3 e Plaats Wouter Betting en Pieter Dijkshoorn NSK koppeltijdrit te Nijmegen

Tijdjerijden 142

3e Plaats Wouter Betting en Pieter Dijkshoorn NSK koppeltijdrit te Nijmegen

WTOS toont specialiteit in de Rog tours tijdrit door het bepalen van de 2e–3e–4e plaats

Redactioneel Tekst: Trudo Vreenegoor

Redactioneel

Zoals bij vele WTOS-ers zijn de tentamens achter de rug en is de zomervakantie begonnen. De één zal zijn vakantie doorbrengen aan een Costa del sol, een ander op de fiets ergens in de bergen en een ander weer in een warm kantoor. Ik zal één van de gelukkigen zijn die de zomervakantie in een warm kantoor mag doorbrengen. Tijdens de zomervakantie zullen de officiële WTOS trainingen van maandag 4 juli tot maandag 22 augustus aan zomerreces onderhevig zijn. In de week van 22 augustus zullen de trainingen in al hun hevigheid weer losbarsten om alle nieuwe en potentiële leden te laten zien wat WTOS is! Maar er mag natuurlijk gewoon doorgetraind worden, onder het motto “lekker bakken op de fiets”! Zo’n “mooi” renners bruin lichaam kweken!? De trainingen zijn gedurende de tentamen weken nogal matig bezocht, maar dit had niet alleen te maken met de tentamens bleek uit de hevige discussie op het prikbord. Nu het een en ander duidelijk is geworden waarom de trainingen zo matig werden bezocht kan er naar een oplossing gezocht worden. Dus zal na de zomervakantie de training weer van WTOS niveau zijn en zal de opkomst weer groeien. Ondanks de lage opkomst op de trainingen rijden de licentiehouders keihard. Jurgen wint de ene na de andere koers, maar ook andere WTOS-ers weten zich op het podium te rijden. Zoals de 1e plaats van Janne in de Oranjerondes. Een

0

1e plaats voor Wouter en Malaya op het DK (District Kampioenschap) tijdrijden voor resp. amateurs A en Elite. Een 2e plaats voor Jelle op het DK weg voor amateurs B. Sommige rijden zelfs zo hard door dat ze zelfs vergeten even op het podium te stoppen… De maand juli staat in het teken van de Tour de France, zal “da Boss” Armstrong voor de zevende maal in het geel Parijs binnenrijden? Stiekem hoopt iedereen dat het eindelijk een andere renner zal worden. Maar na het zien van de proloog/tijdrit ziet het er toch treurig uit voor de concurrentie. Desalniettemin zal ik zeker van de Tour genieten, na het werk met een goud gele rakker in de hand ff lekker tot rust komen. Tijdens de rustigere momenten in de Tour is er tijd om van de verhalen van je mede-WTOS-ers te genieten. Zo is er weer een succesvol KMK gereden, kreeg de Trofeo de Turo het erg warm, hebben de dames licentierijders grootse plannen, is het NSK mountainbike verreden, is er een vriendenclub naar Luik afgereisd om daar ruim 200 km af te zien in de kou, heeft Wouter eindelijk het 10 km tijdrit clubrecord verbroken, vandaar extra veel aandacht voor het tijdrijden in deze Corsa, en nog veel meer… Mocht je geen vakantie hebben deze zomer dan heb je in ieder geval het OWeeTOS en CK inclusief BBQ om naar uit te kijken. Betreft de vakantiegangers, een prettige vakantie gewenst.

142

Inhoudsopgave Corsa 142 Redactioneel ..........................................................0 WTOS Agenda........................................................2 Van de voorzitter....................................................4 La Una, 10 km tijdrit mei en juni ..............................5 Nijmeegse avonturen (deel I) ..................................6 Nijmeegse avonturen (deel II) .................................8 Delfts blauw ........................................................ 10 Hét Corratec verhaal............................................. 13 KMK 2005 (weg) .................................................. 16 KMK 2005 (MTB) .................................................. 18 Verhalen uit de toekomst ...................................... 20 De beklimming van de Mont Ventoux ...................... 22 Gi Ga Goed .......................................................... 26 Tilff – Bastogne - Tilff ........................................... 30 NSK Mountainbike ................................................ 32 Trofeo de Turo 2005 ............................................. 36 Opmerkelijk…....................................................... 43 Het Seizoen – deel 4............................................. 44 Tijdrijden ............................................................ 46 DoetNex Cranksstel .............................................. 48 Verleden leden leden heden ................................... 50

Adverteerdersindex Bike2Build .......................................................... 25

142 De Corsa is het clubblad van WTOS, Wij Trainen Ons Suf, Studenten wielervereniging sinds 1983 Redactie: Sander Prakken Korvezeestraat 582 2628 CW Delft 06-18878291 Trudo Vreenegoor Van Bossestraat 25 2613 CM Delft 06-20814202 [email protected] Oplage: 160 Uiterste inleverdata: Corsa 143: 15-08-‘05 Corsa 144: 15-10-‘05 Corsa 145: 15-12-‘05

www.wtos.nl Sitemanager: Michiel Smit Westvest 305 2611 BX Delft 015-2140896 [email protected] 142

1

WTOS Agenda

Juli – Augustus – September - Oktober 2005 Datum

Activiteit

Plaats

Tijd

Woensdag 28 juli Zaterdag 13 augustus

10 kilometer tijdrit Luik-Bastenake-Luik

Langs de A13 Luik (België)

20.00

OWee 2005 Maandag 22 augustus

Infomarkt

Binnenstad

woensdag 24 augustus

Sportdag

Sportcentrum

Donderdag 25 augustus

Waterdag

Delftse Hout

Woensdag 24 augustus Zaterdag 27 augustus

10 kilometer tijdrit KennisMakingsDag (KMD) voor alle nieuwe leden NSK Marathon 60/120 km

Langs de A13 Dagprogramma

Clubkampioenschap Weg & MTB met afsluitende BBQ (gratis) La Ultimo NSK Weg WTOS Wissel ALV

Nog te bepalen

Borrel

Café de Tango

21:00

10 kilometer tijdrit

Langs de A13

19:00 of 20:00

Sportcentrum

18:30

Zondag 28 augustus Zondag 11 september Woensdag 21 september Zaterdag 24 september Vrijdag 7 oktober Iedere 1e dinsdagavond van de maand Iedere laatste woensdag van de maand Ieder maandag en donderdag Ieder woensdag Iedere woensdag

Wegtraining (rondje Hoek van Holland) MTB Training (recreatief of wedstrijd) Spinning uur

20.00

Houffalize

Zestienhoven Nijmegen Nog te bepalen

Sportcentrum

18:30

Sportcentrum

19:30

Kijk voor de plannen van andere WTOS-ers m.b.t. deze evenementen ook even op het WTOS prikbord: http://www.wtos.nl/php/prikbord/index.php

2

142

BELANGRIJK! De officiële WTOS trainingen zullen in van maandag 4 juli tot maandag 22 augustus aan zomerreces onderhevig zijn. Wanneer er op betreffende tijden gezamenlijk getraind wil worden, gebruik het forum dan. In de week van 22 augustus zullen de trainingen in al hun hevigheid weer losbarsten om alle nieuwe en potentiële leden te laten zien wat WTOS is! WTOS Borrel Elke eerste dinsdag van de maand vindt de WTOS borrel vanaf 21.00 uur plaats in café Tango aan de Oude Delft. De borrel is een uitstekende gelegenheid om de man of vrouw onder de helm wat beter te leren kennen, een avondje ouwehoeren over wielrennen, auto's en alles wat je verder interesseert. Ben je net lid en wil je weten wat er allemaal gebeurt binnen WTOS of wil je lid worden, kom dan langs! 10 kilometer tijdrit Gedurende de zomertijd wordt elke laatste woensdag van de maand de traditionele individuele WTOS-tijdrit over 10 kilometer verreden op de parallelweg langs de A13. Zet je streeftijd op het prikbord, probeer nog wat mooie weddenschappen erop af te sluiten en kom in ieder geval gewoon rijden. Het is een leuk evenement voor iedereen, ook voor de minder snelle renners, laat je niet afschrikken. De Ranglijst Aller Tijden (RAT) bevat de beste tijden van alle renners die ooit aan de 10 km tijdrit hebben deelgenomen. Verzamelen om 20:00 uur, Rijksstraatweg Delft. Gedurende de wintertijd gaat de tijdrit gewoon door, maar deelname dient vooraf aan het bestuur gemeld te worden. Elke laatste woensdag van de maand om 15:00 uur, Rijksstraatweg Delft. La Ultimo De naam zegt het al: dit is de ultieme individuele WTOS tijdrit. De wedstrijd gaat over 28 km. De echte specialisten bestempelen het traject als zéér lastig omdat het uit smalle fietspaden bestaat, vele bochten bevat en ook nog eens een paar verkeersdrempels rijk is. Wie deze koers wil winnen moet daarom niet alleen hard kunnen rijden, maar daarnaast beschikken over stuurmanskunst, incasseringsvermogen en een ijzeren wilskracht. Wegtraining Vanaf 4 april wordt iedere maandag- en donderdagavond weer gewielrend, 'Rondje Hoek-van-Holland' (55 km in verschillende groepen). Om 18.30 wordt collectief gestart en langs de Nieuwe Waterweg zullen groepen naar gelijk niveau gevormd worden. Verzamelen bij het Sportcentrum. MTB-training Iedere woensdag wordt om 18.30 vertrokken vanaf het sportcentrum voor 2 trainingen van verschillend karakter: 1) Specifieke wedstrijdtraining, gericht op het verbeteren van techniek en conditie. Iedere week bereid een WTOS wedstrijdrijder een training voor, welke uitgevoerd wordt op een van de mountainbike parcours in de buurt! 2) Rustige tourtraining, bedoeld als leuke mountainbiketocht rondom Delft. Deze is een tocht van 1 a 2 uur waarbij onder begeleiding van ervaren WTOS-ers de leuke mountainbikeroutes in de buurt gereden worden. Clubkampioenschap Weg en MTB Zondag 11 september is het clubkampioenschap weg en MTB op een nog nader te bepalen parcour. Het programma zal er zeer waarschijnlijk als volgt uitzien: 14:00 Start Weg wedstrijd, 5 kwartier + 3 ronden 16:00 Start MTB wedstrijd, 60 minuten 18:00 BBQ (gratis voor leden)

Voor meer informatie: [email protected] 142

3

Van de voorzitter Tekst: Wouter Betting

Van de voorzitter Het collegejaar is weer voorbij. De boeken gaan weer voor een tijdje de kast in en de koffers komen te voorschijn. Vakantie! Vakantie betekent ook Tour de France. Hele dagen voor de tv hangen om het duel om de gele trui te aanschouwen. Een duel die WTOS met Jurgen ook bijna won in de Rog Tour jongstleden. Met een minimaal verschil zag Jurgen dit tricot aan zijn neus voorbijgaan. Echter kon hij wel de groene trui in ontvangst nemen. Ik kan wel zeggen dat WTOS dit seizoen aardig op de kaart is gezet. Er zijn al verscheidene koersen gewonnen en mooie uitslagen gereden. WTOS herbergt dit jaar ook 2 districtskampioenen in de discipline tijdrijden. Het komt dus goed met de blauwe WTOS-trein. Dan is er ook nog het clubrecord dat gereden is op de 10 km tijdrit door ondergetekende. Eindelijk heb ik hem dan, 13 minuut en 7 seconden. De magische 13 minutengrens komt steeds dichterbij. Bij de mountainbikers worden ook mooie resultaten gereden, helaas heeft een lekke band roet in het eten gegooid bij Jerome om een uitstekende klassering op het NK te realiseren.

4

Na een nu al bewogen wielerseizoen breekt er nu een periode van rust cq. vakantie aan. De meeste doen het nu even rustig aan en genieten van een paar vrije weken welverdiende vakantie. Anderen grijpen de kans aan om andere delen van Europa met de fiets te verkennen. Op de borrel van augustus en september zullen er ongetwijfeld mooie verhalen zijn. Ik nodig iedereen dan ook uit om naar deze borrels te komen. Na de vakantie is het nog niet over met het seizoen. We hebben nog het NSK wielrennen, NSK MTB Marathon, CK weg/mtb en andere belangrijke wedstrijden. De koek is dus nog niet op. Natuurlijk is er ook nog de OWEE-week, waarin we WTOS aan de nieuwe eerstejaars voorstellen. Kom dus ook op een van deze dagen in de OWEE en help WTOS te promoten bij het publiek. Rest mij nog jullie allen een fijne vakantie toe te wensen. Tot snel op de fiets of op de borrel.

142

La Una, 10 km tijdrit mei en juni

La Una, 10 km tijdrit mei en juni

La Una en de maandelijkse 10 km tijdrit zijn slechts enkele mooie WTOS evenementen. Helaas is het opkomst aantal nogal wisselend. De 10 km tijdrit is een leuk evenement voor iedereen, ook voor de minder snelle renners, laat je niet afschrikken! De Ranglijst Aller Tijden (RAT) bevat de beste tijden van alle renners die ooit aan de 10 km tijdrit hebben deelgenomen. Wees er de volgende keer gewoon bij! Het zat er al tijdje aan te komen, de District Kampioen tijdrijden Zuid Holland (amateur A) heeft dan eindelijk het club record gebroken. Met een tijd van 13:07.39 voert Wouter Betting de RAT aan. Tijden 10 km tijdrit woensdag 25 mei Wind de eerste 5 km tegen, terug in de rug. Mooie snelheid vanaf het viaduct terug tot aan het 'helse bos'... Daar viel het stil. Het had erin gezeten, mits ik er met mijn gedachten bij was en er ook zin in had. Helaas, maar alsnog een PR (of ik die verdiend heb vraag ik mijzelf af...). De invitatie voor volgende maand staat al in de agenda geschreven. Dan sta ik weer volledig gefocust aan de start, aldus Wouter.

1. - 13:07.39 Wouter (6:32) [PR – CLUBRECORD] 2. - 13:55.13 Justin (6:53) 3. - 14:42.89 Jelle (7:23) 4. - 14:45.17 Amy (7:30)

(6:58) (7:01) (7:08) (7:13) (7:42) (7:48) (7:52) (7:43) (7:48) (8:29) (8:24)

Wouter Pieter Malaya Rien Stijn Guido Jasper Jelle Trudo Patricia Erik H

Tijden 10 km tijdrit woensdag 29 juni 4 mannen aan het vertrek, 4 mooie tijden, 1 supertijd. Wouter voert dus vanaf heden de RAT aan met deze supertijd. gemiddelde: 45.74 km/h

Uitslagen La Una woensdag 18 mei Een erg matige opkomst voor dit superevenement! Er is dan ook besloten om wanneer er een harde rugwind (windkracht ...) is, een officieuze Una te houden. Met hopelijk een hogere opkomst, aldus Wouter.

142

1. - 13:19.73 2. - 13:28.23 3. - 13:31.60 4. - 13:48.04 5. - 14:42.85 6. - 14:45.57 7. - 14:46.52 8. - 14:52.54 9. - 14:53.04 10 - 15:54.57 11 - 16:08.94

1 km kort maar loodzwaar!

1. Wouter 1:03;79 min [gem. 57,1 km/hr] 2. Jos 1:04;12 min 3. Alex 1:08;27 min 4. Trudo 1:11;17 min 5. Janne 1:14;24 min 6. Debbie 1:18;07 min 7. Patricia 1:18;76 min

5

Nijmeegse avonturen Tekst: Wouter Betting

Nijmeegse avonturen (deel I) Een dag om nooit te vergeten…

Er was afgesproken dat Pieter op zondagochtend om 11.00 uur bij mij zou zijn. Iets over het elfde uur staat er een groene Alfa voor de deur met prominent enkele Mavic wieltassen zichtbaar door de kleine zijruitjes. Na zorgvuldig de tijd nemend rijden we om 11.20 uur eindelijk weg richting 'de oudste stad van Nederland'. De route was ons bekend, de startplaats ook. Maar natuurlijk werd er niet linea recta naar deze plek gereden. Dmv. een toeristische de-tour en het fameuze keizer-karelplein enkele keren gezien te hebben kwamen we dan eindelijk aan op de Waaldijk. Ondertussen hebben donkere wolken zich al samengepakt boven ons en af en toe valt er een stevige bui. Omkleden gebeurt in een bouwvallige schuur op een erf bij een tuinder, schuilend voor de gure wind en de regen. Het was koud, zo koud dat het opspelden van de rugnummer enige tijd behoefte. Met trillende handen en knikkende knieën is het dan uiteindelijk gelukt. De schoenen worden voor in de auto aangetrokken om niet helemaal onderkoeld te geraken. Wachtend op droog weer, besluiten we 25 min. voor onze start maar eens warm te rijden op het parkoers. Het lag er goed bij, een mooie slingerende weg op de Waaldijk. Genietend van het mooie parkoers wordt de tijd bijna vergeten. We moeten snel omkeren om nog op tijd te kunnen starten, dit terwijl we in eerste instantie het hele parkoers wilden verkennen...

