nederigheid. - Omraam Mikhaël Aïvanhov eenzijdig Het is op zijn minst verwonderlijk hoe alles in onze samenleving gericht is op het gevolg. Een duidelijk voorbeeld is de westerse geneeskunde die voornamelijk gericht is op het behandelen van gevolgen en vergeten schijnt te zijn dat aan elk gevolg een disharmonie, ofwel oorzaak, voorafgaat. Deze methode heeft zich inmiddels uitgebreid naar alle lagen en situaties. Wanneer we echter niets aan de oorzaak doen, zal iedere oorzaak een nieuw gevolg manifesteren. Met andere woorden, we bestrijden kanker en er openbaart zich een nieuwe ziekte die nog hardnekkiger is dan datgene wat we bestreden hebben. Vanuit de situatie van het terrorisme gezien zou dit kunnen betekenen dat wanneer we de energie te eenzijdig op de Taliban en Bin Laden richten, het terrorisme zich tegelijkertijd in andere haarden kan versterken. Het is op zijn minst interessant om te kijken wat mensen bezielt om bij volle bewustzijn hun leven, het meest kostbare dat een mens bezit, vrijwillig en bewust te offeren. Je moet niet van het kaliber lafaard zijn om moedwillig je eigen dood tegemoet te vliegen. Zou het kunnen zijn dat er geen andere manier meer was om de wereld te schokken, om de wereld te dwingen te luisteren? Ieder mens wil gehoord worden, wil gezien en geëerd worden in datgene wat hij werkelijk is. In die zin is er weinig verschil met kinderen. Kinderen maken aanvankelijk op allerlei subtiele manieren duidelijk dat zij aandacht willen. Wanneer die manieren niet werken wordt hun gedrag steeds dwingender. Zou het kunnen zijn dat de helft van de mensheid haar wil heeft opgelegd aan de andere helft en dat de tijd nu rijp is om te kijken wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn? Wordt het niet tijd om te kijken of we bereid zijn om de angst, die aan de basis van deze oorzaak ligt, los te laten? Ongetwijfeld de angst dat we onze controle niet langer kunnen handhaven en onder de voet gelopen worden. Voordat het zover komt kunnen we onszelf maar beter openen voor nieuwe vormen van samenwerking. Samenwerking betekent niet dat we iets kwijtraken, het betekent dat we nieuwe mogelijkheden toevoegen aan onze bestaande situatie. kortzichtig In het geval van aids kun je condooms verstrekken en denken dat dit aids zal bestrijden. Dat is al even kortzichtig. Natuurlijk is het goed om condooms te verstrekken als je er van overtuigd bent dat ze ook gebruikt worden. Je kunt hier geen algemene regels voor geven. Iedere situatie vraagt om een eigen aanpak. Daarnaast is het natuurlijk goed om medicijnen te blijven ontwikkelen die de desastreuze gevolgen van aids kunnen bestrijden. In alle situaties is het eveneens noodzakelijk om te kijken naar de sociale infrastructuren. In landen zoals Zuid-Afrika zul je tegelijkertijd aan de verbetering van de sociale omstandigheden moeten werken. Wanneer mensen zo losgesneden zijn van hun wortels omdat ze uit hun natuurlijke leefomgeving zijn gehaald, zijn ze vervreemd van hun eigen

Yasmin Verschure

15/60


identiteit. Een gezond zelfbeeld is totaal niet aanwezig en mensen vervallen tot verloedering. Werkloosheid met al haar gevolgen, zoals de eindeloze verveling en het drankmisbruik, hebben een rampzalig effect op de verspreiding van aids. Bovenal moet er echter gekeken worden naar de dieperliggende oorzaak. De hele mythe rond seksualiteit mag opnieuw belicht gaan worden. Naast de exploitatie van de dierenindustrie heeft zich een seksindustrie ontwikkeld tot aan een niveau dat het mensonterend is geworden. Omdat we zelf onze waarden en normen in korte tijd zo verlegd hebben, is het moeilijk, zo niet onmogelijk, om onze kinderen nog waarden als respect mee te geven. Opinieonderzoeken en zogenaamde ‘gemiddelden’ schrijven ons de wet voor. We durven onszelf niet te onderscheiden uit angst om er niet langer bij te horen, uit angst om uit de groep gestoten te worden. Daarom proberen we tegen ons gevoel in te voldoen aan die gemiddelden, ook al druist dat misschien in tegen onze innerlijke ethiek. Het is niet langer belangrijk of we van iemand houden, het is belangrijk hoe vaak we het ‘doen’. We hebben de kerken overboord gegooid en willen van niemand afhankelijk zijn. En het is goed dat we onszelf niet langer de wet voor laten schrijven en zelf willen ontdekken hoe we onze unieke verbinding met de Bron willen vormgeven. Helaas verloochenen we doorgaans onze afkomst en ontkennen we daarmee ons geestelijke erfgoed. Tegelijkertijd laten we onszelf voorschrijven hoe onze liefde, lees ons seksleven, eruit hoort te zien. Nog sterker, we denken inmiddels en leren onze kinderen dat seksualiteit liefde is. Was dat maar waar! Trouw en respect zijn in onze ogen ouderwetse zaken, waarvan we niet eens meer weten wat ze betekenen. Onze grootste angst is onze angst om niet bij de groep te horen. Daarom hebben we onze goddelijke macht uit handen gegeven aan de publieke media. De eenzijdige berichtgeving daarvan bepaalt nu ons leven. Geloof me, wanneer we ons gezond verstand gebruiken en zelf onze eigen opinieonderzoeken zouden doen, komen we geheid met hele andere gegevens op tafel. rebel Verrukkelijk wanneer we beginnen te rebelleren tegen het systeem en onszelf durven te distantiëren van de publieke opinie. We beginnen onze eigen mening te vormen en durven daarvoor te gaan staan. In eerste instantie is het bijzonder pijnlijk en eenzaam, maar uiteindelijk komen we sterker uit de strijd. We kunnen ons eigen leven vorm gaan geven, los van de statistieken en de meningen van anderen. Wat een vrijheid! Ieder mens is uniek en kan alleen maar op zijn eigen specifieke manier liefhebben. Er zijn nu eenmaal geen gemiddelden. Het is daarom van groot belang te leren luisteren naar onze innerlijke impulsen en deze te leren begrijpen; de moed te hebben om onze leegte de leegte te durven laten zijn in plaats van onmiddellijk onze leegte op te vullen met seksuele en materiële behoeften. Wanneer we regelmatig in die leegte durven te verblijven, zullen we ontdekken dat het diepe verlangen naar seksualiteit het diepe verlangen is om samen te smelten met God, met datgene wat we in wezen zijn. En hoe kunnen we dat aanvankelijk beter leren kennen dan door het goddelijke te zien en te ervaren in degene die we boven alles liefhebben? Seksualiteit kan een poort openen tot die samensmelting met het goddelijke in onszelf. Het kan de poort openen van liefhebben onder voorwaarden, van de exclusieve liefde voor de enkeling, naar onvoorwaardelijke liefde waarin ons hart zo groot is dat we de hele mensheid omvatten. Laten we zelf de verantwoordelijkheid nemen voor onze scheppende seksuele kracht. Laten we die kracht vooral niet ontkennen of onderdrukken. Laat de draak echter niet met

Yasmin Verschure

16/60


ons op de loop gaan maar laten wij in liefde onze draak besturen vanuit een hogere orde. Wanneer een kind in liefde verwekt wordt, zal dit kind alle goddelijke kwaliteiten van beide ouders bezitten en een zegen zijn voor zichzelf en voor de mensheid. Het zou ons streven moeten zijn om niet met minder genoegen te nemen. Een kind verwekken dient te gebeuren in een oprecht samenzijn, waardoor van beide geliefden hun beste deel, hun hoogste potentie kan samensmelten tot een nieuwe mens. Wanneer we al onze begeerten, onrust en stress onmiddellijk op menen te moeten vullen met seks, dan verlagen we onze trilling en bezoedelen we onze energie. We geven daarmee lagere entiteiten de kans om bezit te nemen van ons energieveld. Zij bezorgen ons nachtmerries en we raken daardoor steeds verder verwijderd van ons totale menszijn. Een situatie die tijdelijk leerzaam kan zijn, maar allerminst bevorderlijk is voor onze spirituele groei. Het is volkomen normaal dat we onze behoefte om samen te smelten, die we gewoonlijk vertalen in de behoefte aan seksualiteit, na verloop van tijd een andere invulling gaan geven. Meestal rond de middelbare leeftijd krijgen wij de kans om onze seksuele energie op te tillen en te transformeren naar hartniveau, het niveau van onvoorwaardelijke liefde. Het is een proces wat evenredig kan verlopen aan onze spirituele ontwikkeling. Of we seksueel actief blijven is niet wezenlijk van belang, de samensmelting vindt plaats op een ander niveau. Wanneer we begrijpen dat het afnemen van onze seksuele potentie allerminst aftakeling hoeft te betekenen, integendeel nieuwe dimensies in onszelf kan ontsluiten, kunnen we onszelf verheugen op dit proces van ‘overgang’. Het resultaat is dat we kunnen beschikken over onze volledige potentie, onze liefdespotentie, die zich kan uitdrukken in genezende en goddelijke vermogens. Uiteindelijk zijn we grenzeloos goddelijk. bereidheid We kunnen onze kop in het zand steken, we kunnen alleen voor onszelf leven en uitsluitend onze eigen behoeftes najagen, maar uiteindelijk kunnen we niet voorkomen dat op zekere dag de dood aan onze deur zal kloppen. De manier waarop dit zal gebeuren, daar valt weinig over te zeggen. Eigenlijk is dat ook niet werkelijk van belang. Het enige wat nu telt is de bereidheid om de dood niet langer te ontkennen. Hopelijk zijn rampen van de omvang als van afgelopen september in Amerika niet langer nodig om ons wakker te schudden en ons te laten zien dat we een steekje in ons breiwerk hebben laten vallen. Het is nooit te laat. Elke dag is een dag om opnieuw te beginnen. We kunnen het breiwerk uittrekken tot het punt waarop we de fout hebben gemaakt, daar kunnen we de steek ophalen en verder breien. Dit betekent dat ieder van ons bereid moet zijn om die stap terug te zetten om naar onszelf te kijken met meedogenloze, maar liefdevolle eerlijkheid. We zullen onze angsten moeten overwinnen, de moed durven hebben om los van de overtuigingen en oordelen van anderen op te staan en om onze nek boven het maaiveld uit te steken. Ook al weten we dat er tientallen liggen te azen om onze kop af te hakken of ons, op zijn vriendelijkst, met rotte eieren te bekogelen. Wat je ook doet, nooit zal de hele wereld aan je voeten liggen. Je kunt jezelf blijven onderdrukken en jezelf kleiner houden dan je werkelijk bent, maar daar help je jezelf niet mee, laat staan iemand anders. Mensen zullen je verguizen of vereren. Allebei vluchtwegen om zelf niet op te hoeven staan, maar uiteindelijk maakt dat niets meer uit.

Yasmin Verschure

17/60


Jij bent opgestaan in jouw innerlijke waarheid en het universum zal je beschermen en ondersteunen. Troost je, diegene die jou nu verguist, zal je morgen bloemen aan komen bieden. Want jouw voorbeeld gaf hem de moed om uiteindelijk naar zichzelf te durven kijken. Ook hij zal tenslotte moeten bekennen dat hij lang kan wachten tot de vrede zich zal manifesteren in de wereld. We kunnen dus maar beter beginnen in onze binnenwereld. Daarmee creëren we innerlijke vrede en een plaats waar we onaangetast en in vrede kunnen leven, wat er ook moge gebeuren in die buitenwereld. Een betere bijdrage aan de wereldvrede heb ik niet. Verbeter de wereld en werk aan jezelf. En dat laatste deed jij, lieve Everhard. In die laatste weken van je bestaan hier op aarde schiep je met de dood voor ogen jouw onwrikbare paradijs waar het door weer en wind goed toeven was. Tijdens deze weken losten de sluiers steeds meer op en je gleed als het ware moeiteloos over in die andere wereld. Wanneer we de sluiers van illusie hebben afgelegd, is er niet langer een Ik en een Jij…. Lieve Eef, je bent me nog meer nabij dan in die wondermooie weken samen met jou. Sterker nog je bent deel van mij, jij en ik zijn één. Er is immers alleen maar…..leegte of niets of alles…...

Yasmin Verschure

18/60


STERVEN IS EEN INDIVIDUEEL GEBEUREN Het levensplan van de mens is van tevoren geschetst, en het licht van het doel, waarvoor hij geboren is, is reeds in zijn ziel ontstoken. - Inayat Khan confrontatie Ondanks alle wereldrampen blijft sterven een individueel gebeuren. Ook al sterf je tijdens een ramp en temidden van een hele groep, ieder individu heeft haar eigen unieke stervensproces en haar eigen specifieke ervaring. We komen alleen op deze wereld en we vertrekken uiteindelijk weer alleen. In die zin maakt het niet uit hoe groot het aantal geliefden is wat rond ons sterfbed aanwezig is. Naast het feit dat we het moeilijk vinden onze eigen sterfelijkheid onder ogen te zien, zijn velen van ons bang wanneer we geconfronteerd worden met het stervensproces van mensen die ons dierbaar zijn. We willen dit maar liever buiten de deur houden. Ook al moeten we de weg door de poort alleen gaan, het zou natuurlijk fantastisch zijn wanneer ieder mens in de gezegende omstandigheden zou kunnen zijn om te sterven temidden van een cirkel van geliefden. Voor onszelf, maar vooral voor degene die overgaat is het een groot geschenk om te mogen sterven in de eigen vertrouwde omgeving, in een sfeer waarin de angst voor de dood getransformeerd is naar oprechte liefde. Het is een kostbaar proces dat twee gezichten heeft. Het vraagt van de aanwezigen onvoorwaardelijk te kunnen geven en tegelijkertijd voortdurend te durven ontvangen. Hoewel we vanbinnen heel goed begrijpen dat geboorte en dood binnen de kring van familie zou mogen plaatsvinden, is de reële werkelijkheid in deze tijd van haast, dat velen van ons in ziekenhuizen of verpleegtehuizen sterven. Hoewel de inzichten en de zorg sterk verbeterd zijn, missen de naasten op die manier de enorme geschenken die ik mocht ontvangen door bij jou te mogen zijn, lieve Everhard, tijdens je laatste weken hier op aarde. Dit geldt natuurlijk niet alleen voor mij; ieder mens die in alle kwetsbaarheid aan het sterfbed van een ander mens aanwezig durft te zijn, of dat nu familie is of een ‘vreemde’, geeft zichzelf daarmee het geschenk van het ‘leven’. andere dimensie Lieve Eef, door de sterke impuls om jouw ‘deeltje’ uit mijn eerste boek in een nieuw jasje te stoppen, aan te vullen, te polijsten en te verfrissen tot een volwaardig boek, lever jij opnieuw een bijdrage om het sterven uit de doofpot te halen en in bredere kring bespreekbaar te maken. Hierdoor zal dit unieke proces uiteindelijk de plaats krijgen die het toekomt en op één lijn komen te staan met het proces van geboorte. Sterven is slechts een deur naar een andere dimensie, zoals geboorte een deurtje opent naar het leven hier op aarde. Toen trokken we een stoffelijke jasje aan om onze opdracht te kunnen vervullen, nu trekken we het jasje uit omdat het niet langer nodig is. Onze opdracht in dit leven is immers vervuld.

Yasmin Verschure

19/60


Toen sprak Almitra, zeggende: Wij willen je nu iets vragen over de dood. En hij zeide: Je zou iets willen weten over het doodsgeheim. Maar hoe zul je het vinden, tenzij je het zoekt in het hart des levens? De uil, wiens aan de nacht gebonden ogen blind zijn voor de dag, kan de verborgenheid van het licht niet ontsluieren. Indien je de geest van de dood aanschouwen wilt, open dan wijd je hart voor het lichaam des levens. Want leven en dood zijn één, zoals de rivier en de zee één zijn. - Kahlil Gibran – De Profeet -

Yasmin Verschure

20/60


MEESTERSCHAP Hij die niet geleden heeft blijft arm, hij is als een schilder die geen kleuren heeft om zijn schilderij te maken. Hij die geleden heeft kan daarentegen alle gevoelens die hij doorleefde, gebruiken om kleur, reliëf en diepte aan zijn leven te geven. - Omraam Mïkhael Aïvanhov ode Dit boekje is eveneens een ode aan al diegenen die gestorven zijn zonder dat zij een dierbaar iemand hadden om hun hand vast te houden; bang, eenzaam en verlaten op het stoffelijke niveau. Godzijdank zijn er vele legioenen engelen voortdurend bezig om deze hiaten op te vullen en de stervenden liefdevol op te vangen en te begeleiden naar hogere regionen. Een ode ook aan broertje Jan, die inmiddels in jouw gezelschap verkeert. Jan, die in zijn laatste weken op aarde liet zien wat het betekent om een meester te zijn. Was hij terughoudend in zijn innige wens om Reikimeester te worden, net voor zijn overgang mocht ik hem alsnog inwijden. Het was een geschenk voor ons beiden, een lichtje dat hij mee mocht nemen op zijn pad. In de manier waarop hij zijn proces doorleefde en bewust heer en meester werd van zijn eigen sterven, was hij een lichtend voorbeeld van waarachtig meesterschap voor iedereen om zich heen. ‘Yasmin, ik wil nog graag een poosje blijven tot mijn tweede kleinkind geboren wordt, wat vind je daarvan?’ ‘Lieve Jan, je weet het toch: er bestaat geen afstand. Je zult er zeker bij zijn. Is het niet in de stof, dan ongetwijfeld op een andere manier. Al is het maar in de vorm van een vlinder….’ En je was erbij, dat is één ding dat zeker is. Sterker nog, als ik je plek betreed, dan word ik me onmiddellijk van jouw aanwezigheid bewust. Ik zie je als het ware staan onder de haag van rozen in je tuin. Je steunt me onvoorwaardelijk in het werk dat ik doe en laat me op jouw manier weten dat je het er mee eens bent: ‘Goed gedaan meestertje…’ Een ode aan jou, mooie wijze oude baas, op Aruba. Dankzij jouw dochter mocht ik jou inwijden op je sterfbed. Zelden heb ik een mens ontmoet met zo’n uitstraling als jij. Je had de onschuld en de zuiverheid van een pasgeboren kind. Ik weet nog dat ik je vroeg of je in het voortbestaan van het leven geloofde. Je keek me aan met die ondeugende twinkelende oogjes van je en zei dat je wel moest: Je vrouw was na haar dood meerdere malen aan je bed verschenen! Zonder strijd, in volledige overgave, ging je jouw weg naar het Licht. En wanneer ik ’s avonds naar de sterrenhemel kijk, dan zie ik je sterretje even oplichten en weet ik dat je me een knipoog geeft. Een ode, lieve Tillie, aan jou. Je liet me roepen op je sterfbed en ik mocht jou en je prachtige gezin inwijden om jou te ondersteunen op je laatste reis. En ondersteund werd je, dat is zeker. Maar het ging nog zoveel dieper. Jij was een steun en toeverlaat in je relatie met man en kinderen, een levend voorbeeld hoe het is wanneer een mens bewust afscheid neemt en een brug slaat voor diegenen die zij lief heeft. Had je toen kunnen bevroeden dat je binnen drie maanden na jouw overgaan gezelschap zou krijgen van je dochter die haar leven liet daar in het verre Pakistan?

