23 december. Nog een donkere dag voor Kerst. (zie verslag 31) De kou van de afgelopen dagen noopt ons om de voorzetramen te voorschijn te halen. De kachel staat bijna de hele dag aan en er gaat kostbare warmte verloren door de ramen van de stuurhut. “Kan ik hier gewoon blijven zitten zonder ellende?” “Ja, hoor.” Ik zit met mijn laptop in de stuurhut. Frans is nog aan het klooien met nat bubbeltjesplastic dat dienst heeft gedaan als bescherming voor de ramen. Ik heb even tijd om aan mijn verhalen te werken. Dan kunnen de schone voorzetramen erin gehangen worden. In dit geval wel een vreemd woord, ze hangen straks boven ons hoofd, maar ik kan ze moeilijk hangramen noemen, dat geeft vreemde associaties! Dat is nog niet zo makkelijk: je moet het raam enigszins buigen en dan erin schuiven. Opletten voor schade, want de sponningen zijn van geverfd hout. Met de scherpe hoeken maak je makkelijk een lelijke streep. Buig je te veel dan klemt de hele handel vast! Maar onze gezamenlijke actie loopt gesmeerd. Alleen: ze passen niet meer! “Die koekoeken zijn gekrompen”, roept mijn lief vertwijfeld. Ik kan me dat best voorstellen na die verzengende hitte deze zomer. Hoewel?? We halen ze er weer af en Frans begint de plastic ramen af te schaven. Ondertussen ga ik door met mijn verhaal. Ik word er afgehaald om ze nog eens te bevestigen. Dan volgt een paar maal ‘passen en meten’. Overmoedig geraakt schuift Frans het raam alleen tussen de sponning: ik ben bezig het andere raam schoon te maken op de tafel in de kajuit. Inmiddels zitten er van onze handen weer vlekken op. En het gebeurt: Knal, rats, boem! Het raam glijdt uit zijn handen en komt met een scherpe hoek precies op het toetsenbord van mijn laptop! De gepeperde taal die doorgaans uit Frans zijn mond komt ontsnapt nu uit mijn mond en: “Shit, hoe moet ik nu verder met mijn verhalen?” We bekijken de schade. Drie dopjes liggen zielig naast mijn laptop. “Dat lukt wel.” Frans is nog optimistisch, maar na enige telefoontjes met o.a. onze computerhulp neef, wordt er toch een nieuw toetsenbord besteld. Onze volgende visite gaat het meenemen. Na een paar dagen is alles geregeld. Mijn nieuwe toetsenbord ligt al te wachten in de koffer van Henk. Wat ben ik hem straks dankbaar, want mijn vingers blijven steeds hangen tussen de r en de t en dat bevordert mijn schrijfwoede niet! Inmiddels hebben we een voorlichtingsfilmpje van de leverancier bekeken over de bevestiging van het toetsenbord en je kunt het wel raden: fluitje van een cent! Met mijn gehavende toetsenbord is het uitgeprobeerd en gelukkig klopt de vermaarde uitdrukking van Frans voorlopig…. 25 december. Kerst!
Gisteren hebben we onze traditie tijdens Kerst weer opgepakt: we hebben alle delen van ‘In de ban van de ring’ bekeken. Maar verder is er vandaag geen enkele relatie met winter in Nederland. Gistermiddag 18 graden in de zon en nu zit ik in de ochtendzon te tikken. Ik kijk naar boven en zie een strakblauwe hemel: vandaag vast weer 18 graden. Maar we eten wel met de buren kalkoen in ons restaurantje. Toch nog een beetje Kerst. 28 december. Griekse krullen. Dat is de schuld van Georgio, de kapper uit Poros. Toen ik eind september zijn zaak binnenstapte om mijn lokken weer gekortwiekt te krijgen werd ik begroet met: “Hello, your hair is not okay for your face. I will not cut your hair the same!” “Oh!” Een beetje ontredderd liet ik hem zijn gang gaan met mijn haar. Ik moet zeggen dat hij er een goed model van maakte al haalde hij er minieme stukjes af. Na een week of zes kwam ik weer bij hem. Mijn haar hing nu echt over mijn ogen. Maar in zijn ogen was het nog niet lang genoeg en hij weigerde me te knippen. Ik kreeg het advies mee om over een maand maar weer eens te komen en dan een permanent te laten doen. “You are tall and you have a very long neck. You must have long waving hair in your neck.” Daar stond ik weer. Andere kapper of een nieuwe coupe? Ik koos voor het laatste. En nu is het zover. We hebben de haven van Methana voor een weekje verwisseld met de kade van Poros en wachten op Henk en Roty die Oud- en Nieuw bij ons komen vieren. We liggen in de stralende zon. Overmorgen komen ze pas aan en ik heb dus tijd genoeg om de kapper te bezoeken. Ik mag ’s avonds al komen. En nu heb ik Griekse krullen! Het is bij de intimi goed ontvangen, al dacht ik bij de eerste ‘look’ in de spiegel na anderhalf uur: “Oei!” En mijn schoonzus Bea merkte terecht op: “Ben je niet nog een beetje te jong voor een permanentje?”
30 december. Bezoek uit Nederland. Het weer is omgeslagen: zaten we gisteren nog in zomertenue in de kuip, nu is het druilerig en koud.