Ondertussen worden we voorgesteld aan het publiek, het zouden die studenten uit Delft wel niet zijn om te laat te komen... 30 sec. Voor de start. Naar beneden kijkend zie ik dat mijn ketting nog op het kleine blad ligt. Heel rustig stap ik van mijn fiets om de ketting op het grote blad te leggen, dit onder het toezicht van raar opkijkende mensen bij de start. Daarna stap ik weer op mijn fiets. Nog 10 sec. We zijn weg, eerste paar honderd meter tegenwind, daarna een haakse bocht tegen de dijk op naar rechts. Na de bocht aanzettend slaat mijn ketting over op mijn cassette, tot mijn grote frustratie en woede merk ik dat ik de verkeerde cassette op het dichte achterwiel heb zitten... We komen niet gelijk in ritme. 'Hadden we niet eerst naar de wind moeten kijken, hadden we niet eerst nog moeten oefenen'. Enkele kilometers later komen we op een gedeelte van het parkoers wat we nog niet hebben kunnen verkennen. In een haakse bocht naar links, schrikken we beiden dat er ineens een rij betonnen paaltjes midden op de weg staan. Later hoorden we dat dit een defensief middel was tegen de landing van de Duitse boten. We bevinden ons op de defensiedijk... Pieter en Wouter in actie

Precies 1 minuut voor onze start komen we in de start-tent aan. Snel onze jasjes uit en maar wachten op die 'go'. 6

142

Eindelijk vinden we ons ritme en rijden we de resterende 3 rondes alsof we niet anders gewend zijn. 51:25:60 minuut is onze eindtijd. Vlug onze jas aantrekken na de start was ons devies. Echter bij de start blijkt dat er meerdere jasjes van WTOS liggen. Het gelegenheidskoppel François en Stijn is er dus ook. Snel rijden we met onze jasjes richting de auto. Bij het passeren van de vlaggenisten van de eerste bocht, komt er een spottende opmerking onze kant op: "Delftse technische studenten met niet deugdelijk materiaal, dat kan toch niet...'' wat over de overslaande ketting ging. Nog geen 20 sec. Later horen we achter ons schreeuwen. In dezelfde bocht staan twee renners met een lekke band en er word geschreeuwd om een voorwiel. Ik draai me om en snel richting het ongelukkige koppel. Dichterbij komend ontwaar ik twee blauwe mannen van, jawel, de TUdelft. Ons gelegenheidskoppel staat met pech in de bocht. Snel wordt er een wiel gewisseld en kunnen François en Stijn hun weg vervolgen. Weer wordt er gegrapt over de Delftse studenten. Bij de auto aangekomen doen we het rustig aan. We hebben het koud en kleden ons snel warm aan. De auto wordt ingeladen en heel rustig begeven we ons richting het café alwaar we het plan hebben om warme chocolademelk te gaan drinken. We zien Stijn en François bij de auto en vragen of ze meegaan. Heel rustig wordt hun auto nog even helemaal volgepropt met 2 fietsen en andere zooi. Bij het café aangekomen, besluit ik toch maar even eerst de rugnummers in te leveren. Hier horen wij dat we ons bij de finish moeten melden, we staan kennelijk op het podium. Snel lopen we naar de auto van Stijn. Hier trekken we François nog even van de bestuurdersstoel die zijn schoenen aan het aantrekken is. Met Stijn achter het stuur en Pieter en ik op de bijrijderstoel scheuren we richting de finish (Lees: echt scheuren), François eenzaam achterlatend op de dijk. Bij de finish staat een KNWU-jurymannetje druk te gebaren dat we rustig aan moeten 142

doen. Hard remmend brengt Stijn vakkundig de auto tot stilstand, een honingpot vliegt ons om de oren. Alle ogen zijn op ons gericht bij de finish, mensen kijken ons raar aan als Pieter en ik de deur openen en samen de auto uitvallen. We lopen naar het podium, dat leeg is. Hier horen we dat we 3e zijn geworden, maar dat de prijsuitreiking al is geweest. Een podiumfoto zonder WTOS dus... Erg jammer. Maar dit wordt meer dan goed gemaakt door Anne, de lieftallige voorzitster van Mercurius, die ons persoonlijk de medailles overhandigt. We bieden haar dan maar een rit aan in de auto van Stijn terug naar het café, niet nagedacht dat het eigenlijk niet past. Dat wordt dus proppen. Stijn achter stuur, Pieter en Anne voorin. Ik vouw mezelf achterin tussen de fietsen en andere zooi. Rijdend over de dijk richting het café komen we ook nog een François tegen die met zijn ziel onder de arm eenzaam in de regen ons tegemoet komt lopen. Ook hij moet nog in de auto.

3e Geplaatste ontbreken Terug in het café drinken we wat en worden we uitgenodigd met de Mercurianen mee te gaan Chinezen bij het keizer-karelplein (ons zeer bekend!), afslag Malden, bij de bakkerij rechts en dan links... Dat moet te vinden zijn. Even 7

later zitten we allen in de kamer bij Nienke met een bord chinees van Iwan op schoot, alwaar François later ook nog zijn kunsten vertoont door bestek terug te vinden in de vuilniszak. Na het eten wacht ons het Nederlands smartlappen-festival. We zakken af naar het centrum van Nijmegen om daar in café ‘de fiets’ nog wat na te drinken. Er is echter geen spoor van enig Nederlandstalige muziek te vinden. Na een paar biertjes besluiten we weer richting Delft te vertrekken, met de afspraak om over enkele weken terug te komen om de ploegentijdrit van Mercurius te rijden. In de auto terug komen we allen tot dezelfde conclusie... Een dag die niet liep zoals gepland. Een dag om nooit te vergeten! Je had er bij moeten zijn...

Nijmeegse avonturen (deel II)

De afspraak stond op 20 mei, om de ploegentijdrit van Mercurius te rijden met een compleet WTOS-team. Echter door studie- en werkdruk gingen de meeste mensen de spreekwoordelijke boot op. Naar later blijkt zou dit helemaal geen slechte keuze zijn geweest. Echter Stijn en ik hadden besloten met z’n tweeën de WTOS-eer hoog te houden daar in de oudste stad van Nederland. Maandagmiddag werd er afgereisd in de hete mei-zon, 2 tijdritfietsen achterin. De blower spuwt alleen maar hete lucht, gebroederlijk word de waterfles gedeeld. Feilloos rijden we op het keizer-karelplein aan, afslag Malden en je weer laten verrassen door de plotselinge afslag bij bakker Pruyn. Bezweet komen we aan. Wat een hitte. De ontvangst is als vanouds knullig. Sommigen liepen nog in zonuitrusting en de ‘Sjaak’ uit Tilburg, die chauffeur was geweest tijdens de Pro-tour tijdrit, blaatte er maar wat op los. Gelukkig konden Stijn en ik ons nog nuttig maken bij het snijden van het wielervoer, een pastamaaltijd. Met een bord pasta zitten we even later te kijken naar opnamen van de verreden Pro-tour ploegentijdrit voorzien van commentaar. 8

Hein was er ook, dus gelijk hebben we maar even de vele Mercuriaanse valpartijen aangestipt. Echter hij was het niet met ons eens, maar de statistieken vertellen wel wat anders. Het wordt tijd ons klaar te maken voor de tijdrit. Eerst de fietsen in elkaar, banden oppompen en omkleden. Dit gebeurt uiteraard gewoon op straat, zoals het een wielrenner betaamt. De puntjes worden op de i gezet, de benen oliën en de overschoentjes aan. Gelukkig waren wij als laatste klaar en stond iedereen ongeduldig op de Delftse studenten te wachten. We moeten onze reputatie natuurlijk wel waarmaken, overal als laatste klaar zijn. Bij het USC wordt er verzameld door Mercurius, alwaar we raar worden bekeken en uit de boom worden gekeken. Stijn en ik zijn de enige op een tijdritfiets met dichtachterwiel. Wie zijn toch die twee supergesoigneerde mannen uit Delft met hun gelikte materiaal, horen wij ze bijna denken. Mooi, de psychologische oorlog is begonnen en al gelijk gewonnen. Een dappere kamikaze Mercuriaan doet nog een verwoede poging ons van ons voetstuk af te trekken door ‘grappig’ te vragen of wij nou echt denken te kunnen tijdrijden. Maar door een bescheiden opmerking over onze klassering op het NSK en het DK tijdrijden steekt ook deze een witte vlag omhoog. We vertrekken. Omdat er geen bidonhouder op de tijdritfiets van Stijn zit (lees: Pieter z’n fiets) doen we samen met 1 bidon, maar lang voor de start is deze al leeg in de hitte. Taferelen, maar we zijn onderweg naar de Ooijpolder, plaats van het parcours. ‘Rustig’ inrijden noemen ze dat in Nijmegen, met 40 man over smalle dijkjes. Al rijdend probeer ik nog even mijn zadel vast te draaien, deze was losgekomen. Stijn en ik zitten bij 2 Mercurianen in het team, waaronder de enige tijdrijder bij Mercurius; Harmen. Voor de start pogen we nog ons team bij elkaar te krijgen voor 142

lastminute afspraken, dit mislukt helaas. We moeten al naar de start, ondertussen heeft er al een wissel plaatsgevonden van onze 4e man. Hier volgt een beschrijving van onze tijdrit door Stijn: “Nog veertig seconden voor de start, de dames-tijgers komen voorbij, ik zie een zwarte massini. Inklikken en me nog een keer schrap zetten. Nick opent, Harmen erachter, dan ik en als laatste Wouter. We gaan hard weg en Nick trekt door, dan Harmen, die de vrouwen nog op de dijk wil pakken. Dit is te hard, maar het moet. We stuiven ze voorbij, ik zit op mijn gemak, neem over nog steeds tegen de vijftig. Daar rijdt de volgende groep, Wouter lost me af en we gaan ze voorbij alsof ze tegen ons in fietsen. Daar is de dijk alweer, hard omhoog, er valt een gat voor me en achter me, ik roep ‘ho’ en sluit weer aan, Nick is weg. Dan moeten we nog vijf rondjes. Ik wil er ook af, maar mag niet, er moeten drie renners overblijven. Mijn kopbeurten worden korter, ik kan niet slikken, mijn strot staat in de fik. Dan weer even herstellen met wind mee, waar zijn al die andere teams, we zien niemand meer, gaan we nog wel hard? Dit rondje eerst maar, dan zien we wel weer. Weer de dijk op, ik blijf in het wiel, moet weer op kop, de snelheid daalt, 42,41. Waar blijf je Harmen? Niet te hard overnemen nu, een pijnscheut door de benen, maar ik zit weer achter wouter. De eerste teams zijn al weer klaar, ze moedigen ons aan. In principe nog drie touren, nog zo lang afzien, ik kan niet slikken, weet nog wat slijm uit m'n neus te halen. Alles doet zo'n pijn. Wouter neemt nu ook niet zo lang meer over, maar Harmen blijft gaan en het tempo steeds weer opvoeren. 18 km nu, al dik over de helft. Ik ben niet goed meer, maar moet wel overnemen, steeds langer ook, het gaat ook wel, maar dan weer in het wiel doet zoveel pijn. Nog een rondje, in de verte weer een team, die gaan er aan, het draait weer, nog 6 minuten, dat moet lukken. Nog voor het einde van dijk,

142

nog eens keer vol, weer bijna vijftig, nog een team, Wouter roept, we zijn erlangs. Wouter en Harmen geven nog een keer alles, ik hang er aan en blijf eraan. De bocht, en binnen. Zwaar naar de kloten, een slok water en heel langzaam bijkomen. Is het genoeg, we hebben toch wel gewonnen? We waren maar met z’n drieën.” Stijn en ik zitten helemaal kapot. De 180 km van gisteren van Stijn en mijn 50 km in de kopgroep op het NK van de dag ervoor zitten nog beduidend in de benen. We horen al heel zachtjes om ons heen geluiden dat we niet hard genoeg reden. Maar ja, wat wil je ook na zo’n zwaar weekend in de hitte en dat terwijl het Mercuriaanse deel van ons team niks heeft gereden dat weekend. Toch hebben we de winnende tijd met dik een minuut voorsprong op nummer twee. Speciaal voor ons dit keer geen huldiging, want wij zouden winnen. Dat hadden ze verwacht. Terug wordt er weer ‘rustig’ uitgereden, richting terras en bier vernemen we. Toch rijden we eerst naar ons gasthuis, alwaar we als enige douchen en daarna pas het terras opzoeken. Bij het terras aangekomen blijkt iedereen er nog in wielerkleding te zitten. Al vroeg druppelt het terras weer leeg. Iedereen heeft schijnbaar verplichtingen de volgende dag en dat terwijl het met nog zo’n 25 graden perfect terrasweer is. Wij willen nog niet weg, maar krijgen niemand meer mee naar een terras in de stad. Na een vluchtig afscheid zitten we weer in de auto richting de binnenstad. Ik heb een oude vriend gebeld en samen begeven wij ons richting een terras, onderweg tot de conclusie komend dat er genoeg materiaal is. In de zwoele avondlucht komt er een einde aan deze dag. Het wordt tijd weer af te reizen richting het westen. Om een uur of 3 ’s nachts zoek ik vermoeid mijn bed op in Delft en val al snel in slaap.

9

Delfts blauw Tekst: Malaya van Ruitenbeek Waarschijnlijk is het een enkele WTOS-er opgevallen, tijdens de WTOS trainingen rijden ook licentierijders niet gekleed in het delfts blauw. Maar ook dit zijn (niet altijd) WTOSers. Hieronder twee verhalen van twee WTOS-ers die bij een team rijden. Malaya is een elite zonder contract van 22 jaar. Op zijn 15e begonnen bij de WV Schijndel. Sinds hij in Delft studeert is hij lid van Westland Wil Vooruit en heeft laatst de overstap naar de Continentale ploeg van Van Vliet-EBH gemaakt. Hij rijdt voornamelijk eendaagse van 160-200 km en zit 15 uur in de week op de fiets.

Delfts blauw

Of lid zijn van WTOS zonder het shirt te dragen Na zeven en een half jaar ploeteren is het dan zover: vanaf juni zal ik uitkomen voor een heus Continentaal Team, de laagste trede op de trap van het professionele wielrennen. Dat dit niveau niet zonder slag of stoot, een heleboel bloed, zweet en tranen, veel trainingsarbeid en bijbehorende valpartijen, verwaarlozing van familie, vrienden, vriendin en niet te vergeten studievertraging behaald is, laat ik voor het gemak maar even buiten beschouwing. Want we weten allemaal, fietsen is leuk, totdat je verslaafd bent geraakt aan de dagelijkse endorfine shot en in de fietsloze maand oktober nieuwe doelen schijnt te moeten bedenken voor het volgende seizoen. Want op dat moment wordt fietsen serious business. Of niet natuurlijk. Maar ja, als irritant egoïstisch strebertje wil je natuurlijk je doelen verwezenlijken. En je studietijd is toch de tijd om ook andere leuke dingen te doen. In tegenstelling tot de meesten die dit stukje lezen, bedreef ik de wielersport al in wedstrijdvorm voor ik in Delft kwam te studeren. Ik sta daarom ook niet bekend als “student” in het peloton, zoals bijvoorbeeld onze zeer gewaardeerde 10

voorzitter. Het liefst zou ik nu uit de doeken doen hoe ik als beginnend wielrenner het ene succes na het andere behaalde, maar daarmee zou ik de werkelijkheid al te veel geweld aandoen. Nee, ik was een renner als vele anderen en moest het hebben van die enkele uitschieter. Voor mij is lijden dan ook geen geromantiseerd gevoel dat, al op de kant rijdende, gespiegeld wordt aan de lyrische beschrijvingen van ene Tim Krabbé, maar simpelweg een venijnige rotstreek die geleverd wordt door die lui die vooraan tegen de wind in beuken alsof ze van achteren in brand staan. Want op de kant rijden (en dus lijden) deed ik al voordat ik wist dat er een naam aan gegeven was. En als nieuweling fietsen betekent bijvoorbeeld ook dat ongesoigneerd aan het vertrek staan nog niet tot algehele vingerwijzerij en neerbuigend gegrinnik leidt bij de mederenners. Hoe mooi die tijd van goedkope wielen, lelijke helmen en te grote shirts ook was, het zijn mijn ploegleiders van toen geweest die mij enkele basisregels hebben gebracht. Zo werd mij bijgebracht rechts van de weg te gaan staan bij materiaalpech in een klassieker, een klootzak te zijn in de laatste ronde, niet te remmen en sturen tegelijk in de regen, altijd te blijven rijden totdat de bezemwagen met een dot gas passeerde en sowieso nooit uit eigen beweging te stoppen. Zo kan het dus ook zijn dat ik vorig jaar bij windkracht 8, met vlagen van 9, vrolijk meedeed aan een klassieker die door de polder bij Haarlem zou voeren. Dat een ploegmaat op de eerste de beste dijk binnen 200 meter 13 keer van de dijk afwoei, was nog geen teken om te stoppen. De jury moest eraan 142