Yasmin Verschure

21/60


Ode ook aan jou, lieve Richard Leo Paul uit het verre India. Wat fijn dat ik via de e-mail nog een poosje dichtbij kon zijn. Je was pasgetrouwd en nog piepjong. Besmet met het aids-virus door een infuus. Het mocht geen naam hebben, je familie mocht het niet weten. Je liet je vrouw en een baby achter. Godzijdank voor haar zijn je ouders katholiek. In dit geval absoluut een zegen. Zij zullen liefdevol voor je vrouw en je zoontje zorgen en hen niet, wat zo vaak gebeurt binnen de hindoetraditie, verstoten. Een ode, lieve Myriam, aan jou daar in die aids-kliniek in Boksburg in Zuid-Afrika. Je doodsstrijd was zwaar en eenzaam. Ik mocht bij je zijn en je een stukje helpen dragen op de golven van de zee. De golven van liefde, waardoor jij los kon laten en jezelf in volle overgave liet dragen naar die andere kant waar je de beperkingen van je lichaam voorgoed achter je kon laten. Door jou te eren lieve Myriam, eer ik alle baby’s, peuters, jongeren en volwassenen die dagelijks sterven, daar in huize Frances Care, waar zoveel prachtige mensen, vaak belangeloos, hun tijd en hun liefde geven om het sterven zo dragelijk mogelijk te laten zijn. Moge jullie zielen rusten in vrede! Een ode aan jou lieve Freek. Je was zo openhartig toen je me interviewde voor dat speciale radioprogramma. Ik hield onmiddellijk van je en dat was wederzijds. Ook jij bent een stukje van mijn ziel. Je bent een van die zeldzame pareltjes die het niet nodig hebben om anderen onderuit te halen om zichzelf groter te maken. Integendeel, je ondersteunde me onvoorwaardelijk en vroeg me om door te gaan. Eens, zei je, zou mijn boodschap de wereld overstromen, wanneer de tijd er rijp voor was. Je bent en was een voorbeeld van Liefde. Je liet je leven niet regeren door angst. Je hielp mensen zichzelf te vinden en zichzelf te waarderen. Mogen al diegenen die jou dierbaar zijn de zegeningen blijvend ontvangen die jij zo gul uitdeelt, zodat zij zich gesterkt voelen wanneer jij niet meer zichtbaar in hun midden aanwezig kunt zijn. In je laatste kerstboodschap kondigde je vanuit pure kracht je eigen ‘vaar-wel’ aan. Moedig mooi mens, meester in het sterven, jij bent een levend voorbeeld voor velen. ouders De laatste ode in deze rij is bestemd voor mijn dierbare ouders. Hoewel de relatie met hen allesbehalve gemakkelijk is geweest, heb ik me bevrijd van mijn verleden. Dankbaar kijk ik terug naar mijn leven. Het was een leven vol beproevingen, die ik met bovennatuurlijke hulp heb getransformeerd naar mogelijkheden en pure vreugde. Er is geen enkel verwijt meer over, er is uitsluitend een overweldigend gevoel van liefde en dankbaarheid. Dankbaarheid, lieve vader en moeder, dat jullie mij dit leven schonken. Dankbaarheid dat jullie bereid waren mij in liefde te ontvangen en binnen jullie vermogen alles deden wat in die tijd en binnen die omstandigheden mogelijk was om mij in jullie liefde op te voeden. Ongetwijfeld hielden jullie van mij. En ik kan het nu zeggen in alle eerlijkheid en oprechtheid: jullie waren de perfecte ouders die ik nodig had om tot ware innerlijke vrijheid en innerlijke vrede te komen. Mogen jullie zielen rusten in vrede!

Yasmin Verschure

22/60


HET STERVENSPROCES ‘Ik laat los, Ik laat God….’ de dood We worden dagelijks met de dood geconfronteerd, toch willen we er liever niet te lang bij stil staan. Sterven lijkt ver van ons bed want het betreft doorgaans anderen. Maar diep vanbinnen weten we dat er geen ontkomen aan is. Er komt een moment dat ook de dood aan onze deur zal kloppen. Wanneer we klaar zijn met de lessen die onze ziel tijdens deze incarnatie wilde leren, is het tijd om terug naar huis te gaan. Uiteindelijk is ons verscheiden op het aardse vlak niets meer en niets minder dan een nieuwe geboorte in een andere dimensie. De vreugde van onze kosmische familie over onze terugkeer is ongetwijfeld te vergelijken met de verwachtingsvolle houding waarmee onze ouders naar ons uitkijken wanneer we hier op aarde worden verwacht. Het is te gek voor woorden dat datgene wat onontkoombaar is, zo diep verdrongen is uit ons bewustzijn. We willen onszelf pas met de dood bezighouden als we er met onze neus op gedrukt worden. De reden hiervoor is ongetwijfeld het feit dat velen van ons het voortbestaan van het leven ontkennen of op zijn minst betwijfelen. We hebben ons zo krampachtig verbonden met de materiële werkelijkheid, dat de herinneringen aan onze afkomst volledig vervaagd zijn. En naarmate de materie ons meer en meer is gaan bezitten, is de angst om los te laten groter en groter geworden. Wanneer we terugkijken naar onze ‘ouden’ en ‘wijzen’, dan zien we dat het afscheid bij het sterven even natuurlijk verliep als het welkom bij het geboorteproces van een nieuwe wereldburger. Onze voorouders namen doorgaans bewust afscheid van dit leven op het moment dat ze wisten dat het hun tijd was. Zij waren minder verworteld met de materie, legden eenvoudigweg hun fysieke voertuig af en aanvaardden hun tocht naar het Licht om daar opnieuw samen te smelten met ‘Al Wat Is’. Sterven op een dergelijke bewuste manier is een bevrijding, een loskomen van aardse beperkingen. Maar het kan alleen die kwaliteit hebben wanneer we onze spirit werkelijk verbonden hebben met het wezen van onze goddelijke aardmoeder en helemaal mens zijn geworden. geboorte Wanneer twee zielen met elkaar versmelten, ontstaat het wonder van het nieuwe leven. Veilig en geborgen verblijft dit nieuwe mensje in de baarmoeder tot het moment dat de tijd rijp is om haar intrede op aarde te doen. De ongeboren vrucht is zich volledig bewust van de sfeer waarin ze verblijft. De ‘zijns’-toestand van de moeder schept in dit prille begin de voorwaarden voor het fundament waarop de boreling haar nieuwe leven kan gaan bouwen. En dan, meestal na negen maanden, is het voertuig gevormd waarmee de nieuwe ziel haar intrede hier op aarde kan doen. Hoe wreed om die veilige geborgenheid te moeten verlaten en door dat donkere kanaal deze onveilige wereld in geperst te worden! Gelukkig beginnen wij volwassenen ons weer te herinneren dat geboorte een natuurlijke ‘ziekte’ is en proberen we de thuisbevalling in ere te herstellen. De sfeer van de omgeving en het eerste contact tussen moeder en kind zijn immers van vitaal belang voor onze verdere ontwikkeling.

Yasmin Verschure

23/60


slapen Tijdens onze slaap verwijdert het etherisch lichaam zich van ons fysiek lichaam. Er is één verschil met de dood; de verbinding blijft aanwezig. Je zou kunnen zeggen dat ons leven aan een zilveren draadje hangt. Soms worden we met een schok wakker, op dat moment sluit het etherisch veld zich opnieuw rond ons fysiek lichaam. Het is goed wanneer we ons bewust zijn van onze aardse sterfelijkheid. Het maakt dat we anders in het leven staan, kwetsbaarder ongetwijfeld, maar ook nederiger en met meer respect. Het is een goede gewoonte om voor het slapengaan de dag die achter ons ligt aan een gewetensonderzoek te onderwerpen. Bekijk iedere situatie als een toeschouwer, kritisch, maar zonder te oordelen. Vergeef jezelf voor je misstappen en probeer anderen te vergeven, ook al hebben ze je nog zoveel pijn gedaan. Het is immers vanuit onwetendheid dat we anderen kwetsen. Elke dag is een nieuwe dag. Wanneer we wakker worden bestaat gisteren niet meer, er is alleen deze nieuwe dag. Laten we de nieuwe dag die voor ons ligt verwelkomen en onze intenties zo helder mogelijk formuleren. Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen. Je weet immers niet of er nog een morgen zal zijn. Wat zou je doen als je nog een week te leven had? Schrijf het op en doe het nu! angst Naarmate we onze angst voor de dood loslaten, gaan we met nieuwe intensiteit van het leven genieten. In alle oprechtheid, volledig en met overgave. Niet langer proberen we krampachtig de leegte op te vullen met geestdodende activiteit. De stilte krijgt eveneens een plek en het leven wordt één groot feest. We focussen ons niet langer op het hiernamaals. De belofte van de eeuwige gelukzaligheid beleven we nu, op dit moment, door onze hemel op aarde te creëren. Het leven van iedere dag krijgt de kwaliteit van pure vreugde en alles wordt heerlijk betrekkelijk! Ik heb veel nagedacht over mijn eigen dood. Er waren tijden dat de dood zeer nabij was. Wanneer de angst toesloeg probeerde ik die toe te laten, hem niet langer te verdringen, zodat de angst steeds minder vat op me kreeg. Innerlijke vrede en gelukzaligheid waren het gevolg. Ik had het voorrecht om een aantal malen dicht bij stervenden te mogen zijn, ze als het ware een stukje mee te mogen dragen. Dat was steeds opnieuw een intense ervaring. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik jaloers was omdat zij het mysterie mochten doorgronden, terwijl ik achterbleef op deze aarde, omdat ik blijkbaar nog het een en ander te doen had. Gelukkig begrijp ik inmiddels dat het een voorrecht is om in deze unieke tijd van evolutie en transformatie op aarde te mogen zijn. Ik veranker dagelijks een stukje van mijn hemel hier op aarde en ervaar dit leven steeds vaker als een vreugdevol geschenk. Meer en meer verdwijnen de sluiers tussen beide werelden. Er is nauwelijks nog verschil tussen mijn broeders en zusters in de stof en mijn broeders en zusters in de geest. De dood is mijn dagelijkse metgezel. Het is mijn intentie om op het moment dat mijn tijd gekomen is, dit leven zo bewust mogelijk te verlaten. De ervaringen van mijn sjamanistische broeders en zusters zullen mij daarbij inspireren en begeleiden.

Yasmin Verschure

24/60


Wat mij betreft mag het een groot feest worden wanneer ik deze aarde verlaat om opnieuw naar huis te gaan. Wanneer we in onszelf ontwaken, weten we dat er geen afscheiding bestaat. De werkelijke verbinding blijft eeuwig bestaan, er is geen begin en geen einde. Eigenlijk is er alleen maar een ‘tot strakjes’. rouwproces Maar natuurlijk is daar dat menselijke gemis in de stof. Het is pijnlijk wanneer we niet langer kunnen delen, niet langer kunnen aanraken. Daarom is het rouwproces zo belangrijk. Laat jezelf dat door niemand afnemen, gun jezelf het verdriet. Wanneer je de pijn tot in alle diepte durft te ervaren: het gemis, de woede, de frustratie om alleen achter te blijven, zal dit proces je in alle diepte uitzuiveren. Als je verdriet verdringt zal het steeds opnieuw de kop opsteken en zal het onverwerkte rouwproces je leven blijven verzieken. Als je je verdriet verwerkt wordt er een nieuwe dimensie aan jouw ‘zijn’ toegevoegd. Pas wanneer een dergelijk proces in alle diepte is doorleefd, kun je volledig los gaan laten. Dan wordt het mogelijk die ander in liefde de ruimte te geven haar weg in die nieuwe dimensie te vinden. Je opent jezelf voor een nieuwe manier van contact. En plotseling zul je merken dat er altijd een extra engel op je schouder zit die je ondersteunt bij je taak hier op aarde. overgave We rouwen niet alleen bij het verlies van een dierbaar iemand, een soortgelijk proces vindt plaats na scheidingen, op de momenten dat onze kinderen het huis uitgaan, na het verlies van je baan, een verhuizing, enzovoort. We gaan door de verschillende fases van het rouwproces zoals Elisabeth Kübler Ross zo baanbrekend heeft beschreven in haar boeken. Eerst is daar het onvermijdelijke ‘weten’. Dan volgt ongetwijfeld de ontkenning. Als we niet langer in die ontkenning kunnen leven, komt de boosheid; we zijn vreselijk kwaad op iedereen en vooral op God. We proberen er uit te halen wat we kunnen en beginnen te marchanderen, te onderhandelen met God. Als we deze stappen in alle diepte hebben doorleefd volgt de acceptatie ofwel het proces van aanvaarding. En wanneer die acceptatie volledig en bewust is, kan de ziel zich buigen voor de wil van het allerhoogste. Dan volgt de laatste stap in het proces, de stap van de volledige overgave: ‘Ik laat los, ik laat God’. doornroosje Jonge kinderen herinneren zich vaak feilloos hun afkomst. Dat zie je terug in het volgende gedicht. Ik kreeg het van een wijs zieltje op het moment dat zij in dit leven dertien jaar was. Doodgaan, doodgaan is niet eng voor doodgaan ben ik niet bang, het leven duurt al zo lang. Doodgaan is makkelijk, doodgaan is fijn, maar je doet het niet voor de gein. Je gaat pas dood als je klaar bent met je leven als je gedaan hebt waarvoor je gekomen bent Dan slaap je wel 100 jaren en word je als Doornroosje weer wakker

Yasmin Verschure

25/60


Dan ga je weer, langs een zilveren koord naar beneden en je ligt in je wieg Dat is lang geleden Je begint te huilen, waarom moest ik nou wakker worden, waarom ben ik terug? Dat merk je later wel. Ik houd van het leven Maar toch ben ik altijd klaar om dood te gaan. - De Witte Heks... lessen Na jaren van afgescheidenheid keren we weer terug naar onze eeuwige verbinding. Waarschijnlijk zijn we al ‘vele doden gestorven’ op het aardse vlak, in allerlei verschillende lagen, voordat we herkennen dat dit leven slechts een deeltje is van onze immense totaliteit. Maar voor de dood aan onze deur klopt krijgen we allemaal de tijd die we nodig hebben om onze lessen te leren die onze ziel dit keer wilde leren. Ons leerproces gaat na ons fysiek verscheiden gewoon door, ook aan gene zijde. Wanneer we dit begrijpen dan snappen we ook waarom dit fysieke leven hier op aarde zo belangrijk is. Alles wat we in dit leven toevoegen aan ons bewustzijn, nemen we mee naar een volgende etappe. Ons fysieke lichaam hebben we gecreëerd en kunnen we beschouwen als het goddelijke voertuig voor onze ziel. Het bevat alle coderingen die als vanzelf de lessen zullen aantrekken die we besloten hebben te ervaren en te leren, zowel fysiek, emotioneel, mentaal als spiritueel. Het is dus van groot belang om dit prachtige voertuig liefdevol te verzorgen en te leren luisteren naar de signalen die zij voortdurend uitzendt. In plaats van ons stoflichaam als instrument te zien, associëren we er ons zo volledig mee, dat het voor velen van ons de enige werkelijkheid is geworden. We maken ons uitsluitend druk om onze zichtbare ‘buitenkant’. Ja, we beoordelen elkaar zelfs op die zichtbare realiteit. We besteden kapitalen aan make-up, schoonheidsbehandelingen, gewichtscontrole en dure kleding om onszelf er beter uit te laten zien dan we in werkelijkheid zijn, in de hoop op die manier de felbegeerde waardering te krijgen waar we zo hevig naar verlangen. We kiezen er liever niet voor te ‘investeren’ in onze geestelijke groei, of dat nu in tijd is of in geld. Toch weten we allemaal dat die keren dat we werkelijk door iemand werden aangeraakt, dit doorgaans weinig met de buitenkant van doen had, ik zou haast zeggen, integendeel. Het is de uitstraling, de levendige vitaliteit van personen, dieren en dingen waar we ons bewust of onbewust door aangetrokken voelen. We creëren onze eigen werkelijkheid. Hier op aarde, in de stof zijn we allemaal manifestaties van licht en donker, dat is een gegeven. Wanneer we ons verbinden met het donker in onszelf, dan is dat hetgeen we later zullen ontmoeten aan gene zijde. Als we ons verbinden met het licht in onszelf, als we ons realiseren dat we godsvonkjes zijn en daar de verantwoordelijkheid voor willen dragen, dan brengen we niet alleen de hemel op aarde, maar zal ons ook in het hiernamaals Licht ten deel vallen.