Onze visite komt vanmiddag aan met de ferry. Henk en Roty hebben vlak achter de kade waar wij liggen een hotel besproken. In de winkelstraat. Voor zover je in dit plaatsje kan spreken over een straat. Behalve de kade zijn er alleen nauwe steegjes tussen de huizen. Maar dat doet het hem nu juist! We halen ze op bij de ferry en Roty zegt meteen: “Oh, je hebt krullen! Leuk, past goed bij je gezicht.” Had die eigenwijze kapper toch gelijk! Ik ga het hem vertellen als ik even een boodschap doe. Hij zet me meteen in zijn stoel en bij gebrek aan roddels die hij me kan vertellen, krijg ik een waterval van advies over me heen. Ondertussen frutselt hij aan mijn haar. “Een echte ouderwetse kapper!” constateer ik als ik met mijn broodje weer buiten sta. 31 december. Oudjaar. Het weer is nog niet opgeknapt. We zitten in de kroeg en drinken koffie. Het is er gezellig druk. Dat ligt ook aan de kinderen die voortdurend langs komen met triangels, trommels en zelfs met saxofoons om liedjes te zingen. Een Griekse gewoonte. Links en rechts vangen ze euro’s. Er staat een Griek bij ons tafeltje. “Ajax!” “Feyenoord,” roept Henk als antwoord. Hij is inmiddels opgestaan en ze omarmen elkaar als oude vrienden. Leuk volk toch, die Grieken.
Dan wordt het tijd om Oudjaar te gaan vieren met een lekker diner.
‘Onze week’ door Henk beschreven en mooie foto’s!
Met Nieuwjaar in.....Griekenland.
Ik draag het toeval een warm hart toe. Als we bij Frans en Marleen arriveren in het haventje van het Griekse Poros, blijkt dat ze afgemeerd liggen pal tegenover een oorlam-winkel, zeg maar slijterij. Toeval? In ieder geval handig, want het doel is om gezamenlijk Oud en Nieuw te vieren. Dat doen we, al etend en drinkend aan boord. Daar zit een zeker risico in, want twee kapiteins op één schip heeft geen goede reputatie, maar dan ook nog twee koks in één keuken.....dat vraagt om confrontatie. Maar na zo'n veertig jaar ervaring blijft de discussie nu beperkt tot de vraag of de champignons grof, fijn of zeer fijn moeten worden gesneden. Als de maaltijd is afgerond is het wachten op de dingen die komen gaan. Dat is snel verteld: de fles champagne legt het loodje, de man van de kiosk op de kade is de hele avond open geweest en deelt mee met een glaasje. Friends for ever. Van vuurwerk, mobiele eenheden en dergelijke geen spoor, of het zou een enkel verdwaald knalletje moeten zijn geweest veroorzaakt door een toerist. De Griek hier is wel wijzer, die brengt de avond “en famille” door met eten, drinken en politiek debat. Poros is een schilderachtig dorpje tegen een heuvel gebouwd en beneden een vissershaventje. Er is een bescheiden visafslag, de meeste vis wordt direct aan de kade verkocht vanuit de bootjes. We hadden voor onszelf -om het prille geluk van Frans en Marleen niet te verstorengeboekt in een hotelletje, de 7 Brothers (neem kamer 23). De boot lag 100 meter verderop. Hoewel er in dit jaargetijde weinig bezoekers zijn is het er redelijk gezellig en aangenaam om rond te slenteren. Heb je alles zo'n beetje gezien dan komt er een moment dat een huurautootje onder je kont een uitkomst is en bovendien Marleen weer haar rijvaardigheid kan bewijzen. Haarspeldbochten zijn haar favoriet. Zo brengt ze ons veilig naar het antieke theater Epidaurus, een wonder van symmetrie, schoonheid en akoestiek. Op de weg terug proberen we in te schatten waar ongeveer het nieuwe optrekje van WillemAlexander en Maxima moet liggen en denken we de zwaarbewaakte ingang te zien van het pand van Poetin. Veel wijzer word je er niet van. Een volgende dag -zonder eigen auto- lunchen we bij een eenvoudige taverne. We zijn de enige klanten en dat is misschien maar goed ook want de hartelijke mevrouw die hier de baas is schilt de aardappelen, snijdt de groente, kookt, bedient en rekent af. Als geste van haar kant geeft ze een plastic tas vol heerlijke sinaasappelen mee. Maar we kunnen eigenlijk helemaal niet weg, want de laatste bus is al geweest en een taxi bellen is geen hoopvolle bezigheid. De waardin ziet er geen probleem in: haar Golf staat voor de deur, daar passen we best in en hupsakee ze brengt ons ermee naar de ferryboot. Onderweg belt haar man haar op haar mobieltje: na al die jaren taverna vraagt hij aanwijzingen hoe je de koffiemachine aan de praat krijgt. Ze kan er wel om lachen. Er zijn wel grotere problemen, zegt ze, met een onverwoestbaar vrolijke blik in haar ogen. We wensen haar een voorspoedig nieuw jaar. Wat het vaar-paar de komende tijd gaan doen is nog wat onduidelijk. In ieder geval hier in de buurt nog wat trekken en schuimen en dan wellicht de Egeïsche Zee, richting Turkije. In ieder geval dus “verder weg” en overigens veel aan het toeval overlaten. Henk Beereboom
Hieronder een foto-impressie van Henk
Alle foto’s van Griekenland en nog meer prachtig materiaal zijn te zien op: www.henkbeereboom.nl.