te pas komen om het 50tal renners (waaronder ondergetekende), dat na een halfuur nog steeds serieus dacht de 150km af te gaan leggen, voet aan de grond te laten zetten. Laat ik zeggen dat ik altijd goed luister naar mijn ploegleider… Waarmee ik aankom bij het grote verschil tussen de doorsnee WTOS-renner en een clubrenner. Hoezeer er op het prikbord ook gewag wordt gemaakt van de trein van de blauwgrijze delftse spoorwegen, als het puntje bij paaltje komt, dan hebben jullie enkel en alleen rekening te houden met jezelf. Thans verkeer ik in de luxe positie dat er water voor me gehaald wordt en dat ik in de waaier niet mee hoef te draaien als ik ploegmaats bij me heb, want bij mijn club rijden we met een tactiek en krijg ik de rol van kopman toebedeeld binnen die tactiek. Maar twee jaar terug was ik al blij als ik als strontknecht mee mocht naar dezelfde klassieker waar ik nu als favoriet aan de start sta. En knechten betekent niet alleen water halen, maar nog veel meer de eerste 100 kilometer je ploegmaat van voren en uit de wind houden. Of je wiel afgeven aan je kopman als die lek rijdt. Laat ik een voorbeeld geven van toen het goed ging. In dezelfde klassieker waar we vorig jaar van de dijk af woeien, stond dit jaar te weinig wind om het serieus op de kant te gooien. De ploegleider werd al zenuwachtig, want op Mallorca hadden we het waaierrijden tot in den treuren geoefend en hij had zijn zinnen gezet op een topklassering in de eerste de beste klassieker. Dus na 60 km wilde hij niets liever dan een treintje van onze renners op kop. Het kostte ons renners meer dan genoeg moeite hem ervan te overtuigen dat het nog echt te vroeg was voor zulk soort acties. Maar toen ik na 110 km ineens 3 van mijn ploeggenoten van voren zag was dat het sein tot gas geven. Met mijn 2 overige ploeggenoten reden we langs het peloton naar voren en voor het eerst in mijn rennersleven zag ik 5 dezelfde shirts als die ik aan had voor me, 142

op kop van een koers. En binnen 5 km was het gedaan, we waren nog met 4 over in de kopgroep van 21. De koers werd helaas niet gewonnen, maar oefenen op trainingsstage, lef tonen met een plan dat bij afwezigheid van wind gedoemd leek te mislukken en een perfecte uitvoering hiervan bleek het recept om de concurrenten in de houdgreep te nemen. Evenzogoed gaat het mis. Toen laatst na 100 km een ploegmaat water zou gaan halen liet ik me naar achteren in het peloton zakken, om zo snel mogelijk een volle bidon aan te kunnen nemen. Net op dat moment gaat het peloton op een lint en valt van voren de slag. Een ploegmaat op kop kon de sprong niet maken en gilde door zijn “oortje” dat het ging gebeuren en waar ik bleef. Na een rush naar voren had ik het geluk dat er precies 2 renners demarreerden toen ik vooraan kwam. Erop en erover maar wel 5 km in de achtervolging voor het gat gedicht was. En geen water. Na de finish vertelde de jongen die het water was gaan halen dat hij 2 plaatsen achter me reed toen ik naar voren sprintte. Tja. Laatst kukelde ik van de positie als kopman naar de positie als strontknecht. 120 km voor een ander rijden en dan ook nog proberen een uitslag te rijden. Want dat is wat er verwacht wordt van een renner bij een ploeg als Van Vliet. Leuk is anders, maar dit is waar ik mijn pijlen op gericht had. En hoeveel professioneler het er in die ploeg ook aan toe gaat dan in mijn huidige ploeg, we krijgen ook weer te maken met beter voorbereide tegenstanders en dus zal het wederom de tactiek en de uitvoering ervan zijn die bepaalt of we meedoen voor de overwinning, of de hele dag achter de feiten aan rijden.

11

Mijn advies aan jullie is dan ook, leer van de ervaringen van je mederenners, bij gebrek aan een ploegleider. Bedenk een tactiek als je met meerdere renners in een klassieker start. En vertrek altijd met een doel, zodat je tijdens de koers de rust kunt vinden om de sprint of te wachten, of juist in het begin volle bak durft te rijden als je er een veredelde training van wilt maken.

PS Hiermee wil ik natuurlijk Jos zijn leiderschap niet ondermijnen, maar met ploegleider doel ik op een ouder iemand, die vroegah nog 60 km op en neer met de fiets naar de koers reed.

WTOS sokken in het peloton tijdens het NK elite

12

142

Hét Corratec verhaal Tekst: Eric Wictor Joost Christiaans

Binnen de mountainbikesport rijden twee WTOS-ers voor een team. Beide rijden voor het Corratec team. De overige drie leden van dit team zijn drie goede bekenden bij WTOS. Op het WTOS prikbord staan twee van hen bekend als WTOS wannabee. In deze Corsa verteld een WTOS-er samen met één van de WTOS wannabees hét verhaal van het Corratec team!

Hét Corratec verhaal

Al zo’n jaar lang had ik samen met medeWTOS-er Victor van Velzen het idee om achter sponsoring aan te gaan. De oorspronkelijke reden hiervoor was simpel: kosten drukken. Sinds 2003 reden we nagenoeg alleen maar mountainbike marathons. Dat betekent veel, heel veel reizen, regelmatig overnachten in het buitenland, kilo’s eten per weekend wegwerken, en bovenal een hope slijtage aan je fiets. Al die kilometers en hoogtemeters eisen hun tol, beduidend meer dan de wekelijkse XC wedstrijden. Zo was het idee geboren. Niet uit onvrede met hoe alles bij WTOS liep, overigens! Voorwaarde was wel dat de uitslagen goed genoeg waren om überhaupt ergens

aan te durven kloppen; en jawel vorig jaar reden we inderdaad beduidend beter dan de afgelopen seizoenen. Uiteraard is dat voor de veel potentiële sponsoren lang niet het belangrijkste, maar het leek wel een goed begin. Via m’n contacten in de fietsindustrie was er de mogelijkheid mensen hier en daar te spreken. Al gauw kwam het besef dat veel bedrijven eigenlijk geen geld hebben maar wel willen, of niet de interesse hebben maar wel de financiën. Ook het doel de kosten omlaag te brengen werd een beetje bijzaak, als we een eigen ploegje konden vormen moest het bovenal leuk zijn. Zodoende konden we één en ander op papier zetten, en bedrijven aanspreken.

Het merk Corratec is een voor Nederland vrij onbekend merk en vroeger is het hier al eens op de markt geweest, maar stilaan verdwenen. Corratec maakt een compleet gamma aan fietsen en je kan bij het merk terecht van stadsfiets tot downhill mountainbike. Wel hebben alle fietsen een wat sportieve inslag. Het merk kenmerkt zich met de speciale Bow-frames die vooral de mountainbike hardtaillijn domineren, maar ook terugkomen in bijvoorbeeld een hybride model. Verder profileert Corratec zich met apart design en innovaties die je bij veel andere fabrikanten zelden ziet. Te noemen zijn de Bow-frames, Bow-sturen, de diamantprofiel semi-slick band, pedalen en tandriemaandrijving. De bedoeling van Corratec bij het oprichten van het team was het sponsoren van een aantal rijders in het Nederlandse wedstrijdcircuit om zo de naamsbekendheid te vergroten en de fietsen overal in Nederland te laten rijden. Het ging niet zozeer om het rijden van goede uitslagen, maar meer om promotie en vooral veel lol hebben. Hierdoor rijden wij op, in ieder geval voor Nederland, bijzondere fietsen. Tijdens de wedstrijden krijgen we dan ook een hoop leuke reacties!

142

13

Helaas was de aanvankelijke respons, zowel telefonisch als schriftelijk, nogal negatief. Of bedrijven reageerden niet, of ze wilde er niets van weten. Een enkeling bleek vereerd te zijn met de vraag, maar bleek geen budget te hebben voor reclamedoeleinden, laat staan sponsoring. Zelfs bedrijven die nadrukkelijk meldden op zoek te zijn naar renners reageerden niet altijd. Curieus. Er was wel wat serieuze interesse, maar deze fabrikant van fietsen gaf aan pas najaar 2005 gesprekken te willen voeren – eerst een dealernetwerk regelen, dan beginnen met een ploeg. Al met al een beetje teleurstellend. De redding kwam echter toen we de krachten bundelde met Jeroen Kooij en Joost Christiaans. Joost had tijdens de BikeMotion in Utrecht contact gelegd met Corratec, een Duits bedrijf (iets zoals Decathlon, maar dan toch anders) dat jaren lang van de Nederlandse markt is weggeweest. Corratec sponsort of verschillende niveau’s, van ProTour ploegen tot een MTB World Team tot ‘grassroots’: lokaal via het dealernetwerk iemand aan een fiets en kledinghelpen. Dus prompt onze wieler-CV’tjes opgestuurd. Via de Nederlandse importeur kregen we een aanbod van Corratec – een all-in package – waarbij we fiets en kledingset tegen een ‘vriendenprijsje’ konden kopen. Niet helemaal wat Victor en ik oorspronkelijk voor ogen hadden, maar lang niet slecht. Een oude fiets (lees: m’n Rocky Mountain) in stand houden wordt na enkele jaren een kwestie van steeds hoger oplopende kosten. Een nieuwe fiets bespaart je dat gedoe toch.

14

Aldus werd er voor alle teamleden – de groep was inmiddels uitgebreid met Jerome van Harn en Victor’s vriendin Franciska – een pakket samengesteld met fietsen, kleding, en de andere nodige spullen als bidons, polo’s en een foeilelijke sporttas. Jerome besloot uiteindelijk toch niet mee te doen, omdat het voordeel voor hem niet echt duidelijk was. Wellicht een goede keuze, gezien de fiets waar hij nu op rijdt.

Het materiaal

Drie gloednieuwe Airtech World Cup fully’s zijn aan het begin van het seizoen bij het team bezorgt Eind van de winter kregen we de fietsen binnen, en sindsdien worden er zat kilometers mee gereden. We hebben van de winter regelmatig samen getoerd en hebben zelf al een heus team uitje gehad. Nu een half jaar verder, hebben we in ieder geval veel lol met het team en de fietsen. De sfeer binnen het team is heel gemoedelijk en bijna alles kan wel door de beugel. Daarnaast kunnen we elkaar vaak helpen met allerlei problemen, doordat iedereen wel en functie heeft. Zo is Eric onze meest technische man, Jeroen de coach en grappenmaker, Joost de manager, Victor het rustpunt en Franciska de gezellige dame en teamtroef. Het is in ieder geval zo dat ondanks de verschillende karakters in de groep we elkaar goed aanvullen.

142

Het trainen doet vrijwel iedereen zelf omdat we niet allemaal bij elkaar in de buurt wonen. Ambities binnen het team zijn onder andere presteren binnen de top 20-30 van het amateurveld en top 15 in het damesveld op nationale wedstrijden en daarnaast goed presteren op marathons en dan met name die binnen de RWP Marathon Cup vallen. Natuurlijk hebben alle renners ook nog hun persoonlijke ambities.

De uitslagen zijn voor zowat iedereen een merkbare verbetering ten opzichte van 2004, wat wel aangeeft dat de motivatie binnen de ploeg goed is. Momenteel gaat het zeer goed met de XC wedstrijden en op het strijdtoneel van de MTB marathon doet de ploeg het uitstekend, met name in de Nederlandse Rijwielpaleis Trofee. Alle deelnemende rijders staan vooraan in het klassement! Team website: http://members.chello.nl/e.wictor

De Superbow Titan van Franciska

142

15

KMK 2005 Tekst: Joost Slingerland

KMK 2005 (weg)

Om een burgerlijke tijd uit bed, scheuren over de roemruchte Duitse Autobahn, tas uitpakken, fietsen, dalen, klimmen, stoempen, waaiers, bospaden, veel eten, ‘aangebrande’ pasta’s, uitslapen, fietsen, zware benen, genieten van de schitterende omgeving, na ongeveer 100 km voldaan wieder zurück ins huisjespark, voedsel en niet te vergeten LOL. Enfin, dit zijn slechts enkele parafrasen van een keizerlijk KMK die mogelijk een indruk kunnen geven, maar nooit de werkelijkheid kunnen dekken! Het KMK heeft plaatsgevonden, zoals je wist, van 20 tot 23 mei in Bad Arolsen in het Sauerland. Natuurlijk zijn velen nieuwsgierig hoe het dit jaar nou weer is geweest? Of zijn er onder ons die herinneringen willen ophalen? Een KMK. Tsja. Wat is dat eigenlijk? Is het nu vooral een week-end hard trainen? Beetje soft peddelen? Meer biermeters dan kilometers? Een heel week-end lang niets anders dan praten over materiaal, soigneren en over hoe je moet koersen? Of wat voor banden je nu weer moet monteren? Wat kan ik hier op zeggen? Ach, lees maar lekker verder.

Figuur 1 landschap 16

Dag1 Om 7:30 exact kregen we, van een bekend Delftsch autoverhuurbedrijf, een riant vrachtwagentje mee om hiermee vervolgens als een speer richting het sportcentrum te rijden. Alwaar we een viertal MTB’s, het viervoudige aantal aan racefietsjes, bagage en een Tacx hebben ingeladen. De reis hebben we voor een groot gedeelte in regenachtig weer afgelegd. Circa om 14:00 ’s middags kwam de bus als hekkensluiter aan in het huisjespark nabij het zonnige Bad Arolsen. Niet lang hierna stonden we buiten gekleed in geel, blauw, of andere strakke kleding om een fikse toch af te leggen. De MTB’ers en roadies leven zo’n beetje altijd gedifferentieerd met elkaar. Zo ook nu, een ieder ging zijns weegs, het zij op asfalt of op minder gecultiveerde paden. Het bleek al snel dat er enige moeite was met het kaartlezen?! Na een paar kilometer zaten we met een hardwerkende peloton op de grote weg… Na deze weg een paar km gevolgd te hebben, waar we overigens zwaar onder de toegestane snelheid reden, zagen we ons kans schoon een paar betere wegen op te rijden. Hier zijn de roadies gesplitst in een ‘snelle’ en een ‘langzame’ groep. Er mag dan een verschil in snelheid e.d. zijn, maar beiden rijden ongeveer dezelfde route. Het landschap hier is geformeerd als een glooiend geheel met regelmatig een steile puist. Dat betekent veel korte klimmetjes en toffe afdalingen. Wat kan fietsen dan mooi zijn. Klimmen is een verhaal apart: Voor de een misschien wel zwaarder dan voor de ander, maar voor iedereen haalbaar. Klimmen is bovenal adembenemend en het vereist fysieke en mentale kracht. Na een rondje van circa 100 km getraind te hebben kwamen we rond een uur of zeven weer terug. Alwaar 142

we ons voldaan uitgebrakt en ons te goed hebben gedaan aan een wieler-pastameuk. ’s Avonds werd over het algemeen relaxed ingevuld, alhoewel? Voor een inmiddels ‘Van Vliet rijder’ moest de tacx van stal gehaald worden en sommige van ons deden aan een spelletje bosvoetbal.

Figuur 2 tijd om te vertrekken... Dag2 Na heerlijk te hebben geslapen in een authentiek houten driehoekshuisje begonnen rond een uur of elf de eerste tekenen van leven zich te verschijnen. Met een slaperige kop aan het ontbijt en een blik op de herhaling van de Giro. Slurp, de oploskoffie en houdbare melk. Zelf kan ik nog een oprisping voorkomen gelukkig. De Duitse kat, die klaarblijkelijk, ook bij het huisje hoort, proberen we dan maar te vergiftigen met de melk in kwestie. Ende. Nadat iedereen uiteindelijk zover was konden we ons opmaken voor de tweede rit. In principe rijden we door hetzelfde gebied als de dag ervoor. Een venijnige klim in de buurt van BadArolsen wordt weer beklommen. Het ritme komt steeds beter in de benen. De koolzaadvelden- loofbossen- weilanden wisselen elkaar af. Het asfalt is prima, de weggebruikers soms niet. Glücklich sind da mal keine Unfälle gewesen. Vandaag werd er weer stevig geklommen en afgedaald. De krampen en hongerkloppen laten nog even op zicht wachten. Opvallend in de afdalingen is vooral dat Jeroen met een enorme vaart ons allemaal voorbij raast. Dat was wel 142

handig, omdat we van zijn slipstream dankbaar gebruik konden maken. Zo hebben we een keer een snelheid bereikt van circa 84 km/h. Super toch? De mtb’ers, Andries, Erik N en Diana hebben zich vermaakt in de bossen en weilanden. Voor een impressie hiervan zie de webstek van Erik N en onderstaand verhaal. Vandaag is er weer zo’n 100km afgelegd. Deze keer kwamen we om een meer christelijk tijdstip aan bij het huisje. Alwaar we weer een maaltijd hebben bereid... Wil je een hap nemen, wat blijkt? Er zit een luchtje aan! Na enig onderzoek blijkt dit een rookluchtje te zijn afkomstig van een pan met een 3cm dikke aanbaklaag! Desalniettemin werd er toch nog van gegeten! Bier en gezelligheid verdreven de herinnering aan het aangebrande eten gelukkig. Op zo’n KMK komen sommige kwaliteiten van mensen bovendrijven, zo stak een vuurspuwende Wouter met een verwoestende verzengende hitte een bossage in de fik tot enthousiasme van de groep! Met 18 man in 2 auto’s is er ten slotte een groep naar Korbach gegaan om zich daar in het ‘drukke’ uitgaansleven te storten.