Yasmin Verschure

26/60


Wat niet betekent dat we het duister in onszelf moeten ontkennen. Integendeel, op het moment dat we het duister in onszelf accepteren en niet langer projecteren op onze buitenwereld, zijn we op weg om licht te worden. Harmonie is het perfecte evenwicht tussen licht en donker Godsbeeld Het wordt tijd om ons geloofssysteem eens kritisch onder de loep te nemen. Vanuit macht en onderdrukking is God eeuwenlang misbruikt om ons klein en afhankelijk te houden. Nu we in onszelf ontwaken, laten we ons niet langer zoet houden met een godsbeeld die ons straft en ons voor eeuwig zal laten branden in de hel. God is de eeuwige Bron van wijsheid, de absolute manifestatie van onvoorwaardelijke Liefde die geen oordelen kent. Hij/zij ziet liefdevol toe hoe wij onze eigen hel of hemel creëren en in deze ‘werkelijkheid’ verblijven zolang we die ervaring nodig hebben. Op het moment dat in ons het verlangen ontwaakt om terug te keren naar de Eenheid, verbinden we onszelf opnieuw met het Licht en gaan we steeds meer in harmonie leven met alle zichtbare manifestaties van de schepping. En uiteindelijk zal het donker er nog wel zijn maar ons niet langer beïnvloeden. Deze aarde is bij uitstek een leerschool. Wanneer we dit beseffen dan openen we onszelf om de ervaringen op te doen die onze Ziel nodig heeft om haar goddelijke bestemming te realiseren. Wanneer het tijd is om de overgang naar het Licht te maken, kunnen we verrijkt terugkeren naar de Bron van alle Leven. afzondering Volgens de kerk werden wij in zonde geboren. De kerk is tot nu toe in velerlei opzichten een mannelijk bolwerk geweest. Zij gaf God een mannelijk aangezicht en ontkende daarmee het vrouwelijke aspect, de Godin in ieder van ons. Dit resulteerde in een wereldwijde onderdrukking van de vrouw. We vergaten onze grootsheid, leefden vanuit een diep geworteld schuldgevoel en begonnen onszelf te gedragen als onwaardige, zondige en sterfelijke wezens. We vergaten dat goddelijkheid in ieder van ons aanwezig is en dat mannen en vrouwen samen de totaliteit van God belichamen. In het verleden vertegenwoordigde de kerk het gezag, zij gaf ons houvast en richtlijnen. Nu is de tijd rijp om op te staan, om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor onze goddelijkheid en onze innerlijke waarheid te ontdekken. Laten we niet bang zijn dat op onze eigen, unieke manier te doen. Laten we ook niet het kind met het badwater weggooien en onszelf afsnijden van ons geestelijk erfgoed. De enige betekenis van zonde is afzondering. Wat in alle eenvoud betekent dat we door te incarneren in de stof onszelf hebben afgezonderd van onze ware totaliteit. Dit was nodig om nieuwe ervaringen op te doen, om uiteindelijk te ontdekken wie we zijn, zodat we verrijkt terug kunnen keren naar die Eenheid. Alle wezenlijke problemen, alle pijn en lijden die we tijdens dit leven ervaren, komen voort uit dit gevoel van afgescheidenheid. Velen zijn opgevoed in een patroon van zonde en boete, waardoor dit gevoel nog werd versterkt. Hoe anders zou het zijn wanneer ons vanaf het prille begin werd geleerd dat we in wezen prachtige godsvonkjes zijn, absolute goddelijke perfectie. Maar misschien zou er dan geen impuls zijn om iets nieuws te willen ontdekken, iets nieuws te willen leren omdat er ook geen uitdagingen meer zijn, vandaar.

Yasmin Verschure

27/60


Wanneer we het kosmische samenspel gaan begrijpen, begint de verwondering over de perfectie van de schepping en zullen we de wetten van het universum niet langer overtreden. Een natuurlijk gevolg is respect voor onszelf en respect voor ieder die anders is. Wanneer we onszelf afscheiden van de Bron, is angst een natuurlijk gevolg. Angst vraagt zichzelf te bewijzen, angst wil zichzelf manifesteren, angst vraagt om competitie, wil steeds opnieuw in de activiteit om de leegte, onze eigen leegte, onze eigen onzekerheid niet te hoeven voelen. Naarmate we onszelf opnieuw ontdekken en meer en meer gaan leven vanuit die Liefde die we in wezen zijn, verandert ons negatieve zelfbeeld. We krijgen vertrouwen in onszelf en vertrouwen in anderen. We zien in ieder mens een vonkje God, de weerspiegeling van onszelf. Er ontstaat een diep innerlijk weten dat we deel uitmaken van het grote mysterie dat Leven heet. Op dat moment zijn we op weg om heel te worden. aids Aids is typisch een ziekte van deze moderne tijd. Een ziekte die onze samenleving duidelijk maakt dat we het respect hebben verloren voor de wetten van het universum. Met onze val uit de Eenheid begonnen we onszelf te ervaren als materiële wezens. We vergaten onze grootsheid, geloofden niet langer in overvloed en creëerden gebrek. We vergaten dat seksuele energie de hoogste vorm van schepping in zich draagt, wanneer we daar selectief en verantwoord mee omgaan en wanneer we handelen vanuit liefde en respect. De oorzaak voor dit gevoel begint op het moment van onze geboorte. In de veiligheid van de baarmoeder zijn we nog volledig één met geest, volledig met ons thuisland verbonden. Na onze geboorte in deze aardse realiteit leven we de eerste zeven jaren min of meer in beide werelden; de geestelijke en de materiële, zijn we nog redelijk zuiver afgestemd op onze totaliteit. Vanaf die leeftijd beginnen we de verbinding met onze Bron te verliezen, of anders gezegd, vanaf dat moment begint deze verbinding langzaam maar zeker dicht te slibben. En dat is nodig, want om onszelf, onze goddelijke totaliteit, terug te vinden moeten we, hoe paradoxaal dit ook moge klinken, eerst volledig vergeten wie we in werkelijkheid zijn. Vanaf dat moment doet het ego zijn intrede. Het hoofd regeert over het hart en we hebben het gevoel dat we het alleen moeten doen. We menen te moeten vechten voor ons bestaan. We beseffen niet dat we tegen onszelf vechten, dat onze innerlijke agressie zich weerspiegelt in onze buitenwereld. We hebben niet geleerd hoe we samen kunnen werken met onze scheppende en vernietigende krachten, zo mooi gesymboliseerd in de Indiase god Shiva en zijn gemalin Kali. We weten niet hoe we deze krachten de baas kunnen worden, hoe die te transformeren, zodat we ze kunnen gebruiken als instrument voor al onze scheppingen, om uiteindelijk onze hoogste potentie, de kwaliteit van onvoorwaardelijke liefde, het Christusbewustzijn in onszelf, vorm te geven. We zijn bang om niet bij de groep te horen en presenteren onszelf naar buiten alsof we succesvol en gelukkig zijn, terwijl we ons vanbinnen onzeker en verscheurd voelen. We overschreeuwen onszelf en overschrijden de grenzen van het toelaatbare. Wanneer we onszelf niet durven onderscheiden, niet durven verbinden met onze ware kern, niet durven te staan voor onze eigen kracht, voor datgene wat we werkelijk zijn, kan deze disharmonie zich uiteindelijk gaan uiten in de zo gevreesde ziekte aids.

Yasmin Verschure

28/60


licht en donker Wanneer je te horen krijgt dat uitgerekend jij aan deze verschrikkelijke ziekte lijdt, stort ongetwijfeld je wereld in. Je zult het aanvankelijk ontkennen. Dit kan jou immers niet overkomen, deze vreselijke dingen gebeuren doorgaans alleen met anderen. In een later stadium zul je misschien vreselijk boos zijn en je afvragen waarom jij zo gestraft wordt…. De wetten van het universum maken je duidelijk dat je uit de Eenheid bent gevallen, dat de tijd rijp is om de harmonie in jezelf te herstellen. De harmonie tussen licht en donker, de harmonie tussen het mannelijke en het vrouwelijke in jezelf. Al kunnen we de situatie niet veranderen, we kunnen wel onze kijk op de situatie veranderen. We kunnen aids zien als een straf van God. Ongetwijfeld een natuurlijke reactie. Maar na een diepgaand proces van acceptatie en verwerking is het niet onmogelijk dat we aids gaan zien als een weg naar bewustwording, een mogelijkheid om onszelf te transformeren. Op dat moment nemen we de verantwoordelijkheid voor onze daden en zijn we op weg naar meesterschap, meesterschap over de materie. Aids is een wake-up call. Het is een duidelijke aanwijzing van het universum die ons de kans geeft onze diepste angsten en onzekerheden onder ogen te zien. Die, evenals elke andere ziekte en disharmonie, ons de kans geeft onszelf uit te zuiveren om opnieuw in harmonie te gaan leven met onze eigen Bron. ‘ zijn’ Het maakt niet uit of we homo, lesbisch of hetero zijn, wanneer we dit accepteren vanuit onze kern is er alleen maar ‘zijn’ en hoeven we onszelf niet te verontschuldigen of te bewijzen. ‘Zijn’ heeft niets te maken met afhankelijkheid, ‘zijn’ is een innerlijk weten: ‘Ik ben wie ik ben.’ Ik ben ook dat en dat is God. ‘Zijn’ is volledige overgave aan jouw Ware Zelf; dat deel in jou waar geen oordeel meer is. Ik ben en dat is goed, ik hoef mezelf niet langer te bewijzen. Op dat moment valt alle competitie weg, er is niet langer een afscheiding tussen mijzelf en die ander. Ik begin opnieuw de Eenheid te ervaren. Met onze zogenaamde seksuele revolutie, waarvan we aanvankelijk dachten dat ze ons vrijheid zou geven, hebben we een gevangenis gecreëerd als nooit tevoren. We hebben onze focus gericht op seksualiteit en dit verwarren we met liefde. We zijn voortdurend op jacht om onszelf te bevredigen en vergeten dat onze grootste bevrediging zou moeten liggen in dienstbaarheid aan anderen. Liefde maakt geen onderscheid, we houden van anderen, ongeacht sekse, ras of leeftijd. We zien onze innerlijke goddelijke vonk weerspiegeld in ieder levend wezen. afwijzing Zolang we anderen afwijzen omdat zij aids hebben, handelen we vanuit angst en niet vanuit liefde. We verheffen onszelf boven anderen en gaan voorbij aan het feit dat wij allen tezamen deze wereld hebben gecreëerd en dus ook allen tezamen ziekten zoals aids. Het is arrogant om te denken dat wij daar niets mee te maken hebben. Het afwijzen van mensen met aids betekent dat we niet met hen in contact hoeven te komen. Dus hoeven wij hen niet aan te raken en lopen we zeker niet het risico door hen aangeraakt en ‘besmet’ te worden. Afwijzing is gebrek aan liefde, gebrek aan acceptatie van onszelf, acceptatie van onze eigen kankercellen. Zolang we de kankercellen in onszelf niet onder

Yasmin Verschure

29/60


ogen durven te zien, zijn we bezig kanker te creëren, want alles wat we onderdrukken zal zich uiteindelijk tegen ons keren. Ziekten als kanker en aids zijn het gevolg van onze val uit de Eenheid. We creëren een enorme afkeer van onszelf, zijn doodsbang voor onze goddelijkheid en kunnen onszelf in onze ware essentie niet accepteren. Het is niet langer mogelijk onze innerlijke schoonheid, onze goddelijke verbinding te ervaren. Of we ontkennen in alle toonaarden het bestaan van God, of we schilderen hem af als zondebok, de veroorzaker van onze ellende. Dat voelt veiliger dan Hem te zien als de onbegrensde manifestatie van Liefde, de weerspiegeling van diezelfde liefde die wij in wezen zijn. Wij allen tezamen zijn God in al haar verschillende aspecten en verschijningsvormen gezondheid Wij geloven dat gezondheid enkel een manifestatie is van het fysieke lichaam. Toch is het lichaam daarin van ondergeschikt belang. Een waarachtig gezond mens herken je aan de manier waarop hij in het leven staat. Een waarachtig gezond mens is levendig, enthousiast, creatief, onbezorgd en vreugdevol. Een gezond mens hoeft niet voor morgen te zorgen maar weet dat alles wat hij nodig heeft er zal zijn op het juiste moment. Een gezond mens kan ogenschijnlijk gehandicapt zijn, in een rolstoel zitten of zelfs aids hebben. Maar het licht van haar ziel zal haar goddelijke totaliteit niet langer verbergen, zal haar wezen doorstralen en de omgeving zal haar ervaren als een stralende, als een lichtende persoonlijkheid. levenslessen We richten onze aandacht en onze aanpak van problemen voortdurend op de materiële gevolgen en vergeten meestal naar de emotionele en mentale oorzaak te kijken. Werkelijke genezing moeten we niet zoeken in het bestrijden van gevolgen, maar in de aanpak van de oorzaak. Op het moment dat we gaan werken aan die oorzaak, zal het gevolg van onze handelingen een andere dimensie krijgen. De beperkingen die ziekten zoals aids ons opleggen, dwingen ons tot een nauw gewetensonderzoek naar de ware zin van ons bestaan; onze hunkering die liefde te ervaren en vorm te geven die we in wezen zijn. We creëren onbewust de levenslessen die we nodig hebben om onszelf te vervolmaken. We zullen onszelf eerst bewust moeten worden van de gevolgen van onze liefdeloosheid, om de transformatie naar de andere pool te kunnen maken; onvoorwaardelijke liefde die gebaseerd is op wederzijds respect en eenvoud in haar meest pure vorm. Het feit dat jij op dit moment geen aids schijnt te hebben, wil niet zeggen dat je gezonder bent dan diegene die deze ziekte wel heeft. Aids betekent uitzuivering van de eerste orde. Het is het proces van alchemie. Een ziekte die op het zichtbare vlak aftakeling kan betekenen, maar op het onzichtbare niveau onze trilling dusdanig kan verhogen dat we in relatief korte tijd een enorme bewustzijnsverandering kunnen ondergaan. Aids roept ons op te ontwaken in onze

Yasmin Verschure

30/60


goddelijkheid, opdat we onszelf en anderen opnieuw met respect kunnen gaan behandelen. Deze ziekte zal ons, sneller dan iedere andere ziekte, brengen naar wederzijds begrip en respect en naar spiritueel bewustzijn. In Zuid-Afrika, waar de kloof tussen blank en zwart ook na de afschaffing van de apartheid nauwelijks te overbruggen lijkt, slaat aids bruggen. Blank en zwart slaan hun handen liefdevol in elkaar en werken samen om de gevolgen van aids te bestrijden en te verzachten. Als wij deze processen met liefde tegemoet kunnen treden, in plaats van uit angst en ontkenning, dan zou het heel goed mogelijk kunnen zijn dat dit proces ons uiteindelijk zal redden van onze drang naar zelfvernietiging en van de vernietiging van onze planeet aarde. Wanneer alle stormen zijn uitgewoed is er alleen nog maar Liefde de feniks verrijst uit haar as……..

Yasmin Verschure

31/60


HET LEVEN EN STERVEN VAN EVERHARD En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de Weg terug naar het licht..... Everhard, geboren: 31 juli 1951 - overgegaan: 11 juli 1994 den dood ‘Treur niet over den dood van uw geliefde Roep den reiziger niet terug die op reis is naar zijn bestemming, want gij weet niet wat hij zoekt, gij zijt van de aarde maar hij is nu van den hemel. door over den dood van hem te weenen, bedroeft gij de ziel van hem, die niet op de aarde terug kan keeren; doch naar gemeenschap met hem te verlangen, kunt gij hem niet anders dan hinderen. hij is gelukkig in de plaats, waar hij is aangeland, het verlangen naar hem toe te gaan, helpt hem niet; uw levensdoel houdt u nog op aarde. Geen schepsel dat ooit geboren is, heeft in werkelijkheid aan een ander behoord. iedere ziel is de geliefde van God. heeft God niet lief, zoals wij mensen dat niet kunnen? de dood daarom doet niet anders dan de mensch met God verenigen. want aan wien de ziel in waarheid toebehoort, aan hem keert zij vroeger of later terug. waarlijk achter den sluier van den dood, is een leven verborgen dat het begrip van den mensch op aarde te boven gaat. Indien gij de vrijheid van die wereld kende en wist hoe de bedroefde harten van hun lasten worden bevrijd. Indien gij wist hoe de zieken daar worden genezen en wonden worden geheeld; indien gij de vrijheid kende en begreep, die de ziel ervaart naarmate zij zich van dit aardse leven van begrenzingen verwijdert, gij zoudt niet meer treuren over hen, die zijn heengegaan, maar bidden voor het geluk en de vrede van deze ziel op zijn verdere reis.’ - Inayat Khan – 1921  De begrafenisceremonie van de dienst voor een ziel die is overgegaan, deel van de Universele Eredienst

Yasmin Verschure

32/60


Nederland De kalender wijst 19 december 1993. Giri en ik landen op Schiphol. We komen dit keer rechtstreeks uit Jakarta, een pittige vlucht, we waren meer dan dertig uur onderweg. We sluiten een periode af van twee jaar waarin we min of meer voortdurend over de wereld reisden. Ik weet nog dat ik thuiskwam van de Antillen met een nieuwe impuls: laat alles maar los, laat alles maar achter en zie maar waar je innerlijke gids je stuurt. Het was een leerzame en spannende tijd. We werden op volmaakte wijze geleid. Wonderen ontvouwden zich en we mochten prachtige dingen doen. Inmiddels weten we maar al te goed dat dit voorlopig onze laatste reis zal zijn. Mijn lichaam is al lange tijd ziek….. Althans, zo zou de medische wetenschap dat ongetwijfeld benoemen. Zelf ervaar ik dat inmiddels anders. Mijn geestelijke groei dwingt mijn lichaam tot uitzuivering en heelwording. Een dergelijke manier van leven eist haar tol. Mijn lichaam moet zich keer op keer aanpassen aan een verhoogd bewustzijn, verhoogde vibraties, een doorlopend transformatieproces dus. Alles wat niet langer resoneert op die nieuwe trilling, wordt onverbiddelijk uitgetrild. In dit geval gebeurt dit in de vorm van ziekte. Ik voel dat ik een eigen plekje nodig heb. Na deze intense jaren van omzwervingen is het tijd om mezelf terug te trekken om alles te verwerken en een plek te geven, zodat de verschillende lagen van mijn ‘zijn’ de kans krijgen zich opnieuw op elkaar af te stemmen en te helen. Helaas, dat eigen plekje is er nog even niet en voorlopig logeren we dus bij onze lieve vrienden. Everhard Reeds de volgende dag bel ik Everhard. Al heeft hij deze laatste periode niet geschreven, ik weet dat hij klaar is voor zijn Reikimeesterschap. Ik heb zelfs al ‘gezien’ dat ik hem tijdens de komende kerstviering in zal wijden.... Lieve Eef, wat is het goed om je te horen. Tjonge, wat hou ik toch ontzettend veel van je! Je hebt in deze afgelopen tijd heel wat uitgevochten met jezelf en je bent bereid en vol overgave. Ja, je bent in alle opzichten klaar voor je meesterschap en de komende kerstviering lijkt jou eveneens een fantastische gelegenheid. Het zal ongetwijfeld bijzonder worden met al die prachtige Reikimensen om je heen. Een paar dagen later krijg ik bevestigd wat ik al vermoedde: mijn lijf is er niet al te best aan toe. Al heb ik geen idee waar dit proces gaat eindigen, ook deze keer zal ik zelf de touwtjes in handen nemen van mijn genezingsproces. Uiteindelijk is het mijn lijf en wens ik daar op de eerste plaats zelf de verantwoordelijkheid voor te dragen. De uitkomst is van ondergeschikt belang, de weg is belangrijk. Indien nodig, ben ik evenzeer klaar om te gaan als klaar om te blijven. Het moment van verscheiden bepaal ikzelf gelukkig niet, dat laat ik liever aan God over. Ik ben niet langer bang om dood te gaan. Mijn leven was intens. Ik heb mijn innerlijke waarheid naar vermogen geleefd. Ik kan niet bedenken wat ik nog ‘af zou moeten werken’. Ik voel me tevreden en gelukkig en al ben ik jong, ik heb minstens drie levens in dit ene leven geleefd.... kerstviering De ‘meiden’ die de kerstviering organiseren stuiten steeds op hetzelfde probleem: een stukje van het programma laat zich niet invullen. Toeval bestaat niet, dat stukje wordt nu door Eef en mij ingevuld. In die lege ruimte zal ik hem inwijden temidden van onze ‘Reikiengelen’. Deze beslissing doet mijn hart zingen, het is datgene wat ik in ieder geval nog wil doen.