Figuur 3 gezelligheid ook op zijn tijd Dag3 De dag van vertrek. Het is zaak, met het oog op de afstand, aan het eind van de middag te vertrekken. Alvorens trekken we er nog eenmaal op uit. De snelle, langzame en mtb’ers maken ieder hun eigen rondje. Het is vandaag alweer zonnig. De regen zou op zich laten 17

wachten totdat we een laatste blik door het autoraampje op Bad-Arolsen zouden werpen. Na reeds twee dagen hier te hebben gefietst, ken je de omgeving al redelijk. We hebben er zin an. Voor de tweede maal zal R.E. zich aansluiten bij de roadies. Is dat een schande? Bij een restaurant aan een grote plas ontmoeten de snelle en langzame roadies elkaar en pakken we een terrasje. Na ff gezeten te hebben moeten de benen weer: een paar heuvelkammen over en we zijn weer back to the huisjespark. Het is inpakken en wegwezen. Snik.

treffen elkaar weer bij de grens bij Arnheim. Wat er allemaal in de auto’s gebeurd is kan ik weinig over vertellen. Zelf bestuurde ik de bus met naast mij Reinder en Jos. Dan weet je vast wel hoe dat gaat! In Zevenaar besluiten we (= min enkele mensen) wat voedsel naar binnen te werken. Niet zomaar wat! Maar onbeperkt wokken, vertel dat eens aan een stel uitgehongerde wielrennende studenten… Het was top! Om circa elf uur kon iedereen zijn eigen bolide op het SC weer in ontvangst nemen en een verdiende rust nemen. Laat die studie op maandag maar zitten…

Wieder zu Delft We besluiten rond een uur of vier vertrekken. Iedereen gaat zijn weg en we Diana in één van de vele koolzaadvelden in het Sauerland

KMK 2005 (MTB) Tekst: Andries Wijnands

KMK 2005 (MTB)

Vrijdag. Ik stond om kwart over 7 s ‘ochtends al voor het sportcentrum te wachten op het busje waar de fietsen in moesten. Uiteindelijk, na lang wachten kwam het dan toch aan (had ik toch langer uit kunnen slapen, grrr). Snel alles ingepakt en vertrokken richting Bad Arolsen. Een 18

pauze net over de Duitse grens en ongeveer 390 km later kwamen wij op onze bestemming aan en zijn we alvast naar de (best wel luxe) huisjes gaan kijken. Toen de huisjesindeling bekend was (wahoe! wij hadden een afwasmachine), zijn we de etenswaren gaan verdelen en toen het busje aankwam ook de bagage en fietsen naar de goede 142

plekken gebracht. Daarna snel de fietsen en onszelf klaargemaakt en gaan fietsen. Het was intussen al wat mooier weer geworden (op de snelweg hebben we nog regen gehad). Met de mountainbikegroep waren wij vandaag met z’n vieren: Diana, Reinder, Erik en ik. Het was een beetje uitvogelen waar we nu heen moesten, maar uiteindelijk zijn we gewoon wandelroutes gaan fietsen, omdat er niet echte MTB routes in de buurt lagen. De eerste dag hebben we zo’n 30 km gefietst, dit was niet zo heel veel, maar we hebben gewoon lekker rustig aan gedaan. Beetje een hele grote spijker uit de band van Reinder halen, en een beetje naar kromgetrokken tandwielen van Diana kijken en een beetje pauzeren op een veld in de zon (het weer was intussen nog beter geworden). Uiteindelijk naar huis gefietst, daar onder de douche gestaan, gekookt en met bijna alle huisjes samen gegeten. Na nog wat gezelligheid en wat vuurspuwen zijn we gaan slapen. Zaterdag. Na een flink ontbijt zijn we om ongeveer elf uur vertrokken. Vandaag waren we met z’n drieën, want Reinder ging met de roadies mee. We zijn als eerste naar de fietsenmaker in Bad Arolsen gegaan om een nieuw middenblad (voor de voortandwielen!) voor Diana te gaan halen. Nadat die erop geschroefd was zijn we vertrokken richting een stuwmeer waar een aantal leuke paden zouden zitten. We hebben dan ook een aantal leuke en wat moeilijkere paden gevonden. We hebben deze dag 50 km gereden en mooie stukken landschap gezien. ‘s Avonds weer gezamenlijk met een aantal huisjes gegeten en later ook naar Korbach vertrokken met de auto op zoek naar een kroeg. Na door de inheemse bevolking gestalkt te zijn hebben wij een nachtcafé gevonden, waar wij ongeveer de enigen

142

waren (afgezien van een aantal trendy mensen in hun midlife crisis). Ook is de bardame nog even uitgelegd hoe echt bier getapt wordt met schuimkraag. Op een gegeven moment hielden we het maar voor gezien en zijn we terug gegaan om te slapen. Zondag. Pannenkoeken vullen goed! Dus met het ontbijt weer helemaal volgegeten en toen weer op de fiets gesprongen. Vandaag hebben weer lekker tempo gefietst naar een heuveltop die volgens de kaart 800nogwat meter was. “Dat wordt dik klimmen,” dachten wij, maar nee door een vouw in de kaart leek de 3 een 8 en viel het allemaal reuze mee. We hebben nog een ree gespot en Diana verloren in een koolzaadveld (zie bovenstaande foto). Vandaag hebben we weer met z’n drieën 40 kilometer in een wat hoger tempo gereden en we hadden weer een leuke route met mooi weer. Eenmaal terug ingebroken in m’n eigen huisje (ik had de sleutel niet en de rest was nog niet thuis), gaan douchen en inpakken. Toen iedereen er was hebben we nog het huisje schoongemaakt en daarna (einde middag) zijn we vertrokken. In Nederland hebben we nog gezellig, bijna met z’n allen, bij de Wok Masters gegeten. Daarna naar Delft vertrokken, overgebleven spullen verdeeld en is ieder z’n eigen weg gegaan. Ik heb een heel gezellig weekend gehad en heb ook het gevoel dat ik er qua fietsen beter door ben geworden. Wat mij betreft tot volgend jaar! Het KMK is mede mogelijk gemaakt door: Amy, Andries, Dianna, Erik N., Erik P., Ferry, Guido, Jeroen, Jos, Malaya, Patricia, Pieter, Reinder, Rien, Thijs, Trudo, Wouter en de KMK-cie: Joost, Paul en Stijn.

19

Verhalen uit de toekomst Tekst: Patricia Ammerlaan Janne Brok

Verhalen uit de toekomst

Patricia en Janne, welkom in de studio. We zijn heel blij dat jullie een gaatje in jullie agenda hebben kunnen vinden om hier bij de NOS een interview te geven. Hoe is het jullie vergaan na jullie zegetocht in de Giro Donne? P: Tja, het winnen van de puntentrui in de Giro stond natuurlijk al een tijdje op mijn verlanglijstje. Er werd vanaf het begin veel naar mij gekeken en de verwachtingen waren hoog. Om dan niet te bezwijken onder de druk, dat is best lastig. Gelukkig was de vorm super en waren de randvoorwaarden van het WTOS-TUDelft-vrouwen-team uitstekend. Onze ploegleider Reinder Ebbens, bekend om zijn soepele omgang met wielervrouwen, wist de ploeg prima te motiveren. Als dan uiteindelijk de laatste rode trui om je schouders zit, dan valt er een last van je af. De champagne en kermiskoersen die volgden zijn de kroon op het werk. J: Voor mij lag het misschien iets anders, ik had vantevoren vanwege die blessure aan mijn lies nergens op gerekend. Ik had niet veel klimkilometers gemaakt en nog maar 12 wedstrijddagen in de benen. Ik had natuurlijk een beetje geluk dat ik in die ontsnapping zat in de derde etappe. De kanshebbers op de eindzege hadden mij niet op hun lijstje met favorieten staan en lieten ons uitlopen naar elf minuten. De daarop volgende dagen kon ik de leidertrui in het hooggebergte nipt verdedigen. Gelukkig hadden we Kim bij ons; die heeft echt veel werk verzet. En dan is het toch wel een droom die uitkomt. De Giro Donne is een van de mooiste wedstrijden van het jaar en de pers en het publiek in Italie dragen het vrouwenwielrennen een warm hart toe. 20

Kunnen jullie eens beschrijven hoe jullie hier zijn gekomen; twee kopvrouwen van het toch wel opvallend te noemen WTOSTUDelft-vrouwen-team? J: Ja, dit hadden we vier jaar geleden niet durven dromen. Toen waren het vooral de Amateurs A die binnen het wielrennen bij WTOS alle aandacht naar zich toe trokken. Ik reed toen al ruim vier jaar wedstrijden op nationaal niveau en Patricia begon in dat jaar met haar wedstrijden. De amateurs regelden allerlei gelikte gadgets zoals WTOS-bidons, WTOS-sokken, WTOS-frames en WTOSoverschoentjes. Wij verschenen met deze reclame-uitingen in de wedstrijden en vielen daarmee al snel op in de regionale en nationale pers. Toen de TUDelft dit doorkreeg, bedacht het hoofd sponsoring dat hier meer in zat. Hij polste ons over de mogelijkheid om een serieuze vrouwen-ploeg op te zetten. P: Ze kwamen toen met een flink bedrag over de brug, zodat we weldra een ploegleiderswagen en een van alle gemakken voorziene bus tot onze beschikking hadden. Er was ook voldoende geld voor het verzorgingsteam: Reinder kon zijn rijbewijs halen, Peter van Schaik volgde een massagecursus, Francois Geuskens regelde de PR en de fanclub. Jurgen Lindhoud stortte zich op ons materiaal. Die hoefden we niks uit te leggen. Erik Nienhuis is natuurlijk onze huisfotograaf. J: Dit was allemaal relatief makkelijk te regelen, het vinden van de juiste rensters om ons heen had wat meer voeten in de aarde. De TUDelft had als voorwaarde dat de rensters in ieder geval enige binding met de TU moesten hebben. Willemijn 142

Betting en Pia Dijkshoorn waren toen al redelijk bekende tijdrijdsters, Josien Burger was net vierde geworden in een zware klassieker en Kim's naam deed al enkele maanden de ronde binnen WTOS. Twee sterke mountainbikesters hebben we weten over te halen om over te schakelen naar de weg: Sandra Prakken en Julia Kooijman. Daarmee hadden we een weliswaar jong, maar toch veelbelovend team bij elkaar gebracht. P: In 2006 hebben we met dit team de tweede plaats in het ploegenklassement van de topcompetitie behaald. Ik won de Parel van de Veluwe en Janne de Holland Hills Classic. Dit was slechts het begin. Ja, dat hebben we geweten. Daarna regen jullie de overwinningen aan elkaar. Ook internationaal begon het lekker te lopen. Jullie reisden met jullie ploeg de hele wereld over. Wat waren jullie interessantste ervaringen? J: Het bizarst was ongetwijfeld de ronde van Burkina Faso in 2007. Toen werd daar voor het eerst ook een vrouwenkoers georganiseerd. Het begon al op het vliegveld, waar Reinder een Reindertje maakte en Peter dus twee weken een dubbelfunctie moest vervullen. De omstandigheden tijdens de wedstrijd waren natuurlijk erg zwaar, maar gelukkig had onze ploegarts van dat moment, Rien Schuurhuis, ons een zeer geschikt dieet voorgeschreven. Hij weet wel waar je een

142

koers op kan winnen en, inderdaad, waar onze concurrentes veel last hadden van diarree, met interessante taferelen aan de kant van de weg als gevolg, waren wij hoogstens wat licht in het hoofd. P: Ik herinner mij de Bira in Spanje van vorig jaar. Onze grootste fan Francois heeft toen enige dagen in de gevangenis doorgebracht omdat de Guardia Civil hem had opgepakt wegens, laten we zeggen, iets te enthousiaste fan-uitingen. Behalve het schilderen van onze naam op het wegdek, body-painte hij ook zichzelf en rende met hoorntjes en al met ons mee tijdens de koninginnerit. Daar waren die preutse Basken niet zo van gediend. Kim moest lullen als Brugman om hem weer vrij te krijgen. Wat een verhalen. Nog twee korte kijkersvragen tot slot: Patricia, wat eet je het liefst tijdens de koers? P: Boterhammen met pasta en bananen, puddingbroodjes en winegums. Janne, wat doe je het liefst als je thuiskomt van een zware koers? J: Met een hoegaarden op de bank de krant doorlezen. Bedankt voor dit interview! Ik wens jullie nog veel succes met het vervolg van jullie wielercarriere.

21

De beklimming van de Mont Ventoux Tekst: Herman van der Meyden

De beklimming Ventoux

van

de

Mont

Afgelopen zondag was het gepland, de ‘clash’ tussen De_Peter en Hermanator, mijn persoontje, op de Mont Ventoux. Peter had twee weekjes vakantie gepland met vrouw Carolien en dochter Vera en had op slinkse wijze Sarrians als bestemming door het familie-overleg gemanouvreerd. Ik verdenk hem ervan dat hij pas na het boeken, bij het zogenaamd nader bestuderen van de kaart, quasi-verbaasd tegen Carolien heeft gezegd “joh, kijk nou, dat is toevallig, Sarrians ligt aan de voet van de Ventoux.” In ieder geval, of er hier nu sprake was van voldongen feit politiek of van oud-Hollands polderoverleg, op 4 juni zou de familie Van Schaik arriveren in ‘Maison Annie’, een gezellige Gite de France, met inderdaad een fenomenaal uitzicht op één van de beruchtste cols van Frankrijk. Vanwege mijn huidige standplaats Nice was ik uitgenodigd om een nachtje te logeren in hun huisje, wat natuurlijk maar één ding kon betekenen: we moesten omhoog. Ik had Avignon uitgekozen als treinbestemming, om vanaf daar de tocht naar Sarrians fietsend te vervolgen. De Fransen zijn voor de lange afstand gezegend met een Trein van de Grote Snelheid, waar je voor welgeteld 1,00 euro je fiets in mee mag nemen. Die kan je dan keurig netjes in een met rubber afgewerkt rek hangen. Overigens duurde het eventjes voordat ik door had dat het voorwiel in de aan het plafond hangende beugel moest, wat mij uiteindelijk door een meewarig kijkende conducteur aan mijn verstand gepeuterd werd. 22

Drie en een half uur en 300 km/h later kwam ik aan in Avignon, waar ik eerst op zoek kon naar een fietsenzaak, omdat ik er achter kwam dat mijn fietsschoenen nog in de kast in Nice stonden. Als domme maar trotse eigenaar van een setje wit-rode Time wielerschoenen, kwam ik even later, uitgelachen en wel, de Boutique Cycliste Robert weer uit. Aangekomen bij Maison Annie ontmoette ik een bijzonder vriendelijk bejaard echtpaar die mij wisten te vertellen dat “monsieur et madame van Schaik ne sont pas encore arrivés”. Na uitgelegd te hebben dat ik een gast voor de avond was, hadden de beheerder en zijn vrouw snel door dat we dan morgen wel de Ventoux op zouden gaan fietsen. Deze mensen verhuren de helft van de tijd hun vakantiehuisje aan wielrenners die de Ventoux op gaan fietsen, dus toen ze mij op mijn splinternieuwe Time-schoentjes aan zagen komen wisten ze direct wat voor vlees ze in de kuip hadden. Ik werd uitgenodigd om lekker in het zonnetje op de buitenbank plaats te nemen, en ik pakte een goed boek over de Haagse journalistiek erbij. Dit bleek echter niet de bedoeling van deze uitnodiging, want eerst werd ik deelgenoot gemaakt van de economische problematiek van de streek. Het beheerdersechtpaar van de Gite bleken gepensioneerde wijnboeren te zijn. Om hun magere pensioen aan te vullen verhuurde hun dochter nu namens hen een deel van de oude boerderij als vakantiehuis. Schijnbaar was er in de wijde omtrek geen jongere meer te vinden die de boerderij van zijn ouders wilde overnemen. Ouderen hebben daarom geen andere optie dan lang door te werken en uiteindelijk hun bedrijf op te doeken. 142

Het schoot me te binnen dat dit gesprek verdacht veel leek op verjaardagsgesprekken bij de familie van mijn moeder. De (oud) boeren daar klagen ook regelmatig over hoe moeilijk de moderne boer het wel niet heeft en over oneerlijke concurrentie met het voormalig oostblok, China en eigenlijk de hele rest van de wereld. Om de familiebanden niet te veel te schaden hou ik mijn mening dat dit het logische gevolg is van vrije wereldhandel dan maar een beetje op de vlakte. Dat leek me ook nu maar het beste en dus knikte ik slapjes dat het inderdaad schandalig was dat er tegenwoordig zoveel Chileense, ZuidAfrikaanse en Australische wijnen in de winkels staan. Na de aankomst van Peter, Carolien en Vera verschoof het gespreksonderwerp natuurlijk vrij snel naar de dag van morgen. Er werd gesproken over de meegenomen verzetten, de ziektes in de week ervoor, het gebrek aan training, de stijgingspercentages. Carolien hoorde de standaard wielerpraat geduldig aan met het besef dat ik slechts een dagje zou blijven. Vera is nog te jong om te beseffen dat deze gesprekken elke keer weer hetzelfde zijn, maar misschien zal haar eerste woordje ooit wel ‘derailleur’ zijn. Of ‘koers’, dat spreekt wat makkelijker uit. Toen we bijna tegen bodem van de fles rosé aankeken, waren we aangekomen bij het waarom van onze voorgenomen tocht. Peter constateerde terecht dat een kleine 2 uur afzien op de flanken van de Mont Ventoux je meer aanzien geven bij nietwielrenners dan een seizoen lang veel harder afzien in criteriums. De Ventoux is er voor de gemiddelde Nederlander eentje in het rijtje waar ook de Alpe d’Huez, de Tourmalet en de marathon van Rotterdam in staan. Het is de berg waar de zo sportieve buurman van drie huizen verder nog steeds sterke verhalen over vertelt; over die keer in 1988 dat hij er omhoog gereden is. In die verhalen is het gemiddelde stijgingspercentage met de jaren opgelopen tot ruim boven de 15% 142

en natuurlijk preserveert de buurman zorgvuldig het beeld van zijn bijna onmenselijke prestatie. Ook de Nederlandse ‘Tour de France cultuur’ speelt een grote rol. Het is begin Juli, de bouwvak is net begonnen en ruim een miljoen Nederlandse mannen is voor het zoveelste jaar op rij veroordeeld tot een helletocht naar Zuid-Frankrijk met de sleurhut. Vind je het gek dat dit het moment is waarop zij massaal naar de wereldontvanger grijpen. Ze zonderen zich af rond Jacques Chappel, bij voorkeur met de andere vaders op de camping, terwijl moeders de vrouw ligt te bakken op het strand en de kids het zwembad terroriseren. De hoogtepunten van de drie weken durende vakantie zijn de bergetappes, waar de transistor-radio soms nog wel verruild wordt voor de televisie in de PMU-bar. En wat de mannen daar zien en horen is natuurlijk strijd van het hoogste niveau. Bovendien is Jacques niet te beroerd om het éne superlatief na het andere in de mond te nemen als er een beetje berg beklommen wordt. De verhalen over die sportieve buurman van de één gaan na zo’n dag ook gelijk over de buurman van de ander. De heroiek wordt makkelijk over genomen. Na de Tour komen ze terug in Nederland aan en is de wielergekte nog volop aanwezig. Dus tuigen ze naar Boxmeer of Roosendaal om daar hun helden uit de Tour te gaan bekijken. En we weten allemaal hoe daar gekoersd wordt. Wat onze Tourliefhebbers daar te zien krijgen staat dan ook in geen vergelijk met de strijd op de Alpencols waar ze Jacques een paar weken eerder over hebben horen verhalen. Als jij ze daarna vertelt dat je in de ronde van Ouderkerk a/d Amstel dertig ronden lang hebt zitten afzien in een achtervolgend groepje, zijn ze niet onder de indruk. Het respect moet je verdienen met verhalen die zich meten aan die van de buurman. Je moet een berg op rijden, en niet zo maar één; zelfs niet de Lagos de Covadonga, want die zit in de Vuelta, en dat kijken WE niet. 23

De Ventoux voldoet, en tevreden met deze constatering zochten Peter en ik ons bed op voor de laatste voorbereidingen. ’s Ochtends werden we wakker. Toen stapten we op de fiets. Na 25 vlakke kilometers waren we aan de voet van de klim. Het eerste stuk klimmen was nog niet zo stijl. Toen reed Herman lekker en een stukje van Peter weg. Daarna werd het echt stijl. Toen haalde Peter Herman

24

weer in en reed langszaam weg. Herman baalde. Toen kwamen we bij het chalet 7 km voor de top en werd de weg weer iets vlakker. Herman ging weer beter rijden en kreeg Peter weer in het oog. Peter dacht ‘shit hé, ik dacht dat ik hem kwijt was’. Herman zag dat het gat nog te dichten was en gaf nog wat extra gas. Toen haalde Herman Peter 100m voor de top in. Samen reden we over de top Het was een mooie beklimming.

142

- Advertentie -

Tja… Weer zo’n advertentie met fietsplaatjes en fietspraatjes. En we weten ook deze keer weer niet wat we erin willen zetten uit ons assortiment van meer dan 250 verschillende merken. Bike2build, de grootste on-line Bikeshop ter wereld, of in ieder geval bijna, verkoopt alles. Staat het niet op de site? Bel even en wij gaan het voor je regelen. Buiten dat wij (bijna) alles verkopen, weten wij ook heel veel, dus als je een fietstechnisch probleem hebt aangaande onderdelen dan kan je dat vragen bij [email protected] Vind je dat je fiets zo mooi is dat deze een plekje verdiend in onze Bike Gallery, stuur dan een e-mail naar [email protected] Natuurlijk hebben wij ook een fietsenwinkeltje, waar de koffie altijd klaar staat en het vooral erg gezellig is. Dus kom ook een keertje langs voor een kletspraatje.

Dus… heel snel naar www.bike2build.nl voor alles wat je zoekt met scherpe prijzen en prima service.

www.bike2build.nl

a: Maassluissedijk 11-13 Vlaardingen t: 010-248 0329 f: 010-248 0339 e: [email protected]

142

25

Gi Ga Goed Tekst: Jodi Kooijman

Op de zondagen 24 april en 29 mei zijn in België wereldbeker wedstrijden mountainbike verreden. Op de zaterdagen ervoor was het mogelijk aan open wedstrijden deel te nemen. Bij beide wedstrijden was een groep WTOS-ers in België om deel te nemen de open wedstrijden en om de wereldbeker wedstrijden te aanschouwen. In dit artikel verteld een van de aanwezigen over de wedstrijden!

Gi Ga Goed

Het wielrennen heeft klassiekers als de Amstel Gold Race en Luik-BastenakenLuik. Evenementen waar je als echte wielerliefhebber niet kan ontbreken. Waar er zaterdag zelf gekoerst wordt en op zondag de echte mannen worden aangemoedigd. Het zijn van die weekenden waar lang naartoe geleefd wordt, voor sommige draait zelfs het hele wielerseizoen rond deze evenementen. Het zijn de weekenden waarvan je ieder detail over 15 jaar nog precies kan herinneren. Terwijl het weer bij andere wielerwedstrijden van doorslaggevend belang kan zijn voor jou aanwezigheid, is dat bij deze evenementen juist een van zijn Charmes. Wie was er bij in 2005? Toen er niets van was te zien op de televisie vanwege de mist? Toen Michael Boogerd het weer niet lukte en voor de 3e achtereenvolgende keer bij de Amstel Gold Race op die verliezers plek moest staan, dit keer naast die Di Luca die daarmee ook in een klap een bekende Italiaan werd voor zoveel Nederlanders! Het mountainbiken is nog maar een relatief jonge sport, die zijn oorsprong ergens eind jaren ‘70 vindt. Dit heeft als gevolg dat de sport nog volop in ontwikkeling is zowel qua materiaal als qua wedstrijden. Veel “klassiekers” voor 26

deze sport moeten zelfs nog worden bedacht! Toch is er de laatste 15 jaar al een echte klassieker in België, namelijk de in eind mei plaats vindende wereldbeker wedstrijd in Houffalize. Houffalize is een pittoresk dorpje dat in de buurt van het iets groter, en iets meer bekende plaatsje La-Roche ligt. Het dorpje wordt omsingeld door heuvels die voornamelijk met bos zijn bedekt en er loopt een bergachtig riviertje door het hart van het dorp. Houffalize heeft 1 groot sport hotel en een aantal barretjes, cafeetjes en een kleine supermarkt. Eén weekend per jaar wordt dit, normaal zo stille, dorpje omgetoverd in het walhalla van de mountainbike wereld! Het dorp wordt via alle toegangswegen afgesloten voor autoverkeer en wordt er een klein beetje entree geld gevraagd. Als student rij je natuurlijk via de bossen het dorp binnen en bespaar je op die manier genoeg geld om tijdens het weekend een aantal overheerlijke, vers gebraden broodjes worst te kunnen kopen. Op verschillende punten in het dorp, voornamelijk in de buurt van de spectaculaire afdalingen, waar het publiek in zeer grote getale op afkomt, worden er door de locale horeca allerlei barbecues gehouden waar je zo’n heerlijk broodje worst met een lekker biertje (?, haha) kan kopen. In de buurt van de start- en finishlocatie is er een bikezone waar alle top merken aanwezig zijn met hun nieuwste producten. Dit is een van de best bezochte beursen van het jaar waardoor ook bijna alle fabrikanten aanwezig zijn. Je kan er niet alleen materiaal bekijken en kopen, je kunt er ook voor zeer redelijke prijzen onderdelen laten repareren of een service beurt geven door de fabrikanten zelf. Zo is SRAM altijd aanwezig met de RockShox-bus en kan je voor 80 euro je 142

vork volledig laten reviseren inclusief nieuwe onderdelen. Voor de gemiddelde SID gebruiker is dit natuurlijk een koopje (helaas). En wat was het weer een geweldig weekend! Hoe kon het ook anders. Het waren twee erg warme dagen, de worstgeur was weer helemaal in orde, het parkoers was weer iets verbeterd ten opzichte van vorig jaar, met een startlus die er voorheen niet in zat en waardoor iedereen die een beetje kan fietsen goed naar voren kon komen voor de eerste singletrack. Bij wereldbeker wedstrijden in België gaat het trouwens maar om een ding: het parkoers moet zo heftig mogelijk! Het verkennen, bleek vorig jaar, dan ook een noodzaak! Vorig jaar waren we pas zo laat aangekomen in Houffa dat we direct aan de wedstrijd mee konden doen. In de eerste ronde verdween mijn voorganger ergens in de stof voor me, ik had geen idee wat er aankwam. Enkele secondes later kreeg ik het gevoel dat ik stijl omlaag aan het gaan was, maar had niet echt een idee waar ik naar toe ging of waar ik overheen aan het rijden was en ik had al helemaal geen idee hoe hard ik aan het rijden was. Tegelijkertijd kwam de jongen die, enkele momenten eerder, achter mij reed mij al koprollend voorbij, gevolgd door zijn fiets! Dit was mijn eerste ervaring met “de tuin”! De naam zegt het al. Eén van de steilste afdalingen ooit bedacht voor een cross-country mountainbike! En als je de bocht onder aan de steile afdaling niet haalt, dan beland je in iemand z’n achtertuin. Het is waarschijnlijk ook de bekendste achtertuin van heel België, want tijdens het weekend komen er maar liefst dertigduizend toeschouwers een wandeling maken over dat stukje gazon!

met een uur was ingeperkt. Er werd dus tussen de voorrondes van de wereldbeker wedstrijd verkend, want weer mee doen zonder verkennen leek ons echt geen optie! Door de warmte waren de wedstrijden voor ons uitgelopen waardoor onze wedstrijd iets later dan gepland begon. Het was inmiddels het heetst van de dag, en bijna iedereen had last van de warmte. Al op de eerste klim moest ik het gas ver terug draaien want ik voelde dat ik oververhit raakte. Pas na afloop zou blijken hoe zwaar het was geweest – van de vijf pagina’s aan uitslagen waren de laatste 2 een lange lijst met DNFs en de 3e met mensen die minimaal 2 rondes minder hadden gereden! Persoonlijk baalde ik van de warmte, maar de mensen op die laatste 2 pagina’s stonden baalde nog veel meer! Zij hadden namelijk bijna niet kunnen genieten van de leukste afdalingen van het seizoen!

De sfeer van de tuin in Houffa

Ondanks dat we al op vrijdag avond naar Houffa waren afgereisd, waren we dit jaar weer te laat om officieel het parkoers te kunnen verkennen! Het programma bleek aangepast te zijn waardoor de oefentijd 142

27

Een maand eerder was ook al een wereld beker wedstrijd in België, toen op en rond het Spa Francorchamps formule 1 wedstrijd parkoers. Het was de eerste keer dat daar een wedstrijd werd gehouden en qua heftigheid deed het Houffalize niet ten onder. Een van de afdalingen was zelfs zo stijl dat de leiders die niet eens fietsend afgingen! Het parkoers van Spa was Bizar. Het had de dagen er voor veel geregend waardoor het parkoers voor de helft een modderbaan was geworden met zeer gladde wortels. De andere helft was een gladde rotsige glijbaan. Het was voor mij, en vele andere, net “iets” te heftig om echt helemaal op los te gaan. Je had te vaak het gevoel dat “als dit fout gaat, dan heb ik echt een probleem!”. De organisatie was ook niet zoals men gewend is bij een mountainbike wedstrijd. Als er een wedstrijd net gestart is, is het normaal om zolang de eerste rijders er nog niet aan komen, dat iedereen gewoon zich op het parkoers mag bevinden. In Spa is dat niet zo, waarschijnlijk hebben ze daar maar een wedstrijd protocol, voor zowel mountainbikes als formule 1 auto’s! Dat protocol zou ook de rare, auto race stijl start opstelling verklaren. De start was trouwens onder aan de bekende “au rouge” bocht/klim. Pas als je die bocht op de fiets hebt gereden, krijg je enig idee hoe stijl het daar is! En dat rechte stuk dat daarna komt- dat is niet vlak, ook niet vals plat, het is gewoon stijl omhoog!

Spa was zeker een ervaring! Of het een klassieker wordt zullen we nog moeten zien. Het parkoers heeft in ieder geval alles om er een te worden, maar of de ambiance die je in Houffalize hebt ook tussen de grote betonnen tribunes mogelijk is, moet nog worden bewezen. Of ik er volgend jaar weer bij ben? Zeker weten, ik heb op de zondag gezien dat het mogelijk is om alle afdalingen te rijden, dus volgend jaar wil ik dat ook!

Julien Absalon, winnaar van de wereldbeker, doet wat Jodi niet doet

Start van de open wedstrijd op het circuit van Spa-Francorchamps onder aan de bekende “au rouge”

28

142

142

29

Tilff – Bastogne - Tilff Tekst: Michiel Brevet

Tilff – Bastogne - Tilff

Het plan was gauw gemaakt. Met een paar biertjes op besloten twee van mijn vrienden, Bas en Floris, dat ze dit jaar maar eens Tilff-Bastogne-Tilff (TBT) gingen fietsen. Bas had de tocht al eens gereden, Floris daarentegen was een nieuweling op de wielrenfiets. Er bleken meer mensen te porren voor deze tocht en vanaf januari werd er door een gemêleerd gezelschap naarstig getraineerd. Na een behoorlijk aantal polderkilometers kwam de eerste hindernis, 150km Amstelgoldrace. Niet uit het veld geslagen door de barre omstandigheden in Limburg werd enkele weken later de “Omloop Het Volk” gereden, de ultieme voorbereiding. Maar het ging allemaal om TBT. Het is zondag 15 mei. Rond vijf uur op, camping op kruipafstand dus om zes uur staan we met zeven man aan de start. Niet minder dan 220 kilometer voor de boeg. Bij het verlaten van Tilff mag je meteen de Dolombreux op, om goed wakker te worden. Om acht uur gelasten we de eerste korte pauze in, op een modderige parkeerplaats krijgen we een stempel en een hele zooi eten en drinken in de handen gedrukt. Maar vlug weer verder. In het glooiende landschap kan de hele groep goed opschieten. Niet te hard rijden alleen, het zwaarste zit in de staart! In Bastogne is er voor de muzikale omlijsting een djembéorkest aangerukt. Met een beker bouillon uit de volgwagen in de hand is het lekker uitrusten. Als je uit de wind zit tenminste, want ondanks dat de zon begon door te breken was het fris door de wind. Nu begint de pret, de Wanne staat eraan te komen. ’t Werd nu 30

wel merkbaar dat we al een tijdje aan het fietsen zijn, zo’n 100km op de teller en de mannen met de minste trainingskilometers beginnen een beetje te piepen. Gelukkig blijkt het maar een tijdelijk dipje, er word best goed doorgereden.