Yasmin Verschure

33/60


Die bewuste avond is de zaal barstensvol met liefdevolle mensen, mijn prachtige studenten. Het is ontroerend om iedereen terug te zien, ze worden steeds mooier, meer open, kwetsbaarder, intenser. Enkelen onder hen ‘zien’ en weten, of vermoeden op zijn minst, wat er aan de hand is. De sfeer heeft bijna iets sacraals. Iets uit die andere werkelijkheid is absoluut ook hier aanwezig. Na het inleidende zingen en de rituelen van het Licht is het tijd voor de inwijdingsceremonie met Everhard. Het midden van de cirkel is de juiste plaats. We stellen ons beiden open voor deze bijzondere inwijding. Het heeft immers weinig of niets met mij te maken. Niet langer hoef ik iets te doen. Ik ben slechts het instrument, het kanaal waardoor de energie haar werk kan doen. Het lijkt erop, lieve Eef, dat jij de laatste Reikimeester bent die ik in zal wijden. Misschien is er niet eens de mogelijkheid om jou op te leiden, maar dat is in deze situatie van weinig belang. Het is uitsluitend dit ene moment dat telt. Ja, het wordt in alle opzichten een bijzondere avond. Velen van ons zijn aangeraakt door de intense liefdesenergie, door de ervaring van de initiatie, het samenspel tussen de Kosmos, het samenspel tussen jou en mij. Hier op deze avond wordt een zaadje gezaaid dat later ongetwijfeld bij anderen tot bloei zal komen. Later op de avond vertel ik dat ik ga stoppen met de open Reiki-avonden. De reeds bestaande planning wordt herzien en alles wat enigszins geschrapt kan worden, wordt geschrapt. Alleen het komende Reiki II-weekend en de daaropvolgende eerstegraadscursus blijven voorlopig openstaan. We zullen wel zien of het de bedoeling is dat deze workshops doorgaan. Ik vertel dat ik niet langer iets te geven heb. Ik ga oefenen in het leren ontvangen. En ik begin maar meteen die avond en ontvang vele liefdevolle geschenken. Jeetje wat zijn ze gegroeid, wat zijn ze volwassen geworden, mijn prachtige Reikistudenten. Mijn taak is voorbij. Na de intense weg die we samen gingen kan ik hen met een gerust hart loslaten. Eindelijk is er tijd en ruimte voor mijn eigen proces. als de zon Lieve Eef, wat ben je ontroerend mooi geworden! Al is de caposie zichtbaar op je neus, het doet er nauwelijks iets toe. Je straalt als de zon zelf! Zeer tegen je zin vond ik je de laatste keer niet klaar voor de inwijding en liet je een half jaar wachten. Hiermee nam ik het risico dat je er misschien niet meer zou zijn. Nu je je leven volledig in handen hebt gegeven van het allerhoogste, ben je er in alle opzichten klaar voor. In dit speciale geval maakt het niet uit of jij nog anderen in zult wijden. Het gaat om de manier waarop jij in het leven staat, de manier waarop jij jouw processen doorleeft. Jouw voorbeeld, jouw aanwezigheid zal deuren openen, het zal de opening tot een inwijding voor anderen zijn. Oude herinneringen komen terug. Is het alweer bijna drie jaar geleden dat ik je ontmoette? Je kwam naar dat mooie plekje ergens in Brabant voor je eerste graad in Reiki. Het was een intern weekend en zoals altijd werd het een intens gebeuren. Wat mij verbaasde was dat ik mezelf voortdurend over aids hoorde praten. Ik bleef erop hameren dat aids niet ver van ons bed is, maar dat het in ieders leven ongetwijfeld een rol zou gaan spelen. Dat het ons allemaal zou confronteren en zou dwingen naar onszelf te kijken en naar de manier waarop wij met onze medebroeders en zusters omgaan. Aanvankelijk leek dit alles niets met jou te maken te hebben. Je voelde voor mij volkomen heel en gezond. Dat betekende ongetwijfeld dat je in andere lagen al heel wat had uitgewerkt. Zelfs tijdens de inwijdingen is me niet opgevallen dat je die gevreesde ziekte had. Maar tijdens het laatste dagdeel gebeurde er plotseling iets waardoor ik eensklaps

Yasmin Verschure

34/60


wist dat je aids had. En ik was even diep geschokt. Niet omdat je aids had, maar door het feit dat ik jou daar het hele weekeinde mee had geconfronteerd. Na afloop van de cursus gingen we samen een eindje wandelen. Ik zie ons nog lopen, stevig gearmd alsof we elkaar al jaren kenden. Er was zoveel nabijheid tussen ons, zoveel herkenning, zoveel liefde. En ik deelde wat ik inmiddels ontdekt had. Je was heel open en vertelde dat je het pas korte tijd met zekerheid wist, maar dat je er ook vrede mee had. Dat weekeinde vernieuwden we onze liefde voor elkaar, die ongetwijfeld al eeuwen oud moest zijn. Een liefde die nu een nieuwe mogelijkheid zou krijgen om uit te groeien en uiteindelijk een diepte zou krijgen die ik op dat moment nog niet kon bevroeden.... verbinding Drie maanden later deed je de tweede graad in Reiki. Je vertelde dat je vóór die tijd helemaal niet op het ‘spirituele pad’ was. Een verpleegkundige in het ziekenhuis vertelde je dat het misschien een goed idee zou zijn om Reiki te doen. Dat leek je wel wat, je hoefde er zelfs niet over na te denken. Afijn, zo kwam je uiteindelijk bij mij terecht. Je kwam uit een warm nest waarin liefde aan de basis lag en werd opgevoed zonder specifieke geloofsovertuiging. Je had echter een natuurlijke religieuze verbinding die boven de beperkingen van de vorm uitstijgt en alle religies samenbrengt tot de essentie. Daar waar jij was, bevond zich jouw tempel. Kort na je tweede graad verlieten Giri en ik voor langere tijd Nederland. Onze verbinding bleef, verdiepte zich zelfs. Je schreef me wanneer het je uitkwam. Dat waren altijd korte maar zeer essentiële brieven. Soms vroeg je om raad en ondersteuning, maar jij was degene die vorm gaf aan jouw leven. Je koos niet voor half werk, je wilde alles ophelderen wat je maar enigszins op kon helderen. Je wist immers dat je niet zoveel tijd meer had. In diezelfde tijd besliste je om niet langer op de traditionele manier met je ziekte om te gaan. Je lichaam reageerde steeds slechter op de beproefde medicijnen en je besloot daarmee te stoppen. Kwaliteit begon de plaats in te nemen van kwantiteit. Je zocht je toevlucht bij de kracht van Reiki en ondersteunde je fysieke welzijn met homeopathische middelen, vitaminen en mineraalpreparaten. Klagen lag niet in je aard, daar was je teveel een echte ‘leeuw’ voor. Daarentegen genoot je met een enorme intensiteit van het leven. Dit was heel herkenbaar voor mij. Pas wanneer we de dood in de ogen hebben gezien en de plek hebben gegeven die haar toekomt, kunnen we in alle volheid van het leven gaan genieten. Vorig jaar weigerde ik je in te wijden. Ik vond dat je nog iets had uit te werken rondom materie. Daarop schreef je me dat je een enorme strijd in jezelf voerde. Je onderzocht elke mogelijkheid om in materiële zin ‘beter’ te worden. Heel begrijpelijk en terecht. Je kunt nu eenmaal geen enkele stap overslaan. Ik antwoordde dat het tijd werd om je leven in handen van God te geven. Hij wist immers, beter dan wie ook, wat goed voor je was. In eerste instantie was je boos, je vond dat ik gemakkelijk praten had. Tegelijkertijd wist je dat ik deze weg zelf tot in alle diepte wilde gaan. En je ging de enorme strijd aan met jezelf in al haar volheid, tot je zover was dat je in alle nederigheid het hoofd kon buigen en jezelf volledig over kon geven aan de stroom van het leven zelf: ‘Niet mijn wil maar de Uwe’. Je begon te accepteren dat alles wat er met je zou gebeuren goed was. Dat betekende niet dat je lijdzaam je lot onderging, integendeel, je stond actief en vooral ook positief in jouw proces. Vanaf dat moment werd je nog mooier dan voorheen. Je gebruikte je tijd steeds optimaler en ging meer en meer oude patronen loslaten en

Yasmin Verschure

35/60


vervangen door nieuwe. Je werd kwetsbaarder, begon steeds meer je eigen koers te varen, steeds meer licht uit te stralen. gezelschapsmens Je was een gezelschapsmens bij uitstek. Het liefste bleef je op tot in de kleine uurtjes. Dit ritme bleef min of meer zo, maar je kreeg minder behoefte om je tussen andere mensen te begeven. Je bleef aanvankelijk actief binnen het C.O.C. Je zag het als één van jouw taken om mensen te wijzen op de voordelen van veilig vrijen. De verantwoordelijkheid daarin voor het welbevinden van die ander. Naar jouw gevoel had dit weinig effect. Mensen zijn fatalistisch, we denken altijd dat anderen deze gevreesde dingen zullen krijgen, niet wijzelf. Helaas willen we meestal pas onze manier van leven veranderen wanneer we daartoe gedwongen worden! Na die bewuste kerstviering volgde een periode waarin ikzelf opnieuw de diepte inga. Tot mijn verbazing ontdek ik dat een deel in mij nog steeds niet wil leven. Ja soms is er een onverklaarbaar verlangen naar het ‘leven aan gene zijde’. Er blijft niets anders over dan mezelf volledig onder te dompelen in deze gevoelens. Angst voor de dood is er nauwelijks meer, hooguit nog angst voor de manier waarop. Ik blijf weken heen en weer slingeren tussen enerzijds de hang aan het materiële leven en anderzijds het niet langer in de stof willen zijn en betrap mezelf erop er soms schoon genoeg van te hebben. Ik weet maar al te goed dat wanneer ik de keuze voor het leven kan maken, ik in staat zal zijn om mezelf opnieuw te genezen. Dit hele proces drukt zwaar op mijn lijf. Ik ervaar regelmatig een diep gevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Het proces heeft ongetwijfeld te maken met mijn enorme geestkracht, die eigenlijk te sterk is voor het vele malen tragere fysieke voertuig. Voor alle duidelijkheid: dit proces kun je vergelijken met een lamp die voortdurend op een te hoog voltage brandt. Het blijft een proces wat moeilijk valt uit te leggen aan anderen. Dat probeer ik ook steeds minder, het is voldoende dat ik dit zelf begin te begrijpen. retraite Ik krijg een huisje aangeboden aan de Belgische grens. Het ligt op een prachtige afgelegen plek, waar ik me in stilte terug kan trekken. Het kan niet mooier, het is precies datgene wat ik op dit moment nodig heb. Een week voordat ik het bewuste Reiki II-weekend zal geven, word ik 's morgens wakker met een intens gevoel van diepe wanhoop: God, vergeef me, ik kan het niet, help me alsjeblieft, ik sta met lege handen….. Ik ga naar het bos en geef mezelf de ruimte om mijn verdriet uit te schreeuwen. Ik gebruik daarvoor de helende a-klank. Dat werkt ook deze keer als een trein. Door voortdurend diep te ademen en de a-klank te blijven zingen, diep vanuit mijn basis, borrelt er een schitterend inzicht omhoog: je hebt niets te geven, je hebt alleen twee lege handen. Dat is het beste wat je kunt hebben, ga maar met je lege handen. En natuurlijk ga ik! Wonderlijk genoeg zijn er deze keer meer herhalers dan nieuwe mensen, dat maakt het makkelijker voor mij, minder inwijdingen. Ook jij, lieve Eef, bent aanwezig. We hebben afgesproken dat, als je lijf het tenminste toelaat, je zoveel mogelijk ervaring op zult doen als onderdeel van je stage. Wat fijn om je te zien. Wat ben je mooi in je kwetsbaarheid! Het is een ongekende situatie. Voor aanvang van de cursus trek ik mezelf terug op mijn kamer en rust tot het moment dat het tijd is om te beginnen. Ongetwijfeld vraag ik me af waar ik in godsnaam de energie voor dit weekend vandaan moet halen. Echter al tijdens

Yasmin Verschure

36/60


de kennismakingsronde schudt een van de deelneemsters me meedogenloos wakker. Haar gedrag zet me onmiddellijk in mijn kracht en vanaf dat moment ben ik volledig aanwezig. Dankzij deze interactie wordt het als vanouds een schitterend en verrijkend weekend voor iedereen. Aan het einde krijg ik, liggende in een cirkel van liefde, een afstandsbehandeling van negentien kanjers. Poeh, wat een dot energie! Het weekend daarop gaat ook de interne eerstegraadklas door. Niemand heeft maar enigszins in de gaten dat er iets met mij aan de hand zou kunnen zijn. Ik stroom als vanouds! Zoals altijd geeft het universum me de ondersteuning die ik op dat moment nodig heb. Daar heb ik gelukkig inmiddels op leren vertrouwen. Ik mag wel zeggen dat ik zelfs aan het einde van het weekeinde nog aanmerkelijk meer energie heb dan jij Eef, weet je nog? samenzijn We spreken af dat jij een weekje naar de Belgische grens komt voor je meestertraining. Die eerste avond samen moet ik aan je wennen. Ik ben inmiddels verknocht aan het alleen zijn. Gelukkig went jouw aanwezigheid snel, we zijn immers goed op elkaar afgestemd. De volgende dag voel je jezelf ernstig ziek, je staat pas tegen de middag op. Je bent niet veel meer dan een zielig hoopje mens en je huilt alsof het uit je tenen komt. Ik houd je vast, wieg je als een kind. De vraag borrelt omhoog of je nog steeds bang bent om dood te gaan. Je zegt naar mijn gevoel iets te snel ‘nee’. Ik laat ons programma voor die dag maar los en begin je Reikibehandelingen te geven. Mijn dagschema bestaat uit een streng dieet, uit meditaties en oefeningen, wat leesstof en de dagelijkse wandelingen in de natuur. Ik sta iedere dag vroeg op en na de ochtendmeditatie maak ik mijn eerste wandeling. Als het mogelijk is zullen we tijdens jouw verblijf 's middags samen gaan wandelen. Na een paar dagen ben je voldoende opgeknapt en kunnen de praktische instructies beginnen. Je leert snel, ik had niet anders verwacht. Gezien de situatie neem ik automatisch een stukje zorg op me voor de dagelijkse dingetjes. Ik kook met liefde eenvoudige vegetarische maaltijden. En al ben je een vleeseter, je geniet van het voedsel en vooral van het samenzijn. Aan het einde van de week zijn we niet klaar met ons programma, de rest kan wachten tot later. Lieve Eef, je hebt zichtbaar moeite om naar huis te gaan, moeite om weg te gaan bij mij. Weg te gaan uit deze stilte, dit prachtige winterse landschap, deze primitieve manier van leven, weg van de houtkachel. Je zegt dat je jezelf weer voor kunt stellen hoe fijn het is om een relatie te hebben. Is dit dezelfde Eef die het liefst midden in de stad zit, zo dicht mogelijk bij alle bedrijvigheid met zoveel mogelijk mensen om zich heen? Eerlijk is eerlijk, ik moet ook weer wennen aan het alleenzijn. Je laat absoluut een leegte achter. Weet je nog dat we samen het transformatiespel speelden? Ik had dit al vaker gespeeld, maar voor jou was het de eerste keer en een absoluut hoogtepunt. Het was tijdens dit spel dat je me laconiek toevertrouwde dat de eerste caposie zich gemanifesteerd had in je keel. Ik vroeg wat dat betekende. Je zei zonder blikken of blozen dat die zou gaan groeien en dat dit het einde zou zijn. De enige oplossing was namelijk bestraling. En daar was je stellig in, daar koos je niet voor. Ik wist even niet wat ik zeggen moest, ik voelde je pijn en het verdriet als was het van mezelf en ik leefde intens met je mee. Medelijden was er niet, dat was inmiddels godzijdank uit mijn leven verdwenen. Ik heb door schade en schande geleerd dat

Yasmin Verschure

37/60


medelijden weinig met liefde te maken heeft. Integendeel, medelijden is eerder betuttelend dan ondersteunend. Mededogen, mezelf verplaatsen in die ander, mezelf durven te laten aanraken, dat is wat er voor in de plaats is gekomen. Deze bewuste caposie zou later uitgroeien tot de grootte van een stuiver. eigen plekje Dank zijn jou kregen Giri en ik de beschikking over een eigen flatje. Ik herinner me als de dag van gisteren dat je een paar weken geleden belde om te vertellen dat je een nieuwe flat kon krijgen. De flat was mooier en groter dan de jouwe, maar lag aan de rand van de stad. Je vond dat te ver van het centrum, maar je dacht dat het iets voor ons zou kunnen zijn. Ik hoefde niet na te denken, zei onmiddellijk en hartgrondig ‘nee’. Je vond me arrogant om te vertrouwen dat Giri en ik snel een eigen woonruimte zouden vinden. Ik liet me imponeren en ruilde mijn gevoel in voor mijn verstand. Ik vroeg Giri om zo snel mogelijk te gaan kijken. We hadden maar één dag om een beslissing te nemen. Ondertussen maakte ik mezelf wijs dat ik immers een klein plekje had gevraagd. En hoewel ik de stad en zeker een flat niet zag zitten, het plekje was ongetwijfeld klein. Bovendien was het dicht in jouw buurt, lieve Eef, en ik wilde graag beschikbaar zijn als je me nodig mocht hebben. Hoe dan ook, dat eigen plekje was nu belangrijk. Op dringend advies had ik besloten de nodige tijd te nemen voor genezing en bezinning. Giri verlangde evenzeer naar zo’n eigen plekje, naar een stukje samenzijn. Hij ging dan ook onmiddellijk kijken, concludeerde dat het flatje deze mogelijkheden in zich had en tekende het contract. Ik wilde deze zesweekse retraiteperiode zoveel mogelijk uitbuiten en besloot tot het laatste moment op mijn stilteplekje aan de grens te blijven. Giri deed de broodnodige voorbereidingen in de flat. Op de laatste dag kwam hij me halen. Een onverklaarbaar gevoel van tegenzin maakte dat ik me moeilijk los kon scheuren. Iets in mij weigerde naar dat eigen plekje te gaan. Ik verzon allerlei smoesjes en we maakten zelfs nog een tussenstop. Dit gevoel was er natuurlijk niet voor niets. De bewuste stadswijk wordt als het ware doorsneden door een kanaal. Voor het kanaal voelde alles nog oké, maar op het moment dat we daar overheen reden begon de ellende. Ik kreeg het spaans benauwd! Wat ik allemaal op die flat heb doorgemaakt is een verhaal op zich. Geloof me, het was in één woord afschuwelijk! Alle reserve die ik had opgebouwd, was binnen vierentwintig uur opgebruikt. Ik doorleefde alles wat er zich op die plek ooit had afgespeeld en dat was teveel om in kort bestek onder woorden te brengen. Achteraf hoorde ik dat hier vroeger een oude fabriek stond. Ik vermoedde dat er in de oorlog en waarschijnlijk al voordien, afschuwelijke dingen hadden plaatsgevonden. De hele omgeving zat vol dolende‘ zielen’ die de sfeer in deze wijk danig verziekten. Dit maakte dat mensen zich, om onverklaarbare redenen, niet thuis voelden in deze buurt. Die eerste avond stond ik op het balkon en voelde aandrang om naar beneden te springen. Gelukkig wist ik dat dit gevoel niets met mijzelf te maken had.... Die eerste fase van meer dan vierentwintig uur leek eindeloos. Onophoudelijk trokken allerlei afschuwelijke gevoelens als een film aan me voorbij. Ik probeerde wanhopig ruimte te scheppen. Ik creëerde een hoekje waar ik mezelf dwong te mediteren om wat rust in mezelf te vinden. Giri kon het uiteindelijk niet langer aanzien. We ontvluchtten de flat en namen tijdelijk onze intrek in een klooster. Na een paar dagen konden we er met vernieuwde energie tegenaan. We hebben de flat van boven tot onder geschilderd, maar vooral ook energetisch schoongemaakt. Het was onze opdracht de plek goed achter te laten voor eventuele nieuwe bewoners.

Yasmin Verschure

38/60


lichtplekje Jij kwam ons in die tijd regelmatig opzoeken. We kookten dan wat lekkers voor je en gaven je Reikibehandelingen. Je voelde en zag steeds meer licht in en rondom onze plek en dat was ongetwijfeld waar. Na verloop van tijd kreeg ook Giri, die aanvankelijk beweerde niet zoveel te voelen, uitslag en jeuk over zijn hele lichaam. We waren de wanhoop nabij. De morgen nadat alle denkbare karweitjes klaar waren, voelde ik me behoorlijk chagrijnig. Giri moest dit ontgelden. Dat gaf me van de weeromstuit een vreselijk rot gevoel. Ik jankte van machteloosheid en smeekte om hulp. En toen ontvouwde zich het wonder: ik voelde mezelf omvat door een manifestatie van licht en hoorde een liefdevolle stem die zei dat de redding nabij was. Diezelfde morgen belde ik iemand in het midden van Nederland om een afspraak te maken voor een consult. Deze vrouw had een goede intuïtie, ze vroeg me iets over mezelf te vertellen. Ik probeerde onze situatie in een paar woorden samen te pakken. Ze had slechts een half woord nodig: ‘Wat haal je in je hoofd om in een dergelijke situatie te stappen, ben je gek geworden! Stap in de auto en kom zo snel mogelijk hierheen. We hebben een bakhuisje achter onze boerderij voor mensen zoals jij. Jij met je gevoeligheid, je bent Nederland totaal ontgroeid.’ Mijn gebed leek verhoord. Hoe dichter we in de buurt kwamen, hoe minder ik kon geloven dat Nederland nog zó mooi kon zijn. We kwamen terecht op een van de mooiste plekjes die ik ooit had gezien. Al zouden we maar tijdelijk kunnen blijven, het was een geweldige plek om te genezen. Giri en ik, we voelden ons beiden in de zevende hemel. Toen we die avond thuiskwamen belde ik jou. Ik wist dat jij het moeilijk zou vinden wanneer ik zover uit je buurt zou zijn. Je antwoord deed me realiseren dat je werkelijk en onvoorwaardelijk van me hield. ‘Ga maar’, zei je, ‘Ik kan het niet aanzien om je dood te zien gaan. Ik heb liever dat je aan de andere kant van de wereld zit, als ik weet dat het goed met je gaat...’ Antillen Eenmaal thuis op dit prachtige plekje, kon ik er maar drie weken van genieten voordat ik naar de Antillen zou vertrekken. Dit besluit had ik genomen nadat ik een verzoek kreeg om naar St. Maarten te komen. Op dat moment leek alles beter dan langzaam weg te kwijnen op de flat. De reis was inmiddels geregeld. Ik zou een nieuwe Reikimeester inwijden. Tegelijkertijd wilde ik deze periode benutten om mijn werk op de Antillen af te ronden. Giri en ik hadden beiden geen inkomen. Vanaf het moment dat we besloten de stem van ons hart te volgen en onze zekerheden aan de kapstok hingen, heeft God op wonderbaarlijke manier voor ons gezorgd. Ik was er van overtuigd dat hij dit zou blijven doen. Af en toe gooide hij een lijntje uit. Die vraag uit Sint Maarten was zo’n lijntje. Ook spirituele mensen hebben in deze aardse realiteit geld nodig om te leven. Dit was een van de redenen waarom ik had besloten om te gaan. Bovendien was de winter nat en koud en mijn lichaam zou de zonnekracht en het helende zeewater goed kunnen gebruiken. Ongetwijfeld een prettige bijkomstigheid.

Yasmin Verschure

39/60


trouwen Afgelopen november in Australië vierden Giri en ik op bijzondere Indiase wijze onze trouwceremonie. We hadden besloten dit feit wettelijk vast te leggen op de vijfde april, vijf dagen voor mijn vertrek naar de Antillen. Een afschuwelijke koude dag! De vrouwelijke ambtenaar van de burgerlijke stand was van een pure schoonheid. Zonder enige voorbereiding wist ze de juiste dingen te zeggen. Ieder woord kwam recht uit haar hart. Na afloop was er een etentje voor onze trouwe medewerkers en vrienden. Uiteraard was ook jij uitgenodigd, maar al wie er kwam, geen Eef. Ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat je, uitgerekend op dat moment, onze aarde ging verlaten. Als ik mezelf met je verbond, dan voelde ik je ijle energie ver buiten je fysieke lichaam. De vrouw tegenover mij had blijkbaar hetzelfde gevoel. Terwijl we elkaar aankeken, barstten we beiden in tranen uit. Dit duurde echter niet lang, we maakten een cirkel, wensten je een hele goede reis en begonnen vervolgens aan de smakelijke maaltijd. Tot onze stomme verbazing kwam je pas veel later. Je zag er kwetsbaar en fragiel uit, maar was jezelf van geen kwaad bewust. Ik zag je aankomen door het raam en rende naar buiten om je te knuffelen en tegelijkertijd op je donder te geven. Maar dat laatste was natuurlijk niet echt gemeend. Ik vernieuwde die dag mijn relatie met Giri, jij had de jouwe net beëindigd.... Het was jammer dat we zo weinig plaats hadden in ons bakhuisje. Het liefst had ik je in huis opgenomen om voor je te zorgen. In de tijd dat ik weg was, was die ruimte er wel, je kon immers in mijn bed slapen. Giri wilde graag voor je zorgen en je nam de uitnodiging met beide handen aan. Op mijn bureau lag de tekst: ‘Ik laat los, ik laat God’. Deze tekst had ik in een periode van strijd en overgave op papier gezet als geheugensteuntje voor mezelf. Jij zag de tekst echter onmiddellijk en deze slogan werd je leidraad voor de rest van je dagen. Een slogan waaruit je innerlijk troost en vrede wist te putten. Het was koud en nat in het bakhuisje, al snel miste je de bedrijvigheid van de stad en je bleef uiteindelijk maar een weekje. Eenmaal thuis kreeg je longontsteking en nierbekkenontsteking. Je werd voor onderzoek opgenomen in het ziekenhuis. Ik probeerde je regelmatig te bellen. Op Sint Maarten logeerde ik in het huis van mijn meesterkandidaat en begon meteen aan een streng programma. Omdat het klimaat daar zo aangenaam is, besloot ik deze periode te vasten. Samen deden we onze dagelijks meditaties en yogaoefeningen. Iedere dag gingen we naar zee om te zwemmen en van de zon te genieten. Ik behandelde mezelf zoveel mogelijk en kreeg alle ondersteuning die ik nodig had. Dit deed me in alle opzichten geweldig goed. keuzes Later vertelde je dat ik altijd belde op die momenten dat je als het ware om me riep. Je deelde je verdriet en vroeg om ondersteuning. Door mijn directe vragen hielp ik je om keuzes te maken: ‘Laat je jezelf opnieuw opnemen in het ziekenhuis of wil je liever thuis blijven. Kies je voor meer therapeuten of kies je de behandeling die jij wilt en durf je daar op te vertrouwen.’ Het waren moeilijke beslissingen, maar je vroeg om duidelijkheid, je wilde het weten. Je zei dan later in het gesprek dat ik je onder je kont schopte, maar dat ik dat met zoveel liefde deed dat je het kon accepteren. En jij was degene die uiteindelijk altijd je eigen beslissingen nam.

Yasmin Verschure

40/60


Op de momenten dat je veel pijn had, voelde ik dat als mijn eigen pijn. Ik had voldoende geleden om te weten wat je moest voelen en wat je door moest maken. Onze processen liepen wonderlijk genoeg al zo’n lange tijd parallel dat het soms op tovenarij leek. Beiden waren we met een zelfde proces van transformatie bezig, het proces van alchemie: de omvorming van zware materiële cellen naar de zoveel lichtere vibratie van lichtcellen, geen sinecure........ In die tijd ging ik in St. Maarten met mijn aanstaande meester een speciale berg op. Vanuit deze prachtige plek hadden we een wijds uitzicht over de zee. Ik was zo vervuld van jou dat ik de stilte opzocht. Heel voorzichtig begon ik de helende a-klank te zingen. Ik bleef zingen en zingen, het geluid werd steeds krachtiger, het kwam uit mijn tenen. Ik werd woedend, huilde en schreeuwde van diepe wanhoop en ellende. Huilde om mezelf, om jou, om al het lijden van de wereld, al die zinloze pijn. Ik zong met alles wat ik in me had en smeekte God me te helpen jou in alle opzichten los te kunnen laten. En het gebeurde ter plekke, ik liet los, ik liet je gaan. Alle gehechtheid die ik ongetwijfeld voordien nog voelde, het verlangen om je hier te willen houden omdat ik mezelf zo intens met jou verbonden voelde; ik liet het allemaal los. Wat mij betreft was je vrij om te gaan. Dat proces van loslaten, realiseerde ik me achteraf, was nodig om later in alle volheid beschikbaar te kunnen zijn. In een van onze volgende telefoongesprekken vroeg ik je na te denken over de manier waarop je alles rond je ‘overgang’ wilde regelen. Je zei dat je daar natuurlijk over nagedacht had, maar vanaf dat moment begon het vorm krijgen. Tijdens deze periode van zes weken op de Antillen maakte ik een kolossale doorbraak in mijn genezingsproces. Het was meer dan alleen een begin, het was ongetwijfeld een fundament waarop ik, eenmaal terug in Nederland, verder kon gaan bouwen. thuis Nog steeds had ik nauwelijks ruimte voor contacten naar buiten. De telefoon ging dan ook zelden over daar in ons bakhuisje. Er kwam weinig post en het kostte me moeite om die te beantwoorden. Ik trok me opnieuw terug in mezelf, daar op dat lieflijke stille plekje, samen met Giri. Het enige wat ik niet wilde overslaan, was het dagelijkse telefoontje met jou. Wanneer ik zelf niet belde, belde jij. Al snel besloot ik mijn isolement te doorbreken en je samen met Giri op te gaan zoeken. Ik vroeg of je met ons de polder in wilde. Al had je bezoek, je gaf onomwonden te kennen dat je graag meewilde. Ondanks je enthousiasme was ons uitje al met al vreselijk vermoeiend voor je. Het was helaas te koud om uit te kunnen rusten op een van de bankjes. Al genoot je met volle teugen, we moesten dus snel terug. Thuis gaven we je een Reikibehandeling en stopten je lekker in bed. de begrafenis Binnen een week belde je op: ‘Yasmin, ik ben zover, ik wil mijn begrafenis met je regelen’. Ik voelde me diep aangeraakt en realiseerde me opnieuw hoe immens veel ik van je hield. Die vrijdag, het was de 11e juni, ging ik naar je toe, dit keer alleen. Het was voor het eerst sinds jaren dat ik alleen in de auto reed, zelfs in de Antillen voelde ik me daar nog niet toe in staat. Die dag draaiden we om de hete brij heen en waren we met van alles en nog wat bezig. Pas 's avonds gingen we er helemaal voor zitten. Al klinkt het ongetwijfeld gek, het werd een vreugdevol gebeuren, heel bijzonder en tegelijkertijd zo heel gewoon. We lachten heel wat

Yasmin Verschure

41/60


af en gingen ons zelfs te buiten aan lugubere grapjes. Een van jouw grapjes was dat je ervoor wilde zorgen dat je zo ‘gezond mogelijk’ het crematorium in ging.... Je had over alles nagedacht en wist in praktisch opzicht heel goed wat je wilde. Je wilde absoluut geen rouwsfeer, het moest een ‘vreugdevolle gebeurtenis’ worden. Ik was het roerend met je eens. Sterven op het aardse niveau is immers niets anders dan een nieuwe geboorte in een andere dimensie. Er heerst een immense blijdschap in de sferen, wanneer een ziel met een bewustzijn als het jouwe besloten heeft om naar huis te gaan. Er werd ongetwijfeld op je gewacht.... oranje Om die redenen kozen we de kleur oranje voor de kaarten. Oranje is niet alleen de kleur van de vreugde, het was ook jouw lievelingskleur. Dus mooier kon het niet. Je had besloten slechts een klein groepje mensen uit te nodigen. Van vele vrienden had je reeds afscheid genomen en vanaf dat moment hoorde ik je steeds vaker door de telefoon zeggen dat je geen energie had om bezoek te ontvangen. Het bleef aanvankelijk nog vrij druk, je had een kring van trouwe vrienden, maar naarmate de tijd vorderde werd het steeds stiller om je heen. Je vond dat de kist meteen gesloten moest worden, je hield niet van ‘aapjes kijken’. Verder had je de muziek al uitgezocht en wist je ook wie dat verzorgen mocht. Je enige zus kende een prachtig lied, je vroeg jezelf echter af of zij in staat zou zijn om dat op die dag voor jou te zingen. Na het overlijden van je moeder had je als vanzelfsprekend een stukje zorg voor haar op je genomen. Maar ook in dit opzicht zou je tijdens dit weekeinde meer ruimte voor jezelf gaan creëren. Je kreeg een prachtige tekst van Inyat Khan over ‘den dood’ en je wilde dat ik deze tekst tijdens de dienst voor zou lezen. Iemand anders mocht een afscheidswoordje doen. als kinderen Na al die intense voorbereidingen bleef ik die nacht voor de eerste keer bij je slapen. Nou ja, van slapen kwam niet zoveel, ik lag op de bank te woelen en jij lag klaarwakker in je bed. Je had op dat moment nog je eigen tweepersoonsbed en ik voelde dat je het fijn zou vinden wanneer ik bij je kwam liggen. Je was heel lijfelijk en hield ervan om aan te raken en aangeraakt te worden. De intense gesprekken vonden afwisselend plaats in het bed en op de bank en waarachtig soms doezelden we zelfs even weg. Ineens schoot ik omhoog, ik wist de tekst voor op je kaart. ‘He Eef, wat vind je hier van: en hij spreidde zijn pas verworven vleugels uit en vloog de weg terug naar het licht’. Je vond het fantastisch en opnieuw waren we klaarwakker, opgewonden als twee kleine schoolkinderen. En dan ineens had je honger, je had op de meest gekke tijden honger, dus maakte ik midden in de nacht wat te eten voor je klaar. Uiteindelijk verliepen onze meeste nachten op deze manier. Toen het eigen bed niet langer meer kon en je dat ‘afschuwelijke’ ziekenhuisbed kreeg, sliep ik op een matras naast je op de grond. Tegen de tijd dat ik 's morgens vermoeid opstond, viel jij meestal lekker in slaap, je was nu eenmaal een avondmens. Na die eerste nacht vroeg ik je of je 's nachts nog langer alleen wilde blijven. Hoewel je vrienden alles voor je deden wat je hen maar vroeg, ze kwamen zelfs ieder dag voor je koken, was je tot dat moment ’s nachts alleen geweest. De vraag luchtte je op, je voelde al langer dat je eigenlijk niet meer alleen kon zijn. Oké, dan mag jij aangeven welke mensen

Yasmin Verschure

42/60


je om je heen wilt hebben om bij je te waken. Je koos een drietal: je zus, een van je artistieke vrienden en mij. Dit betekende niet dat je niet van je andere vrienden hield, integendeel, maar naar jouw gevoel hadden zij nog niet de rust die jij nu om je heen wilde creëren. Tegelijkertijd dachten we allebei dat het proces vrij snel zou verlopen, dus een drietal leek aanvankelijk voldoende. Die morgen werkte ik onze aantekeningen wat verder uit. Toen je zus kwam, durfde je haar er nog niet mee te confronteren. Naar mijn gevoel was het uitermate belangrijk dat zij wist wat we aan het doen waren. Nadat we gezamenlijk gegeten hadden, vroeg ik jouw toestemming om het haar te mogen vertellen. Ze voelde zich zichtbaar opgelucht, ze had die hele week nagedacht hoe ze dit onderwerp ter sprake kon brengen. Ze was erg mooi in haar kwetsbaarheid en deelde haar verdriet met ons. Ze huilde veel en zei dat ze je lijfelijk zou missen. Hoe menselijk! Toch wist ze ook dat je op een bepaalde manier altijd aanwezig zou zijn. geschenk Het was een geschenk om in volkomen gelijkwaardigheid onze zorgen en ons verdriet met elkaar te kunnen delen. Het gaf je zus de ruimte om haar lied voor jou te zingen en dit was wederom zo ontroerend dat we opnieuw alledrie moesten huilen. Toen ik eindelijk naar huis ging was ik doodmoe, maar ik waande mezelf in de zevende hemel. Datzelfde weekeinde konden jullie elkaar in liefde loslaten. Je zus had laten zien dat ze op haar eigen benen kon staan en jij wist dat je niet langer verantwoordelijk voor haar hoefde te zijn. Die zondag daarna bleef ik me hemels voelen. Het was tijden geleden dat ik zo'n gigantische energie had en het bracht me ertoe bepaalde dingen waar ik voorheen niet de moed voor had, bij de kop te nemen. Een aantal sluimerende conflicten werden opgeruimd en een aantal hobbels en bobbels in onze relatie werden gladgestreken. Dit zorgde onmiddellijk voor nieuwe ruimte en een nieuw reservoir van energie, heerlijk, ik zou het nog hard genoeg nodig hebben! vleugels Eén van de terugkerende vragen die ik je stelde was: ’En Eef, hoe is het met je vleugels?’ Soms antwoordde je dat het allemaal niet opschoot, dat je moe was van al het oefenen, om dan ineens trots te constateren dat ze behoorlijk waren gegroeid! In korte tijd moest je bijna alles uit handen geven en daar had je, heel begrijpelijk overigens, moeite mee. Met je hoofd kon je wel bevatten dat de komst van de wijkverpleging geen luxe meer was, maar in je gevoel moest je dat eerst verwerken. Binnen een paar weken kwam daar de gezinshulp, de rolstoel, en het zuurstofapparaat bij. En steeds opnieuw moest je zo’n moeilijke beslissing nemen, maar wanneer je zo’n besluit eenmaal genomen had, paste je jezelf wonderlijk snel aan de nieuwe situatie aan. Uiteindelijk bleef je een echte ‘leeuw’. Je kon als een Koning in je bed zitten en jezelf laten bedienen. En het was een ware vreugde om aan al je wensen te mogen voldoen. Wat je enigszins zelf nog kon, deed je tot het laatste moment zelf. Zo bleef je jezelf scheren. Je voelde je onverzorgd als je dat niet deed en al werd het steeds meer een opgave, op een positieve manier bleef je je trots behouden. We spraken af dat ik een paar dagen later weer terug zou komen. Giri had onverwacht de auto nodig, de treinen staakten, dus uiteindelijk werd het een dag later. David, je Ierse vriend en priester in Canada, zou diezelfde week overkomen. We wisten beiden dat je op hem wachtte. ‘Wanneer ik David heb gezien, ben ik klaar,’ zei je. En dat voelde ook zo. Dat