Stempelpost Bastogne

De Wanne is pittig, en je voelt je toch een beetje genaaid als je na de top niet rechtdoor mag rijden en nog even onderlangs de kerk moet voordat je mag stempelen. Dit keer een vrij fout coverbandje om je niet al te zeer te laten inkakken. Na een minuut of tien komt de tweede boven, helaas met minder goed nieuws. Maarten is onderuitgegaan. Bij het aanremmen van een bocht was een hefboompje van de voorremhoef afgebroken en hij gleed zo het gras in. Wonder boven wonder geen enkel letsel of verdere schade. Weer opgestapt en de Wanne naar boven gestoempt. Aldaar de voorrem gerepareerd met delen van de achterrem. Niet te hard meer afdalen maar. De echte klimmetjes zijn begonnen. Afzien, maar het geeft toch altijd een goed gevoel om al die mannen met triples voorbij te steken. Ikzelf had 39-26 gemonteerd, maar het kan ook gekker. Barend ging TBT dit keer “op ervaring” 142

fietsen, want weinig kilometers gedraaid dit jaar, en hij vond zo’n schijf in z’n achterwiel geen gezicht. Met 42-23 kom je ook boven blijkt, al lijkt het me niet zo’n comfortabele cadans geven aangezien hij mij niet voorbij kan komen tijdens het klimmen.

nòg stijler, nog even dan, ah daar staan mensen te schreeuwen, ’t is niet ver meer. Fantastisch, onder luide aanmoediging over de streep en op de foto. Floris laat zich door de supporters overhalen het laatste stuk toch weer op te stappen en in stijl op de top te komen, hulde!

Floris ziet af Inmiddels via de Col du Rosier en de Marquisard aangekomen in Remouchamps. Tijd om je voor te bereiden op de Redoute. De bevoorrading helpt een handje mee door dubbele porties uit te delen. Even het dorpje door en dan blijkt het gewoon een smal asfaltpaadje van 1,6 km te zijn, maar dan één die wel erg schuin loopt, bij vlagen 20% wordt gezegd. Voor me gaat een ligfiets om, minder prettig maar ’t gaat niet zo hard dus je komt er makkelijk omheen. Weer een bocht, tjee, het wordt

Tim en Maarten op de Redoute Nog één Côte voor de streep, die van Hornay. Wat een prachtige dag, om half zeven zijn terug in Tilff. Best lang onderweg geweest, maar minus pauzes en sleuteltijd ruim acht en een half uur op de “velo” gezeten. Na een goeie barbecue kan moe maar voldaan de slaapzak opgezocht worden. Volgende halte, Gent-Wevelgem!

Allen TBT succesvol uitgereden

142

31

NSK Mountainbike Text: Jerome van Harn

NSK Mountainbike

Arnhem vormt al jaren het toneel voor studerend Nederland op de mountainbike. Slechts één maal per jaar wordt het park Klarenbeek opengesteld voor fietsers. Door de zware klimmen, snelle afdalingen, trappen die je op moet rennen en de gevreesde trappen-afdaling mag dit gerust het mooiste parcours van Nederland worden genoemd. Maar het parcours is slechts het achtergrondje voor hetgeen waar het echt om gaat. Wat kan 08h15 toch vroeg zijn als je om 08h00 uit bed rolt. Toch wist ik de schade te beperken door slechts 5 minuten te laat op de afgesproken plek aan te komen. Warmrijden hoefde straks niet meer. Ik had er wel zin in, nu mijn benen nog. Het parcours in Arnhem lag er snel bij, vooral de stukken asfalt. Zorgvuldig ben ik het parcours wezen verkennen, de snelste lijnen uitpluizen. Hoog blijven in die ene bocht, links voor de boom langs, op tijd remmen voor die gravelbocht en probeer de eerste treden van de trap-afdaling over te slaan. Aan de voorbereiding mocht en zou het niet liggen. Het begon inmiddels wat harder te waaien. Indrukwekkende wolken pakten samen. “Het wordt vandaag grijs en grauw” zou Erwin Krol ons hebben kunnen vertellen. De renners waren al aan hun nerveus heen-en-weer-gerij begonnen. Deze nietlicentiehouders, amateurs en eliterenners zouden elkaar wellicht weer treffen gedurende de wedstrijd. Grote namen onder de eliterijders, bijna profs die uitgezonden worden naar Worldcups, en zeer sterke amateurs. Er zijn maar een paar jongens die echt serieus kans maken op de titel ‘studentenkampioen 2005’ en 32

helaas valt daar nu (nog?) geen WTOSer onder. Bij het opstellen begon het te druppen. Samen met anderen op de 1e en 2e rij stond ik veilig droog onder de startboog. Eer het startschot viel was het al droog. De start van het NSK is elk jaar weer een verhaal op zich door de lastige asfaltklim met wind op kop gevolgd door een smal bospad. De snellere mensen voorin willen niet op kop tegen de wind in rijden, waardoor de mindere renners mogelijkheden zien om zichzelf naar voren kunnen te rijden. Daardoor zat ik vorig jaar opgesloten in de menigte en moest nog flink aanzetten om bij de eerste tien het bos in te verdwijnen. Dat moest dit jaar anders en al snel reed ik op kop de klim tegemoet. Er stond een verraderlijke wind, maar mijn benen trokken het nog goed. Er moest alsnog gesprint worden, net als vorig jaar, en als 5e dook ik het bos in waar het zuur al snel in mijn benen sloeg. De eliterenners vormden namelijk een groep en ik kon hun tempo niet volgen. Ik ging helemaal kapot. Te enthousiast gestart was mijn beredenering. Waarom ging ik dan ook helemaal op kop rijden? Ik werd vrij gemakkelijk door anderen ingehaald, wat mij nog nooit op deze wijze is overkomen, maar volgens omstanders lag ik nog op een tiende positie. Na anderhalf rondje eek ik eens om mij heen. Voor me in verte nog niemand, slechts toeschouwers. Achter me had ook een Boeing kunnen landen. Er was dus echt sprake van een top 9, gevolgd door een indrukwekkende groep van 1 persoon welke herkend kon worden aan het blauwe tenue, met daarachter ergens het 142

peloton. En voor mij reden er die ik normaal gesproken moet kunnen hebben, dat wist ik. Ik hervond mezelf, ook mede door het geschreeuw van vrienden aan de kant. Een rondje verder zag ik weer wat fietsers in de verte voor me, een kudde die uit elkaar gevallen was; een gemakkelijk prooi. Maar zo eenvoudig gaat dat natuurlijk niet, er ging weer een ronde overheen voordat ik me bij de laatste kon aansluiten. Op het asfalt hebben we goed gerouleerd, maar ik had geleerd van de start. Op de asfaltklim mocht hij op kop. Vervolgens stortte hij volledig in in het bos. Voor me reden de anderen al. Nog een eenling gepasseerd. Op de trappenafdaling dacht ik lichtjes mijn achtervelg te voelen. Gelukkig rijd ik tubeless dacht ik toen nog. Het is me volledig ontschoten waar ik bij het volgende tweetal ben aangesloten, maar op het asfalt zaten we in elkaars wiel. Nog een ronde te gaan dus nog even aanzetten, maar mijn fiets begon wat zwaarder aan te voelen. Ik vermoedde dat er lucht uit mijn achterband was ontsnapt toen ik met mijn velg op de trap klapte, maar ook het sturen begon anders aan te voelen. Ik reed weg bij het tweetal. De trap doemde weer op. Zou ik er nu rustiger vanaf gaan of gewoon weer met de snelheid erin? Ik besloot voor het laatste omdat ik niet wist hoever de jongens achter me lagen en sprong over de eerste treden. De klap viel best mee en was niet veel erger dan de vorige ronde. Ik had eigenlijk meer moeite met de snelle bocht daarna, waar veel opengestuiterde bidons langs het parcours lagen.

het nog 25 meter, terwijl de klim zelf nog ongeveer 150 m was. Alles eruit dacht ik. Hij hoorde waarschijnlijk het opspatten van het gravel achter zich. Ik hoorde hem opschakelen en ook hij ging ervoor sprinten. Tien meter was het gat nu. Na deze klim was er slecht nog een afdaling en een stuk asfalt, maar hier moest de strijd gewonnen worden. Ik beet mijn tong er bijna af! Op de open world-cup in Houffalize was het me ook gelukt, waarom dan nu niet? Ik kwam naast hem terecht toen het einde van de klim genaderd was. Net voor hem langs ging ik de bocht door en stond gelijk weer te rammen op de pedalen. Na de afdaling keek ik nog eens om, hij had de strijd gestaakt.

De gevreesde trappen-afdaling op het parcours in Arnhem

De meeste achterblijvers waren volgens mij nu wel van het parcours gehaald maar ik zag nog een man voor me, ik herkende deze winnaar van vele amateur wedstrijden onmiddellijk. Er zat 50 meter tussen ons, maar ik zou hem te pakken krijgen en daar kreeg ik twee klimmetjes en een afdaling voor. Beetje voor beetje kwam ik dichterbij. Voor de slotklim was 142

33

Over de finishlijn aangekomen zag ik al een groep WTOS-ers staan, zij waren er met het merendeel van de renners eerder uitgehaald. Over het algemeen hadden de meesten wel lekker gereden, terwijl ik nog steeds op mijn benen stond te trillen. Anderen moesten nog binnenkomen. De uitslagen van de eerste doorkomsten hingen er al. Ik was 9e geworden, toch tegenvallend. Mijn verwachte betere klassering was weliswaar gebaseerd op informatie van buitenaf (toeschouwers). Niet dat hen ook maar iets aangerekend kan worden, maar op de fiets ben je er toch mee bezig. Ik controleerde nog eens mijn bandenspanning. Ik schat dat er in beide banden meer dan 1,5 bar in zat, nu begon ik het een en ander te begrijpen. Naderhand bleek dat het achter om een snake-bite ging, dat ook de spaken het die dag zwaar hebben gehad en er een deuk in mijn velg zat. Volgend jaar dus met een fully de trap af.

De uitslagen van de WTOS deelnemers: Heren met licentie (36 finishers): Jerome van Harn 9 Jodi Kooijman 19 Michiel Groothoff 24 Menno Hensbroek 29 Ronald Mollers 34 Eric Wictor DNF Heren zonder licentie (52 finishers): Matthijs Gerrits 10 Marcel van Leeuwen 16 Job van Heusden 22 Wim Kanning 31 Erik Nienhuis 41 Dames zonder licentie (10 finishers): Miriam ter Brake 5 Diana Schaap 8

Ik heb begrepen dat er door andere WTOS-ers ook felle strijd is geleverd, resulterend in tevreden gezichten en mooie uitslagen bij de heren licentiehouders, funklassers en de dames. En helaas kent WTOS elk jaar ook wel materiaalpech in Arnhem, maar dat hoort ook bij deze sport. Natuurlijk hopen we volgend jaar weer met een grote groep in Arnhem te staan. Het merendeel van de deelnemende WTOS-ers zal dan echter afgestudeerd zijn maar zij kunnen dat gelukkig nog compenseren met het NSK Marathon in augustus. Laten we elkaar daar weer treffen!

34

142

Doping…

142

35

Trofeo de Turo 2005 Text: Pieter Dijkshoorn

Trofeo de Turo 2005

De Turo, berg der bergen, alom aanwezig in Catalunya, net achter de stranden van Lloret en Blanes, en halverwege tussen Barcelona en Andorra. Opnieuw was er dit jaar de ervaring van het bedwingen van deze mythe. Nu ja, een mythe is ‘ie nog niet, maar binnen WTOS wordt door verschillende mensen de uiterste best gedaan deze berg tot een mythe te maken. Vorig jaar dwongen zware winterse omstandigheden een WTOSgroep nog tot omkeren, in groot contrast tot de omstandigheden een jaar daarvoor. Dit jaar werd de frustratie van Thijs hierover, die een jaar duurde, weggenomen en voegde hij zich samen met Eric en Rien bij het Turogenootschap. Het genootschap dat zich heeft aangemeten dat zij na afloop van het KMK de Trofeo de Turo uit mag reiken aan de meest in het oogspringen wielrenner tijdens het WTOS KMK. Maar hoe is dat genootschap eigenlijk tot zo’n prestigieuze prijs gekomen? Dan moet ik terug naar de ontstaansgeschiedenis van deze bokaal. Het moet eind maart 2004 geweest zijn. Herman was net terug van zijn tripje naar Australië en was zich in Hollands weer aan het voorbereiden op een toekomst als grimpeur in de bergen rond Nice. Op die dag – het was een zondag herinner ik me – woei het zo hard dat bruggetjes langs de Vliet aanvoelden als bergen en was het zo koud dat we besloten mijn huis in te vluchten om koffie met warm appelgebak te verorberen.

36

Alhoewel, Herman drinkt helemaal geen koffie: was het dan chocolademelk met een toefje slagroom? Gezeten aan de eettafel begonnen we direct maar weer wat anekdotes op te halen. Daarbij kwam ongetwijfeld ons trainingskamp in Lloret van januari 2003 ter sprake, toen Herman de basis legde voor een seizoen waar nu nog met ontzag over gesproken wordt. Ook over het trainingskamp van een jaar later, met de al beschreven mislukte klim naar de Turo, werd met ontzag gesproken. Het gevolg was dat de Turo danig in importantie groeide en dus was er de conclusie dat die mystieke hobbel op onze aardkloot een status moest gaan krijgen binnen WTOS. Maar hoe? Op dat moment zal één van ons een verband gelegd hebben met het KMK. Voor de wat nieuwere leden onder ons: vroeger was het KMK naast een mooi (kennismakings)weekend ook een wedstrijd. Een wedstrijd om de WTOSeer. Dat waren de dagen dat WTOSevenementen druk bezocht werden en men terecht inzag dat het belangrijk was een plaatsje te veroveren in de grote WTOS-eregalerij. Maar vanaf 2003 werd de invloed van de licenties en de wedstrijden steeds groter, en werd WTOS een serieuze wielervereniging, die zich – zo meenden we – zou opstuwen tot een club waarmee men rekening dient te houden.

142

Toegevoegd aan het Turo-genootschap in 2005 zijn Rien, Eric en Thijs. De foto is het bewijs

En ondanks dat het pas maart 2004 was en dat Lindhoud toen nog slechts een naam was die wij associeerden met een rood shirt, een Jan Janssen en de zeer prijzenswaardige instelling niet te willen lossen, toch wisten we zeker dat de competitie binnen het eigen WTOS-KMK een andere kant op zou gaan. Immers de tijd dat er vooraf etappes werden uitgezet, waarin punten te verdienen waren voor het Klassement, daar moest een einde aan komen. Want doordat er renners waren die tussen de etappes door alleen tussen die wielen wilden zitten, niets geks deden en zich dus alleen in de etappes van voren lieten zien, ging de sfeer en de moraal omlaag. Een wat ons betreft ongewenste situatie dus. Maar aan de andere kant spookte bij ons het beeld van een KMK als ordinair trainingskamp, met sociale en asociale waaiers, met straffe tempo’s, en met wat we sinds dit jaar weten rollerbanken, intervaltrainingen vroeg in de ochtend en uitrijden in de middag.

142

De rekenaars de wind uit de zeilen te halen: dat bracht ons gezeten aan de eettafel op die gure middag in maart tot de Trofeo de Turo. “Een prijs voor de echte helden, niet voor de rekenaars, maar voor die renner die iets uitvoert op een indrukwekkende wijze. Indrukwekkend als de Turo zelf is. Vooraf kan dus niet bekend zijn waar het zal gebeuren: ieder klimmetje kan ‘credits’ opleveren, zelfs een klim zoals het viaduct van het NCK. Na afloop zal het Turo-genootschap bepalen wie de bokaal een jaar lang als een reliek mag koesteren. Voor de eeuwigheid die een jaar duurt mag de bezitter zich laven aan het geluk dat de Trofeo uitstraalt. Als uitzicht op dat waar wij allen naar streven.” Dat is wat ik vorig jaar in de aankondiging van het KMK schreef. Met de later gekochte Trofee die in het Sauerland z’n schijnsel over ons deed lichten, werd dit gevisualiseerd.

37

Wat Wouter kan kunnen weinigen. De toorts van de Trofeo bleek uitstekend geschikt voor het beoefenen van de discipline vuurspuwen. Was het KMK een circus geweest, had Wouter zeker gewonnen

Inmiddels is het KMK 2005 alweer twee maanden achter de rug. En werd er gestreden dit jaar voor de Trofeo? Wie kreeg ‘credits’ en wie heeft er gewonnen? Onderstaande foto geeft in ieder geval de uitkomst weer. Jos was dus de winnaar. Nummer 2 was Wouter. De uitslag van de individuele toedeling van respectievelijk 5, 3, 2 en 1 punt door de vier aanwezige Turo-ers (Eric, Rien, Pieter en Amy) is in harde getallen als volgt weer te geven: 1. Burger, 16 punten 2. Betting, 15 punten

Nederig neemt Burger de Trofeo in ontvangst

38

142

Zo dicht lag het dus bij elkaar, want nummer 3 had slechts drie punten. In principe zegt dat alles. Wouter en Jos staken blijkbaar met kop en schouders boven de rest uit. Hierbij moet wel aangegeven worden dat deze punten aan lijken te geven dat er sprake was van harde normen met daaraan gekoppelde harde waarderingsgetallen. Dat is echter geheel bezijden de waarheid. De leden van het genootschap hebben volgens persoonlijke ideeën en in volstrekte onafhankelijkheid punten gegeven aan de vier in hun ogen meest opvallende renners. Maar dat is logisch gezien de uiteenlopende waarnemingen en belevingen tijdens het KMK, gelijk de waarnemingen en belevingen tijdens de beklimming van de Turo. Wouter reed zich alle dagen in de kijker door zijn gegoochel met vuur, dat soms smeulde en soms fel oplaaide, vooral toen het buiten donker was. Jos daarentegen was de man van het subtiele maar vriendelijke verzet. Vooral op de eerste dag poogde hij, en dat is in de ogen van het genootschap zeer prijzenswaardig, het straffe of het slappe rijden van de wegkapiteins om te zetten in strijd. De rest kon alleen maar proberen te volgen, met wisselend succes. De dagen erna was er helaas toch minder sprake van Turowaardige acties. Het KMK lijkt inmiddels definitief verworden te zijn tot een kilometerkamp. Wie gaat daar volgend jaar verandering in aanbrengen?

Of mountainbikers h’m ook kunnen winnen, vraagt men zich wel eens af. Ach, in principe wel…

Naschrift: Mocht men trouwens over de uitslag of aanverwante zaken willen corresponderen, dan kan dat via [email protected]. Een antwoord wordt echter niet gegarandeerd.

142

39

NK Mountainbike Tekst: Sander Prakken

NK Mountainbike Zaterdag 2 juli is de dag, de dag van het Nederlands kampioenschap mountainbike, het NK MTB voor amateurs. De wedstrijd die door vrijwel iedere serieuze Nederlandse amateur mountainbiker wordt gezien als de belangrijkste wedstrijd van het jaar.Vorig jaar heb ik deze wedstrijd moeten missen door een ongelukkige valpartij. Met een diepe wond onder met knie en met dubbele gevoelens mocht ik toekijken hoe andere WTOS’ers hier boven alle verwachting presteerden.

Aan het eind van een training gebeurde het mogelijk onvermijdbare. Door een val haalde ik de oude wond weer open. Hoewel ik de volgende dag alweer prima kon fietsen was er toch aanmerkelijke schade, want mijn vertrouwen had een flinke deuk opgelopen.

Het is het hele jaar door de mijn bedoeling geweest op deze dag ik topvorm te zijn. Een top-25 notering is mijn, ambitieuze maar niet onrealistische, doel. Natuurlijk heb ik mijn best gedaan in andere nationale wedstrijden goede resultaten naar te zetten. Met goede klasseringen is de goede startpositie voor het NK te verdienen, die bij mountainbiken zo belangrijk is. De resultaten vielen aan het begin van het jaar tegen, maar werden steeds beter en het resultaat in mijn laatste nationale wedstrijd was een 27e plaats. Mede gezien de progressie gedurende het seizoen en even afgezien van het grotere deelnemersveld bij het NK en het feit dat iedereen bij deze wedstrijd hun piek legt, lijkt een top-25 notering nog steeds reëel. Mijn startpositie is 48e, dus ik zal dan in ieder geval wel een hoop mensen moeten inhalen.

Het weekend voor het NK heb ik mijn fiets in orde gemaakt. De avond voor de wedstrijd hoef ik alleen de fiets nog maar netjes schoon te maken. Uiteindelijk nog mijn tas heb ik ingepakt, met onder andere mijn laatste twee ongebruikte WTOS bidons.

Het NK wordt verreden in Zoetermeer. Hier ligt een parcours dat voor WTOS als één van haar vaste trainingsrondjes geldt. Dit is de reden waarom wij hier een goede prestatie neer moeten kunnen zetten. Vanzelfsprekend hebben we met de wedstrijdtraining, maar vaak ook op eigen initiatief, het parcours uitgebreid verkend. 40

De vele korte klimmetjes maken het parcours voor mij aantrekkelijk, mijn conditie lijkt goed maar van mijn techniek en vooral mijn lef zal ik het, nota bene op ons trainingsrondje, niet moeten hebben

WTOS zal met 5 renners in het mooie WTOS blauw aan de start staan, Reinder, Thijs, Michiel, Jerome en ikzelf. Deze opkomst valt wat tegen maar is niet de oorzaak van het gebrek aan inzet bij degenen die niet rijden. Jodi zit in Amerika om de eer van de TU hoog te houden door het aandrijven van hun onderzeeër. Ronald is geblesseerd en Menno (Hensbroek) kon onmogelijk zijn materiaal in orde krijgen. Beiden zullen komen opdraven voor de zo belangrijke aanmoedigingen en voor het aangeven van bidons. Ook staan de twee WTOS’ers van het Corratec team aan de start. Jerome is de man waar WTOS het van zal moeten hebben. Als hij voor de wedstrijd vraagt hoe mijn benen zijn probeer ik duidelijk te maken hoe goed me wel niet voel. Hij is niet onder de indruk. Ik besluit dat de wedstrijd uit zal maken of deze arrogantie terecht is. 142

Bij de start hoor ik het nummer van Jerome een aantal keren opgeroepen worden. Onze man is er niet. Hoe kan je, als gemotiveerde mountainbiker, nou te laat komen op het NK? Gelukkig komt Jerome niet veel te laat. Zijn startpositie is nu twee rijen achter mij. Het startschot valt ongeveer op het moment dat wordt omgeroepen dat we nog 15 seconden hebben. Niet ongewoon. Bij nationale mountainbike wedstrijden lijkt het aftellen geen relatie te hebben met het startschot of het is dat mijn perceptie van tijd op dat moment volledig onrealistisch snel is. Vanaf nu zal mijn perceptie van tijd duidelijk minder snel zijn. Ik heb een redelijk goede start. Zonder al te veel moeite win ik al snel wat plaatsen. Plotseling zie ik Jerome voor me fietsen. Dan weet ik dat hij hard zal gaan fietsen. Ik besluit mij eigen race te rijden. Het is een zware wedstrijd, dat is te voelen maar ook te zien. Tijdens de wedstrijd worden we gelukkig aangemoedigd door een aantal WTOS toeschouwers en ook een aantal ouders staan langs de kant!

Langs de kant zijn de afvallers zichtbaar. Het is jammer Thijs om langs de kant te zien staan. Ook Jeroen (Kooij, Corratec) staat langs de kant. Hij kijkt toe hoe ik in een veel te grote versnelling omhoog fiets. Tijdens een training is deze versnelling geen probleem, maar hier wordt de vermoeidheid duidelijk. Tijdens de wedstrijd hoor ik de naam van Jerome een aantal keren omgeroepen worden. Het lijkt erg goed met hem te gaan. Ik verwacht een topklassering maar concentreer me op mijn eigen wedstrijd. De laatste ronde zie ik onverwachts Jerome langs de kant staan. Dan moet hij al ruime tijd geleden zijn gefinished, bedenk ik mezelf, en ik moet nog een halve ronde. Zo’n afstand met de top, dat moet een reden zijn om de wedstrijdsport op te geven. Jerome zwaait met een ketting in zijn hand. Omdat dit iets is dat hij niet gewoonlijk doet wordt het duidelijk hij materiaalpech heeft. Ik baal behoorlijk van zijn verloren wedstrijd maar ben blij dat er geen reden voor het opgeven van de wedstrijdsport is.

Het parcours van Zoetermeer, een rondje van 6300 meter, met 15 klimmen en 238 hoogtemeters

142

41

Michiel op één van de zwaarste klimmetjes In de laatste ronde haalt Victor van Velzen me in. Met een groot snelheidverschil haalt hij me in. Ik weet dat hij een man is van de lange adem, dus ik probeer niet direct aan te haken. Ik richt me liever op het inhalen van een paar anderen. De titel van eerste WTOS’er, welke na het uitvallen van Jerome weinig glans meer heeft, zal mij dus ontgaan Uiteindelijk rijd ik als 32e de finish over. Mijn doel is dus niet gehaald, maar ik mag ook niet ontevreden zijn. Helaas geen top uitslagen voor WTOS dus. Maar ik denk toch dat we met een erg goed gevoel naar dit NK terug kunnen kijken. Jerome reedt top, Michiel reedt een sterke uitslag, Reinder wist deze wedstrijd knap uit te rijden en ik reed toch een van mijn beste uitslagen in een nationale wedstrijd.

42

Jerome op zijn favoriete afdaling De volgende dag, zondag 3 juli, was het NK voor de elite. Met een groep WTOS’ers waren we gaan kijken hoe de toppers het deden. Het weer zat ons mee; het was behoorlijk warm met een lekker zonnetje. Voor de wedstrijdrijders was maakte dit weer de wedstrijd extra zwaar. De uiteindelijke winnaars leken gaan problemen te hebben met de omstandigheden. Bij beide categorieën wisten de nummers één, Bart Brentjens en Bernadine Boog-Rauwerda, met overweldigende voorsprong te finishen. Uitslagen WTOS deelnemers NK MTB amateurs, Zoetermeer 2 juli 2005 (totaal 89 deelnemers gefinished, 119 inschrijvingen): 30 32 43 49 82 DNF DNF

Victor van Velzen Sander Prakken Eric Wictor Michiel Groothoff Reinder Ebbens Jerome van Harn Thijs Brentjens

142

Opmerkelijk…

Le Mans in Arnhem In de rechter foto lijkt het om een valpartij te gaan. Maar tijdens het NSK MTB in Arnhem werd er gestart volgens een heuse “Le Mans start”. Fietsje netjes voor de start op het asfalt leggen, en na het horen van het startschot zo snel mogelijk naar je fiets rennen om zo als eerste de startlijn te passeren.

Hmm, groen staat zo gek nog niet!

Sinds de vorige Corsa zijn er twee weekend-meerdaagse verreden, die gezien de WTOS prestatie even uitgelicht dienen te worden. 43e Omloop der Peel Vorig jaar nog een zon overgoten weekend, ditmaal veel wind en stortbuien. Ondanks de wind werd er toch een 2e plaats behaald in de tijdrit door Wouter. Het weekend was loodzwaar, uiteindelijk wisten alleen Wouter en Pieter zich te klasseren, resp. 5e en 7e. Rogtour Wist Jurgen vorig jaar de tijdrit nog te winnen ditmaal lukte het net niet, en werd tweede. Toch domineerde WTOS in de tijdrit door een 2e/3e/4e plaats te behalen. Er werden mooie resultaten behaald door de WTOS-ers. Jurgen greep op 1 seconde naast de overwinning.

Le Mans in Arnhem

Voor uitslagen zie het stuk “NSK mountainbike” van Jerome van Harn

142

43

Het Seizoen-Deel 4 Tekst: Gerrit en Kees

Het Seizoen – deel 4

bochten en van maar elfhonderd meter en ging daar vier ronden voor het eind alweer onderuit. Holy shit, die gast gaat echt vet vaak op z’n plaat. Afgelopen zondag ook al. In principe zou ik er nou gewoon mee nokken. Wielen krom, shifter d’r af en z’n gehele schouder open. Maar ja, dat heelt wel weer.’ ‘Amai. Dat klinkt allemaal behoorlijk slecht. Hopen dat ie er snel weer bij is.’

Woensdagavond. Tegen tien uur. Cafe ‘De Vloed’ loopt langzaam vol. Binnenkomend komt een wolk van stemmen je tegemoet. Uit deze klanken zijn met moeite woorden te maken en gesprekken volgen is er al helemaal niet bij. ‘Dus ik reed daar op m’n buitenblad’…‘Ze liep echt zo langs met dat rokje.’…’Die kopgroep kon ik echt niet bijhouden’…’Ik denk naar Italië’…‘Dus ze praatte tegen je?’…’Denk dat ik dat tentamen toch maar oversla’ Bij binnenkomst weet René niet direct op wie hij af moet stappen. Gesprekken komen hem tegemoet als uitnodigingen. Op de hartelijkste ga je in, maar er zijn er ook bij die je uit beleefdheid moet accepteren. René heeft geluk. Er wordt voor hem gekozen. Ach keuzes, keuzes zijn toch vooral een gevolg van keuzes die door anderen gemaakt worden. Een renner voelt zich ook individu, maar doet er alles aan om bij de groep te horen.

Gesprekken met Jeroen. Het zijn toch niet echt gesprekken waar je wijzer van wordt. Wijzer op welk gebied dan ook. Je praat samen niet over levensidealen, wereldpolitiek, zaken die er toe doen. Het is namelijk altijd vooral Jeroen die praat. Praat over luchtige zaken die in zijn ogen van onmetelijk belang zijn. Echter lachen doen ze samen ook niet. Belangrijk onderdeel van een gesprek voeren is namelijk ook luisteren. En dit is iets waar Jeroen niet al te bedreven in is. Weg. Dat is wat René wil. Weg van dit gesprek. Snel naar gelach dat opstijgt, twee tafeltjes verderop. Er wordt al gewenkt en gezwaaid naar René, waarvan hij dankbaar gebruik maakt. Nog één klopje op de schouder van Jeroen en weg is ‘ie weer. Op naar Johan, op naar goede gesprekken en gelach.

Maar waar is René? Henny ziet het al snel; René lijkt de vlucht naar oktober al ingezet te hebben en zit alweer achter een biertje, buiten de permanence. De renners lopen op hem af. ‘He Rene, wacht daar even mee tot woensdag. Dan is er weer een borrel!’ Rene kijkt lachend op en loopt instemmend met de jongens naar de auto, zijn biertje eenzaam achterlatend.