Yasmin Verschure

43/60


er later andere lagen aangeraakt gingen worden, lagen die niet langer met mensen te maken hadden, hadden we op dat moment beiden niet voorzien. Er was een hoop te doen in die dagen, er moest van alles opgeruimd en schoongemaakt worden. Je plekje was heel klein en er moest ruimte gecreëerd worden voor rolstoel, zuurstofflessen en later voor dat ‘ellendige’ ziekenhuisbed. Ja, toen je niet langer fatsoenlijk kon liggen, was ook dit laatste onvermijdelijk. Het was uitverkoop en ik ging op zoek naar een goed bed, maar toen je de prijs hoorde wilde je er niet eens over praten. Op die momenten wist ik dat ik maar beter mijn mond kon houden en je met rust moest laten...... Het was eindelijk echt zomer en het weer bleef prachtig. Wanneer het enigszins mogelijk was, nam ik je mee naar buiten. De eerste dagen was je nog in staat om zelf de trap af te lopen, vraag niet hoe, maar de weg naar boven moest je gedragen worden. Een paar dagen later ging dat traplopen naar beneden ook al niet meer... ‘hoerenstraatje’ Je had een piepklein eenkamerappartementje in het ‘hoerenstraatje’. Qua energie en lawaai een absolute tegenstelling met het plekje waar ik woonde, maar ik voelde me er wonderlijk goed thuis. Ik kreeg steeds meer contact met deze bijzondere vrouwen. Ze wisten maar al te goed wat er met je aan de hand was. Eén van die dagen kwamen twee van deze prachtige vrouwen jou bezoeken om hulp aan te bieden. We hoefden maar uit het raam te roepen als we iets nodig hadden! Wanneer we samen op straat kwamen, zeiden ze dat ze voor je baden. Het was werkelijk te gek, alle wondertjes die rondom jou plaatsvonden. Ik keek ernaar en genoot ervan met volle teugen. Ook jij kon intens genieten van al die aandacht en van onze uitstapjes naar de polder. Aanvankelijk zochten we steeds hetzelfde plekje op langs de waterkant. De deken werd uitgespreid en jij ging lekker liggen om wat uit te rusten en van de mooie luchten te genieten. We namen altijd een picknick voor onszelf mee en oud brood om aan de eenden en de ganzen met hun kuikentjes te voeren. We hadden heel filosofische gesprekken daar aan de waterkant. Het was een verrukkelijk stilteplekje en er ontging je niets van het mysterie van de natuur dat zich daar om je heen ontvouwde. stamkroeg Je wilde nog een laatste keer op het terrasje zitten bij je oude ‘stamkroeg’. Het weerzien met je ouwe makkers was ontroerend, maar ook gevoelig. Ze hadden je lange tijd niet gezien en dit was de eerste keer dat ze geconfronteerd werden met jou in een rolstoel. Opnieuw was jij degene die hen hielp om de situatie te accepteren. Je wilde graag afscheid nemen van mijn mooie woonplekje. Dat leek me een goed idee. Ik haalde mijn auto van de parkeerplaats en ontdekte dat ik een bekeuring had van maar liefst vijftig euro. Even schrikken, maar dat was voor later. We reden rustig en namen de binnenweggetjes, maar zelfs dat was te vermoeiend voor je. Toen we eenmaal aankwamen kon je alleen nog maar op bed gaan liggen. Je voelde je wanhopig en dat ontaarde in ontzettende huilbuien. Je was zichtbaar opgelucht toen we weer richting Den Bosch reden. Je ervoer de energie op onze plek als zwaar. Geen wonder, het bewuste plekje is nog zo oer en zo verbonden met moeder aarde dat alles in jou werd aangeraakt. Op jouw flat, hoe verfijnd de energie daar inmiddels ook was, stond je simpelweg niet met je voeten op de grond. En dat geeft een totaal andere zijnsbeleving. Het is niet zo gek dat

Yasmin Verschure

44/60


zoveel mensen moeite hebben om zich te ‘aarden’. Jezelf verbinden met de moederenergie betekent in contact komen met het donker in jezelf, de verborgen pijn en het verdriet. Ook was je bezorgd omdat je geen zuurstof bij de hand had. Je had steeds vaker zuurstof nodig. Je was volledig uitgeput toen we terugkwamen. Ik liet je achter in de auto en rende snel vooruit om te zien of je vriend al was gearriveerd. Alleen was ik niet in staat de rolstoel uit de auto te krijgen. Op weg naar je flat kwam ik een aardige meneer tegen. Hij was onmiddellijk bereid om te helpen. Eenmaal bij je flatje, zie ik je vriend al aankomen. Hij tilt je op alsof je een veertje bent en draagt je in zijn armen naar boven. Nu was je ook niet bepaald zwaar meer. open hart Die betreffende bekeuring krijgt een aardig staartje. Anders dan voorheen liet ik het er niet bij zitten en belde de betreffende ambtenaar. Hij verwijderde de bekeuring onmiddellijk uit zijn computer en adviseerde me de administratrice van het bureau te bellen. Misschien kon zij wat voor me doen. Deze dame reageerde aanvankelijk uitermate afstandelijk. Geen sprake van, uitzonderingen konden niet gemaakt worden. Ik begreep dat volkomen, bleef geduldig aanwezig aan de telefoon, moe maar met een open hart. Ineens vraagt ze mijn nummer en belooft terug te bellen. Dat deed ze even later om te zeggen dat er twee agenten onderweg waren met een parkeervergunning. Haar stem had een metamorfose ondergaan! Dit was een van die onvergetelijke momenten die ik samen met jou mocht beleven. De agenten kwamen binnen in een volkomen chaos, letterlijk heel de ruimte stond op zijn kop. Maar ze trokken zich daar weinig van aan. De ambtenaar die mij bekeurde, straalde werkelijk licht uit! Trots vertelde hij dat ze, speciaal voor jou, voor de eerste keer in de geschiedenis een speciale vergadering hadden belegd! Ongetwijfeld was dit een van de vele gebeurtenissen rondom jou die mij ontzettend diep hebben aangeraakt. Wanneer Giri en ik terugkwamen van onze reizen, kreeg ik steeds vaker het gevoel dat wij hier in Nederland onszelf volledig hadden begraven in allerlei onwerkbare structuren. Deze situatie liet zien dat er overal ter wereld mensen te vinden zijn die zich niet uitsluitend achter regels verschuilen, maar ook hun hart laten spreken. Moedig om je zo aan te durven laten raken! De betreffende vergunning verliep op de dag van de crematie. Natuurlijk heb ik dit mooie mens bedankt voor zijn fijngevoeligheid. gidsen ‘s Nachts was je altijd erg onrustig. Dat was nog tot daar aan toe, maar ik voelde en beleefde alles met je mee. Dus slapen deden we nauwelijks. Zoals jezelf zei was onze verbinding te intens. Ik wist wat je dacht, ik wist wat je voelde, ik wist wat je wilde. Je zou het ‘afstemming’ kunnen noemen. Op één van die nachten zat je ineens radeloos rechtop in bed: ‘Yas, snap jij er iets van, nou zit ik hier maar te wachten en te wachten en Hij komt me maar niet halen’. Je was inmiddels al zover dat je beelden had gezien van je gidsen. Behalve je moeder die met uitgespreide armen kenbaar had gemaakt dat ze op je wachtte, had je verder niemand herkend. Sinds die tijd voelde je jezelf voortdurend omringd en beschermd. Ik ging achter je rug zitten, sloeg mijn armen om je heen en begeleidde je om met je energie naar binnen te gaan. Ineens keek je me aan: ‘Je gelooft het nooit Yas, ze zeggen dat ik nog niet dood genoeg ben.’ We bulderden van het lachen!

Yasmin Verschure

45/60


Later, tijdens mijn meditatie, kwam dit voorval terug in mijn gedachten. Ik realiseerde me dat je onbewust een bepaald beeld moest hebben over de manier van doodgaan. Ik vroeg je hoe ‘dood’ je moest zijn om dood te mogen gaan van jezelf! Na verloop van tijd begon ik je rug te masseren. Je kon daar eindeloos van genieten en het was een prima bescherming tegen doorliggen. De eerste keer was ik nogal voorzichtig, ik durfde niet zoveel kracht te gebruiken. Dat gevoel ging snel over, je kon, vooral op je rug, nog best het een en ander hebben. Ik masseerde je zoveel mogelijk en anderen namen het over. Je kwam helemaal tot rust wanneer ik mijn handen op je hart legde. zielenplan In deze dagen begon je te beseffen dat je het willen mocht loslaten. God zou wel beslissen wanneer het jouw tijd was. Later wilde je toch dat ik de euthanasieverklaring aan je voorlas en je besloot ook te ondertekenen. Dit deed je ongeveer een week voor je stierf. We wisten allebei dat je er alleen gebruik van zou maken als het absoluut niet anders kon. Je bewustzijn nam sterk toe in deze tijd. We begonnen te beseffen dat het steeds moeilijker zou worden om in te grijpen in de natuurlijke stroom van het leven. Meer en meer begon je te begrijpen dat de ziel, jouw ziel het juiste moment en de juiste manier had gekozen om te sterven. Wanneer je de natuurlijke stroom van het leven op een onnatuurlijke manier doorbreekt, zou dit in jouw geval ongetwijfeld een stagnatie veroorzaken in het zielenplan. Een aantal maanden voordien zei je nog met veel bravoure: ‘als ik niet langer zelf naar het toilet kan, is dat het absolute einde, dan laat ik er een einde aan maken. Maar nogmaals, je bewustzijn groeide zo snel dat die beslissing steeds moeilijker werd. Maar naarmate jij je meer en meer overgaf aan datgene wat komen ging, werkten alle krachten in het universum samen om voor jou de juiste omstandigheden te creëren. En, al was het die laatste dagen nog slechts op wilskracht, tot het laatste moment kon je gelukkig zelf naar het toilet. Godzijdank bleef deze vernedering je bespaard. energie Soms kon ik je halfdood aantreffen wanneer ik bij je binnenkwam, maar wonderlijk genoeg leefde je altijd weer snel op. Als een bloem waarvan de bladeren zich reeds gesloten hebben voor de nacht en die zich weer openvouwt, ongelofelijk! Je zei dat het mijn ‘schuld’ was, dat ik dat deed met mijn energie en ik denk dat daar absoluut een kern van waarheid in zat. De komst van David gaf mij de mogelijkheid om wat tot rust te komen en even samen met Giri op ons eigen plekje te genieten. De dag dat David zou vertrekken kwam ik in de loop van de morgen naar je toe. Tot mijn stomme verbazing was hij er nog steeds. David kon het niet verkroppen je achter te laten, hij liet zijn vliegticket verlopen om nog een poosje bij je te kunnen blijven. Ik voelde dat hij jou emotioneel niet los kon laten en ik vroeg hem dat alsnog te doen. Hij wilde aanvankelijk niet begrijpen wat ik bedoelde. Tijdens ons gesprek kwam de gedachte bij me op dat Reiki heel goed voor hem zou zijn als ondersteuning. Die dag bleef ik bij jullie en het werd een bijzondere dag. We maakten gedrieën een heerlijke wandeling in de polder. We genoten van het samenzijn, we lachten, knuffelden met jouw speciale beukenboom in het park en zongen dat het een lieve lust was. Hoewel je had gevraagd of ik bleef slapen, besloot ik naar huis te gaan. Ik wilde David de kans te geven met jou in het reine te komen. Toen het tijd was om te vertrekken vroeg je of ik de volgende dag terug wilde komen en blijven slapen, want je had me gemist. En natuurlijk deed ik dat. We gingen opnieuw met zijn drietjes naar de polder.

Yasmin Verschure

46/60


Later, naast David in de keuken, kreeg ik een schitterde impuls: het zou fantastisch zijn om David in te mogen wijden waar jij bij was. Dan had je het gevoel dat je toch iemand had ingewijd. Je wilde dat dolgraag en je zou aanvankelijk een vriend uit Engeland en je lieve zus inwijden. Helaas, het kon gewoon niet meer en hoewel het leek alsof je dit had losgelaten, voelde ik dat het inwijden van David een geweldig geschenk voor jullie beiden zou zijn. Je was onmiddellijk enthousiast en David kon niet anders dan antwoorden: ‘Als jullie denken dat dit goed voor me is, dan moet het wel goed voor me zijn’. Nog diezelfde avond kreeg hij zijn eerste inwijding. Het was een ongelofelijke energetische gebeurtenis. Later toen hij weg was om bij een vriend te overnachten, kwam er van slapen helemaal niets meer, we hingen beiden aan het plafond. De volgende dag was opnieuw een dag met een gouden randje. Het begon ermee dat David niet op de afgesproken tijd kwam, hij bleek zich achteraf verslapen te hebben. Dat gaf mij de mogelijkheid tot een openhartig gesprek met jouw mannelijke wijkverpleger. De relatie liep nogal stroef tussen jullie. Omdat ik jouw belangen vertegenwoordigde, voelde ik me vrij om alles te zeggen wat bij kon dragen tot een betere verstandhouding. Hij luisterde aandachtig en voelde zich zelfs niet aangevallen. Integendeel, het bleek dat hij reuze nieuwsgierig was. Het verbaasde hem wat hij om jou heen zag gebeuren. Hij was onder de indruk van de rust en de sfeer waarin dit alles zich afspeelde. Nog sterker, hij wilde zelfs alles over Reiki weten! Vanaf die dag werden jullie goede maatjes en hoefde je niet steeds dezelfde dingen te vragen. intensiteit Het leven met jou had een enorme intensiteit. In je studententijd was je een aantal jaren in Amerika geweest. Je hield erg veel van de mensen waar je in die tijd in huis was en noemde hen je pleegouders. Tijdens één van onze wandelingen door de polder werd je plotseling intens verdrietig. Op dat moment realiseerde je je dat je pleegouders niet wisten hoe ernstig jouw situatie was. Je maakte je zorgen dat zij zonder enige voorbereiding na jouw overlijden een rouwkaart zouden krijgen. We zochten samen naar een passende oplossing en het leek ons een goed idee dat David, wanneer hij terug zou zijn in Canada, je pleegouders zou bezoeken om het hun persoonlijk te vertellen. Die nacht voelde je jezelf echter zo goed, dat ik voorstelde om zelf je pleegouders te bellen. We kregen een paar keer het antwoordapparaat, maar uiteindelijk kwam je pleegmoeder zelf aan de lijn. Het was een ontroerend moment om daarbij te zijn en naar je te mogen kijken. Aanvankelijk was je heel verdrietig. Ik ging naast je op het bed zitten en legde mijn handen op je hart. Ineens veranderde je energie, het was alsof je oplichtte, je hart opende zich in volledige kwetsbaarheid. Ik werd diep aangeraakt en na afloop van het gesprek kreeg ik spontaan een enorme huilbui. Toen David binnenkwam met zijn armen vol boodschappen, lag ik in jouw armen te huilen. Totaal onvoorbereid klapte mijn energieveld open en omvatte het hele universum. Jij voelde haarfijn aan wat er gebeurde en zei: ‘Nu ga jij naar hoogtes waar ik je niet meer kan volgen.’ Ik ontkende dit, maar realiseerde me later dat ik deze ervaring ongetwijfeld nodig had. Het was een voorbereiding om nog beter naast je te kunnen staan als jij de sprong in het ongeziene ging maken. David kreeg die dag zijn overige initiaties. Het was intens en ontroerend, steeds opnieuw. Het zachte in hem kwam steeds meer naar buiten. En jij Eef, je was zo aanwezig, zo mooi. De ruimte vulde zich nog meer met licht en liefde. Toen Giri binnenkwam om me op te halen was hij onder de indruk van alle energieën die zo duidelijk aanwezig waren. Tijd om

Yasmin Verschure

47/60


een toost uit te brengen, een toost op onze vriendschap, een toost op de verbinding van het hart die ver boven de dood uitstijgt. Ja, het leven van David werd in deze dagen volledig op zijn kop gezet, maar dat was ongetwijfeld iets wat nodig moest gebeuren. lievelingsplekje David wilde graag een speciale mis voor je opdragen. Toen Giri en ik die avond vertrokken, vroeg hij of wij daarbij aanwezig wilden zijn. Dus waren we die zondag rond het middaguur opnieuw aanwezig. Ook dit keer viel de zorgvuldige planning in het water. Het ging zoals het meestal ging in jouw huis: je broer kwam uitgerekend die dag de kapotte wasmachine vervangen. Geen nood, Giri en ik gaan naar het park. Plotseling, leunende tegen die kolossale beukenboom van jou, krijg ik in een flits jouw lievelingsplekje in de polder te zien. Ik was er zelf nooit geweest, met de rolstoel kon je er niet komen. Toch was het ongetwijfeld een geniale plek om die speciale mis voor jou op te dragen. Bovendien hadden we vandaag voldoende mankracht om jou te dragen daar waar de auto niet meer komen kon. Het was bijna vijf uur voor we uiteindelijk konden vertrekken. Je was inmiddels doodmoe, maar toen je in de gaten kreeg waar we naartoe gingen werd je zichtbaar emotioneel. Liefdevol droegen we je voor de laatste keer naar jouw speciale plekje. Zittende in een cirkel bekrachtigden we onze verbinding. David had een bijzondere viering in elkaar gezet, we namen er allemaal deel aan. Na afloop droegen we je terug naar de auto en je werd snel naar huis gereden. Twee sterke armen droegen je de trap op. Je werd liefdevol in je bed gestopt en kreeg nog een laatste massage met de bedoeling dat je even heerlijk zou kunnen slapen. Maar plotseling, hoe kreeg je het in godsnaam voor elkaar, zat je rechtop in bed met die eigenwijze smoel van je en vroeg zonder te blikken of te blozen of iemand het keukenlaatje kon maken. We kwamen niet meer bij van het lachen, naar alle waarschijnlijkheid was het laatje al jaren kapot! Diezelfde avond kreeg David het plotseling te kwaad. Het is geen sinecure om een aantal dagen en nachten bij je te waken, zeker niet wanneer je net bent aangekomen uit Canada en dan ook nog een jetlag hebt. Elke minuut met jou was nu eenmaal intens en van slapen kwam meestal ook niet veel. Giri en ik gaven David een Reikibehandeling. Hij was zo ontvankelijk als een kind. Tot mijn verbazing bruiste hij even later alweer van energie en voor de zoveelste maal verwonderde hij zich over de kracht van Reiki. genezingscirkel Diezelfde week was er een open Reiki-avond. Mijn vijfjarige meesterschap leek me een goede gelegenheid voor een samenzijn. Die avond maakten we een speciale genezingscirkel. We gaven jou een afstandsbehandeling met meer dan zestig mensen. Vanuit de intense verbondenheid die we daarna met je voelden, zongen we jouw speciale lied. Het was het lied dat je zo vaak met David en mij zong in deze dagen:

Yasmin Verschure

48/60


I give to you and you give to me True love, true love... I give to you and you give to me Love forever true For you and I have a guardian angel Up high with nothing to do But to give to you and to give to me Love forever true.... Uiteindelijk zong iedereen mee. Hoewel ik inmiddels wist dat de tekst niet helemaal klopte, zongen wij het op deze manier en dat wilde ik deze avond zo laten. De dag daarop belde je al vroeg om te vragen of ik die week ‘nog van plan was om te komen’. Ik vermoedde dat David een dagje weg moest, maar toen ik bij je kwam begreep ik dat hij al onderweg was naar Canada. Hij had niet langer een vervanger voor zijn parochie kunnen vinden. Het eerste dat me opviel was dat er iets in jou was veranderd. Later werd me duidelijk wat dit was. Het licht in je ogen was gebroken, dat betekende dat het stervensproces nu echt was begonnen. impuls Die dag kreeg je een nieuwe impuls om te gaan schilderen. Je werkte onafgebroken, ja haast als een bezetene en je doorbrak je oude vorm. Je schilderde zonder aarzelen je eigen opgang naar het licht. Althans dat was wat ik erin zag. Je gaf het mij als cadeautje voor mijn verjaardag. Het was aandoenlijk om je zo bezig te zien. Het gaf jou de mogelijkheid om je overtollige energie kwijt te raken nu onze uitstapjes naar de polder waren opgehouden. Het was voor jou niet langer mogelijk naar buiten te gaan. Je zat dus voortdurend opgesloten in die kleine ruimte. Daarbij heerste er ook nog een hittegolf. Het was ongelooflijk warm op dat kleine eenkamerappartementje waar zelfs geen balkonnetje aanwezig was. Gelukkig voor jou kon je de warmte goed verdragen. Tot op het laatste moment genoot je van kleine en lekkere dingen, zoals de zelfgemaakte soep en het speciale Haagendas-ijs waar je vrienden zo liefdevol de koelkast mee bleven vullen. Maar ook je kopje koffie en je sjekkie sloeg je niet over. Je kon die sjekkies uiteindelijk zelf niet meer rollen, dus werd ik een expert in sjekkierollen. In die tijd begon ikzelf weer stevig te roken. Hoe dan ook, tijdens dit proces kon ik absoluut wel wat extra aarding gebruiken. Onze verbinding werd steeds intenser en woorden waren nauwelijks nog nodig. Een frappant voorbeeld hiervan schetst de volgende situatie: ik haalde dagelijks de post uit je brievenbus. Op zekere dag was er een envelop waarvan de energie onmiddellijk de reactie opriep om hem ter plekke te verscheuren. Natuurlijk deed ik dit niet. Uiteindelijk was het jouw post en ik wist dat je uitstekend voor jezelf kon zorgen. Dus zonder commentaar overhandigde ik je de bewuste envelop. Kaarten kregen een plaatsje op de kastdeur tegenover je bed, zodat je ze voortdurend kon zien en je vroeg me ook deze kaart op te hangen. Nog geen halfuur later zei je plotseling: ‘Yas, wil je die kaart van de kast halen en alsjeblieft kapot scheuren, de energie voelt helemaal niet goed.’ Ik was perplex!

Yasmin Verschure

49/60


inwijden We spraken regelmatig over het feit dat je nog steeds hier was en ineens was het hartstikke duidelijk voor mij: je zette zoveel lichtjes neer, die laatste weken, dat jij wel klaar kon zijn, maar dat God waarschijnlijk vond dat je hier nog uitstekend werk kon verrichten. Over inwijden gesproken; ieder die op dit moment met jou in aanraking komt en zich aan durft te laten raken, is niet langer meer dezelfde..... Het werd een vreemde dag die verjaardag van mij. Ik had aanvankelijk besloten die avond naar huis te gaan. Je was hiervan op de hoogte, maar deed geen enkele moeite om iets met je zus te regelen. Integendeel, zonder overleg vroeg je haar voor de dag daarop. Giri kwam die middag met de bedoeling me op te halen. Het was niet van harte dat we beiden bleven slapen. Eerlijk gezegd was ik best pissig, ik nam je kwalijk dat je geen rekening met mijn wensen hield. Voor het eerst schiep ik afstand tussen ons. En hoewel ik je die nacht meerdere malen op je bed zag zitten, kon ik je op dat moment niet de hand reiken. Ik suste mijn geweten door mezelf wijs te maken dat je het proces waar je jezelf in bevond uitsluitend zelf kon uitvechten. Tegen de morgen was mijn boosheid allang weer voorbij, ik was even open als voorheen. Je vertelde dat je jezelf die nacht erg eenzaam had gevoeld. Ook al had je ongetwijfeld op mijn emoties gereageerd, er moest een diepere oorzaak zijn voor dat intense gevoel van verlatenheid. Om dit te onderzoeken deden we een geleide meditatie. Je kwam in een leven in Japan terecht waar je in die tijd een eenzame dood was gestorven. Na dit inzicht kon je dat gevoel van eenzaamheid loskoppelen en loste de verstarring rond je maag zich op. Je lag daar zo vredig dat ik naar mijn gevoel uren naast je zat. Ik voelde mezelf volledig vervuld door alleen maar naar je te kijken. Toen Giri en ik eindelijk naar huis gingen was ik er van overtuigd dat ik je niet meer in leven terug zou zien... Zoals vele malen voorheen, zette je me ook dit keer weer voor schut. Je was er nog steeds, al moest je niet vragen hoe. En ook deze keer knapte je weer aanmerkelijk snel op en je bleef jezelf deze dagen goed voelen. Je had een nieuwe passie, je wilde schilderen. Je wilde nieuwe verf, nieuwe kwasten, ja je wilde zelfs lijsten om je werk in op te hangen. We plaagden elkaar, maakten plannen voor een grootse tentoonstelling. Ik zei dat we daarmee zouden wachten tot na je overgang. Het werk van een kunstenaar krijgt immers pas waarde na zijn dood…. Het kon uiteindelijk niet uitblijven. Ik ging nogal over de grenzen van mijn kunnen en inmiddels voelde ik mezelf alsof ik op mijn wenkbrauwen liep. Ik was oververmoeid en had zelfs koorts. Natuurlijk ontging jou dit niet en je vond het geen goed idee dat ik later terug zou komen. Dus vroeg je een van je oude vrienden om bij je te waken. Ik vroeg me af of je dit aankon, maar realiseerde me plotseling dat er in deze periode het een en ander was veranderd. Had je aanvankelijk besloten dat een aantal dierbare vrienden ’s nachts niet bij je mochten waken, omdat ze te onrustig waren, de tijd was nu rijp om een aantal van hen te gaan betrekken in het hulpteam. Dat betekende meer mensen om de taken te verdelen. Een verleidelijk vooruitzicht want het was, simpel gezegd, teveel geweest. Teveel voor je zus, maar vooral ook teveel voor mij, omdat ik constant alle gaten opvulde en onze derde persoon achteraf weinig tijd vrij kon maken. Die zaterdag voelde ik dat je situatie snel verslechterde. Ik had een sterk voorgevoel dat ik die zondag vrij moest houden om naar je toe te komen wanneer dat nodig mocht zijn.

Yasmin Verschure

50/60


stervensproces Zondagmorgen om 9.00 uur ging de telefoon. Je belde om te vragen of ik wilde komen. Dat was op zijn minst vreemd. Je vroeg nooit of ik tijdens mijn ‘vrije’ dagen wilde komen, hoezeer je dat soms ook verlangde. Je wist maar al te goed dat ik mijn rust hard nodig had. Toch was ik, grappig genoeg, op deze vraag voorbereid. Ik bedenk me geen moment, vraag Giri om mee te gaan en rond twaalven zijn we bij je. Je zus en jij, jullie zijn beiden zichtbaar opgelucht en blij om ons te zien. Het lijkt erop dat je verschrikkelijk hoge koorts hebt. Bij een temperatuur van meer dan dertig graden, lig je met gesloten ramen, onder een dekbed en een extra deken, nog te rillen. Ik leg mijn handen op je lijf en krijg vrij snel diezelfde koortsverschijnselen. Maar godzijdank, even later ben jij in ieder geval van je koorts bevrijd. Het dekbed kan weer weg en het raam mag open. Je wordt ook weer wat helderder. Vanaf dat moment zitten we meestal rond je bed. Je bent onrustig, je ogen staan hoog en naar buiten gericht. Ik houd zoveel mogelijk je hand vast. Je zakt regelmatig even helemaal weg. Even plotseling open je dan weer je ogen en kijkt ons om beurten onderzoekend aan. Als je ziet dat we er allemaal nog zijn, zak je weer rustig weg. Dan zit je ineens weer rechtop, kijkt ons beurtelings doordringend in de ogen en vraagt aan ieder van ons: ‘En hou je nog van mij?’ O ja lieve Eef, meer zelfs dan ooit tevoren. Het liggen gaat steeds moeilijker en je wisselt het bed af met de bank. Het lijkt erop dat dit een lange dag gaat worden. We sturen je zus een uurtje de polder in. Wanneer zij terug is gaan Giri en ik een luchtje scheppen. Ik weet inmiddels dat ik vannacht niet naar huis zal gaan. Regelmatig sta ik mijn plekje aan het bed af aan je zus. Later, ik zit naast je op bed met mijn armen om je heengeslagen, zeg je: ‘Yas, ik wil nu gaan, maar ik wil niet alleen, ga je met me mee?’ ‘Lieverd, ik zal je dragen zover als ik kan, maar ik kan niet met je mee gaan.’ ‘O nee, natuurlijk niet, dat is goed...’ speciale band Je begint om je moeder te roepen. Zij is een aantal jaren geleden gestorven. Je hebt me veel over haar verteld en naar mijn gevoel hadden jullie een speciale band. Je hield meer van haar dan van wie dan ook. Wanneer je over haar vertelde, deed je dat met een ontroerende warmte en met dankbaarheid. Ik vraag je wie er allemaal op je wachten daar aan gene zijde. Je zegt: ‘mijn moeder en David......’ Je schrikt er zelf van en je begint te grinniken: ‘O nee, dat kan natuurlijk niet, David is nog hier hè?’ ‘Maar Yas, kun je mij op komen zoeken?’ ‘Nee, schat, ik kan jou niet opzoeken, maar jij kunt mij opzoeken. Is dat ook goed?’ Ja hoor dat is goed.... Ineens zit je rechtop in je bed: ‘moet ik dan niet mijn koffer pakken en wat zal ik allemaal meenemen?’ ‘Nee lieverd, je hebt daar immers niets nodig. Alles wat je nodig hebt en meer dan dat is daar aanwezig, weet je wel?’ Oké, dan is het goed... heb ik je gezegd… Ondertussen kom je nog een aantal keren uit je bed, je eet zelfs nog een klein beetje pudding. Wanneer ik daarna je koffie aanreik, heb je het niet meer: hoe kan ik je nu koude koffie geven... Ik weet dat je ijlt, jijzelf weet dat ongetwijfeld ook, want je zegt: ‘Laat maar...’

Yasmin Verschure

51/60


Je wil niets van de dokter weten, wat moet die in godsnaam nog komen doen? Even voor negenen neem je afscheid van Giri. Giri gaat toch maar thuis slapen, dan kun jij de bank gebruiken als je daar nog behoefte aan mocht hebben. We spelen voor de laatste keer ons dagelijks spelletje en dit keer neem ik het initiatief: ‘Eef, heb ik je vandaag al gezegd dat ik van je houd?’ Mijn hart is boordevol liefde en ik streel je zachtjes over je rug. Je vindt dit nog steeds heerlijk en je schudt monter en ondeugend je hoofd. ‘Nee? Heb ik je dat echt nog niet gezegd? Wat dom....’ We spreken af dat ik als eerste bij je zal waken. Je zus gaat rond negenen op het matras naast je bed liggen en probeert wat te slapen. Rond deze tijd verlies je al min of meer het bewustzijn. Je ligt wonderlijk genoeg niet aan het zuurstofapparaat, je ademhaling is opmerkelijk rustig. Het ritme van je adem is drie maal in en uit, daarop volgt een stilte. Ik houd in eerste instantie mijn adem in: houd je nu op met ademen of zul je opnieuw beginnen. Langzaam maar zeker wen ik aan dit ritme. Rond tienen behandel ik je op afstand en dat is een wonderschone ervaring. Ik ervaar jouw ‘zijn’ als zuiver Licht, als pure Liefde, als waarachtige Vrede. Er is niet langer enige vorm van strijd in jou, er is slechts volledige overgave. Ook ik voel me opmerkelijk rustig en ik ben niet bang voor datgene wat onvermijdelijk komen gaat. God zal me de kracht geven, ook al mocht je stikken. Rond halfelf draai je jezelf op je zij en je trekt jezelf min of meer in de foetushouding. Omdat je het zelf niet langer kunt, besluit ik deze avond voor jou te schilderen. Tegen elven ben ik daar mee klaar, ik voel me allesbehalve fris en neem een snelle douche. Ondertussen loopt er steeds wat slijm uit je neus en mond. Als ik terug ben wordt dat heftiger. Ik ga naast je op bed zitten en leg mijn handen op je hart. Regelmatig veeg ik voorzichtig je gezicht af. weg naar het licht Je zus wordt wakker en komt naast ons zitten. De slijmafvoer wordt heftiger, gelukkig heb je daar zelf nauwelijks last van omdat je zo ongelofelijk goed bent gaan liggen. En dan toch nog plotseling, even na middernacht, houdt je borst tussen mijn handen gewoon op met bewegen. Ik moet eerst zelf goed voelen voor ik met zekerheid tegen je zus kan zeggen: Eef is niet langer hier..... Je zus dreigt te gaan huilen, ik vraag haar dringend daar nog even mee te wachten. Eerst zingen we, zoals afgesproken, samen de OM- klank voor je. Daarna leggen we je snel af: we leggen je zo recht als mogelijk is en sluiten liefdevol je ogen en je mond voor je lijf te koud en te stijf zal zijn. Ik zet het bandje Om Na Ma Shivaya op en dan is er ruimte voor de huilbui van je zus. Zelf voel ik me wonderbaarlijk vredig, er is geen enkel verdriet. Er is een intense opluchting en een diepe dankbaarheid dat God ons gebed heeft verhoord. Jij, mijn dierbare Eef, mocht vertrekken zonder enige ingreep van buiten, op het moment dat je nauwelijks nog zelf naar de WC kon. Je mocht gaan zonder pijn, ja zelfs zonder enige vorm van benauwdheid, zonder te hoeven stikken! Een liefdevollere manier had ik je niet kunnen gunnen, wat een mooie, barmhartige dood. Je energie is nog zo sterk in deze ruimte aanwezig, ik hoef mijn ogen maar te sluiten om je lichtje te volgen – op Weg - terug naar het grote Licht... Gezien de hitte moet er helaas snel gehandeld worden. De dienstdoende arts komt en constateert de dood. We bellen de begrafenisondernemer, die adviseert om je omhulsel zo snel mogelijk op te halen. Gezien alle geestelijke activiteit die zich op dit moment rondom jou afspeelt, heb ik daar toch even moeite mee. Ik had je zo graag een aantal uren rustig

Yasmin Verschure

52/60


laten liggen, maar gezien de tropische temperatuur en het rottingsproces aan je voet kunnen we dit risico beter niet nemen. Gelukkig duurt het nog een poosje voor ze er zijn. Al staat het natuurlijk in geen verhouding met mijn onuitgesproken wens je vier dagen en nachten in stilte opgebaard te laten staan in een cirkel van geliefden. Maar Gods wegen zijn niet altijd de onze. de polder Wanneer jouw voertuig weg is gaan je zus en ik de straat op. Op zoek naar een borrel om jouw afscheid en je weerzien te ‘vieren’. Helaas, de kroegen zijn al gesloten. Rond halfvier die ochtend komt Aad. Hij heeft onze boodschap op het antwoordapparaat gehoord. Van slapen komt uiteraard niet veel meer. Geen wonder, je energie is zo krachtig aanwezig. Wanneer ik ga liggen kan ik achter mijn gesloten ogen jouw sterretje volgen... Om halfzes gaat Aad naar huis. Je zus en ik besluiten de polder in te gaan, op zoek naar jouw speciale plekje. Al zittende, terwijl we voor je zingen, zijn we stille getuigen van een prachtige zonsopgang. Terug in jouw flatje ruimen we eerst op voordat we iedereen gaan bellen. Ik vraag één van je vrienden een grote taart mee te nemen voor bij de koffie. Helaas zijn de meeste bakkers nog gesloten, maar hij weet echte Bossche koek te versieren. Wanneer je vrienden allemaal aanwezig zijn, bespreken we je laatste wensen. Vanaf dat moment laat ik mijn verantwoordelijkheid los, zij mogen het nu verder overnemen. Een zelfde ceremonie herhaalt zich wanneer je familie arriveert. De sfeer is rustig en sereen. Af en toe vloeien er wat tranen, maar ik voel nog steeds geen verdriet. Dat is maar goed ook, wanneer ik nu zou gaan huilen zou ik van vermoeidheid volledig in elkaar klappen. Eén van je vrienden heeft gelukkig in de gaten dat ik wel een steuntje kan gebruiken. Hij slaat een arm om me heen en ik kruip lekker tegen zijn brede schouder. Dat doet me goed, ik had het even nodig. Helaas, daar is de begrafenisondernemer alweer. Ook onze speciale wijkverpleger komt langs met de bedoeling jou te verzorgen. Dat is niet langer nodig, maar ik wil hem toch graag bedanken voor zijn open houding. Hij reageert beduusd, kan er nog steeds niet over uit wat er zich allemaal rondom jou heeft afgespeeld. En dat het nu dus echt voorbij is. afscheid Even na elven komt Giri me halen. Ik neem afscheid van je vrienden en je familie. Giri en ik gaan naar onze vrienden in Uden. Hoewel daar volop ruimte is voor verdriet, voel ik nog steeds geen enkele behoefte om te huilen. Mijn vermoeidheid ebt onmiddellijk weg nu ik in de frisse open lucht ben en met beide pootjes op de grond sta. Het is heerlijk om samen te zijn met vrienden die jou kennen. Ik breng zo goed en zo kwaad als mogelijk is de ervaring van jouw laatste speciale dag hier op aarde aan hen over..... Ons samenzijn heeft een extra tintje, het is immers heerlijk om over jou te praten. Ook zij hielden zielsveel van je. Ja, wie eigenlijk niet? Dan keren Giri en ik huiswaarts. Maar onderweg eten we eerst nog een hapje en drinken we samen die borrel die we 's nachts niet konden krijgen. We toosten op jou, lieve Eef, en wensen je een goede reis.... Ik tril inmiddels van vermoeidheid wanneer we die avond om acht uur thuiskomen. Na een warme douche kruip ik onmiddellijk in mijn bed. Ik word, zeer ongewoon voor mij, maar één keertje wakker. Slaap haast onmiddellijk weer in en heb een vage droom over engelen en licht. Die morgen sta ik op met een gevoel van gelukzaligheid. Er brandt dag en nacht een kaarsje voor je op ons altaartje. Je bent in me, om me heen, boven me en overal. Hoe wonderbaarlijk....