Jeroen komt grijzend op René afgelopen, om niet te zeggen: afgestormd. ‘Heb je het al gehoord?’ ‘Ehhh, dat hangt er vanaf’.’ ‘Nou, die gast, Karel bedoel ik, die is weer snoeihard op z’n plaat gegaan!’ ‘Waar, wanneer, hoe is het met z’n fiets en met hem en waarom lach je zo?’ ‘Ach, ha, ha, lachen dat doe ik toch altijd, dat heeft niets te betekenen. Nee serieus, hij reed gisteravond in Oppelstam, weet je wel, dat rondje met die steentjes, klote 44

All around me are familiar faces Worn out places, Worn out faces Bright and early for the daily races Going nowhere, Going nowhere Their tears are filling up their glasses No expression, No expression Hide my head I want to drown my sorrows No tomorrow, No tomorrow

142

René blijft even staan, hoort de woorden aan en knikt instemmend. Dan loopt hij door richting Johan die geanimeerd met Marieke en Gijs in gesprek is. Zonder problemen mengt René zich in deze conversatie. Dat is het mooie aan deze mensen. Stoel bijschuiven. Half minuutje luisteren en je doet zo mee. Er wordt bier besteld. Een verse kan komt op tafel. René schroomt niet, denkt niet aan koers. René schenkt in. René drinkt leeg. René schenkt weer in. De avond gaat te vlot voorbij. Samenzijn zorgt voor verbanning van ongewenste gedachten. En het zijn toch individuele gedachten die een leven zwaar maken. Nu is het niet zwaar. Nu is het lachen. Een tafeltje verder wordt gebulderd. Het gelach richt zich tot één persoon. Het is Koos, de voorzitter van de vereniging. Ook hij heeft behoorlijk van het bier genoten en dat is nu te horen aan zijn stem. Met een dubbele tong probeert hij enige zaken duidelijk te maken. In zijn

142

eigen ogen gaat dit prima, maar niemand lijkt hem te begrijpen. ‘Ik sta er morgen om zeven uur, geen probleem, nee, nee, echt wel, ik ga daar rijden, ja, ja, ja, achterin het peloton, natuurlijk, uiteraard, ‘k ga daar kaartjes knippen, hé, heb jij een kaartje, nee? dan moet je eraf! dat ga ik zo doen, in principe….’. De pot wordt betaald. De laatsten worden het café uitgeschopt. René is een van hen. Lacherig en de zweem van de alcohol voelend slentert hij de straat op. Zijn fiets. Waar had hij die nou neergepot? Zo’n eenvoudige vraag, maar het antwoord is moeilijk te vinden. Na een uitgebreide zoektocht, met hulp van eveneens lacherige clubgenoten, wordt het rijwiel uiteindelijk gevonden. René hijst zich op zijn zadel en zwalkt jolig de binnenstad uit, hierbij nog net een lantaarnpaal ontwijkend. Morgen begint zijn seizoen opnieuw. Wordt vervolgd

45

Tijdrijden Tekst: Wouter Betting

Tijdrijden Contre-le-montre, tegen de klok, een strijd tegen de klok. Een strijd die lang niet iedereen aandurft of aan kan. Ik heb het hier natuurlijk over tijdrijden. Een discipline die erg met de geschiedenis van WTOS is verbonden. De vele tijdritactiviteiten, zoals de maandelijkse 10km tijdrit wijzen hier op. Binnen WTOS bevinden zich twee districtskampioenen tijdrijden, nl. Malaya (elite) en ikzelf (amateur-A). Ook waren Pieter en ik derde op het NSK koppeltijdrijden dit jaar (zie het verhaal eerder in deze Corsa). Het wordt dus eens tijd om een stukje te schrijven over tijdrijden. Hieronder zal ik proberen summier te beschrijven wat belangrijk is voor tijdrijden. Tijdritten kunnen in verschillende opzetten worden verreden, individueel, als koppel of als een ploegentijdrit. Vaak worden deze wedstrijden los verreden, maar enkele keren maakt een tijdrit uit van een meerdaagse. Hierbij is een goede tijdrit rijden van cruciaal belang om een goed klassement te kunnen rijden. Maar wat moet je kunnen om een goede tijdrit neer te zetten? Tijdrijden bestaat eigenlijk belangrijke aspecten, nl.: fysieke benodigdheden techniek materiaal wedstrijdvoorbereiding

uit

vier

Onder de fysieke benodigdheden wordt onder andere de kracht in de benen verstaan. Om een lange tijd de grote plaat te kunnen ronddraaien is veel kracht nodig. Dit is anders dan het rijden van een criterium of klassieker. Bij tijdrijden moet je constant blijven draaien, constant kracht op de pedalen zetten. Toch heeft een ieder een andere stijl van tijdrijden. 46

Vergelijk bijvoorbeeld Armstrong met Ullrich. Armstrong rijdt veel meer met souplesse, terwijl de Duitser veel meer op kracht rijdt. Ik persoonlijk kies ook voor een tred met iets meer souplesse. De aërobe capaciteit is ook erg van belang bij tijdrijden. De anaërobe drempel dient hiervoor verlegt te worden. Dit kan men doen door middel van intervaltrainingen. Techniek is belangrijk in een tijdrit, dit in combinatie met materiaal. Om optimaal gebruik te maken van de goede techniek is het van belang dit te trainen. Voor het eerst rijden met tijdritstuur of een gehele tijdritfiets inclusief hoog voorwiel en dichtachterwiel kan problemen op leveren qua besturing. Het is dan ook van belang goed je fiets te kennen, hoe deze reageert en hoe snel je kunt reageren op onverwachte situaties. Erg belangrijk hierbij is ook de aërodynamische houding te oefenen, dit is nl. de belangrijkste aërodynamische factor. Sommige mensen zullen de eerste paar keer dat zij zo’n houding aannemen last krijgen van afgeknelde spieren. Vaak moet de zadel ook wat verder naar voren worden geschoven om een betere aërodynamische houding te creëren. Van techniek kom je gemakkelijk uit bij materiaal. Voor een ieder is het mogelijk te investeren in materiaal om een snellere tijd neer te zetten in een tijdrit. Het kopen van een opzetstuurtje voor op je racefiets scheelt al enkele seconden. Je houding op de fiets wordt hierdoor meer aërodynamisch, de rug wordt hierdoor wat platter. Om optimaal gebruik te maken van een juiste aërodynamica is een tijdritfiets met hoog voorwiel en dichtachterwiel niet weg te denken. Trek hierbij nog een aëropak (skinsuit) en overschoentjes aan, zet een tijdrithelm op en je bent er helemaal klaar voor. 142

Hieronder staat een tabelletje die weergeeft hoeveel bepaalde aërodynamisch materiaal/kleding ten opzichte van conventioneel

materiaal/kleding scheelt. Deze gegevens zijn berekend aan de hand van een fietser die een tijdrit van 40 km rijd.

Sturen (Referentie: Cobb, Vision Tech) Van:

Naar:

Scheelt:

Conv. racestuur

Geïntegreerd tijdritstuur

2 - 4 Minuten

Opzetstuur

Geïntegreerd tijdritstuur

15 secs - 1 Minuut

Kleding (Referentie: Rainer Pivit) Van:

Naar:

Scheelt:

Broek & shirt

Skin Suit

29 seconden

---

Met overschoentjes

13 Seconden

Wielen (Referentie: Cobb) Van:

Naar:

Scheelt:

32 spaaks wielen

Hoog v.wiel/Dicht a.wiel

2 - 3 Minuten

Hoog v. & a. wiel

Hoog v.wiel/Dicht a.wiel

30 Seconden

Frame (Referenie: Cobb, Martin/Cervelo) Van:

Naar:

Scheelt:

Ronde buis

Vleugelprofiel

30 sec - 2 Minuten

Helm (Referentie: Cobb) Van:

Naar:

Scheelt:

Standaard helm

Tijdrithelm

30 seconden

Standaard helm

Standaard helm, tape over luchtgaten

10 - 30 seconden

Bron: Southern California Time Trial Series

Goed, je hebt je materiaal voor elkaar en het is de dag van de waarheid. Drink voor de wedstrijd veel, zodat je goed gehydrateerd aan de start staat. Niets is erger dan kramp te krijgen tijdens het rijden. Verken van te voren het parcours indien mogelijk. Bij een vooraf verkend parcours sta je niet voor verrassingen in de tijdrit en ken je alle eventuele knelpunten en moeilijke bochten. Vervolgens is warmrijden een essentieel onderdeel voor de voorbereiding. Rijd een paar keer korte stukken met de snelheid die je in de tijdrit ook gaat rijden en oefen wat starts. Schakel voor de start de ketting naar het grote voorblad en kies achter een geschikt tandwiel voor de start, niet te licht en niet te zwaar. 142

Tijdens de wedstrijd is het belangrijk je te concentreren op je ademhaling. Dit lijdt je ook enigszins af van de pijn. Vaak vraag ik mij na een tijdrit af waaraan ik gedacht heb. Dit kan ik echter niet vaak reproduceren. De gedachtekronkels die ik vaak heb om toch die hoge snelheid vast te houden ondanks de pijn, zijn vaak al weer verdwenen of wil ik zelfs niet meer aan herinnerd worden. Hopelijk heb ik met dit stuk mensen enthousiaster gemaakt voor tijdrijden, een van de mooiste disciplines binnen het wielrennen vind ik zelf. Kom dus eens de maandelijkse 10 km tijdrit rijden om jezelf eens te testen en eens kennis te maken met jezelf. Kijk hoe diep je kunt gaan. Tot de volgende tijdrit! 47

DoetNex Cranksstel Tekst: Sander Prakken

DoetNex Cranksstel

Na het rijden van de open wedstrijd mountainbike in Houffalize (zie het stuk van Jodi elders in deze Corsa), reden Jerome, Jodi en ik over de bikezone, waar topmerken hun nieuwste producten presenteren. Leuk, al dat nieuwe spul, maar er was toch weinig écht nieuws te zien, totdat Jodi een stel mountainbikes zag staan met een crankstel met alleen maar kleine tandwielen! Voor mij natuurlijk een vreselijk gezicht, maar toch bleven we hier even staan. Er bleek meer aan de hand: het crankstel bleek in het hart van de tandwielen een, nog onbekend, mechanisme te bevatten. Waarschijnlijk hebben we vol onbegrip naar deze crankstellen staan kijken, want al snel werden we aangesproken. De promotor bleek een Franstalig te zijn, dus alleen Jerome kon worden overtuigd van de kracht van dit wonderlijke stukje techniek. Wel werd ons allen het effect van mechanisme tussen de tandwielen gedemonstreerd. Het bleek (vraag me niet hoe het kan) dat de tandwielen (ongeveer 50%) sneller draaiden dan de cranks! Na het gesprek hebben Jodi en ik natuurlijk Jerome naar al z’n nieuw verkregen wetenschap gevraagd. De geclaimde voordelen van het crankstel bleken te zijn: 1. Verhoogde efficiëntie door vermindering effect dode punt; 2. Slijtage verminderd; 3. Beperking van het draaiend gewicht. Toegegeven werd als nadeel het extra gewicht. Het crankstel is behoorlijk veel (in de orde van een paar honderd gram) zwaarder dan bijvoorbeeld een XTRcrankstel. 48

Het resultaat van het gesprek met de Fransman was dat we op de terugweg naar onze camping met de nodige mechanica en balansvergelijkingen het systeem ontleed hebben. Uiteindelijk waren wij met onze conclusies eensgezind: het systeem doet niks! Omdat de inmiddels de naam van het merk al waren vergeten hebben wij het systeem omgedoopt tot het ‘DoetNex’crankstel. De geclaimde verhoogde efficiëntie door vermindering effect dode punt is eenvoudig te weerleggen. Het DoetNexsysteem heeft, net als een standaard crankstel, een directe overbrenging, waarmee ik bedoeld dat de verhouding rotatie van de cranks tot de rotatie van het achterwiel onafhankelijk is van de stand van de cranks. De verhouding tussen de rotatie van de cranks en de rotatie van het achterwiel, de gekozen versnelling, is geen kenmerk van het systeem, maar een keuze van de mountainbiker. Ter toelichting: het gebruikte tandwiel zal bij het DoetNexsysteem doorgaans kleiner zijn dan bij een standaard systeem, maar dit wordt gecompenseerd doordat dit tandwiel sneller draait. In een vergelijkbare situatie zal mountainbiker geen verschil voelen tussen het Doetnexen het standaardsysteem. Hij zal met eenzelfde cadans rijden, evenveel kracht zetten en dus evenveel vermogen leveren. Door de directe overbrenging in beide gevallen zal het effect van het dode punt daarom werkelijk hetzelfde zijn. Voor de beschouwing van de slijtage van de ketting moet aandrijfsysteem van de fiets nader worden beschouwd! Uitgangspunt is een DoetNex-systeem met een mechanisme dat de tandwielen 142

met eenzelfde factor doet versnellen (t.o.v. de hoeksnelheid van de cranks), dan de factor waarmee de tandwielen zijn verkleind, t.o.v. het standaardsysteem waarmee het DoetNex systeem wordt vergeleken. We beschouwen nu een mountainbiker met het DoetNex- en het standaardsysteem eenzelfde situatie, met eenzelfde vermogen en eenzelfde cadans. Bij het Doetnex-systeem zullen (vanwege dezelfde cadans) de voortandwielen sneller draaien. Omdat de tandwielen kleiner zijn, zal de ketting bij het DoetNex-systeem even snel bewegen als bij het standaardsysteem. Omdat het vermogen ook gelijk is, zal de kracht in beide gevallen ook gelijk zijn. De ketting draait bij beide systemen even snel en de kracht in de ketting is in beide gevallen gelijk. Er is daarom geen reden waarom de slijtage bij het DoetNex-systeem lager zal zijn. Omdat de ketting even snel draait zal het aantal malen dat de ketting op een tandje van een voortandwiel aanhaakt in beide gevallen gelijk zijn. Omdat de voortandwielen van het DoetNex-systeem minder tandjes hebben, zal de slijtage van de voortandwielen in het geval van het DoetNex-systeem juist hoger zijn, want elk tandje wordt vaker gebruikt! Ook de slijtage van de ketting zal in het geval van het DoetNex-systeem hoger zijn omdat de verbindingen tussen de schakels van de ketting, door de kleinere straal van de voortandwielen, grotere draaiingen moeten maken! Bovendien zullen de tandwielen en de ketting sneller slijten doordat de totale kracht uit de ketting via minder tandjes naar het voortandwiel word overgebracht. Door de slijtage van de ketting zal ook de cassette (achtertandwielen) sneller slijten. Het hele aandrijfsysteem van de fiets slijt in het geval van het DoetNex systeem sneller!

142

De benodigde energie om het crankstel in beweging te krijgen is

E = 12 mr 2ϖ 2 .

Duidelijk is dat het effect van de kleinere straal van het tandwiel volledig gecompenseerd wordt door de grotere hoeksnelheid. Toegegeven moet worden dat de tandwielen van het DoetNexsysteem lichter zullen zijn. Wel moet worden aangetekend dat het DoetNexsysteem meer draaiende gewichten dan alleen de tandwielen bevat. Het draaiend gewicht van het DoetNex-crankstel is waarschijnlijk wel iets lager dan een gewoon crankstel. Het verschil is echter minimaal. Het draaiend gewicht van een crankstel is echter nauwelijks van belang, omdat de traagheidstraal veel minder is dan dat van de wielen.en omdat bovendien de wielen (in ieder geval bij de snelheden waarbij draaiend gewicht van belang is) een veel hogere hoeksnelheid hebben. Het verschil in draaiend gewicht zal in het niet vallen in vergelijking met het veel grotere absolute gewicht van het DoetNexcrankstel. Veel technische aspecten van de fiets zijn slechts globaal te beschrijven. Dat alle geclaimde voordelen van het DoetNexcrankstel zo eenvoudig verworpen kunnen worden heeft mij verbaasd. Ook heeft het mij verbaasd dat we, tijdens de Wereldbekerwedstrijd, de dag nadat we het crankstel voor het eerst zagen, werkelijk wijdstrijdrijders met een DoetNex-crankstel reden! Helaas kon ik op internet niets over het crankstel vinden. Mochten er onverwacht toch nog werkelijke voordelen zijn van dit crankstel dan zou ik dit graag willen weten. Tot de tijd dat iemand mij er van overtuigd dat iets anders werkelijk beter is, rijdt ik in ieder geval gewoon met een crankstel waarop mijn geliefde 44 vast is bevestigd!

49

Verleden leden leden heden

Verleden leden leden heden Gegevens: Diana Schaap

Maar liefst zeven nieuwe leden kunnen we aankondigen in deze Corsa! Wij heten deze leden hartelijk welkom bij WTOS en wensen hun veel plezier in de fietssport. IN DEZE ONLINE CORSA ZIJN DE GEGEVENS VAN NIEUWE LEDEN WEGENS PRIVEREDENEN VERWIJDERD.

50

142

WTOS

Studentenwielervereniging Delft Bestuur 2004-2005

Wedstrijdrijders race

Voorzitter Wouter Betting 015-2853876 06-55775900 [email protected] Vice-voorzitter Reinder Ebbens 06-19438234 [email protected] Penningmeester Erik Nienhuis 015-2621666 06-20959605 [email protected] Commissaris Wedstrijden Jos Burger 06-24289215 [email protected] Secretaris Diana Schaap 06-19410845 [email protected]

ERELEDEN Roeland Brouns, medeoprichter van de vereniging

Wedstrijdrijders MTB AMATEUR Thijs Brentjens Niels Dijkstra Reinder Ebbens Michiel Groothoff Jerome van Harn Jodi Kooyman Ronald Mollers Sander Prakken Eric Wictor Victor van Velzen zonder licentie Job van Heusden Wim Kanning Marcel van Leeuwen Miriam ter Brake Diana Schaap

Studentenwielervereniging WTOS Mekelweg 8 2628 CD Delft Ingeschreven bij Kamer van Koophandel (onder nummer V 397988) aangesloten bij KNWU en NSWO Girorekening 5065391 t.n.v WTOS te Delft Girorekening 7234596 t.n.v. WTOS kmk te Delft (Alleen voor KMK)

AMATEUR A Wouter Betting Jos Burger Pieter Dijkshoorn Guido Dirkx Menno Kloosterman Jurgen Lindhoud Francios Geuskens Alex de Kraker Wouter Perry Eric Pieterse Stijn Schoen Rien Schuurhuis Jacob van der Veen AMATEUR B Jannie van den Berg Danny Lathouwers Amy de Man Arnold Medemblik Jeroen Plomp Peter van Schaik Trudo Vreenegoor Jelle Zijlstra Veteraan A Justin Lewis Dames B Annemiek Voetberg

Zonder licentie Michiel Brevet Patricia Ammerlaan Lidmaatschap Van 1 september tot en met 31 augustus voor 20 euro. Geef naam, adres,telefoonnummer, e-mailadres en geboortedatum door aan de secretaris en maak het geld over naar nevenstaand gironummer

WTOS in actie tijdens het NK MTB