Yasmin Verschure

53/60


helderheid Hoewel dit gevoel de komende dagen iets minder wordt, verdwijnt het nooit helemaal. Mijn geest is verbazingwekkend helder en ik blijf me goed voelen, zelfs al is mijn lijf nog zo moe. Gezien de omstandigheden van dat lijf is die vermoeidheid wel te begrijpen. Woensdagmorgen al heel vroeg belt David vanuit Canada. Hij is voelbaar overstuur. Ik praat lange tijd met hem, zomaar, zonder enige moeite in het Engels. Samen beleven we het hele proces rondom jouw sterven opnieuw. Hij voelt zich bevrijd. Hij spreekt de wens uit om bij jouw afscheidsfeestje aanwezig te zijn en dit gaat hem uiteindelijk ook lukken. De nacht voor je begrafenis steek ik een kaarsje aan met de intentie dat het de hele nacht blijft branden. Ik word rond drieën wakker, precies op tijd om een nieuw kaarsje aan te steken. Die morgen voel ik me lichtelijk gespannen. Zal alles verlopen zoals jij en ik ons dat hebben voorgesteld? De oranje kaarten zijn erg mooi geworden. Het gezelschap is uitgenodigd zoals jij dat wilde. Hoewel er altijd veel mensen om je heen waren, lieve Eef, in je laatste weken hier op aarde had je steeds minder behoefte aan contacten. Je koos meer en meer voor jezelf en nam ter plekke afscheid door de telefoon. Vele vrienden zullen dit ongetwijfeld moeilijk gevonden hebben, zullen het waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen. Zeker niet omdat je altijd zo sociaal was, nauwelijks ooit ‘nee’ durfde te zeggen. Maar het speciale programma dat je hebt uitgezocht is duidelijk niet geschikt voor een groot gezelschap. Onder begeleiding van familie en speciale vrienden ging je naar het crematorium. Daar sloten de andere gasten zich bij ons aan. Tot mijn verbazing kende ik inmiddels bijna het hele gezelschap. De dienst was in één woord prachtig, je hebt ongetwijfeld met volle teugen genoten, lieve Eef... Alles werd volgens jouw wensen uitgevoerd, nou ja, bijna alles. Maar goed, jou kennende zou je daar zeker niet over gevallen zijn. De muziek was schitterend. Je broer sprak het welkomstwoord, het was, heel begrijpelijk, doorspekt met emoties, maar puntgaaf. Je zus werd krachtiger naarmate ze dat prachtige lied voor je zong en ik weet bijna zeker dat je trots en vol ontroering van haar genoten hebt. Ongetwijfeld deed je dat ook van David die onverwachts bij jouw feestje kon zijn, en op het laatste moment nog besloot om op zijn speciale manier afscheid van je te nemen. Wanneer de laatste klanken van de muziek zijn uitgestorven is de beurt aan mij om deze hartverwarmende gebeurtenis af te sluiten. Dit doe ik met het prachtige gedicht van Inayat Khan over ‘den dood’. Ik voeg mijn eigen woorden daaraan toe, die rechtstreeks uit mijn hart komen: hij leeft Everhard is niet dood - hij leeft. Ik mocht samen met zijn zus bij hem zijn in zijn laatste uren. Hij is gegaan zonder pijn, zonder strijd, in volkomen overgave. Hij was Rust, Vrede en Licht. Everhard was een Godsgeschenk... Vele lichtjes heeft hij nog achtergelaten in deze laatste weken, velen van ons heeft hij aangeraakt en wakker geschud. Nu zet hij zijn werk voort vanuit de lichtsferen. Onze verbinding is eeuwig en eens zullen wij hem daar ontmoeten. Ieder mens schept zijn eigen wereld. Dat wat Everhard heeft neergezet, dat is de realiteit van waaruit hij nu verder mag leven aan gene zijde. Want God is liefde....

Yasmin Verschure

54/60


Hij zei me dat hij niet alleen ziek was voor zichzelf. Aids is een ziekte die ons allen aangaat. We mogen en moeten leren opnieuw lief te hebben. Hij heeft het zaad gezaaid voor een betere, liefdevollere wereld. Het is aan ons om dit zaad tot volle bloei te laten komen... Bij de uitgang ontvangt ieder van ons als herinnering een kaart gedrukt in jouw lievelingskleur oranje. De voorkant wordt gesierd met een opgaande vogel en daaronder volgt de tekst: ‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de Weg terug naar het Licht.’ Aan de binnenzijde van de kaart vindt ieder van ons een zakje zonnebloemenzaad en de prachtige tekst over ‘den dood’ van Inayat Khan. Op de achterzijde van de kaart staat: ‘Everhard geniet van de Vreugde van de Vrijheid’. En reken maar dat je dat doet nu je de beperkingen van je stoflichaam achter je hebt gelaten. Het was je grootste angst om niet langer menswaardig te kunnen zijn. Tot het laatste moment heb je niets, absoluut niets van je waardigheid verloren. Op een fijne locatie in Vlijmen komen we nog een poosje bij elkaar om samen uit te wisselen, samen koffie te drinken en zoveel taart te eten als iedereen op kan. Gebakken door je lieve vrienden, dat speciale koppel die er altijd voor zorgden dat je koelkast gevuld bleef met de heerlijkste zelfgemaakte soepen en jouw speciale lekkernij: Haagendas-ijs. Ook deze laatste keer waren zij het die zorgden voor overvloed. Na een laatste afscheidsborrel zijn Giri en ik opgestapt. Nee, ook dit keer gingen we niet direct naar huis, ook deze speciale dag wilde ik feestelijk afsluiten. Het is heerlijk om samen met Giri deze bijzondere dag de revue te laten passeren, terwijl ik me al die tijd voortdurend bewust blijf van jouw aanwezigheid! Alle spanning is van me afgevallen. Volgens mij was het feestje geslaagd en heb je genoten. Mooier had het naar mijn gevoel niet kunnen zijn. Je hebt iedereen wat meegegeven om over na te denken en bij stil te staan. Voor niet één van ons zal het leven nog ooit hetzelfde zijn. Ook niet voor mij, voor wie de dood inmiddels toch aardig vertrouwd is geworden. kleinood Ik draag je in mijn hart als een kostbaar kleinood. Ik heb het gevoel dat ik vanaf dit moment door twee paar ogen kijk. Dat ik net als voorheen wanneer ik je door de telefoon of in je huis vertelde over de kuikens, over de jonge waterhoentjes, nog steeds door jouw ogen mag kijken wanneer ik iets bijzonders zie. Jij en ik waren in vele opzichten één. Je noemde mij je gids. Maar je gidste jezelf en anderen als geen ander in deze laatste weken hier op aarde en ook voor mij was je een schitterend voorbeeld. Weet je nog hoe je soms concessies wilde doen in vriendschappen? Deze laatste weken besefte je dat je dat niet langer kon, dat Liefde vooral betekent dat je ook nee durft te zeggen... Lieve Everhard, vanaf mijn plekje hier op deze aarde en bij het werk dat ik hier ongetwijfeld nog te doen heb, laat ik me mede gidsen door jouw liefdevolle en lichtende

Yasmin Verschure

55/60


aanwezigheid. Wanneer het nodig mocht zijn en als je daar zin in hebt. In volkomen vrijheid, want je bent me niets verplicht. Ik ben eindeloos dankbaar dat je hebt besloten dat ik in jouw laatste dagen bij je mocht zijn. Ik denk dat het in het universum reeds was voorbestemd. Als mijn lijf niet zo dringend aan rust toe was geweest, had ik op dit moment waarschijnlijk ergens aan de andere kant van de wereld gezworven. Het was echter mijn grootste wens om bij je te zijn en deze wens werd verhoord. Ik had dit voor alle goud en goed niet willen missen. Tegelijkertijd had ik dit verlangen in St. Maarten daar op die bewuste berg losgelaten in de Kosmos, terwijl ik tegen je zei: ‘Wacht maar niet op mij, ik ben toch wel bij je. Ga als jij vindt dat je gaan moet.’ toeval Maar toeval bestaat niet, je wilde het zo, daar ben ik van overtuigd. En het was een overweldigend geschenk voor mij. Dat is het trouwens nog steeds en zal het ook altijd blijven. Want jij bent in me, jij bent om me heen en innig met mij verbonden. Jij en ik zijn één. Onze liefde had niets te maken met de liefde tussen man en vrouw, onze liefde was onvoorwaardelijk en ontbloot van seksualiteit, het was de liefde van het Hart, de liefde tussen twee mensen. Er was en is tussen ons een zielenverwantschap die alle relaties te boven gaat.... Je stierf op de 11e juli. Precies een maand na het regelen van je begrafenis. De tekst op je kaart gaat over vrijheid. Numerologisch gezien was die dag een eenenveertig/vijf dag. Het nummer vijf staat voor innerlijke vrijheid. Vind je dat niet ongelofelijk gaaf? Was je vier minuten eerder gestorven, dan was dat totaal anders geweest.... Dank je lieve Eef, je hebt mijn leven in alle opzichten verrijkt...... ‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de Weg terug naar het Licht....

Yasmin Verschure

56/60


NAWOORD Datgene wat wij kwaad of de duivel noemen, is slechts een omgekeerde weerspiegeling van God; de schaduw van God in de materie. Omraam Mikhaël Aïvanhov Hoe levend jij nog steeds bent ervaar ik weer eens wanneer ik na een periode van zeven jaar, in oktober van het jaar 2001, terugkeer naar Curaçao. Ze hebben weer niet stilgezeten, al de tweede avond is er een lezing georganiseerd. Ik ben ontroerd wanneer ik vele prachtige mensen zie binnenkomen met mijn eerste twee boeken onder hun arm. Ik wist niet eens dat ze hier op het eiland verkrijgbaar waren! Ze willen dat ik hun boeken signeer. Eén van hen, Anna, komt naar me toe en reikt me haar eerste boek aan: ‘Weg naar het Licht’. Het boek dus lieve Everhard waar jij ook een ‘deeltje’ van uitmaakt. Ik neem het boek tussen mijn handen en laat een passende tekst omhoog borrelen: ‘Wees vrij en vlieg als een vlinder’. Al weet ik niet wat het te betekenen heeft, inmiddels weet ik uit ervaring dat Anna me ongetwijfeld opheldering kan geven. Anna leest de tekst met aandacht en haalt vervolgens een splinternieuw ‘geboortekaartje’ uit haar tas. Ze liet het zojuist maken voor haar zoontje dat bijna een jaar geleden in de leeftijd van zes maanden in zijn bedje is gestikt. Anna moest dit aanzien, terwijl ze niet in staat was om iets aan de situatie te veranderen. Ik luister naar haar met diep respect en een vleugje verwondering. Anna is ongetwijfeld sterker uit de strijd tevoorschijn gekomen. Ze zocht lange tijd naar een passende tekst op het grafsteentje en wilde ook een tekst voor het bewuste kaartje. Toen vond ze het betreffende boek. Ze kwam jouw verhaal tegen en haar probleem was in een klap opgelost. De tekst: ‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de Weg terug naar het Licht.... siert nu het grafsteentje en het prachtige gedicht over ‘den dood’ van Inayat Khan staat in het afscheidskaartje. Met een knipoog maakte je me opnieuw bewust dat jouw werk nooit ophoudt. Het gaat gewoon door, elke dag opnieuw. Je doet het met evenveel verve als in die tijd dat je hier op aarde was. Je raakt rechtstreeks de harten van mensen aan en maakt dat zij nooit meer dezelfde zijn, nooit meer, na zo’n ontmoeting met jou. Je laat altijd een stempel achter voor diegenen die daar open voor zijn. Wat mezelf betreft, lieve Everhard, kan ik alleen maar zeggen dat mijn leven zich aanmerkelijk verrijkt heeft in deze achterliggende jaren nadat jij bent heengegaan en mij hier achterliet. Mijn ziel had er immers voor gekozen om in deze dramatische tijd van verandering hier op deze mooie planeet aarde aanwezig te zijn. En ik ben er nu, zonder enige twijfel, inmiddels helemaal. Ook mijn fysieke kracht is aanmerkelijk toegenomen. Daardoor sta ik nog meer dan voorheen voor mijn innerlijke waarheid, of mag ik zeggen lieve Eef, voor onze waarheid? Moge jouw Licht ons pad verlichten…..

Yasmin Verschure

57/60


OVER DE AUTEUR Yasmin laat zich leiden door haar innerlijke impulsen. In het verleden werkte zij als maatschappelijk werkster, ze gaf cursussen lichaamswerk en massage en werkte twaalf jaar wereldwijd als Reikimeester. Na een ingrijpende innerlijke transformatie liet zij uiterlijke etiketten los en ging meer en meer de weg van de Eenvoud. Haar boodschap van Wijsheid en Liefde draagt zij uit in haar leven, in haar boeken en in haar beelden. In haar workshops en lezingen voelen mensen zich herkend en gezien, zij gaan vernieuwd en herboren naar huis…. Op verzoek geeft zij lezingen, workshops en signeeracties.

STICHTING SHANTI Yasmin Verschure en Giri Rikkers vormen het fundament van Stichting Shanti. Zij ondersteunt kleinschalige projecten in Zuid Afrika en Indonesië en staat open voor donaties. Op de website vind je vele bronnen van inspiratie en informatie over activiteiten, lezingen en workshops: www.yasminverschure.nl

Yasmin Verschure

58/60


EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE:

Liefde is ‘Al Wat Is’ Het derde boek van Yasmin verhaalt over haar driemaandelijkse verblijf in Zuid-Afrika. Het gaat over de kracht van onvoorwaardelijke liefde en het ontwaken van het Christusbewustzijn in ieder mens. Het belicht de innerlijke strijd tussen licht en donker, welke zo mooi wordt gesymboliseerd door de uiterlijke strijd in de stof tussen blank en zwart. Onvoorwaardelijke Liefde is datgene wat overblijft wanneer we door het vuur van loutering zijn gegaan. We openen ons hart voor de liefdesvibratie, de CHRISTUS in onszelf, leggen het kleed der afgescheidenheid af en ontwaken in onze ware realiteit. Vanaf dat moment ervaren we onszelf en anderen als goddelijke wezens, er bestaat niet langer een IK en een JIJ. We zoeken voortdurend vervulling voor deze Liefde buiten onszelf en vergeten dat wijzelf de BRON zijn van waaruit ALLES ontspringt. Wanneer we in deze Liefde ontwaken vervult ons zielsverlangen zich, materiele begeerten verdwijnen naar de achtergrond: Ons mededogen en onze aanwezigheid worden de instrumenten waardoor de wonderen van het universum zich kunnen ontvouwen.

Met een Open Hart Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde. Op haar pelgrimstocht door India en Nepal, in haar verhalen en tijdens haar ziekteproces beschrijft Yasmin, op de voor haar zo kenmerkende manier, in alle openheid en helderheid het proces van onwrikbaar geloof en vertrouwen. Door zichzelf voortdurend in het Hier en Nu te projecteren, gebruikt ze de omstandigheden, hoe beroerd ze soms ook lijken, om te groeien in Licht en Liefde. Door bewustzijn en inzicht is het mogelijk pijn en lijden te transformeren naar innerlijke heelheid. Het is een proces van loslaten en totale overgave. Afgescheidenheid maakt plaats voor verbondenheid met ‘Al Wat Is’. Door haar bereidheid zichzelf in haar grootste smart totaal over te geven bewijst Yasmin dat lijden een proces van loutering, van heelwording kan zijn. Meditaties en oefeningen verlenen aan ‘Met een Open Hart’ een extra dimensie die iedereen op WEG vol blijdschap zal herkennen en kan gebruiken. Het boek bestaat uit drie delen: 1. Spirituele pelgrimstocht van zeven maanden door India en Nepal. 2. Spirituele verhalen met diepere betekenissen. 3. Twee werelden ontmoeten elkaar in een proces van transformatie en heelwording.

Yasmin Verschure

59/60


Weg naar het Licht Pelgrimstocht van een Reikimeester. Een integer verslag ter verduidelijking van de Universele Levenskracht. ‘Weg naar het Licht’ is in alle bescheidenheid een unieke en inspirerende getuigenis van een mens die zich vol vertrouwen overgeeft aan de stroom van het Leven. Yasmin beschrijft op een fijngevoelige, maar steeds reële manier de ingrijpende bewustzijnsveranderingen op haar weg en de daarmee gepaard gaande diepte- en hoogtepunten. Het boek ademt een intieme sfeer, waarin nauwelijks plaats is voor verstandelijke overwegingen. Tegelijkertijd beschrijft ze ragfijn de wonderen op haar pad van innerlijke transformatie: de ziel die ontwaakt en zich op weg begeeft naar het licht. Ik hou van Reiki omdat het de weg is van pure eenvoud. Ze pelt je af totdat alleen je ware kern overblijft. Reiki of Liefde geeft ons ons geboorterecht terug, het recht van iedere mens om te kiezen voor een leven van vreugde en innerlijke vrede, ook al gaat dit niet altijd zonder pijn.

www.yasminverschure.nl email: [email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010

Yasmin Verschure

60/60


60 Meesterschap voorbij de Dood

Recommend Documents